กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 27
ตอนที่ 27
“เรื่องอะไร?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจกับคำพูดของอีกฝ่ายตอนนี้ เขาและเธอสนิทสนมกันเป็นเพื่อนอย่างนี้ก็ดีแล้ว ทำไมมันจะต้องมีปัญหาด้วย
“และพี่ก็ยังไม่มีแฟนเลยนะใครจะมีปัญหาละ...” ชายหนุ่มเริ่มรวนอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ การเป็นเพื่อนกับเขาแบบนี้มันแย่ตรงไหน
“เปล่าค่ะ...ไม่มีหรอกมั้งแต่พี่ไม่แคร์ความรู้สึกของฟะ..เอ่อ..สาวๆ ของพี่เลยเหรอเขาอาจจะเสียใจก็ได้นะคะ” อย่างที่โทรมาคร่ำครวญกับเธออย่างเมื่อคืนทั้งที่เธอก็บอกไปแล้วว่าระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรทั้งสิ้น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่พอใจเธออย่างมาก
“ไม่เกี่ยวเสียหน่อย...พี่กับสาวๆ พวกนั้น...” เขาหยุดแค่นั้นเมื่อเห็นสายตาที่มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจนั้น
“เพชรไม่ได้อยากจะรู้หรอกค่ะว่าพี่กับสาวๆ พวกนั้นเป็นอะไรกันกับพี่แต่ขอเถอะนะคะหากว่าคิดที่จะคบหากับเพชรต่อก็ช่วยปรามคนของพี่ด้วย...หรือไม่ก็เลิกติดต่อกับเพชรซะเรื่องมันจะได้จบๆ ไปเสียที..บอกตรงๆ นะคะเพชรไม่ได้อยากเป็นคนที่โดนกระทำอย่างนี้..และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเพชรเลยทางที่ดีเพชรว่าเราก็ห่างๆ กันน่าจะดีกว่านะคะ” เธอได้แต่บอกเขาอย่างอ่อนใจ เพราะจะพูดกันตรงๆ เธอกับเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย อยู่ห่างๆ กันเพื่อความสบายใจของสาวๆ ของเขาน่าจะดีกว่าเพราะเธอก็เป็นคนอื่นอยู่แล้ว ไม่น่าจะมีผลกระทบต่อเขาได้หรอก
“ไม่พี่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับสาวๆพวกนั้น หลังจากนี้ก็ไม่เกี่ยวเลยไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม” ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่ยอมให้เธอหลีกหนีเขาไปได้..ไม่รู้เพราะอะไรที่เขายึดติดกับเธอคนนี้อย่างนี้
“ไม่รู้แหละ..เพชรเตือนพี่สองเอาไว้ก่อนนะคะว่าเพชรไม่ใช่คนใจดีนัก ใครที่กล้าเข้ามาหาเรื่องเพชรก่อน...เพชรไม่เอาไว้แน่แม้จะเป็นคนรักของพี่ก็ตาม งั้นก็ช่วยเพชรหน่อยแล้วกันค่ะ...ว่าอย่าให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับเพชรอีก...เพชรยังไม่อยากแปลงร่างเป็นนางมารร้ายตอนนี้หรอกนะคะ...เพราะไม่ว่ายังเราก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนี่คะ” เธอยิ้มให้อีกฝ่ายนิดๆ ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากตักของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ยังรัดเอวเธอเอาไว้แน่น
“แล้วพี่จะจัดการเองหวังว่าเพชรเองคงไม่พยายามที่จะเลี่ยงพี่หรอกนะ...” ชายหนุ่มรีบดักทางอีกฝ่ายเธอไว้ก่อน ไม่รู้เพราะอะไรที่เขาไม่อยากให้เธอหายหน้าไปจากเขา เขารู้สึกว่าอยู่กับเธอแล้วสบายใจหรือเพราะเธอแสดงออกว่าไม่ได้สนใจเขามากกว่าที่เป็นอยู่กันแน่ ซ้ำยังพยายามออกห่างจากเขาด้วยซ้ำไป
“พี่ถามหน่อยซิพี่ไม่หล่อเหรอเพชรถึงไม่สนใจ?” เขาถามสิ่งที่ข้องใจออกมาทันที แม้จะมั่นใจว่าตัวเองหน้าตาดีและเป็นที่หมายปองของใครหลายคนก็ตาม
“อิๆ เปล่าหรอกค่ะ...อย่างพี่สองน่ะเขาเรียกว่าโคตรหล่อเลย ทั้งหล่อ หุ่นล่ำน่า...กิน...แถมออฟชั่นรวยอีกตะหาก...แต่บอกตรงๆ นะคะว่าพี่เป็นคนที่เพชรควรเลี่ยงมากที่สุดเพราะยังไงซะเพชรคงเสียใจเพราะคนหล่ออย่างพี่สองแน่” เธอบอกอย่างที่รู้สึก เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าเขาหล่อมาก แต่คนหล่ออย่างเขาคงไม่ได้เกิดมาเป็นคนของเธอหรอก..และเธอไม่อยากเสียใจเพราะรักเขาด้วย สู้รู้จักกันอย่างเพื่อน พี่น้องดีกว่าไม่เสียใจด้วย
“ยังไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงละว่าจะเสียใจเพราะพี่น่ะ?” เธอเอาอะไรมาตัดสินวาเธอจะต้องเสียใจเพราะเขากันละ หากว่าเขารักเธอและจริงจังเขาก็ยินดีที่จะหยุดที่เธออยู่แล้ว
“หึ..ประสบการณ์ของเพชรเองไงคะ...ผู้ชายเท่าที่เพชรรู้จักไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงคนเดียวได้หรอกค่ะ...แม้ตอนแรกคบกันจะบอกว่าหยุดที่เธอได้แต่ว่าวันหนึ่งใจคนมันก็ต้องเปลี่ยนอยู่ดีค่ะ” เธอยิ้มหยันๆ ตั้งแต่เล็กเธอก็เจอกับตัวเองมาแล้ว กับเพื่อนๆ ของเธอเองก็มีกลายคนที่รักแฟนนักหนาแต่สุดท้ายผู้ชายก็ไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว สุดท้ายคนที่เจ็บก็เป็นผู้หญิงทั้งสิ้น
“บางครั้งก็เป็นผู้หญิงเองไม่ใช่เหรอที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนน่ะ?”
“ก็มั้งคะ..แต่เท่าที่รู้ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายต่อให้ใจไม่เปลี่ยนก็ต้องแบ่งให้อีกคนหรือแค่พลั้งเผลอแค่นั้นก็ทำให้เสียใจแล้วละค่ะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ แล้วบอกไปตามที่คิด
“อืม..จริงซินะ...เอาไว้พี่จะจัดการเรื่องสาวๆ แล้วกัน...และพี่ยืนยันเลยนะว่าพี่ยังไม่มีคนรัก...เพราะเมื่อไหร่ที่พี่มีคนพี่ก็จะมีแต่เขาคนเดียว...เพชรเชื่อพี่มั้ย?” เขาอยากให้เธอเชื่อสิ่งที่เขาบอกเหลือเกิน สำหรับเขาแล้วยังไม่มีใครที่สามารถทำให้เขารู้สึกรักและหวงแหนได้...เว้นเสียแต่...
เพชรไพลินมองตาอีกฝ่ายนิ่งอย่างต้องการค้นหาคำตอบว่าสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาจริงแค่ไหนก่อนจะตอบเสียงเรียบ “...เพชรเชื่อนะคะ...เมื่อถึงวันนั้นเพชรว่าเธอคนนั้นคงเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเพราะได้ความรักของผู้ชายอย่างพี่สองเอาไว้คนเดียวอย่างนั้น” เพชรไพลินได้แต่ยิ้มให้เขาน้อยๆ และคนที่โชคดีคนนั้นคงไม่ใช่เธอแน่นอน
“เอาเป็นว่าเราคุยกันแล้วนะ...เป็นเหมือนเดิมเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องเหมือนเดิมเพราะพี่รู้สึกว่าพี่สบายใจนะเวลาอยู่กับเพชร” บอกไปตามความรู้สึกแม้ว่าตอนนี้เธอจะหลุดจากตักของเขาแล้ว แต่ชายหนุ่มยังกุมมือบางเอาไว้แน่น ชักไม่อยากปล่อยมือจากเพื่อนคนนี้แล้วซิ
“แล้วแต่ว่าพี่จะจัดการเรื่องของพี่ได้มากแค่ไหน เพราะลำพังตัวเองเพชรเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะคบหาแบบเพื่อน...กับพี่สองหรอกค่ะ...แต่เพชรไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายเท่านั้นเองค่ะ” เธอบอกเขาไปตรงๆ เรื่องเขาและเธอแค่เพื่อนเธอไม่ว่าแต่การที่คนของเขามาระรานเธอน่ะ...เป็นเรื่องที่เธอไม่พอใจใครจะอยากถูกตราหน้าว่าแย่งแฟนคนอื่นกันแม้จะไม่ใช่ความจริงแต่ชื่อเสียงก็เสียหายไม่น้อยไม่มีใครมารู้ความจริงจากเราทุกคนแต่คนเชื่อลมปากของคนที่จ้องจะหาเรื่องมากกว่า
“ได้เรื่องนั้นไม่มีปัญหาแม้แต่นิดเดียว” เพราะเขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงเพราะระหว่างเพื่อนกับแค่คู่ควงเขามีคำตอบอยู่แล้วว่าอะไรสำคัญกว่ากันเมื่อไม่อยู่ในตำแหน่งที่เขาให้ก็ไม่ต้องคุยกันอีกแล้ว...ไม่มีผู้หญิงนอนด้วยเขาก็อยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไรแต่เพื่อนที่เขาสามารถเปิดใจได้นั้นมีน้อยมากยิ่ง
เป็นเพื่อนผู้หญิงด้วยแล้ว และเขาอยากที่จะรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเพชรขอตัวไปช่วยน้องก่อนนะคะป่านนี้คงมองหากันแย่แล้วค่ะ” หญิงสาวพยายามหลบเลี่ยงที่จะออกจากอ้อมแขนของเขาตอนนี้
“ครับ..” ชายหนุ่มยอมปล่อยเธออย่างเสียดายร่างบางอยู่หน่อยๆ เฮ้อ..ชักจะเป็นเอามากนะเขาเนี่ย เป็นเพื่อนกันแค่นั้นเอง
หายไปไหนมาพี่เพชร?” พลอยไพลินที่ช่วยย่างบาร์บีคิวอยู่มองหน้าพี่สาวที่กำลังเดินมาหาเธอตอนนี้ เธอเองก็สงสัยอยู่ว่าพี่สาวหายไปไหน หนูน้อยแองจี้ก็ถามหาอาเพชรแล้วด้วย
“เปล่าหรอก..พอดีคุยกับพี่สองอยู่น่ะ” เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับท่าทางของน้องสาวที่มองมาที่เธออย่างมีคำถาม
“เหรอ...คุยเรื่องอะไรกันละนานเชียว...”
“ทั่วไปน่ะ..ไม่มีอะไรหรอก...มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างละ...”
“อืม..ไม่มีหรอกพี่เพชรแม่บ้านเขาจัดการไว้หมดแล้ว..งั้นพี่ช่วยเอาจานนี้ไปให้ทุกคนหน่อยนะ...เดี๋ยวพลอยตามไปค่ะ” เธอยื่นจานที่มีบาร์บีคิวหลากหลายอย่างที่สุกเรียบร้อยแล้วให้พี่สาว เพราะเธอต้องรออีกสองสามอย่างค่อยจะตามไป
“อาเพชรขา..มานั่งกับแองจี้ซิคะ” หนูน้อยกวักมือเรียกอาสาวแสนสวยให้มานั่งข้างๆ ตัวเอง
“เอ่อ...” เพชรไพลินเองก็ไม่รู้จะเอ่ยว่ายังไงเพราะที่ว่างที่เหลือนั้นทำให้เธอต้องนั่งข้างๆ หนูน้อยและไม่ไกลจากเพื่อนใหม่ของเธอนัก เหมือนภาพพ่อแม่ลูกเลย
เหมวัฒน์มองหน้าอีกฝ่ายอยู่ก่อนแล้วพยักหน้าให้อีกฝ่ายมานั่งที่ว่างข้างกายลูกสาวของเขาที่ดูจะติดใจเธอน่าดู เพชรไพลินจำเป็นต้องเดินไปนั่งที่ว่างตรงนั้น และยื่นจานให้ชายหนุ่มที่ยื่นมีมารับไปจากเธอ
“ว่าไงคะคนเก่งวันนี้ทานอะไรบ้างเอ่ย?” หญิงสาวนั่งลงเรียบร้อยแล้วหยิบกระดาษชำระมาเช็ดปากให้หนูน้อยที่ดูจะมีความสุขในการกินมากไปหน่อยถึงได้เลอะทั้งปากอย่างนี้...แต่เธอไม่รู้ว่าทุกสายตาที่อยู่รอบๆ มองเธออย่างไรบ้างกับการกระทำที่ดูใส่ใจและอ่อนโยนอย่างนี้กับหนูน้อย
เขมวันต์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามพี่ชายคนโตเธอเหลือบไปมองหน้าพี่ชายอย่างไม่ตั้งใจ ว่าจะรู้สึกอย่างไร...และก็ได้สายตาไม่ต่างจากกันมานัก คือไม่แน่ใจแต่ก็ได้รู้ว่าพี่สาวเอ็นดูแองจี้จริงๆ
“พี่เพชรดู...รักแองจี้จังเลยนะคะ...อย่างนี้ใครมาเห็นก็ต้องเข้าใจว่าเป็นพ่อแม่ลูก” เขมวันต์แซวอีกฝ่ายยิ้มๆ
“อิๆ ไม่หรอกจ้ะ...พี่แค่เป็นคุณอาอย่างนี้แหละ...เพราะว่าคุณพ่อของแองจี้คงมีว่าที่คุณแม่ให้ลูกสาวอยู่ในใจอยู่แล้ว ตอนนี้พี่ก็รับหน้าที่ดูแลให้ก่อนเท่านั้นเอง” เพชรไพลินได้แต่เอ่ยด้วยรอยยิ้มเท่านั้น เธอไม่ได้คิดอะไรมากหรอก เธอแค่รู้สึกเอ็นดูหนูน้อยเท่านั้นเอง
“อุ้ย! จริงเหรอคะพี่สอง?” เขมวันต์มองหน้าพี่ชายคนรองอย่างมีคำถามว่าอีกฝ่ายจะมีคนที่เข้าตาแล้วเหรออย่างไรเธอกลัวว่าจะคว้าสาวๆ ที่อยู่ในสต็อคมาเป็นพี่สะใภ้เธอจริงๆ รึเปล่า
“หึๆ เพชรเขาแค่แซวพี่เท่านั้นแหละ..ตอนนี้พี่อยากอยู่กับลูกมากกว่านะ...” เหมวัฒน์โอบกอดลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ หนูน้อยไม่รู้เรื่องอะไรเธอก็ได้แต่ยิ้มแล้วมองหน้าพ่อของตัวเองเท่านั้น และเธอกำลังสนุกที่มีคนกำลังคนส่งของกินให้ไม่ขาดปาก
“อิๆ จะพยายามเชื่อค่ะ...แต่เลือกคนที่ดีหน่อยแล้วกันค่ะอย่างสาวๆ พวกนั้นของพี่สองเห็นจะไม่ไหว เพราะแต่ละคนคงมองแต่พี่สองเท่านั้นแหละไม่มีทางรักและเอ็นดูแองจี้แน่เลย” เขมวันต์บอกยิ้มๆ เธอรู้ว่าพี่ชายรักลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งได้กลับคืนมามาก แต่อย่างว่าแหละเรื่องความรักไปบังคับใครไม่ได้ บางครั้งคนที่พี่ชายรักอาจจะเข้ากันไม่ได้กับหลานสาวของเธอก็ได้...แต่ก็ไม่เป็นไรเธอรักหลานสาวซะอย่างใครแตะไม่ได้หรอก
“หึ..สาวๆ พวกนั้นก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้นแหละ...พี่ยังไม่เจอคนที่ใช่สำหรับพี่และลูกเลย” เหมวัฒน์ได้แต่ยิ้มเหยียดๆ เท่านั้นยามเอ่ยถึงสาวๆ พวกนั้น คราวนี้คงถึงเวลาโละครั้งใหญ่แล้ว ขนาดเพื่อนใหม่อย่างเพชรไพลินยังโดนรังควานเสียขนาดนี้ แล้วลูกสาวเขาจะเป็นไงบ้างไม่มีใครรู้หรอก
เพชรได้ยินอย่างนั้นก็เฉยเสีย เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย เขาจะมีใครก็เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจเอง เธอเป็นเพื่อนเขาก็ได้แต่อวยพรให้เขาเทานั้น
“มาแล้วค้า...บาร์บีคิวร้อนๆ” พลอยไพลินที่เดินมาจากเตาย่างและถือจานใหญ่แล้วเดินมานั่งข้างๆ แฟนหนุ่ม ทันทีที่เธอเดินมาถึงเขาก็ยื่นมือมารับจานจากเธอแล้วรั้งมือบางให้เธอมานั่งเบียดกับเขา
“โห..พี่ใหญ่ไม่ค่อยหวานเลยน้า...อิจฉาจังเลยอะ...” เขมวันต์ได้ทีรีบแซวพี่ชายทันที และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สะเทือนเพราะยังโอบเอวบางอย่างหวงแหนแม้ร่างบางจะพยายามแกะมือกาวของเขาออกอย่างขัดเขินสายตาทุกคนที่มองมาที่เธออย่างล้อเลียน
“พี่ใหญ่ปล่อยพลอยเถอะค่ะ..ดูซิคนอื่นเขามองกันใหญ่เลย” เธอกระซิบบอกเขาเสียงอ่อน เพราะเธออายกับสายตาทุกคนที่มองมา แม้จะไม่มีคนอื่นก็ตามเถอะ...แม้กระทั่งพี่สาวของเธอก็มองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เอาหรอก..อายอะไรกันคะคนอื่นเขาอิจฉาเราตะหากละ” เขายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีความสุข แค่มีเธออยู่ด้วยทั้งวันอย่างนี้ก็ก็มีความสุขแล้ว หากต่อไปมีเธอไปตลอดละเขาจะมีความสุขมากแค่ไหนนะ
“อ้าว...ไอ้จิมาช้าจังวะ?” เหมวันต์เอ่ยทักเพื่อนรักที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ดูเข้ากันกับท่าทางสุขุมของอีกฝ่ายอย่างน่าเชื่อ...
“โทษทีพอดีมีงานด่วนน่ะ...ว่าแต่คนไหนเอ่ยหนูน้อยแองจี้ของคุณลุงจิครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้ม และมองหาเจ้าของงานวันนี้เพราะเขารู้เรื่องจากเพื่อนรักแล้ว และตั้งใจมาเจอหนูน้อยด้วยแหละ...แต่จริงๆ แล้วเขาอยากจะมาเห็นหน้าใครบางคนมากกว่า เมื่อคืนแม้ว่าเขาจะมาร่วมงานวันคล้ายวันเกิดของเธอ แต่ก็ไม่มีโอกาสเข้าใกล้เธอมากนัก แต่หลังจากนี้ไปแหละ...เขาจะเดินหน้าจีบเธอแล้วนะ...
หนูน้อยแองจี้แค่ได้ยินชื่อตัวเองก็เลิกสนใจอาหารแล้วหันไปมองทันที และเพียงแค่เห็นว่าอีกฝายมีตุ๊กตาหมีติดมือมาด้วยก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“หนูค้า...แองจี้เองค้า..” หนูน้อยยกมือเร่าๆ เกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นตัวเอง
“โอ้..นี่เหรอแองจี้คนสวยน่ะ..มาหาลุงจิหน่อยเร็ว...ลุงจิมีพี่หมีมาให้ด้วยนะคะ” เขาย่อตัวคุกเข่าข้างหนึ่งที่พื้น...แล้วรอให้อีกฝ่ายมาหาเขา
“คุณพ่อขา...แองจี้ไปได้มั้ยคะ?” แม้ว่าอยากจะไปแค่ไหน แต่เธอก็ต้องถามพ่อเธอก่อนอยู่ดี ว่าสามารถไปได้รึเปล่า
“เอาซิคะ..นั่นลุงจิเพื่อนรักของลุงใหญ่ไงคะ” เขาพยักหน้าน้อยๆ ให้ลูกสาว
“สวัสดีค่ะลุงจิ แองจี้ค่ะ...” หนูน้อยวิ่งเร็วๆ แล้วไหว้อีกฝ่าย
“สวัสดีค่ะแองจี้...ลุงจินะครับ...แล้วนี่ครับของขวัญสำหรับบ้านใหม่นะคะ...” เขายื่นตุ๊กตาตัวใหญ่ให้หนูน้อย แล้วโอบกอดน้อยๆ อย่างรักใคร่
“ขอบคุณค้าคุณลุงจิ...ปะ..เราไปนั่งกันเถอะค่ะ” หนูน้อยจูงมืออีกฝ่ายให้เดินตามเธอไปอย่างคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
“ขอนั่งด้วยคนนะครับสาม...” จิรกิตติ์เดินนั่งที่ว่างข้างกายน้องเล็กของบ้าน เหมือนกับมีใครจงใจเหลือที่ให้เขาอย่างนั้นแหละ
“คะ...ค่ะเชิญค่ะ...” เขมวันต์เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันแค่เห็นเขาเธอก็ใจสั่นแล้ว เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ
“ขอบคุณครับ...” เขานั่งลงข้างกายอีกฝ่ายทันที เมื่อเธอเอ่ยอนุญาต
“สามตักอาหารให้พี่จิเขาหน่อยซิ...” พลอยไพลินเห็นท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนสาวแล้วไม่พูดอะไร เพียงให้ให้เพื่อนสาวบริการเพื่อนพี่ชาย เรื่องอย่างนี้ต้องดูกันนานๆ
“เอ่อ...ได้..พี่จิทานอะไรดีคะวันนี้มีหลายอย่างค่ะแม่บ้านเขาเตรียมเอาไว้เยอะเลย” เธอถามความเห็นเขา เธอจะได้ไปตักให้อีกฝ่ายถูก
“ครับ..แล้วแต่น้องสามเลยครับ” รับคำยิ้มๆ ยิ่งเห็นหน้าแดงๆ ของเธอด้วยแล้วเขายิ่งเอ็นดูเธอเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“ค่ะ..งั้นรอซักครู่นะคะ..” เธอรับคำแล้วเดินเลี่ยงไปที่อีกโต๊ะแล้วจัดการตักอาหารให้เขาแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
“เรื่องอะไร?” ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจกับคำพูดของอีกฝ่ายตอนนี้ เขาและเธอสนิทสนมกันเป็นเพื่อนอย่างนี้ก็ดีแล้ว ทำไมมันจะต้องมีปัญหาด้วย
“และพี่ก็ยังไม่มีแฟนเลยนะใครจะมีปัญหาละ...” ชายหนุ่มเริ่มรวนอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ การเป็นเพื่อนกับเขาแบบนี้มันแย่ตรงไหน
“เปล่าค่ะ...ไม่มีหรอกมั้งแต่พี่ไม่แคร์ความรู้สึกของฟะ..เอ่อ..สาวๆ ของพี่เลยเหรอเขาอาจจะเสียใจก็ได้นะคะ” อย่างที่โทรมาคร่ำครวญกับเธออย่างเมื่อคืนทั้งที่เธอก็บอกไปแล้วว่าระหว่างเธอกับเขาไม่มีอะไรทั้งสิ้น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่พอใจเธออย่างมาก
“ไม่เกี่ยวเสียหน่อย...พี่กับสาวๆ พวกนั้น...” เขาหยุดแค่นั้นเมื่อเห็นสายตาที่มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจนั้น
“เพชรไม่ได้อยากจะรู้หรอกค่ะว่าพี่กับสาวๆ พวกนั้นเป็นอะไรกันกับพี่แต่ขอเถอะนะคะหากว่าคิดที่จะคบหากับเพชรต่อก็ช่วยปรามคนของพี่ด้วย...หรือไม่ก็เลิกติดต่อกับเพชรซะเรื่องมันจะได้จบๆ ไปเสียที..บอกตรงๆ นะคะเพชรไม่ได้อยากเป็นคนที่โดนกระทำอย่างนี้..และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเพชรเลยทางที่ดีเพชรว่าเราก็ห่างๆ กันน่าจะดีกว่านะคะ” เธอได้แต่บอกเขาอย่างอ่อนใจ เพราะจะพูดกันตรงๆ เธอกับเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย อยู่ห่างๆ กันเพื่อความสบายใจของสาวๆ ของเขาน่าจะดีกว่าเพราะเธอก็เป็นคนอื่นอยู่แล้ว ไม่น่าจะมีผลกระทบต่อเขาได้หรอก
“ไม่พี่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับสาวๆพวกนั้น หลังจากนี้ก็ไม่เกี่ยวเลยไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ตาม” ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ โดยไม่ยอมให้เธอหลีกหนีเขาไปได้..ไม่รู้เพราะอะไรที่เขายึดติดกับเธอคนนี้อย่างนี้
“ไม่รู้แหละ..เพชรเตือนพี่สองเอาไว้ก่อนนะคะว่าเพชรไม่ใช่คนใจดีนัก ใครที่กล้าเข้ามาหาเรื่องเพชรก่อน...เพชรไม่เอาไว้แน่แม้จะเป็นคนรักของพี่ก็ตาม งั้นก็ช่วยเพชรหน่อยแล้วกันค่ะ...ว่าอย่าให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับเพชรอีก...เพชรยังไม่อยากแปลงร่างเป็นนางมารร้ายตอนนี้หรอกนะคะ...เพราะไม่ว่ายังเราก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนี่คะ” เธอยิ้มให้อีกฝ่ายนิดๆ ก่อนจะพยายามดันตัวเองออกจากตักของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ยังรัดเอวเธอเอาไว้แน่น
“แล้วพี่จะจัดการเองหวังว่าเพชรเองคงไม่พยายามที่จะเลี่ยงพี่หรอกนะ...” ชายหนุ่มรีบดักทางอีกฝ่ายเธอไว้ก่อน ไม่รู้เพราะอะไรที่เขาไม่อยากให้เธอหายหน้าไปจากเขา เขารู้สึกว่าอยู่กับเธอแล้วสบายใจหรือเพราะเธอแสดงออกว่าไม่ได้สนใจเขามากกว่าที่เป็นอยู่กันแน่ ซ้ำยังพยายามออกห่างจากเขาด้วยซ้ำไป
“พี่ถามหน่อยซิพี่ไม่หล่อเหรอเพชรถึงไม่สนใจ?” เขาถามสิ่งที่ข้องใจออกมาทันที แม้จะมั่นใจว่าตัวเองหน้าตาดีและเป็นที่หมายปองของใครหลายคนก็ตาม
“อิๆ เปล่าหรอกค่ะ...อย่างพี่สองน่ะเขาเรียกว่าโคตรหล่อเลย ทั้งหล่อ หุ่นล่ำน่า...กิน...แถมออฟชั่นรวยอีกตะหาก...แต่บอกตรงๆ นะคะว่าพี่เป็นคนที่เพชรควรเลี่ยงมากที่สุดเพราะยังไงซะเพชรคงเสียใจเพราะคนหล่ออย่างพี่สองแน่” เธอบอกอย่างที่รู้สึก เธอไม่ปฏิเสธหรอกว่าเขาหล่อมาก แต่คนหล่ออย่างเขาคงไม่ได้เกิดมาเป็นคนของเธอหรอก..และเธอไม่อยากเสียใจเพราะรักเขาด้วย สู้รู้จักกันอย่างเพื่อน พี่น้องดีกว่าไม่เสียใจด้วย
“ยังไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงละว่าจะเสียใจเพราะพี่น่ะ?” เธอเอาอะไรมาตัดสินวาเธอจะต้องเสียใจเพราะเขากันละ หากว่าเขารักเธอและจริงจังเขาก็ยินดีที่จะหยุดที่เธออยู่แล้ว
“หึ..ประสบการณ์ของเพชรเองไงคะ...ผู้ชายเท่าที่เพชรรู้จักไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงคนเดียวได้หรอกค่ะ...แม้ตอนแรกคบกันจะบอกว่าหยุดที่เธอได้แต่ว่าวันหนึ่งใจคนมันก็ต้องเปลี่ยนอยู่ดีค่ะ” เธอยิ้มหยันๆ ตั้งแต่เล็กเธอก็เจอกับตัวเองมาแล้ว กับเพื่อนๆ ของเธอเองก็มีกลายคนที่รักแฟนนักหนาแต่สุดท้ายผู้ชายก็ไม่เคยหยุดที่ผู้หญิงเพียงคนเดียว สุดท้ายคนที่เจ็บก็เป็นผู้หญิงทั้งสิ้น
“บางครั้งก็เป็นผู้หญิงเองไม่ใช่เหรอที่เป็นฝ่ายเปลี่ยนน่ะ?”
“ก็มั้งคะ..แต่เท่าที่รู้ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายต่อให้ใจไม่เปลี่ยนก็ต้องแบ่งให้อีกคนหรือแค่พลั้งเผลอแค่นั้นก็ทำให้เสียใจแล้วละค่ะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ แล้วบอกไปตามที่คิด
“อืม..จริงซินะ...เอาไว้พี่จะจัดการเรื่องสาวๆ แล้วกัน...และพี่ยืนยันเลยนะว่าพี่ยังไม่มีคนรัก...เพราะเมื่อไหร่ที่พี่มีคนพี่ก็จะมีแต่เขาคนเดียว...เพชรเชื่อพี่มั้ย?” เขาอยากให้เธอเชื่อสิ่งที่เขาบอกเหลือเกิน สำหรับเขาแล้วยังไม่มีใครที่สามารถทำให้เขารู้สึกรักและหวงแหนได้...เว้นเสียแต่...
เพชรไพลินมองตาอีกฝ่ายนิ่งอย่างต้องการค้นหาคำตอบว่าสิ่งที่เขาเอ่ยออกมาจริงแค่ไหนก่อนจะตอบเสียงเรียบ “...เพชรเชื่อนะคะ...เมื่อถึงวันนั้นเพชรว่าเธอคนนั้นคงเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเพราะได้ความรักของผู้ชายอย่างพี่สองเอาไว้คนเดียวอย่างนั้น” เพชรไพลินได้แต่ยิ้มให้เขาน้อยๆ และคนที่โชคดีคนนั้นคงไม่ใช่เธอแน่นอน
“เอาเป็นว่าเราคุยกันแล้วนะ...เป็นเหมือนเดิมเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องเหมือนเดิมเพราะพี่รู้สึกว่าพี่สบายใจนะเวลาอยู่กับเพชร” บอกไปตามความรู้สึกแม้ว่าตอนนี้เธอจะหลุดจากตักของเขาแล้ว แต่ชายหนุ่มยังกุมมือบางเอาไว้แน่น ชักไม่อยากปล่อยมือจากเพื่อนคนนี้แล้วซิ
“แล้วแต่ว่าพี่จะจัดการเรื่องของพี่ได้มากแค่ไหน เพราะลำพังตัวเองเพชรเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะคบหาแบบเพื่อน...กับพี่สองหรอกค่ะ...แต่เพชรไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวายเท่านั้นเองค่ะ” เธอบอกเขาไปตรงๆ เรื่องเขาและเธอแค่เพื่อนเธอไม่ว่าแต่การที่คนของเขามาระรานเธอน่ะ...เป็นเรื่องที่เธอไม่พอใจใครจะอยากถูกตราหน้าว่าแย่งแฟนคนอื่นกันแม้จะไม่ใช่ความจริงแต่ชื่อเสียงก็เสียหายไม่น้อยไม่มีใครมารู้ความจริงจากเราทุกคนแต่คนเชื่อลมปากของคนที่จ้องจะหาเรื่องมากกว่า
“ได้เรื่องนั้นไม่มีปัญหาแม้แต่นิดเดียว” เพราะเขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไงเพราะระหว่างเพื่อนกับแค่คู่ควงเขามีคำตอบอยู่แล้วว่าอะไรสำคัญกว่ากันเมื่อไม่อยู่ในตำแหน่งที่เขาให้ก็ไม่ต้องคุยกันอีกแล้ว...ไม่มีผู้หญิงนอนด้วยเขาก็อยู่ได้ไม่มีปัญหาอะไรแต่เพื่อนที่เขาสามารถเปิดใจได้นั้นมีน้อยมากยิ่ง
เป็นเพื่อนผู้หญิงด้วยแล้ว และเขาอยากที่จะรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเพชรขอตัวไปช่วยน้องก่อนนะคะป่านนี้คงมองหากันแย่แล้วค่ะ” หญิงสาวพยายามหลบเลี่ยงที่จะออกจากอ้อมแขนของเขาตอนนี้
“ครับ..” ชายหนุ่มยอมปล่อยเธออย่างเสียดายร่างบางอยู่หน่อยๆ เฮ้อ..ชักจะเป็นเอามากนะเขาเนี่ย เป็นเพื่อนกันแค่นั้นเอง
หายไปไหนมาพี่เพชร?” พลอยไพลินที่ช่วยย่างบาร์บีคิวอยู่มองหน้าพี่สาวที่กำลังเดินมาหาเธอตอนนี้ เธอเองก็สงสัยอยู่ว่าพี่สาวหายไปไหน หนูน้อยแองจี้ก็ถามหาอาเพชรแล้วด้วย
“เปล่าหรอก..พอดีคุยกับพี่สองอยู่น่ะ” เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับท่าทางของน้องสาวที่มองมาที่เธออย่างมีคำถาม
“เหรอ...คุยเรื่องอะไรกันละนานเชียว...”
“ทั่วไปน่ะ..ไม่มีอะไรหรอก...มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างละ...”
“อืม..ไม่มีหรอกพี่เพชรแม่บ้านเขาจัดการไว้หมดแล้ว..งั้นพี่ช่วยเอาจานนี้ไปให้ทุกคนหน่อยนะ...เดี๋ยวพลอยตามไปค่ะ” เธอยื่นจานที่มีบาร์บีคิวหลากหลายอย่างที่สุกเรียบร้อยแล้วให้พี่สาว เพราะเธอต้องรออีกสองสามอย่างค่อยจะตามไป
“อาเพชรขา..มานั่งกับแองจี้ซิคะ” หนูน้อยกวักมือเรียกอาสาวแสนสวยให้มานั่งข้างๆ ตัวเอง
“เอ่อ...” เพชรไพลินเองก็ไม่รู้จะเอ่ยว่ายังไงเพราะที่ว่างที่เหลือนั้นทำให้เธอต้องนั่งข้างๆ หนูน้อยและไม่ไกลจากเพื่อนใหม่ของเธอนัก เหมือนภาพพ่อแม่ลูกเลย
เหมวัฒน์มองหน้าอีกฝ่ายอยู่ก่อนแล้วพยักหน้าให้อีกฝ่ายมานั่งที่ว่างข้างกายลูกสาวของเขาที่ดูจะติดใจเธอน่าดู เพชรไพลินจำเป็นต้องเดินไปนั่งที่ว่างตรงนั้น และยื่นจานให้ชายหนุ่มที่ยื่นมีมารับไปจากเธอ
“ว่าไงคะคนเก่งวันนี้ทานอะไรบ้างเอ่ย?” หญิงสาวนั่งลงเรียบร้อยแล้วหยิบกระดาษชำระมาเช็ดปากให้หนูน้อยที่ดูจะมีความสุขในการกินมากไปหน่อยถึงได้เลอะทั้งปากอย่างนี้...แต่เธอไม่รู้ว่าทุกสายตาที่อยู่รอบๆ มองเธออย่างไรบ้างกับการกระทำที่ดูใส่ใจและอ่อนโยนอย่างนี้กับหนูน้อย
เขมวันต์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามพี่ชายคนโตเธอเหลือบไปมองหน้าพี่ชายอย่างไม่ตั้งใจ ว่าจะรู้สึกอย่างไร...และก็ได้สายตาไม่ต่างจากกันมานัก คือไม่แน่ใจแต่ก็ได้รู้ว่าพี่สาวเอ็นดูแองจี้จริงๆ
“พี่เพชรดู...รักแองจี้จังเลยนะคะ...อย่างนี้ใครมาเห็นก็ต้องเข้าใจว่าเป็นพ่อแม่ลูก” เขมวันต์แซวอีกฝ่ายยิ้มๆ
“อิๆ ไม่หรอกจ้ะ...พี่แค่เป็นคุณอาอย่างนี้แหละ...เพราะว่าคุณพ่อของแองจี้คงมีว่าที่คุณแม่ให้ลูกสาวอยู่ในใจอยู่แล้ว ตอนนี้พี่ก็รับหน้าที่ดูแลให้ก่อนเท่านั้นเอง” เพชรไพลินได้แต่เอ่ยด้วยรอยยิ้มเท่านั้น เธอไม่ได้คิดอะไรมากหรอก เธอแค่รู้สึกเอ็นดูหนูน้อยเท่านั้นเอง
“อุ้ย! จริงเหรอคะพี่สอง?” เขมวันต์มองหน้าพี่ชายคนรองอย่างมีคำถามว่าอีกฝ่ายจะมีคนที่เข้าตาแล้วเหรออย่างไรเธอกลัวว่าจะคว้าสาวๆ ที่อยู่ในสต็อคมาเป็นพี่สะใภ้เธอจริงๆ รึเปล่า
“หึๆ เพชรเขาแค่แซวพี่เท่านั้นแหละ..ตอนนี้พี่อยากอยู่กับลูกมากกว่านะ...” เหมวัฒน์โอบกอดลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ หนูน้อยไม่รู้เรื่องอะไรเธอก็ได้แต่ยิ้มแล้วมองหน้าพ่อของตัวเองเท่านั้น และเธอกำลังสนุกที่มีคนกำลังคนส่งของกินให้ไม่ขาดปาก
“อิๆ จะพยายามเชื่อค่ะ...แต่เลือกคนที่ดีหน่อยแล้วกันค่ะอย่างสาวๆ พวกนั้นของพี่สองเห็นจะไม่ไหว เพราะแต่ละคนคงมองแต่พี่สองเท่านั้นแหละไม่มีทางรักและเอ็นดูแองจี้แน่เลย” เขมวันต์บอกยิ้มๆ เธอรู้ว่าพี่ชายรักลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งได้กลับคืนมามาก แต่อย่างว่าแหละเรื่องความรักไปบังคับใครไม่ได้ บางครั้งคนที่พี่ชายรักอาจจะเข้ากันไม่ได้กับหลานสาวของเธอก็ได้...แต่ก็ไม่เป็นไรเธอรักหลานสาวซะอย่างใครแตะไม่ได้หรอก
“หึ..สาวๆ พวกนั้นก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเท่านั้นแหละ...พี่ยังไม่เจอคนที่ใช่สำหรับพี่และลูกเลย” เหมวัฒน์ได้แต่ยิ้มเหยียดๆ เท่านั้นยามเอ่ยถึงสาวๆ พวกนั้น คราวนี้คงถึงเวลาโละครั้งใหญ่แล้ว ขนาดเพื่อนใหม่อย่างเพชรไพลินยังโดนรังควานเสียขนาดนี้ แล้วลูกสาวเขาจะเป็นไงบ้างไม่มีใครรู้หรอก
เพชรได้ยินอย่างนั้นก็เฉยเสีย เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย เขาจะมีใครก็เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจเอง เธอเป็นเพื่อนเขาก็ได้แต่อวยพรให้เขาเทานั้น
“มาแล้วค้า...บาร์บีคิวร้อนๆ” พลอยไพลินที่เดินมาจากเตาย่างและถือจานใหญ่แล้วเดินมานั่งข้างๆ แฟนหนุ่ม ทันทีที่เธอเดินมาถึงเขาก็ยื่นมือมารับจานจากเธอแล้วรั้งมือบางให้เธอมานั่งเบียดกับเขา
“โห..พี่ใหญ่ไม่ค่อยหวานเลยน้า...อิจฉาจังเลยอะ...” เขมวันต์ได้ทีรีบแซวพี่ชายทันที และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่สะเทือนเพราะยังโอบเอวบางอย่างหวงแหนแม้ร่างบางจะพยายามแกะมือกาวของเขาออกอย่างขัดเขินสายตาทุกคนที่มองมาที่เธออย่างล้อเลียน
“พี่ใหญ่ปล่อยพลอยเถอะค่ะ..ดูซิคนอื่นเขามองกันใหญ่เลย” เธอกระซิบบอกเขาเสียงอ่อน เพราะเธออายกับสายตาทุกคนที่มองมา แม้จะไม่มีคนอื่นก็ตามเถอะ...แม้กระทั่งพี่สาวของเธอก็มองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เอาหรอก..อายอะไรกันคะคนอื่นเขาอิจฉาเราตะหากละ” เขายิ้มกรุ่มกริ่มอย่างมีความสุข แค่มีเธออยู่ด้วยทั้งวันอย่างนี้ก็ก็มีความสุขแล้ว หากต่อไปมีเธอไปตลอดละเขาจะมีความสุขมากแค่ไหนนะ
“อ้าว...ไอ้จิมาช้าจังวะ?” เหมวันต์เอ่ยทักเพื่อนรักที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ดูเข้ากันกับท่าทางสุขุมของอีกฝ่ายอย่างน่าเชื่อ...
“โทษทีพอดีมีงานด่วนน่ะ...ว่าแต่คนไหนเอ่ยหนูน้อยแองจี้ของคุณลุงจิครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยรอยยิ้ม และมองหาเจ้าของงานวันนี้เพราะเขารู้เรื่องจากเพื่อนรักแล้ว และตั้งใจมาเจอหนูน้อยด้วยแหละ...แต่จริงๆ แล้วเขาอยากจะมาเห็นหน้าใครบางคนมากกว่า เมื่อคืนแม้ว่าเขาจะมาร่วมงานวันคล้ายวันเกิดของเธอ แต่ก็ไม่มีโอกาสเข้าใกล้เธอมากนัก แต่หลังจากนี้ไปแหละ...เขาจะเดินหน้าจีบเธอแล้วนะ...
หนูน้อยแองจี้แค่ได้ยินชื่อตัวเองก็เลิกสนใจอาหารแล้วหันไปมองทันที และเพียงแค่เห็นว่าอีกฝายมีตุ๊กตาหมีติดมือมาด้วยก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“หนูค้า...แองจี้เองค้า..” หนูน้อยยกมือเร่าๆ เกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นตัวเอง
“โอ้..นี่เหรอแองจี้คนสวยน่ะ..มาหาลุงจิหน่อยเร็ว...ลุงจิมีพี่หมีมาให้ด้วยนะคะ” เขาย่อตัวคุกเข่าข้างหนึ่งที่พื้น...แล้วรอให้อีกฝ่ายมาหาเขา
“คุณพ่อขา...แองจี้ไปได้มั้ยคะ?” แม้ว่าอยากจะไปแค่ไหน แต่เธอก็ต้องถามพ่อเธอก่อนอยู่ดี ว่าสามารถไปได้รึเปล่า
“เอาซิคะ..นั่นลุงจิเพื่อนรักของลุงใหญ่ไงคะ” เขาพยักหน้าน้อยๆ ให้ลูกสาว
“สวัสดีค่ะลุงจิ แองจี้ค่ะ...” หนูน้อยวิ่งเร็วๆ แล้วไหว้อีกฝ่าย
“สวัสดีค่ะแองจี้...ลุงจินะครับ...แล้วนี่ครับของขวัญสำหรับบ้านใหม่นะคะ...” เขายื่นตุ๊กตาตัวใหญ่ให้หนูน้อย แล้วโอบกอดน้อยๆ อย่างรักใคร่
“ขอบคุณค้าคุณลุงจิ...ปะ..เราไปนั่งกันเถอะค่ะ” หนูน้อยจูงมืออีกฝ่ายให้เดินตามเธอไปอย่างคุ้นเคยอย่างรวดเร็ว
“ขอนั่งด้วยคนนะครับสาม...” จิรกิตติ์เดินนั่งที่ว่างข้างกายน้องเล็กของบ้าน เหมือนกับมีใครจงใจเหลือที่ให้เขาอย่างนั้นแหละ
“คะ...ค่ะเชิญค่ะ...” เขมวันต์เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เมื่อเห็นว่าเขายืนอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันแค่เห็นเขาเธอก็ใจสั่นแล้ว เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ
“ขอบคุณครับ...” เขานั่งลงข้างกายอีกฝ่ายทันที เมื่อเธอเอ่ยอนุญาต
“สามตักอาหารให้พี่จิเขาหน่อยซิ...” พลอยไพลินเห็นท่าทางแปลกๆ ของเพื่อนสาวแล้วไม่พูดอะไร เพียงให้ให้เพื่อนสาวบริการเพื่อนพี่ชาย เรื่องอย่างนี้ต้องดูกันนานๆ
“เอ่อ...ได้..พี่จิทานอะไรดีคะวันนี้มีหลายอย่างค่ะแม่บ้านเขาเตรียมเอาไว้เยอะเลย” เธอถามความเห็นเขา เธอจะได้ไปตักให้อีกฝ่ายถูก
“ครับ..แล้วแต่น้องสามเลยครับ” รับคำยิ้มๆ ยิ่งเห็นหน้าแดงๆ ของเธอด้วยแล้วเขายิ่งเอ็นดูเธอเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“ค่ะ..งั้นรอซักครู่นะคะ..” เธอรับคำแล้วเดินเลี่ยงไปที่อีกโต๊ะแล้วจัดการตักอาหารให้เขาแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ส.ค. 2555, 12:37:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ส.ค. 2555, 12:38:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 2500
| << ตอนที่ 26 | ตอนที่ 28 >> |
หมูอ้วน 21 ส.ค. 2555, 12:57:02 น.
พี่สองพูดไม่เคลียร์เลยอ่ะค่ะ ยังไม่รู้ใจตัวเองเน๊อะ
สู้พี่จิก็ไม่ได้ หุหุ
พี่สองพูดไม่เคลียร์เลยอ่ะค่ะ ยังไม่รู้ใจตัวเองเน๊อะ
สู้พี่จิก็ไม่ได้ หุหุ
นกขมิ้น 21 ส.ค. 2555, 19:50:22 น.
หวานซะมดขึ้นเลยอ่ะ
หวานซะมดขึ้นเลยอ่ะ
sirynth 21 ส.ค. 2555, 20:52:33 น.
all are so cute, but P' Song needs to make some decision soon, make up your mind.
all are so cute, but P' Song needs to make some decision soon, make up your mind.
คิมหันตุ์ 22 ส.ค. 2555, 03:37:06 น.
ครบสามเลยวันนี้
ครบสามเลยวันนี้