พรางนิมิต
ความลับของเธออยู่ภายใต้ถุงมือที่ไม่เคยถอดออก แต่ทว่าในเช้าวันหนึ่งที่เผลอดึงมันออกมา เธอจึงรู้ว่าหลังจากวินาทีนี้ต่อไปเธอจะไม่ได้ชีวิตปกติกลับคืนมาอีก เมื่อมีปีศาจหนุ่มรูปงามยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้า...
Tags: พรางนิมิต ปีศาจ
ตอน: 4. กรุ่นกลิ่นกาย
หลังจากที่ชาหายขึ้นไปบนหลังคาได้พักใหญ่ๆ หญิงสาวก็เพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่พบกับชาเมื่อตอนเช้า เขายังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่รู้ว่าปีศาจตนนี้หลับใหลไปนานเท่าไหร่ แต่อย่างหนึ่งล่ะที่เธอรู้มา...ปีศาจก็หิวเป็น คิดได้ดังนั้นมายาก็เดินออกไปตรงระเบียงหน้าห้องของตัวเองพร้อมตะโกนเรียกปีศาจหนุ่มเสียงดัง
“ชา คุณหิวข้าวรึเปล่า” ถามเสร็จก็นิ่งไปพักหนึ่งเพื่อรอฟังคำตอบ แต่ทว่าคำตอบของเธอกลับบินลงมาลอยตัวอยู่ตรงหน้า จนมายาต้องถอยหลังออกห่างด้วยความตกใจเล็กน้อย
“ข้าหิว” หากแต่สีหน้าของชามีแววไม่มั่นใจ
“ฉันมีข้าวนะ ลองกินข้าวของมนุษย์ดูมั้ย” พูดพลางเอี้ยวตัวหลบปีศาจร่างใหญ่ที่กำลังทิ้งตัวลงบนระเบียงอยู่ข้างๆ เธอ
“ข้าไม่รู้สึกอยากเช่นนั้น”
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ” มายาถามแล้วก็อดหวั่นใจไม่ได้ หวังว่าเขาคงไม่ได้หิวสวาทเธอหรอกนะ
“ข้าไม่รู้ แต่กลิ่นของเจ้ามันหอมกว่าตอนที่เจอกันคราแรก ยิ่งชายผู้นั้นยิ่งหอม” ว่าแล้วดวงตาสีแดงของปีศาจก็วาววับขึ้นมาขณะโน้มกายลงมาสูดดมกลิ่นอายของหญิงสาวที่ทำตัวลีบเหลือเท่าลูกแมวเห็นจะได้
“คะ คุณคงไม่กินฉันหรอกใช่มั้ย” มายายิ้มแห้ง ค่อยๆ ขยับกายเข้าไปในห้องด้วยความหวาดกลัว
“ข้าไม่รู้ ข้าหิว แต่ข้าคงไม่กินเจ้า...กระมัง” ปีศาจรูปงามพูดพลางสาวเท้าเข้าไปหาร่างน้อยที่เริ่มสั่นงันงก ชาไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วกลิ่นหอมจากกายมนุษย์เหล่านี้มีประโยชน์อย่างไรกับเขา เขาต้องกินมันหรือไม่ แต่ปัญหาก็คือ...เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกินยังไงหรือกินอะไร?
“ฉะ ฉันมีทางเลือกคุณ คะ คือหนึ่ง คุณจะต้องไม่กินฉันเพราะถ้าคุณกินฉันเมื่อไหร่ คุณก็จะ จะ...อย่า!” พูดได้แค่นั้นมายาก็ต้องใจหายวาบ เมื่อจมูกโด่งคมสันของชายื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนได้กลิ่นใบชาหอมๆ ลอยกรุ่นกำจายอยู่ใต้จมูก หญิงสาวหลับตาปี๋เมื่อคิดว่าคงจะถูกปีศาจหนุ่มกัดกินวิญญาณเสียคราวนี้ มือเรียวเล็กรีบยกขึ้นดันอกกว้างแข็งแกร่งของชาออกไปให้ห่าง แต่ทว่าแรงเธอหรือจะสู้แรงเขาได้
“กลิ่นของเจ้าไม่รุนแรงเท่าของชายผู้นั้น แต่ทว่ามันทำให้บางอย่างในตัวข้ารู้สึกหิวกระหาย” ปีศาจรูปงามยังคงยื่นหน้าไปใกล้ๆ ตามแก้มนวลเนียนและลำคอขาวผ่องเพื่อสูดกลิ่นปริศนาอย่างรัญจวนใจ
“ฉะ ฉันขอย้ำว่า คะ คุณจะต้องไม่กินฉัน!” แล้วมายาก็รวบรวมความกล้าลืมตาขึ้นมาตะคอกใส่ปีศาจที่ยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าคุณกินฉันเมื่อไหร่คุณก็จบ เพราะคุณจะไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครบนโลกนี้ได้อีกแล้ว!”
“ข้าไม่ได้จะกินเจ้า ถึงแม้ว่าอยาก” สีหน้าลุ่มลึกของชามันทำคนฟังถึงกับทำตัวไม่ถูก ดวงตาแดงฉานของเขามันฉายแววมั่นใจ ขณะชายังคงกำข้อมือน้อยที่ยันอกเขาเอาไว้หลวมๆ
“และข้อสองคือ ฉันขอร้องให้คุณทนหิวไปก่อน จนกว่าฉันจะหาทางออกได้ว่าคุณสามารถกินอะไรได้นอกจากมนุษย์” หัวใจของหญิงสาวเต้นระรัวแทบไม่เป็นจังหวะเมื่อถูกปีศาจหนุ่มรุกคืบเข้าใกล้เช่นนี้ ได้ยินเช่นนั้นชาก็กระตุกยิ้มพลางปล่อยมือน้อยให้เป็นอิสระ ก่อนจะเดินถอยหลังออกไปยืนตรงระเบียงห้องด้วยท่วงท่าสง่างาม
“แล้วข้าจะคอย” พูดแล้วเขาก็บินหายขึ้นไปบนท้องฟ้า มายาไม่รู้ว่าเขาบินไปไหน แต่มันกลับเป็นความโล่งในที่สุดในตอนนี้ของเธอ หญิงสาวยกมือขึ้นมาทาบตรงอกด้านซ้ายเอาไว้ เพื่อเช็คดูว่าเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามเมื่อสักครู่นี้มันทุเลาลงแล้วหรือยัง คงต้องยอมรับอย่างน่าไม่อายว่าเธอกลัวเขาจนฉี่แทบจะราดอยู่แล้ว แต่ทว่าในความน่ากลัวนั้นมันกลับแฝงไปด้วยความน่าค้นหาอยู่ในดวงตาสีแดงราวกับทับทิมเม็ดงามคู่นั้นอย่างน่าตกใจ
แต่จนแล้วจนรอดเธอก็คว้าน้ำเหลวในการหาข้อมูลอาหารของปีศาจ มายานั่งจมจ่อมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ด้วยอาการหวาดผวา ไม่รู้ว่าชาจะโมโหหิวขึ้นมาตอนไหน ทว่าเธอก็ไม่เห็นเขาเลยตั้งแต่เย็น ลองไปแอบชะโงกหน้าดูหลังคาบ้านตัวเองก็ไม่เห็น จึงไม่รู้ว่าตอนนี้ชากำลังนั่งดื่มด่ำกับท้องฟ้าสีหม่นหรือไปตระเวนเปิดโลกกว้างที่ไหน จนกระทั่งเสียงรถของพ่อเลี้ยวเข้าบ้านมา หญิงสาวจึงรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่บ้านตามลำพังกับปีศาจที่กำลังหิวกระหายกันสองต่อสอง
“พ่อขา” ลูกสาวคนเดียวของบ้านส่งเสียงเรียกพ่อตั้งแต่เขายังไม่ทันได้ปิดประตูรั้ว พิรัลขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้ลูกสาวที่กำลังเดินตรงเข้ามาหา
“มีอะไรรึเปล่ามายา วันนี้มาแปลก หรือว่าพ่อกลับบ้านเร็วไปหน่อย” หนุ่มวัยห้าสิบหกที่ประสบความสำเร็จอย่างงดงามในอาชีพที่ปรึกษากฎหมายให้กับบริษัทชั้นนำของเมืองไทยเอ่ยทักลูกสาวด้วยความแปลกใจ ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาว่าเลยห้าทุ่มไปเพียงไม่กี่นาทีขึ้นมาดูอีกครั้ง
“ระดับพ่อแล้วไม่เคยกลับเร็วค่ะ อย่าลืมสิ” แม้จะฟังดูเหมือนเป็นการเย้าแย่ตามธรรมดาของลูกสาว แต่พิรัลรู้ดีว่ามายานั้นมีความน้อยใจอยู่มากเรื่องที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้
“ดูพูดเข้าลูกสาวพ่อ” พิรัลยื่นมือไปลูบศีรษะของมายาเบาๆ ด้วยความรัก “อีกไม่กี่ปีพ่อก็จะเกษียณตัวเองแล้วอยู่กับมายาแล้วไง แต่ตอนนี้ขอพ่อทำงานทิ้งทวนให้หนำใจก่อน แล้วหลังจากนี้ลูกคงจะเบื่อหน้าพ่อไปจนตาย”
“งั้นมายาจะรอวันที่จะเบื่อหน้าพ่อไปจนตายนะคะ” หญิงสาวยิ้มแป้น พร้อมกับเดินเข้าไปกอดพ่อเอาไว้จนพิรัลต้องหัวเราะขึ้นมาเบาๆ แล้วภาพของผู้เป็นพ่อที่ได้พบปะกับลูกค้าทั้งหมดก็สว่างวาบเข้ามาในหัวของมายาจนหมด อันที่จริงจะว่าไปเธอก็ไม่ตั้งใจจะตรวจสอบพ่อเช่นนี้หรอก แต่ทว่ามันเป็นความเคยชินเสียมากกว่าตามคำสั่งของแม่ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก
“จะอ้อนเอาอะไรอีก”
“ไม่ได้อ้อนเอาอะไร แค่คิดถึง อยู่บ้านเดียวกันแทบจะไม่ค่อยได้เจอกัน” มายายังคงเดินกอดพ่อเข้าไปในบ้านราวกับเป็นเด็กอายุแปดขวบ
“บอกมาดีกว่าว่าจะเอาอะไร” แต่อย่างไรเสียพ่อก็คือพ่อ พ่อย่อมรู้ดีว่าอาการเช่นนี้ของลูกสาวคือต้องอ้อนขออะไรสักอย่าง ไม่เช่นนั้นมายาคงไม่มาคลอเคลียเขาเหมือนแมวน้อยแน่
“พ่อจำพี่วินได้รึเปล่าคะ” ในที่สุดมายาก็พูดเรื่องที่จะขอพ่อขึ้นมา
“ได้สิ วินที่เคยอยู่ข้างบ้านเราใช่รึเปล่า” พิรัลพูดพลางวางกระเป๋าเอกสารไว้บนโต๊ะรับแขก ก่อนลูกสาวขี้อ้อนจะผละตัวออกไปเดินไปเอาน้ำในตู้เย็นที่อยู่ห้องครัวมาให้
“ค่ะ พี่วินคนนั้นแหละ เขากลับมาจากอเมริกาแล้วนะคะ”
“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอ นึกว่าจะไม่กลับมาอีก เห็นยกกันไปตั้งรกรากที่นู่นทั้งครอบครัว” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าก่อนจะยกน้ำเย็นๆ ของลูกสาวขึ้นมาดื่มเพื่อความสดชื่น
“แล้วลูกจะขออะไร”
“วันมะรืนพี่วินจะพามายาไปกินข้าวเย็น มายาเลยบอกพ่อไว้ก่อน กลัวโรคหวงลูกสาวกำเริบ” หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพูดพลางหัวเราะร่วนเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อส่ายหัวไปมาเบาๆ
“โรคหวงลูกสาวไม่ต้องกลัวหรอก ตอนนี้กลัวลูกสาวจะไม่ได้แฟนมากกว่า วันๆ อยู่แต่บ้านไม่ยอมออกไปไหน”
“เดี๋ยวก็ไปแล้วไงคะพ่อ เผื่อพี่วินมีเพื่อนหล่อๆ มายาจะได้จับมาทำไข่ลูกเขยให้พ่อไง”
“อ้าว แล้วไม่ใช่พี่วินเหรอที่มายาจะจับมาทำเป็นไข่ลูกเขยให้พ่อน่ะ” พิรัลยิ้มน้อยๆ เพราะเท่าที่จำได้นายกวินก็การศึกษาดี หน้าตาดี นิสัยดี ก็พอจะฝากผีฝากไข้ได้
“พี่วินน่ะเหรอคะ” ลูกสาวพูดแล้วก็หัวเราะร่วน “พ่อคิดอะไรเนี่ย มายาคิดกับพี่วินแค่พี่ชายนะคะ ไม่เคยคิดอย่างอื่นเลย คิดไม่ลงหรอก บรื๋อ...”
“ก็แล้วแต่ลูก พ่อก็ไม่ได้บังคับอะไร มายาจะมีแฟนหรือไม่มีพ่อก็ไม่ห่วง เพราะพ่อเลี้ยงลูกของพ่อได้อยู่แล้วล่ะ”
“พ่อพูดอย่างนี้ลูกที่ไหนจะไม่รักล่ะเนี่ย” ว่าแล้วก็เข้าไปส่งหอมให้พ่อฟอดใหญ่ ก่อนจะกอดรัดพ่อเสียจนหนุ่มใหญ่หัวเราะร่วน
“พอแล้วๆ พ่อจะรีบไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า” ได้ยินดังนั้นลูกสาวก็ปล่อยตัวพ่อให้เป็นอิสระ ก่อนจะยิ้มแป้นแล้น
“มายาก็จะนอนเหมือนกัน แต่ขอทำงานอีกแป๊บนึงก่อน งั้นก็ฝันดีนะคะพ่อ”
“ฝันดีลูก” พูดแล้วพิรัลก็หอมหน้าผากลูกสาวเบาๆ ก่อนจะเดินหอบกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง เพื่อพักผ่อนเอาแรง
มายามองตามแผ่นหลังพ่อไป ก่อนจะจัดการกับแก้วน้ำของพ่อที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก แต่พอเธอหันตัวกลับไปก็พบกับปีศาจหนุ่มที่ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหลังของเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวตกใจจนแก้วน้ำเกือบจะหล่นลงกับพื้น แต่เคราะห์ดีที่ยังตั้งสติไว้ได้ทัน
“คุณไปไหนมา” มายาถามขึ้น ขณะเดินผ่านร่างสูงเข้าไปในห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของบ้าน
“ข้าตามชายผู้นั้นไป” เพียงแค่นั้นมายาก็ใจหายวาบ หากว่าชาเกิดหิวขึ้นมาแล้วจับกวินกิน เธอคงไม่สามารถไปช่วยได้ทันแน่
“คุณตามพี่วินไปทำไม”
“เขามีบางอย่างที่น่าจะทำให้ข้ารำลึกความทรงจำได้ ชายผู้นั้นมีกลิ่นประหลาดไม่เหมือนกลิ่นของเจ้าหรือมนุษย์ทั่วไป”
“กลิ่นยังไง” มายาถามด้วยความหวาดกลัว และมั่นใจที่สุดว่าหากจะต้องมีใครสังเวยชีวิตให้ปีศาจแล้วล่ะก็ คนๆ นั้นคงหนีไม่พ้นกวินเป็นแน่
“ข้าตอบไม่ได้” ชาส่ายหน้าเล็กน้อย ขยับตัวเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ยืนพิงอ่างล้างจานอยู่
“คุณจะเดินเข้ามาทำไม” หญิงสาวหน้าเสีย เพราะไม่สามารถเดินหนีออกไปทางไหนได้เลย
“กลิ่นกายของเจ้ามันเป็นกลิ่นสดชื่น หอมหวาน น่ารัญจวน แต่ไม่เท่ากลิ่นของชายผู้นั้น” ได้ยินแล้วมายาก็ต้องร้อนวูบวาบ เกิดมายังไม่เคยถูกผู้ชายชมเรื่องมีกลิ่นตัวที่รัญจวนใจเลย สาบานได้...
แต่เดี๋ยวก่อน...ถึงจะรัญจวนยังไงก็ไม่เท่ากลิ่นของพี่วินนี่นา หรือว่าปีศาจตัวนี้จะเป็นเกย์?
“เชื่อฉันมั้ยชา คุณน่าจะเป็นปีศาจตนแรกที่ฉันเคยเห็นโดยนับรวมจากหนังและละครแล้วนะ ที่บอกว่ากลิ่นตัวของผู้ชายด้วยกันมันน่ารัญจวน”
“ข้าพูดตามจริงที่ข้ารู้สึก” ใบหน้าคมคร้ามเรียบขึงไม่ฉายแววใดๆ จนคนที่มองอยู่เดาใจไม่ออก
“หรือว่าคุณอาจจะหิวจนตาลาย เลยได้กลิ่นของคนที่แข็งแรงเยอะกว่าคนที่อ่อนแอ”
“ข้าไม่รู้ รู้แต่เพียงว่ากลิ่นของชายผู้นั้นไม่เหมือนใคร” ดวงตาสีแดงวาววับขึ้นมา เมื่อหายใจสูดดมกลิ่นกายของมายาอีกครั้ง
“เอาเป็นว่าคุณพอจะทนหิวได้รึเปล่า” หญิงสาวยิ้มแหยงๆ เมื่อเห็นสายตาหิวกระหายคู่นั้นอีกครั้ง
“พอทน” สุ้มเสียงของชาดังกังวานไพเราะน่าฟัง
“ฉันไม่รู้ว่าคุณไม่ได้กินอะไรมานานแค่ไหน แต่ฉันจะพยายามคิดให้ออกว่าคุณกินอะไรเป็นอาหารที่ไม่ใช่มนุษย์นะ”
ปีศาจหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเปิดทางให้สาวผมสั้นร่างเล็กได้เดินออกไปจากห้องครัว มายาเดินผ่านร่างสูงใหญ่ของชาด้วยความหวาดหวั่น ไม่รู้ว่าตอนที่เธอเดินผ่านเขาจะหิวจนตาลายจับเธอมากินไหม แต่แล้วเธอก็เดินออกมาด้วยอวัยวะครบสามสิบสอง แต่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอน หญิงสาวก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงปัญหาใหญ่อีกข้อหนึ่ง
“แล้วปีศาจอย่างคุณจะต้องนอนหลับพักผ่อนรึเปล่า” มายาถามออกไป ขณะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ
“ข้าเกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีวันพฤหัสบดีค่ะ
ตอนนี้หลายๆ คนคงจิ้นไปไกลแล้วว่าเรื่องนี้อาจจะมีนายเอก กร๊ากๆๆๆ
แต่สาวกวายทั้งหลายคงผิดหวังค่ะ เพราะชายังเป็นพระะอกที่ต้องการนางเอกอยู่ ฮี่ๆๆๆ
ตอนนี้อยากอัพไวๆ ให้จบไวๆ จะได้เริ่มลงมือเขียนภาคต่อของมายารักฯซักที
อันที่จริงตอนนี้ก็เขียนได้นะคะ แต่อยู่ในภาวะขี้เกียจอยู่ 555
ไว้เขียนจบเมื่อไหร่จะเอามาอัพให้อ่านกันนะคะ ^^
ขอบคุณ
คุณGingfara : มันอาจจะเป็นกลิ่นรัญจวนค่ะ ฮี่ๆๆ
คุณกาซะลองพลัดถิ่น : ตอนแรกที่เขียนก็อยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ 555
คุณคิมหันตุ์ : ถ้าเป็นท่านแดร๊กคงต้องกัดเข้าที่คออย่างวาบหวาม ซึ่งนั่น...อาจจะต้องเป็นในเรื่องต่อไปค่ะ 555
คุณนางสาวปลาดาว : อันนี้ต้องติดตามต่อแล้วค่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามนะคะ ^^
( ดารานิล )
www.facebook.com/daranilday
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดารานิล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ย. 2555, 15:38:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ย. 2555, 15:38:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1899
| << 3. การกลับมาของพี่ชายที่แสนดี | 5. ศพที่สอง >> |
wii 6 ก.ย. 2555, 21:59:49 น.
มายากับกวินจะช่วยปีศาจชาพ้นกำสาปหรือเปล่า เเล้วกวินมีอะไรน้อที่พิเศษในตัวที่ชาใด้กลิ่น เอ๊ะหรือว่าชาต้องใช้การสูดกลิ่นด้วยการจูบเพื่อดูดเอาพลังมาหล่อเลี้ยง กวินใช่มนุษย์จริงๆหรือเปล่า
มายากับกวินจะช่วยปีศาจชาพ้นกำสาปหรือเปล่า เเล้วกวินมีอะไรน้อที่พิเศษในตัวที่ชาใด้กลิ่น เอ๊ะหรือว่าชาต้องใช้การสูดกลิ่นด้วยการจูบเพื่อดูดเอาพลังมาหล่อเลี้ยง กวินใช่มนุษย์จริงๆหรือเปล่า
goldensun 7 ก.ย. 2555, 06:22:51 น.
กลิ่นรัญจวนใจ?! แต่ทำให้หิวกระหาย ไม่ใช่หอมหวลชวนกินหรือคะ
ความจำเสื่อมเพราะอะไรน้อ กินอะไร ยังไงก็จำไม่ได้
กวินศึกษาเรื่องหินที่ชาคุ้น น่าจะพอโยงกันได้รึเปล่า
กลิ่นรัญจวนใจ?! แต่ทำให้หิวกระหาย ไม่ใช่หอมหวลชวนกินหรือคะ
ความจำเสื่อมเพราะอะไรน้อ กินอะไร ยังไงก็จำไม่ได้
กวินศึกษาเรื่องหินที่ชาคุ้น น่าจะพอโยงกันได้รึเปล่า
มุนีรัตน์ 7 ก.ย. 2555, 15:49:16 น.
หึ หึ หึ จิ้นไปแล้วค่า
หึ หึ หึ จิ้นไปแล้วค่า
pulala 7 ก.ย. 2555, 22:28:44 น.
อุ๊ย เรื่องน่ารัก
อุ๊ย เรื่องน่ารัก
