EE.hack รหัสมนตรา ออนไลน์
ใครจะไปคิดว่าคนเกลียดเกมอย่างจินตา จะต้องมาโดนขังอยู่ในเกมออนไลน์ แถมจะตายแหล่มิตายแหล่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ทั้งๆที่เธอรับปากเพื่อนว่าจะเข้ามาลองเล่นเกมแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ตายสิ ความซวยของเธอยังไม่จบแค่นั้น เธอต้องมาติดแหง็กอยู่กับนายคีรินทร์ ผู้ชายอะไรไร้มารยาท ใจดำ ปากร้ายเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะช่วยชีวิตเธอไว้ก็เถอะแต่จะให้สำนึกขอบคุณนายนี่นะเหรอ ไม่มีวันซะละ อยากรู้จริงๆจะมีผู้หญิงที่ไหนยอมคบนายเป็นแฟนกัน
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
Tags: ไซไฟ แฟนตาซี โรมานติก คอมเมดี้ วัยรุ่น เกมออนไลน์
ตอน: บทที่ 3
อาชีพที่จินตาเลือกคือ อาชีพฮันเตอร์ [Hunter] หรืออาชีพนักล่า เป็นผู้ล่าสมบัติและสัตว์อสูร มีความสามารถในการโจมตีระยะไกล ซ่อนตัว ใช้กับดัก อาชีพนี้ใช้อาวุธจำพวก ธนู หน้าไม้ และ ปืน แต่สิ่งเหล่านี้จินตาไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย หลังจากเธอเลือกอาชีพเสร็จ เธอก็แต่งตัวให้กับร่างอวตารของตัวเองทันที เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง
“โอเค แค่นี้น่าจะพอแล้วมั้ง” จินตายิ้มให้กับภาพสามมิติของตัวเอง ขนาดเท่าตัวจริงตรงหน้า
“ตกลง เลือกตามชุดนี้ใช่ไหมคะ” สาวประชาสัมพันธ์ตรงหน้าถามขึ้น หลังจากนั่งรอจินตามาเกือบชั่วโมง
“ใช่คะ” จินตาพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นชุดของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นชุดตามแบบที่เธอเลือก เธอใส่ชุดเดรสกระโปรงสีแดง เสื้อสีขาวเปิดไหล่ กางเกงผ้ารัดรูปสีดำ เข้ากันกับรองเท้าบูท จินตายิ้มอย่างพอใจ
“ขั้นต่อไปจะแนะนำการใช้สมุดบันทึกนะคะ ผู้เล่นช่วยพูดคำว่า เปิดสมุดบันทึก ด้วยคะ”
“เปิดสมุดบันทึก” จินตาพูดตาม
ตรงหน้าจินตาปรากฏหนังสือเล่มหนา ลอยอยู่กลางอากาศตรงหน้าของเธอ เปิดกางออกอยู่ที่หน้าสารบัญ มีหัวข้อจำพวก ข่าวสาร จดหมาย ตารางสถานะ ตารางทักษะ ตารางเวทมนต์ คู่มือเล่นเกม และอีกหลายหัวข้อ
“สมุดบันทึกจะใช้เก็บข้อมูลของผู้เล่น รวมถึงเป็นคู่มือที่ช่วยให้ผู้เล่น เล่นเกมได้ง่ายขึ้นด้วยคะ” สาวประชาสัมพันธ์อธิบาย
“พอเลิกใช้ให้พูดว่า ปิดสมุดบันทึก นะคะ”
“ปิดสมุดบันทึก” จินตาพูดตาม สมุดบันทึกก็หายไป “แล้วทำไมต้องทำเป็นสมุดบันทึก ใช้จอแสงไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“ที่ใช้สมุดบันทึกเก็บข้อมูล เพราะอยากให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกเวทมนต์จริงๆคะ แต่หลักการใช้เป็นแบบเดียวกับจอแสง ผู้เล่นสามารถใช้มือลากข้อมูลจากหน้าหนึ่งไปอีกหน้าหนึ่งได้คะ”
จินตาพยักหน้าเข้าใจ
“ที่ต้องทราบอีกอย่างก็คือ เวลาในเกมหนึ่งวันจะเท่ากับเวลาในความเป็นจริงหนึ่งชั่วโมงนะคะ และนี่คือของใช้ที่จำเป็นสำหรับเริ่มเล่นเกม มีเงินหนึ่งหมื่นแกรม ธนูและลูกธนูสำหรับอาชีพฮันเตอร์ กระเป๋าผูกที่เอวสามารถใส่ไอเทมได้ 20 ชิ้น ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญผู้เล่นออกทางประตูขวามือเลยคะ” สาวประชาสัมพันธ์ผายมือไปทางประตูด้านขวา
พอจินตาก้าวขาออกมาจากแสงสว่าง ภาพตรงหน้าทำให้เธอตาค้าง เธอยืนอยู่บนแท่นที่ยกสูงจากพื้นหลายเมตร มีบันไดอยู่ด้านหน้า ด้านหลังของเธอมีวงแหวนขนาดใหญ่ มีอักขระที่เธออ่านไม่ออกเป็นลวดลาย ใจกลางมีแสงหมุนวนเหมือนน้ำวน เธอเพิ่งก้าวออกมาจากสิ่งนี้นะเอง จินตาสังเกตว่ามีคนออกมาจากวงแหวนเป็นระยะๆ
มีอาคารทรงยุโรปอยู่รอบบริเวณจำนวนมาก มองไกลออกไป มีปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหน้ามีอนุสาวรีย์หินอ่อนของอัศวินใส่เกราะถือดาบสองมือ ปักดาบอยู่บนพื้นแท่นหินอ่อน มีผู้คนอยู่บนท้องถนนจำนวนมาก ใส่ชุดหลากหลาย ทั้งนักเวท นักดาบ เลือกซื้อสินค้าตามร้ายขายของที่เรียงรายอยู่ข้างทาง
จินตายังงงกับความอลังการของภาพตรงหน้า เธอเดินลงมาจากบันได มองไปรอบๆ ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังอยู่ในเกม ผู้สร้างเกมใส่ใจกับทุกรายละเอียด แสงแดดสัมผัสผิวให้ความรู้สึกอุ่น มีสายลมอ่อนๆพัดผมของเธอสยายออก กลิ่นผืนดินให้ความรู้สึกว่า เธอย้อนเวลากลับมาในอดีต เมืองในสมัยโบราณที่ผู้คนรู้จักแต่การใช้เวทมนต์
จินตาออกมาช้าไปเป็นชั่วโมง เธอมองหาพีชแต่หาไม่เจอ ซักครู่มีนกพิราบตัวหนึ่งบินมาเกาะบนไหล่เธอ มันพูดออกมาเป็นเสียงของพีช
“ออกมาช้าจังเลย เดี๋ยวฉันกลับมารับนะ อีกไม่เกินชั่วโมง ยังไงรอตรงจุดเริ่มเกม อย่าไปไหนนะ” หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคนในหัว “ผู้เล่นได้รับข้อความใหม่ สามารถฟังซ้ำได้จากสมุดบันทึกคะ”
จินตานั่งรอซักพัก (ให้รอเฉยๆเบื่อจะตาย ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับมา) พอคิดได้แบบนั้นเธอก็เลยเดินไปเที่ยวในตลาด
จินตาเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ แวะดูโน่นดูนี่ มีหลายอย่างทำให้เธอทั้งสนใจ และประหลาดใจ อย่างแมวพูดได้ที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง โรงเรียนสอนพิเศษสำหรับผู้เริ่มเล่น ร้านขายเครื่องป้องกัน ที่มีเสื้อผ้าและชุดเกราะให้เลือกมากมาย เธอเลยใช้เวลาอยู่ร้านนี้นานหน่อย ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูเมือง เพื่อออกไปชมทิวทัศน์
“น้องสาวคนสวย สนใจดูเครื่องประดับหน่อยไหมครับ” พ่อค้าข้างทางเรียกเธอ
“เครื่องประดับเหรอ” จินตาพูด ก่อนจะเดินมาดูที่ร้าน
เธอเองต้องประหลาดใจเพราะเครื่องประดับในเกมนี่ดูสวยมากทีเดียว มีทั้งเพชรพลอยเม็ดใหญ่มาก บางเม็ดใหญ่เกือบเท่ากำปั้น
“สงสัยจะแพงนะเนี่ย” จินตาเปรย
“ไม่แพงเลยครับ น้องคนสวย ร้านพี่ถูกที่สุดในย่านนี้แล้ว”
จินตาเลยเลือกดูหลายชิ้น เธอสะดุดตาที่แหวนวงหนึ่ง มีเพชรสามเม็ดใหญ่เรียงกันบนแหวน เธอเลยหยิบมาลองสวมที่นิ้วกลางข้างขวา มันสวมได้พอดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอเธอจะถอดแหวนออก กลับถอดไม่ได้
“อ้าว ก็สวมพอดีนี่นา ทำไมถอดไม่ออกละ” จินตาชักหงุดหงิด เธอดึงจนเริ่มเหนื่อยแล้ว
“น้องคนสวยครับ ถ้าน้องถอดไม่ออก น้องต้องซื้อนะครับ”
“แล้วมันเท่าไร แพงรึเปล่าคะ”
“ไม่แพงหรอก แค่หมื่นแกรม”
“โห ตอนนี้เหลือแค่แปดพันกว่าเองอะคะ” จินตาทำหน้าจ๋อยๆ เธอใช้เงินช้อปไปพอสมควร
“งั้นเอางี้ พี่ยอมขาดทุนเลยนะเนี่ย แปดพันถ้วนละกัน”
ในเมื่อเธอถอดแหวนไม่ออก เลยต้องจำใจจ่ายเงินไป แล้วก็เดินออกไปนอกเมือง ไม่ทันได้ยินแม่ค้าสองคนที่อยู่ร้านถัดไปกำลังนั่งนินทา
“ดูสิเธอ โดนหลอกอีกรายแล้ว ไม่รู้ซื้อเข้าไปได้อย่างไร แหวนต้องคำสาปแบบนั้น” พอแม่ค้าสองคนจ้องไปที่พ่อค้าคนนั้นมากๆ ก็โดนสายตาอำมหิตจ้องกลับมา ทำให้ต้องสงบปากคำเอาไว้
จินตาเดินออกมานอกเมือง เห็นทุ่งหญ้ากว้างสุดสายตา เธอต้องตาโต ยิ้มกว้าง ชูสองแขนสูดลมหายใจลึกๆ ได้กลิ่นหญ้าและต้นไม้ รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างมาก
หญิงสาวลองเดินดูรอบๆ เห็นมีตัวอะไรเล็กๆ วิ่งเข้ามาหาเธอ ส่วนหัวของมันคล้ายหัวหอม มีตากลมๆ มีปากเล็กๆ ลำตัวมีแขนขาคล้ายมนุษย์ ขนาดตัวพอๆกับเด็กทารก มันพยายามเอาหัวพุ่งชนใส่เธอ จินตาเลยหลบออกข้างๆ มันเลยกลิ้งๆหลุนๆ ไปข้างหน้า พอตั้งตัวได้ก็พุ่งเข้าใส่จินตาอีก ทีนี้หญิงสาวเลยจับตัวมันเอาไว้ แล้วยกมาดูใกล้ๆ
(นี่ตัวอะไรเนี่ย หน้าตาน่ารักจัง)
แต่เจ้าตัวนั้นไม่ชอบให้โดนอุ้มเท่าไร พยายามดิ้น เมื่อไม่ได้ผลมันเลยโน้มมากัดจมูกจินตา หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ รีบปล่อยมัน หัวมันเลยกระแทรกพื้น เจ้าหัวหอมตกใจเลยรีบวิ่งหนีไป
จินตาได้ยินเสียงหัวเราะทางด้านหลัง
ผู้ชายด้านหลังเธอกำลังหัวเราะอยู่ เขามีหน้าตาคมสัน จมูกโด่ง ผมดำสีเดียวกับดวงตาที่กำลังส่งยิ้มแบบกวนๆมาให้เธอ เขาใส่เกราะหน้าอกสีเทา และสวมเสื้อโค้ทสีดำ ดูไปแล้วดำทั้งชุด กางเกงและรองเท้าบูทก็ไม่เว้น จนจินตาคิดว่าหมอนี่กำลังจะไปงานศพที่ไหน
“นาย หัวเราะอะไรนะ” จินตากล่าวอย่างหงุดหงิด
“เปล่า” ผู้ชายคนนั้นตอบเสียงสูง
จินตาไม่เชื่อ แต่ไม่อยากจะสนใจ เธอเลยเดินเลี่ยงห่างออกมา
“นี่คุณ ผมว่าคุณอย่ายืนแถวนั้นจะดีกว่านะ” ชายหนุ่มบอก
“ฉันจะยืนตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วย”
“งั้นก็ตามสะดวกครับ คุณผู้หญิง” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆ
จินตาอารมณ์เสีย นึกผู้ชายอะไรไร้มารยาท แถมยังมาส่งยิ้มกวนประสาทเธออีก
เปรี้ยะ!!
มีเสียงดังขึ้นมาบนศรีษะของจินตา ทันใดนั้นจินตาก็ต้องตกใจสุดขีด มอนสเตอร์ขนาดเล็กทรงกลมจำนวนมากหล่นมาทับใส่เธอ พวกมันโผล่มากลางอากาศอย่างไม่มีวี่แววแม้แต่น้อย รูปร่างพวกมันเหมือนลูกบอลที่มีหน้าเป็นแมว เด้งดึ๋งๆไปมาบนตัวของเธอ
“ว้าย! อะไรเนี่ย” จินตาตะโกน
เธอได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากผู้ชายคนนั้น ชายหนุ่มเอามือกุมท้องหัวเราะเยาะจินตา ที่ตอนนี้มีลูกบอลแมวตัวหนึ่งไปกระโดดดึ๋งๆอยู่บนหัวเธอ
หลังจากนั้นเขาก็พึมพำอะไรบางอย่าง
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
มีสายฟ้าจำนวนมากผ่าลงมา จินตาสะดุ้งสุดตัวก่อนส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ
“กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด!”
พอควันจางหายไป มอนสเตอร์จำนวนมากก็หายไปหมด
จินตาไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ชาไปทั้งตัว ตอนนี้หน้าเธอร้อนแดงจนถึงใบหู ด้วยความอายและโกรธสุดๆ รู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้น ที่หัวเราะไม่ยอมหยุด จินตาเดินไปชี้หน้าผู้ชายคนนั้น
“นาย คนอะไร เลวที่สุด!!” จินตากรีดเสียง ด่าเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น
จินตานั่งรออยู่จุดเริ่มเกม จนพีชเดินมาหา ในใจเธอยังหงุดหงิดไม่หาย ผู้ชายอะไรไม่มีมารยาท
“เมื่อกี้นี้นะ ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่ง น่าโมโหมากกกกก” จินตาลากเสียงยาว
“มีอะไรเหรอ”
จินตารีบฟ้อง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พีชฟัง
“งั้นเหรอ เพิ่งเคยได้ยินนี่ละว่ามีคนทำแบบนี้ได้ด้วย” พีชบอก “เจเจเคยเห็นไหม”
จินตาเพิ่งสังเกตเห็นผู้ชายข้างกายพีช เขาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่รู้ละ แต่ยังไงหมอนั่นต้องจงใจแกล้งฉัน” จินตายิ่งนึกยิ่งแค้น
พีชพยายามปลอบใจเพื่อนสาว
“ใจร่มๆนะจ้ะ อย่ารมเสีย เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จักญาติฉันดีกว่า คนนี้เจเจ ที่เคยเล่าให้ฟัง” พีชแนะนำผู้ชายข้างกาย เธอเคยอยากแนะนำจินตาให้รู้จักเจเจหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่จินตาอกหักจากกฤษณ์ เพิ่งจะมีโอกาสได้เจอกันก็ครั้งนี้ ชายหนุ่มข้างกายพีชค้อมหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย เขาผมสั้นสีแดง ตาสีฟ้าเหมือนพีช ดูท่าทางเป็นคนพูดไม่เก่ง ใส่เสื้อแขนยาวและผ้าคลุ่มสีน้ำเงิน จินตาจึงทักทายตามมารยาท
“แล้วเลือกอาชีพฮันเตอร์เหรอ” พีชถามขึ้น
“อือ”
“อยากยิงธนูเหรอ” พีชถาม
“เปล่าหรอก” จินตายักไหล่ “ก็เห็นว่าใส่ชุดดูสวยดี”
พีชหัวเราะ “เลือกได้สมเป็นเธอจริงๆ”
“แล้วของเธอละ” จินตาถามบ้าง
“นี่เหรอ” พีชตอบก็จะหมุนตัวให้ดูรอบหนึ่ง “เธอลองทายดูสิ”
พีชใส่ชุดด้านบนคล้ายเสื้อกี่เพ้าแขนกุด เปิดช่วงเอวให้หน้าท้องขาวเนียน กางเกงรัดรูปสีดำ แขวนกระเป๋าเล็กๆห้อยอยู่ตรงสะโพก ถ้าเทียบเรื่องรูปร่างกันแล้ว ส่วนเว้าส่วนโค้งของพีชนั้นเด่นกว่ามาก ยิ่งใส่ชุดรัดรูปยิ่งขับเน้นหน้าอกและสะโพกให้ดูเด่นชัดมากขึ้น
“อืม น่าจะเป็นอาชีพนักบวช ใช่ไหม” จินตาบอก “ใส่ชุดนี้เธอยิ่งดูเซ็กซี่เข้าอีก แบบนี้ฉันอิจฉาแย่เลย แต่ไม่ค่อยเหมือนนักบวชเลยนะ เหมือนพวกกังฟูหรือคาราเต้อะไรพวกนี้มากกว่า”
“ใช่จ้ะ อาชีพนี้เน้นการต่อสู้ด้วยสือเปล่านะ อาจจะใช้อาวุธประเภทสนับหรือพัดได้บ้าง อย่าเพิ่งคุยเลย เดี๋ยวเราจะไปกลางจตุรัสกันนะ” พีชเริ่งให้จินตาเดินตาม
“ไปทำไมเหรอ”
“ก็ที่เคยบอกไง เดี๋ยวจะพาไปเปิดหูเปิดตา งานเขาจะเริ่มแล้ว”
พีชพาจินตาและเจเจ เดินไปทางจตุรัสกลางเมือง ทั้งหมดกำลังเดินผ่านทางแยก ที่จะออกนอกเมือง เจอเกมเมอร์มุงจำนวนมาก
“เขามุงอะไรกัน” จินตาถามขึ้น
“เราลองไปดูกันไหม” ทั้งหมดเลยแวะเข้าไปดู
เสียงตะโกนดังมากจากผู้หญิงคนหนึ่ง
“คนนี้แหละคะ ที่โกงฉัน เอาของต้องคำสาปมาขาย แล้วบอกเป็นของดี จีเอ็มจัดการมันเลยคะ” ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่พ่อค้าที่จินตาเคยซื้อแหวน ข้างกายผู้หญิงคนนั้น มีผู้ชายใส่เครื่องแบบสีเทาใส่หมวกแก๊ป ที่มีสัญลักษณ์เกมอีอี ผู้ชายคนนั้นกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างบนจอแสง
“คุณทำความผิดจริงนะครับ จากข้อมูลที่บันทึกไว้โดยระบบ คุณได้ทำการขายสินค้าจำพวก แหวน กำไร เครื่องประดับต้องคำสาปให้แก่ผู้เล่น โดยที่ผู้เล่นไม่ทราบความจริง ดังนั้นมีโทษแบน 30 วันนะครับ” จีเอ็มคนนั้นพูดเสร็จ ก็ชักอุปกรณ์ที่มีรูปร่างคล้ายปืนออกมา เล็งไปที่พ่อค้าคนนั้น
“เดี๋ยวสิ! ผมไม่ได้ทำจริงๆนะ มากล่าวหากันแบบนี้ผมไม่ยอม” แต่พ่อค้ายังไม่ทันพูดจบก็โดนลำแสงสีแดงจากปากกระบอกปืนยิงใส่ และโดนกลืนหายออกไปจากเกม
จินตาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดอึ้งไม่ได้ เพราะเธอก็ซื้อของจากผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน
“ไปเถียงจีเอ็มก็ไม่มีประโยชน์หรอก เขามีข้อมูลของทุกคนอย่างละเอียด พวกชอบหลอกลวงผู้เล่นใหม่ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” พีชพูดจบ จินตาก็จ๋อยสนิท เธอเลยโชแหวนให้พีชดู
“ฉันเองก็โดนหลอกมาเหมือนกัน แต่มันถอดไม่ออกนี่สิ”
พีชทำตาโต “ฉันบอกว่าอย่าเพิ่งเดินไปไหนไงละ เห็นไหมเจอดีเลย”
“แล้วมันจะเป็นอะไรมากไหม” จินตาเริ่มกังวล
“ยังไม่ต้องห่วงก็ได้ครับ แหวนต้องคำสาปส่วนใหญ่จะโดนผนึกไว้ เพียงแต่พอใส่แล้วจะถอดไม่ออก” เจเจช่วยตอบให้ จินตาเพิ่งจะได้ยินเสียงชายหนุ่มชัดๆ ดูเหมือนเขาจะคุยไม่เก่งเท่าไร
“เดี๋ยวเรารีบไปดีกว่า นี่ก็สายมากแล้ว” พีชกล่าว
พวกจินตาเลยรีบเดินมาตรงบริเวณที่เขาจัดงาน กลางจตุรัสมีเวทีขนาดใหญ่ ทำเป็นแท่นหินยกสูงจากพื้น ผู้คนแออัดจำนวนมาก ไปรวมตัวกันแถวกลางงาน
“โชคดีที่มาทันนะ แต่คนเยอะมากเลย” พีชบอก
“แล้วเรามาทำอะไรที่นี่นะ” จินตาบอก
“ก็กำลังจะมีการแข่งขันล่าบอสนะสิ” พีชกล่าว แต่จินตาทำหน้างง “เดี๋ยวเธอฟังพิธีกรอธิบายก็เข้าใจเองแหละ”
มีธงและป้ายแสดงถึงงานอีเว้นใหญ่ติดอยู่เต็มพื้นที่ ทุกคนเริ่มไปชุมนุมกันที่กลางลานกว้างข้างเวที เพราะพีธีกรเริ่มประกาศ
“สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุนท่าน ในที่สุดวันนี้เราก็พบกันอีกครั้งในงานแข่งขันล่าบอสครั้งที่ 5 ”
เสียงตบมือดังกึกก้อง พวกจินตามาทีหลังเลยห่างจากหน้าเวทีพอสมควร ขณะที่พิธีกรกำลังจะพูดต่อ ก็มีบางอย่างผิดปรกติ ตัวพิธีกรเริ่มสั่นไหวรุนแรง ชักกระตุก ใบหน้าส่ายไปมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้สึกเหมือนแสงดับวูบไปประมาณหนึ่งวินาที พอทุกอย่างกลับมา บนเวทีก็มีผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่แทนพีธีกร ส่งยิ้มที่ชั่วร้าย และแววตาเย้ยหยันให้แก่ทุกคน กลางลานจตุรัส
“โอเค แค่นี้น่าจะพอแล้วมั้ง” จินตายิ้มให้กับภาพสามมิติของตัวเอง ขนาดเท่าตัวจริงตรงหน้า
“ตกลง เลือกตามชุดนี้ใช่ไหมคะ” สาวประชาสัมพันธ์ตรงหน้าถามขึ้น หลังจากนั่งรอจินตามาเกือบชั่วโมง
“ใช่คะ” จินตาพยักหน้าตอบรับ หลังจากนั้นชุดของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นชุดตามแบบที่เธอเลือก เธอใส่ชุดเดรสกระโปรงสีแดง เสื้อสีขาวเปิดไหล่ กางเกงผ้ารัดรูปสีดำ เข้ากันกับรองเท้าบูท จินตายิ้มอย่างพอใจ
“ขั้นต่อไปจะแนะนำการใช้สมุดบันทึกนะคะ ผู้เล่นช่วยพูดคำว่า เปิดสมุดบันทึก ด้วยคะ”
“เปิดสมุดบันทึก” จินตาพูดตาม
ตรงหน้าจินตาปรากฏหนังสือเล่มหนา ลอยอยู่กลางอากาศตรงหน้าของเธอ เปิดกางออกอยู่ที่หน้าสารบัญ มีหัวข้อจำพวก ข่าวสาร จดหมาย ตารางสถานะ ตารางทักษะ ตารางเวทมนต์ คู่มือเล่นเกม และอีกหลายหัวข้อ
“สมุดบันทึกจะใช้เก็บข้อมูลของผู้เล่น รวมถึงเป็นคู่มือที่ช่วยให้ผู้เล่น เล่นเกมได้ง่ายขึ้นด้วยคะ” สาวประชาสัมพันธ์อธิบาย
“พอเลิกใช้ให้พูดว่า ปิดสมุดบันทึก นะคะ”
“ปิดสมุดบันทึก” จินตาพูดตาม สมุดบันทึกก็หายไป “แล้วทำไมต้องทำเป็นสมุดบันทึก ใช้จอแสงไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“ที่ใช้สมุดบันทึกเก็บข้อมูล เพราะอยากให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกเวทมนต์จริงๆคะ แต่หลักการใช้เป็นแบบเดียวกับจอแสง ผู้เล่นสามารถใช้มือลากข้อมูลจากหน้าหนึ่งไปอีกหน้าหนึ่งได้คะ”
จินตาพยักหน้าเข้าใจ
“ที่ต้องทราบอีกอย่างก็คือ เวลาในเกมหนึ่งวันจะเท่ากับเวลาในความเป็นจริงหนึ่งชั่วโมงนะคะ และนี่คือของใช้ที่จำเป็นสำหรับเริ่มเล่นเกม มีเงินหนึ่งหมื่นแกรม ธนูและลูกธนูสำหรับอาชีพฮันเตอร์ กระเป๋าผูกที่เอวสามารถใส่ไอเทมได้ 20 ชิ้น ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญผู้เล่นออกทางประตูขวามือเลยคะ” สาวประชาสัมพันธ์ผายมือไปทางประตูด้านขวา
พอจินตาก้าวขาออกมาจากแสงสว่าง ภาพตรงหน้าทำให้เธอตาค้าง เธอยืนอยู่บนแท่นที่ยกสูงจากพื้นหลายเมตร มีบันไดอยู่ด้านหน้า ด้านหลังของเธอมีวงแหวนขนาดใหญ่ มีอักขระที่เธออ่านไม่ออกเป็นลวดลาย ใจกลางมีแสงหมุนวนเหมือนน้ำวน เธอเพิ่งก้าวออกมาจากสิ่งนี้นะเอง จินตาสังเกตว่ามีคนออกมาจากวงแหวนเป็นระยะๆ
มีอาคารทรงยุโรปอยู่รอบบริเวณจำนวนมาก มองไกลออกไป มีปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ด้านหน้ามีอนุสาวรีย์หินอ่อนของอัศวินใส่เกราะถือดาบสองมือ ปักดาบอยู่บนพื้นแท่นหินอ่อน มีผู้คนอยู่บนท้องถนนจำนวนมาก ใส่ชุดหลากหลาย ทั้งนักเวท นักดาบ เลือกซื้อสินค้าตามร้ายขายของที่เรียงรายอยู่ข้างทาง
จินตายังงงกับความอลังการของภาพตรงหน้า เธอเดินลงมาจากบันได มองไปรอบๆ ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังอยู่ในเกม ผู้สร้างเกมใส่ใจกับทุกรายละเอียด แสงแดดสัมผัสผิวให้ความรู้สึกอุ่น มีสายลมอ่อนๆพัดผมของเธอสยายออก กลิ่นผืนดินให้ความรู้สึกว่า เธอย้อนเวลากลับมาในอดีต เมืองในสมัยโบราณที่ผู้คนรู้จักแต่การใช้เวทมนต์
จินตาออกมาช้าไปเป็นชั่วโมง เธอมองหาพีชแต่หาไม่เจอ ซักครู่มีนกพิราบตัวหนึ่งบินมาเกาะบนไหล่เธอ มันพูดออกมาเป็นเสียงของพีช
“ออกมาช้าจังเลย เดี๋ยวฉันกลับมารับนะ อีกไม่เกินชั่วโมง ยังไงรอตรงจุดเริ่มเกม อย่าไปไหนนะ” หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคนในหัว “ผู้เล่นได้รับข้อความใหม่ สามารถฟังซ้ำได้จากสมุดบันทึกคะ”
จินตานั่งรอซักพัก (ให้รอเฉยๆเบื่อจะตาย ไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับมา) พอคิดได้แบบนั้นเธอก็เลยเดินไปเที่ยวในตลาด
จินตาเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ แวะดูโน่นดูนี่ มีหลายอย่างทำให้เธอทั้งสนใจ และประหลาดใจ อย่างแมวพูดได้ที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง โรงเรียนสอนพิเศษสำหรับผู้เริ่มเล่น ร้านขายเครื่องป้องกัน ที่มีเสื้อผ้าและชุดเกราะให้เลือกมากมาย เธอเลยใช้เวลาอยู่ร้านนี้นานหน่อย ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินไปที่ประตูเมือง เพื่อออกไปชมทิวทัศน์
“น้องสาวคนสวย สนใจดูเครื่องประดับหน่อยไหมครับ” พ่อค้าข้างทางเรียกเธอ
“เครื่องประดับเหรอ” จินตาพูด ก่อนจะเดินมาดูที่ร้าน
เธอเองต้องประหลาดใจเพราะเครื่องประดับในเกมนี่ดูสวยมากทีเดียว มีทั้งเพชรพลอยเม็ดใหญ่มาก บางเม็ดใหญ่เกือบเท่ากำปั้น
“สงสัยจะแพงนะเนี่ย” จินตาเปรย
“ไม่แพงเลยครับ น้องคนสวย ร้านพี่ถูกที่สุดในย่านนี้แล้ว”
จินตาเลยเลือกดูหลายชิ้น เธอสะดุดตาที่แหวนวงหนึ่ง มีเพชรสามเม็ดใหญ่เรียงกันบนแหวน เธอเลยหยิบมาลองสวมที่นิ้วกลางข้างขวา มันสวมได้พอดีอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอเธอจะถอดแหวนออก กลับถอดไม่ได้
“อ้าว ก็สวมพอดีนี่นา ทำไมถอดไม่ออกละ” จินตาชักหงุดหงิด เธอดึงจนเริ่มเหนื่อยแล้ว
“น้องคนสวยครับ ถ้าน้องถอดไม่ออก น้องต้องซื้อนะครับ”
“แล้วมันเท่าไร แพงรึเปล่าคะ”
“ไม่แพงหรอก แค่หมื่นแกรม”
“โห ตอนนี้เหลือแค่แปดพันกว่าเองอะคะ” จินตาทำหน้าจ๋อยๆ เธอใช้เงินช้อปไปพอสมควร
“งั้นเอางี้ พี่ยอมขาดทุนเลยนะเนี่ย แปดพันถ้วนละกัน”
ในเมื่อเธอถอดแหวนไม่ออก เลยต้องจำใจจ่ายเงินไป แล้วก็เดินออกไปนอกเมือง ไม่ทันได้ยินแม่ค้าสองคนที่อยู่ร้านถัดไปกำลังนั่งนินทา
“ดูสิเธอ โดนหลอกอีกรายแล้ว ไม่รู้ซื้อเข้าไปได้อย่างไร แหวนต้องคำสาปแบบนั้น” พอแม่ค้าสองคนจ้องไปที่พ่อค้าคนนั้นมากๆ ก็โดนสายตาอำมหิตจ้องกลับมา ทำให้ต้องสงบปากคำเอาไว้
จินตาเดินออกมานอกเมือง เห็นทุ่งหญ้ากว้างสุดสายตา เธอต้องตาโต ยิ้มกว้าง ชูสองแขนสูดลมหายใจลึกๆ ได้กลิ่นหญ้าและต้นไม้ รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างมาก
หญิงสาวลองเดินดูรอบๆ เห็นมีตัวอะไรเล็กๆ วิ่งเข้ามาหาเธอ ส่วนหัวของมันคล้ายหัวหอม มีตากลมๆ มีปากเล็กๆ ลำตัวมีแขนขาคล้ายมนุษย์ ขนาดตัวพอๆกับเด็กทารก มันพยายามเอาหัวพุ่งชนใส่เธอ จินตาเลยหลบออกข้างๆ มันเลยกลิ้งๆหลุนๆ ไปข้างหน้า พอตั้งตัวได้ก็พุ่งเข้าใส่จินตาอีก ทีนี้หญิงสาวเลยจับตัวมันเอาไว้ แล้วยกมาดูใกล้ๆ
(นี่ตัวอะไรเนี่ย หน้าตาน่ารักจัง)
แต่เจ้าตัวนั้นไม่ชอบให้โดนอุ้มเท่าไร พยายามดิ้น เมื่อไม่ได้ผลมันเลยโน้มมากัดจมูกจินตา หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ รีบปล่อยมัน หัวมันเลยกระแทรกพื้น เจ้าหัวหอมตกใจเลยรีบวิ่งหนีไป
จินตาได้ยินเสียงหัวเราะทางด้านหลัง
ผู้ชายด้านหลังเธอกำลังหัวเราะอยู่ เขามีหน้าตาคมสัน จมูกโด่ง ผมดำสีเดียวกับดวงตาที่กำลังส่งยิ้มแบบกวนๆมาให้เธอ เขาใส่เกราะหน้าอกสีเทา และสวมเสื้อโค้ทสีดำ ดูไปแล้วดำทั้งชุด กางเกงและรองเท้าบูทก็ไม่เว้น จนจินตาคิดว่าหมอนี่กำลังจะไปงานศพที่ไหน
“นาย หัวเราะอะไรนะ” จินตากล่าวอย่างหงุดหงิด
“เปล่า” ผู้ชายคนนั้นตอบเสียงสูง
จินตาไม่เชื่อ แต่ไม่อยากจะสนใจ เธอเลยเดินเลี่ยงห่างออกมา
“นี่คุณ ผมว่าคุณอย่ายืนแถวนั้นจะดีกว่านะ” ชายหนุ่มบอก
“ฉันจะยืนตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน นายเกี่ยวอะไรด้วย”
“งั้นก็ตามสะดวกครับ คุณผู้หญิง” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆ
จินตาอารมณ์เสีย นึกผู้ชายอะไรไร้มารยาท แถมยังมาส่งยิ้มกวนประสาทเธออีก
เปรี้ยะ!!
มีเสียงดังขึ้นมาบนศรีษะของจินตา ทันใดนั้นจินตาก็ต้องตกใจสุดขีด มอนสเตอร์ขนาดเล็กทรงกลมจำนวนมากหล่นมาทับใส่เธอ พวกมันโผล่มากลางอากาศอย่างไม่มีวี่แววแม้แต่น้อย รูปร่างพวกมันเหมือนลูกบอลที่มีหน้าเป็นแมว เด้งดึ๋งๆไปมาบนตัวของเธอ
“ว้าย! อะไรเนี่ย” จินตาตะโกน
เธอได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากผู้ชายคนนั้น ชายหนุ่มเอามือกุมท้องหัวเราะเยาะจินตา ที่ตอนนี้มีลูกบอลแมวตัวหนึ่งไปกระโดดดึ๋งๆอยู่บนหัวเธอ
หลังจากนั้นเขาก็พึมพำอะไรบางอย่าง
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
มีสายฟ้าจำนวนมากผ่าลงมา จินตาสะดุ้งสุดตัวก่อนส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ
“กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด!”
พอควันจางหายไป มอนสเตอร์จำนวนมากก็หายไปหมด
จินตาไม่รู้สึกเจ็บปวด แต่ชาไปทั้งตัว ตอนนี้หน้าเธอร้อนแดงจนถึงใบหู ด้วยความอายและโกรธสุดๆ รู้สึกหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้น ที่หัวเราะไม่ยอมหยุด จินตาเดินไปชี้หน้าผู้ชายคนนั้น
“นาย คนอะไร เลวที่สุด!!” จินตากรีดเสียง ด่าเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น
จินตานั่งรออยู่จุดเริ่มเกม จนพีชเดินมาหา ในใจเธอยังหงุดหงิดไม่หาย ผู้ชายอะไรไม่มีมารยาท
“เมื่อกี้นี้นะ ฉันเจอผู้ชายคนหนึ่ง น่าโมโหมากกกกก” จินตาลากเสียงยาว
“มีอะไรเหรอ”
จินตารีบฟ้อง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พีชฟัง
“งั้นเหรอ เพิ่งเคยได้ยินนี่ละว่ามีคนทำแบบนี้ได้ด้วย” พีชบอก “เจเจเคยเห็นไหม”
จินตาเพิ่งสังเกตเห็นผู้ชายข้างกายพีช เขาส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่รู้ละ แต่ยังไงหมอนั่นต้องจงใจแกล้งฉัน” จินตายิ่งนึกยิ่งแค้น
พีชพยายามปลอบใจเพื่อนสาว
“ใจร่มๆนะจ้ะ อย่ารมเสีย เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จักญาติฉันดีกว่า คนนี้เจเจ ที่เคยเล่าให้ฟัง” พีชแนะนำผู้ชายข้างกาย เธอเคยอยากแนะนำจินตาให้รู้จักเจเจหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่จินตาอกหักจากกฤษณ์ เพิ่งจะมีโอกาสได้เจอกันก็ครั้งนี้ ชายหนุ่มข้างกายพีชค้อมหัวลงเล็กน้อยเป็นการทักทาย เขาผมสั้นสีแดง ตาสีฟ้าเหมือนพีช ดูท่าทางเป็นคนพูดไม่เก่ง ใส่เสื้อแขนยาวและผ้าคลุ่มสีน้ำเงิน จินตาจึงทักทายตามมารยาท
“แล้วเลือกอาชีพฮันเตอร์เหรอ” พีชถามขึ้น
“อือ”
“อยากยิงธนูเหรอ” พีชถาม
“เปล่าหรอก” จินตายักไหล่ “ก็เห็นว่าใส่ชุดดูสวยดี”
พีชหัวเราะ “เลือกได้สมเป็นเธอจริงๆ”
“แล้วของเธอละ” จินตาถามบ้าง
“นี่เหรอ” พีชตอบก็จะหมุนตัวให้ดูรอบหนึ่ง “เธอลองทายดูสิ”
พีชใส่ชุดด้านบนคล้ายเสื้อกี่เพ้าแขนกุด เปิดช่วงเอวให้หน้าท้องขาวเนียน กางเกงรัดรูปสีดำ แขวนกระเป๋าเล็กๆห้อยอยู่ตรงสะโพก ถ้าเทียบเรื่องรูปร่างกันแล้ว ส่วนเว้าส่วนโค้งของพีชนั้นเด่นกว่ามาก ยิ่งใส่ชุดรัดรูปยิ่งขับเน้นหน้าอกและสะโพกให้ดูเด่นชัดมากขึ้น
“อืม น่าจะเป็นอาชีพนักบวช ใช่ไหม” จินตาบอก “ใส่ชุดนี้เธอยิ่งดูเซ็กซี่เข้าอีก แบบนี้ฉันอิจฉาแย่เลย แต่ไม่ค่อยเหมือนนักบวชเลยนะ เหมือนพวกกังฟูหรือคาราเต้อะไรพวกนี้มากกว่า”
“ใช่จ้ะ อาชีพนี้เน้นการต่อสู้ด้วยสือเปล่านะ อาจจะใช้อาวุธประเภทสนับหรือพัดได้บ้าง อย่าเพิ่งคุยเลย เดี๋ยวเราจะไปกลางจตุรัสกันนะ” พีชเริ่งให้จินตาเดินตาม
“ไปทำไมเหรอ”
“ก็ที่เคยบอกไง เดี๋ยวจะพาไปเปิดหูเปิดตา งานเขาจะเริ่มแล้ว”
พีชพาจินตาและเจเจ เดินไปทางจตุรัสกลางเมือง ทั้งหมดกำลังเดินผ่านทางแยก ที่จะออกนอกเมือง เจอเกมเมอร์มุงจำนวนมาก
“เขามุงอะไรกัน” จินตาถามขึ้น
“เราลองไปดูกันไหม” ทั้งหมดเลยแวะเข้าไปดู
เสียงตะโกนดังมากจากผู้หญิงคนหนึ่ง
“คนนี้แหละคะ ที่โกงฉัน เอาของต้องคำสาปมาขาย แล้วบอกเป็นของดี จีเอ็มจัดการมันเลยคะ” ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่พ่อค้าที่จินตาเคยซื้อแหวน ข้างกายผู้หญิงคนนั้น มีผู้ชายใส่เครื่องแบบสีเทาใส่หมวกแก๊ป ที่มีสัญลักษณ์เกมอีอี ผู้ชายคนนั้นกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างบนจอแสง
“คุณทำความผิดจริงนะครับ จากข้อมูลที่บันทึกไว้โดยระบบ คุณได้ทำการขายสินค้าจำพวก แหวน กำไร เครื่องประดับต้องคำสาปให้แก่ผู้เล่น โดยที่ผู้เล่นไม่ทราบความจริง ดังนั้นมีโทษแบน 30 วันนะครับ” จีเอ็มคนนั้นพูดเสร็จ ก็ชักอุปกรณ์ที่มีรูปร่างคล้ายปืนออกมา เล็งไปที่พ่อค้าคนนั้น
“เดี๋ยวสิ! ผมไม่ได้ทำจริงๆนะ มากล่าวหากันแบบนี้ผมไม่ยอม” แต่พ่อค้ายังไม่ทันพูดจบก็โดนลำแสงสีแดงจากปากกระบอกปืนยิงใส่ และโดนกลืนหายออกไปจากเกม
จินตาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดอึ้งไม่ได้ เพราะเธอก็ซื้อของจากผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน
“ไปเถียงจีเอ็มก็ไม่มีประโยชน์หรอก เขามีข้อมูลของทุกคนอย่างละเอียด พวกชอบหลอกลวงผู้เล่นใหม่ก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” พีชพูดจบ จินตาก็จ๋อยสนิท เธอเลยโชแหวนให้พีชดู
“ฉันเองก็โดนหลอกมาเหมือนกัน แต่มันถอดไม่ออกนี่สิ”
พีชทำตาโต “ฉันบอกว่าอย่าเพิ่งเดินไปไหนไงละ เห็นไหมเจอดีเลย”
“แล้วมันจะเป็นอะไรมากไหม” จินตาเริ่มกังวล
“ยังไม่ต้องห่วงก็ได้ครับ แหวนต้องคำสาปส่วนใหญ่จะโดนผนึกไว้ เพียงแต่พอใส่แล้วจะถอดไม่ออก” เจเจช่วยตอบให้ จินตาเพิ่งจะได้ยินเสียงชายหนุ่มชัดๆ ดูเหมือนเขาจะคุยไม่เก่งเท่าไร
“เดี๋ยวเรารีบไปดีกว่า นี่ก็สายมากแล้ว” พีชกล่าว
พวกจินตาเลยรีบเดินมาตรงบริเวณที่เขาจัดงาน กลางจตุรัสมีเวทีขนาดใหญ่ ทำเป็นแท่นหินยกสูงจากพื้น ผู้คนแออัดจำนวนมาก ไปรวมตัวกันแถวกลางงาน
“โชคดีที่มาทันนะ แต่คนเยอะมากเลย” พีชบอก
“แล้วเรามาทำอะไรที่นี่นะ” จินตาบอก
“ก็กำลังจะมีการแข่งขันล่าบอสนะสิ” พีชกล่าว แต่จินตาทำหน้างง “เดี๋ยวเธอฟังพิธีกรอธิบายก็เข้าใจเองแหละ”
มีธงและป้ายแสดงถึงงานอีเว้นใหญ่ติดอยู่เต็มพื้นที่ ทุกคนเริ่มไปชุมนุมกันที่กลางลานกว้างข้างเวที เพราะพีธีกรเริ่มประกาศ
“สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุนท่าน ในที่สุดวันนี้เราก็พบกันอีกครั้งในงานแข่งขันล่าบอสครั้งที่ 5 ”
เสียงตบมือดังกึกก้อง พวกจินตามาทีหลังเลยห่างจากหน้าเวทีพอสมควร ขณะที่พิธีกรกำลังจะพูดต่อ ก็มีบางอย่างผิดปรกติ ตัวพิธีกรเริ่มสั่นไหวรุนแรง ชักกระตุก ใบหน้าส่ายไปมาอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้สึกเหมือนแสงดับวูบไปประมาณหนึ่งวินาที พอทุกอย่างกลับมา บนเวทีก็มีผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่แทนพีธีกร ส่งยิ้มที่ชั่วร้าย และแววตาเย้ยหยันให้แก่ทุกคน กลางลานจตุรัส
PLY เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มิ.ย. 2555, 12:20:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มิ.ย. 2555, 12:20:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 1301
| << บทที่ 2 | บทที่ 4 >> |