บุหงาซ่อนกลิ่น (ช่องสามซื้อลิขสิทธิ์แล้ว)
ด้วยความรู้สึกผิด เขาจึงติดตามชดใช้
จนกลับกลาย...มาเป็นความรัก

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

สิมิลัน มายาวี เจ้าของฉายาสาวฮอตทะเลร้อนไม่เข้าใจเล้ย! ว่าทำไมในละครถึงชอบให้พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วตอนท้ายนางเอกก็ดันไปหลงรักผู้ชายเฮงซวยจำพวกนั้นเสียด้วย

เพราะวันที่ฝันร้ายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวเกลียดปัณณ์ รัชนาถ จนแทบไม่อยากเห็นหน้า ถ้าฆ่าเขาให้ตายคามือได้โดยไม่ติดคุก เธอก็คงทำไปแล้วแน่ๆ

แต่แล้วเมื่อข่าวหลุดลอดออกไป แทนที่ผู้คนจะเห็นใจว่าเธอถูกกระทำ กลับหาว่าเธอจงใจยั่วซูเปอร์สตาร์หมายเลขหนึ่งของวงการ ทั้งยังวางแผนแบล็คเมล์กะจับเขาให้อยู่มือเสียอีก

โอ๊ย! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วนี่!

ครั้นจะลุกขึ้นมาทวงศักดิ์ศรี ใครล่ะจะเชื่อ ในเมื่อเธอเป็นแค่ตัวอิจฉาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่นางเอกที่จะเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้เลย

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

“ค่าตัวแพงไม่เบานะ” เสียงห้าวที่ดังมาจากด้านหลังหยุดย่างก้าวของเธอได้ชะงัดนัก

หญิงสาวตัวชาวาบ หันขวับมาตวัดมองเจ้าของเสียงทันควัน ปัณณ์ในเครื่องแต่งกายชุดใหม่เดินลงบันไดโค้งมายืนอยู่ตรงหน้า

“ถึงฉันจะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันขายตัว”

“แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิงกลางเมือง ยังจะปฏิเสธอีก เธอนี่โชคดีเหลือเกินนะ ยายเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คืนเดียวเรียกได้ตั้งยี่สิบล้าน!”

ดวงตาสิมิลันวาวจ้าราวแม่เสือ กระนั้นกลับมีหยาดน้ำวาวๆ คลอเต็มหน่วย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รวบรวมทุกกำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ย้ำกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งเข้าไว้ หากจะตายก็ขอไปตายที่อื่น อย่าให้ผู้ชายคนนี้เห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด อย่าให้เขาหัวเราะเยาะ เย้ยหยันเธอได้อีก

หญิงสาวเชิดหน้า แต้มยิ้มเหยียด “ก็คงไม่โชคดีเหมือนไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างคุณหรอก แก่ขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์ได้เคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างฉันน่ะ”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ ๓

ห้องแต่งตัวของเหล่านางแบบซึ่งเคยพลุกพล่านตลอดการแสดงบนเวที บัดนี้เหลือนางแบบไม่กี่คนยังคงนั่งอยู่หน้ากระจกเช็ดคราบเครื่องสำอาง และเจ้าหน้าที่ของห้องเสื้อที่ตรวจนับจำนวนเสื้อผ้าที่จะต้องนำกลับ โดยมีแม่บ้านเข้ามาทยอยเก็บขยะตามหน้าที่

สิมิลันผลัดชุดราตรีเกาะอกสีแดงเลือดนกออก เปลี่ยนมาสวมชุดเสื้อกระโปรงติดกันเป็นสายเดี่ยวพอดีตัวอวดรูปร่างและทรวดทรงอะร้าอร่าม โดยมีเชิ้ตแขนสั้นเนื้อบางตัวหลวมคลุมทับไว้เพื่อไม่ให้แลประเจิดประเจ้อ ผมที่ยีไว้สำหรับเดินแบบถูกหวีแล้วรวบให้เรียบร้อย เครื่องสำอางที่ตกแต่งไว้จัดจ้านถูกเช็ดทำความสะอาดเหลือไว้เพียงใบหน้านวลแอร่มผัดแป้งบางๆ กับริมฝีปากที่เคลือบลิปสติกสีชมพูอมส้มเท่านั้น และเพราะยังไม่มีโอกาสได้อาบน้ำ หญิงสาวจึงแอบขี้โกงด้วยการพรมน้ำหอมเพื่อกลบกลิ่นสาปเหงื่อทั้งจากการสวมเสื้อผ้าของห้องเสื้อในการเดินแบบ และจากการตากแสงไฟอยู่นาน

“เหนื่อยไหมตอง” งามตาถามเมื่อสิมิลันมายืนอยู่ตรงหน้า

“เหนื่อยค่ะ แต่ยังไหวอยู่”

“พี่ว่าตองหน้าเซียวๆ นะ ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า”

คำทักทายของผู้จัดการส่วนตัวที่เธอรักประดุจพี่สาวทำให้สิมิลันเผลอเม้มปาก แล้วหันไปมองสีหน้าตนเองที่สะท้อนจากกระจกเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง อดนึกดีใจมิได้ที่เลือกทาลิปสติกเอาไว้เพื่อปิดบังริมฝีปากที่ออกจะเผือดจนเกือบขาวนั่น

“งานหนักนิดหน่อยก็จริง แต่หนูทำได้ค่ะ น้ำขึ้นเราก็ต้องรีบตักสิ” เธอรีบหาเรื่องเหประเด็นของบทสนทนา “อ้อ นึกออกละ เมื่อกลางวันตอนอยู่ที่กองถ่ายเห็นพี่งามบอกว่ามีงานถ่ายแบบติดต่อเข้ามาเหรอคะ หนูยังไม่ทันได้ฟังรายละเอียดเลย ขออีกทีได้ไหมคะ”

“ไม่จำเป็นหรอกจ้ะ เพราะพี่ปฏิเสธไปแล้วล่ะ”

“อ้าว! ทำไมล่ะคะ” สิมิลันเดินไปที่โต๊ะซึ่งมักจะเตรียมอาหารว่างไว้สำหรับเหล่านางแบบ แล้วก็ต้องผิดหวัง “ว้า...ไม่มีอะไรเหลือเลย หิวจัง ตั้งแต่เช้าได้กินแซนด์วิชอันเล็กๆ ไปสองอันเอง”

“เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินก่อนเข้าบ้านก็แล้วกัน” งามตารีบบอก “ส่วนเรื่องงานถ่ายแบบนั่น ที่พี่ปฏิเสธไปก็เพราะมันเป็นถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ แต่เอาต้องเอาผ้าออกชิ้นหนึ่งแล้วให้เธอเอามือปิดแทนน่ะสิ เกือบจะนู้ดอยู่แล้วนะนั่น ถึงจะเงินดี แต่พี่คิดว่ามันออกจะมากเกินไปสำหรับวัยของตองนะ”

“แหม...พี่งามขา หนูว่าเราน่าจะลองเข้าไปฟังข้อเสนอดูก่อน ก็เหมือนครั้งอื่นๆ ที่เขาติดต่อมาให้ถ่ายชุดว่ายน้ำนั่นแหละ ถ้าฟังแล้วไม่ชอบใจเราค่อยปฏิเสธก็ได้ ตอนนี้ละครของหนูจ่อออกอากาศตั้งสองเรื่อง แถมเดือนหน้ายังมีหนังฉายอีกด้วย ตองอยากทำอะไรเปรี้ยงๆ หน่อย พี่ก็บอกเองว่ามันแค่กึ่งนู้ด ไม่ถึงกับถอดหมดทั้งตัวนี่นา คิดดูสิว่าเราจะได้กระแสด้วยนะคะ”

คนอายุมากกว่าขมวดคิ้ว ลังเล “นี่พูดจริงหรือตอง เราสนใจจริงๆ เหรอ”

“จริงค่ะ อยากลองคุยดูก่อน ถ้ารูปแบบการถ่ายมันโป๊เกินไป เราค่อยปฏิเสธก็ได้นี่คะ”

“แต่พี่ปฏิเสธไปแล้ว ไม่ได้คิดนี่ว่าตองจะสนใจ” งามตาว่า

“งั้นพรุ่งนี้พี่งามก็รีบโทร.กลับไปบอกเขาเลย ชักช้าเกิดเขาทาบทามคนอื่นไปแล้ว หนูก็แห้วเท่านั้นเอง”

“คงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะพี่ปัญเขาจะไปเมืองนอกคืนนี้แล้ว”

“ว้า...เสียดายจัง”

งามตาเห็นสีหน้าผิดหวังของหญิงสาวก็ขัน จึงอดปะเหลาะเอาใจไม่ได้ “เดี๋ยวพี่ลองโทร.หาเขาดู เผื่อเขาจะบอกอะไรเบื้องต้นได้มากกว่านี้”

งามตาดึงสมุดขึ้นมาค้นรายละเอียด แล้วโทรศัพท์ไปเจรจาอยู่ครู่ใหญ่ มือจดข้อความยิกๆ หลังวางสายแล้วจึงหันมาบอกสิมิลัน มายาวี หรือแซมของคนในวงการ

“พอรู้ว่าตองสนใจ พี่ปัญเขาดีใจใหญ่ ถามว่าตองไปพบเขาวันนี้เลยได้หรือเปล่า เขามีเวลาอีกสองสามชั่วโมงก่อนจะไปสนามบิน พี่ปัญจะได้เล่าคอนเซปต์คร่าวๆ ให้ฟัง แล้วถ้าตองยังสนใจอยู่ ก็จะได้ตกลงเรื่องค่าตัว แล้วก็หาตารางว่างนัดถ่ายทำกันไปเลยยังไงล่ะ”

สิมิลันกลอกตา “คืนนี้เลยเหรอคะ หนูว่ามันจะไม่เหมาะน่ะสิ”

งามตาหาวหวอด รีบยกมือขึ้นปิดปาก “เออ นั่นสิเนอะ งั้นเดี๋ยวพี่โทร.เลื่อนนัดพี่ปัญดีกว่า ไว้เขากลับมาแล้วค่อยคุย” งามตาหยิบโทรศัพท์มากดอีกครั้ง แต่ก็ช้ากว่าหญิงสาวที่แย่งโทรศัพท์ไปเป็นตัวประกัน

“ใจเย็นสิคะพี่งาม แหม...ขอหนูคิดหน่อย” เธอกลอกตาไปมาแล้วสุดท้ายจึงตัดใจ “เอ้า! ไปก็ไป ลองไปคุยดูก่อนก็แล้วกัน”

“คิดดีแล้วเหรอตอง” งามตาย้ำเพื่อให้แน่ใจ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วลุกขึ้นยืน และเพียงก้าวออกจากห้องแต่งตัวหลังเวที ดอกไม้สีขาวจัดช่องดงามก็ถูกยื่นมาตรงหน้า

“พี่วัช!” สิมิลันอุทานเมื่อเห็นหน้าเจ้าของดอกไม้ชัดๆ ว่าเป็นดีเจหนุ่มชื่อดัง ที่พ่วงตำแหน่งแฟนคลับหมายเลขแรกๆ ของเธอนั่นเอง

ด้านหลังเขา เด็กหนุ่มสาววัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกรูกันมาห้อมล้อมนักแสดงสาว แต่ละคนตะโกนเรียก ‘พี่แซม’ กันเสียงขรม สิมิลันพยักพเยิดแล้วบอก “พี่วัชคอยเดี๋ยวนะคะ ขอแซมไปทักทายน้องๆ ก่อน”

เธอฉากไปหากลุ่มแฟนคลับ นอกจากส่งยิ้มทักทายแล้ว ยังแจกลายเซ็นและยิ้มแย้มถ่ายรูปคู่กับแต่ละคนอย่างเพลิดเพลิน สาวน้อยวัยใสหลายคนรวมเงินกันซื้อของขวัญและตุ๊กตามามอบให้เป็นที่ระลึกอีกด้วย

สิมิลันโบกมือให้วัยรุ่นหนุ่มสาวและยืนคอยจนทั้งกลุ่มลับสายตาไปแล้ว จึงหันมาทางพี่สาวและเพื่อนรุ่นพี่ในวงการ

“ขอโทษทีนะคะ โอเค ตอนนี้แซมว่างแล้ว”

“วันนี้แซมสวยสง่าที่สุดบนเวทีเลยรู้ไหม” ศิวัชแจกลูกยอ พลางยัดเยียดช่อดอกไม้ใส่อ้อมแขนหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ โอ้โห...ซื้อดอกไม้มาอีกแล้ว เสียดายเงินจัง ต้องให้แซมบอกอีกกี่ครั้งคะว่าพี่วัชมาดูมาร่วมงานเฉยๆ แซมก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องมีของติดมือมาหรอก แหม...นี่ถ้าเป็นโจ๊กสักถุงยังจะดีกว่าอีก อย่างน้อยมันก็ยังกินได้ เพราะตอนนี้น่ะ แซมหิวจนไส้จะขาดแล้ว” สิมิลันล้อเลียน

ศิวัชเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาทันที “แซมหิวเหรอ งั้นไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านดีไหม”

“คงกินไม่ทันหรอกค่ะ เดี๋ยวแซมมีนัดต้องไปคุยงาน”

“เราก็รีบๆ กิน แล้วค่อยไปตามนัดสิ” ศิวัชแย้ง

“ไม่เอาหรอกค่ะ แซมขอสะสางเรื่องงานให้จบๆ ไปเลยดีกว่า กินข้าวรีบๆ ไม่เห็นจะอร่อยเลย”

“เอ้า! งั้นแซมนัดที่ไหนล่ะครับ” ชายหนุ่มถามอย่างใส่ใจ

“คอนโดแถวสาทรค่ะ” งามตาตอบแทน ปลายประโยครีบเบือนหน้าหลบไปปิดปากหาวอีกคำรบ

นั่นทำให้นักแสดงสาวเอื้อมไปแตะมืองามตา “วันนี้พี่งามตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเลย แถมยังออกมาตะลอนกับตองทั้งวันอีกด้วย หนูว่าพี่กลับบ้านไปนอนก่อนดีไหมคะ”

“แต่ว่าเรายังต้องไปคุยงาน...” งามตาแย้ง

“ตองไปเองคนเดียวก็ได้ค่ะพี่งาม” นักแสดงสาวรับปาก

“นั่นสิครับคุณงาม ถ้าคุณเป็นห่วงเดี๋ยวผมไปส่งแซมให้เองก็ได้” ศิวัชเสริมด้วยความเต็มใจ

งามตาหันมาสบตาเธอคล้ายต้องการปรึกษา หญิงสาวจึงพยักหน้าสำทับ

“หนูไปกับพี่วัชก็ได้ พี่งามเอารายละเอียดที่นัดกับทางโน้นไว้ให้หนูก็พอ”

งามตาชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ แล้วจึงค้นกระเป๋าหยิบสมุดเล่มเล็กมาฉีกรายละเอียดส่งให้ “เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ นี่...พี่จดชื่อกับที่อยู่ของพี่ปัญไว้ให้แล้ว พี่เขาอยู่คอนโดตรงสาทร ไปถึงโน่นแล้วบอกเจ้าหน้าที่ว่ามาพบพี่ปัญ พี่เขาจะสั่งพนักงานข้างล่างไว้ให้ ตองขึ้นไปกับคุณวัชก็แล้วกันนะ ไม่ต้องห่วง พี่ปัญเขาไม่ใช่คนซี้ซั้ว”

“ได้ครับคุณงาม ไม่ต้องห่วงน้องแซมนะครับ เดี๋ยวคุยเรื่องงานเรียบร้อยแล้ว ผมจะพาไปส่งที่บ้านเอง”

“ขอบคุณมากค่ะคุณวัช” งามตายิ้มบางๆ พยายามซ่อนสายตาชื่นชมอีกฝ่ายเอาไว้อย่างแนบเนียน

“พี่งามขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ หนูเป็นห่วง” สิมิลันส่งตุ๊กตาหมีและของขวัญฝากผู้จัดการส่วนตัวไปที่รถ ยึดเพียงกล่องช็อกโกแลตติดมือเก็บไว้แค่อย่างเดียว เธอมองตามจนอีกฝ่ายแยกไปขึ้นรถญี่ปุ่นคันเล็ก และติดเครื่องขับออกไปแล้ว จึงหันมาทางศิวัช “เราไปกันเลยไหมคะ”

เพียงออกรถไปชั่วครู่ นักแสดงสาวก็แกะกล่องช็อกโกแลตและหยิบใส่ปากอย่างหิวโหย

“ทำแต่งานแบบนี้ไม่ดีเลยนะแซม ขนาดเวลากินข้าวยังไม่มีนี่ พี่ว่าเราน่ะออกจะทำเกินไปหน่อยแล้วนะ” ชายหนุ่มติง

“แหม...ไม่ใช่ว่าไม่กินหรอกค่ะ ปกติแซมก็กินตามเวลานั่นแหละ แต่วันนี้หมดคิวถ่ายละครแล้วต้องห้อมาเดินแบบนี่ไงคะ เลยอดกินมื้อกลางวันที่กองถ่าย กะว่าจะมากินที่หลังเวทีแทน ปรากฏว่าอาหารหมด แซมคว้าได้แค่แซนด์วิชชิ้นเล็กๆ สามชิ้น ยังดีนะที่พี่งามให้แซมกินสองอัน ไม่งั้นสงสัยคงน็อกคาเวทีไปแล้ว”

“แซมน่ะบ้างานเกินไปแล้วนะ ถามจริงๆ เถอะว่าจะเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ”

“ตอนนี้มีโอกาสก็ต้องรีบเก็บเกี่ยวไว้ก่อนสิคะ แซมยังมีแม่กับน้องที่ต้องเลี้ยงอีกนะคะ เกิดพรุ่งนี้ไม่มีแรงทำงาน จะได้ไม่อดตายยังไงล่ะ”

“พี่ไม่ยอมให้แซมอดตายหรอกน่า”

“ขอบคุณค่ะ แต่ระหว่างนี้ขอแซมดูแลตัวเองไปพลางๆ นะคะ ไว้เมื่อไหร่จำเป็นจริงๆ แล้วแซมจะไปรบกวนแน่ๆ” เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดกับตัวยังไง สิมิลันจึงออกตัวล้อเลียน

เนื่องจากเป็นช่วงเวลาค่อนข้างดึกแล้ว รถราจึงโล่งถนน เพียงยี่สิบนาที รถของศิวัชก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าคอนโดมิเนียมหรูบนถนนสาทร ทำเลติดแม่น้ำเจ้าพระยา

สิมิลันปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันมาทางศิวัชด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับ

“อ้าว...พี่วัชไม่ลงกับแซมเหรอคะ”

“พี่เพิ่งนึกได้น่ะสิ ว่าถ้าเราลงไปพร้อมกัน เกิดมีคนเห็นเข้า เขาจะไม่คิดหรอกนะว่าเราขึ้นไปคุยงานน่ะ ผู้ชายผู้หญิงขึ้นคอนโดด้วยกันกลางดึกอย่างนี้ มีแต่คนจะคิดเป็นอย่างอื่น”

สิมิลันกุมขมับ “จริงด้วย แซมลืมไปสนิทเลย”

“เอาอย่างนี้ แซมขึ้นไปจัดการธุระแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะเลื่อนรถไปจอดรถคอยตรงโน้น แซมคุยงานจบแล้วเราจะได้ไปกินข้าวกัน”

สิมิลันถอนหายใจ ก่อนจะยอมตกลงแต่โดยดี





“ฉันมาขอพบพี่ปัญค่ะ เขาบอกว่าจะ...”

เพราะปัณณ์สั่งเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนที่สิมิลัน มายาวี นักแสดงสาวสุดเซ็กซี่แห่งยุคมาขอพบ ‘พี่ปัญ’ ผู้จัดการนิติบุคคลคนใหม่ของคอนโดมิเนียมหรูจึงหายข้องใจ ที่แท้ก็เพราะ ‘คน’ ที่บอกจะมาพบเป็นคนดังนี่เอง ปัณณ์จึงต้องกำชับเขาปิดปากให้สนิท

“เชิญทางนี้เลยครับ” หนุ่มใหญ่ชี้ทางให้หญิงสาวโดยไม่ได้ถามอะไรให้มากความ จะเสียดายนิดเดียวก็ตรงสตรีที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาทั้งสวย ทั้งโด่งดัง แม้เธอจะถ่ายแบบวาบหวิวจนชวนให้คิดว่าคงเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าด แต่การต้องเห็นกับตาว่าเธอทำอาชีพเสริมแบบนี้ก็น่าเสียดายอยู่ดี

สิมิลันขมวดคิ้วด้วยความฉงน “แล้ว...เบอร์ห้องล่ะคะ พอดีฉันไม่ได้จดมาด้วยน่ะค่ะ”

“เชิญคุณทางโน้นเถอะครับ เดี๋ยวขึ้นไปแล้วก็ทราบเองแหละ”

สิมิลันยักไหล่ นึกแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามพนักงานนำทางไป ครั้นจะให้โทร.กลับไปสอบถามกับงามตาซ้ำ ก็คาดว่าป่านนี้ฝ่ายนั้นอาจจะเข้านอนไปแล้ว

หญิงสาวเหลียวกลับไปมองทางด้านหลังอย่างติดใจ นึกไม่ออกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพนักงานที่นี่มองเธอแปลกๆ ผิดกับปกติที่คนส่วนใหญ่มักจะยิ้มแย้มขอลายเซ็นหรือแม้แต่ขอถ่ายรูปคู่ก็มีเยอะแยะไป แต่นี่กลับก้มหน้าทำงานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งออกมายืนประจำตรงเคาน์เตอร์มองตามมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น ท่าทางลุกลี้ลุกลนจนสิมิลันอมยิ้ม หมายมั่นว่าเดี๋ยวขากลับจะแวะทักทายแม่สาวคนนั้นสักนิด บางทีเจ้าหล่อนอาจเป็นแฟนคลับของตัวเอง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเปิดลิฟต์พิเศษตัวด้านในสุดคอยไว้อยู่แล้ว ผู้ชายที่ประจำอยู่ภายในสวมสูทสีดำสนิท เขาผู้นั้นก้มศีรษะทักทายเธอนิดเดียว แล้วจึงดึงบัตรพลาสติกจากกระเป๋าเสื้อด้านในออกมาเสียบกับแผงควบคุม จึงค่อยกดไฟที่ปุ่มของชั้นบนสุด เขาเดินออกจากลิฟต์หลังจากกดชั้นให้เธอแล้ว จากนั้นประตูก็เลื่อนปิดลง

สิมิลันก้มลงมองเดรสเสื้อสายเดี่ยวที่มีเพียงเชิ้ตเข้ารูปเนื้อบางใสคลุมทับแล้วเริ่มไม่สบายใจนิดหน่อย นึกโกรธตัวเองที่ไม่หยิบผ้าพันคอหรือเสื้อแจ็คเก็ตมาเพิ่มสักตัว จะได้แลสุภาพเหมาะสำหรับพูดคุยเรื่องงานมากกว่านี้

ระยะทางที่เดินจากล็อบบี้มาถึงลิฟต์แม้ไม่ไกลนัก แต่เพราะเธอแทบไม่ได้รับประทานอาหารมาเลยทำให้หญิงสาวรู้สึกระโหยอย่างบอกไม่ถูก มือจึงคว้าเกาะราวริมผนังแน่นพร้อมกับหลับตารู้สึกคล้ายจะเป็นลม สิมิลันพยายามหายใจเข้าลึก ย้ำกับตัวเองว่าเมื่อมีโอกาสก็ต้องหาเงินไว้ก่อน ใครจะรู้พรุ่งนี้เธออาจจะไม่มีแรงก็ได้

ทว่าความเงียบและบรรยากาศขรึมๆ ประหลาดทำให้หญิงสาวนึกอยากเปลี่ยนใจ ขอยกเลิกนัดแทน อันที่จริงค่าจ้างจากการถ่ายแบบอย่างนี้ เธอรับงานไปออกรายการเกมโชว์ หรือทอล์กโชว์สองสามรายการก็ชดเชยรายได้กันได้แล้ว

ไม่มีเวลาเหลือให้หญิงสาวเปลี่ยนใจอีกต่อไป เพราะลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นบนสุดของอาคารแล้ว เพียงสิมิลันก้าวออกพ้นจากลิฟต์ ประตูด้านหลังก็ปิดลง เธอหันไปมองด้วยความตกใจ เมื่อช่องทางเดียวที่จะออกจากที่นั่นไม่อยู่เสียแล้ว



สิริณ
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ส.ค. 2555, 15:40:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ส.ค. 2555, 15:40:56 น.

จำนวนการเข้าชม : 2188





<< ตอนที่ ๒   ตอนที่ ๔ >>
minafiba 7 ส.ค. 2555, 16:16:12 น.
ตามมาแย้ว


สิริณ 7 ส.ค. 2555, 21:53:31 น.
ขอกำลังใจให้คนเขียนสักนิด
กดไล้ค์สักคนละครั้ง
ก่อนคลิกตอนถัดไปด้วยนะค้า
เค้าอยากติดชาร์ตบ้างงงงงงงงงงงงงงง ^^


wane 8 ส.ค. 2555, 01:57:57 น.
ให้ทั้งไลค์ทั้งลุ้นเลยค๊าาาา ตอนนี้


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account