อาทิตย์พรางดาว
เมื่อความเคียดแค้นชิงชังที่มีมาระหว่างพี่น้องต่างมารดา ทำให้เกิดเรื่องราวต่างที่นำมาซึ่งความสุข เศร้า และโศกนาฏกรรม! ดาวเหนือจะทำอย่างไรเมื่อตะวันฉายผู้เป็นเกลียดเธอจนไม่อยากจะอยู่ร่วมโลก และตฤณจะทำอย่างไรเพื่อปกป้องคนรักไม่ให้โดนทำร้าย ต้องติดตามใน 'อาทิตย์พรางดาว'
Tags: ดราม่า
ตอน: ตอนที่ 19
ตอนที่ 19
หลังจากมื้ออาหารอันแสนสุขสันต์ของคู่รักใหม่ทั้งสองคู่ พรายจันทร์ก็อ้อนน้องสาวขอไปดูลูกแมวตัวที่ว่าทันทีเพราะทั้งเธอและพัดยศต่างก็ว่างแล้ว พัดยศมองท่าทางเกาะแขนน้องสาวเขย่าไปมาอย่างกับเด็กๆของหญิงสาวแล้วก็ต้องอมยิ้ม ในขณะที่ตฤณสบตากับแฟนสาวที่มองมาเหมือนจะขออนุญาต
“ไปสิครับคุณจันทร์ คุณพัดเจ้าตัวเล็กกำลังน่ารักเลย”สุดท้ายชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายออกปากชวนเอง ทำเอาพรายจันทร์กระโดดกอดน้องสาวแน่นอย่างดีใจ ส่วนดาวเหนือก็ยิ้มออกมา
“ถ้างั้นก็ปล่อยน้องดาวได้แล้วครับน้องจันทร์ ดูสิกอดแน่นจนหน้าน้องดาวไม่มีสีเลือดแล้ว”พัดยศเอ่ย เพราะเห็นว่าน้องสาวของคนรักนั้นหน้าเริ่มซีดเพราะขาดอากาศเต็มแก่ พรายจันทร์รีบปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระทันที ก่อนจะขอโทษอย่างรวดเร็ว
“พี่ขอโทษนะดาว ดีใจไปหน่อย”
“นี่ขนาดดีใจไปหน่อยยังกอดดาวจนขาดอากาศ ถ้าดีใจมากไม่ฆ่าดาวเลยรึไง”ดาวเหนือแกล้งแหย่ ทำให้ได้รับค้อนสวยๆของพี่สาวพร้อมกับเล็บที่หยิกหมับเข้าให้ที่ต้นแขนอย่างหมั่นไส้
“บ้า! พี่ไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอกน่ะ ว่าแต่ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวเล่นกับเจ้าตัวเล็กได้ไม่นาน”ร่างบางฉุดแขนน้องสาวให้เดินตามไปยังลานจอดรถทันที โดยมีสองหนุ่มที่เดินคุยกันไปตามไปห่างๆ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะคุณศจี! ฉันบอกว่าไง ลูกค้ารายนี้จะพลาดไม่ได้ แล้วทำไมถึงปล่อยให้บริษัทคู่แข่งได้ตัวไปน่ะห๊ะ!”เสียงตวาดดังก้องห้องทำงานของร่างเพรียวระหง ตะวันฉายหันหน้ากลับมาหาผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทที่นั่งตัวลีบอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ศจีบิดมือไปมาด้วยความกังวลเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเกิดจาการที่เธอมัวแต่ช้อปปิ้งเพลินจนลืมเวลานัดคุยกับลูกค้าคนสำคัญที่จะมาทำสัญญาซื้อขายกับทางบริษัท ทำให้ลูกค้าโกรธและไม่ยอมเซ็นสัญญา พอตะวันฉายรู้เรื่องก็เรียกเธอมาคุย หากหาเหตุผลที่ดีไม่ได้เห็นทีคราวนี้เธอคงโดนเด้งแน่ๆ
“ว่ายังไงล่ะคุณศจี ตอบๆมาซักที ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งฟังคนไร้ประโยชน์อย่างคุณทั้งวันหรอกนะ!”ตะวันฉายตบโต๊ะดังปังอย่างฉุนเฉียว ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ราวกับนางเสือยามโมโห ศจียิ่งตัวสั่นหนัก สุดท้ายก็ยอมสารภาพออกมา
“ขอโทษค่ะ คุณตะวันเป็นความผิดของดิฉันเอง ดิฉันลืมเวลานัดลูกค้า”
“ลืม! แก้ตัวว่าลืมงั้นเหรอ ได้ข่าวมาว่าคุณมัวแต่ช้อปปิ้งไม่ใช่เหรอไง กว่าจะไปหาลูกค้าก็เลทไปแล้วเกือบชั่วโมง ถ้าเป็นฉันฉันจะด่าให้มากกว่าที่เขาโทรมาด่าฉันซะอีก!”
“ดิฉันผิดไปแล้วค่ะคุณตะวัน”
“แค่นี้เหรอที่คุณทำได้ แค่บอกว่าขอโทษงั้นเหรอ เอาสมองที่มีอยู่น้อยนิดคิดดูนะว่าที่คุณทำลงไปน่ะ มันทำให้บริษัทเสียไปเท่าไหร่ แค่ไล่คุณออกยังไม่ได้อะไรคืนเลย!”ตะวันฉายตะโกนใส่หน้าผู้จัดการสาวที่ตอนนี้หน้าซีดเหลือสองนิ้ว เมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายไล่ตนออกแน่แต่ยังไม่วายเรียกร้องแกมข่มขู่
“คุณจะไล่ดิฉันออกเหรอคะ ถ้า ถ้างั้นคุณก็ต้องจ่ายเงินเดือนส่วนที่เหลือให้ดิฉันด้วยนะ ไม่อย่างนั้นดิฉันจะฟ้อง”
“ว่าไงนะ ฟ้อง!งั้นเหรอ โอ๊ย!ตายฟังแล้วอยากจะหัวเราะ เธอนี่มันไม่มีสมองจริงๆ ไม่รู้ว่าคุณพ่อเลื่อนขั้นให้เธอได้ยังไง...”ตะวันฉายยิ้มหยันพร้อมเหยียดมองอีกฝ่ายราวกับเป็นสิ่งโสโครก ทำเอาศจีกัดฟันแน่นกับสายตาแบบนั้น
“...แล้วทำไมฉันต้องจ่ายเงินเดือนให้เธอด้วย ในเมื่อเธอโดนไล่ออกเพราะทำให้บริษัทได้รับความเสียหาย ฉันต่างหากที่ต้องฟ้องเธอ ไปเลยนะ! ไปเก็บของของเธอซะ ถ้าฉันลงไปข้างล่างแล้วยังเห็นเธออยู่ในบริษัทล่ะก็ ฉันจะฟ้องเอาให้เธอไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนเลยคอยดู ไป!”ตะวันฉายชี้นิ้วไปทางประตู ศจีลุกขึ้นยืนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอาฆาตก่อนจะกระแทกกระทั้นออกไป ตะวันฉายยกหูโทรศัพท์โทรไปยังห้องพนักงานรักษาความปลอดภัยทันที
“ให้ใครตามคุมยัยศจีด้วย อย่าให้เอาอะไรที่เป็นของบริษัทติดตัวไปเด็ดขาด แล้วยึดกุญแจรถประจำตำแหน่งด้วย"มือเรียววางโทรศัพท์ลงก่อนจะคว้ากระเป๋าถือใบเล็กไร้สายสีแดงติดมือมา แล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อผ่านหน้าเลขาของตนเองก็บอกว่า
“ฉันจะออกไปช้อปปิ้ง ไม่กลับเข้ามาแล้ว ถ้าไม่มีธุระสำคัญอะไรอย่าโทรหาฉันเข้าใจไหม”ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่รอฟังคำตอบรับของเลขาคนสวยที่แอบเบ้ปากตามหลัง เมื่อออกจากลิฟต์ร่างเพรียวเดินตรงไปยังลานจอดรถทันที หญิงสาวกดปลดล็อกรถสปร์ตสีแดงคู่ใจก่อนจะก้าวขึ้นไป แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วราวกับพายุเช่นเดียวกับอารมณ์ของเจ้าของรถ
ตะวันฉายกดโทรศัพท์หาเพื่อนแทบจะทุกคน แต่ไม่มีใครว่างมาช้อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอเลยสุดท้ายหญิงสาวจึงขว้างโทรศัพท์ไปเบาะหลังอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังห้างประจำทันที ร่างเพรียวจอดรถเรียบร้อยที่ช่องวีไอพี ก่อนจะกระแทกประตูปิดอย่างแรงแล้วเดินฉับๆเข้าไปในห้างทันที
หญิงสาวในชุดเกาะอกสั้นสีแดง รองเท้าส้นสูงสีเดียวกันเริ่มอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้เข้าไปกระจายเงินในร้านกระเป๋าแบรนด์ดังที่มีสัญลักษณ์เป็นตัวแอลกับตัววีไขว้กัน และได้กระเป๋าใบใหม่มาสองใบที่รวมราคาแล้วมากกว่าเงินเดือนพนักงานบริษัทสามคนรวมกันเสียอีก ในระหว่างที่เธอกำลังเดินออกมาจากร้านเสื้อพร้อมถุงใบใหญ่อีกสองใบก็เป็นอันต้องล้มลงอย่างแรง ตะวันฉายร้องโอยก่อนจะหันไปแหวใส่อีกฝ่ายที่บังอาจมาชนเธอล้มทันที
“นี่!เอาตาไปไว้ที่ตาตุ่มรึไงห๊ะ ถึงได้ชนคนอื่นเขาล้มเนี่ย”
“ขอโทษครับ ผมกำลังรีบเลยไม่ทันมอง คุณเป็นอะไรมากไหมครับ”คนที่ชนรีบขอโทษเธอ แต่แน่นอนว่าคนอย่างตะวันฉายไม่เคยยอมอะไรง่ายๆอยู่ แค่ขอโทษอย่านึกว่าจบ ร่างเพรียวเงยหน้าขึ้นกะจะมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้เข้ามาช่วยพยุงเธอเพื่อจะได้ด่าได้ถนัด แต่แล้วก็ต้องชะงักคำด่าที่กำลังจะหลุดออกมาจากริมฝีปากแดงสด กลืนกลับลงไปในคอทันที
“ไม่ เอ่อ ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ อุ๊ย! ขอบคุณมากนะคะ”ตะวันฉายขอบคุณพร้อมส่งยิ้มหวานจ๋อยไปให้อีกฝ่ายที่ช่วยเก็บของที่หล่นขึ้นมาให้ ใบหน้าใต้แว่นไร้กรอบนั้นดูกังวลมากแล้วก็ดูดีมีเสน่ห์จนยากจะถอนสายตา ชายหนุ่มรีบถามย้ำอีกครั้ง
“แน่ใจนะครับ ถ้าเจ็บตรงไหนบอกผมเลยอย่าเกรงใจเพราะผมเป็นฝ่ายผิด”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ตะวันเองก็มีส่วนผิด”หญิงสาวบอกเสียงหวาน ดวงตาคมเฉี่ยวที่มีอายไลน์เนอร์สีน้ำตาลเคลือบอยู่นั้นจับจ้องใบหน้าที่เริ่มคลายความกังวลของชายหนุ่มอย่างหลงใหล
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องขอโทษอีกครั้ง”ชายหนุ่มค้อมหัวก่อนจะเดินผ่านไป ตะวันฉายมองตามหลังเขาไป ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไปบางอย่าง
“โธ่เอ๊ย!ยัยตะวันลืมถามชื่อเขาได้ไง แต่เอาเถอะยังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่ สังหรณ์ของฉันไม่เคยพลาดอยู่แล้ว!”หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างหมายมาด ก่อนจะหันหลังกลับไปช้อปปิ้งต่ออย่างอารมณ์ดีมากกว่าเดิม
“ช้าจัง จะเจอรึเปล่าน้า”พรายจันทร์ที่ยืนรอตฤณอยู่ข้างน้องสาวบอกออกมา หลังจากที่ทั้งหมดพากันเดินออกมาจากร้านอาหารเพื่อที่จะไปยังบ้านของตฤณเพื่อดูลูกแมวตัวน้อย ดาวเหนือก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถุงของเล่นของเจ้าตัวเล็กเอาไว้ในร้าน ทำให้ตฤณต้องกลับเข้าไปเอามา แต่จนป่านนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบนาทียังไม่มีวี่แววของสัตวแพทย์หนุ่ม
“ไม่ต้องมาบ่นเลยนะน้องจันทร์ ก็เราไม่ใช่เหรอลากน้องดาวออกมา เลยลืมของเอาไว้เลยเนี่ย”พัดยศดุคนรักสาวที่หน้ามุ่ยน้อยๆ แต่ก็หันไปหาน้องสาวคนโปรดแล้วขอโทษออกมา ดาวเหนือส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจกลับรู้สึกกังวลไม่ใช่เพราะโกรธแต่ความรู้สึกบางอย่างมันก่อกวนจิตใจของเธอตั้งแต่เมื่อสักครู่นี่แล้ว ความรู้สึกกังวลแปลกๆแต่บอกไม่ถูกรู้แต่ว่าในตอนนี้อยากให้เขาออกมาเร็วๆและไปจากที่นี่เท่านั้น
“ดาวโกรธพี่เหรอ”พรายจันทร์ถามหงอยๆ ดาวเหนือตื่นจาภวังก์ของตนก่อนจะหันไปบอกกับพี่สาว
“ไม่โกรธ แค่อยากไปจากที่นี่น่ะ รู้สึกไม่ค่อยดี”
“พี่ว่าเดี๋ยวก็ได้ไปแล้ว คุณตฤณมาโน่นแล้วสาวๆ”พัดยศบอกกับสองสาวเมื่อเห็นร่างสูงของชายหนุ่มไกลๆ ตฤณเดินอย่างรีบเร่งมายังจุดที่รถของเขาจอดอยู่พร้อมกับขอโทษ
“ขอโทษทีนะครับทุกคน เผอิญมีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
“ตายจริง! แล้วนี่คุณตฤณเป็นอะไรมากไหมค่ะ”พรายจันทร์รีบถามทันที ในขณะที่ดาวเหนือรีบเข้ามาสำรวจตัวของชายหนุ่ม ตฤณหัวเราะเบาๆก่อนจะรีบขยายความ
“ผมไม่เป็นหรอกครับ ดาวพี่ไม่เป็นไรจ๊ะ ที่ว่าอุบัติเหตุน่ะ พี่วิ่งไปชนผู้หญิงคนนึงล้ม พี่เลยเสียเวลาเล็กน้อยเพราะต้องดูให้แน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไร”
“แล้วเขาเป็นอะไรไหม”ดาวเหนือถามเสียงเรียบ แต่ใบหน้าสวยงอง้ำเพราะว่าเรื่องที่ตฤณเหล่าดันไปคล้องกับเรื่องที่เธอเจอกับตฤณครั้งแรกนั่นเอง ตฤณชะงักหันกลับมามองหน้าคนรักสาวก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นความไม่พอใจในดวงตา พรายจันทร์ตาโตมองอาการหึงของน้องสาวอย่างตกใจ ส่วนพัดยศได้แต่หัวเราะหึหึเนื่องจากงานนี้สงสัยคุณหมอหนุ่มจะงานเข้า
“ไม่เป็นอะไรครับ พอพี่เห็นว่าเขาไม่เป็นไรเลยเดินมาเลย ไม่มีเวลาบอกเบอร์โทรหรือชื่อแน่นอนครับ"ตฤณพูดต่อยิ้มๆ ดาวเหนือเสหลบตามองไปทางอื่นก่อนจะแก้ตัว
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”
“หมายความว่าถ้าเขาขอเบอร์พี่พี่ก็ให้ได้ใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มแกล้งถามก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นแววตาวาววับของหญิงสาวหันกลับมามองพร้อมคำพูดขู่
“ก็ลองให้ไปสิ จะได้รู้กัน”
“เอาล่ะๆพอเถอะผมไม่อยากเป็นกรรมการห้ามมวย เราไปกันได้แล้วครับ”พัดยศรีบเข้ามาแทรกกลางทันทีเพรากลัวว่าอดีตแฟนสาวจะเล่นงานแฟนปัจจุบันของตนจนบาดเจ็บสาหัส ชายหนุ่มรีบลากพรายจันทร์ให้ไปที่รถ ตฤณมองร่างโปร่งที่ยังหน้างออยู่ เขาเปิดประตูให้อีกฝ่ายก่อนจะกระซิบบอกบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“พี่อาจจะเผลอให้เบอร์กับคนอื่น แต่พี่ให้หัวใจกับดาวคนเดียวนะครับ”
“ว้าย ว้าย! น่ารักจังเลย”เลียงวี๊ดว๊ายของพรายจันทร์ดังขึ้นทันทีที่ดาวเหนือเดินเข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็ก ลูกแมวตัวน้อยสีน้ำตาลที่ตอนนี้มีเพียงผ้าพันแผลสีขาวอยู่ที่ข้างลำตัวเท่านั้น หากเทียบจากเมื่อหลายวันก่อนที่ยังพันครบทั้งตัวเป็นมัมมี่อยู่ เจ้าลูกแมวน้อยหน้าตื่น หูตั้งเมื่อได้ยินเสียงดังก่อนจะเอาหัวไซร้มือร่างบางที่ยื่นมาทำความรู้จักกับมันอย่างออดอ้อน ทำเอาคนรักสัตว์อย่างพรายจันทร์ถึงกับหลงไปเลย
“พี่พัดซื้อลูกแมวให้จันทร์ตัวหนึ่งได้ไหมค่ะ”สุดท้ายหญิงสาวหันไปอ้อนคนรักที่นั่งทานขนมอยู่ พัดยศส่ายหัวปลงๆก่อนจะหันไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัตว์
“ให้ตายเถอะผมเพิ่งพูดกับคุณเมื่อครู่เองว่าจะซื้อให้สักตัว ไม่ทันไรขอมาซะแล้วดูสิคุณ”
“ผมว่าพี่น้องบ้านนี้เหมือนกันนะครับ เวลาอยากได้อะไรมักจะชอบอ้อน ตอนดาวขอเลี้ยงเจ้าตัวเล็กก็เสียงแบบนี้เลย”ตฤณบอกยิ้มๆ พัดยศหน้าเครียดเมื่อได้ยินตฤณพูดถึง ‘พี่น้องบ้านนี้’
“คุณตฤณ คุณรู้ใช่ไหมว่าน้องดาวกับน้องจันทร์ยังมีพี่สาวอีกคน”
“ทราบครับ ทำไมเหรอครับ”
“ไม่ทำไมหรอก ผมแค่จะบอกว่าพี่น้องบ้านนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะพี่คนโตกับน้องคนเล็ก”
“ผมก็พอจะรู้มาบ้างว่าดาวไม่ค่อยถูกกับพี่สาว”
“อย่าเรียกว่าไม่ค่อยถูก เรียกว่าเกลียดกันเลยดีกว่าครับ ตะวันฉายน่ะเกลียดน้องดาวมาก ไม่รู้ทำไม ผมเคยถามน้องดาวก็ไม่ยอมบอก”พัดยศบอกถึงสิ่งที่ตนเองรู้และเห็นมาโดยตลอด ตฤณนั่งนิ่งในหัวคิดถึงสภาพของคนรักสาวที่วิ่งกระเซิงมาหาเขาในวันนั้นได้ ก่อนจะเล่าออกไป เมื่อพัดยศได้ฟังก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับความร้ายกาจของหญิงสาวจอมเอาแต่ใจ
“สุดๆจริงๆ ตะวันฉาย ผมนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้าทำขนาดนี้”
“ถ้าวันนั้นผมไม่เห็นสภาพดาวกับตา ผมก็คงคิดเหมือนกัน ตอนนี้ก็ได้แต่บอกให้ดาวเขาพยายามออกห่างคุณตะวันฉายให้มากที่สุด จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกันอีก”
“ไม่ใช่แค่น้องดาวที่ต้องระวังตัวนะ คุณก็ด้วยคุณตฤณ”พัดยศบอกกับเพื่อนคนใหม่เสียงเรียบ ตฤณเลิกคิ้วมองกลับมาอย่างไม่เข้าใจในคำเตือนนั้น ก่อนจะถามออกไป
“ผมเกี่ยวอะไรด้วยครับ”
“ก็คุณน่ะเป็นคนรักใหม่ของน้องดาว ถ้าตะวันฉายรู้คงจะต้องทำทุกอย่างให้ทั้งคุณทั้งน้องดาวไม่มีความสุขแน่นอน ผมเอาหัวผมเป็นประกัน เพราะฉะนั้นอยู่ให้ห่างเข้าไว้จะดีที่สุด”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณพัด ผมคิดว่าวงจรชีวิตของผมกับเขาคงไม่มาเจอกันง่ายๆอยู่แล้ว”ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อีกฝ่ายคลายความเป็นห่ววงลง โดยไม่รู้เลยว่ากงล้อแห่งโชคชะตาได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้จะนำทุกคนไปสู่เหตุการณ์ที่น่าเศร้า...
ตะวันฉายส่งถุงใส่ของหลายใบให้คนสนิทที่วิ่งเข้ามารับอย่างรู้งาน ก่อนจะเดินเฉิดฉายเข้าบ้านไป ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนคุณมินตราผู้เป็นมารดาที่กำลังสนทนาอยู่กับภรรยาอีกคนของสามีต้องทักขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ยิ้มหวานมาเชียวนะตะวัน ไปเจออะไรดีๆมาล่ะลูก”ตะวันฉายเดินเข้าไปหามารดา ร่างเพรรียวทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน สองแขนเรียวกอดมารดาเอาไว้แน่นพร้อมหอมแก้มฟอดใหญ่ แถมยังส่งยิ้มเลยไปให้คุณบุษบาที่นั่งอึ้งไปเมื่อได้รับรอยยิ้มของหญิงสาวเช่นเดียวกัน
“ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่คิดว่าตะวันหาว่าที่ลูกเขยให้คุณแม่ได้แล้วเท่านั้น”
“จริงรึเปล่า ไปเจอที่ไหนจ๊ะ แล้วเขาเป็นใคร เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”
“ใจเย็นๆค่ะ ตะวันยังไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร เพราะลืมถามชื่อ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ตะวันชอบคนนี้ ยังไงซะ ตะวันก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร ถ้าตะวันจีบเขาติดแล้วจะพามาให้แม่และทุกคนรู้จักนะคะ”
“จ้า ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป เดี๋ยวลงมาทานของว่างกัน น้าบุษเขาทำสาคูเปียกมะพร้าวอ่อนมาให้แน่ะ”คุณมินตราพยักพเยิดไปทางคุณบุษบาที่นั่งมองแม่ลูกคุยกันเงียบๆ
“ขอบคุณ”ตะวันฉายมองเล็กน้อยแล้วพูดอย่างไว้ตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปหามารดาอย่างรวดเร็ว
“งั้นเดี๋ยวตะวันลงมานะคะ”ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับห้องไปอย่างร่าเริง คุณมินตรากับคุณบุษบามองตามร่างเพรียวไปอย่างยินดี เพราะหากหญิงสาวมีคนที่สนใจแล้วก็จะไปทุ่มความสนใจกับคนคนนั้น ไม่มาหาเรื่องอะไรดาวเหนืออีก ซึ่งมันก็จะทำให้ทุกคนสบายใจไปพักใหญ่จนกว่าตะวันฉายจะเลิกให้ความสนใจ ป่านนั้นเรื่องที่ดาวเหนือมีคนรักใหม่คงไม่อยู่ในความสนใจของตะวันฉายมากเท่าตอนนี้
“โล่งอกไปที ต้องขอบคุณพ่อหนุ่มคนนั้นที่มาโดนใจยายตะวัน ไม่งั้นถ้ารู้ว่ายายดาวมีคนรักใหม่แล้ว คงมีเรื่องต่อกันแน่”คุณมินตราหันกลับมาบอกกับคุณบุษบาที่นั่งเงียบ ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ ใบหน้ายังคงมีรอยกังวล จนคุณมินตราต้องเอ่ยถาม
“เป็นอะไรไปน่ะบุษ”
“เปล่าค่ะ คุณพี่”
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่ายังกังวลอยู่”คุณมินตราลองหยั่งเชิงดู แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นยิ้มแห้งๆ คุณมินตราส่ายหน้าก่อนจะพูดปลอบ
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ พี่เชื่อว่าเรื่องทุกอย่างลงตัวแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นกับยายจันทร์แล้วก็ตาพัดน่ะ คงเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วที่ยายตะวันจะใช้มาเล่นงานยายดาว เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วนะ เดี๋ยวคุณพี่กลับมาจะมาหาว่าพี่แกล้งเธอ”คุณบุษบายิ้มน้อยๆกับคำแหย่ของอีกฝ่าย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ยังคงความไม่สบายใจเอาไว้ เพราะอะไรบางอย่างลึกๆมันบอกกับเธอว่าเรื่องมันยังไม่จบและมันจะต้องใหญ่เกินกว่าที่ใครจะควบคุมเอาไว้ได้
---------------------------------------------------------------------
มาแล้ววว!~ หายไปนาน อย่าไปนับเลยว่าเท่าไหร่ ตอนนี้งานของข้าพเจ้าเริ่มหนักกว่าเดิม แต่เหลือเวลาอีก
ไม่นานเท่าไหร่ก็ได้กลับเมืองไทยแล้ว ข้าพเจ้าอยากบอกว่าคิดถึงอาหารไทยบ้าง ถ้ามีนักอ่านท่านใดเคยไป
เมืองนอกแล้วมีสูตรอาหารไทยที่ทำได้ง่ายๆบ้าง มาแบ่งปันให้ข้าพเจ้าบ้าง ตอนนี้อยากทานอาหารไทยมาก
เอาล่ะ! หมดเวลาพร่ำถึงความอดอยากของข้าพเจ้าแล้ว นักอ่านทุกท่าน (ที่ยังเหลืออยู่) สบายดีกันไหม
เอ่ย พี่ตฤณกับหนูดาวก็ยังสบายดี(แต่อีกไม่นาน ไม่แน่!) สำหรับตอนนี้ เอาความหวานอันน้อยนิดของพี่
ตฤณมาลงให้ก่อนจะไปพบกับความร้ายกาจของตะวันฉายในอีกไม่นาน ใครรักพี่ตฤณ กิ๊กพี่พัด อยากกั๊กคุณวี
ยกมือหน่อยเน้อ แล้วใครทายได้ว่าหนุ่มคนที่ตะวันฉายชนด้วยคือใคร เอาไปเลย...เทอร์โบหนึ่งตัว เจอกัน
ตอนหน้าจ้า (ไม่สามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่)จะพยายามมาอัพให้ได้ ติชมได้ค่ะ
หลังจากมื้ออาหารอันแสนสุขสันต์ของคู่รักใหม่ทั้งสองคู่ พรายจันทร์ก็อ้อนน้องสาวขอไปดูลูกแมวตัวที่ว่าทันทีเพราะทั้งเธอและพัดยศต่างก็ว่างแล้ว พัดยศมองท่าทางเกาะแขนน้องสาวเขย่าไปมาอย่างกับเด็กๆของหญิงสาวแล้วก็ต้องอมยิ้ม ในขณะที่ตฤณสบตากับแฟนสาวที่มองมาเหมือนจะขออนุญาต
“ไปสิครับคุณจันทร์ คุณพัดเจ้าตัวเล็กกำลังน่ารักเลย”สุดท้ายชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายออกปากชวนเอง ทำเอาพรายจันทร์กระโดดกอดน้องสาวแน่นอย่างดีใจ ส่วนดาวเหนือก็ยิ้มออกมา
“ถ้างั้นก็ปล่อยน้องดาวได้แล้วครับน้องจันทร์ ดูสิกอดแน่นจนหน้าน้องดาวไม่มีสีเลือดแล้ว”พัดยศเอ่ย เพราะเห็นว่าน้องสาวของคนรักนั้นหน้าเริ่มซีดเพราะขาดอากาศเต็มแก่ พรายจันทร์รีบปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระทันที ก่อนจะขอโทษอย่างรวดเร็ว
“พี่ขอโทษนะดาว ดีใจไปหน่อย”
“นี่ขนาดดีใจไปหน่อยยังกอดดาวจนขาดอากาศ ถ้าดีใจมากไม่ฆ่าดาวเลยรึไง”ดาวเหนือแกล้งแหย่ ทำให้ได้รับค้อนสวยๆของพี่สาวพร้อมกับเล็บที่หยิกหมับเข้าให้ที่ต้นแขนอย่างหมั่นไส้
“บ้า! พี่ไม่งี่เง่าขนาดนั้นหรอกน่ะ ว่าแต่ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวเล่นกับเจ้าตัวเล็กได้ไม่นาน”ร่างบางฉุดแขนน้องสาวให้เดินตามไปยังลานจอดรถทันที โดยมีสองหนุ่มที่เดินคุยกันไปตามไปห่างๆ
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะคุณศจี! ฉันบอกว่าไง ลูกค้ารายนี้จะพลาดไม่ได้ แล้วทำไมถึงปล่อยให้บริษัทคู่แข่งได้ตัวไปน่ะห๊ะ!”เสียงตวาดดังก้องห้องทำงานของร่างเพรียวระหง ตะวันฉายหันหน้ากลับมาหาผู้จัดการฝ่ายขายของบริษัทที่นั่งตัวลีบอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเธอ ศจีบิดมือไปมาด้วยความกังวลเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเกิดจาการที่เธอมัวแต่ช้อปปิ้งเพลินจนลืมเวลานัดคุยกับลูกค้าคนสำคัญที่จะมาทำสัญญาซื้อขายกับทางบริษัท ทำให้ลูกค้าโกรธและไม่ยอมเซ็นสัญญา พอตะวันฉายรู้เรื่องก็เรียกเธอมาคุย หากหาเหตุผลที่ดีไม่ได้เห็นทีคราวนี้เธอคงโดนเด้งแน่ๆ
“ว่ายังไงล่ะคุณศจี ตอบๆมาซักที ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งฟังคนไร้ประโยชน์อย่างคุณทั้งวันหรอกนะ!”ตะวันฉายตบโต๊ะดังปังอย่างฉุนเฉียว ดวงตาคู่สวยวาวโรจน์ราวกับนางเสือยามโมโห ศจียิ่งตัวสั่นหนัก สุดท้ายก็ยอมสารภาพออกมา
“ขอโทษค่ะ คุณตะวันเป็นความผิดของดิฉันเอง ดิฉันลืมเวลานัดลูกค้า”
“ลืม! แก้ตัวว่าลืมงั้นเหรอ ได้ข่าวมาว่าคุณมัวแต่ช้อปปิ้งไม่ใช่เหรอไง กว่าจะไปหาลูกค้าก็เลทไปแล้วเกือบชั่วโมง ถ้าเป็นฉันฉันจะด่าให้มากกว่าที่เขาโทรมาด่าฉันซะอีก!”
“ดิฉันผิดไปแล้วค่ะคุณตะวัน”
“แค่นี้เหรอที่คุณทำได้ แค่บอกว่าขอโทษงั้นเหรอ เอาสมองที่มีอยู่น้อยนิดคิดดูนะว่าที่คุณทำลงไปน่ะ มันทำให้บริษัทเสียไปเท่าไหร่ แค่ไล่คุณออกยังไม่ได้อะไรคืนเลย!”ตะวันฉายตะโกนใส่หน้าผู้จัดการสาวที่ตอนนี้หน้าซีดเหลือสองนิ้ว เมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายไล่ตนออกแน่แต่ยังไม่วายเรียกร้องแกมข่มขู่
“คุณจะไล่ดิฉันออกเหรอคะ ถ้า ถ้างั้นคุณก็ต้องจ่ายเงินเดือนส่วนที่เหลือให้ดิฉันด้วยนะ ไม่อย่างนั้นดิฉันจะฟ้อง”
“ว่าไงนะ ฟ้อง!งั้นเหรอ โอ๊ย!ตายฟังแล้วอยากจะหัวเราะ เธอนี่มันไม่มีสมองจริงๆ ไม่รู้ว่าคุณพ่อเลื่อนขั้นให้เธอได้ยังไง...”ตะวันฉายยิ้มหยันพร้อมเหยียดมองอีกฝ่ายราวกับเป็นสิ่งโสโครก ทำเอาศจีกัดฟันแน่นกับสายตาแบบนั้น
“...แล้วทำไมฉันต้องจ่ายเงินเดือนให้เธอด้วย ในเมื่อเธอโดนไล่ออกเพราะทำให้บริษัทได้รับความเสียหาย ฉันต่างหากที่ต้องฟ้องเธอ ไปเลยนะ! ไปเก็บของของเธอซะ ถ้าฉันลงไปข้างล่างแล้วยังเห็นเธออยู่ในบริษัทล่ะก็ ฉันจะฟ้องเอาให้เธอไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนเลยคอยดู ไป!”ตะวันฉายชี้นิ้วไปทางประตู ศจีลุกขึ้นยืนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างอาฆาตก่อนจะกระแทกกระทั้นออกไป ตะวันฉายยกหูโทรศัพท์โทรไปยังห้องพนักงานรักษาความปลอดภัยทันที
“ให้ใครตามคุมยัยศจีด้วย อย่าให้เอาอะไรที่เป็นของบริษัทติดตัวไปเด็ดขาด แล้วยึดกุญแจรถประจำตำแหน่งด้วย"มือเรียววางโทรศัพท์ลงก่อนจะคว้ากระเป๋าถือใบเล็กไร้สายสีแดงติดมือมา แล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อผ่านหน้าเลขาของตนเองก็บอกว่า
“ฉันจะออกไปช้อปปิ้ง ไม่กลับเข้ามาแล้ว ถ้าไม่มีธุระสำคัญอะไรอย่าโทรหาฉันเข้าใจไหม”ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็วไม่รอฟังคำตอบรับของเลขาคนสวยที่แอบเบ้ปากตามหลัง เมื่อออกจากลิฟต์ร่างเพรียวเดินตรงไปยังลานจอดรถทันที หญิงสาวกดปลดล็อกรถสปร์ตสีแดงคู่ใจก่อนจะก้าวขึ้นไป แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วราวกับพายุเช่นเดียวกับอารมณ์ของเจ้าของรถ
ตะวันฉายกดโทรศัพท์หาเพื่อนแทบจะทุกคน แต่ไม่มีใครว่างมาช้อปปิ้งเป็นเพื่อนเธอเลยสุดท้ายหญิงสาวจึงขว้างโทรศัพท์ไปเบาะหลังอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปยังห้างประจำทันที ร่างเพรียวจอดรถเรียบร้อยที่ช่องวีไอพี ก่อนจะกระแทกประตูปิดอย่างแรงแล้วเดินฉับๆเข้าไปในห้างทันที
หญิงสาวในชุดเกาะอกสั้นสีแดง รองเท้าส้นสูงสีเดียวกันเริ่มอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้เข้าไปกระจายเงินในร้านกระเป๋าแบรนด์ดังที่มีสัญลักษณ์เป็นตัวแอลกับตัววีไขว้กัน และได้กระเป๋าใบใหม่มาสองใบที่รวมราคาแล้วมากกว่าเงินเดือนพนักงานบริษัทสามคนรวมกันเสียอีก ในระหว่างที่เธอกำลังเดินออกมาจากร้านเสื้อพร้อมถุงใบใหญ่อีกสองใบก็เป็นอันต้องล้มลงอย่างแรง ตะวันฉายร้องโอยก่อนจะหันไปแหวใส่อีกฝ่ายที่บังอาจมาชนเธอล้มทันที
“นี่!เอาตาไปไว้ที่ตาตุ่มรึไงห๊ะ ถึงได้ชนคนอื่นเขาล้มเนี่ย”
“ขอโทษครับ ผมกำลังรีบเลยไม่ทันมอง คุณเป็นอะไรมากไหมครับ”คนที่ชนรีบขอโทษเธอ แต่แน่นอนว่าคนอย่างตะวันฉายไม่เคยยอมอะไรง่ายๆอยู่ แค่ขอโทษอย่านึกว่าจบ ร่างเพรียวเงยหน้าขึ้นกะจะมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้เข้ามาช่วยพยุงเธอเพื่อจะได้ด่าได้ถนัด แต่แล้วก็ต้องชะงักคำด่าที่กำลังจะหลุดออกมาจากริมฝีปากแดงสด กลืนกลับลงไปในคอทันที
“ไม่ เอ่อ ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ อุ๊ย! ขอบคุณมากนะคะ”ตะวันฉายขอบคุณพร้อมส่งยิ้มหวานจ๋อยไปให้อีกฝ่ายที่ช่วยเก็บของที่หล่นขึ้นมาให้ ใบหน้าใต้แว่นไร้กรอบนั้นดูกังวลมากแล้วก็ดูดีมีเสน่ห์จนยากจะถอนสายตา ชายหนุ่มรีบถามย้ำอีกครั้ง
“แน่ใจนะครับ ถ้าเจ็บตรงไหนบอกผมเลยอย่าเกรงใจเพราะผมเป็นฝ่ายผิด”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ ตะวันเองก็มีส่วนผิด”หญิงสาวบอกเสียงหวาน ดวงตาคมเฉี่ยวที่มีอายไลน์เนอร์สีน้ำตาลเคลือบอยู่นั้นจับจ้องใบหน้าที่เริ่มคลายความกังวลของชายหนุ่มอย่างหลงใหล
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องขอโทษอีกครั้ง”ชายหนุ่มค้อมหัวก่อนจะเดินผ่านไป ตะวันฉายมองตามหลังเขาไป ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรไปบางอย่าง
“โธ่เอ๊ย!ยัยตะวันลืมถามชื่อเขาได้ไง แต่เอาเถอะยังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่ สังหรณ์ของฉันไม่เคยพลาดอยู่แล้ว!”หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างหมายมาด ก่อนจะหันหลังกลับไปช้อปปิ้งต่ออย่างอารมณ์ดีมากกว่าเดิม
“ช้าจัง จะเจอรึเปล่าน้า”พรายจันทร์ที่ยืนรอตฤณอยู่ข้างน้องสาวบอกออกมา หลังจากที่ทั้งหมดพากันเดินออกมาจากร้านอาหารเพื่อที่จะไปยังบ้านของตฤณเพื่อดูลูกแมวตัวน้อย ดาวเหนือก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถุงของเล่นของเจ้าตัวเล็กเอาไว้ในร้าน ทำให้ตฤณต้องกลับเข้าไปเอามา แต่จนป่านนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบนาทียังไม่มีวี่แววของสัตวแพทย์หนุ่ม
“ไม่ต้องมาบ่นเลยนะน้องจันทร์ ก็เราไม่ใช่เหรอลากน้องดาวออกมา เลยลืมของเอาไว้เลยเนี่ย”พัดยศดุคนรักสาวที่หน้ามุ่ยน้อยๆ แต่ก็หันไปหาน้องสาวคนโปรดแล้วขอโทษออกมา ดาวเหนือส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร แต่ในใจกลับรู้สึกกังวลไม่ใช่เพราะโกรธแต่ความรู้สึกบางอย่างมันก่อกวนจิตใจของเธอตั้งแต่เมื่อสักครู่นี่แล้ว ความรู้สึกกังวลแปลกๆแต่บอกไม่ถูกรู้แต่ว่าในตอนนี้อยากให้เขาออกมาเร็วๆและไปจากที่นี่เท่านั้น
“ดาวโกรธพี่เหรอ”พรายจันทร์ถามหงอยๆ ดาวเหนือตื่นจาภวังก์ของตนก่อนจะหันไปบอกกับพี่สาว
“ไม่โกรธ แค่อยากไปจากที่นี่น่ะ รู้สึกไม่ค่อยดี”
“พี่ว่าเดี๋ยวก็ได้ไปแล้ว คุณตฤณมาโน่นแล้วสาวๆ”พัดยศบอกกับสองสาวเมื่อเห็นร่างสูงของชายหนุ่มไกลๆ ตฤณเดินอย่างรีบเร่งมายังจุดที่รถของเขาจอดอยู่พร้อมกับขอโทษ
“ขอโทษทีนะครับทุกคน เผอิญมีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
“ตายจริง! แล้วนี่คุณตฤณเป็นอะไรมากไหมค่ะ”พรายจันทร์รีบถามทันที ในขณะที่ดาวเหนือรีบเข้ามาสำรวจตัวของชายหนุ่ม ตฤณหัวเราะเบาๆก่อนจะรีบขยายความ
“ผมไม่เป็นหรอกครับ ดาวพี่ไม่เป็นไรจ๊ะ ที่ว่าอุบัติเหตุน่ะ พี่วิ่งไปชนผู้หญิงคนนึงล้ม พี่เลยเสียเวลาเล็กน้อยเพราะต้องดูให้แน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไร”
“แล้วเขาเป็นอะไรไหม”ดาวเหนือถามเสียงเรียบ แต่ใบหน้าสวยงอง้ำเพราะว่าเรื่องที่ตฤณเหล่าดันไปคล้องกับเรื่องที่เธอเจอกับตฤณครั้งแรกนั่นเอง ตฤณชะงักหันกลับมามองหน้าคนรักสาวก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นความไม่พอใจในดวงตา พรายจันทร์ตาโตมองอาการหึงของน้องสาวอย่างตกใจ ส่วนพัดยศได้แต่หัวเราะหึหึเนื่องจากงานนี้สงสัยคุณหมอหนุ่มจะงานเข้า
“ไม่เป็นอะไรครับ พอพี่เห็นว่าเขาไม่เป็นไรเลยเดินมาเลย ไม่มีเวลาบอกเบอร์โทรหรือชื่อแน่นอนครับ"ตฤณพูดต่อยิ้มๆ ดาวเหนือเสหลบตามองไปทางอื่นก่อนจะแก้ตัว
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”
“หมายความว่าถ้าเขาขอเบอร์พี่พี่ก็ให้ได้ใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มแกล้งถามก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นแววตาวาววับของหญิงสาวหันกลับมามองพร้อมคำพูดขู่
“ก็ลองให้ไปสิ จะได้รู้กัน”
“เอาล่ะๆพอเถอะผมไม่อยากเป็นกรรมการห้ามมวย เราไปกันได้แล้วครับ”พัดยศรีบเข้ามาแทรกกลางทันทีเพรากลัวว่าอดีตแฟนสาวจะเล่นงานแฟนปัจจุบันของตนจนบาดเจ็บสาหัส ชายหนุ่มรีบลากพรายจันทร์ให้ไปที่รถ ตฤณมองร่างโปร่งที่ยังหน้างออยู่ เขาเปิดประตูให้อีกฝ่ายก่อนจะกระซิบบอกบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวอารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“พี่อาจจะเผลอให้เบอร์กับคนอื่น แต่พี่ให้หัวใจกับดาวคนเดียวนะครับ”
“ว้าย ว้าย! น่ารักจังเลย”เลียงวี๊ดว๊ายของพรายจันทร์ดังขึ้นทันทีที่ดาวเหนือเดินเข้าไปอุ้มเจ้าตัวเล็ก ลูกแมวตัวน้อยสีน้ำตาลที่ตอนนี้มีเพียงผ้าพันแผลสีขาวอยู่ที่ข้างลำตัวเท่านั้น หากเทียบจากเมื่อหลายวันก่อนที่ยังพันครบทั้งตัวเป็นมัมมี่อยู่ เจ้าลูกแมวน้อยหน้าตื่น หูตั้งเมื่อได้ยินเสียงดังก่อนจะเอาหัวไซร้มือร่างบางที่ยื่นมาทำความรู้จักกับมันอย่างออดอ้อน ทำเอาคนรักสัตว์อย่างพรายจันทร์ถึงกับหลงไปเลย
“พี่พัดซื้อลูกแมวให้จันทร์ตัวหนึ่งได้ไหมค่ะ”สุดท้ายหญิงสาวหันไปอ้อนคนรักที่นั่งทานขนมอยู่ พัดยศส่ายหัวปลงๆก่อนจะหันไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัตว์
“ให้ตายเถอะผมเพิ่งพูดกับคุณเมื่อครู่เองว่าจะซื้อให้สักตัว ไม่ทันไรขอมาซะแล้วดูสิคุณ”
“ผมว่าพี่น้องบ้านนี้เหมือนกันนะครับ เวลาอยากได้อะไรมักจะชอบอ้อน ตอนดาวขอเลี้ยงเจ้าตัวเล็กก็เสียงแบบนี้เลย”ตฤณบอกยิ้มๆ พัดยศหน้าเครียดเมื่อได้ยินตฤณพูดถึง ‘พี่น้องบ้านนี้’
“คุณตฤณ คุณรู้ใช่ไหมว่าน้องดาวกับน้องจันทร์ยังมีพี่สาวอีกคน”
“ทราบครับ ทำไมเหรอครับ”
“ไม่ทำไมหรอก ผมแค่จะบอกว่าพี่น้องบ้านนี้ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะพี่คนโตกับน้องคนเล็ก”
“ผมก็พอจะรู้มาบ้างว่าดาวไม่ค่อยถูกกับพี่สาว”
“อย่าเรียกว่าไม่ค่อยถูก เรียกว่าเกลียดกันเลยดีกว่าครับ ตะวันฉายน่ะเกลียดน้องดาวมาก ไม่รู้ทำไม ผมเคยถามน้องดาวก็ไม่ยอมบอก”พัดยศบอกถึงสิ่งที่ตนเองรู้และเห็นมาโดยตลอด ตฤณนั่งนิ่งในหัวคิดถึงสภาพของคนรักสาวที่วิ่งกระเซิงมาหาเขาในวันนั้นได้ ก่อนจะเล่าออกไป เมื่อพัดยศได้ฟังก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับความร้ายกาจของหญิงสาวจอมเอาแต่ใจ
“สุดๆจริงๆ ตะวันฉาย ผมนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้าทำขนาดนี้”
“ถ้าวันนั้นผมไม่เห็นสภาพดาวกับตา ผมก็คงคิดเหมือนกัน ตอนนี้ก็ได้แต่บอกให้ดาวเขาพยายามออกห่างคุณตะวันฉายให้มากที่สุด จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกันอีก”
“ไม่ใช่แค่น้องดาวที่ต้องระวังตัวนะ คุณก็ด้วยคุณตฤณ”พัดยศบอกกับเพื่อนคนใหม่เสียงเรียบ ตฤณเลิกคิ้วมองกลับมาอย่างไม่เข้าใจในคำเตือนนั้น ก่อนจะถามออกไป
“ผมเกี่ยวอะไรด้วยครับ”
“ก็คุณน่ะเป็นคนรักใหม่ของน้องดาว ถ้าตะวันฉายรู้คงจะต้องทำทุกอย่างให้ทั้งคุณทั้งน้องดาวไม่มีความสุขแน่นอน ผมเอาหัวผมเป็นประกัน เพราะฉะนั้นอยู่ให้ห่างเข้าไว้จะดีที่สุด”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณพัด ผมคิดว่าวงจรชีวิตของผมกับเขาคงไม่มาเจอกันง่ายๆอยู่แล้ว”ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อีกฝ่ายคลายความเป็นห่ววงลง โดยไม่รู้เลยว่ากงล้อแห่งโชคชะตาได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้จะนำทุกคนไปสู่เหตุการณ์ที่น่าเศร้า...
ตะวันฉายส่งถุงใส่ของหลายใบให้คนสนิทที่วิ่งเข้ามารับอย่างรู้งาน ก่อนจะเดินเฉิดฉายเข้าบ้านไป ใบหน้างามประดับด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนคุณมินตราผู้เป็นมารดาที่กำลังสนทนาอยู่กับภรรยาอีกคนของสามีต้องทักขึ้นอย่างประหลาดใจ
“ยิ้มหวานมาเชียวนะตะวัน ไปเจออะไรดีๆมาล่ะลูก”ตะวันฉายเดินเข้าไปหามารดา ร่างเพรรียวทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน สองแขนเรียวกอดมารดาเอาไว้แน่นพร้อมหอมแก้มฟอดใหญ่ แถมยังส่งยิ้มเลยไปให้คุณบุษบาที่นั่งอึ้งไปเมื่อได้รับรอยยิ้มของหญิงสาวเช่นเดียวกัน
“ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่คิดว่าตะวันหาว่าที่ลูกเขยให้คุณแม่ได้แล้วเท่านั้น”
“จริงรึเปล่า ไปเจอที่ไหนจ๊ะ แล้วเขาเป็นใคร เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”
“ใจเย็นๆค่ะ ตะวันยังไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร เพราะลืมถามชื่อ แต่แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ตะวันชอบคนนี้ ยังไงซะ ตะวันก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร ถ้าตะวันจีบเขาติดแล้วจะพามาให้แม่และทุกคนรู้จักนะคะ”
“จ้า ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป เดี๋ยวลงมาทานของว่างกัน น้าบุษเขาทำสาคูเปียกมะพร้าวอ่อนมาให้แน่ะ”คุณมินตราพยักพเยิดไปทางคุณบุษบาที่นั่งมองแม่ลูกคุยกันเงียบๆ
“ขอบคุณ”ตะวันฉายมองเล็กน้อยแล้วพูดอย่างไว้ตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปหามารดาอย่างรวดเร็ว
“งั้นเดี๋ยวตะวันลงมานะคะ”ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งกลับห้องไปอย่างร่าเริง คุณมินตรากับคุณบุษบามองตามร่างเพรียวไปอย่างยินดี เพราะหากหญิงสาวมีคนที่สนใจแล้วก็จะไปทุ่มความสนใจกับคนคนนั้น ไม่มาหาเรื่องอะไรดาวเหนืออีก ซึ่งมันก็จะทำให้ทุกคนสบายใจไปพักใหญ่จนกว่าตะวันฉายจะเลิกให้ความสนใจ ป่านนั้นเรื่องที่ดาวเหนือมีคนรักใหม่คงไม่อยู่ในความสนใจของตะวันฉายมากเท่าตอนนี้
“โล่งอกไปที ต้องขอบคุณพ่อหนุ่มคนนั้นที่มาโดนใจยายตะวัน ไม่งั้นถ้ารู้ว่ายายดาวมีคนรักใหม่แล้ว คงมีเรื่องต่อกันแน่”คุณมินตราหันกลับมาบอกกับคุณบุษบาที่นั่งเงียบ ได้แต่ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ ใบหน้ายังคงมีรอยกังวล จนคุณมินตราต้องเอ่ยถาม
“เป็นอะไรไปน่ะบุษ”
“เปล่าค่ะ คุณพี่”
“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่ายังกังวลอยู่”คุณมินตราลองหยั่งเชิงดู แล้วก็ได้รับคำตอบเป็นยิ้มแห้งๆ คุณมินตราส่ายหน้าก่อนจะพูดปลอบ
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ พี่เชื่อว่าเรื่องทุกอย่างลงตัวแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นกับยายจันทร์แล้วก็ตาพัดน่ะ คงเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วที่ยายตะวันจะใช้มาเล่นงานยายดาว เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วนะ เดี๋ยวคุณพี่กลับมาจะมาหาว่าพี่แกล้งเธอ”คุณบุษบายิ้มน้อยๆกับคำแหย่ของอีกฝ่าย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่ยังคงความไม่สบายใจเอาไว้ เพราะอะไรบางอย่างลึกๆมันบอกกับเธอว่าเรื่องมันยังไม่จบและมันจะต้องใหญ่เกินกว่าที่ใครจะควบคุมเอาไว้ได้
---------------------------------------------------------------------
มาแล้ววว!~ หายไปนาน อย่าไปนับเลยว่าเท่าไหร่ ตอนนี้งานของข้าพเจ้าเริ่มหนักกว่าเดิม แต่เหลือเวลาอีก
ไม่นานเท่าไหร่ก็ได้กลับเมืองไทยแล้ว ข้าพเจ้าอยากบอกว่าคิดถึงอาหารไทยบ้าง ถ้ามีนักอ่านท่านใดเคยไป
เมืองนอกแล้วมีสูตรอาหารไทยที่ทำได้ง่ายๆบ้าง มาแบ่งปันให้ข้าพเจ้าบ้าง ตอนนี้อยากทานอาหารไทยมาก
เอาล่ะ! หมดเวลาพร่ำถึงความอดอยากของข้าพเจ้าแล้ว นักอ่านทุกท่าน (ที่ยังเหลืออยู่) สบายดีกันไหม
เอ่ย พี่ตฤณกับหนูดาวก็ยังสบายดี(แต่อีกไม่นาน ไม่แน่!) สำหรับตอนนี้ เอาความหวานอันน้อยนิดของพี่
ตฤณมาลงให้ก่อนจะไปพบกับความร้ายกาจของตะวันฉายในอีกไม่นาน ใครรักพี่ตฤณ กิ๊กพี่พัด อยากกั๊กคุณวี
ยกมือหน่อยเน้อ แล้วใครทายได้ว่าหนุ่มคนที่ตะวันฉายชนด้วยคือใคร เอาไปเลย...เทอร์โบหนึ่งตัว เจอกัน
ตอนหน้าจ้า (ไม่สามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่)จะพยายามมาอัพให้ได้ ติชมได้ค่ะ
ไอจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ค. 2554, 08:34:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ค. 2554, 08:34:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 2157
| << ตอนที่ 18 (ตอนใหม่ล่าสุด) | ตอนที่ 20 >> |
กาซะลองพลัดถิ่น 12 พ.ค. 2554, 13:54:10 น.
น่ากลัวเข้าไปอีก...ตะวันฉายเดินชนกับตฤนแน่ ๆ อย่าจัดหนักมากนักนะคะคุณไอจันทร์ แค่เศร้านิด ๆ หวานมาก ๆ ก็พอคะ
น่ากลัวเข้าไปอีก...ตะวันฉายเดินชนกับตฤนแน่ ๆ อย่าจัดหนักมากนักนะคะคุณไอจันทร์ แค่เศร้านิด ๆ หวานมาก ๆ ก็พอคะ
Gingfara 12 พ.ค. 2554, 19:00:38 น.
ขอทั้งสามได้มั้ยคะ อิอิ
ขอทั้งสามได้มั้ยคะ อิอิ
sirynth 14 พ.ค. 2554, 22:50:19 น.
ugh, Tawan is zeroing down in Trin, too scary.
Thanks for posting ka. Welcome to the US, wondering what state you are in... I'm in California. As for the Thai recipes I use www.kruaklaibaan.com it got lots of pictures & yummy food. Good luck w/ cooking.
ugh, Tawan is zeroing down in Trin, too scary.
Thanks for posting ka. Welcome to the US, wondering what state you are in... I'm in California. As for the Thai recipes I use www.kruaklaibaan.com it got lots of pictures & yummy food. Good luck w/ cooking.
ไอจันทร์ 15 พ.ค. 2554, 09:56:18 น.
ขอบคุณมากค่ะคุณ sirynth ไอจันทร์อยู่ที่ NEW JERSEY ค่ะ มาได้เดือนกว่าแล้ว เหลืออีกแค่ประมาณสี่อาทิตย์เองก็จะได้กลับเมืองไทยแล้วค่ะ พอกลับไปแล้วคงจะอัพบ่อยขึ้นหน่อยนึง ขอบคุณมากค่ะสำหรับเว็บอาหารไทย เดี๋ยวจะเอาไปลองทำดู ส่วนตะวันฉายร้ายได้อีกค่ะที่ผ่านมาแค่น้ำจิ้ม
ขอบคุณมากค่ะคุณ sirynth ไอจันทร์อยู่ที่ NEW JERSEY ค่ะ มาได้เดือนกว่าแล้ว เหลืออีกแค่ประมาณสี่อาทิตย์เองก็จะได้กลับเมืองไทยแล้วค่ะ พอกลับไปแล้วคงจะอัพบ่อยขึ้นหน่อยนึง ขอบคุณมากค่ะสำหรับเว็บอาหารไทย เดี๋ยวจะเอาไปลองทำดู ส่วนตะวันฉายร้ายได้อีกค่ะที่ผ่านมาแค่น้ำจิ้ม
Setia 10 มิ.ย. 2554, 22:42:48 น.
งานนี้ท่าทางจะงานเข้าหนักกว่าเดิมซะอีก
งานนี้ท่าทางจะงานเข้าหนักกว่าเดิมซะอีก