ลิขีตรักใต้เงาทราย ภาค ดั่งแสงตะวัน
ฟายาส อับดุล ซาลามาล มกุฎราชกุมารหนุ่ม ผู้รอการราชาภิเษกให้ขึ้นเป็นสุลต่านองค์ต่อไป หน้าที่คือความรับผิดชอบต่อประเทศ เมื่อพี่ชายเลือกที่จะหลีกทาง เขาจำต้องรับหน้าที่ ที่ไม่เคยต้องการ หัวใจที่เรียบง่ายและเย็นชา บอกกับตนเองเสมอ ว่าจะไม่ขอรักใคร แต่แล้ว...เพราะ... เขาเพียงต้องการที่จะพักผ่อนก่อนที่จะต้องรับภาระหน้าที่...ที่สำคัญ แต่แล้วเพราะถูกลอบปลงพระชนม์ จึงทำให้ได้พบกับคนที่เขาสามารถรักได้ด้วยหัวใจ เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของเข้า และจากไปพร้อมกับหัวใจทั้งดวง
Tags: ทะเลทราย
ตอน: ตอนที่ ๘
ตอนที่ ๘
กลิ่นหอมใดเล่าจะเท่ากลิ่นหอมของไอแห่งความรัก สัมผัสใดเล่าจะงดงามและอ่อนโยนสัมผัสจากหัวใจ ทุกอณูในร่างที่ตอบสนอง ยามเมื่อถูกสัมผัสจากคนที่เธอรัก
ฟายาสประทับริมฝีปากที่หน้าผากของวิเวียน สองมือเข้าในเรือนผมแล้วตรึงเธอไว้ให้รับการจุมพิต อ่อนหวาน นุ่มนวล แต่แล้วในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีจูบนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน จากความคิดที่จะยั่วยวนกลับกลายเป็นสั่นสะท้านและตะหนักว่ามันเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรเริ่มก่อน
วิเวียนเข่าอ่อนยวบเมื่อรับรู้ถึงเปลวไฟที่ลามเลียไปตามลำคอจนกระทั่งหยุดอยู่ตรงแอ่งชีพจร ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าง แม้เพียงแค่ภายนอกผ้าแต่หญิงสาวรู้สึกราวกับถูกเขาสัมผัสเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า ใบหน้างามแหงนขึ้นสองมือสอดเข้าในกลุ่มผมสีดำดกหนา ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อเขาใช้ฟันขบเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ
“กลิ่นอะไร”
อยู่ๆ หญิงสาวก็ได้กลิ่นประหลาด เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้คิดไปเอง แต่ฝ่ามือหนากลับคว้าผ้ามาปิดจมูกแล้วอุ้มเธอเดินลิ่วเข้าห้องน้ำทันที
ฟายาสกระซิบติดหูหญิงสาวเบาๆ ก่อนส่งผ้าผืนหนึ่งให้ แล้วพาเธอลงมายืนในน้ำสั่งให้ทรุดตัวลงนั่งโผล่ขึ้นมาแค่ส่วนศีรษะเท่านั้น และถ้าเห็นอะไรผิดปกติให้ดำลงทั้งตัวแล้วเอาผ้าปิดปากเอาไว้
ชายหนุ่มแน่ใจว่าพวกมันต้องแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งล่ออิมมากับทหารไปอีกด้าน ส่วนอีกกลุ่มคงลอบเข้ามาเพื่อจัดการกับวิเวียน ฟายาสคิดว่าลัยลาคงต้องการกำจัดผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใกล้เขาเพื่อตัดปัญหาในอนาคต
เสียงผิดปกติบางอย่างบอกให้รู้ถึงสัญญาณอันตราย ฟายาสจับแขนเรียวดึงให้ค่อยๆ นั่งลงช้าๆ เอาผ้าปิดปากกับจมูกหญิงสาวไว้แล้วสั่งให้ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาทีละนิด
เป็นครั้งแรกที่ฟายาสยอมรับว่าตนเองประมาท หลายครั้งที่พ่อกับแม่พยายามส่งทหารมาให้ แต่เขากลับส่งคืนไป เพราะคิดว่าไม่น่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง
เพราะไม่เคยฝึกกลั้นหายใจในน้ำมาก่อนทำให้วิเวียนผ่อนลมหายใจเร็วเกินไป เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเป็นไปตามสัญชาติญาณของการเอาชีวิตรอด หญิงสาวกำลังจะดันตัวเองขึ้นแต่เพียงแค่ขยับเท่านั้น ฟายาสก็คว้าตัวเธอเข้ามากอดแล้วประกบริมฝีปากลงมา
อากาศจากอุ้งปากถูกผ่อนให้ช้าๆ แต่มันไม่พอสำหรับหญิงสาว ร่างสูงใหญ่ถูกเกี่ยวรัดจนแน่น ริมฝีปากบดเบียดเข้าหาเพื่อขอให้เขามอบอากาศให้เธอมากขึ้น
“นายท่าน...นายท่าน”
เสียงตะโกนของอิมมาดังขึ้นจากด้านนอกทำให้ชายฉกรรจ์สามคนรีบออกจากห้องน้ำและยกเลิกการค้นหาทันที คนสนิทของชายหนุ่มวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ กวาดตาหาสิ่งที่ผิดปกติจนกระทั่งเห็นในสิ่งที่พวกนั้นไม่เห็น
ฟายาสสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีมือมาจับบ่าเขา มือหนาจับข้อมือนั้นตั้งใจจะกระชากลงมาในน้ำเพราะคิดว่าเป็นคนร้าย แต่อิมมาตัวโตกว่ามีแรงมากกว่าและคาดไว้แล้วว่าฟายาสจะต้องทำเช่นนี้จึงเกร็งแขนและทิ้งน้ำหนักลงที่เท้า ยึดหลักให้มั่นแล้วยกแขนขึ้นออกแรงดึงจนคนทั้งคู่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา
“ปลอดภัยแล้ว ข้าจะไปอยู่หน้าห้อง หากนายท่านต้องการอะไรเรียกข้าได้”
อิมมาบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป เขาพยายามไม่มองด้วยมารยาทเมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่อยู่ในสภาพไหน ฟายาสได้แต่เหลือบตามองคนสนิทมือโอบกอดร่างของวิเวียนที่ยังไม่ยอมผละออก เนื้อตัวหญิงสาวสั่นสะท้านเพราะแช่น้ำนานเกินไป ริมฝีปากอิ่มซีดจนน่าตกใจ
“ปลอดภัยแล้ว”
ฟายาสกระซิบบอก
“หนาว...ทำไมมันหนาวขนาดนี้”
วิเวียนตอบเสียงสั่น รู้สึกเหมือนมีผึ้งบินอยู่ในหัวเต็มไปหมด
“ให้ตายสิ...”
ฟายาสสบถเสียงดัง เขาตะโกนเรียกอิมมาให้เตรียมยากับซุปร้อนๆ ในขณะที่ตนเองจับหญิงสาวถอดเสื้อผ้า อุ้มไปวางบนแท่นหินแล้วใช้ผ้าผืนหนาเช็ดตัวให้แรงๆ ก่อนจะรับผ้าห่มจากหญิงรับใช้มาห่อตัวเธอเอาไว้
ฟายาสพยายามป้อนซุปร้อนๆ ให้ ทั้งเป่าทั้งประคองแต่หญิงสาวได้แต่ส่งเสียงคราง แล้วซุกตัวเข้าหาเขาหลับหูหลับตากอดไม่สนใจรอบๆ ข้างจนชายร่างยักษ์ที่ยืนอยู่มุมห้องรู้สึกสงสาร
อิมมาเสนอไปขอสมุนไพรจากมาตาซึ่งตอนนี้กำลังท้องแก่ใกล้คลอด วังที่ฮามาลยังสร้างไม่เสร็จแต่หญิงสาวเลือกที่จะอยู่ใกล้ๆ สามีเพื่อเป็นแรงใจในการปรับปรุงแคว้นฮามาลให้กลับมาดียิ่งขึ้น
โชคดีที่ฮามาลอยู่ไม่ไกลจากมามัวร์เท่าไหร่แต่อิมมาต้องรอให้มาตาต้มยาให้ ซึ่งกินเวลานับชัวโมง จาร์คาเห็นคนสนิทของฟายาสเดินวนไปวนมา ผุดลุกผุดนั่งเลยเข้าไปชวนคุย แต่ข้อมูลที่ได้รับกลับทำให้ชี้คหนุ่มถึงกับเงียบไป
จาร์คาไม่ชอบสายตาของลัยลาเลยสักนิด ท่าทางการแสดงออกของหญิงสาวทำให้เขาต้องส่งคนไปทีจิสโดยด่วน แต่กว่าจะได้ข้อมูลมาอาจต้องใช้เวลาเป็นเดือน เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขากลัวว่าทุกอย่างมันจะสายไป
ชี้คหนุ่มเดินกลับเข้าไปด้านในทันทีที่เห็นภรรยาถือขวดยามาส่งให้อิมมา กระติกเก็บน้ำร้อนที่บาราสส่งมาจากเมืองไทยเป็นลังๆ ได้ใช้ประโยชน์เวลาที่เขาใช้ส่งยาให้ญาติพี่น้อง จากที่เคยใช้กระติกน้ำแบบโบราณซึ่งเก็บความร้อนได้ไม่นานนัก ตอนนี้ตัดปัญหาไปได้เลย
จาร์คารีบติดต่อใครบางคนหวังเพียงว่าการแฝงตัวเข้าไปในฐานะนักธุรกิจจะทำให้ซียัคได้ข่าวกลับมาเหมือนทุกครั้ง ซียัคเป็นนักธุกิจที่มีไหวพริบจนน่ากลัว อีกทั้งยังเป็นสายให้เขากับคาจาริลในบางครั้ง เพราะเป็นเพื่อนกันมานานมากแล้ว
ครั้งนี้จาร์คามองไม่เห็นเลยว่าจะมีใครเหมาะสมกว่าชายคนนี้ คิดไปแล้วเรื่องมันก็ยุ่งเหยิงเหลือเกินเพราะน้องสาวคนเดียวของซียัคดันหลงเสน่ห์ของคาจาริลเพียงแต่พอจะมองออกว่าที่จริงหญิงสาวเพียงแต่ปลื้มหมาป่าหนุ่มอย่างคาจาริลเท่านั้นเอง
“มาตา...พรุ่งนี้เจ้ากลับไปอยู่คาร์ซาน่าเถอะ ยิ่งใกล้คลอดข้ายิ่งห่วง”
จาร์คากอดมาตาจากด้านหลัง เขาลูบท้องนูนเบาๆ ก่อนจะยิ้มเมื่อลูกของเขาเตะตรงฝ่ามือที่ทาบลงไปตรงเป้าพอดี
“ข้าจะอยู่กับท่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะยืนเคียงข้างท่าน”
ชี้คหนุ่มหมุนร่างภรรยาให้หันกลับมา แล้วจูบเบาๆ ที่หน้าผาก
“ข้าไม่อยากให้เจ้ากับลูกลำบาก แต่ถ้าต้องการเช่นนั้นข้าก็ไม่ขัดใจ”
ความสุขของภรรยาคือการได้ยืนเคียงข้างสามีไม่ว่ายามสุขหรือยามทุกข์ มาตาซบหน้ากับอกแข็งแกร่ง หลับตาลงแล้วบอกกับตัวเองว่า นี่ล่ะคือสวรรค์ของเธอ
“ไม่สำเร็จ พวกเจ้ามันสวะแท้ๆ กับอีแค่จับผู้หญิงเพียงคนเดียงยังทำไม่ได้ก็ควรไปตายซะ ข้าให้โอกาสอีกเพียงครั้งเดียว จับมันมาให้ได้ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะมีลมหายใจต่อไป”
อัฟฟาร์ก้มหน้ารับฟังคำพูดของลัยลา ไม่มีการตอบโต้ใดๆ ให้ได้ยิน แต่ลูกน้องที่หมอบอยู่ด้านหลังเห็นว่ามือของเขามือเลือดไหลซึมออกมา
‘ไม่มีใครอยากรับใช้เจ้าหญิงหรอก สวยแต่รูปจิตใจดุร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่า’
อัฟฟาร์นึกถึงคำพูดของพ่อตอนที่ได้รับคำสั่งให้เขาเข้าวังเพื่อรับใช้เจ้าหญิงองค์เล็กสุดของกษัตริย์ทีจิส อาการดีใจในตอนนั้นยังไม่เทียบเท่าความเสียใจในตอนนี้
สายตาของชายหนุ่มชำเลืองไปทางตุ๊กตามรณะที่เพิ่งส่งมาถึงเมื่อคืนแล้วหลุบตาลง ตุ๊กตาถูกถอดเป็นชิ้นๆ ในลักษณะประหลาด และผู้ที่ถอดมันออกคือเจ้าหญิงลัยลาเอง นางหยิบกล่องไม้บรรจุดวงตาหลากสี กับกล่องเป็นเล็บปลอมที่ทำจากวัสดุต่างๆ กัน มานั่งเลือกแล้วหันมาคนอื่นๆ ให้ออกไป เหลือเพียงอัฟฟาร์ที่นั่งก้มหน้าอยู่เพียงคนเดียว
“เจ้ารู้จักนี่ไหมอัฟฟาร์”
ลัยลาส่งเล็บสีประหลาดให้ พออัฟฟาร์รับมาถือไว้จึงรู้ว่ามันทำมาจากแผ่นเหล็กหรืออะไรบางอย่าง
“สีชมพูที่ยังอยู่ในเล็บของตุ๊กตาคือสังกะสี...เจ้ารู้จักไหม ส่วนชิ้นที่เจ้าถือคือทองแดง”
ลัยลาอธิบายช้าๆ แต่นัยน์ตาและริมฝีปากฉายแววน่ากลัวออกมา
“ช่องว่างในตัวตุ๊กตาสามารถใส่มนุษย์ได้คนหนึ่ง และถ้าข้าใส่คนเข้าไปในนี้เจ้าว่าข้าจะเล่นสนุกอะไรได้บ้าง”
ใบหน้าของอัฟฟาร์เปลี่ยนไปทันที ความกลัวอาจจะไม่มาก แต่เขาไม่แน่ใจว่าวันหนึ่งวันใด หากเขาทำอะไรผิด ไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
“สามวันเท่านั้นนะอัฟฟาร์”
ลัยลายิ้มแต่น้ำเสียงนั้นทำให้ผู้ชายตัวโตอย่างอัฟฟาร์ถึงกับสั่นได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนก้มศีรษะรับคำสั่ง เมื่อก้าวเท้าออกจากห้อง เสียงจากด้านในกลับเรียกให้เข้าไปรับของสิ่งหนึ่ง
“เจ้าช่วยส่งจดหมายเชิญคู่หมั้นรูปงามมาร่วมทานอาหารค่ำกับข้าในวันพรุ่งนี้ ที่นี่ และจงย้ำให้แน่ใจว่าเขาตอบรับจึงกลับมาได้”
จดหมายบรรจุอยู่ในกระบอกใส่จดหมายสีทองซึ่งใช้กันแพร่หลายในทีจิส เพียงแต่ของเจ้าหญิงลัยลานั้นมีลวดลายสวยงามและมีกลิ่นหอมละมุนชวนลุ่มหลงฉาบไว้ด้วย
หลังจากอัฟฟาร์เดินออกไปไม่นาน หญิงรับใช้ชาวทีจิสก็ยกสำรับเข้ามาวางเรียงให้เจ้าหญิงเลือกเป็นรายการอาหารที่จะใช้เลี้ยงคู่หมั้น
อารียาแต่ไม่ได้มีจิตใจอารีย์ดังชื่อเป็นคนสนิทเของเจ้าหญิงมาแต่เยาว์วัย นางเดินทางมาพร้อมกับตุ๊กตามรณะและรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเป็นคนจัดการให้เกือบทั้งหมด
นางดึงประตูเข้ามา ดึงจนแน่ใจว่าไม่สามารถเปิดเข้ามาได้ ถึงกลับมานั่งข้างๆ รอรับคำสั่งด้วยท่าทางนอบน้อม
“เจ้าหญิงจะให้ข้าทำอย่างไรบ้าง”
“ใส่ยาลงไป ข้าต้องแน่ใจว่าตำแหน่งสุลตาน่าจะไม่ตกเป็นของคนอื่น”
อารียาหยิบซองยามาถือไว้ มองอาหารมากมายตรงหน้าแล้วจัดการจดรายการอาหารที่ลัยลาเลือก ซึ่งมีมากกว่า 10 รายการ
“ข้าเกรงว่าจะไม่พอ เจ้าหญิงแน่ใจหรือว่าจะยอมกินยานั่นด้วย ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องเดินทางไปซื้อยาเพิ่ม”
“ข้าต้องกินด้วยสิ ไม่อย่างนั้นเขาต้องสงสัยข้า เจ้าทำไปเถอะอารียาแล้วอย่าลืมยาที่ข้าสั่ง ทามันไว้ด้านในตุ๊กตา ทาให้ทั่วนะ”
ลัยลาย้ำเสียงสูงกว่าปกติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อคิดว่าถ้าใส่หญิงสาวนามวิเวียนเข้าไปในนั้น แล้วเปิดออกมาเมื่อครบตามระยะเวลาที่คำนวณไว้ เธอจะได้ของตกแต่งห้องชิ้นใหม่ในสภาพไหน
“เจ้าหญิงไม่ต้องเป็นห่วง อารียาคนนี้จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”
เสียงนกหวี้ดดังขึ้นตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งทอแสงรำไร วิเวียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากความฝันที่แสนยุ่งเหยิง และเมื่อเธอลืมตาขึ้น ใบหน้าของฟายาสอยู่ห่างเธอแค่ชั่วลมหายใจเป่าผ่าน นัยน์ตาสีอ่อนราวกับยิ้มได้ยามเมื่อเห็นสีหน้าที่ดีขึ้น เขาแทบไม่ได้นอนแต่กลับรู้สึกคุ้มค่า
“ไม่เคยดูแลใครมาก่อน เพิ่งรู้ว่าเป็นพยาบาลนี่ลำบากน่าดู”
วิเวียนพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่รู้สึกราวกับมีคนเอาก้อนหินมาวางทับไว้บนหน้าผาก
“อ่ะ...อย่าลุก คุณไม่สบายมาก เมื่อวานก็เพ้อไม่รู้เรื่องเลยทั้งวัน”
“วินอนไปนานแค่ไหนคะ”
“ถ้าผมจูบคุณชั่วโมงละครั้ง อืมปากคุณช้ำแล้วล่ะ”
วิเวียนค้อนวงใหญ่ ยกมือขึ้นลูบหน้าแล้วขมวดคิ้ว พยายามนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เท่าทีจำได้คือเธอพยายามจะผวาขึ้นสู่ผิวน้ำเพราะไม่มีอากาศหายใจ
“คุณหลับไปสี่สิบสองชั่วโมงพอดี”
พอเห็นคนป่วยดีขึ้น ความซุกซนของฟายาสก็เริ่มขึ้นเช่นเดียวกัน เขาลากปลายนิ้วอันเฉื่อยชาจากกลางหลังลงมาจนถึงก้มอวบอิ่ม วิเวียนเบิกตากว้างเพราะเพิ่งรู้ตัวว่านอนอยู่ในสภาพไหน ชายหนุ่มยกหัวขึ้นมองแก้มแดงก่ำแล้วยิ้มยั่วอารมณ์
“ช้าไปแล้ว เห็นหมดแล้วทุกซอกทุกมุม ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบมาตลอดเพราะถูกคุณเห็นอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้เราเสมอกันแล้วนะ”
แก้มที่เคยซีดเซียวแดงระเรื่อ ฟายาสไม่เข้าใจว่าทำไมวิเวียนต้องอายถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขายอมเผยความรู้สึกออกมาถึงขนาดนี้แล้ว ในอดีตเพียงแค่เขายิ้มผู้หญิงบางคนถึงกับยอมเปลืองผ้าเพราะหวังว่าถ้าผูกใจเขาได้สิ่งที่ตามมาคือทรัพย์สินเงินทอง
แต่...ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่แสดงทีท่าว่าอยากได้เลยสักนิด
“ไม่อยากรวยบ้างหรือวิเวียน”
“คะ”
หญิงสาวทำเสียงแปลกใจเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องการเงินจนบางครั้งแก้ผ้าเข้ามาหาผม แต่คุณผมต้องหลอกล่อแทบตายกว่าจะยอมให้กอดให้จูบ”
“เพราะผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้จักความรักไงคะ”
วิเวียนตอบ พยายามจับมือที่อยู่ไม่สุขให้หยุดการลูบไล้ไปทั่วร่างกาย หยิกบ้างจิกบ้างจนในที่สุดก็ได้แต่อ่อนใจ
“ซนแบบนี้ไม่น่ารักเลยค่ะ”
หญิงสาวทำเสียงดุแต่กลับถูกหอมแก้มแรงๆ สองข้างก่อนที่คนตัวโตจะกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปยกอุปกรณ์สำหรับล้างหน้าแปรงฟันมาวางไว้ให้ แล้วกลับไปยกเหยือกน้ำมานั่งข้างๆ
“ล้างหน้าแปรงฟันจะได้สบายขึ้น”
“อย่าพูดเลย คุณไม่กล้าจูบวิเพราะกลัวเหมือนขี้ฟันมากกว่า”
พอได้ยินคำพูดราวกับเป็นการท้าทายฟายาสก็ยิ้มกว้าง โอกาสมาถึงมีหรือจะยอมทิ้งไปงายๆ เขาแย่งแปรงสีฟันมาถือไว้แล้วก้มลงจูบหญิงสาว มือข้างที่ว่างยกขึ้นยึดต้นคอระหงไว้เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายมีโอกาสหันหน้าหนีจนกระทั่งพอใจถึงถอยออกมาทำตาวาว
“ไม่ได้กลัวขี้ฟัน เพราะถ้ากลัวตอนที่เช็ดตัวให้ผมไม่แอบจูบคุณหรอก”
“โรคจิต”
วิเวียนร้องเสียงสูงยกมือขึ้นทุบต้นแขนแข็งๆ แล้วหันหลังให้ แก้มแดงซ่านเมื่อรู้ว่าถูกขโมยจูบในช่วงที่ไม่รู้ตัว
“ผมให้สัญญา ต่อไปนี้ผมจะจูบคุณเวลาที่คุณรู้ตัวเท่านั้น”
ยิ่งเห็นหญิงสาวอายก็ยิ่งสนุก ฟายาสเป็นคนชอบแกล้งอยู่แล้วพอเห็นดังนั้นก็ยิ่งแกล้งจูบแก้มนวลอีกหลายครั้ง
“นายท่าน...ข้าเข้าไปได้ไหม”
เสียงของอิมมาเหมือนเสียงสวรรค์สำหรับวิเวียน แต่สำหรับฟายาสเสียงของอิมมาไม่ต่างจากก้างปลาที่ทิ่มคอในช่วงที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“เดี๋ยวข้าออกไป”
ฟายาสตะโกนบอกแล้วหอมแก้มอิ่มอีกสองครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วกลับเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด วิเวียนกำลังบ้วนปากเป็นครั้งสุดท้ายพอดี เธอมองหน้าของชายหนุ่มแล้วถามขึ้นเพราะอดไม่ได้
“เป็นอะไรไปคะ”
“ผมจะต้องไปคาร์ซาน่า”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ หน้าคุณดูไม่ดีเลย”
สายตาคมเข้มมองมือเย็นๆ ที่แตะข้อมือของตน จึงจับขึ้นมาแนบแก้มแล้วจูบเบาๆ
“ผมเป็นห่วงคุณ”
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่อบอุ่นไปทั้งหัวใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอผู้ชายแบบนี้ ชีวิตที่ผ่านมาเคยคิดว่าผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ อย่างดีคงมีแฟนเป็นหมอ ถ้าพอมีเงินอาจจะได้เปิดคลีนิคเล็กๆ สามีเป็นหมอ เธอเป็นพยาบาล และเท่าที่สัมผัสมา ผู้ชายที่เป็นหมอมักจะอยู่ห่างไกลคำว่าโรแมนติก
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อิมมาก็อยู่ วิอยู่ได้”
ฟายาสสบตาหญิงสาวตรงหน้า เขาขยับจะพูดบางอย่างแต่เลือกที่จะหยุดอยู่แค่นั้น อย่างน้อยอย่าให้ความกังวลมาทำให้ทุกคนไม่สบายใจจนพากันวิตกจริตกับไปหมด
“ดูแลตัวเองดีๆ ผมจะรีบกลับมา จำไว้นะลาเอลล่า ผมรักคุณ”
ฟายาสช้อนแก้มหญิงสาวขึ้นแล้วมอบจุมพิตหนักหน่วง ก่อนจะพรมจูบไปทั่วใบหน้าแล้วก้าวออกจากห้องไป
เขารู้ว่านี่คือเกมส์ที่คู่หมั้นแสนสวยตั้งขึ้นมา ซึ่งการเชื้อเชิญในครั้งนี้ก็คือหมากตาหนึ่งที่ถูกกำหนดมา แต่ถ้าเขาไม่ไปวิเวียนก็จะถูกปองร้ายไม่เลิกลา ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือป้องกันและภาวนาว่าอย่าได้เกิดอะไรขึ้นเลย
กลิ่นหอมใดเล่าจะเท่ากลิ่นหอมของไอแห่งความรัก สัมผัสใดเล่าจะงดงามและอ่อนโยนสัมผัสจากหัวใจ ทุกอณูในร่างที่ตอบสนอง ยามเมื่อถูกสัมผัสจากคนที่เธอรัก
ฟายาสประทับริมฝีปากที่หน้าผากของวิเวียน สองมือเข้าในเรือนผมแล้วตรึงเธอไว้ให้รับการจุมพิต อ่อนหวาน นุ่มนวล แต่แล้วในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีจูบนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน จากความคิดที่จะยั่วยวนกลับกลายเป็นสั่นสะท้านและตะหนักว่ามันเป็นเรื่องที่เธอไม่ควรเริ่มก่อน
วิเวียนเข่าอ่อนยวบเมื่อรับรู้ถึงเปลวไฟที่ลามเลียไปตามลำคอจนกระทั่งหยุดอยู่ตรงแอ่งชีพจร ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วร่าง แม้เพียงแค่ภายนอกผ้าแต่หญิงสาวรู้สึกราวกับถูกเขาสัมผัสเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า ใบหน้างามแหงนขึ้นสองมือสอดเข้าในกลุ่มผมสีดำดกหนา ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อเขาใช้ฟันขบเบาๆ ที่ซอกคอของเธอ
“กลิ่นอะไร”
อยู่ๆ หญิงสาวก็ได้กลิ่นประหลาด เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้แน่ใจว่าตนเองไม่ได้คิดไปเอง แต่ฝ่ามือหนากลับคว้าผ้ามาปิดจมูกแล้วอุ้มเธอเดินลิ่วเข้าห้องน้ำทันที
ฟายาสกระซิบติดหูหญิงสาวเบาๆ ก่อนส่งผ้าผืนหนึ่งให้ แล้วพาเธอลงมายืนในน้ำสั่งให้ทรุดตัวลงนั่งโผล่ขึ้นมาแค่ส่วนศีรษะเท่านั้น และถ้าเห็นอะไรผิดปกติให้ดำลงทั้งตัวแล้วเอาผ้าปิดปากเอาไว้
ชายหนุ่มแน่ใจว่าพวกมันต้องแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งล่ออิมมากับทหารไปอีกด้าน ส่วนอีกกลุ่มคงลอบเข้ามาเพื่อจัดการกับวิเวียน ฟายาสคิดว่าลัยลาคงต้องการกำจัดผู้หญิงทุกคนที่อยู่ใกล้เขาเพื่อตัดปัญหาในอนาคต
เสียงผิดปกติบางอย่างบอกให้รู้ถึงสัญญาณอันตราย ฟายาสจับแขนเรียวดึงให้ค่อยๆ นั่งลงช้าๆ เอาผ้าปิดปากกับจมูกหญิงสาวไว้แล้วสั่งให้ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาทีละนิด
เป็นครั้งแรกที่ฟายาสยอมรับว่าตนเองประมาท หลายครั้งที่พ่อกับแม่พยายามส่งทหารมาให้ แต่เขากลับส่งคืนไป เพราะคิดว่าไม่น่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง
เพราะไม่เคยฝึกกลั้นหายใจในน้ำมาก่อนทำให้วิเวียนผ่อนลมหายใจเร็วเกินไป เมื่อไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเป็นไปตามสัญชาติญาณของการเอาชีวิตรอด หญิงสาวกำลังจะดันตัวเองขึ้นแต่เพียงแค่ขยับเท่านั้น ฟายาสก็คว้าตัวเธอเข้ามากอดแล้วประกบริมฝีปากลงมา
อากาศจากอุ้งปากถูกผ่อนให้ช้าๆ แต่มันไม่พอสำหรับหญิงสาว ร่างสูงใหญ่ถูกเกี่ยวรัดจนแน่น ริมฝีปากบดเบียดเข้าหาเพื่อขอให้เขามอบอากาศให้เธอมากขึ้น
“นายท่าน...นายท่าน”
เสียงตะโกนของอิมมาดังขึ้นจากด้านนอกทำให้ชายฉกรรจ์สามคนรีบออกจากห้องน้ำและยกเลิกการค้นหาทันที คนสนิทของชายหนุ่มวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ กวาดตาหาสิ่งที่ผิดปกติจนกระทั่งเห็นในสิ่งที่พวกนั้นไม่เห็น
ฟายาสสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีมือมาจับบ่าเขา มือหนาจับข้อมือนั้นตั้งใจจะกระชากลงมาในน้ำเพราะคิดว่าเป็นคนร้าย แต่อิมมาตัวโตกว่ามีแรงมากกว่าและคาดไว้แล้วว่าฟายาสจะต้องทำเช่นนี้จึงเกร็งแขนและทิ้งน้ำหนักลงที่เท้า ยึดหลักให้มั่นแล้วยกแขนขึ้นออกแรงดึงจนคนทั้งคู่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา
“ปลอดภัยแล้ว ข้าจะไปอยู่หน้าห้อง หากนายท่านต้องการอะไรเรียกข้าได้”
อิมมาบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป เขาพยายามไม่มองด้วยมารยาทเมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่อยู่ในสภาพไหน ฟายาสได้แต่เหลือบตามองคนสนิทมือโอบกอดร่างของวิเวียนที่ยังไม่ยอมผละออก เนื้อตัวหญิงสาวสั่นสะท้านเพราะแช่น้ำนานเกินไป ริมฝีปากอิ่มซีดจนน่าตกใจ
“ปลอดภัยแล้ว”
ฟายาสกระซิบบอก
“หนาว...ทำไมมันหนาวขนาดนี้”
วิเวียนตอบเสียงสั่น รู้สึกเหมือนมีผึ้งบินอยู่ในหัวเต็มไปหมด
“ให้ตายสิ...”
ฟายาสสบถเสียงดัง เขาตะโกนเรียกอิมมาให้เตรียมยากับซุปร้อนๆ ในขณะที่ตนเองจับหญิงสาวถอดเสื้อผ้า อุ้มไปวางบนแท่นหินแล้วใช้ผ้าผืนหนาเช็ดตัวให้แรงๆ ก่อนจะรับผ้าห่มจากหญิงรับใช้มาห่อตัวเธอเอาไว้
ฟายาสพยายามป้อนซุปร้อนๆ ให้ ทั้งเป่าทั้งประคองแต่หญิงสาวได้แต่ส่งเสียงคราง แล้วซุกตัวเข้าหาเขาหลับหูหลับตากอดไม่สนใจรอบๆ ข้างจนชายร่างยักษ์ที่ยืนอยู่มุมห้องรู้สึกสงสาร
อิมมาเสนอไปขอสมุนไพรจากมาตาซึ่งตอนนี้กำลังท้องแก่ใกล้คลอด วังที่ฮามาลยังสร้างไม่เสร็จแต่หญิงสาวเลือกที่จะอยู่ใกล้ๆ สามีเพื่อเป็นแรงใจในการปรับปรุงแคว้นฮามาลให้กลับมาดียิ่งขึ้น
โชคดีที่ฮามาลอยู่ไม่ไกลจากมามัวร์เท่าไหร่แต่อิมมาต้องรอให้มาตาต้มยาให้ ซึ่งกินเวลานับชัวโมง จาร์คาเห็นคนสนิทของฟายาสเดินวนไปวนมา ผุดลุกผุดนั่งเลยเข้าไปชวนคุย แต่ข้อมูลที่ได้รับกลับทำให้ชี้คหนุ่มถึงกับเงียบไป
จาร์คาไม่ชอบสายตาของลัยลาเลยสักนิด ท่าทางการแสดงออกของหญิงสาวทำให้เขาต้องส่งคนไปทีจิสโดยด่วน แต่กว่าจะได้ข้อมูลมาอาจต้องใช้เวลาเป็นเดือน เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขากลัวว่าทุกอย่างมันจะสายไป
ชี้คหนุ่มเดินกลับเข้าไปด้านในทันทีที่เห็นภรรยาถือขวดยามาส่งให้อิมมา กระติกเก็บน้ำร้อนที่บาราสส่งมาจากเมืองไทยเป็นลังๆ ได้ใช้ประโยชน์เวลาที่เขาใช้ส่งยาให้ญาติพี่น้อง จากที่เคยใช้กระติกน้ำแบบโบราณซึ่งเก็บความร้อนได้ไม่นานนัก ตอนนี้ตัดปัญหาไปได้เลย
จาร์คารีบติดต่อใครบางคนหวังเพียงว่าการแฝงตัวเข้าไปในฐานะนักธุรกิจจะทำให้ซียัคได้ข่าวกลับมาเหมือนทุกครั้ง ซียัคเป็นนักธุกิจที่มีไหวพริบจนน่ากลัว อีกทั้งยังเป็นสายให้เขากับคาจาริลในบางครั้ง เพราะเป็นเพื่อนกันมานานมากแล้ว
ครั้งนี้จาร์คามองไม่เห็นเลยว่าจะมีใครเหมาะสมกว่าชายคนนี้ คิดไปแล้วเรื่องมันก็ยุ่งเหยิงเหลือเกินเพราะน้องสาวคนเดียวของซียัคดันหลงเสน่ห์ของคาจาริลเพียงแต่พอจะมองออกว่าที่จริงหญิงสาวเพียงแต่ปลื้มหมาป่าหนุ่มอย่างคาจาริลเท่านั้นเอง
“มาตา...พรุ่งนี้เจ้ากลับไปอยู่คาร์ซาน่าเถอะ ยิ่งใกล้คลอดข้ายิ่งห่วง”
จาร์คากอดมาตาจากด้านหลัง เขาลูบท้องนูนเบาๆ ก่อนจะยิ้มเมื่อลูกของเขาเตะตรงฝ่ามือที่ทาบลงไปตรงเป้าพอดี
“ข้าจะอยู่กับท่าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะยืนเคียงข้างท่าน”
ชี้คหนุ่มหมุนร่างภรรยาให้หันกลับมา แล้วจูบเบาๆ ที่หน้าผาก
“ข้าไม่อยากให้เจ้ากับลูกลำบาก แต่ถ้าต้องการเช่นนั้นข้าก็ไม่ขัดใจ”
ความสุขของภรรยาคือการได้ยืนเคียงข้างสามีไม่ว่ายามสุขหรือยามทุกข์ มาตาซบหน้ากับอกแข็งแกร่ง หลับตาลงแล้วบอกกับตัวเองว่า นี่ล่ะคือสวรรค์ของเธอ
“ไม่สำเร็จ พวกเจ้ามันสวะแท้ๆ กับอีแค่จับผู้หญิงเพียงคนเดียงยังทำไม่ได้ก็ควรไปตายซะ ข้าให้โอกาสอีกเพียงครั้งเดียว จับมันมาให้ได้ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะมีลมหายใจต่อไป”
อัฟฟาร์ก้มหน้ารับฟังคำพูดของลัยลา ไม่มีการตอบโต้ใดๆ ให้ได้ยิน แต่ลูกน้องที่หมอบอยู่ด้านหลังเห็นว่ามือของเขามือเลือดไหลซึมออกมา
‘ไม่มีใครอยากรับใช้เจ้าหญิงหรอก สวยแต่รูปจิตใจดุร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่า’
อัฟฟาร์นึกถึงคำพูดของพ่อตอนที่ได้รับคำสั่งให้เขาเข้าวังเพื่อรับใช้เจ้าหญิงองค์เล็กสุดของกษัตริย์ทีจิส อาการดีใจในตอนนั้นยังไม่เทียบเท่าความเสียใจในตอนนี้
สายตาของชายหนุ่มชำเลืองไปทางตุ๊กตามรณะที่เพิ่งส่งมาถึงเมื่อคืนแล้วหลุบตาลง ตุ๊กตาถูกถอดเป็นชิ้นๆ ในลักษณะประหลาด และผู้ที่ถอดมันออกคือเจ้าหญิงลัยลาเอง นางหยิบกล่องไม้บรรจุดวงตาหลากสี กับกล่องเป็นเล็บปลอมที่ทำจากวัสดุต่างๆ กัน มานั่งเลือกแล้วหันมาคนอื่นๆ ให้ออกไป เหลือเพียงอัฟฟาร์ที่นั่งก้มหน้าอยู่เพียงคนเดียว
“เจ้ารู้จักนี่ไหมอัฟฟาร์”
ลัยลาส่งเล็บสีประหลาดให้ พออัฟฟาร์รับมาถือไว้จึงรู้ว่ามันทำมาจากแผ่นเหล็กหรืออะไรบางอย่าง
“สีชมพูที่ยังอยู่ในเล็บของตุ๊กตาคือสังกะสี...เจ้ารู้จักไหม ส่วนชิ้นที่เจ้าถือคือทองแดง”
ลัยลาอธิบายช้าๆ แต่นัยน์ตาและริมฝีปากฉายแววน่ากลัวออกมา
“ช่องว่างในตัวตุ๊กตาสามารถใส่มนุษย์ได้คนหนึ่ง และถ้าข้าใส่คนเข้าไปในนี้เจ้าว่าข้าจะเล่นสนุกอะไรได้บ้าง”
ใบหน้าของอัฟฟาร์เปลี่ยนไปทันที ความกลัวอาจจะไม่มาก แต่เขาไม่แน่ใจว่าวันหนึ่งวันใด หากเขาทำอะไรผิด ไม่อยากจะคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
“สามวันเท่านั้นนะอัฟฟาร์”
ลัยลายิ้มแต่น้ำเสียงนั้นทำให้ผู้ชายตัวโตอย่างอัฟฟาร์ถึงกับสั่นได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนก้มศีรษะรับคำสั่ง เมื่อก้าวเท้าออกจากห้อง เสียงจากด้านในกลับเรียกให้เข้าไปรับของสิ่งหนึ่ง
“เจ้าช่วยส่งจดหมายเชิญคู่หมั้นรูปงามมาร่วมทานอาหารค่ำกับข้าในวันพรุ่งนี้ ที่นี่ และจงย้ำให้แน่ใจว่าเขาตอบรับจึงกลับมาได้”
จดหมายบรรจุอยู่ในกระบอกใส่จดหมายสีทองซึ่งใช้กันแพร่หลายในทีจิส เพียงแต่ของเจ้าหญิงลัยลานั้นมีลวดลายสวยงามและมีกลิ่นหอมละมุนชวนลุ่มหลงฉาบไว้ด้วย
หลังจากอัฟฟาร์เดินออกไปไม่นาน หญิงรับใช้ชาวทีจิสก็ยกสำรับเข้ามาวางเรียงให้เจ้าหญิงเลือกเป็นรายการอาหารที่จะใช้เลี้ยงคู่หมั้น
อารียาแต่ไม่ได้มีจิตใจอารีย์ดังชื่อเป็นคนสนิทเของเจ้าหญิงมาแต่เยาว์วัย นางเดินทางมาพร้อมกับตุ๊กตามรณะและรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเป็นคนจัดการให้เกือบทั้งหมด
นางดึงประตูเข้ามา ดึงจนแน่ใจว่าไม่สามารถเปิดเข้ามาได้ ถึงกลับมานั่งข้างๆ รอรับคำสั่งด้วยท่าทางนอบน้อม
“เจ้าหญิงจะให้ข้าทำอย่างไรบ้าง”
“ใส่ยาลงไป ข้าต้องแน่ใจว่าตำแหน่งสุลตาน่าจะไม่ตกเป็นของคนอื่น”
อารียาหยิบซองยามาถือไว้ มองอาหารมากมายตรงหน้าแล้วจัดการจดรายการอาหารที่ลัยลาเลือก ซึ่งมีมากกว่า 10 รายการ
“ข้าเกรงว่าจะไม่พอ เจ้าหญิงแน่ใจหรือว่าจะยอมกินยานั่นด้วย ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าคงต้องเดินทางไปซื้อยาเพิ่ม”
“ข้าต้องกินด้วยสิ ไม่อย่างนั้นเขาต้องสงสัยข้า เจ้าทำไปเถอะอารียาแล้วอย่าลืมยาที่ข้าสั่ง ทามันไว้ด้านในตุ๊กตา ทาให้ทั่วนะ”
ลัยลาย้ำเสียงสูงกว่าปกติ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อคิดว่าถ้าใส่หญิงสาวนามวิเวียนเข้าไปในนั้น แล้วเปิดออกมาเมื่อครบตามระยะเวลาที่คำนวณไว้ เธอจะได้ของตกแต่งห้องชิ้นใหม่ในสภาพไหน
“เจ้าหญิงไม่ต้องเป็นห่วง อารียาคนนี้จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”
เสียงนกหวี้ดดังขึ้นตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งทอแสงรำไร วิเวียนรู้สึกตัวตื่นขึ้นจากความฝันที่แสนยุ่งเหยิง และเมื่อเธอลืมตาขึ้น ใบหน้าของฟายาสอยู่ห่างเธอแค่ชั่วลมหายใจเป่าผ่าน นัยน์ตาสีอ่อนราวกับยิ้มได้ยามเมื่อเห็นสีหน้าที่ดีขึ้น เขาแทบไม่ได้นอนแต่กลับรู้สึกคุ้มค่า
“ไม่เคยดูแลใครมาก่อน เพิ่งรู้ว่าเป็นพยาบาลนี่ลำบากน่าดู”
วิเวียนพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่รู้สึกราวกับมีคนเอาก้อนหินมาวางทับไว้บนหน้าผาก
“อ่ะ...อย่าลุก คุณไม่สบายมาก เมื่อวานก็เพ้อไม่รู้เรื่องเลยทั้งวัน”
“วินอนไปนานแค่ไหนคะ”
“ถ้าผมจูบคุณชั่วโมงละครั้ง อืมปากคุณช้ำแล้วล่ะ”
วิเวียนค้อนวงใหญ่ ยกมือขึ้นลูบหน้าแล้วขมวดคิ้ว พยายามนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เท่าทีจำได้คือเธอพยายามจะผวาขึ้นสู่ผิวน้ำเพราะไม่มีอากาศหายใจ
“คุณหลับไปสี่สิบสองชั่วโมงพอดี”
พอเห็นคนป่วยดีขึ้น ความซุกซนของฟายาสก็เริ่มขึ้นเช่นเดียวกัน เขาลากปลายนิ้วอันเฉื่อยชาจากกลางหลังลงมาจนถึงก้มอวบอิ่ม วิเวียนเบิกตากว้างเพราะเพิ่งรู้ตัวว่านอนอยู่ในสภาพไหน ชายหนุ่มยกหัวขึ้นมองแก้มแดงก่ำแล้วยิ้มยั่วอารมณ์
“ช้าไปแล้ว เห็นหมดแล้วทุกซอกทุกมุม ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบมาตลอดเพราะถูกคุณเห็นอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้เราเสมอกันแล้วนะ”
แก้มที่เคยซีดเซียวแดงระเรื่อ ฟายาสไม่เข้าใจว่าทำไมวิเวียนต้องอายถึงขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขายอมเผยความรู้สึกออกมาถึงขนาดนี้แล้ว ในอดีตเพียงแค่เขายิ้มผู้หญิงบางคนถึงกับยอมเปลืองผ้าเพราะหวังว่าถ้าผูกใจเขาได้สิ่งที่ตามมาคือทรัพย์สินเงินทอง
แต่...ผู้หญิงตรงหน้ากลับไม่แสดงทีท่าว่าอยากได้เลยสักนิด
“ไม่อยากรวยบ้างหรือวิเวียน”
“คะ”
หญิงสาวทำเสียงแปลกใจเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องการเงินจนบางครั้งแก้ผ้าเข้ามาหาผม แต่คุณผมต้องหลอกล่อแทบตายกว่าจะยอมให้กอดให้จูบ”
“เพราะผู้หญิงพวกนั้นไม่รู้จักความรักไงคะ”
วิเวียนตอบ พยายามจับมือที่อยู่ไม่สุขให้หยุดการลูบไล้ไปทั่วร่างกาย หยิกบ้างจิกบ้างจนในที่สุดก็ได้แต่อ่อนใจ
“ซนแบบนี้ไม่น่ารักเลยค่ะ”
หญิงสาวทำเสียงดุแต่กลับถูกหอมแก้มแรงๆ สองข้างก่อนที่คนตัวโตจะกระโดดลงจากเตียงแล้วเดินไปยกอุปกรณ์สำหรับล้างหน้าแปรงฟันมาวางไว้ให้ แล้วกลับไปยกเหยือกน้ำมานั่งข้างๆ
“ล้างหน้าแปรงฟันจะได้สบายขึ้น”
“อย่าพูดเลย คุณไม่กล้าจูบวิเพราะกลัวเหมือนขี้ฟันมากกว่า”
พอได้ยินคำพูดราวกับเป็นการท้าทายฟายาสก็ยิ้มกว้าง โอกาสมาถึงมีหรือจะยอมทิ้งไปงายๆ เขาแย่งแปรงสีฟันมาถือไว้แล้วก้มลงจูบหญิงสาว มือข้างที่ว่างยกขึ้นยึดต้นคอระหงไว้เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายมีโอกาสหันหน้าหนีจนกระทั่งพอใจถึงถอยออกมาทำตาวาว
“ไม่ได้กลัวขี้ฟัน เพราะถ้ากลัวตอนที่เช็ดตัวให้ผมไม่แอบจูบคุณหรอก”
“โรคจิต”
วิเวียนร้องเสียงสูงยกมือขึ้นทุบต้นแขนแข็งๆ แล้วหันหลังให้ แก้มแดงซ่านเมื่อรู้ว่าถูกขโมยจูบในช่วงที่ไม่รู้ตัว
“ผมให้สัญญา ต่อไปนี้ผมจะจูบคุณเวลาที่คุณรู้ตัวเท่านั้น”
ยิ่งเห็นหญิงสาวอายก็ยิ่งสนุก ฟายาสเป็นคนชอบแกล้งอยู่แล้วพอเห็นดังนั้นก็ยิ่งแกล้งจูบแก้มนวลอีกหลายครั้ง
“นายท่าน...ข้าเข้าไปได้ไหม”
เสียงของอิมมาเหมือนเสียงสวรรค์สำหรับวิเวียน แต่สำหรับฟายาสเสียงของอิมมาไม่ต่างจากก้างปลาที่ทิ่มคอในช่วงที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“เดี๋ยวข้าออกไป”
ฟายาสตะโกนบอกแล้วหอมแก้มอิ่มอีกสองครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วกลับเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด วิเวียนกำลังบ้วนปากเป็นครั้งสุดท้ายพอดี เธอมองหน้าของชายหนุ่มแล้วถามขึ้นเพราะอดไม่ได้
“เป็นอะไรไปคะ”
“ผมจะต้องไปคาร์ซาน่า”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ หน้าคุณดูไม่ดีเลย”
สายตาคมเข้มมองมือเย็นๆ ที่แตะข้อมือของตน จึงจับขึ้นมาแนบแก้มแล้วจูบเบาๆ
“ผมเป็นห่วงคุณ”
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่อบอุ่นไปทั้งหัวใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอผู้ชายแบบนี้ ชีวิตที่ผ่านมาเคยคิดว่าผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอ อย่างดีคงมีแฟนเป็นหมอ ถ้าพอมีเงินอาจจะได้เปิดคลีนิคเล็กๆ สามีเป็นหมอ เธอเป็นพยาบาล และเท่าที่สัมผัสมา ผู้ชายที่เป็นหมอมักจะอยู่ห่างไกลคำว่าโรแมนติก
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อิมมาก็อยู่ วิอยู่ได้”
ฟายาสสบตาหญิงสาวตรงหน้า เขาขยับจะพูดบางอย่างแต่เลือกที่จะหยุดอยู่แค่นั้น อย่างน้อยอย่าให้ความกังวลมาทำให้ทุกคนไม่สบายใจจนพากันวิตกจริตกับไปหมด
“ดูแลตัวเองดีๆ ผมจะรีบกลับมา จำไว้นะลาเอลล่า ผมรักคุณ”
ฟายาสช้อนแก้มหญิงสาวขึ้นแล้วมอบจุมพิตหนักหน่วง ก่อนจะพรมจูบไปทั่วใบหน้าแล้วก้าวออกจากห้องไป
เขารู้ว่านี่คือเกมส์ที่คู่หมั้นแสนสวยตั้งขึ้นมา ซึ่งการเชื้อเชิญในครั้งนี้ก็คือหมากตาหนึ่งที่ถูกกำหนดมา แต่ถ้าเขาไม่ไปวิเวียนก็จะถูกปองร้ายไม่เลิกลา ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือป้องกันและภาวนาว่าอย่าได้เกิดอะไรขึ้นเลย
tonpalm เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 เม.ย. 2554, 19:35:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2554, 19:35:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 3110
| << ตอนที่ ๗ | ตอนที่ ๙ >> |
แว่นใส 30 เม.ย. 2554, 21:50:58 น.
ระวังตัวกันหน่อยนะ
ระวังตัวกันหน่อยนะ
yayee62 1 พ.ค. 2554, 15:11:30 น.
หน้ากลัวอ่ะ แม่คู่หมั้นแสนสวย *_*
หน้ากลัวอ่ะ แม่คู่หมั้นแสนสวย *_*