หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: ตามแผน
ปรียาแตะแขนคนที่เธอรัก เมื่อเขาหมกมุ่นกับความคิดของตัวเองจนลืมไปว่าเธอยืนอยู่ข้าง ๆ เขากุมมือนุ่มก้มจูบแก้มเนียนบางเบากระนั้นก็ทำให้เธอสุขลึกล้ำ
“ผมขอโทษนะปี เรื่องของอคิราภ์ ผมเจ็บมาก มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าโลกนี้หยุดหมุนแล้ว”
“คุณมีปีนะคะ ปีพร้อมจะร่วมทุกข์กับคุณ”
“ผมยังมีงานสำคัญ” ชายหนุ่มบ่ายเบี่ยงเช่นนี้มาตลอด ไม่ยอมรับการที่จะมีใครมายืนเคียงข้าง แต่ไม่รังเกียจหากหญิงสาวเข้ามาร่วมเตียงด้วยในบางครั้งที่ความเป็นธรรมชาติของเขาต้องการ
เท่านั้น และแค่นั้น จู่ๆคำพูดของน้องชายกลับผุดขึ้นมาในสมอง
‘พี่มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไม่เห็นคุณค่าของผู้หญิง’
ที่ผ่านมา มีผู้หญิงคนไหนแสดงคุณค่าอะไรให้เขาเห็นกันเล่า!
เสียงปรียาปลุกความคิดของชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาจากความคิดถึงน้องชายว่า
“งานอะไรกันหรือคะ แล้วที่ที่คุณทำทุกวันนี้ ไม่ใช่งานหรือ”
“งานที่ใครก็ทำแทนไม่ได้นอกจากผม” เสียงตอบแข็ง
“อะไรคะงานนั้น” หญิงสาวไม่เข้าใจ
ชายหนุ่ม หมุนกายกลับไปเผชิญหญิงสาว ยื่นมือเรียวเข้าประคองดวงหน้าเกลี้ยงเกลาของเธอให้แหงนเงย ปรียาจ้องลึกดวงตาคู่คมดุ ซึ่งเปล่งประกายปรารถนาอันแรงกล้า หากว่าไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องการ เพราะในความปรารถนานั้น มีคมพยาบาท อาฆาต อย่างร้ายกาจ ฉายชัดออกมาให้เห็น
หญิงสาวครางเรียกชื่อเขาแทบไม่ลอดริมฝีปากด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นใจ
“คุณใหญ่ คุณจะทำอะไร ”
“ผมจะทำเพื่อ อคิราภ์ ให้นังนั่นมันได้รับรู้คนที่ถูกหลอกเป็นอย่างไร”
“อย่าค่ะ อย่านะคะคุณใหญ่”
“อย่าห้าม”เขาตะคอกดุ ปล่อยเธอทันทีอย่างขัดใจ “ผมจะทำให้มันคิดอยากตายวันละสามเวลาทีเดียว”
“ผู้หญิงคนไหนจะทนได้คะ ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่า ผู้ชายที่เธอรักที่สุดกำลังเดินไปหาผู้หญิงอีกคน”
ปรียากล่าวแผ่วเบา รู้ทั้งรู้เขาต้องการอะไรแล้วไม่มีอะไรขวางเขาได้ คนที่เขารักที่สุดที่ห้ามเขาได้ ตายแล้ว
“คุณก็น่าจะรู้ผมเป็นคนอย่างไร”
คนเห็นแก่ตัว หากเธอก็หลงรักเขาอย่างมากมาย ยอมได้ทุกอย่างแม้สิ่งนั้นจะทำให้เจ็บปวด นี่เธอต้องทนกับคนใจหินไปอีกนานเท่าไหร่กัน ทำไมเธอไม่เลือกที่จะเดินออกไปจากคนคนนี้เสียเลยเล่า
รัก...ผู้หญิงหลายคนเดินสุดทางตันของชีวิตด้วยคำๆนี้เท่านั้นเอง คำแสนสั้นแต่มีอานุภาพที่จะสร้างสรรค์ให้คนที่ตกลงไปในบ่วง ยากจะแก้พันธนาการนั้นให้เป็นอิสระโดยง่าย
กันยาสวมชุดเรียบจนดูเชยแว่นหนาทำให้ดูแก่กว่าวัยแท้จริง มีนารดน้ำต้นไม้ แล้วเล่นรุ้งจนเพลิน เด็กรับใช้เดินไปเปิดประตูให้รถของมีนาผ่านไป
“คุณมายจะทานอะไรคะเช้านี้”
“น้ำส้มแก้วเดียวพอ รู้สึกว่าชักอ้วน ขึ้นเดี๋ยวจะไม่สวย”
“ไม่เห็นอ้วนเลยค่ะ หุ่นคุณมายส้วยสวยหนูชอบจัง” สาวนุ่น ออกปากชมนายสาว เธอผู้เป็นแม่บ้านมีวัยยี่สิบสามชอบรักผมแกละ ทำให้ดูคล้ายๆคนไม่เต็มเต็ง แต่มีความซื่อสัตย์ อย่างหาไม่ได้ในคนต่างด้าว คนในบ้านนี้เชื่อเช่นนั้นจริงๆ
มีนาเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย แต่บิดเบือนเอ่ยหยอกเย้าไปอีกทางว่า
“อย่ามาชอบฉันเลย เพราะไม่นิยมฉิ่งฉับ”
“ฉิ่งฉับอะไรคะ” สาวใช้คนซื่อชื่อว่านุ่ม ไม่เข้าใจคำแสลง แต่คนพูด หัวเราะคิกคัก ดังลอดเข้าไปในห้องทำงานชั้นล่างของพี่สาว
กันยาปิดสมุดงาน เมื่อตรวจจนถึงเล่มสุดท้าย ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆของน้องสาว ทำให้เธอยิ้มในสีหน้า พลอยสดชื่นไปด้วย
หญิงสาวร่างสวยได้ส่วน เดินพาวัยสามสิบ ซึ่งแต่งกายและสวมแว่นหนาเตอะได้ถึงวัยสี่สิบ ออกไปหาน้องสาว
มีนา แต่งกายด้วยเดรสสายเดี่ยวสั้น ไม่สวมเสื้อใน อย่างที่เจ้าตัวชอบ เพราะชื่นชมกับอกสวยทั้งคู่ ซึ่งเป้นเต้ากลม อย่างไม่ต้องพึ่งแพทย์คนใด ผิวขาวอมชมพูไม่ต้องฉีดสารตัวใดเร่งให้งาม อวดความสวยออกมาให้ทุกคนได้ชื่นชมความงามอย่างที่ธรรมชาติสร้างมาให้ เธอหมุนกายอวดโฉมพี่สาวซึ่งก็ชื่นชมในความสวยงามเปล่งปลั่งของน้องร่วมสายโลหิต
“แต่งไปอวดใครจ๊ะ”
“คนสำคัญนะสิคะ พี่เมย์”
“ใครอีกละทีนี้ เสียผู้เสียคนไปคนหนึ่งแล้วนะมาย อย่าเห็นเป็นเรื่องสนุกสิน้องบาปกรรม”
“ไม่สนุกเลยนะคะ มายเมา แล้วมายก็ไม่ได้รักเล็กสักนิด เล็กจะมาคิดว่ามายหลอกได้ยังไงกันคะ”
“แล้วนี่ใครกันล่ะ ทำงานอะไร อายุเท่าไหร่ เจอกันนานหรือยัง”
มีนาหัวเราะกับการซักเพื่อให้ขาวของพี่สาว แต่เธอก็ตอบกึ่งเล่นตามนิสัยว่า
“คบกันไม่ทันไรหรอกค่ะ คุยทางโทรศัพท์หนเดียว มายโทรไปจีบเขาเอง และวันนี้เขาโทรมาจีบมาย”
“ตายแล้วน้องสาวฉัน ทำไมก๋ากั่น อย่างนี้นะ”
“ไม่อยากรู้รายละเอียดของเขาแล้วหรือคะพี่เมย์” น้องสาวย้อนทีเล่น กันยาจึงนั่งฟังเงียบ
“เขาอายุปูนเดียวกับพี่เมย์หรืออาจจะแก่กว่าสักปี มายไม่กล้าถาม แต่ว่า มายคงอยู่กับคนแก่จนชิน มายเลยรักคนแก่ค่ะ”
“เดี๋ยวตี”พอขึ้นคำว่าเดี๋ยว กันยาก็ตีก้นน้องสาวไปเผียะใหญ่ น้องสาวทำหน้าบุ้ย แล้วยิ้มหยอก
“ไม่เจ็บ”
“เดี๋ยวเถอะมาย อย่ามาทำทะเล้นนะ แล้วตาคนนั้นเป็นใครกันล่ะ”
“พี่ภูชิสะ พี่ชายอคิราภ์ค่ะ”
“มาย” พี่สาวใจหายวาบเมื่อฟังชื่อของอีกฝ่าย
“คนนี้หรือที่น้องโทรหาเขา”
“ก็คนที่เขากำลังมาสิคะคุณยาย” เธอกล่าวหยอกล้อ ร่าเริงมีความสุขอย่างเปี่ยมล้นหัวใจ ก่อนจะเต้นระบำปลายเท้าออกไปจากบ้าน พร้อมถือกรรไกรออกไปอย่างร่าเริง
ความสดใสของน้องสาวเป็นเรื่องที่กันยาควรยินดี แต่ว่า ลางสังหรณ์ของคนเป็นพี่ กลับรู้สึกวิตกกังวล ห่วงใยอีกฝ่าย อย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวคนสวยและคงจะมีความสวยมากถ้าไม่ทำตัวแก่เกินแกงอย่างนี้
กันยาถอดแว่นสายตาออกวางบนโต๊ะพื้นกระจก พลางใช้นิ้วนวดคลึงขมับ เธอกำลังหาเหตุผลความเป็นไปได้ และความไม่น่าจะเป้นของคนคู่เรื่องน้องสาวไปหลงชอบ คนที่ชื่อภูชิสะเธอไม่แปลกใจ เพราะเจอกันครั้งแรก น้องสาวทำท่าหัวใจละลายให้พี่สาวคนนี้หมั่นไส้มาแล้ว แต่ กันยาสะดุดคำว่าแต่... แปลกเกินไปมั้ยที่พี่ชายจะก้าวเข้ามาแทนน้องด้วยความจริงใจ
เป็นไปได้หรือที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนมาชื่นชอบน้องสาวของเธอ ในเมื่อวันนั้น เขายังด่ามีนาอย่างเดือดดาลและกลับไปด้วยความโกรธ จะเป็นไปได้หรือที่จะกลับมาพร้อมความรักอย่างจริงใจ
กำแพงแห่งความปลอดภัยชั้นสุดท้ายสำหรับน้องคือเธอ เธอต้องขัดขวางและสร้างความแข็งกร้าวให้ผู้ชายได้รู้ว่า มีนาไม่ใช่คนที่ไม่มีญาติดูแล
ว่าแต่ เขากำลังมาและกำลังจะพากันไปไหน
มีนาเป็นเด็กกล้าเกินตัว เธอเป็นพี่สาวเองยังไม่เคยแน่ใจว่าน้องบริสุทธิ์ผุดผ่องหรือเปล่า เธอผุดลุกเดินออกจากห้องโถง เดินออกไปหาน้องสาวข้างนอก เธอจึงเห็น มีนากำลังจัดแต่งดอกไม้ใส่แจกัน
“มายไปเปลี่ยนชุดก่อนไปชุดนี้ไม่สวย”
“เอ้า เมื่อกี้ยังชมอยู่เลยว่าสวย”
“ไปเปลี่ยนแล้วไปตลาดกับนุ่ม ซื้อของให้พี่หน่อย”
“แต่” น้องสาวขยับจะมีข้อแม้ แต่ว่าเห็นท่าทีจริงจังของพี่สาว ทำให้ต้องยอมรับกับธุระที่คาดว่าจะสำคัญ แต่ไม่วายบ่น
“จะให้ซื้อของอะไรก็ไม่รู้ คนบอกว่ามีนัดยังมาแกล้งใช้เสียได้”
“เงินอยู่ในกระเป๋า” พี่สาวอารมณ์นี้ เธอไม่อาจดื้อแต่ยังห่วงคนที่กำลังจะมา จึงท้วงไปว่า
“ถ้าพี่ภูชิสะ มาล่ะคะพี่เมย์”
“เธอก็รีบไปรีบกลับมาสิจะได้ทันตาแก่ของเธอ”
มีนากระเง้ากระงอด แต่ยอมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะไปตามคำสั่งดูรายการสั่งของอย่างขัดใจ
“ซื้อของตั้งหลายอย่าง แต่ละอย่างห่างกันเกือบสิบกิโลล่ะ”
“จะกล่าวเกินจริงไปหน่อยแล้วนะแม่ตัวดี รีบไปรีบกลับมาสิจ๊า เขาคงไม่มาทันทีที่เธอออกไปหรอกน่ายัยมีนา”
มีนาจึงเร่งตัวเองโดยเร็ว และเข้าไปเร่งแม่บ้านให้รีบตามออกไปเรียกแท็กซี่ ซึ่งเวียนกันมารับส่งคนในหมู่บ้านอยู่บ่อยๆ
เวลาต่อมากว่าสองชั่วโมง
บ้านนกยูง ก็ได้รับแขกคนที่มีนารอด้วยความหวัง แต่กันยารอที่จะจับผิด ส่วนคนที่มานั้นไม่มีสองพี่น้องอยู่ในสายตาสักนิด เขามาด้วยจุดประสงค์เดียวเท่านั้น เขาจะสร้างนรกให้กับมีนาได้ตกลงไปเช่นเดียวกับน้องชายของเขา นรกแห่งความทรมานใจ
ภูชิสะ พาร่างสูงลงจากรถขับเคลื่อนสี่ล้อ คันที่โดนนักเร่งบีบแตรไล่ และเขาเอาคืนจนอีกฝ่ายไปนอนพิการอยู่ในโรงพยาบาลลายเดือนเป็นบทเรียนสำคัญของการฝ่าฝืนกฎจราจรและการเล่นแง่กับคนจริงอย่างเขา
สายหนุ่มในรูปเค้าสะอาดสะอ้าน ใบหน้าหล่อคมคายดังชาวอาหรับตะวันออกไกลผู้มีเชื้อสาย เพราะผิวของเขาขาวละเอียด แม้จะปกคลุมด้วยขนอ่อน แต่ดูเป็นระเบียบเซ็กซี่ไม่น้อย เขาแต่งกายสุภาพด้วยเสื้อเชิ้ตและกางเกงผ้าเนื้อดี ดูน่าไว้ใจยิ่งนัก
ชายหนุ่มเอื้อมมือกดกริ่งสามครั้ง เพราะดูเหมือนคนในบ้านจะไม่รับรู้ว่ามีเสียงรถคันใหญ่มาจอด และไม่รับฟังเสียงกริ่ง โดยที่ภูชิสะนั้นโนถ้ำมองอยู่ตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาลงจากรถมาแล้ว แต่กันยาไม่ยอมขยับตัวมาเปิดรับอีกฝ่าย เธอรอดูชายหนุ่มด้วยความสงบ แต่ภูชิสะเกือบระงับความหงุดหงิดไม่ไหว เพราะเขาได้นัดกับมีนาเอาไว้ มีนาควรที่จะอกมาต้อนรับเขาทันที ที่เขาเยี่ยมกรายลงมาแล้ว ไม่ใช่ให้มายืนตากแดดเปรี้ยงกดกริ่งเรียกราวกีบเขาเป้นพวกเซลล์แมนตื้อขายประกันอย่างนั้น
เขาท่องในใจว่าอดทน อดทน ห้านาทีต่อมากับความอดทนที่กำลังหมด ชายหนุ่มจึงได้เห็นประตูกระจกบานนกยูงเลื่อนเปิดออก เขาถอนใจ ที่ความใจเย็นของเขาได้สิ้นสุดพอดีกับอีกฝ่ายออกมาต้อนรับ
หากว่าผู้หญิงที่ต้อนรับคือหญิงสาววัยเดียวกับเขา หญิงคนนี้เขาเคยพบมาแล้ว และไม่สนใจสักนิดเดียว ดูเหมือนกับว่าอีกฝ่ายรอแร้งลงมาทึ้งเพราะความแต่งตัวเกินวัย ยิ่งวันนี้เธอยิ่งปล่อยตัวด้วยการสวมเสื้อผ้าเชยจนไม่น่าดู และต้อนรับชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องและจับผิดในกรอบแว่นหนาเตอะของกันยา ภูชิสะจึงนึกรู้ว่า หญิงสาวรู้ตัวนานแล้ว แต่ไม่ออกมาต้อนรับแต่ทีแรกเท่านั้น
ท่าทางฉลาดไม่ใช่เล่น เขาไม่อยากชม แต่ต้องคิดตามความจริงที่เห็น
“คุณภูชิสะ” เธอทัก
“ผมนัดกับมายเอาไว้ เธอบอกคุณหรือเปล่า”
“บอก แต่ฉันให้ไปซื้อของ เพื่อขอคุยกับคุณตามลำพัง” หญิงสาวบอกตามตรง
เขาไหวไหล่และกลบเกลื่อนความเกลียดชังได้มิดเม้น เริ่มเห็นว่าไม่ใช่เพียงฉลาด แต่เป็นนักเลงอีกด้วย เธอต้อนรับเขาที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มต้นหางนกยูง
“นั่งสิคะ”
“คงไม่ต้องก็ได้ เพราะดูเหมือนคุณจะระแวงในการมาของผม” ชายหนุ่มออกตัว
เธอขยับแว่น ภูชิสะยิ่งมองอีกฝ่ายมีท่าทางแก่ลงไปอีก
“เพราะอะไรจึงคิดว่าระแวงละ” เธอย้อน และเอ่ยจริงจัง “ทำไมคุณไม่คิดว่า นี่เป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องปกป้องน้อง”
กันยากับเขาเหมือนกัน รักน้อง แต่พี่ก็ส่วนพี่น้องก็ส่วนน้อง หวั่นไหวไม่ได้ ชายหนุ่มท้วงติงตัวเอง ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่เขาสาบานได้เลยว่า ไม่ได้ออกมาจากใจ นอกจากสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเพื่อให้ฟังดูดีเท่านั้น
ใช่เขามาเพื่อหลอกลวง แต่ไม่ใช่พวกสวะชั้นต่ำที่จ้องหาผลประโยชน์กับคนน่าสงสาร เขาแตกต่างจากเศษมนุษย์พวกนั้น เขาไม่ต้องการทรัพย์สินเงินทองของคนอื่นที่ได้มาด้วยการทำกินและเก็บออมอย่างเหนื่อยยาก แต่เขามาทวงหนี้ชีวิต เพราะเขามีความแค้นเป็นสรณะ
“ผม จริงใจนะคุณ ในเมื่อน้องคุณไม่ได้รักน้องของผม มันก็ไม่น่าจะเสียหายถ้าผมจะเข้ามาแทนที่”
“คุณมีเบื้องหลังใช่มั้ยคุณภูชิสะ คุณไม่รู้จักมาย”
“แค่น้องผมพร่ำเพ้อถึงความรักของมาย ผมก็อยากบินมาหาแล้ว ผมอายุสามสิบแล้วนะคุณ มันเป็นช่วงที่ต้องสร้างครอบครัวและผมก็คิดว่ามายใช่ ผมต้องการเธอ ผมจริงใจพอมั้ย” เขาถามตรงประเด็น
หากเป็นถ้อยคำโกหกอย่างมีหลักการ ทำให้กันยาแทบอับจนหนทาง แต่นั่นไม่ใช่คนที่มีลูกศิษย์ยกย่องว่าฉลาด ดังนั้นเธอจึงใช้ความหลักแหลมให้เป็นประโยชน์
“ยิ่งพูดยิ่งฟังแปลกนะคุณ”
“แปลกยังไงหรือ...ครับ”กว่าจะลงคำท้าย เขาเกือบลืม
“แปลกที่ว่า น้องชายคุณรักมายมาก แล้วเขาจะยอมเชียวหรือถ้าคุณจะทำเหมือนแย่งเขา”
“เรื่องแค่นี้เอง” ภูชิสะแค่นหัวเราะทั้งที่หวั่นไหวไปเช่นกัน ก่อนที่จะเอาความแค้นเขามากลบทันทีว่า
“เล็กทำใจได้แล้ว ในเมื่อมายบอกว่าไม่ได้รักเขา เขาเชื่อน้องสาวคุณ เอ่อ...”เขาติดกับไปเล็กน้อยก่อนถอนตัวทัน “มายแสดงชัดว่าชอบผม เล็กเป็นน้องที่ดี เขาไม่มีเหตุผลอะไรจะมาขัดขวางความต้องการของผม คุณก็บอกเองว่าเล็กเป้นผู้นำใครไม่ได้”
“ทำไมคุณใช้คำว่าความต้องการกับน้องสาวของฉัน”
“ม่ายเรียนจบแล้ว ผมต้องการแต่งงานกับเธอนี่คือคำพูดเต้มประโยค”
ตาบ้าเอ๊ย...ถูไถ แถไปได้หน้าด้านสิ้นดี
“ฉันว่ามายคงไม่กลับง่ายๆ คุณกลับไปเถอะ”
“คุณไล่ผมหรือ”
“เปล่าหรอก แต่ฉันรู้สึกว่าคุณแก่เกินไปสำหรับมาย ฉันไม่อยากให้มายกับคุณ”
ภูชิสะเกือบจะตะคอกใส่หน้ากันยาว่า ‘อย่ามาสาระแน ชี้เป็นชี้ตายใส่เขาเด็ดขาด’ แต่ว่า เขาคุมอารมณ์ได้อย่างที่คนใกล้ชิดมาเห็นต้องตะลึง เพราะคาดไม่ถึงว่าภูชิสะจะทำได้
ทั้งนี้ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก นอกจากภูชิสะอยากเอาชนะ กันยาผู้หญิงแสนเชยคนนี้ให้จงได้เท่านั้น
“คนไม่รู้จักความรักอย่างคุณคงไม่เข้าใจ ผมว่าถ้าคุณไม่อยากให้น้องสาวต้องมาโกรธคุณล่ะก็ ให้เธอได้เป็นฝ่ายพูดว่าผมไม่เหมาะกับเธอจะดีกว่า”
ตาบ้า ออกปากไล่แล้วยังไม่ไปอีก ฉันจะบอกยังไงดี ฉันไม่ไว้ใจแกเอาเสียเลย แต่..ตัวการสำคัญที่กันยารักและคิดถึงจิตใจของเธอมากกว่าสิ่งใด กลับมาแล้ว นั่นคือสิ่งที่อุดปากกันยาไม่ให้ได้เอ่ยอะไรกับชายหนุ่มได้อีก
มีนากลับมาจากซื้อของ เธอทักทายชายหนุ่มด้วยความดีใจ อย่างที่สุด แม้พบกันเพียงครั้งเดียว แต่ครั้งนั้นเธอได้ยกหัวใจไปให้เขาแล้วทั้งดวง
“พี่ภู มานานแล้วหรือคะ คุยกับพี่เมย์เหนื่อยมั้ยคะ โดนสัมภาษณ์เหมือนมาสมัครงานหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร ยังไงคุณเมย์ก็ได้เห็นความจริงใจของพี่แล้ว”
“ว้าย” หญิงสาวอุทาน แล้วโผกอดฝ่ายชายเสียก่อน
ไม่มีใครเห็นแววตาดูถูกเหยียดหยาม นอกจากเห็นเขากอด และจูบข้างแก้มสวยใสของหญิงสาว
กันยาเบือนหน้าหนีด้วยความละอายขณะที่มีนาชอบใจ จึงจูบปลายคางบุ๋มของภูชิสะตอบ และภาพประเจิดประเจ้อนั้นทำให้กันยามิอาจทนนั่งนิ่งอยู่ได้จึงต้องกระแทกเสียงสั่งน้องสุดรักทันทีว่า
“เอาของไปเก็บมาย”
“ค่าคุณยาย” เธอประชดตอบ แล้วหันไปยิ้มหวานให้ภูชิสะ “พี่ภูชิสะเข้าบ้านก่อนค่ะ มายมีเบียร์เย็น ๆ มาฝากด้วยละ”
เขายิ้มมุมปากบ่งบอกว่าเขาชนะ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2555, 15:06:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2555, 15:06:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 2376
| << ตอบโต้ | ย่ำยี1 >> |
อริสา 1 ก.ค. 2555, 11:22:22 น.
มายนี่ก๋ากั่นจริงๆด้วย
มายนี่ก๋ากั่นจริงๆด้วย
