Love-stories.net

เล่ห์รักสาวนักพิสูจน์อักษร (ใช้ชื่อนี้ไปก่อนค่ะ)

เล่ห์รัก สาวนักพิสูจน์อักษร

พีระดาสาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบสี่ที่ไม่ได้สวมแว่นตาหนาเตอะ แต่เธอใส่คอนแทคเลนส์แฟชั่นและสวมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดมาทำงานเป็นหัวหน้าทีมพิสูจน์อักษรให้กับสำนักพิมพ์นิยายชื่อดังซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเพราะเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง เธอเกิดตกหลุมรักนักเขียนหนุ่มเจ้าของนามปากกาเมาคลี ที่เธอได้รับมอบหมายพิสูจน์อักษรให้เขาอยู่บ่อยครั้งจนหลงคิดไปว่าเขาคงเป็นชายหนุ่มใจดีสุดแสนโรแมนติกเหมือนดั่งนิยายรักอันแสนหวานที่เขาเป็นผู้ประพันธ์ผ่านปลายปากกาเอาล่ะถ้าเธอจะเลือกใครมาเป็นแฟนตัวจริงสักทีขอให้ได้เขาคนนี้เถิดสาธุ…

แต่แล้วความเป็นจริงมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อภาคินัยเป็นผู้ชายโมโหร้าย เอาแต่ใจ และมือไวเป็นที่หนึ่งเขารู้มาจากเพื่อนซี้ที่ทำงานวาดภาพปกนิยายว่ามีหญิงสาวแอบคลั่งไคล้เขาเอามากๆ ชายหนุ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าแสนเฉิ่มและยิ้มหยันประกาศสียงดังว่าแม่สาวนักพิสูจน์อักษรแสนเฉิ่มแบบนั้นเขาไม่มีวันสนใจและเธอคงไม่มีวันได้แอ่มเขาอย่างแน่นอนแม้แต่ขาอ่อนขาวๆ ของเขาเธอก็คงไม่มีวันได้เห็น

แต่คำพูดทั้งหมดนั้นมันบังเอิญไปเข้าสองหูของพีระดา หญิงสาวควันออกหูภาพพระเอกในใจของเขาถูกลดเกรดให้เป็นเพียงตัวร้ายในทันที ให้ตายเถอะชาตินี้เธอสาบานเลยว่าจะต้องพาเขาขึ้นเตียงกับเธอให้ได้จากนั้นก็จะเขี่ยเขาลงจากเตียงน้ำตาของนายภาคินัยจะต้องเช็ดหัวเข่า

ภาคินัยเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยๆ เขามันเป็นคาสโนว่าตัวร้ายที่ไม่ค่อยจะมีใครรู้นักว่าอีกด้านหนึ่งเขาเป็นนักเขียนชื่อดัง เขาใช้ประสบการณ์ในการร่วมรักกับสาวๆ หลายคนซึ่งพวกหล่อนเต็มใจ แล้วนำประสบการณ์มาบรรยายในบทเลิฟซีนที่เขาเขียนจนนักอ่านบางคนนั้นติดอกติดใจเคลิบเคลิ้มไปกับแต่ละฉากแต่ละตอนและที่สำคัญมันแทบจะไม่เคยซ้ำกันเลย
แต่แล้วเมื่อวันหนึ่งหัวใจของเขามันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเพื่อนสนิทชวนไปดูงานแฟชั่นโชว์ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เขาพบนางแบบสาวคนสวยดาวดวงใหม่ประดับวงการเธอช่างน่ารักถูกใจเขาจนคิดอยากจะจีบเธอเอามาเป็นคู่ชีวิตจริงๆ ให้ตายถ้าทำได้เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาจากแคตวอล์กและไปขึ้นเตียงของเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย( ที่สำคัญเธอคงไม่รู้หรอกว่าเขาเคยเห็นเธอครั้งหนึ่งแล้วเมื่อสองปีก่อนที่ขายร้านขายรองเท้าแบรนด์ดังถึงกับเอาเธอมาจินตนาการเป็นนางเอกในนิยายเล่มแรกของเขา)

ชายหนุ่มดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อจู่ๆหญิงสาวที่แอบหมายปองก็พาตัวมาสนิทกับเขาจนภาคินัยเห็นสวรรค์รอยู่รำไรข้างหน้า แต่แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดและเสียหน้าอย่างแรง เมื่อพีระดาบอกว่าเธอสนใจเพื่อนเขาต่างหากนั่นคื่อเวหา เพื่อนที่สนิทที่สุดของภาคินัย
ส่วนเขานั่นเหรอมันก็เป็นแค่สะพานให้เธอเดินข้ามไปเท่านั้น และแล้วเธอก็ไปคบกับเพื่อนของเขาอย่างเปิดเผยทำให้ภาคินัยรู้สึกเจ็บแปลบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ว่าทำไมเธอถึงแอบส่งสายตามายั่วยวนเขาอยู่บ่อยๆเวลาเพื่อนเขาเผลอ มันยังไงกันแน่หรือแม่นางแบบสาวผู้เร่าร้อนคนนี้คิดจะจับปลาสองมือ ได้สิในเมื่อหล่อนอยากจะทำตัวเป็นแม่ปลาไหลเขาก็จะเป็นใบข่อย เขาจะจัดการรีดเมือกให้หล่อนหมดโอกาสลื่นไหลไปหาใครต่อใครได้อีก เพราะหล่อนต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

+++++++++++++++++++++++++++++

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ 25

ตอนที่ 25

นายหัวเมฆานั่งชมการเดินแบบด้วยอาการร้อนใจอยากจะลุกออกไปจากห้องจัดงานนี้ให้รู้แล้วรู้รอดแต่มันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่นักอีกทั้งที่นั่งของเขาก็อยู่ในแถวหน้าระดับวีไอพี นายหัวเมฆารู้สึกแปลกใจที่เห็นเศรษฐี และพวกนักธุรกิจ ตลอดจนไฮโซทั้งหลายมาร่วมงานมากผิดปกติต่างกับงานเดินแบบธรรมดาเขาเองไม่ได้ให้เลขาหาข้อมูลในเรื่องนี้เพียงแต่สั่งให้จัดการหาการ์ดเชิญมาให้เขา ซึ่งคุณแก้มเลขาสาวก็ไม่ได้บอกว่างานนี้เป็นงานเดินแบบการกุศลมีการประมูลชุดฟินเนเล่เมื่อสิ้นสุดการเดินแบบ อาการขยับตัวบ่อยครั้งและมองหาใครบางคนทำให้สาวไฮโซหน้าสวยที่นั่งอยู่ใกล้ๆและแอบชำเรืองมองนายหัวเมฆาอยู่บ่อยครั้งเพราะจำได้ว่าเธอได้อ่านคอลัมภ์นักธุรกิจไฟแรงแห่งปีเมื่อสามวันก่อน หนึ่งในจำนวนนั้นมีผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งข้างๆเธอคนนี้อยู่ด้วยเขาชื่อนายหัวเมฆาอาการมองมาทางเธอบ่อยๆทำให้นีรนารถหลงเข้าใจว่านักธุรกิจหนุ่มผิวเข้มมาดดีมีท่าทีสนใจเธออยู่เหมือนกัน นีรนารถหันมายิ้มให้เขานายหัวหนุ่มก็ยิ้มตอบตามมารยาท

“ขอโทษครับคุณผู้หญิงไม่ทราบว่างานเดินแบบบนเวทีจะจบลงเมื่อไหร่”

นีรนารถยิ้มกว้างคิดว่าเขาคงพยายามหาเรื่องชวนคุยใช่สินะ ก็เธอทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ นามสกุลก็ดังถึงจะถังแตกก็เถอะหญิงสาวคิดอยู่ในใจ

“คงราวๆอีกสักครึ่งชั่วโมงค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ”

นายหัวเมฆามองนาฬิกาที่ข้อมือ “ขอบคุณครับที่บอก ผมแค่อยากกลับแล้วก็เท่านั้น” จากนั้นก็หันหน้าเข้าหาแคทวอล์กเหมือนเดิมเขาไม่เห็นพีระดาออกมาเดินแบบสักชุด และร้อนใจมากๆที่สุชาวีก็ไม่มีวี่แววจะตามเข้ามาในงานแม้ว่างานจะเริ่มไปนานแล้วก็ตาม

“จะกลับแล้วเหรอคะ”นีรนารถจะปล่อยให้นายหัวหนุ่มมหาเศรษฐีจากไปง่ายๆได้อย่างไร อุตสาห์มีบุพเพสันนิวาสได้มาพบกันแล้วหญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเอง

“ขอโทษนะคะหากฉันจำไม่ผิดคุณคือนายหัวเมฆา แห่งไร่กาแฟแสงตะวันหรือเปล่าคะ ดิฉันอ่านนิตยสารฉบับหนึ่งและเคยเห็นรูปของคุณ”

นายหัวหนุ่มหันไปมองหญิงสาวก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ครับ”

“จริงเหรอคะ”น้ำเสียงหญิงสาวแสดงออกถึงความตื่นเต้นดีใจ ก่อนจะปรับเสียงลงเพราะกลัวรบกวนคนที่นั่งข้างๆ และอาจจะถูกตำหนิด้วยสายตาว่าเสียมารยาท

“คุณเก่งมากเลยนะคะ ฉันชื่นชมคุณด้วยใจจริงที่ทำให้ที่ดินไม่มีราคาแบบนั้นกลายมาเป็นไร่กาแฟร้อยล้านและใหญ่ที่สุดในภาคใต้” นายหัวยิ้มเล็กน้อยแต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอคงอ่านประวัติของเขาที่นิตยสารเชิงธุรกิจหลายฉบับซึ่งมาขอสัมภาษณ์ หรือไม่ก็ดูรายการหนึ่งซึ่งมาขอสัมภาษณ์เขาเมื่อปลายเดือนที่แล้ว

“มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ใช่ผู้บุกเบิกพลิกผืนดินไร้ค่าที่คุณว่า ให้กลายเป็นไร่กาแฟร้อยล้านเช่นทุกวันนี้ด้วยตัวผมเองทั้งหมดหรอก เพราะที่จริงแล้วมันคือหยาดเหงื่อแรงงานของบรรพบุรุษผม” นายหัวหนุ่มตอบตามมารยาท

“ถ้าคุณไม่มีความสามารถในการบริหารไร่แสงตะวันของนายหัวคงเป็นไร่กาแฟที่ดังและใหญ่ที่สุดในประเทศไม่ได้”หญิงสาวยิ้มพรายสายตาชื่นชม

“ชมมากเกินไปหรือเปล่าครับ ดูเหมือนคุณจะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับผมพอสมควรเลย”นายหัวเมฆารู้สึกแปลกใจและเผยรอยยิ้มเท่ห์บาดใจสาวออกไปเล็กน้อยตามนิสัยของเขาซึ่งอัธยาศัยดีโดยเฉพาะสาวสวยแม้ว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอก็ตาม

หญิงสาวโน้มเข้ามาหาเขาใกล้ๆจนได้กลิ่นน้ำหอมราคามันไม่ได้หอมหรูหราแบบพวกหนุ่มไฮโซที่เธอรู้จักชอบใช้กัน แต่มันหอมสดชื่นสบายจมูกบ่งบอกไสตล์ของคนใช้เป็นอย่างดีและแน่นอนมันคงแพง ตัวจริงเขาเขาดูดีกว่ารูปทีนิตยสารลงเอาไว้มาก

“ก็เพราะฉันสนใจยังไงล่ะคะถึงอยากรู้ และอยากรู้มากขึ้นรวมถึงเบอร์โทรศัพท์ของคุณก็เพราะสนใจ ”

หญิงสาวเผยความต้องการบางอย่างออกมาชัดเจนทางสายตาซึ่งนายหัวมาดเข้มผู้ผ่านผู้หญิงมาอย่างโชกโชนรับรู้ได้แต่เขากลับไม่คิดอยากจะสานสัมพันธ์กับสาวสวยรายนี้ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่รีรอที่จะตะครุบอาหารร้อนๆที่ท่าทางรสชาติจะเผ็ดจัดจ้านพร้อมเสริฟรออยู่ตรงหน้า เขาแค่คลี่ยิ้มตอบเล็กน้อยแต่ไม่ได้ให้นามบัตรเธอในขณะที่เธอล้วงหยิบบางอย่างจากกระเป๋าคลัชโซ่ทองใบเล็กแบรนด์ดังที่นิยมกันในหมู่สาวไฮโซ

“นี่ค่ะนามบัตรของดิฉัน”หญิงสาวเป็นฝ่ายลุกส่งนามบัตรทำด้วยกระดาษอย่างดีราคาแพงมาให้เขานามสกุลของเธอถือว่าเป็นตระกูลเศรษฐีไม่น้อยหน้าใครแต่ที่จริงกำลังเข้าขั้นถังแตก แต่เขาไม่ได้สนใจนามสกุลหรือตระกูลเธอมากนักเพียงแต่รับตามมารยาทและใส่เอาไว้ในกระเป๋าตามธรรมเนียม

“คุณเอ่อ...”แม้ว่าเพิ่งจะได้รับนามบัตรเธอไปหมาดๆแต่เขากลับลืมชื่อเธอเพราะไม่ได้ใส่ใจ

“นีรนารถค่ะ หรือเรียกว่านีเฉยๆก็ได้”

“คุณนีรนารถคงจะมางานแบบนี้บ่อย”

“ใช่ค่ะ”ก็เธอเป็นสาวสังคม นีรนารถเองก็อาจจะเรียกได้ว่าเป็นเซเล็บคนหนึ่งของเมืองไทยเพียงแต่นายหัวเมฆาไม่เคยสนใจก็เลยไม่รู้สึกคุ้นหน้า

“ผมพอทราบมาว่าคืนนี้คุณพีระดาจะมาเดินแบบชุดฟินาเล่ไม่ใช่เหรอครับ แต่ผมไม่เห็นเธอบนเวทีเลยหรือเธอจะมาเดินแบบแค่ชุดสุดท้ายชุดเดียว”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะแม้ว่านางแบบที่สวมใส่ชุดฟินาเล่ถือว่าเป็นชุดไฮไลต์ของงานก็จะเดินแบบในชุดอื่นๆด้วย” นีรนารถกระซิบข้างหูนายหัวเมฆาเบาๆ

“นีได้ข่าวว่าคุณพรีม พีระดาเธอหายตัวไปจากงานตั้งแต่ช่วงหัวค่ำจนช่างแต่งหน้าและผู้จัดงานวุ่นวายกันอยู่หลังเวทีเพราะต้องหาคนมาสวมชุดฟินาเล่แทน”

“คุณพีระดาหายไปเหรอครับ” นายหัวเมฆารู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมาทันที

“ใช่ค่ะ แต่นีว่านะคะเธอคงไม่ได้หายไปไหนหรอกคงเบี้ยวงานไปพลอดรักปรับความเข้าใจกับแฟนหนุ่มที่มีข่าวว่ากำลังพ่อแง่แม่งอนกันมากกว่า” นีรนารถยิ้มเล็กน้อยเธอเองก็มีเพื่อนเป็นคนในแวดวงนางแบบและนักข่าวพอสมควรบางครั้งข่าวซุบซิบที่ได้ยินมานีรนารถก็จะช่วยเสริมเติมแต่งอีกนิดเพื่อให้ออกรสชาติมากขึ้นจะได้เมาท์ต่ออย่างสนุก

“ภาคินัย!” นายหัวหนุ่มขมวดคิ้วเข้ม

“ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะสนใจเรื่องในวงการกับเขาเหมือนกัน”

นายหัวเมฆารู้สึกโล่งใจอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่าพีระดาหายไปกับใครตอนแรกเขากลัวว่าเธอจะถูกลักพาตัวอย่างที่เขาเคยทำเสียอีก แต่เมื่อรู้ว่าหายไปกับใครก็โล่งใจอย่างประหลาด ความรู้สึกแบบนี้ทำให้นายหัวเมฆารู้สึกประหลาดใจที่จริงเขาควรจะต้องโมโหและออกไปตามหาพีระดาไม่ใช่เหรอก็เขาอุตสาห์ขึ้นมากรุงเทพฯละทิ้งไร่กาแฟซึ่งงานกำลังยุ่งเพราะเป็นช่วงเก็บเกี่ยวเพื่อมาขอพีระดาแต่งงานไปเป็นคุณนายไร่แสงตะวันแต่ทำไมตอนนี้เขากับรู้สึกเฉยๆเมื่อรู้ว่าเธอหายไปกับคู่หมั้นนักเขียนหนุ่มหมัดหนักคนนั้น

“นี่เรารักง่ายหน่ายเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ” คนหน้าคมผิวเข้มบ่นเบาๆ อย่างไม่พอใจกับความรู้สึกของตนเอง เขาควรจะหิ้วยัยพยาบาลจอมโก๊ะกลับไร่ได้แล้ว และเวลานี้แม่คนไร้ประโยชน์หายหัวไปไหน

“นายหัวคะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ตอนนี้นีรนารถเลิกสนใจการเดินแบบบนเวทีไปชั่วคราวแล้วไม่ว่าชุดที่นางแบบแต่ละคนสวมออกมาเดินจะสวยโดดเด่นขนาดไหน เธอไม่สนใจหรอกนายหัวหนุ่มที่น่าจะเป็นบ่อทองในอนาคตน่าสนใจมากกว่า

“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ ดีใจที่ได้รู้จักกับผู้หญิงน่ารักแบบคุณแต่ตอนนี้ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”เขาไม่จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่อีกหากพีระดาไม่อยู่อันที่จริงเขาควรตอบตัวเองได้แล้วพีระดาไม่ได้สนใจเขาสักนิด เธอหายตัวไปเธอมีเบอร์โทรศัพท์เขาถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือเธอก็คงติดต่อมาแล้วแต่เธอไม่เคยทำหรือไม่แม้แต่อยู่ในความคิดจะมีประโยชน์อะไรหากจะต้องคอยตื้อคนที่เขาไม่ให้ความสนใจแม้แต่เศษเสี้ยว

นายหัวเมฆาทำทียกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูและเตรียมจะลุกขึ้นแต่แล้วเสียงปรบมือดังสนั่นและเสียงเซ็งแซ่ที่พูดถึงคนบนเวทีดังขึ้นดึงความสนใจให้นายหัวเมฆาเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวที”

เขาขยี้ตาเพียงเบาๆ “เมื่อคืนเราคงจะนอนดึกมองอะไรถึงได้เพี้ยนไปมากมายขนาดนี้” คนที่ยังไม่รู้ใจตัวเองโทษสายตา

“เป็นอะไรไปคะ มีอะไรให้นีรนารถช่วยไหมคะ” หญิงสาวยื่นมือมาแตะแขนล่ำสันต์สัมผัสถึงกล้ามหมัดแข็งแรงสมองของเธอเตลิดไปไกลจินตนาการไปถึงใต้สูทอาร์มานีราคาแพง

“เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกเคืองตาเหมือนผมจะตาลายเห็นนางแบบบนเวทีเป็นคนงานของผม”

นีรนารถมองขึ้นไปบนเวทีและพบว่าแม่นางแบบหน้าใหม่สาวสวยตาคมผิวขาวที่ดูโดดเด่นบนเวทีแต่มีท่าทางเดินแปลกๆไม่เหมือนนางแบบคนอื่นกำลังเป็นที่สนใจและมีเสียงซุบซิบว่าเธอเป็นใคร คงเป็นนางแบบหน้าใหม่

“นางแบบหน้าใหม่เหรอเนี่ย ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ทำไมไม่เห็นมีในรายชื่อ เป็นใครกัน”นีรนารถพูดแบบงงๆ

“นางแบบหน้าใหม่อย่างนั้นเหรอ”นายหัวหนุ่มเม้มริมฝีปาก

“ใช่ค่ะ ดูจะเป็นที่สนใจไม่น้อยนี่คงใหม่เอามากๆห้องเสื้อไหนนะเส้นใหญ่ขนาดพามาเปิดตัวแจ้งเกิดในงานนี้ได้ ดูสิคะการเดินยังแปลกเหมือนกับเพิ่งหัดเดินอย่างนั้นแหละ แต่โชคดีที่หน้าเก๋หุ่นเพอร์เฟค”

“คุณหมายถึงผู้หญิงในชุดสีเงินที่เดินแปลกๆอยู่บนเวทีนั่นใช่ไหม”นายหัวเมฆาเริ่มคิดว่าสายตาอาจจะไม่ได้ผิดปกติ แต่คนบางคนกำลังทำผิดหน้าที่ต่างหาก

“ใช่ค่ะ เอ๊ะ...แต่แปลกนะคะไม่ทราบมาก่อนเลยว่างานนี้มีนางแบบหน้าใหม่ร่วมเดินแบบด้วย เพราะเขาเชิญแต่นางแบบดัง”

สุชาวีมือเท้าเย็นเฉียบสายตาทุกคู่มองมาที่เธอเป็นจุดเดียวกัน แต่ดวงตาคู่สวยของเธอกับมองเห็นเพียงนายหัวหนุ่มที่มองขึ้นมาบนเวทีด้วยสายตาแห่งความไม่แน่ใจว่าใช่เธอหรือไม่ เขาจะหักกระดูกเธอไหมหากรู้ว่าเธอคือสุชาวีนางพยาบาลของเขา หากจำได้ว่าเป็นเธอแล้ววิ่งขึ้นมากระชากลงจากเวทีจะทำยังไง นายคนนี้ยิ่งบ้าๆอยู่

หมวกขนนกสีขาวใบใหญ่สุดเก๋ช่วยอำพรางใบหน้าได้บางส่วนแต่สุชาวีคงไม่รู้หรอกว่าหน้าสวยจัดอย่างเธอจำง่ายจะตายไป เมื่อรู้แล้วว่าตาไม่ฝาดแม่นางแบบคนสวยบนเวทีจะเป็นใครไม่ได้นอกจากนางพยาบาลส่วนตัวที่เขากึ่งบังคับกึ่งขอร้องให้มาด้วย นายหัวเมฆารู้สึกไม่พอใจ นี่หล่อนถึงกับหนีงานหนีหน้าที่กระโดดขึ้นเวทีไปรับจ็อบเดินแบบเชียวเหรอ บ้าที่สุดนายหัวมาดเข้มตาคมคิดอยากจะไปอุ้มเธอลงมาจากแคทวอล์กเสียเดี๋ยวนี้และถามให้รู้เรื่องแต่ทว่าหญิงสาวก็เดินหายไปที่หลังเวที นายหัวหนุ่มยืนขึ้นคิดจะไปตามหาที่หลังเวทีและพากลับเดี๋ยวนี้ แต่ถูกมือเรียวคว้าข้อมือเอาไว้

“จะไปไหนเหรอคะ ยังเหลือโชว์ชุดฟินาเล่ ซึ่งถือเป็นไฮไลต์ของงาน นายหัวน่าจะรอดูให้จบก่อน อีกเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น”

นายหัวเมฆานึกอะไรขึ้นมาบางอย่าง ในเมื่อนางแบบตัวจริงถูกอุ้มหายไป จู่ๆแม่พยาบาลของเขาก็แปลงร่างซะสวยพริ้งไปเดินบนแคทวอล์กสวมหน้าที่เป็นนางแบบจำเป็น และมันคงไม่แปลกหรือเกินความคาดหมายอีกต่อไปถ้าคืนนี้สุชาวีจะสวมชุดฟินเนเล่

“ใช่สิ ผมควรรอดูอะไรที่เซอร์ไพรส์มากกว่านี้ก็ได้”เขายิ้มที่มุมปากก่อนท่าทีภายนอกสงบแต่ร้อนอกร้อนใจ จะค่อยๆหย่อนกายนั่งลงเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ที่จริงแล้วนีคิดว่านายหัวจะมาประมูลชุดฟินาเล่กับเขาเสียอีก”

จะประมูลไปทำอะไร ไอ้ชุดพวกนี้ทำยังกับว่ามันใส่ออกไปเดินตามถนนได้อย่างนั้น นายหัวเมฆาคิดอยู่ในหัวแต่ไม่ได้พูด

“นีก็อยากจะเห็นหน้าเศรษฐีใจบุญในคืนนี้เหลือเกินว่าจะเป็นใคร” ที่นีรนารถยอมควักกระเป๋าจ่ายค่าบัตรแพงหูฉีกในค่ำคืนนี้ก็เพราะคืนนี้มีเศรษฐี่ ไฮโซจำนวนมากมาร่วมงาน หนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับก็มารอทำข่าวยอดประมูลและหน้าตาเศรษฐีใจบุญซึ่งจะต้องตกเป็นข่าวในวันพรุ่งนี้

แน่ล่ะมันไม่ใช่เขาแน่ๆ ถึงเขาจะอยากทำบุญแต่ไม่ชอบทำบุญด้วยวิธีแบบนี้และไม่ต้องการให้ใครมาถ่ายรูปลงหนังสือพิมพ์

“มันคงไม่ใช่ผม” เขาไหวไหล่

หญิงสาวเริ่มสงสัย หากเขาไม่ได้มาประมูลชุนฟินาเล่ของดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ซึ่งจะได้เป็นข่าวและทำให้ไร่ของเขามีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก อย่างน้อยก็ลงพาดหัวหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ทุกฉบับมันเป็นการตลาดแบบหนึ่งเขามาที่นี่เพื่ออะไร นีรนารถรู้ดีว่าเศรษฐีคนดังบางคนก็ทำด้วยจิตอันเป็นกุศล แต่ก็มีอีกมากที่ต้องการทำบุญเพื่อโปรโมตชื่อเสียง ห้าง ร้าน บริษัทของตนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่นีรนารถรับรู้ในวงสังคมนี้

“ผมไม่ทราบมาก่อนว่างานนี้มีการประมูลกันด้วย”

“แต่ยอดประมูลคงไม่สูงอย่างที่คาดการณ์เอาไว้แล้วเพราะนางแบบดังผู้สวมชุดที่จะประมูลในคืนนี้ไม่มาหายตัวไป คอยดูนะคะหลังงานนี้แม่นางแบบจอมเบี้ยวงานอย่างยัยพีระดาคงจะถูกฟ้องเรียกค่าเสียหายหลายล้านบาท แต่ดีนะคะที่เขมมิกาเพื่อนสนิทของนีมาร่วมเดินแบบด้วยคงช่วยกู้หน้าด้วยการสวมชุดฟินาเล่ขึ้นประมูลแทน”

นายหัวเมฆารู้สึกไม่พอใจความช่างจ้อ ช่างเมาท์ของสาวสวยข้างกายเสียแล้ว แต่เขาเป็นผู้ชายย่อมไม่พูดอะไรนอกจากฟังเงียบๆ
+++++++++++++++

ภายในห้องชุดสุดหรูเมื่อหญิงสาวกำลังจะเอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนหันหลังเขารับรู้อยู่สายตาของเขามองทอดออกไปยังผืนน้ำกว้างที่เกลียวคลื่นกำลังซัดเข้าหาฝั่งและดูเหมือนว่าภายนอกลมกำลังแรง

“โกรธฉันเหรอคะ ฉะ..ฉันขอโทษที่...เอ่อไม่เชื่อใจคุณ”เมื่อได้รู้ความจริงแล้วพีระดารู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอทำลงไป

“ผมบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมไม่โกรธ”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่หันมามองหน้าฉันล่ะคะ” พีระดาไม่รอให้เขาหันมาหาแต่หญิงสาวเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“คุณจะไม่ยกโทษให้ฉันเหรอคะ ก็ฉันขอโทษแล้วไง อย่าโกรธเลยนะคะเครียดมากหน้าจะแก่เร็วไม่หล่อนะคะ ”หญิงสาวพยายามพูดเล่นและเอื้อมมือไปจับฝ่ามือหนาอุ่นของเขามากุมเอาไว้สายตาหวานฉ่ำจ้องเข้าไปในดวงตาคมพยายามสื่อสารให้เขารับรู้ว่าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ไม่ได้แกล้งพูดเพื่อเอาใจ

“ก็ผมบอกแล้วว่าไม่โกรธ”เขาพูดแต่ไม่ได้มองหน้าเธอสายตาของภาคินัยยังคงมองออกไปภายนอกผ่านผนังกระจกซึ่งเวลานี้คลื่นในทะเลกำลังโหมเข้าฝั่งแรงมากขึ้นเหมือนกับว่าคืนนี้กำลังจะมีพายุเข้าในขณะที่ฝนเม็ดใหญ่เริ่มโปรยปรายลงมา

“ถ้าไม่โกรธแล้วเป็นอะไรไปคะ”

“งอน” สีหน้าและแววตาของชายหนุ่มยังคงเรียบเฉย

“งอน!” หญิงสาวเบิกตากว้าง เอาล่ะสิเขาบอกว่างอนแล้วเธอจะทำยังไงดี

ตอนที่เธอเข้าใจผิดในตัวเขาก็ทำฤทธิ์เอาไว้มากมาย แม้ภาคินัยจะพยายามอธิบายและตามง้อเธอก็ไม่ยอมใจอ่อนและในเวลานี้เมื่อเธอรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิดเสียเอง

“ ฉันคงไม่กล้าจะยกพระพุทธรูปมาสาบานต่อหน้าคุณให้ท่านช่วยเป็นสัขขีพยานให้ว่าฉันขอโทษคุณและรู้สึกผิดจากใจจริงเหมือนที่คุณทำ แต่สิ่งนี้คงบอกได้นะคะว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันเสียใจ ยกโทษให้ฉันนะคะภาคินัย”

พีระดาเขย่งเท้าขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากนุ่มหอมกลิ่นกุหลาบของเธอจะแนบไปที่แก้มข้างขวาของชายหนุ่มแขนเรียวสองข้างสอดประสานคล้องอยู่ที่คอของเขา ก่อนจะระบายยิ้มหวานที่สุด

“คุณงอนฉันก็ง้อแล้ว เราดีกันนะคะ”

“ง่ายๆแบบนั้นเลยเหรอ”ท่าทางของเขายังหมางเมินเฉยชา จนพีระดารู้สึกหายใจติดขัด

“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการให้ฉันทำอะไร”

ภาคินัยไม่ตอบแต่ยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากและมองหญิงสาวด้วยนัยน์ตาเจ้าเล่ห์มีความหมายบางอย่าง มือแข็งแรงกระตุกปิดผ้าม่านเนื้อดีให้เลื่อนลงมาคลุมผนังห้องที่วัสดุทำด้วยกระจกหนาบานใหญ่

“คุณจะทำอะไรคะทำไมต้องปิดผ้าม่านด้วย”

สายตาคู่คมมองไปที่เตียงนอนซึ่งมีรอยของการนอนทิ้งเอาไว้เมื่อคืนนี้

ภาคินัยจูงมือหญิงสาวไปที่เตียง ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าวแก้มนวลแดงจัดเป็นริ้วๆก่อนจะสะบัดมือออก

“ไม่นะคะภาคินัย คุณคงไม่ได้คิดจะทำแบบนั้น”

“ผมคิดและจะทำจริงๆ” หญิงสาวถอยไปจนติดเตียง เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามาประชิดตัว พีระดาไม่ได้ระวังจึงล้มไปบนเตียงในท่านอนหงายเผยความเซ็กซี่แบบไม่ตั้งใจเรียวขาขาวเนียนเผยโฉมท้าท้ายสายตาคู่คมเพราะกระโปรงผ้าพริ้วน้ำหนักเบาตัวสวยมันเลิกสูงไปจนถึงปลีน่อง

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับชายกระโปรงตัวสวย

พีระดาส่งสายตาแกมขอร้องไม่ให้เขาทำในสิ่งที่เธอคิดแต่ไม่ได้ผล เขาจับชายกระโปงก่อนจะดึงมันมาคลุ
มปลีน่องขาวละเอียด

เสียงที่กำลังกรีดร้องกลับเปลี่ยนเป็น “อ้าว!” สายตาเธอแสดงความสงสัย

“ฉันคิดว่าคุณจะ.....เอ่อ.....” พีระดาหน้าแดงก่ำ ตะกุกตะกักไม่กล้าพูดแบบที่เขาคิด

ภาคินัยหันหลังให้หญิงสาวทันที ก่อนจะถอนหายใจ “คนอย่างผมคุณคงไม่เคยมองในแง่ดีเลยใช่ไหม”

“ปะ...เปล่านะคะ ก็ดูสิคุณทำท่าเหมือนว่าจะๆๆ” หญิงสาวไม่กล้าพูดต่อ

คนตาคมหันมามองหน้าเธอ “จะอะไร”

“จะ...”

“พีระดาคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณ” เขาถามน้ำเสียงเรียบ

“จะปล้ำฉัน” เธอตอบเบาๆไม่กล้าสบสายตา

ภาคินัยถอนหายใจ “ถ้าอย่างนั้นผมควรลงโทษคุณมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียแล้ว” น้ำเสียงเขาดูเอาจริง

“คุณจะทำอะไร”

ภาคินัยยิ้มหยันเหมือนผู้ถือไพ่เหนือกว่า มืออุ่นของเขาเชยคางเธอขึ้นมาเพื่อให้สบตาเขา ทุกอย่างเงียบสงบก่อนที่พีระดาจะกรี๊ดออกมาและสั่นศีรษะสื่อความหมายว่าไม่ยอม

“ไม่นะ ฉันไม่ยอม คนใจร้าย”
++++++++++++++++++++++++++++