♥ เรทรัก ♥
มุกชมพู สาวน้อยหนีรัก ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อแม่ มุมมองของเธอเกี่ยวกับผู้ชายคือ ความไม่มีตัวตน คือความว่างเปล่า เธอ ไม่เคยมองเห็นอนาคตบุรุษเพศผู้ไดที่จะมายืนเคียงข้างตราบชั่ว นิจนิรันดร์อย่างในนิทานปรัมปราเพ้อฝัน เพราะทั้งชีวิต เธอ มีเพียงแม่เท่านั้นที่เป็นทุกอย่าง เธอจึงตั้งกำแพงภาษีหัวใจไว้สูงลิบลิ่ว ยากที่ใครจะก้าวข้ามมาถึงเธอได้ แต่...เมื่อต้องมาเจอะเจอกับแม่เหล็กขั้วเดียวกันแต่ต่างเพศอย่าง ติณณภพ ที่...ผู้ชายของตระกูลเหมือนต้องคำสาป ให้ต้องพบกับหญิงหลายใจอยู่ร่ำไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า เขาจึงไม่อินังขังขอบนำเรื่องของหัวใจมาปะปนกับความต้องการตามธรรมชาติของผู้ชาย แค่...หล่อ รวย มีฐานะหน้าที่การงานดี แค่นี้เขาก็ เลือกได้ จะรังสรรค์สเป็กสาวที่จะให้มาเป็น คู่ควง คู่เที่ยว คู่นอน เลิศเลอเพอเฟ็คขนาดไหนก็ย่อมได้ ยิ่งมาเจอโจทย์ที่ดูเหมือนจะยากขึ้นมาสักหน่อยอย่างสาวมุกชมพู มันยิ่งไปเพิ่มความสนุกในการแก้โจทย์ เพื่อผลลัพธ์ที่เขาต้องการนั่นก็คือ ลากเธอมาร่วมเป็นหนึ่งในสาวกสาวบนเตียงของเขา หากเขาแก้โจทย์ที่ดูเหมือนจะยากนี้ได้ ขี้คร้านเจ้าหล่อนจะอ่อนปวกเปียกเป็นขี้ผึ้งรนไฟให้เขาปั้นแต่งแล้วแต่จะให้เป็นตัวอะไรได้ตามใจปรารถนา ยิ่งได้คุณแม่เจ้าหล่อนผู้แสนจะนำเสนอลูกสาวให้กับผู้ชายมั่งคั่งร่ำรวย มีหน้ามีตาในสังคมแบบนี้ด้วยแล้วละก็ยิ่งเข้าทางเขา
มาดูกัน ระหว่างสาวมั่นอย่างมุกชมพู ผู้ไม่เคยงออกชายใดมาให้แอบอิงพึ่งพิง กับ ผู้ชายมาดนิ่งแต่สิงความเจ้าชู้ไว้ในตัว คล้ายเป็นตัวแทนของผู้ชายในตระกูล เอาคืนหญิงสาวทั้งหลายซึ่งถูกตั้งสมมุติฐานว่ามากรักหลายใจเหมือนกันหมด มีเงินให้ใจก็มา ไม่มีทรัพย์สินเงินทองให้ ใจก็ห่างออกไป ศึกครั้งนี้ ใครจะชนะและใครจะแพ้ยับเยิน หรือว่า...จะเยินทั้งสองฝ่าย...
เรื่องราวของคนทั้งคู่ ค่อนข้างจะติดเรทอยู่สักหน่อย ก็ประมาณ... ‘เรทรัก’ ละค่ะ
มาดูกัน ระหว่างสาวมั่นอย่างมุกชมพู ผู้ไม่เคยงออกชายใดมาให้แอบอิงพึ่งพิง กับ ผู้ชายมาดนิ่งแต่สิงความเจ้าชู้ไว้ในตัว คล้ายเป็นตัวแทนของผู้ชายในตระกูล เอาคืนหญิงสาวทั้งหลายซึ่งถูกตั้งสมมุติฐานว่ามากรักหลายใจเหมือนกันหมด มีเงินให้ใจก็มา ไม่มีทรัพย์สินเงินทองให้ ใจก็ห่างออกไป ศึกครั้งนี้ ใครจะชนะและใครจะแพ้ยับเยิน หรือว่า...จะเยินทั้งสองฝ่าย...
เรื่องราวของคนทั้งคู่ ค่อนข้างจะติดเรทอยู่สักหน่อย ก็ประมาณ... ‘เรทรัก’ ละค่ะ
Tags: เรื่องราวของแม่เหล็กขั้วเดียวกันแต่ต่างเพศ อย่าง มุกชมพู กับ ติณณภพ ที่ทั้งคู่ไม่มีความศรัทธาในเรื่องของ...ความรัก
ตอน: ตอนที่ 34 (พิเศษ...จะขอหรือไม่ขอ ก็จ่อจัดให้อยู่แล้วค่ะ :) )
ตอนพิเศษ....มาตามคำเรียกร้อง...
ติณณภพกลับจากวิ่งตามโปรแกรมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการทำกายภาพ ตอนนี้ขาของเขากลับมาใช้งานได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์...เขาไม่เคยเห็นค่าเห็นความสำคัญของมันเท่าวันนี้เลย วันนี้...ที่เขามีมันเพื่อใครหลายคน หนึ่งคนนั้นคือ คนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสือความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็กอ่อนอยู่นั่นไง ที่สีหน้าสีตาจริงจังน่าดูจนบางครั้งเขายังแอบคิดอิจฉาไอ้เจ้าตัวเล็กที่ยังอยู่ในท้อง ขนาดยังไม่ออกมา บางทีเขายังเหมือนถูกลืม... อีกแล้วนะติณณภพไอ้ความคิดติดปมแบบนี้...ไม่ไหวเลย...เขาต้องพยายามละลายความคิดติดปมแบบนี้ไปให้หมด ไม่เช่นนั้นมันอาจจะย้อนกลับมาเป็นภัยกับตัวเองได้อีกนะ
“มุกคิดถึงแม่มากเลย อยากกอดแม่จัง แล้วพบกันนะคะ สวัสดีค่ะ...”
มุกชมพูวางสายจากที่คุยกับมารดาถึงกำหนดเดินทางกลับที่แน่นอน แล้วจึงเหลือบมองมาทางสามีที่เพิ่งเสร็จธุระจากห้องน้ำและกำลังจะเดินตรงมาที่หล่อน
“มุกคิดถึงคุณแม่จังค่ะ...”
บอกสามีแล้วน้ำเสียงมุกชมพูก็สะดุดเพราะร่ำๆจะร้องไห้ตั้งแต่ระหว่างที่คุยกับมารดาแล้ว และตอนนี้หล่อนเลยร้องไห้ออกมาซะจริงๆ เรื่องตั้งครรภ์หล่อนก็ยังไม่ได้บอกมารดาทั้งได้กำชับกับภูวดลว่าห้ามบอกใคร เพราะจะทำเป็น ‘เซอร์ไพรซ์’ ให้แม่หล่อนและ ‘เป็นของขวัญ’ ปลอบใจให้มารดาของติณณภพ
“แล้ว ไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไงครับ...”
“คิดถึง? ทำไมล่ะคะ”
มุกชมพู จากที่น้ำตาล่วงเผาะเลยหยุดร้องทั้งมองเขาอย่างงงๆ ก็อยู่ด้วยกันตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา
“ก็พี่ไปวิ่งตามโปรแกรมมาตั้งครึ่งชั่วโมง”
“...พี่ติณณ์คะ คุณแม่มุกอยู่ตั้งเมืองไทยนะคะ”
“ก็...อยู่ด้วยกัน แล้วมุกเลยไม่ต้องคิดถึงพี่หรือไง”
อ้าว!...รวนหล่อนแล้วไหมล่ะ หมู่นี้เขาเป็นไงนะ ช่างหงุดหงิดขี้คิดน้อยใจ อาการแบบนี้ เขาเป็นวัยทอง หรือว่ากำลังท้องแทนหล่อนนะ
“...”
“มา...พี่ทาโลชั่นให้”
เขาไม่พูดเขาไม่บ่นต่อ แต่หล่อนยังรู้ว่าเขาแอบเก็บตะกอนสะสมไว้อยู่ภายในใจ หากปล่อยไว้นานมันอาจจะสะสมเป็นปมขึ้นมาใหม่
“พี่ติณณ์คะ มุกทำไมจะไม่คิดถึงล่ะคะ อยู่ด้วยกันมุกไม่คิดถึงพี่ติณณ์แล้วจะให้คิดถึงใครได้ล่ะคะ”
ติณณภพโน้มลงจุมพิตดื่มด่ำที่ปากบางสวยก่อนจะย้ายมาที่แก้มทั้งสองข้างของภรรยา แทนความรู้สึกดีๆที่ได้รับกลับมาจากคำหวานของภรรยาที่เป็นเหมือนยาชูกำลัง
“เปิดพุงมาครับ ถึงเวลาพ่อลูกแล้ว”
สองมือเรียวใหญ่ของเขาประกบและถูกันไปมาอย่างต้องการให้โลชั่นกันท้องลายเนื่องจากการตั้งครรภ์กระจายไปให้ทั่วฝ่ามือ หล่อนจึงร่นชุดนอนขึ้นมาจนถึงอกให้เขาได้สัมผัสลูกผ่านหน้าท้องที่นูนและแข็งขึ้นมานิดหนึ่งราวกับมีปราการแก้วมาเป็นเกาะคุ้มภัยให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังเจริญเติบโตอยู่ภายใน
“ว่าไงริก ลูกพ่อท่องหนังสือตามคุณแม่ได้ถึงไหนแล้ว หืม...”
มุกชมพูเหลือบเหล่เขานิดหนึ่ง เหมือนเขาจะแอบเหน็บหล่อนละ เรื่องหล่อนท่อง ก ถึง ฮ อีกทั้งสระในภาษาไทยให้ลูกน้อยในครรภ์ฟัง
ติณณภพลูบไล้ไปปากก็คุยกับลูกไป แต่เขาเลือกใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกับลูกน้อย ส่วนภาษาไทยอย่างไรเจ้าลูกชายก็ต้องได้รับการถ่ายทอดจากคุณแม่ที่...อุตส่าห์เทคคอร์สทางด้านภาษาฉวยที่ตัวเองต้องอยู่ดูแลเขาช่วงทำกายภาพนานหลายเดือน แต่ไม่ยอมนำกลับมาฝึกปรือกับเขาและลูก ยืนยันที่จะใช้ภาษาไทยบอกว่า ‘กลัวลืม’ อยู่ดี
“ชื่อภาษาไทยของลูกคือภพพูนะครับ”
ติณณภพคุยกับลูกน้อยต่อ
“ไม่ใช่ค่ะ บอกแล้วไงคะว่า ภูณภพ พู-นะ-พบ ภพพูไม่มีความหมาย”
คุณแม่ขัดขึ้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่งัดกันด้วยเรื่องชื่อของลูก
“ทำไมจะไม่มี ก็ชื่อพ่อผสมกับแม่ไงครับ ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใครด้วย ใช่มั้ยลูก หืม...ภูณภพ ไม่ใช่ชื่อพ่อบวกชื่อแม่เสียหน่อย”
แต่เป็นชื่อคุณอาภูวดลบวกชื่อคุณพ่อต่างหาก
“ใช่สิคะ ใช่แบบที่เขาเรียกว่าพ้องเสียงไงคะ เพราะกว่ากันตั้งเยอะ และจะเรียกว่า น้องภู หรือน้องภพก็มีความหมายในตัว เอ...นี่อย่าบอกนะคะว่า...”
ใช่แล้วละมุกชมพู ติณณภพน่ะแอบหึงแบบไม่มีเหตุผล แอบหึงแม้กระทั่งชื่อลูกชายที่ไม่ยอมให้ไปพ้องกับน้อง
“พี่ติณณ์ไม่ชอบให้มีคำว่า ‘ภู’ อยู่ในชื่อลูก...”
มุกชมพูส่งสายตาพิฆาตไปยังว่าที่คุณพ่อก่อนเอ่ย ติณณภพเมื่อถูกจ้องก็เผลอเงยหน้าขึ้นมองสบนิดหนึ่งก่อนจะหลบเปลี่ยนโฟกัสมายังจุดเดิมแบบมีพิรุธ
“เปล่า ชื่อ เอ่อ...อันที่จริง ชื่อนั้นก็ได้ มันก็ อืม...เท่ดีเหมือนกันนะลูก”
สุดท้ายติณณภพต้องยอมลงให้คุณภรรยาสุดที่รัก เมื่อถูกหล่อนดักเดาความคิดของเขาได้อย่างถูกต้อง มุกชมพูส่ายหน้าไปมากับพฤติกรรมไม่มีเหตุผลของสามี แต่ก็มีแอบปลื้มเหมือนกัน ที่...นั่นก็คือเขาหึงหล่อน...
จากที่คุยกับลูกเขาเปลี่ยนมาเป็นจูบไปทั่วหน้าท้องที่เริ่มจะป่องนิดๆและลามลงต่ำนั่นทำให้มุกชมพูที่ดูเหมือนร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบโต้กับตั้งแต่สัมผัสแรกของเขาแล้วเพียงแต่พยายามกดมันเอาไว้ด้วยการพยายามสนใจกับหนังสือกับชวนเขาหาเรื่อง ไม่ใช่ว่าท้องแล้วจะไร้อารมณ์และความรู้สึกในเรื่องอย่างว่าแต่เหมือนกับหล่อนยิ่งโหยหาเขามากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“...พี่ติณณ์...พอ...พอแล้วค่ะ...”
ปากบอกพอแต่ร่างกายหล่อนกลับสนองตอบและเป็นใจให้เขา แล้วพอเขารุกเร้ามากขึ้นหล่อนก็ ยอมโอนอ่อน...
หล่อนคิดอีกที...มันดีกว่าปล่อยให้เขาหิวโซแล้วโผไปหาเศษหาเลยเอากับหญิงอื่นที่นอกบ้าน...แล้วเขาก็คอยระแวดระวังให้หล่อนอยู่แล้ว คอยถามว่าอย่างนี้ได้ไหม ท่านั้นท่านี้เป็นยังไง คุณหมอห้ามไม่ห้ามอะไรบ้าง อีกทั้งเขาก็ใส่ใจที่จะมอบจะป้อนความสุขอย่างล้นเหลือให้หล่อนแทบจะทุกครั้งที่มีอะไรด้วยกัน...นี่คือองค์ประกอบสำคัญของชีวิตคู่ที่ต้องดูแลความสุขซึ่งกันและกัน เป็นเคล็ดลับของการประคองชีวิตคู่ให้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้อย่างยาวนานและถาวร...
“มุกแพคของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ฮื้ม...”
คนถามๆขณะซบอยู่บนอกนุ่ม
“อืม...ค่ะ...”
คนตอบๆด้วยเสียงยานคางเนื่องด้วยอาการทั้งง่วงงุนและเพลียทั้งจากกิจกรรมรักและจากสภาพการตั้งครรภ์รุมเร้า...
“เอกสารล่ะ ครบนะครับ...”
คนถามก็สภาพไม่ค่อยต่างแต่ยังฝืนถามขณะขยับพลิกกลับมานอนสบายๆ
“...”
และถามไปก็ไร้คำตอบเพราะมุกชมพูหลับแบบทิ้งดิ่งตั้งแต่เขายังไม่ทันได้ผละออกจากอกหล่อนเลยด้วยซ้ำ ติณณภพเลื่อนผ้าห่มๆคลุมให้หล่อนจนถึงคอ ตั้งแต่มีมุกชมพูเข้ามา ชีวิตเขามีค่ามีความหมายขึ้นมามากมายก่ายกอง...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิคลาคล่ำไปด้วยผู้ใช้บริการทั้งขาเข้าและขาออก ติณณภพที่ตอนนี้ร่างกายสมบูรณ์กลับมาเกือบร้อยเปอร์เซ็น ทั้งเข็นสัมภาระทั้งคอยประคับประคองมุกชมพูมาราวกับไข่ในหิน
“แม่! แม่มุกๆ อยู่ตรงนั้นค่ะพี่ติณณ์!”
มุกชมพูตื่นเต้นมากมายทั้งพยายามสลัดแขนที่ถูกติณณภพยึดไว้เพื่อจะวิ่งไปหามารดา
“มุก ค่อยๆเดินไปด้วยกัน ขืนวิ่งเดี๋ยวได้สะดุดล้ม ระวังตัวด้วยสิครับ”
ติณณภพทั้งติงทั้งเตือนภรรยาขณะที่เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันที่มองตามภรรยาและเห็นแล้วว่ามีใครยืนอยู่ข้างๆกันกับคุณอังคณามารดาภรรยาเขา แล้วดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเต้นยิ่งกว่าจนอ้อมแขนที่กอดรัดภรรยาไว้นั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้สึกตัวว่าเขาทำ และมันทำให้มุกชมพูอึดอัดมากขึ้นจึงหันและแหงนขึ้นมองเขา
“พี่ติณณ์...”
“...ขอ..ขอโทษที”
ติณณภพเหลียวมามองถึงได้รู้ตัวและคลายอ้อมกอดไว้แค่หลวมๆ...
ใกล้เข้ามาทุกทีๆ...แม่เขาสวยเหลือเกิน...
“แม่ครับ...”
ติณณภพปล่อยมุกชมพูและเดินเข้าไปหามารดา...พร้อมกับทรุดตัวลงกราบแทบเท้า น้ำตาเขาเข้ามาขังคลอหน่วยตา คิดถึงเหลือเกิน...คิดถึงมาทั้งชีวิต...
“ติณณภพ...ลูก...ฮึก...”
คุณดลนภาย่อตัวลงมารับกราบแรกในชีวิตของลูกชายคนโตโดยมีภูวดลคอยช่วยประคอง
“แม่ครับ...ผม...คิดถึงแม่มาตลอด...”
คุณดลนภพรีบกุมประคองมือลูกชายที่ประนมก้มลงกราบแทบเท้าขึ้นมา ในที่สุดก็มีวันนี้...
“แม่ก็รักและคิดถึงลูกเสมอ...”
นางยกแขนบอบบางขึ้นโอบบ่าใหญ่แกร่ง ติณณภพถึงกับหลับตาแน่นปากสั่นพลันน้ำตาลูกผู้ชายก็ล้นทะลักออกมาอย่างสุดจะห้าม อ้อมกอดของแม่ที่เขาไม่เคยได้...
“แม่...ฮึก...ผม...ผมรักแม่ครับ...ผม...ขอโทษที่ เคยทำให้แม่เสียใจ...ขอโทษที่ทำเป็นไม่รู้จักทั้งที่ทำงานและในงาน...”
ทั้งบ่าแกร่งสั่นไหว อ้อมกอดของลูกชายที่ไม่เคยได้กอดแม่สักครั้งมีกอดตอบมารดากลับไปอย่างอ่อนโยน ทุกคนพากันน้ำตาซึมไม่เว้นแม้กระทั่งท่านรองภูวนัยและภูวดล...
“ไม่ลูกไม่ ไม่ใช่ความผิดของลูก แม่ต่างหาก แม่เอง...”
เป็นนางเองที่มีส่วนผิด...ที่ปิดบังภูวดล...ที่ไม่ข้องแวะกับลูกชายคนโตตามคำขอร้องของสามี...จนละเลยความรู้สึกของลูก และนางก็รู้สึกผิดมาโดยตลอด...
“ไม่ครับแม่ ผมเข้าใจแล้ว ทุกคนมีเหตุผล แค่แม่ยอมรับผม แค่ผมยังมีแม่ แค่รู้ว่าแม่ก็รักผมด้วย ก็มีความสุขที่สุดแล้วครับ...”
ติณณภพยิ้มทั้งน้ำตาให้มารดาและเลยไปเห็นทางด้านหลังท่านว่ามีใครบ้างที่ติดตามมารดามาด้วยจึงค่อยๆผละจากมารดาละไปกระพุ่มมือไหว้ท่านรองภูวนัย และคุณอังคณามารดาของมุกชมพู
“ลุงขอโทษด้วยนะติณณภพ ลุงมีส่วนที่ทำให้มันเป็นไปแบบนั้น ที่ผ่านมา...ลุงเข้าใจว่า...”
คำขอโทษ..ตามด้วยคำสารภาพ...หากท่านรองไม่เอ่ยออกมาเสียเลย ก็คงไม่สบายใจไปตลอด...
“ไม่เป็นไรและไม่ต้องหรอกครับ ทุกอย่างผมเข้าใจแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของคุณลุงด้วยครับ”
ทุกอย่างมันมีเหตุ...ที่ทำให้เกิดผลต่างๆ เกี่ยวเนื่องเกี่ยวพันกันมา...
“ถ้าจะขอโทษ ผมก็ต้องขอโทษทุกคนกลับไปด้วย...โดยเฉพาะภูวดล...พี่ขอโทษ จริงๆ”
“เปลี่ยนคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับพี่ติณณ์”
จบคำพูดภูวดลแกล้งมองไปทางมุกชมพู...
“...”
ติณณภพมองตามสายตาน้องชายแล้วก็ถึงกับอึ้งไปเป็นครู่
“อะ..อะไรเหรอ...”
“เปลี่ยนเป็น...”
น้องชายแกล้งหยุดคำพูดให้พี่ชายกระวนกระวายใจเล่น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เพื่อให้ประโยคที่จะพูดต่อไปได้ยินเพียงแค่สองคน นั่นติณณภพยิ่งกังวลว่าน้องจะขออะไร
“ดูแลมุกชมพูให้ดี ห้ามมีเล็กมีน้อย ห้ามทำให้เธอ...เสียใจ มุกชมพูเป็นผู้หญิงที่น่ารัก และอย่างน้อย เธอคือคนที่ผม...เคยรัก...”
ภูวดลส่งยิ้มอบอุ่นให้พี่ชายและยกฝ่ามือขึ้นมารอ...ติณณภพจึงยกฝ่ามือเขาขึ้นประกบตามด้วยคำว่า...
“พี่สัญญา...ขอบใจนะ”
ขอบใจนะที่ภูวดลบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้น้องชายไม่ได้รักมุกชมพูภรรยาเขาอีกต่อไปแล้ว...มันเป็นการ...ทั้งปลดปล่อยความรู้สึกผิดทั้งละอายที่เขาแย่งของรักของน้อง และทิ้งความหวาดระแวงที่มันยังแอบซ่อนอยู่ลึกลงไปภายในจิตใจให้มันสลายมลายไป...
“พี่ติณณ์คะ...”
มุกชมพูจูงแม่ตัวมายืนเคียงข้างแม่เขาและเรียกสามีเป็นเชิงเตือนอะไรบางอย่าง...
“ดล!”
ติณณภพจึงสื่อสารทวงบางอย่างจากน้องชาย ส่วนตัวเขาเดินกลับไปนำกล่องของขวัญสองกล่องมาจากกองสัมภาระ ภูวดลจึงไปนำเอากระเช้าหวายภายในบรรจุกอมะลิดอกแข็งแรงสวยพร้อมปลูกสองกระเช้าส่งให้พี่ชาย
“คุณแม่ดลนภาคะ มุกนำมากราบ และนี่คือของขวัญจากมุกและพี่ติณณ์ค่ะ”
คุณแม่ดลนภารับทั้งกระเช้ามะลิทั้งกล่องของขวัญจากลูกสะใภ้และลูกชายก่อนส่งผ่านให้ภูวดลช่วยหล่อนถือเพื่อมือบอบบางสองข้างของนางจะได้ว่าง...
“แม่ดีใจ...และปลื้มใจที่สุด ที่ได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ มาเติมเต็มให้ลูกชายของแม่...”
และมือบอบบางจะได้สวมกอดมุกชมพูอย่างเต็มใจยอมรับให้มาเป็นศรีสะใภ้
“หนูก็ดีใจเป็นที่สุด ที่มีวันนี้..วันที่มีกันครบค่ะ...”
มุกชมพูตอบรับจากใจและยิ้มทั้งน้ำตาก็รินไหลปลาบปลื้มใจไปกับความสุขสมหวังของติณณภพสามีผู้มีปมของหล่อน...
“คุณแม่ครับ ขอบคุณครับที่มีผม ขอบคุณมากครับที่...กลับมาให้ผมมีแม่...”
ติณณภพรวบกอดทั้งมารดาและมุกชมพูก่อนจะหันมาทางอีกหนึ่งแม่...
“คุณแม่...ขอบคุณมากที่สุดเลยครับที่เอื้อเอ็นดูผมและมอบลูกสาวที่น่ารักที่สุดของคุณแม่ให้ผม ของขวัญชิ้นนี้กับกอมะลินี้แทนคำขอบคุณจากผมครับ...”
“ของขวัญจากมุก ของมุกค่ะแม่”
มุกชมพูมีแย้ง อย่างที่ต้องการบอกว่า...ต้องให้เครดิตหล่อนมากกว่า...
“มุกครับ...ของขวัญน่ะ บอกอีกทีซิว่า ของใคร...”
“ก็...เออ...ความจริง คือ...ของมุก กับ...พี่ติณณ์คนละครึ่งค่ะ...”
มุกชมพูอ้อมแอ้มยอมรับ ยอมแบ่งเครดิตให้เขาครึ่งหนึ่งก็เพราะมันคืออย่างนั้นจริงๆ...
“เปิดเลยสิคะ เปิดพร้อมกันเลยค่ะ...”
หญิงสาวหันมองคุณแม่ทั้งสองสลับกันไปมาขณะชวนเชิญให้แกะกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีเงินแวววาวราวแก้วสารพัดนึก ท่านทั้งสองจึงค่อยๆบรรจงแกะด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และเมื่อท่านทั้งสองได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน...ก็ถึงกับพากันอึ้งพูดไม่ออกไปเป็นครู่...ของในกล่องถูกแม่ๆหยิบออกมาทั้งหันหามองหน้ากันและต่างยิ้ม...อย่างแสนจะปลื้มปิติ และตรงเข้ามาสวมกอดมุกชมพูผู้ที่นำของขวัญมาเซอร์ไพรส์ท่านทั้งสอง มือบอบบางกับอีกหนึ่งข้างอูมนิดๆเลื่อนลงสัมผัสหน้าท้องที่เพิ่งจะได้สังเกตว่านูนขึ้นมาเล็กน้อยของมุกชมพูราวกับนัดกัน...
“เค้าอยู่ในนี้ๆ...ฮะ..ฮะๆๆ...อุ้ย!”
“ช่าย...ใช่...หึๆๆ...เขาดิ้นด้วยละรู้สึกมั้ย...คุณยายอัง...คุณเห็นไหม...”
“เขาทักทายเรา...หึๆๆ...ภูณภพ...ทักทายคุณยาย...คุณย่า...”
“ใช่ๆ...เรียกอะไรดีล่ะ...คาร์ริค...ภูณภพ...”
“ชื่อเล่นว่า ริกสิคะ ริกกี้ของยาย...”
“หรือจะเป็น น้องภู..หรือ น้องภพ ก็ดีนะคะ...”
“หึๆๆ...ริก ถูกแล้วครับคุณแม่ ผมเรียกเค้าอย่างนั้นจนชินแล้ว...แต่ตอนนี้ผมว่า...เราย้ายสถานที่คุยกับริคของผมกันก่อน...ดีกว่าไหมครับ คนอื่นเขาไปไหนต่อไหนกันหมดแล้ว”
ติณณภพรีบเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าทั้งคุณย่าคุณยายทำท่าจะปักหลักคุยกับหลานชายคนแรกกันอยู่ที่นี่ ทั้งมุกชมพูก็ดูจะเพลียๆ
แต่สำหรับมุกชมพูแล้ว...ทั้งที่เพลียแต่หล่อนก็รู้สึกปลื้มเปรมเหลือเกิน...ที่หล่อนนำความสุขที่สัมผัสได้มามอบให้กับทุกคน...ด้วยตัวของหล่อนเอง..จริงๆ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“คุณแม่ครับ มุกชมพู...”
อยู่ดีๆมุกชมพูก็ชิ่งหนีเขาออกมาจากออฟฟิศกลับบ้านแม่ตัว ติณณภพต้องรีบดิ่งตามกลับมาเพื่อดูว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับหล่อนอีก
“มาได้พักหนึ่งแล้ว อยู่ข้างบนแน่ะ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
เมื่อคุณอังคณาบุ้ยใบ้เปิดทาง...เขาจึงรีบย่างเท้าก้าวขึ้นบันไดไป...
‘อีกแล้วใช่ไหม ที่ฉันจะต้อง คอยนั่งหวาดระแวงแครงใจ ว่าเขาจะแอบหนีบบ้านเล็กบ้านน้อยไปเสวยสุขกันที่ไหน!
อีกแล้วใช่ไหม ที่ฉันจะต้อง คอยเตรียมตัวเตรียมใจ...เศร้าเหงาและทุกข์ใจเพราะคุณ!’
‘อะไรกัน! อะไรกันอีกละเนี่ย มุกชมพู...’
‘ฉันได้เข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้เข้าเดือนที่สามแล้ว มาด้วยความจำเป็น เพราะบริษัทเก่าที่ฉันทำงานอย่างมีความสุขแม้จะจับฉ่ายนั้นเจ้งลงเป็นที่เรียบร้อย บรรดาพนักงานรวมทั้งตัวฉันตกงานกันระเนระนาด ฉันกะจะของานพี่รุจน์ทำชั่วคราวพี่แกเลยแนะนำที่นี่ให้ และพอดีเขารับ ฉันเลยต้องคว้าไว้ก่อน ก็ฉันจำเป็นต้องหาเงินไว้ให้มากเพราะคุณแม่อังคณาสุดที่รักของฉันเข้าออกโรงพยาบาลบ่อย อยู่สองคนแม่ลูกฉันเป็นห่วงท่านเหลือเกิน
บริษัทนี้ค่อนข้างใหญ่ เป็นบริษัทต่างชาติ การทำงานในเดือนแรกยังไม่เท่าไหร่แต่พอย่างเข้าเดือนที่สองและสาม ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัด เมื่อฉันเริ่มรู้สึกได้กลิ่นเหม็นๆของการคดโกงโชยออกมาจากตัวบิ๊กตัวเอ้ของบริษัทผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงกรรมการผู้จัดการ เขาเป็นลูกครึ่งไทยกับอะไร...จำไม่ได้แล้วเพราะฉันไม่ใส่ใจและไม่อยากจำด้วย ชื่อไทยของเขา ติณณภพ ชื่อภาษาอังกฤษฉันไม่รู้ รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนสองสัญชาติด้วยนะ เขาบริหารงานร่วมกับนายฝรั่งชื่อ มร.เกรม นามสกุลอะไรต่อท้ายอีกยาวเหยียด ฉันก็จำแค่ชื่อเท่านั้นละ นายติณณภพมีพฤติกรรมที่ฉันเห็นว่าเข้าข่ายทุจริตหรือ ‘โกง’ บริษัทคือ มักให้ฝ่ายการเงิน ซึ่งมีฉันเป็นฟันเฟืองตัวหนึ่งเตรียมเช็คมูลค่ามากเป็นหลักล้านให้เขา อ้างว่าเป็นค่าคอมค่าอินเซ็นทีฟค่าใต้โต๊ะให้ลูกค้า ซึ่งฉันไม่แน่ใจว่าใต้โต๊ะลูกค้าหรือโต๊ะใครกันแน่ ถึงแม้บริษัทนี้จะเป็นบริษัทต่างชาติ และครึ่งหนึ่งเขาเป็นคนไทย ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรม ‘คดโกง’ ฉันแอบส่งอีเมลล์คำเตือนส่งตรงถึงสำนักงานใหญ่ในต่างประเทศในนามผู้หวังดี แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆกลับมา นอกจากพฤติกรรมการคดในข้องอในกระดูกที่ดูเหมือนผู้บริหารร่วมอย่าง มร.เกรม ซึ่งพนักงานทั้งบริษัทต่างทราบดีว่าเขาก็มีพฤติกรรมเบี่ยงเบนเลี้ยงเด็กผู้ชายแถมยังนำมาทำงานในบริษัทอีกด้วยนะ นายฝรั่งนั่นก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจ แค่จ่ายเงินเดือนให้เขาได้นั่งทำงานในห้องแอร์เย็นๆเท่านั้นเขาก็พอใจ เป็นบ้าอะไรกันไปหมดแล้ว ซึ่งนั่นละที่ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดมากขึ้นและเริ่มไม่มีความสุขกับการทำงานเอาซะเลย
ฉันลืมไป นายติณณภพ นอกจากมีพฤติกรรมน่าสงสัยว่าเข้าข่ายโกงแล้วยังเลี้ยงบรรดาหญิงๆไว้เพียบ....’
“อ๊ายยยย...พี่ติณณ์! แอบอ่านของมุกทำไม พี่ติณณ์!คนนิสัยไม่ดี! เอาคืนมาเลยนะ เอาม๊า!”
มุกชมพู ออกจากห้องน้ำมาได้และเห็นสามีกำลังนั่งตั้งหน้าตั้งตาอ่านไดอะรี่ชมพูประกายมุกของหล่อน บวกกับอารมณ์ค้างเก่าที่พกออกมาจากออฟฟิศของเขาอยู่ก่อน อ้อ ตอนนี้เขาไม่ยอมให้หล่อนได้ทำงานอะไรให้คอยเตรียมตัวเป็นคุณแม่เลี้ยงลูกเพียงอย่างเดียว หล่อนเห็นเข้าก็ตวาดแว๊ดขึ้นและรีบวิ่งตรงมาแย่งไดอะรี่ของหล่อนคืนทั้งที่ตัวหล่อนยังอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเพราะเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำอุ่นให้อารมณ์ขุ่นๆที่พกติดมานั้นคลาย จะอะไรน่ะเหรอ ถ้าไม่ใช่เรื่องมีผู้หญิงหน้าหมวยแต่ก็สวยใสมานั่งรอเขาถึงที่ทำงาน และพอหล่อนถามว่าจะมาพบด้วยกิจอันใดก็ตอบหล่อนมาแบบยียวนกวนโอ๊ย...
“มุกครับ...โอย...ทั้งหมดนี่เลยเหรอ ที่มุกคิดกับพี่...มิน่า...มุกถึงได้ตั้งป้อมเกลียดชังพี่นักในครั้งแรกๆที่พี่เริ่มเข้ามาใกล้...”
“ก็หรือไม่จริงล่ะคะ”
มุกชมพูแย่งไดอะรี่ที่รักของหล่อนคืนมาถือไว้ในมือจนได้ แต่ติณณภพก็รวบคว้าตัวเจ้าของมาอยู่ในอ้อมกอดเขาได้เช่นกัน
“เรื่องไหนล่ะครับ”
“หึ! เรื่องอะไรน่ะเหรอคะ ก็เรื่องหญิงๆของพี่ติณณ์ไง อย่างเรื่องเลขาเจนิสตานั่นน่ะ บอกมาสิคะว่า มันไม่จริง”
“จริง”
เห็นไหม เขายอมรับมาอย่างหน้าชื่นตาบาน ชิ!
“ก่อนหน้านั้นก็ นางแบบคนนึงที่พี่ติณณ์เคยให้ชลนำเช็คไปเข้าบัญชีให้”
“ก็ใช่”
นั่น! เห็นไหมล่ะว่าเขามักมากแค่ไหน ฮึ่!
“และก็ยังยัยผีเน่า เลขาพัชรินทร์จอมแสบอีก...”
“นั่นก็ด้วย...แต่ทั้งหมดนั่นมันเกิดขึ้นก่อนที่พี่จะมีมุกนะครับ ทั้งหมดเลย”
“แต่เลขาผีเน่านั่นไม่ใช่ พี่ติณณ์มีมุกอยู่แล้วยัง...”
“จริงแท้แน่นอนครับ แต่ที่พี่อนุญาตให้เค้าเข้ามาอยู่ด้วยก็เพราะอยากจะประชดมุกต่างหาก ที่มุกไม่แคร์พี่!..”
ทั้งเสียงและหน้าตา สื่อให้มุกชมพูรับรู้ได้ว่าเขายังเคืองหล่อนย้อนหลังจริงๆ
“กะ...ก็ตอนนั้นมันโมโห และใครจะไปรู้ว่าพี่ติณณ์จะมาได้ยินตอนนั้นพอดีล่ะคะ”
“ไหนจะเรื่องเงินอีกที่มุกปรักปรำพี่”
“แล้วมันไม่จริงเหรอคะ มุกจะบอกให้ มุกอีเมล์คำเตือนไปให้ประธานบอร์ดถึงสามครั้งเลยด้วย เฮอะ แต่คนอะไรก็ไม่รู้ เฉื่อยชาชะมัด ไม่ตอบรับอะไรมาสักอย่าง...”
“หึๆ...พี่ก็สงสัยอยู่นาน...ว่าผู้หวังดีในบริษัทคือใคร ใครที่แอบส่งอีเมล์คำเตือนอินโนเซ้นต์ทั้งสามฉบับนั่นมาให้พี่ ที่แท้ก็เมียพี่นี่เอง ฮะๆๆ...”
“เอ๊ะ!...อ้าว...พี่ติณณ์คือ...คือ...”
คือจุดใต้ตำตอของแท้อย่างไรล่ะหนูมุก
“บริษัทนี้คุณพ่อพี่เป็นผู้ริเริ่มและบุกเบิกมา และต่อมาเมื่อท่านสิ้นพี่จึงรับดำเนินการต่อ สำหรับเงินนั่น ส่วนที่พี่ไม่ได้ให้ส่งกลับไป พี่ปันไปบริจาคให้กับเด็กกำพร้าตามสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายแห่ง เข้าใจพี่ซะใหม่นะครับมุกชมพู...แล้วนี่ก็อีก...”
ติณณภพร่ายอธิบายยาว และท้ายประโยคติณณภพจะดึงไดอะรี่สีชมพูจากมือหล่อนแต่เจ้าของยึดไว้
“อะไรของมุกที่ว่า...อีกแล้วใช่ไหม ที่ต้องคอยหวาดระแวง ต้องคอยเตรียมตัวหนีออกจากบ้านอะไรนั่น และวันนี้อยู่ดีๆก็หนีพี่กลับมาบ้านแม่อีก...หืม...”
จบคำบรรยายเรื่องเก่า ติณณภพก็วกมาเข้าสู่การไต่สวนเรื่องใหม่แต่พฤติกรรมเดิมของมุกชมพูที่ชอบหนีกลับมาหามารดาเวลามีเรื่องราวปัญหาใดๆในใจ...
“ก็...วันนี้มีผู้หญิงมารอพบพี่ติณณ์อีกแล้วนี่ มุกถามดีๆก็ยวนเข้าใส่มุก มุกก็เลยๆ...”
“ก็เลยหนีกลับมาหาคุณแม่อีกแล้ว...โดยไม่ถามพี่ไม่บอกพี่สักคำ ยัยนั่นนะเต็มซะที่ไหน ใครส่งมาให้สมัครเป็นเลขาพี่ก็ไม่รู้ และพี่ก็ปฏิเสธไปแล้วด้วย มุกนี่...ทุกทีเลยนะ...”
“อ้าว...งั้นเหรอคะ...ถ้างั้น มุก...เออ...มุกขอโทษนะคะ”
“...มุกครับ...อย่างอื่นน่ะครับ ที่มันดีกว่าคำว่า ขอโทษ...พูดเป็นบ้างไหมครับ...”
‘เอ๊ะ! คำนี้คุ้นๆอยู่นะ...อืม...ใช่เลย...’
ติณณภพสามีเจ้าปัญหา ผู้ชายมีปม ย้อนเกล็ดหล่อนเข้าให้แล้ว แต่มุกชมพูก็ยินดีและเต็มใจยิ่งนักที่จะบอกเขาว่า...
“มุกรักพี่ติณณ์ ค่ะ...”
“หึๆ...ถ้าพี่ไม่ท้วง มุกชมพูจะบอกพี่เองไหมครับคำนี้...”
“ก็...ความจริงมุกบอกพี่ติณณ์ไปตั้งนานและหลายครั้งแล้วด้วยนี่คะ”
“บอกยังไง เมื่อไหร่กัน”
“ก็บอกพี่ด้วยการประท้วง ไม่ยอมเข้าบ้าน หาเรื่องไปไหนต่อไหน ไปเล่นดนตรี หนีกลับหาแม่ แสดงออกให้พี่ติณณ์รู้ว่ามุกไม่พอใจที่พี่มีใครอื่น แต่พี่ติณณ์ก็ไม่ยอมรับรู้สักที หึ!"
“ก็แล้วทำไมไม่ยอมบอกพี่ดีๆ”
“แล้วทีพี่ติณณ์ล่ะ ทำไมไม่ยอมบอกมุกก่อน มุกเป็นผู้หญิงนะ”
“ใครจะไปกล้าเสนอหน้าบอกก่อนให้หน้าแตก ทั้งที่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เป็นของพี่ก็ตะโกนใส่หน้าว่าไม่ชอบพี่แล้วนี่”
“ก็ตอนนั้นพี่ติณณ์รังแกมุกทำไมล่ะ”
“ก็ทำให้พี่หึงจนหน้ามืด หาหนทางอื่นไม่ได้ทำไมล่ะ ชวนไปไหนด้วยไม่ไป กลับแอบหนีไปพลอดรักกับเจ้านั่น...”
“พลอดรักที่ไหน หาเรื่องชัดๆ ได้ยินมุกพลอดรักด้วยหรือไง”
“ทำไมจะไม่ได้ยิน เจ้านั่นบอกปาวๆว่ารักเมียพี่”
“แล้วได้ยินมุกบอกรักตอบด้วยไหมเล่า...”
“ใครจะไปทนฟังให้ทันได้ยินเมียบอกรักผู้ชายอื่นได้ล่ะ”
“ก็นั่นไง พี่ติณณ์เป็นแบบนี้...เบื่อเหมือนจะอ๊วก!”
ได้ทีมุกชมพูเลยย้อนคำที่แสนเจ็บแสบคืนกลับไปให้เขามั่ง
“...หึๆ...ฮ่ะๆๆ...นี่มุกชมพูยังผูกใจเจ็บพี่อยู่อีกหรือนี่...ฮ่ะๆ...”
แทนที่จะโกรธ เขากลับหัวเราะขำภรรยาที่ยังอุตส่าห์เก็บเอาคำพูดของเขามาส่งคืน...คำพูดที่เขาใช้เพื่อแกล้งให้หล่อนเกลียดชังและจะได้ตีจากเขาซึ่งอยู่ในสภาพชายพิการขาไป...
มุกชมพูเลยค้อนขวับเข้าให้ โมโหแล้วนะ หัวเราะหล่อนอยู่ได้...
“แต่...มุกรักภูวดลจริงๆนะคะ”
“...”
ได้ผล ติณณภพชะงักกึก ราวกับถูกปิดสวิทซ์ ซ้ำหน้าตาก็เริ่มเปลี่ยนจากที่ดูมีความสุขนักหนา...
“รักอย่างเพื่อน...อย่างน้องสามีที่มุกร๊าก...รักที่สุดยังไงคะ หึๆๆ...ฮะๆ...”
มุกชมพู........
///////////////////////////////// จบบริบูรณ์ //////////////////////////////
คุณdino : dinoได้ถูกเชิญให้มาช่วยจับฉลากและประกาศผู้โชคดี และ ลำดับผู้โชคดีท่านนั้นได้แก่ ...ลำดับที่ 31
คุณbluelily ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ดีใจด้วยนะค่ะ คุณbluelily
Amata ขอบคุณคุณdinoเป็นอย่างมากเลยค่ะที่ช่วยจับฉลากและประกาศรายชื่อผู้โชคดีให้
และ ขอแสดงความยินดีกับคุณbluelilyด้วยค่ะที่ได้ “เล่ห์รักเหลี่ยมร้าย” ไปครอง กรุณาแจ้งชื่อและที่อยู่ที่จะให้จัดส่งหนังสือไปให้ด้วยนะคะ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นอกจากตอนพิเศษแล้ว Amataจะขออนุญาตกลับไปรีไรท์ตอนที่ 32 และตอนที่33(ตอนอวสาน) ใหม่ เนื่องจากเห็นด้วยว่ามันรวบรัดไปนิด เสร็จแล้วจะนำมาโพสและรบกวนให้ทุกท่านช่วยอ่านกันใหม่นะคะ ^____^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
และAmata จะขอยกยอดคอมเม้นท์ทั้งหมด ไปตอบในตอนรีไรท์นะคะ
ขอบคุณ ทุกกำลังใจที่วางไว้ให้...ทุกlikeที่มากขึ้น และทุกview มากๆด้วยค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขมากๆนะคะ
ปล. ☼ สลัมรัก ☼ คือ...โปรเจ็คต่อไป ค่ะ
ติณณภพกลับจากวิ่งตามโปรแกรมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการทำกายภาพ ตอนนี้ขาของเขากลับมาใช้งานได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์...เขาไม่เคยเห็นค่าเห็นความสำคัญของมันเท่าวันนี้เลย วันนี้...ที่เขามีมันเพื่อใครหลายคน หนึ่งคนนั้นคือ คนที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอ่านหนังสือความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงดูเด็กอ่อนอยู่นั่นไง ที่สีหน้าสีตาจริงจังน่าดูจนบางครั้งเขายังแอบคิดอิจฉาไอ้เจ้าตัวเล็กที่ยังอยู่ในท้อง ขนาดยังไม่ออกมา บางทีเขายังเหมือนถูกลืม... อีกแล้วนะติณณภพไอ้ความคิดติดปมแบบนี้...ไม่ไหวเลย...เขาต้องพยายามละลายความคิดติดปมแบบนี้ไปให้หมด ไม่เช่นนั้นมันอาจจะย้อนกลับมาเป็นภัยกับตัวเองได้อีกนะ
“มุกคิดถึงแม่มากเลย อยากกอดแม่จัง แล้วพบกันนะคะ สวัสดีค่ะ...”
มุกชมพูวางสายจากที่คุยกับมารดาถึงกำหนดเดินทางกลับที่แน่นอน แล้วจึงเหลือบมองมาทางสามีที่เพิ่งเสร็จธุระจากห้องน้ำและกำลังจะเดินตรงมาที่หล่อน
“มุกคิดถึงคุณแม่จังค่ะ...”
บอกสามีแล้วน้ำเสียงมุกชมพูก็สะดุดเพราะร่ำๆจะร้องไห้ตั้งแต่ระหว่างที่คุยกับมารดาแล้ว และตอนนี้หล่อนเลยร้องไห้ออกมาซะจริงๆ เรื่องตั้งครรภ์หล่อนก็ยังไม่ได้บอกมารดาทั้งได้กำชับกับภูวดลว่าห้ามบอกใคร เพราะจะทำเป็น ‘เซอร์ไพรซ์’ ให้แม่หล่อนและ ‘เป็นของขวัญ’ ปลอบใจให้มารดาของติณณภพ
“แล้ว ไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไงครับ...”
“คิดถึง? ทำไมล่ะคะ”
มุกชมพู จากที่น้ำตาล่วงเผาะเลยหยุดร้องทั้งมองเขาอย่างงงๆ ก็อยู่ด้วยกันตัวแทบจะติดกันตลอดเวลา
“ก็พี่ไปวิ่งตามโปรแกรมมาตั้งครึ่งชั่วโมง”
“...พี่ติณณ์คะ คุณแม่มุกอยู่ตั้งเมืองไทยนะคะ”
“ก็...อยู่ด้วยกัน แล้วมุกเลยไม่ต้องคิดถึงพี่หรือไง”
อ้าว!...รวนหล่อนแล้วไหมล่ะ หมู่นี้เขาเป็นไงนะ ช่างหงุดหงิดขี้คิดน้อยใจ อาการแบบนี้ เขาเป็นวัยทอง หรือว่ากำลังท้องแทนหล่อนนะ
“...”
“มา...พี่ทาโลชั่นให้”
เขาไม่พูดเขาไม่บ่นต่อ แต่หล่อนยังรู้ว่าเขาแอบเก็บตะกอนสะสมไว้อยู่ภายในใจ หากปล่อยไว้นานมันอาจจะสะสมเป็นปมขึ้นมาใหม่
“พี่ติณณ์คะ มุกทำไมจะไม่คิดถึงล่ะคะ อยู่ด้วยกันมุกไม่คิดถึงพี่ติณณ์แล้วจะให้คิดถึงใครได้ล่ะคะ”
ติณณภพโน้มลงจุมพิตดื่มด่ำที่ปากบางสวยก่อนจะย้ายมาที่แก้มทั้งสองข้างของภรรยา แทนความรู้สึกดีๆที่ได้รับกลับมาจากคำหวานของภรรยาที่เป็นเหมือนยาชูกำลัง
“เปิดพุงมาครับ ถึงเวลาพ่อลูกแล้ว”
สองมือเรียวใหญ่ของเขาประกบและถูกันไปมาอย่างต้องการให้โลชั่นกันท้องลายเนื่องจากการตั้งครรภ์กระจายไปให้ทั่วฝ่ามือ หล่อนจึงร่นชุดนอนขึ้นมาจนถึงอกให้เขาได้สัมผัสลูกผ่านหน้าท้องที่นูนและแข็งขึ้นมานิดหนึ่งราวกับมีปราการแก้วมาเป็นเกาะคุ้มภัยให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังเจริญเติบโตอยู่ภายใน
“ว่าไงริก ลูกพ่อท่องหนังสือตามคุณแม่ได้ถึงไหนแล้ว หืม...”
มุกชมพูเหลือบเหล่เขานิดหนึ่ง เหมือนเขาจะแอบเหน็บหล่อนละ เรื่องหล่อนท่อง ก ถึง ฮ อีกทั้งสระในภาษาไทยให้ลูกน้อยในครรภ์ฟัง
ติณณภพลูบไล้ไปปากก็คุยกับลูกไป แต่เขาเลือกใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารกับลูกน้อย ส่วนภาษาไทยอย่างไรเจ้าลูกชายก็ต้องได้รับการถ่ายทอดจากคุณแม่ที่...อุตส่าห์เทคคอร์สทางด้านภาษาฉวยที่ตัวเองต้องอยู่ดูแลเขาช่วงทำกายภาพนานหลายเดือน แต่ไม่ยอมนำกลับมาฝึกปรือกับเขาและลูก ยืนยันที่จะใช้ภาษาไทยบอกว่า ‘กลัวลืม’ อยู่ดี
“ชื่อภาษาไทยของลูกคือภพพูนะครับ”
ติณณภพคุยกับลูกน้อยต่อ
“ไม่ใช่ค่ะ บอกแล้วไงคะว่า ภูณภพ พู-นะ-พบ ภพพูไม่มีความหมาย”
คุณแม่ขัดขึ้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่งัดกันด้วยเรื่องชื่อของลูก
“ทำไมจะไม่มี ก็ชื่อพ่อผสมกับแม่ไงครับ ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใครด้วย ใช่มั้ยลูก หืม...ภูณภพ ไม่ใช่ชื่อพ่อบวกชื่อแม่เสียหน่อย”
แต่เป็นชื่อคุณอาภูวดลบวกชื่อคุณพ่อต่างหาก
“ใช่สิคะ ใช่แบบที่เขาเรียกว่าพ้องเสียงไงคะ เพราะกว่ากันตั้งเยอะ และจะเรียกว่า น้องภู หรือน้องภพก็มีความหมายในตัว เอ...นี่อย่าบอกนะคะว่า...”
ใช่แล้วละมุกชมพู ติณณภพน่ะแอบหึงแบบไม่มีเหตุผล แอบหึงแม้กระทั่งชื่อลูกชายที่ไม่ยอมให้ไปพ้องกับน้อง
“พี่ติณณ์ไม่ชอบให้มีคำว่า ‘ภู’ อยู่ในชื่อลูก...”
มุกชมพูส่งสายตาพิฆาตไปยังว่าที่คุณพ่อก่อนเอ่ย ติณณภพเมื่อถูกจ้องก็เผลอเงยหน้าขึ้นมองสบนิดหนึ่งก่อนจะหลบเปลี่ยนโฟกัสมายังจุดเดิมแบบมีพิรุธ
“เปล่า ชื่อ เอ่อ...อันที่จริง ชื่อนั้นก็ได้ มันก็ อืม...เท่ดีเหมือนกันนะลูก”
สุดท้ายติณณภพต้องยอมลงให้คุณภรรยาสุดที่รัก เมื่อถูกหล่อนดักเดาความคิดของเขาได้อย่างถูกต้อง มุกชมพูส่ายหน้าไปมากับพฤติกรรมไม่มีเหตุผลของสามี แต่ก็มีแอบปลื้มเหมือนกัน ที่...นั่นก็คือเขาหึงหล่อน...
จากที่คุยกับลูกเขาเปลี่ยนมาเป็นจูบไปทั่วหน้าท้องที่เริ่มจะป่องนิดๆและลามลงต่ำนั่นทำให้มุกชมพูที่ดูเหมือนร่างกายจะมีปฏิกิริยาตอบโต้กับตั้งแต่สัมผัสแรกของเขาแล้วเพียงแต่พยายามกดมันเอาไว้ด้วยการพยายามสนใจกับหนังสือกับชวนเขาหาเรื่อง ไม่ใช่ว่าท้องแล้วจะไร้อารมณ์และความรู้สึกในเรื่องอย่างว่าแต่เหมือนกับหล่อนยิ่งโหยหาเขามากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“...พี่ติณณ์...พอ...พอแล้วค่ะ...”
ปากบอกพอแต่ร่างกายหล่อนกลับสนองตอบและเป็นใจให้เขา แล้วพอเขารุกเร้ามากขึ้นหล่อนก็ ยอมโอนอ่อน...
หล่อนคิดอีกที...มันดีกว่าปล่อยให้เขาหิวโซแล้วโผไปหาเศษหาเลยเอากับหญิงอื่นที่นอกบ้าน...แล้วเขาก็คอยระแวดระวังให้หล่อนอยู่แล้ว คอยถามว่าอย่างนี้ได้ไหม ท่านั้นท่านี้เป็นยังไง คุณหมอห้ามไม่ห้ามอะไรบ้าง อีกทั้งเขาก็ใส่ใจที่จะมอบจะป้อนความสุขอย่างล้นเหลือให้หล่อนแทบจะทุกครั้งที่มีอะไรด้วยกัน...นี่คือองค์ประกอบสำคัญของชีวิตคู่ที่ต้องดูแลความสุขซึ่งกันและกัน เป็นเคล็ดลับของการประคองชีวิตคู่ให้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขได้อย่างยาวนานและถาวร...
“มุกแพคของเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ฮื้ม...”
คนถามๆขณะซบอยู่บนอกนุ่ม
“อืม...ค่ะ...”
คนตอบๆด้วยเสียงยานคางเนื่องด้วยอาการทั้งง่วงงุนและเพลียทั้งจากกิจกรรมรักและจากสภาพการตั้งครรภ์รุมเร้า...
“เอกสารล่ะ ครบนะครับ...”
คนถามก็สภาพไม่ค่อยต่างแต่ยังฝืนถามขณะขยับพลิกกลับมานอนสบายๆ
“...”
และถามไปก็ไร้คำตอบเพราะมุกชมพูหลับแบบทิ้งดิ่งตั้งแต่เขายังไม่ทันได้ผละออกจากอกหล่อนเลยด้วยซ้ำ ติณณภพเลื่อนผ้าห่มๆคลุมให้หล่อนจนถึงคอ ตั้งแต่มีมุกชมพูเข้ามา ชีวิตเขามีค่ามีความหมายขึ้นมามากมายก่ายกอง...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิคลาคล่ำไปด้วยผู้ใช้บริการทั้งขาเข้าและขาออก ติณณภพที่ตอนนี้ร่างกายสมบูรณ์กลับมาเกือบร้อยเปอร์เซ็น ทั้งเข็นสัมภาระทั้งคอยประคับประคองมุกชมพูมาราวกับไข่ในหิน
“แม่! แม่มุกๆ อยู่ตรงนั้นค่ะพี่ติณณ์!”
มุกชมพูตื่นเต้นมากมายทั้งพยายามสลัดแขนที่ถูกติณณภพยึดไว้เพื่อจะวิ่งไปหามารดา
“มุก ค่อยๆเดินไปด้วยกัน ขืนวิ่งเดี๋ยวได้สะดุดล้ม ระวังตัวด้วยสิครับ”
ติณณภพทั้งติงทั้งเตือนภรรยาขณะที่เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันที่มองตามภรรยาและเห็นแล้วว่ามีใครยืนอยู่ข้างๆกันกับคุณอังคณามารดาภรรยาเขา แล้วดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเต้นยิ่งกว่าจนอ้อมแขนที่กอดรัดภรรยาไว้นั้นแน่นขึ้นโดยไม่รู้สึกตัวว่าเขาทำ และมันทำให้มุกชมพูอึดอัดมากขึ้นจึงหันและแหงนขึ้นมองเขา
“พี่ติณณ์...”
“...ขอ..ขอโทษที”
ติณณภพเหลียวมามองถึงได้รู้ตัวและคลายอ้อมกอดไว้แค่หลวมๆ...
ใกล้เข้ามาทุกทีๆ...แม่เขาสวยเหลือเกิน...
“แม่ครับ...”
ติณณภพปล่อยมุกชมพูและเดินเข้าไปหามารดา...พร้อมกับทรุดตัวลงกราบแทบเท้า น้ำตาเขาเข้ามาขังคลอหน่วยตา คิดถึงเหลือเกิน...คิดถึงมาทั้งชีวิต...
“ติณณภพ...ลูก...ฮึก...”
คุณดลนภาย่อตัวลงมารับกราบแรกในชีวิตของลูกชายคนโตโดยมีภูวดลคอยช่วยประคอง
“แม่ครับ...ผม...คิดถึงแม่มาตลอด...”
คุณดลนภพรีบกุมประคองมือลูกชายที่ประนมก้มลงกราบแทบเท้าขึ้นมา ในที่สุดก็มีวันนี้...
“แม่ก็รักและคิดถึงลูกเสมอ...”
นางยกแขนบอบบางขึ้นโอบบ่าใหญ่แกร่ง ติณณภพถึงกับหลับตาแน่นปากสั่นพลันน้ำตาลูกผู้ชายก็ล้นทะลักออกมาอย่างสุดจะห้าม อ้อมกอดของแม่ที่เขาไม่เคยได้...
“แม่...ฮึก...ผม...ผมรักแม่ครับ...ผม...ขอโทษที่ เคยทำให้แม่เสียใจ...ขอโทษที่ทำเป็นไม่รู้จักทั้งที่ทำงานและในงาน...”
ทั้งบ่าแกร่งสั่นไหว อ้อมกอดของลูกชายที่ไม่เคยได้กอดแม่สักครั้งมีกอดตอบมารดากลับไปอย่างอ่อนโยน ทุกคนพากันน้ำตาซึมไม่เว้นแม้กระทั่งท่านรองภูวนัยและภูวดล...
“ไม่ลูกไม่ ไม่ใช่ความผิดของลูก แม่ต่างหาก แม่เอง...”
เป็นนางเองที่มีส่วนผิด...ที่ปิดบังภูวดล...ที่ไม่ข้องแวะกับลูกชายคนโตตามคำขอร้องของสามี...จนละเลยความรู้สึกของลูก และนางก็รู้สึกผิดมาโดยตลอด...
“ไม่ครับแม่ ผมเข้าใจแล้ว ทุกคนมีเหตุผล แค่แม่ยอมรับผม แค่ผมยังมีแม่ แค่รู้ว่าแม่ก็รักผมด้วย ก็มีความสุขที่สุดแล้วครับ...”
ติณณภพยิ้มทั้งน้ำตาให้มารดาและเลยไปเห็นทางด้านหลังท่านว่ามีใครบ้างที่ติดตามมารดามาด้วยจึงค่อยๆผละจากมารดาละไปกระพุ่มมือไหว้ท่านรองภูวนัย และคุณอังคณามารดาของมุกชมพู
“ลุงขอโทษด้วยนะติณณภพ ลุงมีส่วนที่ทำให้มันเป็นไปแบบนั้น ที่ผ่านมา...ลุงเข้าใจว่า...”
คำขอโทษ..ตามด้วยคำสารภาพ...หากท่านรองไม่เอ่ยออกมาเสียเลย ก็คงไม่สบายใจไปตลอด...
“ไม่เป็นไรและไม่ต้องหรอกครับ ทุกอย่างผมเข้าใจแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของคุณลุงด้วยครับ”
ทุกอย่างมันมีเหตุ...ที่ทำให้เกิดผลต่างๆ เกี่ยวเนื่องเกี่ยวพันกันมา...
“ถ้าจะขอโทษ ผมก็ต้องขอโทษทุกคนกลับไปด้วย...โดยเฉพาะภูวดล...พี่ขอโทษ จริงๆ”
“เปลี่ยนคำขอโทษเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับพี่ติณณ์”
จบคำพูดภูวดลแกล้งมองไปทางมุกชมพู...
“...”
ติณณภพมองตามสายตาน้องชายแล้วก็ถึงกับอึ้งไปเป็นครู่
“อะ..อะไรเหรอ...”
“เปลี่ยนเป็น...”
น้องชายแกล้งหยุดคำพูดให้พี่ชายกระวนกระวายใจเล่น ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เพื่อให้ประโยคที่จะพูดต่อไปได้ยินเพียงแค่สองคน นั่นติณณภพยิ่งกังวลว่าน้องจะขออะไร
“ดูแลมุกชมพูให้ดี ห้ามมีเล็กมีน้อย ห้ามทำให้เธอ...เสียใจ มุกชมพูเป็นผู้หญิงที่น่ารัก และอย่างน้อย เธอคือคนที่ผม...เคยรัก...”
ภูวดลส่งยิ้มอบอุ่นให้พี่ชายและยกฝ่ามือขึ้นมารอ...ติณณภพจึงยกฝ่ามือเขาขึ้นประกบตามด้วยคำว่า...
“พี่สัญญา...ขอบใจนะ”
ขอบใจนะที่ภูวดลบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้น้องชายไม่ได้รักมุกชมพูภรรยาเขาอีกต่อไปแล้ว...มันเป็นการ...ทั้งปลดปล่อยความรู้สึกผิดทั้งละอายที่เขาแย่งของรักของน้อง และทิ้งความหวาดระแวงที่มันยังแอบซ่อนอยู่ลึกลงไปภายในจิตใจให้มันสลายมลายไป...
“พี่ติณณ์คะ...”
มุกชมพูจูงแม่ตัวมายืนเคียงข้างแม่เขาและเรียกสามีเป็นเชิงเตือนอะไรบางอย่าง...
“ดล!”
ติณณภพจึงสื่อสารทวงบางอย่างจากน้องชาย ส่วนตัวเขาเดินกลับไปนำกล่องของขวัญสองกล่องมาจากกองสัมภาระ ภูวดลจึงไปนำเอากระเช้าหวายภายในบรรจุกอมะลิดอกแข็งแรงสวยพร้อมปลูกสองกระเช้าส่งให้พี่ชาย
“คุณแม่ดลนภาคะ มุกนำมากราบ และนี่คือของขวัญจากมุกและพี่ติณณ์ค่ะ”
คุณแม่ดลนภารับทั้งกระเช้ามะลิทั้งกล่องของขวัญจากลูกสะใภ้และลูกชายก่อนส่งผ่านให้ภูวดลช่วยหล่อนถือเพื่อมือบอบบางสองข้างของนางจะได้ว่าง...
“แม่ดีใจ...และปลื้มใจที่สุด ที่ได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ มาเติมเต็มให้ลูกชายของแม่...”
และมือบอบบางจะได้สวมกอดมุกชมพูอย่างเต็มใจยอมรับให้มาเป็นศรีสะใภ้
“หนูก็ดีใจเป็นที่สุด ที่มีวันนี้..วันที่มีกันครบค่ะ...”
มุกชมพูตอบรับจากใจและยิ้มทั้งน้ำตาก็รินไหลปลาบปลื้มใจไปกับความสุขสมหวังของติณณภพสามีผู้มีปมของหล่อน...
“คุณแม่ครับ ขอบคุณครับที่มีผม ขอบคุณมากครับที่...กลับมาให้ผมมีแม่...”
ติณณภพรวบกอดทั้งมารดาและมุกชมพูก่อนจะหันมาทางอีกหนึ่งแม่...
“คุณแม่...ขอบคุณมากที่สุดเลยครับที่เอื้อเอ็นดูผมและมอบลูกสาวที่น่ารักที่สุดของคุณแม่ให้ผม ของขวัญชิ้นนี้กับกอมะลินี้แทนคำขอบคุณจากผมครับ...”
“ของขวัญจากมุก ของมุกค่ะแม่”
มุกชมพูมีแย้ง อย่างที่ต้องการบอกว่า...ต้องให้เครดิตหล่อนมากกว่า...
“มุกครับ...ของขวัญน่ะ บอกอีกทีซิว่า ของใคร...”
“ก็...เออ...ความจริง คือ...ของมุก กับ...พี่ติณณ์คนละครึ่งค่ะ...”
มุกชมพูอ้อมแอ้มยอมรับ ยอมแบ่งเครดิตให้เขาครึ่งหนึ่งก็เพราะมันคืออย่างนั้นจริงๆ...
“เปิดเลยสิคะ เปิดพร้อมกันเลยค่ะ...”
หญิงสาวหันมองคุณแม่ทั้งสองสลับกันไปมาขณะชวนเชิญให้แกะกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีเงินแวววาวราวแก้วสารพัดนึก ท่านทั้งสองจึงค่อยๆบรรจงแกะด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และเมื่อท่านทั้งสองได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน...ก็ถึงกับพากันอึ้งพูดไม่ออกไปเป็นครู่...ของในกล่องถูกแม่ๆหยิบออกมาทั้งหันหามองหน้ากันและต่างยิ้ม...อย่างแสนจะปลื้มปิติ และตรงเข้ามาสวมกอดมุกชมพูผู้ที่นำของขวัญมาเซอร์ไพรส์ท่านทั้งสอง มือบอบบางกับอีกหนึ่งข้างอูมนิดๆเลื่อนลงสัมผัสหน้าท้องที่เพิ่งจะได้สังเกตว่านูนขึ้นมาเล็กน้อยของมุกชมพูราวกับนัดกัน...
“เค้าอยู่ในนี้ๆ...ฮะ..ฮะๆๆ...อุ้ย!”
“ช่าย...ใช่...หึๆๆ...เขาดิ้นด้วยละรู้สึกมั้ย...คุณยายอัง...คุณเห็นไหม...”
“เขาทักทายเรา...หึๆๆ...ภูณภพ...ทักทายคุณยาย...คุณย่า...”
“ใช่ๆ...เรียกอะไรดีล่ะ...คาร์ริค...ภูณภพ...”
“ชื่อเล่นว่า ริกสิคะ ริกกี้ของยาย...”
“หรือจะเป็น น้องภู..หรือ น้องภพ ก็ดีนะคะ...”
“หึๆๆ...ริก ถูกแล้วครับคุณแม่ ผมเรียกเค้าอย่างนั้นจนชินแล้ว...แต่ตอนนี้ผมว่า...เราย้ายสถานที่คุยกับริคของผมกันก่อน...ดีกว่าไหมครับ คนอื่นเขาไปไหนต่อไหนกันหมดแล้ว”
ติณณภพรีบเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่าทั้งคุณย่าคุณยายทำท่าจะปักหลักคุยกับหลานชายคนแรกกันอยู่ที่นี่ ทั้งมุกชมพูก็ดูจะเพลียๆ
แต่สำหรับมุกชมพูแล้ว...ทั้งที่เพลียแต่หล่อนก็รู้สึกปลื้มเปรมเหลือเกิน...ที่หล่อนนำความสุขที่สัมผัสได้มามอบให้กับทุกคน...ด้วยตัวของหล่อนเอง..จริงๆ...
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“คุณแม่ครับ มุกชมพู...”
อยู่ดีๆมุกชมพูก็ชิ่งหนีเขาออกมาจากออฟฟิศกลับบ้านแม่ตัว ติณณภพต้องรีบดิ่งตามกลับมาเพื่อดูว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับหล่อนอีก
“มาได้พักหนึ่งแล้ว อยู่ข้างบนแน่ะ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
เมื่อคุณอังคณาบุ้ยใบ้เปิดทาง...เขาจึงรีบย่างเท้าก้าวขึ้นบันไดไป...
‘อีกแล้วใช่ไหม ที่ฉันจะต้อง คอยนั่งหวาดระแวงแครงใจ ว่าเขาจะแอบหนีบบ้านเล็กบ้านน้อยไปเสวยสุขกันที่ไหน!
อีกแล้วใช่ไหม ที่ฉันจะต้อง คอยเตรียมตัวเตรียมใจ...เศร้าเหงาและทุกข์ใจเพราะคุณ!’
‘อะไรกัน! อะไรกันอีกละเนี่ย มุกชมพู...’
‘ฉันได้เข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้เข้าเดือนที่สามแล้ว มาด้วยความจำเป็น เพราะบริษัทเก่าที่ฉันทำงานอย่างมีความสุขแม้จะจับฉ่ายนั้นเจ้งลงเป็นที่เรียบร้อย บรรดาพนักงานรวมทั้งตัวฉันตกงานกันระเนระนาด ฉันกะจะของานพี่รุจน์ทำชั่วคราวพี่แกเลยแนะนำที่นี่ให้ และพอดีเขารับ ฉันเลยต้องคว้าไว้ก่อน ก็ฉันจำเป็นต้องหาเงินไว้ให้มากเพราะคุณแม่อังคณาสุดที่รักของฉันเข้าออกโรงพยาบาลบ่อย อยู่สองคนแม่ลูกฉันเป็นห่วงท่านเหลือเกิน
บริษัทนี้ค่อนข้างใหญ่ เป็นบริษัทต่างชาติ การทำงานในเดือนแรกยังไม่เท่าไหร่แต่พอย่างเข้าเดือนที่สองและสาม ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัด เมื่อฉันเริ่มรู้สึกได้กลิ่นเหม็นๆของการคดโกงโชยออกมาจากตัวบิ๊กตัวเอ้ของบริษัทผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งใหญ่โตเป็นถึงกรรมการผู้จัดการ เขาเป็นลูกครึ่งไทยกับอะไร...จำไม่ได้แล้วเพราะฉันไม่ใส่ใจและไม่อยากจำด้วย ชื่อไทยของเขา ติณณภพ ชื่อภาษาอังกฤษฉันไม่รู้ รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนสองสัญชาติด้วยนะ เขาบริหารงานร่วมกับนายฝรั่งชื่อ มร.เกรม นามสกุลอะไรต่อท้ายอีกยาวเหยียด ฉันก็จำแค่ชื่อเท่านั้นละ นายติณณภพมีพฤติกรรมที่ฉันเห็นว่าเข้าข่ายทุจริตหรือ ‘โกง’ บริษัทคือ มักให้ฝ่ายการเงิน ซึ่งมีฉันเป็นฟันเฟืองตัวหนึ่งเตรียมเช็คมูลค่ามากเป็นหลักล้านให้เขา อ้างว่าเป็นค่าคอมค่าอินเซ็นทีฟค่าใต้โต๊ะให้ลูกค้า ซึ่งฉันไม่แน่ใจว่าใต้โต๊ะลูกค้าหรือโต๊ะใครกันแน่ ถึงแม้บริษัทนี้จะเป็นบริษัทต่างชาติ และครึ่งหนึ่งเขาเป็นคนไทย ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรม ‘คดโกง’ ฉันแอบส่งอีเมลล์คำเตือนส่งตรงถึงสำนักงานใหญ่ในต่างประเทศในนามผู้หวังดี แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆกลับมา นอกจากพฤติกรรมการคดในข้องอในกระดูกที่ดูเหมือนผู้บริหารร่วมอย่าง มร.เกรม ซึ่งพนักงานทั้งบริษัทต่างทราบดีว่าเขาก็มีพฤติกรรมเบี่ยงเบนเลี้ยงเด็กผู้ชายแถมยังนำมาทำงานในบริษัทอีกด้วยนะ นายฝรั่งนั่นก็ทำเหมือนไม่ใส่ใจ แค่จ่ายเงินเดือนให้เขาได้นั่งทำงานในห้องแอร์เย็นๆเท่านั้นเขาก็พอใจ เป็นบ้าอะไรกันไปหมดแล้ว ซึ่งนั่นละที่ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดมากขึ้นและเริ่มไม่มีความสุขกับการทำงานเอาซะเลย
ฉันลืมไป นายติณณภพ นอกจากมีพฤติกรรมน่าสงสัยว่าเข้าข่ายโกงแล้วยังเลี้ยงบรรดาหญิงๆไว้เพียบ....’
“อ๊ายยยย...พี่ติณณ์! แอบอ่านของมุกทำไม พี่ติณณ์!คนนิสัยไม่ดี! เอาคืนมาเลยนะ เอาม๊า!”
มุกชมพู ออกจากห้องน้ำมาได้และเห็นสามีกำลังนั่งตั้งหน้าตั้งตาอ่านไดอะรี่ชมพูประกายมุกของหล่อน บวกกับอารมณ์ค้างเก่าที่พกออกมาจากออฟฟิศของเขาอยู่ก่อน อ้อ ตอนนี้เขาไม่ยอมให้หล่อนได้ทำงานอะไรให้คอยเตรียมตัวเป็นคุณแม่เลี้ยงลูกเพียงอย่างเดียว หล่อนเห็นเข้าก็ตวาดแว๊ดขึ้นและรีบวิ่งตรงมาแย่งไดอะรี่ของหล่อนคืนทั้งที่ตัวหล่อนยังอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเพราะเพิ่งเสร็จจากการอาบน้ำอุ่นให้อารมณ์ขุ่นๆที่พกติดมานั้นคลาย จะอะไรน่ะเหรอ ถ้าไม่ใช่เรื่องมีผู้หญิงหน้าหมวยแต่ก็สวยใสมานั่งรอเขาถึงที่ทำงาน และพอหล่อนถามว่าจะมาพบด้วยกิจอันใดก็ตอบหล่อนมาแบบยียวนกวนโอ๊ย...
“มุกครับ...โอย...ทั้งหมดนี่เลยเหรอ ที่มุกคิดกับพี่...มิน่า...มุกถึงได้ตั้งป้อมเกลียดชังพี่นักในครั้งแรกๆที่พี่เริ่มเข้ามาใกล้...”
“ก็หรือไม่จริงล่ะคะ”
มุกชมพูแย่งไดอะรี่ที่รักของหล่อนคืนมาถือไว้ในมือจนได้ แต่ติณณภพก็รวบคว้าตัวเจ้าของมาอยู่ในอ้อมกอดเขาได้เช่นกัน
“เรื่องไหนล่ะครับ”
“หึ! เรื่องอะไรน่ะเหรอคะ ก็เรื่องหญิงๆของพี่ติณณ์ไง อย่างเรื่องเลขาเจนิสตานั่นน่ะ บอกมาสิคะว่า มันไม่จริง”
“จริง”
เห็นไหม เขายอมรับมาอย่างหน้าชื่นตาบาน ชิ!
“ก่อนหน้านั้นก็ นางแบบคนนึงที่พี่ติณณ์เคยให้ชลนำเช็คไปเข้าบัญชีให้”
“ก็ใช่”
นั่น! เห็นไหมล่ะว่าเขามักมากแค่ไหน ฮึ่!
“และก็ยังยัยผีเน่า เลขาพัชรินทร์จอมแสบอีก...”
“นั่นก็ด้วย...แต่ทั้งหมดนั่นมันเกิดขึ้นก่อนที่พี่จะมีมุกนะครับ ทั้งหมดเลย”
“แต่เลขาผีเน่านั่นไม่ใช่ พี่ติณณ์มีมุกอยู่แล้วยัง...”
“จริงแท้แน่นอนครับ แต่ที่พี่อนุญาตให้เค้าเข้ามาอยู่ด้วยก็เพราะอยากจะประชดมุกต่างหาก ที่มุกไม่แคร์พี่!..”
ทั้งเสียงและหน้าตา สื่อให้มุกชมพูรับรู้ได้ว่าเขายังเคืองหล่อนย้อนหลังจริงๆ
“กะ...ก็ตอนนั้นมันโมโห และใครจะไปรู้ว่าพี่ติณณ์จะมาได้ยินตอนนั้นพอดีล่ะคะ”
“ไหนจะเรื่องเงินอีกที่มุกปรักปรำพี่”
“แล้วมันไม่จริงเหรอคะ มุกจะบอกให้ มุกอีเมล์คำเตือนไปให้ประธานบอร์ดถึงสามครั้งเลยด้วย เฮอะ แต่คนอะไรก็ไม่รู้ เฉื่อยชาชะมัด ไม่ตอบรับอะไรมาสักอย่าง...”
“หึๆ...พี่ก็สงสัยอยู่นาน...ว่าผู้หวังดีในบริษัทคือใคร ใครที่แอบส่งอีเมล์คำเตือนอินโนเซ้นต์ทั้งสามฉบับนั่นมาให้พี่ ที่แท้ก็เมียพี่นี่เอง ฮะๆๆ...”
“เอ๊ะ!...อ้าว...พี่ติณณ์คือ...คือ...”
คือจุดใต้ตำตอของแท้อย่างไรล่ะหนูมุก
“บริษัทนี้คุณพ่อพี่เป็นผู้ริเริ่มและบุกเบิกมา และต่อมาเมื่อท่านสิ้นพี่จึงรับดำเนินการต่อ สำหรับเงินนั่น ส่วนที่พี่ไม่ได้ให้ส่งกลับไป พี่ปันไปบริจาคให้กับเด็กกำพร้าตามสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายแห่ง เข้าใจพี่ซะใหม่นะครับมุกชมพู...แล้วนี่ก็อีก...”
ติณณภพร่ายอธิบายยาว และท้ายประโยคติณณภพจะดึงไดอะรี่สีชมพูจากมือหล่อนแต่เจ้าของยึดไว้
“อะไรของมุกที่ว่า...อีกแล้วใช่ไหม ที่ต้องคอยหวาดระแวง ต้องคอยเตรียมตัวหนีออกจากบ้านอะไรนั่น และวันนี้อยู่ดีๆก็หนีพี่กลับมาบ้านแม่อีก...หืม...”
จบคำบรรยายเรื่องเก่า ติณณภพก็วกมาเข้าสู่การไต่สวนเรื่องใหม่แต่พฤติกรรมเดิมของมุกชมพูที่ชอบหนีกลับมาหามารดาเวลามีเรื่องราวปัญหาใดๆในใจ...
“ก็...วันนี้มีผู้หญิงมารอพบพี่ติณณ์อีกแล้วนี่ มุกถามดีๆก็ยวนเข้าใส่มุก มุกก็เลยๆ...”
“ก็เลยหนีกลับมาหาคุณแม่อีกแล้ว...โดยไม่ถามพี่ไม่บอกพี่สักคำ ยัยนั่นนะเต็มซะที่ไหน ใครส่งมาให้สมัครเป็นเลขาพี่ก็ไม่รู้ และพี่ก็ปฏิเสธไปแล้วด้วย มุกนี่...ทุกทีเลยนะ...”
“อ้าว...งั้นเหรอคะ...ถ้างั้น มุก...เออ...มุกขอโทษนะคะ”
“...มุกครับ...อย่างอื่นน่ะครับ ที่มันดีกว่าคำว่า ขอโทษ...พูดเป็นบ้างไหมครับ...”
‘เอ๊ะ! คำนี้คุ้นๆอยู่นะ...อืม...ใช่เลย...’
ติณณภพสามีเจ้าปัญหา ผู้ชายมีปม ย้อนเกล็ดหล่อนเข้าให้แล้ว แต่มุกชมพูก็ยินดีและเต็มใจยิ่งนักที่จะบอกเขาว่า...
“มุกรักพี่ติณณ์ ค่ะ...”
“หึๆ...ถ้าพี่ไม่ท้วง มุกชมพูจะบอกพี่เองไหมครับคำนี้...”
“ก็...ความจริงมุกบอกพี่ติณณ์ไปตั้งนานและหลายครั้งแล้วด้วยนี่คะ”
“บอกยังไง เมื่อไหร่กัน”
“ก็บอกพี่ด้วยการประท้วง ไม่ยอมเข้าบ้าน หาเรื่องไปไหนต่อไหน ไปเล่นดนตรี หนีกลับหาแม่ แสดงออกให้พี่ติณณ์รู้ว่ามุกไม่พอใจที่พี่มีใครอื่น แต่พี่ติณณ์ก็ไม่ยอมรับรู้สักที หึ!"
“ก็แล้วทำไมไม่ยอมบอกพี่ดีๆ”
“แล้วทีพี่ติณณ์ล่ะ ทำไมไม่ยอมบอกมุกก่อน มุกเป็นผู้หญิงนะ”
“ใครจะไปกล้าเสนอหน้าบอกก่อนให้หน้าแตก ทั้งที่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เป็นของพี่ก็ตะโกนใส่หน้าว่าไม่ชอบพี่แล้วนี่”
“ก็ตอนนั้นพี่ติณณ์รังแกมุกทำไมล่ะ”
“ก็ทำให้พี่หึงจนหน้ามืด หาหนทางอื่นไม่ได้ทำไมล่ะ ชวนไปไหนด้วยไม่ไป กลับแอบหนีไปพลอดรักกับเจ้านั่น...”
“พลอดรักที่ไหน หาเรื่องชัดๆ ได้ยินมุกพลอดรักด้วยหรือไง”
“ทำไมจะไม่ได้ยิน เจ้านั่นบอกปาวๆว่ารักเมียพี่”
“แล้วได้ยินมุกบอกรักตอบด้วยไหมเล่า...”
“ใครจะไปทนฟังให้ทันได้ยินเมียบอกรักผู้ชายอื่นได้ล่ะ”
“ก็นั่นไง พี่ติณณ์เป็นแบบนี้...เบื่อเหมือนจะอ๊วก!”
ได้ทีมุกชมพูเลยย้อนคำที่แสนเจ็บแสบคืนกลับไปให้เขามั่ง
“...หึๆ...ฮ่ะๆๆ...นี่มุกชมพูยังผูกใจเจ็บพี่อยู่อีกหรือนี่...ฮ่ะๆ...”
แทนที่จะโกรธ เขากลับหัวเราะขำภรรยาที่ยังอุตส่าห์เก็บเอาคำพูดของเขามาส่งคืน...คำพูดที่เขาใช้เพื่อแกล้งให้หล่อนเกลียดชังและจะได้ตีจากเขาซึ่งอยู่ในสภาพชายพิการขาไป...
มุกชมพูเลยค้อนขวับเข้าให้ โมโหแล้วนะ หัวเราะหล่อนอยู่ได้...
“แต่...มุกรักภูวดลจริงๆนะคะ”
“...”
ได้ผล ติณณภพชะงักกึก ราวกับถูกปิดสวิทซ์ ซ้ำหน้าตาก็เริ่มเปลี่ยนจากที่ดูมีความสุขนักหนา...
“รักอย่างเพื่อน...อย่างน้องสามีที่มุกร๊าก...รักที่สุดยังไงคะ หึๆๆ...ฮะๆ...”
มุกชมพู........
///////////////////////////////// จบบริบูรณ์ //////////////////////////////
คุณdino : dinoได้ถูกเชิญให้มาช่วยจับฉลากและประกาศผู้โชคดี และ ลำดับผู้โชคดีท่านนั้นได้แก่ ...ลำดับที่ 31
คุณbluelily ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ
ดีใจด้วยนะค่ะ คุณbluelily
Amata ขอบคุณคุณdinoเป็นอย่างมากเลยค่ะที่ช่วยจับฉลากและประกาศรายชื่อผู้โชคดีให้
และ ขอแสดงความยินดีกับคุณbluelilyด้วยค่ะที่ได้ “เล่ห์รักเหลี่ยมร้าย” ไปครอง กรุณาแจ้งชื่อและที่อยู่ที่จะให้จัดส่งหนังสือไปให้ด้วยนะคะ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
นอกจากตอนพิเศษแล้ว Amataจะขออนุญาตกลับไปรีไรท์ตอนที่ 32 และตอนที่33(ตอนอวสาน) ใหม่ เนื่องจากเห็นด้วยว่ามันรวบรัดไปนิด เสร็จแล้วจะนำมาโพสและรบกวนให้ทุกท่านช่วยอ่านกันใหม่นะคะ ^____^
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
และAmata จะขอยกยอดคอมเม้นท์ทั้งหมด ไปตอบในตอนรีไรท์นะคะ
ขอบคุณ ทุกกำลังใจที่วางไว้ให้...ทุกlikeที่มากขึ้น และทุกview มากๆด้วยค่ะ
ขอให้อ่านกันอย่างมีความสุขมากๆนะคะ
ปล. ☼ สลัมรัก ☼ คือ...โปรเจ็คต่อไป ค่ะ
Amata เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ย. 2555, 22:48:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ย. 2555, 23:24:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 6683
| << ตอนที่ 33 (อวสาน...) | ตอนที่ 35 ( พิเศษ 2 ) ^___^ >> |
lovemuay 6 ก.ย. 2555, 23:03:28 น.
เคล็ดลับ เขียนแบบนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักทั้งนิยาย ทั้งไรเตอร์เลย
เคล็ดลับ เขียนแบบนี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ น่ารักทั้งนิยาย ทั้งไรเตอร์เลย
ชอบบบบบ 
konhin 7 ก.ย. 2555, 04:40:00 น.
น่ารักกกกกกก จบได้น่ารักมากๆค่ะ
น่ารักกกกกกก จบได้น่ารักมากๆค่ะ
nunoi 7 ก.ย. 2555, 11:05:39 น.
คุณติณณทำเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ ตอนนี้น่ารักมากๆ เคลียร์ปัญหาคาใจกันรู้เรื่องแบบจบจริงๆ ชอบมากกค่ะ
คุณติณณทำเอาน้ำตาซึมเลยอ่ะ ตอนนี้น่ารักมากๆ เคลียร์ปัญหาคาใจกันรู้เรื่องแบบจบจริงๆ ชอบมากกค่ะ
Barby 7 ก.ย. 2555, 11:54:37 น.
จบทุกสิ่งที่ค้างคา จบบริบูรณ์จิงๆค่ะ
จบทุกสิ่งที่ค้างคา จบบริบูรณ์จิงๆค่ะ
panon 7 ก.ย. 2555, 12:59:59 น.
รอเรื่องต่อไปคําๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอเรื่องต่อไปคําๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Zephyr 7 ก.ย. 2555, 13:31:17 น.
น่ารักแบบขำๆนะคะ ^^
จบซะแล้ว ว้าาาา ไม่มีลุ้นต่อแล้วเลย
รอเรื่องใหม่ค่ะ
น่ารักแบบขำๆนะคะ ^^
จบซะแล้ว ว้าาาา ไม่มีลุ้นต่อแล้วเลย
รอเรื่องใหม่ค่ะ
violette 7 ก.ย. 2555, 16:50:15 น.
จบไดเคลียร์มากค่ะ แต่อยากเห็นลูกชายของมุกกับนายติณณจัง
จบไดเคลียร์มากค่ะ แต่อยากเห็นลูกชายของมุกกับนายติณณจัง
teesaparn 8 ก.ย. 2555, 11:14:58 น.
เมียท้องยังจะเอาอีกนะพ่อคู้ณ
เมียท้องยังจะเอาอีกนะพ่อคู้ณ
แพม 8 ก.ย. 2555, 16:27:07 น.
จริง ๆ แล้วมันสามารถมีเซ็กส์กันได้เหรอ
จริง ๆ แล้วมันสามารถมีเซ็กส์กันได้เหรอ
SaiParn 11 ก.ย. 2555, 00:11:55 น.
เย้เฮ !!!!!!
เย้เฮ !!!!!!