หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: เจ็บต้องทน
ภูชิสะแต่งกายใหม่หลังจากชำระกายสะอาดดีแล้ว ปรียาเข้าไปถึงในห้องเห็นเขาทำท่าเหมือนจะออกไปนอกบ้านจึงถาม
“ไปไหนคะคุณใหญ่”
“นัดกับหมอกำธร”
“พูดถึงเรื่องลูกที่จะเกิดมาหรือไงคะ” เธอประชดประชันหึงหวง
ภูชิสะกระตุกคิ้วใบหน้าเครียดบอกถึงอารมณ์ไม่ดี ปรียาเข้ามาสวมกอดรอบเอวเพรียวแกร่งซบหน้ากับอกกว้างคร่ำครวญ
“ปีกลัวว่าจะต้องเสียคุณไป”
“เสียไปไหน”
“นังคนนั้น มันเจ้ามารยามันต้องมีวิธีจับคุณจนอยู่”
“คุณก็รู้ว่าทุกอย่างอยู่ที่ผม” เขาปลดมือเธอออก ปรียาจับปลายมืออีกฝ่ายไว้ เอ่ยพ้ออย่างน้อยใจว่า
“เพราะทุกอย่างคุณตัดสินนะสิ ปีถึงได้กลัวใจคุณมาตลอด”
“ไปบ้านกำธรเถอะอย่าคิดอะไรในเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นเลย”
กล่าวแล้วทั้งสองจับจูงพากันออกไปยังจุดนัดพบ
สุภาพ มาถึงแล้ว เพราะนัดสังสรรค์กันวันนี้ ซึ่งเป็นบ้านสวนส้มร่มรื่นของกำธร แต่เจ้าของมาช้าด้วยติดงานคลินิก ผู้ช่วยแม่บ้านออกมาต้อนรับอย่างคุ้นเคยกันดี ระหว่างที่รอกำธร เพื่อนทั้งสองและหญิงสาว นั่งดื่อมกินกันไปก่อน ไม่นานนัก กำธร เลี้ยวรถเก๋งสีดำเข้ามาจอดในบ้าน เขามีคำถามอยากถามถึงมีนา แต่เมื่อเห็นปรียามาด้วยเขาจึงปิดปากเรื่องที่จะให้ภูชิสะพามีนาไปฝากครรภ์
จนเมื่อมีโอกาสเมื่อปรียาไปเข้าห้องน้ำจึงได้เอ่ย
“คนที่อยู่บ้านนายสบายดีมั้ยใหญ่”
“ไม่รู้”
“เฮ่ย กำลังท้องกำลังไส้ดูแลหน่อยเถอะ เอาบุญ พาไปฝากท้องซะ”
“ฉันไม่สนใจ”
“เด็กในท้องเป็นลูกของนายถ้าเกิดมาหัวใหญ่แขนลีบพิกลพิการ แกจะทำยังไง ปล่อยลอยแพหรือส่งคืนมีนาไป”
“ถ้าจะเป็นอย่างที่นายพูด ฉันทำจริงเด็กไม่สมบูรณ์ฉันก็ไม่เอาไว้ให้เป็นภาระ” ชายหนุ่มพูดอย่างคนปากแข็ง เพราะแท้ที่จริงแล้ว เขาให้โอกาสกับเด็กกำพร้ามาไม่น้อยแล้ว แต่ที่เลี้ยงดูเป็นน้องแท้ มีเพียงยุทธนาคนเดียว
หมอกำธรเป็นคนรู้นิสัยส่วนลึกของเพื่อนดีจึงย้อนเอาว่า
“ให้จริงอย่างปากเถอะ กลัวว่าไม่ทันออกจากท้องจะรีบควักหนีไม่ทันนะสิ แกมันคนรักเด็ก ทำไมฉันจะไม่รู้ เพียงแต่ความรักของแกมันเปลี่ยนทิศเปลี่ยนทางไปเท่านั้น”
หัวใจของเขากระตุกรุนแรง น้องชายที่เขาเลี้ยงดูมาแต่เล็กอายุต่างกันสิบปีเขาไม่เคยเห็นว่าเป็นน้อง เขาคิดว่าอคิราภ์คือลูกของเขา ทุกอย่างในชีวิตของน้องเขาจัดการให้ทั้งหมด แม้ไปขอผู้หญิง ไม่สำเร็จ เขาเป้นอย่างที่เพื่อนพูด แต่ไม่ยอมรับจึงนิ่ง
“คิดอะไรนานนักเล่าใหญ่” กำธรยักคิ้วให้สุภาพเป็นเชิงว่า โดนต้อนมากเข้า เดี๋ยวก็จนมุมแล้วเพื่อนเรา และเป็นเช่นที่เพื่อนคาดว่าอีกฝ่ายทนไม่ได้ แต่เป็นการไม่ทนด้วยการย้อนมาหาเรื่องอีกฝ่าย
“นายจะยั่วฉันทำไมกำธร พูดมากปากโดนกำปั้นแตกไป แล้วแกเย็บตัวเองได้หรือ”
“ทำมะโห” กำธรยกแก้วเหล้าขึ้นจิบบาง ๆ หากก็ยังดูยั่วอยู่ดี “แค่อยากเป้นกระจกสิบหกด้านให้แกเห็นใจตัวเองเท่านั้น
ภูชิสะขยับตอบ แต่ปรียากลับมา ทุกคนจึงเปลี่ยนไปพูดเรื่องงาน การขยายงานในทันที
ฝ่ายยุทธนาขับรถไปหาภูชิสะไม่พบ ขณะนั้นมีนากำลังเดินกลับบ้านจึงทักทายชายหนุ่มเขากระอักกระอวนชอบกล มีนาถามเรียบเรื่อยหากแฝงเศร้าในที
“คุณต้อมคงโกรธฉันไม่แพ้นายของคุณต้อมใช่มั้ยค่ะ”
“ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธคุณมีนา”
“ฉันเกลียดชื่อนั้นค่ะ”
“กลัวความจริง”
“จะไม่ให้โอกาสคนผิดได้แก้ตัวเลยหรือคะ”
เขาใจอ่อนไหวยวบ ความสวยใสเต็มไปด้วยความทุกข์เศร้าทาบทา ภูชิสะคงไม่เคยดูแลเอาใจใส่แม้ซักนิด และมีนาคงไม่ได้เตรียมตัว สำหรับร่างกายที่ขยายใหญ่ออกมา ดังนั้นเสื้อรัดรูปที่แต่งจึงปิดบังความเป็นแม่คนไม่ได้แล้ว
“คุณ จะอยู่อย่างนี้หรือมีนา” เขาถามห่วงใยจากใจ
มีนาจึงถอนใจโล่อก เพราะอย่างน้อย ผู้ชายคนนี้ไม่เกลียดเธอเข้ากระดูดดำ ดังเช่นภูชิสะเป็น
“ฉันจะคืนชีวิตคุณเล็กให้กับพี่ภูค่ะ”
“หลังจากนั้นล่ะ คุณจะทำอย่างไรต่อไป”
เธอเบนเบือนซ่อนความอ่อนแอหากยังเอ่อท้นจึงปาดทิ้ง แล้วกลับมามาฝืนยิ้มให้ยุทธนา เขาหดหู่ใจเพราะรอยยิ้มสวยนั้นเศร้าเหลือประมาณ
“เมื่อถึงเวลานั้นฉันคงได้รู้รสชาติของการถูกพรากสิ่งทีรักที่สุดนั้นเป็นอย่างไร”
“มีนา”
ยุทธนาครางเสียงเบาหวิว สงสารอีกฝ่ายจับใจ เขารู้ว่าชีวิตเด็กกำพร้าลำบากแค่ไหน แต่เขาไม่รู้ว่า แม่ที่โดนพรากลูกไปจากอก จะเจ็บปวดเพียงใด!
ที่กรุงเทพ
นุ่นและกันยาช่วยกันยัดสิ่งของชิ้นสุดท้ายเข้าไปในรถเก๋งจนเต็มคัน แม่บ้านบ่นออกมาว่า
“นุ่มต้องนั่งบนหลังคาหรือเปล่าคะคุณเมย์”
“เอากล่องวางไว้บนตัก ทนเอาหน่อย ร้องอยากกลับบ้านเองไม่ใช่หรือ”
“นุ่มหรือคุณเมย์ ที่ยอมเสียค่ามัดจำออกจากล้านเช่าก่อนกำหนด”
กันยาไม่โต้เถียงความจริงกับแม่บ้าน เพราะเธอเป็นฝ่ายทนไม่ได้ที่จะหนีน้องสาว ในที่สุดต้องย้ายตัวเองกลับบ้าน เพื่อรออีกฝ่าย
“คุณมายคงไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะคุณเมย์”
“ช่างมัน” สาววัยสามสิบกระแทกเสียงด้วยความขุ่นมัว “มันอยากหลงงวงงาไม่กลับบ้าน ไม่รักพี่สาวก็ช่างมัน”
“แต่พี่สาวรักและคิดถึงแทบตายแล้วใช่มั้ยคะ สองเดือนแล้วนี่”
“นุ่ม” กันยากระแทกสันยงเรียกแม่บ้าน”
“หุบปาก”นุ่มตอบ รู้ไปหมดทุกเรื่อง จากนั้นสองนายบ่าวจึงนั่งเงียบตลอดการเดินทางกลับบ้าน
บ้านนกยูง รกร้างอย่างน่าใจหาย นุ่มเอ่ยออกมาว่า
“ได้ทำบ้านหลังหักแน่นังนุ่มเอ๊ย”
“ฉันจะช่วย ไม่ต้องบ่นหรอก แต่ห้องยัยตัวดีไม่ต้องไปทำให้ ให้เขากลับมาทำเอง”
“ชาตินี้หรือชาติไหนก็ไม่รู้นะคะคุณเมย์”
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย กันยาอยากกรี๊ดให้โลกทั้งโลกสั่นสะเทือนถ้าเธอมีพลังมหาศาล เธอคิดถึงมีนา คิดห่วงใย และคิดเกลียดชังที่น้องสาวหลงผู้ชายจนไม่ยอมส่งข่าวมาหาพี่สาวคนนี้
“ผู้ชายมันมีอะไรดีนักหนา แค่มีหางข้างหน้าเท่านั้น”
“นั่นเขาไม่ได้เรียกว่าหางไม่ใช่หรือคะคุณเมย์”
แหม กันยาอดค้อนเคืองแม่บ้านผู้จับทุกประเด็นจากเธอเสียไม่ได้
“ไปตามเลยค่ะคุณเมย์ ไปเอาตัวคุณมายกลับมา”
“ไม่..”หญิงสาวกระแทกเสียงหนัก “อยากไปให้ไปฉันไม่มีทางไปง้อเด็ดขาด” กันยากล่าวออกมาแล้วรู้สึกน้ำตาอันร้อนผ่าวไหลย้อนอยู่ในอกในใจของเธอนั่นเอง
รุ่งอรุณหลายครั้งแล้วนับแต่มีนาเข้ามาอยู่บนเรือนเดียวกันกับภูชิสะ
เจ้าโต้งสองตัวโก่งคอขันบนรั่วไม้กั้นทาง ภูชิสะปิดปากหางก่อนจะยิ้มให้กับธรรมชาติไก่ตัวหนึ่งเงียบอีกตัวแข่งขัน เขาถอนสายตากลับทันที่ที่เห็นมีนาเดินจากเรือนคำหล้าตรงมาที่เรือนของเขา กระนั้นก็ยังเก็บภาพหญิงสวมชุดขาวเสื้อตึงจนเห็นหน้าท้องนูนกางเกงสี่ส่วนผ้ายืด เขา ผละจากที่ยืนเข้าห้องส่วนตัวไปทันที
ทำไมเธอยังไม่ชินชาต่อความเกลียดชังของเขา ยังคงเจ็บทนทำไมหนอ วิ่งกลับกรุงเทพฯไปเลยดีมั้ย
ชีวิตของอคิราภ์เล่า ใครจะคืนให้เขาเจ็บแค่นี้ไม่ได้เศษเสี้ยวของเขาหรอก
ภาพหญิงมีครรภ์ติดตาแม้จะล้างหน้าตาหลายครั้ง ในที่สุดวันนั้นเขาเข้าโรงงานไปสั่งให้ผู้จัดการพามีนาไปฝากครรภ์
“ดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ด้วยก็แล้วกันต้อม” เขาวางเงินให้จำนวนหนึ่ง
“เมื่อหลายวันก่อนผมไปหานายที่บ้าน ผมพบมีนา เธอตั้งใจจะไถ่โทษจริงๆนะพี่ใหญ่”
“อย่าพูดถึงมันเลยต้อม พี่ทำดีเพื่อเด็กในท้องได้แค่นี้เท่านั้น” เขาแสดงความเย็นชาออกมาให้เห็นจริงอย่างน้ำคำ ร่างใหญ่ขยับตัวพลางบอก “พี่ จะไปพบมิสเตอร์ไบรอัน แล้วจะกลับบ้านเลย”
ในเวลาต่อมา
มีนาพยักหน้ารับเมื่อยุทธนาบอกว่าจะพาไปฝากครรภ์และซื้อของใช้ตามคำสั่งพี่ชาย
“สี่เดือนแล้วเด็กแข็งแรงดีค่ะ ฟังหัวใจเต้นชัดเจน” สูตินารีแพทย์หญิงกลางคนกล่าว
“จะรู้มั้ยคะว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ยังอัลตราซาวน์ไม่ชัดเจนค่ะ แต่น่าจะเป็นผู้ชายถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์”
“เป็นผู้ชาย ผู้ชายแน่หรือคะ”
หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความยินดี แพทย์หญิงยิ้มให้ มีนาจึงพยักหน้ารับยิ้มหวานออกมาทันที
เวลาต่อมา
ยุทธนาถือถุงของใช้สำหรับมีนาขึ้นไปส่งบนเรือน ภูชิสะนั่งทำงานอยู่เงียบ แต่เงี่ยหูฟังสองหนุ่มสาวพูดกันกันเบาๆ บางครั้งแทรกเสียงหัวเราะบางๆดังให้ได้ยิน
ยุทธนาหยุดทักภูชิสะ
“พี่ใหญ่พบกับไบรอันแล้วหรือครับ”
“อือ เอาแฟ้มนี้ไปด้วยต้อม” เขาส่งงานให้
มีนาตรงรี่ไปหาภูชิสะเพื่อแจ้งข่าวดี แต่โดนภูชิสะตวัดตามองดุ เชิงปรามว่าอย่าเข้าใกล้ ทำให้หญิงสาวชะงัก
ท่าทีทั้งหมด และเดินถอยกายกลับไปอย่างช้าๆ
ยุทธนาเอ่ยปากคล้ายเป็นสื่อแทนมีนาเธอคงอยากบอกภูชิสะ แต่อีกฝ่ายรังเกียจที่จะคุยกับหญิงสาว
“เด็กแข็งแรงดี หมอคาดว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย”
มือใหญ่กุมปากกาแน่นมากขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัว หัวใจเต้นรัวเร็วและแรงจนกลัวยุทธนาจะได้ยิน หากสักครู่เขาเอ่ยเรียบๆ ถึงเรื่องงานเหมือนไม่รับรู้เรื่องที่ยุทธนาบอกกล่าว
“หาผู้ช่วยใหม่ได้หรือยัง”
“ครับกำลังหาอยู่ครับว่าแต่ดีนะครับพี่ใหญ่ อีกหน่อยบ้านพี่จะมีเด็กมาวิ่งเล่น” ยุทธนาสร้างบรรยากาศขึ้นมาใหม่หวังให้ภูชิสะ เห็นความดีของผู้ร้ายกลับใจ
“พี่จะตรวจดี เอ็น เอ” คนตัวโตพูดไม่ตรงกับใจตัวเอง แต่ในสมองอึงอนแต่คำว่าลูกชาย จะมาวิ่งเล่น
เวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ปรียาแต่งกายด้วยชุดวาบหวามชวนมอง ต่างจากที่เคยแต่งมา เธอถือกระเป๋าผ้ามาด้วย เมื่อปรียานั่งบนที่เท้าแขนกล้าหาญพอที่จะจูบข้างแก้มชายรูปงามอวดยุทธนา ทำให้ผู้จัดการหนุ่มขยับกายทำท่าเหมือนจะกลับ แอบลอบถอนใจสงสารหญิงที่จากไปได้สักครู่
เมื่อยุทธนาเหลือบมองไปทิศทางห้องของมีนา เขาได้เห็นม่านสีขาวจากหน้าต่างไหววูบปิดบัง จึงทำให้รู้ว่า มีนาเห็นการมาขงปรียาแล้ว ชายหนุ่มคนดี จึงคิดว่ามีนาจะทนทุกข์สักแค่ไหน และคิดต่อไปในแง่เดิมคือ ไม่ใช่แค่อยากชดใช้ชีวิตให้กับภูชิสะเท่านั้น แต่มีนารักภูชิสะขนาดยอมได้ทุกอย่าง
ยุทธนากลับออกไปแล้ว ภูชิสะผุดลุกขึ้นเพื่อคลายความเมื่อยลงบ้าง หญิงสาวร่างสูงโปร่ง แบบบาง เอ่ยปากบอกว่า
“ปีจะมาค้างที่นี่สักระยะนะคะคุณ”
“ตามใจสิ”
“คุณใหญ่” เธอยืนข้างเคียงสวมกอดร่างใหญ่แนบแน่น โอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มลงมาให้เขาก้มลงจูบบนริมฝีปากบางแต่งแต้มสีอ่อนน่ารัก
มีนาเดินจากกรอบหน้าต่าง เลิกแอบมองจากช่องผ้าม่าน เธอกดนิ้วที่ใจที่เหมือนถูกอะไรสักอย่างถูกบีบคั้นรุนแรง เธอเอ่ยกับตัวเองว่า
“ไม่เป็นไรเจ็บแค่นี้เอง เจ็บน้อยนิด”เธอก้มตัวลง เพราะมันไม่ได้เป้นอย่างที่เธอปลอบตัวเอง มันเจ็บมากทีเดียว เจ็บจนต้องเอนกายลงนั่ง และยืดตัวสูดลมหายใจเข้าปอดยาวนาน
“ เขาเจ็บและทรมานกว่าเรา เราต้องทนให้ได้”
ความรู้สึกประหลาดเมื้อท้องด้านขวาของเขาเต้นตุ้บ ๆ
“ลูก”เธอรีบเปิดหน้าท้องขึ้นดู จึงได้เห็นสิ่งที่เคลื่อนไหวภายใน ลูกของเธอบ่งอบกว่าเขามีชีวิตแล้ว และเขากำลังร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเธอ “ไม่เป็นไรลูกจ๋า แม่ทนได้ แม่อยู่กับหนู รักหนูที่สุดเลย”เธอกล่าวพลางลูบสิ่งที่เคลื่อนไหว และสิ่งนั้นค่อยเคลื่อนช้าลง ราวกับว่า ความเดือดเนื้อร้อนใจได้ถูกปลอบโยนลงแล้ว
แม่รู้สึกอย่างไร ลูกน้อยในครรภ์จะมีความรู้สึกดังนั้น มีนาเธอต้องเข้มแข็ง!!
การทำตัวให้เข้มแข็งของมีนาคือการเก็บตัวอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ ไม่ออกไปพบหน้าชายหญิงทั้งคู่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่า ปรียามาพักเพียงคืนเดียวแล้วก็กลับไป
ในครัวอีกสองวันต่อมา
แสนคำขว้างผักลงในกะละมัง หน้างอง้ำ คำหล้าเอ็ดหลานสาวที่แสดงกิริยาไม่ดีออกมา
“อะไรของแกนางแสนคำ ของกินเอามาขว้างเล่นได้ยังไง”
“ฉันสงสารคุณมีนานะน้าคำ”
“แกก็คิดถึงตอนที่คุณเล็กยิงตัวตาย หรือไม่ก็ตอนที่นายวิ่งทำงานคุ้มคลั่งเพราะข่มตานอนไม่ลงสิ จะได้เลิกสงสารคนอื่น”
“น้าดูนั่นสิ” เธอชี้ออกนอกประตูครัวไกลลิบ ๆ นั่น มีนาเดินไปตามทางสวนดอกไม้ทางเดินคดเคี้ยวสู่ลำธาร
“หนูเห็นคุณมีนาเดินไปทุกวัน หนูเคยแอบไปดูเธอนั่งพิงต้นไม้ข้างคลอง ลูบท้องแล้วก็ร้องไห้” คนเล่าถอนสะอื้นคว้ากะละมังผักไปที่อ่างล้างขัดถูแรงไม่กลัวช้ำ
“อีนี่จะบ้า”
“นายนั่นแหละบ้า แก้แค้นอย่างอื่นไม่ได้หรือไง ไปทำเธอท้องแล้วก็ทิ้ง”
“ก็คุณมีนาทำน้องเธอตาย”
“ต่อให้ไม่ใช่เพราะคุณมีนา คุณเล็กก็ต้องตายสักวันอยู่ดี คนอย่างคุณเล็กมีอะไรกระทบใจได้เสียที่ไหน พอไม่ได้ดังใจอะไรสักอย่างก็ขู่จะฆ่าตัวตาย คนเห็นแก่ตัว ไม่มีความคิดอย่างนี้ ยังไงก็ต้องฆ่าตัวตาย”
“อะไรนะ” เสียงห้าวตวาดดังด้วยโทสะ แสนคำหันไปมองแล้วตกใจจนเกือบช็อก
ภูชิสะยืนทำหน้าถมึงทึง เธอรีบเดินไปแอบคำหล้าเพื่อเป็นที่พึ่ง
“ฉันถามว่า แกพูดเรื่องอะไรแสนคำ”
“เอ่อหนูขอโทษค่ะนาย”
“แกว่าร้ายน้องชายของฉันถึงอย่างนี้เชียวหรือ หรือว่าแกเกลียดน้องฉัน ถ้าไม่พอใจก็ออกไป”
“ไม่ ไม่ออกค่ะนาย”
คำหล้ากลืนก้อนแข็งในคอด้วยความลำบากกลั้นใจถาม
“นายต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือคะจึงเอ่อเข้ามา”
เขาอยากมาหาคนที่หายไป เข้าใจว่าอยู่ในครัวจึงแกล้งลงมา แต่ได้ยินแสนคำรำพึงรำพันจนอดรนทนไม่ได้ต้องแสดงตัว ยังไม่ทันบอกความต้องการของตัวเอง ปรียาก็โผวิ่งเข้ามาจากที่หนึ่ง คว้าแขนภูชิสะพลางทำท่าดีใจเหมือนเด็กเล่นซ่อนหาแล้วพบฝ่ายตรงข้าม
“อยู่ที่นี่เอง”
“กลับมาแล้วหรือได้อะไรมาบ้างล่ะ”
“น้ำหอมของคุณไงคะไปค่ะ”
เธอจูงกึ่งลากภูชิสะจากไป แสนคำเหยียดปาก
“ชักเกลียดแล้วเนี่ย มาถี่ขึ้น เหมือนจะเป็นก้างขวางคอ”
“ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวได้ถูกฟ้าผ่าอีก”
คำหล้าต่อว่าหลานสาว แสนคำจึงหุบปากลงได้ทันที แต่สองน้าหลานไม่รู้เลยว่า คำพูดของแสนคำไม่ใช่สายลมที่พัดผ่านไปเฉยๆ มันกลับไปวนเวียนอยู่ในสมองของภูชิสะ อย่างไม่อาจปัดทิ้งให้ลืมได้เลย
คนอย่างคุณเล็กมีอะไรกระทบใจได้เสียที่ไหน ไม่ได้ดังใจก็ขู่จะฆ่าตัวตาย คนเห็นแก่ตัวคนไม่มีความคิด ยังไงก็ต้องฆ่าตัวตาย...
อคิราภ์เป็นคนเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง เขาเลี้ยงน้องมากับมือทำไมจะไม่รู้นิสัยในข้อนี้ แต่เขาเอาความเป็นกำพร้าของน้องมาส่งเป้นความรัก ความสงสาร อุ้มชูมาอย่างไม่ให้น้องได้ลิ้มรสความผิดหวัง
ไม่ว่ายังไงน้องชายต้องฆ่าตัวตาย แม้เรื่องน้อยนิดที่ไม่ได้ดังใจ
ไม่ใช่ไม่เคยทำ อคิราภ์ทำทุกอย่างให้ได้ดังใจ แม้แต่เคยเอาไฟมาลนตัวเอง อาละวาดไม่ให้ยุทธนาเรียกพี่ชายว่าพี่ ไม่ให้รักอีกฝ่าย
สายลม พร้อมฝนพรำลงมากระทบผิว ทำให้คนร่างใหญ่หนาวกว่าความเป็นจริง เมื่อเรื่องเก่ารื้อออกมาจากความทรงจำ
ถ้าพี่ใหญ่ไม่ให้ผมไปเมืองนอก ผมจะฆ่าตัวตาย
แม้แต่คืนที่พายุจัด จนไม่สามารถขับรถได้ เขาจึงเก็บกุญแจไม่ให้น้องวัยรุ่นได้ขับออกจากบ้านด้วยความคะนอง แต่อคิราภ์ยังเอามีดมาจ่อคอตัวเองจนเกิดแผล ขู่จะปาดคอตายถ้าพี่ชายไม่ตามใจให้เขาออกจากบ้านหรือไปส่ง คืนนั้นภูชิสะขับรถออกไปส่งน้องชายท่ามกลางพายุ เขาอยากลงโทษอีกฝ่าย แต่อคิราภ์กับอ้อน
ถึงไม่มีพ่อกับแม่ แต่ผมมีพี่ใหญ่ ผมพอแล้ว พี่ใหญ่เป็นทุกสิ่งในโลกนี้ของผม!!!
คำนั้นไม่ใช่คำชมที่เขาควรชื่นชอบ เพราะที่จริงแล้วมันคือดาบที่เขาปักไว้รอบตัวน้องชาย มันจึงเป็นอาวุธที่พร้อมฆ่าน้องชายเสมอเมื่อไม่ได้ดังใจ เขาไม่เคยทำให้น้องผิดหวัง เพราะไม่เคยผิดหวังนี้เองอคิราภ์จึงเห็นแก่ตัว และอ่อนแอ
ความผิดของมีนาหรือ ทั้งหมดเลยหรือ ชายหนุ่มย้อนคิด แล้วรีบสลัดความคิดออกโดยเร็ว หากว่า ยากเต็มที!!
เย็นมากแล้วปรียาคลอเคลียภูชิสะไม่ห่าง จนชายหนุ่มรู้สึกรำคาญใจ เพราะเขาอยากยืนคิดอะไรเงียบ ๆ ตามลำพัง เมื่อหญิงสาวเกาะแจ เขาจึงปลดแขนเธอออก ก้าวเดินลงจากเรือน ปรียาขยับตาม เขารู้เท่าจึงหันไปบอก “อย่าตาม ผมจะไปลำธารตามลำพัง” วาจาของเขาเป็นประกาศิตเสมอ
ปรียากัดริมฝีปากแน่นข่มความรู้สึกกระอักกระอวนเต็มกลืน
ภาพหญิงสาวในชุดคลุมท้องกำลังจัดเก็บของกระจุกกระจิกลงตะกร้า พับเก็บเสื่อปูเป็นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หิ้วได้ไม่ลำบาก แสนคำพูดว่ามาทุกวันเพื่อทำงานถักของชิ้นเล็ก ๆปรากฏแก่สายตาของภูชิสะ ซึ่ง หลบไม่ให้เธอรู้ว่าเขามาแอบมองทุกอากัปกิริยาของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่า แม่ของลูก
มีนาพาร่างอวบมากขึ้นเพราะมีครรภ์ แต่เธอกลับสวยยิ่งนัก หญิงสาวเดินผ่านทางขึ้นเรือน ปรียาตวัดสายตาค้อนเคืองหญิงมีครรภ์ ก่อนจะเดินหนีไป แสนคำถือถาดอาหารขึ้นไปให้มีนา วันนี้สาวใช้ทักทายปราศรัยอีกฝ่ายเป็นอันดี
“คุณผู้หญิงจะให้แสนทำอะไรเพิ่มก็บอกนะคะ คุณหนูในท้องจะได้อ้วน ๆ”
มีนายิ้มให้อีกฝ่าย ซึ่งซุกซนหยิบจับของประดิษฐ์ในตะกร้า
“หมวกหรือค่ะโอ้โหสองชิ้นเลย”
“เอาไว้สำรอง” เธอบอกเล่าด้วยความยินดีแสนคำรีบถลามาคุกเข่าข้างเก้าอี้นั่งของมีนาจนเธอต้องชักเท้าหลบ
“เหรอคะแล้วผู้หญิงหรือผู้ชายคะคุณ”
“ไม่รู้สิพึ่งสี่เดือน”
“หนูจับได้มั้ยคุณผู้หญิง”
“เอาสิ” มีนาอนุญาต
เธอรู้สึกอบอุ่นใจที่มีเพื่อนแสนคำทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงพี่สาว และนุ่ม ป่านนี้ พี่เมย์คนดีของเธอจะเป็นอย่างไร หายโกรธน้องสาวคนนี้หรือยัง เธอไม่อยากให้พี่สาวมาเห็นสภาพของความเป้นอยู่ของเธอไม่อยากให้พี่เมย์คนดีได้รู้ว่าเธอมีครรภ์ และคิดยกสายเลือดชดใช้ชีวิตคืนให้กับภูชิสะที่ต้องเสียอคิราภ์ไป เพราะความปากพล่อย ไร้ความรับผิดชอบของเธอเอง
แสนคำลูบท้องอีกฝ่ายให้เผชิญเด็กในท้องดิ้นสาวใช้หัวเราะคิกตื่นเต้น
“ว้ายคุณผู้หญิงน้องดิ้นด้วยค่ะดิ้นแรงด้วย”
เสียงของแสนคำไม่เบานัก จึงทำให้คนร่างใหญ่ที่กำลังเดินผ่านห้องถึงกับชะงักฟัง
“หนูว่าผู้ชายแน่ ๆ แค่สี่เดือนยังดิ้นตุ้บตั้บขนาดนี้ สงสัยจะซนน่าดูเลยนะคะ คุณผู้หญิงทานมาก ๆ โดยเฉพาะนม เพราะเรามีโรงงานของเราเอง”
“เธอนี่ตลกดีนะ ทำให้ฉันคิดถึงนุ่นคนที่บ้านเขาคล้าย ๆ แสนคำนี่แหละ”
“แล้วคุณผู้หญิงจะกลับบ้านมั้ยคะ”
“บ้านเหรอ” เธอครางแผ่วเบา
“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่สิคะ อยู่เลี้ยงคุณหนู”
มีนาไม่ตอบผู้ช่วยแม่บ้าน แต่เธอรู้สึกถึงความรักใคร่ผูกพันในสายเลือด ยิ่งนับวันความรักที่มีให้ลูกน้อยในครรภ์ยิ่งมีมากขึ้นมากมายนัก และถ้าวันนั้นมาถึง เธอจะเฉือนหัวใจเพื่อคืนชีวิตให้กับอคิราภ์เธอจะทำได้ดังใจหมายละหรือ
แต่เพราะมีนาเงียบจึงทำให้ภูชิสะไม่ไว้ใจ คำว่าบ้าน ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงหญิงสาว แต่งตัวแก่เกินวัย ท่าทางเอาเรื่องไม่กลัวคน และพร้อมจะต่อกรกับเขา ผู้หญิงคนนั้นรักน้องสาวคนนี้ ถ้ามีนากลับบ้าน
แต่ไม่แน่ว่า หรือบางทีผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้ว่ามีนามีครรภ์ ถ้ารู้...ต้องไม่ยอมแน่ ผู้หญิงคนนั้นกับเขาเหมือนกันตรงที่รักน้องสุดชีวิต!!!
แสนคำเอ่ยกับมีนาว่า
“แสนออกไปก่อนนะคะ คุณผู้หญิงทานอาหารให้หมดนะคะ น้องจะได้แข็งแรง”
คำของสาวใช้ ทำให้ภูชิสะรีบพาตัวเองออกห่างจากห้องของมีนาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายร่างใหญ่สาวเท้าลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว
เวลานั้นยุทธนาถือกระเช้าของขวัญของฝากมีนา มาที่เรือนของภูชิสะ แสนคำรับของไปจัดเก็บพร้อมเชิญมีนาออกมารับแขก จากนั้นผู้ช่วยแม่บ้านรอรับใช้ไม่ห่าง
มีนาทักถามผู้จัดการคนดี
“คุณต้อมไปไหนคะ”
“มาหาพี่ใหญ่ครับแล้วก็เลยมาเยี่ยมคุณมีนา สบายดีมั้ยครับ”
“ค่ะสบายดี” เธอบอกเสียงอ่อน ท่าทางดูเหนื่อยหน่าย
ทำให้ชายหนุ่ม ส่ายหน้า เพราะเห็นแก่สายตาตนเองว่าหญิงสาวมีความรู้สึกเช่นใด ท่าทางอมทุกข์นี้หรือที่ว่าสบายดี ภูชิสะจะใจดำไปถึงไหนกันหนอผู้หญิงคนนี้กำลังท้องลูกของพี่ใหญ่เองแท้ ๆ ชายหนุ่มหยุดคิด กลับเข้าข้อสนทนา
“อ่านหนังสืออะไรครับ”
“อ๋อ” เธอหัวเราะในลำคอแต่ไม่ยอมให้ดูว่าหนังสืออะไร ขณะนั้นภูชิสะทำเดินโย่งขึ้นเรือน ราวกับว่าเพิ่งขึ้นมาใหม่ แต่การกระทำของชายหนุ่มตกอยู่ในสายตาของปรียามองผ่านกระจกใส เธอรีบออกมาดักหน้าอีกฝ่าย แต่ภูชิสะทักน้องบุญธรรมเสียก่อน มีนายังไม่ทันตอบ ภูชิสะกล่าวแทรกขึ้นก่อน
“มีอะไรต้อม”
“ผมมีธุระต้องลงกรุงเทพฯหลายวันครับพี่”
“อืมม์แล้วผู้ช่วยได้หรือยัง”
“ยังหาไม่ถูกใจเลยครับนาย ถ้าคุณมีนาแข็งแรงกว่านี้ก็ดีอาจจะฝากได้ คุณมีนาเก่งมาก”
“ให้มายไปทำให้ก็ได้ค่ะ” เธอเอ่ยกับภูชิสะ “มายทำไหวค่ะงานไม่ได้หนักอะไร”
“ไม่ต้องยุ่ง” ภูชิสะ ตะคอกกลับ “อยู่ในส่วนของเธอจนหมดธุระ แล้วก็ไปจากบ้านของฉัน แต่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเปรียบหรอก ฉันจะให้เงินค่าอุ้มท้องจนสมใจเธอเลย”
คำตอบนั้นทำให้ ปรียายิ้มเยาะหญิงสาว มีนาเหลือบสายตามาเห็นพอดี เธอจึงรู้สึกร้อนผ่าวราวถูกแดดกลางทะเลทรายลวกทั้งร่าง ดังนั้นมีนาจึงผุดลุกจากเก้าอี้นั่ง ยุทธนาขยับเก้าอี้ให้อีกฝ่ายด้วยความเห็นใจ
“คุณมีนาจะไปตรวจอีกเมื่อไหร่ครับ”
“พี่เปลี่ยนมาให้หมอที่อนามัยมาตรวจให้ถึงที่บ้านแล้ว พรุ่งนี้ข้าวของเครื่องใช้อะไรถ้าอยากได้ก็เขียนฝากคำแปงไปจัดการให้” ภูชิสะเป็นฝ่ายบอกแทนทั้งหมด และจัดการทุกอย่างเพราะเริ่มไม่ไว้ใจและกักบริเวณ พลางเหลือบมองครรภ์ของเธอเริ่มนูนขึ้นมาจนเห็นชัดแล้ว
ปรียาคล้องแขนภูชิสะ เดินไปยังห้องส่วนตัว แสนคำเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอเข้าข้างมีนาเต็มที่ ดังนั้นจึงโกรธแทน และกระแทกเท้า เดินหน้าง้ำไปบ่นให้น้าสาวฟังที่ครัวบ้านของคนที่จากไป
“ใจดำใจดำที่สุด” แสนคำพร่ำว่าจนคำหล้าต้องถาม
“อะไรอีกนางแสนคำ”
“นายใจรายใจดำที่สุด พูดอะไรออกมาแต่ละคำไม่คิดถึงใจคุณผู้หญิงเลย หนูเป็นคนอื่นยังแทบน้ำตาร่วง คิดดูสิน้าว่า คนกำลังท้องกำลังไส้จะเจ็บแค่ไหน”
“มัวแต่เอ็นดูเขาเอ็นเราจะขาด ถ้านายได้ยินอีกครั้งล่ะก็เอ็งแย่แน่นางแสนคำ”
แสนคำหุบปากโดยพลัน!!
“ไปไหนคะคุณใหญ่”
“นัดกับหมอกำธร”
“พูดถึงเรื่องลูกที่จะเกิดมาหรือไงคะ” เธอประชดประชันหึงหวง
ภูชิสะกระตุกคิ้วใบหน้าเครียดบอกถึงอารมณ์ไม่ดี ปรียาเข้ามาสวมกอดรอบเอวเพรียวแกร่งซบหน้ากับอกกว้างคร่ำครวญ
“ปีกลัวว่าจะต้องเสียคุณไป”
“เสียไปไหน”
“นังคนนั้น มันเจ้ามารยามันต้องมีวิธีจับคุณจนอยู่”
“คุณก็รู้ว่าทุกอย่างอยู่ที่ผม” เขาปลดมือเธอออก ปรียาจับปลายมืออีกฝ่ายไว้ เอ่ยพ้ออย่างน้อยใจว่า
“เพราะทุกอย่างคุณตัดสินนะสิ ปีถึงได้กลัวใจคุณมาตลอด”
“ไปบ้านกำธรเถอะอย่าคิดอะไรในเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นเลย”
กล่าวแล้วทั้งสองจับจูงพากันออกไปยังจุดนัดพบ
สุภาพ มาถึงแล้ว เพราะนัดสังสรรค์กันวันนี้ ซึ่งเป็นบ้านสวนส้มร่มรื่นของกำธร แต่เจ้าของมาช้าด้วยติดงานคลินิก ผู้ช่วยแม่บ้านออกมาต้อนรับอย่างคุ้นเคยกันดี ระหว่างที่รอกำธร เพื่อนทั้งสองและหญิงสาว นั่งดื่อมกินกันไปก่อน ไม่นานนัก กำธร เลี้ยวรถเก๋งสีดำเข้ามาจอดในบ้าน เขามีคำถามอยากถามถึงมีนา แต่เมื่อเห็นปรียามาด้วยเขาจึงปิดปากเรื่องที่จะให้ภูชิสะพามีนาไปฝากครรภ์
จนเมื่อมีโอกาสเมื่อปรียาไปเข้าห้องน้ำจึงได้เอ่ย
“คนที่อยู่บ้านนายสบายดีมั้ยใหญ่”
“ไม่รู้”
“เฮ่ย กำลังท้องกำลังไส้ดูแลหน่อยเถอะ เอาบุญ พาไปฝากท้องซะ”
“ฉันไม่สนใจ”
“เด็กในท้องเป็นลูกของนายถ้าเกิดมาหัวใหญ่แขนลีบพิกลพิการ แกจะทำยังไง ปล่อยลอยแพหรือส่งคืนมีนาไป”
“ถ้าจะเป็นอย่างที่นายพูด ฉันทำจริงเด็กไม่สมบูรณ์ฉันก็ไม่เอาไว้ให้เป็นภาระ” ชายหนุ่มพูดอย่างคนปากแข็ง เพราะแท้ที่จริงแล้ว เขาให้โอกาสกับเด็กกำพร้ามาไม่น้อยแล้ว แต่ที่เลี้ยงดูเป็นน้องแท้ มีเพียงยุทธนาคนเดียว
หมอกำธรเป็นคนรู้นิสัยส่วนลึกของเพื่อนดีจึงย้อนเอาว่า
“ให้จริงอย่างปากเถอะ กลัวว่าไม่ทันออกจากท้องจะรีบควักหนีไม่ทันนะสิ แกมันคนรักเด็ก ทำไมฉันจะไม่รู้ เพียงแต่ความรักของแกมันเปลี่ยนทิศเปลี่ยนทางไปเท่านั้น”
หัวใจของเขากระตุกรุนแรง น้องชายที่เขาเลี้ยงดูมาแต่เล็กอายุต่างกันสิบปีเขาไม่เคยเห็นว่าเป็นน้อง เขาคิดว่าอคิราภ์คือลูกของเขา ทุกอย่างในชีวิตของน้องเขาจัดการให้ทั้งหมด แม้ไปขอผู้หญิง ไม่สำเร็จ เขาเป้นอย่างที่เพื่อนพูด แต่ไม่ยอมรับจึงนิ่ง
“คิดอะไรนานนักเล่าใหญ่” กำธรยักคิ้วให้สุภาพเป็นเชิงว่า โดนต้อนมากเข้า เดี๋ยวก็จนมุมแล้วเพื่อนเรา และเป็นเช่นที่เพื่อนคาดว่าอีกฝ่ายทนไม่ได้ แต่เป็นการไม่ทนด้วยการย้อนมาหาเรื่องอีกฝ่าย
“นายจะยั่วฉันทำไมกำธร พูดมากปากโดนกำปั้นแตกไป แล้วแกเย็บตัวเองได้หรือ”
“ทำมะโห” กำธรยกแก้วเหล้าขึ้นจิบบาง ๆ หากก็ยังดูยั่วอยู่ดี “แค่อยากเป้นกระจกสิบหกด้านให้แกเห็นใจตัวเองเท่านั้น
ภูชิสะขยับตอบ แต่ปรียากลับมา ทุกคนจึงเปลี่ยนไปพูดเรื่องงาน การขยายงานในทันที
ฝ่ายยุทธนาขับรถไปหาภูชิสะไม่พบ ขณะนั้นมีนากำลังเดินกลับบ้านจึงทักทายชายหนุ่มเขากระอักกระอวนชอบกล มีนาถามเรียบเรื่อยหากแฝงเศร้าในที
“คุณต้อมคงโกรธฉันไม่แพ้นายของคุณต้อมใช่มั้ยค่ะ”
“ผมจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธคุณมีนา”
“ฉันเกลียดชื่อนั้นค่ะ”
“กลัวความจริง”
“จะไม่ให้โอกาสคนผิดได้แก้ตัวเลยหรือคะ”
เขาใจอ่อนไหวยวบ ความสวยใสเต็มไปด้วยความทุกข์เศร้าทาบทา ภูชิสะคงไม่เคยดูแลเอาใจใส่แม้ซักนิด และมีนาคงไม่ได้เตรียมตัว สำหรับร่างกายที่ขยายใหญ่ออกมา ดังนั้นเสื้อรัดรูปที่แต่งจึงปิดบังความเป็นแม่คนไม่ได้แล้ว
“คุณ จะอยู่อย่างนี้หรือมีนา” เขาถามห่วงใยจากใจ
มีนาจึงถอนใจโล่อก เพราะอย่างน้อย ผู้ชายคนนี้ไม่เกลียดเธอเข้ากระดูดดำ ดังเช่นภูชิสะเป็น
“ฉันจะคืนชีวิตคุณเล็กให้กับพี่ภูค่ะ”
“หลังจากนั้นล่ะ คุณจะทำอย่างไรต่อไป”
เธอเบนเบือนซ่อนความอ่อนแอหากยังเอ่อท้นจึงปาดทิ้ง แล้วกลับมามาฝืนยิ้มให้ยุทธนา เขาหดหู่ใจเพราะรอยยิ้มสวยนั้นเศร้าเหลือประมาณ
“เมื่อถึงเวลานั้นฉันคงได้รู้รสชาติของการถูกพรากสิ่งทีรักที่สุดนั้นเป็นอย่างไร”
“มีนา”
ยุทธนาครางเสียงเบาหวิว สงสารอีกฝ่ายจับใจ เขารู้ว่าชีวิตเด็กกำพร้าลำบากแค่ไหน แต่เขาไม่รู้ว่า แม่ที่โดนพรากลูกไปจากอก จะเจ็บปวดเพียงใด!
ที่กรุงเทพ
นุ่นและกันยาช่วยกันยัดสิ่งของชิ้นสุดท้ายเข้าไปในรถเก๋งจนเต็มคัน แม่บ้านบ่นออกมาว่า
“นุ่มต้องนั่งบนหลังคาหรือเปล่าคะคุณเมย์”
“เอากล่องวางไว้บนตัก ทนเอาหน่อย ร้องอยากกลับบ้านเองไม่ใช่หรือ”
“นุ่มหรือคุณเมย์ ที่ยอมเสียค่ามัดจำออกจากล้านเช่าก่อนกำหนด”
กันยาไม่โต้เถียงความจริงกับแม่บ้าน เพราะเธอเป็นฝ่ายทนไม่ได้ที่จะหนีน้องสาว ในที่สุดต้องย้ายตัวเองกลับบ้าน เพื่อรออีกฝ่าย
“คุณมายคงไม่กลับมาแล้วล่ะค่ะคุณเมย์”
“ช่างมัน” สาววัยสามสิบกระแทกเสียงด้วยความขุ่นมัว “มันอยากหลงงวงงาไม่กลับบ้าน ไม่รักพี่สาวก็ช่างมัน”
“แต่พี่สาวรักและคิดถึงแทบตายแล้วใช่มั้ยคะ สองเดือนแล้วนี่”
“นุ่ม” กันยากระแทกสันยงเรียกแม่บ้าน”
“หุบปาก”นุ่มตอบ รู้ไปหมดทุกเรื่อง จากนั้นสองนายบ่าวจึงนั่งเงียบตลอดการเดินทางกลับบ้าน
บ้านนกยูง รกร้างอย่างน่าใจหาย นุ่มเอ่ยออกมาว่า
“ได้ทำบ้านหลังหักแน่นังนุ่มเอ๊ย”
“ฉันจะช่วย ไม่ต้องบ่นหรอก แต่ห้องยัยตัวดีไม่ต้องไปทำให้ ให้เขากลับมาทำเอง”
“ชาตินี้หรือชาติไหนก็ไม่รู้นะคะคุณเมย์”
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย กันยาอยากกรี๊ดให้โลกทั้งโลกสั่นสะเทือนถ้าเธอมีพลังมหาศาล เธอคิดถึงมีนา คิดห่วงใย และคิดเกลียดชังที่น้องสาวหลงผู้ชายจนไม่ยอมส่งข่าวมาหาพี่สาวคนนี้
“ผู้ชายมันมีอะไรดีนักหนา แค่มีหางข้างหน้าเท่านั้น”
“นั่นเขาไม่ได้เรียกว่าหางไม่ใช่หรือคะคุณเมย์”
แหม กันยาอดค้อนเคืองแม่บ้านผู้จับทุกประเด็นจากเธอเสียไม่ได้
“ไปตามเลยค่ะคุณเมย์ ไปเอาตัวคุณมายกลับมา”
“ไม่..”หญิงสาวกระแทกเสียงหนัก “อยากไปให้ไปฉันไม่มีทางไปง้อเด็ดขาด” กันยากล่าวออกมาแล้วรู้สึกน้ำตาอันร้อนผ่าวไหลย้อนอยู่ในอกในใจของเธอนั่นเอง
รุ่งอรุณหลายครั้งแล้วนับแต่มีนาเข้ามาอยู่บนเรือนเดียวกันกับภูชิสะ
เจ้าโต้งสองตัวโก่งคอขันบนรั่วไม้กั้นทาง ภูชิสะปิดปากหางก่อนจะยิ้มให้กับธรรมชาติไก่ตัวหนึ่งเงียบอีกตัวแข่งขัน เขาถอนสายตากลับทันที่ที่เห็นมีนาเดินจากเรือนคำหล้าตรงมาที่เรือนของเขา กระนั้นก็ยังเก็บภาพหญิงสวมชุดขาวเสื้อตึงจนเห็นหน้าท้องนูนกางเกงสี่ส่วนผ้ายืด เขา ผละจากที่ยืนเข้าห้องส่วนตัวไปทันที
ทำไมเธอยังไม่ชินชาต่อความเกลียดชังของเขา ยังคงเจ็บทนทำไมหนอ วิ่งกลับกรุงเทพฯไปเลยดีมั้ย
ชีวิตของอคิราภ์เล่า ใครจะคืนให้เขาเจ็บแค่นี้ไม่ได้เศษเสี้ยวของเขาหรอก
ภาพหญิงมีครรภ์ติดตาแม้จะล้างหน้าตาหลายครั้ง ในที่สุดวันนั้นเขาเข้าโรงงานไปสั่งให้ผู้จัดการพามีนาไปฝากครรภ์
“ดูแลเรื่องเสื้อผ้าให้ด้วยก็แล้วกันต้อม” เขาวางเงินให้จำนวนหนึ่ง
“เมื่อหลายวันก่อนผมไปหานายที่บ้าน ผมพบมีนา เธอตั้งใจจะไถ่โทษจริงๆนะพี่ใหญ่”
“อย่าพูดถึงมันเลยต้อม พี่ทำดีเพื่อเด็กในท้องได้แค่นี้เท่านั้น” เขาแสดงความเย็นชาออกมาให้เห็นจริงอย่างน้ำคำ ร่างใหญ่ขยับตัวพลางบอก “พี่ จะไปพบมิสเตอร์ไบรอัน แล้วจะกลับบ้านเลย”
ในเวลาต่อมา
มีนาพยักหน้ารับเมื่อยุทธนาบอกว่าจะพาไปฝากครรภ์และซื้อของใช้ตามคำสั่งพี่ชาย
“สี่เดือนแล้วเด็กแข็งแรงดีค่ะ ฟังหัวใจเต้นชัดเจน” สูตินารีแพทย์หญิงกลางคนกล่าว
“จะรู้มั้ยคะว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ยังอัลตราซาวน์ไม่ชัดเจนค่ะ แต่น่าจะเป็นผู้ชายถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์”
“เป็นผู้ชาย ผู้ชายแน่หรือคะ”
หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความยินดี แพทย์หญิงยิ้มให้ มีนาจึงพยักหน้ารับยิ้มหวานออกมาทันที
เวลาต่อมา
ยุทธนาถือถุงของใช้สำหรับมีนาขึ้นไปส่งบนเรือน ภูชิสะนั่งทำงานอยู่เงียบ แต่เงี่ยหูฟังสองหนุ่มสาวพูดกันกันเบาๆ บางครั้งแทรกเสียงหัวเราะบางๆดังให้ได้ยิน
ยุทธนาหยุดทักภูชิสะ
“พี่ใหญ่พบกับไบรอันแล้วหรือครับ”
“อือ เอาแฟ้มนี้ไปด้วยต้อม” เขาส่งงานให้
มีนาตรงรี่ไปหาภูชิสะเพื่อแจ้งข่าวดี แต่โดนภูชิสะตวัดตามองดุ เชิงปรามว่าอย่าเข้าใกล้ ทำให้หญิงสาวชะงัก
ท่าทีทั้งหมด และเดินถอยกายกลับไปอย่างช้าๆ
ยุทธนาเอ่ยปากคล้ายเป็นสื่อแทนมีนาเธอคงอยากบอกภูชิสะ แต่อีกฝ่ายรังเกียจที่จะคุยกับหญิงสาว
“เด็กแข็งแรงดี หมอคาดว่าจะเป็นเด็กผู้ชาย”
มือใหญ่กุมปากกาแน่นมากขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัว หัวใจเต้นรัวเร็วและแรงจนกลัวยุทธนาจะได้ยิน หากสักครู่เขาเอ่ยเรียบๆ ถึงเรื่องงานเหมือนไม่รับรู้เรื่องที่ยุทธนาบอกกล่าว
“หาผู้ช่วยใหม่ได้หรือยัง”
“ครับกำลังหาอยู่ครับว่าแต่ดีนะครับพี่ใหญ่ อีกหน่อยบ้านพี่จะมีเด็กมาวิ่งเล่น” ยุทธนาสร้างบรรยากาศขึ้นมาใหม่หวังให้ภูชิสะ เห็นความดีของผู้ร้ายกลับใจ
“พี่จะตรวจดี เอ็น เอ” คนตัวโตพูดไม่ตรงกับใจตัวเอง แต่ในสมองอึงอนแต่คำว่าลูกชาย จะมาวิ่งเล่น
เวลาเดียวกันนั้นเอง ที่ปรียาแต่งกายด้วยชุดวาบหวามชวนมอง ต่างจากที่เคยแต่งมา เธอถือกระเป๋าผ้ามาด้วย เมื่อปรียานั่งบนที่เท้าแขนกล้าหาญพอที่จะจูบข้างแก้มชายรูปงามอวดยุทธนา ทำให้ผู้จัดการหนุ่มขยับกายทำท่าเหมือนจะกลับ แอบลอบถอนใจสงสารหญิงที่จากไปได้สักครู่
เมื่อยุทธนาเหลือบมองไปทิศทางห้องของมีนา เขาได้เห็นม่านสีขาวจากหน้าต่างไหววูบปิดบัง จึงทำให้รู้ว่า มีนาเห็นการมาขงปรียาแล้ว ชายหนุ่มคนดี จึงคิดว่ามีนาจะทนทุกข์สักแค่ไหน และคิดต่อไปในแง่เดิมคือ ไม่ใช่แค่อยากชดใช้ชีวิตให้กับภูชิสะเท่านั้น แต่มีนารักภูชิสะขนาดยอมได้ทุกอย่าง
ยุทธนากลับออกไปแล้ว ภูชิสะผุดลุกขึ้นเพื่อคลายความเมื่อยลงบ้าง หญิงสาวร่างสูงโปร่ง แบบบาง เอ่ยปากบอกว่า
“ปีจะมาค้างที่นี่สักระยะนะคะคุณ”
“ตามใจสิ”
“คุณใหญ่” เธอยืนข้างเคียงสวมกอดร่างใหญ่แนบแน่น โอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มลงมาให้เขาก้มลงจูบบนริมฝีปากบางแต่งแต้มสีอ่อนน่ารัก
มีนาเดินจากกรอบหน้าต่าง เลิกแอบมองจากช่องผ้าม่าน เธอกดนิ้วที่ใจที่เหมือนถูกอะไรสักอย่างถูกบีบคั้นรุนแรง เธอเอ่ยกับตัวเองว่า
“ไม่เป็นไรเจ็บแค่นี้เอง เจ็บน้อยนิด”เธอก้มตัวลง เพราะมันไม่ได้เป้นอย่างที่เธอปลอบตัวเอง มันเจ็บมากทีเดียว เจ็บจนต้องเอนกายลงนั่ง และยืดตัวสูดลมหายใจเข้าปอดยาวนาน
“ เขาเจ็บและทรมานกว่าเรา เราต้องทนให้ได้”
ความรู้สึกประหลาดเมื้อท้องด้านขวาของเขาเต้นตุ้บ ๆ
“ลูก”เธอรีบเปิดหน้าท้องขึ้นดู จึงได้เห็นสิ่งที่เคลื่อนไหวภายใน ลูกของเธอบ่งอบกว่าเขามีชีวิตแล้ว และเขากำลังร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับเธอ “ไม่เป็นไรลูกจ๋า แม่ทนได้ แม่อยู่กับหนู รักหนูที่สุดเลย”เธอกล่าวพลางลูบสิ่งที่เคลื่อนไหว และสิ่งนั้นค่อยเคลื่อนช้าลง ราวกับว่า ความเดือดเนื้อร้อนใจได้ถูกปลอบโยนลงแล้ว
แม่รู้สึกอย่างไร ลูกน้อยในครรภ์จะมีความรู้สึกดังนั้น มีนาเธอต้องเข้มแข็ง!!
การทำตัวให้เข้มแข็งของมีนาคือการเก็บตัวอยู่ในห้องอย่างเงียบๆ ไม่ออกไปพบหน้าชายหญิงทั้งคู่ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่า ปรียามาพักเพียงคืนเดียวแล้วก็กลับไป
ในครัวอีกสองวันต่อมา
แสนคำขว้างผักลงในกะละมัง หน้างอง้ำ คำหล้าเอ็ดหลานสาวที่แสดงกิริยาไม่ดีออกมา
“อะไรของแกนางแสนคำ ของกินเอามาขว้างเล่นได้ยังไง”
“ฉันสงสารคุณมีนานะน้าคำ”
“แกก็คิดถึงตอนที่คุณเล็กยิงตัวตาย หรือไม่ก็ตอนที่นายวิ่งทำงานคุ้มคลั่งเพราะข่มตานอนไม่ลงสิ จะได้เลิกสงสารคนอื่น”
“น้าดูนั่นสิ” เธอชี้ออกนอกประตูครัวไกลลิบ ๆ นั่น มีนาเดินไปตามทางสวนดอกไม้ทางเดินคดเคี้ยวสู่ลำธาร
“หนูเห็นคุณมีนาเดินไปทุกวัน หนูเคยแอบไปดูเธอนั่งพิงต้นไม้ข้างคลอง ลูบท้องแล้วก็ร้องไห้” คนเล่าถอนสะอื้นคว้ากะละมังผักไปที่อ่างล้างขัดถูแรงไม่กลัวช้ำ
“อีนี่จะบ้า”
“นายนั่นแหละบ้า แก้แค้นอย่างอื่นไม่ได้หรือไง ไปทำเธอท้องแล้วก็ทิ้ง”
“ก็คุณมีนาทำน้องเธอตาย”
“ต่อให้ไม่ใช่เพราะคุณมีนา คุณเล็กก็ต้องตายสักวันอยู่ดี คนอย่างคุณเล็กมีอะไรกระทบใจได้เสียที่ไหน พอไม่ได้ดังใจอะไรสักอย่างก็ขู่จะฆ่าตัวตาย คนเห็นแก่ตัว ไม่มีความคิดอย่างนี้ ยังไงก็ต้องฆ่าตัวตาย”
“อะไรนะ” เสียงห้าวตวาดดังด้วยโทสะ แสนคำหันไปมองแล้วตกใจจนเกือบช็อก
ภูชิสะยืนทำหน้าถมึงทึง เธอรีบเดินไปแอบคำหล้าเพื่อเป็นที่พึ่ง
“ฉันถามว่า แกพูดเรื่องอะไรแสนคำ”
“เอ่อหนูขอโทษค่ะนาย”
“แกว่าร้ายน้องชายของฉันถึงอย่างนี้เชียวหรือ หรือว่าแกเกลียดน้องฉัน ถ้าไม่พอใจก็ออกไป”
“ไม่ ไม่ออกค่ะนาย”
คำหล้ากลืนก้อนแข็งในคอด้วยความลำบากกลั้นใจถาม
“นายต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือคะจึงเอ่อเข้ามา”
เขาอยากมาหาคนที่หายไป เข้าใจว่าอยู่ในครัวจึงแกล้งลงมา แต่ได้ยินแสนคำรำพึงรำพันจนอดรนทนไม่ได้ต้องแสดงตัว ยังไม่ทันบอกความต้องการของตัวเอง ปรียาก็โผวิ่งเข้ามาจากที่หนึ่ง คว้าแขนภูชิสะพลางทำท่าดีใจเหมือนเด็กเล่นซ่อนหาแล้วพบฝ่ายตรงข้าม
“อยู่ที่นี่เอง”
“กลับมาแล้วหรือได้อะไรมาบ้างล่ะ”
“น้ำหอมของคุณไงคะไปค่ะ”
เธอจูงกึ่งลากภูชิสะจากไป แสนคำเหยียดปาก
“ชักเกลียดแล้วเนี่ย มาถี่ขึ้น เหมือนจะเป็นก้างขวางคอ”
“ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวได้ถูกฟ้าผ่าอีก”
คำหล้าต่อว่าหลานสาว แสนคำจึงหุบปากลงได้ทันที แต่สองน้าหลานไม่รู้เลยว่า คำพูดของแสนคำไม่ใช่สายลมที่พัดผ่านไปเฉยๆ มันกลับไปวนเวียนอยู่ในสมองของภูชิสะ อย่างไม่อาจปัดทิ้งให้ลืมได้เลย
คนอย่างคุณเล็กมีอะไรกระทบใจได้เสียที่ไหน ไม่ได้ดังใจก็ขู่จะฆ่าตัวตาย คนเห็นแก่ตัวคนไม่มีความคิด ยังไงก็ต้องฆ่าตัวตาย...
อคิราภ์เป็นคนเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเอง เขาเลี้ยงน้องมากับมือทำไมจะไม่รู้นิสัยในข้อนี้ แต่เขาเอาความเป็นกำพร้าของน้องมาส่งเป้นความรัก ความสงสาร อุ้มชูมาอย่างไม่ให้น้องได้ลิ้มรสความผิดหวัง
ไม่ว่ายังไงน้องชายต้องฆ่าตัวตาย แม้เรื่องน้อยนิดที่ไม่ได้ดังใจ
ไม่ใช่ไม่เคยทำ อคิราภ์ทำทุกอย่างให้ได้ดังใจ แม้แต่เคยเอาไฟมาลนตัวเอง อาละวาดไม่ให้ยุทธนาเรียกพี่ชายว่าพี่ ไม่ให้รักอีกฝ่าย
สายลม พร้อมฝนพรำลงมากระทบผิว ทำให้คนร่างใหญ่หนาวกว่าความเป็นจริง เมื่อเรื่องเก่ารื้อออกมาจากความทรงจำ
ถ้าพี่ใหญ่ไม่ให้ผมไปเมืองนอก ผมจะฆ่าตัวตาย
แม้แต่คืนที่พายุจัด จนไม่สามารถขับรถได้ เขาจึงเก็บกุญแจไม่ให้น้องวัยรุ่นได้ขับออกจากบ้านด้วยความคะนอง แต่อคิราภ์ยังเอามีดมาจ่อคอตัวเองจนเกิดแผล ขู่จะปาดคอตายถ้าพี่ชายไม่ตามใจให้เขาออกจากบ้านหรือไปส่ง คืนนั้นภูชิสะขับรถออกไปส่งน้องชายท่ามกลางพายุ เขาอยากลงโทษอีกฝ่าย แต่อคิราภ์กับอ้อน
ถึงไม่มีพ่อกับแม่ แต่ผมมีพี่ใหญ่ ผมพอแล้ว พี่ใหญ่เป็นทุกสิ่งในโลกนี้ของผม!!!
คำนั้นไม่ใช่คำชมที่เขาควรชื่นชอบ เพราะที่จริงแล้วมันคือดาบที่เขาปักไว้รอบตัวน้องชาย มันจึงเป็นอาวุธที่พร้อมฆ่าน้องชายเสมอเมื่อไม่ได้ดังใจ เขาไม่เคยทำให้น้องผิดหวัง เพราะไม่เคยผิดหวังนี้เองอคิราภ์จึงเห็นแก่ตัว และอ่อนแอ
ความผิดของมีนาหรือ ทั้งหมดเลยหรือ ชายหนุ่มย้อนคิด แล้วรีบสลัดความคิดออกโดยเร็ว หากว่า ยากเต็มที!!
เย็นมากแล้วปรียาคลอเคลียภูชิสะไม่ห่าง จนชายหนุ่มรู้สึกรำคาญใจ เพราะเขาอยากยืนคิดอะไรเงียบ ๆ ตามลำพัง เมื่อหญิงสาวเกาะแจ เขาจึงปลดแขนเธอออก ก้าวเดินลงจากเรือน ปรียาขยับตาม เขารู้เท่าจึงหันไปบอก “อย่าตาม ผมจะไปลำธารตามลำพัง” วาจาของเขาเป็นประกาศิตเสมอ
ปรียากัดริมฝีปากแน่นข่มความรู้สึกกระอักกระอวนเต็มกลืน
ภาพหญิงสาวในชุดคลุมท้องกำลังจัดเก็บของกระจุกกระจิกลงตะกร้า พับเก็บเสื่อปูเป็นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หิ้วได้ไม่ลำบาก แสนคำพูดว่ามาทุกวันเพื่อทำงานถักของชิ้นเล็ก ๆปรากฏแก่สายตาของภูชิสะ ซึ่ง หลบไม่ให้เธอรู้ว่าเขามาแอบมองทุกอากัปกิริยาของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่า แม่ของลูก
มีนาพาร่างอวบมากขึ้นเพราะมีครรภ์ แต่เธอกลับสวยยิ่งนัก หญิงสาวเดินผ่านทางขึ้นเรือน ปรียาตวัดสายตาค้อนเคืองหญิงมีครรภ์ ก่อนจะเดินหนีไป แสนคำถือถาดอาหารขึ้นไปให้มีนา วันนี้สาวใช้ทักทายปราศรัยอีกฝ่ายเป็นอันดี
“คุณผู้หญิงจะให้แสนทำอะไรเพิ่มก็บอกนะคะ คุณหนูในท้องจะได้อ้วน ๆ”
มีนายิ้มให้อีกฝ่าย ซึ่งซุกซนหยิบจับของประดิษฐ์ในตะกร้า
“หมวกหรือค่ะโอ้โหสองชิ้นเลย”
“เอาไว้สำรอง” เธอบอกเล่าด้วยความยินดีแสนคำรีบถลามาคุกเข่าข้างเก้าอี้นั่งของมีนาจนเธอต้องชักเท้าหลบ
“เหรอคะแล้วผู้หญิงหรือผู้ชายคะคุณ”
“ไม่รู้สิพึ่งสี่เดือน”
“หนูจับได้มั้ยคุณผู้หญิง”
“เอาสิ” มีนาอนุญาต
เธอรู้สึกอบอุ่นใจที่มีเพื่อนแสนคำทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงพี่สาว และนุ่ม ป่านนี้ พี่เมย์คนดีของเธอจะเป็นอย่างไร หายโกรธน้องสาวคนนี้หรือยัง เธอไม่อยากให้พี่สาวมาเห็นสภาพของความเป้นอยู่ของเธอไม่อยากให้พี่เมย์คนดีได้รู้ว่าเธอมีครรภ์ และคิดยกสายเลือดชดใช้ชีวิตคืนให้กับภูชิสะที่ต้องเสียอคิราภ์ไป เพราะความปากพล่อย ไร้ความรับผิดชอบของเธอเอง
แสนคำลูบท้องอีกฝ่ายให้เผชิญเด็กในท้องดิ้นสาวใช้หัวเราะคิกตื่นเต้น
“ว้ายคุณผู้หญิงน้องดิ้นด้วยค่ะดิ้นแรงด้วย”
เสียงของแสนคำไม่เบานัก จึงทำให้คนร่างใหญ่ที่กำลังเดินผ่านห้องถึงกับชะงักฟัง
“หนูว่าผู้ชายแน่ ๆ แค่สี่เดือนยังดิ้นตุ้บตั้บขนาดนี้ สงสัยจะซนน่าดูเลยนะคะ คุณผู้หญิงทานมาก ๆ โดยเฉพาะนม เพราะเรามีโรงงานของเราเอง”
“เธอนี่ตลกดีนะ ทำให้ฉันคิดถึงนุ่นคนที่บ้านเขาคล้าย ๆ แสนคำนี่แหละ”
“แล้วคุณผู้หญิงจะกลับบ้านมั้ยคะ”
“บ้านเหรอ” เธอครางแผ่วเบา
“งั้นคุณก็อยู่ที่นี่สิคะ อยู่เลี้ยงคุณหนู”
มีนาไม่ตอบผู้ช่วยแม่บ้าน แต่เธอรู้สึกถึงความรักใคร่ผูกพันในสายเลือด ยิ่งนับวันความรักที่มีให้ลูกน้อยในครรภ์ยิ่งมีมากขึ้นมากมายนัก และถ้าวันนั้นมาถึง เธอจะเฉือนหัวใจเพื่อคืนชีวิตให้กับอคิราภ์เธอจะทำได้ดังใจหมายละหรือ
แต่เพราะมีนาเงียบจึงทำให้ภูชิสะไม่ไว้ใจ คำว่าบ้าน ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงหญิงสาว แต่งตัวแก่เกินวัย ท่าทางเอาเรื่องไม่กลัวคน และพร้อมจะต่อกรกับเขา ผู้หญิงคนนั้นรักน้องสาวคนนี้ ถ้ามีนากลับบ้าน
แต่ไม่แน่ว่า หรือบางทีผู้หญิงคนนั้นจะไม่รู้ว่ามีนามีครรภ์ ถ้ารู้...ต้องไม่ยอมแน่ ผู้หญิงคนนั้นกับเขาเหมือนกันตรงที่รักน้องสุดชีวิต!!!
แสนคำเอ่ยกับมีนาว่า
“แสนออกไปก่อนนะคะ คุณผู้หญิงทานอาหารให้หมดนะคะ น้องจะได้แข็งแรง”
คำของสาวใช้ ทำให้ภูชิสะรีบพาตัวเองออกห่างจากห้องของมีนาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชายร่างใหญ่สาวเท้าลงเรือนไปอย่างรวดเร็ว
เวลานั้นยุทธนาถือกระเช้าของขวัญของฝากมีนา มาที่เรือนของภูชิสะ แสนคำรับของไปจัดเก็บพร้อมเชิญมีนาออกมารับแขก จากนั้นผู้ช่วยแม่บ้านรอรับใช้ไม่ห่าง
มีนาทักถามผู้จัดการคนดี
“คุณต้อมไปไหนคะ”
“มาหาพี่ใหญ่ครับแล้วก็เลยมาเยี่ยมคุณมีนา สบายดีมั้ยครับ”
“ค่ะสบายดี” เธอบอกเสียงอ่อน ท่าทางดูเหนื่อยหน่าย
ทำให้ชายหนุ่ม ส่ายหน้า เพราะเห็นแก่สายตาตนเองว่าหญิงสาวมีความรู้สึกเช่นใด ท่าทางอมทุกข์นี้หรือที่ว่าสบายดี ภูชิสะจะใจดำไปถึงไหนกันหนอผู้หญิงคนนี้กำลังท้องลูกของพี่ใหญ่เองแท้ ๆ ชายหนุ่มหยุดคิด กลับเข้าข้อสนทนา
“อ่านหนังสืออะไรครับ”
“อ๋อ” เธอหัวเราะในลำคอแต่ไม่ยอมให้ดูว่าหนังสืออะไร ขณะนั้นภูชิสะทำเดินโย่งขึ้นเรือน ราวกับว่าเพิ่งขึ้นมาใหม่ แต่การกระทำของชายหนุ่มตกอยู่ในสายตาของปรียามองผ่านกระจกใส เธอรีบออกมาดักหน้าอีกฝ่าย แต่ภูชิสะทักน้องบุญธรรมเสียก่อน มีนายังไม่ทันตอบ ภูชิสะกล่าวแทรกขึ้นก่อน
“มีอะไรต้อม”
“ผมมีธุระต้องลงกรุงเทพฯหลายวันครับพี่”
“อืมม์แล้วผู้ช่วยได้หรือยัง”
“ยังหาไม่ถูกใจเลยครับนาย ถ้าคุณมีนาแข็งแรงกว่านี้ก็ดีอาจจะฝากได้ คุณมีนาเก่งมาก”
“ให้มายไปทำให้ก็ได้ค่ะ” เธอเอ่ยกับภูชิสะ “มายทำไหวค่ะงานไม่ได้หนักอะไร”
“ไม่ต้องยุ่ง” ภูชิสะ ตะคอกกลับ “อยู่ในส่วนของเธอจนหมดธุระ แล้วก็ไปจากบ้านของฉัน แต่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเปรียบหรอก ฉันจะให้เงินค่าอุ้มท้องจนสมใจเธอเลย”
คำตอบนั้นทำให้ ปรียายิ้มเยาะหญิงสาว มีนาเหลือบสายตามาเห็นพอดี เธอจึงรู้สึกร้อนผ่าวราวถูกแดดกลางทะเลทรายลวกทั้งร่าง ดังนั้นมีนาจึงผุดลุกจากเก้าอี้นั่ง ยุทธนาขยับเก้าอี้ให้อีกฝ่ายด้วยความเห็นใจ
“คุณมีนาจะไปตรวจอีกเมื่อไหร่ครับ”
“พี่เปลี่ยนมาให้หมอที่อนามัยมาตรวจให้ถึงที่บ้านแล้ว พรุ่งนี้ข้าวของเครื่องใช้อะไรถ้าอยากได้ก็เขียนฝากคำแปงไปจัดการให้” ภูชิสะเป็นฝ่ายบอกแทนทั้งหมด และจัดการทุกอย่างเพราะเริ่มไม่ไว้ใจและกักบริเวณ พลางเหลือบมองครรภ์ของเธอเริ่มนูนขึ้นมาจนเห็นชัดแล้ว
ปรียาคล้องแขนภูชิสะ เดินไปยังห้องส่วนตัว แสนคำเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอเข้าข้างมีนาเต็มที่ ดังนั้นจึงโกรธแทน และกระแทกเท้า เดินหน้าง้ำไปบ่นให้น้าสาวฟังที่ครัวบ้านของคนที่จากไป
“ใจดำใจดำที่สุด” แสนคำพร่ำว่าจนคำหล้าต้องถาม
“อะไรอีกนางแสนคำ”
“นายใจรายใจดำที่สุด พูดอะไรออกมาแต่ละคำไม่คิดถึงใจคุณผู้หญิงเลย หนูเป็นคนอื่นยังแทบน้ำตาร่วง คิดดูสิน้าว่า คนกำลังท้องกำลังไส้จะเจ็บแค่ไหน”
“มัวแต่เอ็นดูเขาเอ็นเราจะขาด ถ้านายได้ยินอีกครั้งล่ะก็เอ็งแย่แน่นางแสนคำ”
แสนคำหุบปากโดยพลัน!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2555, 18:07:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2555, 18:07:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 2704
| << คืนชีวิต | น้ำเมาเฮงซวย >> |
เทียนจันทร์ 12 ก.ค. 2555, 18:19:38 น.
เมื่อไหร่พี่เมย์จะออกมาซะทีน้า...รออยู่
เมื่อไหร่พี่เมย์จะออกมาซะทีน้า...รออยู่
minafiba 12 ก.ค. 2555, 18:49:16 น.
^______________^
^______________^
นางแก้ว 12 ก.ค. 2555, 19:34:56 น.
หนูเมย์เปิดตัวแล้วจ้าคืนนี้
เพิื่งเขียนเรียบร้อย ไม่ได้ดังใจ ห้ามต่อว่านะคะ จินตนาการมันพาไปค่า
หนูเมย์เปิดตัวแล้วจ้าคืนนี้
เพิื่งเขียนเรียบร้อย ไม่ได้ดังใจ ห้ามต่อว่านะคะ จินตนาการมันพาไปค่า
wii 12 ก.ค. 2555, 21:42:02 น.
เห็นด้วยว่าอยากให้เมย์ออกมาซะที่มาจัดการอาละวาดให้ผู้ชายใจดำคนนี้ให้กระจุยไปเลย เมย์ใช่คู่ของยุทธเค้าหรือเปล่าน้อ เมย์เอ้ยกลับมาพาน้องกลับบ้านซะเถอะ ฝากตบยัยปีซักเปรี้ยงสองเปรี้ยงเอาเลือดอิจฉาออกมารดเท้ามีนาสักทีก็ดีนะ ขออวยพรให้มีนามีลูกเเฝดเเล้วให้ป้าเมย์พาทั้งเเม่ทั้งหลานออกจากบ้านของคนใจสกปรกให้เร็วที่สุดด้วย
เห็นด้วยว่าอยากให้เมย์ออกมาซะที่มาจัดการอาละวาดให้ผู้ชายใจดำคนนี้ให้กระจุยไปเลย เมย์ใช่คู่ของยุทธเค้าหรือเปล่าน้อ เมย์เอ้ยกลับมาพาน้องกลับบ้านซะเถอะ ฝากตบยัยปีซักเปรี้ยงสองเปรี้ยงเอาเลือดอิจฉาออกมารดเท้ามีนาสักทีก็ดีนะ ขออวยพรให้มีนามีลูกเเฝดเเล้วให้ป้าเมย์พาทั้งเเม่ทั้งหลานออกจากบ้านของคนใจสกปรกให้เร็วที่สุดด้วย
nutcha 12 ก.ค. 2555, 21:49:20 น.
มายหอบลูกหนีไปเหอะ อย่าทนเลย
มายหอบลูกหนีไปเหอะ อย่าทนเลย
แพม 12 ก.ค. 2555, 23:49:55 น.
กรรมอ่ะนะ
กรรมอ่ะนะ
Pampam 13 ก.ค. 2555, 00:48:03 น.
มายกลับบ้านเถอะ
มายกลับบ้านเถอะ
Zephyr 15 ก.ค. 2555, 11:31:13 น.
พี่เมย์ออกมาดัดนิสัยคนแก่หน่อยเร็ว ชักจะเกเรขึ้นทุกๆทีแล้ว
พี่เมย์ออกมาดัดนิสัยคนแก่หน่อยเร็ว ชักจะเกเรขึ้นทุกๆทีแล้ว
mandy 16 ก.ค. 2555, 22:45:59 น.
As a mother myself, it's so brutal to give away the baby that have been in the womb for 9 months. Meena - she is crazy. I know I would not, whatsoever.
As a mother myself, it's so brutal to give away the baby that have been in the womb for 9 months. Meena - she is crazy. I know I would not, whatsoever.