เรือนกุหลาบ
กุหลาบแสนสวยดอกนั้น ช่างแสนดี เป็นที่รักเทิดทูนบูชาของหล่อนสุดหัวใจตั้งแต่เล็กจนโต..หญิงสาวไม่รู้เลย ว่าเบื้องหลังกุหลาบสีสวยนั้นซ่อนคมหนามไว้มิดชิด..เพื่อเป็นอุปสรรคขัดขวางความรักของหล่อนทุกวิถีทาง!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่๑๘ ความเปลี่ยนแปลง ๑/๒
เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานดังขึ้น ขณะที่กวินกำลังตรวจสอบเอกสารกองโตอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ เขาส่งเสียงเป็นเชิงอนุญาตให้เข้ามาได้ ทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกจากงานของตัวเอง กระทั่งผู้มาใหม่มายืนรออยู่ตรงหน้า เขาก็ยังก้มหน้าก้มตาอ่านรายละเอียดในเอกสารเช่นเดิม เสียงเล็กใสเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ขอโทษที่มารบกวนค่ะคุณวิน..”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาจากงานในมือ เห็นมุกดายืนกอดแฟ้มสีขาวเล่มบางมองมาที่เขาด้วยแววตาบอกความเกรงใจ กวินไม่แม้แต่จะยิ้มต้อนรับ..เขาถามสั้นๆ
“มีอะไรหรือ?”
“ไข่มุกเอาร่างแบบคอนโดโครงการใหม่มาให้พิจารณาอีกครั้งค่ะ”
หญิงสาวบอกพลางวางแฟ้มลงบนโต๊ะ หล่อนพยายามยิ้มสู้ แม้จะรู้สึกว่านัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาไม่อ่อนโยนเหมือนเคย
“เอามาทำไม..”
คำถามนั้นเหมือนต้องการแสดงความประหลาดใจ มากกว่าต้องการคำตอบ คิ้วพาดเฉียงที่เริ่มขมวดมุ่น กับสีหน้าเครียดหนักกว่าเดิม ทำให้มุกดารู้สึกว่าตัวเองกำลังเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำลายสมาธิของเขา ชายหนุ่มเหลือบมองแฟ้มเล่มนั้นด้วยหางตา ไม่เอื้อมมือมาหยิบไปเปิดดู เขากลับไปสนใจเอกสารในมือดังเดิม
มุกดาเริ่มหน้าเสีย ถามเขาด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า
“ไข่มุกทราบค่ะ ว่าครั้งก่อนคุณเคยบอกว่าผลงานไม่เหมาะสม มันขัดกับความหรูหราของคนเมือง แต่..แต่คราวนี้ไข่มุกลองปรับแบบใหม่ เพิ่มสีสันแล้วก็เครื่องประดับเข้าไปอีก อยากให้คุณลองพิจารณาดูอีกครั้ง”
“ผมบอกว่าไม่เหมาะก็ไม่เหมาะสิ จบไปแล้ว..”
เสียงแข็งของเขาดังขึ้นแทบเป็นตวาด มุกดาสะดุ้งมองเขาด้วยความตกใจ
“ถ้าอยากให้คุณทำงานนี้อีกเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะบอกเอง..ทีหลังอะไรที่ผมไม่ได้สั่ง คุณไม่ต้องทำ!”
หยาดน้ำที่เริ่มคลอเต็มหน่วยตาของมัณฑนากรสาว ทำให้ท่าทีเขาผ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบหลุบตาลงมองงานเก่าของตัวเอง เขารีบตัดบท ก่อนที่น้ำตาหล่อนจะร่วงรินลงมาต่อหน้า
“กลับไปดูงานของคุณต่อเถอะ ถ้าผมไม่ได้เรียก..ไม่ต้องมาที่ห้องนี้อีก”
มุกดามองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ หยาดน้ำที่เก็บกลั้นไม่อยู่ค่อยๆรินไหลอาบสองแก้ม หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปาดมันออกไปแรงๆ หล่อนบอกเสียงเครือก่อนจะสาวเท้าออกจากห้อง ด้วยใจที่เจ็บปลาบ
“ค่ะ..ไข่มุกจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ถ้าไม่จำเป็น”
ในมุมอับสายตาคนก่อนจะถึงหน้าลิฟท์บนอาคารชั้นห้า บริเวณนั้นเป็นซอกทางเดินแคบๆก่อนจะเลี้ยวซ้ายไปเจอบันไดหนีไฟด้านหลังอาคาร ยามคล้อยบ่ายอย่างวันนี้ พนักงานทุกคนต่างก็กลับเข้าแผนก เพื่อจัดการงานที่คั่งค้างของตนให้เสร็จก่อนหมดเวลา จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ชายสองคนกำลังยืนคุยกันอย่างเงียบๆ บางทีก็ก้มลงกระซิบข้างหูราวกับมีความลับขั้นสุดยอดแฝงอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ชายสูงวัยแต่งกายภูมิฐาน ผมเริ่มแซมสีดอกเลาตามอายุที่มากขึ้น บอกเป็นเชิงกำชับ ชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังยืนกุมมือค้อมศีรษะฟังเขาด้วยความเคารพ
“สินค้าชิ้นต่อไป อย่าลืมส่งให้ทันเรือเที่ยวสุดท้าย..คราวนี้ต้องเป็นของดี สดใหม่กว่าครั้งก่อน”
“ครับนาย..รับรองว่าถูกใจลูกค้าแน่นอน”
กฤษดาตอบยิ้มๆ แววตาเป็นประกายพราวระยับแฝงความมั่นใจเต็มเปี่ยม คนที่ถูกเรียกว่า “นาย” พยักหน้าอย่างพอใจ
ความเคลื่อนไหวของเงาใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่ลิฟท์ ชายในชุดสูทเนี้ยบหรู รีบบอกเป็นเชิงเตือน
“มีคนเดินมาโน่นแล้ว..เดี๋ยวฉันจะกลับก่อน มีอะไรค่อยโทรคุยกันอีกที”
กฤษดาเหลียวไปมองตามทิศทางที่ “นาย” พยักเพยิดให้ดู มีเงากระตุกวาบในดวงตาคมกริบเพียงครู่เดียวก่อนจางหายไป
“ใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่ล่ะ..อย่าพลาดให้ใครจับได้”
“ไม่ต้องห่วงครับนาย ผมจะระวัง”
ชายสูงวัยเดินนำออกมาก่อน มุกดาเดินออกมาจากลิฟท์พอดี หล่อนกำลังเหม่อลอย หยาดน้ำยังไม่แห้งสนิทจากนัยน์ตาทั้งสอง หญิงสาวจึงไม่ได้สนใจท่าทางรีบร้อนของชายแปลกหน้าที่เพิ่งเดินสวนเข้าไปในลิฟท์ รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงกฤษดาทักหล่อนด้วยความตกใจ
“ใครทำอะไรคุณครับ..ไข่มุก ร้องไห้ทำไม?”
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มตรงเข้ามาประคองไหล่บางที่โงนเงน หวิดจะล้มลงไปตรงหน้า หากไม่ประคองให้ดี สายตาของพนักงานบางคนที่เดินผ่านไปมา ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาออกไปจากหญิงสาวได้
มุกดาส่ายหน้า ยกมือปาดน้ำตาที่เหลืออยู่ออกไปอีกครั้ง
“ไม่มีค่ะ..ฉันทำตัวเอง”
กฤษดาเลิกคิ้วฉงนกับคำตอบนั้น เขาแตะหลังมือบนหน้าผากมนของหญิงสาวด้วยกิริยาแสดงความห่วงใย
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ เอ..ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ..ขอบคุณ”
“ผมว่าอย่าเพิ่งกลับเข้าทำงานเลยครับ..ท่าทางคุณยังไม่พร้อม”
ชายหนุ่มรั้งข้อมือหญิงสาวเอาไว้เบาๆ เมื่อเห็นหล่อนกำลังจะเดินตรงไปยังแผนกของตัวเอง
“ไปนั่งคุยกันที่คอฟฟี่ช็อปข้างล่างดีกว่า..”
มุกดากำลังจะขยับปากปฏิเสธคำชวนของเขา ก็พอดีเหลือบไปเห็นประกายกร้าวในดวงตาของเจ้านายที่กำลังมองมาทางหล่อนและเพื่อนร่วมงาน กวินคงเพิ่งเดินออกจากลิฟท์ เขาจะขึ้นมาหาใครหล่อนไม่รู้ และไม่อยากสนใจ..หญิงสาวได้ยินตัวเองตอบรับหนุ่มตาคมด้วยเสียงดังชัดเจน
“ไปซีคะ..ฉันก็ไม่อยากอยู่รกหูรกตาใครเหมือนกัน”
เสียงเพลงสากลบรรเลงท่วงทำนองเอื่อยเฉื่อยเคล้าเคลียบรรยากาศกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟสดในร้าน ทำให้ภาพรถราบนท้องถนนอันแออัดที่หญิงสาวมองเห็นผ่านกระจกดูผ่อนคลายลง กฤษดาปล่อยให้หล่อนนั่งทอดอารมณ์อยู่เพียงลำพังเกือบสิบนาที โดยเขาไม่ส่งเสียงแทรกเข้ามาในกลุ่มความคิดวกวนของหล่อน อย่างรู้จังหวะว่าควรทำอย่างไรให้ผู้หญิงสบายใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มนวล เมื่อเห็นสีหน้าหล่อนคลายความตึงเครียดลงบ้างแล้ว
“คุณกวินเขาไม่มีอะไรหรอกครับ..อารมณ์ขึ้นลงบ้าง ก็ตามประสาคนที่ต้องรับผิดชอบงานหลายอย่าง”
มุกดามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม..เขารู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังเครียดเรื่องผู้ชายคนนั้น
“เปล่าหรอกครับ...ผมไม่รู้ว่าคุณทะเลาะกับเจ้านายเรื่องอะไร ผมแค่อ่านสายตาคุณกวินออก ว่ากำลังโกรธ..เดาว่าคุณอาจมีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย”
กฤษดาตอบเหมือนอ่านใจหล่อนได้ทะลุปรุโปร่ง
“ค่ะ..คุณเข้าใจถูกแล้ว ฉันทำให้เจ้านายโกรธ”
หางเสียงหล่อนเริ่มสั่นเครืออีกครั้ง..กฤษดาจึงรีบแก้
“เปล่านะครับ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณ ผมเพียงแค่สันนิษฐาน คุณกวินอาจกำลังเครียดเรื่องงาน หรือมีเรื่องหงุดหงิดมาก่อนหน้านี้..พอใครไปพูดผิดจังหวะเข้า ก็เลยโมโห”
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาแตะหลังมือหญิงสาวเบาๆอย่างจะปลอบใจ ไม่มีท่าทีของคนฉวยโอกาส หรือเจ้าชู้อย่างเมื่อก่อน มุกดาจึงไม่ได้หดมือหนี
“ไม่ได้โกรธใครจริงจังหรอกครับ พออารมณ์ดี เดี๋ยวเขาก็กลับมาเป็นเจ้านายที่น่ารักเหมือนเดิม”
ประกายตาที่มุกดามองชายหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มจุดตรงมุมปากสีชมพูสด
“คุณมองเขาในแง่ดีจังนะคะ..ทั้งที่เขาเคยพูดไม่ดีกับคุณ”
กฤษดาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ใบหน้าคมสันหมดจด ดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่หล่อนเคยเห็น..อย่างน้อยก็น่ามองกว่าใครบางคนในยามนี้
“ขอโทษที่มารบกวนค่ะคุณวิน..”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาจากงานในมือ เห็นมุกดายืนกอดแฟ้มสีขาวเล่มบางมองมาที่เขาด้วยแววตาบอกความเกรงใจ กวินไม่แม้แต่จะยิ้มต้อนรับ..เขาถามสั้นๆ
“มีอะไรหรือ?”
“ไข่มุกเอาร่างแบบคอนโดโครงการใหม่มาให้พิจารณาอีกครั้งค่ะ”
หญิงสาวบอกพลางวางแฟ้มลงบนโต๊ะ หล่อนพยายามยิ้มสู้ แม้จะรู้สึกว่านัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาไม่อ่อนโยนเหมือนเคย
“เอามาทำไม..”
คำถามนั้นเหมือนต้องการแสดงความประหลาดใจ มากกว่าต้องการคำตอบ คิ้วพาดเฉียงที่เริ่มขมวดมุ่น กับสีหน้าเครียดหนักกว่าเดิม ทำให้มุกดารู้สึกว่าตัวเองกำลังเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำลายสมาธิของเขา ชายหนุ่มเหลือบมองแฟ้มเล่มนั้นด้วยหางตา ไม่เอื้อมมือมาหยิบไปเปิดดู เขากลับไปสนใจเอกสารในมือดังเดิม
มุกดาเริ่มหน้าเสีย ถามเขาด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า
“ไข่มุกทราบค่ะ ว่าครั้งก่อนคุณเคยบอกว่าผลงานไม่เหมาะสม มันขัดกับความหรูหราของคนเมือง แต่..แต่คราวนี้ไข่มุกลองปรับแบบใหม่ เพิ่มสีสันแล้วก็เครื่องประดับเข้าไปอีก อยากให้คุณลองพิจารณาดูอีกครั้ง”
“ผมบอกว่าไม่เหมาะก็ไม่เหมาะสิ จบไปแล้ว..”
เสียงแข็งของเขาดังขึ้นแทบเป็นตวาด มุกดาสะดุ้งมองเขาด้วยความตกใจ
“ถ้าอยากให้คุณทำงานนี้อีกเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะบอกเอง..ทีหลังอะไรที่ผมไม่ได้สั่ง คุณไม่ต้องทำ!”
หยาดน้ำที่เริ่มคลอเต็มหน่วยตาของมัณฑนากรสาว ทำให้ท่าทีเขาผ่อนลงเล็กน้อย ก่อนจะรีบหลุบตาลงมองงานเก่าของตัวเอง เขารีบตัดบท ก่อนที่น้ำตาหล่อนจะร่วงรินลงมาต่อหน้า
“กลับไปดูงานของคุณต่อเถอะ ถ้าผมไม่ได้เรียก..ไม่ต้องมาที่ห้องนี้อีก”
มุกดามองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ หยาดน้ำที่เก็บกลั้นไม่อยู่ค่อยๆรินไหลอาบสองแก้ม หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปาดมันออกไปแรงๆ หล่อนบอกเสียงเครือก่อนจะสาวเท้าออกจากห้อง ด้วยใจที่เจ็บปลาบ
“ค่ะ..ไข่มุกจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ถ้าไม่จำเป็น”
ในมุมอับสายตาคนก่อนจะถึงหน้าลิฟท์บนอาคารชั้นห้า บริเวณนั้นเป็นซอกทางเดินแคบๆก่อนจะเลี้ยวซ้ายไปเจอบันไดหนีไฟด้านหลังอาคาร ยามคล้อยบ่ายอย่างวันนี้ พนักงานทุกคนต่างก็กลับเข้าแผนก เพื่อจัดการงานที่คั่งค้างของตนให้เสร็จก่อนหมดเวลา จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ชายสองคนกำลังยืนคุยกันอย่างเงียบๆ บางทีก็ก้มลงกระซิบข้างหูราวกับมีความลับขั้นสุดยอดแฝงอยู่อย่างไรอย่างนั้น
ชายสูงวัยแต่งกายภูมิฐาน ผมเริ่มแซมสีดอกเลาตามอายุที่มากขึ้น บอกเป็นเชิงกำชับ ชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังยืนกุมมือค้อมศีรษะฟังเขาด้วยความเคารพ
“สินค้าชิ้นต่อไป อย่าลืมส่งให้ทันเรือเที่ยวสุดท้าย..คราวนี้ต้องเป็นของดี สดใหม่กว่าครั้งก่อน”
“ครับนาย..รับรองว่าถูกใจลูกค้าแน่นอน”
กฤษดาตอบยิ้มๆ แววตาเป็นประกายพราวระยับแฝงความมั่นใจเต็มเปี่ยม คนที่ถูกเรียกว่า “นาย” พยักหน้าอย่างพอใจ
ความเคลื่อนไหวของเงาใครคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาที่ลิฟท์ ชายในชุดสูทเนี้ยบหรู รีบบอกเป็นเชิงเตือน
“มีคนเดินมาโน่นแล้ว..เดี๋ยวฉันจะกลับก่อน มีอะไรค่อยโทรคุยกันอีกที”
กฤษดาเหลียวไปมองตามทิศทางที่ “นาย” พยักเพยิดให้ดู มีเงากระตุกวาบในดวงตาคมกริบเพียงครู่เดียวก่อนจางหายไป
“ใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่ล่ะ..อย่าพลาดให้ใครจับได้”
“ไม่ต้องห่วงครับนาย ผมจะระวัง”
ชายสูงวัยเดินนำออกมาก่อน มุกดาเดินออกมาจากลิฟท์พอดี หล่อนกำลังเหม่อลอย หยาดน้ำยังไม่แห้งสนิทจากนัยน์ตาทั้งสอง หญิงสาวจึงไม่ได้สนใจท่าทางรีบร้อนของชายแปลกหน้าที่เพิ่งเดินสวนเข้าไปในลิฟท์ รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงกฤษดาทักหล่อนด้วยความตกใจ
“ใครทำอะไรคุณครับ..ไข่มุก ร้องไห้ทำไม?”
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มตรงเข้ามาประคองไหล่บางที่โงนเงน หวิดจะล้มลงไปตรงหน้า หากไม่ประคองให้ดี สายตาของพนักงานบางคนที่เดินผ่านไปมา ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาออกไปจากหญิงสาวได้
มุกดาส่ายหน้า ยกมือปาดน้ำตาที่เหลืออยู่ออกไปอีกครั้ง
“ไม่มีค่ะ..ฉันทำตัวเอง”
กฤษดาเลิกคิ้วฉงนกับคำตอบนั้น เขาแตะหลังมือบนหน้าผากมนของหญิงสาวด้วยกิริยาแสดงความห่วงใย
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ เอ..ตัวก็ไม่ร้อนนี่”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ..ขอบคุณ”
“ผมว่าอย่าเพิ่งกลับเข้าทำงานเลยครับ..ท่าทางคุณยังไม่พร้อม”
ชายหนุ่มรั้งข้อมือหญิงสาวเอาไว้เบาๆ เมื่อเห็นหล่อนกำลังจะเดินตรงไปยังแผนกของตัวเอง
“ไปนั่งคุยกันที่คอฟฟี่ช็อปข้างล่างดีกว่า..”
มุกดากำลังจะขยับปากปฏิเสธคำชวนของเขา ก็พอดีเหลือบไปเห็นประกายกร้าวในดวงตาของเจ้านายที่กำลังมองมาทางหล่อนและเพื่อนร่วมงาน กวินคงเพิ่งเดินออกจากลิฟท์ เขาจะขึ้นมาหาใครหล่อนไม่รู้ และไม่อยากสนใจ..หญิงสาวได้ยินตัวเองตอบรับหนุ่มตาคมด้วยเสียงดังชัดเจน
“ไปซีคะ..ฉันก็ไม่อยากอยู่รกหูรกตาใครเหมือนกัน”
เสียงเพลงสากลบรรเลงท่วงทำนองเอื่อยเฉื่อยเคล้าเคลียบรรยากาศกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟสดในร้าน ทำให้ภาพรถราบนท้องถนนอันแออัดที่หญิงสาวมองเห็นผ่านกระจกดูผ่อนคลายลง กฤษดาปล่อยให้หล่อนนั่งทอดอารมณ์อยู่เพียงลำพังเกือบสิบนาที โดยเขาไม่ส่งเสียงแทรกเข้ามาในกลุ่มความคิดวกวนของหล่อน อย่างรู้จังหวะว่าควรทำอย่างไรให้ผู้หญิงสบายใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มนวล เมื่อเห็นสีหน้าหล่อนคลายความตึงเครียดลงบ้างแล้ว
“คุณกวินเขาไม่มีอะไรหรอกครับ..อารมณ์ขึ้นลงบ้าง ก็ตามประสาคนที่ต้องรับผิดชอบงานหลายอย่าง”
มุกดามองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม..เขารู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังเครียดเรื่องผู้ชายคนนั้น
“เปล่าหรอกครับ...ผมไม่รู้ว่าคุณทะเลาะกับเจ้านายเรื่องอะไร ผมแค่อ่านสายตาคุณกวินออก ว่ากำลังโกรธ..เดาว่าคุณอาจมีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย”
กฤษดาตอบเหมือนอ่านใจหล่อนได้ทะลุปรุโปร่ง
“ค่ะ..คุณเข้าใจถูกแล้ว ฉันทำให้เจ้านายโกรธ”
หางเสียงหล่อนเริ่มสั่นเครืออีกครั้ง..กฤษดาจึงรีบแก้
“เปล่านะครับ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณ ผมเพียงแค่สันนิษฐาน คุณกวินอาจกำลังเครียดเรื่องงาน หรือมีเรื่องหงุดหงิดมาก่อนหน้านี้..พอใครไปพูดผิดจังหวะเข้า ก็เลยโมโห”
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาแตะหลังมือหญิงสาวเบาๆอย่างจะปลอบใจ ไม่มีท่าทีของคนฉวยโอกาส หรือเจ้าชู้อย่างเมื่อก่อน มุกดาจึงไม่ได้หดมือหนี
“ไม่ได้โกรธใครจริงจังหรอกครับ พออารมณ์ดี เดี๋ยวเขาก็กลับมาเป็นเจ้านายที่น่ารักเหมือนเดิม”
ประกายตาที่มุกดามองชายหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มจุดตรงมุมปากสีชมพูสด
“คุณมองเขาในแง่ดีจังนะคะ..ทั้งที่เขาเคยพูดไม่ดีกับคุณ”
กฤษดาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร ใบหน้าคมสันหมดจด ดูอบอุ่นกว่าทุกครั้งที่หล่อนเคยเห็น..อย่างน้อยก็น่ามองกว่าใครบางคนในยามนี้
ศิลาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 มิ.ย. 2555, 15:15:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 มิ.ย. 2555, 15:15:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1515
| << บทที่๑๗ ซ่อนรัก | บทที่๑๘ ความเปลี่ยนแปลง ๒/๒ >> |
wane 21 มิ.ย. 2555, 02:31:11 น.
สนุกมากค๊า ...ว่าแต่ว่าพระเอกไม่งงบ้างเหรอจนป่านนี้ไม่เคยเห็นแฟนของไข่มุกโผล่ออกมาบ้างเลย ทำไมไม่สงสัยบ้างเนี่ย
สนุกมากค๊า ...ว่าแต่ว่าพระเอกไม่งงบ้างเหรอจนป่านนี้ไม่เคยเห็นแฟนของไข่มุกโผล่ออกมาบ้างเลย ทำไมไม่สงสัยบ้างเนี่ย
ศิลาริน 21 มิ.ย. 2555, 07:49:26 น.
นั่นสิ ^^
นั่นสิ ^^