เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: วางยา
สร้อยสนมีอาการไม่ผิดแผกแตกต่างกันกับชายหนุ่มแม้แต่น้อย ทั้งที่ปากแข็งว่าตัดใจ หากว่าเธอกลับมาเก็บตัวเงียบอยู่ในห้องโดยบอกมารดาว่าไม่สบายและไม่ลงไปรับประทานอาหาร พุดกรองได้แต่ไม่พอใจ เพราะต้องการให้สร้อยใกล้ชิดกับราม ฝ่ายละมุดหาโอกาสมาสอพลอพุดกรองจนได้ เมื่อพุดกรองลงไปในครัวเพื่อดูแลเรื่องอาหารอย่างต้องการเอาใจคุณพระ และเพื่อเริ่มงานโดยไม่ให้ใครสงสัย
พุดกรองกวาดตามองดูครัวใหญ่ ซึ่งเป็นทั้งครัวเปิด ไว้ทำขนมโบราณ ซึ่งเตาหลุมดินกว้าง มีกระทะใบบัวขนาดใหญ่ ปิดคลุมด้วยผ้าอย่างรักษาความสะอาด วันนี้ทำขนมจีนจึงได้ใช้ บางวันกวนขนมก็ต้องกวนด้วยเตานี้ เคยทำบุญใหญ่ เตานี้ต้องหุงข้าวด้วยกระทะใบบัวเลี้ยงแขก ไม่พายกวนยังพาดอยู่ไม่ไกลถึงสามอัน
ส่วนครัวปิด เป็นเตาเผาสามเส้า ตั้งเรียงกันสามเตา ไว้ทำกับข้าว มีหม้อสังกะสี โยงหูจากเหล็ก แขวนห้อยลงมาจากขื่อคา เพื่อเป็นการง่ายต่อการจับหูหิ้วลงจากเตา ถัดไปเป็นโต๊ะ ตั้งพักกับข้าว วางเสวียนรองก้นหม้ออยู่หลายอัน จากโต๊ะนี้ เป็นโต๊ะกว้างสำหรับวางสำรับจัดเตรียมของขึ้นตึก โต๊ะนี้เองที่พุดกรองมองเป็นพิเศษ สายตามของนางวาววับเป็นประกายชั่วร้ายอย่างน่าขนลุกขึ้นมาวูบหนึ่ง เมื่อในใจมาดหมายถึงชีวิตประมุขของบ้าน
ละมุดเข้าไปใกล้พุดกรองจึงอีกฝ่ายปรามด้วยสายตาดุดัน ละมุดต้องห่างออกมานิด ก่อนทำป้องปากกระซิบเจ้านายเมื่อพุดกรองรู้ทันและเดินห่างมาจากบริวารในครัว พุดกรองทำดุอีกฝ่ายให้คนอื่นได้ยิน
“แกนี่เรื่องมากเสียจริงนังละมุด”จากนั้นนางลดเสียงลง เอ่ยออกมาแทบๆไม่ลอดริมฝีปากว่า
“จะว่าอะไรก็ว่ามา”
“นายนิธิมาเจ้าค่ะ”
พุดกรองหน้าถอดสีไปพริบตา ก่อนเปลี่ยนเป็นแดงอย่างเริ่มโกรธขึ้นมาแทนที่ ลดเสียงเบาถามห้วน
“แล้วไง แกจะพูดอะไรก็พูดมาให้หมด ละๆลดๆฉันไม่ชอบ”
ละมุดถูกหล่อลื่นด้วยคำต่อว่าจึงบอกเล่ารวดเดียวจบไปว่า
“มาภามหาคุณสร้อย แต่ละมุดบอกไปว่า อย่ามายุ่งกับคุณสร้อยอีก เพราะคุณสร้อยแต่งงานแล้วกับคุณราม กำลังมีน้องด้วยกันค่ะ”
“ดี แกทำดีแล้วละมุดตอแหลได้สนิทใจดีแท้”
“เอ่อคำชมอย่างนี้ไม่รับได้มั้ยเจ้าคะคุณผู้หญิง”ละมุดทำหน้าเจื่อน ไม่อยากรับคำชม แต่ก็ได้รับไปแล้ว
พุดกรองเอ่ยให้กำลังใจในความเจ้ากี้เจ้าการที่พุดกรองพอใจว่า
“เดี๋ยวแกเอาเงินค่าทำดีไปละมุด แกสมกับเป็นคนที่ฉันวางใจนัก”
“อย่างนี้ค่อยดีเจ้าค่ะ พอละมุดบอกไปหน้ามันซีดเหมือนจิ้งจกร่วงจากผนังลงมาตายเลยเจ้าค่ะ”
“มันน่าจะตายไปเสียเลยจึงจะดี ฉันไปล่ะ เอ้านี่รางวัล”
“เจ้าค่ะ”ละมุดกำแบ็งก์บาทไว้แน่นด้วยความโลภมากสมใจกับงานที่ตนเองเต็มใจสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอยู่แล้ว
อาหารเย็นพร้อมหน้า วันนี้รามเรียกกระถินและแม่นมให้มาร่วมโต๊ะด้วย ทุกคนมีสีหน้าแช่มชื่น แม้แต่พุดกรองยังปั้นหน้าไม่รังเกียจ กระถินและแม่นิ่ม ส่วนสร้อยสน มีสีหน้าหม่นหมอง พุดกรองหันไปเอาใจใส่ลูกสาวคนโตเป็นกรณีพิเศษ เพราะความสมใจที่บ่าวตัวร้ายกำจัดคนที่นางแสนเกลียดออกไปจากชีวิตลูกสาวได้เป็นผลสำเร็จ
“พรุ่งนี้รามจะเดินทางแล้ว เจ้าซนกับแม่นิ่มว่างก็ไปส่งพร้อมกันนะ รามไปแต่เช้า เครื่องต้องไปลงสองต่อเลยมีเที่ยวเช้าออก”
“กระถินมีสอบค่ะคุณท่าน”
“แม่นิ่มล่ะสอบกับเจ้าซนมันด้วยมั้ย”
“เอ่อ..ไม่เจ้าค่ะ แต่ส่งแค่ที่บ้านก็พอนะคะคุณราม”
รามหันไปทางแม่นิ่ม แล้วอดเหลือบไปมองคนที่ไม่ค่อยว่างเสียไม่ได้ กระถินก้อมหน้านิ่ง อยากบอกออกมาให้ทุกคนได้ยินว่า อยากว่าง แต่ทำยังไงได้ เธอติดสอบ จะบอกว่าอยากไปส่งใจจะขาด ก็เกรงคนอื่นจะว่าเป็นหญิงปากไวใจไว ดังนั้นกระถินจอมเถียงจึงจำต้องเงียบ
หลังอาหาร รามและคุณพระไปคุยกันตามลำพังที่ห้องหนังสือ สร้อยสนขอตัวเข้าห้องนอนไป โดยมีเสียงพุดกรองเอ่ยตามหลังว่า
“พรุ่งนี้สร้อยต้องรีบตื่นนะลูก เพราะแม่สร้อยต้องไปส่งพี่ราม”
“ค่ะ สร้อยสนรับคำแผ่วเบา จากนั้นปิดประตูสนิท พุดกรองเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนรำพึงลอดริมฝีปากได้ยินแต่ลำพังว่า
“แล้วแกจะขอบคุณแม่ภายหลัง เมื่อแกได้เป็นคุณผู้หญิงบ้านนี้ สร้อยสน”
วันจากในเช้านี้ บริวารทุกคนมายืนรอส่งรามถึงหน้าประตูบ้าน รามขึ้นรถไปพร้อมกับคุณพระ พุดกรอง สร้อยสน
กระถินแอบมองจากที่ไกล ๆ รามนั่งคู่คนขับมองเห็นอีกฝ่ายจากทางกระจกข้าง กระถินโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มในชุดนักเรียน และมีกระเป๋าถือไว้ในมือ เธอไม่ว่างจริงๆ
เครื่องบินลัดฟ้าไปพร้อมหัวใจชายหนุ่มที่ทำหล่นหายไว้ที่บ้านเสียครึ่งดวง หัวใจที่ขาดหาย เริ่มเต้นแรงเมื่อนึกถึงภาพเด็กสาวในชุดนักเรียน ที่แอบมายืนส่งไม่ให้ใครได้เห็น...เด็กอะไรหนอช่างคิดแปลกประหลาดนัก จะมาส่งเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้ ต้องทำให้เขาใจหายว่าจะไม่ได้พบก่อนจากเสียแล้ว...
แม่ดอกกระถินของเขา...กลับไปคราวนี้คงเรียนจบและโตเป็นสาวเต็มตัว คิดแล้วรามอดยิ้มให้ตัวเองเสียไม่ได้
“ยิ้มอะไรคะราม”ปาริชาติซึ่งนั่งเก้าอี้ข้างกายชายหนุ่มถามขึ้น รามสะดุดความคิด ไปนิดหนึ่ง เขาลืมไปว่าวันนี้เดินทางกลับพร้อมกับหญิงสาวสวยอีกคนที่ชื่อปาริชาติ
“ไม่มีอะไรครับ ขำคนที่บ้าน”
คนนั้นอย่าเป็นนังเด็กบ้าก็แล้วกัน!
ปาริชาติฉลาดพอที่จะไม่เอ่ยชื่อกระถินออกมาให้รามรู้สึกตะขิดตะขวงใจเธอเอ่ยชวนคุยเรื่องการเรียนและอนาคตที่จะสำเร็จรามพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีอะไรติดค้างใจ!
ทนายทดส่งห่อกระดาษสีน้ำตาลเล็ก ๆ ให้พุดกรอง
“ยาเบื่อให้พระศานต์กินซะ”
พุดกรองรับมาถือไว้ด้วยมือค่อนข้างสั่น
“ให้มันกินวันละนิดมันจะค่อย ๆ ตายช้า ๆ คนไม่ทันรู้ได้ดอกคุณพุด”
“ฉันไม่ใคร่กล้านัก”
“ต้องกล้าสิ อย่าลืมว่าคุณรามใกล้จะกลับมาแล้วนะ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ลูกของคุณ”
พุดกรองกำยาจนแน่นความขลาดกลัวมลายหายจนสิ้น เมื่อคิดว่าเธอต้องออกจากวังนารายณ์โดยไม่มีอะไรติดมือไปสักชิ้น
พุดกรองเริ่มวางแผนการวางยา โดยที่นางละมุดเป็นคนหาช่องทาง นางละมุดมีหน้าที่เดินถาดอาหารขึ้นตึก จึงเป็นการง่ายในการเยาะยาพิษจำนวนน้อยลงใส่อาหารให้คุณพระทุกวัน
อาการป่วยของคุณพระได้รับการรักษาจากหลวงแพทย์ไปตามอาการ กระถินดูแลอย่างห่วงใย วันนี้เธอขึ้นมาบนตึก ตามปกติ คุณพระนั่งเก้าอี้โยกดูร่วงโรยด้วยวัยชราศีรษะขาวโพลน ระคายคอจนไอโขลก ครู่ใหญ่จึงหยุดชะเง้อชะแง้แลหาคนที่ท่านรอ ซึ่งเดินมาแล้วท่านค่อยยิ้มออก
“ยิ่งนักวันยิ่งขี้เกียจมาสายทุกที”
“คุณท่านเจ้าขา นาฬิกาเดินเร็วขึ้นหรืออย่างไรเจ้าคะ กระถินมาเร็วขึ้นทุกวันต่างหากนะเจ้าคะ”
“เจ้าคนขี้เกียจ เรียนจบแล้วไม่ยอมเรียนต่อ”
“คุณท่านก็รีบทานยารีบหายเจ็บสิเจ้าคะ”กระถินต่อปากต่อคำ คุณพระไอโขลก
กระถินเข้ามาใช้ผ้าซับที่ปากท่าน วันนี้ท่านไอมาก และหอบ เมื่อหยุดไอแล้ว กระถินส่งยาให้พระศานต์ซึ่งส่ายหน้าหนีอย่างเบื่อหน่าย แต่โดนพยาบาลขืนส่งให้จนได้
“เอาอีกแล้วยาอะไรอีกเล่าเจ้ากระถิน”
“มะกอกตำปนเกลือแก้ไอค่ะ”
“โอย ยาของเจ้าแต่ละอย่างขมขื่นเหลือทน ให้หลวงแพทย์ฝรั่งมาให้ดีกว่า”
“ทานยาไทยบ้างนะเจ้าคะ ยาหลวงแพทย์ไม่เห็นหายไอเลยเจ้าค่ะ กระถินจะไปเอาเรื่ององค์การยาอยู่แล้วนะเจ้าคะ ยานี้แม่นมทำให้ ตอนกระถินไอตอนเป็นเด็กทานก็หายค่ะชุ่มคอดี อร่อยด้วยนะเจ้าคะ
ห้ามบ้วนทิ้งตอนกระถินเผลอเด็ดขาด”
“เจ้านี่ ก่อบังคับลุงเสียจริง” ท่านบ่นก่อนจำฝืนทานยาขนานพิเศษ ซึ่งกระถินนั่งคุกเข่ากับพื้น เกาะที่ท้าวแขนจ้องไม่วางตา คุณพระจึงต้องเคี้ยวให้เห็น และกลืนให้ดู
พุดกรองแอบมองอย่างไม่พอใจ เสียงคุณพระถามถึงคนไกล
“เขียนจดหมายถึงรามอยู่หรือเปล่า”
“พี่รามขาดการติดต่อไปสองเดือนแล้วเจ้าค่ะ สงสัยเรียนหนัก”
“อืม ไหนเจ้าว่าตรวจดูงานว่ามีการขาดทุนหรือ ขาดยังไง”
“มีการถ่ายโอนตั่งแต่การซื้อขายของงานจัดซื้อและนายหน้า มาทางทนายทดเจ้าค่ะคุณลุง”
พุดกรองตาเบิกค้างเมื่อได้ยินการพาดพิงไปถึงชู้รัก คุณพระดึงตัวเองขึ้นจากเก้าอี้เอนหลังมาตั้งตรง กระถินลูกไปหยิบเอกสารซึ่งเธอตรวจพิรุธได้ และทำการคัดลอกออกมาต่างหาก
เรื่องร้อนนี้พุดกรองรีบนำไปบอกชู้รักทันที
ทนายทดร้อนใจยิ่ง จึงวางแผนกับพุดกรองอย่างรอบคอบ
เวลาดึกมากแล้ว พุดกรองทำหน้าที่ดูแลคุณพระซึ่งหลับสนิทเหมือนตายด้วยความรู้สึกว่า อีกฝ่ายช่างตายยากตายเย็นเหลือเกิน
ส่วนกระถินเก็บเอกสารลงลิ้นชัก แล้วจึงกลับที่พัก แม่นิ่มต้องสวมแว่นผมเริ่มขาวเกือบทั่ว หากมินตรารักท่านอย่างเหลือเกิน
“หิวมั้ยคุณกระถินทำบัญชีจนดึก”
“ไม่หิวค่ะแม่นม ดึกแล้วทำไมยังนั่งอยู่คะแม่”
“จะนอนแล้วค่ะ”
เด็กสาวรู้ แม่นิ่มจะไม่หลับถ้ามินตราไม่กลับบ้าน จนเดี๋ยวนี้ยังนอนห้องเดียวกันไม่ยอมแยกแม่นิ่มดึงผ้าคลุมให้เด็กสาวที่ตนรัก
“แม่นมขา”เธอขานเรียก อีกฝ่าย พร้อมยันกายขึ้นนั่งพับเพียบ แม่นิ่มเกรงใจด้วยคิดว่ารบกวน
“นมกวนคุณกระถินหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“มีอะไรไม่สบายใจจ้ะ”
“กระถินสอบเจอเรื่อทนายทดโกงบริษัทค่ะแม่นม”
“ตายจริง ทำไมนะ ทำไมทำกันได้ขนาดนี้”
“กระถินบาปเหลือเกินค่ะแม่นมขา บาปเหลือเกิน”
“คุณของนม มีอะไรหรือค่ะ มีอะไรมากกว่านี้”
กระถินปิดปากเงียบ ให้อย่างไรเธอไม่อาจปริปากบอกใครได้ เรื่องพุดกรองเป็นชู้กับทนายทด
“คุณกระถิน บอกคุณท่านหรือยัง บอกท่านให้ไล่คนคดนั้นออกจากบริษัทเสียเลยสิเจ้าคะ”
“กระถินบอกแล้วค่ะ กระถินทำได้แค่นั้นจริงๆ กระถินละอายใจเหลือเกินค่ะแม่นมขา”
หญิงสาวล้มตัวลงนอน บังคับตาให้หลับ น้ำตาไหลทางหางตา นมนิ่มอดคิดถึงพุดกรองขึ้นเสียไม่ได้สิ่งที่กระถินอ่อนไหวที่สุดคือแม่ผู้ให้กำเนิดอาจทำเรื่องร้ายร่วมกันกับทนายทด
เรื่องอะไรอีกหรือที่ทำร่วมกัน หญิงกลางคนคิด
กระถินหันกลับไปซุกกอดท่านด้วยหัวใจที่เหน็บหนาวเต็มที ทนายทดโกงเงินไปเพื่อพุดกรอง กระถินรู้ แต่จะเปิดปากบอกใครออกไปได้ นั่นคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ ที่เธอไม่อาจจัดการให้เด็ดขาดไปได้จริงๆ!!
“พี่รามหายไปเลย ช่างไม่ห่วงคุณท่านเลย หากกระถินไปเมืองนอกได้ กระถินจะไปลากแขนพี่รามกลับมาจัดการทุกอย่างเลยนะคะแม่นม”
“นั่นสิคะ ทำไมถึงหายไปอย่างนี้นะ”
กระถินเงียบงันไปอย่างถนัดใจ รามหายเงียบไปสองเดือนแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับประมุขคนต่อไปของวังนารายณ์!!
พุดกรองกวาดตามองดูครัวใหญ่ ซึ่งเป็นทั้งครัวเปิด ไว้ทำขนมโบราณ ซึ่งเตาหลุมดินกว้าง มีกระทะใบบัวขนาดใหญ่ ปิดคลุมด้วยผ้าอย่างรักษาความสะอาด วันนี้ทำขนมจีนจึงได้ใช้ บางวันกวนขนมก็ต้องกวนด้วยเตานี้ เคยทำบุญใหญ่ เตานี้ต้องหุงข้าวด้วยกระทะใบบัวเลี้ยงแขก ไม่พายกวนยังพาดอยู่ไม่ไกลถึงสามอัน
ส่วนครัวปิด เป็นเตาเผาสามเส้า ตั้งเรียงกันสามเตา ไว้ทำกับข้าว มีหม้อสังกะสี โยงหูจากเหล็ก แขวนห้อยลงมาจากขื่อคา เพื่อเป็นการง่ายต่อการจับหูหิ้วลงจากเตา ถัดไปเป็นโต๊ะ ตั้งพักกับข้าว วางเสวียนรองก้นหม้ออยู่หลายอัน จากโต๊ะนี้ เป็นโต๊ะกว้างสำหรับวางสำรับจัดเตรียมของขึ้นตึก โต๊ะนี้เองที่พุดกรองมองเป็นพิเศษ สายตามของนางวาววับเป็นประกายชั่วร้ายอย่างน่าขนลุกขึ้นมาวูบหนึ่ง เมื่อในใจมาดหมายถึงชีวิตประมุขของบ้าน
ละมุดเข้าไปใกล้พุดกรองจึงอีกฝ่ายปรามด้วยสายตาดุดัน ละมุดต้องห่างออกมานิด ก่อนทำป้องปากกระซิบเจ้านายเมื่อพุดกรองรู้ทันและเดินห่างมาจากบริวารในครัว พุดกรองทำดุอีกฝ่ายให้คนอื่นได้ยิน
“แกนี่เรื่องมากเสียจริงนังละมุด”จากนั้นนางลดเสียงลง เอ่ยออกมาแทบๆไม่ลอดริมฝีปากว่า
“จะว่าอะไรก็ว่ามา”
“นายนิธิมาเจ้าค่ะ”
พุดกรองหน้าถอดสีไปพริบตา ก่อนเปลี่ยนเป็นแดงอย่างเริ่มโกรธขึ้นมาแทนที่ ลดเสียงเบาถามห้วน
“แล้วไง แกจะพูดอะไรก็พูดมาให้หมด ละๆลดๆฉันไม่ชอบ”
ละมุดถูกหล่อลื่นด้วยคำต่อว่าจึงบอกเล่ารวดเดียวจบไปว่า
“มาภามหาคุณสร้อย แต่ละมุดบอกไปว่า อย่ามายุ่งกับคุณสร้อยอีก เพราะคุณสร้อยแต่งงานแล้วกับคุณราม กำลังมีน้องด้วยกันค่ะ”
“ดี แกทำดีแล้วละมุดตอแหลได้สนิทใจดีแท้”
“เอ่อคำชมอย่างนี้ไม่รับได้มั้ยเจ้าคะคุณผู้หญิง”ละมุดทำหน้าเจื่อน ไม่อยากรับคำชม แต่ก็ได้รับไปแล้ว
พุดกรองเอ่ยให้กำลังใจในความเจ้ากี้เจ้าการที่พุดกรองพอใจว่า
“เดี๋ยวแกเอาเงินค่าทำดีไปละมุด แกสมกับเป็นคนที่ฉันวางใจนัก”
“อย่างนี้ค่อยดีเจ้าค่ะ พอละมุดบอกไปหน้ามันซีดเหมือนจิ้งจกร่วงจากผนังลงมาตายเลยเจ้าค่ะ”
“มันน่าจะตายไปเสียเลยจึงจะดี ฉันไปล่ะ เอ้านี่รางวัล”
“เจ้าค่ะ”ละมุดกำแบ็งก์บาทไว้แน่นด้วยความโลภมากสมใจกับงานที่ตนเองเต็มใจสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอยู่แล้ว
อาหารเย็นพร้อมหน้า วันนี้รามเรียกกระถินและแม่นมให้มาร่วมโต๊ะด้วย ทุกคนมีสีหน้าแช่มชื่น แม้แต่พุดกรองยังปั้นหน้าไม่รังเกียจ กระถินและแม่นิ่ม ส่วนสร้อยสน มีสีหน้าหม่นหมอง พุดกรองหันไปเอาใจใส่ลูกสาวคนโตเป็นกรณีพิเศษ เพราะความสมใจที่บ่าวตัวร้ายกำจัดคนที่นางแสนเกลียดออกไปจากชีวิตลูกสาวได้เป็นผลสำเร็จ
“พรุ่งนี้รามจะเดินทางแล้ว เจ้าซนกับแม่นิ่มว่างก็ไปส่งพร้อมกันนะ รามไปแต่เช้า เครื่องต้องไปลงสองต่อเลยมีเที่ยวเช้าออก”
“กระถินมีสอบค่ะคุณท่าน”
“แม่นิ่มล่ะสอบกับเจ้าซนมันด้วยมั้ย”
“เอ่อ..ไม่เจ้าค่ะ แต่ส่งแค่ที่บ้านก็พอนะคะคุณราม”
รามหันไปทางแม่นิ่ม แล้วอดเหลือบไปมองคนที่ไม่ค่อยว่างเสียไม่ได้ กระถินก้อมหน้านิ่ง อยากบอกออกมาให้ทุกคนได้ยินว่า อยากว่าง แต่ทำยังไงได้ เธอติดสอบ จะบอกว่าอยากไปส่งใจจะขาด ก็เกรงคนอื่นจะว่าเป็นหญิงปากไวใจไว ดังนั้นกระถินจอมเถียงจึงจำต้องเงียบ
หลังอาหาร รามและคุณพระไปคุยกันตามลำพังที่ห้องหนังสือ สร้อยสนขอตัวเข้าห้องนอนไป โดยมีเสียงพุดกรองเอ่ยตามหลังว่า
“พรุ่งนี้สร้อยต้องรีบตื่นนะลูก เพราะแม่สร้อยต้องไปส่งพี่ราม”
“ค่ะ สร้อยสนรับคำแผ่วเบา จากนั้นปิดประตูสนิท พุดกรองเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนรำพึงลอดริมฝีปากได้ยินแต่ลำพังว่า
“แล้วแกจะขอบคุณแม่ภายหลัง เมื่อแกได้เป็นคุณผู้หญิงบ้านนี้ สร้อยสน”
วันจากในเช้านี้ บริวารทุกคนมายืนรอส่งรามถึงหน้าประตูบ้าน รามขึ้นรถไปพร้อมกับคุณพระ พุดกรอง สร้อยสน
กระถินแอบมองจากที่ไกล ๆ รามนั่งคู่คนขับมองเห็นอีกฝ่ายจากทางกระจกข้าง กระถินโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มในชุดนักเรียน และมีกระเป๋าถือไว้ในมือ เธอไม่ว่างจริงๆ
เครื่องบินลัดฟ้าไปพร้อมหัวใจชายหนุ่มที่ทำหล่นหายไว้ที่บ้านเสียครึ่งดวง หัวใจที่ขาดหาย เริ่มเต้นแรงเมื่อนึกถึงภาพเด็กสาวในชุดนักเรียน ที่แอบมายืนส่งไม่ให้ใครได้เห็น...เด็กอะไรหนอช่างคิดแปลกประหลาดนัก จะมาส่งเหมือนคนอื่นก็ไม่ได้ ต้องทำให้เขาใจหายว่าจะไม่ได้พบก่อนจากเสียแล้ว...
แม่ดอกกระถินของเขา...กลับไปคราวนี้คงเรียนจบและโตเป็นสาวเต็มตัว คิดแล้วรามอดยิ้มให้ตัวเองเสียไม่ได้
“ยิ้มอะไรคะราม”ปาริชาติซึ่งนั่งเก้าอี้ข้างกายชายหนุ่มถามขึ้น รามสะดุดความคิด ไปนิดหนึ่ง เขาลืมไปว่าวันนี้เดินทางกลับพร้อมกับหญิงสาวสวยอีกคนที่ชื่อปาริชาติ
“ไม่มีอะไรครับ ขำคนที่บ้าน”
คนนั้นอย่าเป็นนังเด็กบ้าก็แล้วกัน!
ปาริชาติฉลาดพอที่จะไม่เอ่ยชื่อกระถินออกมาให้รามรู้สึกตะขิดตะขวงใจเธอเอ่ยชวนคุยเรื่องการเรียนและอนาคตที่จะสำเร็จรามพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีอะไรติดค้างใจ!
ทนายทดส่งห่อกระดาษสีน้ำตาลเล็ก ๆ ให้พุดกรอง
“ยาเบื่อให้พระศานต์กินซะ”
พุดกรองรับมาถือไว้ด้วยมือค่อนข้างสั่น
“ให้มันกินวันละนิดมันจะค่อย ๆ ตายช้า ๆ คนไม่ทันรู้ได้ดอกคุณพุด”
“ฉันไม่ใคร่กล้านัก”
“ต้องกล้าสิ อย่าลืมว่าคุณรามใกล้จะกลับมาแล้วนะ ทุกสิ่งทุกอย่างจะเป็นของผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ลูกของคุณ”
พุดกรองกำยาจนแน่นความขลาดกลัวมลายหายจนสิ้น เมื่อคิดว่าเธอต้องออกจากวังนารายณ์โดยไม่มีอะไรติดมือไปสักชิ้น
พุดกรองเริ่มวางแผนการวางยา โดยที่นางละมุดเป็นคนหาช่องทาง นางละมุดมีหน้าที่เดินถาดอาหารขึ้นตึก จึงเป็นการง่ายในการเยาะยาพิษจำนวนน้อยลงใส่อาหารให้คุณพระทุกวัน
อาการป่วยของคุณพระได้รับการรักษาจากหลวงแพทย์ไปตามอาการ กระถินดูแลอย่างห่วงใย วันนี้เธอขึ้นมาบนตึก ตามปกติ คุณพระนั่งเก้าอี้โยกดูร่วงโรยด้วยวัยชราศีรษะขาวโพลน ระคายคอจนไอโขลก ครู่ใหญ่จึงหยุดชะเง้อชะแง้แลหาคนที่ท่านรอ ซึ่งเดินมาแล้วท่านค่อยยิ้มออก
“ยิ่งนักวันยิ่งขี้เกียจมาสายทุกที”
“คุณท่านเจ้าขา นาฬิกาเดินเร็วขึ้นหรืออย่างไรเจ้าคะ กระถินมาเร็วขึ้นทุกวันต่างหากนะเจ้าคะ”
“เจ้าคนขี้เกียจ เรียนจบแล้วไม่ยอมเรียนต่อ”
“คุณท่านก็รีบทานยารีบหายเจ็บสิเจ้าคะ”กระถินต่อปากต่อคำ คุณพระไอโขลก
กระถินเข้ามาใช้ผ้าซับที่ปากท่าน วันนี้ท่านไอมาก และหอบ เมื่อหยุดไอแล้ว กระถินส่งยาให้พระศานต์ซึ่งส่ายหน้าหนีอย่างเบื่อหน่าย แต่โดนพยาบาลขืนส่งให้จนได้
“เอาอีกแล้วยาอะไรอีกเล่าเจ้ากระถิน”
“มะกอกตำปนเกลือแก้ไอค่ะ”
“โอย ยาของเจ้าแต่ละอย่างขมขื่นเหลือทน ให้หลวงแพทย์ฝรั่งมาให้ดีกว่า”
“ทานยาไทยบ้างนะเจ้าคะ ยาหลวงแพทย์ไม่เห็นหายไอเลยเจ้าค่ะ กระถินจะไปเอาเรื่ององค์การยาอยู่แล้วนะเจ้าคะ ยานี้แม่นมทำให้ ตอนกระถินไอตอนเป็นเด็กทานก็หายค่ะชุ่มคอดี อร่อยด้วยนะเจ้าคะ
ห้ามบ้วนทิ้งตอนกระถินเผลอเด็ดขาด”
“เจ้านี่ ก่อบังคับลุงเสียจริง” ท่านบ่นก่อนจำฝืนทานยาขนานพิเศษ ซึ่งกระถินนั่งคุกเข่ากับพื้น เกาะที่ท้าวแขนจ้องไม่วางตา คุณพระจึงต้องเคี้ยวให้เห็น และกลืนให้ดู
พุดกรองแอบมองอย่างไม่พอใจ เสียงคุณพระถามถึงคนไกล
“เขียนจดหมายถึงรามอยู่หรือเปล่า”
“พี่รามขาดการติดต่อไปสองเดือนแล้วเจ้าค่ะ สงสัยเรียนหนัก”
“อืม ไหนเจ้าว่าตรวจดูงานว่ามีการขาดทุนหรือ ขาดยังไง”
“มีการถ่ายโอนตั่งแต่การซื้อขายของงานจัดซื้อและนายหน้า มาทางทนายทดเจ้าค่ะคุณลุง”
พุดกรองตาเบิกค้างเมื่อได้ยินการพาดพิงไปถึงชู้รัก คุณพระดึงตัวเองขึ้นจากเก้าอี้เอนหลังมาตั้งตรง กระถินลูกไปหยิบเอกสารซึ่งเธอตรวจพิรุธได้ และทำการคัดลอกออกมาต่างหาก
เรื่องร้อนนี้พุดกรองรีบนำไปบอกชู้รักทันที
ทนายทดร้อนใจยิ่ง จึงวางแผนกับพุดกรองอย่างรอบคอบ
เวลาดึกมากแล้ว พุดกรองทำหน้าที่ดูแลคุณพระซึ่งหลับสนิทเหมือนตายด้วยความรู้สึกว่า อีกฝ่ายช่างตายยากตายเย็นเหลือเกิน
ส่วนกระถินเก็บเอกสารลงลิ้นชัก แล้วจึงกลับที่พัก แม่นิ่มต้องสวมแว่นผมเริ่มขาวเกือบทั่ว หากมินตรารักท่านอย่างเหลือเกิน
“หิวมั้ยคุณกระถินทำบัญชีจนดึก”
“ไม่หิวค่ะแม่นม ดึกแล้วทำไมยังนั่งอยู่คะแม่”
“จะนอนแล้วค่ะ”
เด็กสาวรู้ แม่นิ่มจะไม่หลับถ้ามินตราไม่กลับบ้าน จนเดี๋ยวนี้ยังนอนห้องเดียวกันไม่ยอมแยกแม่นิ่มดึงผ้าคลุมให้เด็กสาวที่ตนรัก
“แม่นมขา”เธอขานเรียก อีกฝ่าย พร้อมยันกายขึ้นนั่งพับเพียบ แม่นิ่มเกรงใจด้วยคิดว่ารบกวน
“นมกวนคุณกระถินหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“มีอะไรไม่สบายใจจ้ะ”
“กระถินสอบเจอเรื่อทนายทดโกงบริษัทค่ะแม่นม”
“ตายจริง ทำไมนะ ทำไมทำกันได้ขนาดนี้”
“กระถินบาปเหลือเกินค่ะแม่นมขา บาปเหลือเกิน”
“คุณของนม มีอะไรหรือค่ะ มีอะไรมากกว่านี้”
กระถินปิดปากเงียบ ให้อย่างไรเธอไม่อาจปริปากบอกใครได้ เรื่องพุดกรองเป็นชู้กับทนายทด
“คุณกระถิน บอกคุณท่านหรือยัง บอกท่านให้ไล่คนคดนั้นออกจากบริษัทเสียเลยสิเจ้าคะ”
“กระถินบอกแล้วค่ะ กระถินทำได้แค่นั้นจริงๆ กระถินละอายใจเหลือเกินค่ะแม่นมขา”
หญิงสาวล้มตัวลงนอน บังคับตาให้หลับ น้ำตาไหลทางหางตา นมนิ่มอดคิดถึงพุดกรองขึ้นเสียไม่ได้สิ่งที่กระถินอ่อนไหวที่สุดคือแม่ผู้ให้กำเนิดอาจทำเรื่องร้ายร่วมกันกับทนายทด
เรื่องอะไรอีกหรือที่ทำร่วมกัน หญิงกลางคนคิด
กระถินหันกลับไปซุกกอดท่านด้วยหัวใจที่เหน็บหนาวเต็มที ทนายทดโกงเงินไปเพื่อพุดกรอง กระถินรู้ แต่จะเปิดปากบอกใครออกไปได้ นั่นคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ ที่เธอไม่อาจจัดการให้เด็ดขาดไปได้จริงๆ!!
“พี่รามหายไปเลย ช่างไม่ห่วงคุณท่านเลย หากกระถินไปเมืองนอกได้ กระถินจะไปลากแขนพี่รามกลับมาจัดการทุกอย่างเลยนะคะแม่นม”
“นั่นสิคะ ทำไมถึงหายไปอย่างนี้นะ”
กระถินเงียบงันไปอย่างถนัดใจ รามหายเงียบไปสองเดือนแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับประมุขคนต่อไปของวังนารายณ์!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ค. 2554, 12:23:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ค. 2554, 12:23:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 7185
| << รัก | หาพินัยกรรม >> |
แพม 17 พ.ค. 2554, 14:28:09 น.
แน่ ๆ ถูกถีบกระเด็น ต้องร่อนเร่ไปอยู่กับป้า
แน่ ๆ ถูกถีบกระเด็น ต้องร่อนเร่ไปอยู่กับป้า
saralun 17 พ.ค. 2554, 14:44:12 น.
รามหายไปไหน้าาาา!!
รามหายไปไหน้าาาา!!
dino 17 พ.ค. 2554, 15:45:41 น.
คุณรามหายไปไหน
คุณรามหายไปไหน
minafiba 17 พ.ค. 2554, 20:19:58 น.
ติดนิยายของนางแก้วหนึบหนับ เรื่องนีัจบแล้วขอดราม่ามากๆสักเรื่องนะคะ เท่าที่อ่านมาทุกเรื่องของนางแก้ว ชอบที่สุดคือเรื่องด้วยรักฤาเสน่หา เป็นนิยายที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง อ่านเป็นสิบๆครั้งก็ยังอินไปกับเรื่องราวของ นิศากรและรวี อยากจะอ่านนิยายสุดยอดแบบนี้อีก เขียนนะ ๆ จะรอ
ติดนิยายของนางแก้วหนึบหนับ เรื่องนีัจบแล้วขอดราม่ามากๆสักเรื่องนะคะ เท่าที่อ่านมาทุกเรื่องของนางแก้ว ชอบที่สุดคือเรื่องด้วยรักฤาเสน่หา เป็นนิยายที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง อ่านเป็นสิบๆครั้งก็ยังอินไปกับเรื่องราวของ นิศากรและรวี อยากจะอ่านนิยายสุดยอดแบบนี้อีก เขียนนะ ๆ จะรอ
Noka 18 พ.ค. 2554, 09:52:14 น.
มานั่งรอลุ้นตอนต่อไปด้วยคนค่ะ
มานั่งรอลุ้นตอนต่อไปด้วยคนค่ะ
sirynth 18 พ.ค. 2554, 12:29:44 น.
the mom is scary, killing her own husband, that's horrible. P' Ram, where are you???
sanook mak ja.
the mom is scary, killing her own husband, that's horrible. P' Ram, where are you???
sanook mak ja.