ในสวนศิลป์
พี่ต้นกล้า นาวาตรีจิรวัติ สุกปลั่งนั้น ไม่ใช่ปัญหาของกฤษณะอีกต่อไปแล้ว วันนี้เป็นวันวิวาห์ของเขากับพี่แพรวพรรณที่เพาะบ่มความรักดูใจกันตามที่แม่ของพี่แพรวพรรณต้องการมาถึงเกือบสองปี..
ปัญหาของกฤษณะก็คือพี่ต้นกล้วย เดชาพงษ์ ซึ่งจนบัดนี้ก็ดูไม่มีวี่แววว่าจะชอบพอกับผู้หญิงคนไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าด้วยญาณหยั่งรู้ของที่ได้จับมือและได้ทำนายพี่ชายของเธอไปแล้วนั้น เขาจะต้องได้เจอกับเนื้อคู่ของเขาและลงเอยด้วยการแต่งงานกันอย่างแน่นอน..แต่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน
เพราะคนเฉย ๆ อย่างพี่ต้นกล้วย เมขลาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ถึงคราวจะต้องจีบผู้หญิงจะทำอย่างไร..แต่เธอก็มั่นใจว่า พระพรหมท่านก็คงมีวิถีของท่าน..คงมีวิธีการที่ทำให้คนสองคนได้พบกันมีเรื่องทำด้วยกันและผูกพันจนกระทั่งรักกันในที่สุด..เหมือนคู่ของเธอกับกฤษณะ ที่เริ่มต้นจากการเดินชนกันที่สถานีรถไฟและสุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องจุดไต้ตำตอ..
ปัญหาของกฤษณะก็คือพี่ต้นกล้วย เดชาพงษ์ ซึ่งจนบัดนี้ก็ดูไม่มีวี่แววว่าจะชอบพอกับผู้หญิงคนไหน แต่เธอก็มั่นใจว่าด้วยญาณหยั่งรู้ของที่ได้จับมือและได้ทำนายพี่ชายของเธอไปแล้วนั้น เขาจะต้องได้เจอกับเนื้อคู่ของเขาและลงเอยด้วยการแต่งงานกันอย่างแน่นอน..แต่ว่าเธอไม่รู้ว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหน
เพราะคนเฉย ๆ อย่างพี่ต้นกล้วย เมขลาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่า ถึงคราวจะต้องจีบผู้หญิงจะทำอย่างไร..แต่เธอก็มั่นใจว่า พระพรหมท่านก็คงมีวิถีของท่าน..คงมีวิธีการที่ทำให้คนสองคนได้พบกันมีเรื่องทำด้วยกันและผูกพันจนกระทั่งรักกันในที่สุด..เหมือนคู่ของเธอกับกฤษณะ ที่เริ่มต้นจากการเดินชนกันที่สถานีรถไฟและสุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องจุดไต้ตำตอ..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 22.2 “สุต้องยินดีกับอาจารย์ด้วยใช่ไหมคะ”
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วอรุณีก็ต้องอารมณ์เสียยิ่งขึ้นเพราะลูกชายยังไม่ยอมกลับบ้าน แต่ว่ายังไม่ทันจะโทรตามตัว รถของเอกรินทร์ก็มาถึงที่ประตูรั้วอัลลอยด์ที่ใช้รีโมทเลื่อนเปิดได้เองพอดี..และเมื่อลูกชายเดินเข้ามาในบ้านด้วยหน้าตาเหมือนคนอดหลบอดนอน อรุณีที่คันปากยิบ ๆ อยากเอ่ยถึงหลานของของสามีเต็มแก่ก็ระบายอารมณ์ทันที
“ทำไมเพิ่งกลับมาได้ละพ่อ”
“เพิ่งตื่นครับ เมื่อคืนหนักไปหน่อย”
หนักที่ผู้เป็นแม่เข้าใจคือการดื่ม...แต่หนักที่เอกรินทร์บอกไปก็คือความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับนาที ซึ่งถ้าบอกไปตรง ๆ แม่ของเขาจะต้องเป็นลมแน่ ๆ
“กินมันเข้าไป เหล้ามันมีอะไรดี”
“...สนุกสนานครับตามวัย...แล้วคุณแม่เป็นอะไรหน้าตาบูดเชียว” เขาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่อยู่ห่างจากตัวที่มารดานั่งอยู่เพราะไม่อยากให้แม่มองเห็นรอยแดงบริเวณคอ...
“จินนะซิ...นึกอย่างไรก็ไม่รู้ บอกกับเพื่อน ๆ ของแม่ว่านายเดชาพงษ์เป็นแฟน วันนี้เขาไปกินกุ้งเผาด้วยกันน่ะ”
“เขาก็เหมาะสมกันดีนี่ครับ”
“เหมาะสมกันที่ไหน แม่จะโทรคุยกับอาเจ็กซักหน่อย ผู้ชายมีเทือกมีเถามีทรัพย์สมบัติพร้อมจะเข้ามาให้เลือกมีเกลื่อนเมืองนี้ แต่นี่ไปเลือกคนมีแต่ตัวมาเป็นแฟนได้อย่างไร รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น”
“ชีวิตเป็นของจินเขานะครับแม่”
“แม่หวังดีนะ แม่ถึงต้องพูด อย่างน้อย เราก็ตระกูลเดียวกัน ถ้าแม่นิ่งดูดายปล่อยแต่ให้จินทำตามอำเภอใจแล้วแม่อาจจะต้องมาเสียใจทีหลังก็ได้”
“แล้วแต่แม่แล้วกัน ผมขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับ ง่วงนอน” ว่าแล้วเอกรินทร์ก็ลุกขึ้นโดยทำเป็นไม่เห็นว่าสายตาของมารดานั้นมีคำถามเกี่ยวกับตัวเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน...
เพียงแค่ผู้เป็นพ่อว่า วันนี้อาอึ้มโทรมาหาจรินนาก็เข้าใจทันทีว่า อาอึ้มคงคุยกับพ่อเรื่องอะไร
“ป๊าไม่ซีเรียสเรื่องฐานะอาจารย์เขานะลูก...แต่ถ้าลูกจะเก็บถ้อยคำของอาอึ้มไปพิจารณาอีกทีป๊าก็ว่าดีเหมือนกัน...”
“ค่ะ ป๊า...เรื่องระหว่างจินกับอาจารย์เดชาพงษ์ยังไม่ได้สรุปวันนี้วันพรุ่งนี้หรอกค่ะ คงยังอีกนาน จินยังอยากอยู่เป็นโสดค่ะ ไหนจะงานก็ยังไม่ลงตัวด้วย”
ขอตัวขึ้นมาชั้นบนแล้วจรินนาก็โทรคุยกับเอกรินทร์...
“แม่พี่คงใส่ไฟไปไม่น้อย”
“อาอึ้มคงเป็นห่วง...แต่มันก็น่าคิดนะคะพี่เอก ถ้าเขาอาร์ตซะจนไม่สนว่าจินจะเหนื่อยยากแค่ไหน มันก็ยากที่จะไปด้วยกัน”
“งานจินมันก็ไม่ใช่งานแบกหามอะไรนี่ ก็แค่นั่งแท่นบริหาร อย่าคิดให้เยอะนักเลย เพราะเวลานั้นยังมาไม่ถึง ดีไม่ดี การที่เขาอาร์ต ๆ ทำงานอิสระซะเป็นส่วนใหญ่ เขาอาจจะมีเวลาให้ลูกให้ครอบครัวมากกว่าคนที่ทำงานเยอะแยะมากมายอย่างป๊าพี่ป๊าจินก็ได้นะ แต่ก็อีกนั่นแหละ คบกันไปสักพัก แล้วให้ความรู้สึกตัวเองตัดสินว่าอยากจะอยู่กับเขาไปทุกวันหรือเปล่า ก็น่าจะดีกว่ามาคิดว่าเขาจะมาเกาะเรากินหรือเปล่านะ...”
คุยเรื่องของตัวเองไปพักใหญ่แล้วจรินนาก็วกไปหาเรื่องของคู่สนทนา...
“พี่กับพี่หนึ่งนะเหรอ...ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักดีกว่า แต่ตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าเวลาที่พี่อยู่กับเขาพี่มีความสุขมาก แต่เค้ากับพี่ก็ระลึกกันอยู่แล้วว่า เรื่องของเรา ก็คงได้เท่าแค่นี้ คิดถึงกัน ห่วงใยกัน แบ่งปันสุขทุกข์ของกันและกันไปวันต่อวัน เป็นเพื่อนใจกัน...รักของเกย์กับเกย์ก็เหมือนรักของคนมีกรรมกับคนมีกรรมน่ะ”
“แล้วถ้าอึ้มจะบังคับให้พี่แต่งงาน”
“พ.ศ.นี้แล้วจิน ไม่มีใครมาบังคับใจกันได้อีกแล้ว แล้วอีกอย่าง พี่ว่าแม่พี่รู้นะว่าพี่ชอบอะไร เพียงแต่แม่แสร้งที่จะไม่รู้ซะมากกว่า...”
สุนันทาต้องแปลกใจเมื่อเห็นเดชาพงษ์เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม..หญิงสาวยิ้มตอบ ดวงตาสื่อความยินดีแกมประหลาดใจที่เขามาที่นี่ และพอมองต่ำลงไปก็เห็นว่าในมือของเขามีถุงผักปลอดสารผิดที่เขาปลูกไว้กินเองถุงใหญ่
“ตัดผักมาให้น่ะ”
“ขอบคุณค่ะ มาแต่เช้าเลย แล้วอาจารย์ทานข้าวเช้ามาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้ว”
เดชาพงษ์ส่งถุงผักให้สุนันทา นางสำเนียงเดินออกมาจากในครัว เขายกมือไหว้ตามความเคยชิน นางสำเนียงชวนเขากินข้าวด้วยกันอีกรอบ แต่เดชาพงษ์ปฏิเสธ...นางสำเนียงขอตัวกลับเข้าไปในครัวเพราะกำลังทำกับข้าว
“งานของอาจารย์ใกล้เสร็จหรือยัง”
“เหลืออีกนิด น่าจะก่อนโรงแรมเปิด....” งานในส่วนของคนอื่น ๆ นั้น เหลือเพียงของขจรเกียรติกับ สราวุฒิซึ่งขึ้นไปทำบนชั้นสองอีกชั้นและมีมุมทำงานที่เล็กกว่าชั้นล่าง
“นั่งก่อนไหม กาแฟไหม” สุนันทาชวน แต่ว่าสายตาของเดชาพงษ์อยู่กับดอกไม้สดในตู้เย็น...สุนันทามองตามไปแล้วก็เงยหน้ามองใบหน้าที่หญิงสาวฝันถึงอยู่ทุกคืนวัน...
“จัดดอกไม้ให้หน่อยซิ” เขาเปรยเบา ๆ
“งานอะไรค่ะ เนื่องในโอกาสอะไร” กระเช้าวันเกิด แจกันเยี่ยมไข้ ช่อดอกไม้แสดงความขอบคุณให้แก่แขกรับเชิญ หรือไม่พวงหรีด
“เอ่อ...จะเรียกว่าอะไรดี”...เดชาพงษ์ทำอิดออด..สีหน้าของสุนันทาจึงมีคำถามเกิดขึ้น เดชาพงษ์กลืนน้ำลายคงคออย่างตัดสินใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าสุนันทาแล้วบอกไปว่า
“คือเราจะเริ่มต้นคบกัน แล้วทีนี้ดอกไม้ช่อนี้ คือผมอยากส่งไปเซอร์ไพร์สเขาอยากให้เขารู้สึกสดชื่นนะครับ...” พอเขาพูดจบสุนันทาก็เงยหน้าขึ้นพยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่ว่าหญิงสาวก็ทำไม่ได้..
หญิงสาวหันหลังแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างพยายามข่มอารมณ์สูญเสีย...เดชาพงษ์ยืนนิ่งปล่อยให้สุนันทาร้องได้อยู่พักใหญ่...กระทั่งสุนันทาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“สุต้องยินดีกับอาจารย์ด้วยใช่ไหมคะ”
“ทางที่ผมเลือก ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะลงเอยอย่างไร แต่ผมอยากบอกให้คุณจินรู้ว่าผมรักเขา...สุคงเข้าใจนะ...”
“ค่ะ...งั้นสุจะจัดเป็นช่อกุหลาบให้แล้วกัน...อาจารย์จะรอหรือจะให้ทางร้านไปส่งให้ค่ะ”
“ขอเลือกเป็นทางร้านไปส่งแล้วกัน...”
“งั้นเขียนการ์ดด้วยค่ะ”
เดชาพงษ์ชำระเงินและออกจากร้านไป อึดใจใหญ่ ๆ ขจรเกียรติก็ขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาเพราะนางสำเนียงนัดไว้ว่าจะทำแกงเลียงเผื่อ และพอเห็นดวงตาเปียกชื้นของสุนันทาเขาต้องเอ่ยปากถาม...
“เป็นอะไรหรือสุ ตาบวมเชียว”
“อยากร้อง..ก็เลยร้อง” สุนันทาตอบไปอย่างตัดรำคาญ ขจรเกียรติหน้าเจื่อนลงแต่เมื่อใจของเขาในตอนนี้มันมีสุนันทาเป็นที่หมายไปเสียแล้ว ทุกข์ของหญิงสาว เขาจำเป็นต้องแบ่งปัน
“เรื่องอะไร บอกพี่ได้ไหม”
“บอกไปพี่จะช่วยอะไรได้”
“นั่นซินะ...พี่ก็แค่..” ว่าแล้วขจรเกียรติก็ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในครัว และเมื่อรับรู้เรื่องของสุนันทาจากปากของนางสำเนียง เมื่อขาเดินออกจากร้าน เขาก็พูดกับสุนันทาว่า
“ให้พี่เอาดอกไม้ไปส่งคุณจินให้ไหม....”
“สุว่าจะไปเอง”
“ก็ดี...มีอะไรให้ช่วยก็โทรบอก พี่ไปทำงานก่อนแล้วกัน...” และเมื่อขจรเกียรติขยับเท้า สุนันทาก็ร้องเรียกเขาไว้
“ช่วยไปกับสุหน่อยได้ไหม เอารถพี่ไป”
“มอเตอร์ไซค์นะ”
“สุว่าซ้อนมอเตอร์ไซด์แล้วถือดอกไม้ช่อใหญ่ ๆ นี่มันน่าจะเท่ห์เหมือนกัน....ขอเวลาสุเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ...” ว่าแล้วสุนันทาก็ลุกจากโต๊ะบัญชีวิ่งขึ้นชั้นบนไป โดยขจรเกียรติต้องถอนหายใจเบา ๆ และก็ยิ้ม บาง ๆ ให้กับความหวังของตน....
“ทำไมเพิ่งกลับมาได้ละพ่อ”
“เพิ่งตื่นครับ เมื่อคืนหนักไปหน่อย”
หนักที่ผู้เป็นแม่เข้าใจคือการดื่ม...แต่หนักที่เอกรินทร์บอกไปก็คือความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งกับนาที ซึ่งถ้าบอกไปตรง ๆ แม่ของเขาจะต้องเป็นลมแน่ ๆ
“กินมันเข้าไป เหล้ามันมีอะไรดี”
“...สนุกสนานครับตามวัย...แล้วคุณแม่เป็นอะไรหน้าตาบูดเชียว” เขาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาที่อยู่ห่างจากตัวที่มารดานั่งอยู่เพราะไม่อยากให้แม่มองเห็นรอยแดงบริเวณคอ...
“จินนะซิ...นึกอย่างไรก็ไม่รู้ บอกกับเพื่อน ๆ ของแม่ว่านายเดชาพงษ์เป็นแฟน วันนี้เขาไปกินกุ้งเผาด้วยกันน่ะ”
“เขาก็เหมาะสมกันดีนี่ครับ”
“เหมาะสมกันที่ไหน แม่จะโทรคุยกับอาเจ็กซักหน่อย ผู้ชายมีเทือกมีเถามีทรัพย์สมบัติพร้อมจะเข้ามาให้เลือกมีเกลื่อนเมืองนี้ แต่นี่ไปเลือกคนมีแต่ตัวมาเป็นแฟนได้อย่างไร รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น”
“ชีวิตเป็นของจินเขานะครับแม่”
“แม่หวังดีนะ แม่ถึงต้องพูด อย่างน้อย เราก็ตระกูลเดียวกัน ถ้าแม่นิ่งดูดายปล่อยแต่ให้จินทำตามอำเภอใจแล้วแม่อาจจะต้องมาเสียใจทีหลังก็ได้”
“แล้วแต่แม่แล้วกัน ผมขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะครับ ง่วงนอน” ว่าแล้วเอกรินทร์ก็ลุกขึ้นโดยทำเป็นไม่เห็นว่าสายตาของมารดานั้นมีคำถามเกี่ยวกับตัวเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน...
เพียงแค่ผู้เป็นพ่อว่า วันนี้อาอึ้มโทรมาหาจรินนาก็เข้าใจทันทีว่า อาอึ้มคงคุยกับพ่อเรื่องอะไร
“ป๊าไม่ซีเรียสเรื่องฐานะอาจารย์เขานะลูก...แต่ถ้าลูกจะเก็บถ้อยคำของอาอึ้มไปพิจารณาอีกทีป๊าก็ว่าดีเหมือนกัน...”
“ค่ะ ป๊า...เรื่องระหว่างจินกับอาจารย์เดชาพงษ์ยังไม่ได้สรุปวันนี้วันพรุ่งนี้หรอกค่ะ คงยังอีกนาน จินยังอยากอยู่เป็นโสดค่ะ ไหนจะงานก็ยังไม่ลงตัวด้วย”
ขอตัวขึ้นมาชั้นบนแล้วจรินนาก็โทรคุยกับเอกรินทร์...
“แม่พี่คงใส่ไฟไปไม่น้อย”
“อาอึ้มคงเป็นห่วง...แต่มันก็น่าคิดนะคะพี่เอก ถ้าเขาอาร์ตซะจนไม่สนว่าจินจะเหนื่อยยากแค่ไหน มันก็ยากที่จะไปด้วยกัน”
“งานจินมันก็ไม่ใช่งานแบกหามอะไรนี่ ก็แค่นั่งแท่นบริหาร อย่าคิดให้เยอะนักเลย เพราะเวลานั้นยังมาไม่ถึง ดีไม่ดี การที่เขาอาร์ต ๆ ทำงานอิสระซะเป็นส่วนใหญ่ เขาอาจจะมีเวลาให้ลูกให้ครอบครัวมากกว่าคนที่ทำงานเยอะแยะมากมายอย่างป๊าพี่ป๊าจินก็ได้นะ แต่ก็อีกนั่นแหละ คบกันไปสักพัก แล้วให้ความรู้สึกตัวเองตัดสินว่าอยากจะอยู่กับเขาไปทุกวันหรือเปล่า ก็น่าจะดีกว่ามาคิดว่าเขาจะมาเกาะเรากินหรือเปล่านะ...”
คุยเรื่องของตัวเองไปพักใหญ่แล้วจรินนาก็วกไปหาเรื่องของคู่สนทนา...
“พี่กับพี่หนึ่งนะเหรอ...ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักดีกว่า แต่ตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าเวลาที่พี่อยู่กับเขาพี่มีความสุขมาก แต่เค้ากับพี่ก็ระลึกกันอยู่แล้วว่า เรื่องของเรา ก็คงได้เท่าแค่นี้ คิดถึงกัน ห่วงใยกัน แบ่งปันสุขทุกข์ของกันและกันไปวันต่อวัน เป็นเพื่อนใจกัน...รักของเกย์กับเกย์ก็เหมือนรักของคนมีกรรมกับคนมีกรรมน่ะ”
“แล้วถ้าอึ้มจะบังคับให้พี่แต่งงาน”
“พ.ศ.นี้แล้วจิน ไม่มีใครมาบังคับใจกันได้อีกแล้ว แล้วอีกอย่าง พี่ว่าแม่พี่รู้นะว่าพี่ชอบอะไร เพียงแต่แม่แสร้งที่จะไม่รู้ซะมากกว่า...”
สุนันทาต้องแปลกใจเมื่อเห็นเดชาพงษ์เดินเข้ามาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม..หญิงสาวยิ้มตอบ ดวงตาสื่อความยินดีแกมประหลาดใจที่เขามาที่นี่ และพอมองต่ำลงไปก็เห็นว่าในมือของเขามีถุงผักปลอดสารผิดที่เขาปลูกไว้กินเองถุงใหญ่
“ตัดผักมาให้น่ะ”
“ขอบคุณค่ะ มาแต่เช้าเลย แล้วอาจารย์ทานข้าวเช้ามาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้ว”
เดชาพงษ์ส่งถุงผักให้สุนันทา นางสำเนียงเดินออกมาจากในครัว เขายกมือไหว้ตามความเคยชิน นางสำเนียงชวนเขากินข้าวด้วยกันอีกรอบ แต่เดชาพงษ์ปฏิเสธ...นางสำเนียงขอตัวกลับเข้าไปในครัวเพราะกำลังทำกับข้าว
“งานของอาจารย์ใกล้เสร็จหรือยัง”
“เหลืออีกนิด น่าจะก่อนโรงแรมเปิด....” งานในส่วนของคนอื่น ๆ นั้น เหลือเพียงของขจรเกียรติกับ สราวุฒิซึ่งขึ้นไปทำบนชั้นสองอีกชั้นและมีมุมทำงานที่เล็กกว่าชั้นล่าง
“นั่งก่อนไหม กาแฟไหม” สุนันทาชวน แต่ว่าสายตาของเดชาพงษ์อยู่กับดอกไม้สดในตู้เย็น...สุนันทามองตามไปแล้วก็เงยหน้ามองใบหน้าที่หญิงสาวฝันถึงอยู่ทุกคืนวัน...
“จัดดอกไม้ให้หน่อยซิ” เขาเปรยเบา ๆ
“งานอะไรค่ะ เนื่องในโอกาสอะไร” กระเช้าวันเกิด แจกันเยี่ยมไข้ ช่อดอกไม้แสดงความขอบคุณให้แก่แขกรับเชิญ หรือไม่พวงหรีด
“เอ่อ...จะเรียกว่าอะไรดี”...เดชาพงษ์ทำอิดออด..สีหน้าของสุนันทาจึงมีคำถามเกิดขึ้น เดชาพงษ์กลืนน้ำลายคงคออย่างตัดสินใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าสุนันทาแล้วบอกไปว่า
“คือเราจะเริ่มต้นคบกัน แล้วทีนี้ดอกไม้ช่อนี้ คือผมอยากส่งไปเซอร์ไพร์สเขาอยากให้เขารู้สึกสดชื่นนะครับ...” พอเขาพูดจบสุนันทาก็เงยหน้าขึ้นพยายามฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่ว่าหญิงสาวก็ทำไม่ได้..
หญิงสาวหันหลังแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างพยายามข่มอารมณ์สูญเสีย...เดชาพงษ์ยืนนิ่งปล่อยให้สุนันทาร้องได้อยู่พักใหญ่...กระทั่งสุนันทาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“สุต้องยินดีกับอาจารย์ด้วยใช่ไหมคะ”
“ทางที่ผมเลือก ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะลงเอยอย่างไร แต่ผมอยากบอกให้คุณจินรู้ว่าผมรักเขา...สุคงเข้าใจนะ...”
“ค่ะ...งั้นสุจะจัดเป็นช่อกุหลาบให้แล้วกัน...อาจารย์จะรอหรือจะให้ทางร้านไปส่งให้ค่ะ”
“ขอเลือกเป็นทางร้านไปส่งแล้วกัน...”
“งั้นเขียนการ์ดด้วยค่ะ”
เดชาพงษ์ชำระเงินและออกจากร้านไป อึดใจใหญ่ ๆ ขจรเกียรติก็ขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามาเพราะนางสำเนียงนัดไว้ว่าจะทำแกงเลียงเผื่อ และพอเห็นดวงตาเปียกชื้นของสุนันทาเขาต้องเอ่ยปากถาม...
“เป็นอะไรหรือสุ ตาบวมเชียว”
“อยากร้อง..ก็เลยร้อง” สุนันทาตอบไปอย่างตัดรำคาญ ขจรเกียรติหน้าเจื่อนลงแต่เมื่อใจของเขาในตอนนี้มันมีสุนันทาเป็นที่หมายไปเสียแล้ว ทุกข์ของหญิงสาว เขาจำเป็นต้องแบ่งปัน
“เรื่องอะไร บอกพี่ได้ไหม”
“บอกไปพี่จะช่วยอะไรได้”
“นั่นซินะ...พี่ก็แค่..” ว่าแล้วขจรเกียรติก็ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในครัว และเมื่อรับรู้เรื่องของสุนันทาจากปากของนางสำเนียง เมื่อขาเดินออกจากร้าน เขาก็พูดกับสุนันทาว่า
“ให้พี่เอาดอกไม้ไปส่งคุณจินให้ไหม....”
“สุว่าจะไปเอง”
“ก็ดี...มีอะไรให้ช่วยก็โทรบอก พี่ไปทำงานก่อนแล้วกัน...” และเมื่อขจรเกียรติขยับเท้า สุนันทาก็ร้องเรียกเขาไว้
“ช่วยไปกับสุหน่อยได้ไหม เอารถพี่ไป”
“มอเตอร์ไซค์นะ”
“สุว่าซ้อนมอเตอร์ไซด์แล้วถือดอกไม้ช่อใหญ่ ๆ นี่มันน่าจะเท่ห์เหมือนกัน....ขอเวลาสุเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บ...” ว่าแล้วสุนันทาก็ลุกจากโต๊ะบัญชีวิ่งขึ้นชั้นบนไป โดยขจรเกียรติต้องถอนหายใจเบา ๆ และก็ยิ้ม บาง ๆ ให้กับความหวังของตน....
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ส.ค. 2555, 15:03:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ส.ค. 2555, 15:03:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 2231
| << 22.1 ...“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีวันนี้จินมากับแฟน ขอตัวก่อนนะคะ...” | 23.1 "พี่จะไม่ทำให้อาจารย์ของนางกับสุอกหักหรอก กลัวโดนรุมตบ...” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 21 ส.ค. 2555, 15:03:46 น.
เอ๊ะ ทำไมเหมือนกับว่าเรื่องมันจะจบแล้วหว่า..อว๊ากกกกกกกกกก //// ขอบคุณจากทุก ๆกำลังใจนะครับ....จุ๊บ ๆ
เอ๊ะ ทำไมเหมือนกับว่าเรื่องมันจะจบแล้วหว่า..อว๊ากกกกกกกกกก //// ขอบคุณจากทุก ๆกำลังใจนะครับ....จุ๊บ ๆ
imsoul 21 ส.ค. 2555, 16:00:23 น.
นั่นสิคะ แต่อาอิ้มนี่นะ ไม่ไหวๆๆๆ
นั่นสิคะ แต่อาอิ้มนี่นะ ไม่ไหวๆๆๆ
จุฬามณีเฟื่องนคร 21 ส.ค. 2555, 16:03:48 น.
ได้โควต้ามาสองร้อยหน้าคัรบ เหลืออีก 22 หน้า เท่านั้น แล้วก็อาจจะเกิน ๆ ได้อีกนิด ๆ หน่อย ๆ...บทถัดไปก็ลุยเรื่องของ อนงค์นางแล้ว แล้วก็ พาสสุดท้ายของคุณหนูจรินนา...ซึ่งทุกคนคงเดาไ่ม่ได้หรอกว่า เรื่องมันจะลงเอยกันได้อย่างไร เพราะผมก็ยัง คิดไม่ออก.........หงะ
ได้โควต้ามาสองร้อยหน้าคัรบ เหลืออีก 22 หน้า เท่านั้น แล้วก็อาจจะเกิน ๆ ได้อีกนิด ๆ หน่อย ๆ...บทถัดไปก็ลุยเรื่องของ อนงค์นางแล้ว แล้วก็ พาสสุดท้ายของคุณหนูจรินนา...ซึ่งทุกคนคงเดาไ่ม่ได้หรอกว่า เรื่องมันจะลงเอยกันได้อย่างไร เพราะผมก็ยัง คิดไม่ออก.........หงะ
nunoi 21 ส.ค. 2555, 17:44:28 น.
อ่านเพลินเลย จะจบแล้วเหรอเนี๊ยะ
อ่านเพลินเลย จะจบแล้วเหรอเนี๊ยะ
anOO 21 ส.ค. 2555, 17:51:11 น.
สุคงเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ สู้ต่อไปคงไม่ไหวนะ
สุคงเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ สู้ต่อไปคงไม่ไหวนะ
nateetip 21 ส.ค. 2555, 19:51:48 น.
รออ่านค่ะ...^.^
รออ่านค่ะ...^.^
konhin 21 ส.ค. 2555, 20:10:40 น.
คนแก่เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ
คนแก่เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ
goldensun 21 ส.ค. 2555, 20:34:17 น.
ร่วมลุ้นไปพร้มกับไรเตอร์ค่ะ
ความหวังดีของผู้ใหญ่ กับความสุขของชีวิตที่เหลือ
ร่วมลุ้นไปพร้มกับไรเตอร์ค่ะ
ความหวังดีของผู้ใหญ่ กับความสุขของชีวิตที่เหลือ
nutcha 21 ส.ค. 2555, 21:57:39 น.
พี่ต้นกล้วยรุกแล้ว
พี่ต้นกล้วยรุกแล้ว
invisible 21 ส.ค. 2555, 22:16:48 น.
ป๊าสงสัยโดนอาอึ้มยุเยอะนะเนี่ย
ป๊าสงสัยโดนอาอึ้มยุเยอะนะเนี่ย
Zephyr 23 ส.ค. 2555, 00:01:11 น.
อ่าว แง่ว คุณเฟื่องคิดไม่ออกแล้วจินกะพี่กล้วยจะทำไงละค้า 555 ปล่อยให้ค้างเติ่งจีบกั๊กๆกันต่อไป ดีไหมนะ
อ่าว แง่ว คุณเฟื่องคิดไม่ออกแล้วจินกะพี่กล้วยจะทำไงละค้า 555 ปล่อยให้ค้างเติ่งจีบกั๊กๆกันต่อไป ดีไหมนะ
Orathai 23 ส.ค. 2555, 10:44:08 น.
อาจารย์เปิดใจเต็มที่เลยนะ
อาจารย์เปิดใจเต็มที่เลยนะ