เล่ห์รัก...เล่ห์แค้น
เป็นนิยายเรื่องแรกของปอแก้ว...ที่เคยลงจนจบไว้นานมากแล้ว ตอนนี้เลยลองเอามาปัดฝุ่นรีไรท์ใหม่ค่ะ :)
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
-----------------------------------------------------------------
เรื่องราวความรักระหว่างคนสองคนที่เริ่มด้วยความแค้นเมื่อ ‘ธนาดล’ ลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงธฤตกลับมาจากต่างประเทศ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อจะแก้แค้นศิรสาซึ่งเป็นแม่เลี้ยงโดยใช้ ‘ศรินดา’ ซึ่งเป็นลูกสาวเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นครั้งนี้
Tags: ธนาดล ศรินดา พนาดร สลิลธาร
ตอน: บทที่ 29
บทที่ 29
เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังทำงานอย่างเอาเป็นเอาตายต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้า
“เข้ามา” เสียงทุ้มเข้มขึ้นก่อนจะเอ่ยถามลูกน้องที่รออยู่หน้าห้อง “มีอะไร”
“คุณนนทนัฐมาขอพบครับนาย”
พนาดรรู้สึกแสลงหูทันทีที่ได้ยินชื่อของนนทนัฐ รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการพบกับตนด้วยเรื่องอะไร
“บอกไปว่าฉันยุ่ง ไม่ว่างพบ”
“แต่ผมต้องการพบครับ” นนทนัฐก้าวข้ามผ่านธรณีประตูมาเผชิญหน้ากับเจ้าของห้องโดยไม่สนใจสายตาโกรธเกรี้ยวของพนาดรเลยแม้แต่น้อย
“เข้ามาแบบนี้ฉันแจ้งจับข้อหาบุกรุกได้นะ” พนาดรขู่อีกฝ่าย ความจริงก็ไม่ได้อยากจะขู่หรอก อยากจะทำจริงๆเสียด้วยซ้ำไป
“งั้นถ้าผมแจ้งจับไอ้ดลข้อหาลักพาตัวด้วยล่ะครับจะว่ายังไง” นนทนัฐเองก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกขู่ฝ่ายเดียว ชายหนุ่มงัดเรื่องธนาดลมาเป็นข้อต่อรอง ที่พูดออกไปได้อย่างนี้ คนอย่างเขาไม่เคยนั่งเทียน มั่นใจ...ถึงได้พูดออกไป!
“มีหลักฐานหรือไงถึงได้พูดจาแบบนี้” พนาดรยังคงรักษามาดนิ่งไว้ได้อย่างดี ไม่หลุดพิรุธให้อีกฝ่ายจับได้แต่อย่างใด
“คนอย่างผม ถ้าไม่มั่นใจผมไม่มาถึงได้มาที่นี่หรอกครับ ผมจะมาบอกพี่ต้นว่าถ้าพี่ต้นเจอน้องชายของพี่ต้นก็แล้วไป แต่ถ้า...”
“ถ้าอะไร” พนาดรถามเสียงเข้ม รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีว่านนทนัฐคงคิดไม่ซื่อกับน้องชายของตนเป็นแน่
“ถ้าผมเจอไอ้ดลก่อน ก็ไม่รับปากว่าจะเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน เพราะฉะนั้นพี่ต้นน่าจะเร่งมือตามหาหน่อยก็ดีนะครับ เพราะผมเชื่อว่าถ้าเจอไอ้ดลก็ต้องเจอริน” นนทนัฐทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินจากไป พนาดรกำหมัดแน่นไม่เคยเกลียดใครได้เข้ากระดูกขนาดนี้ เขารู้ว่านนทนัฐพูดจริงทำจริง ถ้าเขาเจอน้องชายก่อนก็ดีไป แต่ถ้าไม่...ชีวิตของน้องชายคงได้มีอันตรายเป็นแน่ ยิ่งเป็นเรื่องของศรินดาด้วยแล้วความบ้าบิ่นของนนทนัฐมันคงไม่มีขีดจำกัด ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างแรง รู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด เมื่อเจอหลายเรื่องประดังประเดเข้ามา ทั้งเรื่องหัวใจและเรื่องน้องชาย
...ทำไมมันมีแต่เรื่องให้คิดอย่างนี้นะไอ้ต้น อยากจะบ้าโว้ย!!
ทันทีที่ออกจากห้องของพนาดร ในมุมที่ลับตาคน นนทนัฐหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกดหาบุคคลที่ชายหนุ่มไหว้วานให้ช่วยตามหาศรินดาอีกแรง
“ได้เรื่องอะไรบ้าง” กรอกเสียงผ่านสัญญาณไร้สายด้วยน้ำเสียงร้อนรน และยิ่งไม่ค่อยพอใจเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะเบาๆกลับมา
“ขนาดพี่มันยังไม่รู้ว่าน้องชายหายไปไหน ผมเป็นคนนอกมันก็ต้องใช้เวลากันหน่อยสิครับ ช้าๆได้พร้าเล่มงานนะคุณนนท์”
“ถ้าช้ามากผมจะส่งลูกตะกั่วไปแทนพร้า อยากได้ไหม” นนทนัฐบอกเสียงเย็น เพราะคิดว่าคนอย่างปารัชนั้นกว้างขวาง มีลูกน้องอีกเป็นขโยง แค่หาคนสองคนคงไม่ยากเกินความสามารถลูกชายเจ้าพ่อคนนี้
คำขู่ของนนทนัฐเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากอีกฝ่าย
“ผมว่าเก็บลูกตะกั่วของคุณไว้ให้ศัตรูหัวใจอย่างไอ้ดลดีกว่ามั้ง ได้เรื่องอะไรแล้วผมจะติดต่อไปเอง แค่นี้นะครับนายน้อย” แล้วปรายสายก็ถูกวางลงพร้อมๆกับนนทนัฐที่เดินออกจากออฟฟิตของพนาดรไป
นนทนัฐใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงจึงกลับถึงไร่ของตัวเอง และทันทีที่ร่างสูงก้าวลงจากรถ ลูกน้องที่ตนมอบหมายให้ตามเรื่องของศรินดาก็วิ่งเข้ามาเพื่อรายงาน
“ได้ข่าวหรือยัง” นนทนัฐถามลูกน้องเสียงเข้ม
“ยังไม่ได้ที่อยู่แน่นอนครับนายน้อย”
“ว่าไงนะ!” นนทนัฐตะคอกถามจนลูกน้องเริ่มสีหน้าไม่ดี ลนลานหวาดกลัวว่าตนจะโดนลงโทษ
“แต่ตอนนี้เราพอรู้แล้วนะครับว่ามันน่าจะพาคุณรินไปไว้ที่ไหนแต่ยังหาที่อยู่แน่นอนไม่ได้”
“ดี...หาให้ได้ว่ามันพาตัวรินไปไว้ที่ไหนแล้วรีบมาบอกฉันให้เร็วที่สุด ออกไปได้แล้ว ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าถาพวกแกไม่ได้ข่าวอะไร ไป!” นนทนัฐสั่งลูกน้องเสียงห้วนเข้ม
“ครับนายน้อย” ชายรูปร่างหนาเดินออกไปจากห้องทำงานทันที นนทนัฐแสยะยิ้มเยือกเย็น
...อย่าคิดว่าฉันจะหาแกไม่เจอนะไอ้ดล ต่อให้แกพารินไปซ่อนไว้ที่ไหนฉันจะตามหาแกให้เจอและเอารินกลับคืนมา คนอย่างแกไม่มีสิทธิในตัวริน ไม่มีสิทธิ!!
คนตัวเล็กนั่งแช่เท้าอยู่ริมลำธารตรงบริเวณที่เจ้าของบ้านทำเป็นแผ่นหินทรายยื่นออกไปเพื่อเป็นทางลงสู่สายน้ำเบื้องหน้า มือบางวักน้ำเล่นรอเวลาให้อีกคนที่กำลังจะมาเล่นเป็นเพื่อนเธอ หญิงสาวหันไปมองด้านหลังเป็นพัก คิ้วเรียวเริ่มขมวดมุ่นเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่บอกว่าจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบแล้วรีบลงมา
...นานแล้วนะคุณดล ถ้านานกว่านี้ รินงอนคุณจริงๆไม่รู้ด้วย
ศรินดาก้มดูเท้าตัวเองที่แช่อยู่ในลำธาร ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งที่มีชีวิตสีกำเกาะอยู่บนเท้า ดวงหน้าหวานเริ่มเหยเก น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ เมื่อสัตว์ที่เธอเกลียดที่สุดกำลังเกาะอยู่บนเท้าเธออย่างสบายใจ
ปลิงดูดเลือด!!
ร่างบางสั่นสะท้านจะร้องก็ร้องไม่ออก จะหยิบมันออกไปก็ไม่กล้าจึงได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อมองปลิงที่กำลังดูดเลือดเธออย่างอิ่มหมีพีมัน
“ขอโทษที รอนานมั้ย” เมื่อได้ยินเสียงธนาดล ร่างบางก็กระโดดขึ้นจากน้ำไปเกาะชายหนุ่มทันทีจนอีกฝ่ายแทบหงายหลังเพราะตั้งตัวไม่ทัน
“เป็นอะไร” ชายหนุ่มถามอย่างร้อนรนเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายตัวสั่นงก
“เท้า...เท้า...ปลิงที่เท้า เอาออกไปที!!” นิ้วเรียวชี้ไปที่เท้าของตัวเอง ตายังคงปิดแน่นไม่ยอมมอง
“ก็อยู่เฉยๆสิ อยู่ไม่สุขแบบนี้จะเอาออกได้ยังไง” ชายหนุ่มเอ็ดเบาๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมอยู่เฉย ยุกยิกสะบัดเท้าไปมา เขาจะหยิบไอ้สัตว์ตัวปัญหาออกไปก็ทำไม่ได้
“ก็มันไม่ชอบนี่ รีบๆเอาออกไปซักทีสิคะ!!” รินโวยเสียงดังลั่น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมอยู่นิ่งๆแน่ ชายหนุ่มจึงจัดการจับขาของอีกฝ่ายให้อยู่นิ่งๆและดึงปลิงออกจากเท้าอย่างรวดเร็ว
“เอาออกให้แล้ว” เมื่ออีกฝ่ายบอก หญิงสาวจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ก้มมองเท้าของตัวเองที่ไม่มีปลิงอยู่แล้วแต่กลับมีเลือดไหลออกมาแทน! ปากบางเตรียมร้องโวยวายแต่ก็ยังไม่ได้ทำเพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าย่อตัวลงนั่งและหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่เท้าเธอเบาๆ
“เดี๋ยวก็หยุดไหล” ธนาดลพูดโดยไม่มองดวงหน้าหวานเพราะมันแต่สาละวนอยู่กับเลือดที่ยังไม่หยุดไหล ศรินดามองคนที่กำลังซับเลือดที่เท้าเธออย่างไม่รังเกียจก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
...ขอบคุณนะคะคุณดล ขอบคุณที่ทำให้รินมีความสุขมากขนาดนี้ ต่อให้วันข้างหน้าต้องเผชิญกับความทุกข์มากแค่ไหน รินก็จะไม่เสียใจเลย เพราะวันนี้รินมีความสุขที่สุดที่มีคุณอยู่เคียงข้าง ขอบคุณมากนะคะ
“เลือดหยุดแล้วนะ” ธนาดลลุกขึ้นยืนบอกคนที่โดนปลิงเกาะด้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ...ขอบคุณ” เสียงหวานอ้อมแอ้มบอก ไม่กล้าสบตาชายหนุ่มตรงๆ
“หืม...ว่าไงนะ” ธนาดลเอียงหูเข้าใกล้ริมฝีปากบางเพราะได้ยินถ้อยคำที่หญิงสาวพูดเมื่อกี้ไม่ชัด
“ขอบคุณ”
“ว่าไงนะ ไม่ได้ยินเลย” ชายหนุ่มโน้มเข้าไปใกล้อีก ความจริงก็ได้ยินแล้วว่าอีกฝ่ายพูดว่า ‘ขอบคุณ’ แต่cแค่นึกอยากแกล้งเล่นขึ้นมาเลยทำเป็นหูตึงเสียหน่อย
“ขอบคุณ” ศรินดาพูดด้วยน้ำเสียงปกติและแน่ใจด้วยว่าคราวนี้เธอพูดเสียงไม่เบา
“อีกทีซิ พูดอะไร เบาจัง” แต่คนที่ยังไม่แก้กลับหูตึงเสียขึ้นมาอย่างนั้น
ดวงตาคู่สวยหรี่ตามองคนที่เอียงหูเข้ามาหาเธอจนแทบชิด เริ่มรู้สึกทะแม่งๆว่าทำไมธนาดลถึงหูตึงนักทั้งๆที่เธอก็พูดเสียงปกติแล้ว
...นี่จะแกล้งกันใช่ไหมคุณดล ได้...เดี๋ยวรินจะสนองความต้องการของคุณเดี๋ยวนี้แหละ!!
“ขอบคุณ!!” ศรินดาตะโกนเสียงดังและไม่ใช่แค่ตะโกนเฉยๆ แต่เป็นตะโกนเสียงดังใส่หูของคนขี้แกล้งต่างหาก ธนาดลดีดตัวออกจากหญิงสาวทันที เอามือลูบหูป้อยๆ รู้สึกว่ามันอื้อๆยังไงบอกไม่ถูก
“โอย...” เสียงทุ้มโอดครวญ คิ้วเข้มขมวดนิ่ว ไม่น่าเล่นอะไรบ้าๆอย่างนี้เลย สุดท้ายก็เจ็บตัวเสียเอง
ศรินดามองคนที่ยังเอามือปิดหูขมวดคิ้วชิดแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้เลยเดินเข้าไปดูอาการพร้อมกับเอ่ยขอโทษเบาๆ
“ รินขอโทษ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ต้นเหตุถามเสียงอ่อน เขย่งปลายเท้าดูอาการคนที่ตัวสูงกว่า
“อื้อสิถามได้ หูหนวกแล้วมั้งนี่” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเป็นห่วง ผู้ชายมากเล่ห์เลยจัดการใส่สีตีไข่ให้เกินความเป็นจริงเสียหน่อย
“เกินไปแล้วคุณดล แค่ตะโกนใส่แค่นี้เอง” ศรินดาไม่ยอมหลงกลติดกับง่ายๆ แถมยังถอยหลังออกห่างเพราะกลัวอีกฝ่ายจะงัดอุบายมาใช้อีก
“งั้นก็ลองมาโดนบ้างสิ” ไม่ได้ขู่เปล่าเพราะตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะตะโกนใส่หูหญิงสาวเต็มเสียง
“อย่านะคุณดล รินไม่เล่น” หญิงสาวเตือน มองหน้าธนาดลอย่างไม่ไว้วางใจ
“ใครว่าเล่น เชื่อได้ว่าจริงจัง” ร่างสูงก้าวยาวๆมาใกล้แต่ศรินดาก็ถอยหลังออกห่างแถมเอานิ้วอุดหูแน่นเพื่อป้องกันอันตราย
“ไม่เอานะคุณดล!” เธอส่ายหัวดิก สั่งอีกฝ่ายเสียงเข้ม
“ขอเอาคืนหน่อยไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้!!” รินตอบเสียงดังฟังชัด
“นิดเดียวเอง” ชายหนุ่มยังคงตื้อต่อไปเพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ในการแก้แค้นเล็กๆน้อยๆ
“ไม่เอา!!”
“คำเดียว...สั้นๆ”
“สั้นๆก็ไม่เอา”
เมื่อเห็นว่างานนี้ตัวเองท่าจะแพ้เลยจัดการใช้กำลังเล็กน้อยบังคับให้คนตัวเล็กอยู่นิ่งๆโดยการเข้าไปล็อคแขนทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็รั้งเอวบางเข้าหาตัว เว้นระยะห่างเพียงนิดหนึ่งเท่านั้น
...ใกล้กันจนลมหายใจแทบผสานเป็นหนึ่งเดียว
ศรินดาช้อนตามองคนเจ้าเล่ห์ อยากรู้นักว่าคราวนี้จะมาไม้ไหน แต่ท่าทางคงจะไม่ค่อยดีกับเธอสักเท่าไหร่
“ยอมรึยัง” คนที่ถือไพ่เหนือกว่าถามลูกไก่ที่อยู่ในกำมือ
“ไม่!” แต่ลูกไก่ตัวน้อยก็ยังปฏิเสธเสียงดังเหมือนเคย
“ถ้าไม่ยอมจะโดนอย่างนี้...”
ไม่ต้องรอคำตอบว่าอย่างนี้หมายความว่าอะไรหรือการกระทำแบบไหนเพราะคนพูดจัดการเฉลยคำตอบอย่างรวดเร็วบนแก้มนวลข้างหนึ่งด้วยแรงกดหนักๆหนึ่งทีจากจมูกโด่งสัน
“ถ้าไม่ยอมอีกทีก็จะหอมอีกข้าง ถ้ายังไม่ยอมอีกก็จะหอมสองข้าง แต่ถ้ายังไม่ยอมอีกก็จะ...” ธนาดลเว้นช่วงนิดหนึ่ง มองคนในอ้อมกอดด้วยดวงตาพราวระยับ
“จะ...อะไร” ศรินดาถามเสียงสั่น เริ่มได้ยินเสียงสัญญาณอันตรายที่ส่งเสียงเตือนมาแว่วๆ
“จะจูบ”
ดวงหน้าหวานซับสีเรื่อทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ เธอเพิ่งจะสังเกตว่าตั้งแต่อยู่ที่นี่ ธนาดลพูดอะไรออกมาแต่ละอย่างไม่เคยอายฟ้าอายดินเลยทีเดียวแต่เธอก็ยังใจเต้นไม่เป็นส่ำกับคำพูดที่ไม่อายฟ้าอายดินนั่นอยู่ดี
“กล้าหรือไง” พูดออกไปแล้วเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองกล้ามากนะนั่นที่พูดไปแบบนั้น
...ตายแน่รินเอ๊ย...พูดไปแบบนั้น คิดหรือว่าคนอย่างนั้นจะไม่เอาจริง ตายๆๆ
“ท้ากันอย่างนี้ถ้าไม่ทำมันเสียเชิงชายรู้รึเปล่า...หืม?”
-----------------------------------------------------------------------------------
ตัดจบกันซะอย่างนั้น... //ปอแก้วรีบชิ่งทันควัน...
ตอนหน้ามาดู 'คำบอกรัก' ของคุณดลกันค่ะ
แต่จะวันไหนนั้น ขอปอแก้วกลับไปแก้ก่อนนะจ๊ะ ><
ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามกันนะคะ นี่ก็ท้ายเรื่องแล้ว
ทุกอย่างกำลังจะถึงทางที่ทุกคนต้องตัดสินใจ
ขอบคุณคอมเมนท์ ทุกไลค์ และทุกคนที่เข้ามาอ่านจริงๆค่ะ
^__________^
คุยกันเลยค่าาาา...
คุณ เด็กหญิงม่อน : แล้วเมื่อไหร่พี่ต้นจะน่ารักน้อออ
คุณ ดาวคันชั่ง : ช่วงนี้พี่ต้นรันทดแท้ค่ะ T^T ส่วนคู่พระนาง...ใกล้แล้วค่ะ...ใกล้เศร้าอีกแล้ววว โฮ...
คุณ wane : งานนี้หมอเขตคนดีสุดๆเลยค่ะ ถ้าไม่มีหมอเขตความรักของน้ำก็ไม่สมหวังค่ะ
คุณ หมูบูลิน : พี่ต้น..เศร้าไปก่อนค่ะ เดี๋ยวสุขจะตามมา ส่วนคุณดล หวานต่อเนื่องค่ะ ก่อนจะความเศร้าจะคัมแบ็ค T T
คุณ MYsister : ตอนนี้ยังร้องไห้อยู่หรือเปล่าคะ :)
คุณ lovemuay : ถ้าพี่ต้นคิดจะแย่งหมอเขตก็เจ็บอีก น่าสงสารค่ะงานนี้
คุณ roseolar : ใช่ค่ะ หมอเขตน่าสงสาร และแน่นอนว่าหมอเขตจะมีคนมาดามใจค่ะ (เป็นหมอเหมือนกันด้วย คิคิคิ) ส่วนคุณดลยังหวานต่อเนื่องค่าาาา
คุณ Heronett : สาวๆเทใจให้หมอเขตกันหมดแล้วววว ฮิ้วววว...
คุณ anOO : หาแน่ๆค่ะ หมอเขตเคยพูดถึงในเรื่องสุดทางใจด้วยนะคะ :)
คุณ tutas : พี่ต้นต้องฝ่าฟันอีกเยอะค่ะ ส่วนคุณดล ตอนนี้ก็ยังน่ารักๆอยู่ค่ะ
คุณ Kazalong : หมอเขตเขายึดหลักนั้นเลยล่ะค่ะ คนดีสุดๆ
คุณ WallyValent : ฮ่าๆ...ถ้าชอบผู้ชายมีมิติอย่างนี้ เรื่องหน้าเราขอนำเสนอ (อิอิอิ) ส่วนตอนพิเศษ ใกล้ละๆ ใจเย็นค่ะ :P
คุณ bansoi4 : ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้าาา พี่ต้นคู่กับหมอน้ำค่ะ แต่ต้องผ่านด่านรักประมาณนึงเลยค่ะ :)
คุณ Amata : ขอบคุณที่เข้ามานะคะ อิอิ
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ค. 2555, 18:42:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ค. 2555, 18:42:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 2289
| << บทที่ 28 | บทที่ 30 >> |
anOO 21 พ.ค. 2555, 19:09:41 น.
ท่าทางนายนนท์จะร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี้ย
ท่าทางนายนนท์จะร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี้ย
เด็กหญิงม่อน 21 พ.ค. 2555, 19:47:06 น.
คุณดลหวานอีกแล้ว ฮิ้วววว
คุณดลหวานอีกแล้ว ฮิ้วววว
nunoi 21 พ.ค. 2555, 19:58:42 น.
รอตอนบอกรัก ของคุณดล อยากให้หวานๆ ไม่อยากเศร้าอีกแล้วอ่ะ
รอตอนบอกรัก ของคุณดล อยากให้หวานๆ ไม่อยากเศร้าอีกแล้วอ่ะ
Heronett 21 พ.ค. 2555, 20:40:56 น.
รอคำบอกรักของคุณดลอย่างใจจดจ่อ หวังว่าจะไม่สายไปนะ
รอคำบอกรักของคุณดลอย่างใจจดจ่อ หวังว่าจะไม่สายไปนะ
Kazalong 21 พ.ค. 2555, 22:07:58 น.
อ้ายยยยจะมีวิธีไหนหนาาหรือจะชวดเสียก่อนมัวแต่ลีลาเยอะมากมาย
อ้ายยยยจะมีวิธีไหนหนาาหรือจะชวดเสียก่อนมัวแต่ลีลาเยอะมากมาย
หมูบูลิน 22 พ.ค. 2555, 02:51:31 น.
ความเศร้าอย่าพึ่งคัมแบ็คเร็วนะค่ะ รอไปก่อน หึหึ
ความเศร้าอย่าพึ่งคัมแบ็คเร็วนะค่ะ รอไปก่อน หึหึ
lovemuay 22 พ.ค. 2555, 10:17:29 น.
แง่ว...ค้างง่าา รีบมาต่อเลยนะคะ อิอิ
แง่ว...ค้างง่าา รีบมาต่อเลยนะคะ อิอิ
