แผนร้ายในทางรัก
ยัยฝนตัวร้ายสร้างมายาให้นายมะนาวต้องตามเอาคืน ผลจะเป็นอย่างไร
Tags: แผนร้าย
ตอน: แผนร้ายในทางรัก17
แผนร้ายในทางรัก17
ในรถมีแต่ความเงียบ เรย์มอนด์ขับรถสายตรงกลับเข้ากรุงเทพ เพราะเขารู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะรอข่าวอยู่ที่พัทยาแห่งนี้ เขาเหลือบมองเธอเมื่อมีโอกาส เห็นเธอนั่งนิ่งขดตัวแทบจะแทรกลงไปในเบาะอยู่ก็นึกสงสาร
เขาทำให้เธอถูกทุกคนในครอบครัวทอดทิ้ง ไร้ที่พักพิงหมดสิ้นหนทาง โดยที่ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจ แล้วเมื่อเขาจะพูดกับเธอ ก็ดูเหมือนเธอไม่อยากพูดกับใครทั้งนั้น แล้วก็ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา
“คุณว่ายายคุณแน่หรือเปล่า” กันพิรุณถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“ดูรูปในกระเป๋าผมแล้วกัน ยายผมใส่ไว้ให้น่ะ” เรย์มอนด์ชี้กระเป๋าเงินที่อยู่ตรงข้างๆ เธอ แล้วให้เธอเปิดออกดู ก่อนจะถาม “ใช่ไหม”
กันพิรุณเห็นรูปชัดๆ ก็ร้องไห้ออกมาอีก “ใช่ ทำไมยายคุณทำแบบนี้ ทำไมยายคุณรู้เรื่องลูกได้”
“ก็เพราะคุณนั่นล่ะ ผมไม่ได้โทษคุณนะ แต่รูปที่คุณเอาไปโพสต์ในอินเตอร์เนต ทำให้ยายอรโกรธจัด แล้วไปหาเรื่องผมที่บ้าน พร้อมบอกทุกเรื่องออกมาหมดแหละ” เรย์มอนด์เพิ่งจะทบทวนจนแน่ใจ
“ฉันๆ ก็ ฉันผิดเอง ฉันน่าจะตายๆ ไปซะ” กันพิรุณร้องไห้ใหญ่โตเพิ่มขึ้น ก่อนจะนึกถึงลูก “ป่านนี้ซัมเมอร์จะกลัวแค่ไหนที่ต้องอยู่กับคนแปลกหน้า”
“พอเถอะ คุณฟูมฟายก็ไม่แก้ปัญหาหรอกน่า ยังไงลูกก็ต้องทน ลูกเป็นผู้ชายนะ อย่าเลี้ยงเป็นเด็กผู้หญิงได้ไหม อยู่กับทวดสักพักก็คงไม่เป็นไร ทันทีที่ผมถึงบ้าน ผมจะรีบพาลูกกลับมา” เรย์มอนด์บอกเธออย่างหงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นเธอฟูมฟายมากเกินเหตุ หลังจากรู้ว่าคนที่เอาลูกไปไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากทวดของเจ้าลูกชายนั่นเอง
“ฟูมฟายเหรอ คุณไม่รู้หรอกว่าลูกจะรู้สึกยังไง เขาเพิ่งจะสามขวบกว่านะ ไม่ใช่เด็กอายุสิบห้า คุณจะให้ลูกเข้มแข็งสักแค่ไหน กับเด็กอายุแค่สามขวบ” กันพิรุณก็ตะคอกใส่เขาทันที ทำให้เขาโกรธ แล้วหาช่องเลี้ยวรถจอดเพื่อเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง
“อย่าตะคอกใส่ผมนะกันพิรุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคิดอะไรบ้าๆ ตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน ทุกอย่างมันคงไม่วุ่นวายอย่างนี้หรอก คุณน่ะ ชอบคิดเองเออเองอยู่ตลอด รู้ไหมว่าคนอื่นเขาก็มีความคิดเหมือนกันนะ” เรย์มอนด์หันไปพูดเสียงเฉียบกับเธอ
กันพิรุณนิ่งเงียบแล้วกอดอกอย่างไม่ยอม แต่ก็ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก เธอหันออกไปนอกรถ แต่ก็ถูกเขาจับหน้าหันเข้ามา
“ห้ามทำเหมือนผมไม่อยู่ตรงนี้ ผมเป็นคนนะ ผมมีหัวใจ ผมก็เป็นพ่อ คิดว่าผมไม่ห่วงลูกหรือไง” เรย์มอนด์นึกอยากจะบีบคอเธอเช่นกัน ที่เธอดื้อได้ดิ้อดีกับเขา
“ฉันรู้แล้วค่ะ ออกรถได้แล้ว ฉันอยากไปให้ถึงบ้านคุณเร็วๆ” กันพิรุณต้องบอก เพราะเขาไม่ยอมปล่อยให้ดวงหน้าเธอเป็นอิสระง่ายๆ
เรย์มอนด์ปล่อยมือแล้วกระแทกลมหายใจ ก่อนออกรถ เขาก็บอกเธอ “ผมจะไม่พาคุณไปด้วย เพราะไม่อยากจะยั่วอารมณ์โมโหของยายผม ผมจะพาคุณไปที่คอนโด แล้วก็จะไปรับลูกมาให้คุณ แต่ผมไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จะได้ตัวเขาออกมา หรือไม่รู้เหมือนกันว่ายายผมเอาตัวซัมเมอร์ไปไว้ที่ไหนด้วย แต่ผมรู้ว่าจะจัดการยังไงให้ได้ผล”
“ขอให้มันจริงเถอะ” กันพิรุณแอบบ่นอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ต้องไว้ใจความคิดของเขา เพราะเธอไม่รู้จักยายเขาดีพอเท่าเขา
“เชื่อเถอะน่า” เรย์มอนด์ได้ยินก็ตอบ ทำให้เธอค้อนเขาเข้าให้ ก่อนจะมองออกไปนอกรถอีก
อย่างน้อยเขาก็รู้ว่า ถ้าไม่ได้ตัวลูกชายเขาง่ายๆ เขาจะหาผู้ช่วยยังไง และเขารู้ว่าคนอื่นๆ ในครอบครัวจะต้องช่วยเหลือเขา
**********************************************
ทันทีที่เห็นคอนโดเขา กันพิรุณก็นิ่งอึ้งไปถนัด เพราะเป็นคอนโดเก่าของเธอ เธอจึงมองหน้าเขาที่กำลังยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“คุ้นมากไหม คอนโดนี้น่ะ” เรย์มอนด์พูดขึ้นเมื่อเห็นเธอทำท่าทางหงุดหงิด
“รีบเถอะค่ะ ฉันอยากได้ลูกคืนเร็วๆ” กันพิรุณไม่ตอบเขาตรงๆ แต่กลับเร่งให้เขาตามหาลูกชายให้เธอ ก่อนจะกังวลอีกครั้ง “แล้วถ้ายายคุณไม่พาลูกกลับไปที่บ้าน ฉันจะทำยังไง”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเราต่างหาก ไม่ต้องห่วง ผมรู้ว่าใครจะช่วยเราได้” เรย์มอนด์ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะหาความช่วยเหลือจากตาเขากับพ่อเขาได้
“ขอบคุณค่ะ” กันพิรุณพูดขอบคุณเขาล่วงหน้าด้วยใจหวังว่าจะได้เจอลูก
เมื่อพาเธอขึ้นไปที่ห้องเดิม ซึ่งกันพิรุณไม่แปลกใจนัก และพอเป็นแบบนั้นเรย์มอนด์จึงถามเธออย่างสงสัย “ไม่แปลกใจเลยเหรอ”
“ฉันเห็นคอนโดเดิม ฉันก็รู้แล้วว่าต้องเป็นห้องเดิม ถึงว่าล่ะ ขายได้เร็วมากจนไม่น่าเชื่อ แถมตามราคาที่ตกลงแบบไม่มีต่อสักคำ” กันพิรุณสรุปให้เขาฟังได้อย่างไม่ต้องคิดมาก
“รู้ก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวผมกลับไปดูที่บ้านก่อนนะ ไม่รู้ว่าจะยังไง คืนนี้คุณก็ทำใจเผื่อไว้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเอาลูกคืนมาให้คุณจนได้” เรย์มอนด์บอกกับเธออย่างเชื่อมั่น
“เดี๋ยวค่ะ” กันพิรุณคิดตามแล้วห้ามเขาไว้ ก่อนจะรื้อกระเป๋าดูว่าพี่ชายจับอะไรยัดลงไปบ้าง เมื่อเห็นผ้าห่มผืนเล็กๆ ของลูกก็ยื่นให้เขา “ถ้าคุณเอาลูกกลับมาคืนนี้ไม่ได้ ก็เอานี่ให้ยายคุณนะคะ อย่างน้อยก็คงพอทำให้ซัมเมอร์หายกลัวได้บ้าง”
เรย์มอนด์รับเอาไว้ ก่อนจะเดินไปกอดเธอปลอบใจ “ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อให้ลูกได้กลับมาอยู่กับคุณ”
“ขอบคุณค่ะ คุณรีบไปเถอะ” กันพิรุณบอกเขา ก่อนทิ้งตัวเองลงบนโซฟาตัวเดิม ที่คาดว่าเขาคงดูแลอย่างดี
ของทุกชิ้นในห้องนี้ยังคงเหมือนเดิม และได้รับการดูแลอย่างดี มีทรุดโทรมไปบ้าง หากเขาก็คงพยายามที่จะซ่อมแซมให้เหมือนเดิม หรือซื้อของที่เหมือนเดิมมาวางไว้
ทว่ายามนี้เธอไม่มีแก่ใจจะปลื้มสิ่งที่เขาทำ หรือสำรวจห้องนี้ เธออยากให้ความทุกข์นี้หายไปจากชีวิตเธอ แล้วคืนชีวิตเธอด้วยแก้วตาดวงใจ...ซึ่งเป็นทุกอย่างในชีวิต
หากเธอก็รู้สึกคลื่นเหียนขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาอย่างแรง ทั้งยังเวียนหัวหน้ามืดขึ้นมา ก่อนจะพยายามพยุงตัวเองไปยังโซฟา แล้วนอนหลับ
**********************************************
เมื่อเขามาถึงบ้าน เขาก็เข้าไปภายในบ้าน ไม่เจอใครเขาก็ต้องเดาเอาเองว่าลูกชายเขาคงอยู่ซักห้อง หากพอเขาจะเดินขึ้นชั้นบนแม่บ้านก็เข้ามาห้าม
“คุณเรย์มอนด์คะ วันนี้คุณท่านต้องการให้คุณค้างที่อื่นก่อนค่ะ” แม่บ้านรายงานแล้วให้คนคอยกันไม่ให้หลานชายเจ้าบ้านขึ้นชั้นบน
“เรียนคุณยายท่านด้วยว่า ฉันจะโทรไปหาคุณตา ให้ท่านมาจัดการความวุ่นวายที่นี่ ถึงแม้ว่าท่านจะหย่าร้างกันไป แต่ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะจัดการให้ฉันไม่ได้” เรย์มอนด์รู้ว่าตาเขาย่อมทำได้
“แกช่างกล้ามากนะ ที่เอาตาแกมาขู่ฉัน มีอะไรก็ว่ามา” ภมรีเห็นสีหน้าลูกชายแล้วก็รู้ได้ในทันที ก่อนจะถามขึ้น “รู้เรื่องเร็วดีนะ แม่นั่นโทรหาแกหรือไง”
“คุณยายคืนซัมเมอร์มา ผมก็จะไป” เรย์มอนด์บอกยายอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“อะไรคือซัมเมอร์ ลูกหมาหรือไง” ภมรีทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนพูดประชดหลานชาย
“หยุดทำเป็นเล่นลิ้นได้แล้วครับคุณยาย คุณยายก็รู้ว่าซัมเมอร์เป็นลูกผม ถ้าคุณยายไม่ต้องการลูกผมแล้วลักพาตัวเขามาทำไม ตอนนี้ทางโน้นเขาแจ้งความเอาไว้ หรือต้องให้ผมโทรแจ้งความด้วยอีกคน” เรย์มอนด์ถามยายอีกเรื่อง
“ถ้าคิดว่าตัวเองเส้นใหญ่อยู่คนเดียวละก็ลองดู” ภมรีก็ขู่หลานชายกลับเช่นกัน
“ผมก็อยากรู้ว่าเส้นของยายจะใหญ่เท่ากับเส้นผม เส้นคุณตาแล้วก็คุณพ่อคุณแม่รวมกันหรือเปล่า” เรย์มอนด์ย่อมรู้ดีว่า ครอบครัวทางฝั่งพ่อ กับตาเขาฝังรากหยั่งลึกลงในเมืองไทยเพียงไร
“นี่แกขู่ฉันเรอะ” ภมรีกำมือแน่นที่ต้องตกเป็นรองทุกอย่างในฝั่งอดีตสามีอีกครั้ง
“ยายก็รู้ว่าผมไม่เคยขู่ใคร” เรย์มอนด์ยิ้มเหี้ยมแม้แต่กับยายของเขาเอง
หากไม่ใช่เพราะความเอาแต่ใจของยาย ก็คงไม่มีการหย่าร้างเกิดขึ้นในครอบครัวนี้ แต่ตาเขาก็ยังรักยายเขาอยู่ จึงยังไม่มีคนไหนที่จะจริงจังด้วย ถึงกับคบหากัน เพียงผ่านมาแล้วผ่านไปตามประสาผู้ชาย
ภมรีมองหลานชายเอาจริงก็ทำดื้อแพ่ง ก่อนจะบอก “ยายไม่รู้จักเด็กคนนั้น เพราะงั้นกลับไปได้แล้ว”
“นี่ก็บ้านผมนี่ครับ ทำไมผมจะนอนค้างที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อคุณยายไม่บังเอิญเอาลูกชายผมมาไว้ที่นี่” เรย์มอนด์พูดดักทางเอาไว้ก่อน เพราะรู้ทันยายของเขา
“ถ้าอยากค้างก็ตามใจ แต่ห้องของแก พรมเปียกน้ำนะวันนี้ เด็กมันทำความสะอาดไม่ดี ทำน้ำหกเลอะเต็มพื้น ถ้าแกอยากนอนห้องนั้นก็ตามใจ ห้องอื่นก็มีแต่ฝุ่นจับ แล้วแต่แก” ภมรีเชิดหน้าคุยกับหลานชายแบบไม่ยอมแพ้
“ผมก็คิดอยู่ว่ายายจะต้องมาไม้นี้ ฝากผ้าห่มนี่ให้ลูกผมด้วย แล้วผมจะมารับแกวันพรุ่งนี้ บอกแกด้วยว่า มาม้าแกเป็นห่วง คนไม่มีลูกไม่เข้าใจความรักของคนเป็นแม่ที่ถูกพรากลูกไปหรอก” เรย์มอนด์แอบด่าประชดยายตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมลงให้ เพราะอย่างไรก็เป็นยาย
“นี่แก แกเรียกว่าเป็นลูกได้เต็มปาก ใช่ลูกของแกหรือเปล่าก็ไม่รู้” ภมรีโกรธจัดก็ลืมตัวพูดออกมาชัดเจน
“ผมแน่ใจว่าใช่ นี่คุณยายจะรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อนใช่ไหมครับ คงเป็นอาทิตย์ แต่ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่ได้ตัวลูกกลับไปละก็ ผมคงต้องโทรหาคุณตาละนะครับ” เรย์มอนด์บอกกับยาย ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน แล้วถอนหายใจ
มันไม่ง่ายที่จะต้องขู่เข็นคนในครอบครัวเพื่ออีกคน...
**********************************************
เสียงไขประตูโดยปราศจากเสียงอื่นนอกจากเสียงฝีเท้าเดียวก็ทำให้กันพิรุณรู้ว่าคงยากที่จะได้ลูกชายคืนมาในคืนนี้ เธอลืมตาขึ้นช้าๆ มองเขาที่กลับมาดึก พร้อมอาหารในมือเขา
ทันทีที่ได้กลิ่น เธอก็สะดุ้งตื่นแล้วอาเจียนตรงนั้น ก่อนโบกมือให้เขาเอาของออกไปให้ไกลๆ
“อะไรของคุณเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่า” เขารีบเอาของเข้าครัว ก่อนจะมองสภาพเธอแล้วหันรีหันขวางหาผ้าที่พอจะทำความสะอาดพื้นได้
“ขอโทษค่ะ มันเหม็นมากเลยน่ะ” กันพิรุณสัมผัสได้อย่างรุนแรงเลยว่า มีอะไรผิดปกติในตัวเธอมากกว่าแค่อาการโรคกระเพาะแน่นอน เธอได้แต่กุมขมับ ก่อนจะเงยหน้าถามเขา “เจอลูกไหมคะ”
“ไม่ แต่ผมแน่ใจว่าซัมเมอร์ต้องอยู่ในบ้านผมน่ะแหละ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ ระหว่างที่เขาทำความสะอาดพื้น ก่อนมองเธอที่หน้าซีดชัดเจน “ไปหาหมอหน่อยไหม อย่าเครียด ผมบอกยายเอาไว้ว่าผมจะไปรับลูกวันพรุ่งนี้”
เธอถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าผาก รู้สึกว่าเธอจะมีไข้ด้วย “มีอะไรง่ายๆ ที่พอจะทานได้ไหมคะ อาหารที่คุณซื้อมา ฉันคงทานไม่ได้หรอกค่ะ”
“อาหารประเภทไหนล่ะ เมื่อก่อนคุณก็เคยชอบพวกนี้นี่ ผมว่าผมจำได้ไม่ลืม” เรย์มอนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นเสื้อเธอเปื้อนก็บอกให้ไปเปลี่ยน “ผมว่าคุณเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะดูว่าอะไรที่คุณกินได้บ้าง”
“มีพวกต้มย้ำเปรี้ยวๆ บ้างไหม” กันพิรุณถามจากในห้องน้ำ แม้ในใจจะคิดถึงลูก แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ายังมีลูกอีกคนกำลังจะเกิด เพียงแต่อาการครั้งนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งแรกนัก
เรย์มอนด์ขมวดคิ้ว ก่อนจะถามขึ้น “คุณท้องหรือเปล่า”
กันพิรุณทำของหล่นในห้องน้ำทันทีที่เขาถาม ยิ่งทำให้คนข้างนอกแน่ใจ แต่เธอก็ต้องปากแข็งเพราะยังไม่รู้แน่ชัดเท่าไรนัก “ไม่นี่ ก็แค่ประจำเดือนมา ฮอร์โมนปั่นป่วนก็เท่านั้นล่ะค่ะ”
“โกหกมากกว่ามั้ง ถ้าไม่ยอมบอกความจริงละก็ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลคืนนี้ล่ะ” เรย์มอนด์พยายามคาดคั้นเอาความจริงกับเธออยู่หน้าห้องน้ำ
กันพิรุณออกจะขัดใจนัก ที่เขากลับเดาให้มันวุ่นวายกว่าเดิม “ฉันไม่รู้”
“อาการรุนแรงแบบนี้ ไปหาหมอละกัน” เรย์มอนด์บอกเธอ แล้วก็กอดอกที่จับผิดเธอได้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยตรวจจะรู้ได้ไงล่ะ” กันพิรุณก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เห็นเขานั่งสบายอารมณ์อยู่ที่โต๊ะ พร้อมอาหารจำนวนมากที่เขาเอามา เธอก็ต้องหันกลับเข้าไปในห้องน้ำใหม่ เพื่อเอาของที่ยังไม่มีออกแบบแห้งๆ
เรย์มอนด์เข้าไปดูแล้วลูบหลังให้เธอ ก่อนจะเอาแก้วน้ำดื่มให้ แล้วค่อยส่งกระดาษเช็ดปากให้ “ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ”
“คุณจะให้ยอมรับอะไร ก็ฉันไม่รู้นี่ ขอฉันโทรหาเพื่อนหน่อยได้ไหม” กันพิรุณตั้งหลักได้ก็เปลี่ยนเรื่อง
“ผมน่ารังเกียจถึงกับไม่ยอมให้เป็นพ่อของลูกเลยเหรอ” เรย์มอนด์ชักหมดแรงกับความพยายามที่จะไม่ยอมรับเขาของเธอ ทำให้บางครั้งเขารู้สึกว่า ยายเขากำลังชดใช้กรรมให้ตาเขา ผ่านทางเขา
กันพิรุณถอนหายใจ ก่อนจะบอกกับเขา “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จริงๆ อีกอย่างถ้าฉันไม่อยากให้คุณเป็นพ่อของลูก ฉันคงไม่เลือกคุณเป็นพ่อของซัมเมอร์แต่แรกหรอกค่ะ”
เรย์มอนด์ยิ้มที่มุมปากก่อนบอก “งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อที่ตรวจมาดูกันว่าผลเป็นยังไงดีไหม อ๋อ แล้วคุณก็ต้องไปกับผมด้วย ผมไม่ยอมให้คุณหนีไปหรอกนะ”
“ทำไมฉันต้องหนี ฉันต้องรอลูกกลับมาอีกนะ” กันพิรุณย่นจมูกใส่เขาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะถูกเขาจิ้มจมูกเข้าให้อย่างเอ็นดู
“อารมณ์ดีได้แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย คุณเครียดมากๆ จะไม่เป็นผลดีกับลูกในท้องนะ” เรย์มอนด์ค่อนข้างแน่ใจ ที่เธอฟูมฟายอารมณ์อ่อนไหวง่าย ไม่ใช่แค่เพียงลูกถูกพาตัวไปเท่านั้น แต่เพราะระดับฮอร์โมนในร่างกายด้วย
“ยังไม่ได้ตรวจ อย่าเพิ่งแน่ใจนัก อาจจะเป็นอาการเครียดก็ได้” กันพิรุณไม่อยากตั้งความหวังอื่นใด นอกจากพาลูกกลับมาที่บ้านให้ได้เท่านั้น
“งั้นไปซื้อที่ตรวจกันหลังจากที่คุณทานเสร็จแล้ว คุณจะทานต้มยำใช่ไหม ดีนะที่ซื้อมา อย่างอื่นเอาไปเก็บก่อนแล้วกัน เดี๋ยวคุณจะเอาแต่อ๊วกอยู่นั่นล่ะ” เรย์มอนด์เปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เธอสบายใจมากกว่าที่เป็นอยู่
“คุณว่าพรุ่งนี้ยายคุณจะคืนลูกให้ฉันไหม” กันพิรุณเริ่มเป็นห่วงลูกขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่คืนก็ต้องคืน พรุ่งนี้ผมจะไปพาลูกมาแต่เช้าเลย เอ่อ ยายผมคงจะเอาเลือดลูกไปตรวจดีเอ็นเอล่ะนะ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ
กันพิรุณทำหน้าเซ็ง ก่อนจะพูดอย่างรำคาญใจ “ขอให้ผลออกมาว่าคุณไม่ใช่พ่อก็แล้วกัน”
เรย์มอนด์หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ กับความซนของเธอ “คุณนี่จริงๆ เลยนะ ผลมันต้องออกมาว่าเขาเป็นลูกผม รวมทั้งลูกในท้องคุณตอนนี้ด้วย”
“อีตาบ้า ขี้ตู่” กันพิรุณออกจะเขินๆ ที่เขาเหมารวมทุกอย่างไว้ที่ตัวเอง ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย “แล้วสมมติว่าฉันท้องจริงแต่ไม่ได้ท้องกับคุณล่ะ คุณจะคิดยังไง”
เรย์มอนดยิ้มเหี้ยม ก่อนจะจิกมือเธอเอาไว้ “ผมให้อภัยได้ แต่รับรองว่าคุณจะได้ชดใช้กับการที่คุณนอกใจผมแน่”
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ฉันไม่เคยนอกใจคุณ เพราะฉันไม่เคยอยู่ในใจคุณ” กันพิรุณพูดกับเขาอย่างเชื่อมั่น
“ต้องให้ผมบอกสักกี่ครั้งว่าผมรักคุณน่ะ” เรย์มอนด์อยากจะจับเธอมานั่งโต๊ะสอบสวนแล้วพูดกรอกให้เธอรับฟัง
“คิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ แต่ช่างเถอะ ยังไม่รู้เลยว่าท้องไม่ท้อง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ฉันกลัวว่าลูกจะต้องร้องไห้จนตาบวมแน่เลย ยายคุณเนี่ย ใจดำมากๆ เลยนะ” กันพิรุณเผลอวิจารณ์ออกมาตรงๆ ก่อนจะนึกได้ “ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไร ตอนเด็ก เวลามาอยู่กับยาย ผมก็ต้องนอนร้องไห้อยู่บ่อยๆ จนพ่อไม่ยอมให้มา ถ้าผมต้องมาตามลำพัง ยายผมหัวเก่าน่ะ นั่นคือเหตุผลที่ตาผมโดนยื่นใบหย่า ไม่ใช่เพราะตาผมนอกใจหรอกนะ แต่เพราะตาผมชอบเดินทางไปทำงานในที่ต่างๆ มากๆ น่ะ” เรย์มอนด์บอกตามเหตุผล แม้หลังจากหย่ากับยาย ตาเขาก็มีสาวๆ มากหน้าหลายตา หากไม่เคยคบใครจริงจัง
กันพิรุณยกมือขึ้นเท้าคาง มองหน้าเขาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มหน้าทานอาหารที่อยากทานต่อไป
“แน่ใจนะว่ากินได้ เพิ่งจะอ๊วกออกไป น้ำย่อยไม่กัดตายเหรอ” เรย์มอนด์มองเธอกินอย่างหิวโหยก็นึกแปลกใจ
“เดี๋ยวไปซื้อที่ตรวจก็ซื้อยาเคลือบกระเพาะมาด้วยก็ได้แล้วกัน” เธอบอกอย่างไม่สนใจนัก ก่อนจะตักทานอย่างอร่อย
“นึกว่าเหม็นซะอีก” เรย์มอนด์มองดูเธอกิน ก่อนจะต้องตกใจ เมื่อเธอคว้ามะนาวที่ทางร้านให้แถมมา บีบลงในถ้วยจนเขารู้สึกเข็ดฟันจนกินไม่ลง
“อร่อยออก” กันพิรุณทานได้เมื่อสบายใจที่จะได้เจอลูกพรุ่งนี้ แม้จะรู้ดีว่าลูกคงร้องไห้จนนอนหลับ เพียงแต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน
เขามองเธอกิน ก่อนจะรอจนเธออิ่ม แล้วพากันออกไปซื้อของที่ต้องการ แล้วมายืนรอเธออยู่นานพอดู กว่าเธอจะออกมาพร้อมผล
“ห้ามโกหกหรือตุกติก” เรย์มอนด์รีบดักคอเอาไว้ก่อน
“อืม ก็อย่างคุณว่านั่นแหละ” กันพิรุณบอกกับเขาทั้งที่รู้สึกหนักใจอย่างหนัก ก่อนนึกได้ แล้วเข้าไปทุบเขา “ทำไมคุณไม่รู้จักป้องกัน”
“ว่าผมคนเดียว ทีคุณล่ะ ทำไมไม่ป้องกัน” เรย์มอนด์พยายามยึดมือเธอเอาไว้ แล้วยิ้มก่อนจะกอดเธอเอาไว้อีก “แหม ซัมเมอร์จะได้ไม่เหงา เพราะมีน้องเพิ่มไง”
กันพิรุณพูดไม่ออก เพราะเธอเองก็ลืมเช่นกัน เธอมีเรื่องหลายเรื่องต้องคิด แม้แต่ประจำเดือนยังมาขาดๆ เกินๆ เพราะความเครียด ก็ได้แต่ชะงักไปก็เท่านั้น
“ฉันเหนื่อยแล้วก็อยากตื่นเช้าๆ จะได้ไปรับลูกกับคุณไง” กันพิรุณเดินเลี่ยงเขาแล้วไปทางห้องนอน
“พูดแค่นี้น่ะเหรอ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันอีกนะ” เรย์มอนด์มองเธอด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ค่ะ และลูกต้องอยู่กับฉันอีก” กันพิรุณมุ่งมั่นที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองอีกครั้ง
ในยุคที่มีแต่ความยากลำบาก เธอจะต้องพยายามอย่างที่สุดที่จะเป็นแม่คนเดียว ซึ่งจะต้องหาเลี้ยงลูกเพียงลำพังอีกครั้ง และหวังว่าจะสามารถอยู่รอดปลอดภัยได้
เรย์มอนด์นึกอยากขอแต่งงาน แต่ก็เปลี่ยนใจยื่นข้อเสนออ้อมๆ ให้เธอก่อน “ผมยื่นข้อเสนอให้คุณอยู่ที่นี่ ผมจะจ่ายค่าใช้จ่ายในการดูแลลูกทั้งหมด ขอแค่คุณอยู่ที่นี่กับผมเท่านั้น”
“ฉันไม่ใช่เมียเก็บของใครนะ พอกันทีฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว” กันพิรุณกำลังจะเดินหนีด้วยความโมโห แต่กลับถูกเธอดึงแขนเอาไว้อย่างแรง “ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“ฟังนะ แม่ตัวยุ่ง ฉันให้ข้อเสนอนี้ เพราะรู้ว่าเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับฉันง่ายๆ เพราะงั้นอย่ากวนประสาทอีก ฉันทนเธอมามากแล้วนะ” เรย์มอนด์ตะคอกใส่เธอ แล้วก็ต้องพยายามสะกดอารมณ์ไว้ ก่อนจะหมดแรงแล้วพูดตัดพ้ออย่างที่สุด “ทำยังไงคุณถึงจะเชื่อว่าผมรักคุณมากนะ”
กันพิรุณมองเขาอย่างสับสน คนร่างสูงเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง “ฉันขอโทษค่ะ เราไปนอนกันดีไหมคะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าไปรับลูก”
“ฝน พรุ่งนี้ผมพาคุณไปด้วยไม่ได้หรอก ถ้าพาไป ยายผมอาจจะมีข้อได้เปรียบ คุณมาจากครอบครัวที่อบอุ่นในแบบของคุณ แต่ครอบครัวผม เชื่อเถอะว่า อบอุ๊น อบอุ่น จนร้อนเป็นไฟเลยล่ะ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ ขณะเข้ามาในห้องเพื่อหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนเพื่ออาบน้ำ
กันพิรุณหัวเราะนิดๆ แล้วมองเขาเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะมานั่งลูบท้องแล้วถอนใจยาว ดูเหมือนปัญหากลับมาหาเธออีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ตั้งใจวิ่งเข้าหาเหมือนคราวของซัมเมอร์
เธอจะทำอย่างไรดี...
**********************************************
พอเช้า เธอก็รู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอจึงพลิกตัวไปมองเขา เห็นเขายังคงหลับสนิทก็ได้แต่แอบถอนหายใจ แล้วเธอก็ถามตัวเอง
เธอต้องหักใจสักกี่ครั้งที่จะไม่หลงรักเขา...
เหตุผลใดในโลกอาจจะไม่มีความหมายเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างนั้นหรือ...
หากพอคิดถึงยายเขา ญาติสาวตัวแสบของเขา แล้วที่เหลืออีก เธอก็ต้องสลัดความคิดต่างๆ ทิ้งไป เพราะไม่อยากเสี่ยงอีกครั้ง แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอจะทนได้ไหม ถ้าเขายังอยู่ใกล้ๆ แบบนี้
เธอค่อยๆ ปลดมือเขาออก ก่อนลุกขึ้นนั่ง แล้ววิงเวียนได้อย่างน่าประหลาด ก่อนนึกขึ้นได้ว่า...เธอกำลังจะมีลูกอีกคนกับเขา...และกำลังปวดหัวกับปัญหาใหม่ในชีวิตอีก
เขาค่อยๆ ขยับตัวขึ้น เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนเตียง แล้วเมื่อลืมตาก็เห็นเธอนั่งชันเข่าทำหน้าเครียดอยู่ จึงลูบแขนเธอเบาๆ ก่อนถาม “เป็นอะไรอีก”
กันพิรุณหันไปมองเขาแล้วก็ถอนหายใจ “ไปรับลูกให้ฉันทีสิคะ ฉันอยากเจอลูก”
เธอพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก ก่อนจะซบหน้าที่เข่าตัวเองและสะอื้น
“ได้สิ” เรย์มอนด์นึกขึ้นได้ก็ลุกจากเตียง ก่อนจะเดินไปทำธุระในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะบอกกับเธอ “อย่าคิดมาก วันนี้ยังไงคุณก็ต้องได้เจอลูก ผมสัญญา”
กันพิรุณพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะ ฉันคิดถึงลูก”
เรย์มอนด์เดินมาจูบเรือนผมเธอเบาๆ ก่อนจะหยิบของแล้วออกไปจากห้องพัก โดยปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไป
นี่ไม่ใช่แค่ลูกที่ติดแม่...แต่เป็นแม่ที่ติดลูกอย่างแรงด้วย
**********************************************
เสียงร้องงอแงหนวกหูดังลั่นห้อง ก่อนเจ้าตัวเล็กแสบพยศอีกรอบ ด้วยการคว้าทุกอย่างเขวี่ยงทิ้งได้ตลอดเวลา เด็กชายวัยสามขวบไม่ยอมง่ายๆ เดินไปทั่วห้องพร้อมผ้าห่มของแม่
“จะหามาม้า” ซัมเมอร์กำลังคลุ้มคลั่งหนักข้อเมื่อไม่เห็นแม่
“หยุดนะ ซัมเมอร์” ภมรีตวาดเสียงดังเพื่อหยุดความบ้าคลั่งนี้
“หนูไม่หยุด” ซัมเมอร์ไม่หยุดง่ายๆ เขาเอาผ้าห่มของแม่คาดเอวแล้วเดินไปคว้าทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ ขว้างทิ้งลงพื้น แบบในละครที่เขาเคยดู เวลาที่เขาไม่ได้ดังใจ
หลังจากที่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวอย่างแรงมาทั้งคืน เมื่อได้กอดผ้าห่มของแม่นอนแล้ว เขาก็ตื่นขึ้นมาฮึดสู้อย่างประหลาด ดูเหมือนเขาจะมีเลือดนักสู้ตั้งแต่ยังเด็ก
เพียงแต่ขว้างไม่ขว้างเปล่า เขายังกรีดร้องไปทั่วอย่างไม่หยุดหย่อน
“ทำยังไงดีคะ คุณ ถ้าคุณเรย์มอนด์กลับมา ต้องรู้แน่ๆ เมื่อวานยังไม่อาละวาดเลยนะคะ” แม่บ้านพูดอย่างร้อนใจ
ภมรีเห็นฤทธิ์แล้วก็ต้องกระแทกลมหายใจ “ปล่อยให้อาละวาดไป เหนื่อยเมื่อไรก็หยุดเองน่ะแหละ”
“แหม พลังงานระดับนั้น คงไม่หยุดง่ายหรอกมั้งครับ ไงครับ ซัมเมอร์” เรย์มอนด์แอบย่องขึ้นมาได้พักใหญ่ แล้วมองยายเขาปวดหัวอยู่
“พ่อเรย์” ซัมเมอร์เจอก็รีบวิ่งไปหา แต่ภมรีขวางเอาไว้
เรย์มอนด์กำลังจะอุ้มลูกแต่ยายกลับจับลูกชายเอาไว้ เขาก็ต้องกอดอกขึ้นมา ก่อนจะเรียกเพื่อนที่เป็นตำรวจเข้ามา “นายจับไปเลย พวกนี้เป็นโจรลักพาตัว เขาลักพาตัวลูกชายฉันมา”
“จะดีเหรอวะเรย์” เพื่อนแอบกระซิบถาม
“เออ ฉันลงบันทึกประจำวันแล้วทางแม่ของลูกฉัน เขาก็แจ้งความไว้ที่พัทยาด้วย ดีที่ทางนั้น โรงแรมเขาปิดปรับปรุง แต่ไม่ได้ปิดกล้องวงจรปิด เมื่อคืนลุงของลูกฉันโทรมาบอกว่าได้ไฟล์ภาพแล้ว จะส่งมาให้เป็นหลักฐานที่นี่” เรย์มอนด์รีบบอกให้กับเพื่อนที่พาลูกน้องมาด้วย
“ขอโทษนะครับ เชิญคุณภมรีไปโรงพักเพื่อสอบปากคำด้วยครับ” เพื่อนเรย์มอนด์ก็เข้ามาเชิญตามมารยาท
“นายเรย์มอนด์ แกทำอย่างนี้กับฉันเลยเหรอ” ภมรีให้แค้นใจหลานชายนักที่ทำแบบนี้กับเธอ
“ผมเตือนยายแล้วนี่ ยายยังไม่ยอมให้ลูกชายผมคืนสักที ผมก็ต้องทำแบบนี้” เรย์มอนด์พูดหน้าตาเฉย แล้วก็อุ้มลูกชายที่วิ่งเข้ามาเกาะขา พร้อมหันไปแลบลิ้นใส่ยายแก่
“ไม่เอานะครับ มาม้าคงไม่อยากให้หนูทำกิริยาไม่ดีกับผู้ใหญ่แบบนี้นะ” เรย์มอนด์ดุลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก
“ฮับ หนูขอโทษฮับ” ซัมเมอร์เข้ากอดคอพ่อกลม และแน่นพอที่จะไม่ถูกพาไปไหนอีก
เพื่อนเรย์มอนด์ส่ายหน้า ก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก “ไม่อยากเชื่อว่าแกมีลูกจริงๆ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกหก” เรย์มอนด์ต้องอธิบายกับเพื่อนนานกว่าจะเชื่อว่าเขามีลูกจริงๆ
“ตกลง แกจะแจ้งความเรื่องยายแกลักพาตัวลูกแกจริงๆ เหรอวะ” เพื่อนเรย์มอนด์ถามซ้ำให้แน่ใจ
เรย์มอนด์มองหน้ายายที่กำลังขุ่นเคืองได้ที่ก่อนจะถาม “ว่าไงครับคุณยาย จริงๆ ถ้าคุณยายจะเลิกทำตัวเผด็จการแล้วพูดคุยดีๆ ผมจะบอกให้ฝนเขาถอนแจ้งความ เพราะสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกน่ะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้วนะครับ ว่าไงครับ ขอโทษสักคำก็จบแล้ว”
“ฉันไม่ขอโทษ ทีแกแอบไปมีลูกไว้ไม่บอกฉัน ยังไม่ขอโทษฉันเลย” ภมรีถือทิฐิขึ้นมาทันที
“ได้ครับ ผมขอโทษ อืม ซัมเมอร์ หนูก็ขอโทษด้วยสิ ที่เกิดมาเป็นลูกพ่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณทวดน่ะลูก” เรย์มอนด์แกล้งพูด แต่เจ้าลูกชายทำจริง
“หนูขอโทษฮับ” ซัมเมอร์กลายเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเลยในทันที เมื่อคนที่บอกให้เขาทำคือ...พ่อ “พ่อฮับ หนูจะหาแม่ เมื่อคืนหนูร้องไห้ทั้งคืน ยายคนนี้ก็ไม่เห็นใจ พอหนูตื่นมาก็เลยโกรธ”
“พ่อเข้าใจ ดูจากสภาพที่เห็นก็พอรู้ เดี๋ยวพ่อเอาเอกสารสำคัญก่อนนะ เราจะไปอยู่อเมริกาทั้งครอบครัวเลย จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก” เรย์มอนด์บอกกับลูกชายให้รู้ว่าเขาจะพาไปให้ไกลจากมือยายเขา
“อะไรนะ” ภมรีฟังแล้วก็ตกใจ เพราะใครๆ ก็พากันทิ้งเธอไป
“ถ้าไม่มีอะไรก็ไปก่อนนะ” เพื่อนเรย์มอนด์เห็นว่าทุกอย่างจบก็จะพาลูกน้องไป
“เออ พาลูกน้องไปกินข้าวที่โรงแรมฉันได้เลย ฉันเลี้ยงมื้อใหญ่ อยากเปิดเหล้าเปิดไวน์แพงแค่ไหนก็เลี้ยงตามสบายนะ ขอโทษที่รบกวน” เรย์มอนด์บอกกับเพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โดยไม่สนใจท่าทีของยาย
“เรย์ อย่าทำแบบนั้นเลยนะ” ภมรีมีน้ำเสียงอ่อนลงมาก
“ผมทำดีที่สุดแล้ว แต่ยายกลับทำชีวิตผมให้ยุ่งยากขึ้น อืม ซัมเมอร์อุดหูก่อนลูก” เรย์มอนด์บอกลูกชาย แล้วมองลูกชายอุดหู ก่อนจะพูดต่อ “ผมตั้งใจจะรวมครอบครัวผมให้สำเร็จ ผู้หญิงที่ผมรัก ลูกที่ผมรัก แต่ยายทำอะไร ยายพยายามแย่งชิง เอาแต่ใจตัวเอง ทั้งหมดยายทำเพื่อตัวยายเองทั้งนั้น ผมพอแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องทนอีก”
“แต่ยายทำเพื่อให้ครอบครัวเรากลับมาอยู่รวมกันนะ” ภมรีพยายามแก้ตัว
“เหรอครับ สิ่งที่ยายทำ ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง แม้แต่แม่ยังอยากอยู่กับพ่อมากกว่า ทำไมมันเป็นแบบนี้ เพราะนิสัยเอาแต่ใจของยายต่างหาก รู้ไหมครับ คุณตายังรักยายอยู่ แต่คุณยายกลับมองไม่เห็นมัน นี่เหรอครับ คนที่พยายามทำให้ครอบครัวกลับมารวมกัน แล้วยังจะทำให้ครอบครัวที่ผมพยายามสร้างแตกร้าวอีก” เรย์มอนด์หมดความอดทนที่จะเงียบ เขาพูดชัดเจนและตรงตัวที่สุด ก่อนจะเดินไปเก็บของแล้วออกไปจากห้องนี้
ภมรีได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าหลานชายจะกล้าพูดกับเธอถึงเพียงนี้ กว่าจะรู้ตัว แม่บ้านก็เข้ามาพยุงเธอเอาไว้แล้วพาไปยังที่นั่ง ซึ่งไม่มีข้าวของเละเทะอยู่
หรือเธอจะทำผิดไปจริงๆ...
**********************************************
สวัสดีค่ะ ^^
ช่วงนี้ฝนตกไม่เป็นเวลา
ยังไงก็ดูแลสุขภาพกายและใจของตนเอง แล้วก็คนใกล้ชิดรอบข้างด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจและติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอดนะคะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- ^^ มาให้อ่านเพิ่มแล้วค่ะ
คุณ sai --- จับเพื่อตรวจสอบค่ะ อิอิ
คุณ หมี่เย็น --- ร้ายเพราะรักค่ะ อิอิ
คุณ ปลาวาฬสีน้ำเงิน --- >,< ยายเป็นโรคอยากรู้อยากเห็นน่ะค่ะ
คุณ ชนาพัทธ์ --- เอาไปตรวจดีเอ็นเอค่ะ 555+
คุณ Orathai --- มาแล้วค่ะ หุหุ
คุณ pretty --- จัดให้ค่ะ ^^
คุณ fongpandy --- โดนลบไปตอนล้างระบบค่ะ เชิญอ่านที่เด็กดีหรือบล็อกแก๊งได้นะคะ
คุณ anOO --- ใช่ อรใส่ไฟไปมากเลยเชียวค่ะ
คุณ พรรณราย --- ขอโทษที่ให้รอนานค่า ^^"
คุณ kaeka --- 555+ เฮแน่นอนจ้าาาาาาาาาา
คุณ Noka --- ตอนต่อไปมาแล้วค่ะ
ในรถมีแต่ความเงียบ เรย์มอนด์ขับรถสายตรงกลับเข้ากรุงเทพ เพราะเขารู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะรอข่าวอยู่ที่พัทยาแห่งนี้ เขาเหลือบมองเธอเมื่อมีโอกาส เห็นเธอนั่งนิ่งขดตัวแทบจะแทรกลงไปในเบาะอยู่ก็นึกสงสาร
เขาทำให้เธอถูกทุกคนในครอบครัวทอดทิ้ง ไร้ที่พักพิงหมดสิ้นหนทาง โดยที่ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจ แล้วเมื่อเขาจะพูดกับเธอ ก็ดูเหมือนเธอไม่อยากพูดกับใครทั้งนั้น แล้วก็ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา
“คุณว่ายายคุณแน่หรือเปล่า” กันพิรุณถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“ดูรูปในกระเป๋าผมแล้วกัน ยายผมใส่ไว้ให้น่ะ” เรย์มอนด์ชี้กระเป๋าเงินที่อยู่ตรงข้างๆ เธอ แล้วให้เธอเปิดออกดู ก่อนจะถาม “ใช่ไหม”
กันพิรุณเห็นรูปชัดๆ ก็ร้องไห้ออกมาอีก “ใช่ ทำไมยายคุณทำแบบนี้ ทำไมยายคุณรู้เรื่องลูกได้”
“ก็เพราะคุณนั่นล่ะ ผมไม่ได้โทษคุณนะ แต่รูปที่คุณเอาไปโพสต์ในอินเตอร์เนต ทำให้ยายอรโกรธจัด แล้วไปหาเรื่องผมที่บ้าน พร้อมบอกทุกเรื่องออกมาหมดแหละ” เรย์มอนด์เพิ่งจะทบทวนจนแน่ใจ
“ฉันๆ ก็ ฉันผิดเอง ฉันน่าจะตายๆ ไปซะ” กันพิรุณร้องไห้ใหญ่โตเพิ่มขึ้น ก่อนจะนึกถึงลูก “ป่านนี้ซัมเมอร์จะกลัวแค่ไหนที่ต้องอยู่กับคนแปลกหน้า”
“พอเถอะ คุณฟูมฟายก็ไม่แก้ปัญหาหรอกน่า ยังไงลูกก็ต้องทน ลูกเป็นผู้ชายนะ อย่าเลี้ยงเป็นเด็กผู้หญิงได้ไหม อยู่กับทวดสักพักก็คงไม่เป็นไร ทันทีที่ผมถึงบ้าน ผมจะรีบพาลูกกลับมา” เรย์มอนด์บอกเธออย่างหงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นเธอฟูมฟายมากเกินเหตุ หลังจากรู้ว่าคนที่เอาลูกไปไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากทวดของเจ้าลูกชายนั่นเอง
“ฟูมฟายเหรอ คุณไม่รู้หรอกว่าลูกจะรู้สึกยังไง เขาเพิ่งจะสามขวบกว่านะ ไม่ใช่เด็กอายุสิบห้า คุณจะให้ลูกเข้มแข็งสักแค่ไหน กับเด็กอายุแค่สามขวบ” กันพิรุณก็ตะคอกใส่เขาทันที ทำให้เขาโกรธ แล้วหาช่องเลี้ยวรถจอดเพื่อเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง
“อย่าตะคอกใส่ผมนะกันพิรุณ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคิดอะไรบ้าๆ ตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน ทุกอย่างมันคงไม่วุ่นวายอย่างนี้หรอก คุณน่ะ ชอบคิดเองเออเองอยู่ตลอด รู้ไหมว่าคนอื่นเขาก็มีความคิดเหมือนกันนะ” เรย์มอนด์หันไปพูดเสียงเฉียบกับเธอ
กันพิรุณนิ่งเงียบแล้วกอดอกอย่างไม่ยอม แต่ก็ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก เธอหันออกไปนอกรถ แต่ก็ถูกเขาจับหน้าหันเข้ามา
“ห้ามทำเหมือนผมไม่อยู่ตรงนี้ ผมเป็นคนนะ ผมมีหัวใจ ผมก็เป็นพ่อ คิดว่าผมไม่ห่วงลูกหรือไง” เรย์มอนด์นึกอยากจะบีบคอเธอเช่นกัน ที่เธอดื้อได้ดิ้อดีกับเขา
“ฉันรู้แล้วค่ะ ออกรถได้แล้ว ฉันอยากไปให้ถึงบ้านคุณเร็วๆ” กันพิรุณต้องบอก เพราะเขาไม่ยอมปล่อยให้ดวงหน้าเธอเป็นอิสระง่ายๆ
เรย์มอนด์ปล่อยมือแล้วกระแทกลมหายใจ ก่อนออกรถ เขาก็บอกเธอ “ผมจะไม่พาคุณไปด้วย เพราะไม่อยากจะยั่วอารมณ์โมโหของยายผม ผมจะพาคุณไปที่คอนโด แล้วก็จะไปรับลูกมาให้คุณ แต่ผมไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จะได้ตัวเขาออกมา หรือไม่รู้เหมือนกันว่ายายผมเอาตัวซัมเมอร์ไปไว้ที่ไหนด้วย แต่ผมรู้ว่าจะจัดการยังไงให้ได้ผล”
“ขอให้มันจริงเถอะ” กันพิรุณแอบบ่นอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็ต้องไว้ใจความคิดของเขา เพราะเธอไม่รู้จักยายเขาดีพอเท่าเขา
“เชื่อเถอะน่า” เรย์มอนด์ได้ยินก็ตอบ ทำให้เธอค้อนเขาเข้าให้ ก่อนจะมองออกไปนอกรถอีก
อย่างน้อยเขาก็รู้ว่า ถ้าไม่ได้ตัวลูกชายเขาง่ายๆ เขาจะหาผู้ช่วยยังไง และเขารู้ว่าคนอื่นๆ ในครอบครัวจะต้องช่วยเหลือเขา
**********************************************
ทันทีที่เห็นคอนโดเขา กันพิรุณก็นิ่งอึ้งไปถนัด เพราะเป็นคอนโดเก่าของเธอ เธอจึงมองหน้าเขาที่กำลังยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“คุ้นมากไหม คอนโดนี้น่ะ” เรย์มอนด์พูดขึ้นเมื่อเห็นเธอทำท่าทางหงุดหงิด
“รีบเถอะค่ะ ฉันอยากได้ลูกคืนเร็วๆ” กันพิรุณไม่ตอบเขาตรงๆ แต่กลับเร่งให้เขาตามหาลูกชายให้เธอ ก่อนจะกังวลอีกครั้ง “แล้วถ้ายายคุณไม่พาลูกกลับไปที่บ้าน ฉันจะทำยังไง”
“ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเราต่างหาก ไม่ต้องห่วง ผมรู้ว่าใครจะช่วยเราได้” เรย์มอนด์ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะหาความช่วยเหลือจากตาเขากับพ่อเขาได้
“ขอบคุณค่ะ” กันพิรุณพูดขอบคุณเขาล่วงหน้าด้วยใจหวังว่าจะได้เจอลูก
เมื่อพาเธอขึ้นไปที่ห้องเดิม ซึ่งกันพิรุณไม่แปลกใจนัก และพอเป็นแบบนั้นเรย์มอนด์จึงถามเธออย่างสงสัย “ไม่แปลกใจเลยเหรอ”
“ฉันเห็นคอนโดเดิม ฉันก็รู้แล้วว่าต้องเป็นห้องเดิม ถึงว่าล่ะ ขายได้เร็วมากจนไม่น่าเชื่อ แถมตามราคาที่ตกลงแบบไม่มีต่อสักคำ” กันพิรุณสรุปให้เขาฟังได้อย่างไม่ต้องคิดมาก
“รู้ก็ดีแล้ว งั้นเดี๋ยวผมกลับไปดูที่บ้านก่อนนะ ไม่รู้ว่าจะยังไง คืนนี้คุณก็ทำใจเผื่อไว้ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะเอาลูกคืนมาให้คุณจนได้” เรย์มอนด์บอกกับเธออย่างเชื่อมั่น
“เดี๋ยวค่ะ” กันพิรุณคิดตามแล้วห้ามเขาไว้ ก่อนจะรื้อกระเป๋าดูว่าพี่ชายจับอะไรยัดลงไปบ้าง เมื่อเห็นผ้าห่มผืนเล็กๆ ของลูกก็ยื่นให้เขา “ถ้าคุณเอาลูกกลับมาคืนนี้ไม่ได้ ก็เอานี่ให้ยายคุณนะคะ อย่างน้อยก็คงพอทำให้ซัมเมอร์หายกลัวได้บ้าง”
เรย์มอนด์รับเอาไว้ ก่อนจะเดินไปกอดเธอปลอบใจ “ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อให้ลูกได้กลับมาอยู่กับคุณ”
“ขอบคุณค่ะ คุณรีบไปเถอะ” กันพิรุณบอกเขา ก่อนทิ้งตัวเองลงบนโซฟาตัวเดิม ที่คาดว่าเขาคงดูแลอย่างดี
ของทุกชิ้นในห้องนี้ยังคงเหมือนเดิม และได้รับการดูแลอย่างดี มีทรุดโทรมไปบ้าง หากเขาก็คงพยายามที่จะซ่อมแซมให้เหมือนเดิม หรือซื้อของที่เหมือนเดิมมาวางไว้
ทว่ายามนี้เธอไม่มีแก่ใจจะปลื้มสิ่งที่เขาทำ หรือสำรวจห้องนี้ เธออยากให้ความทุกข์นี้หายไปจากชีวิตเธอ แล้วคืนชีวิตเธอด้วยแก้วตาดวงใจ...ซึ่งเป็นทุกอย่างในชีวิต
หากเธอก็รู้สึกคลื่นเหียนขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาอย่างแรง ทั้งยังเวียนหัวหน้ามืดขึ้นมา ก่อนจะพยายามพยุงตัวเองไปยังโซฟา แล้วนอนหลับ
**********************************************
เมื่อเขามาถึงบ้าน เขาก็เข้าไปภายในบ้าน ไม่เจอใครเขาก็ต้องเดาเอาเองว่าลูกชายเขาคงอยู่ซักห้อง หากพอเขาจะเดินขึ้นชั้นบนแม่บ้านก็เข้ามาห้าม
“คุณเรย์มอนด์คะ วันนี้คุณท่านต้องการให้คุณค้างที่อื่นก่อนค่ะ” แม่บ้านรายงานแล้วให้คนคอยกันไม่ให้หลานชายเจ้าบ้านขึ้นชั้นบน
“เรียนคุณยายท่านด้วยว่า ฉันจะโทรไปหาคุณตา ให้ท่านมาจัดการความวุ่นวายที่นี่ ถึงแม้ว่าท่านจะหย่าร้างกันไป แต่ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะจัดการให้ฉันไม่ได้” เรย์มอนด์รู้ว่าตาเขาย่อมทำได้
“แกช่างกล้ามากนะ ที่เอาตาแกมาขู่ฉัน มีอะไรก็ว่ามา” ภมรีเห็นสีหน้าลูกชายแล้วก็รู้ได้ในทันที ก่อนจะถามขึ้น “รู้เรื่องเร็วดีนะ แม่นั่นโทรหาแกหรือไง”
“คุณยายคืนซัมเมอร์มา ผมก็จะไป” เรย์มอนด์บอกยายอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“อะไรคือซัมเมอร์ ลูกหมาหรือไง” ภมรีทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนพูดประชดหลานชาย
“หยุดทำเป็นเล่นลิ้นได้แล้วครับคุณยาย คุณยายก็รู้ว่าซัมเมอร์เป็นลูกผม ถ้าคุณยายไม่ต้องการลูกผมแล้วลักพาตัวเขามาทำไม ตอนนี้ทางโน้นเขาแจ้งความเอาไว้ หรือต้องให้ผมโทรแจ้งความด้วยอีกคน” เรย์มอนด์ถามยายอีกเรื่อง
“ถ้าคิดว่าตัวเองเส้นใหญ่อยู่คนเดียวละก็ลองดู” ภมรีก็ขู่หลานชายกลับเช่นกัน
“ผมก็อยากรู้ว่าเส้นของยายจะใหญ่เท่ากับเส้นผม เส้นคุณตาแล้วก็คุณพ่อคุณแม่รวมกันหรือเปล่า” เรย์มอนด์ย่อมรู้ดีว่า ครอบครัวทางฝั่งพ่อ กับตาเขาฝังรากหยั่งลึกลงในเมืองไทยเพียงไร
“นี่แกขู่ฉันเรอะ” ภมรีกำมือแน่นที่ต้องตกเป็นรองทุกอย่างในฝั่งอดีตสามีอีกครั้ง
“ยายก็รู้ว่าผมไม่เคยขู่ใคร” เรย์มอนด์ยิ้มเหี้ยมแม้แต่กับยายของเขาเอง
หากไม่ใช่เพราะความเอาแต่ใจของยาย ก็คงไม่มีการหย่าร้างเกิดขึ้นในครอบครัวนี้ แต่ตาเขาก็ยังรักยายเขาอยู่ จึงยังไม่มีคนไหนที่จะจริงจังด้วย ถึงกับคบหากัน เพียงผ่านมาแล้วผ่านไปตามประสาผู้ชาย
ภมรีมองหลานชายเอาจริงก็ทำดื้อแพ่ง ก่อนจะบอก “ยายไม่รู้จักเด็กคนนั้น เพราะงั้นกลับไปได้แล้ว”
“นี่ก็บ้านผมนี่ครับ ทำไมผมจะนอนค้างที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อคุณยายไม่บังเอิญเอาลูกชายผมมาไว้ที่นี่” เรย์มอนด์พูดดักทางเอาไว้ก่อน เพราะรู้ทันยายของเขา
“ถ้าอยากค้างก็ตามใจ แต่ห้องของแก พรมเปียกน้ำนะวันนี้ เด็กมันทำความสะอาดไม่ดี ทำน้ำหกเลอะเต็มพื้น ถ้าแกอยากนอนห้องนั้นก็ตามใจ ห้องอื่นก็มีแต่ฝุ่นจับ แล้วแต่แก” ภมรีเชิดหน้าคุยกับหลานชายแบบไม่ยอมแพ้
“ผมก็คิดอยู่ว่ายายจะต้องมาไม้นี้ ฝากผ้าห่มนี่ให้ลูกผมด้วย แล้วผมจะมารับแกวันพรุ่งนี้ บอกแกด้วยว่า มาม้าแกเป็นห่วง คนไม่มีลูกไม่เข้าใจความรักของคนเป็นแม่ที่ถูกพรากลูกไปหรอก” เรย์มอนด์แอบด่าประชดยายตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมลงให้ เพราะอย่างไรก็เป็นยาย
“นี่แก แกเรียกว่าเป็นลูกได้เต็มปาก ใช่ลูกของแกหรือเปล่าก็ไม่รู้” ภมรีโกรธจัดก็ลืมตัวพูดออกมาชัดเจน
“ผมแน่ใจว่าใช่ นี่คุณยายจะรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อนใช่ไหมครับ คงเป็นอาทิตย์ แต่ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่ได้ตัวลูกกลับไปละก็ ผมคงต้องโทรหาคุณตาละนะครับ” เรย์มอนด์บอกกับยาย ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน แล้วถอนหายใจ
มันไม่ง่ายที่จะต้องขู่เข็นคนในครอบครัวเพื่ออีกคน...
**********************************************
เสียงไขประตูโดยปราศจากเสียงอื่นนอกจากเสียงฝีเท้าเดียวก็ทำให้กันพิรุณรู้ว่าคงยากที่จะได้ลูกชายคืนมาในคืนนี้ เธอลืมตาขึ้นช้าๆ มองเขาที่กลับมาดึก พร้อมอาหารในมือเขา
ทันทีที่ได้กลิ่น เธอก็สะดุ้งตื่นแล้วอาเจียนตรงนั้น ก่อนโบกมือให้เขาเอาของออกไปให้ไกลๆ
“อะไรของคุณเนี่ย เป็นอะไรหรือเปล่า” เขารีบเอาของเข้าครัว ก่อนจะมองสภาพเธอแล้วหันรีหันขวางหาผ้าที่พอจะทำความสะอาดพื้นได้
“ขอโทษค่ะ มันเหม็นมากเลยน่ะ” กันพิรุณสัมผัสได้อย่างรุนแรงเลยว่า มีอะไรผิดปกติในตัวเธอมากกว่าแค่อาการโรคกระเพาะแน่นอน เธอได้แต่กุมขมับ ก่อนจะเงยหน้าถามเขา “เจอลูกไหมคะ”
“ไม่ แต่ผมแน่ใจว่าซัมเมอร์ต้องอยู่ในบ้านผมน่ะแหละ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ ระหว่างที่เขาทำความสะอาดพื้น ก่อนมองเธอที่หน้าซีดชัดเจน “ไปหาหมอหน่อยไหม อย่าเครียด ผมบอกยายเอาไว้ว่าผมจะไปรับลูกวันพรุ่งนี้”
เธอถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าผาก รู้สึกว่าเธอจะมีไข้ด้วย “มีอะไรง่ายๆ ที่พอจะทานได้ไหมคะ อาหารที่คุณซื้อมา ฉันคงทานไม่ได้หรอกค่ะ”
“อาหารประเภทไหนล่ะ เมื่อก่อนคุณก็เคยชอบพวกนี้นี่ ผมว่าผมจำได้ไม่ลืม” เรย์มอนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นเสื้อเธอเปื้อนก็บอกให้ไปเปลี่ยน “ผมว่าคุณเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะดูว่าอะไรที่คุณกินได้บ้าง”
“มีพวกต้มย้ำเปรี้ยวๆ บ้างไหม” กันพิรุณถามจากในห้องน้ำ แม้ในใจจะคิดถึงลูก แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ายังมีลูกอีกคนกำลังจะเกิด เพียงแต่อาการครั้งนี้ดูจะรุนแรงกว่าครั้งแรกนัก
เรย์มอนด์ขมวดคิ้ว ก่อนจะถามขึ้น “คุณท้องหรือเปล่า”
กันพิรุณทำของหล่นในห้องน้ำทันทีที่เขาถาม ยิ่งทำให้คนข้างนอกแน่ใจ แต่เธอก็ต้องปากแข็งเพราะยังไม่รู้แน่ชัดเท่าไรนัก “ไม่นี่ ก็แค่ประจำเดือนมา ฮอร์โมนปั่นป่วนก็เท่านั้นล่ะค่ะ”
“โกหกมากกว่ามั้ง ถ้าไม่ยอมบอกความจริงละก็ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลคืนนี้ล่ะ” เรย์มอนด์พยายามคาดคั้นเอาความจริงกับเธออยู่หน้าห้องน้ำ
กันพิรุณออกจะขัดใจนัก ที่เขากลับเดาให้มันวุ่นวายกว่าเดิม “ฉันไม่รู้”
“อาการรุนแรงแบบนี้ ไปหาหมอละกัน” เรย์มอนด์บอกเธอ แล้วก็กอดอกที่จับผิดเธอได้
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยตรวจจะรู้ได้ไงล่ะ” กันพิรุณก็อารมณ์เสียขึ้นมาทันที
เมื่อแต่งตัวเสร็จก็เห็นเขานั่งสบายอารมณ์อยู่ที่โต๊ะ พร้อมอาหารจำนวนมากที่เขาเอามา เธอก็ต้องหันกลับเข้าไปในห้องน้ำใหม่ เพื่อเอาของที่ยังไม่มีออกแบบแห้งๆ
เรย์มอนด์เข้าไปดูแล้วลูบหลังให้เธอ ก่อนจะเอาแก้วน้ำดื่มให้ แล้วค่อยส่งกระดาษเช็ดปากให้ “ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ”
“คุณจะให้ยอมรับอะไร ก็ฉันไม่รู้นี่ ขอฉันโทรหาเพื่อนหน่อยได้ไหม” กันพิรุณตั้งหลักได้ก็เปลี่ยนเรื่อง
“ผมน่ารังเกียจถึงกับไม่ยอมให้เป็นพ่อของลูกเลยเหรอ” เรย์มอนด์ชักหมดแรงกับความพยายามที่จะไม่ยอมรับเขาของเธอ ทำให้บางครั้งเขารู้สึกว่า ยายเขากำลังชดใช้กรรมให้ตาเขา ผ่านทางเขา
กันพิรุณถอนหายใจ ก่อนจะบอกกับเขา “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จริงๆ อีกอย่างถ้าฉันไม่อยากให้คุณเป็นพ่อของลูก ฉันคงไม่เลือกคุณเป็นพ่อของซัมเมอร์แต่แรกหรอกค่ะ”
เรย์มอนด์ยิ้มที่มุมปากก่อนบอก “งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อที่ตรวจมาดูกันว่าผลเป็นยังไงดีไหม อ๋อ แล้วคุณก็ต้องไปกับผมด้วย ผมไม่ยอมให้คุณหนีไปหรอกนะ”
“ทำไมฉันต้องหนี ฉันต้องรอลูกกลับมาอีกนะ” กันพิรุณย่นจมูกใส่เขาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะถูกเขาจิ้มจมูกเข้าให้อย่างเอ็นดู
“อารมณ์ดีได้แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย คุณเครียดมากๆ จะไม่เป็นผลดีกับลูกในท้องนะ” เรย์มอนด์ค่อนข้างแน่ใจ ที่เธอฟูมฟายอารมณ์อ่อนไหวง่าย ไม่ใช่แค่เพียงลูกถูกพาตัวไปเท่านั้น แต่เพราะระดับฮอร์โมนในร่างกายด้วย
“ยังไม่ได้ตรวจ อย่าเพิ่งแน่ใจนัก อาจจะเป็นอาการเครียดก็ได้” กันพิรุณไม่อยากตั้งความหวังอื่นใด นอกจากพาลูกกลับมาที่บ้านให้ได้เท่านั้น
“งั้นไปซื้อที่ตรวจกันหลังจากที่คุณทานเสร็จแล้ว คุณจะทานต้มยำใช่ไหม ดีนะที่ซื้อมา อย่างอื่นเอาไปเก็บก่อนแล้วกัน เดี๋ยวคุณจะเอาแต่อ๊วกอยู่นั่นล่ะ” เรย์มอนด์เปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เธอสบายใจมากกว่าที่เป็นอยู่
“คุณว่าพรุ่งนี้ยายคุณจะคืนลูกให้ฉันไหม” กันพิรุณเริ่มเป็นห่วงลูกขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่คืนก็ต้องคืน พรุ่งนี้ผมจะไปพาลูกมาแต่เช้าเลย เอ่อ ยายผมคงจะเอาเลือดลูกไปตรวจดีเอ็นเอล่ะนะ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ
กันพิรุณทำหน้าเซ็ง ก่อนจะพูดอย่างรำคาญใจ “ขอให้ผลออกมาว่าคุณไม่ใช่พ่อก็แล้วกัน”
เรย์มอนด์หัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ กับความซนของเธอ “คุณนี่จริงๆ เลยนะ ผลมันต้องออกมาว่าเขาเป็นลูกผม รวมทั้งลูกในท้องคุณตอนนี้ด้วย”
“อีตาบ้า ขี้ตู่” กันพิรุณออกจะเขินๆ ที่เขาเหมารวมทุกอย่างไว้ที่ตัวเอง ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย “แล้วสมมติว่าฉันท้องจริงแต่ไม่ได้ท้องกับคุณล่ะ คุณจะคิดยังไง”
เรย์มอนดยิ้มเหี้ยม ก่อนจะจิกมือเธอเอาไว้ “ผมให้อภัยได้ แต่รับรองว่าคุณจะได้ชดใช้กับการที่คุณนอกใจผมแน่”
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ฉันไม่เคยนอกใจคุณ เพราะฉันไม่เคยอยู่ในใจคุณ” กันพิรุณพูดกับเขาอย่างเชื่อมั่น
“ต้องให้ผมบอกสักกี่ครั้งว่าผมรักคุณน่ะ” เรย์มอนด์อยากจะจับเธอมานั่งโต๊ะสอบสวนแล้วพูดกรอกให้เธอรับฟัง
“คิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ แต่ช่างเถอะ ยังไม่รู้เลยว่าท้องไม่ท้อง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ฉันกลัวว่าลูกจะต้องร้องไห้จนตาบวมแน่เลย ยายคุณเนี่ย ใจดำมากๆ เลยนะ” กันพิรุณเผลอวิจารณ์ออกมาตรงๆ ก่อนจะนึกได้ “ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไร ตอนเด็ก เวลามาอยู่กับยาย ผมก็ต้องนอนร้องไห้อยู่บ่อยๆ จนพ่อไม่ยอมให้มา ถ้าผมต้องมาตามลำพัง ยายผมหัวเก่าน่ะ นั่นคือเหตุผลที่ตาผมโดนยื่นใบหย่า ไม่ใช่เพราะตาผมนอกใจหรอกนะ แต่เพราะตาผมชอบเดินทางไปทำงานในที่ต่างๆ มากๆ น่ะ” เรย์มอนด์บอกตามเหตุผล แม้หลังจากหย่ากับยาย ตาเขาก็มีสาวๆ มากหน้าหลายตา หากไม่เคยคบใครจริงจัง
กันพิรุณยกมือขึ้นเท้าคาง มองหน้าเขาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะก้มหน้าทานอาหารที่อยากทานต่อไป
“แน่ใจนะว่ากินได้ เพิ่งจะอ๊วกออกไป น้ำย่อยไม่กัดตายเหรอ” เรย์มอนด์มองเธอกินอย่างหิวโหยก็นึกแปลกใจ
“เดี๋ยวไปซื้อที่ตรวจก็ซื้อยาเคลือบกระเพาะมาด้วยก็ได้แล้วกัน” เธอบอกอย่างไม่สนใจนัก ก่อนจะตักทานอย่างอร่อย
“นึกว่าเหม็นซะอีก” เรย์มอนด์มองดูเธอกิน ก่อนจะต้องตกใจ เมื่อเธอคว้ามะนาวที่ทางร้านให้แถมมา บีบลงในถ้วยจนเขารู้สึกเข็ดฟันจนกินไม่ลง
“อร่อยออก” กันพิรุณทานได้เมื่อสบายใจที่จะได้เจอลูกพรุ่งนี้ แม้จะรู้ดีว่าลูกคงร้องไห้จนนอนหลับ เพียงแต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกัน
เขามองเธอกิน ก่อนจะรอจนเธออิ่ม แล้วพากันออกไปซื้อของที่ต้องการ แล้วมายืนรอเธออยู่นานพอดู กว่าเธอจะออกมาพร้อมผล
“ห้ามโกหกหรือตุกติก” เรย์มอนด์รีบดักคอเอาไว้ก่อน
“อืม ก็อย่างคุณว่านั่นแหละ” กันพิรุณบอกกับเขาทั้งที่รู้สึกหนักใจอย่างหนัก ก่อนนึกได้ แล้วเข้าไปทุบเขา “ทำไมคุณไม่รู้จักป้องกัน”
“ว่าผมคนเดียว ทีคุณล่ะ ทำไมไม่ป้องกัน” เรย์มอนด์พยายามยึดมือเธอเอาไว้ แล้วยิ้มก่อนจะกอดเธอเอาไว้อีก “แหม ซัมเมอร์จะได้ไม่เหงา เพราะมีน้องเพิ่มไง”
กันพิรุณพูดไม่ออก เพราะเธอเองก็ลืมเช่นกัน เธอมีเรื่องหลายเรื่องต้องคิด แม้แต่ประจำเดือนยังมาขาดๆ เกินๆ เพราะความเครียด ก็ได้แต่ชะงักไปก็เท่านั้น
“ฉันเหนื่อยแล้วก็อยากตื่นเช้าๆ จะได้ไปรับลูกกับคุณไง” กันพิรุณเดินเลี่ยงเขาแล้วไปทางห้องนอน
“พูดแค่นี้น่ะเหรอ เรากำลังจะมีลูกด้วยกันอีกนะ” เรย์มอนด์มองเธอด้วยความประหลาดใจ
“ใช่ค่ะ และลูกต้องอยู่กับฉันอีก” กันพิรุณมุ่งมั่นที่จะเลี้ยงลูกด้วยตัวเองอีกครั้ง
ในยุคที่มีแต่ความยากลำบาก เธอจะต้องพยายามอย่างที่สุดที่จะเป็นแม่คนเดียว ซึ่งจะต้องหาเลี้ยงลูกเพียงลำพังอีกครั้ง และหวังว่าจะสามารถอยู่รอดปลอดภัยได้
เรย์มอนด์นึกอยากขอแต่งงาน แต่ก็เปลี่ยนใจยื่นข้อเสนออ้อมๆ ให้เธอก่อน “ผมยื่นข้อเสนอให้คุณอยู่ที่นี่ ผมจะจ่ายค่าใช้จ่ายในการดูแลลูกทั้งหมด ขอแค่คุณอยู่ที่นี่กับผมเท่านั้น”
“ฉันไม่ใช่เมียเก็บของใครนะ พอกันทีฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว” กันพิรุณกำลังจะเดินหนีด้วยความโมโห แต่กลับถูกเธอดึงแขนเอาไว้อย่างแรง “ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“ฟังนะ แม่ตัวยุ่ง ฉันให้ข้อเสนอนี้ เพราะรู้ว่าเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับฉันง่ายๆ เพราะงั้นอย่ากวนประสาทอีก ฉันทนเธอมามากแล้วนะ” เรย์มอนด์ตะคอกใส่เธอ แล้วก็ต้องพยายามสะกดอารมณ์ไว้ ก่อนจะหมดแรงแล้วพูดตัดพ้ออย่างที่สุด “ทำยังไงคุณถึงจะเชื่อว่าผมรักคุณมากนะ”
กันพิรุณมองเขาอย่างสับสน คนร่างสูงเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง “ฉันขอโทษค่ะ เราไปนอนกันดีไหมคะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าไปรับลูก”
“ฝน พรุ่งนี้ผมพาคุณไปด้วยไม่ได้หรอก ถ้าพาไป ยายผมอาจจะมีข้อได้เปรียบ คุณมาจากครอบครัวที่อบอุ่นในแบบของคุณ แต่ครอบครัวผม เชื่อเถอะว่า อบอุ๊น อบอุ่น จนร้อนเป็นไฟเลยล่ะ” เรย์มอนด์บอกกับเธอ ขณะเข้ามาในห้องเพื่อหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนเพื่ออาบน้ำ
กันพิรุณหัวเราะนิดๆ แล้วมองเขาเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะมานั่งลูบท้องแล้วถอนใจยาว ดูเหมือนปัญหากลับมาหาเธออีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ตั้งใจวิ่งเข้าหาเหมือนคราวของซัมเมอร์
เธอจะทำอย่างไรดี...
**********************************************
พอเช้า เธอก็รู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอจึงพลิกตัวไปมองเขา เห็นเขายังคงหลับสนิทก็ได้แต่แอบถอนหายใจ แล้วเธอก็ถามตัวเอง
เธอต้องหักใจสักกี่ครั้งที่จะไม่หลงรักเขา...
เหตุผลใดในโลกอาจจะไม่มีความหมายเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างนั้นหรือ...
หากพอคิดถึงยายเขา ญาติสาวตัวแสบของเขา แล้วที่เหลืออีก เธอก็ต้องสลัดความคิดต่างๆ ทิ้งไป เพราะไม่อยากเสี่ยงอีกครั้ง แต่ก็อีกนั่นแหละ เธอจะทนได้ไหม ถ้าเขายังอยู่ใกล้ๆ แบบนี้
เธอค่อยๆ ปลดมือเขาออก ก่อนลุกขึ้นนั่ง แล้ววิงเวียนได้อย่างน่าประหลาด ก่อนนึกขึ้นได้ว่า...เธอกำลังจะมีลูกอีกคนกับเขา...และกำลังปวดหัวกับปัญหาใหม่ในชีวิตอีก
เขาค่อยๆ ขยับตัวขึ้น เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนเตียง แล้วเมื่อลืมตาก็เห็นเธอนั่งชันเข่าทำหน้าเครียดอยู่ จึงลูบแขนเธอเบาๆ ก่อนถาม “เป็นอะไรอีก”
กันพิรุณหันไปมองเขาแล้วก็ถอนหายใจ “ไปรับลูกให้ฉันทีสิคะ ฉันอยากเจอลูก”
เธอพูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้ออกมาอีก ก่อนจะซบหน้าที่เข่าตัวเองและสะอื้น
“ได้สิ” เรย์มอนด์นึกขึ้นได้ก็ลุกจากเตียง ก่อนจะเดินไปทำธุระในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะบอกกับเธอ “อย่าคิดมาก วันนี้ยังไงคุณก็ต้องได้เจอลูก ผมสัญญา”
กันพิรุณพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะ ฉันคิดถึงลูก”
เรย์มอนด์เดินมาจูบเรือนผมเธอเบาๆ ก่อนจะหยิบของแล้วออกไปจากห้องพัก โดยปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไป
นี่ไม่ใช่แค่ลูกที่ติดแม่...แต่เป็นแม่ที่ติดลูกอย่างแรงด้วย
**********************************************
เสียงร้องงอแงหนวกหูดังลั่นห้อง ก่อนเจ้าตัวเล็กแสบพยศอีกรอบ ด้วยการคว้าทุกอย่างเขวี่ยงทิ้งได้ตลอดเวลา เด็กชายวัยสามขวบไม่ยอมง่ายๆ เดินไปทั่วห้องพร้อมผ้าห่มของแม่
“จะหามาม้า” ซัมเมอร์กำลังคลุ้มคลั่งหนักข้อเมื่อไม่เห็นแม่
“หยุดนะ ซัมเมอร์” ภมรีตวาดเสียงดังเพื่อหยุดความบ้าคลั่งนี้
“หนูไม่หยุด” ซัมเมอร์ไม่หยุดง่ายๆ เขาเอาผ้าห่มของแม่คาดเอวแล้วเดินไปคว้าทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ ขว้างทิ้งลงพื้น แบบในละครที่เขาเคยดู เวลาที่เขาไม่ได้ดังใจ
หลังจากที่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวอย่างแรงมาทั้งคืน เมื่อได้กอดผ้าห่มของแม่นอนแล้ว เขาก็ตื่นขึ้นมาฮึดสู้อย่างประหลาด ดูเหมือนเขาจะมีเลือดนักสู้ตั้งแต่ยังเด็ก
เพียงแต่ขว้างไม่ขว้างเปล่า เขายังกรีดร้องไปทั่วอย่างไม่หยุดหย่อน
“ทำยังไงดีคะ คุณ ถ้าคุณเรย์มอนด์กลับมา ต้องรู้แน่ๆ เมื่อวานยังไม่อาละวาดเลยนะคะ” แม่บ้านพูดอย่างร้อนใจ
ภมรีเห็นฤทธิ์แล้วก็ต้องกระแทกลมหายใจ “ปล่อยให้อาละวาดไป เหนื่อยเมื่อไรก็หยุดเองน่ะแหละ”
“แหม พลังงานระดับนั้น คงไม่หยุดง่ายหรอกมั้งครับ ไงครับ ซัมเมอร์” เรย์มอนด์แอบย่องขึ้นมาได้พักใหญ่ แล้วมองยายเขาปวดหัวอยู่
“พ่อเรย์” ซัมเมอร์เจอก็รีบวิ่งไปหา แต่ภมรีขวางเอาไว้
เรย์มอนด์กำลังจะอุ้มลูกแต่ยายกลับจับลูกชายเอาไว้ เขาก็ต้องกอดอกขึ้นมา ก่อนจะเรียกเพื่อนที่เป็นตำรวจเข้ามา “นายจับไปเลย พวกนี้เป็นโจรลักพาตัว เขาลักพาตัวลูกชายฉันมา”
“จะดีเหรอวะเรย์” เพื่อนแอบกระซิบถาม
“เออ ฉันลงบันทึกประจำวันแล้วทางแม่ของลูกฉัน เขาก็แจ้งความไว้ที่พัทยาด้วย ดีที่ทางนั้น โรงแรมเขาปิดปรับปรุง แต่ไม่ได้ปิดกล้องวงจรปิด เมื่อคืนลุงของลูกฉันโทรมาบอกว่าได้ไฟล์ภาพแล้ว จะส่งมาให้เป็นหลักฐานที่นี่” เรย์มอนด์รีบบอกให้กับเพื่อนที่พาลูกน้องมาด้วย
“ขอโทษนะครับ เชิญคุณภมรีไปโรงพักเพื่อสอบปากคำด้วยครับ” เพื่อนเรย์มอนด์ก็เข้ามาเชิญตามมารยาท
“นายเรย์มอนด์ แกทำอย่างนี้กับฉันเลยเหรอ” ภมรีให้แค้นใจหลานชายนักที่ทำแบบนี้กับเธอ
“ผมเตือนยายแล้วนี่ ยายยังไม่ยอมให้ลูกชายผมคืนสักที ผมก็ต้องทำแบบนี้” เรย์มอนด์พูดหน้าตาเฉย แล้วก็อุ้มลูกชายที่วิ่งเข้ามาเกาะขา พร้อมหันไปแลบลิ้นใส่ยายแก่
“ไม่เอานะครับ มาม้าคงไม่อยากให้หนูทำกิริยาไม่ดีกับผู้ใหญ่แบบนี้นะ” เรย์มอนด์ดุลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก
“ฮับ หนูขอโทษฮับ” ซัมเมอร์เข้ากอดคอพ่อกลม และแน่นพอที่จะไม่ถูกพาไปไหนอีก
เพื่อนเรย์มอนด์ส่ายหน้า ก่อนจะบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก “ไม่อยากเชื่อว่าแกมีลูกจริงๆ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกหก” เรย์มอนด์ต้องอธิบายกับเพื่อนนานกว่าจะเชื่อว่าเขามีลูกจริงๆ
“ตกลง แกจะแจ้งความเรื่องยายแกลักพาตัวลูกแกจริงๆ เหรอวะ” เพื่อนเรย์มอนด์ถามซ้ำให้แน่ใจ
เรย์มอนด์มองหน้ายายที่กำลังขุ่นเคืองได้ที่ก่อนจะถาม “ว่าไงครับคุณยาย จริงๆ ถ้าคุณยายจะเลิกทำตัวเผด็จการแล้วพูดคุยดีๆ ผมจะบอกให้ฝนเขาถอนแจ้งความ เพราะสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกน่ะเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวอยู่แล้วนะครับ ว่าไงครับ ขอโทษสักคำก็จบแล้ว”
“ฉันไม่ขอโทษ ทีแกแอบไปมีลูกไว้ไม่บอกฉัน ยังไม่ขอโทษฉันเลย” ภมรีถือทิฐิขึ้นมาทันที
“ได้ครับ ผมขอโทษ อืม ซัมเมอร์ หนูก็ขอโทษด้วยสิ ที่เกิดมาเป็นลูกพ่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณทวดน่ะลูก” เรย์มอนด์แกล้งพูด แต่เจ้าลูกชายทำจริง
“หนูขอโทษฮับ” ซัมเมอร์กลายเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายเลยในทันที เมื่อคนที่บอกให้เขาทำคือ...พ่อ “พ่อฮับ หนูจะหาแม่ เมื่อคืนหนูร้องไห้ทั้งคืน ยายคนนี้ก็ไม่เห็นใจ พอหนูตื่นมาก็เลยโกรธ”
“พ่อเข้าใจ ดูจากสภาพที่เห็นก็พอรู้ เดี๋ยวพ่อเอาเอกสารสำคัญก่อนนะ เราจะไปอยู่อเมริกาทั้งครอบครัวเลย จะไม่กลับมาเมืองไทยอีก” เรย์มอนด์บอกกับลูกชายให้รู้ว่าเขาจะพาไปให้ไกลจากมือยายเขา
“อะไรนะ” ภมรีฟังแล้วก็ตกใจ เพราะใครๆ ก็พากันทิ้งเธอไป
“ถ้าไม่มีอะไรก็ไปก่อนนะ” เพื่อนเรย์มอนด์เห็นว่าทุกอย่างจบก็จะพาลูกน้องไป
“เออ พาลูกน้องไปกินข้าวที่โรงแรมฉันได้เลย ฉันเลี้ยงมื้อใหญ่ อยากเปิดเหล้าเปิดไวน์แพงแค่ไหนก็เลี้ยงตามสบายนะ ขอโทษที่รบกวน” เรย์มอนด์บอกกับเพื่อนก่อนจะเดินออกไปจากห้อง โดยไม่สนใจท่าทีของยาย
“เรย์ อย่าทำแบบนั้นเลยนะ” ภมรีมีน้ำเสียงอ่อนลงมาก
“ผมทำดีที่สุดแล้ว แต่ยายกลับทำชีวิตผมให้ยุ่งยากขึ้น อืม ซัมเมอร์อุดหูก่อนลูก” เรย์มอนด์บอกลูกชาย แล้วมองลูกชายอุดหู ก่อนจะพูดต่อ “ผมตั้งใจจะรวมครอบครัวผมให้สำเร็จ ผู้หญิงที่ผมรัก ลูกที่ผมรัก แต่ยายทำอะไร ยายพยายามแย่งชิง เอาแต่ใจตัวเอง ทั้งหมดยายทำเพื่อตัวยายเองทั้งนั้น ผมพอแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องทนอีก”
“แต่ยายทำเพื่อให้ครอบครัวเรากลับมาอยู่รวมกันนะ” ภมรีพยายามแก้ตัว
“เหรอครับ สิ่งที่ยายทำ ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง แม้แต่แม่ยังอยากอยู่กับพ่อมากกว่า ทำไมมันเป็นแบบนี้ เพราะนิสัยเอาแต่ใจของยายต่างหาก รู้ไหมครับ คุณตายังรักยายอยู่ แต่คุณยายกลับมองไม่เห็นมัน นี่เหรอครับ คนที่พยายามทำให้ครอบครัวกลับมารวมกัน แล้วยังจะทำให้ครอบครัวที่ผมพยายามสร้างแตกร้าวอีก” เรย์มอนด์หมดความอดทนที่จะเงียบ เขาพูดชัดเจนและตรงตัวที่สุด ก่อนจะเดินไปเก็บของแล้วออกไปจากห้องนี้
ภมรีได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าหลานชายจะกล้าพูดกับเธอถึงเพียงนี้ กว่าจะรู้ตัว แม่บ้านก็เข้ามาพยุงเธอเอาไว้แล้วพาไปยังที่นั่ง ซึ่งไม่มีข้าวของเละเทะอยู่
หรือเธอจะทำผิดไปจริงๆ...
**********************************************
สวัสดีค่ะ ^^
ช่วงนี้ฝนตกไม่เป็นเวลา
ยังไงก็ดูแลสุขภาพกายและใจของตนเอง แล้วก็คนใกล้ชิดรอบข้างด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจและติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอดนะคะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- ^^ มาให้อ่านเพิ่มแล้วค่ะ
คุณ sai --- จับเพื่อตรวจสอบค่ะ อิอิ
คุณ หมี่เย็น --- ร้ายเพราะรักค่ะ อิอิ
คุณ ปลาวาฬสีน้ำเงิน --- >,< ยายเป็นโรคอยากรู้อยากเห็นน่ะค่ะ
คุณ ชนาพัทธ์ --- เอาไปตรวจดีเอ็นเอค่ะ 555+
คุณ Orathai --- มาแล้วค่ะ หุหุ
คุณ pretty --- จัดให้ค่ะ ^^
คุณ fongpandy --- โดนลบไปตอนล้างระบบค่ะ เชิญอ่านที่เด็กดีหรือบล็อกแก๊งได้นะคะ
คุณ anOO --- ใช่ อรใส่ไฟไปมากเลยเชียวค่ะ
คุณ พรรณราย --- ขอโทษที่ให้รอนานค่า ^^"
คุณ kaeka --- 555+ เฮแน่นอนจ้าาาาาาาาาา
คุณ Noka --- ตอนต่อไปมาแล้วค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ค. 2554, 03:21:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ค. 2554, 03:24:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 3007
| << แผนร้ายในทางรัก16 | แผนร้ายในทางรัก15 >> |
oolong 6 พ.ค. 2554, 05:50:35 น.
Glad to see the new chapter ka.
Glad to see the new chapter ka.
wane 6 พ.ค. 2554, 06:19:55 น.
สถานการณ์คลี่คลายไปได้ด้วยดี ...นู๋น้อยคนใหม่จะชื่ออะไรหล่ะคราวนี้ ..สปริง แน่ๆ เลย
สถานการณ์คลี่คลายไปได้ด้วยดี ...นู๋น้อยคนใหม่จะชื่ออะไรหล่ะคราวนี้ ..สปริง แน่ๆ เลย
pattisa 6 พ.ค. 2554, 06:23:01 น.
waiting for the next chapter ka, don't let the reader wait too long naka ;)
waiting for the next chapter ka, don't let the reader wait too long naka ;)
sai 6 พ.ค. 2554, 08:09:04 น.
โว้ววววว หายไปนานเลยคุณเพลิง แต่ว่าพ่อมะนาวแก้ปัญหาได้เร็วดีชอบๆ^^
โว้ววววว หายไปนานเลยคุณเพลิง แต่ว่าพ่อมะนาวแก้ปัญหาได้เร็วดีชอบๆ^^
วรรณ 6 พ.ค. 2554, 11:22:28 น.
ไรท์เตอร์เจ้าขา
ตอนที่ 15 มีไหมคะ เว็บเก่าลงถึงตอนที่ 14 แต่เว็บใหม่เริ่มตอนที่ 16 เลย ตอนที่ 15 อยู่หนใด
เป็นกำลังใจให้นะคะ
ไรท์เตอร์เจ้าขา
ตอนที่ 15 มีไหมคะ เว็บเก่าลงถึงตอนที่ 14 แต่เว็บใหม่เริ่มตอนที่ 16 เลย ตอนที่ 15 อยู่หนใด
เป็นกำลังใจให้นะคะ
Pat 6 พ.ค. 2554, 11:36:57 น.
อิอิ เจ้าฝนได้ของแถมมาอีกหนึ่งล่ะ ขอเป็นผู้หญิงละกันน้า
อิอิ เจ้าฝนได้ของแถมมาอีกหนึ่งล่ะ ขอเป็นผู้หญิงละกันน้า
namzuza 6 พ.ค. 2554, 12:35:40 น.
สนุกจังเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ
สนุกจังเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ
kaeka 6 พ.ค. 2554, 12:55:28 น.
กรี๊ดดดดด และแล้วตอนใหม่ก็มาสักที
ที่สำคัญยายกันฝนนี่น่าจะเป็นหลานคุณยายภมรีแทนเรย์นะนี่ นิสัยคล้ายกันจริงๆ งานนี้เรย์ทุ่มเทเต็มที่แล้วเมื่อไหร่ยายกันฝนจะเชื่อใจเรย์สักที ลูกสองแล้วนะจ๊ะกันฝนจะไม่ยอมให้ซัมเมอร์กับน้องที่กำลังจะเกิดมีครอบครัวที่อบอุ่นจริงสักทีรึไง
อิอิ ไรเตอร์จ๋า อินอะ
กรี๊ดดดดด และแล้วตอนใหม่ก็มาสักที
ที่สำคัญยายกันฝนนี่น่าจะเป็นหลานคุณยายภมรีแทนเรย์นะนี่ นิสัยคล้ายกันจริงๆ งานนี้เรย์ทุ่มเทเต็มที่แล้วเมื่อไหร่ยายกันฝนจะเชื่อใจเรย์สักที ลูกสองแล้วนะจ๊ะกันฝนจะไม่ยอมให้ซัมเมอร์กับน้องที่กำลังจะเกิดมีครอบครัวที่อบอุ่นจริงสักทีรึไง
อิอิ ไรเตอร์จ๋า อินอะ
venus-yu 6 พ.ค. 2554, 14:25:04 น.
ตอนที่ 15หายไปไหน เวปเก่ามีถึงตอนที่14นะ
ตอนที่ 15หายไปไหน เวปเก่ามีถึงตอนที่14นะ
anOO 6 พ.ค. 2554, 14:50:32 น.
นึกว่าคุณยายจะเอ็นดูซัมเมอร์ ซะอีก
ฝนท้องอีกแล้ว คราวนี้คงหนีไม่พ้นเรย์มอนแล้วล่ะ
นึกว่าคุณยายจะเอ็นดูซัมเมอร์ ซะอีก
ฝนท้องอีกแล้ว คราวนี้คงหนีไม่พ้นเรย์มอนแล้วล่ะ
ชนาพัทธ์ 6 พ.ค. 2554, 15:03:18 น.
เย่ๆ สรุปมีน้องสปริง หรือน้องออทั่มจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ
พ่อเรย์เจ๋งมากฮ่ะ ปลื้มๆๆๆ
เย่ๆ สรุปมีน้องสปริง หรือน้องออทั่มจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ
พ่อเรย์เจ๋งมากฮ่ะ ปลื้มๆๆๆ
ตุ๊งแช่ 6 พ.ค. 2554, 15:05:45 น.
ได้อ่านแล้วว สมรอคอย งานนี้พ่อเรย์เป็นฮีโร่เลย
ได้อ่านแล้วว สมรอคอย งานนี้พ่อเรย์เป็นฮีโร่เลย
หมี่เย็น 6 พ.ค. 2554, 20:05:43 น.
ในที่สุดน้องของซัมเม่อก็มาเกิดสักที หุหุ รอตอนต่อไปคร้าบบ
ในที่สุดน้องของซัมเม่อก็มาเกิดสักที หุหุ รอตอนต่อไปคร้าบบ
wii 6 พ.ค. 2554, 21:06:26 น.
อ้าวววว ทวดของซัมเมอร์ทำผิดมหันท์นะ เอาDNAของเด็กไปตรวจเองได้ไงโดยที่ไม่ได้รับอณุญาตจากพ่อเเม่ของเด็ก ถึงจะเป็นหลานก็เหอะต้องได้รับอณุญาตก่อนถึงจะทำได้ โดยเฉพาะเด็กอยู่กับเเม่มาตลอดโดยที่พ่อไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย สิทธิ์ขาดก็อยู่ที่เเม่ของเด็กที่จะอณุญาตได้เเต่เพียงผู้เดียวพ่อก็ไม่มีสิทธิ์เพราะไม่ได้อยู่กินกับเเม่ของเด็กมาก่อน น่าเคาะกะโหลกยายเเก่นี่จริงๆ นี่เเหละน๊าเขาว่าเเก่กะโหลกกะลาเเก่เเบบไม่มีเเก่นสารหาเเต่เรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมาไห้ลูกหลาน
อ้าวววว ทวดของซัมเมอร์ทำผิดมหันท์นะ เอาDNAของเด็กไปตรวจเองได้ไงโดยที่ไม่ได้รับอณุญาตจากพ่อเเม่ของเด็ก ถึงจะเป็นหลานก็เหอะต้องได้รับอณุญาตก่อนถึงจะทำได้ โดยเฉพาะเด็กอยู่กับเเม่มาตลอดโดยที่พ่อไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลย สิทธิ์ขาดก็อยู่ที่เเม่ของเด็กที่จะอณุญาตได้เเต่เพียงผู้เดียวพ่อก็ไม่มีสิทธิ์เพราะไม่ได้อยู่กินกับเเม่ของเด็กมาก่อน น่าเคาะกะโหลกยายเเก่นี่จริงๆ นี่เเหละน๊าเขาว่าเเก่กะโหลกกะลาเเก่เเบบไม่มีเเก่นสารหาเเต่เรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมาไห้ลูกหลาน
smallman 7 พ.ค. 2554, 10:51:23 น.
ขอให้ฝนอย่าตัดสินใจทำอะไรแผงๆๆอีกเลย
ขอให้ฝนอย่าตัดสินใจทำอะไรแผงๆๆอีกเลย
ฟ้าหวาน 7 พ.ค. 2554, 11:48:48 น.
อย่าปล่อยให้คอยนานๆๆๆนะคะ คิดถึง อิอิ
อย่าปล่อยให้คอยนานๆๆๆนะคะ คิดถึง อิอิ
chivas 7 พ.ค. 2554, 18:33:57 น.
ว้าว จะเป็นน้อง spring หรือเปล่าคะเนี่ย รออานตอนต่อไปอยู่นะคะ
ว้าว จะเป็นน้อง spring หรือเปล่าคะเนี่ย รออานตอนต่อไปอยู่นะคะ
wind 8 พ.ค. 2554, 13:22:22 น.
ว้าวๆ ซัมเมอร์จะมีน้องมาเป็นเพื่อนเล่นแน่เลย
ว้าวๆ ซัมเมอร์จะมีน้องมาเป็นเพื่อนเล่นแน่เลย