เสน่หาในเพลิงแค้น
ความรักของ 'ธนาดล' ผลิบานท่ามกลางความแค้นที่รอวันสะสาง 'ธนาดล' จะทำเช่นไรหากต้องเลือกระหว่างความรักกับความแค้นที่มีตัวแปรชื่อ 'รัตติกาล' เจ้าของหัวใจที่หักห้ามรักร้อนจากเขาคนนั้น เมื่อปฏิเสธความรักอันหอมหวาน หากผลักไสแล้วใจกลับร้าวราน หัวใจดวงนี้ฤาไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
Tags: สโนไวท์
ตอน: บทที่ 8
บทที่ 8
เสียงเคาะประตูในยามวิกาลทำให้สักรินทร์ละทึ่งพรวดลุกขึ้นมองนาฬิกาดิจิตอลปลายเตียง เลขห้า เลขหนึ่ง และเลขสามทำให้ชายหนุ่มตื่นเต็มตา มือหนาล้วงไปใต้หมอน หยิบปืนพกขนาดพอดีมือสีดำมะเมื่อมไว้ในมือ แล้วกระโดดผลุงข้ามร่างของภานุมาศที่นอนห่อตัวเป็นแหนมอยู่ข้างเตียง เขาเกือบเหยีบกับโน้ตบุ๊คที่หญิงสาวเสียบชาร์ตแบตทิ้งไว้ สักรินทร์ชักขึ้นไกอย่างชำนาญแล้วมองผ่านตาแมว เมื่อเห็นว่าเป็นเมศร์ก็ลดปืนลงก่อนเปิดประตู
ห้องนอนของสักรินทร์คล้ายห้องลับที่ประตูซ่อนอยู่หลังชั้นวางหนังสือในห้องทำงาน มีเพียงลูกน้องคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่จะทราบได้ ดังนั้นการรบกวนในยามรุ่งสางเช่นนี้ต้องมีเหตุด่วน เหตุร้ายเกิดขึ้นแน่นอน
ประตูที่แง้มเล้กน้อยทำให้เมศร์แปลกใจที่เห็นภานุมาศในห้องส่วนตัวของสักรินทร์ หญิงสาวอาจเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในอาณาจักรของสักรินทร์ ที่ผ่านมาเขายังไม่เคยเห็นว่าเจ้านายจะพาใครเข้าไปในส่วนของห้องนอน หญิงสาวมากหน้าหลายตาที่สักรินทร์ถูกใจมักถูกสักรินทร์ทำความรู้จักอย่างใกล้ชิดบนโซฟาในห้องทำงานเท่านั้น
“มีอะไร” เสียงกระด้างห้วนบ่งบอกว่าไม่พอใจที่ถูกเรียกในเวลานี้
“เกิดเรื่องแล้วครับนาย” เมศร์เล่าเรื่องอุบัติเหตุคร่าวๆ ของเมรยา พร้อมทั้งวางหนังสือพิมพ์ทุกฉบับของเช้านี้ไว้บนโต๊ะ อันเป็นกิจวัตรประจำวันของสักรินทร์ที่ทุกเช้าต้องเสพข่าวสารก่อนการทำงาน
“เมื่อไหร่”
“ราวห้าทุ่มย่านชานเมืองหลังจากไปเยี่ยมคุณภราดาครับนาย”
“เยี่ยม” สักรินทร์ดีดนิ้วเปาะ คิ้วหนาขมวดอย่างใช้ความคิด ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ “ฉันให้แกตรวจสอบเทปวงจรปิดตอนที่เมรยาไปเยี่ยมคุณภราดา แล้วก็โทรศัพท์ของเธอว่าช่วงนี้ติดต่อใครบ้าง”
สักรินทร์เพิ่งเห็นประโยชน์กับความคิดแผลงๆ ของธนาดลที่ต้องการจับตาบวรทุกฝีก้าวถึงขั้นลงทุนติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในห้องพักของภราดา และที่บ้าน
“ผมจะรีบจัดการให้ แล้วศพเธอล่ะครับ” เมศร์ทราบว่าหญิงสาวไม่มีญาติที่ไหน
“แกแค่ไปสังเกตการณ์ เดี๋ยวทางนู้นคงจัดการเอง” สักรินทร์หมายถึงครอบครัวอมรวัฒนกุลเพราะทราบว่าหญิงสาวตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน “แล้วอย่าให้ใครย้ายของที่บ้านเธอด้วย นายลองไปดูเผื่อจะเจอเบาะแสอะไร”
“พิสวาสฆาตกรรมหรือครับ”
“เมรยาเธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แล้วนายก็บอกเองนะทรัพย์สินที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุนั้นไม่ได้หายไป นั่นแสดงว่าคนร้ายมีแรงจูงใจอย่างอื่น” สักรินทร์ไม่คิดว่าคนเจ้าระเบียบอย่างเมรยาจะขับรถโดยประมาท ชายหนุ่มคิดว่าหญิงสาวอาจจะเสียชีวิตเพราะใบสั่งจากใครสักคน
“ครับ แล้วให้ผมไปรับคุณดลที่เชียงใหม่เลยหรือเปล่า”
“ยังหรอกเมศร์ อีกสองวันค่อยไปรับ รอให้ได้ตัวการก่อน ฉันกลัวว่าจะเป็นเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจ เพราะบริษัทเจ้าดลเพิ่งประมูลงานของรัฐบาลได้อีกสองโครงการใหญ่” คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังอำนาจมืดวิเคราะห์อย่างคนมีประสบการณ์ ใจจริงแล้วเขาเป็นห่วงธนาดลมากกว่า เกรงว่าธนาดลจะเป็นเหยื่อสังเวยความโลภรายต่อไป
“ขัดแย้งทางธุรกิจ” เมศร์พึมพำ เห็นด้วยกับเจ้านาย
“อ้อ แล้วอย่าลืมตรวจสอบทีท่าของฝั่งนู้นด้วยว่ามีอะไรน่าสงสัยหรือเปล่า” สักรินทร์หมายถึงบริษัทคู่แข่งของธนาดลที่พร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะเพื่อนรักของเขา
“ครับ ผมจะไม่ให้คลาดสายตาเลย”
แม้ว่าเมศร์จะรับปากสักรินทร์ก็ยังกังวลใจอยู่ ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักแล้วหยิบซองเอกสารสีนำ้ตาลโยนให้เมศร์ “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
เมศร์ทราบได้ทันทีว่าข้างในเอกสารดังกล่าวบรรจุข้อมูลของคู่แข่งทางธุรกิจของธนาดลไว้อย่างครบถ้วน
ชั่วโมงบินทางธุรกิจของธนาดลยังน้อย หากเทียบกับสักรินทร์ อาจเพราะสักรินทร์อยู่ในที่มืดจึงเห็นการหำ้หั่นทางธุรกิจจากหลายฝ่ายในหลายแง่มุมด้วยกัน หากธุรกิจของธนาดลเป็นสีขาว งานของสักรินทร์คงเป็นสีเทา อยู่ตรงกลางระหว่างสีดำและขาว ไม่สกปรกและไม่สะอาด อยู่ตรงกลางระหว่างความดีสุดขั้วกับความชั่วสุดขีด
“ผมจะจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุดครับ”
“มีอะไรไม่ชอบมาพากลแจ้งให้ฉันทราบทันที” เมื่อหมดธุระ สักรินทร์ก็โบกมือไล่เมศร์ให้ไปทำงาน แล้วอ่านหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวใหญ่เกี่ยวกับที่มีข่าวของการเสียชีวิตของเลขานุการสาวของทรัสต์ คอเปอเรชั่น!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
มือเรียวของรัตติกาลควานหาหมอนข้างด้วยความเคยชิน หญิงสาวคว้าหมอนข้างมีชีวิตมากอด เสียงกรนเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกตัว รัตติกาลเพ่งมองธนาดลในความมืดแต่ก็ต้องปิดปากไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องที่เห็นสภาพหมิ่นเหม่ของตนกับธนาดล หญิงสาวเลื่อนมือมาจับหน้าอกตนเองตามสัญชาติญาณแล้วรู้สึกถึงความนุ่มลื่นจากเสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่ตนสวมอยู่ รัตติกาลทราบได้ทันทีว่าเธอโนบรานอนกอดธนาดลทั้งคืน
“เลวแล้วไง” รัตติกาลเลิกผ้าห่มดูว่าเสื้อผ้าของธนาดลยังอยู่ดีหรือเปล่า
“อืม...ดีจังเลย” ธนาดลละเมอเสียงกระเส่าทำให้รัตติกาลแปลกใจ หากจิตใจหญิงสาวสนใจเรื่องอื่นมากกว่าจึงไม่ได้ใส่ใจนัก
“ก็ยังดีที่ไม่นอนโชว์ปิกาจู้” หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ธนาดลเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ล่วงเกินเธอ
แม้รัตติกาลจะไม่มีประสบการณ์บนเตียงมาก่อน เธอก็พอทราบว่าครั้งแรกของผู้หญิงนั้นจะทำให้รู้สึกอย่างไร อาจกล่าวได้ว่าหญิงสาวทฤษฎีปึ้กปฏิบัติแป้ก
รัตติกาลถือโอกาสสำรวจร่างหนาที่นอนเปลือยอก เสียงกรนสมำ่เสมอทำให้เธอทราบว่าธนาดลเป็นคนหลับลึกดังนั้นหญิงสาวจึงไม่หยุดลวนลามธนาดลทางสายตา นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามใบหน้าของธนาดลอย่างเผลอไผล คิ้วคมเข้มของชายหนุ่มไม่ได้ขมวดดังเช่นทุกครั้งเผยให้เห็นใบหน้าอ่อนกว่าวัย รัตติกาลจิ้มนิ้วกับริมฝีปากของชายหนุ่ม หญิงสาวนึกเกลียดวาจาเจ็บแสบที่เขามักใช้ปรักปรำเธอ
“โอกาสเป็นของเธอแล้วรัตติกาล” ความคิดหนึ่งโผล่เข้ามาในหัวของหญิงสาว เป็นโอกาสอันดีที่เธอจะพิสูจน์ให้ธนาดลเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคนไม่ดีอย่างที่เขากล่าวหา และเธอจะได้จบเมโลดราม่านี้เสียที
“ขอโทษนะคุณดล”
รัตติกาลกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนขาดวิ่น และกระดุมที่ธนาดลติดให้ตอนรุ่งสางกลิ้งตกไปข้างเตียง จากนั้นเธอก็ใช้เข็มกลัดที่ใช้กลัดกางเกง ไม่ให้หลุดจิ้มที่เนื้ออ่อนของปลายนิ้ว หญิงสาวซี้ดปาก กลั้นนำ้ตาไม่ให้ไหลก่อนป้ายหยดเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดในบริเวณที่มันควรมี จนมาถึงกระบวนการสุดท้าย รัตติกาลมุดมือไปดึงบ็อกเซอร์ของเขาก่อนโยนไปที่มุมห้อง
“ใส่มากี่วันก็ไม่รู้” รัตติกาลงึมงำแล้วสบัดผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอและเขา จัดทรงผมให้เซ็กซี่อย่างคนผ่านสมรภูมิรบมาทั้งคืน หญิงสาวสูดลมหายใจลึก เรียกสติให้ตนเอง
“หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...หก...แปด...สิบ...กรี๊ดดดดดดดด ด ด” เสียงกรีดร้องของรัตติกาลทำให้ธนาดลสะดุ้งโหยง
คนที่เพิ่งได้นอนตอนตีสามตื่นเต็มตาเมื่อรัตติกาลไม่กรีดร้องเปล่า ร้องไห้ฟูมฟายอย่างคนประสาทเสีย หญิงสาวดึงผ้าห่มชิดหน้าอกมั่นราวกับว่ากลัวเขาจะกระชากมันออกไป หากรัตติกาลจะดึงไปหมด ธนาดลก็รู้สึกถึงการเสียดสีของผ้าห่มกับจุดที่ไวที่สุดของร่างกาย
“ฉิบหายแล้ว” ธนาดลตะปบผ้าห่มที่กำลังจะหลุดพ้นตัว
“ฮึกๆๆ ไอ้...ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส” รัตติกาลชี้หน้า กล่าวหาธนาดลด้วยข้อหาที่ชายหนุ่มไม่ได้ก่อ นำ้ตาของหญิงสาวไหลเปรอะแก้มเนียนพร้อมทั้งสะอื้นฮักอย่างน่าสงสาร
“ฉัน...ฉัน” ชายหนุ่มพูดไม่ออก
ธนาดลยังแยกไม่ออกระหว่างความฝันกับความจริง เมื่อครู่เขามีความสุขกับความฝันอันแสนหวานกับแฟนเก่าที่เลิกกันมานานถึงห้าปี ท้ายที่สุดแล้วเขาต้องยอมรับว่าได้ทำการล่วงเกินรัตติกาลจริงๆ เมื่อรู้สึกถึงของเหลวอุ่นที่หน้าตัก
“คุณทำอะไรให้คุณเกลียดนักเกลียดหนาถึงทำกับฉันอย่างนี้ ฉันก็เป็นคน มีจิตใจ มีความรู้สึกนะคุณดล” รัตติกาลว่าเสียงสั่น เช็ดนำ้ตาป้อยๆ
“เอ่อ...คือว่า”
“สมใจคุณแล้วสิ ฉันบอกได้เลยว่าคุณทำสำเร็จแล้ว แค่นี้ฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้ว”
“นิกซ์ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้” ธนาดลพยายามปลอบประโลมร่างบางที่ซบหน้าสะอื้นให้ หากทันทีที่เขาแตะไหล่เนียนทำให้รัตติกาลสะดุ้ง ดวงตาสีดำถลึงอย่างน่ากลัว รัตติกาลฟาดงวงฟาดงา ไม่ให้ธนาดลเข้าใกล้
“ออกไป๊...อย่ามายุ่งกับฉัน...ไป๊” ไม่ว่าเปล่าสองมือทุบตี และจิกข่วนเขาเท่าที่ทำได้
“นิกซ์อย่าทำอย่างนี้” ธนาดลไม่สนใจการประทุษร้ายของหญิงสาว พยายามรั้งร่างบางไว้แนบอก
“ไอ้คนชั่ว ไอ้คนสารเลว รังแกผู้หญิง”
ธนาดดลเจ็บปวดกับคำก่นด่าของเธอ เขาเลวอย่างที่เธอว่าจริงๆ แล้วธนาดลก็ใช้กำลังที่่มากกว่ารวบร่างบางให้สงบสติอารมณ์
“อย่ามาแตะตัวฉัน ปล่อยนะ ปล๊อย” รัตติกาลขืนตัวสุดแรงเกิดแล้วคอพับคออ่อนหมดสติไป
ธนาดลจัดท่าให้คนในอ้อมแขนนอนสบาย มือหนาเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียนอย่างเบามือ เมื่อเหลือบไปเห็นเศษเสื้อเป็นริ้วตกอยู่ข้างเตียงก็โมโหตัวเองที่ยอมให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำ เกลียดตัวเองสุดชีวิต ครั้นมองร่างบางที่ขดตัวด้วยความกลัวก็บังเอิญไปเห็นรอยเลือดหยดเล็ก ตอกยำ้ความป่าเถื่อนของตนได้เป็นอย่างดี
รัตติกาลนอนผินหลังให้ชายหนุ่มเพื่อซ่อนรอยยิ้มของตนไว้ มีอีกอย่างที่ธนาดลยังไม่รู้เกี่ยวกับรัตติกาลว่าเธอเป็นนางร้ายจากละครเวทีของมหาวิทยาลัย ดราม่าควีนอย่างเธอซะอย่าง ธนาดลรึจะตามทัน
“โอ๊ย เสียงฉัน” คนเสียงแหบเป็นทุนเดิมบ่นอุบที่ใช้พลังเสียงมากไปหน่อย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นุ่นขัดเกลาเรื่องใหม่เพื่ออรรถรส บางบทก็เพิ่มเนื้อหาเข้าไปนะคะ อ่านแล้วเป็นอย่างไร ติ ชมได้ นะคะ
@ คุณปูสีนำ้เงิน ถ้าขอแต่งงานกันง่ายๆ ก็ไม่สนุกสิคะ
@ คุณ lovemuay ปล่อยให้คุณดลร้ายมาเยอะแล้ว เจอนิกซ์เอาคืนบ้างค่ะ
@ คุณ angle101 ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
เสียงเคาะประตูในยามวิกาลทำให้สักรินทร์ละทึ่งพรวดลุกขึ้นมองนาฬิกาดิจิตอลปลายเตียง เลขห้า เลขหนึ่ง และเลขสามทำให้ชายหนุ่มตื่นเต็มตา มือหนาล้วงไปใต้หมอน หยิบปืนพกขนาดพอดีมือสีดำมะเมื่อมไว้ในมือ แล้วกระโดดผลุงข้ามร่างของภานุมาศที่นอนห่อตัวเป็นแหนมอยู่ข้างเตียง เขาเกือบเหยีบกับโน้ตบุ๊คที่หญิงสาวเสียบชาร์ตแบตทิ้งไว้ สักรินทร์ชักขึ้นไกอย่างชำนาญแล้วมองผ่านตาแมว เมื่อเห็นว่าเป็นเมศร์ก็ลดปืนลงก่อนเปิดประตู
ห้องนอนของสักรินทร์คล้ายห้องลับที่ประตูซ่อนอยู่หลังชั้นวางหนังสือในห้องทำงาน มีเพียงลูกน้องคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่จะทราบได้ ดังนั้นการรบกวนในยามรุ่งสางเช่นนี้ต้องมีเหตุด่วน เหตุร้ายเกิดขึ้นแน่นอน
ประตูที่แง้มเล้กน้อยทำให้เมศร์แปลกใจที่เห็นภานุมาศในห้องส่วนตัวของสักรินทร์ หญิงสาวอาจเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในอาณาจักรของสักรินทร์ ที่ผ่านมาเขายังไม่เคยเห็นว่าเจ้านายจะพาใครเข้าไปในส่วนของห้องนอน หญิงสาวมากหน้าหลายตาที่สักรินทร์ถูกใจมักถูกสักรินทร์ทำความรู้จักอย่างใกล้ชิดบนโซฟาในห้องทำงานเท่านั้น
“มีอะไร” เสียงกระด้างห้วนบ่งบอกว่าไม่พอใจที่ถูกเรียกในเวลานี้
“เกิดเรื่องแล้วครับนาย” เมศร์เล่าเรื่องอุบัติเหตุคร่าวๆ ของเมรยา พร้อมทั้งวางหนังสือพิมพ์ทุกฉบับของเช้านี้ไว้บนโต๊ะ อันเป็นกิจวัตรประจำวันของสักรินทร์ที่ทุกเช้าต้องเสพข่าวสารก่อนการทำงาน
“เมื่อไหร่”
“ราวห้าทุ่มย่านชานเมืองหลังจากไปเยี่ยมคุณภราดาครับนาย”
“เยี่ยม” สักรินทร์ดีดนิ้วเปาะ คิ้วหนาขมวดอย่างใช้ความคิด ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ “ฉันให้แกตรวจสอบเทปวงจรปิดตอนที่เมรยาไปเยี่ยมคุณภราดา แล้วก็โทรศัพท์ของเธอว่าช่วงนี้ติดต่อใครบ้าง”
สักรินทร์เพิ่งเห็นประโยชน์กับความคิดแผลงๆ ของธนาดลที่ต้องการจับตาบวรทุกฝีก้าวถึงขั้นลงทุนติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ในห้องพักของภราดา และที่บ้าน
“ผมจะรีบจัดการให้ แล้วศพเธอล่ะครับ” เมศร์ทราบว่าหญิงสาวไม่มีญาติที่ไหน
“แกแค่ไปสังเกตการณ์ เดี๋ยวทางนู้นคงจัดการเอง” สักรินทร์หมายถึงครอบครัวอมรวัฒนกุลเพราะทราบว่าหญิงสาวตัวคนเดียว ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน “แล้วอย่าให้ใครย้ายของที่บ้านเธอด้วย นายลองไปดูเผื่อจะเจอเบาะแสอะไร”
“พิสวาสฆาตกรรมหรือครับ”
“เมรยาเธอไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แล้วนายก็บอกเองนะทรัพย์สินที่ตกอยู่ในที่เกิดเหตุนั้นไม่ได้หายไป นั่นแสดงว่าคนร้ายมีแรงจูงใจอย่างอื่น” สักรินทร์ไม่คิดว่าคนเจ้าระเบียบอย่างเมรยาจะขับรถโดยประมาท ชายหนุ่มคิดว่าหญิงสาวอาจจะเสียชีวิตเพราะใบสั่งจากใครสักคน
“ครับ แล้วให้ผมไปรับคุณดลที่เชียงใหม่เลยหรือเปล่า”
“ยังหรอกเมศร์ อีกสองวันค่อยไปรับ รอให้ได้ตัวการก่อน ฉันกลัวว่าจะเป็นเรื่องผลประโยชน์ทางธุรกิจ เพราะบริษัทเจ้าดลเพิ่งประมูลงานของรัฐบาลได้อีกสองโครงการใหญ่” คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังอำนาจมืดวิเคราะห์อย่างคนมีประสบการณ์ ใจจริงแล้วเขาเป็นห่วงธนาดลมากกว่า เกรงว่าธนาดลจะเป็นเหยื่อสังเวยความโลภรายต่อไป
“ขัดแย้งทางธุรกิจ” เมศร์พึมพำ เห็นด้วยกับเจ้านาย
“อ้อ แล้วอย่าลืมตรวจสอบทีท่าของฝั่งนู้นด้วยว่ามีอะไรน่าสงสัยหรือเปล่า” สักรินทร์หมายถึงบริษัทคู่แข่งของธนาดลที่พร้อมจะทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะเพื่อนรักของเขา
“ครับ ผมจะไม่ให้คลาดสายตาเลย”
แม้ว่าเมศร์จะรับปากสักรินทร์ก็ยังกังวลใจอยู่ ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักแล้วหยิบซองเอกสารสีนำ้ตาลโยนให้เมศร์ “รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”
เมศร์ทราบได้ทันทีว่าข้างในเอกสารดังกล่าวบรรจุข้อมูลของคู่แข่งทางธุรกิจของธนาดลไว้อย่างครบถ้วน
ชั่วโมงบินทางธุรกิจของธนาดลยังน้อย หากเทียบกับสักรินทร์ อาจเพราะสักรินทร์อยู่ในที่มืดจึงเห็นการหำ้หั่นทางธุรกิจจากหลายฝ่ายในหลายแง่มุมด้วยกัน หากธุรกิจของธนาดลเป็นสีขาว งานของสักรินทร์คงเป็นสีเทา อยู่ตรงกลางระหว่างสีดำและขาว ไม่สกปรกและไม่สะอาด อยู่ตรงกลางระหว่างความดีสุดขั้วกับความชั่วสุดขีด
“ผมจะจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุดครับ”
“มีอะไรไม่ชอบมาพากลแจ้งให้ฉันทราบทันที” เมื่อหมดธุระ สักรินทร์ก็โบกมือไล่เมศร์ให้ไปทำงาน แล้วอ่านหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวใหญ่เกี่ยวกับที่มีข่าวของการเสียชีวิตของเลขานุการสาวของทรัสต์ คอเปอเรชั่น!
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
มือเรียวของรัตติกาลควานหาหมอนข้างด้วยความเคยชิน หญิงสาวคว้าหมอนข้างมีชีวิตมากอด เสียงกรนเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกตัว รัตติกาลเพ่งมองธนาดลในความมืดแต่ก็ต้องปิดปากไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องที่เห็นสภาพหมิ่นเหม่ของตนกับธนาดล หญิงสาวเลื่อนมือมาจับหน้าอกตนเองตามสัญชาติญาณแล้วรู้สึกถึงความนุ่มลื่นจากเสื้อเชิ้ตเนื้อดีที่ตนสวมอยู่ รัตติกาลทราบได้ทันทีว่าเธอโนบรานอนกอดธนาดลทั้งคืน
“เลวแล้วไง” รัตติกาลเลิกผ้าห่มดูว่าเสื้อผ้าของธนาดลยังอยู่ดีหรือเปล่า
“อืม...ดีจังเลย” ธนาดลละเมอเสียงกระเส่าทำให้รัตติกาลแปลกใจ หากจิตใจหญิงสาวสนใจเรื่องอื่นมากกว่าจึงไม่ได้ใส่ใจนัก
“ก็ยังดีที่ไม่นอนโชว์ปิกาจู้” หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ธนาดลเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ล่วงเกินเธอ
แม้รัตติกาลจะไม่มีประสบการณ์บนเตียงมาก่อน เธอก็พอทราบว่าครั้งแรกของผู้หญิงนั้นจะทำให้รู้สึกอย่างไร อาจกล่าวได้ว่าหญิงสาวทฤษฎีปึ้กปฏิบัติแป้ก
รัตติกาลถือโอกาสสำรวจร่างหนาที่นอนเปลือยอก เสียงกรนสมำ่เสมอทำให้เธอทราบว่าธนาดลเป็นคนหลับลึกดังนั้นหญิงสาวจึงไม่หยุดลวนลามธนาดลทางสายตา นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามใบหน้าของธนาดลอย่างเผลอไผล คิ้วคมเข้มของชายหนุ่มไม่ได้ขมวดดังเช่นทุกครั้งเผยให้เห็นใบหน้าอ่อนกว่าวัย รัตติกาลจิ้มนิ้วกับริมฝีปากของชายหนุ่ม หญิงสาวนึกเกลียดวาจาเจ็บแสบที่เขามักใช้ปรักปรำเธอ
“โอกาสเป็นของเธอแล้วรัตติกาล” ความคิดหนึ่งโผล่เข้ามาในหัวของหญิงสาว เป็นโอกาสอันดีที่เธอจะพิสูจน์ให้ธนาดลเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคนไม่ดีอย่างที่เขากล่าวหา และเธอจะได้จบเมโลดราม่านี้เสียที
“ขอโทษนะคุณดล”
รัตติกาลกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวจนขาดวิ่น และกระดุมที่ธนาดลติดให้ตอนรุ่งสางกลิ้งตกไปข้างเตียง จากนั้นเธอก็ใช้เข็มกลัดที่ใช้กลัดกางเกง ไม่ให้หลุดจิ้มที่เนื้ออ่อนของปลายนิ้ว หญิงสาวซี้ดปาก กลั้นนำ้ตาไม่ให้ไหลก่อนป้ายหยดเลือดบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดในบริเวณที่มันควรมี จนมาถึงกระบวนการสุดท้าย รัตติกาลมุดมือไปดึงบ็อกเซอร์ของเขาก่อนโยนไปที่มุมห้อง
“ใส่มากี่วันก็ไม่รู้” รัตติกาลงึมงำแล้วสบัดผ้าห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของเธอและเขา จัดทรงผมให้เซ็กซี่อย่างคนผ่านสมรภูมิรบมาทั้งคืน หญิงสาวสูดลมหายใจลึก เรียกสติให้ตนเอง
“หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...หก...แปด...สิบ...กรี๊ดดดดดดดด ด ด” เสียงกรีดร้องของรัตติกาลทำให้ธนาดลสะดุ้งโหยง
คนที่เพิ่งได้นอนตอนตีสามตื่นเต็มตาเมื่อรัตติกาลไม่กรีดร้องเปล่า ร้องไห้ฟูมฟายอย่างคนประสาทเสีย หญิงสาวดึงผ้าห่มชิดหน้าอกมั่นราวกับว่ากลัวเขาจะกระชากมันออกไป หากรัตติกาลจะดึงไปหมด ธนาดลก็รู้สึกถึงการเสียดสีของผ้าห่มกับจุดที่ไวที่สุดของร่างกาย
“ฉิบหายแล้ว” ธนาดลตะปบผ้าห่มที่กำลังจะหลุดพ้นตัว
“ฮึกๆๆ ไอ้...ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส” รัตติกาลชี้หน้า กล่าวหาธนาดลด้วยข้อหาที่ชายหนุ่มไม่ได้ก่อ นำ้ตาของหญิงสาวไหลเปรอะแก้มเนียนพร้อมทั้งสะอื้นฮักอย่างน่าสงสาร
“ฉัน...ฉัน” ชายหนุ่มพูดไม่ออก
ธนาดลยังแยกไม่ออกระหว่างความฝันกับความจริง เมื่อครู่เขามีความสุขกับความฝันอันแสนหวานกับแฟนเก่าที่เลิกกันมานานถึงห้าปี ท้ายที่สุดแล้วเขาต้องยอมรับว่าได้ทำการล่วงเกินรัตติกาลจริงๆ เมื่อรู้สึกถึงของเหลวอุ่นที่หน้าตัก
“คุณทำอะไรให้คุณเกลียดนักเกลียดหนาถึงทำกับฉันอย่างนี้ ฉันก็เป็นคน มีจิตใจ มีความรู้สึกนะคุณดล” รัตติกาลว่าเสียงสั่น เช็ดนำ้ตาป้อยๆ
“เอ่อ...คือว่า”
“สมใจคุณแล้วสิ ฉันบอกได้เลยว่าคุณทำสำเร็จแล้ว แค่นี้ฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้ว”
“นิกซ์ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้” ธนาดลพยายามปลอบประโลมร่างบางที่ซบหน้าสะอื้นให้ หากทันทีที่เขาแตะไหล่เนียนทำให้รัตติกาลสะดุ้ง ดวงตาสีดำถลึงอย่างน่ากลัว รัตติกาลฟาดงวงฟาดงา ไม่ให้ธนาดลเข้าใกล้
“ออกไป๊...อย่ามายุ่งกับฉัน...ไป๊” ไม่ว่าเปล่าสองมือทุบตี และจิกข่วนเขาเท่าที่ทำได้
“นิกซ์อย่าทำอย่างนี้” ธนาดลไม่สนใจการประทุษร้ายของหญิงสาว พยายามรั้งร่างบางไว้แนบอก
“ไอ้คนชั่ว ไอ้คนสารเลว รังแกผู้หญิง”
ธนาดดลเจ็บปวดกับคำก่นด่าของเธอ เขาเลวอย่างที่เธอว่าจริงๆ แล้วธนาดลก็ใช้กำลังที่่มากกว่ารวบร่างบางให้สงบสติอารมณ์
“อย่ามาแตะตัวฉัน ปล่อยนะ ปล๊อย” รัตติกาลขืนตัวสุดแรงเกิดแล้วคอพับคออ่อนหมดสติไป
ธนาดลจัดท่าให้คนในอ้อมแขนนอนสบาย มือหนาเช็ดน้ำตาที่แก้มเนียนอย่างเบามือ เมื่อเหลือบไปเห็นเศษเสื้อเป็นริ้วตกอยู่ข้างเตียงก็โมโหตัวเองที่ยอมให้อารมณ์ชั่ววูบครอบงำ เกลียดตัวเองสุดชีวิต ครั้นมองร่างบางที่ขดตัวด้วยความกลัวก็บังเอิญไปเห็นรอยเลือดหยดเล็ก ตอกยำ้ความป่าเถื่อนของตนได้เป็นอย่างดี
รัตติกาลนอนผินหลังให้ชายหนุ่มเพื่อซ่อนรอยยิ้มของตนไว้ มีอีกอย่างที่ธนาดลยังไม่รู้เกี่ยวกับรัตติกาลว่าเธอเป็นนางร้ายจากละครเวทีของมหาวิทยาลัย ดราม่าควีนอย่างเธอซะอย่าง ธนาดลรึจะตามทัน
“โอ๊ย เสียงฉัน” คนเสียงแหบเป็นทุนเดิมบ่นอุบที่ใช้พลังเสียงมากไปหน่อย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นุ่นขัดเกลาเรื่องใหม่เพื่ออรรถรส บางบทก็เพิ่มเนื้อหาเข้าไปนะคะ อ่านแล้วเป็นอย่างไร ติ ชมได้ นะคะ
@ คุณปูสีนำ้เงิน ถ้าขอแต่งงานกันง่ายๆ ก็ไม่สนุกสิคะ
@ คุณ lovemuay ปล่อยให้คุณดลร้ายมาเยอะแล้ว เจอนิกซ์เอาคืนบ้างค่ะ
@ คุณ angle101 ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ
เรียงอักษร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 พ.ค. 2554, 23:51:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 12:49:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 2325
| << บทที่ 7 | บทที่ 9 >> |
pattisa 12 พ.ค. 2554, 09:27:19 น.
สั้นจัง ..
สั้นจัง ..
angle101 12 พ.ค. 2554, 09:38:02 น.
รอเหมือนเดิม ชอบมากกกกกกกกก
รอเหมือนเดิม ชอบมากกกกกกกกก
lovemuay 12 พ.ค. 2554, 10:25:54 น.
+55 คุณดลหงายหลังเลย เจอมุกนี้เข้า
+55 คุณดลหงายหลังเลย เจอมุกนี้เข้า
ปูสีน้ำเงิน 12 พ.ค. 2554, 19:59:06 น.
นางมารร้ายในคราบนางเอกชัดๆ แต่ว่า.. มันต้องยังงี้สิปูถึงได้ชอบ
นางมารร้ายในคราบนางเอกชัดๆ แต่ว่า.. มันต้องยังงี้สิปูถึงได้ชอบ