EE.hack รหัสมนตรา ออนไลน์
ใครจะไปคิดว่าคนเกลียดเกมอย่างจินตา จะต้องมาโดนขังอยู่ในเกมออนไลน์ แถมจะตายแหล่มิตายแหล่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ทั้งๆที่เธอรับปากเพื่อนว่าจะเข้ามาลองเล่นเกมแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ตายสิ ความซวยของเธอยังไม่จบแค่นั้น เธอต้องมาติดแหง็กอยู่กับนายคีรินทร์ ผู้ชายอะไรไร้มารยาท ใจดำ ปากร้ายเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะช่วยชีวิตเธอไว้ก็เถอะแต่จะให้สำนึกขอบคุณนายนี่นะเหรอ ไม่มีวันซะละ อยากรู้จริงๆจะมีผู้หญิงที่ไหนยอมคบนายเป็นแฟนกัน
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
Tags: ไซไฟ แฟนตาซี โรมานติก คอมเมดี้ วัยรุ่น เกมออนไลน์
ตอน: บทที่ 2
“จินนี่!!” เสียงเรียกจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของจินตา
จินตาแทบไม่เชื่อสายตา ชายหนุ่มตรงหน้าคือคนที่เคยทำลายชีวิตของเธอ เขาย้อมผมสีทอง ตัวสูงกว่าเธอสองช่วงศีรษะ รูปร่างกำยำแบบนักกีฬา สมกับคนที่เคยเป็นดาวโรงเรียน หญิงสาวกัดริมฝีปาก เธอรีบสะบัดหน้าและเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที
กฤษณ์ ผู้ชายที่เธอเคยรัก เมื่อตอนที่เริ่มคบกับกฤษณ์ใหม่ๆ แม่ของจินตาคัดค้านเต็มที่ เพราะแม่ยังเห็นว่าจินตานั้นยังเด็กเกินไปที่จะมีแฟน แต่หญิงสาวไม่สนใจ เธอเชื่อการตัดสินใจของตัวเองว่าเธอเลือกคนไม่ผิด แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านมาได้สองปี ในขณะที่จินตากำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย กฤษณ์ก็มาขอเลิกกับเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นแล้ว
ในตอนแรกจินตาไม่สามารถยอมรับได้ เธอพยายามใช้ทุกวิธีเพื่อให้กฤษณ์กลับมาคืนดีกับเธอ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น กลับแย่ลงกว่าเดิม กฤษณ์ไม่ได้รักจินตาอีกต่อไป จริงๆแล้วเขาคงไม่ได้รักมาตั้งแต่ต้น กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ หญิงสาวต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างมาก ถ้าไม่ได้พีชช่วยเอาไว้เธอคงจะทำใจไม่ได้ และภายหลังจินตาก็ได้เข้าใจว่า กฤษณ์ไม่ได้รักเธอจริงๆ เขาแค่ต้องการตัวเธอต่างหาก และเธอก็คิดถูกที่ไม่ได้ยอมเขา เพราะสุดท้ายแล้วคนแบบเขาก็คงทิ้งเธอไปอยู่ดี
จินตาเร่งฝีเท้า ไม่สนใจเสียงเรียกที่ตามหลังมา พอเธอแน่ใจว่ากฤษณ์ไม่ได้ตามมา จินตาก็ยกมือซ้ายขึ้นให้ฝ่ามือหันเข้าหาตัว
“หน้าจอ” พอจินตาบอกคำสั่งเสียง บนฝ่ามือของเธอก็ปรากฏจอแสงขนาดเล็กเท่าอุ้งมือ จินตาเลือกคำสั่งโทรหาพีชทันที ภาพของพีชปรากฎในจอแสง บนฝ่ามือของจินตา
“พีช เธอมาเจอฉันที่ประตูข้างนะ”
“อ้าวเหรอ กำลังจะเดินไปประตูหน้าพอดี” พีชตอบกลับมา
“นายกฤษณ์ อยู่ที่ประตูหน้า เธอเลี่ยงมาเจอฉันที่ประตูข้างนะ”
“อะไร! เจอกฤษณ์เหรอ โลกกลมดีแท้ นึกว่าหลังเรียนจบจะไม่ได้เจออีกแล้วนะเนี่ย” พีชตอบ
หลังจากจินตาหุบฝ่ามือของเธอจอแสงก็หายไป จอแสงนั้นปรากฏออกมาจากสร้อยข้อมือของจินตา เนื่องจากคอมพิวเตอร์มีขนาดเล็กลงมาก สามารถบรรจุอยู่ในจี้ สร้อยคอ ต่างหู นาฬิกาข้อมือ และเครื่องประดับต่างๆได้ ทำให้ไม่จำเป็นต้องมีการพกพาอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ขนาดใหญ่อย่างเช่น โทรศัพท์มือถืออีกต่อไป
จินตารออยู่ซักพัก ก็เห็นพีชกำลังวิ่งมาหาเธอ พีชวิ่งมาถึงก็หอบเล็กน้อย ใช้มือปัดผมสั้นสีเขียว เธอสวมกางเกงยีนส์ขาสั้น และเสื้อแขนกุด
“แล้วเราจะไปที่ไหนกันดี” พีชถามขึ้น
“เริ่มจากด้านโน้นละกัน” จินตาตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปด้านขวาของห้างสรรพสินค้า พยายามหลบไม่ผ่านไปแถวหน้าห้างที่กฤษณ์ยืนอยู่
จินตาและพีชเดินเลือกดูสินค้าหลากหลาย ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องประดับ แม้จะใช้เวลาเดินกันเป็นชั่วโมง แต่ก็ยังเดินไม่ถึงหนึ่งในสิบของห้าง เนื่องจากห้างอีไออีเป็นห้างใหญ่ มีสินค้าเกือบทุกประเภท ทั้งแบบขายส่งและขายปลีก ปรกติแล้วสินค้าพวกนี้สามารถสั่งซื้อผ่านวีเวิลด์ได้เช่นกัน แต่สำหรับเหล่านักช้อปแล้ว บรรยากาศในการได้มาเลือกซื้อสินค้านั้นต่างกัน เหมือนที่จินตามักเรียกว่า สุนทรีย์แห่งการช้อปปิ้ง
เมื่อได้เสียเงินจนพอใจแล้ว จินตาก็อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ลืมไปเลยว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอจะเพิ่งหงุดหงิดมา
“เดี๋ยวแวะร้านนี้นิดนึงสิ” พีชบอก มองไปร้านที่อยู่ด้านซ้ายมือ
จินตาพยักหน้าตอบ ภายในร้านมีอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์มากมาย จัดเรียงรายภายในช่องบนผนังสีขาว มีอยู่หลายชิ้นที่จินตาไม่รู้จักว่ามันคืออะไร
“คุณลูกค้ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” เสียงของหุ่นยนต์พนักงานขายดังขึ้น เมื่อพีชและจินตาเดินเข้ามาในร้าน ร่างสีขาวที่ทำจากวัสดุโพลิเมอร์มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ เดินออกมาต้อนรับ ปรกติแล้วร้านค้าส่วนใหญ่จะใช้หุ่นยนต์เป็นพนักงาน นอกจากจะเป็นแฟชั่นแล้ว หุ่นยนต์ยังไม่มีการเกี่ยงงาน หรือขอเงินเดือนเพิ่มด้วย
“มีเครื่องยังชีพสำหรับใช้กับวีเวิลด์ไหม” พีชถามหุ่นยนต์
“คุณลูกค้าอยากได้รุ่น ...” หุ่นยนต์เริ่มสาธยายชื่อรุ่นและประสิทธิภาพของแต่ละรุ่นอย่างยาวเหยียด
“เดี๋ยวๆ พอก่อน” พีชขัดขึ้น “ชั้นมีงบไม่เยอะ เอาแบบใช้คนเดียว สามารถใช้งานต่อเนื่องได้ซักเดือนโดยไม่ต้องเปลี่ยนอะไหล่”
“งั้นผมขอแนะนำรุ่นนี้เลยนะครับ X2-SLV ราคาไม่แพง สามารถใช้งานได้ต่อเนื่องเดือนครึ่งไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนไส้กรองหรือชาร์จแบตตารี่ ขนาดกะทัดรัด สามารถใส่ที่ข้อมือได้เลย ตอนนี้มีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งด้วยนะครับ” หุ่นยนต์รีบปิดการขายอย่างรวดเร็ว
พีชทำท่าคิดหนักว่าจะเอารุ่นนี้ดีไหม จนจินตาต้องเข้ามาสะกิด
“นี่ยัยพีช จะซื้อเครื่องยังชีพไปทำอะไรนะ”
“ก็เอาไปเล่นเกมนะสิ ถามได้”
“เล่นเกม!” จินตาทำตาโต “นี่เธอจะเข้าไปอยู่ในเกมนานแค่ไหนเนี่ย ถึงต้องซื้อเครื่องยังชีพเลย”
“ก็กะว่าตอนนี้อีกเดือนกว่าจะเปิดเทอม เลยจะเล่นซักสองอาทิตย์” พีชทำหน้าทะเล้น แลบลิ้นให้
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย นี่กะจะทิ้งเพื่อนไปตั้งสองอาทิตย์เชียว” จินตาตีเพื่อนสาวที่ไหล่เบาๆ
“ก็ถึงได้ชวนให้ไปเล่นด้วยกันนี่ไง”
“เฮ้อ... เดี๋ยวคิดดูอีกทีละกัน” จินตาทำหน้าเซ็ง ไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะติดเกมขนาดนี้ เธอก็พอรู้มาว่าเกมอีพิคอีร่า[Epic Era] หรือที่มักถูกเรียกย่อๆว่า อีอี [EE] นั้นเป็นเกมที่ฮิตมากเกมหนึ่ง จนกลายเป็นแฟชั่นเลยทีเดียว ถ้าไม่ติดว่ากฤษณ์เล่นเกมนี้อยู่ละก็ เธอคงเล่นเป็นเพื่อนพีชนานแล้ว ไม่อยากบังเอิญไปเจอกันแบบวันนี้อีก
พีชเหมือนอ่านความคิดเพื่อนสาวได้ “รู้หรอกว่าไม่อยากเจอกฤษณ์อีก แต่ในเกมมีคนเล่นเป็นล้านนะ เธอคงไม่ซวยเจอกันบ่อยๆหรอก”
พีชเห็นเพื่อนสาวไม่ปฏิเสธ เธอก็พอจะรู้แล้วว่า จินตาเริ่มจะใจอ่อน เธอจึงรีบบอกหุ่นยนต์พนักงานขาย
“งั้นเอาเครื่องนี้เลย ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งใช่ไหม”
“ได้เลยครับคุณลูกค้า ทั้งหมดสามหมื่นห้าพันบาทครับ” พีชเรียกจอแสงขึ้นมาบนฝ่ามือ แล้วกดจำนวนเงินที่ต้องการ หลังจากนั้นเอาจอแสงสัมผัสกับมือของหุ่นยนต์
“ได้รับการโอนเงินเรียบร้อยครับ เราจะจัดส่งสินค้าไปที่บ้านของคุณลูกค้าภายในหนึ่งชั่วโมงครับ”
“เธอเอาไปเครื่องหนึ่งนะ” พีชรีบบอกเพื่อนสาว
“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้บอกว่าจะเล่นเลย”
“น่านะ ไหนๆก็ซื้อแล้ว” พีชพูดแกมบังคับทันที จินตาก็ชักจนใจกับเพื่อนรักคนนี้จริงๆ
หลังจากช้อปปิ้งเสร็จ จินตาและพีชก็ไปนั่งกินเค้กพร้อมจิบน้ำปั่นบริเวณใกล้ๆกับที่เขาจัดกิจกรรมเกี่ยวกับเกมอีพิคอีร่า[Epic Era] ภายใต้ชื่องาน อีอีเฟสติวัล[EE Festival] ชายหนุ่มหลายคนเริ่มสังเกตเห็นสาวสวยสองคนนั่งกินอยู่ในร้าน ทั้งคู่ดูโดดเด่นกว่าหญิงสาวคนอื่นอย่างมาก ทำให้หนุ่มๆมองตาเป็นมัน ขนาดคนที่มากันเป็นคู่ยังต้องเหลียวมอง จนโดนแฟนของตัวเองดึงหูลากไปทางอื่น
มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปหาสองสาว โดยที่คนอื่นได้แต่รู้สึกเสียดายที่ตัวเองมัวแต่คิด เลยโดนตัดหน้า ชายหนุ่มไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะของทั้งคู่ จินตากับพีชเริ่มสังเกตเห็นว่า มีคนมายืนอยู่ที่โต๊ะของพวกเธอ ชายหนุ่มเอามือเสยผมที่ลงมาปกหน้า ด้วยท่าที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิต
“สวัสดีครับคนสวย” ชายหนุ่มทักทาย เก๊กเสียงหล่อเต็มที่ พร้อมส่งสายตาหวานให้กับทั้งสองคน สองสาวรู้สึกขนลุก เหมือนเห็นแมลงสาบ ส่งสายตาอำมหิตกลับไป
แต่ชายหนุ่มไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย “ถ้าไม่รังเกียจให้ผมเลี้ยงของหวานคนสวยนะครับ”
“รังเกียจค่ะ” ทั้งคู่พูดแบบไม่ต้องคิด ชายหนุ่มเหมือนโดนมีดปักกลางหลัง
แต่ยังไม่ยอมแพ้ เทพจีบหญิงคนนี้เจอแค่นี้ มีหรือจะหวั่นไหว ชายหนุ่มเอามือเสยผม เอียงหน้าเก๊กหล่อ
“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิครับ การได้รู้จักคนสวยแบบพวกคุณ เหมือนผมได้ใช้ชีวิตบนสรวงสวรรค์”
“แต่พวกฉันเหมือนกำลังลงนรก” พีชพูดขณะยกน้ำขึ้นมาดูด “แถมมีแมลงสาบยั้วเยี้ย”
ชายหนุ่มเจอมีดปักอกไปอีกเล่ม แต่เพราะหน้าหนากว่าปรกติ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปาก
“นี่หยุดเลย! นายแมลงสาบ! อย่ามาทำตัวน่ารังเกียจแถวนี้ เสียบรรยากาศหมด จะไปไหนก็ไป!!” จินตาออกปากไล่ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะลุกกระทืบแมลงสาบ
ชายหนุ่มเหมือนโดนมีดปักกลางกระบาล ต้องเดินคอตกจากไป แต่ยังบ่นพึมพำกับตัวเอง “แมลงสาบนี่หน้าตายังไงนะ ต้องหล่อแน่ๆเลย”
จินตากับพีชหลังจากเชือดไก่ไปหนึ่งตัว บรรดาลิงทั้งหลายก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่ยวายกับพวกเธออีก ทั้งคู่เลยได้มีเวลาสนใจจอแสงขนาดใหญ่ ตรงที่เขาจัดงานอีอีเฟสติวัล ซึ่งตอนนี้กำลังฉายภาพพิธีกรสาวสวย พิธีกรในจอพูดขึ้น
“ขอเชิญคุณคริสขึ้นมารับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปีด้วยคะ”
ชายหนุ่มผมสีฟ้าน้ำทะเล เขาใส่กางเกงยีนส์ ผิวสีแทนของชายหนุ่มดูเข้ากับเสื้อยืดสีดำ พอเขาก้าวขึ้นเวลาที ก็มีเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับมากมาย
“ขอเชิญคุณเอกราช ประธานบริษัทอีไออี มอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเลิศคะ” พอพีธีกรพูดจบ ผู้ชายใส่สูทร่างอวบ ก็รับถ้วยรางวัลมาจากพนักงานยื่นให้แก่คริส เสียงกรี๊ดดังสนั่น เมื่อมอบรางวัลเสร็จ พีธีกรสาวก็เริ่มสัมภาษณ์คริสทันที
“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างคะ ที่ได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปี”
“ก็ดีใจมากครับ ยังตื่นเต้นไม่หายเลย แต่ผมคงไม่ได้รางวัลนี้ถ้าไม่มีเพื่อนๆคอยช่วย” คริสตอบพร้อมกับชูถ้วยรางวัลขึ้นเหนือหัว เสียงกรี๊ดดังสนั่นอีกครั้ง
“นอกจากเป็นผู้เล่นยอดเยี่ยมแล้ว กิลล์ของคุณคริสยังเป็นกิลล์อันดับหนึ่งของเกมอีอีด้วยใช่ไหมคะ”
“ก็ใช่ครับ ถ้าดูจากอันดับภายในเกม กิลล์เรดฟีนิกซ์ของพวกผม ก็ครองอันดับหนึ่งมาได้สองปีแล้วครับ”
หลังจากนั้นพิธีกรก็ยังถามอีกหลายคำถาม และเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับได้เป็นระยะ
จินตามองไปที่จอแสง ในปากคาบหลอดดูดน้ำปั่น บลูเบอร์รี่ สมู้ตตี้ เอามือค้างซ้ายท้าวคางเอาไว้
“กิลล์งั้นเหรอ” จินตาเปรยขึ้นมา
“ก็เป็นกลุ่มของผู้เล่นนั่นแหละ หรือจะเรียกว่าสมาคมก็ได้ และมีสิทธิหลายอย่าง เช่น ค้าขาย เข้าร่วมกิจกรรมสงคราม อะไรแบบนี้แหละ” พีชช่วยอธิบายให้เพื่อนสาวฟัง อย่าว่าแต่เกมออนไลน์เลย แค่เกมทั่วๆไป จินตาก็แทบไม่เคยเล่น
“ในเกมก็ต้องค้าขายเหรอ ดูท่าทางลำบากเนอะ” จินตาพูดแบบคนไม่ค่อยเข้าใจ พีชเองก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง
ขณะที่พีชกำลังตั้งหน้าตั้งตากินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย อยู่ๆจินตาก็ลุกขึ้นกะทันหัน
“เราไปจากที่นี่กันเถอะ” จินตาพูดขึ้น
“ทำไมละ ยังกินไม่หมดเลย” พีชเสียดายเธอเพิ่งกินเค้กไปแค่ครึ่งเดียวเอง แต่หลังจากนั้นเธอก็เหลียวมองตามสายตาเพื่อนสาว กฤษณ์กับผู้หญิงผมสีส้มไฮไลท์สีทอง ใส่ชุดเดรสกระโปรงสั้นสีขาว กำลังเดินมาทางนี้
ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทำให้กฤษณ์ต้องทิ้งจินตาไป พีชกับจินตารีบจ่ายเงินค่าเค้กและเครื่องดื่ม แต่ขณะเพิ่งเดินออกจากร้าน
“จะรีบไปไหนละ ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอไง” เอมี่ แฟนของกฤษณ์ เดินมาดักหน้าจินตา
“ไม่คิด” จินตาพูด พร้อมเดินเลี่ยงออกมา
“รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวแบบนี้ก็ดี” เอมี่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างดูถูก เธอรู้สึกเป็นผู้ชนะเสมอ เวลานึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ที่เธอแย่งกฤษณ์มาได้ยังไง
จินตาหยุด หันกับมาจ้องหน้าเอมี่ทันที ในขณะที่บรรยากาศเริ่มมาคุ
“จินนี่กับพีชเป็นยังไงกันบ้างครับ ไม่เจอกันนานเลย” เสียงจากชายหนุ่มผมทองขัดขึ้น เดินเข้ามาแทรกระหว่างจินตากับเอมี่
“ฉันชื่อจินตา ชื่อจินนี่ไม่ได้มีไว้ให้คนแบบนายเรียก” จินตาพูดตอบกฤษณ์อย่างโกรธๆ
“คนเขาพูดดีด้วยแล้วยังทำเป็นหยิ่ง เธอนะไม่รู้อะไรซะแล้ว” เอมี่พูด “กฤษณ์ตอนนี้ติดหนึ่งในสิบผู้เล่นยอดเยี่ยมของเกมอีอีนะยะ แถมยังเป็นรองหัวหน้ากิลล์เรดฟีนิกซ์อีก”
“ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรที่เกี่ยวคนชั่วๆอย่างพวกเธอ” จินตาพูดพร้อมกับมองไปที่กฤษณ์อดีตแฟนของเธอ ส่วนเอมี่ทำท่าจะเข้ามาตบจินตาแต่ถูกกฤษณ์ดึกแขนเอาไว้ จินตามองไปที่เอมี่อย่างท้าทาย
พีชเห็นบรรยากาศแล้วต้องรีบมาจับแขนเพื่อสาว
“จะให้ถูกคือ นายกฤษณ์อยู่อันดับสิบ” พีชช่วยแก้ให้ แต่โดนเอมี่ถลึงตาใส่
“ไม่เห็นจะเท่าไร” จินตาพูด และไม่เข้าใจว่ามันจะสำคัญตรงไหน
“ถ้าอย่างนั้นก็มาแข่งกันหน่อยไหมละ อย่างเธอนะแค่เริ่มเล่นก็คงไม่ไหวซะแล้วมั้ง รับรองว่าถ้าเจอเธอในเกม ฉันเชือดเธอทิ้งแน่” เอมี่พูดอย่างดูถูก
“ที่ฉันไม่เล่นเพราะไม่อยากจะเจอหน้าคนแบบพวกเธอต่างหาก” จินตาพูด “พีชเราไปกันเถอะ”
จินตากลับมาถึงบ้านก็ยังอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น คำพูดดูถูกของเอมี่มันเสียดแทงใจ ถ้าเป็นคนอื่นพูดเธอคงเฉยๆ แต่พอเป็นเอมี่มันทำให้เธออยากจะทำอะไรซักอย่าง
(หนอย แค่เกมมันจะอะไรกันนักกันหนา) จินตาคิด
(กะอีแค่เกมแค่นี้ ฉันก็เล่นได้เหมือนกันแหละ) จินตาเลยตัดสินใจโทรกลับไปบอกพีชว่าเธอตัดสินใจจะเล่นเกมนี้ แต่มีเงื่อนไขว่า แค่ลองเล่นวันเดียวพอ
“อะไรกันแค่วันเดียวเองเหรอ” พีชพูด
“ก็แค่วันเดียวนะสิ”
“แหม แต่แค่วันเดียว นี่เล่นอะไรไม่ได้เยอะหรอกนะ”
“ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไรก็แค่นั้น คราวหน้าเจอยายนั่นอีกจะได้ตอกหน้าให้หงาย”
“เล่นต่อซักหลายวันก็ดีนะ เดี๋ยวจะแนะนำหนุ่มหล่อๆให้รู้จัก รับรองนายกฤษณ์ชิดซ้าย”
“ไม่เอาหรอก” จินตาตัดบท
“อืม งั้นพรุ่งนี้พอดีเขากำลังจะจัดอีเว้นใหญ่ เราเริ่มเล่นกันพรุ่งนี้ละกัน ฉันอยากให้เธอเห็นว่าเกมนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน”
วันต่อมา จินตาเริ่มเล่นเกม โดยใช้อุปกรณ์คล้ายวงแหวน มีลักษณะเป็นตัวยู ปลายสองฝั่งของวงแหวนไม่ได้บรรจบกัน บนปลายของวงแหวนมีผลึกคล้ายๆคริสตัล ข้างในผลึกมีแผงวงจรอิเลคทรอนิกส์ จินตาหยิบมันครอบลงบนศีรษะ ปรกติอุปกรณ์แบบนี้แทบทุกบ้านต้องมีใช้ เพราะถ้าต้องการใช้วีเวิลด์ จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์นี้ต่อเข้าสู่โลกเสมือนจริง
จินตาหยิบอุปกรณ์ยังชีพ รูปร่างคล้ายนาฬิกาข้อมือ สวมไว้ที่ข้อมือด้านซ้าย กดปุ่มเริ่มทำงาน เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนมดกัดเล็กน้อย อุปกรณ์ยังชีพนั้น หลังจากสวมไปแล้ว อุปกรณ์จะเชื่อมต่อเข้ากับเส้นเลือดใหญ่ภายในร่างกาย สามารถให้สารอาหาร กรองของเสียออกจากเลือด ปรับระดับความเป็นกรดเบสภายในร่างกาย หลังจากหลับไปร่างกายจะถูกบังคับให้อยู่ในสภาพจำศีล
จินตาสวมวงแหวนลงบนหัว เลือกเมนูเข้าสู่เกมอีพิคอีร่าบนจอแสง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ผ่านไปประมาณ 10 วินาที ภาพตรงหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
ตอนนี้จินตายืนอยู่ในห้องโถงสีขาว กลางห้องมีโต๊ะคล้ายกับโต๊ะประชาสัมพันธ์ของอาคารขนาดใหญ่ หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหน้ากล่าวทักทาย
“สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับสู่เกม อีพิค อีร่า [Epic Era] คะ”
“จะเริ่มเล่นเกมอีอีคะ” จินตาตอบ
“คุณจินตา สุวัตรอนันตกุลนะคะ จะใช้นี้เล่นเกมเลยใช่ไหมคะ”
“ใช่คะ”
“คุณจินตามีร่างอวตารที่ใช้กับวีเวิลด์อยู่แล้ว จะใช้เลยไหมคะ”
“ใช้คะ”
“กรุณาเลือกอาชีพของตัวละครคะ สามารถดูรายละเอียดจากจอแสงด้านหน้าได้เลยคะ”
เมื่อจินตาเลือกบนเมนู มีภาพสามมิติของเธอปรากฏตรงหน้า เปลี่ยนชุดและโพสท่าหลากหลายตามแต่ละอาชีพ
“เอาอันไหนดีน้า” จินตาพยายามใช้ความคิด “อันนี้ละกัน ชุดสวยดี”
จินตาแทบไม่เชื่อสายตา ชายหนุ่มตรงหน้าคือคนที่เคยทำลายชีวิตของเธอ เขาย้อมผมสีทอง ตัวสูงกว่าเธอสองช่วงศีรษะ รูปร่างกำยำแบบนักกีฬา สมกับคนที่เคยเป็นดาวโรงเรียน หญิงสาวกัดริมฝีปาก เธอรีบสะบัดหน้าและเดินหนีออกมาจากตรงนั้นทันที
กฤษณ์ ผู้ชายที่เธอเคยรัก เมื่อตอนที่เริ่มคบกับกฤษณ์ใหม่ๆ แม่ของจินตาคัดค้านเต็มที่ เพราะแม่ยังเห็นว่าจินตานั้นยังเด็กเกินไปที่จะมีแฟน แต่หญิงสาวไม่สนใจ เธอเชื่อการตัดสินใจของตัวเองว่าเธอเลือกคนไม่ผิด แต่แล้วเมื่อเวลาผ่านมาได้สองปี ในขณะที่จินตากำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลายปีสุดท้าย กฤษณ์ก็มาขอเลิกกับเธอ ด้วยเหตุผลที่ว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นแล้ว
ในตอนแรกจินตาไม่สามารถยอมรับได้ เธอพยายามใช้ทุกวิธีเพื่อให้กฤษณ์กลับมาคืนดีกับเธอ แต่นั่นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น กลับแย่ลงกว่าเดิม กฤษณ์ไม่ได้รักจินตาอีกต่อไป จริงๆแล้วเขาคงไม่ได้รักมาตั้งแต่ต้น กว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ หญิงสาวต้องใช้ความพยายามและความอดทนอย่างมาก ถ้าไม่ได้พีชช่วยเอาไว้เธอคงจะทำใจไม่ได้ และภายหลังจินตาก็ได้เข้าใจว่า กฤษณ์ไม่ได้รักเธอจริงๆ เขาแค่ต้องการตัวเธอต่างหาก และเธอก็คิดถูกที่ไม่ได้ยอมเขา เพราะสุดท้ายแล้วคนแบบเขาก็คงทิ้งเธอไปอยู่ดี
จินตาเร่งฝีเท้า ไม่สนใจเสียงเรียกที่ตามหลังมา พอเธอแน่ใจว่ากฤษณ์ไม่ได้ตามมา จินตาก็ยกมือซ้ายขึ้นให้ฝ่ามือหันเข้าหาตัว
“หน้าจอ” พอจินตาบอกคำสั่งเสียง บนฝ่ามือของเธอก็ปรากฏจอแสงขนาดเล็กเท่าอุ้งมือ จินตาเลือกคำสั่งโทรหาพีชทันที ภาพของพีชปรากฎในจอแสง บนฝ่ามือของจินตา
“พีช เธอมาเจอฉันที่ประตูข้างนะ”
“อ้าวเหรอ กำลังจะเดินไปประตูหน้าพอดี” พีชตอบกลับมา
“นายกฤษณ์ อยู่ที่ประตูหน้า เธอเลี่ยงมาเจอฉันที่ประตูข้างนะ”
“อะไร! เจอกฤษณ์เหรอ โลกกลมดีแท้ นึกว่าหลังเรียนจบจะไม่ได้เจออีกแล้วนะเนี่ย” พีชตอบ
หลังจากจินตาหุบฝ่ามือของเธอจอแสงก็หายไป จอแสงนั้นปรากฏออกมาจากสร้อยข้อมือของจินตา เนื่องจากคอมพิวเตอร์มีขนาดเล็กลงมาก สามารถบรรจุอยู่ในจี้ สร้อยคอ ต่างหู นาฬิกาข้อมือ และเครื่องประดับต่างๆได้ ทำให้ไม่จำเป็นต้องมีการพกพาอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ขนาดใหญ่อย่างเช่น โทรศัพท์มือถืออีกต่อไป
จินตารออยู่ซักพัก ก็เห็นพีชกำลังวิ่งมาหาเธอ พีชวิ่งมาถึงก็หอบเล็กน้อย ใช้มือปัดผมสั้นสีเขียว เธอสวมกางเกงยีนส์ขาสั้น และเสื้อแขนกุด
“แล้วเราจะไปที่ไหนกันดี” พีชถามขึ้น
“เริ่มจากด้านโน้นละกัน” จินตาตอบพร้อมกับชี้นิ้วไปด้านขวาของห้างสรรพสินค้า พยายามหลบไม่ผ่านไปแถวหน้าห้างที่กฤษณ์ยืนอยู่
จินตาและพีชเดินเลือกดูสินค้าหลากหลาย ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องประดับ แม้จะใช้เวลาเดินกันเป็นชั่วโมง แต่ก็ยังเดินไม่ถึงหนึ่งในสิบของห้าง เนื่องจากห้างอีไออีเป็นห้างใหญ่ มีสินค้าเกือบทุกประเภท ทั้งแบบขายส่งและขายปลีก ปรกติแล้วสินค้าพวกนี้สามารถสั่งซื้อผ่านวีเวิลด์ได้เช่นกัน แต่สำหรับเหล่านักช้อปแล้ว บรรยากาศในการได้มาเลือกซื้อสินค้านั้นต่างกัน เหมือนที่จินตามักเรียกว่า สุนทรีย์แห่งการช้อปปิ้ง
เมื่อได้เสียเงินจนพอใจแล้ว จินตาก็อารมณ์ดีขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ลืมไปเลยว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอจะเพิ่งหงุดหงิดมา
“เดี๋ยวแวะร้านนี้นิดนึงสิ” พีชบอก มองไปร้านที่อยู่ด้านซ้ายมือ
จินตาพยักหน้าตอบ ภายในร้านมีอุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์มากมาย จัดเรียงรายภายในช่องบนผนังสีขาว มีอยู่หลายชิ้นที่จินตาไม่รู้จักว่ามันคืออะไร
“คุณลูกค้ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” เสียงของหุ่นยนต์พนักงานขายดังขึ้น เมื่อพีชและจินตาเดินเข้ามาในร้าน ร่างสีขาวที่ทำจากวัสดุโพลิเมอร์มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ เดินออกมาต้อนรับ ปรกติแล้วร้านค้าส่วนใหญ่จะใช้หุ่นยนต์เป็นพนักงาน นอกจากจะเป็นแฟชั่นแล้ว หุ่นยนต์ยังไม่มีการเกี่ยงงาน หรือขอเงินเดือนเพิ่มด้วย
“มีเครื่องยังชีพสำหรับใช้กับวีเวิลด์ไหม” พีชถามหุ่นยนต์
“คุณลูกค้าอยากได้รุ่น ...” หุ่นยนต์เริ่มสาธยายชื่อรุ่นและประสิทธิภาพของแต่ละรุ่นอย่างยาวเหยียด
“เดี๋ยวๆ พอก่อน” พีชขัดขึ้น “ชั้นมีงบไม่เยอะ เอาแบบใช้คนเดียว สามารถใช้งานต่อเนื่องได้ซักเดือนโดยไม่ต้องเปลี่ยนอะไหล่”
“งั้นผมขอแนะนำรุ่นนี้เลยนะครับ X2-SLV ราคาไม่แพง สามารถใช้งานได้ต่อเนื่องเดือนครึ่งไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนไส้กรองหรือชาร์จแบตตารี่ ขนาดกะทัดรัด สามารถใส่ที่ข้อมือได้เลย ตอนนี้มีโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งด้วยนะครับ” หุ่นยนต์รีบปิดการขายอย่างรวดเร็ว
พีชทำท่าคิดหนักว่าจะเอารุ่นนี้ดีไหม จนจินตาต้องเข้ามาสะกิด
“นี่ยัยพีช จะซื้อเครื่องยังชีพไปทำอะไรนะ”
“ก็เอาไปเล่นเกมนะสิ ถามได้”
“เล่นเกม!” จินตาทำตาโต “นี่เธอจะเข้าไปอยู่ในเกมนานแค่ไหนเนี่ย ถึงต้องซื้อเครื่องยังชีพเลย”
“ก็กะว่าตอนนี้อีกเดือนกว่าจะเปิดเทอม เลยจะเล่นซักสองอาทิตย์” พีชทำหน้าทะเล้น แลบลิ้นให้
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย นี่กะจะทิ้งเพื่อนไปตั้งสองอาทิตย์เชียว” จินตาตีเพื่อนสาวที่ไหล่เบาๆ
“ก็ถึงได้ชวนให้ไปเล่นด้วยกันนี่ไง”
“เฮ้อ... เดี๋ยวคิดดูอีกทีละกัน” จินตาทำหน้าเซ็ง ไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะติดเกมขนาดนี้ เธอก็พอรู้มาว่าเกมอีพิคอีร่า[Epic Era] หรือที่มักถูกเรียกย่อๆว่า อีอี [EE] นั้นเป็นเกมที่ฮิตมากเกมหนึ่ง จนกลายเป็นแฟชั่นเลยทีเดียว ถ้าไม่ติดว่ากฤษณ์เล่นเกมนี้อยู่ละก็ เธอคงเล่นเป็นเพื่อนพีชนานแล้ว ไม่อยากบังเอิญไปเจอกันแบบวันนี้อีก
พีชเหมือนอ่านความคิดเพื่อนสาวได้ “รู้หรอกว่าไม่อยากเจอกฤษณ์อีก แต่ในเกมมีคนเล่นเป็นล้านนะ เธอคงไม่ซวยเจอกันบ่อยๆหรอก”
พีชเห็นเพื่อนสาวไม่ปฏิเสธ เธอก็พอจะรู้แล้วว่า จินตาเริ่มจะใจอ่อน เธอจึงรีบบอกหุ่นยนต์พนักงานขาย
“งั้นเอาเครื่องนี้เลย ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งใช่ไหม”
“ได้เลยครับคุณลูกค้า ทั้งหมดสามหมื่นห้าพันบาทครับ” พีชเรียกจอแสงขึ้นมาบนฝ่ามือ แล้วกดจำนวนเงินที่ต้องการ หลังจากนั้นเอาจอแสงสัมผัสกับมือของหุ่นยนต์
“ได้รับการโอนเงินเรียบร้อยครับ เราจะจัดส่งสินค้าไปที่บ้านของคุณลูกค้าภายในหนึ่งชั่วโมงครับ”
“เธอเอาไปเครื่องหนึ่งนะ” พีชรีบบอกเพื่อนสาว
“เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้บอกว่าจะเล่นเลย”
“น่านะ ไหนๆก็ซื้อแล้ว” พีชพูดแกมบังคับทันที จินตาก็ชักจนใจกับเพื่อนรักคนนี้จริงๆ
หลังจากช้อปปิ้งเสร็จ จินตาและพีชก็ไปนั่งกินเค้กพร้อมจิบน้ำปั่นบริเวณใกล้ๆกับที่เขาจัดกิจกรรมเกี่ยวกับเกมอีพิคอีร่า[Epic Era] ภายใต้ชื่องาน อีอีเฟสติวัล[EE Festival] ชายหนุ่มหลายคนเริ่มสังเกตเห็นสาวสวยสองคนนั่งกินอยู่ในร้าน ทั้งคู่ดูโดดเด่นกว่าหญิงสาวคนอื่นอย่างมาก ทำให้หนุ่มๆมองตาเป็นมัน ขนาดคนที่มากันเป็นคู่ยังต้องเหลียวมอง จนโดนแฟนของตัวเองดึงหูลากไปทางอื่น
มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้าไปหาสองสาว โดยที่คนอื่นได้แต่รู้สึกเสียดายที่ตัวเองมัวแต่คิด เลยโดนตัดหน้า ชายหนุ่มไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะของทั้งคู่ จินตากับพีชเริ่มสังเกตเห็นว่า มีคนมายืนอยู่ที่โต๊ะของพวกเธอ ชายหนุ่มเอามือเสยผมที่ลงมาปกหน้า ด้วยท่าที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิต
“สวัสดีครับคนสวย” ชายหนุ่มทักทาย เก๊กเสียงหล่อเต็มที่ พร้อมส่งสายตาหวานให้กับทั้งสองคน สองสาวรู้สึกขนลุก เหมือนเห็นแมลงสาบ ส่งสายตาอำมหิตกลับไป
แต่ชายหนุ่มไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย “ถ้าไม่รังเกียจให้ผมเลี้ยงของหวานคนสวยนะครับ”
“รังเกียจค่ะ” ทั้งคู่พูดแบบไม่ต้องคิด ชายหนุ่มเหมือนโดนมีดปักกลางหลัง
แต่ยังไม่ยอมแพ้ เทพจีบหญิงคนนี้เจอแค่นี้ มีหรือจะหวั่นไหว ชายหนุ่มเอามือเสยผม เอียงหน้าเก๊กหล่อ
“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิครับ การได้รู้จักคนสวยแบบพวกคุณ เหมือนผมได้ใช้ชีวิตบนสรวงสวรรค์”
“แต่พวกฉันเหมือนกำลังลงนรก” พีชพูดขณะยกน้ำขึ้นมาดูด “แถมมีแมลงสาบยั้วเยี้ย”
ชายหนุ่มเจอมีดปักอกไปอีกเล่ม แต่เพราะหน้าหนากว่าปรกติ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปาก
“นี่หยุดเลย! นายแมลงสาบ! อย่ามาทำตัวน่ารังเกียจแถวนี้ เสียบรรยากาศหมด จะไปไหนก็ไป!!” จินตาออกปากไล่ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะลุกกระทืบแมลงสาบ
ชายหนุ่มเหมือนโดนมีดปักกลางกระบาล ต้องเดินคอตกจากไป แต่ยังบ่นพึมพำกับตัวเอง “แมลงสาบนี่หน้าตายังไงนะ ต้องหล่อแน่ๆเลย”
จินตากับพีชหลังจากเชือดไก่ไปหนึ่งตัว บรรดาลิงทั้งหลายก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่ยวายกับพวกเธออีก ทั้งคู่เลยได้มีเวลาสนใจจอแสงขนาดใหญ่ ตรงที่เขาจัดงานอีอีเฟสติวัล ซึ่งตอนนี้กำลังฉายภาพพิธีกรสาวสวย พิธีกรในจอพูดขึ้น
“ขอเชิญคุณคริสขึ้นมารับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปีด้วยคะ”
ชายหนุ่มผมสีฟ้าน้ำทะเล เขาใส่กางเกงยีนส์ ผิวสีแทนของชายหนุ่มดูเข้ากับเสื้อยืดสีดำ พอเขาก้าวขึ้นเวลาที ก็มีเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับมากมาย
“ขอเชิญคุณเอกราช ประธานบริษัทอีไออี มอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเลิศคะ” พอพีธีกรพูดจบ ผู้ชายใส่สูทร่างอวบ ก็รับถ้วยรางวัลมาจากพนักงานยื่นให้แก่คริส เสียงกรี๊ดดังสนั่น เมื่อมอบรางวัลเสร็จ พีธีกรสาวก็เริ่มสัมภาษณ์คริสทันที
“รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างคะ ที่ได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมแห่งปี”
“ก็ดีใจมากครับ ยังตื่นเต้นไม่หายเลย แต่ผมคงไม่ได้รางวัลนี้ถ้าไม่มีเพื่อนๆคอยช่วย” คริสตอบพร้อมกับชูถ้วยรางวัลขึ้นเหนือหัว เสียงกรี๊ดดังสนั่นอีกครั้ง
“นอกจากเป็นผู้เล่นยอดเยี่ยมแล้ว กิลล์ของคุณคริสยังเป็นกิลล์อันดับหนึ่งของเกมอีอีด้วยใช่ไหมคะ”
“ก็ใช่ครับ ถ้าดูจากอันดับภายในเกม กิลล์เรดฟีนิกซ์ของพวกผม ก็ครองอันดับหนึ่งมาได้สองปีแล้วครับ”
หลังจากนั้นพิธีกรก็ยังถามอีกหลายคำถาม และเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับได้เป็นระยะ
จินตามองไปที่จอแสง ในปากคาบหลอดดูดน้ำปั่น บลูเบอร์รี่ สมู้ตตี้ เอามือค้างซ้ายท้าวคางเอาไว้
“กิลล์งั้นเหรอ” จินตาเปรยขึ้นมา
“ก็เป็นกลุ่มของผู้เล่นนั่นแหละ หรือจะเรียกว่าสมาคมก็ได้ และมีสิทธิหลายอย่าง เช่น ค้าขาย เข้าร่วมกิจกรรมสงคราม อะไรแบบนี้แหละ” พีชช่วยอธิบายให้เพื่อนสาวฟัง อย่าว่าแต่เกมออนไลน์เลย แค่เกมทั่วๆไป จินตาก็แทบไม่เคยเล่น
“ในเกมก็ต้องค้าขายเหรอ ดูท่าทางลำบากเนอะ” จินตาพูดแบบคนไม่ค่อยเข้าใจ พีชเองก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง
ขณะที่พีชกำลังตั้งหน้าตั้งตากินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย อยู่ๆจินตาก็ลุกขึ้นกะทันหัน
“เราไปจากที่นี่กันเถอะ” จินตาพูดขึ้น
“ทำไมละ ยังกินไม่หมดเลย” พีชเสียดายเธอเพิ่งกินเค้กไปแค่ครึ่งเดียวเอง แต่หลังจากนั้นเธอก็เหลียวมองตามสายตาเพื่อนสาว กฤษณ์กับผู้หญิงผมสีส้มไฮไลท์สีทอง ใส่ชุดเดรสกระโปรงสั้นสีขาว กำลังเดินมาทางนี้
ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทำให้กฤษณ์ต้องทิ้งจินตาไป พีชกับจินตารีบจ่ายเงินค่าเค้กและเครื่องดื่ม แต่ขณะเพิ่งเดินออกจากร้าน
“จะรีบไปไหนละ ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอไง” เอมี่ แฟนของกฤษณ์ เดินมาดักหน้าจินตา
“ไม่คิด” จินตาพูด พร้อมเดินเลี่ยงออกมา
“รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวแบบนี้ก็ดี” เอมี่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างดูถูก เธอรู้สึกเป็นผู้ชนะเสมอ เวลานึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ที่เธอแย่งกฤษณ์มาได้ยังไง
จินตาหยุด หันกับมาจ้องหน้าเอมี่ทันที ในขณะที่บรรยากาศเริ่มมาคุ
“จินนี่กับพีชเป็นยังไงกันบ้างครับ ไม่เจอกันนานเลย” เสียงจากชายหนุ่มผมทองขัดขึ้น เดินเข้ามาแทรกระหว่างจินตากับเอมี่
“ฉันชื่อจินตา ชื่อจินนี่ไม่ได้มีไว้ให้คนแบบนายเรียก” จินตาพูดตอบกฤษณ์อย่างโกรธๆ
“คนเขาพูดดีด้วยแล้วยังทำเป็นหยิ่ง เธอนะไม่รู้อะไรซะแล้ว” เอมี่พูด “กฤษณ์ตอนนี้ติดหนึ่งในสิบผู้เล่นยอดเยี่ยมของเกมอีอีนะยะ แถมยังเป็นรองหัวหน้ากิลล์เรดฟีนิกซ์อีก”
“ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรที่เกี่ยวคนชั่วๆอย่างพวกเธอ” จินตาพูดพร้อมกับมองไปที่กฤษณ์อดีตแฟนของเธอ ส่วนเอมี่ทำท่าจะเข้ามาตบจินตาแต่ถูกกฤษณ์ดึกแขนเอาไว้ จินตามองไปที่เอมี่อย่างท้าทาย
พีชเห็นบรรยากาศแล้วต้องรีบมาจับแขนเพื่อสาว
“จะให้ถูกคือ นายกฤษณ์อยู่อันดับสิบ” พีชช่วยแก้ให้ แต่โดนเอมี่ถลึงตาใส่
“ไม่เห็นจะเท่าไร” จินตาพูด และไม่เข้าใจว่ามันจะสำคัญตรงไหน
“ถ้าอย่างนั้นก็มาแข่งกันหน่อยไหมละ อย่างเธอนะแค่เริ่มเล่นก็คงไม่ไหวซะแล้วมั้ง รับรองว่าถ้าเจอเธอในเกม ฉันเชือดเธอทิ้งแน่” เอมี่พูดอย่างดูถูก
“ที่ฉันไม่เล่นเพราะไม่อยากจะเจอหน้าคนแบบพวกเธอต่างหาก” จินตาพูด “พีชเราไปกันเถอะ”
จินตากลับมาถึงบ้านก็ยังอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น คำพูดดูถูกของเอมี่มันเสียดแทงใจ ถ้าเป็นคนอื่นพูดเธอคงเฉยๆ แต่พอเป็นเอมี่มันทำให้เธออยากจะทำอะไรซักอย่าง
(หนอย แค่เกมมันจะอะไรกันนักกันหนา) จินตาคิด
(กะอีแค่เกมแค่นี้ ฉันก็เล่นได้เหมือนกันแหละ) จินตาเลยตัดสินใจโทรกลับไปบอกพีชว่าเธอตัดสินใจจะเล่นเกมนี้ แต่มีเงื่อนไขว่า แค่ลองเล่นวันเดียวพอ
“อะไรกันแค่วันเดียวเองเหรอ” พีชพูด
“ก็แค่วันเดียวนะสิ”
“แหม แต่แค่วันเดียว นี่เล่นอะไรไม่ได้เยอะหรอกนะ”
“ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไรก็แค่นั้น คราวหน้าเจอยายนั่นอีกจะได้ตอกหน้าให้หงาย”
“เล่นต่อซักหลายวันก็ดีนะ เดี๋ยวจะแนะนำหนุ่มหล่อๆให้รู้จัก รับรองนายกฤษณ์ชิดซ้าย”
“ไม่เอาหรอก” จินตาตัดบท
“อืม งั้นพรุ่งนี้พอดีเขากำลังจะจัดอีเว้นใหญ่ เราเริ่มเล่นกันพรุ่งนี้ละกัน ฉันอยากให้เธอเห็นว่าเกมนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหน”
วันต่อมา จินตาเริ่มเล่นเกม โดยใช้อุปกรณ์คล้ายวงแหวน มีลักษณะเป็นตัวยู ปลายสองฝั่งของวงแหวนไม่ได้บรรจบกัน บนปลายของวงแหวนมีผลึกคล้ายๆคริสตัล ข้างในผลึกมีแผงวงจรอิเลคทรอนิกส์ จินตาหยิบมันครอบลงบนศีรษะ ปรกติอุปกรณ์แบบนี้แทบทุกบ้านต้องมีใช้ เพราะถ้าต้องการใช้วีเวิลด์ จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์นี้ต่อเข้าสู่โลกเสมือนจริง
จินตาหยิบอุปกรณ์ยังชีพ รูปร่างคล้ายนาฬิกาข้อมือ สวมไว้ที่ข้อมือด้านซ้าย กดปุ่มเริ่มทำงาน เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนมดกัดเล็กน้อย อุปกรณ์ยังชีพนั้น หลังจากสวมไปแล้ว อุปกรณ์จะเชื่อมต่อเข้ากับเส้นเลือดใหญ่ภายในร่างกาย สามารถให้สารอาหาร กรองของเสียออกจากเลือด ปรับระดับความเป็นกรดเบสภายในร่างกาย หลังจากหลับไปร่างกายจะถูกบังคับให้อยู่ในสภาพจำศีล
จินตาสวมวงแหวนลงบนหัว เลือกเมนูเข้าสู่เกมอีพิคอีร่าบนจอแสง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง ผ่านไปประมาณ 10 วินาที ภาพตรงหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
ตอนนี้จินตายืนอยู่ในห้องโถงสีขาว กลางห้องมีโต๊ะคล้ายกับโต๊ะประชาสัมพันธ์ของอาคารขนาดใหญ่ หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านหน้ากล่าวทักทาย
“สวัสดีคะ ยินดีต้อนรับสู่เกม อีพิค อีร่า [Epic Era] คะ”
“จะเริ่มเล่นเกมอีอีคะ” จินตาตอบ
“คุณจินตา สุวัตรอนันตกุลนะคะ จะใช้นี้เล่นเกมเลยใช่ไหมคะ”
“ใช่คะ”
“คุณจินตามีร่างอวตารที่ใช้กับวีเวิลด์อยู่แล้ว จะใช้เลยไหมคะ”
“ใช้คะ”
“กรุณาเลือกอาชีพของตัวละครคะ สามารถดูรายละเอียดจากจอแสงด้านหน้าได้เลยคะ”
เมื่อจินตาเลือกบนเมนู มีภาพสามมิติของเธอปรากฏตรงหน้า เปลี่ยนชุดและโพสท่าหลากหลายตามแต่ละอาชีพ
“เอาอันไหนดีน้า” จินตาพยายามใช้ความคิด “อันนี้ละกัน ชุดสวยดี”
PLY เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มิ.ย. 2555, 20:14:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มิ.ย. 2555, 20:17:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 1255
| << บทที่ 1 | บทที่ 3 >> |