กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 28
ตอนที่ 28
วันจันทร์วันแรกของการฝึกงานทั้งสามคนได้มาทำงานในแผนกคอมพิวเตอร์ แต่ละคนได้รับมอบหมายให้ทำงานเล็กๆ น้อย ๆ ไปก่อน เพราะยังไงเด็กฝึกงานก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอก แค่มาเรียนรู้งานและระบบการทำงานเท่านั้นอย่างมากเขาก็แค่ให้เดินเอกสารเท่านั้นแหละ
หลังจากที่พวกเธอไปรายงานตัวที่แผนกไอทีกับผู้จัดการฝ่ายเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็ถูกมาที่แผนกอีกครั้ง เพื่อนแนะนำตัวกับพี่ๆ ทุกคนอย่างเป็นกันเอง เพราะที่นี่สาวๆ น้อยเหลือเกินหนุ่มๆ จึงพากันกระชุ่มกระชวยเหลือเกิน เมื่อเห็นน้องๆ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู
“นี่...กร ยัยพลอยพวกแกรู้รึเปล่าว่าที่นี่มีพี่ธิที่เป็นรุ่นพี่พวกเราอยู่ด้วยน่ะ?” เขมวันต์เอ่ยถามหลังจากที่ได้รับการแนะนำแล้วได้รู้ว่าพวกเธอมีรุ่นพี่ที่เรียนจบมาทำงานที่นี่ด้วยเหมือนกัน
“ก็แค่รู้เท่านั้นแหละกับพี่ธิก็ไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไหร่น่ะ?” ณัฐกรเพียงแต่ไหวไหล่น้อยๆ เท่านั้น เขาองก็ได้คุยกับรุ่นพี่มาบ้างแต่ไม่ได้คุยได้บ่อยเท่าไหร่นัก รู้แต่ว่าเขาทำงานอยู่ที่นี่
“เหรอ..แล้วแกละพลอย?”
“ไม่รู้ซิ..แกก็รู้นี่ว่าฉันไม่ค่อยสนิทกับพี่ธิเท่าไหร่น่ะ...” เธอหมายถึงปณิธิรุ่นพี่หนุ่มตี๋ ผิวขาว ซึ่งเป็นคนขรึมๆ แต่เป็นคนที่มาร่วมกิจกรรมของรุ่นน้องเสมอ แต่เธอเองไม่สนิทกับเขามากนักเพราะจะมีอีกกลุ่มที่ชายหนุ่มสนิทมากกว่า
“เหรอ...ช่างเถอะอย่างน้อยการฝึกงานครั้งนี้ก็ฉลุยแหละพี่ธิใจดีจะตาย แม้จะทำท่าขรึมไปอย่างนั้นก็เถอะ” เขมวันต์ถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อรู้ว่าการฝึกงานครั้งนี้คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแน่นอน
“แล้วแกรู้รึเปล่าสามว่านี่เป็นบริษัทของพี่จิน่ะ?” พลอยไพลินถามเพื่อนรักหลังจากที่เธอเพิ่งจะรู้ว่าบริษัทที่พวกเธอจะมาฝึกงานเป็นบริษัทของเพื่อนสนิทของเหมวันต์ หลังจากที่เขาสอบถามเรื่องการฝึกงานของเธอและก็ได้รู้ว่าจุดไต้ตำตอ...
“ห๋า! หมายความว่าไง...แล้วแกรู้ได้ยังไงน่ะ!” เขมวันต์อุทานเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าว่าที่นี่จะเป็นบริษัทของคนๆ นั้น หลังจากเมื่อคืนที่เขามาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับหลานสาวของเธอ ชายหนุ่มก็ส่งสายตาแปลกๆ มาที่เธอ และทำให้เธอเก็บเอาไปคิดทั้งคืนกับสายตาของเขาที่ส่งมา และคำพูดของเขาอีกละ
“พี่ใหญ่บอกน่ะ...” พลอยไพลินบอกเสียงเหนื่อยๆ เมื่อเธอไม่ได้พักเลยตั้งแต่วันงานเลี้ยงของเพื่อนรัก และเธอก็โดนลากออกไปด้วยตลอด
“เหรอ...พี่ใหญ่ไม่เห็นบอกเลย...” เขมวันต์บอกออกมาเสียงอ่อย เพราะเธอไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าคนๆ นั้นเท่าไหร่เพราะว่าเขาทำให้เธอรู้สึกใจสั่นพิกล และทำให้เธอนอนไม่หลับเพราะสายตาเขาที่มองมาที่เธอ แต่นี่กลายเป็นว่าเธอเดินเข้ามาในอาณาจักรของเขาอย่างนี้...แต่ว่าคนระดับผู้บริหารอย่างนั้นคงไม่มาเดินให้เธอเจอหน้าบ่อยๆ หรอกน่า ยังไงซะเธอกับเขาคงไม่มีโอกาสเจอหน้ากันอีกแล้วละ
“เป็นอะไรวะสาม..แกน่าจะดีใจมากกว่านะที่บริษัทนี้เป็นของพี่จิน่ะ...” ณัฐกรมองหน้าอย่างไม่เข้าใจที่เพื่อนสาวทำหน้าจะเป็นจะตายอย่างนี้
“ฮืม..แกไม่เข้าใจฉันหรอกกร...” เขมวันต์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาใครจะมาเข้าใจอกสาวน้อยอย่างเธอละเนี่ย และเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมรู้สึกอย่างนี้
“น่า...แกก็อย่าไปคิดมากซิวะ...ฉันว่าน่าจะดีนะที่บริษัทนี้เป็นของพี่จิน่ะ ฝึกงานครั้งนี้ฉลุย...” ณัฐกรตบบ่าเพื่อนสาวเบาๆ แล้วหันมาสนใจงานที่ได้รับมอบหมาย
“แกไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอก...” เขมวันต์ได้แต่ค้อนตามหลังเพื่อนรักไปอย่างไม่รู้จะทำไงดี..
“ทำไมเหรอสาม...แกมีอะไรรึเปล่า..? ท่าทางแกไม่อยากจะเข้าใกล้พี่จิเขาน่ะ?” พลอยไพลินออกความเห็นหลังจากที่อยู่กันสองคนแล้ว และพวกเธอก็นั่งทำงานไปด้วย จึงไม่กลัวจะถูกตำหนิอะไรเลย ที่นี่ไม่ได้เคร่งเครียดขนาดนั้นและพวกเธอก็เป็นแค่เด็กฝึกงานได้รับมอบหมายงานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“...ไม่รู้ดิ..ฉันว่าสายตาพี่เขามองฉันแปลกๆ วะ...แล้วฉันรู้สึก..บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน แต่ฉันว่าเขามองฉันต่างไปจากคนอื่นน่ะ” เขมวันต์เองก็ไม่รู้จะบอกเพื่อนรักยังไงเหมือนกันว่าเขามองเธอแบบไหน แต่ที่แน่ๆ ไม่เหมือนเวลาที่เขามองมาที่พลอยไพลินแน่ ที่มองอย่างเอ็นดูเหมือนน้องสาวแต่กับเธอเขามองมามันเหมือนเขาสนใจเธออยู่อย่างนั้นแหละ...แต่เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเอง เพราะเขาก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แค่คอยอยู่ใกล้ๆ เธอและส่งสายตามาที่เธอตลอดเวลาเท่านั้นเอง
“อืม..บอกยากแฮะ..เอาเป็นว่าเราก็อยู่ของเราไปดีกว่ารอดูไปก่อนละกัน...ว่าพี่เขาจะมาแนวไหน” พลอยไพลินเองก็พอจะมองออกว่าเขาคนนั้นมองมาที่เพื่อนเธออย่างสนใจอยู่ไม่น้อย และไม่ปิดบังสายตาที่มองมาเลย ขนาดว่าเธอเองไม่ใช่คนที่ถูกจ้องเธอยังเขินเลย...
“เอางั้นเหรอ...” เขมวันต์มองหน้าเพื่อนรักอย่างขอความเห็น
“เอางั้นแหละ...เรามาฝึกงานนี่นา....”
“ได้...งั้นเรารีบทำงานกันดีกว่าว่าแต่ตอนเลิกงานพี่ใหญ่จะมารับรึเปล่า?” เธอรู้ว่าพี่ชายทั้งรักและหวงเพื่อนเธอขนาดนี้คงไม่มีทางให้อีกฝ่ายกลับเองแน่ แต่ว่าจะมารับเองได้รึเปล่าเท่านั้นเอง ด้วยหน้าที่การงานที่มากมายของอีกฝ่ายนั่นเอง
“ไม่แน่ใจนะ...แต่พี่เขาบอกว่าจะมารับน่ะ...” พลอยไพลินได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แน่ใจนัก เพราะเมื่อเช้ามาส่งเธอที่ทำงาน และบอกว่าจะมารับในตอนเย็น แต่เธอไม่อยากให้เขาเสียเวลามารับเธอหรอก แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเชื่อเธอเลยบอกว่าเธอสำคัญที่สุด
“หูย..อิจฉาคนมีความรักชะมัดยาดเลย ว่าแต่แกรู้สึกยังวะ..” เขมวันต์ถามเพื่อนรักยิ้มๆ ไม่คิดว่าเรื่องราวระหว่างพี่ชายและเพื่อนเธอจะเร็วอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ทั้งคู่เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นคนรักกันเรียบร้อยแล้ว และพี่ชายเธอก็ทั้งรักและหลงอีกฝ่ายอย่างมาก สำหรับพี่ชายเธอและมั่นใจว่ารักอีกฝ่ายมาก แต่อีกฝ่ายนี่ซิ เธอไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงแต่คงชอบบ้างแหละ..ไม่งั้นคงไม่มองพี่ชายเธอด้วยแววตาอ่อนโยนอย่างนั้นแน่
“ไม่ต้องมาล้อเลยนะแก...” ค้อนเพื่อนอย่างขัดเขิน เรื่องนี้เป็นอะไรทีเธอไม่ชินเสียที
“อุ้ยๆ เขินแล้วหน้าแดงเชียวเพื่อนเรา...ว่าแต่พี่ใหญ่เขาดีกับแกรึเปล่า?” เขาวันต์มองหน้าเพื่อนรักยิ้มๆ และอดจะถามอย่างห่วงใยไม่ได้ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นพี่ชายของเธอแต่เธอก็ยังห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายมากกว่า
“อืม...ก็ดี แต่ว่าพี่เขาชอบเผด็จการมากไปหน่อย เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย” เดี๋ยวนี้เธอรู้สึกว่าเขาจะเข้ามามีส่วนในชีวิตเธอมากเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเธอต้องบอกเขาตลอด แต่แปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย แต่อาจจะรู้สึกไม่ชินมากกว่าในการมีใครเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตมากขนาดนี้ และเขาก็แสดงความเป็นเจ้าของเธอมากเหลือเกิน เรื่องระหว่างเธอและเขาเกิดเร็วมาก ตั้งแต่เจอกันกระทั่งคบหาดูใจและมีสัมพันธ์ทางกายกัน..จนกระทั่งเดี๋ยวนี้เธอถูกเขาผูกมัดด้วยแหวนวงใหญ่ที่เขาบอกว่าหมั้นไว้ก่อน
“ระวังหน่อยนะแก..พี่ใหญ่ขี้หึงซะด้วย...เกิดแกไปทำท่าสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนให้แกรู้เข้าละก็..แกเอ้ย..ฉันละไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น..” เขมวันต์ทำท่าสยดสยองกับเรื่องนี้ แค่นี้เธอก็ดูออกแล้วว่าพี่ชายเธอออกอาการมากแค่ไหน เมื่อวันงานวันเกิดเธอพี่ชายเธอประกบติดเพื่อนสาวเธอยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ทั้งที่พี่ชายเธอไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย
“เฮ้อ...นั่นซิแก..แค่นี้ฉันก็แทบจะคุยกับใครไม่ได้เลย” พลอยไพลินได้แต่ถอนใจอย่างหนักอก
“ไม่ต้องเลยแก..บ่นอย่างนั้นอย่างนี้แต่ก็ไม่เห็นเดือดร้อนนี่นา”
“เอ้า...ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรนี่นาฉันจะไปเดือดร้อนทำไมกันละ?” พลอยไพลินได้แต่เลิกคิ้วมองหน้าเพื่อนอย่างกวนอารมณ์
“เชอะ..ฉันไม่มีแฟนบ้างก็ให้มันรู้ไปซิ...” เขมวันต์ได้แต่ค้อนเพื่อนน้อยๆ ที่มีคนรักล่วงหน้าไปก่อน
ส่วนเธอยังไร้วี่แววอยู่เลย
“โห...ยัยสามพี่แกอายุยืนจริงวะ..พูดถึงก็โผล่เลย” พลอยไพลินที่หันไปเห็นบุคคลที่สามที่พวกเธอกำลังเอ่ยถึงอยู่พอดี และเขาก็เดินเข้ามาที่แผนกเหมือนรู้อย่างนั้นแหละ
“ไหนๆ” เขมวันต์มองตามเพื่อนทันที และเพียงแค่เห็นหลังเขาเดินหายเข้าไปในห้องผู้จัดการแค่นั้นก็ทำเอาเธอใจสั่น รีบหันหน้าหนีไม่ให้ใครเห็นหน้าเธอที่ตอนนี้คงแดงเถือกไปหมดแน่ หญิงสาวตัดสินใจเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำทันที พลอยไพลินได้แต่มองตามหลังเพื่อนสาวไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่ส่งเสียงดังขึ้นมาทันที
“ค่ะพี่ใหญ่?” เธอกรอกเสียงลงไปหลังจากที่รับสายแล้ว
“ทำอะไรอยู่ครับ..คิดถึงพี่รึเปล่า?” ชายหนุ่มกรอกเสียงนุ่มลงไปให้คู่หมั้นสาว ที่เขาเป็นคนไปรับเธอมาส่งที่ฝึกงานตอนเช้า ผ่านไปมี่กี่ชั่วโมงเขาก็ทนคิดถึงเธอไม่ไหวจนต้องโทรหาเธอ
“ทำงานค่ะ...เพิ่งเจอกันเองนะคะ” เธอตอบเสียงเบาเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน เพราะเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานนี่นา
“ทำไมละคะ...พี่ยังคิดถึงพลอยเลย...คิดถึงจนต้องโทรมาไงคะ...วันนี้ให้พี่ไปรับทานข้าวดีมั้ยคะ?” เขาพยายามหว่านล้อมคู่หมั้นสาว เพราะเขาอยากเจอหน้าเธอ
“พี่ใหญ่ก็...ไม่ต้องมาเลยค่ะ..พลอยยังไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครๆ อยากอยู่อย่างสงบค่ะ...” เธอไม่อยากให้ใครมองเธอว่าเป็นเด็กเส้นเพราะเหมวันต์เป็นเพื่อนสนิทกับจิรกิตติ์เธอเป็นแฟนเขารับรองว่าเรื่องฝึกงานเธอฉลุยอยู่แล้ว แต่อีกคนที่ดูจะเดือดร้อนไม่แพ้เธอคงจะเป็นเขมวันต์ เธอมองออกว่าชายหนุ่มคนนั้นมองเพื่อนเธอแปลกๆ และให้ความสนใจเพื่อนเธออย่างมาก
“โธ่..ก็พี่คิดถึงพลอยนี่คะ...นะ” เขาพยายามอ้อนให้เธอใจอ่อน
“ไม่เอาค่ะ..พี่ใหญ่ไปกับพี่จิซิคะไปทานตามประสาหนุ่มๆ ก็ได้...” เธอแนะนำให้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมใจอ่อน เธออยากไปทานกับเพื่อนๆ ของเธอมากกว่า ไม่อยากได้ชื่อว่ามีแฟนแล้วลืมเพื่อน แค่นี้เธอก็โดนค่อนขอดอยู่แล้ว
“”โธ่..พี่คิดถึงพลอยนี่คะไม่ได้คิดถึงไอ้จิ...” เขาออดเสียงอ่อยเมื่อดูท่าแล้วเธอคงไม่ยอมใจอ่อนเลย
“นะคะพี่ใหญ่เห็นใจพลอยหน่อยซิคะ...พลอยเป็นเด็กฝึกงานนะคะอย่าให้โดนเพ่งเล็งเลยค่ะ...” เธอพยายามอ้อนเขาให้เข้าใจ
“ก็ได้ครับ...แต่ตอนเย็นต้องให้พี่ไปรับนะคะ” เขาต่อรองเมื่อไม่ให้เจอตอนกลางวัน ยังไงตอนเย็นเขาก็จะไปรับให้ได้
“ยังไงก็ห้ามไม่ได้นี่คะ...ตามใจพี่ใหญ่เถอะค่ะ...แต่ไม่ต้องลงมารับนะคะเดี๋ยวพลอยเดินไปหาเอง”
“ไม่เอาหรอกพี่ลงไปรับแหละดีแล้ว กันหนุ่มๆ พวกนั้นด้วย จะได้รู้ว่าพลอยน่ะไม่ว่างแล้ว...” เหมวันต์บอกอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้อ..ตามใจเถอะค่ะ” เธอได้แต่ถอนใจอย่างอ่อนใจเพราะอีกฝ่ายก็คงไม่ยอมตามใจเธอแน่
จิรกิตติ์เดินออกมาจากห้องของผู้จัดการฝ่ายไอทีของเขาหลังจากที่เขาหาเรื่องเดินลงมาที่แผนกเพื่อจะได้เห็นหน้าใครบางคน ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังนั่งคุยอะไรกับเพื่อนเธออยู่ตอนที่เขามาและเห็นว่าเธอมองเขาอย่างตกใจแค่ไหน เขาได้แต่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากอย่างมีความสุขแค่ได้เห็นอาการเล็กๆ น้อยๆ ของเธอที่แสดงออกมาให้เห็น แต่พอเขาคุยงานเสร็จเขาก็ไม่เห็นเธอเลยไม่รู้ว่าหญิงสาวไปไหนแล้ว
“เฮ้อ..เป็นเอามากนะเราเนี่ย” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจกับอาการคลั่งรักของตัวเอง หลายวันมานี้เขาต้องต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก แค่ได้ไปหาเธอที่งานเลี้ยงที่บ้านของเธอและได้อยู่ใกล้ชิดกันเขาก็รู้สึกกับเธอรุนแรงกว่าเดิมเสียอีก ตอนนี้เขาจะไม่ลังเลอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอจะต้องมีเขาเป็นคนรักอย่างแน่นอน ขืนเขาลังเลมากกว่านี้เขาอาจจะต้องมานั่งเสียใจเพราะตัวเองแน่ ยิ่งเธออยู่ในวัยสดใสแถมหน้าตาน่ารักอย่างนั้นด้วยแล้วคงมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบเธอเพียบอย่างไม่ต้องสงสัย เกิดเธอไปตกล่องปล่องชิ้นกับคนอื่นเขาคงแย่
“ว่าไงวะไอ้ใหญ่?” จิรกิตติ์รับสายเพื่อนรัก หลังจากที่อยู่โทรศัพท์เขาก็สั่น
“เปล่า...ว่าจะชวนแกไปกินมื้อเที่ยงน่ะ” เหมวันต์บอกอย่างเสียอารมณ์เพราะคู่หมั้นสาวไม่ยอมตามใจให้เขาไปหาตอนเที่ยง
“เหรอ...แล้วน้องพลอยละ?” เขาอดจะถามถึงแฟนสาวของเพื่อนไม่ได้ เพราะเขาเห็นว่าเพื่อนรักของเขากำลังติดแฟนสาวอย่างมาก เพิ่งจะเคยเห็นเพื่อนเขาเป็นอย่างนี้แหละ เกิดอาการคลั่งรัก
“หึ..เขาบอกว่าไม่อยากเป็นเป้าสายตาตั้งแต่วันแรกที่มาฝึกงานน่ะ อยากไปกับเพื่อนๆ แล้วก็พี่ๆ ในแผนกมากกว่า” เหมวันต์ได้แต่บอกเพื่อนอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
“เหรอ...งั้นแกจะเข้ามารึเปล่าหรือว่าไปเจอที่ร้านเลยละ....” ตอนนี้เขาเองก็อยากจะเจอเพื่อนอยู่พอดีเลย
“ฉันเข้าไปหาแกดีกว่าอย่างน้อยก็ได้เจอหน้าเขาแป๊บเดียวก็พอแล้วละ...” เพียงแค่นี้เขาก็พอใจแล้ว อย่างน้อยๆ ได้เห็นหน้าเธอนิดเดียวก็ยังดี
“เออๆ ตามใจแกเถอะ..เบื่อเว้ย..ไอ้พวกคลั่งรักน่ะ” จิรกิตต์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับอาการคลั่งรักของอีกฝ่าย ท่าจะรักมากนะเนี่ย
“เออ..แค่นี้แหละ...เดี๋ยวฉันเข้าไปหา” บอกก่อนจะวางสายไป จิรกิตต์เองได้แต่ส่าหน้าอย่างอ่อนใจกับคนปลายสาย
เมื่อเขาเดินมาถึงที่บริเวณบันไดเขาก็เห็นหลังไวๆ ของคนที่เขาตั้งใจเดินลงมาหาตั้งแต่ต้น เขาเห็นเธอแอบหลบอยู่ตรงช่องบันได เหมือนว่าเธอมองหาอะไรอยู่ ชายหนุ่มเดินไปซ้อนอยู่ด้านหลังหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ทำอะไรอยู่ครับสาม...มองหาใครอยู่เอ่ย?” เขาเอ่ยทักเธอเสียงเรียบเอามือไขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้ทำตามใจตัวเอง นั่นคือคว้าร่างบางเข้ามาก่อน
“อุ้ย!!! คุณจิ!!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ และเมื่อหันกลับมาแล้วเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังตัวเองเป็นใครก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เธอก้าวถอยหลังทันที แต่เธอคงลืมไปว่าด้านหลังเป็นขั้นบันได แต่อีกคนกลับไวกว่าเมื่อเธอทำท่าจะตกลงไปเขาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้อย่างทันที
“ว้าย!!!”
วันจันทร์วันแรกของการฝึกงานทั้งสามคนได้มาทำงานในแผนกคอมพิวเตอร์ แต่ละคนได้รับมอบหมายให้ทำงานเล็กๆ น้อย ๆ ไปก่อน เพราะยังไงเด็กฝึกงานก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายหรอก แค่มาเรียนรู้งานและระบบการทำงานเท่านั้นอย่างมากเขาก็แค่ให้เดินเอกสารเท่านั้นแหละ
หลังจากที่พวกเธอไปรายงานตัวที่แผนกไอทีกับผู้จัดการฝ่ายเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็ถูกมาที่แผนกอีกครั้ง เพื่อนแนะนำตัวกับพี่ๆ ทุกคนอย่างเป็นกันเอง เพราะที่นี่สาวๆ น้อยเหลือเกินหนุ่มๆ จึงพากันกระชุ่มกระชวยเหลือเกิน เมื่อเห็นน้องๆ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู
“นี่...กร ยัยพลอยพวกแกรู้รึเปล่าว่าที่นี่มีพี่ธิที่เป็นรุ่นพี่พวกเราอยู่ด้วยน่ะ?” เขมวันต์เอ่ยถามหลังจากที่ได้รับการแนะนำแล้วได้รู้ว่าพวกเธอมีรุ่นพี่ที่เรียนจบมาทำงานที่นี่ด้วยเหมือนกัน
“ก็แค่รู้เท่านั้นแหละกับพี่ธิก็ไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไหร่น่ะ?” ณัฐกรเพียงแต่ไหวไหล่น้อยๆ เท่านั้น เขาองก็ได้คุยกับรุ่นพี่มาบ้างแต่ไม่ได้คุยได้บ่อยเท่าไหร่นัก รู้แต่ว่าเขาทำงานอยู่ที่นี่
“เหรอ..แล้วแกละพลอย?”
“ไม่รู้ซิ..แกก็รู้นี่ว่าฉันไม่ค่อยสนิทกับพี่ธิเท่าไหร่น่ะ...” เธอหมายถึงปณิธิรุ่นพี่หนุ่มตี๋ ผิวขาว ซึ่งเป็นคนขรึมๆ แต่เป็นคนที่มาร่วมกิจกรรมของรุ่นน้องเสมอ แต่เธอเองไม่สนิทกับเขามากนักเพราะจะมีอีกกลุ่มที่ชายหนุ่มสนิทมากกว่า
“เหรอ...ช่างเถอะอย่างน้อยการฝึกงานครั้งนี้ก็ฉลุยแหละพี่ธิใจดีจะตาย แม้จะทำท่าขรึมไปอย่างนั้นก็เถอะ” เขมวันต์ถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมื่อรู้ว่าการฝึกงานครั้งนี้คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแน่นอน
“แล้วแกรู้รึเปล่าสามว่านี่เป็นบริษัทของพี่จิน่ะ?” พลอยไพลินถามเพื่อนรักหลังจากที่เธอเพิ่งจะรู้ว่าบริษัทที่พวกเธอจะมาฝึกงานเป็นบริษัทของเพื่อนสนิทของเหมวันต์ หลังจากที่เขาสอบถามเรื่องการฝึกงานของเธอและก็ได้รู้ว่าจุดไต้ตำตอ...
“ห๋า! หมายความว่าไง...แล้วแกรู้ได้ยังไงน่ะ!” เขมวันต์อุทานเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าว่าที่นี่จะเป็นบริษัทของคนๆ นั้น หลังจากเมื่อคืนที่เขามาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับหลานสาวของเธอ ชายหนุ่มก็ส่งสายตาแปลกๆ มาที่เธอ และทำให้เธอเก็บเอาไปคิดทั้งคืนกับสายตาของเขาที่ส่งมา และคำพูดของเขาอีกละ
“พี่ใหญ่บอกน่ะ...” พลอยไพลินบอกเสียงเหนื่อยๆ เมื่อเธอไม่ได้พักเลยตั้งแต่วันงานเลี้ยงของเพื่อนรัก และเธอก็โดนลากออกไปด้วยตลอด
“เหรอ...พี่ใหญ่ไม่เห็นบอกเลย...” เขมวันต์บอกออกมาเสียงอ่อย เพราะเธอไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าคนๆ นั้นเท่าไหร่เพราะว่าเขาทำให้เธอรู้สึกใจสั่นพิกล และทำให้เธอนอนไม่หลับเพราะสายตาเขาที่มองมาที่เธอ แต่นี่กลายเป็นว่าเธอเดินเข้ามาในอาณาจักรของเขาอย่างนี้...แต่ว่าคนระดับผู้บริหารอย่างนั้นคงไม่มาเดินให้เธอเจอหน้าบ่อยๆ หรอกน่า ยังไงซะเธอกับเขาคงไม่มีโอกาสเจอหน้ากันอีกแล้วละ
“เป็นอะไรวะสาม..แกน่าจะดีใจมากกว่านะที่บริษัทนี้เป็นของพี่จิน่ะ...” ณัฐกรมองหน้าอย่างไม่เข้าใจที่เพื่อนสาวทำหน้าจะเป็นจะตายอย่างนี้
“ฮืม..แกไม่เข้าใจฉันหรอกกร...” เขมวันต์ได้แต่ส่ายหน้าไปมาใครจะมาเข้าใจอกสาวน้อยอย่างเธอละเนี่ย และเธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมรู้สึกอย่างนี้
“น่า...แกก็อย่าไปคิดมากซิวะ...ฉันว่าน่าจะดีนะที่บริษัทนี้เป็นของพี่จิน่ะ ฝึกงานครั้งนี้ฉลุย...” ณัฐกรตบบ่าเพื่อนสาวเบาๆ แล้วหันมาสนใจงานที่ได้รับมอบหมาย
“แกไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอก...” เขมวันต์ได้แต่ค้อนตามหลังเพื่อนรักไปอย่างไม่รู้จะทำไงดี..
“ทำไมเหรอสาม...แกมีอะไรรึเปล่า..? ท่าทางแกไม่อยากจะเข้าใกล้พี่จิเขาน่ะ?” พลอยไพลินออกความเห็นหลังจากที่อยู่กันสองคนแล้ว และพวกเธอก็นั่งทำงานไปด้วย จึงไม่กลัวจะถูกตำหนิอะไรเลย ที่นี่ไม่ได้เคร่งเครียดขนาดนั้นและพวกเธอก็เป็นแค่เด็กฝึกงานได้รับมอบหมายงานเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น
“...ไม่รู้ดิ..ฉันว่าสายตาพี่เขามองฉันแปลกๆ วะ...แล้วฉันรู้สึก..บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกแบบไหน แต่ฉันว่าเขามองฉันต่างไปจากคนอื่นน่ะ” เขมวันต์เองก็ไม่รู้จะบอกเพื่อนรักยังไงเหมือนกันว่าเขามองเธอแบบไหน แต่ที่แน่ๆ ไม่เหมือนเวลาที่เขามองมาที่พลอยไพลินแน่ ที่มองอย่างเอ็นดูเหมือนน้องสาวแต่กับเธอเขามองมามันเหมือนเขาสนใจเธออยู่อย่างนั้นแหละ...แต่เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเอง เพราะเขาก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากมาย แค่คอยอยู่ใกล้ๆ เธอและส่งสายตามาที่เธอตลอดเวลาเท่านั้นเอง
“อืม..บอกยากแฮะ..เอาเป็นว่าเราก็อยู่ของเราไปดีกว่ารอดูไปก่อนละกัน...ว่าพี่เขาจะมาแนวไหน” พลอยไพลินเองก็พอจะมองออกว่าเขาคนนั้นมองมาที่เพื่อนเธออย่างสนใจอยู่ไม่น้อย และไม่ปิดบังสายตาที่มองมาเลย ขนาดว่าเธอเองไม่ใช่คนที่ถูกจ้องเธอยังเขินเลย...
“เอางั้นเหรอ...” เขมวันต์มองหน้าเพื่อนรักอย่างขอความเห็น
“เอางั้นแหละ...เรามาฝึกงานนี่นา....”
“ได้...งั้นเรารีบทำงานกันดีกว่าว่าแต่ตอนเลิกงานพี่ใหญ่จะมารับรึเปล่า?” เธอรู้ว่าพี่ชายทั้งรักและหวงเพื่อนเธอขนาดนี้คงไม่มีทางให้อีกฝ่ายกลับเองแน่ แต่ว่าจะมารับเองได้รึเปล่าเท่านั้นเอง ด้วยหน้าที่การงานที่มากมายของอีกฝ่ายนั่นเอง
“ไม่แน่ใจนะ...แต่พี่เขาบอกว่าจะมารับน่ะ...” พลอยไพลินได้แต่ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่แน่ใจนัก เพราะเมื่อเช้ามาส่งเธอที่ทำงาน และบอกว่าจะมารับในตอนเย็น แต่เธอไม่อยากให้เขาเสียเวลามารับเธอหรอก แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเชื่อเธอเลยบอกว่าเธอสำคัญที่สุด
“หูย..อิจฉาคนมีความรักชะมัดยาดเลย ว่าแต่แกรู้สึกยังวะ..” เขมวันต์ถามเพื่อนรักยิ้มๆ ไม่คิดว่าเรื่องราวระหว่างพี่ชายและเพื่อนเธอจะเร็วอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ทั้งคู่เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นคนรักกันเรียบร้อยแล้ว และพี่ชายเธอก็ทั้งรักและหลงอีกฝ่ายอย่างมาก สำหรับพี่ชายเธอและมั่นใจว่ารักอีกฝ่ายมาก แต่อีกฝ่ายนี่ซิ เธอไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงแต่คงชอบบ้างแหละ..ไม่งั้นคงไม่มองพี่ชายเธอด้วยแววตาอ่อนโยนอย่างนั้นแน่
“ไม่ต้องมาล้อเลยนะแก...” ค้อนเพื่อนอย่างขัดเขิน เรื่องนี้เป็นอะไรทีเธอไม่ชินเสียที
“อุ้ยๆ เขินแล้วหน้าแดงเชียวเพื่อนเรา...ว่าแต่พี่ใหญ่เขาดีกับแกรึเปล่า?” เขาวันต์มองหน้าเพื่อนรักยิ้มๆ และอดจะถามอย่างห่วงใยไม่ได้ ถึงอีกฝ่ายจะเป็นพี่ชายของเธอแต่เธอก็ยังห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายมากกว่า
“อืม...ก็ดี แต่ว่าพี่เขาชอบเผด็จการมากไปหน่อย เอาแต่ใจตัวเองที่สุดเลย” เดี๋ยวนี้เธอรู้สึกว่าเขาจะเข้ามามีส่วนในชีวิตเธอมากเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเธอต้องบอกเขาตลอด แต่แปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลย แต่อาจจะรู้สึกไม่ชินมากกว่าในการมีใครเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตมากขนาดนี้ และเขาก็แสดงความเป็นเจ้าของเธอมากเหลือเกิน เรื่องระหว่างเธอและเขาเกิดเร็วมาก ตั้งแต่เจอกันกระทั่งคบหาดูใจและมีสัมพันธ์ทางกายกัน..จนกระทั่งเดี๋ยวนี้เธอถูกเขาผูกมัดด้วยแหวนวงใหญ่ที่เขาบอกว่าหมั้นไว้ก่อน
“ระวังหน่อยนะแก..พี่ใหญ่ขี้หึงซะด้วย...เกิดแกไปทำท่าสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนให้แกรู้เข้าละก็..แกเอ้ย..ฉันละไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น..” เขมวันต์ทำท่าสยดสยองกับเรื่องนี้ แค่นี้เธอก็ดูออกแล้วว่าพี่ชายเธอออกอาการมากแค่ไหน เมื่อวันงานวันเกิดเธอพี่ชายเธอประกบติดเพื่อนสาวเธอยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ทั้งที่พี่ชายเธอไม่เคยเป็นอย่างนี้เลย
“เฮ้อ...นั่นซิแก..แค่นี้ฉันก็แทบจะคุยกับใครไม่ได้เลย” พลอยไพลินได้แต่ถอนใจอย่างหนักอก
“ไม่ต้องเลยแก..บ่นอย่างนั้นอย่างนี้แต่ก็ไม่เห็นเดือดร้อนนี่นา”
“เอ้า...ตอนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรนี่นาฉันจะไปเดือดร้อนทำไมกันละ?” พลอยไพลินได้แต่เลิกคิ้วมองหน้าเพื่อนอย่างกวนอารมณ์
“เชอะ..ฉันไม่มีแฟนบ้างก็ให้มันรู้ไปซิ...” เขมวันต์ได้แต่ค้อนเพื่อนน้อยๆ ที่มีคนรักล่วงหน้าไปก่อน
ส่วนเธอยังไร้วี่แววอยู่เลย
“โห...ยัยสามพี่แกอายุยืนจริงวะ..พูดถึงก็โผล่เลย” พลอยไพลินที่หันไปเห็นบุคคลที่สามที่พวกเธอกำลังเอ่ยถึงอยู่พอดี และเขาก็เดินเข้ามาที่แผนกเหมือนรู้อย่างนั้นแหละ
“ไหนๆ” เขมวันต์มองตามเพื่อนทันที และเพียงแค่เห็นหลังเขาเดินหายเข้าไปในห้องผู้จัดการแค่นั้นก็ทำเอาเธอใจสั่น รีบหันหน้าหนีไม่ให้ใครเห็นหน้าเธอที่ตอนนี้คงแดงเถือกไปหมดแน่ หญิงสาวตัดสินใจเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำทันที พลอยไพลินได้แต่มองตามหลังเพื่อนสาวไปอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่ส่งเสียงดังขึ้นมาทันที
“ค่ะพี่ใหญ่?” เธอกรอกเสียงลงไปหลังจากที่รับสายแล้ว
“ทำอะไรอยู่ครับ..คิดถึงพี่รึเปล่า?” ชายหนุ่มกรอกเสียงนุ่มลงไปให้คู่หมั้นสาว ที่เขาเป็นคนไปรับเธอมาส่งที่ฝึกงานตอนเช้า ผ่านไปมี่กี่ชั่วโมงเขาก็ทนคิดถึงเธอไม่ไหวจนต้องโทรหาเธอ
“ทำงานค่ะ...เพิ่งเจอกันเองนะคะ” เธอตอบเสียงเบาเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน เพราะเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานนี่นา
“ทำไมละคะ...พี่ยังคิดถึงพลอยเลย...คิดถึงจนต้องโทรมาไงคะ...วันนี้ให้พี่ไปรับทานข้าวดีมั้ยคะ?” เขาพยายามหว่านล้อมคู่หมั้นสาว เพราะเขาอยากเจอหน้าเธอ
“พี่ใหญ่ก็...ไม่ต้องมาเลยค่ะ..พลอยยังไม่อยากเป็นเป้าสายตาใครๆ อยากอยู่อย่างสงบค่ะ...” เธอไม่อยากให้ใครมองเธอว่าเป็นเด็กเส้นเพราะเหมวันต์เป็นเพื่อนสนิทกับจิรกิตติ์เธอเป็นแฟนเขารับรองว่าเรื่องฝึกงานเธอฉลุยอยู่แล้ว แต่อีกคนที่ดูจะเดือดร้อนไม่แพ้เธอคงจะเป็นเขมวันต์ เธอมองออกว่าชายหนุ่มคนนั้นมองเพื่อนเธอแปลกๆ และให้ความสนใจเพื่อนเธออย่างมาก
“โธ่..ก็พี่คิดถึงพลอยนี่คะ...นะ” เขาพยายามอ้อนให้เธอใจอ่อน
“ไม่เอาค่ะ..พี่ใหญ่ไปกับพี่จิซิคะไปทานตามประสาหนุ่มๆ ก็ได้...” เธอแนะนำให้อีกฝ่ายอย่างไม่ยอมใจอ่อน เธออยากไปทานกับเพื่อนๆ ของเธอมากกว่า ไม่อยากได้ชื่อว่ามีแฟนแล้วลืมเพื่อน แค่นี้เธอก็โดนค่อนขอดอยู่แล้ว
“”โธ่..พี่คิดถึงพลอยนี่คะไม่ได้คิดถึงไอ้จิ...” เขาออดเสียงอ่อยเมื่อดูท่าแล้วเธอคงไม่ยอมใจอ่อนเลย
“นะคะพี่ใหญ่เห็นใจพลอยหน่อยซิคะ...พลอยเป็นเด็กฝึกงานนะคะอย่าให้โดนเพ่งเล็งเลยค่ะ...” เธอพยายามอ้อนเขาให้เข้าใจ
“ก็ได้ครับ...แต่ตอนเย็นต้องให้พี่ไปรับนะคะ” เขาต่อรองเมื่อไม่ให้เจอตอนกลางวัน ยังไงตอนเย็นเขาก็จะไปรับให้ได้
“ยังไงก็ห้ามไม่ได้นี่คะ...ตามใจพี่ใหญ่เถอะค่ะ...แต่ไม่ต้องลงมารับนะคะเดี๋ยวพลอยเดินไปหาเอง”
“ไม่เอาหรอกพี่ลงไปรับแหละดีแล้ว กันหนุ่มๆ พวกนั้นด้วย จะได้รู้ว่าพลอยน่ะไม่ว่างแล้ว...” เหมวันต์บอกอย่างเอาแต่ใจ
“เฮ้อ..ตามใจเถอะค่ะ” เธอได้แต่ถอนใจอย่างอ่อนใจเพราะอีกฝ่ายก็คงไม่ยอมตามใจเธอแน่
จิรกิตติ์เดินออกมาจากห้องของผู้จัดการฝ่ายไอทีของเขาหลังจากที่เขาหาเรื่องเดินลงมาที่แผนกเพื่อจะได้เห็นหน้าใครบางคน ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังนั่งคุยอะไรกับเพื่อนเธออยู่ตอนที่เขามาและเห็นว่าเธอมองเขาอย่างตกใจแค่ไหน เขาได้แต่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากอย่างมีความสุขแค่ได้เห็นอาการเล็กๆ น้อยๆ ของเธอที่แสดงออกมาให้เห็น แต่พอเขาคุยงานเสร็จเขาก็ไม่เห็นเธอเลยไม่รู้ว่าหญิงสาวไปไหนแล้ว
“เฮ้อ..เป็นเอามากนะเราเนี่ย” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจกับอาการคลั่งรักของตัวเอง หลายวันมานี้เขาต้องต่อสู้กับใจตัวเองอย่างหนัก แค่ได้ไปหาเธอที่งานเลี้ยงที่บ้านของเธอและได้อยู่ใกล้ชิดกันเขาก็รู้สึกกับเธอรุนแรงกว่าเดิมเสียอีก ตอนนี้เขาจะไม่ลังเลอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอจะต้องมีเขาเป็นคนรักอย่างแน่นอน ขืนเขาลังเลมากกว่านี้เขาอาจจะต้องมานั่งเสียใจเพราะตัวเองแน่ ยิ่งเธออยู่ในวัยสดใสแถมหน้าตาน่ารักอย่างนั้นด้วยแล้วคงมีหนุ่มๆ มาขายขนมจีบเธอเพียบอย่างไม่ต้องสงสัย เกิดเธอไปตกล่องปล่องชิ้นกับคนอื่นเขาคงแย่
“ว่าไงวะไอ้ใหญ่?” จิรกิตติ์รับสายเพื่อนรัก หลังจากที่อยู่โทรศัพท์เขาก็สั่น
“เปล่า...ว่าจะชวนแกไปกินมื้อเที่ยงน่ะ” เหมวันต์บอกอย่างเสียอารมณ์เพราะคู่หมั้นสาวไม่ยอมตามใจให้เขาไปหาตอนเที่ยง
“เหรอ...แล้วน้องพลอยละ?” เขาอดจะถามถึงแฟนสาวของเพื่อนไม่ได้ เพราะเขาเห็นว่าเพื่อนรักของเขากำลังติดแฟนสาวอย่างมาก เพิ่งจะเคยเห็นเพื่อนเขาเป็นอย่างนี้แหละ เกิดอาการคลั่งรัก
“หึ..เขาบอกว่าไม่อยากเป็นเป้าสายตาตั้งแต่วันแรกที่มาฝึกงานน่ะ อยากไปกับเพื่อนๆ แล้วก็พี่ๆ ในแผนกมากกว่า” เหมวันต์ได้แต่บอกเพื่อนอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก
“เหรอ...งั้นแกจะเข้ามารึเปล่าหรือว่าไปเจอที่ร้านเลยละ....” ตอนนี้เขาเองก็อยากจะเจอเพื่อนอยู่พอดีเลย
“ฉันเข้าไปหาแกดีกว่าอย่างน้อยก็ได้เจอหน้าเขาแป๊บเดียวก็พอแล้วละ...” เพียงแค่นี้เขาก็พอใจแล้ว อย่างน้อยๆ ได้เห็นหน้าเธอนิดเดียวก็ยังดี
“เออๆ ตามใจแกเถอะ..เบื่อเว้ย..ไอ้พวกคลั่งรักน่ะ” จิรกิตต์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับอาการคลั่งรักของอีกฝ่าย ท่าจะรักมากนะเนี่ย
“เออ..แค่นี้แหละ...เดี๋ยวฉันเข้าไปหา” บอกก่อนจะวางสายไป จิรกิตต์เองได้แต่ส่าหน้าอย่างอ่อนใจกับคนปลายสาย
เมื่อเขาเดินมาถึงที่บริเวณบันไดเขาก็เห็นหลังไวๆ ของคนที่เขาตั้งใจเดินลงมาหาตั้งแต่ต้น เขาเห็นเธอแอบหลบอยู่ตรงช่องบันได เหมือนว่าเธอมองหาอะไรอยู่ ชายหนุ่มเดินไปซ้อนอยู่ด้านหลังหญิงสาวก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ทำอะไรอยู่ครับสาม...มองหาใครอยู่เอ่ย?” เขาเอ่ยทักเธอเสียงเรียบเอามือไขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้ทำตามใจตัวเอง นั่นคือคว้าร่างบางเข้ามาก่อน
“อุ้ย!!! คุณจิ!!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจ และเมื่อหันกลับมาแล้วเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหลังตัวเองเป็นใครก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เธอก้าวถอยหลังทันที แต่เธอคงลืมไปว่าด้านหลังเป็นขั้นบันได แต่อีกคนกลับไวกว่าเมื่อเธอทำท่าจะตกลงไปเขาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้อย่างทันที
“ว้าย!!!”
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ส.ค. 2555, 12:20:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ส.ค. 2555, 12:20:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 2771
| << ตอนที่ 27 | ตอนที่ 29 >> |
คิมหันตุ์ 22 ส.ค. 2555, 12:28:18 น.
คุณสามแอบมองใครอยู่??
คุณสามแอบมองใครอยู่??
หมูอ้วน 22 ส.ค. 2555, 13:07:54 น.
หนูสามต้องหลยพี่จิอยู่แน่ ๆ เลย
หนูสามต้องหลยพี่จิอยู่แน่ ๆ เลย
sai 22 ส.ค. 2555, 16:43:43 น.
น่ารักอ่ะ ลุ้นสามกะพี่จิ ต่อๆๆๆ อิอิ
น่ารักอ่ะ ลุ้นสามกะพี่จิ ต่อๆๆๆ อิอิ
anOO 23 ส.ค. 2555, 16:21:17 น.
พี่ใหญ่คงไม่มีอะไรแล้ว มาคอยลุ้นคู่พี่สอง กับคู่ของยัยสามดีกว่า
พี่ใหญ่คงไม่มีอะไรแล้ว มาคอยลุ้นคู่พี่สอง กับคู่ของยัยสามดีกว่า