ในสวนศิลป์
พี่ต้นกล้า นาวาตรีจิรวัติ สุกปลั่งนั้น ไม่ใช่ปัญหาของกฤษณะอีกต่อไปแล้ว วันนี้เป็นวันวิวาห์ของเขากับพี่แพรวพรรณที่เพาะบ่มความรักดูใจกันตามที่แม่ของพี่แพรวพรรณต้องการมาถึงเกือบสองปี..
ปัญหาของกฤษณะก็คือพี่ต้นกล้วย เดชาพงษ์ ซึ่งจนบัดนี้ก็ดูไม่มีวี่แววว่าจะชอบพอกับผู้หญิงคนไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าด้วยญาณหยั่งรู้ของที่ได้จับมือและได้ทำนายพี่ชายของเธอไปแล้วนั้น เขาจะต้องได้เจอกับเนื้อคู่ของเขาและลงเอยด้วยการแต่งงานกันอย่างแน่นอน..แต่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน
เพราะคนเฉย ๆ อย่างพี่ต้นกล้วย เมขลาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ถึงคราวจะต้องจีบผู้หญิงจะทำอย่างไร..แต่เธอก็มั่นใจว่า พระพรหมท่านก็คงมีวิถีของท่าน..คงมีวิธีการที่ทำให้คนสองคนได้พบกันมีเรื่องทำด้วยกันและผูกพันจนกระทั่งรักกันในที่สุด..เหมือนคู่ของเธอกับกฤษณะ ที่เริ่มต้นจากการเดินชนกันที่สถานีรถไฟและสุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องจุดไต้ตำตอ..
ปัญหาของกฤษณะก็คือพี่ต้นกล้วย เดชาพงษ์ ซึ่งจนบัดนี้ก็ดูไม่มีวี่แววว่าจะชอบพอกับผู้หญิงคนไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าด้วยญาณหยั่งรู้ของที่ได้จับมือและได้ทำนายพี่ชายของเธอไปแล้วนั้น เขาจะต้องได้เจอกับเนื้อคู่ของเขาและลงเอยด้วยการแต่งงานกันอย่างแน่นอน..แต่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน
เพราะคนเฉย ๆ อย่างพี่ต้นกล้วย เมขลาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ถึงคราวจะต้องจีบผู้หญิงจะทำอย่างไร..แต่เธอก็มั่นใจว่า พระพรหมท่านก็คงมีวิถีของท่าน..คงมีวิธีการที่ทำให้คนสองคนได้พบกันมีเรื่องทำด้วยกันและผูกพันจนกระทั่งรักกันในที่สุด..เหมือนคู่ของเธอกับกฤษณะ ที่เริ่มต้นจากการเดินชนกันที่สถานีรถไฟและสุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องจุดไต้ตำตอ..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 16.2 "เอารูปมาให้ด้วยอยากเห็นนางสีดาหน้าหมวยจะแย่อยู่แล้ว...”
แม้อยากจะเดินเกมส์จีบจรินนาให้เป็นเรื่องเป็นราวแต่ว่าเดชาพงษ์ก็คิดแผนการณ์ไม่ออก ครั้นจะโทรปรึกษาน้องสาวเขาก็รู้สึกเขินอาย และพองานรัดตัวความคิดถึงจึงถูกเก็บสะสมไว้ในใจจนทำให้ยากจะรวบรวมสมาธิ กระทั่งเขาใช้ช่วงเวลาหนึ่งที่อยู่บ้านพักหลังโรงเรียนวาดรูปของจรินนาจากความทรงจำขึ้นมา แต่ด้วยถนัดวาดภาพจิตรกรรมไทย เครื่องแต่งกายของหญิงสาวที่นั่งพับเพียบผินหน้ามาเพียงค่อนหน้านั้นจึงเป็นชุดแพรวพราวแต่งองค์ทรงเครื่องดั่งนางในวรรณคดี...
และเมื่อวาดเสร็จแล้วเขาก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ! ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาหญิงสาวเพราะยั้งความสุขใจไว้ไม่ได้...จรินนาเองก็รีบตะครุบโทรศัพท์รับสายของเขาทันทีเช่นกัน
“มีอะไรหรือคะอาจารย์”
“คุณจินเกิดวันไหนครับ” เขาถามไปตรง ๆ
“ถามทำไมคะ”
“ผมมีของขวัญจะให้”
จรินนาบอกวันเกิดของตัวเองที่เพิ่งผ่านมาได้สามเดือนให้เขาได้รับรู้
“ถ้าแบบนั้นก็จะเวียนมาครบรอบก็คงอีกนานเลย”
“ให้ก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าอยากจะให้ เป็นอะไรหรือคะ” จรินนากระตือรือร้นที่จะคุยกับเขา
“เอ่อ...ผม ผมอยากให้คุณจินลองทายดู” พอได้ต่อสายแล้วความคิดถึงที่มีอยู่ล้นอกทำให้เขามีเรื่องต่อปากต่อคำโดยปริยาย
“นึกไม่ออกหรอกค่ะ”
“งั้นตอนเอาไปให้เป็นเซอร์ไพร์สแล้วกัน แต่ว่าผมควรจะใส่กรอบไปเลยดีไหม”
“แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพร์สอะไรแล้วค่ะ รูปใช่ไหมคะ”
“ครับรูป รูปวาด...ถ้าใส่กรอบไปคุณจินจะแขวนที่ผนังไหม ไม่รู้มันจะเข้ากับบ้านคุณจินหรือ เปล่า”
“ยังไม่ต้องใส่ก็ได้ค่ะ เผื่อไม่สวยจะได้ไม่แขวนไม่อยากตอกตะปูให้ผนังเป็นรู” แกล้งเขาได้แล้วจรินนาก็ยิ้มหน้าบาน
“สวยแน่นอนครับ ฝีมือระดับผมแล้ว”
“เชื่อค่ะ...” เชื่อเพราะฝีมือของเขาที่แต่งแต้มลงบนผนังโรงแรมของเธอเล่นเอาเธอยืนดูอยู่นานสองนานเช่นกัน ดูเพื่อไล่ดูว่าภาพนั้นเป็นเรื่องราวอะไร สื่ออะไร มีรูปอะไรในภาพบ้าง...ซึ่งลายเส้นแบบจิตรกรรมไทยนั้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริง ๆ...
“แล้วเอารูปจินจากไหนไปวาดคะ” จรินนาดักทาง และมันก็ได้ผล
“จะจะจะจากความจำครับ..”
“จำ..เซอร์ไพร์สมากค่ะ อยากเห็นซะคืนนี้เลย นอนไม่หลับแน่ ๆ” จรินนาทำเสียงตื่นเต้น
“แล้วปกติถ้านอนไม่หลับคุณจินจะทำอะไร”
“เปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้แล้วก็เปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ สมัยนี้มีเคเบิ้ล มีดาวเทียมสบายค่ะ เข้าเน็ตบ้างอะไรบ้าง แต่จินไม่ชอบเน็ตเท่าไหร่นอกจากจะค้นหาข้อมูลหรือมีเรื่องจำเป็นจริง ๆ”
“ผมก็ไม่ชอบเน็ตครับ โทรศัพท์มือถือไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะพกเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้เราก็หนีมันไม่ได้เนอะ”
“แล้วอาจารย์มีเฟสบุ๊คหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ มีแต่อีเมลเอาไว้ติดต่อกับเพื่อน ๆ แต่ก็นาน ๆ จะเปิดทีเหมือนกันครับ”
“อยู่คนเดียวไม่เหงาแย่หรือคะ”
พอจรินนาถามมาแบบนี้เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ
“เหงา...เหงาหรือไม่เหงาก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็อยู่ได้ครับ ก็มีความสุขดี เพราะได้ทำงานอย่างที่ใจรักมั้ง งานมันต้องใช้สมาธิพอสมควร”
“เห็นบางคนเปิดเพลงเบา ๆ ในระหว่างที่ทำงาน อาจารย์ต้องใช้เพลงไหม”
“ใช้เหมือนกัน..ชอบฟังเอฟเอ็ม...”
“ก็เลยร้องเพลงได้ทุกแนว คาดไม่ถึงจริง ๆ นะเรื่องนี้ ไม่คิดว่าจะกล้า”
“ก็พอถูไถไปครับ ผมเรียนไม่ค่อยเก่งเหมือนพี่ชาย แต่มาได้ดีทางศิลปะ จะเรียกว่าพรสวรรค์ก็ได้ วาดรูปเป็นก่อนจะเขียนหนังสือเป็นตัวอีกครับ”
“โอ้ ไม่น่าเชื่อ..”
“เด็ก ๆ ชอบนั่งวาดดินมาก เอาไม้มาขีด ๆ เขียน ๆ ตามลานดินไปหมด”
“แล้วทำไมไม่วาดลงกระดาษ”
“เด็กบ้านนอกกระดาษขาวหายาก สมุดแพง วาดกับดินนี่แหละ วาดแล้วก็ลบทิ้ง”
“ตลกดีนะ”
“โตมาก็เลยมาเป็นจิตรกร”
“พี่ชายคนโตเป็นทหารเรือ แล้วน้องสาวทำอะไรคะ”
“น้องสาวเรียนบัญชี จบแล้วทำงานบัญชีอยู่กรุงเทพฯ กำลังหาสอบแข่งขับรับราชการอยู่ ที่บ้านพ่อปลูกฝังให้เรียนอยากให้สอบรับราชการ ให้มีงานมั่นคงทำ พ่อไม่อยากให้ลูกทำนาเหมือนพ่อเหมือนแม่” จรินนารู้สึกดี ๆ ที่เขาเล่าอย่างไม่ปิดบังภูมิหลังของครอบครัว
“แต่อาจารย์ก็ยังปลูกผักกินเอง”
“เป็นการออกกำลังกายและเป็นการผ่อนคลายสมองครับ แล้วผักปลูกเองมันก็ดีอย่าง เรารู้ว่ามันไม่มีสารเคมีตกค้างกินแล้วก็สบายใจ”
“แล้วแมลงไม่ลงหรือคะ”
“ใช้น้ำหมักใบสะเดาใบตะไคร้ฉีดพ่น ใช้ปุ๋ยขี้วัวขี้ไก่ คุณจินกินแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างครับ”
“กลิ่นขี้วัวมันติดอยู่ตรงปลายจมูกขึ้นมาเลย”
“เคยได้กลิ่นขี้วัวเหรอครับ”
“ทำไมคนส่วนใหญ่ต้องคิดว่าจินเป็นนางฟ้าด้วยนะ อันที่จริงจินก็พอรู้เรื่องรอบ ๆ ตัวอยู่นะ ตอนเด็ก ๆ จินก็เคยไปวิ่งเล่นที่สวนป้าสำเนียงอยู่เป็นประจำ ต้นไม้จินก็ปีนได้นะ”
“ผมเชื่อ”
“ทำไมถึงเชื่อ”
“ก็คนคิดเร็วพูดเร็วเดินเร็วทำอะไรกับฉับกระเฉงเป็นคนไฮเปอร์ ตอนเป็นเด็กจะซนมาก”
“ตอนเด็ก ๆ อาจารย์ไม่ซน”
“ไม่ซน พี่ชายผมซนมาก โตมาก็กระล่อนมาก”
“แล้วอาจารย์ไม่กะล่อน”
“ไม่ครับ ออกจะตาขาวด้วยซ้ำ ใจเย็น ใจดี อ้อ..เรียกผมว่าอาจารย์ ๆ นี่ ผมรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันนะ”
“อ้าว ก็ป๊าก็เรียก ใคร ๆ เรียกกัน”
“ผมรู้สึกว่ามันห่างเหินอย่างไรไม่รู้ครับ”
“นับถือค่ะถึงเรียก คนให้ความรู้กับคนอื่น ยิ่งภาพจิตรกรรมไทยอันสูงส่งด้วย ควรยิ่งได้รับการยกย่อง แต่ถ้าไม่ให้เรียกอาจารย์แล้วจะเรียกอะไรละคะ อาจารย์กล้วย..”
“ยิ่งคำว่าอาจารย์กล้วยผมยิ่งไม่อยากได้ยินเลย เสียวเรียกผิด...”
“โดยเฉพาะพวกฝรั่งใช่ไหม”
เดชาพงษ์หัวเราะขำ จรินนาก็เลยหัวเราะขำกับความทะลึ่งของตัวเองไปด้วย...
“คุณจินนี่สุดยอดเลย...”
“ตรงไหน..”
“หัวเร็วดีครับมุกตลกก็ได้ด้วย”
“ก็ตามน้ำค่ะ ชงมาก็ตบไป...แล้วอาจารย์คิดว่าจินเป็นอย่างไรละคะ”
“เอาตอนไหน”
“ตอนที่เห็นจินครั้งแรก”
จริง ๆ เดชาพงษ์อยากจะบอกว่า ‘สวยสะดุดเหมือนเดินออกมาจากแมกกาซีน’ แต่เขาก็ยั้งปากไว้
“อึ้งไปเลย...คิดนานแสดงว่า คิดไม่ดีกับจินแน่ ๆ เลย”
“อยากได้คำตอบแบบไหนละครับ”
“เอาแบบจินนอนฝันดี...”
“ก็...ก็...”
จรินนาเริ่มหน้าแดงและก็คิดว่าฝั่งนั้นก็คงน่าแดงแล้วเช่นกัน
“หุ่นคุณจินเป๊ะมากครับ คุณจินเป็นคนเดินสวย แล้วตอนนั้นผมเห็นคุณจินยิ้ม ถ้าอยู่บนเวทีผมก็คงให้คะแนนสิบเต็ม...ด้านบุคลิกภาพ”
จรินนากลั้นขำเขิน ๆ
“ขนาดนั้น”
“ใบหน้า ....ก็... ไม่รู้นะ ผมไม่เคยขึ้นเครื่องบิน ผมไม่รู้ว่าเหมือนแอร์โฮสเตสของสายการบินไชน่าแอร์ไลน์หรือเปล่า”
“บ้า”
“อ้าว...จริง ๆ เหมือนแอร์โฮสเตสสายการบินไชน่าแอร์ไลน์เดินมา เป๊ะมาก” หยอกหญิงสาวได้แล้วเขาก็ขำเบา ๆ...
“ไม่คุยด้วยแล้ว มาว่าเค้าหน้าหมวย” จรินนาทำเสียงกระเง้ากระงอด
“เนี่ยนั่งดูรูปที่วาดก็ยังขำอยู่เลย...นางสีดาหน้าหมวย”
“ไม่ต้องเลย”
“ไม่เอาใช่เปล่า”
“เอา พรุ่งนี้จะรีบไปดูแต่เช้าเลย”
“พรุ่งนี้ผมไม่อยู่”
“ไปไหน”
“ว่าจะขับรถเล่น”
“ว่างขนาดนั้น”
“ไปอุทัยธานีครับ ไปดูงาน ไปด้วยกันไหม” น้ำเสียงเขาเป็นงานเป็นการขึ้นมาเหมือนเดิม
“สองคนเหรอ”
“ครับ สองคน หรือจะชวนป๊าไปด้วย”
“ไม่ไปดีกว่าค่ะ อุทัยธานีจะมีอะไร”
“มีป่าห้วยขาแข้งไง”
“ไปถึงโน่นเลยเหรอคะ”
“ไม่ถึงหรอกครับ แต่ถ้าจะขับรถไป มันก็ได้นะ แต่ป่าห้วยขาแข้งมันก็มีแต่ป่าจริง ๆ เพราะเป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า ไม่เหมือนพวกอุทยานแห่งชาติหรอกครับ”
“อ้าว แล้วมันแตกต่างกันอย่างไรคะ”
“มันก็ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยว มีแต่สิ่งอำนวยความสะดวกให้สัตว์ป่า”
“พอเลย..ไม่คุยด้วยแล้ว ง่วงแล้ว”
“ตัดบทง่าย ๆ เลย”
“พรุ่งนี้ซื้อขนมมาฝากด้วยแล้วกันนะคะ...แล้วก็เอารูปมาให้ด้วยอยากเห็นนางสีดาหน้าหมวยจะแย่อยู่แล้ว...”
และเมื่อวาดเสร็จแล้วเขาก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ! ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาหญิงสาวเพราะยั้งความสุขใจไว้ไม่ได้...จรินนาเองก็รีบตะครุบโทรศัพท์รับสายของเขาทันทีเช่นกัน
“มีอะไรหรือคะอาจารย์”
“คุณจินเกิดวันไหนครับ” เขาถามไปตรง ๆ
“ถามทำไมคะ”
“ผมมีของขวัญจะให้”
จรินนาบอกวันเกิดของตัวเองที่เพิ่งผ่านมาได้สามเดือนให้เขาได้รับรู้
“ถ้าแบบนั้นก็จะเวียนมาครบรอบก็คงอีกนานเลย”
“ให้ก่อนก็ได้ค่ะ ถ้าอยากจะให้ เป็นอะไรหรือคะ” จรินนากระตือรือร้นที่จะคุยกับเขา
“เอ่อ...ผม ผมอยากให้คุณจินลองทายดู” พอได้ต่อสายแล้วความคิดถึงที่มีอยู่ล้นอกทำให้เขามีเรื่องต่อปากต่อคำโดยปริยาย
“นึกไม่ออกหรอกค่ะ”
“งั้นตอนเอาไปให้เป็นเซอร์ไพร์สแล้วกัน แต่ว่าผมควรจะใส่กรอบไปเลยดีไหม”
“แบบนี้ก็ไม่เซอร์ไพร์สอะไรแล้วค่ะ รูปใช่ไหมคะ”
“ครับรูป รูปวาด...ถ้าใส่กรอบไปคุณจินจะแขวนที่ผนังไหม ไม่รู้มันจะเข้ากับบ้านคุณจินหรือ เปล่า”
“ยังไม่ต้องใส่ก็ได้ค่ะ เผื่อไม่สวยจะได้ไม่แขวนไม่อยากตอกตะปูให้ผนังเป็นรู” แกล้งเขาได้แล้วจรินนาก็ยิ้มหน้าบาน
“สวยแน่นอนครับ ฝีมือระดับผมแล้ว”
“เชื่อค่ะ...” เชื่อเพราะฝีมือของเขาที่แต่งแต้มลงบนผนังโรงแรมของเธอเล่นเอาเธอยืนดูอยู่นานสองนานเช่นกัน ดูเพื่อไล่ดูว่าภาพนั้นเป็นเรื่องราวอะไร สื่ออะไร มีรูปอะไรในภาพบ้าง...ซึ่งลายเส้นแบบจิตรกรรมไทยนั้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวจริง ๆ...
“แล้วเอารูปจินจากไหนไปวาดคะ” จรินนาดักทาง และมันก็ได้ผล
“จะจะจะจากความจำครับ..”
“จำ..เซอร์ไพร์สมากค่ะ อยากเห็นซะคืนนี้เลย นอนไม่หลับแน่ ๆ” จรินนาทำเสียงตื่นเต้น
“แล้วปกติถ้านอนไม่หลับคุณจินจะทำอะไร”
“เปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้แล้วก็เปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ สมัยนี้มีเคเบิ้ล มีดาวเทียมสบายค่ะ เข้าเน็ตบ้างอะไรบ้าง แต่จินไม่ชอบเน็ตเท่าไหร่นอกจากจะค้นหาข้อมูลหรือมีเรื่องจำเป็นจริง ๆ”
“ผมก็ไม่ชอบเน็ตครับ โทรศัพท์มือถือไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะพกเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้เราก็หนีมันไม่ได้เนอะ”
“แล้วอาจารย์มีเฟสบุ๊คหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ มีแต่อีเมลเอาไว้ติดต่อกับเพื่อน ๆ แต่ก็นาน ๆ จะเปิดทีเหมือนกันครับ”
“อยู่คนเดียวไม่เหงาแย่หรือคะ”
พอจรินนาถามมาแบบนี้เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ
“เหงา...เหงาหรือไม่เหงาก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็อยู่ได้ครับ ก็มีความสุขดี เพราะได้ทำงานอย่างที่ใจรักมั้ง งานมันต้องใช้สมาธิพอสมควร”
“เห็นบางคนเปิดเพลงเบา ๆ ในระหว่างที่ทำงาน อาจารย์ต้องใช้เพลงไหม”
“ใช้เหมือนกัน..ชอบฟังเอฟเอ็ม...”
“ก็เลยร้องเพลงได้ทุกแนว คาดไม่ถึงจริง ๆ นะเรื่องนี้ ไม่คิดว่าจะกล้า”
“ก็พอถูไถไปครับ ผมเรียนไม่ค่อยเก่งเหมือนพี่ชาย แต่มาได้ดีทางศิลปะ จะเรียกว่าพรสวรรค์ก็ได้ วาดรูปเป็นก่อนจะเขียนหนังสือเป็นตัวอีกครับ”
“โอ้ ไม่น่าเชื่อ..”
“เด็ก ๆ ชอบนั่งวาดดินมาก เอาไม้มาขีด ๆ เขียน ๆ ตามลานดินไปหมด”
“แล้วทำไมไม่วาดลงกระดาษ”
“เด็กบ้านนอกกระดาษขาวหายาก สมุดแพง วาดกับดินนี่แหละ วาดแล้วก็ลบทิ้ง”
“ตลกดีนะ”
“โตมาก็เลยมาเป็นจิตรกร”
“พี่ชายคนโตเป็นทหารเรือ แล้วน้องสาวทำอะไรคะ”
“น้องสาวเรียนบัญชี จบแล้วทำงานบัญชีอยู่กรุงเทพฯ กำลังหาสอบแข่งขับรับราชการอยู่ ที่บ้านพ่อปลูกฝังให้เรียนอยากให้สอบรับราชการ ให้มีงานมั่นคงทำ พ่อไม่อยากให้ลูกทำนาเหมือนพ่อเหมือนแม่” จรินนารู้สึกดี ๆ ที่เขาเล่าอย่างไม่ปิดบังภูมิหลังของครอบครัว
“แต่อาจารย์ก็ยังปลูกผักกินเอง”
“เป็นการออกกำลังกายและเป็นการผ่อนคลายสมองครับ แล้วผักปลูกเองมันก็ดีอย่าง เรารู้ว่ามันไม่มีสารเคมีตกค้างกินแล้วก็สบายใจ”
“แล้วแมลงไม่ลงหรือคะ”
“ใช้น้ำหมักใบสะเดาใบตะไคร้ฉีดพ่น ใช้ปุ๋ยขี้วัวขี้ไก่ คุณจินกินแล้วรู้สึกอย่างไรบ้างครับ”
“กลิ่นขี้วัวมันติดอยู่ตรงปลายจมูกขึ้นมาเลย”
“เคยได้กลิ่นขี้วัวเหรอครับ”
“ทำไมคนส่วนใหญ่ต้องคิดว่าจินเป็นนางฟ้าด้วยนะ อันที่จริงจินก็พอรู้เรื่องรอบ ๆ ตัวอยู่นะ ตอนเด็ก ๆ จินก็เคยไปวิ่งเล่นที่สวนป้าสำเนียงอยู่เป็นประจำ ต้นไม้จินก็ปีนได้นะ”
“ผมเชื่อ”
“ทำไมถึงเชื่อ”
“ก็คนคิดเร็วพูดเร็วเดินเร็วทำอะไรกับฉับกระเฉงเป็นคนไฮเปอร์ ตอนเป็นเด็กจะซนมาก”
“ตอนเด็ก ๆ อาจารย์ไม่ซน”
“ไม่ซน พี่ชายผมซนมาก โตมาก็กระล่อนมาก”
“แล้วอาจารย์ไม่กะล่อน”
“ไม่ครับ ออกจะตาขาวด้วยซ้ำ ใจเย็น ใจดี อ้อ..เรียกผมว่าอาจารย์ ๆ นี่ ผมรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันนะ”
“อ้าว ก็ป๊าก็เรียก ใคร ๆ เรียกกัน”
“ผมรู้สึกว่ามันห่างเหินอย่างไรไม่รู้ครับ”
“นับถือค่ะถึงเรียก คนให้ความรู้กับคนอื่น ยิ่งภาพจิตรกรรมไทยอันสูงส่งด้วย ควรยิ่งได้รับการยกย่อง แต่ถ้าไม่ให้เรียกอาจารย์แล้วจะเรียกอะไรละคะ อาจารย์กล้วย..”
“ยิ่งคำว่าอาจารย์กล้วยผมยิ่งไม่อยากได้ยินเลย เสียวเรียกผิด...”
“โดยเฉพาะพวกฝรั่งใช่ไหม”
เดชาพงษ์หัวเราะขำ จรินนาก็เลยหัวเราะขำกับความทะลึ่งของตัวเองไปด้วย...
“คุณจินนี่สุดยอดเลย...”
“ตรงไหน..”
“หัวเร็วดีครับมุกตลกก็ได้ด้วย”
“ก็ตามน้ำค่ะ ชงมาก็ตบไป...แล้วอาจารย์คิดว่าจินเป็นอย่างไรละคะ”
“เอาตอนไหน”
“ตอนที่เห็นจินครั้งแรก”
จริง ๆ เดชาพงษ์อยากจะบอกว่า ‘สวยสะดุดเหมือนเดินออกมาจากแมกกาซีน’ แต่เขาก็ยั้งปากไว้
“อึ้งไปเลย...คิดนานแสดงว่า คิดไม่ดีกับจินแน่ ๆ เลย”
“อยากได้คำตอบแบบไหนละครับ”
“เอาแบบจินนอนฝันดี...”
“ก็...ก็...”
จรินนาเริ่มหน้าแดงและก็คิดว่าฝั่งนั้นก็คงน่าแดงแล้วเช่นกัน
“หุ่นคุณจินเป๊ะมากครับ คุณจินเป็นคนเดินสวย แล้วตอนนั้นผมเห็นคุณจินยิ้ม ถ้าอยู่บนเวทีผมก็คงให้คะแนนสิบเต็ม...ด้านบุคลิกภาพ”
จรินนากลั้นขำเขิน ๆ
“ขนาดนั้น”
“ใบหน้า ....ก็... ไม่รู้นะ ผมไม่เคยขึ้นเครื่องบิน ผมไม่รู้ว่าเหมือนแอร์โฮสเตสของสายการบินไชน่าแอร์ไลน์หรือเปล่า”
“บ้า”
“อ้าว...จริง ๆ เหมือนแอร์โฮสเตสสายการบินไชน่าแอร์ไลน์เดินมา เป๊ะมาก” หยอกหญิงสาวได้แล้วเขาก็ขำเบา ๆ...
“ไม่คุยด้วยแล้ว มาว่าเค้าหน้าหมวย” จรินนาทำเสียงกระเง้ากระงอด
“เนี่ยนั่งดูรูปที่วาดก็ยังขำอยู่เลย...นางสีดาหน้าหมวย”
“ไม่ต้องเลย”
“ไม่เอาใช่เปล่า”
“เอา พรุ่งนี้จะรีบไปดูแต่เช้าเลย”
“พรุ่งนี้ผมไม่อยู่”
“ไปไหน”
“ว่าจะขับรถเล่น”
“ว่างขนาดนั้น”
“ไปอุทัยธานีครับ ไปดูงาน ไปด้วยกันไหม” น้ำเสียงเขาเป็นงานเป็นการขึ้นมาเหมือนเดิม
“สองคนเหรอ”
“ครับ สองคน หรือจะชวนป๊าไปด้วย”
“ไม่ไปดีกว่าค่ะ อุทัยธานีจะมีอะไร”
“มีป่าห้วยขาแข้งไง”
“ไปถึงโน่นเลยเหรอคะ”
“ไม่ถึงหรอกครับ แต่ถ้าจะขับรถไป มันก็ได้นะ แต่ป่าห้วยขาแข้งมันก็มีแต่ป่าจริง ๆ เพราะเป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า ไม่เหมือนพวกอุทยานแห่งชาติหรอกครับ”
“อ้าว แล้วมันแตกต่างกันอย่างไรคะ”
“มันก็ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยว มีแต่สิ่งอำนวยความสะดวกให้สัตว์ป่า”
“พอเลย..ไม่คุยด้วยแล้ว ง่วงแล้ว”
“ตัดบทง่าย ๆ เลย”
“พรุ่งนี้ซื้อขนมมาฝากด้วยแล้วกันนะคะ...แล้วก็เอารูปมาให้ด้วยอยากเห็นนางสีดาหน้าหมวยจะแย่อยู่แล้ว...”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2555, 09:21:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2555, 18:56:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 2335
| << 16.1 “แล้วอาจารย์เดชาพงษ์ล่ะเป็นไงมั่ง” | 17.1“อาจารย์เดชาพงษ์เขาเคยรักแกเหรอ” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 11 ส.ค. 2555, 09:22:41 น.
ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ....
ไลน์บ้าง เม้นท์บ้างทำ กำลังใจผมก็ฟู...เหมือนความรักของพี่ต้นกล้วยกับจรินนาตอนนี้แหละ...คริคริ
ขอบคุณจากทุก ๆ แรงใจนะครับ....
ไลน์บ้าง เม้นท์บ้างทำ กำลังใจผมก็ฟู...เหมือนความรักของพี่ต้นกล้วยกับจรินนาตอนนี้แหละ...คริคริ 
imsoul 11 ส.ค. 2555, 10:05:46 น.
จีบกัน น่ารักมากกกกกก อ่านแล้วมีความสุข ^^
จีบกัน น่ารักมากกกกกก อ่านแล้วมีความสุข ^^
invisible 11 ส.ค. 2555, 10:22:23 น.
สีดาหน้าหมวย น่ารักจัง
สีดาหน้าหมวย น่ารักจัง
รอให้เป็นเล่ม 11 ส.ค. 2555, 11:37:12 น.
คุณพี่ขาาาาาา
ตอนหน้าขอยาวๆ อ่านยังไม่ทันหายคิดถึง บร๊ะเจ้า! จบซะแระ
คุณพี่ขาาาาาา
ตอนหน้าขอยาวๆ อ่านยังไม่ทันหายคิดถึง บร๊ะเจ้า! จบซะแระ
คิมหันตุ์ 11 ส.ค. 2555, 13:11:59 น.
คิดเหมือนคุณ "รอให้เป็นเล่มค่ะ"....ฮ่าฮ่า
คิดเหมือนคุณ "รอให้เป็นเล่มค่ะ"....ฮ่าฮ่า
anOO 11 ส.ค. 2555, 13:20:33 น.
น่ารักมากมาย คุยกันเหมือนเป็นแฟนกันแล้วงั้นแหละ
น่ารักมากมาย คุยกันเหมือนเป็นแฟนกันแล้วงั้นแหละ
หนอนฮับ 11 ส.ค. 2555, 16:38:04 น.
คิกๆๆ หาเรื่องคุยจนได้ พี่กล้วย อิอิ
คิกๆๆ หาเรื่องคุยจนได้ พี่กล้วย อิอิ
goldensun 11 ส.ค. 2555, 17:24:00 น.
อาจารข์บอกจินแค่ว่าของขวัญเป็นรูปวาด แล้วอะไรสื่อให้จินรู้ว่าเป็นรูปจินคะ
สีดาหน้าหมวย เข้าใจวาดนะ อาจารย์
อาจารข์บอกจินแค่ว่าของขวัญเป็นรูปวาด แล้วอะไรสื่อให้จินรู้ว่าเป็นรูปจินคะ
สีดาหน้าหมวย เข้าใจวาดนะ อาจารย์
แว่นใส 11 ส.ค. 2555, 17:31:01 น.
แอบหวานนะ
แอบหวานนะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 11 ส.ค. 2555, 18:30:56 น.
แว๊กส์....หลุดจนได้...เดี๋ยวเติิมท้ายข้อความว่า "แล้วเอารูปจินจากไหนไปวาดคะ" จรินนาลองแกล้งดักทาง....และมันก็ได้ผล (ประมาณนี้...)
แว๊กส์....หลุดจนได้...เดี๋ยวเติิมท้ายข้อความว่า "แล้วเอารูปจินจากไหนไปวาดคะ" จรินนาลองแกล้งดักทาง....และมันก็ได้ผล (ประมาณนี้...)
loveleklek 11 ส.ค. 2555, 18:38:26 น.
สั้นได้อีกนิ
สั้นได้อีกนิ
konhin 11 ส.ค. 2555, 22:04:16 น.
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วยิ้มมมมม
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วยิ้มมมมม
pseudolife 11 ส.ค. 2555, 22:30:42 น.
คุยกันน่ารักมากๆ เลยค่า
คุยกันน่ารักมากๆ เลยค่า
nutcha 11 ส.ค. 2555, 23:43:33 น.
นี่ขนาดพี่ต้นกล้วยไม่รู้จะจีบยังไงยังหวานขนาดนี้ ถ้าจีบเป็นคงใจละลายแน่เลย
นี่ขนาดพี่ต้นกล้วยไม่รู้จะจีบยังไงยังหวานขนาดนี้ ถ้าจีบเป็นคงใจละลายแน่เลย
Orathai 12 ส.ค. 2555, 00:19:00 น.
อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุขไปกับอาจารย์กล้วยกับหนูจิน
อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุขไปกับอาจารย์กล้วยกับหนูจิน
Zephyr 13 ส.ค. 2555, 09:43:56 น.
ชวนเดท ใน ป่า อืมม พี่ต้นกล้วย
คิดจะทำไรเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
จีบขำๆตลกๆอ่ะ ว่าจะซึ้งพอมาแป็บนึงขำอีกแล่ววว ฮ่าๆๆๆ
ชวนเดท ใน ป่า อืมม พี่ต้นกล้วย
คิดจะทำไรเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
จีบขำๆตลกๆอ่ะ ว่าจะซึ้งพอมาแป็บนึงขำอีกแล่ววว ฮ่าๆๆๆ
ทราย 29 ส.ค. 2555, 22:26:55 น.
ชอบมากค่ะ เป็นบทจีบที่ real มากๆ ไม่เคยอ่านนิยายที่มีบทแบบนี้แล้วรู้สึกจับต้องได้ขนาดนี้มาก่อนเลย เยี่ยมมากๆค่ะ
ชอบมากค่ะ เป็นบทจีบที่ real มากๆ ไม่เคยอ่านนิยายที่มีบทแบบนี้แล้วรู้สึกจับต้องได้ขนาดนี้มาก่อนเลย เยี่ยมมากๆค่ะ