ลิลลี่สีเพลิง
Tags: โรแมนติก-ดราม่า
ตอน: การเริม่ต้นของสายสัมพันธ์...3
เมื่อคืนเธอนอนหลับฝันดีจนไม่อยากตื่นขึ้นจากความฝันแสนหวานระหว่างเธอกับเจซาเร็ต ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงโทรศัพท์มือถือกรีดร้อง เสียงเพลงที่ตั้งไว้เฉพาะสำหรับคุณตา คุณตาโทรมาถามอย่างห่วงใยถึงการเรียนและการดูแลตัวเอง เมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาคุณตาไม่ได้กลับมานอนบ้านย่านแมกคลีน ท่านบอกว่าตอนนี้อยู่นิวยอร์กถ้าไม่มีธุระเร่งด่วนอีกท่านจะกลับไปใช้ช่วงเวลาสุดสัปดาห์อยู่กับเธอที่เวอร์จิเนีย คุยกับคุณตาประมาณยี่สิบนาที อิศราวดีก็ลุกขึ้นไปทำอาหารเช้ากินอย่างไม่เร่งรีบเพราะเธอมีเรียนตอนสิบโมง จากนั้นจึงไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดเสื้อผ้าฝ้ายยาวคลุมสะโพกสีขาว ทับด้วยเสื้อหนังสีน้ำตาลเข้มพอดีตัวกับกางเกงยีนเข้ารูป สวมใส่บู้ตส้นสูง สะพายกระเป๋าแล้วจึงเดินไปมหาวิทยาลัยด้วยอารมณ์สดชื่นปลอดโปร่ง
ทันทีที่เข้ามานั่งในห้องเรียน คริสตี้ สาวร่างท้วมหนึ่งในเพื่อนที่ไม่สนิทของอิศราวดีแต่ถือได้ว่าซี้สุดแล้วเพราะนั่งเรียนคู่กันเสมอเกือบทุกวิชา ยื่นหน้าเคร่งเครียดเข้ามาถาม
“อิศราวดี...เธอคบอยู่กับกุ๊ยเหรอ”
“กุ๊ย?...เธอหมายถึงใคร คริสตี้” อิศราวดีงุนงง
“ก็ผู้ชายที่จะมีเรื่องชกต่อยกับมาร์วินเมื่อวานตอนเย็นไง มาร์วินมันป่าวประกาศไปทั่วว่าคนจองหอง จืดชืดอย่างเธอใฝ่ต่ำ คบกับพวกกุ๊ยถิ่นบรู๊คลิน”
“ถ้าเขาเป็นกุ๊ยจริง คงไม่รู้จักกับเทเรซ่าหรอกมั้ง”
“ตายแล้ว...เขาเคยคบกับเทเรซ่าด้วยหรือ?” คริสตี้ทำท่าตกอกตกใจเกินปกติ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคบกันไหม แต่ฟังนะ...คริสตี้ แม้มหาลัยแห่งนี้จะเต็มไปด้วยลูกหลานผู้ดีและชนชั้นสูง แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเหยียดชนชั้นตามไปด้วย อเมริกาล้ำหน้าไปมากมายกว่าประเทศใดๆในโลกนี้แล้วนะ แต่ก็นั่นแหละ...โลกเปลี่ยนแต่ใช่ว่าความคิดคนจะเปลี่ยนตามโลกเสียเมื่อไหร่ เจซาเร็ตเป็นคนดี เขาไม่มีท่าทางกักขฬะเหมือนมาร์วินด้วยซ้ำ ถ้าเธอได้คุยกับเขา เธออาจจะชอบเขาก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอก...ถ้าหมอนั่นเคยรู้จักเทเรซ่ามาก่อน เธอก็ต้องระวังตัวให้ดีแล้วกันอิศราวดี เทเรซ่าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
“หมายความว่าไง” อิศราวดีหันไปถามอย่างกังขา แต่พอดีอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาพอดี บทสนทนาจึงยุติลงอย่างคลุมเครือ
หลังเลิกเรียน อิศราวดีเดินออกจากห้องเรียนตามปกติเพื่อจะไปรอเจซาเร็ตหน้ามหาวิทยาลัยด้วยความตื่นเต้น แต่ระหว่างเดินไปตามทาง แขนเสลาก็ถูกจับกระชาก แล้วลากเดินไปที่ห้องน้ำหญิงด้วยฝีมือของสามสาวที่ทำเป็นว่าพวกเขากำลังพาเธอไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน ใช้วิธีการพูดคุยสรวลเสเฮฮาข้ามหัวเธอกลบเกลื่อนพิรุธท่ามกลางนักศึกษาที่ต่างพากันเดินออกมาจากห้องเรียน สามสาวที่อิศราวดีรู้ดีว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของเทเรซ่า คอรท์นีย์
ร่างเพรียวบางถูกผลักกระแทกผนังห้องน้ำเต็มแรง โดยมีเพื่อนของเทเรซ่าสองคนจับแขนอิศราวดีกลางตรึงไว้ ปล่อยให้สาวสวยผมสีบลอนด์ทองยืนจังก้าตรงหน้า ยกมือบีบคางเรียวมนจนอิศราวดีนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด ปราศจากโอกาสที่จะได้รับความช่วยเหลือจากใครเพราะห้องน้ำถูกล็อคจากด้านใน
“ยัยเฉิ่มหวงตัวขนาดมาร์วินเรียกว่าแม่ชีอย่างเธอน่ะเป็นอะไรกับเจซาเร็ต?” เทเรซ่าถามเสียงกระด้าง
“เราคบกัน” อิศราวดีตอบอย่างมิหวาดหวั่น มองดวงตาสีเขียวสดอย่างแข็งกร้าว วงหน้าสวยเหยเกยิ่งขึ้นเมื่อเทเรซ่าบีบแก้มเข้าหากัน จนเรียวปากสวยย่นยู่
“เธออ่อยเขาอีท่าไหน ทั้งๆที่เล่นตัวกับมาร์วินจะเป็นจะตาย”
”แล้วเธอทำยังไงให้เจซาเร็ตมาคบกับฉันได้ล่ะ” อิศราวดีถามกลับเสียงอู้อี้ ดวงตาคู่สวยมีแววถือดีและหยิ่งผยอง เทเรซ่าหน้าซีดเผือดก่อนแดงก่ำ สะบัดมือตบหน้าศัตรูหัวใจเต็มแรง
เผียะ!
เพื่อนสาวสามคนเหยียดยิ้มสาแก่ใจ
“ปากดีนักนะ จะเจ็บตัวหนักแล้วยังถือดีอยู่ได้”
“ฉันว่าเจซาเร็ตต้องเห็นมุมร้ายกาจของเธอแน่ เขาถึงเลิกสนใจเธอ ถูกไหม?” อิศราวดียังคงต่อปากต่อคำอย่างอาจหาญ เธอไม่ใช่สาวน้อยอ่อนแอที่จะหงอให้กับคนที่มากระทำการร้ายกาจด้วย และถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก คนอย่างอิศราวดีจะลุกขึ้นสู้อย่างสุดใจขาดดิ้น
“อ๋อเหรอ...เข้าใจด่าฉันกลับนี่”
เผียะ!
“จะบอกให้นะ!...ยัยโง่อย่างเธอเลิกสำคัญตัวผิดได้แล้ว...เจซาเร็ตแค่เข้าใจฉันผิดคิดว่าฉันทิ้งเขาไปมีคนใหม่ต่างหาก จืดชืดอย่างเธอไม่ใช่สเปกเขาหรอก เธอมันก็เป็นได้แค่คู่นอนชั่วคราวของเขาเท่านั้นแหละ”
อิศราวดีแค่นเสียงหัวเราะเยาะ แม้จะรู้สึกเจ็บเปลือกแก้มทั้งสองข้าง ที่ป่านนี้คงจะแดงจัดด้วยรอยนิ้วของนางมารร้ายในคราบประธานสภานักศึกษาผู้ทรงเกียรติ
“เจซาเร็ตเขาไม่เคยล่วงเกินฉันสักครั้ง เขาเป็นสุภาพบุรุษ ถึงเขาจะผ่านเธอมาก่อนฉันก็ไม่แคร์หรอกนะ แค่รู้สึกเสียดายที่เธอเห็นว่าเซ็กซ์จะสามารถใช้จูงจมูกเขาได้ เธอ...ง่าย... เกินไป ไม่สมกับตำแหน่งสาวเก่งของมหาวิทยาลัยที่ได้รับตำแหน่งประธานสภานักศึกษาเลยนะ”
“หน็อย...อัดมันให้ยับไปเลย เทเรซ่า นังเอลย่ามันจองหองเกินไปแล้ว” เพื่อนสาวของเทเรซ่าเดือดดาลเป็นไฟ หล่อนบิดแขนข้างหนึ่งของอิศราวดีกลับหลัง ก่อนปล่อยให้อีกคนต่อยท้องทันทีที่เทเรซ่าส่งสัญญาณ และคงจะต่อยท้องจนอิศราวดีสลบเหมือดแน่ถ้าไม่เกิดเสียงกลอนประตูถูกไขดังกริ๊ก ก่อนเปิดออกกว้าง แล้วร่างสูงผอมของภารโรงเฒ่าก็ก้าวเข้ามาพร้อมสีหน้าแปลกใจ
“นี่พวกเธอทำอะไรกัน...คุณเทเรซ่า...นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ภารโรงชรามองประธานสภานักศึกษาสาวอย่างฉงน
“เรามาจัดการกับหัวขโมยที่ขโมยกระเป๋าเงินของเพื่อนฉันน่ะค่ะ”
“ขโมย?”
“ค่ะ”
“แต่เมื่อกี้มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งบอกว่าเห็นคนถูกพาตัวมาทำร้ายในห้องน้ำนี่ครับ”
“เราจับหัวขโมยได้ข้างนอกค่ะ เลยพามาคาดคั้นความจริงในที่นี้ ก็มีการลงไม้ลงมือนิดหน่อยเพื่อให้หัวขโมยเปิดปาก” ภารโรงเฒ่าเหลือบมองอิศราวดี เห็นใบหน้าสวยสดขึ้นรอยแดงของนิ้วทั้งห้าก็ลอบผ่อนลมหายใจ ยิ่งหันไปสบดวงตาดุดันของเทเรซ่าก็ต้องจำใจกล่าวเลี่ยง เพราะยังไม่อยากมีเรื่องกับลูกสาวคนโปรดของเจ้าของกิจการรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่ที่บริจาคเงินเข้ากองทุนมหาวิทยาลัยทุกปี
“งั้นก็ต้องส่งให้อธิการบดีทำโทษเสียแล้วล่ะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพื่อนฉันไม่เอาเรื่อง ขอแค่ได้กระเป่าเงินคืนก็พอแล้วค่ะ” เทเรซ่าส่งยิ้มหวาน ก่อนจะหันไปส่งซิกให้เพื่อนทั้งสามเดินตามออกไป ทิ้งให้อิศราวดีทรุดนั่งลงกับพื้นห้องน้ำเพราะเจ็บท้องและจุกจนลุกเดินไม่ไหว
หญิงสาวจำต้องทนนั่งฟังคำตำหนิติเตียนจากภารโรงเฒ่าเป็นนาน ก่อนที่ชายชราจะเข้ามาช่วยพยุงเธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องน้ำหญิงด้วยความเวทนา
“อิศราวดี...เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” อิศราวดีหันไปมองตามเสียงเรียก จึงเห็นคริสตี้กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาหาจากกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าทางออกอาคารเรียน ส่งยิ้มบางๆให้เพื่อน
“เธอสินะ...ที่ช่วยฉันไว้”
“อึ...อืม” คริสตี้ยอมรับอย่างกระอักกระอ่วนใจ ค่อยๆยกมือแตะผิวแก้มนวลที่ช้ำแดงขึ้นรอยนิ้วมือห้านิ้วทั้งสองข้าง
“ฉันขอโทษนะที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือเธอตั้งแต่แรก ทั้งๆที่ฉันเห็นพวกยัยนั่นลากเธอไปต่อหน้าต่อตา คือฉันกลัวและไม่อยากมีเรื่อง” คริสตี้สารภาพ
“เธอช่วยฉันไว้คริสตี้ ขอบใจมากจ้ะ”
“เทเรซ่านี่ร้ายกาจสุดๆ กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว ถึงขนาดต้องรุมตบตีเธอในห้องน้ำด้วย”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ!?” เสียงห้าวห้วนที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้สองสาวสะดุ้งโหยง อิศราวดีรีบหันกายไปมองเช่นเดียวกับคริสตี้ จึงเห็นเจซาเร็ตยืนกอดอก หน้าบึ้งตึง อยู่ไม่ห่างนัก พอบุรุษหนุ่มเห็นวงหน้าหวานผ่องเต็มๆตา เรียวหน้าเขาก็ซีดขาว สีหน้าเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“ใครทำร้ายเธอ เอลย่า?” เจซาเร็ตถามเสียงเข้ม คว้าร่างบอบบางเข้าไปกอดปลอบประโลม อิศราวดีขัดเขินเต็มกำลังโดยเฉพาะกับคริสตี้ที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ จึงรีบดันร่างหนาออกห่าง
“ปะ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ เจซาเร็ต เราไม่ควรทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้ ฉัน...เอ่อ...อายค่ะ”
“บอกมา...ใครมันทำร้ายเธอ?” ดูเหมือนบุรุษหนุ่มจะไม่สนใจด้วยซ้ำ เขากลับกอดร่างบางแน่นขึ้นจนหญิงสาวอึดอัด
ดูเถอะ...ผู้หญิงของเขาทอดสะพานให้เขาก่อน แต่พอเขาอยากจะแสดงความรักออกมาบ้างเจ้าหล่อนกับหวงตัวจนน่าฟัด ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองล่ะก็เขาจะทำให้เธอได้เรียนรู้ถึงการมีคู่รักแน่ แต่ให้ตายดับดิ้นเถอะ...ถ้าเขาทำแบบนั้น แม่เทพธิดาคงหนีหายไปจากเขาและไม่มีวันหวนคืน แต่เขาก็อยากให้เธอรู้...รู้ว่าเขาห่วงเธอแค่ไหน ในเมื่อเธอคือผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่ทำให้เขารู้จัก ‘ความรัก’
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ เจซาเร็ต ปล่อยฉันเถอะ...ฉันหายใจไม่ออก” อิศราวดีไม่ยอมบอก เพราะคิดว่ามันไม่สำคัญ
“เทเรซ่า คอรท์นีย์ ทำร้ายอิศราวดีค่ะ” คริสตี้เฉลยให้แทน อิศราวดีหันไปทำตาเขียวใส่เพื่อนผู้หวังดี แต่เพื่อนสาวก็ถลึงตากลับมา ก่อนเสริมต่อว่า
“ถ้าคุณเคยเป็นผู้ชายของเทเรซ่า คุณควรจะคุยกับหล่อนให้เข้าใจถึงความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างพวกคุณ อิศราวดีจะได้ไม่ต้องถูกทำร้ายอีก ฉันสงสารเพื่อน หวังว่าคุณคงเข้าใจ...ไปล่ะอิศราวดี เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะ” ท้ายประโยคคริสตี้ส่งยิ้ม แววตาร่าเริงราวกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆให้น่ากังวลเกิดขึ้น
“จ้ะ...คริสตี้ ขอบใจนะ” อิศราวดีโบกมือลาเพื่อน คริสตี้เพียงขยิบตาล้อเลียนแล้วหันหลังเดินจากไปจนกลืนหายเข้าไปในฝูงนักศึกษา
“ฉันไม่เอาเรื่องเทเรซ่าหรอกนะคะ” คราวนี้หันมาพูดเสียงอ่อนกับชายตรงหน้า ที่เธอไม่แน่ใจว่าเขาฉวยโอกาสหรือเปล่า แลเห็นแววเคร่งเครียดในดวงตาสีทองสุกปลั่งเลือนหาย แทนที่ด้วยแววห่วงใย
“ฉันจะเชื่อเธอก็ได้ เอลย่า...เจ็บไหม หืม...แก้มน่ะ ทั้งสองข้าง” เจซาเร็ตไล้มือบนแก้มผ่องเบาๆ
“ไม่เจ็บค่ะ”
“เธอได้ต่อสู้ป้องกันตัวเองบ้างหรือเปล่า” อิศราวดีส่ายหน้า เจซาเร็ตถอนหายใจพรืด
“ฉันจะสอนวิธีป้องกันตัวกับเธอทุกเย็น ยกเว้นสุดสัปดาห์ที่เธอจะต้องไปอยู่กับคุณตา โอเคไหม”
“ตกลงค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับ ที่ยินยอมเพราะไม่อยากให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำซ้ำๆอีกต่อไป
“เริ่มพรุ่งนี้เลยนะ วันนี้เราแวะร้าน...ทานอาหารง่ายๆก่อน ยังไม่ต้องไปซื้อของทำอาหารที่ซุปเปอร์มาร์เกต ฉันอยากให้เธอพักผ่อนให้มาก”
“ไม่เอาค่ะ...ฉันอยากทำอาหารให้คุณทานจริงๆนะคะ” หญิงสาวดื้อรั้น ไม่เห็นด้วยที่จะยกเลิกโปรแกรมดีๆเพียงเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“แต่เธอเพิ่งเจ็บตัวมานะ เอลย่า ฉันเป็นห่วง”
“ถ้าเป็นห่วง ก็อย่ายุ่งกับเทเรซ่าอีก จะได้ไหมคะ?” ในที่สุดเอลย่า แม่ลิลลี่บอบบางของเขาก็แสดงอาการหึงหวงออกมา เจซาเร็ตรู้สึกดีมากกว่าจะรำคาญใจ เขาคลายอ้อมแขนหลวมๆ ดึงร่างเล็กออกห่างเล็กน้อย ก้มหน้าคุยจนเกือบชิดกัน
“ตกลงจ้ะ...แล้วเธอไหวแน่เหรอ ที่จะทำอาหารให้ฉันทาน”
“ไหวค่ะ”ตอบด้วยประกายตาพราวระยับสดใส เจซาเร็ตโน้มหน้าลงมาจุมพิตแก้มแดงช้ำทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน เขาทั้งห่วงใยและรู้สึกผิด อิศราวดีตัวแข็งทื่อไปแล้วต่ออากัปกิริยาที่ชิดใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัว เรียวหน้าสวยหวานร้อนผ่าว แดงซ่านจรดลำคอ เปลือกแก้มที่แดงจัดอยู่แล้วยิ่งแดงทบทวีเหมือนลงบลัชออนเข้มเกินไป แล้วทั้งสองก็เดินตรงไปขึ้นนั่งบนหลังเจ้าซิลเวอร์ สปารคเคิลที่ลานจอดของมหาวิทยาลัย จากนั้นเสียงเครื่องยนต์สองสูบก็ดังกระหึ่มก่อนฮาร์เลย์ เดวิดสันสุดเปรี้ยวจะหายลับไปจากสายตามากมายที่มองอย่างสนอกสนใจ
ทันทีที่เข้ามานั่งในห้องเรียน คริสตี้ สาวร่างท้วมหนึ่งในเพื่อนที่ไม่สนิทของอิศราวดีแต่ถือได้ว่าซี้สุดแล้วเพราะนั่งเรียนคู่กันเสมอเกือบทุกวิชา ยื่นหน้าเคร่งเครียดเข้ามาถาม
“อิศราวดี...เธอคบอยู่กับกุ๊ยเหรอ”
“กุ๊ย?...เธอหมายถึงใคร คริสตี้” อิศราวดีงุนงง
“ก็ผู้ชายที่จะมีเรื่องชกต่อยกับมาร์วินเมื่อวานตอนเย็นไง มาร์วินมันป่าวประกาศไปทั่วว่าคนจองหอง จืดชืดอย่างเธอใฝ่ต่ำ คบกับพวกกุ๊ยถิ่นบรู๊คลิน”
“ถ้าเขาเป็นกุ๊ยจริง คงไม่รู้จักกับเทเรซ่าหรอกมั้ง”
“ตายแล้ว...เขาเคยคบกับเทเรซ่าด้วยหรือ?” คริสตี้ทำท่าตกอกตกใจเกินปกติ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาคบกันไหม แต่ฟังนะ...คริสตี้ แม้มหาลัยแห่งนี้จะเต็มไปด้วยลูกหลานผู้ดีและชนชั้นสูง แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องเหยียดชนชั้นตามไปด้วย อเมริกาล้ำหน้าไปมากมายกว่าประเทศใดๆในโลกนี้แล้วนะ แต่ก็นั่นแหละ...โลกเปลี่ยนแต่ใช่ว่าความคิดคนจะเปลี่ยนตามโลกเสียเมื่อไหร่ เจซาเร็ตเป็นคนดี เขาไม่มีท่าทางกักขฬะเหมือนมาร์วินด้วยซ้ำ ถ้าเธอได้คุยกับเขา เธออาจจะชอบเขาก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอก...ถ้าหมอนั่นเคยรู้จักเทเรซ่ามาก่อน เธอก็ต้องระวังตัวให้ดีแล้วกันอิศราวดี เทเรซ่าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
“หมายความว่าไง” อิศราวดีหันไปถามอย่างกังขา แต่พอดีอาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาพอดี บทสนทนาจึงยุติลงอย่างคลุมเครือ
หลังเลิกเรียน อิศราวดีเดินออกจากห้องเรียนตามปกติเพื่อจะไปรอเจซาเร็ตหน้ามหาวิทยาลัยด้วยความตื่นเต้น แต่ระหว่างเดินไปตามทาง แขนเสลาก็ถูกจับกระชาก แล้วลากเดินไปที่ห้องน้ำหญิงด้วยฝีมือของสามสาวที่ทำเป็นว่าพวกเขากำลังพาเธอไปเข้าห้องน้ำด้วยกัน ใช้วิธีการพูดคุยสรวลเสเฮฮาข้ามหัวเธอกลบเกลื่อนพิรุธท่ามกลางนักศึกษาที่ต่างพากันเดินออกมาจากห้องเรียน สามสาวที่อิศราวดีรู้ดีว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของเทเรซ่า คอรท์นีย์
ร่างเพรียวบางถูกผลักกระแทกผนังห้องน้ำเต็มแรง โดยมีเพื่อนของเทเรซ่าสองคนจับแขนอิศราวดีกลางตรึงไว้ ปล่อยให้สาวสวยผมสีบลอนด์ทองยืนจังก้าตรงหน้า ยกมือบีบคางเรียวมนจนอิศราวดีนิ่วหน้าอย่างเจ็บปวด ปราศจากโอกาสที่จะได้รับความช่วยเหลือจากใครเพราะห้องน้ำถูกล็อคจากด้านใน
“ยัยเฉิ่มหวงตัวขนาดมาร์วินเรียกว่าแม่ชีอย่างเธอน่ะเป็นอะไรกับเจซาเร็ต?” เทเรซ่าถามเสียงกระด้าง
“เราคบกัน” อิศราวดีตอบอย่างมิหวาดหวั่น มองดวงตาสีเขียวสดอย่างแข็งกร้าว วงหน้าสวยเหยเกยิ่งขึ้นเมื่อเทเรซ่าบีบแก้มเข้าหากัน จนเรียวปากสวยย่นยู่
“เธออ่อยเขาอีท่าไหน ทั้งๆที่เล่นตัวกับมาร์วินจะเป็นจะตาย”
”แล้วเธอทำยังไงให้เจซาเร็ตมาคบกับฉันได้ล่ะ” อิศราวดีถามกลับเสียงอู้อี้ ดวงตาคู่สวยมีแววถือดีและหยิ่งผยอง เทเรซ่าหน้าซีดเผือดก่อนแดงก่ำ สะบัดมือตบหน้าศัตรูหัวใจเต็มแรง
เผียะ!
เพื่อนสาวสามคนเหยียดยิ้มสาแก่ใจ
“ปากดีนักนะ จะเจ็บตัวหนักแล้วยังถือดีอยู่ได้”
“ฉันว่าเจซาเร็ตต้องเห็นมุมร้ายกาจของเธอแน่ เขาถึงเลิกสนใจเธอ ถูกไหม?” อิศราวดียังคงต่อปากต่อคำอย่างอาจหาญ เธอไม่ใช่สาวน้อยอ่อนแอที่จะหงอให้กับคนที่มากระทำการร้ายกาจด้วย และถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูก คนอย่างอิศราวดีจะลุกขึ้นสู้อย่างสุดใจขาดดิ้น
“อ๋อเหรอ...เข้าใจด่าฉันกลับนี่”
เผียะ!
“จะบอกให้นะ!...ยัยโง่อย่างเธอเลิกสำคัญตัวผิดได้แล้ว...เจซาเร็ตแค่เข้าใจฉันผิดคิดว่าฉันทิ้งเขาไปมีคนใหม่ต่างหาก จืดชืดอย่างเธอไม่ใช่สเปกเขาหรอก เธอมันก็เป็นได้แค่คู่นอนชั่วคราวของเขาเท่านั้นแหละ”
อิศราวดีแค่นเสียงหัวเราะเยาะ แม้จะรู้สึกเจ็บเปลือกแก้มทั้งสองข้าง ที่ป่านนี้คงจะแดงจัดด้วยรอยนิ้วของนางมารร้ายในคราบประธานสภานักศึกษาผู้ทรงเกียรติ
“เจซาเร็ตเขาไม่เคยล่วงเกินฉันสักครั้ง เขาเป็นสุภาพบุรุษ ถึงเขาจะผ่านเธอมาก่อนฉันก็ไม่แคร์หรอกนะ แค่รู้สึกเสียดายที่เธอเห็นว่าเซ็กซ์จะสามารถใช้จูงจมูกเขาได้ เธอ...ง่าย... เกินไป ไม่สมกับตำแหน่งสาวเก่งของมหาวิทยาลัยที่ได้รับตำแหน่งประธานสภานักศึกษาเลยนะ”
“หน็อย...อัดมันให้ยับไปเลย เทเรซ่า นังเอลย่ามันจองหองเกินไปแล้ว” เพื่อนสาวของเทเรซ่าเดือดดาลเป็นไฟ หล่อนบิดแขนข้างหนึ่งของอิศราวดีกลับหลัง ก่อนปล่อยให้อีกคนต่อยท้องทันทีที่เทเรซ่าส่งสัญญาณ และคงจะต่อยท้องจนอิศราวดีสลบเหมือดแน่ถ้าไม่เกิดเสียงกลอนประตูถูกไขดังกริ๊ก ก่อนเปิดออกกว้าง แล้วร่างสูงผอมของภารโรงเฒ่าก็ก้าวเข้ามาพร้อมสีหน้าแปลกใจ
“นี่พวกเธอทำอะไรกัน...คุณเทเรซ่า...นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ภารโรงชรามองประธานสภานักศึกษาสาวอย่างฉงน
“เรามาจัดการกับหัวขโมยที่ขโมยกระเป๋าเงินของเพื่อนฉันน่ะค่ะ”
“ขโมย?”
“ค่ะ”
“แต่เมื่อกี้มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งบอกว่าเห็นคนถูกพาตัวมาทำร้ายในห้องน้ำนี่ครับ”
“เราจับหัวขโมยได้ข้างนอกค่ะ เลยพามาคาดคั้นความจริงในที่นี้ ก็มีการลงไม้ลงมือนิดหน่อยเพื่อให้หัวขโมยเปิดปาก” ภารโรงเฒ่าเหลือบมองอิศราวดี เห็นใบหน้าสวยสดขึ้นรอยแดงของนิ้วทั้งห้าก็ลอบผ่อนลมหายใจ ยิ่งหันไปสบดวงตาดุดันของเทเรซ่าก็ต้องจำใจกล่าวเลี่ยง เพราะยังไม่อยากมีเรื่องกับลูกสาวคนโปรดของเจ้าของกิจการรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่ที่บริจาคเงินเข้ากองทุนมหาวิทยาลัยทุกปี
“งั้นก็ต้องส่งให้อธิการบดีทำโทษเสียแล้วล่ะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพื่อนฉันไม่เอาเรื่อง ขอแค่ได้กระเป่าเงินคืนก็พอแล้วค่ะ” เทเรซ่าส่งยิ้มหวาน ก่อนจะหันไปส่งซิกให้เพื่อนทั้งสามเดินตามออกไป ทิ้งให้อิศราวดีทรุดนั่งลงกับพื้นห้องน้ำเพราะเจ็บท้องและจุกจนลุกเดินไม่ไหว
หญิงสาวจำต้องทนนั่งฟังคำตำหนิติเตียนจากภารโรงเฒ่าเป็นนาน ก่อนที่ชายชราจะเข้ามาช่วยพยุงเธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องน้ำหญิงด้วยความเวทนา
“อิศราวดี...เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” อิศราวดีหันไปมองตามเสียงเรียก จึงเห็นคริสตี้กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงมาหาจากกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าทางออกอาคารเรียน ส่งยิ้มบางๆให้เพื่อน
“เธอสินะ...ที่ช่วยฉันไว้”
“อึ...อืม” คริสตี้ยอมรับอย่างกระอักกระอ่วนใจ ค่อยๆยกมือแตะผิวแก้มนวลที่ช้ำแดงขึ้นรอยนิ้วมือห้านิ้วทั้งสองข้าง
“ฉันขอโทษนะที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือเธอตั้งแต่แรก ทั้งๆที่ฉันเห็นพวกยัยนั่นลากเธอไปต่อหน้าต่อตา คือฉันกลัวและไม่อยากมีเรื่อง” คริสตี้สารภาพ
“เธอช่วยฉันไว้คริสตี้ ขอบใจมากจ้ะ”
“เทเรซ่านี่ร้ายกาจสุดๆ กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว ถึงขนาดต้องรุมตบตีเธอในห้องน้ำด้วย”
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ!?” เสียงห้าวห้วนที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้สองสาวสะดุ้งโหยง อิศราวดีรีบหันกายไปมองเช่นเดียวกับคริสตี้ จึงเห็นเจซาเร็ตยืนกอดอก หน้าบึ้งตึง อยู่ไม่ห่างนัก พอบุรุษหนุ่มเห็นวงหน้าหวานผ่องเต็มๆตา เรียวหน้าเขาก็ซีดขาว สีหน้าเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“ใครทำร้ายเธอ เอลย่า?” เจซาเร็ตถามเสียงเข้ม คว้าร่างบอบบางเข้าไปกอดปลอบประโลม อิศราวดีขัดเขินเต็มกำลังโดยเฉพาะกับคริสตี้ที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ จึงรีบดันร่างหนาออกห่าง
“ปะ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ เจซาเร็ต เราไม่ควรทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้ ฉัน...เอ่อ...อายค่ะ”
“บอกมา...ใครมันทำร้ายเธอ?” ดูเหมือนบุรุษหนุ่มจะไม่สนใจด้วยซ้ำ เขากลับกอดร่างบางแน่นขึ้นจนหญิงสาวอึดอัด
ดูเถอะ...ผู้หญิงของเขาทอดสะพานให้เขาก่อน แต่พอเขาอยากจะแสดงความรักออกมาบ้างเจ้าหล่อนกับหวงตัวจนน่าฟัด ถ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสองล่ะก็เขาจะทำให้เธอได้เรียนรู้ถึงการมีคู่รักแน่ แต่ให้ตายดับดิ้นเถอะ...ถ้าเขาทำแบบนั้น แม่เทพธิดาคงหนีหายไปจากเขาและไม่มีวันหวนคืน แต่เขาก็อยากให้เธอรู้...รู้ว่าเขาห่วงเธอแค่ไหน ในเมื่อเธอคือผู้หญิงคนแรกในชีวิตที่ทำให้เขารู้จัก ‘ความรัก’
“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดค่ะ เจซาเร็ต ปล่อยฉันเถอะ...ฉันหายใจไม่ออก” อิศราวดีไม่ยอมบอก เพราะคิดว่ามันไม่สำคัญ
“เทเรซ่า คอรท์นีย์ ทำร้ายอิศราวดีค่ะ” คริสตี้เฉลยให้แทน อิศราวดีหันไปทำตาเขียวใส่เพื่อนผู้หวังดี แต่เพื่อนสาวก็ถลึงตากลับมา ก่อนเสริมต่อว่า
“ถ้าคุณเคยเป็นผู้ชายของเทเรซ่า คุณควรจะคุยกับหล่อนให้เข้าใจถึงความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างพวกคุณ อิศราวดีจะได้ไม่ต้องถูกทำร้ายอีก ฉันสงสารเพื่อน หวังว่าคุณคงเข้าใจ...ไปล่ะอิศราวดี เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะ” ท้ายประโยคคริสตี้ส่งยิ้ม แววตาร่าเริงราวกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงใดๆให้น่ากังวลเกิดขึ้น
“จ้ะ...คริสตี้ ขอบใจนะ” อิศราวดีโบกมือลาเพื่อน คริสตี้เพียงขยิบตาล้อเลียนแล้วหันหลังเดินจากไปจนกลืนหายเข้าไปในฝูงนักศึกษา
“ฉันไม่เอาเรื่องเทเรซ่าหรอกนะคะ” คราวนี้หันมาพูดเสียงอ่อนกับชายตรงหน้า ที่เธอไม่แน่ใจว่าเขาฉวยโอกาสหรือเปล่า แลเห็นแววเคร่งเครียดในดวงตาสีทองสุกปลั่งเลือนหาย แทนที่ด้วยแววห่วงใย
“ฉันจะเชื่อเธอก็ได้ เอลย่า...เจ็บไหม หืม...แก้มน่ะ ทั้งสองข้าง” เจซาเร็ตไล้มือบนแก้มผ่องเบาๆ
“ไม่เจ็บค่ะ”
“เธอได้ต่อสู้ป้องกันตัวเองบ้างหรือเปล่า” อิศราวดีส่ายหน้า เจซาเร็ตถอนหายใจพรืด
“ฉันจะสอนวิธีป้องกันตัวกับเธอทุกเย็น ยกเว้นสุดสัปดาห์ที่เธอจะต้องไปอยู่กับคุณตา โอเคไหม”
“ตกลงค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับ ที่ยินยอมเพราะไม่อยากให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำซ้ำๆอีกต่อไป
“เริ่มพรุ่งนี้เลยนะ วันนี้เราแวะร้าน...ทานอาหารง่ายๆก่อน ยังไม่ต้องไปซื้อของทำอาหารที่ซุปเปอร์มาร์เกต ฉันอยากให้เธอพักผ่อนให้มาก”
“ไม่เอาค่ะ...ฉันอยากทำอาหารให้คุณทานจริงๆนะคะ” หญิงสาวดื้อรั้น ไม่เห็นด้วยที่จะยกเลิกโปรแกรมดีๆเพียงเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“แต่เธอเพิ่งเจ็บตัวมานะ เอลย่า ฉันเป็นห่วง”
“ถ้าเป็นห่วง ก็อย่ายุ่งกับเทเรซ่าอีก จะได้ไหมคะ?” ในที่สุดเอลย่า แม่ลิลลี่บอบบางของเขาก็แสดงอาการหึงหวงออกมา เจซาเร็ตรู้สึกดีมากกว่าจะรำคาญใจ เขาคลายอ้อมแขนหลวมๆ ดึงร่างเล็กออกห่างเล็กน้อย ก้มหน้าคุยจนเกือบชิดกัน
“ตกลงจ้ะ...แล้วเธอไหวแน่เหรอ ที่จะทำอาหารให้ฉันทาน”
“ไหวค่ะ”ตอบด้วยประกายตาพราวระยับสดใส เจซาเร็ตโน้มหน้าลงมาจุมพิตแก้มแดงช้ำทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน เขาทั้งห่วงใยและรู้สึกผิด อิศราวดีตัวแข็งทื่อไปแล้วต่ออากัปกิริยาที่ชิดใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัว เรียวหน้าสวยหวานร้อนผ่าว แดงซ่านจรดลำคอ เปลือกแก้มที่แดงจัดอยู่แล้วยิ่งแดงทบทวีเหมือนลงบลัชออนเข้มเกินไป แล้วทั้งสองก็เดินตรงไปขึ้นนั่งบนหลังเจ้าซิลเวอร์ สปารคเคิลที่ลานจอดของมหาวิทยาลัย จากนั้นเสียงเครื่องยนต์สองสูบก็ดังกระหึ่มก่อนฮาร์เลย์ เดวิดสันสุดเปรี้ยวจะหายลับไปจากสายตามากมายที่มองอย่างสนอกสนใจ
อิลวลาอิลตาร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ส.ค. 2555, 15:44:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ส.ค. 2555, 15:44:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1114
| << การเริ่มต้นของสายสัมพันธ์...2 | การเริ่มต้นของสายสัมพันธ์...4 >> |