รักสุดสายที่ปลายรุ้ง (ไฟปรารถนา)

ความรัก ความผูกพัน และความกตัญญู สิ่งไหนในหัวใจคน ที่ต้องมาก่อน ต่างคนต่างใจ รอพิสูจน์จากหลากหลายชีวิต
Tags: รัก ต้องได้ ครอง

ตอน: ด้วยรักคือรัก


วิลล์ใจร้อนเป็นไฟ แม้จะอยู่ใกล้น้ำที่สุด แต่เมื่อมองหญิงมุกดาเขากลับเห็นขวากหนามของชีวิต ทั้งวาสิฐี และวิลล์ไม่ได้เป็นสุขอย่างที่ทุกคนเห็น
เมืองเอกท้าวแขนกับพนักไม้ทอดสายตาออกไปตามสายน้ำเขียวมรกตพรรณยุดานั่งแกว่งเท้าเล่นหลบสายตามองพื้นไม้ไม่มองชายร่างสูง
“คิดถึงมากนะ” ชายหนุ่มเริ่ม พรรณยุดารู้สึกเลือดในกายจะฉีดแรงจนร้อนผ่าว
“ทำใจอยู่นานจะไม่เพราะเป็นไปได้ยาก แต่ผมทำไม่ได้ โอกาสจะเดินมาหาหลายครั้ง โอกาสของผมถูกปิดหลายเดือน วิลล์โทรไปชวนผมดีใจเพราะรู้คุณจะต้องมา”
“ยุดาไม่ทราบว่าอาจารย์จะมา”
“ถ้ารู้จะหนีผมหรือ”
“ยุดาหนีใจตัวเองไม่พ้นหรอกค่ะคงจะเป็นอีกสักพัก”
“ยุดา” เขาใจหายทรุดกายลงนั่งข้าง ไ ห่อนระมัดระวังไม่ให้แตะต้องกายเธอทั้งที่อยากสวมกอดเต็มที่
“จะเลิกคิดถึงผมแล้วหรือ”
“มีประโยชน์อะไรล่ะคะอาจารย์ ดูซี่รักไปอาจารย์ก็เป็นของคนอื่นอยู่ดี”
เขานิ่งไปนานอย่างกำลังชั่งใจตัวเอง รักของเขาที่มีต่อพรรณยุดาเขาคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะความวูบวาบตามประสาหนุ่มที่ผ่านพบหญิงที่ถูกใจ หากเขาทำใจให้ลืมไม่ได้ รุ่มร้อนอยากได้เธอไว้ในอ้อมกอด ถ้าได้เขาจะเลิกรักหรือ เปล่าเลยยิ่งใกล้อย่างนี้เขายิ่งถวิลหามากขึ้นเขารักเธอโดยเนื้อแท้
“รักของวัยรุ่นก็อย่างนี้ลืมง่ายดีไม่ต้องคิดมาก”
“ฟังเขาพูดเหมือนน้อยใจเสียเต็มประดา พรรณยุดาค้อนเคือง
“ไม่ให้ลืมแล้วจะให้แบกรักจนตายหรือค่ะอาจารย์”
“ผมจะรักคุณจนตาย” เขาเอ่ยหนักแน่นสานสบตาจริงใจ
“จำไว้ยุดา ผมรักคุณ”
“ยุดาก็รัก รักมากเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถรักผู้ชายได้จนหมดใจแต่ยุดาจะไม่รอจนตาย”
“จะแต่งกับคนที่ตัวไม่รักได้หรือ” เขาประชดขุ่นอารมณ์
“อาจารย์ล่ะคะ” เธอย้อนทันควัน เขาบอกรักเธอแต่จะแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน
“รักอีกคนแต่ทำพันธ์กับอีกคน”
“ปากร้าย” เขาว่าวาจาเราะร้ายของเธอ
พรรณยุดาผุดลุกไปโบกมือเรียกเพื่อน หากเลียบเมืองโบกมือปฏิเสธตะโกนลั่นจน วิลล์ได้ยินชัดเจน
“ปล่อยให้แฟนเขาได้อยู่ตามลำพังบ้างเถอะคุณยุดาอย่าขวางซะให้ยาก”
“เอามาคืนยุดาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ให้วันนี้ใครก็แย่งวาสิไปจากผมไม่ได้” เขาตอบแล้วถีบจักรยานน้ำจากไปโดยหัวเราะเยาะอีกฝ่าย พรรณยุดากระทืบเทาเร่าไม่พอใจเมืองเอกคว้าแขนเธอฉุดดึงให้เดินจากศาลากลางน้ำเดินเข้าไปในสวนไม้ร่มรื่น กว้างหลายสิบไร่ ไม้ดอกออกบานสะพรั่งโดนไม้ใหญ่ร่มรื่นลับตาคนร่างสูงโปร่งของพรรณยุดาโอบกอดแน่นพรรรยุดาผลักไสพึ่งรู้เล่ห์
“ยุดา” เขาเรียกเสียงพร่าสั่นเชยคางมลจุมพิตริมฝีปากคู่บางระเรื่อชมพูสวย จากขืนขัดเธอโอบกอดคอแข็งแรงจูบตอบนุ่มนวล
“ผมจะหาทางออกสำหรับเรา”
สุธีนั่งห่างจากเหมือนแขพอสมควรตลอดเวลาการซักถามพูดคุยเธอจะเป็นฝ่ายตอบมากกว่าเป็นฝ่ายถาม เป็นผู้หญิงที่ตรงข้ามกับดาริการ์ซึ่งปราดเปรียว
“แฟนคุณคงมีความสุขมากถ้าได้คุณไปเป็นแม่ศรีเรือน” เขาหยั่งเชิง
“ดิฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ และคงเป็นแม่ศรีเรือนไม่ได้”
“ผมว่าคุณดูอบอุ่นดี อากาศร้อน ๆ ยังทำอะไรผมไม่ได้”เธอเอียงคอมองไม่เข้าใจ
“เพราะคุณเย็นเหมือนน้ำใกล้แล้วไม่ร้อน”
“โถ ชมดิฉันเสียมาก คุณทีปากหวานเชียวค่ะ”
“จริงหรือ” เขารีบยื่นหน้าไปใกล้เธอผงะออกห่างแล้วผุดลุก
“กลับเถอะค่ะจวนได้เวลาอาหารว่างแล้วค่ะ”
เขาเอ็นดูกับท่าทีระวังภัยของอีกฝ่าย แม่คุณเอ๋ยจีบยากจีบเย็นเสียจริง!!
ตลอดเวลาร่วมทานอาหารว่างพร้อมหน้าวันนี้คุณหญิงจิตตรีอนุญาตงามพริ้มเหมือนแขให้ร่วมโต๊ะด้วย งามพริ้มเชิดใส่ลำไยซึ่งจัดจานอาหารเสิร์ฟให้เหมือนแขรีบลุกหยิบจัดของตัวเองด้วยความเกรงใจลำไย
“หนูแขนั่งเถอะค่ะ”
“พี่ลำไยขอบคุณมากค่ะ”
ลำไยรู้สึกดีต่อเหมือนแข ต่างจากการปรนนิบัติงามพริ้ม คุณหญิงมุกดาคอยตักโน่นตักนี่ป้อนวิลล์ไม่ว่างมือ คุณหญิงจิตตรีชื่นชมจึงถามอย่างใส่ใจ
“สนุกมั้ยหญิงมุก”
“สนุกค่ะพี่วิลล์ใจดี ม้ากมาก”หญิงมุกดาจงใจเอ่ยให้วาสิฐีได้ยิน “แต่เสียดายที่มาเช้าเย็นกลับ”
“เอาไว้ไปค้างที่ทะเลก็ได้มีบ้านพักอยู่ที่นั่น วิลล์หาเวลาว่างสิจ้ะลูกจะได้พาหญิงมุกเที่ยวอีก”
“คงต้องรอกลับจากต่างประเทศครับคุณแม่ ผมจะไปดูงานสักหกเดือน หรือไม่ก็ปี สองปี”วิลล์ตอบอย่างหนักแน่น ให้รู้ว่าเขาไม่ได้รู้เล่น แต่พี่ชายเท่าทันว่า น้องชายกำลังตั้งแง่กับมารดาอีกแล้ว มารดาเขาสะท้านใจกับความเอาแต่ใจ และกำลังทำให้เสียเรื่อง
“ทำไมล่ะวิลล์ คนของทางโน้น ดูแลให้เป็นอย่างดีแล้วไม่ใช่หรือ”
“บางอย่างผมอยากทำด้วยตัวเองครับ”
เขากำลังหนี นายแพทย์เดวิดทราบดี คุณหญิงมุกดาซึมลงไปมากถึงกับครวญ
“พี่วิลล์คงจะไป ๆ มา ๆ ใช่มั้ยคะ”
“ไม่ครับ ผมจะไปไม่กลับ” ทุกคนเงียบเหมือนเป็นใบ้ เพื่อนๆต่างนิ่งเงียบเมื่อผู้ชายนิสัยเสียทำให้เสียบรรยากาศ
คุณหญิงต้องใช้ความอดทนเป้นอย่างมากที่ต้องรองรับอารมณ์ลูกชายคนเล็ก ซึ่งพูดแล้วทำให้หญิงมุกดาสลดไปได้ทันตา ขากลับหญิงมุกดานั่งเงียบมาตลอดทาง ซึ่งเมื่อเธอลากลับตามลำพังกับคุณหญิงเธอเอ่ยว่า
“หญิงกราบขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณวิลล์อารมณ์เสีย เพราะว่าไม่ได้ทำอย่างใจที่ต้องการ คุณวิลล์ถึงประชดออกมาอย่างนั้นค่ะคุณหญิงน้า”
“ทำไมหญิงมุกถึงพูดอย่างนั้นล่ะ”
“เพราะคุณวิลล์เลือกวาสิฐีมากกว่าคุณหญิงน้าน่ะสิคะ หญิงกราบลาล่ะค่ะ”
คุณหญิงจิตตรีคิดเช่นเดียวกันกับคำของหญิงมุกดา เพราะสายตาของลูกชายไม่เคยโกหกใคร เขาพอใจวาสิฐีจริงๆ และไม่พอใจที่อีกฝ่ายเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ตลอดทั้งวัน ทำให้วิลล์ใจร้อน เอ่ยออกมาราวกับฝากบอเขาจะไม่มาเมืองไทยอีก เขาพร้อมจะทิ้งทุกอย่าง...
คุณหญิงไม่อาจทนรอเวลาได้ ดังนั้นเมื่อท่านขึ้นไปห้องนั่งเล่นชั้นบน ท่านให้เด็กรับใช้ตามวิลล์ไปพบ ไม่นานนักสองแม่ลูกโต้เถียงกันดังลั่นบ้าน
“เพราะอะไรวิลล์จึงตัดสินใจไปเมืองนอกโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยอย่างนี้”
“ผมตัดใจไม่ได้จนวันนี้ผมบอกตัวเองต้องไป”
“เพราะอะไร”
“ผมรักวาสิฐีครับ”
“วิลล์”
“ผมบาดใจเต็มทีผมไม่อยากให้คุณแม่พาใครต่อใครมาทำหน้ากีดกันผมกับวาสิฐี ถ้าคุณแม่ต้องการผู้หญิงอื่นมากกว่าลูกชาย ผมก็ต้องไป”
“วาสิฐีไม่เหมาะกับลูก หญิงมุกต่างหากที่คู่ควร”
“ไม่มีใครทราบดีเท่ากับตัวเอง ผมไม่รักมุกดาผมจะไม่แต่งงานกับเธอ”
“ถ้าวาสิฐีแต่งงานออกไปล่ะวิลล์จะอยู่ที่นี่มั้ย”
“ผมไม่ให้วาสิฐีกับใคร”
“Spoiled” ท่านตวาดลืมตัว “ยูอาร์เครซี่”
“ผมขอโทษครับคุณแม่”
เขาพาร่างสูงใหญ่จากไปในทันที
คุณหญิงจิตตรีนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจ ไม่ยอมให้ใครพบแม้แต่ลูกแสนดีอย่างเดวิด และเดวิดไม่ยอมพบน้องชาย เพราะเขาไม่มีอะไรจะต้องพูด ในเมื่อเขาเข้าใจอีกฝ่ายได้ดี มีสิ่งเดียวจะเปลี่ยนใจน้องชายของเขาได้
วิลล์นั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าเตียงนอนไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ หญิงสาวร่างอรชรงดงามในชุดนอนบางเบาทำให้ตาเขาเบิกกว้างตื่นตะลึง วาสิฐีเดินเข้ามาในห้องนอนเขาอย่างเงียบ ๆ
“ว้าส”
“What are you doing? Vasw.”
นิ้วมือเรียวปลดกระดุมหน้า วิลล์จับมือนุ่มห้ามปรามเธอถามเหมือนไม่รู้
“รังเกียจวาสิหรือคะน้าวิลล์”
“Vase”
ชายร่างใหญ่ผวาโอบอุ้มร่างอรชรที่เขาถวิลหาขึ้นสู่วงแขนรวดเร็วด้วยความใจร้อนนัก เขาต้องการเธอ “Vase I love you”
“อย่าบอกใครนะคะน้าวิลล์”
“น้าจะแต่งงานกับว้าส”
“ไม่ค่ะไม่แต่งงาน”
“วาสิฐี คุณทำอะไรน้าไม่เข้าใจ”
“วาสิอยากเรียนรู้อยากให้เป็นความลับ ได้มั้ยค่ะ ลับสุดยอด”เธอจูบคางสากเพระไรเคา
“วาสิเป็นของน้าวิลล์ค่ะ สัญญาอย่าบอกใคร”
ว้าส” น้ำเสียงห้าวทุ้มสั่นพร่าแทบจำเสียงตัวไม่ได้
วงแขนแกร่งรวบร่างหญิงสาวในอ้อมอก จมูกโด่งคลอเคลียใบหน้างามสะดุดตาของเธอ น้ำเสียงสั่นพลิ้วยามกระซิบใกล้
“ให้น้าวิลล์จริงหรือว้าส” สัมผัสแผ่วหวานของริมฝีปากคู่สวย ส่งให้อารมณ์ชายหนุ่มกระเจิงไกลเกินหยุดยั้งไว้ได้ มือใหญ่นุ่มอย่างคนไม่เคยทำงานหนักเล้าโลมไต่ตามเรือนร่างผู้เป็นที่รักอารมณ์ทุกชิ้นถูกปลดเปลื้องเหวี่ยงทิ้งไม่สนใจใยดี
วิลล์เบียดร่างเพรียวแกร่งและแข็งแรงของเขา แนบเข้ากับร่างเปลือยงดงามสอดขาแยกขาคู่เรียวแยกออกจากกัน วงแขนกลมกลึงโอบรอบแผ่นหลังกว้างยึดไว้พยุงตัวที่ซวนทรุดด้วยด้วยความรัญจวนใจ วงแขนแข็งแรงช้อนร่างของเธอนำพาสู่เตียงหนานุ่ม ทันทีที่ร่างงามบนเตียง ร่างใหญ่ตามประกบจนเตียงไหวยวบตามน้ำหนักที่ทิ้งลง วาสิฐีพริ้มตาหลับเคลิบเคลิ้มสัมผัสที่อ่อนโยนกลับกระตุ้นให้รุ่มร้อนไปทั้งเรือนกาย นี่หรือความสุขที่ชายหญิงใฝ่ฝันในกันและกัน
มือเรียวกอบกุมสองตูมตั้งงดงาม บีบคลึงอย่างนุ่มนวล และแรงมากขึ้น จมูกโด่งงามซอนซอนสูดกลิ่นหอมจาก พวงแก้มระเรื่อยไปที่ติ่งหูนุ่ม แทรกเรียวลิ้นสู่ภายในช่องแคบของหู วาสิฐีขนลุกซู่ ความรู้สึกเสียดทานราวกับว่าถูกโลมไล้ไปทั้งกายในคราวเดียว
ชายหนุ่มสอดมือแทรกไปที่ก้อนผมยาว ช้อนท้ายทอยอีกฝ่ายขึ้นจูบรับรอยจุมพิตแผ่วหวาน หญิงสาวจูบตอบดูดดุนลิ้นชายหนุ่มเต็มที่ เสียงครางในลำคอด้วยความพอใจอย่างยิ่งยวด มือเรียวนุ่มของวิลล์ค่อยลูบไล้ ลงที่เรียวขาของหญิงสาวก่อนวกเข้าส่วนกลางกลีบดอกไม้แสนสวย และคุมคามขึ้นมาส่วนบนอีกครั้ง วาสิฐีซ่านเสียวมิอาจทน เธอกำผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดขยุ้มกำเต็มมือหญิงสาวสู้รบกับธรรมชาติของตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว ชายหนุ่มเจนจัดในเพลงรักมากนัก เขาวนเวียนปาดลิ้นลงบนสองปทุมกลมกลึง จนผลิขยายป้านวงชมพูเบ่งบาน ก่อนดูดสลับซ้ายขวา ขณะที่ปลายนิ้วรุกรานเกสรแรกแย้ม สีชมพูจัดสวยสด
“อื้อ”หญิงสาวคราง แอ่นกายเหยียดหยัดรับการหยอกยั่ว
ความเจ็บปวดรวดร้าวของวาสิฐีถูกปลอบโยนด้วยความอ่อนหวานละมุนละไมเสียงกระซิบปลอบด้วยความรักฉุดรั้งอารมณ์ตื่นของหญิงสาวให้ผ่อนคลาย
สะโพกของวาสิฐีหยัดแอ่นขึ้นเมื่อมือหนึ่งของสามีลูบเลื่อยไปตามลำขา เขาจูบไล่เรื่อยตามมือลงไปจนมือนั้นไปหยุดลูบไล้บนลาดหน้าท้องเนียน กลิ่นกายเธอที่ฟ้องชัดถึงอารมณ์พิศวาสแรง เธอเผยอปากครวญครางรัญจวนใจ เปลือกตานั้นหลับพริ้มแทบจะหนีบกล้ามเนื้อกับนิ้วที่ชอกซอนลงไป
“สวยเหลือเกิน ว้าสสวยยิ่งกว่าดอกไม้ใดๆ” เขาพึมพำเสียงแผ่วต่ำ “หวานจริง”วาสิฐีหน้าแดงซ่าน
คราวนี้วิลล์คลึงนิ้วมืออย่างหิวกระหายยิ่งขึ้น เก็บความหวานซ่อนอยู่ภายใต้กลีบเนื้อหลีบชั้นของเธอได้มากกว่าเดิม ตวัดไล้ไปทั่วเงยหน้าขึ้นถามกับเธอว่า
“ชอบมั้ย”
“น้าวิลล์ อย่างแกล้งว้าสสิคะ ว้าสจะขาดใจตายอยู่แล้ว”เธอครางตัดพ้อชายหนุ่ม ที่สรรหาวิธีมาให้เธอได้รับรู้ว่าอารมณ์ของหนุ่มสาว ผิดแผกแตกต่างจากที่เธอคิดว่าจะทำอย่างไรต่อกันบ้าง
วิลล์เต็มไปด้วยความต้องการเร่งเร่า หากภาคภูมิใจเยี่ยงชายชาตรีว่า รูปร่างงดงามดุจเทพของวาสิฐีนั้นเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มจะรัก ทะนุถนอม ใฝ่หาความสุขด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอปล่อยให้ชายหนุ่มเชยชมตามความพอใจ
ซึ่งชายหนุ่มสำรวจทุกซอกเหลือบชมพูงามหยาดเยิ้ม ยิ่งจับสัมผัส ลูบไล้ ยิ่งปรารถนา นิ้วมือของวิลล์ ลูบไล้หัวนมทั้งคู่ที่เป็นสีชมพูเกือบแดงระเรื่อนุ่มนิ่มเหมือนกลีบดอกไม้ ชายหนุ่มลากนิ้วลงไปตามร่องอกจนถึงสะดือ ในขณะที่ปากดูดดึงหัวนมข้างหนึ่งเอาไว้ และไล้เลียเชื่องช้า ปาดวน
สะโพกของวาสิฐีหยัดแอ่นขึ้นเมื่อมือหนึ่งของสามีลูบเรื่อยไปตามเรียวขา ชายหนุ่มจูบไล่เรื่อยตามมือลงไปจนมือนั้นไปหยุดลูบไล้บนลาดหน้าท้องเนียน กลิ่นกายเธอที่ฟ้องชัดถึงอารมณ์พิศวาส ทำให้วิลล์ สูดหายใจยาว เธอเผยอปากครวญครางรัญจวนใจ หลับตาพริ้ม บีบรัดกล้ามเนื้อภายในเป็นระยะกับนิ้วที่ชอกซอนลงลึกสุดไป
“สวยจังเลยว้าส” ชายหนุ่มพึมพำเสียงแผ่วต่ำ “หนุ่มรูปงามแนบหน้าเคล้าเคลีย บนแก้มคนรัก ถามเสียงแผ่ว
“ชอบมั้ย ที่รัก”
วิลล์ลูบไล้ และจวบจ้วงยิ่งขึ้นเก็บเกี่ยวความหอมหวานซึ่งอยู่ภายใต้กลีบเนื้อเนินอิ่มอูม จากนั้นลิ้นก็ตามตวัดปาดไล้ไปทั่ว
ร่างกายของวาสิฐีตอบสนองต่อทั้งสัมผัสและคำพูดของวิลล์
ชายหนุ่มโผวูบลงไปหาดอกไม้แสนงามของเธอ เรียวลิ้นไล้เล่นซุกซน ดกถี่ ระรัวใส่ตุ่มเกสรแห่งความเป็นหญิงชองเธอด้วยความฉ่ำใจ ภายในร่างของเธอสัมผัสกับความเขม็งเกลียวที่กระซับแน่นทุกขณะ สะโพกขยับเคลื่อนไหวเองอย่างคุมไม่อยู่ เธอยกรับการสอดเรียวลิ้นอุ่นชื้นผ่านเข้าไปภายในดอกไม้ซาบซ่านด้วยน้ำหวาน ชายหนุ่มหยัดเหยียดเป็นจังหวะ หญิงสาวคร่ำครวญเว้าวอนยิ่ง น้ำเสียงนั้นกระตุ้นวิลล์ให้คลั่งไคล้หลงใหล ความคับแน่นภายในกายของเธอซึ่งร้อนรัดรึงมีความปรารถนา สุดท้ายเธอวางใจที่จะให้ฝ่ายชายเป็นผู้นำทาง ลมหายใจผ่าวร้อนสัมผัสร่วมกันกับลิ้นที่ฉลาดล้ำในการเล่นรัก กระทั่งวาสิฐีสุดทานทนไหว ร่างของเธอสะท้านยะเยือกแรงหยัดเกร็งขึ้นรับ และเผลอร้องครางเมื่อร่างกายของเธอยังดิ้นเร่า เรียวขาสะบัดออกกว้างเปิดทางให้วิลล์ได้รักสมใจ ชายหนุ่มไม่ยอมพลาดจังหวะที่เขารู้ดีว่า จะส่งวาสิฐีให้พบความสุขหลายครั้ง เขาแทรกกายแกร่งเข้ามาในกายของเธอที่ยังบีบรัด โน้มตัวลงมาลูบไล้ปลายปทุมคู่สวยพร้อมกันก็กดตัวเองดันล้ำลึกเรียกเสียงครวญคราง ชายหนุ่มค่อยๆ ถอนออกช้าๆ แล้วสอดสลับกลับลงไปใหม่ กล้ามเนื้อบั้นท้ายแขม่วเกร็งกลั้นชะลอเวลา ยิ่งชายหนุ่มกดตัวเองลงลึกเสียดสี กับเกสรที่ไวต่อความสัมผัส เขาทราบว่า ปลายเกสรของสตรีนั้นหากเสียดสีคลึงเคล้าโดยแรงเร็วร่วมกันไป
วินาทีสุดท้ายทั้งสองโผผวาเข้ากอดกันแนบแน่นราวเกรงว่าจะต้องพรากจากกันในช่วงสำคัญสุด
ความรักและความรักจะถูกเก็บเงียบตามความปรารถนาของวาสิฐี หากวิลล์กลับคิดว่า ไม่นานหรอก ไม่นานที่เขาจะต้องเปิดเผยให้โลกรับรู้ วาสิฐีเป็นภรรยาของเขา!!!



นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ค. 2555, 22:27:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ค. 2555, 22:27:24 น.

จำนวนการเข้าชม : 2374





<< สอนได้สั่งไม่ได้   เปิดประตูใจ >>
violette 12 พ.ค. 2555, 23:32:36 น.
แล้วเดียวหนูวาจะหนีไปมั้ยเนี่ย โอย เรื่องนี้หลายคุ่มากค่ะ อ่านแล้วมึนนน แต่ก็ชอบนะคะ

nunoi 12 พ.ค. 2555, 23:53:26 น.
วาสิยอมให้ความสาวเพราะรักน้าวิลล์ แต่จะหนีไปเพราะความกตัญญุหรือเปล่า

จ๊ะจ๋า 13 พ.ค. 2555, 00:06:31 น.
ต้องเป็นแผนของเดวิดแน่เลย ให้วาสิยอมเป็นน้อย

Thananya 13 พ.ค. 2555, 01:13:54 น.
วาสิคิดอะไรอยู่ คนอ่านงงเป็นไก่ตาแตก ฮ่าๆ

คิมหันตุ์ 13 พ.ค. 2555, 01:23:50 น.
เห้อ...เรื่องมันเข้มข้นมากกกกกก

sirynth 13 พ.ค. 2555, 03:01:13 น.
ugh, this is getting messy, hope Wasi knows what's she is doing.

Zephyr 13 พ.ค. 2555, 09:07:53 น.
คาดว่าตื่นมาปุ๊บ ภรรยาคุณวิลล์จะไปโผล่ต่างจังหวัดแล้ว

tookta 13 พ.ค. 2555, 11:23:23 น.
พี่วิลล์งานเข้า แบบนี้ น้องวาส หนีแน่นอน มันพูดยากน้อ เราแอบรักของเรามาตั้งแต่อายุ 15 ปี น้องวาสยอมเพราะรักจริงๆ ความกตัญญูมันค้ำคออยู่ แล้วจะหนีพ้นหรือคะน้องวาส หนีหังใจตัวเองนะคะ

nutcha 13 พ.ค. 2555, 16:30:25 น.
วาสิจะหนีน้าวิลล์หรือเปล่าน้า

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account