แรกเริ่มเติมรัก
มาช่วยตามลุ้นความรักของแต่ละคู่กันนะคะ...
Tags: ความรัก
ตอน: ตอนที่ 3 คุณดินแฟนพี่ป่าน
ฉันไม่รู้ว่าที่เขากำลังพูดหมายถึงสถานที่แห่งไหน ไม่สามารถจับใจความอะไรได้เลยด้วยซ้ำ หูอื้อ
ตาลายไปหมด นี่แหละนะที่เค้าว่ากันว่าความรักเข้าตาจนกระทั่ง....
“น้องป่าน....น้องป่าน...”
“เอ่อ...ค่ะพี่แก้ว”
“เค้าไปกันหมดแล้วค่ะนั่งเหม่ออยู่ได้พี่เรียกตั้งนาน”
“ไปกันหมดแล้วหรอคะ....”
“ค่ะหมดแล้ว อ่าว....แล้วนั่นจะไปไหนคะ.....”
ปากกาที่เค้าให้ยืมยังค้างเติ่งในมือฉัน ฉันต้องเอามันไปคืนเขาสิ แล้วนี่ไปไหนกันหมดแล้ว ฉันวิ่งออก
จากห้องประชุมทันทีหลังจากคำว่าออกไปกันหมดแล้วของพี่แก้ว เป้าหมายคือคุณดินเจ้าของปากกา
ในมือของฉัน
“โอ้ยน้องป่าน...เค้าไปแล้วค่ะ”
“ทำไมพี่แก้วไม่บอกป่านล่ะคะ แล้วนี่จะทำยังไงกับปากกาเค้าล่ะเนี่ย”
“เหม่ออยู่อย่างนั้นใครเขาพูดอะไรจะไปได้ยินอะไรคะ ปากกาน่ะค่อยคืนวันไปเที่ยวก็ได้ค่ะ แล้วรู้
รายละเอียดการเดินทางไหมค่ะเนี่ย คงจะไม่...เฮ้อ...นี่แหละน้า นี่ค่ะสมุดบันทึกพี่หยิบออกมาให้”
“เฮ้อ...ขอบคุณนะคะพี่แก้ว”
“รายละเอียดการเดินทางที่จะเป็นคนทำสรุปเดี๋ยวพี่จะส่งเข้าเมลล์ให้ทุกคนภายในวันพรุ่งนี้นะคะ”
หลังจากวันนั้นปากกาแท่งนี้ก็ถูกเก็บไว้อย่างดีในที่ที่ทำให้ฉันสามารถมองเห็นได้ง่าย แค่มองปากกาก็มีความสุขขนาดนี้ แล้วถ้าเปลี่ยนจากปากกาเป็นหน้าเค้าล่ะจะขนาดไหน......
...........เช้าวันศุกร์ก่อนเดินทาง...............
“ร้านหอมกรุ่นสวัสดีค่ะ”
ร้านกาแฟหอมกรุ่งเป็นร้านประจำในทุกวันหยุดของฉัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันใช้บริการร้านนี้สำหรับอาหารเช้าแบบง่ายๆแต่รสชาติอร่อยจนฉันอยากได้ร้านนี้ขึ้นเดอะวันเสียให้ได้
“อ่าวคุณป่านทำไมวันนี้ได้มาละคะไม่ใช่วันหยุดซะหน่อย”
“ค่ะ...พอดีว่าที่บริษัทจัดทริปเที่ยวเขาใหญ่น่ะค่ะเดินทางบ่ายโมงบก.ก็เลยให้เก็บของน่ะค่ะ”
“ดีจังเลยนะคะได้ไปเที่ยวกับที่ทำงาน แล้ววันนี้รับเป็นอะไรดีคะ”
“เหมือนเดิมค่ะ”
“สักครู่นะคะ”
เหมือนเดิม...ฉันมักจะสั่งแบบนี้ทุกครั้งถ้าเป็นร้านนี้ เพราะเป็นร้านประจำอีกทั้งอยู่ใกล้คอนโดที่พักของฉัน และลาเต้ร้อนๆกับเค้กนมสดก็คือเมนูเหมือนเดิมของฉัน...
“ได้แล้วค่ะ แต่วันนี้ขอเสนอเมนูแซนวิสทูน่านะคะเพราะว่าเค้กนมสดยังไม่เสร็จเลยค่ะ”
“ค่ะอะไรก็ได้เพราะร้านนี้อร่อยทุกอย่าง ป่านถึงอยากให้หอมกรุ่นลงเดอะวันไงคะ”
“ขอคิดดูก่อนนะคะ”
“อย่านานนักนะคะลูกค้ารออยู่”
“ค่ะ...แล้วนี่คุณป่านจะไปเขาใหญ่หรอคะ”
“ค่ะไปสองสามวัน”
“ช่วงนี้ที่นั่นหนาวนะคะอย่าลืมเอาเสื้อกันหนาวไปด้วย”
“จริงหรอคะ ป่านคิดว่าอาการคงไม่ต่างจากกรุงเทพฯเท่าไหร่ในกระเป๋าไม่มีเสื้อกันหนาวเลยคงต้องกลับไปเก็บเสื้อใหม่แล้วมั้งคะเนี่ย”
“หนาวค่ะอุณหภูมิคงประมาณ 15 องศามั้งคะ”
“ทำไมคุณน้ำรู้ล่ะคะ”
“พอดีว่าพี่ชายน้ำเขาพึ่งกลับจากเขาใหญ่น่ะค่ะ บอกว่าอากาศค่อนข้างหนาว แล้วนี่ก็พึ่งจะไปที่นั่นอีกรอบ”
“นั่นแน่มองหาใครอยู่หรือคะน้องป่าน” เสียงอันคุ้นหูของพี่แก้วทักขึ้นในขณะที่ฉันกำลังมองหาใครคนหนึ่ง คุณดิน...
“เปล่าซะหน่อยค่ะ”
“คุณดินไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับเราค่ะ แต่คุณดินเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วเพื่อจัดเตรียมสถานที่”
“ออ...แบบนี้นี่เอง”
“ไหนว่าไม่ได้มองหาใครไงคะ”
“โถ่พี่แก้วน่ะ”
พี่แก้วรู้ทันฉันไปหมดทุกอย่างจริงๆ
“พี่สาวครับพี่สาวกำลังเหยียบเจ้าเบนเทนของผมอยู่”
เสียงเล็กของเด็กที่ไหนไม่รู้เรียกฉันอยู่ข้างๆพร้อมกับมือเล็กๆที่ดึงที่ชายเสื้อของฉันอยู่ แต่เมื่อก้มดูตามที่หนูน้อยบอกก็ปรากฎว่าฉันกำลังเหยียบเอาเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียวเข้าให้อย่างจัง
“อุ้ย....จริงๆด้วยพี่สาวขอโทษด้วยนะคะ นี่ค่ะสติ๊กเกอร์”
“เขาเรียกเบนเทนครับ”
“ออ...เรียกเบนเทนหรือคะ”
แล้วเด็กน้อยก็พยายามอธิบายความสามารถของเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียนในมือว่าเก่งอย่างโน้นเก่งอย่างนี้
“น้องภูมิอยู่นี่นี่เองแม่ตามหาหนูอยู่นะลูก”
พี่เดือนฝ่ายบัญชีเดินตรงมาที่เด็กน้อยพร้อมกับอุ้มขึ้นมาในอ้อมกอด นี่คงเป็นลูกชายที่พี่เดือนบอกว่าขอพาไปด้วยเพราะไม่ใครช่วยดูแลให้ในช่วงที่ไม่อยู่จึงขอเอาลูกชายไปเที่ยวด้วยในครั้งนี้
“พี่ขอโทษด้วยนะคะน้องป่านที่น้องภูมิมากวน”
“ไม่เลยค่ะน้องภูมิไม่ได้กวนป่านเลยค่ะ”
“ใช่ครับคุณแม่หนูไม่ได้กวนพี่สาวซะหน่อยกำลังเล่าเรื่องเจ้าเบนให้พี่สาวฟังต่างหาก”
หนูน้อยพยายามอธิบายคนเป็นแม่
“น้องภูมิคะพี่ชื่อพี่ป่านนะคะ”
“สวัสดีครับพี่ป่าน ตั้งแต่วันนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ”
“โอเคค่ะเราเป็นเพื่อนกัน” หนูน้อยยิ้มจนเห็นฟันขาวหมดทุกซี่
“คุณเดือนครับเชิญทางนี้หน่อยครับ”
เสียงบก.เรียกพี่เดือนจากท้ายรถอีกคัน
“น้องป่านคะงั้นพี่ฝากน้องภูมิแป็บนึงนะคะ น้องภูมิอย่าดื้อกับพี่ป่านนะคะเข้าใจไหม”
“หนูไม่ดื้อครับ”
จากนั้นพี่เดือนก็เดินไปอีกทางปล่อยให้เด็กชายภูมิเล่าความสามารถของเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียวนามว่าเบนเทนต่ออีกยาวเหยียดเลยทีเดียว
“ไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงคะเนี่ยน้องป่านเผลอแป๊บเดียวมีลูกแล้วหรอ แบบนี้คุณดินพี่ขอนะคะ”
“พี่แก้ว”
“พี่รู้ค่ะพี่ก็แซวไปงั้นแหละใช่มั้ยครับน้องภูมิ”
“ครับป้าแก้ว”
“ว้าย...บอกให้เรียกพี่ไงครับน้องภูมิไม่เอานะครับไม่เรียกป้านะครับ”
“ครับพี่แก้ว”
“อ้อน้องป่านคะเรื่องคุณดินน่ะ...พี่พูดจริงนะคะ”
“พี่แก้ว...”
“คุณดินคือใครครับป้าแก้ว...อุ้ย...พี่แก้ว”
“คุณดินน่ะหรอ.....คุณดินเป็น....เป็นแฟนพี่ป่านค่ะ”
“พี่แก้ว....”
“ตอนนี้ไม่อีกหน่อยก็ใช่ค่ะ....อิอิ”
พอปล่อยระเบิดลูกย่อมๆไว้แล้วพี่แก้วก็เดินจากไปอีกคน
“คุณดินแฟนพี่ป่านหล่อเท่าหนูไหมครับ”
เด็กชายภูมิตามขึ้นตามประสาเด็ก แต่ก็ทำเอาผู้ใหญ่อย่างฉันถึงกับหน้าแดงตอบไม่ถูกเลยทีเดียว
“เอ่อ...ไม่หรอกค่ะน้องภูมิหล่อกว่าเยอะเลย”
ทำไมตอบเด็กไปแบบนั้นล่ะป่านทำไมไม่บอกเด็กว่าที่จริงแล้วคุณดินไม่ใช่แฟนเธออย่างที่พี่แก้วบอกน้องภูมิไปต่างหาก......
ตาลายไปหมด นี่แหละนะที่เค้าว่ากันว่าความรักเข้าตาจนกระทั่ง....
“น้องป่าน....น้องป่าน...”
“เอ่อ...ค่ะพี่แก้ว”
“เค้าไปกันหมดแล้วค่ะนั่งเหม่ออยู่ได้พี่เรียกตั้งนาน”
“ไปกันหมดแล้วหรอคะ....”
“ค่ะหมดแล้ว อ่าว....แล้วนั่นจะไปไหนคะ.....”
ปากกาที่เค้าให้ยืมยังค้างเติ่งในมือฉัน ฉันต้องเอามันไปคืนเขาสิ แล้วนี่ไปไหนกันหมดแล้ว ฉันวิ่งออก
จากห้องประชุมทันทีหลังจากคำว่าออกไปกันหมดแล้วของพี่แก้ว เป้าหมายคือคุณดินเจ้าของปากกา
ในมือของฉัน
“โอ้ยน้องป่าน...เค้าไปแล้วค่ะ”
“ทำไมพี่แก้วไม่บอกป่านล่ะคะ แล้วนี่จะทำยังไงกับปากกาเค้าล่ะเนี่ย”
“เหม่ออยู่อย่างนั้นใครเขาพูดอะไรจะไปได้ยินอะไรคะ ปากกาน่ะค่อยคืนวันไปเที่ยวก็ได้ค่ะ แล้วรู้
รายละเอียดการเดินทางไหมค่ะเนี่ย คงจะไม่...เฮ้อ...นี่แหละน้า นี่ค่ะสมุดบันทึกพี่หยิบออกมาให้”
“เฮ้อ...ขอบคุณนะคะพี่แก้ว”
“รายละเอียดการเดินทางที่จะเป็นคนทำสรุปเดี๋ยวพี่จะส่งเข้าเมลล์ให้ทุกคนภายในวันพรุ่งนี้นะคะ”
หลังจากวันนั้นปากกาแท่งนี้ก็ถูกเก็บไว้อย่างดีในที่ที่ทำให้ฉันสามารถมองเห็นได้ง่าย แค่มองปากกาก็มีความสุขขนาดนี้ แล้วถ้าเปลี่ยนจากปากกาเป็นหน้าเค้าล่ะจะขนาดไหน......
...........เช้าวันศุกร์ก่อนเดินทาง...............
“ร้านหอมกรุ่นสวัสดีค่ะ”
ร้านกาแฟหอมกรุ่งเป็นร้านประจำในทุกวันหยุดของฉัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันใช้บริการร้านนี้สำหรับอาหารเช้าแบบง่ายๆแต่รสชาติอร่อยจนฉันอยากได้ร้านนี้ขึ้นเดอะวันเสียให้ได้
“อ่าวคุณป่านทำไมวันนี้ได้มาละคะไม่ใช่วันหยุดซะหน่อย”
“ค่ะ...พอดีว่าที่บริษัทจัดทริปเที่ยวเขาใหญ่น่ะค่ะเดินทางบ่ายโมงบก.ก็เลยให้เก็บของน่ะค่ะ”
“ดีจังเลยนะคะได้ไปเที่ยวกับที่ทำงาน แล้ววันนี้รับเป็นอะไรดีคะ”
“เหมือนเดิมค่ะ”
“สักครู่นะคะ”
เหมือนเดิม...ฉันมักจะสั่งแบบนี้ทุกครั้งถ้าเป็นร้านนี้ เพราะเป็นร้านประจำอีกทั้งอยู่ใกล้คอนโดที่พักของฉัน และลาเต้ร้อนๆกับเค้กนมสดก็คือเมนูเหมือนเดิมของฉัน...
“ได้แล้วค่ะ แต่วันนี้ขอเสนอเมนูแซนวิสทูน่านะคะเพราะว่าเค้กนมสดยังไม่เสร็จเลยค่ะ”
“ค่ะอะไรก็ได้เพราะร้านนี้อร่อยทุกอย่าง ป่านถึงอยากให้หอมกรุ่นลงเดอะวันไงคะ”
“ขอคิดดูก่อนนะคะ”
“อย่านานนักนะคะลูกค้ารออยู่”
“ค่ะ...แล้วนี่คุณป่านจะไปเขาใหญ่หรอคะ”
“ค่ะไปสองสามวัน”
“ช่วงนี้ที่นั่นหนาวนะคะอย่าลืมเอาเสื้อกันหนาวไปด้วย”
“จริงหรอคะ ป่านคิดว่าอาการคงไม่ต่างจากกรุงเทพฯเท่าไหร่ในกระเป๋าไม่มีเสื้อกันหนาวเลยคงต้องกลับไปเก็บเสื้อใหม่แล้วมั้งคะเนี่ย”
“หนาวค่ะอุณหภูมิคงประมาณ 15 องศามั้งคะ”
“ทำไมคุณน้ำรู้ล่ะคะ”
“พอดีว่าพี่ชายน้ำเขาพึ่งกลับจากเขาใหญ่น่ะค่ะ บอกว่าอากาศค่อนข้างหนาว แล้วนี่ก็พึ่งจะไปที่นั่นอีกรอบ”
“นั่นแน่มองหาใครอยู่หรือคะน้องป่าน” เสียงอันคุ้นหูของพี่แก้วทักขึ้นในขณะที่ฉันกำลังมองหาใครคนหนึ่ง คุณดิน...
“เปล่าซะหน่อยค่ะ”
“คุณดินไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับเราค่ะ แต่คุณดินเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วเพื่อจัดเตรียมสถานที่”
“ออ...แบบนี้นี่เอง”
“ไหนว่าไม่ได้มองหาใครไงคะ”
“โถ่พี่แก้วน่ะ”
พี่แก้วรู้ทันฉันไปหมดทุกอย่างจริงๆ
“พี่สาวครับพี่สาวกำลังเหยียบเจ้าเบนเทนของผมอยู่”
เสียงเล็กของเด็กที่ไหนไม่รู้เรียกฉันอยู่ข้างๆพร้อมกับมือเล็กๆที่ดึงที่ชายเสื้อของฉันอยู่ แต่เมื่อก้มดูตามที่หนูน้อยบอกก็ปรากฎว่าฉันกำลังเหยียบเอาเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียวเข้าให้อย่างจัง
“อุ้ย....จริงๆด้วยพี่สาวขอโทษด้วยนะคะ นี่ค่ะสติ๊กเกอร์”
“เขาเรียกเบนเทนครับ”
“ออ...เรียกเบนเทนหรือคะ”
แล้วเด็กน้อยก็พยายามอธิบายความสามารถของเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียนในมือว่าเก่งอย่างโน้นเก่งอย่างนี้
“น้องภูมิอยู่นี่นี่เองแม่ตามหาหนูอยู่นะลูก”
พี่เดือนฝ่ายบัญชีเดินตรงมาที่เด็กน้อยพร้อมกับอุ้มขึ้นมาในอ้อมกอด นี่คงเป็นลูกชายที่พี่เดือนบอกว่าขอพาไปด้วยเพราะไม่ใครช่วยดูแลให้ในช่วงที่ไม่อยู่จึงขอเอาลูกชายไปเที่ยวด้วยในครั้งนี้
“พี่ขอโทษด้วยนะคะน้องป่านที่น้องภูมิมากวน”
“ไม่เลยค่ะน้องภูมิไม่ได้กวนป่านเลยค่ะ”
“ใช่ครับคุณแม่หนูไม่ได้กวนพี่สาวซะหน่อยกำลังเล่าเรื่องเจ้าเบนให้พี่สาวฟังต่างหาก”
หนูน้อยพยายามอธิบายคนเป็นแม่
“น้องภูมิคะพี่ชื่อพี่ป่านนะคะ”
“สวัสดีครับพี่ป่าน ตั้งแต่วันนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะครับ”
“โอเคค่ะเราเป็นเพื่อนกัน” หนูน้อยยิ้มจนเห็นฟันขาวหมดทุกซี่
“คุณเดือนครับเชิญทางนี้หน่อยครับ”
เสียงบก.เรียกพี่เดือนจากท้ายรถอีกคัน
“น้องป่านคะงั้นพี่ฝากน้องภูมิแป็บนึงนะคะ น้องภูมิอย่าดื้อกับพี่ป่านนะคะเข้าใจไหม”
“หนูไม่ดื้อครับ”
จากนั้นพี่เดือนก็เดินไปอีกทางปล่อยให้เด็กชายภูมิเล่าความสามารถของเจ้าสติ๊กเกอร์สีเขียวนามว่าเบนเทนต่ออีกยาวเหยียดเลยทีเดียว
“ไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงคะเนี่ยน้องป่านเผลอแป๊บเดียวมีลูกแล้วหรอ แบบนี้คุณดินพี่ขอนะคะ”
“พี่แก้ว”
“พี่รู้ค่ะพี่ก็แซวไปงั้นแหละใช่มั้ยครับน้องภูมิ”
“ครับป้าแก้ว”
“ว้าย...บอกให้เรียกพี่ไงครับน้องภูมิไม่เอานะครับไม่เรียกป้านะครับ”
“ครับพี่แก้ว”
“อ้อน้องป่านคะเรื่องคุณดินน่ะ...พี่พูดจริงนะคะ”
“พี่แก้ว...”
“คุณดินคือใครครับป้าแก้ว...อุ้ย...พี่แก้ว”
“คุณดินน่ะหรอ.....คุณดินเป็น....เป็นแฟนพี่ป่านค่ะ”
“พี่แก้ว....”
“ตอนนี้ไม่อีกหน่อยก็ใช่ค่ะ....อิอิ”
พอปล่อยระเบิดลูกย่อมๆไว้แล้วพี่แก้วก็เดินจากไปอีกคน
“คุณดินแฟนพี่ป่านหล่อเท่าหนูไหมครับ”
เด็กชายภูมิตามขึ้นตามประสาเด็ก แต่ก็ทำเอาผู้ใหญ่อย่างฉันถึงกับหน้าแดงตอบไม่ถูกเลยทีเดียว
“เอ่อ...ไม่หรอกค่ะน้องภูมิหล่อกว่าเยอะเลย”
ทำไมตอบเด็กไปแบบนั้นล่ะป่านทำไมไม่บอกเด็กว่าที่จริงแล้วคุณดินไม่ใช่แฟนเธออย่างที่พี่แก้วบอกน้องภูมิไปต่างหาก......
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.ค. 2555, 22:11:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.ค. 2555, 22:11:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1463
| << รักที่ 1 ตอนที่ 2 -- แผ่นดิน ปฐวีกาลกุล -- | ตอนที่ 4 รู้จักอย่างเป็นทางการ >> |
Edelweiss 12 ก.ค. 2555, 11:09:41 น.
สงสัยว่าคนเขียนจะชอบชื่อ ป่าน แน่ ๆ เลย
ปล. ยังรอวิทวินอยู่นะคะ ^^
สงสัยว่าคนเขียนจะชอบชื่อ ป่าน แน่ ๆ เลย
ปล. ยังรอวิทวินอยู่นะคะ ^^
นางสาวปลาดาว 14 ก.ค. 2555, 09:00:34 น.
เป็นชื่อลูกศิษย์น่ะค่ะ สาวนวิทธวินไม่มีกำลังใจเขียนเลยค่ะ
เป็นชื่อลูกศิษย์น่ะค่ะ สาวนวิทธวินไม่มีกำลังใจเขียนเลยค่ะ