พื้นที่ชุ่มรัก
เมื่อได้รับคำขาดจากเหล่าคุณปู่คุณตาว่าต้องการเห็นหน้าหลานเขยหลานสะใภ้ก่อนวันเริ่มศักราชใหม่ซึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งปี บรรดาหลานๆจึงปวดหัวหนักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาหลานเขยหลานสะใภ้ที่จุดไหนของประเทศ และที่สำคัญกว่านั้น...ถ้าหลานคนใดคนหนึ่งทำตามความต้องการของท่านไม่ได้ ทุกคนจะต้องชดใช้ที่ทำให้คุณปู่คุณตาผิดหวังด้วยเงินและทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลที่พอจะทำให้หลานๆสุดที่รักของพวกท่านล้มละลายกันได้ทีเดียว!!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
Tags: แผนการ คุณปู่ คุณตา หลาน ความรัก พื้นที่ชุ่มรัก ผลิดอกออกรัก
ตอน: เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 31
พี่อาร์มกับหนูมุกมาแล้วเจ้าค่าาาาา....
ตอนที่ 31: หัวใจที่หายไป
ชีวิตประจำวันของชิษวัศกลับไปดำเนินได้อย่างปกติ รวมถึงเรื่องของภูมิรพีและเรศิกานต์ก็เริ่มจะซาลงและเริ่มที่จะตระเตรียมเรื่องของการแต่งงาน แม้ชิษวัศจะรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่การแต่งงานที่เกิดจากความรักของคนสองคน แต่ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าภูมิรพีจะดูแลเรศิกานต์ได้ดี คิดถึงตรงนี้ก็อดที่จะสะท้อนลึกๆในหัวใจไม่ได้ งานแต่งงาน...เขาเองก็วาดฝันไว้เช่นกัน แต่คนที่เคยฝันว่าจะได้อยู่เคียงข้างกันนั้นไม่มีแล้ว
เธอ...หันหลังและเดินจากไป...
“อาร์ม” เสียงของมารดาปลุกให้คนที่ใจลอยไปไกลสะดุ้งเล็กน้อย
“ครับแม่” ชิษวัศรับคำมารดาด้วยรอยยิ้ม ปัญหาระหว่างตนเองและมุกตาภารับรู้ถึงหูผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเป็นที่เรียบร้อย
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก แม่เห็นอาร์มสีหน้าไม่ดีเลย” คุณอัญชิสาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามบุตรชาย กลิ่นของดอกชมนาดที่เลื้อยเป็นซุ้มสวยงามโชยมาตามลมทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อยแต่ดูจากสีหน้าของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน คนเป็นแม่รู้ดีว่าไม่ว่ากลิ่นดอกไม้จะหอมแค่ไหนคงไม่ช่วยทำให้ชิษวัศรู้สึกสดชื่นขึ้นมาในตอนนี้
“เปล่าครับ” ชิษวัศยิ้มน้อยๆ ไม่อยากให้มารดาไม่สบายใจเพราะปัญหาระหว่างตนเองและมุกตาภา ชิษวัศเข้าใจดีว่ามารดาของเขาและมารดาของมุกตาภานั้นเป็นเพื่อนสนิทกัน และเขาก็พลั้งปากพูดจาไม่ดีใส่มุกตาภา เรื่องคราวนี้...มารดาตนเองคงวางตัวลำบากไม่น้อย
“เรื่องของหนูมุก อาร์มอยากให้เป็นอย่างนี้จริงหรือลูก”
ชื่อของมุกตาภาทำให้ดวงตาคู่คมสีนิลเหลือบขึ้นมามองสายตาของมารดา
“แต่ผมเห็น...”
“อาร์ม” คุณอัญชิสาขัดขึ้นมาก่อนที่ลูกชายคนเดียวจะพูดจนจบประโยค “ตาอาร์มเห็น สมองอาร์มตัดสินไปแล้วว่าน้องผิด แล้วหัวใจของอาร์มล่ะลูก หัวใจของอาร์ม...มันบอกว่าอะไร มันบอกว่าน้องผิดหรือ หัวใจของอาร์ม...มันเชื่ออย่างที่สมองของอาร์มบอกหรือเปล่า”
เพราะแววตาที่มักมองลูกชายตัวเองได้อย่างทะลุปรุโปร่งของคุณอัญชิสาส่งผลให้ชิษวัศต้องรีบหลบตาของมารดาเป็นพัลวัน ชายหนุ่มยอมรับว่าคำพูดของมารดานั้นถูกต้องทุกคำ แม้สมองจะว่าให้เชื่อในสิ่งที่เห็นแต่หัวใจมันกลับค้านหัวชนฝาว่าภาพที่เห็นมุกตาภากอดกับไบรอันนั้นมันไม่มีอะไร เป็นเพียงความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนเพียงเท่านั้น
แต่เพราะเป็นคนที่ใช้สมองตัดสินในทุกเรื่องทุกสถานการณ์ ชิษวัศไม่เคยใช้หัวใจรวทั้งความรู้สึกมาตัดสินกับเหตุการณ์ต่างๆ และด้วยเหตุผลนี้...ทางเดินระหว่างชายหนุ่มและมุกตาภาที่เคยบรรจบรวมกันจึงแปรเปลี่ยนเป็นทางที่เดินสวนกันไปในพริบตา
“ไม่ครับ...หัวใจผม...มันไม่เชื่อ...อย่างที่ตาผมเห็น”
คำตอบของบุตรชายทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานของคุณอัญชิสาระบายขึ้นมาบนใบหน้าที่แม้อายุจะก้าวเข้าสู่เลขห้านำหน้าแต่ก็ยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุที่แท้จริงมากนัก
“แล้วทำไมไม่ไปขอโทษน้อง”
“แต่ผมก็ยังเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นครับ”
พอประโยคนี้ของลูกชายก็แทบทำให้คนเป็นแม่ลมแทบใส่ นิสัยหัวแข็ง หัวรั้นและมีความมั่นใจตัวเองสูงจนเกินไปแบบนี้ไม่ว่าอย่างไรก็รักษาไม่หายเสียที แล้วไอ้นิสัยอย่างนี้ของเจ้าลูกชายตัวดีนี่แหละที่จะทำให้เสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
“อาร์ม...” คุณอัญชิสาเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสียงอ่อน “แม่ขอถามอาร์มคำถามเดียวได้ไหมลูก” ผู้เป็นมารดาเว้นช่วงการสนทนานิดหนึ่งเพื่อรอดูท่าทีของลูกชาย และเมื่อชิษวัศพยักหน้ารับ มารดาจึงตัดสินใจที่จะถามคำถามออกไป
“ถ้าต่อไปชีวิตอาร์มไม่มีหนูมุก อาร์มจะมีความสุขไหม”
ชิษวัศนิ่งเงียบเมื่อได้ฟังคำถามจากมารดาเพราะมันเป็นคำถามที่ชายหนุ่มก็พร่ำถามตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งว่าถ้าชีวิตนี้เขาไม่มีมุกตาภาแล้วมันจะเป็นเช่นไร มันจะกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็นได้หรือไม่ และคำตอบที่ได้รับก็คือ... ‘ไม่’ เขาไม่มีทางกลับไปใช้ชีวิตได้เหมือนอย่างก่อนที่เจอเธอ เพราะหัวใจที่มี...มันไม่เต็มดวง
“ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมครับแม่ ไม่มีวันเหมือนเดิม” ชายหนุ่มเลือกที่จะตอบแบบอ้อมๆแต่ก็เป็นคำตอบที่คุณอัญชิสาพอจะสรุปได้ว่าลูกชายนั้นจะไม่มีวันมีความสุขได้ถ้าขาดมุกตาภา
“แล้วอาร์มจะทรมานตัวเองทำไม ทิฐิสูงไปมันก็ไม่ช่วยให้อาร์มมีความสุขไม่ใช่หรือ”
เมื่อถูกย้ำถึงนิสัยดื้อรั้นแถมยังทิฐิสูงลิบ ชิษวัศก็นิ่งเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไร อาการอย่างนี้ทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าต่อให้พูดอย่างไรคนอย่างชิษวัศก็คงไม่ยอมเชื่อฟัง คงต้องปล่อยให้ตัวเองรู้สึกเองหรือทนไม่ได้จนถึงขีดสุดนั่นล่ะ คนๆนี้ถึงจะยอมลุกขึ้นมาทำอะไร
“ตกลงอาร์มจะทำอย่างนี้ใช่ไหม” เมื่อเห็นลูกชายนั่งนิ่งคนเป็นแม่ก็ต้องงัดใช้ไม้ตายเด็ดขาดขึ้นมาใช้เช่นกัน “ถ้าอาร์มตัดสินใจที่จะไม่ทำอะไร ไม่ขอโทษหรือตามไปง้อน้อง ต่อไปถ้าอาร์มมาขอความช่วยเหลืออะไรจากแม่เรื่องของหนูมุก แม่จะไม่มีช่วยอาร์ม...เด็ดขาด!” พูดจบคุณอัญชิสาก็ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านทันทีโดยทิ้งเจ้าลูกชายหัวดื้อให้นั่งคิดตรึกตรองด้วยตัวเองว่าสมควรทำเช่นไรกับปัญหาหัวใจที่เกิดขึ้นในขณะนี้
...จะปล่อยมือ...หรือดึงรั้งกลับมา...
...หัวใจ...ต้องการเช่นไรกัน...
BMW 730 li สีตะกั่วจอดหลบอยู่บริเวณหัวมุมโค้งก่อนจะถึงหน้าบ้านของนิชิตาเพื่อดูลาดเลาว่าเจ้าของบ้านนั้นกลับมาถึงเรียบร้อยแล้วหรือไม่ แม้ทวิดาร์จะบอกให้อารัทธ์ขับรถไปจอดรอดหน้าบ้าน หากชายหนุ่มกลับเลือกที่จะปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า...ขืนไปรออยู่ตรงนั้นคุณอาจารย์ได้ไล่ตะเพิดกันพอดี
“มาแล้วอาร์ท” ทวิดาร์สะกิดเรียกชายหนุ่มข้างตัวเมื่อเห็นรถของนิชิตาจอดเทียบที่หน้าประตูรั้ว
“ลงเลยเฟลอร์” อารัทธ์บอกสาวที่พามาด้วยเพื่อเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับแผนการทุกอย่างของคุณปู่รันให้นิชิตาฟัง
ทวิดาร์จัดการเปิดประตูลงจากรถก่อนจะก้าวเดินตามอารัทธ์ไปติดๆเพื่อไปหาเป้าหมายที่กำลังจอดรถอยู่บริเวณหน้าประตูบ้าน และทันทีที่นิชิตาเห็นแขกที่ตนเองไม่ได้รับเชิญ หญิงสาวก็ก้าวลงจากรถยนต์มาเผชิญหน้ากับทั้งอารัทธ์และทวิดาร์เช่นกัน
“มาทำไม” อาจารย์สาวถามเสียงห้วน ปรายตามองไปยังอารัทธ์และเผื่อแผ่ไปยังทวิดาร์อีกคน เป็นสายตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า...ไม่เป็นมิตร
“ผมมีเรื่องที่ต้องอธิบาย” อารัทธ์เข้าประเด็นในทันที เพราะขืนปล่อยให้นิชิตาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้เรื่องราวทุกอย่างมันจะยิ่งยากและยุ่งมากขึ้น
นิชิตาตวัดสายตามองชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า อธิบายหรือ...เขามีอะไรที่จะต้องอธิบายในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเธอได้เห็นกับตาและได้ยินกับหู!
แต่หญิงสาวก็ถูกสั่งสอนมาว่าอย่าฟังความเพียงข้างเดียวและอย่าคิดไปเองถ้ายังไม่มีโอกาสได้ฟังคำพูดของอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นอารัทธ์จะยังมีโอกาสในการอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ส่วนผลจะออกมาเป็นอย่างไรนั้นก็อยู่ที่เหตุผลของเขาว่ามันจะฟังขึ้นเพียงใด
“ว่ามา...แต่ถ้าฉันฟังแล้วมันไม่มีเหตุผลที่ดีพอล่ะก็...” อาจารย์สาวเว้นวรรคนิดหนึ่ง “...เชิญ”
อารัทธ์เริ่มรู้สึกเหมือนกลับไปสมัยเรียนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นตอนที่ชายหนุ่มกำลังถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองซักฟอก ความรู้สึกไม่ได้ต่างกันเลย น้ำลายเหนียวๆถูกกลืนลงคอ งานนี้ไม่ต้องมีอ้อมมีค้อมกันแล้ว บอกมันตรงๆนี่ล่ะดีที่สุด!
“เรื่องทั้งหมดมันไม่จริงครับ” ชายหนุ่มอธิบายประโยคแรกด้วยการปฏิเสธ แน่นอนว่าอาจารย์สาวร่างเล็กอีกคนที่กำลังยืนฟังนั้นขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจและไม่เชื่อในสิ่งที่อารัทธ์กำลังพูด
“ถึงขนาดนี้แล้วยังจะโกหกกันใช่ไหมคุณอารัทธ์ ถ้าคุณจะมาเพื่อที่จะโกหกฉันก็เชิญกลับไปได้เลย” นิชิตาตัดบทพร้อมกับก้าวขึ้นรถแต่อารัทธ์ก็ยังไวพอที่จะรั้งร่างของคนรักไว้ทัน
“มันเป็นแผนครับ!” อารัทธ์ตัดสินใจบอกความจริงซึ่งได้ผลชะงัดนักเมื่อนิชิตาหยุดกึกก่อนจะหันมามองผู้ชายข้างตัวราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินมา
คนอธิบายผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ
“เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นแผนดัดหลังไอ้อาร์มของคุณปู่รันน่ะครับ คือผมจะอธิบายให้คุณอาจารย์เข้าใจยังไงดีนะ” พออธิบายไปได้นิดหนึ่งอารัทธ์ก็บ่นกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดให้นิชิตาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งได้อย่างไร ร้อนถึงตัวช่วยอีกคนที่ชายหนุ่มพามาด้วยต้องถึงคราวออกโรง
“อาร์มเป็นคนหัวรั้นมากค่ะคุณหมูหวาน” ทวิดาร์ช่วยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดโดยเริ่มจากนิสัยส่วนตัวของชิษวัศ “อะไรที่ถูกสอนมาตั้งแต่สมัยเด็กๆอาร์มจะคิดว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ถูกต้องเสมอ พูดง่ายๆก็คือเป็นผู้ชายที่หัวดื้อ หัวรั้น แถมยังหัวแข็ง นั่นล่ะค่ะ...ผู้ชายที่ชื่อว่าชิษวัศ”
“รู้สึกว่าคุณจะรู้จักพี่อาร์มดีจังนะคะ” นิชิตา ‘แขวะ’ ฝ่ายตรงข้ามเบาๆ เธอกับมุกตาภาเป็นเพื่อนรักกันมาหลายปี มุกตาภาเสียใจเพื่อนอย่างเธอย่อมเสียใจด้วย ถ้าทั้งหมดที่อารัทธ์และทวิดาร์พูดมาคือความจริง ในความคิดของนิชิตา...หญิงสาวก็ยังคิดว่าแผนการทั้งหมดนี้มันไม่แรงไม่หน่อยหรือ
ทวิดาร์ยกมุมปากขึ้นน้อยๆ นึกไม่ออกเลยว่าอารัทธ์ชนะใจคุณอาจารย์ร่างเล็กคนนี้ไม่อย่างไร
“ฉันเป็นเพื่อนอาร์มมาก่อนที่จะเป็นแฟนอาร์มนะคะ แล้วก็ไม่ใช่ฉันรู้คนเดียวด้วย...อาร์ทก็รู้” ทวิดาร์พาดพิงถึงอารัทธ์แถมยังกระทุ้งไปที่สีข้างของชายหนุ่มเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายเออออตาม
“ครับ ใช่ครับ ไอ้อาร์มน่ะเป็นอย่างนั้นเลย” อารัทธ์รีบสนับสนุนแข็งขันก่อนจะช่วยเสริมคำพูดของทวิดาร์ “เรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนของคุณปู่รันจริงๆครับ สิ่งที่คุณเห็นหรือน้องมุกเข้าใจ ผมกับเฟลอร์ช่วยกันเมคขึ้นมาทั้งหมดแหละครับ” ท้ายประโยคอารัทธ์บอกเสียงแผ่วเพราะกลัวอารมณ์ไม่พอใจของนิชิตาจะยิ่งโหมหนัก
นิชิตามองหน้าอารัทธ์กับทวิดาร์สลับกันไปมา เพราะความที่เป็นอาจารย์ แม้จะเพิ่งทำอาชีพนี้มาได้ไม่กี่ปี แต่หญิงสาวก็พอที่จะแยกแยะสีหน้าและแววตาของลูกศิษย์แต่ละคนออกว่าคนใดพูดจริงและคนใดพูดเท็จ กรณีนี้ก็เช่นกัน...ทั้งสีหน้าและแววตาของทั้งสองคนตรงหน้า เธอไม่พบว่ามันแสดงออกไปในทิศทางที่โกหกเลยแม้แต่น้อย
“พวกคุณจะให้ฉันเชื่อใช่ไหม” หากนิชิตาก็ยังไม่ยอมปักใจเชื่อคำพูดของทวิดาร์และอารัทธ์ไปทั้งหมดจึงต้องถามเพื่อย้ำความมั่นใจอีกครั้ง
“ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณนี่คะ ที่สำคัญถ้าฉันอยากแย่งอาร์มมาจริงๆล่ะก็ ฉันไม่มายืนอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟังอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ จริงไหม” ทวิดาร์ย้อนถาม เธอรู้ว่านิชิตาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและพร้อมที่จะยอมรับฟังคำพูดของคนอื่นด้วยเหตุผลซึ่งขัดจากบุคลิกที่ดูไม่ยอมคนของเจ้าหล่อนพอสมควร
นิชิตาถอนหายใจออกยาว ลองทวิดาร์ยืนยันอย่างนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่เชื่อ ยิ่งประกอบกับคำพูดของอารัทธ์ด้วยแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างมุกตาภาและชิษวัศคงจะเป็นแผนทดลองใจของคุณปู่รันจริงๆ แต่เล่นคิดแผนดัดหลังหลานชายแรงๆอย่างนี้ขึ้นมา คุณปู่รันคนนั้นคงโหดไม่เบา
“แล้วที่มานี่กะให้ฉันช่วยเป็นกาวใจใช่ไหม” มาถึงจุดนี้อาจารย์สาวก็พอที่จะเดาออกว่าในอนาคตอันใกล้นี้เธอจะต้องทำหน้าที่อะไร
“ฉลาดสมเป็นว่าที่ภรรยาผม...โอ๊ย!!” ท้ายประโยคอารัทธ์ร้องเสียงหลงเพราะ ‘ว่าที่ภรรยา’ ฟาดเผียะไปที่ท่อนแขนของตนเต็มแรง
“ใช่เวลามาพูดเล่นมั้ย” เสียงหวานเอ็ดอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะหันมาคุยกับทวิดาร์ “แล้วถ้าพวกเราช่วย คุณปู่รันของพี่อาร์มจะไม่ว่าอะไรเหรอคะ ถ้าท่านคิดอยากจะทดสอบพี่อาร์ม ฉันว่าท่านคงอยากให้พี่อาร์มรู้สึกตัวเองว่าแท้ที่จริงแล้วพี่อาร์มต้องการอะไรกันแน่”
“ความจริงคุณปู่รันก็ต้องการอย่างนั้นค่ะ แต่พวกเรารู้ดีว่าคนอย่างอาร์มถ้าไม่มีอะไรมากระตุ้นล่ะก็...ไม่มีทางที่จะรู้ตัวเร็วหรอกค่ะ ยิ่งเรื่องหัวใจที่ค้านกับสมองด้วยแล้ว ผู้ชายอย่างชิษวัศเลือกที่จะเชื่อสมองมากกว่า”
“แล้วเราจะทำไงคะ” เพราะอยากให้ความรักที่เติบโตมานานร่วมสิบปีของมุกตาภาผลิดอกสวยงามเต็มต้น นิชิตาจึงยอมที่จะโดดลงร่วมเป็นกองหนุนให้คนทั้งคู่ลงเอยกันได้ด้วยดี
มาคราวนี้แทนที่จะเป็นทวิดาร์ที่ตอบคำถามกลับเป็นอารัทธ์ที่ยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะบอกเบาๆว่า
“ผมมีแผน”
นิชิตาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน นึกสงสารทั้งชิษวัศและมุกตาภาขึ้นมาจับใจ คนทั้งคู่จะรู้บ้างไหมหนอว่าได้ยืนอยู่ท่ามกลางนักวางแผนตัวยงแถมยังมีฝีมือระดับเทพกันทั้งนั้น!!
...ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังจะผันตัวจากอาจารย์มหาวิทยาลัยไปเป็นนักวางแผนด้วยเช่นกัน!...
ร้านกาแฟชื่อดังในห้างสรรพสินค้าหรูค่อนข้างคลาคล่ำไปด้วยลูกค้าทั้งคนไทยและต่างชาติ หากทั้งอารัทธ์และนิชิตาก็ได้เลือกโต๊ะที่อยู่ค่อนข้างมุมด้านในของร้านเพื่อความเป็นส่วนตัวในระดับหนึ่งพร้อมกับรอการมาถึงของใครอีกคนอย่างใจจดใจจ่อ
“ตื่นเต้นหรือครับ” อารัทธ์ถามสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง
นิชิตาพยักหน้ารับ “ฉันจะทำแผนคุณแตกมั้ย” หญิงสาวอดที่จะกังวลไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องแกล้งยุแยงให้ใครบางคนเกิดอาการ ‘หึงหวง’ ตามแผนการของอารัทธ์ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่นิชิตาถนัดเลยแม้แต่น้อย
“ไม่หรอกครับ เพราะถ้าเป็นคุณอาจารย์พูด ไอ้อาร์มมันต้องคิดอยู่แล้ว เพราะตอนนี้มีแค่คุณคนเดียวที่ติดต่อน้องมุกได้ ยิ่งมีรูปยืนยันด้วยแบบนี้ ไอ้อาร์มหมดความอดทนแน่ๆ” อารัทธ์พูดถึงรูปที่นิชิตาคะยั้นคะยอขอมากจากมุกตาภาซึ่งเป็นที่เพื่อนสาวถ่ายคู่กับลูกชายเพื่อนสนิทของบิดา ผู้ชาย...ที่สมัยก่อนเป็นถึง ‘คู่หมาย’ ที่บิดาของมุกตาภาหมายมั่นว่านี่ล่ะว่าที่ลูกเขยของท่าน
“แค่ไบรอันก็เรื่องใหญ่แล้วนะคะ ถ้าเจอเรื่องพี่บาสเข้าไปอีกเรื่องพี่อาร์มไม่ยิ่งโกรธหนักหรือคะ” นิชิตาถามย้ำ เพราะถ้าชิษวัศรู้เรื่องของ ‘ภูริภัส’ ขึ้นมาอีกคนแล้วยิ่งโมโหหนักจนไม่ยอมไปง้อมุกตาภา เพื่อนเธอจะไม่ยิ่งแย่หรอกหรือ
“ผมแค่อยากให้ไอ้อาร์มรู้ว่าน้องมุกน่ะมีค่า ไม่ใช่ของตายที่มันคิดว่าไม่ว่ายังไงน้องมุกก็ต้องกลับมาหามัน อาร์มมันจะได้รู้สักทีว่าทิฐิโง่ๆของตัวเองกำลังจะทำให้เสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป”
นิชิตาพยักหน้ารับ หญิงสาวเห็นด้วยกับทุกคำพูดของอารัทธ์ เธอไม่อยากให้ชิษวัศมองข้ามคุณค่าของมุกตาภาไป ชิษวัศสมควรที่จะรับรู้และเข้าใจเสียทีว่ามุกตาภาเป็นมุกเม็ดงามที่ไม่ควรจะมองข้ามหรือทิ้งขว้างไป!
อีกไม่กี่นาทีต่อมาบุคคลที่ทั้งอารัทธ์และนิชิตารอคอยก็มาถึง ชิษวัศก้าวเข้ามาในร้านก่อนจะเดินมายังโต๊ะที่อารัทธ์และนิชิตานั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มน้อยๆส่งไปให้แฟนสาวของเพื่อนสนิทนิดหนึ่งก่อนจะหันมามองยังเจ้าเพื่อนตัวดีที่อยู่ดีๆก็นัดตนเองออกมาเจออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“มีเรื่องอะไรถึงได้นัดฉันออกมา คิดว่าคนอื่นเขาว่างเหมือนแกหรือยังไง” ถามพร้อมกับเหน็บอีกฝ่ายซึ่งๆหน้าไปหนึ่งที พอเกิดเรื่องของมุกตาภา ชิษวัศแทบไม่อยากจะออกไปไหนหรือสุงสิงกับใคร ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาทำแต่งาน งาน งานแล้วก็งานอย่างไม่ลืมหูลืมตาเพราะต้องการจะลบภาพประทับของใครอีกคนออกจากใจ แม้จะทำได้แค่เสี้ยววินาทีก็ตาม
“ทำไมวะ ฉันจะนัดเจอแกนี่ต้องทำเทียบเชิญด้วยหรือไง” อารัทธ์เองก็เหน็บกลับไปอย่างเจ็บๆคันๆไม่แพ้กัน
“แล้วเรียกฉันออกมามีเรื่องอะไร”
“เอ่อ...” นิชิตาแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของชิษวัศกับอารัทธ์ “พี่อาร์มจะดื่มอะไรก่อนมั้ยคะ ใจจะได้ร่มๆ” อาจารย์สาวพูดติดตลก ส่งยิ้มเล็กๆไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า
“ดีแคฟ กรันเด คาราเมล แฟรบปูชิโน่ โนวิป ก็ได้ครับ” เมนูกาแฟอันยาวเหยียดของชิษวัศทำเอานิชิตาอึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ไม่ใช่เพราะว่าหญิงสาวจำไม่ได้หากเมนูที่ชิษวัศสั่งนั้นเป็นเมนูเดียวกับที่มุกตาภาชอบสั่งไม่ผิดเลยแม้แต่คำเดียว!!
“จำไม่ได้หรือครับ” เมื่อเห็นว่านิชิตาชะงักไปนิดหนึ่ง ชิษวัศจึงถาม เกรงใจหญิงสาวอยู่เหมือนกันที่สั่งกาแฟเสียยืดยาวขนาดนี้
“ปะ...เปล่าหรอกค่ะ หมูหวานแค่แปลกใจ” นิชิตาปฏิเสธพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปสั่งกาแฟในแบบที่ชิษวัศต้องการหากพอจะเดินไป อาจารย์สาวก็ชะงักนิดหนึ่งก่อนจะบอกในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มนั่งอึ้งไปพักใหญ่
“พี่อาร์มสั่งเหมือนยัยมุกเปี๊ยบเลย รู้หรือเปล่าคะ” พูดทิ้งไว้อย่างนี้แล้วก็เดินลิ่วออกไป แว่บหนึ่งอาจารย์สาวหันไปขยิบตาเป็นสัญญาณให้อารัทธ์รู้ว่าตอนนี้ถึงคราวของเขาบ้างแล้วที่จะต้องช่วยต่อยอดในสิ่งที่เธอพูดค้างเอาไว้
“เป็นอะไรไอ้อาร์ม ได้ยินแค่นี้ถึงกับค้างเลยหรือไง” อารัทธ์จงใจแซว แล้วก็ได้รับสายตาพิฆาตจากเพื่อนรักมาเป็นรางวัล
“เปล่า” พร้อมกับคำปฏิเสธที่ตรงข้ามกับสิ่งที่แสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“เห็นออกชัดๆยังจะปากแข็ง ถ้าคิดถึงมาขนาดนี้ทำไมไม่ไปตามน้องมุกกลับมา” อารัทธ์เข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว ซึ่งชิษวัศเองก็พอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าที่ถูกนัดให้ออกมาเจอกันในครั้งนี้อารัทธ์มีจุดประสงค์อย่างไร
คนถูกถามขยับตัวนั่งหลังตรง “มุกตาภาเลือกที่จะเดินหันหลังไปเอง”
“แต่สาเหตุก็เป็นเพราะแกผลักไสไป” อารัทธ์พูดต่อทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ฉันเห็น...”
“เลิกเอาความคิดอย่างนี้มาตัดสินเรื่องหัวใจสักทีจะได้ไหมไอ้อาร์ม!” อารัทธ์ว่าอย่างเหลืออด “แกรักน้องมุกขนาดไหนใครๆก็ดูออกกันทั้งนั้น แล้วทำไมถึงไม่ยอมวางทิฐิโง่ๆของตัวเองแล้วไปง้อน้องมุก ไปคุยกันให้รู้เรื่อง ถามใจตัวเองบ้างว่าน้องมุกที่แกรู้จักจะทำอย่างสิ่งที่แกเห็นหรือเปล่า ถ้าวันหนึ่งที่แกต้องเสียมุกเม็ดนี้ไปจริงๆ ฉันถามแกซักคำ...แกจะอยู่ได้มั้ย”
ชิษวัศเงียบไปพักใหญ่กับประโยคออกแนวสั่งสอนของเพื่อน ใช่ว่าชายหนุ่มเพิ่งจะถูกสั่งสอนอย่างนี้ครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ เพราะถ้ารวมอารัทธ์นี่ก็สามครั้งแล้วที่มีคนบอกให้เขาคิดและตัดสินใจเรื่องของมุกตาภาอีกครั้ง ใช้หัวใจเป็นตัวตัดสิน พร้อมกับคำถามที่ถูกถามว่า...จะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างๆ คำถาม...ที่คำตอบมันร้องออกมาชัดเจน
...อยู่ไม่ได้...
หากก็เป็นตัวเองที่ไม่ยอมลดทิฐิลง เป็นตัวของเขาเองที่ยังคงนิ่งเฉย แกล้งทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจว่ามุกตาภาจะเป็นเช่นไร แกล้งทำไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจนั้นร้อนรนราวกับว่ากำลังถูกเปลวเพลิงแผดเผา
“คุยกันถึงไหนแล้วคะ” นิชิตาที่กลับมาพร้อมกับกาแฟเมนูโปรดของชิษวัศถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย
“กำลังบอกให้ไปง้อน้องมุกครับ” อารัทธ์เป็นคนตอบคำถามนั้นแทนอีกคนที่ยังนิ่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจา
“อ้อ...” นิชิตาลากเสียงยาวรับรู้ก่อนจะวางกาแฟลงด้านหน้าของชิษวัศ “พี่อาร์มไม่คิดจะไปคืนดีกับมุกจริงๆหรือคะ”
คำถามนี้ของนิชิตายิ่งทำเอาชิษวัศไม่รู้จะตอบคำถามอย่างไร รู้สึกราวกับว่าน้ำท่วมปาก อยากจะโกหกว่า ‘ใช่’ ก็กลัวเหลือเกินว่าคำตอบของตนเองจะยิ่งทำให้มุกตาภาห่างไกลออกไป แต่ถ้าจะให้ตอบว่า ‘ไม่ใช่’ ก็กลัวว่าจะเสียหน้าที่ก่อนหน้านี้ยืนยันกับคุณปู่รันอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วว่าคนอย่างชิษวัศไม่มีทางที่จะไปง้อผู้หญิงที่หันหลังเดินจากตัวเองไป!
“คือว่าพี่...”
“พี่อะไร?” อารัทธ์ย้อนถามอย่างเหลืออดที่เห็นเพื่อนอ้ำๆอึ้งๆ “พี่อยากไปง้อครับแต่ไม่อยากเสียฟอร์มใช่ไหม? นี่ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนฉันต่อยปากแกไปแล้วนะไอ้อาร์ม เรื่องความรักแกทิ้งๆไปบ้างได้ไหมไอ้มาดของแกเนี่ย ถ้ารักแกก็ต้องเดินหน้าที่จะคว้าหัวใจของคนที่แกรักมาให้ได้ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมถึงได้โง่นักวะ” เป็นครั้งแรกที่อารัทธ์ต่อว่าคนที่นั่งฝ่ายตรงข้ามว่า ‘โง่’ เพราะที่ผ่านมาชิษวัศมักฉลาดเป็นกรดเสียทุกเรื่อง หากพอมาวันนี้มันกลับอยากโง่ขึ้นมาเสียดื้อๆกับเรื่องของหัวใจ
แล้วก่อนที่ชิษวัศจะได้พูดอะไร อารัทธ์ก็คว้าโทรศัพท์มือถือของนิชิตาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะสัมผัสไปที่หน้าจอสามสี่ทีและยืนมันไปตรงหน้าเพื่อน
“ถ้าไม่ทำอะไรแกได้เสียหนูมุกของแกไปจริงๆแน่ไอ้อาร์ม”
ภาพมุกตาภาที่ถ่ายรูปคู่อยู่กับผู้ชายรูปร่างสูง ขาว หน้าตาดีราวกับดาราเกาหลีที่สาวๆค่อนประเทศคลั่งไคล้คือสิ่งที่ชิษวัศได้เห็น ที่สำคัญ...หนูมุกของขากำลังยิ้มอย่างสดใส เป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มเคยบอกไว้ว่า...อย่ายิ้มอย่างนี้ให้ใครนอกจากพี่คนเดียว
“ใคร?” น้ำเสียงกดต่ำที่ถามออกมาสั้นๆทำเอาเจ้าของโทรศัพท์รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างไรบอกไม่ถูก แม้จะเห็นชิษวัศโกรธเมื่อครั้งเรื่องไบรอันมาแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้หญิงสาวถึงได้รู้สึกถึงรัศมีทำลายล้างที่มากกว่าคราวก่อนก็ไม่รู้
“พี่บาสน่ะค่ะ... ‘ภูริภัส วรากรณ์’ ลูกชายของเพื่อนสนิทพ่อมุก”
“รู้จักกันมานานแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มถามต่อ
“พี่อาร์มรู้ได้ยังไงคะ” นิชิตาถามอย่างไม่น่าเชื่อว่าชิษวัศจะคาดเดาอะไรได้แม่นยำขนาดนี้
“เพราะหนูมุกจะไม่ยิ้มอย่างนี้ให้กับใครถ้าไม่สนิทกันมากพอ” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ขอบคุณสำหรับกาแฟนะครับ พี่มีงานต้องทำต่อ” ก่อนจะหันมาขอบคุณอาจารย์สาวคนสวยและออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะบอกลาอีกหนึ่งชีวิตที่นั่งอยู่ข้างๆนิชิตา
“พี่อาร์มโกรธคุณหรือเปล่า” หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่าเมื่อครู่ชิษวัศไม่แม้ที่จะเหลือบสายตามามองอารัทธ์ก่อนที่จะเดินจากไปเลยแม้แต่น้อย
อารัทธ์หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ “ไม่หรอกครับ ไอ้อาร์มมันรีบ คุณอาจารย์เชื่อผมสิ พอออกจากร้านไปเดี๋ยวมันก็ต้องเสิร์ชหาข้อมูลแล้วว่า ‘ภูริภัส วรากรณ์’ เป็นใคร ลูกชายของตระกูลวรากรณ์แถมยังรู้จักน้องมุกมานาน งานนี้ถ้าไอ้อาร์มไม่ทำอะไรก็เกินไปหน่อยแล้วล่ะครับ” อธิบายพลางจิบแอสเปรสโซ่ร้อนของตัวเองก่อนจะยิ้มอย่างพอใจเมื่อแผนการของตัวเองเริ่มเห็นเค้าว่าจะดำเนินไปได้ด้วยดี
แล้วสิ่งที่อารัทธ์คาดการณ์ไว้ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะทันทีที่ชิษวัศเดินออกจากร้านกาแฟชายหนุ่มก็จัดการงัดโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับจัดการใช้ Search engine ชื่อดังก่อนจะจัดการพิมพ์ชื่อพร้อมนามสกุลของ ‘พี่บาส’ คนนั้นลงไป ลูกชายของตระกูลวรากรณ์แถมยังรู้จักกับมุกตาภามานาน...ให้ตายเถอะ! งานนี้รู้สึกว่าน่ากลัวกว่าคราวของไบรอันมากนัก
...จะเสียไปจริงๆหรือไอ้อาร์ม มุกเม็ดนั้น แกจะยอมเสียให้คนอื่นไปจริงๆใช่ไหม...
ไม่! ไม่มีทาง!
ที่ไม่ทำอะไรเพราะไม่คิดว่าคนอย่างหนูมุกจะปันใจไปให้คนอื่น แต่พอเห็นคู่แข็งที่มีทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติที่ไม่ได้ด้อยกว่าตัวเองแถมยังรู้จักกับมุกตาภามานานไม่ต่างจากตัวเองก็เริ่มกลัว...กลัวว่าสุดท้ายจะเสียหญิงสาวไปให้คนอื่นจริงๆ
ข้อมูลของผู้ชายที่ชื่อ ‘ภูริภัส วรากรณ์’ ปรากฏอยู่บนหน้าจอของโทรศัพท์ครบถ้วน ทั้งประวัติส่วนตัว หน้าที่การงาน แถมบางอันยังมีรูปที่ผู้ชายคนนี้ในงานสังคมต่างๆ และบางงานผู้หญิงที่เดินเคียงข้างก็คือคนที่ชิษวัศถวิลหาทุกลมหายใจ...มุกตาภา!
...โอเค! คราวนี้พี่อาร์มยอมแพ้! ยอมแพ้ก็ได้!!...
เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายอย่างชิษวัศยอมที่จะคืนคำพูดของตัวเองเป็นครั้งที่สองเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว ครั้งแรกคือยอมที่จะผิดกฎของตัวเองเพื่อที่จะคบหาดูใจกับมุกตาภา และมาครั้งนี้ชิษวัศก็ยอมที่จะเอื้อมมือไปรั้งผู้หญิงที่หันหลังเดินจากตัวเองไป และผู้หญิงคนนั้นก็คือมุกตาภาอีกเช่นกัน
หากเพราะตัวเองไม่ได้ติดต่อมุกตาภาเลยตั้งแต่ที่เธอจากไป ชิษวัศจึงไม่รู้ว่าจะไปตามหญิงสาวได้ที่ไหน จะรู้ก็รู้เพียงแค่ว่ามุกตาภาย้ายกลับไปอยู่ที่ไร่ของบิดาที่สระบุรี นิชิตาเป็นคนแรกที่ชายหนุ่มนึกถึง หากพอติดต่อไปอาจารย์สาวกลับบ่ายเบี่ยงที่จะให้ที่อยู่ของเพื่อนเสียอย่างนั้นโดยให้เหตุผลง่ายๆว่า
...พี่อาร์มคงต้องพยายามด้วยตัวเองนะคะ...
ให้ตายเถอะ! แล้วเขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าบ้านของมุกตาภาที่อยู่ที่สระบุรีคือที่ไหน จังหวัดทั้งจังหวัดเขาจะไปหาเจอได้อย่างไร ข้อมูลจากฝ่ายบุคคลของบริษัทก็มีเพียงแค่ที่อยู่ของเธอที่กรุงเทพฯเพียงเท่านั้น
แต่ก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่รู้แน่ๆว่าไร่ของบิดามุกตาภาอยู่ที่ใด...คุณอัญชิสา...มารดาของเขาเอง!
“คุณแม่ครับ ผมอยากรู้ที่อยู่ไร่ของคุณพ่อหนูมุก” ลูกชายคนเดียวถามออกไปอย่างไม่มีอ้อมค้อม
“อยากรู้อาร์มก็หาเองสิ ตอนนี้แม่ไม่ว่าง” แล้วสายก็ถูกตัดใจอย่างโหดร้ายที่สุดในความรู้สึกของชิษวัศ
สรุปว่างานนี้เขาถูกทุกคนคว่ำบาตรใช่ไหมนี่!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
**และแล้ววการแก้เผ็ดพี่อาร์มก็เริ่มขึ้น ณ บัด นาวววววว**
มาช้าอีกแล้ววว...ขอโทษนะคะ -/\-
เพิ่งเขียนเสร็จก็เลยเอามาลงเลยค่ะ ตอนนี้ด้นสดไร้สต๊อกค่ะ
มาช้าต้องขออภัยอย่างที่สุดเลยยยยย
ยินดีรับคำ ติ-ชม เช่นเคยค่ะ ไม่ชอบตรงไหนบอกกันได้เลยนะคะ
**ที่สำคัญ...ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ลืมกันค่ะ T^T**
เอ่อ... ขอถามนิดนึงนะคะ คิดว่าเรื่องมันอืดไปมั้ยอ่าาาา (แต่ว่ามันก็ท้ายๆเรื่องแล้วนะคะ) คิดยังไงบอกกันได้นะคะ
ตอบเมนท์กันค่ะ....
คุณ violette : แต่พอถูกหลายคนกระทุ้งเข้าพี่อาร์มเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ยิ่งเจอคู่แข็งที่พอสมน้ำสมเนื้อโผล่มา (อีกแล้ว) พี่อาร์มยิ่งทนม่ายด้ายยยยย 5555
คุณ nunoi : ตอนนี้พี่อาร์มยอมแล้วค่ะ แต่อะไรๆมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิดนะซี้...
คุณ ดาวคันชั่ง : แต่ยังดีที่หมูหวานยอมรับฟังค่ะ ส่วนพี่อาร์มเหมือนหลายๆคนจะอยากช่วยแต่สุดท้ายก็ยังถูกบอยคอตซะงั้น 55555
คุณ Amata : ไม่เป็นไรค่าาา แค่มาให้กำลังใจกันเหมือนเคยปอแก้วก็ดีใจแว้วววว
คุณ roseolar : ฮ่าๆๆๆๆ พี่อาร์มกับหนูมุกอยู่ท่ามกลางนักวางแผนมือหนึ่งทั้งนั้นเลยล่ะค่ะ ต่อไปคงต้องรอดูว่าพี่อาร์มจะโดนคนรอบข้างแกล้งอย่างไรบ้าง
คุณ teesaparn : ง่าาาา กลับมาคราวนี้ปอแก้วคงถูกคุณ teesaparn ตีแน่ๆเลย เพราะมาช้าอีกแล้ววววว
คุณ anOO : หมูหวานก็ไม่พอใจนะคะ แต่เฟลอร์เอาอยู่ค่ะ อิอิ เพราะมีถึงคุณปู่รันเป็นเหตุผลหลักนี่คะ ^^
คุณ mooyui : ฮ่าๆๆๆ ปอแก้วกลัวคุณ mooyui ปล่อยเกาะพี่อาร์มค่ะ เลยจัดการให้พี่อาร์มเริ่มคิดได้ซะที ไม่อย่างนั้นพระเอกคนนี้ของปอแก้วคงโดนคนอ่านที่น่ารักไม่ชอบขี้หน้าแน่ๆ
คุณ Kazalong : ทำกับหนูมุกไว้เยอะ ก็จะโดนเอาคืนเยอะเช่นกันค่ะ หึ หึ หึ
คุณ tutas : โอ๋ๆๆๆๆ เลิกเศร้ากันนะค้าาาาาาา
ตอนที่ 31: หัวใจที่หายไป
ชีวิตประจำวันของชิษวัศกลับไปดำเนินได้อย่างปกติ รวมถึงเรื่องของภูมิรพีและเรศิกานต์ก็เริ่มจะซาลงและเริ่มที่จะตระเตรียมเรื่องของการแต่งงาน แม้ชิษวัศจะรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่การแต่งงานที่เกิดจากความรักของคนสองคน แต่ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าภูมิรพีจะดูแลเรศิกานต์ได้ดี คิดถึงตรงนี้ก็อดที่จะสะท้อนลึกๆในหัวใจไม่ได้ งานแต่งงาน...เขาเองก็วาดฝันไว้เช่นกัน แต่คนที่เคยฝันว่าจะได้อยู่เคียงข้างกันนั้นไม่มีแล้ว
เธอ...หันหลังและเดินจากไป...
“อาร์ม” เสียงของมารดาปลุกให้คนที่ใจลอยไปไกลสะดุ้งเล็กน้อย
“ครับแม่” ชิษวัศรับคำมารดาด้วยรอยยิ้ม ปัญหาระหว่างตนเองและมุกตาภารับรู้ถึงหูผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเป็นที่เรียบร้อย
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก แม่เห็นอาร์มสีหน้าไม่ดีเลย” คุณอัญชิสาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามบุตรชาย กลิ่นของดอกชมนาดที่เลื้อยเป็นซุ้มสวยงามโชยมาตามลมทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อยแต่ดูจากสีหน้าของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน คนเป็นแม่รู้ดีว่าไม่ว่ากลิ่นดอกไม้จะหอมแค่ไหนคงไม่ช่วยทำให้ชิษวัศรู้สึกสดชื่นขึ้นมาในตอนนี้
“เปล่าครับ” ชิษวัศยิ้มน้อยๆ ไม่อยากให้มารดาไม่สบายใจเพราะปัญหาระหว่างตนเองและมุกตาภา ชิษวัศเข้าใจดีว่ามารดาของเขาและมารดาของมุกตาภานั้นเป็นเพื่อนสนิทกัน และเขาก็พลั้งปากพูดจาไม่ดีใส่มุกตาภา เรื่องคราวนี้...มารดาตนเองคงวางตัวลำบากไม่น้อย
“เรื่องของหนูมุก อาร์มอยากให้เป็นอย่างนี้จริงหรือลูก”
ชื่อของมุกตาภาทำให้ดวงตาคู่คมสีนิลเหลือบขึ้นมามองสายตาของมารดา
“แต่ผมเห็น...”
“อาร์ม” คุณอัญชิสาขัดขึ้นมาก่อนที่ลูกชายคนเดียวจะพูดจนจบประโยค “ตาอาร์มเห็น สมองอาร์มตัดสินไปแล้วว่าน้องผิด แล้วหัวใจของอาร์มล่ะลูก หัวใจของอาร์ม...มันบอกว่าอะไร มันบอกว่าน้องผิดหรือ หัวใจของอาร์ม...มันเชื่ออย่างที่สมองของอาร์มบอกหรือเปล่า”
เพราะแววตาที่มักมองลูกชายตัวเองได้อย่างทะลุปรุโปร่งของคุณอัญชิสาส่งผลให้ชิษวัศต้องรีบหลบตาของมารดาเป็นพัลวัน ชายหนุ่มยอมรับว่าคำพูดของมารดานั้นถูกต้องทุกคำ แม้สมองจะว่าให้เชื่อในสิ่งที่เห็นแต่หัวใจมันกลับค้านหัวชนฝาว่าภาพที่เห็นมุกตาภากอดกับไบรอันนั้นมันไม่มีอะไร เป็นเพียงความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนเพียงเท่านั้น
แต่เพราะเป็นคนที่ใช้สมองตัดสินในทุกเรื่องทุกสถานการณ์ ชิษวัศไม่เคยใช้หัวใจรวทั้งความรู้สึกมาตัดสินกับเหตุการณ์ต่างๆ และด้วยเหตุผลนี้...ทางเดินระหว่างชายหนุ่มและมุกตาภาที่เคยบรรจบรวมกันจึงแปรเปลี่ยนเป็นทางที่เดินสวนกันไปในพริบตา
“ไม่ครับ...หัวใจผม...มันไม่เชื่อ...อย่างที่ตาผมเห็น”
คำตอบของบุตรชายทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานของคุณอัญชิสาระบายขึ้นมาบนใบหน้าที่แม้อายุจะก้าวเข้าสู่เลขห้านำหน้าแต่ก็ยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุที่แท้จริงมากนัก
“แล้วทำไมไม่ไปขอโทษน้อง”
“แต่ผมก็ยังเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นครับ”
พอประโยคนี้ของลูกชายก็แทบทำให้คนเป็นแม่ลมแทบใส่ นิสัยหัวแข็ง หัวรั้นและมีความมั่นใจตัวเองสูงจนเกินไปแบบนี้ไม่ว่าอย่างไรก็รักษาไม่หายเสียที แล้วไอ้นิสัยอย่างนี้ของเจ้าลูกชายตัวดีนี่แหละที่จะทำให้เสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป
“อาร์ม...” คุณอัญชิสาเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสียงอ่อน “แม่ขอถามอาร์มคำถามเดียวได้ไหมลูก” ผู้เป็นมารดาเว้นช่วงการสนทนานิดหนึ่งเพื่อรอดูท่าทีของลูกชาย และเมื่อชิษวัศพยักหน้ารับ มารดาจึงตัดสินใจที่จะถามคำถามออกไป
“ถ้าต่อไปชีวิตอาร์มไม่มีหนูมุก อาร์มจะมีความสุขไหม”
ชิษวัศนิ่งเงียบเมื่อได้ฟังคำถามจากมารดาเพราะมันเป็นคำถามที่ชายหนุ่มก็พร่ำถามตัวเองเป็นร้อยเป็นพันครั้งว่าถ้าชีวิตนี้เขาไม่มีมุกตาภาแล้วมันจะเป็นเช่นไร มันจะกลับไปเป็นอย่างที่เคยเป็นได้หรือไม่ และคำตอบที่ได้รับก็คือ... ‘ไม่’ เขาไม่มีทางกลับไปใช้ชีวิตได้เหมือนอย่างก่อนที่เจอเธอ เพราะหัวใจที่มี...มันไม่เต็มดวง
“ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมครับแม่ ไม่มีวันเหมือนเดิม” ชายหนุ่มเลือกที่จะตอบแบบอ้อมๆแต่ก็เป็นคำตอบที่คุณอัญชิสาพอจะสรุปได้ว่าลูกชายนั้นจะไม่มีวันมีความสุขได้ถ้าขาดมุกตาภา
“แล้วอาร์มจะทรมานตัวเองทำไม ทิฐิสูงไปมันก็ไม่ช่วยให้อาร์มมีความสุขไม่ใช่หรือ”
เมื่อถูกย้ำถึงนิสัยดื้อรั้นแถมยังทิฐิสูงลิบ ชิษวัศก็นิ่งเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไร อาการอย่างนี้ทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าต่อให้พูดอย่างไรคนอย่างชิษวัศก็คงไม่ยอมเชื่อฟัง คงต้องปล่อยให้ตัวเองรู้สึกเองหรือทนไม่ได้จนถึงขีดสุดนั่นล่ะ คนๆนี้ถึงจะยอมลุกขึ้นมาทำอะไร
“ตกลงอาร์มจะทำอย่างนี้ใช่ไหม” เมื่อเห็นลูกชายนั่งนิ่งคนเป็นแม่ก็ต้องงัดใช้ไม้ตายเด็ดขาดขึ้นมาใช้เช่นกัน “ถ้าอาร์มตัดสินใจที่จะไม่ทำอะไร ไม่ขอโทษหรือตามไปง้อน้อง ต่อไปถ้าอาร์มมาขอความช่วยเหลืออะไรจากแม่เรื่องของหนูมุก แม่จะไม่มีช่วยอาร์ม...เด็ดขาด!” พูดจบคุณอัญชิสาก็ลุกขึ้นและเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านทันทีโดยทิ้งเจ้าลูกชายหัวดื้อให้นั่งคิดตรึกตรองด้วยตัวเองว่าสมควรทำเช่นไรกับปัญหาหัวใจที่เกิดขึ้นในขณะนี้
...จะปล่อยมือ...หรือดึงรั้งกลับมา...
...หัวใจ...ต้องการเช่นไรกัน...
BMW 730 li สีตะกั่วจอดหลบอยู่บริเวณหัวมุมโค้งก่อนจะถึงหน้าบ้านของนิชิตาเพื่อดูลาดเลาว่าเจ้าของบ้านนั้นกลับมาถึงเรียบร้อยแล้วหรือไม่ แม้ทวิดาร์จะบอกให้อารัทธ์ขับรถไปจอดรอดหน้าบ้าน หากชายหนุ่มกลับเลือกที่จะปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า...ขืนไปรออยู่ตรงนั้นคุณอาจารย์ได้ไล่ตะเพิดกันพอดี
“มาแล้วอาร์ท” ทวิดาร์สะกิดเรียกชายหนุ่มข้างตัวเมื่อเห็นรถของนิชิตาจอดเทียบที่หน้าประตูรั้ว
“ลงเลยเฟลอร์” อารัทธ์บอกสาวที่พามาด้วยเพื่อเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับแผนการทุกอย่างของคุณปู่รันให้นิชิตาฟัง
ทวิดาร์จัดการเปิดประตูลงจากรถก่อนจะก้าวเดินตามอารัทธ์ไปติดๆเพื่อไปหาเป้าหมายที่กำลังจอดรถอยู่บริเวณหน้าประตูบ้าน และทันทีที่นิชิตาเห็นแขกที่ตนเองไม่ได้รับเชิญ หญิงสาวก็ก้าวลงจากรถยนต์มาเผชิญหน้ากับทั้งอารัทธ์และทวิดาร์เช่นกัน
“มาทำไม” อาจารย์สาวถามเสียงห้วน ปรายตามองไปยังอารัทธ์และเผื่อแผ่ไปยังทวิดาร์อีกคน เป็นสายตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า...ไม่เป็นมิตร
“ผมมีเรื่องที่ต้องอธิบาย” อารัทธ์เข้าประเด็นในทันที เพราะขืนปล่อยให้นิชิตาเข้าใจผิดไปมากกว่านี้เรื่องราวทุกอย่างมันจะยิ่งยากและยุ่งมากขึ้น
นิชิตาตวัดสายตามองชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า อธิบายหรือ...เขามีอะไรที่จะต้องอธิบายในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเธอได้เห็นกับตาและได้ยินกับหู!
แต่หญิงสาวก็ถูกสั่งสอนมาว่าอย่าฟังความเพียงข้างเดียวและอย่าคิดไปเองถ้ายังไม่มีโอกาสได้ฟังคำพูดของอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นอารัทธ์จะยังมีโอกาสในการอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ส่วนผลจะออกมาเป็นอย่างไรนั้นก็อยู่ที่เหตุผลของเขาว่ามันจะฟังขึ้นเพียงใด
“ว่ามา...แต่ถ้าฉันฟังแล้วมันไม่มีเหตุผลที่ดีพอล่ะก็...” อาจารย์สาวเว้นวรรคนิดหนึ่ง “...เชิญ”
อารัทธ์เริ่มรู้สึกเหมือนกลับไปสมัยเรียนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นตอนที่ชายหนุ่มกำลังถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองซักฟอก ความรู้สึกไม่ได้ต่างกันเลย น้ำลายเหนียวๆถูกกลืนลงคอ งานนี้ไม่ต้องมีอ้อมมีค้อมกันแล้ว บอกมันตรงๆนี่ล่ะดีที่สุด!
“เรื่องทั้งหมดมันไม่จริงครับ” ชายหนุ่มอธิบายประโยคแรกด้วยการปฏิเสธ แน่นอนว่าอาจารย์สาวร่างเล็กอีกคนที่กำลังยืนฟังนั้นขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจและไม่เชื่อในสิ่งที่อารัทธ์กำลังพูด
“ถึงขนาดนี้แล้วยังจะโกหกกันใช่ไหมคุณอารัทธ์ ถ้าคุณจะมาเพื่อที่จะโกหกฉันก็เชิญกลับไปได้เลย” นิชิตาตัดบทพร้อมกับก้าวขึ้นรถแต่อารัทธ์ก็ยังไวพอที่จะรั้งร่างของคนรักไว้ทัน
“มันเป็นแผนครับ!” อารัทธ์ตัดสินใจบอกความจริงซึ่งได้ผลชะงัดนักเมื่อนิชิตาหยุดกึกก่อนจะหันมามองผู้ชายข้างตัวราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยินมา
คนอธิบายผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ
“เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นแผนดัดหลังไอ้อาร์มของคุณปู่รันน่ะครับ คือผมจะอธิบายให้คุณอาจารย์เข้าใจยังไงดีนะ” พออธิบายไปได้นิดหนึ่งอารัทธ์ก็บ่นกับตัวเองเพราะไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดให้นิชิตาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งได้อย่างไร ร้อนถึงตัวช่วยอีกคนที่ชายหนุ่มพามาด้วยต้องถึงคราวออกโรง
“อาร์มเป็นคนหัวรั้นมากค่ะคุณหมูหวาน” ทวิดาร์ช่วยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดโดยเริ่มจากนิสัยส่วนตัวของชิษวัศ “อะไรที่ถูกสอนมาตั้งแต่สมัยเด็กๆอาร์มจะคิดว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ถูกต้องเสมอ พูดง่ายๆก็คือเป็นผู้ชายที่หัวดื้อ หัวรั้น แถมยังหัวแข็ง นั่นล่ะค่ะ...ผู้ชายที่ชื่อว่าชิษวัศ”
“รู้สึกว่าคุณจะรู้จักพี่อาร์มดีจังนะคะ” นิชิตา ‘แขวะ’ ฝ่ายตรงข้ามเบาๆ เธอกับมุกตาภาเป็นเพื่อนรักกันมาหลายปี มุกตาภาเสียใจเพื่อนอย่างเธอย่อมเสียใจด้วย ถ้าทั้งหมดที่อารัทธ์และทวิดาร์พูดมาคือความจริง ในความคิดของนิชิตา...หญิงสาวก็ยังคิดว่าแผนการทั้งหมดนี้มันไม่แรงไม่หน่อยหรือ
ทวิดาร์ยกมุมปากขึ้นน้อยๆ นึกไม่ออกเลยว่าอารัทธ์ชนะใจคุณอาจารย์ร่างเล็กคนนี้ไม่อย่างไร
“ฉันเป็นเพื่อนอาร์มมาก่อนที่จะเป็นแฟนอาร์มนะคะ แล้วก็ไม่ใช่ฉันรู้คนเดียวด้วย...อาร์ทก็รู้” ทวิดาร์พาดพิงถึงอารัทธ์แถมยังกระทุ้งไปที่สีข้างของชายหนุ่มเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายเออออตาม
“ครับ ใช่ครับ ไอ้อาร์มน่ะเป็นอย่างนั้นเลย” อารัทธ์รีบสนับสนุนแข็งขันก่อนจะช่วยเสริมคำพูดของทวิดาร์ “เรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนของคุณปู่รันจริงๆครับ สิ่งที่คุณเห็นหรือน้องมุกเข้าใจ ผมกับเฟลอร์ช่วยกันเมคขึ้นมาทั้งหมดแหละครับ” ท้ายประโยคอารัทธ์บอกเสียงแผ่วเพราะกลัวอารมณ์ไม่พอใจของนิชิตาจะยิ่งโหมหนัก
นิชิตามองหน้าอารัทธ์กับทวิดาร์สลับกันไปมา เพราะความที่เป็นอาจารย์ แม้จะเพิ่งทำอาชีพนี้มาได้ไม่กี่ปี แต่หญิงสาวก็พอที่จะแยกแยะสีหน้าและแววตาของลูกศิษย์แต่ละคนออกว่าคนใดพูดจริงและคนใดพูดเท็จ กรณีนี้ก็เช่นกัน...ทั้งสีหน้าและแววตาของทั้งสองคนตรงหน้า เธอไม่พบว่ามันแสดงออกไปในทิศทางที่โกหกเลยแม้แต่น้อย
“พวกคุณจะให้ฉันเชื่อใช่ไหม” หากนิชิตาก็ยังไม่ยอมปักใจเชื่อคำพูดของทวิดาร์และอารัทธ์ไปทั้งหมดจึงต้องถามเพื่อย้ำความมั่นใจอีกครั้ง
“ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณนี่คะ ที่สำคัญถ้าฉันอยากแย่งอาร์มมาจริงๆล่ะก็ ฉันไม่มายืนอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟังอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ จริงไหม” ทวิดาร์ย้อนถาม เธอรู้ว่านิชิตาเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและพร้อมที่จะยอมรับฟังคำพูดของคนอื่นด้วยเหตุผลซึ่งขัดจากบุคลิกที่ดูไม่ยอมคนของเจ้าหล่อนพอสมควร
นิชิตาถอนหายใจออกยาว ลองทวิดาร์ยืนยันอย่างนี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะไม่เชื่อ ยิ่งประกอบกับคำพูดของอารัทธ์ด้วยแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดระหว่างมุกตาภาและชิษวัศคงจะเป็นแผนทดลองใจของคุณปู่รันจริงๆ แต่เล่นคิดแผนดัดหลังหลานชายแรงๆอย่างนี้ขึ้นมา คุณปู่รันคนนั้นคงโหดไม่เบา
“แล้วที่มานี่กะให้ฉันช่วยเป็นกาวใจใช่ไหม” มาถึงจุดนี้อาจารย์สาวก็พอที่จะเดาออกว่าในอนาคตอันใกล้นี้เธอจะต้องทำหน้าที่อะไร
“ฉลาดสมเป็นว่าที่ภรรยาผม...โอ๊ย!!” ท้ายประโยคอารัทธ์ร้องเสียงหลงเพราะ ‘ว่าที่ภรรยา’ ฟาดเผียะไปที่ท่อนแขนของตนเต็มแรง
“ใช่เวลามาพูดเล่นมั้ย” เสียงหวานเอ็ดอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะหันมาคุยกับทวิดาร์ “แล้วถ้าพวกเราช่วย คุณปู่รันของพี่อาร์มจะไม่ว่าอะไรเหรอคะ ถ้าท่านคิดอยากจะทดสอบพี่อาร์ม ฉันว่าท่านคงอยากให้พี่อาร์มรู้สึกตัวเองว่าแท้ที่จริงแล้วพี่อาร์มต้องการอะไรกันแน่”
“ความจริงคุณปู่รันก็ต้องการอย่างนั้นค่ะ แต่พวกเรารู้ดีว่าคนอย่างอาร์มถ้าไม่มีอะไรมากระตุ้นล่ะก็...ไม่มีทางที่จะรู้ตัวเร็วหรอกค่ะ ยิ่งเรื่องหัวใจที่ค้านกับสมองด้วยแล้ว ผู้ชายอย่างชิษวัศเลือกที่จะเชื่อสมองมากกว่า”
“แล้วเราจะทำไงคะ” เพราะอยากให้ความรักที่เติบโตมานานร่วมสิบปีของมุกตาภาผลิดอกสวยงามเต็มต้น นิชิตาจึงยอมที่จะโดดลงร่วมเป็นกองหนุนให้คนทั้งคู่ลงเอยกันได้ด้วยดี
มาคราวนี้แทนที่จะเป็นทวิดาร์ที่ตอบคำถามกลับเป็นอารัทธ์ที่ยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะบอกเบาๆว่า
“ผมมีแผน”
นิชิตาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน นึกสงสารทั้งชิษวัศและมุกตาภาขึ้นมาจับใจ คนทั้งคู่จะรู้บ้างไหมหนอว่าได้ยืนอยู่ท่ามกลางนักวางแผนตัวยงแถมยังมีฝีมือระดับเทพกันทั้งนั้น!!
...ซึ่งตอนนี้เธอก็กำลังจะผันตัวจากอาจารย์มหาวิทยาลัยไปเป็นนักวางแผนด้วยเช่นกัน!...
ร้านกาแฟชื่อดังในห้างสรรพสินค้าหรูค่อนข้างคลาคล่ำไปด้วยลูกค้าทั้งคนไทยและต่างชาติ หากทั้งอารัทธ์และนิชิตาก็ได้เลือกโต๊ะที่อยู่ค่อนข้างมุมด้านในของร้านเพื่อความเป็นส่วนตัวในระดับหนึ่งพร้อมกับรอการมาถึงของใครอีกคนอย่างใจจดใจจ่อ
“ตื่นเต้นหรือครับ” อารัทธ์ถามสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง
นิชิตาพยักหน้ารับ “ฉันจะทำแผนคุณแตกมั้ย” หญิงสาวอดที่จะกังวลไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องแกล้งยุแยงให้ใครบางคนเกิดอาการ ‘หึงหวง’ ตามแผนการของอารัทธ์ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่นิชิตาถนัดเลยแม้แต่น้อย
“ไม่หรอกครับ เพราะถ้าเป็นคุณอาจารย์พูด ไอ้อาร์มมันต้องคิดอยู่แล้ว เพราะตอนนี้มีแค่คุณคนเดียวที่ติดต่อน้องมุกได้ ยิ่งมีรูปยืนยันด้วยแบบนี้ ไอ้อาร์มหมดความอดทนแน่ๆ” อารัทธ์พูดถึงรูปที่นิชิตาคะยั้นคะยอขอมากจากมุกตาภาซึ่งเป็นที่เพื่อนสาวถ่ายคู่กับลูกชายเพื่อนสนิทของบิดา ผู้ชาย...ที่สมัยก่อนเป็นถึง ‘คู่หมาย’ ที่บิดาของมุกตาภาหมายมั่นว่านี่ล่ะว่าที่ลูกเขยของท่าน
“แค่ไบรอันก็เรื่องใหญ่แล้วนะคะ ถ้าเจอเรื่องพี่บาสเข้าไปอีกเรื่องพี่อาร์มไม่ยิ่งโกรธหนักหรือคะ” นิชิตาถามย้ำ เพราะถ้าชิษวัศรู้เรื่องของ ‘ภูริภัส’ ขึ้นมาอีกคนแล้วยิ่งโมโหหนักจนไม่ยอมไปง้อมุกตาภา เพื่อนเธอจะไม่ยิ่งแย่หรอกหรือ
“ผมแค่อยากให้ไอ้อาร์มรู้ว่าน้องมุกน่ะมีค่า ไม่ใช่ของตายที่มันคิดว่าไม่ว่ายังไงน้องมุกก็ต้องกลับมาหามัน อาร์มมันจะได้รู้สักทีว่าทิฐิโง่ๆของตัวเองกำลังจะทำให้เสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป”
นิชิตาพยักหน้ารับ หญิงสาวเห็นด้วยกับทุกคำพูดของอารัทธ์ เธอไม่อยากให้ชิษวัศมองข้ามคุณค่าของมุกตาภาไป ชิษวัศสมควรที่จะรับรู้และเข้าใจเสียทีว่ามุกตาภาเป็นมุกเม็ดงามที่ไม่ควรจะมองข้ามหรือทิ้งขว้างไป!
อีกไม่กี่นาทีต่อมาบุคคลที่ทั้งอารัทธ์และนิชิตารอคอยก็มาถึง ชิษวัศก้าวเข้ามาในร้านก่อนจะเดินมายังโต๊ะที่อารัทธ์และนิชิตานั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มน้อยๆส่งไปให้แฟนสาวของเพื่อนสนิทนิดหนึ่งก่อนจะหันมามองยังเจ้าเพื่อนตัวดีที่อยู่ดีๆก็นัดตนเองออกมาเจออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“มีเรื่องอะไรถึงได้นัดฉันออกมา คิดว่าคนอื่นเขาว่างเหมือนแกหรือยังไง” ถามพร้อมกับเหน็บอีกฝ่ายซึ่งๆหน้าไปหนึ่งที พอเกิดเรื่องของมุกตาภา ชิษวัศแทบไม่อยากจะออกไปไหนหรือสุงสิงกับใคร ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาทำแต่งาน งาน งานแล้วก็งานอย่างไม่ลืมหูลืมตาเพราะต้องการจะลบภาพประทับของใครอีกคนออกจากใจ แม้จะทำได้แค่เสี้ยววินาทีก็ตาม
“ทำไมวะ ฉันจะนัดเจอแกนี่ต้องทำเทียบเชิญด้วยหรือไง” อารัทธ์เองก็เหน็บกลับไปอย่างเจ็บๆคันๆไม่แพ้กัน
“แล้วเรียกฉันออกมามีเรื่องอะไร”
“เอ่อ...” นิชิตาแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของชิษวัศกับอารัทธ์ “พี่อาร์มจะดื่มอะไรก่อนมั้ยคะ ใจจะได้ร่มๆ” อาจารย์สาวพูดติดตลก ส่งยิ้มเล็กๆไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า
“ดีแคฟ กรันเด คาราเมล แฟรบปูชิโน่ โนวิป ก็ได้ครับ” เมนูกาแฟอันยาวเหยียดของชิษวัศทำเอานิชิตาอึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ไม่ใช่เพราะว่าหญิงสาวจำไม่ได้หากเมนูที่ชิษวัศสั่งนั้นเป็นเมนูเดียวกับที่มุกตาภาชอบสั่งไม่ผิดเลยแม้แต่คำเดียว!!
“จำไม่ได้หรือครับ” เมื่อเห็นว่านิชิตาชะงักไปนิดหนึ่ง ชิษวัศจึงถาม เกรงใจหญิงสาวอยู่เหมือนกันที่สั่งกาแฟเสียยืดยาวขนาดนี้
“ปะ...เปล่าหรอกค่ะ หมูหวานแค่แปลกใจ” นิชิตาปฏิเสธพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปสั่งกาแฟในแบบที่ชิษวัศต้องการหากพอจะเดินไป อาจารย์สาวก็ชะงักนิดหนึ่งก่อนจะบอกในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มนั่งอึ้งไปพักใหญ่
“พี่อาร์มสั่งเหมือนยัยมุกเปี๊ยบเลย รู้หรือเปล่าคะ” พูดทิ้งไว้อย่างนี้แล้วก็เดินลิ่วออกไป แว่บหนึ่งอาจารย์สาวหันไปขยิบตาเป็นสัญญาณให้อารัทธ์รู้ว่าตอนนี้ถึงคราวของเขาบ้างแล้วที่จะต้องช่วยต่อยอดในสิ่งที่เธอพูดค้างเอาไว้
“เป็นอะไรไอ้อาร์ม ได้ยินแค่นี้ถึงกับค้างเลยหรือไง” อารัทธ์จงใจแซว แล้วก็ได้รับสายตาพิฆาตจากเพื่อนรักมาเป็นรางวัล
“เปล่า” พร้อมกับคำปฏิเสธที่ตรงข้ามกับสิ่งที่แสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
“เห็นออกชัดๆยังจะปากแข็ง ถ้าคิดถึงมาขนาดนี้ทำไมไม่ไปตามน้องมุกกลับมา” อารัทธ์เข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว ซึ่งชิษวัศเองก็พอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าที่ถูกนัดให้ออกมาเจอกันในครั้งนี้อารัทธ์มีจุดประสงค์อย่างไร
คนถูกถามขยับตัวนั่งหลังตรง “มุกตาภาเลือกที่จะเดินหันหลังไปเอง”
“แต่สาเหตุก็เป็นเพราะแกผลักไสไป” อารัทธ์พูดต่อทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ฉันเห็น...”
“เลิกเอาความคิดอย่างนี้มาตัดสินเรื่องหัวใจสักทีจะได้ไหมไอ้อาร์ม!” อารัทธ์ว่าอย่างเหลืออด “แกรักน้องมุกขนาดไหนใครๆก็ดูออกกันทั้งนั้น แล้วทำไมถึงไม่ยอมวางทิฐิโง่ๆของตัวเองแล้วไปง้อน้องมุก ไปคุยกันให้รู้เรื่อง ถามใจตัวเองบ้างว่าน้องมุกที่แกรู้จักจะทำอย่างสิ่งที่แกเห็นหรือเปล่า ถ้าวันหนึ่งที่แกต้องเสียมุกเม็ดนี้ไปจริงๆ ฉันถามแกซักคำ...แกจะอยู่ได้มั้ย”
ชิษวัศเงียบไปพักใหญ่กับประโยคออกแนวสั่งสอนของเพื่อน ใช่ว่าชายหนุ่มเพิ่งจะถูกสั่งสอนอย่างนี้ครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ เพราะถ้ารวมอารัทธ์นี่ก็สามครั้งแล้วที่มีคนบอกให้เขาคิดและตัดสินใจเรื่องของมุกตาภาอีกครั้ง ใช้หัวใจเป็นตัวตัดสิน พร้อมกับคำถามที่ถูกถามว่า...จะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างๆ คำถาม...ที่คำตอบมันร้องออกมาชัดเจน
...อยู่ไม่ได้...
หากก็เป็นตัวเองที่ไม่ยอมลดทิฐิลง เป็นตัวของเขาเองที่ยังคงนิ่งเฉย แกล้งทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจว่ามุกตาภาจะเป็นเช่นไร แกล้งทำไปอย่างนั้นทั้งที่ในใจนั้นร้อนรนราวกับว่ากำลังถูกเปลวเพลิงแผดเผา
“คุยกันถึงไหนแล้วคะ” นิชิตาที่กลับมาพร้อมกับกาแฟเมนูโปรดของชิษวัศถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย
“กำลังบอกให้ไปง้อน้องมุกครับ” อารัทธ์เป็นคนตอบคำถามนั้นแทนอีกคนที่ยังนิ่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจา
“อ้อ...” นิชิตาลากเสียงยาวรับรู้ก่อนจะวางกาแฟลงด้านหน้าของชิษวัศ “พี่อาร์มไม่คิดจะไปคืนดีกับมุกจริงๆหรือคะ”
คำถามนี้ของนิชิตายิ่งทำเอาชิษวัศไม่รู้จะตอบคำถามอย่างไร รู้สึกราวกับว่าน้ำท่วมปาก อยากจะโกหกว่า ‘ใช่’ ก็กลัวเหลือเกินว่าคำตอบของตนเองจะยิ่งทำให้มุกตาภาห่างไกลออกไป แต่ถ้าจะให้ตอบว่า ‘ไม่ใช่’ ก็กลัวว่าจะเสียหน้าที่ก่อนหน้านี้ยืนยันกับคุณปู่รันอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วว่าคนอย่างชิษวัศไม่มีทางที่จะไปง้อผู้หญิงที่หันหลังเดินจากตัวเองไป!
“คือว่าพี่...”
“พี่อะไร?” อารัทธ์ย้อนถามอย่างเหลืออดที่เห็นเพื่อนอ้ำๆอึ้งๆ “พี่อยากไปง้อครับแต่ไม่อยากเสียฟอร์มใช่ไหม? นี่ถ้าแกไม่ใช่เพื่อนฉันต่อยปากแกไปแล้วนะไอ้อาร์ม เรื่องความรักแกทิ้งๆไปบ้างได้ไหมไอ้มาดของแกเนี่ย ถ้ารักแกก็ต้องเดินหน้าที่จะคว้าหัวใจของคนที่แกรักมาให้ได้ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมถึงได้โง่นักวะ” เป็นครั้งแรกที่อารัทธ์ต่อว่าคนที่นั่งฝ่ายตรงข้ามว่า ‘โง่’ เพราะที่ผ่านมาชิษวัศมักฉลาดเป็นกรดเสียทุกเรื่อง หากพอมาวันนี้มันกลับอยากโง่ขึ้นมาเสียดื้อๆกับเรื่องของหัวใจ
แล้วก่อนที่ชิษวัศจะได้พูดอะไร อารัทธ์ก็คว้าโทรศัพท์มือถือของนิชิตาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาก่อนจะสัมผัสไปที่หน้าจอสามสี่ทีและยืนมันไปตรงหน้าเพื่อน
“ถ้าไม่ทำอะไรแกได้เสียหนูมุกของแกไปจริงๆแน่ไอ้อาร์ม”
ภาพมุกตาภาที่ถ่ายรูปคู่อยู่กับผู้ชายรูปร่างสูง ขาว หน้าตาดีราวกับดาราเกาหลีที่สาวๆค่อนประเทศคลั่งไคล้คือสิ่งที่ชิษวัศได้เห็น ที่สำคัญ...หนูมุกของขากำลังยิ้มอย่างสดใส เป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มเคยบอกไว้ว่า...อย่ายิ้มอย่างนี้ให้ใครนอกจากพี่คนเดียว
“ใคร?” น้ำเสียงกดต่ำที่ถามออกมาสั้นๆทำเอาเจ้าของโทรศัพท์รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างไรบอกไม่ถูก แม้จะเห็นชิษวัศโกรธเมื่อครั้งเรื่องไบรอันมาแล้ว แต่ทำไมครั้งนี้หญิงสาวถึงได้รู้สึกถึงรัศมีทำลายล้างที่มากกว่าคราวก่อนก็ไม่รู้
“พี่บาสน่ะค่ะ... ‘ภูริภัส วรากรณ์’ ลูกชายของเพื่อนสนิทพ่อมุก”
“รู้จักกันมานานแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มถามต่อ
“พี่อาร์มรู้ได้ยังไงคะ” นิชิตาถามอย่างไม่น่าเชื่อว่าชิษวัศจะคาดเดาอะไรได้แม่นยำขนาดนี้
“เพราะหนูมุกจะไม่ยิ้มอย่างนี้ให้กับใครถ้าไม่สนิทกันมากพอ” พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ขอบคุณสำหรับกาแฟนะครับ พี่มีงานต้องทำต่อ” ก่อนจะหันมาขอบคุณอาจารย์สาวคนสวยและออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะบอกลาอีกหนึ่งชีวิตที่นั่งอยู่ข้างๆนิชิตา
“พี่อาร์มโกรธคุณหรือเปล่า” หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่าเมื่อครู่ชิษวัศไม่แม้ที่จะเหลือบสายตามามองอารัทธ์ก่อนที่จะเดินจากไปเลยแม้แต่น้อย
อารัทธ์หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ “ไม่หรอกครับ ไอ้อาร์มมันรีบ คุณอาจารย์เชื่อผมสิ พอออกจากร้านไปเดี๋ยวมันก็ต้องเสิร์ชหาข้อมูลแล้วว่า ‘ภูริภัส วรากรณ์’ เป็นใคร ลูกชายของตระกูลวรากรณ์แถมยังรู้จักน้องมุกมานาน งานนี้ถ้าไอ้อาร์มไม่ทำอะไรก็เกินไปหน่อยแล้วล่ะครับ” อธิบายพลางจิบแอสเปรสโซ่ร้อนของตัวเองก่อนจะยิ้มอย่างพอใจเมื่อแผนการของตัวเองเริ่มเห็นเค้าว่าจะดำเนินไปได้ด้วยดี
แล้วสิ่งที่อารัทธ์คาดการณ์ไว้ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะทันทีที่ชิษวัศเดินออกจากร้านกาแฟชายหนุ่มก็จัดการงัดโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับจัดการใช้ Search engine ชื่อดังก่อนจะจัดการพิมพ์ชื่อพร้อมนามสกุลของ ‘พี่บาส’ คนนั้นลงไป ลูกชายของตระกูลวรากรณ์แถมยังรู้จักกับมุกตาภามานาน...ให้ตายเถอะ! งานนี้รู้สึกว่าน่ากลัวกว่าคราวของไบรอันมากนัก
...จะเสียไปจริงๆหรือไอ้อาร์ม มุกเม็ดนั้น แกจะยอมเสียให้คนอื่นไปจริงๆใช่ไหม...
ไม่! ไม่มีทาง!
ที่ไม่ทำอะไรเพราะไม่คิดว่าคนอย่างหนูมุกจะปันใจไปให้คนอื่น แต่พอเห็นคู่แข็งที่มีทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติที่ไม่ได้ด้อยกว่าตัวเองแถมยังรู้จักกับมุกตาภามานานไม่ต่างจากตัวเองก็เริ่มกลัว...กลัวว่าสุดท้ายจะเสียหญิงสาวไปให้คนอื่นจริงๆ
ข้อมูลของผู้ชายที่ชื่อ ‘ภูริภัส วรากรณ์’ ปรากฏอยู่บนหน้าจอของโทรศัพท์ครบถ้วน ทั้งประวัติส่วนตัว หน้าที่การงาน แถมบางอันยังมีรูปที่ผู้ชายคนนี้ในงานสังคมต่างๆ และบางงานผู้หญิงที่เดินเคียงข้างก็คือคนที่ชิษวัศถวิลหาทุกลมหายใจ...มุกตาภา!
...โอเค! คราวนี้พี่อาร์มยอมแพ้! ยอมแพ้ก็ได้!!...
เป็นครั้งแรกที่ผู้ชายอย่างชิษวัศยอมที่จะคืนคำพูดของตัวเองเป็นครั้งที่สองเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว ครั้งแรกคือยอมที่จะผิดกฎของตัวเองเพื่อที่จะคบหาดูใจกับมุกตาภา และมาครั้งนี้ชิษวัศก็ยอมที่จะเอื้อมมือไปรั้งผู้หญิงที่หันหลังเดินจากตัวเองไป และผู้หญิงคนนั้นก็คือมุกตาภาอีกเช่นกัน
หากเพราะตัวเองไม่ได้ติดต่อมุกตาภาเลยตั้งแต่ที่เธอจากไป ชิษวัศจึงไม่รู้ว่าจะไปตามหญิงสาวได้ที่ไหน จะรู้ก็รู้เพียงแค่ว่ามุกตาภาย้ายกลับไปอยู่ที่ไร่ของบิดาที่สระบุรี นิชิตาเป็นคนแรกที่ชายหนุ่มนึกถึง หากพอติดต่อไปอาจารย์สาวกลับบ่ายเบี่ยงที่จะให้ที่อยู่ของเพื่อนเสียอย่างนั้นโดยให้เหตุผลง่ายๆว่า
...พี่อาร์มคงต้องพยายามด้วยตัวเองนะคะ...
ให้ตายเถอะ! แล้วเขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าบ้านของมุกตาภาที่อยู่ที่สระบุรีคือที่ไหน จังหวัดทั้งจังหวัดเขาจะไปหาเจอได้อย่างไร ข้อมูลจากฝ่ายบุคคลของบริษัทก็มีเพียงแค่ที่อยู่ของเธอที่กรุงเทพฯเพียงเท่านั้น
แต่ก็ยังมีอีกคนหนึ่งที่รู้แน่ๆว่าไร่ของบิดามุกตาภาอยู่ที่ใด...คุณอัญชิสา...มารดาของเขาเอง!
“คุณแม่ครับ ผมอยากรู้ที่อยู่ไร่ของคุณพ่อหนูมุก” ลูกชายคนเดียวถามออกไปอย่างไม่มีอ้อมค้อม
“อยากรู้อาร์มก็หาเองสิ ตอนนี้แม่ไม่ว่าง” แล้วสายก็ถูกตัดใจอย่างโหดร้ายที่สุดในความรู้สึกของชิษวัศ
สรุปว่างานนี้เขาถูกทุกคนคว่ำบาตรใช่ไหมนี่!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
**และแล้ววการแก้เผ็ดพี่อาร์มก็เริ่มขึ้น ณ บัด นาวววววว**
มาช้าอีกแล้ววว...ขอโทษนะคะ -/\-
เพิ่งเขียนเสร็จก็เลยเอามาลงเลยค่ะ ตอนนี้ด้นสดไร้สต๊อกค่ะ
มาช้าต้องขออภัยอย่างที่สุดเลยยยยย
ยินดีรับคำ ติ-ชม เช่นเคยค่ะ ไม่ชอบตรงไหนบอกกันได้เลยนะคะ
**ที่สำคัญ...ขอบคุณทุกคนที่ยังไม่ลืมกันค่ะ T^T**
เอ่อ... ขอถามนิดนึงนะคะ คิดว่าเรื่องมันอืดไปมั้ยอ่าาาา (แต่ว่ามันก็ท้ายๆเรื่องแล้วนะคะ) คิดยังไงบอกกันได้นะคะ
ตอบเมนท์กันค่ะ....
คุณ violette : แต่พอถูกหลายคนกระทุ้งเข้าพี่อาร์มเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน ยิ่งเจอคู่แข็งที่พอสมน้ำสมเนื้อโผล่มา (อีกแล้ว) พี่อาร์มยิ่งทนม่ายด้ายยยยย 5555
คุณ nunoi : ตอนนี้พี่อาร์มยอมแล้วค่ะ แต่อะไรๆมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิดนะซี้...
คุณ ดาวคันชั่ง : แต่ยังดีที่หมูหวานยอมรับฟังค่ะ ส่วนพี่อาร์มเหมือนหลายๆคนจะอยากช่วยแต่สุดท้ายก็ยังถูกบอยคอตซะงั้น 55555
คุณ Amata : ไม่เป็นไรค่าาา แค่มาให้กำลังใจกันเหมือนเคยปอแก้วก็ดีใจแว้วววว
คุณ roseolar : ฮ่าๆๆๆๆ พี่อาร์มกับหนูมุกอยู่ท่ามกลางนักวางแผนมือหนึ่งทั้งนั้นเลยล่ะค่ะ ต่อไปคงต้องรอดูว่าพี่อาร์มจะโดนคนรอบข้างแกล้งอย่างไรบ้าง
คุณ teesaparn : ง่าาาา กลับมาคราวนี้ปอแก้วคงถูกคุณ teesaparn ตีแน่ๆเลย เพราะมาช้าอีกแล้ววววว
คุณ anOO : หมูหวานก็ไม่พอใจนะคะ แต่เฟลอร์เอาอยู่ค่ะ อิอิ เพราะมีถึงคุณปู่รันเป็นเหตุผลหลักนี่คะ ^^
คุณ mooyui : ฮ่าๆๆๆ ปอแก้วกลัวคุณ mooyui ปล่อยเกาะพี่อาร์มค่ะ เลยจัดการให้พี่อาร์มเริ่มคิดได้ซะที ไม่อย่างนั้นพระเอกคนนี้ของปอแก้วคงโดนคนอ่านที่น่ารักไม่ชอบขี้หน้าแน่ๆ
คุณ Kazalong : ทำกับหนูมุกไว้เยอะ ก็จะโดนเอาคืนเยอะเช่นกันค่ะ หึ หึ หึ
คุณ tutas : โอ๋ๆๆๆๆ เลิกเศร้ากันนะค้าาาาาาา
ปอแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2555, 11:30:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2555, 11:37:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1806
| << เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 30 | เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 32 >> |
teesaparn 5 ก.ค. 2555, 11:56:37 น.
มาช้ายังดีกว่าบ่ะมา กึดเติ่งหาเจ้า ด้นสดก่อดีไปแห๋มแบบ อารมณ์มันสดเจ้า
ผิดกับสต๊อกไว้ แต่มันเสียอยู่อย่างคือ ผิดแล้วต้องไขทีหลัง ปวดหัวเจ้า
รอต๋อนต่อไปเจ้า
มาช้ายังดีกว่าบ่ะมา กึดเติ่งหาเจ้า ด้นสดก่อดีไปแห๋มแบบ อารมณ์มันสดเจ้า
ผิดกับสต๊อกไว้ แต่มันเสียอยู่อย่างคือ ผิดแล้วต้องไขทีหลัง ปวดหัวเจ้า
รอต๋อนต่อไปเจ้า
nunoi 5 ก.ค. 2555, 12:37:37 น.
สมน้ำหน้าพี่อาร์มจริงๆ คิดว่าหนูมุกเป็นของตายหรือไงนะ พอเห็นคู่แข่งที่สูสีกับตัวเองเท่านั้นแหละ ไฟล้นก้นเชียว
สมน้ำหน้าพี่อาร์มจริงๆ คิดว่าหนูมุกเป็นของตายหรือไงนะ พอเห็นคู่แข่งที่สูสีกับตัวเองเท่านั้นแหละ ไฟล้นก้นเชียว
pattisa 5 ก.ค. 2555, 14:13:08 น.
สมน้ำหน้าตาพี่อาร์ม
สมน้ำหน้าตาพี่อาร์ม
หมูบูลิน 5 ก.ค. 2555, 16:07:13 น.
สะใจพี่อาร์มจิงๆเลย
สะใจพี่อาร์มจิงๆเลย
goldensun 5 ก.ค. 2555, 18:16:47 น.
จะดีกว่านี้ ถ้าดัดหลังพี่อาร์มแล้วมุกไม่เจ็บไปด้วย สงสารมุก
จะดีกว่านี้ ถ้าดัดหลังพี่อาร์มแล้วมุกไม่เจ็บไปด้วย สงสารมุก
anOO 5 ก.ค. 2555, 18:45:21 น.
สมน้ำหน้าพี่อาร์ม งานนี้ก็พยายามหน่อยแล้วกัน
สมน้ำหน้าพี่อาร์ม งานนี้ก็พยายามหน่อยแล้วกัน
violette 5 ก.ค. 2555, 21:50:55 น.
สม!!!!!! สะใจไม่ต้องมีคนช่วยแหละดีแล้ว อิอิ
สม!!!!!! สะใจไม่ต้องมีคนช่วยแหละดีแล้ว อิอิ
tutas 7 ก.ค. 2555, 13:05:00 น.
จัดให้คุณพี่อาร์มชุดใหญ่ๆๆๆๆๆๆ เลยนะคะ อย่าให้หาเจอง่ายๆ เอาคืนซะให้เข็ดเลย
จัดให้คุณพี่อาร์มชุดใหญ่ๆๆๆๆๆๆ เลยนะคะ อย่าให้หาเจอง่ายๆ เอาคืนซะให้เข็ดเลย