แรงรักทวงแค้น by อัญจรี
“ฉันอยากรู้จังว่าทำไมเจ้าสัวเมฆินทร์ถึงส่งเธอมาขลุกอยู่บนเตียงของฉัน หรือเจ้าสัวผู้มากวัยไร้เรี่ยวแรงจนเตะปี๊บไม่ดัง เลยต้องหาที่ระบายให้เด็กในสังกัด และฉัน! ก็ดันเป็นไอ้โง่ผู้โชคดี ตอนนี้ผัวแก่ของเธอมีแรงแล้วรึ! ถึงรีบกลับไปหากันแม่นางกากี วันทอง สองผัว ผู้หญิงเลว! เป็นเมียฉันคนเดียวไม่พอ เผลอหน่อยเดียวระริกระรี้กลับไปหาคู่ขาเก่า รสชาติเป็นไงล่ะถึงอกถึงใจอย่างที่ฉันเคยปรนเปรอให้รึเปล่าฮะ!”
เผียะ!!!
“ฟังนะวาคิม! ฉันว่าสมองของคุณมันคงด้อยพัฒนา ถึงคิดได้แต่เรื่องต่ำๆใต้สะดือ”
เกล็ดมุกตอกกลับทันที
วาคิมฉุนจัด
“ฉันอยากรู้จริงๆ ผู้ชายคนนั้นซื้อเธอด้วยอะไร! เธอถึงได้กล้าไปจากฉันฮะ!”
“ความรักไง! วาคิม! เขาซื้อฉันด้วยความรัก+แต่คุณซื้อฉันด้วยเงิน!”
เผียะ!!!
“ฟังนะวาคิม! ฉันว่าสมองของคุณมันคงด้อยพัฒนา ถึงคิดได้แต่เรื่องต่ำๆใต้สะดือ”
เกล็ดมุกตอกกลับทันที
วาคิมฉุนจัด
“ฉันอยากรู้จริงๆ ผู้ชายคนนั้นซื้อเธอด้วยอะไร! เธอถึงได้กล้าไปจากฉันฮะ!”
“ความรักไง! วาคิม! เขาซื้อฉันด้วยความรัก+แต่คุณซื้อฉันด้วยเงิน!”
Tags: ฝากงานเขียนเล่มแรกในชีวิตด้วยจ้า ^_^
ตอน: เพราะรักจึงยอม 2 100%
บทที่ 2
เพราะรักจึงยอม
เกล็ดมุกตื่นแต่เช้าตรู่อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ คือเสื้อโปโลสีอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเดียวกันคาดทับด้วยเข็มขัดหนังสานลวดลายแปลกตาเส้นโตและรองเท้าสานส้นเตี้ยสีเดียวกันกับเข็มขัด เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่เป็นลอนสลวยในวันนี้ถูกเจ้าตัวจับยกช่อขึ้นไปลวกๆ ลูกผมบางส่วนจึงระคลอเคลียที่ต้นคอขาวเรียวระหงหากดูน่ามองไปอีกแบบและนั่นทำให้คนที่เพิ่งตื่นนอนมองหล่อนตาค้างก็หล่อนสามารถดูเซ็กซี่ได้ทั้งที่อยู่ในชุดที่แสนจะมิดชิดอย่างนั้น
“จะไปไหน” เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้นหลังจากลอบมองสาวเจ้าอยู่เป็นนาน
เกล็ดมุกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปว่า
“ไป...ไปวัดค่ะ ทำบุญวันเกิด ตอนอยู่เมืองนอกเอ๊ย...บ้านนอกมุกได้ทำทุกปีก็เลย...” แอบเป่าลมฟู่ออกจากปากเมื่อเขาพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอจะหาโอกาสทำบุญโดยไม่สะกิดใจกับการเผลอเลอเอ่ยความจริงที่ปิดเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว
“งั้นรอฉันสักยี่สิบนาทีได้ไหมเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเอ่ยออกไปทั้งที่วันนี้เขามีนัดสำคัญกับคนพิเศษแท้ๆ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าก็กลับคำไม่ลงเห็นทีว่าคงต้องโทรไปบอกคนพิเศษเสียหน่อยว่าจะกลับบ้านช้าสักเล็กน้อยหล่อนจะได้ไม่เป็นกังวล
“จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตของมุกเลยคุณวา” เธอบอกเขาด้วยหัวใจลิงโลดหรือว่าหัวใจน้ำแข็งของเขาจะถูกเกล็ดมุกบางๆ ของเธอกัดกร่อนเข้าให้แล้ว
วันนี้ช่างเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดไม่มีนักข่าว ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีสายตาอยากรู้อยากเห็นกึ่งเย้ยหยันของพนักงานที่บริษัท ที่สำคัญสามีทางพฤตินัยผู้เฉยชายังแอบอมยิ้มให้เธอเห็นบ่อยๆ ยิ่งตอนที่เธอจับมือเขามาตักบาตรร่วมขันเขาก็ไม่ได้ลังเลเลยที่จะให้มือเรียวของเธอเกาะกุมที่ด้านบนยิ่งทำให้เป็นปลื้มมากขึ้นไปอีก
‘ขอให้กุศลที่ลุกได้ทำในวันนี้ช่วยส่งให้ความรักของลูกสมหวังทีเถิด หากแม้นว่าหนทางข้างหน้าต้องเผชิญต่ออุปสรรคใดๆ ลูกก็พร้อมจะสู้ขอเพียงให้ลูกและชายที่รักได้ครองคู่อยู่กันกันไปจนแก่เฒ่า สาธุ’ หล่อนอธิษฐานในใจเมื่อยามตักข้าวใส่บาตรตามด้วยสำรับคาวหวานที่เตรียมมา หลังจากนั้นก็มานั่งรอถวายสังฆทานตบท้ายด้วยการปล่อยนกปล่อยปลาตามแต่เจ้าของวันเกิดจะบัญชา ซึ่งสามีทางพฤตินัยก็ไม่มีทีท่าอิดออดทั้งที่แดดตอนเที่ยงวันแผดเผาเจ้าชายน้ำแข็งจนผิวขาวๆ ของเขาเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด น่าแปลกที่วันนี้ความอดทนของเขาช่างเป็นเลิศจริงๆ
“โอ๊ย!!!โครม!!!” เสียงเกล็ดมุกร้องโอดโอยเมื่อร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเต็มแรงทำเอาเธอลุกไม่ขึ้นไปหลายนาทีแต่เสียงกรีดร้องของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เธอต้องข่มความเจ็บลุกไปหาแม่หนูในที่สุด
วาคิมรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ ทันได้เห็นแม่หนูจอมซุ่มซ่ามทำให้คนของเขาต้องเจ็บตัว แต่ที่น่าโมโหก็คือเจ้าหล่อนไม่ได้ห่วงอาการบาดเจ็บของตนสักนิดกลับกุลีกุจอช่วยปลอบแม่หนูน้อยที่ยืนร้องระงมนั่นแทน มันน่าห่วงไหมนี่แค่เขากลับไปเอาแว่นกันแดดที่ลืมไว้บนศาลาไม่กี่นาทีเจ้าหล่อนก็มีเรื่องจนได้
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ถลอกที่ขาตรงนี้แค่นิดเดียวเองเดี๋ยวพี่มุกเป่ายาให้นะคะฟู่ๆๆ เพี้ยง! หายแล้วเห็นไหมคะ” หล่อนปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากกระโปรงให้แม่หนูน้อยที่เริ่มถอนสะอื้น ความจริงแม่หนูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากคงแค่ตกใจเสียงร้องของหล่อนเท่านั้นเอง
“คุณวาคะช่วยมุกหารองเท้าแตะให้น้องหน่อยสิคะ” เมื่อเห็นว่าเจ้าชายน้ำแข็งยืนเฉยกลางแดดละลายลมหายใจทิ้งไปเปล่าๆ เธอเลยสั่งซะเลย
‘นี่เธอสั่งฉันหรือเกล็ดมุก’ เขาเดือดดาลอยู่ในใจก้มลงหารองเท้าเจ้ากรรมให้หล่อนแล้วยื่นให้ส่งๆ
“เอ้านี่” เกล็ดมุกมองหน้าบึ้งๆ ของเขาอย่างไม่เข้าใจเมื่อกี้ยังดีอยู่แท้ๆ สงสัยว่าเจ้าชายน้ำแข็งคงละลายได้ที่จนใกล้จุดเดือดเต็มที
เมื่อแม่หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วจากไปเธอจึงหันมาหาคนที่ยืนหน้านิ่งอีกครั้ง
“คุณว่าเป็นอะไรคะหรือว่าโกรธที่มุกทำให้เสียเวลา ขอโทษนะคะ” หล่อนออดอ้อนหน้าซื่อตาใสแต่ใบหน้านวลเริ่มแดงก่ำเพราะแรงแดด
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองด้วยเกล็ดมุก” เขาถามเสียงขุ่นแต่ใบหน้ายังเรียบเฉย
เกล็ดมุกอมยิ้มเมื่อรู้ถึงเหตุของเสียงขุ่นๆ นั้น
“ที่แท้คุณวาก็ห่วงมุ....”
“อย่าสำคัญตัวเองมากไปเกล็ดมุกฉันไม่เคยมีความรู้สึกบ้าๆ อย่างนั้น ฉันแค่เวทนาที่เห็นเตี้ยอุ้มค่อมไม่รู้จักประมาณตนทั้งที่ตัวเองก็เจ็บมากกว่าเด็กนั่นด้วยซ้ำ คิดว่าตัวเองเป็นแม่พระผู้อารีหรือไงฮะ”
เกล็ดมุกยิ้มค้างหน้าชาเหมือนโดนฉีดยาชาสักร้อยเข็ม ทำไมคำตอบที่ได้ฟังมันถึงผิดไปจากที่คิดไว้คนละซีกโลกอย่างนี้
“ขอโทษค่ะมุกพูดไร้สาระไปหน่อย มุกรู้ตัวดีค่ะว่าควรอยู่ตรงไหนไม่เคยลืมสักนาที” ความน้อยเนื้อต่ำใจผลักดันให้ประชดประชันเขาโดยไม่รู้ตัว เพราะความรักที่มีมากจึงทำให้ต้องทน ทนกับวาจา ท่าที และสายตาที่ไม่เคยสะท้อนเงาของเธอเลย
วาคิมล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารแบรนด์ดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อมันกรีดร้องยังผลให้เจ้าของร่างบางที่ยืนคอแข็งเมื่อครู่เดินหนีไปขึ้นรถ
“ค่ะ อย่างเดียวนะคะเอาอะไรเพิ่มอีกรึเปล่า” เขาถามคนปลายสายทั้งสีหน้าและแววตาอ่อนโยนจนคนที่นั่งเบาะข้างๆ ชักอิจฉา
“ได้ค่ะ เย็นนี้เจอกันนะคะคนสวย” เขาวางสายน้องสาวสุดที่รักเหลือบแลคนที่นั่งหันข้างแวบนึง ก่อนค่อยๆสตาร์ทเครื่องรถยนต์คันงามเคลื่อนออกจากตัววัด
“วันนี้ฉันค้างที่อื่นเธอคงรู้ใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบความไม่พอใจลดลงไปกว่าครึ่งเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าหงอยๆ ของหล่อนตั้งแต่ตอนที่ยังไม่วางสายจากน้องสาวที่รัก
“ค่ะ มุกว่าจะขออนุญาตคุณวากลับบ้านอยู่พอดี ถ้ายังไงวันจันทร์เจอกันที่ GB เลยก็แล้วกันนะคะ”
“อืม ก็ได้...ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องขออนุญาตก็ได้เกล็ดมุก อยากไปไหนก็ไป เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใส่ใจ” เขาพูดโดยไม่หันหน้ามามองคนที่นั่งข้างๆ เกล็ดมุกน้ำตาคลอได้แต่ซุกหน้าชิดประตูด้านที่เธอนั่งอยู่
ความเงียบงันครอบคลุมภายในรถยนต์คันงามกระทั่งเข้าเขตเมืองหญิงสาวจึงยืดตัวตรงแล้วกล่าวกับเขาในที่สุด
“จอดหน้าพารากอนก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกสั้นๆ หยิบกระเป๋าถือมาแนบกายโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย
วาคิมจอดรถตามคำขอ นึกสงสัยว่าบ้านของหล่อนอยู่แถวนี้หรือก็ในเมื่อในประวัติของเธอบอกว่าไม่ใช่แถวนี้นี่นา เขาไม่ได้เอ่ยถามในสิ่งที่ข้องใจเมื่อหล่อนลงจากรถได้เขาก็ออกตัวไปทันที
เกล็ดมุกถอนใจเฮือกใหญ่ใจจริงอยากให้เขาออกปากว่าจะไปส่ง แต่เธอคงฝันเฟื่องเกินไป ร่างสวยหันซ้ายแลขวาก่อนจะเข้าไปหลบแดดที่ต้นไม้ใกล้ๆ ล้วงเอามือถือออกมากดเบอร์ที่บ้านไม่นานรถยุโรปคันหรูก็วิ่งมาเทียบริมฟุตบาทให้เธอก้าวขึ้นไปนั่งด้วยท่าทีของนางพญา หากใครทันสังเกตก็จะเห็นว่าที่ด้านข้างของตัวรถนั้นมีสัญลักษณ์อย่างหนึ่งการันตีฐานะความมั่งคั่งของเจ้าหล่อนได้เป็นอย่างดี PEARL
วาคิมกลับถึงคฤหาสน์กิติบวรในตอนใกล้ค่ำ ที่ตรงหน้าประตูมีร่างบอบบางของน้องสาวคนสวยยืนชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟรออยู่ แน่นอนว่าไม่ได้รอเขาหรอกหล่อนรอขนมเค้กเจ้าประจำที่สั่งให้เขาซื้อมาต่างหาก
“มาช้าตั้งชั่วโมงน้องวางอนพี่วาแล้ว” สาวสวยค้อนควับทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ผิดกับความเป็นจริงที่ตอนนี้หล่อนคือสาวสะพรั่งเต็มตัวบริสุทธิ์งดงามปานดอกไม้แรกผลิ
“ว้า...น่าเสียดายจังคนสั่งมาเค้างอนไม่อยากกินแกแล้วล่ะเจ้าขนมเค้กตกกระป๋อง งั้น...ให้จิ๋วไปก็แล้วกันเดี๋ยวเสียของ เรามันคนไม่ชอบกินของหวานนี่นา” ชายหนุ่มรู้ทันหยิบถุงขนมแบรนด์ดังออกมาแกว่งไปมายั่วน้ำลายคนยืนรอ สาวใช้นามว่าจิ๋วยืนหน้ายิ้มแป้นรอรับลาภปากหากก็ต้องรอเก้อเมื่อคุณหนูคนงามของบ้านปรี่เข้าไปคว้าถุงนั้นไปต่อหน้าต่อตา
“บ้าน่าพี่วา น้องวาล้อเล่นหรอกน่า” วารินทร์แก้ตัวรีบคล้องแขนตนเองเข้ากับพี่ชายอย่างประจบ วาคิมส่ายหน้าระอากับความไม่รู้จักโตของสาวเจ้าทั้งที่ตอนนี้เรียนจบ ป.โทมาได้เกือบปีแล้ว
“เข้าบ้านดีกว่าค่ะ คุณแม่เข้าครัวเองเลยนะจะบอกให้”
วาคิมตาโตกับคำบอกเล่าของน้องสาวนานๆ ทีเขาถึงจะปลีกตัวเข้าบ้านได้มารดาคงดีใจมากถึงขนาดเข้าครัวเองทั้งที่ท่านเป็นคนบอกเขาเองว่าไม่ถนัดด้านนี้
ที่โต๊ะอาหารมารดาผู้แสนดีของเขารีบลุกขึ้นมาสวมกอดเขาอย่างแสนรักและคิดถึง ก่อนจะกุลีกุจอเรียกเด็กๆให้เสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำเขาจ้าล่ะหวั่น บรรยากาศของครอบครัวอบอวลด้วยความรักวูบหนึ่งวาคิมรู้สึกผิดในใจที่ครึ่งปีหลังมานี้ข้ออ้างที่เขาไม่ค่อยกลับบ้านในวันหยุดก็คืองานยุ่ง ทั้งที่ความจริงเป็นเพราะผู้หญิงอีกคนที่ทำให้เขาไม่อยากออกไปไหนนอกจากสวรรค์ส่วนตัวของเขาที่ชั้นบนสุดของตึก GB เท่านั้น
“ยิ้มจะฉีกถึงติ่งหูแล้วค่ะคุณหญิง เป็นปลื้มเชียวนะคะที่ลูกชายคนโปรดกลับบ้านได้” น้องน้อยของบ้านค่อนขอดมารดาแต่อมยิ้มนิดๆ พลางตักขนมเค้กสุดโปรดเข้าปาก
“เอ๊ะ ยัยวานี่เซี้ยวจริงเชียวนี่แม่นะประเดี๋ยวเหอะ” คุณหญิงวารีเอ็ดบุตรสาวแต่กลั้วหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน
วาคิมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นการหยอกล้อของน้องสาวกับมารดา นางยิ้มแก้มแทบปริตอนที่เขาเติมข้าวสวยอีกจานเมื่อสักครู่ พาลให้คิดถึงใครอีกคนที่พาใบหน้าหวานๆ มาวนเวียนอยู่ในความคิดคำนึงของเขาอยู่ร่ำไป เกล็ดมุกหล่อนจะรู้สึกอย่างไรนะเวลาที่ทำอาหารไว้รอเขาแต่เขาไม่แม้แต่จะแลมันด้วยซ้ำ
‘ขอให้ความรักครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายของลูกประสบแต่สิ่งสวยงามด้วยเถิด’
เกล็ดมุกพนมมือพร้อมหลับตาอธิษฐาน ก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วออกแรงเป่าเทียนบนเค้กก้อนสวยจนดับพร้อมกันทั้งยี่สิบห้าเล่ม เสียงปรบมือเปาะแปะของผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมๆ กับที่แสงไฟสีนวลตาถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง บิดาผู้แสนดียีผมสีดำขลับของหล่อนเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะพูดว่า
“ลูกสาวป๋าโตขึ้นอีกปีแล้วนะ แต่ไม่รู้จะโตแต่ตัวหรือเปล่า” ท่านค่อนขอดเล็กน้อยในเรื่องที่ทั้งสามรู้ดี
“โธ่ คุณป๋าคะไหนว่าจะไม่คุยเรื่องนี้ไงเดี๋ยวเฮียก็เอ็ดหนูเล็กหรอก” หล่อนบอกเสียงอ่อยรับมีดพลาสติกจากมือแม่นมร่างท้วมมาตัดเค้กแบ่งให้ทุกๆ คนไม่เว้นแม้แต่บรรดาบอร์ดี้การ์ดหน้าเหี้ยมของบิดาที่พากันได้รับอานิสงส์จากนายน้อยคนสวยกันถ้วนหน้า
งานเลี้ยงเล็กๆ ยังดำเนินต่อไปมีเพียงคนในครอบครัวที่มาร่วมยินดีในครานี้ทั้งที่ เจ้าสัวเมฆินทร์ อยากประกาศให้คนรับรู้ว่าท่านยังมีบุตรสาวแสนสวยอีกหนึ่งคน ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของวันเกิดห้ามไว้วันนี้คงมีแขกเหรื่อมาร่วมยินดีมากกว่านี้เป็นร้อยเท่า
“ที่เหมืองเป็นยังไงบ้างลูกป๋าไม่ได้แวะไปดูเลยช่วงนี้” ท่านเอ่ยถามบุตรชายที่วันนี้เอาแต่นั่งเงียบจนผิดปกติ
“ก็เรียบร้อยดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร เราได้สายแร่ดีคงทำเงินได้อีกมากถ้าเจ้าของที่ดินผืนข้างๆ ยอมขายที่ให้เราเพิ่มคุณป๋าคงได้นั่งนับเงินอย่างเดียวไม่ต้องตะลอนๆ ขึ้นเหนือลงใต้เป็นว่าเล่นอย่างนี้” ชายหนุ่มตอบนิ่มๆ จงใจว่ากระทบเจ้าของวันเกิดที่มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระไม่ยอมเข้าไปดูงานที่บริษัทเสียที
“ดีแล้วล่ะไม่เสียแรงที่เสียสัมปะทานไปมากโข” เจ้าสัวเปรยยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเม็ดเงินที่จะงอกเงยจากการทำเหมืองที่กาญจนบุรี
“แล้วเราล่ะยัยหนูเล็กเมื่อไหร่จะเลิกเล่นเสียทีมาช่วยงานคุณป๋าได้แล้วฟาร์มไข่มุกนั่นของตัวเองมิใช่หรือ”
“หนูเล็กไม่ได้เล่นนะเฮีย หนูเล็กเอาจริงเลยล่ะ” หล่อนค้านเสียงดังฟังชัดจนคนเป็นพี่เบะปากด้วยความหมั่นไส้ในความรักบ้าๆ บอๆ ของน้องสาว
“ระวังจะโดนเขี่ยไม่รู้ตัว” ชายหนุ่มซ้ำอีกรอบ
“เฮีย! คุณป๋าดูเฮียสิไม่ให้กำลังใจหนูเล็กเลย”
“เอาน่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเฮียเค้าเป็นห่วงหรอกลูกก็รู้ดี ป๋าเองก็ได้ยินได้ฟังอะไรมามิใช่น้อยที่สมาคม พวกคุณหญิงคุณนายเมาธ์กันให้แซดเรื่องที่คุณหญิงวารีจะดองกับเพื่อนตัวเองที่ลูกสาวเค้าเป็นดาราน่ะ ชื่ออาไรน้า...อ้อๆ แพรวรุ้ง ใช่ๆ ป๋าอยากให้หนูทำใจไว้บ้างนะลูกนะเวลาผิดหวังหนูจะได้มีภูมิคุ้มกันถ้าจะให้ดีตัดใจเสียแล้วกลับมาอยู่บ้านเราดีกว่านะลูกนะ” อดีตเจ้าพ่อตะล่อมบุตรสาวอย่างใจเย็น การสูญเสียสตรีอันเป็นที่รักในอดีตทำให้ท่านล้างมือจากวงการนักเลงอย่างเด็ดขาด หันมาเอาดีทางด้านเพชรพลอยกระทั่งชื่อของเจ้าพ่อเมฆินทร์เลือนหายไปตามกาลเวลาเหลือเพียงเจ้าสัวเมฆินทร์แห่งเพิร์ลคนนี้
คนสวยฟังคำสอนของบิดาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วกระมังและมันก็ทำให้หล่อนสะเทือนใจทุกครั้งไป การเป็นลูกอกตัญญูทั้งที่เธอสามารถเลือกที่จะเป็นลูกกตัญญูได้นั้นบีบคั้นในหัวใจอย่างแรงจนไม่อาจทนนั่งอยู่ได้ ต้องขอตัวขึ้นห้องโดยอ้างว่าไม่ค่อยสบายต้องการพักผ่อน
“ป๋าครับ น้องคงเสียใจและกำลังรู้สึกผิด” เมฆา เอ่ยตามที่เห็น น้องสาวเดินซึมขึ้นห้องไปทั้งที่งานเลี้ยงวันเกิดของตัวเองยังไม่เลิกราด้วยซ้ำ
“ป๋ารู้ ลื้อเองก็เจ็บปวดไม่แพ้ป๋าที่น้องรักผู้ชายคนนั้นเสียมากมาย ป๋าใจดีกับน้องมามากแล้วมันอาจจะดีกว่านี้ถ้าเราช่วยน้องออกมาจากวังวนแห่งความลุ่มหลงแทนที่จะเห็นดีเห็นงามอย่างที่ผ่านมา ลูกสาวอดีตเจ้าพ่อต้องเข้มแข็งมากพอที่จะยอมรับความจริงมิใช่หลอกตัวเองว่ายังมีหวังไปวันๆ เหมือนคนขี้ขลาด ลื้อเองก็เหมือนกัน...คุณชายใหญ่แห่งเพิร์ลอย่าทิ้งลายนักเลงที่อยู่ในสายเลือด อย่าให้คนอื่นมันรังแกเราฝ่ายเดียว ถ้าวันใดมันทำน้องเจ็บลื้อต้องชำระแค้นอย่างสาสมถึงแม้บางครั้งวิธีการที่ทำจะผิดวิสัยชายชาตรีอย่างเราแต่ถ้ามันจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บเจียนตายได้ลูกก็อย่ารีรอ!” ไม่มีประกายตาอ่อนโยนในหน่วยตาคู่เดิมที่ทอดมองน้องสาวเขาอยู่เมื่อครู่ บิดาของเขาไม่เคยทิ้งลายเจ้าพ่อที่มีในสายเลือดได้เลยสักวัน น้ำเสียงเด็ดขาดแววตาเย็นเยียบที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ เมื่อครั้งยังเป็นเด็กชายฉายชัดบนใบหน้าอวบอูมมีริ้วรอยแห่งวัยนั้น มันเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วในเวลานี้
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำเป็นเหมือนสัญญาว่าจะทำอย่างที่รับปากไม่มีบิดพลิ้ว
‘สักวันเถอะแกต้องเจ็บเหมือนอย่างที่ฉันเจ็บในตอนนี้ แกจะได้รู้ว่าการที่น้องสาวที่รักถูกเด็ดดมแล้วเขี่ยทิ้งเหมือนดอกไม้รายทางนั้นมันน่าอดสูสักเพียงใด สักวันวาคิมและวันนั้นใกล้เข้ามาเต็มที!’
*****วางแผงแล้วน้า ฝากด้วยจ้า เล่มแรกผิดพลาดอย่างไรให้อภัยด้วยจ้า
เพราะรักจึงยอม
เกล็ดมุกตื่นแต่เช้าตรู่อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ คือเสื้อโปโลสีอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเดียวกันคาดทับด้วยเข็มขัดหนังสานลวดลายแปลกตาเส้นโตและรองเท้าสานส้นเตี้ยสีเดียวกันกับเข็มขัด เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่เป็นลอนสลวยในวันนี้ถูกเจ้าตัวจับยกช่อขึ้นไปลวกๆ ลูกผมบางส่วนจึงระคลอเคลียที่ต้นคอขาวเรียวระหงหากดูน่ามองไปอีกแบบและนั่นทำให้คนที่เพิ่งตื่นนอนมองหล่อนตาค้างก็หล่อนสามารถดูเซ็กซี่ได้ทั้งที่อยู่ในชุดที่แสนจะมิดชิดอย่างนั้น
“จะไปไหน” เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้นหลังจากลอบมองสาวเจ้าอยู่เป็นนาน
เกล็ดมุกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปว่า
“ไป...ไปวัดค่ะ ทำบุญวันเกิด ตอนอยู่เมืองนอกเอ๊ย...บ้านนอกมุกได้ทำทุกปีก็เลย...” แอบเป่าลมฟู่ออกจากปากเมื่อเขาพยักหน้าว่าเข้าใจที่เธอจะหาโอกาสทำบุญโดยไม่สะกิดใจกับการเผลอเลอเอ่ยความจริงที่ปิดเขาออกมาโดยไม่รู้ตัว
“งั้นรอฉันสักยี่สิบนาทีได้ไหมเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเอ่ยออกไปทั้งที่วันนี้เขามีนัดสำคัญกับคนพิเศษแท้ๆ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าก็กลับคำไม่ลงเห็นทีว่าคงต้องโทรไปบอกคนพิเศษเสียหน่อยว่าจะกลับบ้านช้าสักเล็กน้อยหล่อนจะได้ไม่เป็นกังวล
“จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตของมุกเลยคุณวา” เธอบอกเขาด้วยหัวใจลิงโลดหรือว่าหัวใจน้ำแข็งของเขาจะถูกเกล็ดมุกบางๆ ของเธอกัดกร่อนเข้าให้แล้ว
วันนี้ช่างเป็นวันเกิดที่ดีที่สุดไม่มีนักข่าว ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีสายตาอยากรู้อยากเห็นกึ่งเย้ยหยันของพนักงานที่บริษัท ที่สำคัญสามีทางพฤตินัยผู้เฉยชายังแอบอมยิ้มให้เธอเห็นบ่อยๆ ยิ่งตอนที่เธอจับมือเขามาตักบาตรร่วมขันเขาก็ไม่ได้ลังเลเลยที่จะให้มือเรียวของเธอเกาะกุมที่ด้านบนยิ่งทำให้เป็นปลื้มมากขึ้นไปอีก
‘ขอให้กุศลที่ลุกได้ทำในวันนี้ช่วยส่งให้ความรักของลูกสมหวังทีเถิด หากแม้นว่าหนทางข้างหน้าต้องเผชิญต่ออุปสรรคใดๆ ลูกก็พร้อมจะสู้ขอเพียงให้ลูกและชายที่รักได้ครองคู่อยู่กันกันไปจนแก่เฒ่า สาธุ’ หล่อนอธิษฐานในใจเมื่อยามตักข้าวใส่บาตรตามด้วยสำรับคาวหวานที่เตรียมมา หลังจากนั้นก็มานั่งรอถวายสังฆทานตบท้ายด้วยการปล่อยนกปล่อยปลาตามแต่เจ้าของวันเกิดจะบัญชา ซึ่งสามีทางพฤตินัยก็ไม่มีทีท่าอิดออดทั้งที่แดดตอนเที่ยงวันแผดเผาเจ้าชายน้ำแข็งจนผิวขาวๆ ของเขาเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด น่าแปลกที่วันนี้ความอดทนของเขาช่างเป็นเลิศจริงๆ
“โอ๊ย!!!โครม!!!” เสียงเกล็ดมุกร้องโอดโอยเมื่อร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเต็มแรงทำเอาเธอลุกไม่ขึ้นไปหลายนาทีแต่เสียงกรีดร้องของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เธอต้องข่มความเจ็บลุกไปหาแม่หนูในที่สุด
วาคิมรีบวิ่งมาที่เกิดเหตุ ทันได้เห็นแม่หนูจอมซุ่มซ่ามทำให้คนของเขาต้องเจ็บตัว แต่ที่น่าโมโหก็คือเจ้าหล่อนไม่ได้ห่วงอาการบาดเจ็บของตนสักนิดกลับกุลีกุจอช่วยปลอบแม่หนูน้อยที่ยืนร้องระงมนั่นแทน มันน่าห่วงไหมนี่แค่เขากลับไปเอาแว่นกันแดดที่ลืมไว้บนศาลาไม่กี่นาทีเจ้าหล่อนก็มีเรื่องจนได้
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ถลอกที่ขาตรงนี้แค่นิดเดียวเองเดี๋ยวพี่มุกเป่ายาให้นะคะฟู่ๆๆ เพี้ยง! หายแล้วเห็นไหมคะ” หล่อนปัดเศษดินเศษหญ้าออกจากกระโปรงให้แม่หนูน้อยที่เริ่มถอนสะอื้น ความจริงแม่หนูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากคงแค่ตกใจเสียงร้องของหล่อนเท่านั้นเอง
“คุณวาคะช่วยมุกหารองเท้าแตะให้น้องหน่อยสิคะ” เมื่อเห็นว่าเจ้าชายน้ำแข็งยืนเฉยกลางแดดละลายลมหายใจทิ้งไปเปล่าๆ เธอเลยสั่งซะเลย
‘นี่เธอสั่งฉันหรือเกล็ดมุก’ เขาเดือดดาลอยู่ในใจก้มลงหารองเท้าเจ้ากรรมให้หล่อนแล้วยื่นให้ส่งๆ
“เอ้านี่” เกล็ดมุกมองหน้าบึ้งๆ ของเขาอย่างไม่เข้าใจเมื่อกี้ยังดีอยู่แท้ๆ สงสัยว่าเจ้าชายน้ำแข็งคงละลายได้ที่จนใกล้จุดเดือดเต็มที
เมื่อแม่หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วจากไปเธอจึงหันมาหาคนที่ยืนหน้านิ่งอีกครั้ง
“คุณว่าเป็นอะไรคะหรือว่าโกรธที่มุกทำให้เสียเวลา ขอโทษนะคะ” หล่อนออดอ้อนหน้าซื่อตาใสแต่ใบหน้านวลเริ่มแดงก่ำเพราะแรงแดด
“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองด้วยเกล็ดมุก” เขาถามเสียงขุ่นแต่ใบหน้ายังเรียบเฉย
เกล็ดมุกอมยิ้มเมื่อรู้ถึงเหตุของเสียงขุ่นๆ นั้น
“ที่แท้คุณวาก็ห่วงมุ....”
“อย่าสำคัญตัวเองมากไปเกล็ดมุกฉันไม่เคยมีความรู้สึกบ้าๆ อย่างนั้น ฉันแค่เวทนาที่เห็นเตี้ยอุ้มค่อมไม่รู้จักประมาณตนทั้งที่ตัวเองก็เจ็บมากกว่าเด็กนั่นด้วยซ้ำ คิดว่าตัวเองเป็นแม่พระผู้อารีหรือไงฮะ”
เกล็ดมุกยิ้มค้างหน้าชาเหมือนโดนฉีดยาชาสักร้อยเข็ม ทำไมคำตอบที่ได้ฟังมันถึงผิดไปจากที่คิดไว้คนละซีกโลกอย่างนี้
“ขอโทษค่ะมุกพูดไร้สาระไปหน่อย มุกรู้ตัวดีค่ะว่าควรอยู่ตรงไหนไม่เคยลืมสักนาที” ความน้อยเนื้อต่ำใจผลักดันให้ประชดประชันเขาโดยไม่รู้ตัว เพราะความรักที่มีมากจึงทำให้ต้องทน ทนกับวาจา ท่าที และสายตาที่ไม่เคยสะท้อนเงาของเธอเลย
วาคิมล้วงเอาเครื่องมือสื่อสารแบรนด์ดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อมันกรีดร้องยังผลให้เจ้าของร่างบางที่ยืนคอแข็งเมื่อครู่เดินหนีไปขึ้นรถ
“ค่ะ อย่างเดียวนะคะเอาอะไรเพิ่มอีกรึเปล่า” เขาถามคนปลายสายทั้งสีหน้าและแววตาอ่อนโยนจนคนที่นั่งเบาะข้างๆ ชักอิจฉา
“ได้ค่ะ เย็นนี้เจอกันนะคะคนสวย” เขาวางสายน้องสาวสุดที่รักเหลือบแลคนที่นั่งหันข้างแวบนึง ก่อนค่อยๆสตาร์ทเครื่องรถยนต์คันงามเคลื่อนออกจากตัววัด
“วันนี้ฉันค้างที่อื่นเธอคงรู้ใช่ไหม” เขาถามเสียงเรียบความไม่พอใจลดลงไปกว่าครึ่งเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าหงอยๆ ของหล่อนตั้งแต่ตอนที่ยังไม่วางสายจากน้องสาวที่รัก
“ค่ะ มุกว่าจะขออนุญาตคุณวากลับบ้านอยู่พอดี ถ้ายังไงวันจันทร์เจอกันที่ GB เลยก็แล้วกันนะคะ”
“อืม ก็ได้...ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องขออนุญาตก็ได้เกล็ดมุก อยากไปไหนก็ไป เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใส่ใจ” เขาพูดโดยไม่หันหน้ามามองคนที่นั่งข้างๆ เกล็ดมุกน้ำตาคลอได้แต่ซุกหน้าชิดประตูด้านที่เธอนั่งอยู่
ความเงียบงันครอบคลุมภายในรถยนต์คันงามกระทั่งเข้าเขตเมืองหญิงสาวจึงยืดตัวตรงแล้วกล่าวกับเขาในที่สุด
“จอดหน้าพารากอนก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกสั้นๆ หยิบกระเป๋าถือมาแนบกายโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย
วาคิมจอดรถตามคำขอ นึกสงสัยว่าบ้านของหล่อนอยู่แถวนี้หรือก็ในเมื่อในประวัติของเธอบอกว่าไม่ใช่แถวนี้นี่นา เขาไม่ได้เอ่ยถามในสิ่งที่ข้องใจเมื่อหล่อนลงจากรถได้เขาก็ออกตัวไปทันที
เกล็ดมุกถอนใจเฮือกใหญ่ใจจริงอยากให้เขาออกปากว่าจะไปส่ง แต่เธอคงฝันเฟื่องเกินไป ร่างสวยหันซ้ายแลขวาก่อนจะเข้าไปหลบแดดที่ต้นไม้ใกล้ๆ ล้วงเอามือถือออกมากดเบอร์ที่บ้านไม่นานรถยุโรปคันหรูก็วิ่งมาเทียบริมฟุตบาทให้เธอก้าวขึ้นไปนั่งด้วยท่าทีของนางพญา หากใครทันสังเกตก็จะเห็นว่าที่ด้านข้างของตัวรถนั้นมีสัญลักษณ์อย่างหนึ่งการันตีฐานะความมั่งคั่งของเจ้าหล่อนได้เป็นอย่างดี PEARL
วาคิมกลับถึงคฤหาสน์กิติบวรในตอนใกล้ค่ำ ที่ตรงหน้าประตูมีร่างบอบบางของน้องสาวคนสวยยืนชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟรออยู่ แน่นอนว่าไม่ได้รอเขาหรอกหล่อนรอขนมเค้กเจ้าประจำที่สั่งให้เขาซื้อมาต่างหาก
“มาช้าตั้งชั่วโมงน้องวางอนพี่วาแล้ว” สาวสวยค้อนควับทำแก้มป่องเหมือนเด็กๆ ผิดกับความเป็นจริงที่ตอนนี้หล่อนคือสาวสะพรั่งเต็มตัวบริสุทธิ์งดงามปานดอกไม้แรกผลิ
“ว้า...น่าเสียดายจังคนสั่งมาเค้างอนไม่อยากกินแกแล้วล่ะเจ้าขนมเค้กตกกระป๋อง งั้น...ให้จิ๋วไปก็แล้วกันเดี๋ยวเสียของ เรามันคนไม่ชอบกินของหวานนี่นา” ชายหนุ่มรู้ทันหยิบถุงขนมแบรนด์ดังออกมาแกว่งไปมายั่วน้ำลายคนยืนรอ สาวใช้นามว่าจิ๋วยืนหน้ายิ้มแป้นรอรับลาภปากหากก็ต้องรอเก้อเมื่อคุณหนูคนงามของบ้านปรี่เข้าไปคว้าถุงนั้นไปต่อหน้าต่อตา
“บ้าน่าพี่วา น้องวาล้อเล่นหรอกน่า” วารินทร์แก้ตัวรีบคล้องแขนตนเองเข้ากับพี่ชายอย่างประจบ วาคิมส่ายหน้าระอากับความไม่รู้จักโตของสาวเจ้าทั้งที่ตอนนี้เรียนจบ ป.โทมาได้เกือบปีแล้ว
“เข้าบ้านดีกว่าค่ะ คุณแม่เข้าครัวเองเลยนะจะบอกให้”
วาคิมตาโตกับคำบอกเล่าของน้องสาวนานๆ ทีเขาถึงจะปลีกตัวเข้าบ้านได้มารดาคงดีใจมากถึงขนาดเข้าครัวเองทั้งที่ท่านเป็นคนบอกเขาเองว่าไม่ถนัดด้านนี้
ที่โต๊ะอาหารมารดาผู้แสนดีของเขารีบลุกขึ้นมาสวมกอดเขาอย่างแสนรักและคิดถึง ก่อนจะกุลีกุจอเรียกเด็กๆให้เสิร์ฟข้าวเสิร์ฟน้ำเขาจ้าล่ะหวั่น บรรยากาศของครอบครัวอบอวลด้วยความรักวูบหนึ่งวาคิมรู้สึกผิดในใจที่ครึ่งปีหลังมานี้ข้ออ้างที่เขาไม่ค่อยกลับบ้านในวันหยุดก็คืองานยุ่ง ทั้งที่ความจริงเป็นเพราะผู้หญิงอีกคนที่ทำให้เขาไม่อยากออกไปไหนนอกจากสวรรค์ส่วนตัวของเขาที่ชั้นบนสุดของตึก GB เท่านั้น
“ยิ้มจะฉีกถึงติ่งหูแล้วค่ะคุณหญิง เป็นปลื้มเชียวนะคะที่ลูกชายคนโปรดกลับบ้านได้” น้องน้อยของบ้านค่อนขอดมารดาแต่อมยิ้มนิดๆ พลางตักขนมเค้กสุดโปรดเข้าปาก
“เอ๊ะ ยัยวานี่เซี้ยวจริงเชียวนี่แม่นะประเดี๋ยวเหอะ” คุณหญิงวารีเอ็ดบุตรสาวแต่กลั้วหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน
วาคิมมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นการหยอกล้อของน้องสาวกับมารดา นางยิ้มแก้มแทบปริตอนที่เขาเติมข้าวสวยอีกจานเมื่อสักครู่ พาลให้คิดถึงใครอีกคนที่พาใบหน้าหวานๆ มาวนเวียนอยู่ในความคิดคำนึงของเขาอยู่ร่ำไป เกล็ดมุกหล่อนจะรู้สึกอย่างไรนะเวลาที่ทำอาหารไว้รอเขาแต่เขาไม่แม้แต่จะแลมันด้วยซ้ำ
‘ขอให้ความรักครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายของลูกประสบแต่สิ่งสวยงามด้วยเถิด’
เกล็ดมุกพนมมือพร้อมหลับตาอธิษฐาน ก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วออกแรงเป่าเทียนบนเค้กก้อนสวยจนดับพร้อมกันทั้งยี่สิบห้าเล่ม เสียงปรบมือเปาะแปะของผู้ชายที่สำคัญที่สุดในชีวิตทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมๆ กับที่แสงไฟสีนวลตาถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง บิดาผู้แสนดียีผมสีดำขลับของหล่อนเบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะพูดว่า
“ลูกสาวป๋าโตขึ้นอีกปีแล้วนะ แต่ไม่รู้จะโตแต่ตัวหรือเปล่า” ท่านค่อนขอดเล็กน้อยในเรื่องที่ทั้งสามรู้ดี
“โธ่ คุณป๋าคะไหนว่าจะไม่คุยเรื่องนี้ไงเดี๋ยวเฮียก็เอ็ดหนูเล็กหรอก” หล่อนบอกเสียงอ่อยรับมีดพลาสติกจากมือแม่นมร่างท้วมมาตัดเค้กแบ่งให้ทุกๆ คนไม่เว้นแม้แต่บรรดาบอร์ดี้การ์ดหน้าเหี้ยมของบิดาที่พากันได้รับอานิสงส์จากนายน้อยคนสวยกันถ้วนหน้า
งานเลี้ยงเล็กๆ ยังดำเนินต่อไปมีเพียงคนในครอบครัวที่มาร่วมยินดีในครานี้ทั้งที่ เจ้าสัวเมฆินทร์ อยากประกาศให้คนรับรู้ว่าท่านยังมีบุตรสาวแสนสวยอีกหนึ่งคน ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของวันเกิดห้ามไว้วันนี้คงมีแขกเหรื่อมาร่วมยินดีมากกว่านี้เป็นร้อยเท่า
“ที่เหมืองเป็นยังไงบ้างลูกป๋าไม่ได้แวะไปดูเลยช่วงนี้” ท่านเอ่ยถามบุตรชายที่วันนี้เอาแต่นั่งเงียบจนผิดปกติ
“ก็เรียบร้อยดีครับไม่ได้มีปัญหาอะไร เราได้สายแร่ดีคงทำเงินได้อีกมากถ้าเจ้าของที่ดินผืนข้างๆ ยอมขายที่ให้เราเพิ่มคุณป๋าคงได้นั่งนับเงินอย่างเดียวไม่ต้องตะลอนๆ ขึ้นเหนือลงใต้เป็นว่าเล่นอย่างนี้” ชายหนุ่มตอบนิ่มๆ จงใจว่ากระทบเจ้าของวันเกิดที่มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระไม่ยอมเข้าไปดูงานที่บริษัทเสียที
“ดีแล้วล่ะไม่เสียแรงที่เสียสัมปะทานไปมากโข” เจ้าสัวเปรยยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเม็ดเงินที่จะงอกเงยจากการทำเหมืองที่กาญจนบุรี
“แล้วเราล่ะยัยหนูเล็กเมื่อไหร่จะเลิกเล่นเสียทีมาช่วยงานคุณป๋าได้แล้วฟาร์มไข่มุกนั่นของตัวเองมิใช่หรือ”
“หนูเล็กไม่ได้เล่นนะเฮีย หนูเล็กเอาจริงเลยล่ะ” หล่อนค้านเสียงดังฟังชัดจนคนเป็นพี่เบะปากด้วยความหมั่นไส้ในความรักบ้าๆ บอๆ ของน้องสาว
“ระวังจะโดนเขี่ยไม่รู้ตัว” ชายหนุ่มซ้ำอีกรอบ
“เฮีย! คุณป๋าดูเฮียสิไม่ให้กำลังใจหนูเล็กเลย”
“เอาน่าๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเฮียเค้าเป็นห่วงหรอกลูกก็รู้ดี ป๋าเองก็ได้ยินได้ฟังอะไรมามิใช่น้อยที่สมาคม พวกคุณหญิงคุณนายเมาธ์กันให้แซดเรื่องที่คุณหญิงวารีจะดองกับเพื่อนตัวเองที่ลูกสาวเค้าเป็นดาราน่ะ ชื่ออาไรน้า...อ้อๆ แพรวรุ้ง ใช่ๆ ป๋าอยากให้หนูทำใจไว้บ้างนะลูกนะเวลาผิดหวังหนูจะได้มีภูมิคุ้มกันถ้าจะให้ดีตัดใจเสียแล้วกลับมาอยู่บ้านเราดีกว่านะลูกนะ” อดีตเจ้าพ่อตะล่อมบุตรสาวอย่างใจเย็น การสูญเสียสตรีอันเป็นที่รักในอดีตทำให้ท่านล้างมือจากวงการนักเลงอย่างเด็ดขาด หันมาเอาดีทางด้านเพชรพลอยกระทั่งชื่อของเจ้าพ่อเมฆินทร์เลือนหายไปตามกาลเวลาเหลือเพียงเจ้าสัวเมฆินทร์แห่งเพิร์ลคนนี้
คนสวยฟังคำสอนของบิดาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วกระมังและมันก็ทำให้หล่อนสะเทือนใจทุกครั้งไป การเป็นลูกอกตัญญูทั้งที่เธอสามารถเลือกที่จะเป็นลูกกตัญญูได้นั้นบีบคั้นในหัวใจอย่างแรงจนไม่อาจทนนั่งอยู่ได้ ต้องขอตัวขึ้นห้องโดยอ้างว่าไม่ค่อยสบายต้องการพักผ่อน
“ป๋าครับ น้องคงเสียใจและกำลังรู้สึกผิด” เมฆา เอ่ยตามที่เห็น น้องสาวเดินซึมขึ้นห้องไปทั้งที่งานเลี้ยงวันเกิดของตัวเองยังไม่เลิกราด้วยซ้ำ
“ป๋ารู้ ลื้อเองก็เจ็บปวดไม่แพ้ป๋าที่น้องรักผู้ชายคนนั้นเสียมากมาย ป๋าใจดีกับน้องมามากแล้วมันอาจจะดีกว่านี้ถ้าเราช่วยน้องออกมาจากวังวนแห่งความลุ่มหลงแทนที่จะเห็นดีเห็นงามอย่างที่ผ่านมา ลูกสาวอดีตเจ้าพ่อต้องเข้มแข็งมากพอที่จะยอมรับความจริงมิใช่หลอกตัวเองว่ายังมีหวังไปวันๆ เหมือนคนขี้ขลาด ลื้อเองก็เหมือนกัน...คุณชายใหญ่แห่งเพิร์ลอย่าทิ้งลายนักเลงที่อยู่ในสายเลือด อย่าให้คนอื่นมันรังแกเราฝ่ายเดียว ถ้าวันใดมันทำน้องเจ็บลื้อต้องชำระแค้นอย่างสาสมถึงแม้บางครั้งวิธีการที่ทำจะผิดวิสัยชายชาตรีอย่างเราแต่ถ้ามันจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บเจียนตายได้ลูกก็อย่ารีรอ!” ไม่มีประกายตาอ่อนโยนในหน่วยตาคู่เดิมที่ทอดมองน้องสาวเขาอยู่เมื่อครู่ บิดาของเขาไม่เคยทิ้งลายเจ้าพ่อที่มีในสายเลือดได้เลยสักวัน น้ำเสียงเด็ดขาดแววตาเย็นเยียบที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ เมื่อครั้งยังเป็นเด็กชายฉายชัดบนใบหน้าอวบอูมมีริ้วรอยแห่งวัยนั้น มันเกิดขึ้นอีกครั้งแล้วในเวลานี้
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำเป็นเหมือนสัญญาว่าจะทำอย่างที่รับปากไม่มีบิดพลิ้ว
‘สักวันเถอะแกต้องเจ็บเหมือนอย่างที่ฉันเจ็บในตอนนี้ แกจะได้รู้ว่าการที่น้องสาวที่รักถูกเด็ดดมแล้วเขี่ยทิ้งเหมือนดอกไม้รายทางนั้นมันน่าอดสูสักเพียงใด สักวันวาคิมและวันนั้นใกล้เข้ามาเต็มที!’
*****วางแผงแล้วน้า ฝากด้วยจ้า เล่มแรกผิดพลาดอย่างไรให้อภัยด้วยจ้า
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.ค. 2555, 06:59:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ค. 2555, 07:00:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 2208
| << เพราะรักจึงยอม 100% | บทที่ 3 แผนพิศวาส (มีฉากโรมานซ์ด้วย ถ้ามากไปก็ช่วยเม้นบอกด้วยค่ะ) >> |
Lilly 13 ก.ค. 2555, 07:07:51 น.
ลงให้อ่านแค่สี่ตอนนะคะ บอกไว้ก่อน ^_^
ลงให้อ่านแค่สี่ตอนนะคะ บอกไว้ก่อน ^_^