ทิวาเลือน
เรื่องราวของการสืบหาความจริงที่ยังคลุมเครือของการเลิกราของเมฆาและเริ่มทิวาจนนำไปสู่อุบัติเหตุที่คร่าชีวิตฝ่ายหญิง
โดยรวี ที่อยากจะช่วยญาติให้หลุดพ้นความเศร้าโศก ชักชวน อรุณงามญาติฝ่ายหญิงให้มาช่วยกันสืบด้วยความไม่เต็มใจนัก
ยิ่งสืบยิ่งยุ่ง อะไรหนอหรือใครกันที่เป็นสาเหตุอันแท้จริง
โดยรวี ที่อยากจะช่วยญาติให้หลุดพ้นความเศร้าโศก ชักชวน อรุณงามญาติฝ่ายหญิงให้มาช่วยกันสืบด้วยความไม่เต็มใจนัก
ยิ่งสืบยิ่งยุ่ง อะไรหนอหรือใครกันที่เป็นสาเหตุอันแท้จริง
Tags: ชิตา ทิวาเลือน รักโรแมนติค
ตอน: ๑๕
natee - ลุ้นกันต่อค่ะ
lovely - ลุ้นต่อไปค่ะ
หมูบิน - ชิตาโพสดึกไปหน่อย วันนี้เลยโพสแต่หัววัน
บุษ - คงนอนหลับแล้วนะคะ
an-o - อิอิ
pattisa - มันจบบทพอดีค่ะ อิอิ
ann - ขอบคุณค่ะ
myray - มาแแล้วค่ะ
MiKi - มาต่อวันนี้เลยค่ะ เพราะว่าบทก่อนถือว่าเป็นของเมื่อวานแม้จะโพสตอนเที่ยงคืน
สายลม - อ่านต่อด้านล่างค่ะ
..............................................................................
ในช่วงเวลาที่เริ่มทิวาถอนหมั้น และหายหน้าไป ในช่วงเวลาที่เขากำลังบ้าคลั่งตามหาหล่อนแทบจะทุกที่เท่าที่จะนึกได้และไปถึง จู่ๆ ดาเรศที่ทำงานเป็นพยาบาลนอกเวลาที่คลินิกแห่งหนึ่งก็ส่งข้อความเข้ามือถือเมฆาว่า อดีตคู่หมั้นคุณ มาตรวจที่คลินิก
ตอนนั้นก็สามทุ่มแล้ว เมฆาขับรถราวพายุไต้ฝุ่นไปที่คลินิกนอกเมืองที่ดาเรศทำงานอยู่ เขาจอดรถในช่วงเวลาที่เริ่มทิวากำลังก้าวออกจากคลินิกพอดี ดาเรศเองก็กำลังปิดคลินิกเช่นกันด้วยเริ่มทิวาเป็นคนไข้คนสุดท้าย หล่อนยืนมองอย่างสาแก่ใจ ที่สร้างเรื่องยุ่งยากให้คนทั้งสองได้อีกครั้ง ตอนนี้หล่อนไม่หวังในตัวเมฆาอีกแล้ว พอกันทีผู้ชายเจ้าชู้ และก็สมน้ำหน้านัก
กรรมมันตามทันได้เร็วจริงๆ
เมฆาตรงเข้าไปกระชากแขนเริ่มทิวาอย่างแรง แล้วกอดแนบแน่น
“ทิวา ทิวา ทิวา ทำไมทำกับผมอย่างนี้ อย่าหนีผมอีกเลยนะ คนดี”
“คุณเมฆ ปล่อยทิวาเถอะ”
แต่เขาก็ไม่ยอม ยังกอดแนบแน่นอยู่อย่างนั้น ทิวาน้ำตาคลอเบ้าและค่อยๆ หยาดรินลงมา หล่อนกอดตอบเบาๆ และตัดสินใจ
“ทิวาคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ใช่ เรามีเรื่องต้องคุยกันและผมจะไม่ปล่อยให้คุณหนีไปไหนอีกแล้ว”
หล่อนทำท่าลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเมื่อเห็นแววตาคาดหวังของอดีตคู่หมั้น
สองหนุ่มสาวนั่งในรถ หนึ่งนั้นน้ำตานองหน้าแต่ก็ยังเงียบ อีกฝ่ายดีใจล้นอก
“ไปที่สวนสาธารณะตรงหัวมุมถนนนี้ก็ได้ เราจะได้คุยกัน” เริ่มทิวากล่าวเบาๆ
ถนนสายนี้ ร้างรถราเพราะอยู่นอกเมืองมาไกลและสวนสาธารณนั้นก็คงไม่มีคน หล่อนจึงอยากไปที่นั่นเพื่อคุยกัน
“ไม่ ผมจะไม่จอด ผมจะพาทิวากลับบ้านกับผมเลย ไม่ให้คลาดสายตาอีกแล้ว มีอะไรเราไปคุยกันที่บ้าน”
“คุณเมฆคะ จอดเถอะ ทิวายอมมากับคุณเพราะทิวาอยากอธิบายบางอย่าง แล้วเราก็จะได้จบเสียที อย่าทำอย่างนี้ เราจะเสียใจทั้งสองฝ่าย”
“แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้เราต้องเสียใจ บอกผมมาเถิด ทำไมถอนหมั้นผม ผมทำอะไรผิด คุณคิดอย่างไรรู้สึกอะไร บอกกล่าวกันตรงๆ ผมจะอธิบายให้ฟังได้ทุกอย่าง”
“จอดรถก่อนค่ะ”
“ไม่จอด” เสียงเขาเริ่มเข้มขึ้น
“ว่าไง เกิดอะไรขึ้น บอกความจริงผมมาทุกอย่าง เดี๋ยวนี้”
“คุณเมฆ”
“วันนี้ ตอนนี้ ผมดีใจที่เจอทิวา แต่ถ้าไม่บอกความจริงผม รับรองได้ว่า คุณจะต้องเสียใจแน่” ไม่ได้ขู่แต่สีหน้าท่าทางบอกว่าทำจริง และเขาเร่งความเร็วรถยิ่งขึ้น
“เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก” หล่อนบอกเสียงอ่อน
“ทำไม”
“ทิวา บอกคุณไม่ได้ ปล่อยทิวาไปตามทางของทิวาเถอะ คุณเมฆสมควรได้ผู้หญิงที่ดีกว่าทิวาเป็นคู่ครอง”
“เริ่มทิวา ฟังนะ คุณดีพร้อมแล้วทุกอย่างสำหรับผม เลิกกังวลในเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว โธ่ เพราะเรื่องแค่นี้เองหรือที่ทำให้คุณขอถอนหมั้น หรือว่าป้าคุณสั่ง”
“ไม่ ไม่เกี่ยวกับป้ารุ้งแพง”
“งั้น ตอนนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม”
“คุณเมฆต่างหากที่ไม่เข้าใจ ตอนนี้ เวลานี้ เราถอนหมั้นกันแล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก ทิวาบ้าพอแล้วที่ยอมมากับคุณ กลับไปส่งทิวาเดี๋ยวนี้” เสียงหล่อนเริ่มแข็งขึ้น แต่น้ำตาก็ยังร่วงหยาดเป็นสาย ดวงตาแดงก่ำ เมฆายิ่งเร่งความเร็วรถ
“ใช่ บ้า แต่ผมจะบ้าให้มากกว่านี้” อารมณ์เครียดพาไป ชายหนุ่มขับรถแบบลืมตายบนท้องถนนที่ร้างรถรา
“ทิวารักผม ผมก็รักทิวา ยอมให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วจู่ๆก็มาถอนหมั้นกันแบบนี้ มันต้องมีสาเหตุมากกว่าแค่ความน้อยใจ บอกผมมา แล้วเราจะแก้ปัญหาด้วยกัน”
น้ำตายังไหลพรากเมื่อหล่อนตัดสินใจเอ่ยสาเหตุออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ที่เคยคิดว่าไม่มีทางที่เรื่องนี้จะออกจากปากก็ทำไม่ได้ ความผิดหวังความเสียใจล้นหัวอกจนเก็บไม่ไหวอีกต่อไป
“ทิวาท้อง”
นานหลายวินาทีกว่าเมฆาจะซึมซับคำพูดนั้นเข้าสมอง
ท้อง เริ่มทิวาท้อง ลูกของเขา
“ท้องเหรอ ท้องแล้วคุณหลบหน้าผมทำไม หรือกลัวผมจะไม่รับผิดชอบ โธ่ คิดอะไรตื้นๆ อย่างนั้น”
“ทิวาไม่รู้ว่าลูกใคร”
นานหลายวินาทีเช่นกันกว่าเมฆาสมองจะซึมซับประโยคนี้
เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาแล้วเริ่มทิวาก็กลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“ได้ยินไหม ทิวาท้อง แต่ไม่รู้ว่าลูกใคร ทิวาจะบอกว่าเป็นลูกคุณเมฆก็ได้ แต่หากเด็กเกิดมาหน้าตาเหมือนคนอื่นล่ะ ทิวาจะไปทำแท้ง ก็ทำไม่ได้ หากว่าเด็กเป็นลูกคุณจริง ทิวาก็คงเสียใจ แล้วคุณเมฆจะให้ทิวาทำยังไง จะให้ทิวาทำยังไง แล้วอย่างนี้คุณเมฆจะบอกว่าทิวาคู่ควรกับคุณอีกหรือ”
สมองของเมฆามึนงง แต่มือและเท้ายังทำหน้าที่ขับเคลื่อนรถต่อไป
เริ่มทิวา ท้อง แต่ไม่รู้ว่าท้องกับใคร
“ใคร บอกผมมาว่าใคร มันทำร้ายคุณใช่ไหม มันเป็นใคร บอกมา ผมจะฆ่ามัน”
เขาเอื้อมมือไปจับแขนหล่อนที่กอดตัวเองไว้แน่น
“ทิวาบอกไม่ได้ บอกไม่ได้จริงๆ ฮือ ๆๆๆ”
“ทำไม คุณรักมันหรือ”
“ทิวารักคุณ รักคุณเมฆคนเดียว ทิวาขอโทษที่เรื่องมันเป็นอย่างนี้”
“บอกมา ทิวา บอกมา” เมฆาตะโกนลั่น
“ทิวาบอกไม่ได้”
“ผมบอกให้บอกชื่อมันมา” เขาคำราม แต่เริ่มทิวาขวัญผวา หล่อนสั่นศรีษะ ดวงตาบอกความปวดร้าวและแสนจะเสียใจ และสับสน
“ทิวารักคุณค่ะ” หล่อนกระซิบ ก่อนทำท่าจะเปิดประตูรถ เมฆาผวาคว้าแขนหล่อนไว้ รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วจึงเสียหลัก พุ่งไปชนต้นไม้ข้างทางอย่างแรง
และแล้ว ทิวาส่องแสงชีวิตให้กับเมฆาก็สูญสิ้นไป หล่อนเสียชีวิตคาที่ ขณะที่ตัวเมฆาเอง นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่สองคืน พอตื่นมารับทราบข่าวร้าย ชีวิตเขาก็เหลือเพียงซากที่หายใจไปวันๆ
โทษตัวเอง โทษโชคชะตา หลีกลี้หนีหายไปรักษาแผลใจ และหนีหน้าคนไปยังที่แสนไกล เพื่อหวังจะลืมเรื่องราวร้ายๆวันนั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล เริ่มทิวายังคงอยู่กับเขาทั้งยามหลับยามตื่น พร้อมซ้ำแผลในใจว่า เขาเมฆาผู้รักหล่อนที่สุด กลับปกป้องหล่อนไม่ได้ เริ่มทิวาโดนทำร้าย และสุดท้ายเขาก็เป็นผู้ฆ่าหล่อนเอง
“ทิวาบอกผมว่า บอกว่า เธอท้อง..แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ” เมื่อเล่าจบ เมฆาย้ำคำนี้อีกครั้งด้วยอาการเหม่อลอย แววตาเศร้าแลดูไม่มีชีวิตชีวาเหลือยู่
ป้ารุ้งแพงทรุดฮวบ อรุณงามรีบเข้าไปประคอง ตะวันฉายกำหมัดแน่นชกฝาผนังจนเลือดซึม
“แล้วทิวาก็จะเปิดประตูโดดลงจากรถ ผมพยายามห้าม รถก็เลยเสียหลัก ผมฆ่าเธอ ผมทำให้เธอตาย ครับลุง”
แล้วเขาก็ซบหน้ากับไหล่ลุง สะอื้นฮัก ร้องไห้อย่างหนัก
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร” ท่านมองหน้ารวีที่มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะตาลปัดเช่นนี้
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ ทิวาคงโกรธผม เกลียดผม เธอไม่ยอมบอกว่าผู้ชายอีกคนเป็นใคร เธอคงกลัวผมจะไปฆ่ามัน ผมอยากรู้เหลือเกินว่ามันเป็นใคร ผมจะไปจัดการมัน แต่ถ้าอย่างนั้น ทุกคนก็ต้องรู้เรื่องทิวา ผมไม่อยากให้เธอเสียหายแม้จะตายไปแล้ว”
“เราจะไม่บอกใครลูก ไม่บอกใคร” พ่อเลี้ยงเอนกน้ำตาซึมปลอบหลานชาย
“เมฆา ทิวาไม่ได้เกลียดนายนะ ทิวารักนายเสมอ เธอเขียนจดหมายไว้ คุณรวีเอาให้เขาดูสิ”
“จดหมายอะไรหรืองาม” พี่ชายหล่อนละล่ำละลักถาม
“จะเรียกจดหมายก็ไม่ถูก น่าจะเป็นไดอารี่มากกว่า”
เมื่อเอากระดาษแผ่นนั้นให้เมฆาอ่าน ชายหนุ่มกวาดสายสายตาอ่านทั้งๆ ที่ยังซบหน้ากับบ่าของลุง
ทิวาขอโทษเขา และวิงวอนให้เขายกโทษให้ ที่สำคัญทิวายังรักเขาอยู่ และตั้งใจจะแต่งงานกับเขา โธ่ เริ่มทิวาของผม
“เมฆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าทิวาจะโชคร้ายอย่างนั้น ไม่เคยคิดจริงๆ แต่เอาละ จากหลักฐานกับคำพูดนายก็พอสรุปได้ว่า ทิวาโดนผู้ชายคนหนึ่งทำร้าย ในช่วงที่มีความสัมพันธ์กับนายจนเธอท้อง และบอกไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อ ก็เลยขอเลิกกับนายเพราะรู้สึกละอายใจ”
“ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม โธ่ ทิวาของป้า” เสียงคร่ำครวญจากป้ารุ้งแพงที่กอดอรุณงามแน่น ยิ่งทำให้บรรยากาศเลวร้าย อรุณงามเองก็หน้าซีดเซียวพอๆ กับคนเป็นป้า
“ผมว่าคนที่พาทิวาไปคลินิคนั่นแหละ มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ หรืออาจเป็นคนร้ายเอง ผมขอเสริมอีกนิดว่า ทิวาทำเหมือนปกป้องเขา เขาอาจจะเป็นคนที่ทิวารู้จักหรือเปล่า” รวี ย้ำ
“ทิวาคงอาย” ตะวันฉายกล่าวเสียงสั้นๆ
“โธ่ทิวา” ป้ารุ้งแพงครวญ
“เราต้องสืบมามันเป็นใครให้ได้” รวีย้ำอีก
“ไม่ ไม่ได้ ทิวาจะต้องอับอาย” เมฆาละล่ำละลัก
“เราก็ไม่ต้องทำให้เรื่องเอิกเกริก รู้กันแต่พวกเรา แล้วอีกอย่างนะเมฆ ทิวาคงอยากเห็นนายทวงความยุติธรรมให้เธอ และดำเนินชีวิตต่อไป เรามาช่วยกันนะเมฆ ช่วยกำจัดเมฆดำๆ ในชีวิตของแกให้หายไป แกจะได้มีชีวิตใหม่ มีวันใหม่ที่สดใสเสียที”
“ลุงเห็นด้วยกับรวีนะ ใช่ไหมครับ คุณรุ้งแพง” พ่อเลี้ยงไม่ลืมถามญาติของเริ่มทิวา
“แต่ผมไม่เห็นด้วย ใช่ไหมครับป้า” ตะวันฉายโพล่งขึ้นมา
“ฉันสงสัยว่าทิวาคงตั้งท้อง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าทิวาจะโชคร้ายขนาดนั้น” ป้ารุ้งแพงกล่าวเบาๆ
“คุณป้า สงสัยใครไหมครับ” รวีถาม
“ก็ฉันบอกว่าไม่เห็นด้วยไง” ตะวันฉายหันมา หน้าตาถมึงทึง
“จะขุดคุ้ยทำไมอีก ให้วิญญาณเธออยู่อย่างสงบ ไม่ได้หรือไง” เขาตะคอก
“ทิวาอยู่อย่างสงบ แต่คนข้างหลังไม่สงบนี่ คุณก็เห็น เมฆาแทบกลายเป็นบ้า ครอบครัวของคุณ ขอโทษนะครับ ก็โศกเศร้า มีผลกระทบเป็นลูกโซ่ จนอรุณงามทนกดดันไม่ไหว ถึงขั้นหนีเที่ยว ป้าคุณก็ไล่เธอออกจากบ้าน นี่มันไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ นะครับ เราควรจะต้องรู้ว่าใครทำร้ายทิวา และจัดการกับเขา เราจึงจะอยู่ต่อไปอย่างไม่มีอะไรค้างคา”
“แล้วไง คุณจะจับเขาได้ยังไง เรื่องมันผ่านมาตั้งสองปี” ตะวันฉายคำราม
“แต่ป้าเห็นด้วย” ป้ารุ้งแพงบอกอย่างสะอึกสะอื้น
“รู้ความจริงอย่างนี้ เราต้องจัดการให้เรียบร้อย บ้านจะได้เป็นบ้านเสียที ที่ผ่านมาป้าก็ผิดต่องามมาก”
“โธ่ ป้าคะ งามก็ทำตัวแย่ๆ กับป้าเหมือนกัน”
“ดีครับ แกล่ะ เมฆ”
เมฆาพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะสั่นหน้า แล้วก็พยักหน้าอีกครั้งก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งแทบเท้าลุง แสดงอาการสับสน
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ ฉันแค่อยากให้ไอ้คนนั้นตายตามทิวาไป”
“เราต้องสืบหามันจนพบ” รวีย้ำหนักแน่น
“นึกไม่ออกเลย ใครกันจะมารับทิวาในวันนั้น ทุกคนพักอยู่ที่บ้านในเมืองกันหมด ส่วนเรื่องที่ทิวาอยู่บ้านสวนก็รู้กันแค่สามคน ป้า พี่ตะวัน แล้วก็งาม”
“ทิวาต้องรู้ตัวอยู่แล้ว เป็นไปได้ไหมว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นบังคับเธอให้ไปตรวจ”
“หรือเธออยากให้เขาพาไปตรวจ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ ทิวาควรจะให้ป้า พี่ตะวันหรือฉันพาไปมากกว่า วันนั้นเท่าที่จำได้ ทิวาไม่ได้โทรหาฉัน แล้วเธอโทรหาป้าหรือเปล่าคะ”
“เปล่า คนเดียวที่โทรหาป้าคือตะวัน โทรมาบอกว่าทิวารถคว่ำ ตำรวจกำลังพาส่งโรงพยาบาล แล้วพอป้ารีบขับรถตามไปได้ครึ่งทาง ตะวันก็โทรมาบอกป้าว่าทิวาเสียแล้ว”
“จะรื้อฟื้นทำไมอีก ได้อะไรขึ้นมา”ตะวันฉายตะโกนลั่น
“เพื่อความจริงยังไงล่ะ” รวีตอบ แต่จู่ๆ เขาก็เกิดความสงสัยขึ้นมาในหัว ความสงสัยที่เขาไม่อยากคิดเลยว่ามันเป็นไปได้
“แต่เอ๊ะ ทำไมคุณตะวันฉายทราบข่าวเร็วจัง กว่าที่ตำรวจจะโทรแจ้งผมกับลุงก็ตั้งกว่าชั่วโมงหลังอุบัติเหตุ และตอนนั้นเมฆาก็นอนในไอซียู คุณโทรบอกป้ารุ้งแพงว่าเขากำลังจะนำทิวาส่งโรงพยาบาล ก็แสดงว่าคุณทราบก่อนหน้านั้น”
ตะวันฉายผงะนิดหนึ่ง
“หมายความว่ายังไง ตอนนั้นตะวันฉายประชุมอยู่ที่วิทยาลัยใช่ไหม ที่เราบอกป้า ป้าจำได้ดี”
“ครับ ผมประชุมอยู่”
“ประโยคที่คุณบอกป้า คือตำรวจกำลังพาทิวาไปโรงพยาบาลใช่ไหมครับ”
“ใช่ ฉันจำได้” ป้ารุ้งแพงยืนยัน
“ตำรวจโทรบอกผม” ตะวันฉายกล่าวเสียงสั่น
“งั้นทำไมไม่โทรบอกพวกผมในเวลาเดียวกัน”
“หมายความว่ายังไง” อรุณงามถามเสียงอ่อน เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เหมือนจะเกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน แต่เมฆากลับลุกพรวด ตรงเข้าไปจับไหล่ ตะวันฉายเขย่าอย่างแรง แววตาแดงก่ำ สีหน้าแทบจะฆ่าคนได้
“แกใช่ไหม แกพาทิวาไปคลินิค พอฉันพาเธอออกมา แกก็ขับรถตาม พอเกิดอุบัติเหตุ แกก็โทรไปแจ้งความ โทรบอกป้า ใช่ไหม” เขาตะโกนลั่น
“แกพูดบ้าอะไร”
“แกแกล้งว่ารู้มาจากตำรวจ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย แล้วก็ไม่มีใครสงสัยจริงๆ สองปีมานี้ ฝ่ายป้ารุ้งแพงคิดว่าฉันพาทิวาออกจากบ้าน ส่วนฉันก็คิดว่าทิวามาคนเดียว เลยไม่มีใครเอะใจ แกตายเสียเถอะ”
เขาชกหน้าตะวันฉายได้หนึ่งหมัด แขนขาเขารวดร้าว แต่ก็ไม่เท่าหัวใจ
“ไม่จริง ใช่ไหมตะวัน ไม่จริงใช่ไหม”
“พี่ตะวัน บอกเขาไปสิ ว่าไม่จริง” อรุณงามร้องบอกพี่ชาย
“แก” เมฆาทำท่าจะชกตะวันฉายอีกครั้ง แต่รวีก็เข้าไปห้ามพร้อมลุง
“คนของฉันจับตัวคนที่ซ้อมรวีได้ พวกเขาสารภาพว่าตะวันฉายเป็นคนว่าจ้าง” พ่อเลี้ยงเอ่ย ทำให้เรื่องมันลงเอยอย่างไม่มีที่ติ
“ชัดเลย แกไม่ต้องการให้รวีสืบเรื่องนี้ เลยส่งคนมาซ้อมเขา ไอ้ตะวันฉาย นี่หรือรักที่แกให้ทิวา” เมฆาตะโกนก้อง
“ใช่ นี่คือรักที่ฉันให้ทิวา สู้อุตส่าห์รักภักดีมาตั้งหลายปี แล้วพอแกเข้ามาทิวาก็เปลี่ยนไป แกหลอกทิวาให้รัก หลอกทิวาให้หลง ถ้าไม่มีแก ทิวาก็คงเลือกฉัน รักฉัน” ตะวันฉายตะโกน
“แล้วแกมีสิทธิ์อะไรทำร้ายเธอ ไอ้ชาติชั่ว”
“แล้วแกล่ะ มีสิทธิ์อะไร ทิวาเป็นของฉัน ฉันจะไม่ให้ทิวากับแก”
“ตะวัน ไม่จริงใช่ไหม” ป้ารุ้งแพงถามหลานชายเสียงระโหยโรยแรง
“จริง ผมบอกแล้วจะไม่ให้ทิวากับมัน ไม่ยอมเด็ดขาด”
“แก” เมฆาตะโกนก้อง สะบัดตัวหลุดจากรวีและลุง พุ่งตรงเข้าหาตะวันฉาย แต่ตะวันฉายกลับหมุนตัววิ่งหนีออกไปอย่างหวุดหวิด
“จับมัน จับมัน” เมฆาตะโกนก้อง วิ่งไล่กวด แต่ก็ไม่ทัน ตะวันฉายถึงรถก่อนและขับออกไปด้วยความเร็วปากพายุ
ตะวันฉายกำลังคลั่ง สมองของเขากำลังปั่นป่วน หัวใจของเขากำลังบีบตัวเต้นหนักอยู่ในอก มือและเท้าเงอะงะอยู่กับการขับรถหนี ด้วยไม่อาจทนเผชิญหน้ากับใครๆ ได้
เริ่มทิวา
เขารักเธอ รักมานานแสนนาน เธอก็รับรู้แต่ไม่รักตอบ มอบให้แค่ความรักที่น้องสาวพึงจะมีให้แก่พี่ชายเท่านั้น
แต่ในเมื่อเธอพบรักกับเมฆาและจะแต่งงาน เขาตัดสินใจรวบรวมความกล้าบอกรัก แต่เริ่มทิวาก็ไม่รับรักนั้นและมีท่าทีหวาดกลัวเขา
หนึ่งคืนให้หลัง หลังจากที่เริ่มทิวาหายไปทั้งทั้งคืนกับเมฆา เขาดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามาย และกลับมาบ้าน สบโอกาสที่ป้าและน้องสาวไม่อยู่ เขาพูดขอร้องเริ่มทิวาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยความเสียใจและความเมาทำให้สติหลุดลอย หมดความยับยั้งชั่งใจ เขาข่มขืนหักหาญน้ำใจเธอ สิ่งที่ได้กลับมาหลังจากสร่างเมา คือน้ำตาและความสิ้นศรัทธาในตัวเขาของเธอ
แต่ก็ได้ผล หล่อนเริ่มทำตัวห่างเหินกับเมฆา ซึ่งทำให้เขามีความหวัง แต่อนิจจา หล่อนกลับหลบหน้าผู้คน เขาจึงหมั่นไปเยี่ยมเธอที่บ้านสวนอยู่บ่อยๆ เห็นเธอไม่สบายก็เลยรบเร้าพาไปหาหมอ แต่หล่อนกลับไล่ให้เขาไปซื้อของเพื่อที่หล่อนจะได้ไปพบหมอคนเดียว เธอคงจะกลัวเขารู้เรื่องท้องสินะ
เขาไม่นึกเลย ไม่เคยนึกถึงเลยว่าเริ่มทิวาจะทุกข์ทรมาน เพราะรู้ตัวว่าตั้งท้องแต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก
อนิจจา ทิวาของพี่ แม้พี่จะเลว แต่เธอก็ไม่บอกความชั่วของพี่ให้ใครๆ
เธออภัยให้พี่ใช่ไหม ทิวา
พี่ขอบใจ เริ่มทิวาของพี่
แต่พี่ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ สองปีในนรกกับบาปทางใจ คงสิ้นสุดกันทีในวันนี้
ตะวันฉาย ตัดสินใจหักพวงมาลัยรถพุ่งเข้าใส่ต้นไม้ใหญ่ข้างทางทันที
โดยรวีและเมฆาที่ขับรถตามมาถึงกับเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นสภาพรถและร่างของตะวันฉายในนั้น
...................................................................
ปล - คุณ an-o เก่งมาก
- ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นนิยายเครียดเลยจริงๆ
- ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านและขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
ชิตา
โดย : ชิตา วันที่ : [ 23 มี.ค. 2554 ] 18:41:54 น.
>> ความคิดเห็นที่ 1
สนุกค่ะ :)
โดย : natee [ 23 มี.ค. 2554 ] 19:24:44 น.
>> ความคิดเห็นที่ 2
555 ที่เดาไม่ได้ต้องการอะไรนะค่ะ
แค่เวลาอ่านอะไรแล้วมีเรื่องค้างคา จะทำให้สงสัย
แล้วก็คิดไปต่างๆ นานาๆ ซึ่งเดาถูกมาหลายเรื่องแล้วด้วยสิ
ปล. คนอ่านบ้าโคนันค่ะ ไม่รู้เกี่ยวกันไหมนะ
มารอตอนต่อไปค่ะ...ยังอยากลุ้นงามกับรวีอยู่
โดย : an-o [ 23 มี.ค. 2554 ] 19:44:53 น.
>> ความคิดเห็นที่ 3
natee - ดีใจค่ะที่สนุก
an-o - ชิตาก็อ่านโคนัน แต่เชื่อไหมว่าไม่เคยเดาทริกถูกเลย
โดย : ชิตา [ 23 มี.ค. 2554 ] 20:01:06 น.
>> ความคิดเห็นที่ 4
น่าสงสารตะวันเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนี้เศร้าจังค่ะ
โดย : ann [ 23 มี.ค. 2554 ] 20:05:47 น.
>> ความคิดเห็นที่ 5
ทำไมยอมรับง่ายๆ หล่ะ มีปมอีกหน่อยสิ ผูกเรื่องเหมือนจะเป็นคนดีมาตั้งหลายตอน หรือจะเเค่ไปวัดกับป้าเพื่อการนี้ เเอบผิดคาดเล็กน้อย ฮึ ฮึ หรือเพราะไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านประจำ ว่างทีก็เสิร์ชอ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้ มันเลยออกคนละเเนวหนอ เเต่ก็พยายามติดตามนะจ๊ะ
โดย : ฟิน [ 23 มี.ค. 2554 ] 21:37:58 น.
>> ความคิดเห็นที่ 6
ขอบคุณมากจ้าคุณชิตา เรื่องนี้สนุกมาก
คลี่คลายได้ทุกปมปัญหา ชอบเรื่องนี้จัง
ที่สำคัญชอบพ่อเลี้ยงรวีมากที่สุด น่ารักที่สุดในพระเอกของคุณชิตานะ
ขออนุญาตนะ น่ารักกว่านายฐา ส่วนเจ้าจามินทร์ เป็นพระเอกที่น่าหมันไส้ที่สุด
พ่อเลี้ยงรวี เป็นพระเอกที่มีสีสันดีนะ
ส่วนนางเอก ก็น่ารักเหมือนกันจ้า ชอบอรุณงามนะ ดูเป็นสาวไทย ตามกรอบประเพณีของสาวไทยดี
ชอบๆ ไม่ต้องมีเลิฟซีน ก็สนุกสุดยอด ชอบจ้า
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านทุกวันนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยจ้า
โดย : หนอนแว่นตาโต [ 23 มี.ค. 2554 ] 21:46:56 น.
>> ความคิดเห็นที่ 7
ก็คิดว่าคงจะเป็นตะวันฉายแน่ๆ ละค่าาา แต่หลายตอนคุณชิตาปิดซะมิดเลย ฮ่าๆ แต่สนุกมากๆ เลยค่า
โดย : หมูบิน [ 24 มี.ค. 2554 ] 06:42:14 น.
>> ความคิดเห็นที่ 8
ฮืมม ตะวันฉายจริงๆด้วย วู้วว :D ว่าแต่พ่อเลี้ยงจะทำยังไงต่อไปล่ะนี่ O:
โดย : pattisa [ 24 มี.ค. 2554 ] 10:37:32 น.
>> ความคิดเห็นที่ 9
นึกไว้แล้ว สงสารทิวาจัง
โดย : สายลม [ 24 มี.ค. 2554 ] 11:32:00 น.
>> ความคิดเห็นที่ 10
เป็นเรื่องที่แปลกดี ปกติจะไม่ค่อยมีนิยายแบบนี้
ดีคะ ขอชอบด้วยอีกคน
โดย : myray [ 24 มี.ค. 2554 ] 14:56:08 น.
>> ความคิดเห็นที่ 11
เหมือนยกภูเขาออกจากอก เห้อ โล่งสักที
เหลือแต่ รวี กะ คนงาม แล้วสินะคะ อิอิ
โดย : black-sheep [ 26 มี.ค. 2554 ] 02:25:46 น.
lovely - ลุ้นต่อไปค่ะ
หมูบิน - ชิตาโพสดึกไปหน่อย วันนี้เลยโพสแต่หัววัน
บุษ - คงนอนหลับแล้วนะคะ
an-o - อิอิ
pattisa - มันจบบทพอดีค่ะ อิอิ
ann - ขอบคุณค่ะ
myray - มาแแล้วค่ะ
MiKi - มาต่อวันนี้เลยค่ะ เพราะว่าบทก่อนถือว่าเป็นของเมื่อวานแม้จะโพสตอนเที่ยงคืน
สายลม - อ่านต่อด้านล่างค่ะ
..............................................................................
ในช่วงเวลาที่เริ่มทิวาถอนหมั้น และหายหน้าไป ในช่วงเวลาที่เขากำลังบ้าคลั่งตามหาหล่อนแทบจะทุกที่เท่าที่จะนึกได้และไปถึง จู่ๆ ดาเรศที่ทำงานเป็นพยาบาลนอกเวลาที่คลินิกแห่งหนึ่งก็ส่งข้อความเข้ามือถือเมฆาว่า อดีตคู่หมั้นคุณ มาตรวจที่คลินิก
ตอนนั้นก็สามทุ่มแล้ว เมฆาขับรถราวพายุไต้ฝุ่นไปที่คลินิกนอกเมืองที่ดาเรศทำงานอยู่ เขาจอดรถในช่วงเวลาที่เริ่มทิวากำลังก้าวออกจากคลินิกพอดี ดาเรศเองก็กำลังปิดคลินิกเช่นกันด้วยเริ่มทิวาเป็นคนไข้คนสุดท้าย หล่อนยืนมองอย่างสาแก่ใจ ที่สร้างเรื่องยุ่งยากให้คนทั้งสองได้อีกครั้ง ตอนนี้หล่อนไม่หวังในตัวเมฆาอีกแล้ว พอกันทีผู้ชายเจ้าชู้ และก็สมน้ำหน้านัก
กรรมมันตามทันได้เร็วจริงๆ
เมฆาตรงเข้าไปกระชากแขนเริ่มทิวาอย่างแรง แล้วกอดแนบแน่น
“ทิวา ทิวา ทิวา ทำไมทำกับผมอย่างนี้ อย่าหนีผมอีกเลยนะ คนดี”
“คุณเมฆ ปล่อยทิวาเถอะ”
แต่เขาก็ไม่ยอม ยังกอดแนบแน่นอยู่อย่างนั้น ทิวาน้ำตาคลอเบ้าและค่อยๆ หยาดรินลงมา หล่อนกอดตอบเบาๆ และตัดสินใจ
“ทิวาคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ใช่ เรามีเรื่องต้องคุยกันและผมจะไม่ปล่อยให้คุณหนีไปไหนอีกแล้ว”
หล่อนทำท่าลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเมื่อเห็นแววตาคาดหวังของอดีตคู่หมั้น
สองหนุ่มสาวนั่งในรถ หนึ่งนั้นน้ำตานองหน้าแต่ก็ยังเงียบ อีกฝ่ายดีใจล้นอก
“ไปที่สวนสาธารณะตรงหัวมุมถนนนี้ก็ได้ เราจะได้คุยกัน” เริ่มทิวากล่าวเบาๆ
ถนนสายนี้ ร้างรถราเพราะอยู่นอกเมืองมาไกลและสวนสาธารณนั้นก็คงไม่มีคน หล่อนจึงอยากไปที่นั่นเพื่อคุยกัน
“ไม่ ผมจะไม่จอด ผมจะพาทิวากลับบ้านกับผมเลย ไม่ให้คลาดสายตาอีกแล้ว มีอะไรเราไปคุยกันที่บ้าน”
“คุณเมฆคะ จอดเถอะ ทิวายอมมากับคุณเพราะทิวาอยากอธิบายบางอย่าง แล้วเราก็จะได้จบเสียที อย่าทำอย่างนี้ เราจะเสียใจทั้งสองฝ่าย”
“แล้วอะไรล่ะ ที่ทำให้เราต้องเสียใจ บอกผมมาเถิด ทำไมถอนหมั้นผม ผมทำอะไรผิด คุณคิดอย่างไรรู้สึกอะไร บอกกล่าวกันตรงๆ ผมจะอธิบายให้ฟังได้ทุกอย่าง”
“จอดรถก่อนค่ะ”
“ไม่จอด” เสียงเขาเริ่มเข้มขึ้น
“ว่าไง เกิดอะไรขึ้น บอกความจริงผมมาทุกอย่าง เดี๋ยวนี้”
“คุณเมฆ”
“วันนี้ ตอนนี้ ผมดีใจที่เจอทิวา แต่ถ้าไม่บอกความจริงผม รับรองได้ว่า คุณจะต้องเสียใจแน่” ไม่ได้ขู่แต่สีหน้าท่าทางบอกว่าทำจริง และเขาเร่งความเร็วรถยิ่งขึ้น
“เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก” หล่อนบอกเสียงอ่อน
“ทำไม”
“ทิวา บอกคุณไม่ได้ ปล่อยทิวาไปตามทางของทิวาเถอะ คุณเมฆสมควรได้ผู้หญิงที่ดีกว่าทิวาเป็นคู่ครอง”
“เริ่มทิวา ฟังนะ คุณดีพร้อมแล้วทุกอย่างสำหรับผม เลิกกังวลในเรื่องไม่เป็นเรื่องได้แล้ว โธ่ เพราะเรื่องแค่นี้เองหรือที่ทำให้คุณขอถอนหมั้น หรือว่าป้าคุณสั่ง”
“ไม่ ไม่เกี่ยวกับป้ารุ้งแพง”
“งั้น ตอนนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม”
“คุณเมฆต่างหากที่ไม่เข้าใจ ตอนนี้ เวลานี้ เราถอนหมั้นกันแล้ว เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันอีก ทิวาบ้าพอแล้วที่ยอมมากับคุณ กลับไปส่งทิวาเดี๋ยวนี้” เสียงหล่อนเริ่มแข็งขึ้น แต่น้ำตาก็ยังร่วงหยาดเป็นสาย ดวงตาแดงก่ำ เมฆายิ่งเร่งความเร็วรถ
“ใช่ บ้า แต่ผมจะบ้าให้มากกว่านี้” อารมณ์เครียดพาไป ชายหนุ่มขับรถแบบลืมตายบนท้องถนนที่ร้างรถรา
“ทิวารักผม ผมก็รักทิวา ยอมให้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วจู่ๆก็มาถอนหมั้นกันแบบนี้ มันต้องมีสาเหตุมากกว่าแค่ความน้อยใจ บอกผมมา แล้วเราจะแก้ปัญหาด้วยกัน”
น้ำตายังไหลพรากเมื่อหล่อนตัดสินใจเอ่ยสาเหตุออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ที่เคยคิดว่าไม่มีทางที่เรื่องนี้จะออกจากปากก็ทำไม่ได้ ความผิดหวังความเสียใจล้นหัวอกจนเก็บไม่ไหวอีกต่อไป
“ทิวาท้อง”
นานหลายวินาทีกว่าเมฆาจะซึมซับคำพูดนั้นเข้าสมอง
ท้อง เริ่มทิวาท้อง ลูกของเขา
“ท้องเหรอ ท้องแล้วคุณหลบหน้าผมทำไม หรือกลัวผมจะไม่รับผิดชอบ โธ่ คิดอะไรตื้นๆ อย่างนั้น”
“ทิวาไม่รู้ว่าลูกใคร”
นานหลายวินาทีเช่นกันกว่าเมฆาสมองจะซึมซับประโยคนี้
เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาแล้วเริ่มทิวาก็กลั้นไว้ไม่ได้อีกต่อไป
“ได้ยินไหม ทิวาท้อง แต่ไม่รู้ว่าลูกใคร ทิวาจะบอกว่าเป็นลูกคุณเมฆก็ได้ แต่หากเด็กเกิดมาหน้าตาเหมือนคนอื่นล่ะ ทิวาจะไปทำแท้ง ก็ทำไม่ได้ หากว่าเด็กเป็นลูกคุณจริง ทิวาก็คงเสียใจ แล้วคุณเมฆจะให้ทิวาทำยังไง จะให้ทิวาทำยังไง แล้วอย่างนี้คุณเมฆจะบอกว่าทิวาคู่ควรกับคุณอีกหรือ”
สมองของเมฆามึนงง แต่มือและเท้ายังทำหน้าที่ขับเคลื่อนรถต่อไป
เริ่มทิวา ท้อง แต่ไม่รู้ว่าท้องกับใคร
“ใคร บอกผมมาว่าใคร มันทำร้ายคุณใช่ไหม มันเป็นใคร บอกมา ผมจะฆ่ามัน”
เขาเอื้อมมือไปจับแขนหล่อนที่กอดตัวเองไว้แน่น
“ทิวาบอกไม่ได้ บอกไม่ได้จริงๆ ฮือ ๆๆๆ”
“ทำไม คุณรักมันหรือ”
“ทิวารักคุณ รักคุณเมฆคนเดียว ทิวาขอโทษที่เรื่องมันเป็นอย่างนี้”
“บอกมา ทิวา บอกมา” เมฆาตะโกนลั่น
“ทิวาบอกไม่ได้”
“ผมบอกให้บอกชื่อมันมา” เขาคำราม แต่เริ่มทิวาขวัญผวา หล่อนสั่นศรีษะ ดวงตาบอกความปวดร้าวและแสนจะเสียใจ และสับสน
“ทิวารักคุณค่ะ” หล่อนกระซิบ ก่อนทำท่าจะเปิดประตูรถ เมฆาผวาคว้าแขนหล่อนไว้ รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วจึงเสียหลัก พุ่งไปชนต้นไม้ข้างทางอย่างแรง
และแล้ว ทิวาส่องแสงชีวิตให้กับเมฆาก็สูญสิ้นไป หล่อนเสียชีวิตคาที่ ขณะที่ตัวเมฆาเอง นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่สองคืน พอตื่นมารับทราบข่าวร้าย ชีวิตเขาก็เหลือเพียงซากที่หายใจไปวันๆ
โทษตัวเอง โทษโชคชะตา หลีกลี้หนีหายไปรักษาแผลใจ และหนีหน้าคนไปยังที่แสนไกล เพื่อหวังจะลืมเรื่องราวร้ายๆวันนั้น แต่มันก็ไม่ได้ผล เริ่มทิวายังคงอยู่กับเขาทั้งยามหลับยามตื่น พร้อมซ้ำแผลในใจว่า เขาเมฆาผู้รักหล่อนที่สุด กลับปกป้องหล่อนไม่ได้ เริ่มทิวาโดนทำร้าย และสุดท้ายเขาก็เป็นผู้ฆ่าหล่อนเอง
“ทิวาบอกผมว่า บอกว่า เธอท้อง..แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ” เมื่อเล่าจบ เมฆาย้ำคำนี้อีกครั้งด้วยอาการเหม่อลอย แววตาเศร้าแลดูไม่มีชีวิตชีวาเหลือยู่
ป้ารุ้งแพงทรุดฮวบ อรุณงามรีบเข้าไปประคอง ตะวันฉายกำหมัดแน่นชกฝาผนังจนเลือดซึม
“แล้วทิวาก็จะเปิดประตูโดดลงจากรถ ผมพยายามห้าม รถก็เลยเสียหลัก ผมฆ่าเธอ ผมทำให้เธอตาย ครับลุง”
แล้วเขาก็ซบหน้ากับไหล่ลุง สะอื้นฮัก ร้องไห้อย่างหนัก
“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร” ท่านมองหน้ารวีที่มีสีหน้าตกตะลึงเช่นกัน ไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะตาลปัดเช่นนี้
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ ทิวาคงโกรธผม เกลียดผม เธอไม่ยอมบอกว่าผู้ชายอีกคนเป็นใคร เธอคงกลัวผมจะไปฆ่ามัน ผมอยากรู้เหลือเกินว่ามันเป็นใคร ผมจะไปจัดการมัน แต่ถ้าอย่างนั้น ทุกคนก็ต้องรู้เรื่องทิวา ผมไม่อยากให้เธอเสียหายแม้จะตายไปแล้ว”
“เราจะไม่บอกใครลูก ไม่บอกใคร” พ่อเลี้ยงเอนกน้ำตาซึมปลอบหลานชาย
“เมฆา ทิวาไม่ได้เกลียดนายนะ ทิวารักนายเสมอ เธอเขียนจดหมายไว้ คุณรวีเอาให้เขาดูสิ”
“จดหมายอะไรหรืองาม” พี่ชายหล่อนละล่ำละลักถาม
“จะเรียกจดหมายก็ไม่ถูก น่าจะเป็นไดอารี่มากกว่า”
เมื่อเอากระดาษแผ่นนั้นให้เมฆาอ่าน ชายหนุ่มกวาดสายสายตาอ่านทั้งๆ ที่ยังซบหน้ากับบ่าของลุง
ทิวาขอโทษเขา และวิงวอนให้เขายกโทษให้ ที่สำคัญทิวายังรักเขาอยู่ และตั้งใจจะแต่งงานกับเขา โธ่ เริ่มทิวาของผม
“เมฆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าทิวาจะโชคร้ายอย่างนั้น ไม่เคยคิดจริงๆ แต่เอาละ จากหลักฐานกับคำพูดนายก็พอสรุปได้ว่า ทิวาโดนผู้ชายคนหนึ่งทำร้าย ในช่วงที่มีความสัมพันธ์กับนายจนเธอท้อง และบอกไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อ ก็เลยขอเลิกกับนายเพราะรู้สึกละอายใจ”
“ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม โธ่ ทิวาของป้า” เสียงคร่ำครวญจากป้ารุ้งแพงที่กอดอรุณงามแน่น ยิ่งทำให้บรรยากาศเลวร้าย อรุณงามเองก็หน้าซีดเซียวพอๆ กับคนเป็นป้า
“ผมว่าคนที่พาทิวาไปคลินิคนั่นแหละ มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้ หรืออาจเป็นคนร้ายเอง ผมขอเสริมอีกนิดว่า ทิวาทำเหมือนปกป้องเขา เขาอาจจะเป็นคนที่ทิวารู้จักหรือเปล่า” รวี ย้ำ
“ทิวาคงอาย” ตะวันฉายกล่าวเสียงสั้นๆ
“โธ่ทิวา” ป้ารุ้งแพงครวญ
“เราต้องสืบมามันเป็นใครให้ได้” รวีย้ำอีก
“ไม่ ไม่ได้ ทิวาจะต้องอับอาย” เมฆาละล่ำละลัก
“เราก็ไม่ต้องทำให้เรื่องเอิกเกริก รู้กันแต่พวกเรา แล้วอีกอย่างนะเมฆ ทิวาคงอยากเห็นนายทวงความยุติธรรมให้เธอ และดำเนินชีวิตต่อไป เรามาช่วยกันนะเมฆ ช่วยกำจัดเมฆดำๆ ในชีวิตของแกให้หายไป แกจะได้มีชีวิตใหม่ มีวันใหม่ที่สดใสเสียที”
“ลุงเห็นด้วยกับรวีนะ ใช่ไหมครับ คุณรุ้งแพง” พ่อเลี้ยงไม่ลืมถามญาติของเริ่มทิวา
“แต่ผมไม่เห็นด้วย ใช่ไหมครับป้า” ตะวันฉายโพล่งขึ้นมา
“ฉันสงสัยว่าทิวาคงตั้งท้อง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าทิวาจะโชคร้ายขนาดนั้น” ป้ารุ้งแพงกล่าวเบาๆ
“คุณป้า สงสัยใครไหมครับ” รวีถาม
“ก็ฉันบอกว่าไม่เห็นด้วยไง” ตะวันฉายหันมา หน้าตาถมึงทึง
“จะขุดคุ้ยทำไมอีก ให้วิญญาณเธออยู่อย่างสงบ ไม่ได้หรือไง” เขาตะคอก
“ทิวาอยู่อย่างสงบ แต่คนข้างหลังไม่สงบนี่ คุณก็เห็น เมฆาแทบกลายเป็นบ้า ครอบครัวของคุณ ขอโทษนะครับ ก็โศกเศร้า มีผลกระทบเป็นลูกโซ่ จนอรุณงามทนกดดันไม่ไหว ถึงขั้นหนีเที่ยว ป้าคุณก็ไล่เธอออกจากบ้าน นี่มันไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ นะครับ เราควรจะต้องรู้ว่าใครทำร้ายทิวา และจัดการกับเขา เราจึงจะอยู่ต่อไปอย่างไม่มีอะไรค้างคา”
“แล้วไง คุณจะจับเขาได้ยังไง เรื่องมันผ่านมาตั้งสองปี” ตะวันฉายคำราม
“แต่ป้าเห็นด้วย” ป้ารุ้งแพงบอกอย่างสะอึกสะอื้น
“รู้ความจริงอย่างนี้ เราต้องจัดการให้เรียบร้อย บ้านจะได้เป็นบ้านเสียที ที่ผ่านมาป้าก็ผิดต่องามมาก”
“โธ่ ป้าคะ งามก็ทำตัวแย่ๆ กับป้าเหมือนกัน”
“ดีครับ แกล่ะ เมฆ”
เมฆาพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะสั่นหน้า แล้วก็พยักหน้าอีกครั้งก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งแทบเท้าลุง แสดงอาการสับสน
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ ฉันแค่อยากให้ไอ้คนนั้นตายตามทิวาไป”
“เราต้องสืบหามันจนพบ” รวีย้ำหนักแน่น
“นึกไม่ออกเลย ใครกันจะมารับทิวาในวันนั้น ทุกคนพักอยู่ที่บ้านในเมืองกันหมด ส่วนเรื่องที่ทิวาอยู่บ้านสวนก็รู้กันแค่สามคน ป้า พี่ตะวัน แล้วก็งาม”
“ทิวาต้องรู้ตัวอยู่แล้ว เป็นไปได้ไหมว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นบังคับเธอให้ไปตรวจ”
“หรือเธออยากให้เขาพาไปตรวจ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ ทิวาควรจะให้ป้า พี่ตะวันหรือฉันพาไปมากกว่า วันนั้นเท่าที่จำได้ ทิวาไม่ได้โทรหาฉัน แล้วเธอโทรหาป้าหรือเปล่าคะ”
“เปล่า คนเดียวที่โทรหาป้าคือตะวัน โทรมาบอกว่าทิวารถคว่ำ ตำรวจกำลังพาส่งโรงพยาบาล แล้วพอป้ารีบขับรถตามไปได้ครึ่งทาง ตะวันก็โทรมาบอกป้าว่าทิวาเสียแล้ว”
“จะรื้อฟื้นทำไมอีก ได้อะไรขึ้นมา”ตะวันฉายตะโกนลั่น
“เพื่อความจริงยังไงล่ะ” รวีตอบ แต่จู่ๆ เขาก็เกิดความสงสัยขึ้นมาในหัว ความสงสัยที่เขาไม่อยากคิดเลยว่ามันเป็นไปได้
“แต่เอ๊ะ ทำไมคุณตะวันฉายทราบข่าวเร็วจัง กว่าที่ตำรวจจะโทรแจ้งผมกับลุงก็ตั้งกว่าชั่วโมงหลังอุบัติเหตุ และตอนนั้นเมฆาก็นอนในไอซียู คุณโทรบอกป้ารุ้งแพงว่าเขากำลังจะนำทิวาส่งโรงพยาบาล ก็แสดงว่าคุณทราบก่อนหน้านั้น”
ตะวันฉายผงะนิดหนึ่ง
“หมายความว่ายังไง ตอนนั้นตะวันฉายประชุมอยู่ที่วิทยาลัยใช่ไหม ที่เราบอกป้า ป้าจำได้ดี”
“ครับ ผมประชุมอยู่”
“ประโยคที่คุณบอกป้า คือตำรวจกำลังพาทิวาไปโรงพยาบาลใช่ไหมครับ”
“ใช่ ฉันจำได้” ป้ารุ้งแพงยืนยัน
“ตำรวจโทรบอกผม” ตะวันฉายกล่าวเสียงสั่น
“งั้นทำไมไม่โทรบอกพวกผมในเวลาเดียวกัน”
“หมายความว่ายังไง” อรุณงามถามเสียงอ่อน เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวที่เหมือนจะเกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน แต่เมฆากลับลุกพรวด ตรงเข้าไปจับไหล่ ตะวันฉายเขย่าอย่างแรง แววตาแดงก่ำ สีหน้าแทบจะฆ่าคนได้
“แกใช่ไหม แกพาทิวาไปคลินิค พอฉันพาเธอออกมา แกก็ขับรถตาม พอเกิดอุบัติเหตุ แกก็โทรไปแจ้งความ โทรบอกป้า ใช่ไหม” เขาตะโกนลั่น
“แกพูดบ้าอะไร”
“แกแกล้งว่ารู้มาจากตำรวจ เพื่อไม่ให้ใครสงสัย แล้วก็ไม่มีใครสงสัยจริงๆ สองปีมานี้ ฝ่ายป้ารุ้งแพงคิดว่าฉันพาทิวาออกจากบ้าน ส่วนฉันก็คิดว่าทิวามาคนเดียว เลยไม่มีใครเอะใจ แกตายเสียเถอะ”
เขาชกหน้าตะวันฉายได้หนึ่งหมัด แขนขาเขารวดร้าว แต่ก็ไม่เท่าหัวใจ
“ไม่จริง ใช่ไหมตะวัน ไม่จริงใช่ไหม”
“พี่ตะวัน บอกเขาไปสิ ว่าไม่จริง” อรุณงามร้องบอกพี่ชาย
“แก” เมฆาทำท่าจะชกตะวันฉายอีกครั้ง แต่รวีก็เข้าไปห้ามพร้อมลุง
“คนของฉันจับตัวคนที่ซ้อมรวีได้ พวกเขาสารภาพว่าตะวันฉายเป็นคนว่าจ้าง” พ่อเลี้ยงเอ่ย ทำให้เรื่องมันลงเอยอย่างไม่มีที่ติ
“ชัดเลย แกไม่ต้องการให้รวีสืบเรื่องนี้ เลยส่งคนมาซ้อมเขา ไอ้ตะวันฉาย นี่หรือรักที่แกให้ทิวา” เมฆาตะโกนก้อง
“ใช่ นี่คือรักที่ฉันให้ทิวา สู้อุตส่าห์รักภักดีมาตั้งหลายปี แล้วพอแกเข้ามาทิวาก็เปลี่ยนไป แกหลอกทิวาให้รัก หลอกทิวาให้หลง ถ้าไม่มีแก ทิวาก็คงเลือกฉัน รักฉัน” ตะวันฉายตะโกน
“แล้วแกมีสิทธิ์อะไรทำร้ายเธอ ไอ้ชาติชั่ว”
“แล้วแกล่ะ มีสิทธิ์อะไร ทิวาเป็นของฉัน ฉันจะไม่ให้ทิวากับแก”
“ตะวัน ไม่จริงใช่ไหม” ป้ารุ้งแพงถามหลานชายเสียงระโหยโรยแรง
“จริง ผมบอกแล้วจะไม่ให้ทิวากับมัน ไม่ยอมเด็ดขาด”
“แก” เมฆาตะโกนก้อง สะบัดตัวหลุดจากรวีและลุง พุ่งตรงเข้าหาตะวันฉาย แต่ตะวันฉายกลับหมุนตัววิ่งหนีออกไปอย่างหวุดหวิด
“จับมัน จับมัน” เมฆาตะโกนก้อง วิ่งไล่กวด แต่ก็ไม่ทัน ตะวันฉายถึงรถก่อนและขับออกไปด้วยความเร็วปากพายุ
ตะวันฉายกำลังคลั่ง สมองของเขากำลังปั่นป่วน หัวใจของเขากำลังบีบตัวเต้นหนักอยู่ในอก มือและเท้าเงอะงะอยู่กับการขับรถหนี ด้วยไม่อาจทนเผชิญหน้ากับใครๆ ได้
เริ่มทิวา
เขารักเธอ รักมานานแสนนาน เธอก็รับรู้แต่ไม่รักตอบ มอบให้แค่ความรักที่น้องสาวพึงจะมีให้แก่พี่ชายเท่านั้น
แต่ในเมื่อเธอพบรักกับเมฆาและจะแต่งงาน เขาตัดสินใจรวบรวมความกล้าบอกรัก แต่เริ่มทิวาก็ไม่รับรักนั้นและมีท่าทีหวาดกลัวเขา
หนึ่งคืนให้หลัง หลังจากที่เริ่มทิวาหายไปทั้งทั้งคืนกับเมฆา เขาดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามาย และกลับมาบ้าน สบโอกาสที่ป้าและน้องสาวไม่อยู่ เขาพูดขอร้องเริ่มทิวาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยความเสียใจและความเมาทำให้สติหลุดลอย หมดความยับยั้งชั่งใจ เขาข่มขืนหักหาญน้ำใจเธอ สิ่งที่ได้กลับมาหลังจากสร่างเมา คือน้ำตาและความสิ้นศรัทธาในตัวเขาของเธอ
แต่ก็ได้ผล หล่อนเริ่มทำตัวห่างเหินกับเมฆา ซึ่งทำให้เขามีความหวัง แต่อนิจจา หล่อนกลับหลบหน้าผู้คน เขาจึงหมั่นไปเยี่ยมเธอที่บ้านสวนอยู่บ่อยๆ เห็นเธอไม่สบายก็เลยรบเร้าพาไปหาหมอ แต่หล่อนกลับไล่ให้เขาไปซื้อของเพื่อที่หล่อนจะได้ไปพบหมอคนเดียว เธอคงจะกลัวเขารู้เรื่องท้องสินะ
เขาไม่นึกเลย ไม่เคยนึกถึงเลยว่าเริ่มทิวาจะทุกข์ทรมาน เพราะรู้ตัวว่าตั้งท้องแต่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก
อนิจจา ทิวาของพี่ แม้พี่จะเลว แต่เธอก็ไม่บอกความชั่วของพี่ให้ใครๆ
เธออภัยให้พี่ใช่ไหม ทิวา
พี่ขอบใจ เริ่มทิวาของพี่
แต่พี่ไม่อาจให้อภัยตัวเองได้ สองปีในนรกกับบาปทางใจ คงสิ้นสุดกันทีในวันนี้
ตะวันฉาย ตัดสินใจหักพวงมาลัยรถพุ่งเข้าใส่ต้นไม้ใหญ่ข้างทางทันที
โดยรวีและเมฆาที่ขับรถตามมาถึงกับเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นสภาพรถและร่างของตะวันฉายในนั้น
...................................................................
ปล - คุณ an-o เก่งมาก
- ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นนิยายเครียดเลยจริงๆ
- ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านและขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ
ชิตา
โดย : ชิตา วันที่ : [ 23 มี.ค. 2554 ] 18:41:54 น.
>> ความคิดเห็นที่ 1
สนุกค่ะ :)
โดย : natee [ 23 มี.ค. 2554 ] 19:24:44 น.
>> ความคิดเห็นที่ 2
555 ที่เดาไม่ได้ต้องการอะไรนะค่ะ
แค่เวลาอ่านอะไรแล้วมีเรื่องค้างคา จะทำให้สงสัย
แล้วก็คิดไปต่างๆ นานาๆ ซึ่งเดาถูกมาหลายเรื่องแล้วด้วยสิ
ปล. คนอ่านบ้าโคนันค่ะ ไม่รู้เกี่ยวกันไหมนะ
มารอตอนต่อไปค่ะ...ยังอยากลุ้นงามกับรวีอยู่
โดย : an-o [ 23 มี.ค. 2554 ] 19:44:53 น.
>> ความคิดเห็นที่ 3
natee - ดีใจค่ะที่สนุก
an-o - ชิตาก็อ่านโคนัน แต่เชื่อไหมว่าไม่เคยเดาทริกถูกเลย
โดย : ชิตา [ 23 มี.ค. 2554 ] 20:01:06 น.
>> ความคิดเห็นที่ 4
น่าสงสารตะวันเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนี้เศร้าจังค่ะ
โดย : ann [ 23 มี.ค. 2554 ] 20:05:47 น.
>> ความคิดเห็นที่ 5
ทำไมยอมรับง่ายๆ หล่ะ มีปมอีกหน่อยสิ ผูกเรื่องเหมือนจะเป็นคนดีมาตั้งหลายตอน หรือจะเเค่ไปวัดกับป้าเพื่อการนี้ เเอบผิดคาดเล็กน้อย ฮึ ฮึ หรือเพราะไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านประจำ ว่างทีก็เสิร์ชอ่านรวดเดียวจนถึงตอนนี้ มันเลยออกคนละเเนวหนอ เเต่ก็พยายามติดตามนะจ๊ะ
โดย : ฟิน [ 23 มี.ค. 2554 ] 21:37:58 น.
>> ความคิดเห็นที่ 6
ขอบคุณมากจ้าคุณชิตา เรื่องนี้สนุกมาก
คลี่คลายได้ทุกปมปัญหา ชอบเรื่องนี้จัง
ที่สำคัญชอบพ่อเลี้ยงรวีมากที่สุด น่ารักที่สุดในพระเอกของคุณชิตานะ
ขออนุญาตนะ น่ารักกว่านายฐา ส่วนเจ้าจามินทร์ เป็นพระเอกที่น่าหมันไส้ที่สุด
พ่อเลี้ยงรวี เป็นพระเอกที่มีสีสันดีนะ
ส่วนนางเอก ก็น่ารักเหมือนกันจ้า ชอบอรุณงามนะ ดูเป็นสาวไทย ตามกรอบประเพณีของสาวไทยดี
ชอบๆ ไม่ต้องมีเลิฟซีน ก็สนุกสุดยอด ชอบจ้า
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านทุกวันนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยจ้า
โดย : หนอนแว่นตาโต [ 23 มี.ค. 2554 ] 21:46:56 น.
>> ความคิดเห็นที่ 7
ก็คิดว่าคงจะเป็นตะวันฉายแน่ๆ ละค่าาา แต่หลายตอนคุณชิตาปิดซะมิดเลย ฮ่าๆ แต่สนุกมากๆ เลยค่า
โดย : หมูบิน [ 24 มี.ค. 2554 ] 06:42:14 น.
>> ความคิดเห็นที่ 8
ฮืมม ตะวันฉายจริงๆด้วย วู้วว :D ว่าแต่พ่อเลี้ยงจะทำยังไงต่อไปล่ะนี่ O:
โดย : pattisa [ 24 มี.ค. 2554 ] 10:37:32 น.
>> ความคิดเห็นที่ 9
นึกไว้แล้ว สงสารทิวาจัง
โดย : สายลม [ 24 มี.ค. 2554 ] 11:32:00 น.
>> ความคิดเห็นที่ 10
เป็นเรื่องที่แปลกดี ปกติจะไม่ค่อยมีนิยายแบบนี้
ดีคะ ขอชอบด้วยอีกคน
โดย : myray [ 24 มี.ค. 2554 ] 14:56:08 น.
>> ความคิดเห็นที่ 11
เหมือนยกภูเขาออกจากอก เห้อ โล่งสักที
เหลือแต่ รวี กะ คนงาม แล้วสินะคะ อิอิ
โดย : black-sheep [ 26 มี.ค. 2554 ] 02:25:46 น.
ชิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 เม.ย. 2554, 21:57:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 เม.ย. 2554, 21:57:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 5655
| << ๑๔ | ๑๖ จบ (๑) >> |