เราจะข้ามเวลามารักกัน...
ในเรื่องของความรักมักมีปาฏิหารย์เกิดขึ้นเสมอ เรื่องของเขาเเละเธอก็เช่นกัน...
Tags: รักโรเเมนติก
ตอน: บทที่2...(1/3)
สมสมัยมองลูกสาวคนโตที่กําลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่เงียบๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆร่างบางที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ากําลังทําความเข้าใจกับตัวหนังสือที่อ่านอยู่
"ป้าน้อมโทรมาบอกเเล้วนะว่าให้ลูกไปเดือนหน้าได้เลย" สมสมัยบอกลูกสาว
"ค่ะแม่"
"พี่สาวแม่คนนี้นี่ยังไงนะ เปิดร้านอาหารทั้งทีแทนที่จะจ้างเชฟกลับดึงลูสาวเเม่ไปซะอย่างนั้น"สมสยัยบ่น
"ก็หนูจบทางด้านนี้มานี่คะแม่ อีกอย่างไปที่นั่นก็ดีเหมือนกันนะคะอย่างน้อยก็ได้ประสบการณ์เพิ่ม หนูกะว่าจะอยู่ที่นั่น2-3ปีก็ว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยกับเเม่"บัวบุษบาบอก
"จ้า ว่าเเต่ทําไมทําหน้านิ่ว อ่านอะไรไม่เข้าใจเหรอ"
"เปล่าค่ะ เเค่งงกับหนังสือนิดหน่อย หนุว่าหนูลืมอะไรบางอย่างเเต่นึกไม่ออกว่าลืมอะไร"
"ค่อยๆคิดก็เเล้วกันนะลูก เออ ว่าเเต่ลูกต้องไปทํางานที่ดรงแรมอีกไหม"สมสมัยถาม
"ไม่ต้องเเล้วค่ะ หนูลาออกเเล้ว ความจริงก็น่าเสียดายนะคะเเต่ว่าเขามีเชฟใหม่ที่เก่งกว่าหนูมาเเทนเเล้ว"บัวบุษบาบอกมารดา
"อย่างงั้นเหรอ หาคนได้เร็วเหมือนกันนะ"
"หนูบอกเขาไว้ล่วงหน้า3เดือนเเล้วนี่คะ เขาก็ต้องเตรียมหาก่อนที่หนูจะออก"
"ก็จริง เออ ลูกทําอะไรเมื่อคืนดึกๆดื่นๆ"สมสมัยถามขึ้น บัวบุษบาทําหน้าคิดก่อนจะตอบ
"ก็หาอะไรในอินเตอรืเน็ตอ่านไปตามเรื่องค่ะ ไม่มีอะไรหรอก" บัวบุษบาบอก สมสมัยพยักหน้ารับิ้มๆ
"เเต่อย่าให้ดึกมากนะลูก เดี๋ยวขอบตาคลําเป็นหมีแพนด้านะ" คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ
"ค่ะเเม่ ว่าเเต่วันนี้เเม่ไม่ออกไปพบเพื่อนข้างนอกเหรอคะ"
"ยังจ้ะ ไปตอนเย็น วันนี้มีนัดทานข้าวกับเพื่อนๆน่ะ เบลเดี๋ยวหนูหาอะไรให้คุณพ่อกับน้องทานด้วยนะ"
"ค่ะเเม่ แหมตั้งเเต่เกษียณนี่อยูไม่ติดบ้านเลยนะคะ ทั้งพ่อทั้งแม่เลย"
อ้าว เเม่ก็ต้องเที่ยวบ้างสิคะลูกขา"
"แม่เที่ยวนี่หนูพอทราบค่ะ แต่พ่อนี่ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะอยู่ร้านกาแฟกับเพื่อนๆชัวร์" บัวบุษบาบอกอย่างรู้ทัน สมสมัยมองลูกสาวยิ้มๆ
"ป้าน้อมโทรมาบอกเเล้วนะว่าให้ลูกไปเดือนหน้าได้เลย" สมสมัยบอกลูกสาว
"ค่ะแม่"
"พี่สาวแม่คนนี้นี่ยังไงนะ เปิดร้านอาหารทั้งทีแทนที่จะจ้างเชฟกลับดึงลูสาวเเม่ไปซะอย่างนั้น"สมสยัยบ่น
"ก็หนูจบทางด้านนี้มานี่คะแม่ อีกอย่างไปที่นั่นก็ดีเหมือนกันนะคะอย่างน้อยก็ได้ประสบการณ์เพิ่ม หนูกะว่าจะอยู่ที่นั่น2-3ปีก็ว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยกับเเม่"บัวบุษบาบอก
"จ้า ว่าเเต่ทําไมทําหน้านิ่ว อ่านอะไรไม่เข้าใจเหรอ"
"เปล่าค่ะ เเค่งงกับหนังสือนิดหน่อย หนุว่าหนูลืมอะไรบางอย่างเเต่นึกไม่ออกว่าลืมอะไร"
"ค่อยๆคิดก็เเล้วกันนะลูก เออ ว่าเเต่ลูกต้องไปทํางานที่ดรงแรมอีกไหม"สมสมัยถาม
"ไม่ต้องเเล้วค่ะ หนูลาออกเเล้ว ความจริงก็น่าเสียดายนะคะเเต่ว่าเขามีเชฟใหม่ที่เก่งกว่าหนูมาเเทนเเล้ว"บัวบุษบาบอกมารดา
"อย่างงั้นเหรอ หาคนได้เร็วเหมือนกันนะ"
"หนูบอกเขาไว้ล่วงหน้า3เดือนเเล้วนี่คะ เขาก็ต้องเตรียมหาก่อนที่หนูจะออก"
"ก็จริง เออ ลูกทําอะไรเมื่อคืนดึกๆดื่นๆ"สมสมัยถามขึ้น บัวบุษบาทําหน้าคิดก่อนจะตอบ
"ก็หาอะไรในอินเตอรืเน็ตอ่านไปตามเรื่องค่ะ ไม่มีอะไรหรอก" บัวบุษบาบอก สมสมัยพยักหน้ารับิ้มๆ
"เเต่อย่าให้ดึกมากนะลูก เดี๋ยวขอบตาคลําเป็นหมีแพนด้านะ" คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อ
"ค่ะเเม่ ว่าเเต่วันนี้เเม่ไม่ออกไปพบเพื่อนข้างนอกเหรอคะ"
"ยังจ้ะ ไปตอนเย็น วันนี้มีนัดทานข้าวกับเพื่อนๆน่ะ เบลเดี๋ยวหนูหาอะไรให้คุณพ่อกับน้องทานด้วยนะ"
"ค่ะเเม่ แหมตั้งเเต่เกษียณนี่อยูไม่ติดบ้านเลยนะคะ ทั้งพ่อทั้งแม่เลย"
อ้าว เเม่ก็ต้องเที่ยวบ้างสิคะลูกขา"
"แม่เที่ยวนี่หนูพอทราบค่ะ แต่พ่อนี่ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะอยู่ร้านกาแฟกับเพื่อนๆชัวร์" บัวบุษบาบอกอย่างรู้ทัน สมสมัยมองลูกสาวยิ้มๆ
คาริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ต.ค. 2555, 13:55:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ต.ค. 2555, 13:55:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1167
| << บทที่1...(3/3) | บทที่2...2/3 >> |