พรางนิมิต
ความลับของเธออยู่ภายใต้ถุงมือที่ไม่เคยถอดออก แต่ทว่าในเช้าวันหนึ่งที่เผลอดึงมันออกมา เธอจึงรู้ว่าหลังจากวินาทีนี้ต่อไปเธอจะไม่ได้ชีวิตปกติกลับคืนมาอีก เมื่อมีปีศาจหนุ่มรูปงามยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า...
Tags: พรางนิมิต ปีศาจ
ตอน: บทนำ
ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำเพื่อมองถุงมือไหมพรมถักสีชมพูสดใสที่ห่อหุ้มมือเรียวของตัวเอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ จนกระทั่งคนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียวกัน อันที่จริงจะว่าหันมามองเธอเพราะเสียงถอนหายใจก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด มันเป็นเพราะถุงมือที่เธอใส่ติดตัวอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันต่างหากที่แปลก ก็ตอนนี้อากาศมันร้อนจนตับจะแตกเสียให้ได้ แต่เธอก็ยังดึงดันจะใส่มันเสมือนกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยสักนิด
เหงื่อเม็ดโตค่อยๆ ไหลลงมาจากหน้าผากมน แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมเช็ด ปล่อยให้มันไหลย้อยมาตามสันจมูก ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นท่ามกลางสายตาอิดหนาระอาใจของเพื่อนรัก
“ทำไมไม่หัดทำตัวให้มันน่ารักซะบ้างนะมายา” สาวผมยาวประบ่าที่มัดรวบขึ้นไปเป็นหางม้าไว้ด้านหลังบ่นอุบ เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอทำตัวซังกะตายกับชีวิตแค่ไหน ขนาดพามาวิ่งออกกำลังในสวนสาธารณะเพื่อให้สมองปลอดโปร่ง ก็ยังไม่สามารถทำให้มายารู้สึกดีขึ้นได้ แถมเจ้าตัวยังดูไม่ค่อยให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่นัก
“ก็มันเซ็งนี่ ช่วยไม่ได้” คนที่ถูกเรียกว่ามายาตอบพลางสะบัดผมสั้นไปด้านหลัง พร้อมกับเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อทิ้งห่างเพื่อน ช่วงนี้เธอไม่ค่อยอยากจะออกมาข้างนอกสักเท่าไหร่ เพราะเหตุการณ์ฆาตกรรมสุดสยองที่เห็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนยังติดตาเธอไม่เลือนหาย
“ก็อย่าไปคิดถึงมันสิ ดูรอบตัวเข้าไว้ เห็นมั้ยมีแต่ผู้คนปกติธรรมดาทั้งนั้น” กันติศาที่เร่งฝีเท้าขึ้นมาวิ่งตีคู่กับมายา พูดขึ้นขณะหันไปมองบรรยากาศรอบตัว
สาวผมสั้นหันไปมองตามที่เพื่อนแนะนำครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แน่ล่ะ...เธอรู้ว่าคนพวกนี้น่ะเป็นคนธรรมดาทั้งนั้น แต่ที่ไม่ธรรมดาน่ะมันเธอต่างหาก ซึ่งความจริงข้อนี้กันศิตาก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
วันนี้ผู้คนค่อนข้างหนาตาอยู่สักหน่อยเพราะเป็นวันอาทิตย์ อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องออกมาวิ่งวันนี้ก็ได้ เพราะหญิงสาวสามารถจะออกมาวิ่งวันไหนก็ได้หากต้องการจะมา งานของเธอมันก็แค่รับจ้างออกแบบเว็บไซต์เป็นฟรีแลนซ์ทั่วไป นั่งทำงานอยู่ที่บ้านไม่ต้องยุ่งกับใคร นั่นคือสิ่งที่เธอชอบ
“วันนี้พอเหอะ ฉันกลับก่อนดีกว่า บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย” มายาบ่นอุบ ขณะหันไปมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักเพื่อขอความเห็นใจ
“ตามใจ จะให้ไปส่งรึเปล่า” กันติศาพูดแล้วก็หยุดวิ่ง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่ขึ้นมาซับเหงื่อ
“ไม่ต้องหรอก บ้านอยู่แค่นี้เอง เดินกลับเองได้ไม่กี่นาทีก็ถึง”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิ เห็นฉันต้องการการดูแลขนาดนั้นเลยรึไง” สาวผมสั้นหัวเราะเบาๆ ถึงแม้เธอจะดูน่าทะนุถนอมบอบบาง แต่ก็เป็นแค่เปลือกภายนอก เพราะภายใจเธอสมบุกสมบันกว่านั้นเยอะ
“จ้ะ แม่คุณ งั้นก็กลับดีๆ แล้วกัน” กันติศาพูดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจแยกกันตรงทางเดินในสวนสาธารณะ เพราะบ้านของแต่ละฝ่ายต่างอยู่คนละทางกัน
หลังจากที่เห็นแผ่นหลังของเพื่อนเดินออกไปไกลลับตา สาวผมสั้นรูปร่างบอบบางก็เดินทอดน่องกลับไปบ้านของตนเอง มือที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้แกว่งไกวไปเป็นจังหวะ พยายามจะทำเป็นไม่สนใจสายตาใคร่รู้ของผู้คนที่จ้องมองมายังมัน ไม่ได้ตั้งใจจะใส่ถุงมือสีชมพูให้เด่นสะดุดตาหรอกนะ แต่ทว่าถุงมือสีดำและสีเนื้อคู่เก่งถูกขนออกมาซักจนหมดตู้ด้วยฝีมือของคุณแม่ขี้บ่น ที่บ่นเช้าบ่นเย็น บ่นจนพ่อต้องหาอะไรมาอุดหูเวลาแม่กำลังจะอ้าปากบ่นถึงอะไรสักอย่าง
ขณะเดินไปเรื่อยๆ สายตาของเธอมันก็ไปสะดุดอยู่กับแสงวิบวับที่ปรากฏขึ้นไกลๆ ดูเหมือนแสงปริศนามันจะมาจากไซน์งานก่อสร้างคอนโดมิเนี่ยมที่อยู่ไม่ไกลนักจากสวนสาธารณะ มายาหยุดมองแสงนั่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปัดความสนใจทิ้งไปและเดินต่อ แต่ทว่าแสงนั่นก็ยังไม่หยุดส่องสว่างและดูเหมือนว่ามันจะสว่างขึ้นเสียด้วย
ในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะทุกสิ่ง มายาตัดสินใจก้าวเดินไปตามทิศทางของแสงปริศนานั่นทันที สาวร่างเล็กในชุดวอร์มค่อยๆ ย่องเข้าไปในเขตก่อสร้างด้วยความอยากรู้อยากเห็นบวกกับความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นมาในใจ
“อ้าว...มาทำอะไรน่ะ” เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้น ทำเอามายาถึงกับย่อตัวลงโดยพลัน หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนพูดเดินสวบสาบเข้ามาใกล้ สาวผมสั้นหลับตาปี๋พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับกองไม้เกะกะที่ใช้บังตัวอยู่ตอนนี้ พร้อมสวดมนต์ภาวนาขออย่าให้ถูกจับได้
ซวยบรมเลยฉัน!
“ก็เมื่อวานลืมที่ชาร์ตแบตโทรศัพท์เอาไว้วันนี้ก็เลยต้องออกมาเอา ไม่น่าเล้ย เสียเวลาชะมัด” ได้ยินอีกเสียงหนึ่งที่พูดขึ้นมา มายาก็แทบจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่ก็ยังคงนั่งแอบอยู่หลังกองไม้รอดูสถานการณ์ก่อนอยู่ดี จนกระทั่งชายสองคนที่ยืนคุยกันตามประสาคนรู้จักจะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
แล้วหญิงสาวก็ค่อยๆ คลานออกมาจากที่ซ่อน เดินย่อตัวผ่านสำนักงานเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าซึ่งร้างผู้คนเพราะเป็นวันอาทิตย์ ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังแสงประหลาดที่กำลังส่องแสงล่อเธออยู่ตรงด้านหลังของไซน์งาน
กว่าจะพาตัวเองมาถึงด้านหลังสุดของเขตก่อสร้างคอนโดมิเนียมได้ก็เกือบทำเอาหัวใจวายไปหลายยก ทั้งยามรักษาการณ์และบรรดาเจ้าหมาที่อยู่บริเวณนั้นอีก แต่ถึงจะยังไงเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าหลุมขนาดใหญ่ที่เขาขุดขึ้นมาเพื่อเป็นบ่อพักน้ำเสียของคอนโดแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว
สายตาของมายามุ่งตรงไปยังแสงประหลาดที่ส่องขึ้นมาจากกองดินที่ทับถมกันอยู่ด้านบน นึกแปลกใจว่าเหตุใดไม่มีใครสังเกตเห็น ทั้งๆ ที่มันออกจะสว่างโร่ราวกับสปอร์ตไลท์อยู่ตอนนี้
“อะไรน่ะ?” มายาเปรยขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมหลุมขนาดใหญ่เพื่อนำมันขึ้นมา มือน้อยภายใต้ถุงมือไหมพรมค่อยๆ คุ้ยดินอย่างทุลักทุเล จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถอดมันออกวางไว้ข้างๆ แล้วจัดการเร่งสปีดเต็มที่เพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้าเสียก่อน
และทันใดที่เห็นต้นเหตุของแสงปริศนา มายาก็ต้องประหลาดใจครั้งใหญ่ เมื่อมันเป็นแค่เพียงใบไม้คริสตัลขนาดเท่าใบดอกแก้ว แต่ทว่าวาววับส่องแสงออกมาราวกับว่ามันมีพลังงานอยู่ในตัวเอง ชั่ววินาทีนั้นหญิงสาวก็อดใจไม่ได้เผลอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา และสิ่งที่กำลังจะปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอมันจะทำให้ทั้งชีวิตของผู้หญิงชื่อมายาเปลี่ยนไปตลอดกาล...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังไงก็ขอฝากเรื่องใหม่แนวการ์ตูน เอ๊ย แฟนตาซี
ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ ^^
ปล.เรื่องนี้เขียนจบแล้วค่ะ จะอัพทุกวันจนจบนะคะ :)
ดารานิล
www.facebook.com/daranilday
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหงื่อเม็ดโตค่อยๆ ไหลลงมาจากหน้าผากมน แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมเช็ด ปล่อยให้มันไหลย้อยมาตามสันจมูก ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นท่ามกลางสายตาอิดหนาระอาใจของเพื่อนรัก
“ทำไมไม่หัดทำตัวให้มันน่ารักซะบ้างนะมายา” สาวผมยาวประบ่าที่มัดรวบขึ้นไปเป็นหางม้าไว้ด้านหลังบ่นอุบ เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอทำตัวซังกะตายกับชีวิตแค่ไหน ขนาดพามาวิ่งออกกำลังในสวนสาธารณะเพื่อให้สมองปลอดโปร่ง ก็ยังไม่สามารถทำให้มายารู้สึกดีขึ้นได้ แถมเจ้าตัวยังดูไม่ค่อยให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่นัก
“ก็มันเซ็งนี่ ช่วยไม่ได้” คนที่ถูกเรียกว่ามายาตอบพลางสะบัดผมสั้นไปด้านหลัง พร้อมกับเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อทิ้งห่างเพื่อน ช่วงนี้เธอไม่ค่อยอยากจะออกมาข้างนอกสักเท่าไหร่ เพราะเหตุการณ์ฆาตกรรมสุดสยองที่เห็นเมื่อสองอาทิตย์ก่อนยังติดตาเธอไม่เลือนหาย
“ก็อย่าไปคิดถึงมันสิ ดูรอบตัวเข้าไว้ เห็นมั้ยมีแต่ผู้คนปกติธรรมดาทั้งนั้น” กันติศาที่เร่งฝีเท้าขึ้นมาวิ่งตีคู่กับมายา พูดขึ้นขณะหันไปมองบรรยากาศรอบตัว
สาวผมสั้นหันไปมองตามที่เพื่อนแนะนำครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แน่ล่ะ...เธอรู้ว่าคนพวกนี้น่ะเป็นคนธรรมดาทั้งนั้น แต่ที่ไม่ธรรมดาน่ะมันเธอต่างหาก ซึ่งความจริงข้อนี้กันศิตาก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
วันนี้ผู้คนค่อนข้างหนาตาอยู่สักหน่อยเพราะเป็นวันอาทิตย์ อันที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องออกมาวิ่งวันนี้ก็ได้ เพราะหญิงสาวสามารถจะออกมาวิ่งวันไหนก็ได้หากต้องการจะมา งานของเธอมันก็แค่รับจ้างออกแบบเว็บไซต์เป็นฟรีแลนซ์ทั่วไป นั่งทำงานอยู่ที่บ้านไม่ต้องยุ่งกับใคร นั่นคือสิ่งที่เธอชอบ
“วันนี้พอเหอะ ฉันกลับก่อนดีกว่า บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย” มายาบ่นอุบ ขณะหันไปมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนรักเพื่อขอความเห็นใจ
“ตามใจ จะให้ไปส่งรึเปล่า” กันติศาพูดแล้วก็หยุดวิ่ง ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่ขึ้นมาซับเหงื่อ
“ไม่ต้องหรอก บ้านอยู่แค่นี้เอง เดินกลับเองได้ไม่กี่นาทีก็ถึง”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจสิ เห็นฉันต้องการการดูแลขนาดนั้นเลยรึไง” สาวผมสั้นหัวเราะเบาๆ ถึงแม้เธอจะดูน่าทะนุถนอมบอบบาง แต่ก็เป็นแค่เปลือกภายนอก เพราะภายใจเธอสมบุกสมบันกว่านั้นเยอะ
“จ้ะ แม่คุณ งั้นก็กลับดีๆ แล้วกัน” กันติศาพูดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะตัดสินใจแยกกันตรงทางเดินในสวนสาธารณะ เพราะบ้านของแต่ละฝ่ายต่างอยู่คนละทางกัน
หลังจากที่เห็นแผ่นหลังของเพื่อนเดินออกไปไกลลับตา สาวผมสั้นรูปร่างบอบบางก็เดินทอดน่องกลับไปบ้านของตนเอง มือที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้แกว่งไกวไปเป็นจังหวะ พยายามจะทำเป็นไม่สนใจสายตาใคร่รู้ของผู้คนที่จ้องมองมายังมัน ไม่ได้ตั้งใจจะใส่ถุงมือสีชมพูให้เด่นสะดุดตาหรอกนะ แต่ทว่าถุงมือสีดำและสีเนื้อคู่เก่งถูกขนออกมาซักจนหมดตู้ด้วยฝีมือของคุณแม่ขี้บ่น ที่บ่นเช้าบ่นเย็น บ่นจนพ่อต้องหาอะไรมาอุดหูเวลาแม่กำลังจะอ้าปากบ่นถึงอะไรสักอย่าง
ขณะเดินไปเรื่อยๆ สายตาของเธอมันก็ไปสะดุดอยู่กับแสงวิบวับที่ปรากฏขึ้นไกลๆ ดูเหมือนแสงปริศนามันจะมาจากไซน์งานก่อสร้างคอนโดมิเนี่ยมที่อยู่ไม่ไกลนักจากสวนสาธารณะ มายาหยุดมองแสงนั่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปัดความสนใจทิ้งไปและเดินต่อ แต่ทว่าแสงนั่นก็ยังไม่หยุดส่องสว่างและดูเหมือนว่ามันจะสว่างขึ้นเสียด้วย
ในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะทุกสิ่ง มายาตัดสินใจก้าวเดินไปตามทิศทางของแสงปริศนานั่นทันที สาวร่างเล็กในชุดวอร์มค่อยๆ ย่องเข้าไปในเขตก่อสร้างด้วยความอยากรู้อยากเห็นบวกกับความตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นมาในใจ
“อ้าว...มาทำอะไรน่ะ” เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้น ทำเอามายาถึงกับย่อตัวลงโดยพลัน หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนพูดเดินสวบสาบเข้ามาใกล้ สาวผมสั้นหลับตาปี๋พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับกองไม้เกะกะที่ใช้บังตัวอยู่ตอนนี้ พร้อมสวดมนต์ภาวนาขออย่าให้ถูกจับได้
ซวยบรมเลยฉัน!
“ก็เมื่อวานลืมที่ชาร์ตแบตโทรศัพท์เอาไว้วันนี้ก็เลยต้องออกมาเอา ไม่น่าเล้ย เสียเวลาชะมัด” ได้ยินอีกเสียงหนึ่งที่พูดขึ้นมา มายาก็แทบจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่ก็ยังคงนั่งแอบอยู่หลังกองไม้รอดูสถานการณ์ก่อนอยู่ดี จนกระทั่งชายสองคนที่ยืนคุยกันตามประสาคนรู้จักจะแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
แล้วหญิงสาวก็ค่อยๆ คลานออกมาจากที่ซ่อน เดินย่อตัวผ่านสำนักงานเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้าซึ่งร้างผู้คนเพราะเป็นวันอาทิตย์ ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปยังแสงประหลาดที่กำลังส่องแสงล่อเธออยู่ตรงด้านหลังของไซน์งาน
กว่าจะพาตัวเองมาถึงด้านหลังสุดของเขตก่อสร้างคอนโดมิเนียมได้ก็เกือบทำเอาหัวใจวายไปหลายยก ทั้งยามรักษาการณ์และบรรดาเจ้าหมาที่อยู่บริเวณนั้นอีก แต่ถึงจะยังไงเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าหลุมขนาดใหญ่ที่เขาขุดขึ้นมาเพื่อเป็นบ่อพักน้ำเสียของคอนโดแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว
สายตาของมายามุ่งตรงไปยังแสงประหลาดที่ส่องขึ้นมาจากกองดินที่ทับถมกันอยู่ด้านบน นึกแปลกใจว่าเหตุใดไม่มีใครสังเกตเห็น ทั้งๆ ที่มันออกจะสว่างโร่ราวกับสปอร์ตไลท์อยู่ตอนนี้
“อะไรน่ะ?” มายาเปรยขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมหลุมขนาดใหญ่เพื่อนำมันขึ้นมา มือน้อยภายใต้ถุงมือไหมพรมค่อยๆ คุ้ยดินอย่างทุลักทุเล จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจถอดมันออกวางไว้ข้างๆ แล้วจัดการเร่งสปีดเต็มที่เพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้าเสียก่อน
และทันใดที่เห็นต้นเหตุของแสงปริศนา มายาก็ต้องประหลาดใจครั้งใหญ่ เมื่อมันเป็นแค่เพียงใบไม้คริสตัลขนาดเท่าใบดอกแก้ว แต่ทว่าวาววับส่องแสงออกมาราวกับว่ามันมีพลังงานอยู่ในตัวเอง ชั่ววินาทีนั้นหญิงสาวก็อดใจไม่ได้เผลอเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา และสิ่งที่กำลังจะปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอมันจะทำให้ทั้งชีวิตของผู้หญิงชื่อมายาเปลี่ยนไปตลอดกาล...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยังไงก็ขอฝากเรื่องใหม่แนวการ์ตูน เอ๊ย แฟนตาซี
ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ ^^
ปล.เรื่องนี้เขียนจบแล้วค่ะ จะอัพทุกวันจนจบนะคะ :)
ดารานิล
www.facebook.com/daranilday
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดารานิล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.ย. 2555, 13:42:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ก.ย. 2555, 13:43:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1953
| 1. ชาปีศาจ >> |
Gingfara 1 ก.ย. 2555, 14:16:35 น.
คุณดารานิลกลับมาแล้ววววววววววววว
คุณดารานิลกลับมาแล้ววววววววววววว
goldensun 1 ก.ย. 2555, 20:38:11 น.
เปิดเรื่องน่าสนใจค่ะ มารอด้วยคน
เปิดเรื่องน่าสนใจค่ะ มารอด้วยคน
sai 1 ก.ย. 2555, 23:32:04 น.
โว้ววว มายาจ้า เจออะไรจ๊ะ
โว้ววว มายาจ้า เจออะไรจ๊ะ
ว้าวๆๆๆ มาแล้ววววววว
Barby 2 ก.ย. 2555, 08:01:52 น.
ติดตามค่ะ
ติดตามค่ะ
วนัน 23 ก.ย. 2555, 15:01:25 น.
oน่าอ่านคะ
oน่าอ่านคะ