รักเจ้าเอย
ต่อให้รู้ว่ารักคือไฟ แต่จะเดินเข้าไป ขอเพียงแค่ได้มา จะกล้ายอมทำทุกอย่าง
Tags: รัก, รักเจ้าเอย, นิยายรัก, เศร้า, ชลบุรี
ตอน: บทที่ ๑
บทที่ ๑
‘ความรักทำให้คนสุขสม และความรักทำให้คนหลั่งน้ำตา’
(ส่วนหนึ่งของเพลงรักเจ้าเอย, ละครชิงชัง)
อดีต
บางปลาสร้อย, จังหวัดชลบุรี
วันนี้เป็นวันที่ ‘พลอยรัมภา นฤเวศ’ มีความสุขมากที่สุด
จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อวันนี้เป็นวันรับปริญญาโทของหล่อน หลังจากที่ไปเรียนอยู่กรุงเทพมาเสียนาน ถึงเวลาที่พลอยไพลินต้องมาดูแลธุรกิจของพ่อแล้ว
‘สรรค์ นฤเวศ’ พ่อของหล่อนถึงกับคุยโวไปทั่วตำบลบางปลาสร้อย
‘ลูกฉันน่ะเรียนเก่ง ใฝ่เรียนใฝ่รู้ตลอด นี่หนูรัมภาได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะ พอเรียนจบมันก็มาช่วยฉันทำงาน ไอ้ฉันน่ะก็โชคดีมีลูกแต่ละคนไม่มีใครทำให้ฉันผิดหวังเลย’
“นังแวว...นังแวว” พลอยรัมภาตะโกนเรียกสาวใช้เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทว่าสาวใช้ที่หล่อนเรียกกลับไม่โผล่หน้ามาให้เห็น หล่อนจึงเปลี่ยนสรรพนาม “อีแวว!”
“ขา...อ้าว! คุณรัมภากลับมาแล้วเหรอคะ”
“ถ้าฉันไม่กลับ แกจะเห็นฉันเหรอ...” พลอยรัมภาตอบแววแบบมะนาวไม่มีน้ำ ก่อนที่จะถามสาวใช้
“แล้วนี่แกเห็นคุณพ่อไหม?”
“คุณสรรค์ไปเก็บค่าเช่าแผงที่ตลาดแถวบางทรายค่ะ...”
ใช่สิ! พลอยรัมภาลืมไป
ขณะนี้เป็นเวลาเย็น พระอาทิตย์กำลังตกดิน ทุกครั้งถ้าสรรค์ไม่ติดงานหรือธุระใดๆ สรรค์จะเป็นคนไปเก็บค่าเช่าแผงที่ตลาดเอง วันนี้ก็เช่นกัน
“แล้วภัสสรกับมณีล่ะ?” พลอยรัมภาถามถึงน้องสาวทั้งสอง
“คุณภัสสรไปกับคุณสรรค์ค่ะ ส่วนคุณมณีนั่งอ่านหนังสืออยู่บนห้องค่ะ”
“หนังสือนิยายประโลมโลก” พลอยรัมภาพูดเชิงดูถูกพร้อมกับแสยะยิ้ม
ว่าแล้วพลอยรัมภาก็ขับรถออกจากบ้านนฤเวศซึ่งอยู่ซอยท่าเรือพลี เพื่อไปหาสรรค์ที่ตลาด และไปหาน้องสาวที่หล่อน ‘ชัง’
++++++++++++++++++++
“ถ้าคุณน้าไม่มีเงิน เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูมาเก็บก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เท่านั้นนะคะ”
‘พลอยภัสสร นฤเวศ’ บอกกล่าวแม่ค้าผู้อ้อนวอนขอผัดผ่อนค่าเช่าแผงไปก่อน ทว่า...
“ไม่ได้!!!” เสียงดังกระโชกโฮกฮากราวกับราชินี เป็นที่คุ้นหูพลอยภัสสรดี
“พี่รัมภา!”
“ใช่ฉันเอง ถ้าฉันไม่ออกมาหาพ่อ ฉันคงไม่เห็นเธอทำแบบนี้นะภัสสร...” พลอยรัมภาพูดก่อนที่จะหยิบเงินในตะกร้าของแม่ค้าผู้นั้น
“ถ้าไม่มีเงินก็ย้ายแผงไป เธอทำแบบนี้แม่ค้ารายอื่นๆ จะเอาเป็นอย่าง...ทุกคนในตลาดจำไว้เลยนะต่อไปนี้ฉันจะมาดูแลตลาดนี้แทนคุณพ่อ”
พลอยรัมภายิ้มเยาะพลอยภัสสรที่กำลังหน้าซีด เพราะตกใจในการกระทำของพลอยรัมภา
และในขณะนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งรีบวิ่งมาหาพลอยภัสสรพอดี ด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นครับภัสสร...” เขาถามภัสสรก่อนที่จะหันมามองพลอยไพลิน “คุณ...”
“พลอยรัมภาค่ะ เป็นพี่สาวของภัสสร”
“ผมชื่อภีระครับ เป็นแฟนของภัสสร”
พลอยรัมภาพยักหน้าเป็นเชิงรู้ และถามพลอยภัสสรอย่างไม่ไว้น่าว่า...
“เคยได้ยินมานานแล้ว...ยังไม่เลิกกันอีกเหรอ !”
“ยังไม่เลิกหรอกค่า ! …พี่รัมภาหน้า ‘แก่’ ขึ้นนะคะ แต่ทำไม๊ ทำไม นิสัยยังเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...”
ผู้พูดหาใช่พลอยภัสสรไม่หากเธอคือ ‘ฝนทอง’ เพื่อนสนิทของพลอยภัสสร ผู้เป็นอริกับพลอยรัมภามานานแสนนาน
“เธอหมายความว่ายังไงฝนทอง”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ พี่รัมภาเรียนมาสูงน่าจะเข้าใจนะคะ” ฝนทองยื่นหน้าไปหาพลอยไพลินเพื่อยั่วโมโห
พลอยภัสสรจำต้องรับหน้าที่ไกล่เกลี่ยเช่นเคย
“พี่รัมภามาเหนื่อยๆ ภัสสรว่าไปหาน้ำเย็นๆ ดื่มให้ชื่นใจดีไหมคะ”
“ฉันดื่มมาแล้ว..เพื่อนของเธอยังเป็นเหมือนเดิมนะ ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แต่ยังไม่ละทิ้งนิสัยเดิมๆ ไม่สิ ต้องเป็นสันดานมากกว่า สันดาน...‘ต่ำ’!”
พลอยรัมภาไม่ยอมแพ้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างฝนทองหรอก!
“นี่...”
“พอเถอะฝน เราไปหาคุณพ่อกันดีกว่า” พลอยภัสสรเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดีจึงห้ามฝนทอง
พลอยรัมภาสาแก่ใจที่เป็นฝ่ายชนะฝนทอง ! แม้จะเป็นเพียงสงครามปากก็ตาม...
“เดี๋ยวก่อน! ฉันหิวข้าวเราไปทานข้าวกันดีกว่า...ไปด้วยกันนะภัสสร คุณภีระด้วยค่ะ รัมภาเชิญ ‘แค่สองคน’ นะคะ”
พลอยรัมภาเอ่ยปากชวนและมิวาย เน้นคำว่า ‘แค่สองคน’ ให้ฝนทองได้ยิน
ฝนทองไม่ได้ได้ยินหรือเห็นเพียงแค่นั้น หากหล่อนเห็นพลอยรัมภาส่งสายตายั่วยวน ‘ภีระ’ คนรักของพลอยภัสสร
“ฝนไม่ไปอยู่แล้วค่ะ กลัวว่าไปแล้วจะทานเข้าไม่ลง เพราะเหม็นขี้หน้าผู้หญิง ‘แก่’ หาแฟนไม่ได้...”
ฝนทองกล่าวคำผรุสวาทให้พลอยรัมภาโกรธ หล่อนรู้ดีว่าพลอยรัมภาต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่ ๆ ร้อยวันพันปีพลอยรัมภาไม่เคยชวนพลอยภัสสรไปไหนด้วยเลย หล่อนสนิทกับพลอยภัสสรจนรู้ว่า พลอยรัมภาไม่ชอบขี้หน้าพลอยภัสสรเป็นอย่างยิ่ง
และฝนทองก็พอจะเดาได้ว่าพลอยรัมภามีจุดประสงค์อะไร !
“ฝนลาค่ะ” ฝนทองไหว้พลอยภัสสรและภีระ
++++++++++++++++++++
ทำไม ! ทำไมพลอยรัมภาต้องทำแบบนี้ หรือเราจะคิดไปเอง !
เสียงเพรียกจากหัวใจหล่อนดังขั้น
และดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอในระหว่างที่ฝนทองกำลังขับรถ
...ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ?...
...พี่รัมภาคิดจะแย่งคุณภีระไปจากพี่ภัสสร...
...มันแน่เสียยิ่งกว่าแน่ พี่รัมภาอิจฉาน้องๆ โดยเฉพาะพี่ภัสสรมาตั้งแต่เด็กแล้ว...
ถ้าเป็นครั้งอื่น หรือเรื่องอื่น ที่ฝนทองรู้ว่าพลอยรัมภาจะหาทางกลั่นแกล้งพลอยภัสสร หล่อนจะไม่มีวันหนีกลับ ทิ้งให้พลอยภัสสรเผชิญหน้ากับผู้หญิงร้ายกาจอย่างพลอยรัมภา
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น
รอยยิ้มยั่วยวนอันเป็นเสน่ห์ของพลอยรัมภา ที่พลอยรัมภาส่งให้ภีระ มันเป็นเพราะพลอยรัมภาต้องการเอาชนะพลอยภัสสร และภีระเป็นแค่หมากในเกมของเธอ
หรือว่าพลอยรัมภาหลงรักภีระจริง ๆ
หรือจะเป็นทั้งสองอย่างที่หล่อนคิด ?
ฝนทองเชื่อว่าผู้หญิงแกร่งอย่างพลอยรัมภาจะหลงรักผู้ชายอย่างภีระได้ไม่ยาก
เพราะอะไรฝนทองถึงคิดอย่างนั้นน่ะหรือ ?
เพราะหล่อนเองก็หลงรักผู้ชายที่ชื่อภีระเช่นกัน...
++++++++++++++++++++
พี่รัมภาจะทำอะไร ?
พลอยภัสสรมั่นใจว่าพี่สาวของหล่อนจะต้องมีแผนการในใจเป็นแน่ ร้อยวันพันปีพลอยรัมภาไม่เคยทำดีกับหล่อน
พลอยรัมภา พลอยภัสสร และภีระ ตกลงกันว่าจะไปทานอาหารที่ร้าน ‘ครัวทะเล’ อันเป็นร้านอาหารทะเลขั้นชื่อของชาวชลบุรี
ในระหว่างที่ทานอาหาร พลอยภัสสรจะได้ยินเสียงของผู้เป็นพี่สาวและคนรักคุยกัน หากไม่มีเสียงของหล่อนเลยสักนิด...
“ยายภัสสรเคยเล่าว่าคุณภีระไปเรียนการบริหารที่เมืองนอกมา ไม่ทราบว่าที่ไหนกันคะ รัมภาจำไม่ได้แล้ว”
“ที่สิงคโปร์ครับ ที่นั่นมีสถาบันหนึ่ง เขาสอนดีมากครับ ได้ประสบการณ์จริงด้วย คุณพ่อเลยส่งผมไป เห็นประเทศเล็กๆ แบบนี้แต่ธุรกิจของเขาเจริญรุ่งเรืองมากครับ”
“อ๋อ! สิงคโปร์นั่นเอง รัมภาชอบไปเที่ยวที่นั่นเหมือนกันนะคะ”
...ชอบเหรอ ไม่จริงหรอก พี่รัมภาชอบไปเที่ยวที่ยุโรป แถบเอเชียยิ่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แล้ว พี่รัมภายิ่งไม่ชอบ พลอยภัสสรยังจำคำพูดของพลอยรัมภาได้ เมื่อครั้งที่สรรค์ชวนพี่สาวไปสิงคโปร์
‘คุณพ่อไปกับภัสสร ไปกับมณีเถอะค่ะ รัมภาเหนื่อย ไม่อยากไปด้วยค่ะ สู้ไปลอนดอน ปารีสก็ไม่ได้’
และในครั้งนั้นเอง ที่พลอยรัมภาไปสิงคโปร์ ทำให้หล่อนพบรักกับภีระ และยังคบหากันมากว่าห้าปี
พลอยรัมภาจะโกหกภีระเพื่ออะไร ?
พลอยภัสสรหาคำตอบไม่ได้ ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่หล่อนสงสัยเลย...
“แล้วปกติคุณรัมภาทานอาหารทะเลไหมครับ ?”
“ทานสิคะ คุณพ่อเป็นถึงเจ้าของกิจการประมงที่ใหญ่มากที่สุดในบางปลาสร้อย รัมภาก็ต้องทานอยู่แล้วค่ะ”
“แล้วคุณรัมภาไม่เบื่อเหรอครับ ?”
“เบื่อสิคะ แต่รัมภาไปเรียนที่กรุงเทพเลยหาอาหารอย่างอื่นทานได้ค่ะ รัมภาเป็นคนเบื่อง่ายอยู่แล้วค่ะ แต่ของบางอย่างรัมภาก็ไม่เบื่อนะคะ อย่างเช่นของที่มีเสน่ห์ดึงดูด เร้าใจน่ะค่ะ” พลอยรัมภายิ้มยั่วยวนภีระ อันเป็นเสน่ห์ของหล่อน ซึ่งภีระก็ยิ้มตอบเช่นกัน
พลอยภัสสรหมดความอดทนเสียแล้ว !
“ภัสสรกลับก่อนนะคะ เชิญภีระคุยกับพี่รัมภาตามสบายค่ะ” พลอยภัสสรไม่รอช้าก้าวออกมาจากร้านอาหารทันที
++++++++++++++++++++
“อ้าว ! ไหนบอกว่าไปทานข้าวกันสามคน แล้วรัมภา กับภีระอยู่ไหนล่ะลูก?”
สรรค์ถามลูกสาวคนกลางด้วยเห็นลูกสาวขับรถกลับบ้านเอง หากไม่เห็นพลอยรัมภาและภีระ
“นั่งคุยกันอยู่ที่ร้านอาหารค่ะ คงมีความสุขกันน่าดู” พลอยภัสสรเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟัง แล้วขึ้นไปอาบน้ำเข้าห้องนอนทันที โดนไม่ฟังเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ
“ยังไงกัน ภัสสร ! ยายภัสสร ! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
++++++++++++++++++++
พลอยภัสสรครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
พลอยรัมภากับภีระสนิทกันอย่างรวดเร็ว และยิ่งหล่อนเห็นพลอยรัมภายิ้มให้ภีระอย่างมีเลศนัย และภีระก็ยิ้มให้พลอยรัมภา
พลอยรัมภาหลงรักภีระ คนรักของหล่อนใช้ไหม ?
ภีระเป็นผู้ชายผิวขาว หน้าตี๋ ร่างสูง และมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ทำให้ผู้หญิงหลงรักได้ไม่อยาก พลอยรัมภาคงเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้นรวมทั้งหล่อนด้วยกระมัง
หรือว่าพลอยรัมภาต้องกันเพียงแค่กลั่นแกล้งหล่อน ?
ตั้งแต่เล็กจนโต พลอยรัมภาไม่เคยชอบพลอยภัสสรเลย นับตั้งแต่วันแรกที่พลอยภัสสรเกิด ! พลอยรัมภาเป็นลูกสาวคนโต เป็นลูกรักของพ่อแม่ จนกระทั่งพลอยรัมภาอายุสองขวบ พ่อกับแม่มีลูกสาวคนที่สองคือพลอยภัสสร พ่อกับแม่หันไปสนใจน้องที่ยังเด็กทำให้พลอยรัมภาฝังใจจงเกลียดจงชังพลอยภัสสรมาตั้งแต่คราวนั้น
มาจนถึงการเรียน พลอยรัมภาเรียนเก่ง พลอยภัสสรก็เรียนเก่งเช่นกัน ! ยิ่งทำให้พลอยรัมภาอิจฉาน้องมากขึ้นเป็นทวี หล่อนไม่ยอมให้น้องสาวได้ดีกว่าตนเองแน่ๆ
แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พี่สาวยังคอยหาเรื่องหล่อน แล้วนี่ พลอยรัมภาจะมีแผนการอะไรต่อไปอีกเล่า ?
ยากที่จะหยั่งรู้ได้...
แล้วถ้าพลอยรัมภาหลงรักภีระจริงๆ ล่ะ ? คนอย่างพลอยรัมภาอยากได้อะไรก็ต้องได้ และถ้าหล่อนอยากได้ภีระจริงๆ หล่อนก็ต้องได้ !
อีกประการหนึ่ง คนอย่างภีระหลงรักพลอยรัมภาได้ไม่ยาก เขาเป็นคนเจ้าชู้ และมักจะคบผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครอยู่เสมอ อย่างเช่นพลอยภัสสร ซึ่งสวยหวาน ไม่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทว่าเก่ง บริหารกิจการด้วยตนเอง จึงไม่อยากที่ภีระจะหลงรักหล่อน
พลอยรัมภาสวยคม รอยยิ้มของหล่อนมีเลศลับ มีความลับ ชวนให้ค้นหา ถ้าหากภีระจะหลงรักพลอยรัมภา พลอยภัสสรคงมิแปลกใจ...
ถ้าหากภีระจะบอกเลิกหล่อนเพื่อไปคบกับพลอยรัมภา หล่อนก็ยอม หล่อนจะไม่มีวันเหนี่ยวรั้งเขาไว้ แต่ขอเถอะ...อย่าได้ปิดบังกันเลย เพราะถ้าพลอยภัสสรรู้ความจริงทีหลัง หล่อนจะไม่มีวันให้อภัย !
ร่างแรกยังไม่ได้รีไรท์นะครับ หากสำนวนแปร่งๆๆยังไงวิจารณ์ได้นะครับ
ลงช้าหน่อยนะครับ อิอิ
พอกันกับตอนที่2 เสาร์หน้าจ้า
จักรี
‘ความรักทำให้คนสุขสม และความรักทำให้คนหลั่งน้ำตา’
(ส่วนหนึ่งของเพลงรักเจ้าเอย, ละครชิงชัง)
อดีต
บางปลาสร้อย, จังหวัดชลบุรี
วันนี้เป็นวันที่ ‘พลอยรัมภา นฤเวศ’ มีความสุขมากที่สุด
จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อวันนี้เป็นวันรับปริญญาโทของหล่อน หลังจากที่ไปเรียนอยู่กรุงเทพมาเสียนาน ถึงเวลาที่พลอยไพลินต้องมาดูแลธุรกิจของพ่อแล้ว
‘สรรค์ นฤเวศ’ พ่อของหล่อนถึงกับคุยโวไปทั่วตำบลบางปลาสร้อย
‘ลูกฉันน่ะเรียนเก่ง ใฝ่เรียนใฝ่รู้ตลอด นี่หนูรัมภาได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะ พอเรียนจบมันก็มาช่วยฉันทำงาน ไอ้ฉันน่ะก็โชคดีมีลูกแต่ละคนไม่มีใครทำให้ฉันผิดหวังเลย’
“นังแวว...นังแวว” พลอยรัมภาตะโกนเรียกสาวใช้เมื่อกลับมาถึงบ้าน ทว่าสาวใช้ที่หล่อนเรียกกลับไม่โผล่หน้ามาให้เห็น หล่อนจึงเปลี่ยนสรรพนาม “อีแวว!”
“ขา...อ้าว! คุณรัมภากลับมาแล้วเหรอคะ”
“ถ้าฉันไม่กลับ แกจะเห็นฉันเหรอ...” พลอยรัมภาตอบแววแบบมะนาวไม่มีน้ำ ก่อนที่จะถามสาวใช้
“แล้วนี่แกเห็นคุณพ่อไหม?”
“คุณสรรค์ไปเก็บค่าเช่าแผงที่ตลาดแถวบางทรายค่ะ...”
ใช่สิ! พลอยรัมภาลืมไป
ขณะนี้เป็นเวลาเย็น พระอาทิตย์กำลังตกดิน ทุกครั้งถ้าสรรค์ไม่ติดงานหรือธุระใดๆ สรรค์จะเป็นคนไปเก็บค่าเช่าแผงที่ตลาดเอง วันนี้ก็เช่นกัน
“แล้วภัสสรกับมณีล่ะ?” พลอยรัมภาถามถึงน้องสาวทั้งสอง
“คุณภัสสรไปกับคุณสรรค์ค่ะ ส่วนคุณมณีนั่งอ่านหนังสืออยู่บนห้องค่ะ”
“หนังสือนิยายประโลมโลก” พลอยรัมภาพูดเชิงดูถูกพร้อมกับแสยะยิ้ม
ว่าแล้วพลอยรัมภาก็ขับรถออกจากบ้านนฤเวศซึ่งอยู่ซอยท่าเรือพลี เพื่อไปหาสรรค์ที่ตลาด และไปหาน้องสาวที่หล่อน ‘ชัง’
++++++++++++++++++++
“ถ้าคุณน้าไม่มีเงิน เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูมาเก็บก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เท่านั้นนะคะ”
‘พลอยภัสสร นฤเวศ’ บอกกล่าวแม่ค้าผู้อ้อนวอนขอผัดผ่อนค่าเช่าแผงไปก่อน ทว่า...
“ไม่ได้!!!” เสียงดังกระโชกโฮกฮากราวกับราชินี เป็นที่คุ้นหูพลอยภัสสรดี
“พี่รัมภา!”
“ใช่ฉันเอง ถ้าฉันไม่ออกมาหาพ่อ ฉันคงไม่เห็นเธอทำแบบนี้นะภัสสร...” พลอยรัมภาพูดก่อนที่จะหยิบเงินในตะกร้าของแม่ค้าผู้นั้น
“ถ้าไม่มีเงินก็ย้ายแผงไป เธอทำแบบนี้แม่ค้ารายอื่นๆ จะเอาเป็นอย่าง...ทุกคนในตลาดจำไว้เลยนะต่อไปนี้ฉันจะมาดูแลตลาดนี้แทนคุณพ่อ”
พลอยรัมภายิ้มเยาะพลอยภัสสรที่กำลังหน้าซีด เพราะตกใจในการกระทำของพลอยรัมภา
และในขณะนั้นมีชายหญิงคู่หนึ่งรีบวิ่งมาหาพลอยภัสสรพอดี ด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นครับภัสสร...” เขาถามภัสสรก่อนที่จะหันมามองพลอยไพลิน “คุณ...”
“พลอยรัมภาค่ะ เป็นพี่สาวของภัสสร”
“ผมชื่อภีระครับ เป็นแฟนของภัสสร”
พลอยรัมภาพยักหน้าเป็นเชิงรู้ และถามพลอยภัสสรอย่างไม่ไว้น่าว่า...
“เคยได้ยินมานานแล้ว...ยังไม่เลิกกันอีกเหรอ !”
“ยังไม่เลิกหรอกค่า ! …พี่รัมภาหน้า ‘แก่’ ขึ้นนะคะ แต่ทำไม๊ ทำไม นิสัยยังเป็นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...”
ผู้พูดหาใช่พลอยภัสสรไม่หากเธอคือ ‘ฝนทอง’ เพื่อนสนิทของพลอยภัสสร ผู้เป็นอริกับพลอยรัมภามานานแสนนาน
“เธอหมายความว่ายังไงฝนทอง”
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ พี่รัมภาเรียนมาสูงน่าจะเข้าใจนะคะ” ฝนทองยื่นหน้าไปหาพลอยไพลินเพื่อยั่วโมโห
พลอยภัสสรจำต้องรับหน้าที่ไกล่เกลี่ยเช่นเคย
“พี่รัมภามาเหนื่อยๆ ภัสสรว่าไปหาน้ำเย็นๆ ดื่มให้ชื่นใจดีไหมคะ”
“ฉันดื่มมาแล้ว..เพื่อนของเธอยังเป็นเหมือนเดิมนะ ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แต่ยังไม่ละทิ้งนิสัยเดิมๆ ไม่สิ ต้องเป็นสันดานมากกว่า สันดาน...‘ต่ำ’!”
พลอยรัมภาไม่ยอมแพ้ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างฝนทองหรอก!
“นี่...”
“พอเถอะฝน เราไปหาคุณพ่อกันดีกว่า” พลอยภัสสรเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดีจึงห้ามฝนทอง
พลอยรัมภาสาแก่ใจที่เป็นฝ่ายชนะฝนทอง ! แม้จะเป็นเพียงสงครามปากก็ตาม...
“เดี๋ยวก่อน! ฉันหิวข้าวเราไปทานข้าวกันดีกว่า...ไปด้วยกันนะภัสสร คุณภีระด้วยค่ะ รัมภาเชิญ ‘แค่สองคน’ นะคะ”
พลอยรัมภาเอ่ยปากชวนและมิวาย เน้นคำว่า ‘แค่สองคน’ ให้ฝนทองได้ยิน
ฝนทองไม่ได้ได้ยินหรือเห็นเพียงแค่นั้น หากหล่อนเห็นพลอยรัมภาส่งสายตายั่วยวน ‘ภีระ’ คนรักของพลอยภัสสร
“ฝนไม่ไปอยู่แล้วค่ะ กลัวว่าไปแล้วจะทานเข้าไม่ลง เพราะเหม็นขี้หน้าผู้หญิง ‘แก่’ หาแฟนไม่ได้...”
ฝนทองกล่าวคำผรุสวาทให้พลอยรัมภาโกรธ หล่อนรู้ดีว่าพลอยรัมภาต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่ ๆ ร้อยวันพันปีพลอยรัมภาไม่เคยชวนพลอยภัสสรไปไหนด้วยเลย หล่อนสนิทกับพลอยภัสสรจนรู้ว่า พลอยรัมภาไม่ชอบขี้หน้าพลอยภัสสรเป็นอย่างยิ่ง
และฝนทองก็พอจะเดาได้ว่าพลอยรัมภามีจุดประสงค์อะไร !
“ฝนลาค่ะ” ฝนทองไหว้พลอยภัสสรและภีระ
++++++++++++++++++++
ทำไม ! ทำไมพลอยรัมภาต้องทำแบบนี้ หรือเราจะคิดไปเอง !
เสียงเพรียกจากหัวใจหล่อนดังขั้น
และดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอในระหว่างที่ฝนทองกำลังขับรถ
...ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ?...
...พี่รัมภาคิดจะแย่งคุณภีระไปจากพี่ภัสสร...
...มันแน่เสียยิ่งกว่าแน่ พี่รัมภาอิจฉาน้องๆ โดยเฉพาะพี่ภัสสรมาตั้งแต่เด็กแล้ว...
ถ้าเป็นครั้งอื่น หรือเรื่องอื่น ที่ฝนทองรู้ว่าพลอยรัมภาจะหาทางกลั่นแกล้งพลอยภัสสร หล่อนจะไม่มีวันหนีกลับ ทิ้งให้พลอยภัสสรเผชิญหน้ากับผู้หญิงร้ายกาจอย่างพลอยรัมภา
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น
รอยยิ้มยั่วยวนอันเป็นเสน่ห์ของพลอยรัมภา ที่พลอยรัมภาส่งให้ภีระ มันเป็นเพราะพลอยรัมภาต้องการเอาชนะพลอยภัสสร และภีระเป็นแค่หมากในเกมของเธอ
หรือว่าพลอยรัมภาหลงรักภีระจริง ๆ
หรือจะเป็นทั้งสองอย่างที่หล่อนคิด ?
ฝนทองเชื่อว่าผู้หญิงแกร่งอย่างพลอยรัมภาจะหลงรักผู้ชายอย่างภีระได้ไม่ยาก
เพราะอะไรฝนทองถึงคิดอย่างนั้นน่ะหรือ ?
เพราะหล่อนเองก็หลงรักผู้ชายที่ชื่อภีระเช่นกัน...
++++++++++++++++++++
พี่รัมภาจะทำอะไร ?
พลอยภัสสรมั่นใจว่าพี่สาวของหล่อนจะต้องมีแผนการในใจเป็นแน่ ร้อยวันพันปีพลอยรัมภาไม่เคยทำดีกับหล่อน
พลอยรัมภา พลอยภัสสร และภีระ ตกลงกันว่าจะไปทานอาหารที่ร้าน ‘ครัวทะเล’ อันเป็นร้านอาหารทะเลขั้นชื่อของชาวชลบุรี
ในระหว่างที่ทานอาหาร พลอยภัสสรจะได้ยินเสียงของผู้เป็นพี่สาวและคนรักคุยกัน หากไม่มีเสียงของหล่อนเลยสักนิด...
“ยายภัสสรเคยเล่าว่าคุณภีระไปเรียนการบริหารที่เมืองนอกมา ไม่ทราบว่าที่ไหนกันคะ รัมภาจำไม่ได้แล้ว”
“ที่สิงคโปร์ครับ ที่นั่นมีสถาบันหนึ่ง เขาสอนดีมากครับ ได้ประสบการณ์จริงด้วย คุณพ่อเลยส่งผมไป เห็นประเทศเล็กๆ แบบนี้แต่ธุรกิจของเขาเจริญรุ่งเรืองมากครับ”
“อ๋อ! สิงคโปร์นั่นเอง รัมภาชอบไปเที่ยวที่นั่นเหมือนกันนะคะ”
...ชอบเหรอ ไม่จริงหรอก พี่รัมภาชอบไปเที่ยวที่ยุโรป แถบเอเชียยิ่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้แล้ว พี่รัมภายิ่งไม่ชอบ พลอยภัสสรยังจำคำพูดของพลอยรัมภาได้ เมื่อครั้งที่สรรค์ชวนพี่สาวไปสิงคโปร์
‘คุณพ่อไปกับภัสสร ไปกับมณีเถอะค่ะ รัมภาเหนื่อย ไม่อยากไปด้วยค่ะ สู้ไปลอนดอน ปารีสก็ไม่ได้’
และในครั้งนั้นเอง ที่พลอยรัมภาไปสิงคโปร์ ทำให้หล่อนพบรักกับภีระ และยังคบหากันมากว่าห้าปี
พลอยรัมภาจะโกหกภีระเพื่ออะไร ?
พลอยภัสสรหาคำตอบไม่ได้ ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่หล่อนสงสัยเลย...
“แล้วปกติคุณรัมภาทานอาหารทะเลไหมครับ ?”
“ทานสิคะ คุณพ่อเป็นถึงเจ้าของกิจการประมงที่ใหญ่มากที่สุดในบางปลาสร้อย รัมภาก็ต้องทานอยู่แล้วค่ะ”
“แล้วคุณรัมภาไม่เบื่อเหรอครับ ?”
“เบื่อสิคะ แต่รัมภาไปเรียนที่กรุงเทพเลยหาอาหารอย่างอื่นทานได้ค่ะ รัมภาเป็นคนเบื่อง่ายอยู่แล้วค่ะ แต่ของบางอย่างรัมภาก็ไม่เบื่อนะคะ อย่างเช่นของที่มีเสน่ห์ดึงดูด เร้าใจน่ะค่ะ” พลอยรัมภายิ้มยั่วยวนภีระ อันเป็นเสน่ห์ของหล่อน ซึ่งภีระก็ยิ้มตอบเช่นกัน
พลอยภัสสรหมดความอดทนเสียแล้ว !
“ภัสสรกลับก่อนนะคะ เชิญภีระคุยกับพี่รัมภาตามสบายค่ะ” พลอยภัสสรไม่รอช้าก้าวออกมาจากร้านอาหารทันที
++++++++++++++++++++
“อ้าว ! ไหนบอกว่าไปทานข้าวกันสามคน แล้วรัมภา กับภีระอยู่ไหนล่ะลูก?”
สรรค์ถามลูกสาวคนกลางด้วยเห็นลูกสาวขับรถกลับบ้านเอง หากไม่เห็นพลอยรัมภาและภีระ
“นั่งคุยกันอยู่ที่ร้านอาหารค่ะ คงมีความสุขกันน่าดู” พลอยภัสสรเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟัง แล้วขึ้นไปอาบน้ำเข้าห้องนอนทันที โดนไม่ฟังเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ
“ยังไงกัน ภัสสร ! ยายภัสสร ! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
++++++++++++++++++++
พลอยภัสสรครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
พลอยรัมภากับภีระสนิทกันอย่างรวดเร็ว และยิ่งหล่อนเห็นพลอยรัมภายิ้มให้ภีระอย่างมีเลศนัย และภีระก็ยิ้มให้พลอยรัมภา
พลอยรัมภาหลงรักภีระ คนรักของหล่อนใช้ไหม ?
ภีระเป็นผู้ชายผิวขาว หน้าตี๋ ร่างสูง และมีรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ทำให้ผู้หญิงหลงรักได้ไม่อยาก พลอยรัมภาคงเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้นรวมทั้งหล่อนด้วยกระมัง
หรือว่าพลอยรัมภาต้องกันเพียงแค่กลั่นแกล้งหล่อน ?
ตั้งแต่เล็กจนโต พลอยรัมภาไม่เคยชอบพลอยภัสสรเลย นับตั้งแต่วันแรกที่พลอยภัสสรเกิด ! พลอยรัมภาเป็นลูกสาวคนโต เป็นลูกรักของพ่อแม่ จนกระทั่งพลอยรัมภาอายุสองขวบ พ่อกับแม่มีลูกสาวคนที่สองคือพลอยภัสสร พ่อกับแม่หันไปสนใจน้องที่ยังเด็กทำให้พลอยรัมภาฝังใจจงเกลียดจงชังพลอยภัสสรมาตั้งแต่คราวนั้น
มาจนถึงการเรียน พลอยรัมภาเรียนเก่ง พลอยภัสสรก็เรียนเก่งเช่นกัน ! ยิ่งทำให้พลอยรัมภาอิจฉาน้องมากขึ้นเป็นทวี หล่อนไม่ยอมให้น้องสาวได้ดีกว่าตนเองแน่ๆ
แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พี่สาวยังคอยหาเรื่องหล่อน แล้วนี่ พลอยรัมภาจะมีแผนการอะไรต่อไปอีกเล่า ?
ยากที่จะหยั่งรู้ได้...
แล้วถ้าพลอยรัมภาหลงรักภีระจริงๆ ล่ะ ? คนอย่างพลอยรัมภาอยากได้อะไรก็ต้องได้ และถ้าหล่อนอยากได้ภีระจริงๆ หล่อนก็ต้องได้ !
อีกประการหนึ่ง คนอย่างภีระหลงรักพลอยรัมภาได้ไม่ยาก เขาเป็นคนเจ้าชู้ และมักจะคบผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครอยู่เสมอ อย่างเช่นพลอยภัสสร ซึ่งสวยหวาน ไม่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ทว่าเก่ง บริหารกิจการด้วยตนเอง จึงไม่อยากที่ภีระจะหลงรักหล่อน
พลอยรัมภาสวยคม รอยยิ้มของหล่อนมีเลศลับ มีความลับ ชวนให้ค้นหา ถ้าหากภีระจะหลงรักพลอยรัมภา พลอยภัสสรคงมิแปลกใจ...
ถ้าหากภีระจะบอกเลิกหล่อนเพื่อไปคบกับพลอยรัมภา หล่อนก็ยอม หล่อนจะไม่มีวันเหนี่ยวรั้งเขาไว้ แต่ขอเถอะ...อย่าได้ปิดบังกันเลย เพราะถ้าพลอยภัสสรรู้ความจริงทีหลัง หล่อนจะไม่มีวันให้อภัย !
ร่างแรกยังไม่ได้รีไรท์นะครับ หากสำนวนแปร่งๆๆยังไงวิจารณ์ได้นะครับ
ลงช้าหน่อยนะครับ อิอิ
พอกันกับตอนที่2 เสาร์หน้าจ้า
จักรี
จักรี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2555, 20:12:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2561, 18:19:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 886
| << บทนำ | บทที่ ๒ >> |