หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: สูญเสีย
ตลอดเวลาที่ภูชิสะกลับออกมาจากบ้านนกยูง ของสองสาวพี่น้อง ภาพการยิ้มเยื้อน ของมีนาตามมาหลอกหลอนให้เขาได้เจ็บใจไม่น้อยเลยสักนิด ยังภาพของกันยา ซึ่งเอ่ยถึงน้องชายของเขา ราวกับว่าอคิราภ์ เป็นผู้ชายที่ไม่มีวันเอาดีได้ หล่อนตามย้ำว่าอคิราภ์เรียนจวนครบกำหนดของมหาวิทยาลัยแล้วยังไม่สามารถเรียนให้จบได้
“ยัยแร้งทึ้งเอ๊ย ตัวเองเก่งตายแล้วนี่ ปล่อยให้น้องสาวไปร่านสวาทคอยหลอกลวงผู้ชายอ่อนต่อโลกอย่างตาเล็กน้องชายฉันให้หลงจนหัวปรักหัวปรำอย่างนี้ พวกแกมันปีศาจชัดๆ”
รถเก๋งฮอนดาร์ซีวิคขับมาข้างหลัง และบีบแตรไล่ให้ภูชิสะเคลื่อนรถ ทั้งที่สัญญาณไปจราจรยังเปิดสีเหลืองอยู่ ภูชิสะไม่ขยับ เจ้าของรถคันหลังจึงยิ่งบีบแตรไล่ถี่ขึ้น จนเป็นเป้าสายตาคนขับรถบนท้องถนนซึ่งไม่มีใครฝ่าจราจร กระทั่งไปเขียวขึ้นนำ ภูชิสะจึงเคลื่อนตัวออก และเจ้าของฮอนดาร์เจ้าอารมณ์ ปราดรถขึ้นแซงไปข้างหน้า แล้วกดกระจกไฟฟ้าลงมา พร้อมส่งสัญลักษณ์ นิ้วกลางมาให้กับเจ้าของบริษัท และฟาร์มใหญ่ แห่งภาคกลาง
ภูชิสะมองเห็นการกระทำที่สุดเลวทรามของชายคนนั้นด้วยความฉุนเฉียวจนไม่สามารถกลั้นอารมณ์โกรธได้ ซึ่งเขาไม่เคยพบเห็นคนเช่นนี้มาก่อนเลย ดังนั้น เมื่อชายหนุ่มกำลังหัวเสียอยู่แล้ว ชายผู้เลวและไร้มารยาทจึงเหมือนเป็นเป้าให้ภูชิสะซ้อมยิง
มือเรียวยาวของชายหนุ่มปลดล็อกจากริ้นชัก ขับแล่นตามไปจนทันรถจอมซ่า เขาบีบไปทางซ้ายมือ เปิดกระจก และส่องกระบอกสีขึ้น ซึ่งปลดเซฟไว้แล้วให้คนขับรถคันนั้นได้เห็น
เมื่อเจอคนจริงแล้ว ชายกักขฬะจึงเหยียบคันเร่งจนมิดขับหนีภูชิสะ ชายหนุ่มตามเบียดไปติดๆ ชายผู้ขับรถเก๋งฮอนดาร์เร่งไปจนสุดลิมิต และฝ่าไฟแดงจุดหน้า ซึ่งรถกระบะสิบล้อเลี้ยวออกมาพอดี สิบล้อหักหลบไปปีนเกาะกลางถนน เจ้าของฮอนด้าหักหลบ ทำให้มาเฉี่ยวรถอีกคัน ซึ่งมาทางตรง เจ้าของรถฟอร์ด อัดชนกับรถเก๋งด้านคนขับ
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
เสียงห้ามเบรกดังสนั่น ล้อรถครูดไปกับถนนจนเกิดการเผาไหม้ กลิ่นเหม็นคลุ้ง น่า เวียนศีรษะ
โครม
เก๋งจอมซ่าชนเข้ากับรถฟอร์ด ซึ่งมีความแข็งแกร่งกว่า ทำให้คนขับรถเก๋งโดนอัดกับพวงมาลัย เพราะไม่ได้ติดตั้งถุงลมนิรภัย ซึ่งผู้ขับคิดว่าไม่จำเป็น
อ๊าคคคค
ชายคนนั้นร้องโหยหวน รู้สึกปวดร้าวไปทั้งกาย ร่างของเขาติดอยู่ในซากรถซึ่งโดนอัดก๊อบปี้เต็มแรง เจ้าของรถฟอร์ด เจ็บจุกกับการอัดตัวเข้ากับถุงลม พักหนึ่งถุงนั้นค่อยคลายตัวลง และเขารู้ว่าการเซฟตัวเองทุกอย่างในรถมีค่าต่อชีวิตมากเพียงใด เมื่อเกิดอุบัติเหตุอย่างคาดไม่ถึง
ภูชิสะ มองชายผู้ไร้มารยาทกำลังร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือ อย่างไร้ความเมตตา ในใจแข็งกร้าวคิดแต่เพียงว่า นั่นคือบทสั่งสอนจากพระเจ้า ที่ให้เขาได้เรียนรู้อย่างราคาแพงว่า ถนน และกฎจราจรไม่ได้มีไว้ให้แหกกฎ แต่มีไว้เพื่อให้เคารพกันให้มากไว้
ชายผู้ที่ไม่ยอมรับว่าเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องร้ายกับชายผู้ชูนิ้วกลาง ขับรถจากไปอย่างไม่สนใจไยดีต่อเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น ในใจคิดได้แต่เพียงว่า สมควรแล้วกับคนอย่างนั้น!!!
ภูชิสะเป็นคนรักแรง เกลียด ชีวิตเต็มไปด้วยงาน และความเด็ดขาดแรง เขาจึงเหมือนไฟที่ร้อนระอุอยู่ตลอดเวลา
อคิราภ์ตื่นบ่ายโมงพอดี ชายหนุ่มรีบลุกจากที่นอน และนึกได้ว่า ตัวเองน่าที่จะติดตามพี่ชายไปหาผู้หญิงด้วย ชายผู้ที่เห็นแก่ตัว แต่พี่ชายกลับมองว่าอ่อนต่อโลกรีบเข้าไปชำระกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบออกจากห้องน้ำ ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดี แล้วจึงเดินไปห้องอาหารขนาดเล็ก สั่งผู้ช่วยแม่บ้าน ซึ่งกำลังกวาดบ้านว่า
“ไปทำอาหารเช้าให้ฉันที ล้างมือก่อนด้วยล่ะ ถ้าให้ดี สวมผ้ากันเปื้อนตัวใหม่ด้วย เดี๋ยวอาหารเช้าของฉันมีฝุ่นลงไปฉันท้องเสียขึ้นมา ฉันเอาเรื่องแกแน่แสนคำ”
แสนคำฟังคำขู่จนชิน เธอไม่ได้ตกปากรับคำอันใด แต่เดินไปจัดทำอาหารให้เจ้านาย ขี้ฟ้องอย่างรีบเร่ง หญิงสาววัยสิบเก้าปี เปิดตู้เย็น จัดอาหารแช่ออกมาทำอาหารเช้าแบบอเมริกันให้เจ้านายคนเล็ก ซึ่งเธอไม่ถูกชะตาอย่างมากเลย ในใจหญิงสาวไปนึกนิยมน้องบุญธรรมเจ้านายมากกว่าเสียอีก
“ตอนเกิดใครไม่ไปชี้ดาวตกนะ จะได้เข้าท้องหมาไปให้รู้แล้วรู้รอด” แสนคำบ่นไป ทอดเบคอน ให้กรอบตามความชอบของเจ้านาย
โบราณเชื่อกันว่า ดาวตกดวงใด หากสายตาเห็นว่าตกบนหลังคาบ้าน จะเป็นการเกิดของเด็กมีบุญ แต่ถ้าใครเผลอไปทัก หรือชี้ใส่ดาวตกนั้นๆ เขาบอกว่าเด็กจะเข้าท้องหมาไปกลายเป็นหมา และยังมีอีกว่า ให้ใช้นิ้วที่ชี้จิ้มก้นแล้วดม แสนคำเคยโดนหลอก แต่จิ้มก้นแล้วเธอไปให้มารดาผู้บอกเล่าดมอีกที เลยโดนตีชุดใหญ่
ไม่นานเกินรอ อาหารเช้าก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้กับท่านเจ้านายที่แสนคำไม่ชอบใจ อคิราภ์วางหน้าตึงเข้าใส่บริวาร กระแทกเสียงใส่ว่า
“แกใช้เวลาก่อเตาถ่านหรือไงแสนคำ ถึงได้ช้าอย่างนี้”
“แก๊สมันมีปัญหาค่ะ” แสนคำประชด “ชอบเอาแต่ใจ ขนาดเร่งให้เสร็จภายในห้านาทีแล้วนะคะ แต่มันมีปัญหาไม่ยอมเสร็จภายในสองนาที”
“แกนี่ยังไงนะแสนคำ ชอบมาตีฝีปากอยู่ได้ ไป ไป เห็นหน้าแล้วกอินข้าวไม่ลง”
“ไม่มีข้าวค่ะ” แสนคำหยอดให้อีกฝ่ายหัวเสีย แล้วรีบหนีจากไปทันที
อคิราภ์ นั่งทานอาหารเช้าได้ครึ่งจาน พอดีรถของพี่ชายกลับเข้ามา ชายหนุ่มวัยเบญจเพสรีบผละจากจานอาหาร ไปหาพี่ชายคนโตทันที
ภูชิสะ สีหน้าท่าทางแสดงออกมาด้วยความยินดีและคาดหวังของน้องชาย ทำให้รู้สึกเสียใจแทนน้องชายไม่น้อย เขาจึงแสดงความผิดหวังออกมาให้อคิราภ์ได้เห็น ชายผู้เป็นน้องใจเสียขึ้นมาในทันที ก่อนโวยวายเอาแต่ใจตามนิสัย “พี่ใหญ่ไม่จัดการให้ผมใช่มั้ยครับถึงทำท่าอย่างนี้”
“เล็กต้องรู้สิว่าอยากได้อะไรพี่ก็ต้องหามาให้เล็กอยู่แล้ว”
“แต่หน้าพี่ฟ้องว่าไม่ได้ไปหามาย”
“พี่ไปมาแล้ว ไปแต่เช้าส ไปถึงที่นั่นแปดโมงกว่า พวกเขายังไม่ทานข้าวเช้า เอาแต่เล่นกัน ไม่มี ท่าว่าจะรอให้ใครไปหมั้นหมายด้วยซ้ำ”
“ไม่จริง พี่โกหกผม พี่ไม่ได้ไปก็บอกไม่ได้ไปเถอะ อย่ามาพูดอย่างนี้เลย ผมมันคนไม่เอาไหน ไม่เหมือนน้องเลี้ยงที่แสนดี ที่ทำงานช่วยพี่ใหญ่ได้นี่”
อคิราภ์พานพะโรไปถึงยุทธนา ซึ่งเขาแอบอิจฉามาตั้งแต่เด็กแล้วว่า พี่ชายเพียงคนเดียวของเขาจะรักอีกฝ่ายมากกว่า เพราะยุทธนาเรียนดี หัวไว ทำงานเก่ง
“ไม่เกี่ยวกับไอ้ต้อมสักนิด เมื่อวานมันยังเตือนพี่ด้วยซ้ำว่าให้ถามทางโน้นก่อนว่าจะหมั้นจริงมั้ย แต่...”
“ ไม่จริง ไม่จริง”
“แกถูกผู้หญิงหลอกแล้วรู้มั้ยเล็ก” เขากล่าวแล้วหลบเลี่ยงที่จะมองความผิดหวังของน้องชายร่างใหญ่ของภูชิสะ เดินหนี อคิราภ์รีบตามไปร่างใหญ่ของพี่ชายไปติดๆ
ภูชิสะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนุ่มสีเลือดนก อคิราภ์นั่งเก้าอี้ตัวข้าง ๆทำหน้ายุ่ง คิ้วขมวดไม่ไว้ใจพี่ชายตัวเองจึงถามย้ำ
“พี่บอกมาดีกว่า ว่าพี่ไปจริงหรือ”
“ไปซิ มันหลอกให้แกไปสู่ขอแล้วมันพูดแค่ว่า ล้อเล่น”
“ไม่จริงพี่โกหก มายไม่มีทางเป้นอย่างนั้นเด็ดขาด พี่ใส่ร้ายมาย”
“เลิกบ้าซะทีเล็ก เลิกบ้าผู้หญิงท่าทางร่านอย่างนั้น”
“ พี่ พี่ด่ามายว่าร่านได้ยังไง พี่ด่ามายของผม”
“ก็มัน...”ภูชิสะเก็บคำกล่าวไว้ในอกอย่างมิดเม้น เขาไม่อาจบอกน้องชายคนเดียวของเขาได้ว่า มีนา มองเขาด้วยสายตาหวานระยับ ดูเจ้าชู้ และให้ท่าในที
“ผมรักมาย”
“แต่มันไม่รักแก ยังตราหน้าว่าแกเป็นผู้นำใครไม่ได้ ฉะนั้นเลิกทำตัวเป็นเด็กเรียนให้จบ อย่าให้พวกมันมาด่าใส่หน้าพี่ว่าคนอย่างเล็กเอาดีไม่ได้ เป็นผู้นำชีวิตใครไม่ได้”
น้องชายก้มหน้ามองพื้น เจ็บเหมือนโดนมีดผ่ากลางร่างให้แตกแยกเป็นสองซีก ในสมองมึนงง มีความคิดเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว
“เล็ก พี่รู้ว่าเล็กต้องผิดหวัง แต่อย่าเสียใจไปเลยนะ” คนเป็นพี่ปลอบน้อง “พี่จะหาผู้หญิงดีๆมาให้ อย่าไปสนใจผู้หญิงเจ้ามารยาคนนี้เลย”
ไม่ว่าพี่ชายจะพูดอย่างไร แต่คนเป็นน้องยังฝังใจเชื่อตามความคิดของตนเอง จึงบ่นพึมพำไร้สติ
“พีโกหกผม พี่อาจจะเห็นว่ามายเป็นคนสวยพี่อาจจะอยากได้ไว้เอง”
“พูดบ้าอะไรของแกตาเล็ก”
“พี่มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่เคยเห็นค่าของผู้หญิง แล้วพี่ใหญ่ยังดูถูกมายของผม”
เขากล่าวพึมพรำผุดลุกจากไปไม่ฟังคำเรียกรั้งของพี่ชาย
“พี่ไม่ใช่คนอย่างที่แกคิดนะเล็ก ถ้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่...”เขาละคำว่าทอดสะพาน “เล็กมานั่งคุยกันก่อน”
“ผมไม่มีเรื่องจะคุยกับพี่ใหญ่แล้ว แสนคำ เอาเหล้ามา” แสนคำถูกจิกเรียกเสียงดังวางอำนาจ
ภูชิสะย่นหัวคิ้วอย่างเคร่งเครียด แสนคำเดินตัวลีบมาขออนุญาตเจ้านายคนใหญ่ เพราะว่า เหล้าทุกยี่ห้อถูกเก็บไว้บนเรือนไม้
“นายจะให้แสนคำเอามาให้คุณเล็กมั้ยคะ”
“ไปเอามาให้เขาสิ แกจะขัดดใจเขาทำไม”
“แต่ฝนกำลังตกนะคะ”
“เกี่ยวอะไรกับฝนเล่ายัยคนนี้” แสนคำทำหน้าจืดเมื่อโดนตะคอกใส่ เหล่อนรีบโนกางร่มขึ้นไปหยิบเหล้าลงมาให้เจ้านายคนเล็ก
อคิราภ์ ไม่มองหน้าพี่ชาย เขาเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ภูชิสะถอนใจยาว เหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจ ไร้เหตุผลของน้องชาย เขาไม่ได้ตามไป แต่รอแสนคำนำเหล้ามา แล้วจะนำไปง้อน้องชายด้วยตัวเอง
ฝนภายนอกเริ่มตกแรงมากขึ้น ลมพัดกรรโชคอย่างไม่มีท่าทีว่าจะมีพายุเกิดขึ้น ฟ้าแลบแปลบปลาบ สึดท้าย ฟ้เ ผ่าใส่ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก
เปรี้ยง ไฟไหม้พรึบที่กิ่งไม้ใหญ่ แล้วก็ถูกสายฝนกระหน่ำดับลง
เปรี้ยง
ภูชิสะตื่นตลึง กับเสียงเปรี้ยงที่สอง เสียงฟ้าผ่าที่ใดกันเล่า จึงดังใกล้เหลือเกิน ดังมาจากบ้านหลังนี้ และดังมาจาก ที่ห้องนอนของ...
“ตาเล็ก”
ความห่วงใจสุดชีวิตทำให้ชายร่างใหญ่วิ่งไปที่ห้องนอนของน้องชาย ภาพต่อมาที่ภูชิสะเห็นคือ ร่างน้องชายนอนหงายราบ ตาเบิกค้าง เลือดกระเซ็น ทั่วทั้งใบหน้า และข้างศีรษะ มัจจุราชสีดำกระบอกเล็ก หลังจากถูกใช้ ถูกสะบัดเพราะแรงกระตุกตกไม่ไกลจากมือขวา
ที่ขมับขวา เกิดรกว้างรอบขอบบาดแผลเป็นสีดำจากเขม่าปืน ข้างแก้มซ้ายมีเลือดไหลออกเป้นทางเพราะกระสุนทะลุออกมาทางช่องนี้
“เล็ก”
เสียงร้องลั่น ด้วยความตกใจสุดขีด ดังกว่าเสียงสายฝนกระหน่ำ
แสนคำวิ่งถือเหล้ามาตามเสียงร้องที่ห้องนอนของอคิราภ์ คำหล้า และคำแปงกลับมาจากตลาด ได้ยินเสียงร้องของเจ้านายจึงพากันวิ่งมาดู
ภาพที่ทุกคนเห็นคือ ภูชิสะกอดร่างไร้ชีวิตของน้องชายไว้ในอ้อมแขน แล้วเขย่าเรียกหาอย่างน่าสังเวชใจ ชายร่างใหญ่เปล่งเสียงร้องไห้โฮ ด้วยความสูญเสียอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้
แสนคำทรุดกายนั่งอย่างหมดแรง กอดขวดเหล้าไว้แน่น อย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น ส่วนสองสามีภรรยา ซึ่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนอกจากไหว้เจ้าที่เจ้าทางตามความเชื่อของพวกตน!!
“ยัยแร้งทึ้งเอ๊ย ตัวเองเก่งตายแล้วนี่ ปล่อยให้น้องสาวไปร่านสวาทคอยหลอกลวงผู้ชายอ่อนต่อโลกอย่างตาเล็กน้องชายฉันให้หลงจนหัวปรักหัวปรำอย่างนี้ พวกแกมันปีศาจชัดๆ”
รถเก๋งฮอนดาร์ซีวิคขับมาข้างหลัง และบีบแตรไล่ให้ภูชิสะเคลื่อนรถ ทั้งที่สัญญาณไปจราจรยังเปิดสีเหลืองอยู่ ภูชิสะไม่ขยับ เจ้าของรถคันหลังจึงยิ่งบีบแตรไล่ถี่ขึ้น จนเป็นเป้าสายตาคนขับรถบนท้องถนนซึ่งไม่มีใครฝ่าจราจร กระทั่งไปเขียวขึ้นนำ ภูชิสะจึงเคลื่อนตัวออก และเจ้าของฮอนดาร์เจ้าอารมณ์ ปราดรถขึ้นแซงไปข้างหน้า แล้วกดกระจกไฟฟ้าลงมา พร้อมส่งสัญลักษณ์ นิ้วกลางมาให้กับเจ้าของบริษัท และฟาร์มใหญ่ แห่งภาคกลาง
ภูชิสะมองเห็นการกระทำที่สุดเลวทรามของชายคนนั้นด้วยความฉุนเฉียวจนไม่สามารถกลั้นอารมณ์โกรธได้ ซึ่งเขาไม่เคยพบเห็นคนเช่นนี้มาก่อนเลย ดังนั้น เมื่อชายหนุ่มกำลังหัวเสียอยู่แล้ว ชายผู้เลวและไร้มารยาทจึงเหมือนเป็นเป้าให้ภูชิสะซ้อมยิง
มือเรียวยาวของชายหนุ่มปลดล็อกจากริ้นชัก ขับแล่นตามไปจนทันรถจอมซ่า เขาบีบไปทางซ้ายมือ เปิดกระจก และส่องกระบอกสีขึ้น ซึ่งปลดเซฟไว้แล้วให้คนขับรถคันนั้นได้เห็น
เมื่อเจอคนจริงแล้ว ชายกักขฬะจึงเหยียบคันเร่งจนมิดขับหนีภูชิสะ ชายหนุ่มตามเบียดไปติดๆ ชายผู้ขับรถเก๋งฮอนดาร์เร่งไปจนสุดลิมิต และฝ่าไฟแดงจุดหน้า ซึ่งรถกระบะสิบล้อเลี้ยวออกมาพอดี สิบล้อหักหลบไปปีนเกาะกลางถนน เจ้าของฮอนด้าหักหลบ ทำให้มาเฉี่ยวรถอีกคัน ซึ่งมาทางตรง เจ้าของรถฟอร์ด อัดชนกับรถเก๋งด้านคนขับ
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
เสียงห้ามเบรกดังสนั่น ล้อรถครูดไปกับถนนจนเกิดการเผาไหม้ กลิ่นเหม็นคลุ้ง น่า เวียนศีรษะ
โครม
เก๋งจอมซ่าชนเข้ากับรถฟอร์ด ซึ่งมีความแข็งแกร่งกว่า ทำให้คนขับรถเก๋งโดนอัดกับพวงมาลัย เพราะไม่ได้ติดตั้งถุงลมนิรภัย ซึ่งผู้ขับคิดว่าไม่จำเป็น
อ๊าคคคค
ชายคนนั้นร้องโหยหวน รู้สึกปวดร้าวไปทั้งกาย ร่างของเขาติดอยู่ในซากรถซึ่งโดนอัดก๊อบปี้เต็มแรง เจ้าของรถฟอร์ด เจ็บจุกกับการอัดตัวเข้ากับถุงลม พักหนึ่งถุงนั้นค่อยคลายตัวลง และเขารู้ว่าการเซฟตัวเองทุกอย่างในรถมีค่าต่อชีวิตมากเพียงใด เมื่อเกิดอุบัติเหตุอย่างคาดไม่ถึง
ภูชิสะ มองชายผู้ไร้มารยาทกำลังร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือ อย่างไร้ความเมตตา ในใจแข็งกร้าวคิดแต่เพียงว่า นั่นคือบทสั่งสอนจากพระเจ้า ที่ให้เขาได้เรียนรู้อย่างราคาแพงว่า ถนน และกฎจราจรไม่ได้มีไว้ให้แหกกฎ แต่มีไว้เพื่อให้เคารพกันให้มากไว้
ชายผู้ที่ไม่ยอมรับว่าเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องร้ายกับชายผู้ชูนิ้วกลาง ขับรถจากไปอย่างไม่สนใจไยดีต่อเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น ในใจคิดได้แต่เพียงว่า สมควรแล้วกับคนอย่างนั้น!!!
ภูชิสะเป็นคนรักแรง เกลียด ชีวิตเต็มไปด้วยงาน และความเด็ดขาดแรง เขาจึงเหมือนไฟที่ร้อนระอุอยู่ตลอดเวลา
อคิราภ์ตื่นบ่ายโมงพอดี ชายหนุ่มรีบลุกจากที่นอน และนึกได้ว่า ตัวเองน่าที่จะติดตามพี่ชายไปหาผู้หญิงด้วย ชายผู้ที่เห็นแก่ตัว แต่พี่ชายกลับมองว่าอ่อนต่อโลกรีบเข้าไปชำระกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นรีบออกจากห้องน้ำ ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดี แล้วจึงเดินไปห้องอาหารขนาดเล็ก สั่งผู้ช่วยแม่บ้าน ซึ่งกำลังกวาดบ้านว่า
“ไปทำอาหารเช้าให้ฉันที ล้างมือก่อนด้วยล่ะ ถ้าให้ดี สวมผ้ากันเปื้อนตัวใหม่ด้วย เดี๋ยวอาหารเช้าของฉันมีฝุ่นลงไปฉันท้องเสียขึ้นมา ฉันเอาเรื่องแกแน่แสนคำ”
แสนคำฟังคำขู่จนชิน เธอไม่ได้ตกปากรับคำอันใด แต่เดินไปจัดทำอาหารให้เจ้านาย ขี้ฟ้องอย่างรีบเร่ง หญิงสาววัยสิบเก้าปี เปิดตู้เย็น จัดอาหารแช่ออกมาทำอาหารเช้าแบบอเมริกันให้เจ้านายคนเล็ก ซึ่งเธอไม่ถูกชะตาอย่างมากเลย ในใจหญิงสาวไปนึกนิยมน้องบุญธรรมเจ้านายมากกว่าเสียอีก
“ตอนเกิดใครไม่ไปชี้ดาวตกนะ จะได้เข้าท้องหมาไปให้รู้แล้วรู้รอด” แสนคำบ่นไป ทอดเบคอน ให้กรอบตามความชอบของเจ้านาย
โบราณเชื่อกันว่า ดาวตกดวงใด หากสายตาเห็นว่าตกบนหลังคาบ้าน จะเป็นการเกิดของเด็กมีบุญ แต่ถ้าใครเผลอไปทัก หรือชี้ใส่ดาวตกนั้นๆ เขาบอกว่าเด็กจะเข้าท้องหมาไปกลายเป็นหมา และยังมีอีกว่า ให้ใช้นิ้วที่ชี้จิ้มก้นแล้วดม แสนคำเคยโดนหลอก แต่จิ้มก้นแล้วเธอไปให้มารดาผู้บอกเล่าดมอีกที เลยโดนตีชุดใหญ่
ไม่นานเกินรอ อาหารเช้าก็ถูกยกมาเสิร์ฟให้กับท่านเจ้านายที่แสนคำไม่ชอบใจ อคิราภ์วางหน้าตึงเข้าใส่บริวาร กระแทกเสียงใส่ว่า
“แกใช้เวลาก่อเตาถ่านหรือไงแสนคำ ถึงได้ช้าอย่างนี้”
“แก๊สมันมีปัญหาค่ะ” แสนคำประชด “ชอบเอาแต่ใจ ขนาดเร่งให้เสร็จภายในห้านาทีแล้วนะคะ แต่มันมีปัญหาไม่ยอมเสร็จภายในสองนาที”
“แกนี่ยังไงนะแสนคำ ชอบมาตีฝีปากอยู่ได้ ไป ไป เห็นหน้าแล้วกอินข้าวไม่ลง”
“ไม่มีข้าวค่ะ” แสนคำหยอดให้อีกฝ่ายหัวเสีย แล้วรีบหนีจากไปทันที
อคิราภ์ นั่งทานอาหารเช้าได้ครึ่งจาน พอดีรถของพี่ชายกลับเข้ามา ชายหนุ่มวัยเบญจเพสรีบผละจากจานอาหาร ไปหาพี่ชายคนโตทันที
ภูชิสะ สีหน้าท่าทางแสดงออกมาด้วยความยินดีและคาดหวังของน้องชาย ทำให้รู้สึกเสียใจแทนน้องชายไม่น้อย เขาจึงแสดงความผิดหวังออกมาให้อคิราภ์ได้เห็น ชายผู้เป็นน้องใจเสียขึ้นมาในทันที ก่อนโวยวายเอาแต่ใจตามนิสัย “พี่ใหญ่ไม่จัดการให้ผมใช่มั้ยครับถึงทำท่าอย่างนี้”
“เล็กต้องรู้สิว่าอยากได้อะไรพี่ก็ต้องหามาให้เล็กอยู่แล้ว”
“แต่หน้าพี่ฟ้องว่าไม่ได้ไปหามาย”
“พี่ไปมาแล้ว ไปแต่เช้าส ไปถึงที่นั่นแปดโมงกว่า พวกเขายังไม่ทานข้าวเช้า เอาแต่เล่นกัน ไม่มี ท่าว่าจะรอให้ใครไปหมั้นหมายด้วยซ้ำ”
“ไม่จริง พี่โกหกผม พี่ไม่ได้ไปก็บอกไม่ได้ไปเถอะ อย่ามาพูดอย่างนี้เลย ผมมันคนไม่เอาไหน ไม่เหมือนน้องเลี้ยงที่แสนดี ที่ทำงานช่วยพี่ใหญ่ได้นี่”
อคิราภ์พานพะโรไปถึงยุทธนา ซึ่งเขาแอบอิจฉามาตั้งแต่เด็กแล้วว่า พี่ชายเพียงคนเดียวของเขาจะรักอีกฝ่ายมากกว่า เพราะยุทธนาเรียนดี หัวไว ทำงานเก่ง
“ไม่เกี่ยวกับไอ้ต้อมสักนิด เมื่อวานมันยังเตือนพี่ด้วยซ้ำว่าให้ถามทางโน้นก่อนว่าจะหมั้นจริงมั้ย แต่...”
“ ไม่จริง ไม่จริง”
“แกถูกผู้หญิงหลอกแล้วรู้มั้ยเล็ก” เขากล่าวแล้วหลบเลี่ยงที่จะมองความผิดหวังของน้องชายร่างใหญ่ของภูชิสะ เดินหนี อคิราภ์รีบตามไปร่างใหญ่ของพี่ชายไปติดๆ
ภูชิสะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนุ่มสีเลือดนก อคิราภ์นั่งเก้าอี้ตัวข้าง ๆทำหน้ายุ่ง คิ้วขมวดไม่ไว้ใจพี่ชายตัวเองจึงถามย้ำ
“พี่บอกมาดีกว่า ว่าพี่ไปจริงหรือ”
“ไปซิ มันหลอกให้แกไปสู่ขอแล้วมันพูดแค่ว่า ล้อเล่น”
“ไม่จริงพี่โกหก มายไม่มีทางเป้นอย่างนั้นเด็ดขาด พี่ใส่ร้ายมาย”
“เลิกบ้าซะทีเล็ก เลิกบ้าผู้หญิงท่าทางร่านอย่างนั้น”
“ พี่ พี่ด่ามายว่าร่านได้ยังไง พี่ด่ามายของผม”
“ก็มัน...”ภูชิสะเก็บคำกล่าวไว้ในอกอย่างมิดเม้น เขาไม่อาจบอกน้องชายคนเดียวของเขาได้ว่า มีนา มองเขาด้วยสายตาหวานระยับ ดูเจ้าชู้ และให้ท่าในที
“ผมรักมาย”
“แต่มันไม่รักแก ยังตราหน้าว่าแกเป็นผู้นำใครไม่ได้ ฉะนั้นเลิกทำตัวเป็นเด็กเรียนให้จบ อย่าให้พวกมันมาด่าใส่หน้าพี่ว่าคนอย่างเล็กเอาดีไม่ได้ เป็นผู้นำชีวิตใครไม่ได้”
น้องชายก้มหน้ามองพื้น เจ็บเหมือนโดนมีดผ่ากลางร่างให้แตกแยกเป็นสองซีก ในสมองมึนงง มีความคิดเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว
“เล็ก พี่รู้ว่าเล็กต้องผิดหวัง แต่อย่าเสียใจไปเลยนะ” คนเป็นพี่ปลอบน้อง “พี่จะหาผู้หญิงดีๆมาให้ อย่าไปสนใจผู้หญิงเจ้ามารยาคนนี้เลย”
ไม่ว่าพี่ชายจะพูดอย่างไร แต่คนเป็นน้องยังฝังใจเชื่อตามความคิดของตนเอง จึงบ่นพึมพำไร้สติ
“พีโกหกผม พี่อาจจะเห็นว่ามายเป็นคนสวยพี่อาจจะอยากได้ไว้เอง”
“พูดบ้าอะไรของแกตาเล็ก”
“พี่มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่เคยเห็นค่าของผู้หญิง แล้วพี่ใหญ่ยังดูถูกมายของผม”
เขากล่าวพึมพรำผุดลุกจากไปไม่ฟังคำเรียกรั้งของพี่ชาย
“พี่ไม่ใช่คนอย่างที่แกคิดนะเล็ก ถ้าผู้หญิงคนนั้นจะไม่...”เขาละคำว่าทอดสะพาน “เล็กมานั่งคุยกันก่อน”
“ผมไม่มีเรื่องจะคุยกับพี่ใหญ่แล้ว แสนคำ เอาเหล้ามา” แสนคำถูกจิกเรียกเสียงดังวางอำนาจ
ภูชิสะย่นหัวคิ้วอย่างเคร่งเครียด แสนคำเดินตัวลีบมาขออนุญาตเจ้านายคนใหญ่ เพราะว่า เหล้าทุกยี่ห้อถูกเก็บไว้บนเรือนไม้
“นายจะให้แสนคำเอามาให้คุณเล็กมั้ยคะ”
“ไปเอามาให้เขาสิ แกจะขัดดใจเขาทำไม”
“แต่ฝนกำลังตกนะคะ”
“เกี่ยวอะไรกับฝนเล่ายัยคนนี้” แสนคำทำหน้าจืดเมื่อโดนตะคอกใส่ เหล่อนรีบโนกางร่มขึ้นไปหยิบเหล้าลงมาให้เจ้านายคนเล็ก
อคิราภ์ ไม่มองหน้าพี่ชาย เขาเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ภูชิสะถอนใจยาว เหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจ ไร้เหตุผลของน้องชาย เขาไม่ได้ตามไป แต่รอแสนคำนำเหล้ามา แล้วจะนำไปง้อน้องชายด้วยตัวเอง
ฝนภายนอกเริ่มตกแรงมากขึ้น ลมพัดกรรโชคอย่างไม่มีท่าทีว่าจะมีพายุเกิดขึ้น ฟ้าแลบแปลบปลาบ สึดท้าย ฟ้เ ผ่าใส่ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก
เปรี้ยง ไฟไหม้พรึบที่กิ่งไม้ใหญ่ แล้วก็ถูกสายฝนกระหน่ำดับลง
เปรี้ยง
ภูชิสะตื่นตลึง กับเสียงเปรี้ยงที่สอง เสียงฟ้าผ่าที่ใดกันเล่า จึงดังใกล้เหลือเกิน ดังมาจากบ้านหลังนี้ และดังมาจาก ที่ห้องนอนของ...
“ตาเล็ก”
ความห่วงใจสุดชีวิตทำให้ชายร่างใหญ่วิ่งไปที่ห้องนอนของน้องชาย ภาพต่อมาที่ภูชิสะเห็นคือ ร่างน้องชายนอนหงายราบ ตาเบิกค้าง เลือดกระเซ็น ทั่วทั้งใบหน้า และข้างศีรษะ มัจจุราชสีดำกระบอกเล็ก หลังจากถูกใช้ ถูกสะบัดเพราะแรงกระตุกตกไม่ไกลจากมือขวา
ที่ขมับขวา เกิดรกว้างรอบขอบบาดแผลเป็นสีดำจากเขม่าปืน ข้างแก้มซ้ายมีเลือดไหลออกเป้นทางเพราะกระสุนทะลุออกมาทางช่องนี้
“เล็ก”
เสียงร้องลั่น ด้วยความตกใจสุดขีด ดังกว่าเสียงสายฝนกระหน่ำ
แสนคำวิ่งถือเหล้ามาตามเสียงร้องที่ห้องนอนของอคิราภ์ คำหล้า และคำแปงกลับมาจากตลาด ได้ยินเสียงร้องของเจ้านายจึงพากันวิ่งมาดู
ภาพที่ทุกคนเห็นคือ ภูชิสะกอดร่างไร้ชีวิตของน้องชายไว้ในอ้อมแขน แล้วเขย่าเรียกหาอย่างน่าสังเวชใจ ชายร่างใหญ่เปล่งเสียงร้องไห้โฮ ด้วยความสูญเสียอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้
แสนคำทรุดกายนั่งอย่างหมดแรง กอดขวดเหล้าไว้แน่น อย่างไม่รู้จะทำอะไรดีไปกว่านั้น ส่วนสองสามีภรรยา ซึ่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนอกจากไหว้เจ้าที่เจ้าทางตามความเชื่อของพวกตน!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มิ.ย. 2555, 12:52:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มิ.ย. 2555, 12:52:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 2214
| << ลวง หรือเล่น | ตอบโต้ >> |
tutas 27 มิ.ย. 2555, 13:42:57 น.
อ่าน 3 ตอนรวดเลยค่ะ ^^ อยากรู้แล้วค่ะคุณภูจะแค้นหนักขนาดไหนหนอ....
มาเป็นกำลังใจให้คะ่
อ่าน 3 ตอนรวดเลยค่ะ ^^ อยากรู้แล้วค่ะคุณภูจะแค้นหนักขนาดไหนหนอ....
มาเป็นกำลังใจให้คะ่
Zephyr 27 มิ.ย. 2555, 18:57:42 น.
เฮ้อ ไม่โตจริงๆด้วยเล็กสมชื่อเลย
นายภูจะแค้นแบบผิดๆไปนานแค่ไหนหนอ เรื่องเริ่มแล้ว
นิสัยแต่ละคนแรงๆทั้งนั้น สนุกล่ะ หึหึ
เฮ้อ ไม่โตจริงๆด้วยเล็กสมชื่อเลย
นายภูจะแค้นแบบผิดๆไปนานแค่ไหนหนอ เรื่องเริ่มแล้ว
นิสัยแต่ละคนแรงๆทั้งนั้น สนุกล่ะ หึหึ
nutcha 28 มิ.ย. 2555, 14:13:25 น.
กรรมไปตกที่สองพี่น้องแน่ ๆ
กรรมไปตกที่สองพี่น้องแน่ ๆ
แพม 3 ก.ค. 2555, 18:38:50 น.
ความเชื่ออะไรเหรอคะ
ความเชื่ออะไรเหรอคะ