ลิลลี่สีเพลิง
Tags: โรแมนติก-ดราม่า
ตอน: เราพบกันแล้วนะคะ...2
“เธอ...วางแผนไว้แต่แรกแล้วใช่ไหม?” เมื่อคิดว่าตัวเองเดาถูก เจซาเร็ตก็ถามเสียงต่ำ เดินเข้าหาอย่างคุกคาม แต่หญิงสาวยังคงยืนตัวตรง ไม่ถอยหนี เหมือนไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด
อิศราวดีใจหายวาบ ผู้ชายคนนี้ฉลากเป็นกรด! และคำถามของเขาทำให้เธอขาแข็ง ใจสั่น อับอายเป็นครั้งแรก มิใช่ตื่นเต้น ดีใจ จนต้องแอบระงับอาการอย่างว้าวุ่น หญิงสาวอยากจะถอยหนีการเดินเข้าหาของเขา พร้อมใบหน้ารู้ทัน กับรอยยิ้มหมิ่นแคลน แต่เท้าทั้งสองข้างเหมือนถูกเย็บตรึงติดกับพื้นถนน สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ ณ เวลานี้คือแย้มยิ้มใสซื่อ ไร้เดียงสา และปฏิเสธทุกคำถามอย่างสุดโต่ง
“ปะ...เปล่านะคะ คุณพูดอะไรของคุณ”
“มีผู้หญิงมากมายทอดสะพานให้ฉัน คิดจะจับฉันด้วยวิธีต่างๆนานา แต่วิธีการของเธอเนี่ย มันเหนือชั้นจริงๆ” พูดจบ เจซาเร็ตก็เข้าประชิดร่างเพรียวระหงที่สูงเพียง 163 เซนติเมตรเท่านั้นจนได้กลิ่นดอกไม้หอมกรุ่นที่โชยชายออกมาจากร่างบาง ผู้ชายที่สูงถึงหกฟุตสี่นิ้วอย่างเขาจำต้องก้มหน้าลงพูดกับสาวตัวเล็กกว่า จนแลเห็นร่องอกอวบขาวผ่องภายใต้ผืนผ้าขาวเนื้อดีอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วเจซาเร็ตก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหูอีกครั้ง
อิศราวดียืนตัวแข็งทื่อ เพราะคำกล่าวหาของเขาเกือบจะเป็นจริง ก่อนจะมองตามดวงตาสีทองเกือบแดงด้วยใจเต้นตึกตัก แล้ววงหน้าก็ร้อนผ่าว แดงสร้านเมื่อรู้ว่าเขามองสิ่งใด เผลอตัวขยุ้มคอเสื้อนอนแบบคว้านลึกเข้าหากัน จ้องถลึงตากลับไป
“ฉะ...ฉันไม่ได้ทอดสะพานให้คุณนะ มองอะไรน่ะ คนลามก” เจซาเร็ตไม่สนใจคำด่า ยียวนตอบกลับไปให้อีกฝ่ายได้เต้นเร่าๆ
“ตัวเล็ก แต่หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวนะ น่าจับน่าขย้ำดี คงเต็มมือไม่น้อยทีเดียว”
“อี๋...คน...คนบ้ากาม” อารามโมโหที่ชายที่เฝ้าฝันไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่คาดหวัง สาวน้อยไร้เดียงสาอย่างอิศราวดีจึงเกิดแรงฮึด ยกเท้าเตะหน้าแข้งข้างซ้ายเขาเต็มรัก
“โอ๊ย!!!” เจซาเร็ตร้องเสียงหลง ย่อกายลงนั่งจับหน้าแข้งที่ตอนแรกปวดแสบปวดร้อนอยู่ หากเจอลูกเตะของยัยเพี้ยนเข้า มันทำให้เขาปวดหนักหน่วงเลยทีเดียว
“สมน้ำหน้า...ผู้ชายที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างคุณมันต้องเจอแบบนี้แหละ แบร่!” อิศราวดีแลบลิ้นปิดท้าย แล้วหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน ลาที...สุดหล่อแต่หน้า แต่กิริยาทรามสุดขีด
“เดี๋ยวสิ...ยัยวายร้าย ทอดสะพานให้ฉันเองแท้ๆ แถมยังทำร้ายร่างกายฉันอีก คิดว่าจะรอดพ้นเงื้อมมือฉันไปง่ายๆอย่างงั้นเรอะ!” สิ้นคำพูด ร่างบอบบางก็ถูกกระชากหันกลับเข้าไปอยู่ในวงแขนแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว อิศราวดีร้องอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ แต่ทว่า...เพราะเจซาเร็ตลุกพรวดเร็วเกินไป บาดแผลที่หน้าแข้งจึงเจ็บจี๊ดขึ้นโดยพลัน เขาสะดุ้งสุดตัว เดินเสียหลักขณะตะกองกอดร่างบางหอมกรุ่น เป็นผลให้เขาทรุดลงกับพื้นดึงร่างบอบบางตามลงมาด้วย
“อุ๊บ...บ้าฉิบ!” บุรุษหนุ่มครางอย่างหงุดหงิด
“คุณจะทำอะไรน่ะ” อิศราวดียกมือขึ้นหมายจะทุบตี แต่พอเห็นวงหน้าที่เหยเก มีน้ำเหงื่อผุดซึมบริเวณหน้าผากและไรผม เธอจึงชะงักกึก
“คุณเจ็บแผลหรือคะ” หญิงสาวถามอย่างห่วงใยโดยไม่รู้ตัว
เจซาเร็ตพยักหน้า พยายามสูดหายใจลึกบรรเทาความเจ็บ ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมแขนออกปล่อยร่างบางเป็นอิสระ แล้วก้มลงมองหน้าแข้งข้างซ้ายที่ถูกปกปิดด้วยกางเกงยีนแบรนด์เนมเนื้อดี ซึ่งตอนนี้เลือดซึมออกจนแดงเข้มเป็นวงกว้าง ไม่เพียงแต่หน้าแข้งเท่านั้น ที่หัวเข่าก็เหมือนกัน
อิศราวดีมองตามสายตาเขา เผลออุทานออกมาอย่างตื่นตระหนก
“คุณพระช่วย...คุณบาดเจ็บมากเลยนี่ คุณรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอากล่องยามาทำแผลให้คุณ”
“เจ็บขนาดนี้ยังจะให้นั่งรอข้างถนนอีกหรือไง” เจซาเร็ตเผลอพ้อเสียงฉุน อิศราวดีทำหน้าลำบากใจ บอกเสียงอ่อยว่า
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันไม่เคยชวนผู้ชายแปลกหน้าเข้าบ้านมาก่อน คุณรออยู่ตรงนี้แหละ ฉันจะรีบไปรีบมาค่ะ” แล้วสาวน้อยตัวต้นเรื่องก็หายร่างไป ทิ้งให้บุรุษหนุ่มนั่งริมฟุตปาธทำหน้าปั้นยากกับเหตุผลของเจ้าหล่อน
อิศราวดีกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกล่องปฐมพยาบาล หญิงสาวรีบเดินมาทรุดตัวนั่งบนพื้นฟุตปาธข้างเขา ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้บุรุษหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มที่ปั่นป่วนจังหวะการเต้นของหัวใจและลมหายใจเข้าออก
“ฉันจะเบามืออย่างที่สุดค่ะ มิสเตอร์” แล้วอิศราวดีก็หยิบกรรไกรคมกริบออกมาตัดเนื้อกางเกงเป็นทางยาวจนถึงหัวเข่า พอแหวกเนื้อผ้าออก ริมฝีปากสีชมพูสดก็อุทานอย่างตกใจ
อิศราวดีใจหายวาบ ผู้ชายคนนี้ฉลากเป็นกรด! และคำถามของเขาทำให้เธอขาแข็ง ใจสั่น อับอายเป็นครั้งแรก มิใช่ตื่นเต้น ดีใจ จนต้องแอบระงับอาการอย่างว้าวุ่น หญิงสาวอยากจะถอยหนีการเดินเข้าหาของเขา พร้อมใบหน้ารู้ทัน กับรอยยิ้มหมิ่นแคลน แต่เท้าทั้งสองข้างเหมือนถูกเย็บตรึงติดกับพื้นถนน สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ ณ เวลานี้คือแย้มยิ้มใสซื่อ ไร้เดียงสา และปฏิเสธทุกคำถามอย่างสุดโต่ง
“ปะ...เปล่านะคะ คุณพูดอะไรของคุณ”
“มีผู้หญิงมากมายทอดสะพานให้ฉัน คิดจะจับฉันด้วยวิธีต่างๆนานา แต่วิธีการของเธอเนี่ย มันเหนือชั้นจริงๆ” พูดจบ เจซาเร็ตก็เข้าประชิดร่างเพรียวระหงที่สูงเพียง 163 เซนติเมตรเท่านั้นจนได้กลิ่นดอกไม้หอมกรุ่นที่โชยชายออกมาจากร่างบาง ผู้ชายที่สูงถึงหกฟุตสี่นิ้วอย่างเขาจำต้องก้มหน้าลงพูดกับสาวตัวเล็กกว่า จนแลเห็นร่องอกอวบขาวผ่องภายใต้ผืนผ้าขาวเนื้อดีอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วเจซาเร็ตก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหูอีกครั้ง
อิศราวดียืนตัวแข็งทื่อ เพราะคำกล่าวหาของเขาเกือบจะเป็นจริง ก่อนจะมองตามดวงตาสีทองเกือบแดงด้วยใจเต้นตึกตัก แล้ววงหน้าก็ร้อนผ่าว แดงสร้านเมื่อรู้ว่าเขามองสิ่งใด เผลอตัวขยุ้มคอเสื้อนอนแบบคว้านลึกเข้าหากัน จ้องถลึงตากลับไป
“ฉะ...ฉันไม่ได้ทอดสะพานให้คุณนะ มองอะไรน่ะ คนลามก” เจซาเร็ตไม่สนใจคำด่า ยียวนตอบกลับไปให้อีกฝ่ายได้เต้นเร่าๆ
“ตัวเล็ก แต่หน้าอกหน้าใจใหญ่เกินตัวนะ น่าจับน่าขย้ำดี คงเต็มมือไม่น้อยทีเดียว”
“อี๋...คน...คนบ้ากาม” อารามโมโหที่ชายที่เฝ้าฝันไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างที่คาดหวัง สาวน้อยไร้เดียงสาอย่างอิศราวดีจึงเกิดแรงฮึด ยกเท้าเตะหน้าแข้งข้างซ้ายเขาเต็มรัก
“โอ๊ย!!!” เจซาเร็ตร้องเสียงหลง ย่อกายลงนั่งจับหน้าแข้งที่ตอนแรกปวดแสบปวดร้อนอยู่ หากเจอลูกเตะของยัยเพี้ยนเข้า มันทำให้เขาปวดหนักหน่วงเลยทีเดียว
“สมน้ำหน้า...ผู้ชายที่ไม่เป็นสุภาพบุรุษอย่างคุณมันต้องเจอแบบนี้แหละ แบร่!” อิศราวดีแลบลิ้นปิดท้าย แล้วหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน ลาที...สุดหล่อแต่หน้า แต่กิริยาทรามสุดขีด
“เดี๋ยวสิ...ยัยวายร้าย ทอดสะพานให้ฉันเองแท้ๆ แถมยังทำร้ายร่างกายฉันอีก คิดว่าจะรอดพ้นเงื้อมมือฉันไปง่ายๆอย่างงั้นเรอะ!” สิ้นคำพูด ร่างบอบบางก็ถูกกระชากหันกลับเข้าไปอยู่ในวงแขนแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว อิศราวดีร้องอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ แต่ทว่า...เพราะเจซาเร็ตลุกพรวดเร็วเกินไป บาดแผลที่หน้าแข้งจึงเจ็บจี๊ดขึ้นโดยพลัน เขาสะดุ้งสุดตัว เดินเสียหลักขณะตะกองกอดร่างบางหอมกรุ่น เป็นผลให้เขาทรุดลงกับพื้นดึงร่างบอบบางตามลงมาด้วย
“อุ๊บ...บ้าฉิบ!” บุรุษหนุ่มครางอย่างหงุดหงิด
“คุณจะทำอะไรน่ะ” อิศราวดียกมือขึ้นหมายจะทุบตี แต่พอเห็นวงหน้าที่เหยเก มีน้ำเหงื่อผุดซึมบริเวณหน้าผากและไรผม เธอจึงชะงักกึก
“คุณเจ็บแผลหรือคะ” หญิงสาวถามอย่างห่วงใยโดยไม่รู้ตัว
เจซาเร็ตพยักหน้า พยายามสูดหายใจลึกบรรเทาความเจ็บ ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมแขนออกปล่อยร่างบางเป็นอิสระ แล้วก้มลงมองหน้าแข้งข้างซ้ายที่ถูกปกปิดด้วยกางเกงยีนแบรนด์เนมเนื้อดี ซึ่งตอนนี้เลือดซึมออกจนแดงเข้มเป็นวงกว้าง ไม่เพียงแต่หน้าแข้งเท่านั้น ที่หัวเข่าก็เหมือนกัน
อิศราวดีมองตามสายตาเขา เผลออุทานออกมาอย่างตื่นตระหนก
“คุณพระช่วย...คุณบาดเจ็บมากเลยนี่ คุณรออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเอากล่องยามาทำแผลให้คุณ”
“เจ็บขนาดนี้ยังจะให้นั่งรอข้างถนนอีกหรือไง” เจซาเร็ตเผลอพ้อเสียงฉุน อิศราวดีทำหน้าลำบากใจ บอกเสียงอ่อยว่า
“ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันไม่เคยชวนผู้ชายแปลกหน้าเข้าบ้านมาก่อน คุณรออยู่ตรงนี้แหละ ฉันจะรีบไปรีบมาค่ะ” แล้วสาวน้อยตัวต้นเรื่องก็หายร่างไป ทิ้งให้บุรุษหนุ่มนั่งริมฟุตปาธทำหน้าปั้นยากกับเหตุผลของเจ้าหล่อน
อิศราวดีกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกล่องปฐมพยาบาล หญิงสาวรีบเดินมาทรุดตัวนั่งบนพื้นฟุตปาธข้างเขา ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้บุรุษหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มที่ปั่นป่วนจังหวะการเต้นของหัวใจและลมหายใจเข้าออก
“ฉันจะเบามืออย่างที่สุดค่ะ มิสเตอร์” แล้วอิศราวดีก็หยิบกรรไกรคมกริบออกมาตัดเนื้อกางเกงเป็นทางยาวจนถึงหัวเข่า พอแหวกเนื้อผ้าออก ริมฝีปากสีชมพูสดก็อุทานอย่างตกใจ
อิลวลาอิลตาร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มิ.ย. 2555, 18:05:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มิ.ย. 2555, 18:05:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 1299
| << เราพบกันแล้วนะคะ...1 | เราพบกันแล้วนะคะ...3 >> |