เรือนกุหลาบ
กุหลาบแสนสวยดอกนั้น ช่างแสนดี เป็นที่รักเทิดทูนบูชาของหล่อนสุดหัวใจตั้งแต่เล็กจนโต..หญิงสาวไม่รู้เลย ว่าเบื้องหลังกุหลาบสีสวยนั้นซ่อนคมหนามไว้มิดชิด..เพื่อเป็นอุปสรรคขัดขวางความรักของหล่อนทุกวิถีทาง!
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ ๒๗ ฉากสุดท้าย ๑/๒
มุกดาประคองตัวอยู่ในน้ำได้ดีกว่าที่ชายหนุ่มคิดไว้แต่แรก เขาเองก็คล่องแคล่วแข็งแรงสมกับที่ออกปาก จึงไม่มีใครเป็นภาระให้ใครระหว่างเส้นทางมืดครึ้ม ในกระแสน้ำอันมีคลื่นซัดมาเป็นระลอก แต่ไม่หนักหน่วงเท่ากับน้ำในทะเล เสียงเรือหางยาวดังใกล้เข้ามาจากทิศเบื้องขวา กวินเพ่งมองผ่านหยดน้ำเกาะพราวติดปลายขนตา ชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนขึ้นจากเรือ โบกไม้โบกมือเป็นเชิงส่งสัญญาณมาทางเขา..มุกดาเพิ่งสังเกตว่า ตำรวจสองนายที่ยายคนนั้นอ้างถึง มองเผินๆก็ดูไม่ออกเลยสักนิดว่าเป็นตำรวจ เพราะปราศจากสัญลักษณ์หรือเครื่องแบบอย่างที่หล่อนคุ้นเคย
“เรารอดแล้วไข่มุก”
กวินตะโกนบอกแข่งกับเสียงเรือที่ใกล้เข้ามาด้วยความยินดี มุกดามีแรงว่ายน้ำให้เคลื่อนตัวออกไปได้เร็วขึ้น เมื่อนึกถึงเป้าหมายที่กำลังจะถึงในไม่ช้า
“คุณกวิน..คุณไข่มุก ทางนี้ครับ”
ผู้กองมิลินชะโงกหน้าลงมาจากเรือ พร้อมยื่นมือออกรอรับคนทั้งสองที่ว่ายน้ำใกล้เข้ามาทุกที
แล้วในที่สุด ตำรวจนอกเครื่องแบบทั้งสองนายก็ทำหน้าที่ได้สำเร็จบริบูรณ์ มุกดาขึ้นมานั่งหอบ ตัวเปียกชุ่ม ผมเผ้าลู่แนบติดศีรษะ หล่อนรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ไม่มีผิด
“ขอบคุณมากค่ะ..ว่าแต่”
หญิงสาวมองผู้กองมิลินกับเพื่อนของเขาด้วยสายตาคำถาม ส่วนกวินนั้นนั่งลงข้างหล่อน ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียด
“ผมเคยร่วมงานกับท่านตระการ คุณพ่อของคุณน่ะครับ แล้วก็สนิทกับมรกตพี่สาวของคุณมานาน”
มิลินบอกยิ้มๆ ก่อนแนะนำต่อ
“ผมชื่อมิลิน เพิ่งได้เบาะแสเรื่องค้ามนุษย์ของเสี่ยวิฑูรย์มาเร็วๆนี้เอง พอดีกับที่น้องเขียวรีบโทรมาบอก สงสัยว่าคุณจะเป็นเหยื่อรายล่าสุด ก็เลยรีบมาช่วย..ต้องขอบคุณแม่เล้าของเสี่ยวิฑูรย์ครับงานนี้ ทีแรกก็ไม่อยากเชื่อว่าแกจะยื่นมือมาช่วยเรา..แต่แล้วแกก็ช่วยจริงๆ ลำพังผมกับเพื่อน..เอ่อ หมวดวิลัน น่ะครับ” เขาหันไปทางเพื่อนร่วมงาน เห็นรายนั้นมองมุกดาอย่างไม่วางตา เลยเอื้อมมือไปตบบ่าอย่างนึกหมั่นไส้
“ลำพังเราสองคนอาจช่วยคุณไม่สำเร็จ ต้องขอบคุณ คุณกวิน เขาอาสาเข้าไปเอง ไม่กลัวอันตรายเลยนะครับ แล้วก็แม่เล้าคนนั้น..ไม่รู้ป่านนี้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง..งานนี้ต้องยอมรับว่าหินครับ งานหินจริงๆ เล่นกับไอ้เสี่ยลอบจัดคนนี้”
“นั่นสิคะ ยายแกไม่ถูกเสี่ยวิฑูรย์เล่นงานแย่เลยหรือ”
สิ้นความสงสัยระคนห่วงใยของมุกดา เสียงปืนก็ดังลั่นมาจากเรือสินค้า พร้อมกับเสียงกรีดร้องของแม่เล้าผู้ใจดี คนทั้งสี่หันขวับไปเบื้องหลังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
มุกดาอุทานออกมาคนแรก
“คุณยายคนนั้น!”
ต่างคนต่างมองหน้ากัน แววตาบอกความเห็นในทิศทางเดียว ผู้กองมิลินทอดมองเรือลำที่ลอยเท้งเต้งอยู่ไกลๆด้วยความเศร้าสลด รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ที่ไม่ได้ช่วยยายแหวนออกมาจากเงื้อมมือมัจจุราช..
รถเต่าคันเดิมค่อยๆเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่ ซึ่งในยามดึกสงัดเช่นนี้ ทางปลอดโล่งยิ่งกว่าช่วงกลางวัน อ้อมกอดแห่งขุนเขาเขียวครึ้ม ภายใต้รัตติกาลกำลังจะเลือนลับไป แต่ละคนต่างนั่งนิ่งเงียบ หลังจากดีอกดีใจกันยกใหญ่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
มรกตนั่งหลังพวงมาลัยอย่างไม่เป็นสุข หล่อนอยากลงไปช่วยน้องสาวอีกแรงก็ถูกผู้กองมิลินห้ามเสียงแข็ง ความที่นับถือเขาเป็นพี่ชายน่าเกรงขามคนหนึ่ง จึงต้องยอมทำตามคำสั่ง ทั้งที่ขัดใจตัวเองยิ่งนัก
พอเห็นน้องสาวกับเจ้านายตัวดีเดินหน้าตาเปียกโชกกลับมา ความตึงเครียดทั้งหมดก็หายวับไปในชั่วพริบตา หล่อนสวมกอดน้องเล็กทั้งที่เปียกแบบนั้นด้วยความโล่งใจ และแสนรัก เมื่อเห็นรอยยิ้มของกวิน ผู้อยู่เบื้องหลัง มรกตจึงมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ความบาดหมางซึ่งเคยมี ลดทอนลงมาก จนแทบไม่มีเหลือ
“เสี่ยวิฑูรย์ถูกผมกับเพื่อนยิงปืนล่อให้ตามไปผิดทาง เราเลยมีโอกาสกลับมารวมตัวกันที่ท่าน้ำ แล้วพอดีเห็นยายแหวน แม่เล้าที่ทำงานกับเสี่ยเดินเข้ามา บอกว่าให้เราช่วยคุณไข่มุกหนีไปให้ได้ เพราะแกเพิ่งรู้ว่าคุณไข่มุกเป็นลูกสาวท่านตระการ คนที่แกรู้จักและนับถือ แกวางแผนให้พวกเราอ้อมไปเอาเรือหางยาวที่เตรียมไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินมารอรับคุณไข่มุกกับคุณกวินที่เรือ แกบอกว่าถ้าพาออกไปทางเดิมเสี่ยงเจอลูกน้องอีกเป็นสิบคนที่เสี่ยวิฑูรย์โทรเรียกให้มาปิดล้อมปากทางเอาไว้ พวกเราเกือบพลาด เพราะเสี่ยมันคงรู้ทัน ให้ลูกน้องวิ่งกลับมาถอนสมอเรือ ออกเดินทางส่งสินค้าทันที ยายแหวนแกคงหาทางจัดการกับคนขับวิธีไหนไม่ทราบ แต่แกก็ปลดกุญแจ เปิดช่องทางหนีให้คุณไข่มุกกับคุณกวินจนได้ โชคดีเหลือเกินที่ทั้งสองคนว่ายน้ำเป็น ไม่เช่นนั้นคงไม่ทันการ และรอดปลอดภัยกันมาแบบนี้หรอกครับ...ต้องขอบคุณน้ำใจยายแหวนที่ แกยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเรา”
ผู้กองมิลินเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้หนุ่มสาวทั้งสองคนรอดชีวิตกลับมา แววตาเขาเศร้าสลด เมื่อเล่าต่อว่า..ยายแหวน ถูกเสี่ยวิฑูรย์ยิงตายบนเรือนั้นเสียแล้ว
“น่าเสียดาย..ถ้ารอดกลับมาด้วย ฉันคงมีโอกาสได้ตอบแทนน้ำใจแกบ้าง”
มรกตพูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านั้น
ลลิตพรรณก็เป็นอีกคนที่ดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น เมื่อเห็นเพื่อนรักกลับมามีอวัยวะครบสามสิบสองเหมือนเก่า
แต่พอขึ้นนั่งเบาะหลังของรถ สารถีเดินเครื่องออกมาได้ไม่กี่นาที หล่อนก็คอพับหลับผล็อยไปด้วยความอ่อนเพลีย
ผู้กองมิลินขอแยกตัวไปนั่งรถอีกคันของเพื่อนร่วมงาน เพื่อจะได้ไม่เบียดเสียดกันเกินไป ผู้หมวดวิลันอาสาขับรถระวังลู่ทางอยู่เบื้องหลัง เขาให้เหตุผลว่า เผื่อเสี่ยวิฑูรย์ส่งลูกน้องมาตามราวีอีก จะได้ช่วยเหลือทัน
มรกตเหลือบมองเพื่อนสนิทน้องสาว แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ขามาหล่อนมีผู้กองมิลันนั่งคุยเป็นเพื่อนตลอดทาง แต่พอขากลับเปลี่ยนเป็นลลิตพรรณมานั่งคู่หล่อนแทน หญิงสาวเลยมีสมาธิบังคับพวงมาลัยอย่างเต็มที่ เพราะคนข้างกายหลับปุ๋ย ไม่ส่งเสียงรบกวนสักแอะ
ส่วนอีกสองคนเบาะหลัง หล่อนไม่อยากแทรกกลางเป็นก้างชิ้นโตของคู่รักที่เริ่มปรับความเข้าใจกันได้ จึงขอขับรถต่อไปเงียบๆคนเดียว เปิดโอกาสให้น้องสาวและว่าที่น้องเขยได้พูดคุยกันเต็มที่
กวินนั่งทอดมองความมืดภายนอกหน้าต่าง เขากำลังใช้ความคิดทบทวนอย่างหนัก เกี่ยวกับเรื่องโปสการ์ดใบนั้น มุกดายืนยันว่าหล่อนไม่เคยเห็นกระดาษสีสวยใบนั้น ไม่เคยลงมือเขียน แล้วก็ไม่เคยรู้จักฝรั่งตาน้ำข้าวหุ่นนายแบบที่ชื่อไมเคิล
เขาดูออกจากแววตา และน้ำเสียง ว่าหล่อนพูดจริง ไม่มีเหตุผลอันใดจะต้องโกหกกันอีกในเวลานี้ กวินจึงต้องมาคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา..ว่าใครเป็นเจ้าของโปสการ์ดใบนั้น และอาจหาญปลอมลายมือเพื่อสร้างความเข้าใจผิดให้กับเขาอย่างจงใจ
เมื่อพยายามนึกย้อนไปถึงวันวาน ความเข้าใจก็เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาในที่สุด
วันนั้น แพรวาไปรอเขาที่บริษัท และโทรมาบอก กวินจึงสั่งให้พนักงานพาหล่อนขึ้นไปรอเขาในห้องทำงาน..เขาวางแฟ้มเอกสารของมุกดาไว้ในนั้น ตอนกลางคืนชายหนุ่มย้อนกลับไปที่ห้องทำงาน เห็นนิตยสารเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขาจำได้ว่าตัวเองหยิบขึ้นมาแล้วหัวเราะขัน คิดว่าแม่บ้านคงมาแอบตัดรูปนายแบบในหน้างานแฟชั่นต่างประเทศออกไป จนกระดาษแหว่งวิ่น
ที่ไหนได้ เขาเพิ่งเข้าใจ..แพรวานั่นเอง เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด ทั้งรูปผู้ชายคนนั้น และลายมือพิมพ์เดียวกับน้องสาว..ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนทำได้ลงคอ!
“พี่วินว่า..คุณกฤษดาคือนายพัลลภกลับชาติมาเกิดรึเปล่าคะ”
มุกดากระซิบถามเสียงเล็กใส กวินจึงได้หลุดออกมาจากภวังค์อันแสนเจ็บแค้น เขาก้มลงมองหล่อน แล้วหัวเราะเบาๆ
“พี่คิดอีกอย่างนึงนะ..นายพัลลภไม่มีทางมาเกิดเป็นใครได้หรอก ในชาตินี้”
สายตาคำถามของหล่อน ทำให้เขาต้องบอกความเห็นของตนออกไป
“เจตนาฆ่า และลงมือฆ่าคนได้ถึงขนาดนั้น บาปกรรมคงไม่ปล่อยให้เขากลับมาเกิดเป็นมนุษย์เร็วนักหรอก”
“พูดเรื่องอะไรกันน่ะ..ใครฆ่าใคร ทำไมไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์?”
มรกตถามแทรกขึ้นมาด้วยความสนใจ
หนุ่มสาวสองคนประสานสายตานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมเฉลย มีเพียงเสียงหัวเราะที่ดังกลบเกลื่อนขึ้นมาแทนคำตอบ
“เรารอดแล้วไข่มุก”
กวินตะโกนบอกแข่งกับเสียงเรือที่ใกล้เข้ามาด้วยความยินดี มุกดามีแรงว่ายน้ำให้เคลื่อนตัวออกไปได้เร็วขึ้น เมื่อนึกถึงเป้าหมายที่กำลังจะถึงในไม่ช้า
“คุณกวิน..คุณไข่มุก ทางนี้ครับ”
ผู้กองมิลินชะโงกหน้าลงมาจากเรือ พร้อมยื่นมือออกรอรับคนทั้งสองที่ว่ายน้ำใกล้เข้ามาทุกที
แล้วในที่สุด ตำรวจนอกเครื่องแบบทั้งสองนายก็ทำหน้าที่ได้สำเร็จบริบูรณ์ มุกดาขึ้นมานั่งหอบ ตัวเปียกชุ่ม ผมเผ้าลู่แนบติดศีรษะ หล่อนรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ไม่มีผิด
“ขอบคุณมากค่ะ..ว่าแต่”
หญิงสาวมองผู้กองมิลินกับเพื่อนของเขาด้วยสายตาคำถาม ส่วนกวินนั้นนั่งลงข้างหล่อน ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียด
“ผมเคยร่วมงานกับท่านตระการ คุณพ่อของคุณน่ะครับ แล้วก็สนิทกับมรกตพี่สาวของคุณมานาน”
มิลินบอกยิ้มๆ ก่อนแนะนำต่อ
“ผมชื่อมิลิน เพิ่งได้เบาะแสเรื่องค้ามนุษย์ของเสี่ยวิฑูรย์มาเร็วๆนี้เอง พอดีกับที่น้องเขียวรีบโทรมาบอก สงสัยว่าคุณจะเป็นเหยื่อรายล่าสุด ก็เลยรีบมาช่วย..ต้องขอบคุณแม่เล้าของเสี่ยวิฑูรย์ครับงานนี้ ทีแรกก็ไม่อยากเชื่อว่าแกจะยื่นมือมาช่วยเรา..แต่แล้วแกก็ช่วยจริงๆ ลำพังผมกับเพื่อน..เอ่อ หมวดวิลัน น่ะครับ” เขาหันไปทางเพื่อนร่วมงาน เห็นรายนั้นมองมุกดาอย่างไม่วางตา เลยเอื้อมมือไปตบบ่าอย่างนึกหมั่นไส้
“ลำพังเราสองคนอาจช่วยคุณไม่สำเร็จ ต้องขอบคุณ คุณกวิน เขาอาสาเข้าไปเอง ไม่กลัวอันตรายเลยนะครับ แล้วก็แม่เล้าคนนั้น..ไม่รู้ป่านนี้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง..งานนี้ต้องยอมรับว่าหินครับ งานหินจริงๆ เล่นกับไอ้เสี่ยลอบจัดคนนี้”
“นั่นสิคะ ยายแกไม่ถูกเสี่ยวิฑูรย์เล่นงานแย่เลยหรือ”
สิ้นความสงสัยระคนห่วงใยของมุกดา เสียงปืนก็ดังลั่นมาจากเรือสินค้า พร้อมกับเสียงกรีดร้องของแม่เล้าผู้ใจดี คนทั้งสี่หันขวับไปเบื้องหลังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
มุกดาอุทานออกมาคนแรก
“คุณยายคนนั้น!”
ต่างคนต่างมองหน้ากัน แววตาบอกความเห็นในทิศทางเดียว ผู้กองมิลินทอดมองเรือลำที่ลอยเท้งเต้งอยู่ไกลๆด้วยความเศร้าสลด รู้สึกผิดอย่างยิ่ง ที่ไม่ได้ช่วยยายแหวนออกมาจากเงื้อมมือมัจจุราช..
รถเต่าคันเดิมค่อยๆเคลื่อนตัวออกสู่ถนนใหญ่ ซึ่งในยามดึกสงัดเช่นนี้ ทางปลอดโล่งยิ่งกว่าช่วงกลางวัน อ้อมกอดแห่งขุนเขาเขียวครึ้ม ภายใต้รัตติกาลกำลังจะเลือนลับไป แต่ละคนต่างนั่งนิ่งเงียบ หลังจากดีอกดีใจกันยกใหญ่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
มรกตนั่งหลังพวงมาลัยอย่างไม่เป็นสุข หล่อนอยากลงไปช่วยน้องสาวอีกแรงก็ถูกผู้กองมิลินห้ามเสียงแข็ง ความที่นับถือเขาเป็นพี่ชายน่าเกรงขามคนหนึ่ง จึงต้องยอมทำตามคำสั่ง ทั้งที่ขัดใจตัวเองยิ่งนัก
พอเห็นน้องสาวกับเจ้านายตัวดีเดินหน้าตาเปียกโชกกลับมา ความตึงเครียดทั้งหมดก็หายวับไปในชั่วพริบตา หล่อนสวมกอดน้องเล็กทั้งที่เปียกแบบนั้นด้วยความโล่งใจ และแสนรัก เมื่อเห็นรอยยิ้มของกวิน ผู้อยู่เบื้องหลัง มรกตจึงมองเขาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ความบาดหมางซึ่งเคยมี ลดทอนลงมาก จนแทบไม่มีเหลือ
“เสี่ยวิฑูรย์ถูกผมกับเพื่อนยิงปืนล่อให้ตามไปผิดทาง เราเลยมีโอกาสกลับมารวมตัวกันที่ท่าน้ำ แล้วพอดีเห็นยายแหวน แม่เล้าที่ทำงานกับเสี่ยเดินเข้ามา บอกว่าให้เราช่วยคุณไข่มุกหนีไปให้ได้ เพราะแกเพิ่งรู้ว่าคุณไข่มุกเป็นลูกสาวท่านตระการ คนที่แกรู้จักและนับถือ แกวางแผนให้พวกเราอ้อมไปเอาเรือหางยาวที่เตรียมไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินมารอรับคุณไข่มุกกับคุณกวินที่เรือ แกบอกว่าถ้าพาออกไปทางเดิมเสี่ยงเจอลูกน้องอีกเป็นสิบคนที่เสี่ยวิฑูรย์โทรเรียกให้มาปิดล้อมปากทางเอาไว้ พวกเราเกือบพลาด เพราะเสี่ยมันคงรู้ทัน ให้ลูกน้องวิ่งกลับมาถอนสมอเรือ ออกเดินทางส่งสินค้าทันที ยายแหวนแกคงหาทางจัดการกับคนขับวิธีไหนไม่ทราบ แต่แกก็ปลดกุญแจ เปิดช่องทางหนีให้คุณไข่มุกกับคุณกวินจนได้ โชคดีเหลือเกินที่ทั้งสองคนว่ายน้ำเป็น ไม่เช่นนั้นคงไม่ทันการ และรอดปลอดภัยกันมาแบบนี้หรอกครับ...ต้องขอบคุณน้ำใจยายแหวนที่ แกยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเรา”
ผู้กองมิลินเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้หนุ่มสาวทั้งสองคนรอดชีวิตกลับมา แววตาเขาเศร้าสลด เมื่อเล่าต่อว่า..ยายแหวน ถูกเสี่ยวิฑูรย์ยิงตายบนเรือนั้นเสียแล้ว
“น่าเสียดาย..ถ้ารอดกลับมาด้วย ฉันคงมีโอกาสได้ตอบแทนน้ำใจแกบ้าง”
มรกตพูดอะไรไม่ออกมากไปกว่านั้น
ลลิตพรรณก็เป็นอีกคนที่ดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น เมื่อเห็นเพื่อนรักกลับมามีอวัยวะครบสามสิบสองเหมือนเก่า
แต่พอขึ้นนั่งเบาะหลังของรถ สารถีเดินเครื่องออกมาได้ไม่กี่นาที หล่อนก็คอพับหลับผล็อยไปด้วยความอ่อนเพลีย
ผู้กองมิลินขอแยกตัวไปนั่งรถอีกคันของเพื่อนร่วมงาน เพื่อจะได้ไม่เบียดเสียดกันเกินไป ผู้หมวดวิลันอาสาขับรถระวังลู่ทางอยู่เบื้องหลัง เขาให้เหตุผลว่า เผื่อเสี่ยวิฑูรย์ส่งลูกน้องมาตามราวีอีก จะได้ช่วยเหลือทัน
มรกตเหลือบมองเพื่อนสนิทน้องสาว แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ขามาหล่อนมีผู้กองมิลันนั่งคุยเป็นเพื่อนตลอดทาง แต่พอขากลับเปลี่ยนเป็นลลิตพรรณมานั่งคู่หล่อนแทน หญิงสาวเลยมีสมาธิบังคับพวงมาลัยอย่างเต็มที่ เพราะคนข้างกายหลับปุ๋ย ไม่ส่งเสียงรบกวนสักแอะ
ส่วนอีกสองคนเบาะหลัง หล่อนไม่อยากแทรกกลางเป็นก้างชิ้นโตของคู่รักที่เริ่มปรับความเข้าใจกันได้ จึงขอขับรถต่อไปเงียบๆคนเดียว เปิดโอกาสให้น้องสาวและว่าที่น้องเขยได้พูดคุยกันเต็มที่
กวินนั่งทอดมองความมืดภายนอกหน้าต่าง เขากำลังใช้ความคิดทบทวนอย่างหนัก เกี่ยวกับเรื่องโปสการ์ดใบนั้น มุกดายืนยันว่าหล่อนไม่เคยเห็นกระดาษสีสวยใบนั้น ไม่เคยลงมือเขียน แล้วก็ไม่เคยรู้จักฝรั่งตาน้ำข้าวหุ่นนายแบบที่ชื่อไมเคิล
เขาดูออกจากแววตา และน้ำเสียง ว่าหล่อนพูดจริง ไม่มีเหตุผลอันใดจะต้องโกหกกันอีกในเวลานี้ กวินจึงต้องมาคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมา..ว่าใครเป็นเจ้าของโปสการ์ดใบนั้น และอาจหาญปลอมลายมือเพื่อสร้างความเข้าใจผิดให้กับเขาอย่างจงใจ
เมื่อพยายามนึกย้อนไปถึงวันวาน ความเข้าใจก็เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาในที่สุด
วันนั้น แพรวาไปรอเขาที่บริษัท และโทรมาบอก กวินจึงสั่งให้พนักงานพาหล่อนขึ้นไปรอเขาในห้องทำงาน..เขาวางแฟ้มเอกสารของมุกดาไว้ในนั้น ตอนกลางคืนชายหนุ่มย้อนกลับไปที่ห้องทำงาน เห็นนิตยสารเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เขาจำได้ว่าตัวเองหยิบขึ้นมาแล้วหัวเราะขัน คิดว่าแม่บ้านคงมาแอบตัดรูปนายแบบในหน้างานแฟชั่นต่างประเทศออกไป จนกระดาษแหว่งวิ่น
ที่ไหนได้ เขาเพิ่งเข้าใจ..แพรวานั่นเอง เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด ทั้งรูปผู้ชายคนนั้น และลายมือพิมพ์เดียวกับน้องสาว..ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนทำได้ลงคอ!
“พี่วินว่า..คุณกฤษดาคือนายพัลลภกลับชาติมาเกิดรึเปล่าคะ”
มุกดากระซิบถามเสียงเล็กใส กวินจึงได้หลุดออกมาจากภวังค์อันแสนเจ็บแค้น เขาก้มลงมองหล่อน แล้วหัวเราะเบาๆ
“พี่คิดอีกอย่างนึงนะ..นายพัลลภไม่มีทางมาเกิดเป็นใครได้หรอก ในชาตินี้”
สายตาคำถามของหล่อน ทำให้เขาต้องบอกความเห็นของตนออกไป
“เจตนาฆ่า และลงมือฆ่าคนได้ถึงขนาดนั้น บาปกรรมคงไม่ปล่อยให้เขากลับมาเกิดเป็นมนุษย์เร็วนักหรอก”
“พูดเรื่องอะไรกันน่ะ..ใครฆ่าใคร ทำไมไม่ได้เกิดเป็นมนุษย์?”
มรกตถามแทรกขึ้นมาด้วยความสนใจ
หนุ่มสาวสองคนประสานสายตานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ไม่มีใครยอมเฉลย มีเพียงเสียงหัวเราะที่ดังกลบเกลื่อนขึ้นมาแทนคำตอบ
ศิลาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ค. 2555, 17:46:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2555, 17:46:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1705
| << บทที่ ๒๖ ความเข้าใจ ๒/๒ | บทที่ ๒๗ ฉากสุดท้าย ๒/๒ (จบแล้วจ้า) >> |
แล่นแต๊ 22 ก.ค. 2555, 17:59:37 น.
โถ....พี่วินเพิ่งฉลาด ทำไมไม่นึกได้ตั้งนานแล้ว
โถ....พี่วินเพิ่งฉลาด ทำไมไม่นึกได้ตั้งนานแล้ว
nasa 22 ก.ค. 2555, 21:04:24 น.
มาตามอ่านรวดเดียวจะจบพอดี เล็งไว้นานแล้วค่ะแต่งานยุ่งมาก กะลังนึกเชียวว่าพี่วินนี่ต้องมีตัวช่วยแบบโหดๆ ไม่งั้นพี่แกโดนหลอกง่าย พอๆ กะไข่มุกที่ซื่อซะ หวั่นๆ ว่าถ้าคู่นี้ลงเอยกันจะอยู่รอดมั้ย
มาตามอ่านรวดเดียวจะจบพอดี เล็งไว้นานแล้วค่ะแต่งานยุ่งมาก กะลังนึกเชียวว่าพี่วินนี่ต้องมีตัวช่วยแบบโหดๆ ไม่งั้นพี่แกโดนหลอกง่าย พอๆ กะไข่มุกที่ซื่อซะ หวั่นๆ ว่าถ้าคู่นี้ลงเอยกันจะอยู่รอดมั้ย
ศิลาริน 22 ก.ค. 2555, 21:11:37 น.
ขอบคุณมากค่ะทั้งนักอ่านเก่านักอ่านใหม่ที่ติดตาม ห้าทุ่มคืนนี้จะมาลงจนจบนะคะ
ปล.น่าคิดเหมือนกันค่ะ ว่าคู่นี้จะอยู่รอดรึเปล่า แหะๆ
ขอบคุณมากค่ะทั้งนักอ่านเก่านักอ่านใหม่ที่ติดตาม ห้าทุ่มคืนนี้จะมาลงจนจบนะคะ
ปล.น่าคิดเหมือนกันค่ะ ว่าคู่นี้จะอยู่รอดรึเปล่า แหะๆ
FonFonnie 22 ก.ค. 2555, 21:25:28 น.
ตอนที่พูดถึงบาปกรรมของพัลลภ แอบคิดขึ้นมานิดนึง พุดซ้อนก็มีส่วนร่วมในการก่อกรรมหนักให้อดีต แต่ก็กลับเป็นเกิดเป็นมนุษย์ทั้งคู่นี่คะ
ตอนที่พูดถึงบาปกรรมของพัลลภ แอบคิดขึ้นมานิดนึง พุดซ้อนก็มีส่วนร่วมในการก่อกรรมหนักให้อดีต แต่ก็กลับเป็นเกิดเป็นมนุษย์ทั้งคู่นี่คะ