กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 25
ตอนที่ 25
ในห้องนอนใหญ่ของเหมวันต์ร่างบางที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว และเธอได้ชุดใหม่จากชายหนุ่มเป็นชุดแซคสั้นแค่เข่าสีเหลืองมีลายดอกไม้เล็กๆ น่ารักสดใส เป็นผ้าชีฟองสายเดี่ยวจับสมอคที่อก ทิ้งชายปล่อยสบาย เธอนั่งรอคนตัวใหญ่ที่บอกว่าเดี๋ยวมาทำให้เธอต้องนั่งรอเขาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เธออยากจะกลับบ้านใจจะขาดอยู่แล้วเพราะนี่มันก็เย็นมาแล้วด้วย ดีว่าเธอได้โทรหาแม่แล้วตั้งแต่ช่วงสาย และท่านก็เข้าใจ ไม่ได้ว่าอะไรทำให้เธอสบายใจไปได้เปลาะหนึ่งแต่ว่าเธออยากจะกลับบ้านแล้วเพราะเดี๋ยวเกิดแม่เธอสงสัยจะทำยังไง
“มาแล้วค่ะคนสวยไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนะคะ..” ชายหนุ่มที่เดินกลับมาในชุดลำลองกางเกงสแลคสีครีมกับเสื้อโปโลสีขาวทำให้เขาดูแปลกตาไปสำหรับเธอที่ไม่รู้เรื่องราวของเขาเลย
“พี่ใหญ่ไปไหนมาเหรอคะ..พลอยอยากลับบ้านแล้วนะคะนี่ก็ค่ำแล้วด้วย...” เธอถามอีกฝ่ายหน้างอเพราะเธอโดนเขารั้งเอาไว้ไม้ไห้กลับบ้านน่ะซิ ทั้งๆ ที่สัญญากับเธอเอาไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะพาเธอกลับหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว แต่เปล่าเลยเขากลับรั้งให้เธอตามเขามาที่ห้องอีกจนได้
“น่าคนเก่ง..เดี๋ยวพี่จะไปส่งถึงบ้านเองนะคะ...” ชายหนุ่มรีบปะเหลาะเมื่อเห็นหน้างอๆ ของแฟนสาวเข้า อยากมีแฟนเด็กก็ต้องเอาใจหน่อยละ...
“แล้วไปไหนมาคะ?” เธอเลิกงี่เง่าและถามสาเหตุที่เขาผละไปเมื่อครู่นี้ แล้วมองตามหลังเขาเมื่อเห็นว่าเขาถืออะไรติดมือมาด้วย
“พี่เอาของมาให้พลอยไงคะ...นี่ไงคะ...” เหมวันต์เปิดกล่องที่เขาเดินออกไปหยิบมาเมื่อครู่นี้ให้แฟนสาวดู
“โห...พี่ใหญ่คะ..พลอยรับไม่ได้หรอกค่ะ...มัน..ใหญ่เกินไป...” เธอมองหน้าเขาละห้อย แม้ว่าเธอจะเห็นว่าของตรงหน้าจะสวยแค่ไหน แต่สำหรับเธอให้ใส่ตอนนี้คงไม่เหมาะหรอก...
“พี่อยากให้พลอยเก็บเอาไว้นะคะ..พี่ว่าไม่ใหญ่เกินไปหรอกค่ะ...หรือถ้าพลอยคิดว่ามันใหญ่ไปจริงๆ พี่ก็มีแหวนวงนี้มาให้พลอยใส่แทนก่อนวันที่เราจะหมั้นกันจริงๆ นะคะ...” เขาบอกแล้วหยิบแหวนอีกวงมาสวมเอาไว้ให้เธอ อย่างทะนุถนอมอย่างที่สุด
“พี่ใหญ่คะ..” เธอพยายามชักมือตัวเองกลับเมื่อเขาคว้ามือเรียวของเธอไปสวมแหวนอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัวเลย ถึงจะเห็นว่าแหวนวงที่เขาใส่ให้จะสวยถูกใจเธอมากแค่ไหนก็ตามเถอะเพราะมันเป็นเพชรเม็ดเล็กๆ ล้อมไข่มุกอัญมณีประจำเดือนเกิดของเธอนั่นเอง...พลอยไพลินได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างมี่แน่ใจเธอจับแหวนวงนั้นเอาไว้หลวมๆ
“ไข่มุกอัญมณีประจำเดือนเกิดของพลอยไงคะ...ถูกใจรึเปล่าอย่างนี้คงไม่เทอะทะแล้วนะคะ” เพราะเขาเลือกตัวเรือนที่เป็นแพลตตินั่มแล้วเลือกไข่มุกสีชมพูเม็ดที่สวยสุดมาให้เธอ
“พี่ใหญ่รู้ได้ไงคะว่าพลอยเกิดเดือนอะไร?” เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาเกิดวันอะไรแล้วเขามารู้เรื่องเธอได้ยังไงกันอย่าบอกนะว่า...
“หึๆ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยค่ะ..สำหรับคนที่พี่รักพี่รู้ทุกเรื่องแหละ...” เขายิ้มอย่างเป็นต่อ และเขาก็รู้เรื่องเธอหมดทุกเรื่องแหละ..เขาให้ลูกน้องไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเธอทุกเรื่องมาให้เขาหมดแล้ว แค่วันเกิดเธอเขาจะไม่รู้ได้ยังไงละ
“เจ้าเล่ห์นักเชียว..แต่ก็ขอบคุณนะคะพี่ใหญ่สวยมากเลยค่ะ...แล้วก็ใส่ได้ตลอดด้วย...” เขากราบที่อกเขาหนึ่งครั้งอย่างขอบคุณต่อให้เธอปฏิเสธยังไงคนตัวโตก็ไม่ยอมให้เธอเลี่ยงไดง่ายๆ หรอก..ขนาดว่าเตรียมแหวนวงใหม่เอาไว้ให้เธอขนาดนี้ แล้วขนาดยังพอดีเป้ะขนาดนี้ด้วย
“แค่ใส่ไว้ตลอดเวลาห้ามถอดก็เป็นการขอบคุณพี่แล้วละ...” เขายิ้มอย่างพอใจที่แหวนที่เขาบรรจงเลือกให้เธอนั้นพอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของเธอพอดีขนาดนี้ และมันก็เข้ากับเธอมากด้วย “เอาไว้เมื่อถึงเวลาพี่จะสวมแหวนวงนี้ให้พลอยนะคะ” เขาบอกพร้อมกับเก็บมันเอาไว้ก่อนพลางยื่นมือไปจับมือของเธอเอาไว้แล้วช้อนขึ้นมาจุมพิตหนักๆ หนึ่งครั้งแล้วเลยไปหาปากนุ่มของเธออย่างอดไม่อยู่
“อื้อ...พี่ใหญ่น่ะรังแกพลอยเรื่อยเลยขาดทุนหมด..” เธอประท้วงคนตัวโตหลังจากที่เขาถอนจุมพิตเรียบร้อยแล้ว เธอเขินจนต้องเสหลบสายตากรุ้มกริ่มของเขาที่มองมา
“หึๆ ก็เด็กน่ารังแกนี่นา..พี่ว่าเราออกจากห้องดีกว่านะเดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวรังเกพลอยอีกรอบหรอก..” เขายิ้มอย่างมีความสุขแล้วพาเธอออกจากห้องนอนใหญ่ของเขาหลังจากที่เขาสามารถตีตราจองเธอเอาไว้ได้แล้ว
“ไม่ต้องมายิ้มอย่างนั้นเลยนะพี่ใหญ่...เชอะตาแก่ลามกรังแกเด็ก” พลอยไพลินทำปากยื่นบ่นให้เขาเบาๆ อยู่ด้านหลัง
“เดี๋ยวเถอะมาว่าสามีอย่างนี้ได้เหรอ...เดี๋ยวไม่เจริญหรอก..” เขาหันมาดุเธอไม่จริงจังนัก...จะว่าไงก็ช่างตอนนี้เขาก็เป็นเจ้าของเธอแล้วละ...จะว่าเขารังแกเด็กเขาก็ไม่สนใจหรอกเขารักเด็กนี่...ตอนนี้ก็มีเมียเด็กอีกด้วย
“หูดีอีก...โอ้ย!! มาทำร้ายเขาเดี๋ยวเขาไม่รักนะ...” เธอร้องเสียงดังหลังจากที่โดนเขาทำร้ายร่างกายด้วยการดีดมะกอกที่หน้าผากเธอเบาๆ เท่านั้น แต่เธอร้องเกินจริงไปนิด...
“ทำโทษ...พูดไม่ดี..จริงซิพี่บอกรึยังว่าวันนี้ลูกสาวของเจ้าสองจะมาน่ะ?” เขาทวนสิ่งที่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาอีกเรื่องหนึ่ง
“พลอยรู้แต่ว่าพี่สองไปรับใครนี่ละค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาว...พี่สองแกแต่งงานแล้วเหรอคะ..เห็นมีข่าวกับสาวๆ เพียบเลย?” พลอยไพลินตอบตามความจริง และถามไปตามเรื่องเพราะเธอเจอข่าวเขากับสาวๆ หลายๆ คนที่มีชื่อเสียง เลยไม่คิดว่าเขามีครอบครัวและลูกสาวแล้ว
“หึๆ เขาเลิกกันนานแล้วละ...ตอนนี้สองมันสนใจอยู่ที่ลูกสาวคนเดียว..แม่ของแองจี้กำลังจะแต่งงานใหม่..แต่งครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้นะ” ชายหนุ่มบอกเบื่อๆ เขารู้เรื่องของอีกฝ่ายตลอด แต่ว่าไม่สามารถเข้าไปยุ่งด้วยได้หากว่าเขาจะใช้อำนาจของเขาที่มีอยู่มากมายเขาก็สามารถทำได้แต่เขาอยากจะให้เรื่องราวมันจบดีๆ มากกว่า เพราะถ้าเขาใช้อำนาจแย่งหลานกลับมาก็จะมีเรื่องยุ่งตามมาตลอด...แต่หลังจากนี้ไปอีกฝ่ายจะไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว และเขาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเขาได้อีก
“เหรอคะ..น้องชื่อแองจี้เหรอคะ..คงน่ารักน่าดูเลยนะคะ...” เธอยิ้มอย่างสนใจ เพราะเธอชอบเล่นกับเด็กๆ อยู่แล้ว
“คงน่ารักแหละเคยเห็นรูปตอนเด็กๆ ว่าแต่พลอยจะอยู่รอเจอหน้าหลานก่อนมั้ยละ...เพชรก็ไปด้วยนี่นา” เขาบอกเรื่อยๆ เขาไม่มีอะไรจะปิดเธออยู่แล้ว
“ค่ะ...พลอยกลับพร้อมพี่เพชรแล้วกันค่ะพี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องไปส่งพลอยเสียเวลาค่ะ” เธอพยักหน้ารับเห็นด้วยกับอีกฝ่าย อย่างน้อยกลับพร้อมพี่สาวเขาก็จะได้ไม่ต้องหากำไรจากเธออีกแค่นี้เธอก็ขาดทุนย่อยยับแล้วก็เถอะ
“หึๆ ไม่เป็นไรหรอก..พี่จะไปส่งเองดีกว่านะคะ...” เขาว่ายังไงน้องชายเขาก็คงอยากจะมีเวลาอยู่กับลูกสาว และสาวสวยอีกคนก็คงเข้าใจหากว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถไปส่งได้ ยังไงเขาก็ไปส่งอยู่นี่นา
“อิๆ ตามใจเถอะค่ะ..แต่ยังไงพรุ่งนี้พลอยก็เริ่มฝึกงานวันแรกแล้วนี่นาตื่นเต้นจังเลย” เธอบอกเขาเสียงสดใสขณะที่เดินลงมาจากห้องเขาแล้ว และตรงไปที่ห้องนั่งเล่น ที่เธอได้ยินเสียทีวีที่เปิดเอาไว้อยู่ น่าจะเป็นเพื่อนเธอนั่นละ
“อ้าว..มาแล้วเหรอคะพี่ใหญ่...พี่สะใภ้?” เขมวันต์เอ่ยล้อเลียนเพื่อนรัก แววตาแพรวพราวอย่างไม่ปิดบัง ไม่ต้องพูดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งคู่ แต่เธอไม่คิดจะพูดออกไปหรอก...”กรี้ด!!!! อะไรจะรวดเร็วปานนั้นคะพี่ใหญ่นี่ถึงขั้นให้แหวนตีตราจองเลยเหรอคะ...แหม..แถมเป็นไข่มุกอัญมณีประจำวันเกิดของแกด้วยนะยัยพลอย...” แม้ว่าเพื่อนสาวจะชื่อว่าพลอยแต่ว่าอัญมณีประจำวันเกิดกลับเป็นไข่มุก พี่ชายเธอรู้ขนาดนี้แสดงว่าเอาจริงแน่
“บ้า...ไม่ต้องมาล้อฉันเลยนะยัยสาม...ว่าแต่พี่สองยังไม่มาอีกเหรอ...” พลอยไพลินผละมือบางออกจากการเกาะกุมของมีหนาที่ไม่ยอมปล่อยเธอจนทำให้เพื่อนล้อเธอ
“ยังเลยแต่คงใกล้แล้วละ...เลยเวลาเครื่องลงตั้งนานแล้วนี่นา...” เขมวันต์เหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองพลางคำนวณเวลาที่อีกฝ่ายจะมาถึง
“เหรอ!! แกมีอะไรรับขวัญหลานรึเปล่าละ?” เธอมองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้นั่งเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้น แต่ที่ดูจะแปลกไปก็ก็น่าจะเป็นสร้อยกับนาฬิกาของเพื่อนรักที่ดูจะมีเพิ้มขึ้นมา
“สร้อยกับนาฬิกาสวยนี่หว่า....” บอกด้วยรอยยิ้ม
“อิๆ ของขวัญวันเกิดน่ะ...ของพี่ใหญ่เป็นสร้อยพี่สองเป็นนาฬิกาถูกใจมาเลยแก...” บอกด้วยรอยยิ้มมีความสุข ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีของประเภทนี้แต่มันเป็นของที่เธอกำลังอยากจะได้อยู่พอดีแต่ว่าเกินงบไปหน่อย เหมือนพี่ชายทั้งสองจะรู้ความต้องการของเธอเลยซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดปีนี้
“อิๆ สมใจเลยซิท่า...” พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจกับท่าทางเห่อของใหม่ของเพื่อนรัก เธอเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอแล้วยังกุมมือเธอเอาไว้อีกด้วย แล้วเธอได้ต้องหลบสายตาด้วยความขัดเขินก็เขามองเธออยู่ก่อนแล้วน่ะซิ...ตาบ้า...ไม่ต้องมองกันขนาดนั้นก็ได้...เพราะมันแปลว่าเขาอยากเมคเลิฟกับเธออีกน่ะซิ...คนบ้ากามไม่รู้จักพอทั้งๆ ที่เรียกร้องจากเธอไปขนาดนั้นนี่นะ...เธอได้แต่ร้องเอ็ดอึงอยู่เพยงคนเดียว คนตัวโตก็นั่งมองแฟนสาวอย่างมีความสุขยิ่งเห็นหน้าแดงๆ ของเธอเขายิ่งอยากจะเอามือไปเกลี่ยเล่น ถ้าไม่ติดว่ามีน้องสาวอยู่และกลัวเธออายละก็...จะหอมซักฟอดให้ชื่นใจ ตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าว่าเขาจะอาการหนักขนาดนี้
ทั้งที่เขาก็เรียกร้องจากเธอไปมากอยู่เหมือนกัน แต่ไหงเขากลับยังรู้สึกว่าตัวเองยังต้องการและต้องการจากเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น นี่ละนะเขาว่าระหว่างคนที่แค่มีเซ็กซ์เพื่อปลดปล่อยกับคนรักความรู้สึกที่มีมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เซ็กซ์ที่ปลดปล่อยมีแล้วก็จบเท่านั้น แต่กับเธอไม่ใช่เขาอยากเก็บเธอเอาไว้กับเขาตลอดไป ไม่ให้ใครเจอเธออีกเลย เพราะความสวยน่ารักของเธอมันคงไปสะดุดใจใครอีกแน่ และเขาก็เป็นคนที่ขี้หึงอย่างร้ายกาจเสียด้วย..และเขาก็เพิ่งจะเป็นกับเธอเนี่ยแหละ
“โหยๆ พี่ใหญ่ไม่ต้องมองยัยพลอยอย่างนั้นก็ได้ค่ะ..แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเป็นคนรักกันน่ะ...” เขมวันต์อดที่จะเย้าแหย่เพื่อนรักและพี่ชายไม่ได้ คนหนึ่งก็เอาแต่หน้าแดง อีกคนก็เอาแต่จ้องอยู่นั่นละ...ไม่รู้จะมองอะไรกันนักหนา
“หึๆ แฟนพี่สวยนี่นา...ต้องมองซิ” เหมวันต์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำของน้องสาว เพราะเขาอยากมองนี่นา มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย
“ค้า...อย่าเบื่อแล้วกันไม่งั้นสามไม่ยอมด้วยต่อให้เป็นพี่ชายสามก็ตาม” เอ่ยบอกเสียงเข้ม เธอรักพี่ชายก็จริง แต่เพื่อนรักคนนี้ก็สำคัญไม่แพ้กัน และเธอไม่อยากให้เพื่อนตัวเองเสียใจเพราะพี่ชายของเธอ พลอยไพลินไม่เคยรักใครแต่พอรักแล้วเธอเชื่อว่าคงให้ทั้งใจ แม้ปากจะบอกว่าต้องเผื่อใจเอาไว้บ้างแต่อย่างว่าแหละคนเราปากน่ะพูดได้แต่พอเอาเข้าจริงๆ จะมีซักกี่คนที่สามารถห้ามใจตัวเองเอาไว้ได้ไม่ให้รักเต็มร้อยน่ะ...
“ไม่มีวันนั้นเสียหรอก...มีแต่เพื่อนเราน่ะแหละจะเบื่อพี่เสียก่อน...” เขามองหน้าคนรักตาปรอยไม่ใช่ว่ามีแต่เธอเมื่อไหร่ที่ไม่แน่ใจกลัวถูกทิ้งเขาเองก็กลัวไม่น้อยไปกว่าเธอ เกิดวันไหนเธอเบื่อเขาที่ห่างกับเธอมาก และมีหลายๆ อย่างที่ไม่เข้ากันหรือว่าเขาขี้หึงเกินเหตุจนเธอรำคาญละ?...
“บ้า!พลอยจะทำอย่างนั้นทำไมกันละ...เพราะนั้นเท่ากับทำร้ายพลอยเองด้วย” เธอมองหน้าคนรักนิ่ง เพราะเธอเองก็ไม่ต่างจากเขามานัก ไม่อยากให้เขาเสียใจเท่าๆ กับที่ไม่อยากให้ตัวเองเสียใจเหมือนกัน เพราะการทำร้ายเขาเท่ากับทำร้ายตัวเธอเองด้วย
“อึ๋ย...ไม่ต้องมาหวานกันเรี่ยราดแถวนี้เลยนะ...สงสารคนไรคู่อย่างฉันบ้างยัยพลอย..แกมันเพื่อนทรยศหนอย..แอบหนีไปมีคู่อยู่คนเดียวปล่อยฉันไว้อย่างนี้ได้ไง” เขมวันต์ได้แต่กอดอกตัวเองแล้วลูบแขนตัวเองไปเมื่อแขนทุกเส้นของเธอพร้อมใจกันตั้งชันเพราะคำพูดเลี่ยนๆ ของเพื่อนและพี่ชาย ที่หยอดคำหวานใส่กันอย่างนี้
“อิๆ อย่ามาโทษฉันนะยัยสาม...โทษพี่ใหญ่ตะหาก...” เธอโบ้ยใส่คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“โทษทั้งคู่นั่นละ...น่าอิจฉาชะมัดเลยอะ..เฮ้อ..อยากมีคนรักจังเลยอะ...” เขมวันต์ได้แต่ถอนใจอย่างเซ็งๆ เพราะตัวเองไร้คู่อย่างหนัก แม้จะมีคนเข้ามาจีบเธอบ้างแต่ก็ไม่ถูกใจเธอซักคนเดียว เพราะแต่ละคนที่เขามาก็มีแต่พวกลูกคนรวยที่ไม่รู้จักทำงานมีแต่ใช้เงินพ่อแม่ไปวันๆ เท่านั้น และทุกคนที่เข้ามาก็หวังผลจากเธอทั้งนั้น แต่เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะให้ใครมาฉกฉวยผลประโยชน์จากเธอได้นะ
“น่าเดี๋ยวก็หลุดเข้ามาเองแหละ...คนที่แกรอน่ะ..จริงมั้ยคะพี่ใหญ่...” เธอหันไปหาคนรักที่กำลังมองมาที่เธออยู่เช่นกันละส่งสายตาหวานซึ้งมาให้เธอไม่หยุด
“เฮ้อ..ช่างมันเถอะแก...แต่พรุ่งนี้จะฝึกงานวันแรกแกรู้สึกยังไงบ้างวะ?” เขมวันต์ถามเพื่อนรัก เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะมาถึง และเธอก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เพราะบริษัทแห่งนั้นเป็นบริษัทใหญ่ที่มีกิจการอยู่ทั่วโลก พวกเธอคงได้ความรู้มาเพียบ แม้ว่าจะเป็นแค่เด็กฝึกงานก็ตาม แต่สังคมการทำงาน ทำให้พวกเธอได้ประสบการณ์อย่างมาก
“ก็...ตื่นเต้นนะ...แต่คงไม่เตรียมตัวอะไรหรอกวะ..พรุ่งนี้คงนั่งรถเมล์ไปแหละ..ไม่อยากเจอรถติดและเราเองก็เป็นแค่เด็กฝึกงานเท่านั้นเอารถยนต์ไปใช้คงไม่เหมาะเดี๋ยวจะถูกเขม่นเอาได้นะ...” เธอบอกตามที่คิดเอาไว้ เพราะเธอคงไม่อยากที่จะเป็นเป้าสายตาของใคร สู้ทำงานอย่างมีความสุขและเกรดออกดีๆ อย่างนั้นคงจะดีกว่าการที่โดนคนที่ทำงานอิจฉาเพราะอวดร่ำอวดรวย
“เหรอวะ...ฉันคงเอารถออกแหละ..ให้ไปรับมั้ยละ?” เสนออย่างหวังดี
“ไม่เอาหรอกกว่าแกจะมารับเสียเวลาแกเปล่าๆ บ้านแกไกลออก” รีบส่ายหน้าทันที รู้หรอกว่าเพื่อนหวังดี แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนและตัวเองไปฝึกงานสายตั้งแต่วันแรกเพราะมัวแต่ไปรับไปส่งกันอยู่นั่นละ
“ให้พี่ไปรับดีกว่ามั้ยละ?” เหมวันต์นั่งฟังอยู่ และเขาก็รีบเสนอตัว เขาเองก็อยากให้คนรักไปฝึกงานสบายๆ แทนกันต้องไปเบียดกับคนอื่นอย่างนั้น
“อย่าดีกว่าค่ะพี่ใหญ่...พลอยไปเองได้ค่ะ..อย่ารบกวนเวลาพี่เลยนะคะ” พลอยไพลินรีบบอกปัดเพราะเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นเป้าสายตาของใครเธออยากทำงานอย่างสบายๆ เท่านั้น ระยะเวลาสองเดือนนี้เธอไม่อยากมีปัญหากับใครเว้นแต่ว่าจะมีใครมาหาเรื่องเธอก่อนเท่านั้น
“หึๆ งั้นก็ตามใจแต่ตอนกลับพี่จะไปรับ...อะ..อย่าปฏิเสธนะ..เพราะไม่งั้นพี่จะไปทั้งรับและส่ง” เขารีบดักทางเธอเอาไว้เมื่อเธอทำท่าว่าจะปฏิเสธความหวังดีของเขาอย่างน้อยๆ การไปรับเธอตอนกลับก็จะทำให้ใครที่บังอาจคิดจะจีบคนรักของเขาต้องถอยเพราะรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว
“ตามใจพี่ใหญ่เถอะค่ะ...”
“หุๆ ตายแน่ยัยพลอยมีผู้คุมตามคุมแจเลยอะ...” เธอเอามือปิดปากแล้วหัวเราะเพื่อนอย่างมีความสุขที่เห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของอีกฝ่าย..แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าอีกไม่นานเธอจะโดนเพื่อนเอาคืนบ้าง
“อย่าให้ถึงเวลาแกนะยัยสาม...ตอนนั้นฉันจะหัวเราะแกให้ดังกว่านี้อีก”
ในห้องนอนใหญ่ของเหมวันต์ร่างบางที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว และเธอได้ชุดใหม่จากชายหนุ่มเป็นชุดแซคสั้นแค่เข่าสีเหลืองมีลายดอกไม้เล็กๆ น่ารักสดใส เป็นผ้าชีฟองสายเดี่ยวจับสมอคที่อก ทิ้งชายปล่อยสบาย เธอนั่งรอคนตัวใหญ่ที่บอกว่าเดี๋ยวมาทำให้เธอต้องนั่งรอเขาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เธออยากจะกลับบ้านใจจะขาดอยู่แล้วเพราะนี่มันก็เย็นมาแล้วด้วย ดีว่าเธอได้โทรหาแม่แล้วตั้งแต่ช่วงสาย และท่านก็เข้าใจ ไม่ได้ว่าอะไรทำให้เธอสบายใจไปได้เปลาะหนึ่งแต่ว่าเธออยากจะกลับบ้านแล้วเพราะเดี๋ยวเกิดแม่เธอสงสัยจะทำยังไง
“มาแล้วค่ะคนสวยไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนะคะ..” ชายหนุ่มที่เดินกลับมาในชุดลำลองกางเกงสแลคสีครีมกับเสื้อโปโลสีขาวทำให้เขาดูแปลกตาไปสำหรับเธอที่ไม่รู้เรื่องราวของเขาเลย
“พี่ใหญ่ไปไหนมาเหรอคะ..พลอยอยากลับบ้านแล้วนะคะนี่ก็ค่ำแล้วด้วย...” เธอถามอีกฝ่ายหน้างอเพราะเธอโดนเขารั้งเอาไว้ไม้ไห้กลับบ้านน่ะซิ ทั้งๆ ที่สัญญากับเธอเอาไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะพาเธอกลับหลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว แต่เปล่าเลยเขากลับรั้งให้เธอตามเขามาที่ห้องอีกจนได้
“น่าคนเก่ง..เดี๋ยวพี่จะไปส่งถึงบ้านเองนะคะ...” ชายหนุ่มรีบปะเหลาะเมื่อเห็นหน้างอๆ ของแฟนสาวเข้า อยากมีแฟนเด็กก็ต้องเอาใจหน่อยละ...
“แล้วไปไหนมาคะ?” เธอเลิกงี่เง่าและถามสาเหตุที่เขาผละไปเมื่อครู่นี้ แล้วมองตามหลังเขาเมื่อเห็นว่าเขาถืออะไรติดมือมาด้วย
“พี่เอาของมาให้พลอยไงคะ...นี่ไงคะ...” เหมวันต์เปิดกล่องที่เขาเดินออกไปหยิบมาเมื่อครู่นี้ให้แฟนสาวดู
“โห...พี่ใหญ่คะ..พลอยรับไม่ได้หรอกค่ะ...มัน..ใหญ่เกินไป...” เธอมองหน้าเขาละห้อย แม้ว่าเธอจะเห็นว่าของตรงหน้าจะสวยแค่ไหน แต่สำหรับเธอให้ใส่ตอนนี้คงไม่เหมาะหรอก...
“พี่อยากให้พลอยเก็บเอาไว้นะคะ..พี่ว่าไม่ใหญ่เกินไปหรอกค่ะ...หรือถ้าพลอยคิดว่ามันใหญ่ไปจริงๆ พี่ก็มีแหวนวงนี้มาให้พลอยใส่แทนก่อนวันที่เราจะหมั้นกันจริงๆ นะคะ...” เขาบอกแล้วหยิบแหวนอีกวงมาสวมเอาไว้ให้เธอ อย่างทะนุถนอมอย่างที่สุด
“พี่ใหญ่คะ..” เธอพยายามชักมือตัวเองกลับเมื่อเขาคว้ามือเรียวของเธอไปสวมแหวนอย่างรวดเร็วจนเธอไม่ทันตั้งตัวเลย ถึงจะเห็นว่าแหวนวงที่เขาใส่ให้จะสวยถูกใจเธอมากแค่ไหนก็ตามเถอะเพราะมันเป็นเพชรเม็ดเล็กๆ ล้อมไข่มุกอัญมณีประจำเดือนเกิดของเธอนั่นเอง...พลอยไพลินได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายอย่างมี่แน่ใจเธอจับแหวนวงนั้นเอาไว้หลวมๆ
“ไข่มุกอัญมณีประจำเดือนเกิดของพลอยไงคะ...ถูกใจรึเปล่าอย่างนี้คงไม่เทอะทะแล้วนะคะ” เพราะเขาเลือกตัวเรือนที่เป็นแพลตตินั่มแล้วเลือกไข่มุกสีชมพูเม็ดที่สวยสุดมาให้เธอ
“พี่ใหญ่รู้ได้ไงคะว่าพลอยเกิดเดือนอะไร?” เธอยังไม่รู้เลยว่าเขาเกิดวันอะไรแล้วเขามารู้เรื่องเธอได้ยังไงกันอย่าบอกนะว่า...
“หึๆ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยค่ะ..สำหรับคนที่พี่รักพี่รู้ทุกเรื่องแหละ...” เขายิ้มอย่างเป็นต่อ และเขาก็รู้เรื่องเธอหมดทุกเรื่องแหละ..เขาให้ลูกน้องไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเธอทุกเรื่องมาให้เขาหมดแล้ว แค่วันเกิดเธอเขาจะไม่รู้ได้ยังไงละ
“เจ้าเล่ห์นักเชียว..แต่ก็ขอบคุณนะคะพี่ใหญ่สวยมากเลยค่ะ...แล้วก็ใส่ได้ตลอดด้วย...” เขากราบที่อกเขาหนึ่งครั้งอย่างขอบคุณต่อให้เธอปฏิเสธยังไงคนตัวโตก็ไม่ยอมให้เธอเลี่ยงไดง่ายๆ หรอก..ขนาดว่าเตรียมแหวนวงใหม่เอาไว้ให้เธอขนาดนี้ แล้วขนาดยังพอดีเป้ะขนาดนี้ด้วย
“แค่ใส่ไว้ตลอดเวลาห้ามถอดก็เป็นการขอบคุณพี่แล้วละ...” เขายิ้มอย่างพอใจที่แหวนที่เขาบรรจงเลือกให้เธอนั้นพอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของเธอพอดีขนาดนี้ และมันก็เข้ากับเธอมากด้วย “เอาไว้เมื่อถึงเวลาพี่จะสวมแหวนวงนี้ให้พลอยนะคะ” เขาบอกพร้อมกับเก็บมันเอาไว้ก่อนพลางยื่นมือไปจับมือของเธอเอาไว้แล้วช้อนขึ้นมาจุมพิตหนักๆ หนึ่งครั้งแล้วเลยไปหาปากนุ่มของเธออย่างอดไม่อยู่
“อื้อ...พี่ใหญ่น่ะรังแกพลอยเรื่อยเลยขาดทุนหมด..” เธอประท้วงคนตัวโตหลังจากที่เขาถอนจุมพิตเรียบร้อยแล้ว เธอเขินจนต้องเสหลบสายตากรุ้มกริ่มของเขาที่มองมา
“หึๆ ก็เด็กน่ารังแกนี่นา..พี่ว่าเราออกจากห้องดีกว่านะเดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวรังเกพลอยอีกรอบหรอก..” เขายิ้มอย่างมีความสุขแล้วพาเธอออกจากห้องนอนใหญ่ของเขาหลังจากที่เขาสามารถตีตราจองเธอเอาไว้ได้แล้ว
“ไม่ต้องมายิ้มอย่างนั้นเลยนะพี่ใหญ่...เชอะตาแก่ลามกรังแกเด็ก” พลอยไพลินทำปากยื่นบ่นให้เขาเบาๆ อยู่ด้านหลัง
“เดี๋ยวเถอะมาว่าสามีอย่างนี้ได้เหรอ...เดี๋ยวไม่เจริญหรอก..” เขาหันมาดุเธอไม่จริงจังนัก...จะว่าไงก็ช่างตอนนี้เขาก็เป็นเจ้าของเธอแล้วละ...จะว่าเขารังแกเด็กเขาก็ไม่สนใจหรอกเขารักเด็กนี่...ตอนนี้ก็มีเมียเด็กอีกด้วย
“หูดีอีก...โอ้ย!! มาทำร้ายเขาเดี๋ยวเขาไม่รักนะ...” เธอร้องเสียงดังหลังจากที่โดนเขาทำร้ายร่างกายด้วยการดีดมะกอกที่หน้าผากเธอเบาๆ เท่านั้น แต่เธอร้องเกินจริงไปนิด...
“ทำโทษ...พูดไม่ดี..จริงซิพี่บอกรึยังว่าวันนี้ลูกสาวของเจ้าสองจะมาน่ะ?” เขาทวนสิ่งที่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขาอีกเรื่องหนึ่ง
“พลอยรู้แต่ว่าพี่สองไปรับใครนี่ละค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาว...พี่สองแกแต่งงานแล้วเหรอคะ..เห็นมีข่าวกับสาวๆ เพียบเลย?” พลอยไพลินตอบตามความจริง และถามไปตามเรื่องเพราะเธอเจอข่าวเขากับสาวๆ หลายๆ คนที่มีชื่อเสียง เลยไม่คิดว่าเขามีครอบครัวและลูกสาวแล้ว
“หึๆ เขาเลิกกันนานแล้วละ...ตอนนี้สองมันสนใจอยู่ที่ลูกสาวคนเดียว..แม่ของแองจี้กำลังจะแต่งงานใหม่..แต่งครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้นะ” ชายหนุ่มบอกเบื่อๆ เขารู้เรื่องของอีกฝ่ายตลอด แต่ว่าไม่สามารถเข้าไปยุ่งด้วยได้หากว่าเขาจะใช้อำนาจของเขาที่มีอยู่มากมายเขาก็สามารถทำได้แต่เขาอยากจะให้เรื่องราวมันจบดีๆ มากกว่า เพราะถ้าเขาใช้อำนาจแย่งหลานกลับมาก็จะมีเรื่องยุ่งตามมาตลอด...แต่หลังจากนี้ไปอีกฝ่ายจะไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว และเขาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเขาได้อีก
“เหรอคะ..น้องชื่อแองจี้เหรอคะ..คงน่ารักน่าดูเลยนะคะ...” เธอยิ้มอย่างสนใจ เพราะเธอชอบเล่นกับเด็กๆ อยู่แล้ว
“คงน่ารักแหละเคยเห็นรูปตอนเด็กๆ ว่าแต่พลอยจะอยู่รอเจอหน้าหลานก่อนมั้ยละ...เพชรก็ไปด้วยนี่นา” เขาบอกเรื่อยๆ เขาไม่มีอะไรจะปิดเธออยู่แล้ว
“ค่ะ...พลอยกลับพร้อมพี่เพชรแล้วกันค่ะพี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องไปส่งพลอยเสียเวลาค่ะ” เธอพยักหน้ารับเห็นด้วยกับอีกฝ่าย อย่างน้อยกลับพร้อมพี่สาวเขาก็จะได้ไม่ต้องหากำไรจากเธออีกแค่นี้เธอก็ขาดทุนย่อยยับแล้วก็เถอะ
“หึๆ ไม่เป็นไรหรอก..พี่จะไปส่งเองดีกว่านะคะ...” เขาว่ายังไงน้องชายเขาก็คงอยากจะมีเวลาอยู่กับลูกสาว และสาวสวยอีกคนก็คงเข้าใจหากว่าอีกฝ่ายจะไม่สามารถไปส่งได้ ยังไงเขาก็ไปส่งอยู่นี่นา
“อิๆ ตามใจเถอะค่ะ..แต่ยังไงพรุ่งนี้พลอยก็เริ่มฝึกงานวันแรกแล้วนี่นาตื่นเต้นจังเลย” เธอบอกเขาเสียงสดใสขณะที่เดินลงมาจากห้องเขาแล้ว และตรงไปที่ห้องนั่งเล่น ที่เธอได้ยินเสียทีวีที่เปิดเอาไว้อยู่ น่าจะเป็นเพื่อนเธอนั่นละ
“อ้าว..มาแล้วเหรอคะพี่ใหญ่...พี่สะใภ้?” เขมวันต์เอ่ยล้อเลียนเพื่อนรัก แววตาแพรวพราวอย่างไม่ปิดบัง ไม่ต้องพูดเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งคู่ แต่เธอไม่คิดจะพูดออกไปหรอก...”กรี้ด!!!! อะไรจะรวดเร็วปานนั้นคะพี่ใหญ่นี่ถึงขั้นให้แหวนตีตราจองเลยเหรอคะ...แหม..แถมเป็นไข่มุกอัญมณีประจำวันเกิดของแกด้วยนะยัยพลอย...” แม้ว่าเพื่อนสาวจะชื่อว่าพลอยแต่ว่าอัญมณีประจำวันเกิดกลับเป็นไข่มุก พี่ชายเธอรู้ขนาดนี้แสดงว่าเอาจริงแน่
“บ้า...ไม่ต้องมาล้อฉันเลยนะยัยสาม...ว่าแต่พี่สองยังไม่มาอีกเหรอ...” พลอยไพลินผละมือบางออกจากการเกาะกุมของมีหนาที่ไม่ยอมปล่อยเธอจนทำให้เพื่อนล้อเธอ
“ยังเลยแต่คงใกล้แล้วละ...เลยเวลาเครื่องลงตั้งนานแล้วนี่นา...” เขมวันต์เหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเองพลางคำนวณเวลาที่อีกฝ่ายจะมาถึง
“เหรอ!! แกมีอะไรรับขวัญหลานรึเปล่าละ?” เธอมองหน้าเพื่อนรักที่ตอนนี้นั่งเอกเขนกอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้น แต่ที่ดูจะแปลกไปก็ก็น่าจะเป็นสร้อยกับนาฬิกาของเพื่อนรักที่ดูจะมีเพิ้มขึ้นมา
“สร้อยกับนาฬิกาสวยนี่หว่า....” บอกด้วยรอยยิ้ม
“อิๆ ของขวัญวันเกิดน่ะ...ของพี่ใหญ่เป็นสร้อยพี่สองเป็นนาฬิกาถูกใจมาเลยแก...” บอกด้วยรอยยิ้มมีความสุข ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีของประเภทนี้แต่มันเป็นของที่เธอกำลังอยากจะได้อยู่พอดีแต่ว่าเกินงบไปหน่อย เหมือนพี่ชายทั้งสองจะรู้ความต้องการของเธอเลยซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดปีนี้
“อิๆ สมใจเลยซิท่า...” พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาใจกับท่าทางเห่อของใหม่ของเพื่อนรัก เธอเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเธอแล้วยังกุมมือเธอเอาไว้อีกด้วย แล้วเธอได้ต้องหลบสายตาด้วยความขัดเขินก็เขามองเธออยู่ก่อนแล้วน่ะซิ...ตาบ้า...ไม่ต้องมองกันขนาดนั้นก็ได้...เพราะมันแปลว่าเขาอยากเมคเลิฟกับเธออีกน่ะซิ...คนบ้ากามไม่รู้จักพอทั้งๆ ที่เรียกร้องจากเธอไปขนาดนั้นนี่นะ...เธอได้แต่ร้องเอ็ดอึงอยู่เพยงคนเดียว คนตัวโตก็นั่งมองแฟนสาวอย่างมีความสุขยิ่งเห็นหน้าแดงๆ ของเธอเขายิ่งอยากจะเอามือไปเกลี่ยเล่น ถ้าไม่ติดว่ามีน้องสาวอยู่และกลัวเธออายละก็...จะหอมซักฟอดให้ชื่นใจ ตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าว่าเขาจะอาการหนักขนาดนี้
ทั้งที่เขาก็เรียกร้องจากเธอไปมากอยู่เหมือนกัน แต่ไหงเขากลับยังรู้สึกว่าตัวเองยังต้องการและต้องการจากเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น นี่ละนะเขาว่าระหว่างคนที่แค่มีเซ็กซ์เพื่อปลดปล่อยกับคนรักความรู้สึกที่มีมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง เซ็กซ์ที่ปลดปล่อยมีแล้วก็จบเท่านั้น แต่กับเธอไม่ใช่เขาอยากเก็บเธอเอาไว้กับเขาตลอดไป ไม่ให้ใครเจอเธออีกเลย เพราะความสวยน่ารักของเธอมันคงไปสะดุดใจใครอีกแน่ และเขาก็เป็นคนที่ขี้หึงอย่างร้ายกาจเสียด้วย..และเขาก็เพิ่งจะเป็นกับเธอเนี่ยแหละ
“โหยๆ พี่ใหญ่ไม่ต้องมองยัยพลอยอย่างนั้นก็ได้ค่ะ..แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเป็นคนรักกันน่ะ...” เขมวันต์อดที่จะเย้าแหย่เพื่อนรักและพี่ชายไม่ได้ คนหนึ่งก็เอาแต่หน้าแดง อีกคนก็เอาแต่จ้องอยู่นั่นละ...ไม่รู้จะมองอะไรกันนักหนา
“หึๆ แฟนพี่สวยนี่นา...ต้องมองซิ” เหมวันต์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำของน้องสาว เพราะเขาอยากมองนี่นา มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย
“ค้า...อย่าเบื่อแล้วกันไม่งั้นสามไม่ยอมด้วยต่อให้เป็นพี่ชายสามก็ตาม” เอ่ยบอกเสียงเข้ม เธอรักพี่ชายก็จริง แต่เพื่อนรักคนนี้ก็สำคัญไม่แพ้กัน และเธอไม่อยากให้เพื่อนตัวเองเสียใจเพราะพี่ชายของเธอ พลอยไพลินไม่เคยรักใครแต่พอรักแล้วเธอเชื่อว่าคงให้ทั้งใจ แม้ปากจะบอกว่าต้องเผื่อใจเอาไว้บ้างแต่อย่างว่าแหละคนเราปากน่ะพูดได้แต่พอเอาเข้าจริงๆ จะมีซักกี่คนที่สามารถห้ามใจตัวเองเอาไว้ได้ไม่ให้รักเต็มร้อยน่ะ...
“ไม่มีวันนั้นเสียหรอก...มีแต่เพื่อนเราน่ะแหละจะเบื่อพี่เสียก่อน...” เขามองหน้าคนรักตาปรอยไม่ใช่ว่ามีแต่เธอเมื่อไหร่ที่ไม่แน่ใจกลัวถูกทิ้งเขาเองก็กลัวไม่น้อยไปกว่าเธอ เกิดวันไหนเธอเบื่อเขาที่ห่างกับเธอมาก และมีหลายๆ อย่างที่ไม่เข้ากันหรือว่าเขาขี้หึงเกินเหตุจนเธอรำคาญละ?...
“บ้า!พลอยจะทำอย่างนั้นทำไมกันละ...เพราะนั้นเท่ากับทำร้ายพลอยเองด้วย” เธอมองหน้าคนรักนิ่ง เพราะเธอเองก็ไม่ต่างจากเขามานัก ไม่อยากให้เขาเสียใจเท่าๆ กับที่ไม่อยากให้ตัวเองเสียใจเหมือนกัน เพราะการทำร้ายเขาเท่ากับทำร้ายตัวเธอเองด้วย
“อึ๋ย...ไม่ต้องมาหวานกันเรี่ยราดแถวนี้เลยนะ...สงสารคนไรคู่อย่างฉันบ้างยัยพลอย..แกมันเพื่อนทรยศหนอย..แอบหนีไปมีคู่อยู่คนเดียวปล่อยฉันไว้อย่างนี้ได้ไง” เขมวันต์ได้แต่กอดอกตัวเองแล้วลูบแขนตัวเองไปเมื่อแขนทุกเส้นของเธอพร้อมใจกันตั้งชันเพราะคำพูดเลี่ยนๆ ของเพื่อนและพี่ชาย ที่หยอดคำหวานใส่กันอย่างนี้
“อิๆ อย่ามาโทษฉันนะยัยสาม...โทษพี่ใหญ่ตะหาก...” เธอโบ้ยใส่คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“โทษทั้งคู่นั่นละ...น่าอิจฉาชะมัดเลยอะ..เฮ้อ..อยากมีคนรักจังเลยอะ...” เขมวันต์ได้แต่ถอนใจอย่างเซ็งๆ เพราะตัวเองไร้คู่อย่างหนัก แม้จะมีคนเข้ามาจีบเธอบ้างแต่ก็ไม่ถูกใจเธอซักคนเดียว เพราะแต่ละคนที่เขามาก็มีแต่พวกลูกคนรวยที่ไม่รู้จักทำงานมีแต่ใช้เงินพ่อแม่ไปวันๆ เท่านั้น และทุกคนที่เข้ามาก็หวังผลจากเธอทั้งนั้น แต่เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะให้ใครมาฉกฉวยผลประโยชน์จากเธอได้นะ
“น่าเดี๋ยวก็หลุดเข้ามาเองแหละ...คนที่แกรอน่ะ..จริงมั้ยคะพี่ใหญ่...” เธอหันไปหาคนรักที่กำลังมองมาที่เธออยู่เช่นกันละส่งสายตาหวานซึ้งมาให้เธอไม่หยุด
“เฮ้อ..ช่างมันเถอะแก...แต่พรุ่งนี้จะฝึกงานวันแรกแกรู้สึกยังไงบ้างวะ?” เขมวันต์ถามเพื่อนรัก เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่กำลังจะมาถึง และเธอก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เพราะบริษัทแห่งนั้นเป็นบริษัทใหญ่ที่มีกิจการอยู่ทั่วโลก พวกเธอคงได้ความรู้มาเพียบ แม้ว่าจะเป็นแค่เด็กฝึกงานก็ตาม แต่สังคมการทำงาน ทำให้พวกเธอได้ประสบการณ์อย่างมาก
“ก็...ตื่นเต้นนะ...แต่คงไม่เตรียมตัวอะไรหรอกวะ..พรุ่งนี้คงนั่งรถเมล์ไปแหละ..ไม่อยากเจอรถติดและเราเองก็เป็นแค่เด็กฝึกงานเท่านั้นเอารถยนต์ไปใช้คงไม่เหมาะเดี๋ยวจะถูกเขม่นเอาได้นะ...” เธอบอกตามที่คิดเอาไว้ เพราะเธอคงไม่อยากที่จะเป็นเป้าสายตาของใคร สู้ทำงานอย่างมีความสุขและเกรดออกดีๆ อย่างนั้นคงจะดีกว่าการที่โดนคนที่ทำงานอิจฉาเพราะอวดร่ำอวดรวย
“เหรอวะ...ฉันคงเอารถออกแหละ..ให้ไปรับมั้ยละ?” เสนออย่างหวังดี
“ไม่เอาหรอกกว่าแกจะมารับเสียเวลาแกเปล่าๆ บ้านแกไกลออก” รีบส่ายหน้าทันที รู้หรอกว่าเพื่อนหวังดี แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนและตัวเองไปฝึกงานสายตั้งแต่วันแรกเพราะมัวแต่ไปรับไปส่งกันอยู่นั่นละ
“ให้พี่ไปรับดีกว่ามั้ยละ?” เหมวันต์นั่งฟังอยู่ และเขาก็รีบเสนอตัว เขาเองก็อยากให้คนรักไปฝึกงานสบายๆ แทนกันต้องไปเบียดกับคนอื่นอย่างนั้น
“อย่าดีกว่าค่ะพี่ใหญ่...พลอยไปเองได้ค่ะ..อย่ารบกวนเวลาพี่เลยนะคะ” พลอยไพลินรีบบอกปัดเพราะเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นเป้าสายตาของใครเธออยากทำงานอย่างสบายๆ เท่านั้น ระยะเวลาสองเดือนนี้เธอไม่อยากมีปัญหากับใครเว้นแต่ว่าจะมีใครมาหาเรื่องเธอก่อนเท่านั้น
“หึๆ งั้นก็ตามใจแต่ตอนกลับพี่จะไปรับ...อะ..อย่าปฏิเสธนะ..เพราะไม่งั้นพี่จะไปทั้งรับและส่ง” เขารีบดักทางเธอเอาไว้เมื่อเธอทำท่าว่าจะปฏิเสธความหวังดีของเขาอย่างน้อยๆ การไปรับเธอตอนกลับก็จะทำให้ใครที่บังอาจคิดจะจีบคนรักของเขาต้องถอยเพราะรู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว
“ตามใจพี่ใหญ่เถอะค่ะ...”
“หุๆ ตายแน่ยัยพลอยมีผู้คุมตามคุมแจเลยอะ...” เธอเอามือปิดปากแล้วหัวเราะเพื่อนอย่างมีความสุขที่เห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของอีกฝ่าย..แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าอีกไม่นานเธอจะโดนเพื่อนเอาคืนบ้าง
“อย่าให้ถึงเวลาแกนะยัยสาม...ตอนนั้นฉันจะหัวเราะแกให้ดังกว่านี้อีก”
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.ค. 2555, 12:02:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.ค. 2555, 12:02:55 น.
จำนวนการเข้าชม : 2462
| << ตอนที่ 24 | ตอนที่ 26 >> |
sirynth 21 ก.ค. 2555, 12:23:09 น.
so sweet, I love it, thanks ka
so sweet, I love it, thanks ka
หมูอ้วน 21 ก.ค. 2555, 13:47:44 น.
คู่น้องสามไม่เห็นออกมาเลยอ่ะค่ะ
คู่น้องสามไม่เห็นออกมาเลยอ่ะค่ะ
คิมหันตุ์ 21 ก.ค. 2555, 15:04:29 น.
ฮ่าฮ่า ชอบๆ
ฮ่าฮ่า ชอบๆ
imsoul 21 ก.ค. 2555, 15:34:42 น.
น่ารักนะคะ
น่ารักนะคะ
anOO 21 ก.ค. 2555, 15:58:41 น.
อีกไม่นานเกินรอหรอกน้องสาม ผุ้ชายที่รอถ้าเค้ากล้าๆ หน่อย
เดี๋ยวสามก็จะได้คู่เอง
อีกไม่นานเกินรอหรอกน้องสาม ผุ้ชายที่รอถ้าเค้ากล้าๆ หน่อย
เดี๋ยวสามก็จะได้คู่เอง
ร้อยวจี 21 ก.ค. 2555, 19:15:14 น.
รอๆๆๆๆตอนต่อไปค่ะ
รอๆๆๆๆตอนต่อไปค่ะ