ชื่นหัวใจ กลิ่นอายรัก
เศร้า เคล้า โรแมนติก
Tags: โรแมนติกดราม่า
ตอน: ตอนที่ 6/2
รมณและไกรวิทย์ก็ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เดินทางมาถึงปากช่อง
“เป็นไงบ้างมณ มีอะไรชัดเจนขึ้นไหม”ไกรวิทย์ซึ่งทำหน้าที่ขับรถเอ่ยถามเพื่อนสาวที่นั่งหน้านิ่วอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ รมณนั่งนิ่งโดยไม่ตอบอยู่เพียงอึดใจ แล้วใบหน้านวลนั้นก็ปรากฏรอยยิ้ม
“เห็นแล้วเห็นพิกัดแล้ว อยู่ที่นี่ไง โรงแรมจุลภักดิ์ เขาใหญ่!” รมณเอ่ยเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ
“งั้นก็ลุยเลย!” พูดจบไกรวิทย์ก็เหยียบคันเร่งจนเกือบมิด มุ่งหน้าไปโรงแรมดังกล่าวอย่างไม่รีรอ
“โรงแรมจุลภักดิ์ ตั้งอยู่ ติดกับอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ด้วยล่ะวิทย์ วิวคงสวยน่าดูเนอะ” รมณพูดขึ้นในขณะที่ดูสถานที่ตั้งของโรงแรมผ่านทางอินเตอร์เน็ต
“พูดอย่างกับมาเที่ยวนะแม่คุณ” ไกรวิทย์ตอบกลับมาทำเอารมณค้อนตากลับ
“แหม! ก็ไม่ได้คิดมาเที่ยวหรอกค่า ช่วงนี้ฉันก็ไม่มีอารมณ์เที่ยวเหมือนกันค่าคุณเพื่อนนนน..” รมณลากเสียงยาวในคำท้ายประโยค จากนั้นหล่อนก็หันไปสนใจกับหน้าจอคอมฯต่อโดยไม่หันมามองหน้าคนขับอีก เธอจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆติดอยู่ที่มุมปากของเขา
รถยนต์คู่ใจได้พาสองหนุ่มสาวเคลื่อนไปยังจุดมุ่งหมายที่ตั้งใจไว้นั่นคือโรงแรมจุลภักดิ์ เมื่อมาถึงและลงจากรถมาได้ทั้งคู่ก็ต้องตกตะลึงในความสวยงามของโรงแรมที่ถูกโอบล้อมด้วยขุนเขา ดูแล้วเหมือนห่างไกลจากโลกภายนอกทีเดียว แต่ดูเหมือนโรงแรมที่นี่คงเป็นแค่โรงแรมระดับ4 ดาว ไม่ได้หรูหราอะไรนัก เมื่อเข้ามาภายในจึงได้รู้ว่าที่นี่ดูท่าจะเหมาะแก่การพักผ่อนแบบสงบเสียจริง เพราะปราศจากสิ่งรบกวนใดๆนอกจากธรรมชาติที่โอบล้อม และแขกที่มาพักก็มีเพียงน้อยนิด อาจเพราะไม่ใช่ช่วงวันหยุดนักขัตฤกษ์ก็เป็นได้
ไกรวิทย์กับรมณเดินตรงเข้าไปหาโต๊ะของประชาสัมพันธ์ ที่มีพนักงานประจำคอยต้อนรับอยู่
“โรงแรมจุลภักดิ์ สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวทักทาย ไกรวิทย์เพียงแค่ยิ้มให้ก่อนเริ่มต้นคำถาม
“เอ่อ พี่ครับ ที่นี่มีคนชื่อบดินทร์พักอยู่ใช่ไหมครับ”
“สักครู่ค่ะ” พนักงานสาวรัวนิ้วกับเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่สักพักจึงหันกลับมา
“ค่ะ คุณบดินทร์ได้เข้ามาจองห้องพักเมื่อ 5 วันที่แล้วค่ะ”
“เขาอยู่ห้องไหนคะ” รมณถามอย่างรีบร้อน พนักงานสาวยิ้มตอบกลับมา
“ทางเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลนี้ได้ค่ะ” ได้ยินดังนั้นไกรวิทย์และรมณหน้าสลดลงทันที
“แต่เดี๋ยวทางเราจะต่อสายไปยังห้องพักของคุณบดินทร์ แล้วบอกให้ได้นะคะว่ามีคนมาขอพบ”คำพูดของพนักงานต้อนรับสาวเรียกความดีใจของทั้งคู่กลับคืนมาทันที ทั้งไกรวิทย์และรมณต่างจ้องไปที่พนักงานต้อนรับตาเป็นประกาย
พนักงานหันไปยกหูโทรศัพท์แล้วต่อสายไปยังห้องพักของบดินทร์ รอไม่นานดูเหมือนเจ้าของห้องจะรับสายพนักงานสาวจึงพูดตอบไป
“ค่ะ คุณบดินทร์ ใช่ไหมคะ มีคนมาขอพบค่ะ” ไกรวิทย์และรมณต่างก็ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อช่วงเวลาที่จะได้พบกับทนายใกล้มาถึงแล้ว
“ไม่ทราบว่าจะให้บอกว่าใครมาขอพบคะ” พนักงานสาวหันมาถามสองหนุ่มสาว ไกรวิทย์กับรมณเล็กน้อยก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานสาวโดยทั้งคู่พูดเกือบพร้อมๆกัน
“พวกเราเป็นเพื่อนของทับทิมค่ะ/ครับ” พนักงานได้ยินดังนั้นหล่อนจึงหันกลับไปสนทนาต่อยังโทรศัพท์เพื่อบอกคนปลายสาย ไม่นานหล่อนก็วางหูโทรศัพท์แล้วหันมาบอกคนที่ตั้งตารอเสียงหวาน
“เดี๋ยวคุณ 2 คนรอที่มุมรับแขกด้านโน้นก่อนได้เลยค่ะ คุณบดินทร์บอกว่าเดี๋ยวจะลงมาพบค่ะ”ว่าพลางผายมือไปยังมุมรับแขก ไกรวิทย์กับรมณยิ้มให้กันอย่างดีใจ ก่อนหันไปกล่าวกับพนักงาน
“ขอบคุณมากค่ะ/ครับ”
“เป็นไงบ้างมณ มีอะไรชัดเจนขึ้นไหม”ไกรวิทย์ซึ่งทำหน้าที่ขับรถเอ่ยถามเพื่อนสาวที่นั่งหน้านิ่วอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ รมณนั่งนิ่งโดยไม่ตอบอยู่เพียงอึดใจ แล้วใบหน้านวลนั้นก็ปรากฏรอยยิ้ม
“เห็นแล้วเห็นพิกัดแล้ว อยู่ที่นี่ไง โรงแรมจุลภักดิ์ เขาใหญ่!” รมณเอ่ยเสียงตื่นเต้นระคนดีใจ
“งั้นก็ลุยเลย!” พูดจบไกรวิทย์ก็เหยียบคันเร่งจนเกือบมิด มุ่งหน้าไปโรงแรมดังกล่าวอย่างไม่รีรอ
“โรงแรมจุลภักดิ์ ตั้งอยู่ ติดกับอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ด้วยล่ะวิทย์ วิวคงสวยน่าดูเนอะ” รมณพูดขึ้นในขณะที่ดูสถานที่ตั้งของโรงแรมผ่านทางอินเตอร์เน็ต
“พูดอย่างกับมาเที่ยวนะแม่คุณ” ไกรวิทย์ตอบกลับมาทำเอารมณค้อนตากลับ
“แหม! ก็ไม่ได้คิดมาเที่ยวหรอกค่า ช่วงนี้ฉันก็ไม่มีอารมณ์เที่ยวเหมือนกันค่าคุณเพื่อนนนน..” รมณลากเสียงยาวในคำท้ายประโยค จากนั้นหล่อนก็หันไปสนใจกับหน้าจอคอมฯต่อโดยไม่หันมามองหน้าคนขับอีก เธอจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มเล็กๆติดอยู่ที่มุมปากของเขา
รถยนต์คู่ใจได้พาสองหนุ่มสาวเคลื่อนไปยังจุดมุ่งหมายที่ตั้งใจไว้นั่นคือโรงแรมจุลภักดิ์ เมื่อมาถึงและลงจากรถมาได้ทั้งคู่ก็ต้องตกตะลึงในความสวยงามของโรงแรมที่ถูกโอบล้อมด้วยขุนเขา ดูแล้วเหมือนห่างไกลจากโลกภายนอกทีเดียว แต่ดูเหมือนโรงแรมที่นี่คงเป็นแค่โรงแรมระดับ4 ดาว ไม่ได้หรูหราอะไรนัก เมื่อเข้ามาภายในจึงได้รู้ว่าที่นี่ดูท่าจะเหมาะแก่การพักผ่อนแบบสงบเสียจริง เพราะปราศจากสิ่งรบกวนใดๆนอกจากธรรมชาติที่โอบล้อม และแขกที่มาพักก็มีเพียงน้อยนิด อาจเพราะไม่ใช่ช่วงวันหยุดนักขัตฤกษ์ก็เป็นได้
ไกรวิทย์กับรมณเดินตรงเข้าไปหาโต๊ะของประชาสัมพันธ์ ที่มีพนักงานประจำคอยต้อนรับอยู่
“โรงแรมจุลภักดิ์ สวัสดีค่ะ” พนักงานต้อนรับกล่าวทักทาย ไกรวิทย์เพียงแค่ยิ้มให้ก่อนเริ่มต้นคำถาม
“เอ่อ พี่ครับ ที่นี่มีคนชื่อบดินทร์พักอยู่ใช่ไหมครับ”
“สักครู่ค่ะ” พนักงานสาวรัวนิ้วกับเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่สักพักจึงหันกลับมา
“ค่ะ คุณบดินทร์ได้เข้ามาจองห้องพักเมื่อ 5 วันที่แล้วค่ะ”
“เขาอยู่ห้องไหนคะ” รมณถามอย่างรีบร้อน พนักงานสาวยิ้มตอบกลับมา
“ทางเราไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลนี้ได้ค่ะ” ได้ยินดังนั้นไกรวิทย์และรมณหน้าสลดลงทันที
“แต่เดี๋ยวทางเราจะต่อสายไปยังห้องพักของคุณบดินทร์ แล้วบอกให้ได้นะคะว่ามีคนมาขอพบ”คำพูดของพนักงานต้อนรับสาวเรียกความดีใจของทั้งคู่กลับคืนมาทันที ทั้งไกรวิทย์และรมณต่างจ้องไปที่พนักงานต้อนรับตาเป็นประกาย
พนักงานหันไปยกหูโทรศัพท์แล้วต่อสายไปยังห้องพักของบดินทร์ รอไม่นานดูเหมือนเจ้าของห้องจะรับสายพนักงานสาวจึงพูดตอบไป
“ค่ะ คุณบดินทร์ ใช่ไหมคะ มีคนมาขอพบค่ะ” ไกรวิทย์และรมณต่างก็ตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อช่วงเวลาที่จะได้พบกับทนายใกล้มาถึงแล้ว
“ไม่ทราบว่าจะให้บอกว่าใครมาขอพบคะ” พนักงานสาวหันมาถามสองหนุ่มสาว ไกรวิทย์กับรมณเล็กน้อยก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานสาวโดยทั้งคู่พูดเกือบพร้อมๆกัน
“พวกเราเป็นเพื่อนของทับทิมค่ะ/ครับ” พนักงานได้ยินดังนั้นหล่อนจึงหันกลับไปสนทนาต่อยังโทรศัพท์เพื่อบอกคนปลายสาย ไม่นานหล่อนก็วางหูโทรศัพท์แล้วหันมาบอกคนที่ตั้งตารอเสียงหวาน
“เดี๋ยวคุณ 2 คนรอที่มุมรับแขกด้านโน้นก่อนได้เลยค่ะ คุณบดินทร์บอกว่าเดี๋ยวจะลงมาพบค่ะ”ว่าพลางผายมือไปยังมุมรับแขก ไกรวิทย์กับรมณยิ้มให้กันอย่างดีใจ ก่อนหันไปกล่าวกับพนักงาน
“ขอบคุณมากค่ะ/ครับ”
พราวเพชร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2555, 13:51:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2555, 13:51:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1019
| << ตอนที่ 6 | ตอนที่ 7 >> |