ม่านพรหม
เมขลา น้องสาวคนเล็กของผู้การจิรวัติ เธอผู้มีซิกเซ้นส์ สัมผัสพิเศษ สามารถยั่งรู้อนาคตของคนอื่นได้บ้าง..เมขลา ต้องพบกับภัยคุกคามจาก กฤษณะ อดีตคนรักของลูกค้า เพราะเธอไปดูว่า กฤษณะไม่ใช่เนื้อคู่ของเธอคนนั้น...จากเรื่องสนุก ๆ ที่ได้รู้อนาคตคนอื่น เมขลา เริ่มเครียด และเขาก็ค่อย ๆ ทำให้เธอรู้ว่า..คนเราจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้นั้น ไม่ได้เกิดจาก รู้ดวงชะตา..
Tags: นายรถไฟ กับยายซิกเซ้นส์

ตอน: 21.1 “ที่นี่เป็นที่ท่านจะได้อยู่เสวยสุขเป็นเวลานานเท่านาน ทำไมท่านไม่อยากอยู่ละ”

ตอนที่ 21

“ที่นี่ที่ไหน” หลังจากรู้สึกตัวบนตั่งนุ่มในวิมานทองหลังใหญ่ที่มีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว เขาก็ตะโกนถามบรรดาผู้หญิงที่อยู่ในชุดสไบเฉียงสีทองลายฉลุทัดดอกไม้ทองนั่งอยู่รายล้อมตั่งที่เขานั่ง...และเมื่อเขาถามซ้ำหนึ่งในบรรดาสาวงามในชุดเหมือนนางละครก็เอ่ยปากบอกเขาด้วยน้ำเสียงหวานเย็นว่า

“วิมานของท่าน”

“วิมานของผม” กฤษณะที่อยู่ในชุดเหมือนตัวละครในหนังจักรๆ วงศ์ ๆ ที่เขาไม่เคยคิดจะสวมใส่ ลุกขึ้นแล้วกรากไปยังหน้าต่าง และนอกหน้าต่างนั้นเขาก็เห็นสวนดอกไม้ที่เขาไม่เคยเห็นลักษณะดอกไม้ที่มีกลีบดอกและสีแปลกตาส่งกลิ่นหอมอย่างไม่คุ้นเคย แต่ดอกไม้และกลิ่นเหล่านั้นก็ไม่ได้ดึงความสนใจของเขาไว้ได้
“ที่นี่ที่ไหนหรือครับ” เขาหันมาถามหญิงงามเหล่านั้นอีกครั้ง

“บนสวรรค์เจ้าค่ะ”

“ผมตายแล้วงั้นสิ”

ไม่มีคำตอบ แต่ว่าใจที่ร้อนรุ่มของเขานั้นมีแต่ภาพพ่อกับแม่ที่เป็นห่วงเป็นใยเขากับภาพของเมขลาที่เขาคิดถึงด้วยความเสน่หา..ตอนนั้นเขาคิดว่าเขายังตายไม่ได้ เขายังไม่อยากตาย...คิดได้ดังนั้นเขาก็รีบเดินออกจากจากวิมานหวังจะหาทางกลับมาสู่โลกมนุษย์..และเขาก็ต้องผงะเมื่อเห็นนางเทพธิดาตนหนึ่งนั่งอยู่บนวอทองลอยผ่านมาทางประตูวิมานของเขา

“คุณหนูนา...คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” เขาดีใจระคนแปลกใจจนแทบจะกระโจนขึ้นไปหาทีเดียว..

“ข้าไม่ใช่มณีเมขลา”

“แล้วคุณเป็นใคร ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนกันขนาดนี้”

“ในชาติก่อนนั้นเรากับเมขลาเกิดเป็นฝาแฝดกัน ตายแล้ว เราก็มาเป็นนางฟ้า..เราไม่ได้ลงไปเกิดพร้อมเมขลา... เราเป็นนางฟ้าอยู่ที่นี่ สวรรค์ชั้นดาวดึงส์”

“ผมยังไม่อยากตาย ...นางฟ้าช่วยผมได้ไหม ทำให้ผมกลับไปสู่โลกมนุษย์ได้ไหม”

“ที่นี่เป็นที่ท่านจะได้อยู่เสวยสุขเป็นเวลานานเท่านาน ทำไมท่านไม่อยากอยู่ละ”

“ไม่ ที่นี่ไม่มีเมขลา ผมไม่อยากอยู่ ผมยังไม่ต้องการ ผมยังไม่อยากตาย”

“รักกันเสียจริงนะ” น้ำเสียงนั้นถ้าตั้งใจฟังให้ดีจะเห็นแววเยาะเย้ยระคนเจ็บปวด

“ผมรักเขามาก แล้วผมก็มั่นใจว่าเขารักผม และรอคอยการกลับไปของผมเช่นกัน”

“ข้าว่าท่านตัดใจเสียเถิด บนสวรรค์ มีนางฟ้ามีเทพธิดาสวยกว่าเมขลาตั้งมากมาย สวยเหมือนเมขลาทุกกระเบียดนิ้วก็มี..ท่านก็เห็นอยู่นี่”

“ไม่ ผมไม่ต้องการ..นะนางฟ้าผู้มีวอทองเป็นพาหนะ ได้โปรดเถิด ได้โปรดช่วยให้
ผมกลับโลกมนุษย์เถิด”

“แม้ว่ากลับไปท่านจะต้องทุกข์ทรมานจากการบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสอย่างนั้นหรือ...ท่านรู้ไหมว่ากลับไปท่านจะเจออะไรบ้าง...ร่างกายของท่านจะไม่เหมือนเดิมนะ ถ้าสังขารไม่แตกหักได้รับบาดเจ็บสาหัส วิญญาณของท่านไม่ออกจากร่างมาหรอก..”

กฤษณะนิ่งอึ้ง...และพอรัตนาเมขลาเปิดช่องเล็ก ๆ ให้หมอกควันตรงหน้าเขาหายไป เขาก็เห็นว่า ร่างกายของเขากำลังได้รับการรักษาพยาบาลจากหมอและพยาบาล..โดยที่หน้าห้องนั้นมีพ่อกับแม่ของเขากอดกันร้องห่มร้องไห้

“พ่อแม่ผมกำลังทุกข์ใจ..คุณนางฟ้า ผมอยากกลับเข้าร่างของผม ผมยังไม่ตายนี่ ร่างผมยังมี..ได้โปรด” กฤษณะดูภาพนั้นด้วยความร้อนรน

“เราช่วยท่านไม่ได้หรอก...แต่เรารู้สึกว่า คนบนโลกต่างกำลังช่วยท่านเป็นโกลาหล...อดใจรอสักครู่แล้วกัน..” ว่าแล้วมณีเมขลาก็หัวเราะเบา ๆ

“หมายความว่า”

“ดูไปสิ..”

ตอนนั้นเขาได้ยินเสียงแม่ของเขาพูดโทรศัพท์กับหลวงพี่..แล้วแม่ก็บอกกล่าวกับเทวดาฟ้าดิน สรุปว่าถ้าเขาฟื้นคืนสติ เขาต้องบวชพระ ตอนนั้นเขารู้สึกว่าร่างของเขามีน้ำหนักขึ้นมา แต่พอเมขลายกมือพนมแล้วกล่าวว่า “ลูกไม่รู้หรอกว่าอนาคตเขามีความสำคัญกับลูกมากแค่ไหน แต่ปัจจุบันนี้ลูกรักเขา ดังนั้น ลูกขอแลกกับชีวิตเขาไว้ ขอให้เขาฟื้นคืนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ลูกก็พร้อมจะเป็นคนธรรมดา”
ร่างของเขาก็หนักอึ้ง จนกระทั่งพื้นที่ยืนอยู่ ไม่สามารถรองรับได้...


“ฟื้นแล้ว..หนูนา ๆ ๆ ๆ” เสียงดีใจของวิจิตรศราทำให้เมขลากรอกตาไปมา ใบหน้าของวิจิตรศราเข้ามาในครองจักษุ พร้อม ๆ กับใบหน้าของศุภนิมิตร เมขลาหลับตาลงด้วยความอ่อนใจอีกครั้งหนึ่ง วิจิตรศราจึงพยายามปลุกเมขลาให้ได้สติ ส่วนศุภนิมิตรก็กดกริ่งตามหมอและพยาบาลให้เข้ามาในห้องที่เมขลานอนให้น้ำเกลือรอดูอาการอยู่

หลังจากที่หมอตรวจอาการของเมขลาคือเปิดม่านตา เช็คชีพจร วัดความดัน เมขลาจึงได้รู้ว่าหลังจากอธิษฐานจิตจบแล้ว เธอก็ผลอยหลับไป โดยไม่มีว่าจะปลุกอย่างไรก็ไม่ตื่น แต่ว่าร่างกายก็ยังเป็นปกติเหมือนเดิม จนกระทั่งหมอต้องให้มานอนรอดูอาการอยู่ในห้องพักฟื้น ท่ามกลางความตกอกตกใจของวิจิตรศราและคนอื่น ๆ

“เม เป็นอะไรไปวิ”

“อยู่ ๆ เธอก็ม่อยหลับไป หนึ่งวันเชียวนะเม เธอหายไปไหนมา” เมื่อได้โอกาสวิจิตรศรารีบซักไซ้เพราะตลอดเวลาที่รอคอยนั้น หญิงสาวมั่นใจว่าจิตวิญญาณของเมขลานั้นจะต้องไปบนสวรรค์เหมือนตอนหลับฝันไปแน่ ๆ

“หนึ่งวันเลยเหรอ...แล้วกฤษณะล่ะ”

“เขารู้สึกตัวแล้ว ลืมตาแล้ว เธอขึ้นไปช่วยเขาเหรอ..”

เมขลาสั่นหน้าเบา ๆ “ฉันหลับจริง ๆ เม ทำไมฉันถึงหลับไปได้ถึงหนึ่งวัน..เกิดอะไรขึ้น”

“เธอไม่รู้แล้วใครจะรู้ล่ะ..แต่ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว ฉัน ฉัน โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก” ว่าแล้ววิจิตรศราก็คว้ามือเมขลามากุมไว้ถ่ายทอดทุกความห่วงใยที่มีอยู่เต็มเปี่ยมไปให้ และช่วงเวลานั้นเองเมขลาก็รู้สภาวะของตัวเองว่าต่อแต่นี้ไปจิตของเธอนั้น จะไม่มีทางเชื่อมกับนางฟ้าบนสวรรค์ได้อีกซึ่งการหลับไปเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ของเธอนั้น ก็น่าจะเป็นตัวบอกให้เธอรู้ว่า เธอได้หลุดพ้นจากการเป็นคนพิเศษของรัตนาเมขลาแล้วนั่นเอง

“อย่าเพิ่งถามหนูนาตอนนี้เลย...พักก่อนเหอะ หนูนาหิวข้าวหิวน้ำไหม...” ศุภนิมิตรแทรกเข้ามาเมขลาส่ายหน้าเบา ๆ..

“จิตวิญญาณเธอไปไหนมาหรือเม” วิจิตรศราหาได้เชื่อฟังศุภนิมิตร

“ฉันหลับจริง ๆ วิ”

“ยี่สิบสี่ชั่วโมงจริง ๆ นะเมวันนี้ฉันยังโทรไปลางานให้เธออีกหนึ่งวัน บอกว่าลาป่วย ฉันกลัวมากเลยนะเม ฉันไม่รู้ว่าวิญญาณเธอไปไหน..ฉันกลัวรัตนาเมขลาพาเธอกลับไปอยู่ด้วย และทิ้งฉันไว้คนเดียว...”

“ต่อไปเธอจะไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ววิ ฉันกลายเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งแล้ว ฉันไม่มีญาณหยั่งรู้เรื่องอะไรของใครอีกแล้ว” เมขลาตัดสินใจบอกเพื่อนตามตรง..
“จริง ๆ หรือเม เธอไม่สามารถดูดวงได้แล้วจริง ๆ หรือ” มือทั้งสองข้างของวิจิตรศรากุมมือของเมขลาไว้แน่น เมขลาหลับตาเพื่อทดสอบก่อนจะลืมตาถามวิจิตรศราว่า

“เธอเสียดายไหมวิ”

วิจิตรศราหยุดคิดเพียงชั่วครู่...แล้วก็ตอบออกมาเบา ๆ ว่า

“เสียดายแล้วได้อะไรล่ะเม...”

“เธอพูดถูก..เสียดายไปก็ไม่ได้อะไร..แล้วอีกอย่าง ถึงเมไม่ใช่คนวิเศษ คนพิเศษ ก็ใช่ว่าโลกใบนี้จะไม่มีคนพิเศษ...” ภวังค์นั้นเมขลานึกถึงหลวงพี่ที่โทรเข้าเครื่องของกฤษณะขึ้นมาเมื่อประมวลรวมกับเรื่องราวในอดีตชาติที่รัตนาเมขลาได้บอกไว้แล้ว เมขลาก็ประจักษ์แก่ใจว่า การที่จะเป็นคนพิเศษที่ยั่งยื่นนั้นจะต้องได้จากการฝึกฝนบำเพ็ญเพียรด้วยตนเอง ไม่ใช่การร้องขอและปรารถนาอย่างที่เธอได้ทำไว้...



จุฬามณีเฟื่องนคร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มิ.ย. 2555, 08:44:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มิ.ย. 2555, 08:44:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 2301





<< 20.2“เขาก็ไม่ได้เกิดมาชาตินั้นชาติเดียวแล้วมากลายเป็นนายกฤษณะในชาตินี้”   )))))))))) ตอนจบ....(((((((((((((( >>
จุฬามณีเฟื่องนคร 5 มิ.ย. 2555, 08:45:22 น.
อีกนิดเดียวครับ...ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ


imsoul 5 มิ.ย. 2555, 09:09:23 น.
อีกนิดเดียว ก็รีบเอามาลงนะคะ ขอบคุณคะ


nutcha 5 มิ.ย. 2555, 09:34:45 น.
อีกนิดเดียว ก็ลงต่อคืนนี้เลยชิ อ่ะล้อเล่น (แต่ได้จริง ๆ ก็ดีนะ)


โซดา 5 มิ.ย. 2555, 09:51:10 น.
ตั้งตารอค่ะ ^^


anOO 5 มิ.ย. 2555, 16:04:23 น.
แบบนี้นายคะน้าก็ได้รู้ความในใจของเมแล้วสิ


Orathai 5 มิ.ย. 2555, 17:18:49 น.
สั้นจังแฮะ...หรือว่าอยากอ่านมากแป๊บเดียวอ่านจบตอน


Zephyr 5 มิ.ย. 2555, 17:36:40 น.
หง่ะ คะน้าได้ยินหมดเลย แล้วตัวเองไม่บอกเค้ามั่งเหรอ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account