หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: คิด
บ้านนกยูง ไม่เคยรู้สึกว่าเป็นบ้านที่ให้ความอบอุ่นกับมีนาอย่างนี้มาก่อนเลย เธอเคยนึกอยากออกไปเที่ยวให้ได้ทุกวัน ทุกคืนหลังจากเรียนจบมาแล้ว เพียงเหตุผลที่ว่า เรียนหนัก ต้องให้กำไรชีวิตบ้าง ก่อนที่จะต้องรับผิดชอบต่อหน้าที่การงาน และการแต่งงานไปกับใครสักคนที่เธอรัก
ความหวัง และความฝันมาพร้อมกัน แต่มีสักครั้งมั้ยที่ทั้งสองสิ่งนี้ได้เกิดขึ้นจริง
มีนารวบหมอนหนุนเข้ามากอดซับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย ความเจ็บช้ำที่ได้รับมันฝังรากลึกในเวลารวดเร็วเท่าที่เธอคิดเอง เออเองว่าชีวิตเป็นของง่าย เป็นสิ่งที่กำหนดได้ตามแต่ใจต้องการ
ก็สิ่งใดเล่าที่พี่สาวแสนดียื่นข้อเสนอมาแล้วเธอจะทำไม่ได้...
ถ้ามายสอบได้คะแนนเป็นที่หนึ่งพี่เมย์จะซื้อของขวัญที่อยากได้ให้ เธอได้ตามที่พี่สาวบอก พี่สาวที่ไม่เคยโกหก แม้แต่เรื่องนี้ เรื่องบัดซบของวันนี้ เธอจะโทษใครถ้าไม่ใช่ความคิดง่าย ใจง่ายของตัวเอง คิดแล้วหญิงสาวรู้สึกหนาวราวกับน้ำตาในอกนั้นกลายเป็นน้ำแข็ง และมันได้เคลื่อนตัวเข้าไปหาก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ มันซึมวับความปวดร้าว หยอกหยุด เต้น
บิดามาดาจากไปเมื่อเธอเรียนชั้นประถม เธอร้องไห้ ห่วงหา หากว่ามันไม่เจ็บร้าวอย่างนี้ ความสูญเสียช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เธอยังเด็กเกินไปใช่มั้ย แล้วทำไมวันที่สองผู้ให้กำเนิดเดินทางไปต่างจังหวัดจึงไม่นำเธอไปด้วย ทำไมจึงทิ้งเธอไว้
“มายมีพี่เสมอ พี่ไม่ทิ้งน้อง พี่จะดูแลน้องเอง”
เสียงปลอบใจจากพี่สาววนเวียนกลับมาให้ได้ยิน
พี่เมย์ขา...พี่เมย์จะอยู่ได้มั้ยถ้ามายตาย พี่เมย์คนเก่งของน้องคงอยู่ได้ อยู่อย่างแข็งแกร่ง
หญิงสาวหยุดหายใจ หยุดนิ่ง หนึ่ง สอง สาม...เข็มวินาทีเดินวนรอบนาฬิการูปถ่ายสองพี่น้องซึ่ติดโชว์ไว้ในห้องนอน หกสิบ มีนาสะอื้นเฮือก มิอาจกลั้นใจให้ตายได้ง่ายดังในภาพยนตร์ที่เคยดู
น้ำตายังคงอาบรินนองหน้า หากหัวใจอ่อนล้าอยากหลับใหลตลอดกาล
นุ่ม ทำกับข้าวอยู่ในครัว อย่างไม่รู้เรื่องอะไรกับนายสาว เธอเห็มีนาไปกับชายหนุ่ม แต่ตอนกลับเธออยู่ในครัว จึงไม่รู้เรื่องของนายสาว เสียงเปิด และปิดประตูสไลด์ และปิดปัง พร้อมเสียงบ่นดังมาจากกันยา
“ไอ้ประตูนี้มันเฮี้ยนซะจริง เปิดทีแสนยาก พอจะปิดดันกระแทกกันโครม แหมช่างมันแอบติดแม่เหล็กหรือไงนะจึงดึงดูดเหลือเกิน”
“บ่นอะไรหรือคะคุณเมย์”
นุ่มเดินถามพร้อมถือถาดอาหาร และน้ำดื่ม มาให้นายสาวด้วยความรักเป็นที่ตั้ง
“ทำอะไรกินล่ะวันนี้ หอมดี”
“ผัดพริกแกงเนื้อ กับไข่น้ำ สองอย่างก็พอ ประหยัด”
นายสาวหัวเราะเบาๆ ดื่มน้ำเย็น แล้วค่อยเหลียวหาน้องสาวคนสวย
“มายไม่อยู่หรือ เงียบเชียว”
“ออกไปตั้งแต่เที่ยงกว่าค่ะ ยังไม่เห็น อ้อเอ๊ะ รองเท้าอยู่หรือเปล่า เอ๊ะ หรือกลับมาแล้ว”
“นี่นุ่ม” กันยาทำเสียงดุ แม่บ้าน ซึ่งมัวแต่ส่ายสองแกละยืนเดา เมื่อโดนเสียงดุ นุ่มจึงได้ออกไปดูนอกบ้าน ซึ่งด้านข้างของโรงเก็บรถ มีตู้เก็บรองเท้า เธอจำได้ว่า มีนาสวมชุด สีน้ำตาลทอง ดังนั้นรองเท้าน่าจะเป็น ส้นสูงสายไขว้สีเดียวกัน
“กลับมาแล้วนี่คะคุณเมย์ สงสัยนอนค่ะ”
“เออ เดี๋ยวฉันไปดูเอง สงสัยต้องตีเสียแล้ว เรียนจบ เที่ยวแล้วก็นอน ไม่ไหวล่ะ”
กันยาพูดไปแล้วก็ผุดลุกจากเก้าอี้นั่ง นุ่ม มองตามร่างนายสาว ซึ่งขึ้นบันได เธอตะโกนตามหลังไปว่า
“นุ่มยกข้าวออกมาเลยนะคะ”
“ยกมาเลยนุ่ม ทานซะพร้อมกันนั่นล่ะ” กันยาตอบลงมา ที่บ้านของเธอไม่แยกแม่บ้านกับนาย เพราะทั้งสามคนอยู่กันมานานปีแล้วมีความสนิทสนม กระทั่งนุ่มเองรักนายสาวเหมือนพี่เหมือนน้องจึงไม่คิดไปไหน
ห้องมีนาปิดสนิท ทำให้กันยาอดแปลกใจไม่ได้ เพราะต่อให้มีนานอนหลับอุตุมากแค่ไหน แต่เมื่อถึงเวลากลับบ้านของพี่สาว เธอจะต้องลงไปเอาใจ หรืออวดอะไรสักอย่างเพื่อให้พี่สาวได้สดชื่นกับการหยอกเย้าของเธอ
“ป่วยหรือ”
คิดแล้วกันยาเอื้อมมือบิดลูกบิดอย่างถือวิสาสะ มันถูกปิดล็อกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวเริ่มห่วง ซึ่งเธอห่วงน้องสาวอย่างนี้เสมอ
“มาย มาย ตื่นได้แล้วน้อง ลงมากินข้าวก่อน มาย”เธอเริ่มตบประตูแรงขึ้น เมื่อไม่มีเสียงตอบ “มาย เอ๊ะ อย่ามาแกล้งอย่างนี้นะ ไม่เอา เปิดประตูออกมา” กันยาเอ็ดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“มาย มาย เปิด เปิด”
ปัง ปัง ปัง
นุ่มได้ยินเสียงดังทั้งการเรียกและตบประตู แม่บ้านรีบไปหยิบกุญแจสำรองอย่างคนรอบคอบ เธอวิ่งขึ้นมาชั้นบน หอบเหนื่อยแต่ชูกุญแจอวดนายสาว
“เปิดทีนุ่ม มายนี่ไม่ไหวเลย แกล้งกันอย่างนี้ต้องจับนอนคว่ำตีก้นให้เข็ด”กันยา บ่น หวังให้คนในห้องได้ยิน
นุ่มทำท่าเปิดประตู แต่ข้างในบิดลูกบิดออกมาก่อน กันยาอ้าปากจะบ่นน้องสาว แต่สภาพผมกระเซิง ตาบวมช้ำ คราบน้ำตายังเหลือรอย ทำให้พี่สาวพูดไม่ออก ได้แต่อ้าแขนออกกว้าง มีนาโผเข้ากอดพี่สาวร้องไห้โฮ
“พี่เมย์ พี่เมย์ขา มายแย่แล้ว มายแย่แล้วค่ะพี่เมย์”
“ใจเย็นไว้มาย ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเราทำให้มันแย่หรอกน้อง”
นุ่มหน้าเสีย ทำอะไรไม่ถูก นอกจากมองสองพี่น้องอย่างพร้อมร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วย แต่ความที่ห่วงมากทำให้อดปากถามสิ่งที่คิดอกไปไม่ได้ว่า
“คุณมายโดนข่มขืนหรือคะ”
“นุ่ม” กันยาดุแม่บ้าน แต่น้องสาวกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น คนเป็นพี่ใจเสีย ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร เธอจึงได้โอบร่างน้องสาว ซึ่งร่างใหญ่กว่าเข้าไปในห้อง นุ่มปิดประตูอย่างรู้หน้าที่ และรู้ต่อว่า ไม่มีเรื่องลับในบ้านนี้สำหรับเธอ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องรู้เท่านั้น แม่บ้านจึงนั่งรอนอกห้อง ไม่ยอมลงไปทานอาหาร
กันยาถอนหายใจ พยายามที่จะบังคับเสียงให้นุ่มนวลมากที่สุดเพื่อปลอบน้องสาว
“ไม่มีเรื่องอะไรที่พี่รับไม่ได้ ไม่ว่าน้องจะเป็นอย่างไร พี่อยู่ข้างน้องเสมอ”
“พี่เมย์ขา มายผิดไปแล้ว มายไม่เชื่อพี่เมย์ มายสมยอม และมาย มายถูกหลอก เขาหนีไปแล้วค่ะพี่เมย์ เขาทำเพื่อเล็กเขามาหลอกมายเพื่อน้องชายของเขา”
ไอ้คนสารเลว...แกมีน้องคนเดียวหรือไง แกถึงไม่เห็นใจคนเป็นพี่อย่างฉัน กันยาคิดแค้น แต่ไม่เอ่ยออกมา
มีนาทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น สวมกอดรอบเอวพี่สาว ก่อนซบตัก ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอีก
“มายอยากตาย มายไม่อยากอยู่อีกแล้ว”
“ไม่เอา เรื่องอะไรจะเสียชีวิตมีค่าของเรากับไอ้สัตว์ตัวนั้น” กันยาระเบิดออกมาในที่สุด น้ำตาแห่งความเจ้บช้ำน้ำใจและแค้นใจไหลพราก
“มันทำชั่วเอาไว้สักวันต้องมีผู้หญิงเอาปืนไปยิงกบาลมันเอง มายต้องอยู่ อยู่เพื่อรอดูความล่มจมของมัน ต้องเข้มแข็งรู้มั้ย”
“พี่เมย์...”
“ความตายไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย มายยังมีพี่ มีนุ่ม มีคนที่รักมาย ไม่คิดร้ายกับมายรู้มั้ยน้อง มายได้ยินมั้ย ไม่เอาไม่คิดฆ่าตัวตาย”
“พี่เมย์ขา มายเสียใจเหลือเกิน มายเสียใจที่ ที่เสียตัวไปแล้ว ไม่เหลือความบริสุทธ์ให้พี่เมย์ภูมิใจอีกแล้ว”
กันยาเจ็บปลาบไปทั้งตัวราวกับเธอเป็นฝ่ายโดนทำร้ายเสียเอง แต่เธอไม่เสียเวลาที่จะคิด มือเรียวเล็กของคนอย่างเธอกุมบ้าน้องสาว บีบแน่น ก่อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“พี่ไม่คิดว่านั่นสำคัญเลยน้องพี่” กันยากำลังโกหก แต่ใช่นั่นก่อนหน้านี้ที่เธอคิดว่าสำคัญ แต่สิ่งเล็กๆนั้นไม่สำคัญไปกว่า น้องของเธอ “ชีวิตมายต่างหากที่สำคัญ มายน้องของพี่สำคัญที่สุด เราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ มายไม่ทำงานก็ได้ พี่จะเลี้ยงมายเอง”
ยิ่งปลอบน้องสาวยิ่งละอายใจ หากเห็นความรักท่วมท้นของพี่สาว มีนาไม่คิดตายอีกแล้ว เธอสงบความสับสนระหว่างคิดสั้นและคิดยาว
“เราอาบน้ำด้วยกันมั้ย พี่อาบน้ำให้”
“พี่เมย์” มีนาอดหัวเราะออกมาเสียไม่ได้ กันยาก็ออกขำกับความคิดเดิมๆที่ว่า เมื่อน้องเล่นเลอะ เธอจะจับน้องอาบน้ำแล้วขัดถูจนกว่าจะสะอาด เรียกว่ามีนาเข็ดกับการเล่นเลอะอีก
“มาย...ดีแล้วนะ เราจะหัวเราะให้กับชีวิตของเรา เราจะไม่แพ้กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้”
“พี่เมย์ ไม่เคยมีความรัก พี่เมย์อาจจะ”
“ถึงมี พี่ก็ไม่มีทางอ่อนแอ ไม่มีทางเด็ดขาด ต่อให้พี่เจอเรื่องร้ายๆให้ร้ายมากกว่าที่มายได้รับ พี่จะลุกขึ้นสู้กับลมหายใจของตัวเอง มายไม่ต้องเสียใจ ปล่อยอ้ายบ้านั่นไป ช่างมันไปอาบน้ำก่อนนะ พี่จะรอ”
มีนาน้ำตารินไหลพราก ราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกมือปริศนา ฉีกออกเป็นชิ้นๆ แล้วพี่สาวคนดีกำลังเก็บมาประสานต่อให้เป็นดวงเดิมอีกครั้ง แม้เวลานี้มันไม่อาจเหมือนเดิมได้ แต่มีนาได้รู้ค่าของความรักของพี่สาว ซึ่งมีต่อเธอ
ใช่เธอต้องอยู่เพื่อคนที่เธอรัก ต้องอยู่อย่างเข้มแข็ง และรอดูความล่มจมของคนทำร้ายเธอ หรือไม่...เธอจะเป็นคนทำลายมันเสียเอง
หญิงสาวกำมือแน่น เมื่อจู่ๆแรงผลักดันบางอย่างก่อให้เกิดความคิดมุ่งร้ายขึ้นมาอย่างกะทันหัน ข่าวดังไปทั่วโลก เรื่องสารปนเปื้อนในนม...และโรงงานผู้ผลิตที่ตั้งใจทำก็ได้รับโทษอย่างสมควร...คนที่ตั้งใจก่อเรื่องร้าย ย่อมได้รับผลแห่งการกระทำ
มีนาขยับกายลุกอย่างว่าง่าย เธอเป็นคนแสนดื้อ แต่ยามทำผิด เธอจะยอมรับผิดอย่างเต็มที่ เธอกรีดน้ำตาที่รินไหล
ออกมาอีกครั้ง หากครั้งนี้เธอเริ่มมีความคิดนอกกรอบออกมาไม่หยุด คิดร้าย อาจจะร้ายกาจเกินคน เธอเจ็บ แต่คนทำต้องเจ็บกว่า ไฟประลัยกัลป์อย่างภูชิสะ จะต้องหนาว หนาวยิ่งกว่าน้ำแข็งร้อยเท่า
ความหวัง และความฝันมาพร้อมกัน แต่มีสักครั้งมั้ยที่ทั้งสองสิ่งนี้ได้เกิดขึ้นจริง
มีนารวบหมอนหนุนเข้ามากอดซับน้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย ความเจ็บช้ำที่ได้รับมันฝังรากลึกในเวลารวดเร็วเท่าที่เธอคิดเอง เออเองว่าชีวิตเป็นของง่าย เป็นสิ่งที่กำหนดได้ตามแต่ใจต้องการ
ก็สิ่งใดเล่าที่พี่สาวแสนดียื่นข้อเสนอมาแล้วเธอจะทำไม่ได้...
ถ้ามายสอบได้คะแนนเป็นที่หนึ่งพี่เมย์จะซื้อของขวัญที่อยากได้ให้ เธอได้ตามที่พี่สาวบอก พี่สาวที่ไม่เคยโกหก แม้แต่เรื่องนี้ เรื่องบัดซบของวันนี้ เธอจะโทษใครถ้าไม่ใช่ความคิดง่าย ใจง่ายของตัวเอง คิดแล้วหญิงสาวรู้สึกหนาวราวกับน้ำตาในอกนั้นกลายเป็นน้ำแข็ง และมันได้เคลื่อนตัวเข้าไปหาก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ มันซึมวับความปวดร้าว หยอกหยุด เต้น
บิดามาดาจากไปเมื่อเธอเรียนชั้นประถม เธอร้องไห้ ห่วงหา หากว่ามันไม่เจ็บร้าวอย่างนี้ ความสูญเสียช่างแตกต่างกันเหลือเกิน เธอยังเด็กเกินไปใช่มั้ย แล้วทำไมวันที่สองผู้ให้กำเนิดเดินทางไปต่างจังหวัดจึงไม่นำเธอไปด้วย ทำไมจึงทิ้งเธอไว้
“มายมีพี่เสมอ พี่ไม่ทิ้งน้อง พี่จะดูแลน้องเอง”
เสียงปลอบใจจากพี่สาววนเวียนกลับมาให้ได้ยิน
พี่เมย์ขา...พี่เมย์จะอยู่ได้มั้ยถ้ามายตาย พี่เมย์คนเก่งของน้องคงอยู่ได้ อยู่อย่างแข็งแกร่ง
หญิงสาวหยุดหายใจ หยุดนิ่ง หนึ่ง สอง สาม...เข็มวินาทีเดินวนรอบนาฬิการูปถ่ายสองพี่น้องซึ่ติดโชว์ไว้ในห้องนอน หกสิบ มีนาสะอื้นเฮือก มิอาจกลั้นใจให้ตายได้ง่ายดังในภาพยนตร์ที่เคยดู
น้ำตายังคงอาบรินนองหน้า หากหัวใจอ่อนล้าอยากหลับใหลตลอดกาล
นุ่ม ทำกับข้าวอยู่ในครัว อย่างไม่รู้เรื่องอะไรกับนายสาว เธอเห็มีนาไปกับชายหนุ่ม แต่ตอนกลับเธออยู่ในครัว จึงไม่รู้เรื่องของนายสาว เสียงเปิด และปิดประตูสไลด์ และปิดปัง พร้อมเสียงบ่นดังมาจากกันยา
“ไอ้ประตูนี้มันเฮี้ยนซะจริง เปิดทีแสนยาก พอจะปิดดันกระแทกกันโครม แหมช่างมันแอบติดแม่เหล็กหรือไงนะจึงดึงดูดเหลือเกิน”
“บ่นอะไรหรือคะคุณเมย์”
นุ่มเดินถามพร้อมถือถาดอาหาร และน้ำดื่ม มาให้นายสาวด้วยความรักเป็นที่ตั้ง
“ทำอะไรกินล่ะวันนี้ หอมดี”
“ผัดพริกแกงเนื้อ กับไข่น้ำ สองอย่างก็พอ ประหยัด”
นายสาวหัวเราะเบาๆ ดื่มน้ำเย็น แล้วค่อยเหลียวหาน้องสาวคนสวย
“มายไม่อยู่หรือ เงียบเชียว”
“ออกไปตั้งแต่เที่ยงกว่าค่ะ ยังไม่เห็น อ้อเอ๊ะ รองเท้าอยู่หรือเปล่า เอ๊ะ หรือกลับมาแล้ว”
“นี่นุ่ม” กันยาทำเสียงดุ แม่บ้าน ซึ่งมัวแต่ส่ายสองแกละยืนเดา เมื่อโดนเสียงดุ นุ่มจึงได้ออกไปดูนอกบ้าน ซึ่งด้านข้างของโรงเก็บรถ มีตู้เก็บรองเท้า เธอจำได้ว่า มีนาสวมชุด สีน้ำตาลทอง ดังนั้นรองเท้าน่าจะเป็น ส้นสูงสายไขว้สีเดียวกัน
“กลับมาแล้วนี่คะคุณเมย์ สงสัยนอนค่ะ”
“เออ เดี๋ยวฉันไปดูเอง สงสัยต้องตีเสียแล้ว เรียนจบ เที่ยวแล้วก็นอน ไม่ไหวล่ะ”
กันยาพูดไปแล้วก็ผุดลุกจากเก้าอี้นั่ง นุ่ม มองตามร่างนายสาว ซึ่งขึ้นบันได เธอตะโกนตามหลังไปว่า
“นุ่มยกข้าวออกมาเลยนะคะ”
“ยกมาเลยนุ่ม ทานซะพร้อมกันนั่นล่ะ” กันยาตอบลงมา ที่บ้านของเธอไม่แยกแม่บ้านกับนาย เพราะทั้งสามคนอยู่กันมานานปีแล้วมีความสนิทสนม กระทั่งนุ่มเองรักนายสาวเหมือนพี่เหมือนน้องจึงไม่คิดไปไหน
ห้องมีนาปิดสนิท ทำให้กันยาอดแปลกใจไม่ได้ เพราะต่อให้มีนานอนหลับอุตุมากแค่ไหน แต่เมื่อถึงเวลากลับบ้านของพี่สาว เธอจะต้องลงไปเอาใจ หรืออวดอะไรสักอย่างเพื่อให้พี่สาวได้สดชื่นกับการหยอกเย้าของเธอ
“ป่วยหรือ”
คิดแล้วกันยาเอื้อมมือบิดลูกบิดอย่างถือวิสาสะ มันถูกปิดล็อกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หญิงสาวเริ่มห่วง ซึ่งเธอห่วงน้องสาวอย่างนี้เสมอ
“มาย มาย ตื่นได้แล้วน้อง ลงมากินข้าวก่อน มาย”เธอเริ่มตบประตูแรงขึ้น เมื่อไม่มีเสียงตอบ “มาย เอ๊ะ อย่ามาแกล้งอย่างนี้นะ ไม่เอา เปิดประตูออกมา” กันยาเอ็ดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“มาย มาย เปิด เปิด”
ปัง ปัง ปัง
นุ่มได้ยินเสียงดังทั้งการเรียกและตบประตู แม่บ้านรีบไปหยิบกุญแจสำรองอย่างคนรอบคอบ เธอวิ่งขึ้นมาชั้นบน หอบเหนื่อยแต่ชูกุญแจอวดนายสาว
“เปิดทีนุ่ม มายนี่ไม่ไหวเลย แกล้งกันอย่างนี้ต้องจับนอนคว่ำตีก้นให้เข็ด”กันยา บ่น หวังให้คนในห้องได้ยิน
นุ่มทำท่าเปิดประตู แต่ข้างในบิดลูกบิดออกมาก่อน กันยาอ้าปากจะบ่นน้องสาว แต่สภาพผมกระเซิง ตาบวมช้ำ คราบน้ำตายังเหลือรอย ทำให้พี่สาวพูดไม่ออก ได้แต่อ้าแขนออกกว้าง มีนาโผเข้ากอดพี่สาวร้องไห้โฮ
“พี่เมย์ พี่เมย์ขา มายแย่แล้ว มายแย่แล้วค่ะพี่เมย์”
“ใจเย็นไว้มาย ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเราทำให้มันแย่หรอกน้อง”
นุ่มหน้าเสีย ทำอะไรไม่ถูก นอกจากมองสองพี่น้องอย่างพร้อมร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วย แต่ความที่ห่วงมากทำให้อดปากถามสิ่งที่คิดอกไปไม่ได้ว่า
“คุณมายโดนข่มขืนหรือคะ”
“นุ่ม” กันยาดุแม่บ้าน แต่น้องสาวกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น คนเป็นพี่ใจเสีย ก่อนที่จะรู้ว่าอะไรควรไม่ควร เธอจึงได้โอบร่างน้องสาว ซึ่งร่างใหญ่กว่าเข้าไปในห้อง นุ่มปิดประตูอย่างรู้หน้าที่ และรู้ต่อว่า ไม่มีเรื่องลับในบ้านนี้สำหรับเธอ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องรู้เท่านั้น แม่บ้านจึงนั่งรอนอกห้อง ไม่ยอมลงไปทานอาหาร
กันยาถอนหายใจ พยายามที่จะบังคับเสียงให้นุ่มนวลมากที่สุดเพื่อปลอบน้องสาว
“ไม่มีเรื่องอะไรที่พี่รับไม่ได้ ไม่ว่าน้องจะเป็นอย่างไร พี่อยู่ข้างน้องเสมอ”
“พี่เมย์ขา มายผิดไปแล้ว มายไม่เชื่อพี่เมย์ มายสมยอม และมาย มายถูกหลอก เขาหนีไปแล้วค่ะพี่เมย์ เขาทำเพื่อเล็กเขามาหลอกมายเพื่อน้องชายของเขา”
ไอ้คนสารเลว...แกมีน้องคนเดียวหรือไง แกถึงไม่เห็นใจคนเป็นพี่อย่างฉัน กันยาคิดแค้น แต่ไม่เอ่ยออกมา
มีนาทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น สวมกอดรอบเอวพี่สาว ก่อนซบตัก ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาอีก
“มายอยากตาย มายไม่อยากอยู่อีกแล้ว”
“ไม่เอา เรื่องอะไรจะเสียชีวิตมีค่าของเรากับไอ้สัตว์ตัวนั้น” กันยาระเบิดออกมาในที่สุด น้ำตาแห่งความเจ้บช้ำน้ำใจและแค้นใจไหลพราก
“มันทำชั่วเอาไว้สักวันต้องมีผู้หญิงเอาปืนไปยิงกบาลมันเอง มายต้องอยู่ อยู่เพื่อรอดูความล่มจมของมัน ต้องเข้มแข็งรู้มั้ย”
“พี่เมย์...”
“ความตายไม่ได้แก้ปัญหาอะไรเลย มายยังมีพี่ มีนุ่ม มีคนที่รักมาย ไม่คิดร้ายกับมายรู้มั้ยน้อง มายได้ยินมั้ย ไม่เอาไม่คิดฆ่าตัวตาย”
“พี่เมย์ขา มายเสียใจเหลือเกิน มายเสียใจที่ ที่เสียตัวไปแล้ว ไม่เหลือความบริสุทธ์ให้พี่เมย์ภูมิใจอีกแล้ว”
กันยาเจ็บปลาบไปทั้งตัวราวกับเธอเป็นฝ่ายโดนทำร้ายเสียเอง แต่เธอไม่เสียเวลาที่จะคิด มือเรียวเล็กของคนอย่างเธอกุมบ้าน้องสาว บีบแน่น ก่อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ
“พี่ไม่คิดว่านั่นสำคัญเลยน้องพี่” กันยากำลังโกหก แต่ใช่นั่นก่อนหน้านี้ที่เธอคิดว่าสำคัญ แต่สิ่งเล็กๆนั้นไม่สำคัญไปกว่า น้องของเธอ “ชีวิตมายต่างหากที่สำคัญ มายน้องของพี่สำคัญที่สุด เราจะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ มายไม่ทำงานก็ได้ พี่จะเลี้ยงมายเอง”
ยิ่งปลอบน้องสาวยิ่งละอายใจ หากเห็นความรักท่วมท้นของพี่สาว มีนาไม่คิดตายอีกแล้ว เธอสงบความสับสนระหว่างคิดสั้นและคิดยาว
“เราอาบน้ำด้วยกันมั้ย พี่อาบน้ำให้”
“พี่เมย์” มีนาอดหัวเราะออกมาเสียไม่ได้ กันยาก็ออกขำกับความคิดเดิมๆที่ว่า เมื่อน้องเล่นเลอะ เธอจะจับน้องอาบน้ำแล้วขัดถูจนกว่าจะสะอาด เรียกว่ามีนาเข็ดกับการเล่นเลอะอีก
“มาย...ดีแล้วนะ เราจะหัวเราะให้กับชีวิตของเรา เราจะไม่แพ้กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้”
“พี่เมย์ ไม่เคยมีความรัก พี่เมย์อาจจะ”
“ถึงมี พี่ก็ไม่มีทางอ่อนแอ ไม่มีทางเด็ดขาด ต่อให้พี่เจอเรื่องร้ายๆให้ร้ายมากกว่าที่มายได้รับ พี่จะลุกขึ้นสู้กับลมหายใจของตัวเอง มายไม่ต้องเสียใจ ปล่อยอ้ายบ้านั่นไป ช่างมันไปอาบน้ำก่อนนะ พี่จะรอ”
มีนาน้ำตารินไหลพราก ราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกมือปริศนา ฉีกออกเป็นชิ้นๆ แล้วพี่สาวคนดีกำลังเก็บมาประสานต่อให้เป็นดวงเดิมอีกครั้ง แม้เวลานี้มันไม่อาจเหมือนเดิมได้ แต่มีนาได้รู้ค่าของความรักของพี่สาว ซึ่งมีต่อเธอ
ใช่เธอต้องอยู่เพื่อคนที่เธอรัก ต้องอยู่อย่างเข้มแข็ง และรอดูความล่มจมของคนทำร้ายเธอ หรือไม่...เธอจะเป็นคนทำลายมันเสียเอง
หญิงสาวกำมือแน่น เมื่อจู่ๆแรงผลักดันบางอย่างก่อให้เกิดความคิดมุ่งร้ายขึ้นมาอย่างกะทันหัน ข่าวดังไปทั่วโลก เรื่องสารปนเปื้อนในนม...และโรงงานผู้ผลิตที่ตั้งใจทำก็ได้รับโทษอย่างสมควร...คนที่ตั้งใจก่อเรื่องร้าย ย่อมได้รับผลแห่งการกระทำ
มีนาขยับกายลุกอย่างว่าง่าย เธอเป็นคนแสนดื้อ แต่ยามทำผิด เธอจะยอมรับผิดอย่างเต็มที่ เธอกรีดน้ำตาที่รินไหล
ออกมาอีกครั้ง หากครั้งนี้เธอเริ่มมีความคิดนอกกรอบออกมาไม่หยุด คิดร้าย อาจจะร้ายกาจเกินคน เธอเจ็บ แต่คนทำต้องเจ็บกว่า ไฟประลัยกัลป์อย่างภูชิสะ จะต้องหนาว หนาวยิ่งกว่าน้ำแข็งร้อยเท่า
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2555, 20:16:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ค. 2555, 20:16:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 2843
| << ย่ำยี ครั้งสุดท้าย | ตามผลงาน >> |
นางแก้ว 7 ก.ค. 2555, 20:21:24 น.
บอกขายนิยายค่ะ
หากนักอ่านท่านใดสนใจงานเขียนของนางแก้ว เรื่อง
1.วิวาห์ อารมณ์
2.นิราศรักกรุงสยาม
หรือเรื่องใหม่เรื่องใด นางแก้วขายในราคาเรื่องละสองร้อย ห่อปกและจัดส่งฟรี พร้อมแจกนิยายปริ๊นเจ็ท เรื่ององค์หญิงมหาจำเริญ เป็นของขวัญให้เด็กหรือคนโตอ่านเล่นกัน ติดต่อสอบถามได้ที่ koosavadee@hotmail.com หากโอนเลินมาเกินราคาสินค้า จะส่งคืนให้ค่า(หมายถึงบางเรื่องที่ราคาไม่ถึงสองร้อย)
บอกขายนิยายค่ะ
หากนักอ่านท่านใดสนใจงานเขียนของนางแก้ว เรื่อง
1.วิวาห์ อารมณ์
2.นิราศรักกรุงสยาม
หรือเรื่องใหม่เรื่องใด นางแก้วขายในราคาเรื่องละสองร้อย ห่อปกและจัดส่งฟรี พร้อมแจกนิยายปริ๊นเจ็ท เรื่ององค์หญิงมหาจำเริญ เป็นของขวัญให้เด็กหรือคนโตอ่านเล่นกัน ติดต่อสอบถามได้ที่ koosavadee@hotmail.com หากโอนเลินมาเกินราคาสินค้า จะส่งคืนให้ค่า(หมายถึงบางเรื่องที่ราคาไม่ถึงสองร้อย)
นางแก้ว 7 ก.ค. 2555, 20:22:43 น.
อ้อท่านที่เล่นเกมและส่งชื่อมาแล้ว จากเรื่องวิวาห์อารมณ์ จ๋า จะจัดส่งให้ไปทันทีที่หนังสือวางแผงเช่นกันค่า
อ้อท่านที่เล่นเกมและส่งชื่อมาแล้ว จากเรื่องวิวาห์อารมณ์ จ๋า จะจัดส่งให้ไปทันทีที่หนังสือวางแผงเช่นกันค่า
คิมหันตุ์ 8 ก.ค. 2555, 00:41:48 น.
เข้มขึ้นเรื่อยๆ แล้ว มารอลุ้นจ้า
เข้มขึ้นเรื่อยๆ แล้ว มารอลุ้นจ้า
Zephyr 8 ก.ค. 2555, 11:25:45 น.
แก้แค้นกันไปมา เรื่องจะจบลงยังไงล่ะเนี่ย
แอบอยากให้พี่เมย์คู่กะตาพี่ภูเหมือนกันนะ คงแรงสุดๆ
แต่เอาเถอะค่ะ ใครคู่ใคร จากนี้คงมันหยด
แก้แค้นกันไปมา เรื่องจะจบลงยังไงล่ะเนี่ย
แอบอยากให้พี่เมย์คู่กะตาพี่ภูเหมือนกันนะ คงแรงสุดๆ
แต่เอาเถอะค่ะ ใครคู่ใคร จากนี้คงมันหยด
nutcha 8 ก.ค. 2555, 12:02:45 น.
จากเจ็บกลายเป็นแค้น ถึงเวลาเอาคืนพี่ภูแล้ว
จากเจ็บกลายเป็นแค้น ถึงเวลาเอาคืนพี่ภูแล้ว
นางแก้ว 8 ก.ค. 2555, 20:44:03 น.
นั่นแน่ คุณZehyr กะให้หนูมายตายแล้วให้พี่เมย์แก้แค้นเลยนะ ไม่อาว การฆ่าตัวตายให้นายสิ้นคิดทำคนเดียว ส่วนรักของพี่เมย์น่ะ มหามันส์
นั่นแน่ คุณZehyr กะให้หนูมายตายแล้วให้พี่เมย์แก้แค้นเลยนะ ไม่อาว การฆ่าตัวตายให้นายสิ้นคิดทำคนเดียว ส่วนรักของพี่เมย์น่ะ มหามันส์
แพม 9 ก.ค. 2555, 18:38:31 น.
คนที่คิดฆ่าตัวตายคือคนเห็นแก่ตัว ไม่คิดถะงคนที่อยู่ข้างหลัง
คนที่คิดฆ่าตัวตายคือคนเห็นแก่ตัว ไม่คิดถะงคนที่อยู่ข้างหลัง
anonym 9 ก.ค. 2555, 21:45:59 น.
คุณ"นางแก้ว" ไม่ได้ให้พี่เมย์คู่กะไอคุณพี่ภูหรอเนี่ย ฮือออ
คุณ"นางแก้ว" ไม่ได้ให้พี่เมย์คู่กะไอคุณพี่ภูหรอเนี่ย ฮือออ