ดึกดื่นในคืนหนาว
ยังไม่ได้เรียบเรียงค่ะ^^
Tags: Erotic
ตอน: ตอนที่ ๖ โครงร่างที่ยังเลือนราง
“ คลายความลับออกมาให้หมด!! ”
พระเพลิง ถามเสียงดังก่อนจะตรงเข้าดึงกระชากร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายสานตัวยาวขึ้นมาเขย่าร่างเล็กนั่นแรงๆหากแต่เขาก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากปากของอีกฝ่ายเลยนอกจากความเงียบและเรียวปากเล็กปิดสนิท พระเพลิง โกรธจนมือสั่นและอยากจะฆ่าเด็กตัวแสบนี้เหลือเกินที่บังอาจก่อเรื่องให้เขาต้องปวดหัวหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากแฟนสาวบอกว่า เด็กของเขาทำร้ายร่างกายเธอและเธอจะเอาเรื่องเด็กคนนี้ให้ถึงที่สุด ทำให้เขาต้องเดินทางกลับมาจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบโดยเร็ว พระเพลิง ส่งลูกน้องของเขาให้ไปประกันตัวเด็กคนนี้ออกมาจากโรงพักก่อนที่จะเป็นข่าวใหญ่ แล้วสั่งให้คนขับรถของเขาไปรับเด็กนั่นไปยังบ้านพักที่ปลูกสร้างอยู่แถวชานเมืองซึ่งไม่คอยมีคนรู้จัก ส่วนตัวเขาต้องเดินทางไปหาแฟนสาวแล้วเจรจาไกล่เกลี่ยเรื่องทั้งหมดอยู่นานกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลงก็กินเวลาไปถึงเที่ยงตรงของวันใหม่ ชายหนุ่มรีบบึ่งรถเดินทางไปยังบ้านแถวนอกเมืองของเขาเพื่อไปเค้นความจริงของเรื่องทุกอย่างจากปากของตัวต้นเหตุเพราะมันจบเกมที่จะไขปริศนาทีละข้อทีๆแล้ว
...เขาไม่ได้ใจเย็นจนสามารถรอได้ขนาดนั้น...
พระเพลิง บิดคันเร่งเพิ่มความเร็วด้วยความโกรธจัด อยากจะไปให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุดหลังจากคุยกับ พระพาย ถึงเรื่องปัญหาที่บริษัทเสร็จ เขาก็กลับมารับฟังคำบอกเล่าและดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เก็บภาพไว้ได้ เขาเห็นว่าแฟนสาวของเขากลับไปหาเด็กนั่นก่อนแต่การลงมือทำร้ายร่างกายเป็นเด็กคนนั้นที่เริ่มก่อนเพราะงั้นความผิดข้อนี้คงยกโทษให้ไม่ได้ เขารีบเดินทางมาที่บ้านแถวชานเมืองตรงเข้าเค้นความจริงจากเด็กสาวอยู่เป็นนานสองนานแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากปิดปากเงียบ พระเพลิง กำมือใหญ่หนารอบลำคอเล็กนั่นก่อนจะออกแรงบีบมันจนแน่นไม่ปรารถนาให้มีอากาศแม้เพียงนิดเข้าไปได้ เด็กสาวเริ่มสำลักและดิ้นรนต้องการอากาศหายใจ
“ ใครส่งแกมา”
เขาถามน้ำเสียงเลือดเย็นทั้งที่อารมณ์ในตอนนี้ร้อนระอุ มือหนายังคงบีบรัดที่ต้นคอของเด็กนั่นแน่นขึ้น,แน่นขึ้น
“..มะ..ไม่มี..คะ..ใคร..ส่งฉัน..มะ..มา แค่ก แค่ก”
แม้ว่าอากาศในการหายใจจะเหลือน้อยเต็มทีและเห็นความตายมายืนยิ้มรอเธออยู่ตรงหน้าแต่ อัณณ์ ก็ยังไม่ยอมบอกความจริงแกชายหนุ่มถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขารู้เรื่องของเธอแล้วก็ตาม มันเป็นจริงอย่างที่ หิรัญ เตือนเธอว่าอย่าประมาทกับผู้ชายอย่าง พระเพลิง
..ฉันรู้จักผู้ชายคนนี้มานานกว่าเธอ และรู้ว่าเขาไม่ธรรมดาอย่างที่เธอคิดหรอก เชื่อฉันอย่าประมาท..
“ ฉันจะถามอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นว่า ใครส่งแกมา”
พระเพลิง ถามอย่างโกรธจัดและเขาจะฆ่าเธอแน่ถ้ายังไม่ยอมบอกความจริงกับเขา
“ ไม่มี..คะ..ใครส่ง..ฉะ..ฉันมา ”
ชายหนุ่มปล่อยมือที่บีบลำคอเล็กนั่นออกอย่างสุดจะทน อัณณ์ ล้มลงไปกองกับพื้นยกมือขึ้นจับที่ลำคอของตัวเองเบาๆก่อนจะโก่งคอไอแล้วรีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างรวดเร็วก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวสันหลังชาวาบเมื่อได้ยินเสียงปลดล๊อคปืนดัง
..กริ๊ก!!..
“ งั้นก็ช่วยไม่ได้”
ปัง!!
เลือดสีแดงไหลทะลักออกมาจากปากแผลที่คมกระสุนผ่านผิวสีขาวผ่องของเด็กสาวลงไปเจิ่งนองอยู่ที่พื้นกระเบื้องด้านล่างพร้อมกับร่างเล็กล้มลงนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นนั่น ลมหายใจหอบรวยรินแผ่วเบาใบหน้าขาวซีดอย่างคนที่ตกใจสุดชีวิต อัณณ์ รู้สึกเจ็บร้าวที่ต้นแขนด้านขวาของเธออย่างแสนสาหัสรู้ทันทีว่าคมกระสุนปืนทะลุผ่านผิวเนื้อของเธอไปจนเกิดแผลเหวอะหวะอย่างแน่นอน
“ ใครส่งแกมา ”
พระเพลิง ถามเด็กสาวอีกครั้งน้ำเสียงโกรธจัดพร้อมกับเล็งปากกระบอกปืนไปยังหน้าผากของร่างเล็กที่นอนหายใจแผ่วอยู่เบื้องล่าง ครั้งนี้จะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของเธอจริงๆแล้ว
“ หึหึ ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น”
อัณณ์ หัวเราะในลำคออย่างไม่สะทกสะท้านเธอพร้อมยอมรับชะตากรรมทุกอย่างเพราะทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความสับเพร่าของตัวเธอเอง เพราะงั้นต่อให้เธอตาย พระเพลิง ก็จะไม่มีวันรู้ว่าใครส่งเธอมาและเป้าหมายจริงๆของเธอมันคืออะไร
...ให้มันตายไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ อัณณ์...
พระเพลิง โกรธจนถึงขีดสุดเขานั่งลงชันเข่ากับพื้นพร้อมกับกำมือแน่นลงบนปาดแผลที่ต้นแขนด้านขวาของเด็กสาวบีบมันเต็มแรงจนคนตัวเล็กทนเจ็บไม่ไหวร้องไห้น้ำตานองหน้าปากเล็กสั่นระริกเพราะความเจ็บแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่เบ่งเสียงอ้อนวอนให้ร่างใหญ่ปราณี
“ ใครส่งแกมา บอกฉันเดี๋ยวนี้ บอก!! ”
พระเพลิง เขย่าร่างเล็กจนสั่นสะท้านเลือดสีแดงของเธอไหลผ่านร่องนิ้วใหญ่ของเขาเต็มมือหากแต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจยังคงพยายามรีดเอาความจริงจากอีกฝ่ายหนึ่งให้ได้เขาจ่อปืนแนบติดศีรษะเล็กๆนั่นแล้วถามเสียงรอดไรฟัน
“ จะยอมตายใช่ไหม”
แทนการตอบของเด็กสาวคือรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากอย่างไร้ความหมาย พระเพลิง เม้มปากแน่นก่อนจะกระตุกยิ้มเลือดเย็นทั้งที่ในใจยอมรับในตัวเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ใจเด็ดน่าดู ขนาดเขาจ่อปืนอยู่ที่หัวของเธอแต่เธอกลับไปรู้สึกสะทกสะท้านกับมันเลย
..เด็กคนนี้ ถูกฝึกมาดี..
พระเพลิง มองเด็กสาวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเคร่งเครียดเป็นรอยยิ้มปริศนาแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนขับรถที่คฤหาสน์ให้มารับตัวเด็กคนนี้ไปทำแผล อัณณ์ ถลึงตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในท่าทีของอีกฝ่ายและยิ่งไม่เข้าใจหนักเข้าไปอีกเมื่อ พระเพลิง ยกมือขึ้นซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบาเด็กสาวหันหน้าหนีมือนั่นราวกับมันเป็นของร้อน
“ ทำไมไม่ฆ่าฉัน ”
แทนคำตอบของ พระเพลิง คือความเงียบและรอยยิ้มปริศนาของเขาที่ อัณณ์ ไม่มีวันรู้ความหมายของมันเลย
พระเพลิง ถามเสียงดังก่อนจะตรงเข้าดึงกระชากร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายสานตัวยาวขึ้นมาเขย่าร่างเล็กนั่นแรงๆหากแต่เขาก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากปากของอีกฝ่ายเลยนอกจากความเงียบและเรียวปากเล็กปิดสนิท พระเพลิง โกรธจนมือสั่นและอยากจะฆ่าเด็กตัวแสบนี้เหลือเกินที่บังอาจก่อเรื่องให้เขาต้องปวดหัวหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากแฟนสาวบอกว่า เด็กของเขาทำร้ายร่างกายเธอและเธอจะเอาเรื่องเด็กคนนี้ให้ถึงที่สุด ทำให้เขาต้องเดินทางกลับมาจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบโดยเร็ว พระเพลิง ส่งลูกน้องของเขาให้ไปประกันตัวเด็กคนนี้ออกมาจากโรงพักก่อนที่จะเป็นข่าวใหญ่ แล้วสั่งให้คนขับรถของเขาไปรับเด็กนั่นไปยังบ้านพักที่ปลูกสร้างอยู่แถวชานเมืองซึ่งไม่คอยมีคนรู้จัก ส่วนตัวเขาต้องเดินทางไปหาแฟนสาวแล้วเจรจาไกล่เกลี่ยเรื่องทั้งหมดอยู่นานกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลงก็กินเวลาไปถึงเที่ยงตรงของวันใหม่ ชายหนุ่มรีบบึ่งรถเดินทางไปยังบ้านแถวนอกเมืองของเขาเพื่อไปเค้นความจริงของเรื่องทุกอย่างจากปากของตัวต้นเหตุเพราะมันจบเกมที่จะไขปริศนาทีละข้อทีๆแล้ว
...เขาไม่ได้ใจเย็นจนสามารถรอได้ขนาดนั้น...
พระเพลิง บิดคันเร่งเพิ่มความเร็วด้วยความโกรธจัด อยากจะไปให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุดหลังจากคุยกับ พระพาย ถึงเรื่องปัญหาที่บริษัทเสร็จ เขาก็กลับมารับฟังคำบอกเล่าและดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมที่เก็บภาพไว้ได้ เขาเห็นว่าแฟนสาวของเขากลับไปหาเด็กนั่นก่อนแต่การลงมือทำร้ายร่างกายเป็นเด็กคนนั้นที่เริ่มก่อนเพราะงั้นความผิดข้อนี้คงยกโทษให้ไม่ได้ เขารีบเดินทางมาที่บ้านแถวชานเมืองตรงเข้าเค้นความจริงจากเด็กสาวอยู่เป็นนานสองนานแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมพูดอะไรนอกจากปิดปากเงียบ พระเพลิง กำมือใหญ่หนารอบลำคอเล็กนั่นก่อนจะออกแรงบีบมันจนแน่นไม่ปรารถนาให้มีอากาศแม้เพียงนิดเข้าไปได้ เด็กสาวเริ่มสำลักและดิ้นรนต้องการอากาศหายใจ
“ ใครส่งแกมา”
เขาถามน้ำเสียงเลือดเย็นทั้งที่อารมณ์ในตอนนี้ร้อนระอุ มือหนายังคงบีบรัดที่ต้นคอของเด็กนั่นแน่นขึ้น,แน่นขึ้น
“..มะ..ไม่มี..คะ..ใคร..ส่งฉัน..มะ..มา แค่ก แค่ก”
แม้ว่าอากาศในการหายใจจะเหลือน้อยเต็มทีและเห็นความตายมายืนยิ้มรอเธออยู่ตรงหน้าแต่ อัณณ์ ก็ยังไม่ยอมบอกความจริงแกชายหนุ่มถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขารู้เรื่องของเธอแล้วก็ตาม มันเป็นจริงอย่างที่ หิรัญ เตือนเธอว่าอย่าประมาทกับผู้ชายอย่าง พระเพลิง
..ฉันรู้จักผู้ชายคนนี้มานานกว่าเธอ และรู้ว่าเขาไม่ธรรมดาอย่างที่เธอคิดหรอก เชื่อฉันอย่าประมาท..
“ ฉันจะถามอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นว่า ใครส่งแกมา”
พระเพลิง ถามอย่างโกรธจัดและเขาจะฆ่าเธอแน่ถ้ายังไม่ยอมบอกความจริงกับเขา
“ ไม่มี..คะ..ใครส่ง..ฉะ..ฉันมา ”
ชายหนุ่มปล่อยมือที่บีบลำคอเล็กนั่นออกอย่างสุดจะทน อัณณ์ ล้มลงไปกองกับพื้นยกมือขึ้นจับที่ลำคอของตัวเองเบาๆก่อนจะโก่งคอไอแล้วรีบสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างรวดเร็วก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวสันหลังชาวาบเมื่อได้ยินเสียงปลดล๊อคปืนดัง
..กริ๊ก!!..
“ งั้นก็ช่วยไม่ได้”
ปัง!!
เลือดสีแดงไหลทะลักออกมาจากปากแผลที่คมกระสุนผ่านผิวสีขาวผ่องของเด็กสาวลงไปเจิ่งนองอยู่ที่พื้นกระเบื้องด้านล่างพร้อมกับร่างเล็กล้มลงนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นนั่น ลมหายใจหอบรวยรินแผ่วเบาใบหน้าขาวซีดอย่างคนที่ตกใจสุดชีวิต อัณณ์ รู้สึกเจ็บร้าวที่ต้นแขนด้านขวาของเธออย่างแสนสาหัสรู้ทันทีว่าคมกระสุนปืนทะลุผ่านผิวเนื้อของเธอไปจนเกิดแผลเหวอะหวะอย่างแน่นอน
“ ใครส่งแกมา ”
พระเพลิง ถามเด็กสาวอีกครั้งน้ำเสียงโกรธจัดพร้อมกับเล็งปากกระบอกปืนไปยังหน้าผากของร่างเล็กที่นอนหายใจแผ่วอยู่เบื้องล่าง ครั้งนี้จะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของเธอจริงๆแล้ว
“ หึหึ ไม่มีใครส่งฉันมาทั้งนั้น”
อัณณ์ หัวเราะในลำคออย่างไม่สะทกสะท้านเธอพร้อมยอมรับชะตากรรมทุกอย่างเพราะทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะความสับเพร่าของตัวเธอเอง เพราะงั้นต่อให้เธอตาย พระเพลิง ก็จะไม่มีวันรู้ว่าใครส่งเธอมาและเป้าหมายจริงๆของเธอมันคืออะไร
...ให้มันตายไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ อัณณ์...
พระเพลิง โกรธจนถึงขีดสุดเขานั่งลงชันเข่ากับพื้นพร้อมกับกำมือแน่นลงบนปาดแผลที่ต้นแขนด้านขวาของเด็กสาวบีบมันเต็มแรงจนคนตัวเล็กทนเจ็บไม่ไหวร้องไห้น้ำตานองหน้าปากเล็กสั่นระริกเพราะความเจ็บแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่เบ่งเสียงอ้อนวอนให้ร่างใหญ่ปราณี
“ ใครส่งแกมา บอกฉันเดี๋ยวนี้ บอก!! ”
พระเพลิง เขย่าร่างเล็กจนสั่นสะท้านเลือดสีแดงของเธอไหลผ่านร่องนิ้วใหญ่ของเขาเต็มมือหากแต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจยังคงพยายามรีดเอาความจริงจากอีกฝ่ายหนึ่งให้ได้เขาจ่อปืนแนบติดศีรษะเล็กๆนั่นแล้วถามเสียงรอดไรฟัน
“ จะยอมตายใช่ไหม”
แทนการตอบของเด็กสาวคือรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากอย่างไร้ความหมาย พระเพลิง เม้มปากแน่นก่อนจะกระตุกยิ้มเลือดเย็นทั้งที่ในใจยอมรับในตัวเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ใจเด็ดน่าดู ขนาดเขาจ่อปืนอยู่ที่หัวของเธอแต่เธอกลับไปรู้สึกสะทกสะท้านกับมันเลย
..เด็กคนนี้ ถูกฝึกมาดี..
พระเพลิง มองเด็กสาวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเคร่งเครียดเป็นรอยยิ้มปริศนาแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนขับรถที่คฤหาสน์ให้มารับตัวเด็กคนนี้ไปทำแผล อัณณ์ ถลึงตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในท่าทีของอีกฝ่ายและยิ่งไม่เข้าใจหนักเข้าไปอีกเมื่อ พระเพลิง ยกมือขึ้นซับน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบาเด็กสาวหันหน้าหนีมือนั่นราวกับมันเป็นของร้อน
“ ทำไมไม่ฆ่าฉัน ”
แทนคำตอบของ พระเพลิง คือความเงียบและรอยยิ้มปริศนาของเขาที่ อัณณ์ ไม่มีวันรู้ความหมายของมันเลย
แคลอรี่ร้อยเปอร์เซ็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2555, 01:03:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2555, 01:07:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1183
| << ตอนที่ ๕ เล่ห์ | ตอนที่ ๗ เฝ้าดู >> |