บุหงาซ่อนกลิ่น (ช่องสามซื้อลิขสิทธิ์แล้ว)
ด้วยความรู้สึกผิด เขาจึงติดตามชดใช้
จนกลับกลาย...มาเป็นความรัก
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
สิมิลัน มายาวี เจ้าของฉายาสาวฮอตทะเลร้อนไม่เข้าใจเล้ย! ว่าทำไมในละครถึงชอบให้พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วตอนท้ายนางเอกก็ดันไปหลงรักผู้ชายเฮงซวยจำพวกนั้นเสียด้วย
เพราะวันที่ฝันร้ายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวเกลียดปัณณ์ รัชนาถ จนแทบไม่อยากเห็นหน้า ถ้าฆ่าเขาให้ตายคามือได้โดยไม่ติดคุก เธอก็คงทำไปแล้วแน่ๆ
แต่แล้วเมื่อข่าวหลุดลอดออกไป แทนที่ผู้คนจะเห็นใจว่าเธอถูกกระทำ กลับหาว่าเธอจงใจยั่วซูเปอร์สตาร์หมายเลขหนึ่งของวงการ ทั้งยังวางแผนแบล็คเมล์กะจับเขาให้อยู่มือเสียอีก
โอ๊ย! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วนี่!
ครั้นจะลุกขึ้นมาทวงศักดิ์ศรี ใครล่ะจะเชื่อ ในเมื่อเธอเป็นแค่ตัวอิจฉาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่นางเอกที่จะเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้เลย
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
“ค่าตัวแพงไม่เบานะ” เสียงห้าวที่ดังมาจากด้านหลังหยุดย่างก้าวของเธอได้ชะงัดนัก
หญิงสาวตัวชาวาบ หันขวับมาตวัดมองเจ้าของเสียงทันควัน ปัณณ์ในเครื่องแต่งกายชุดใหม่เดินลงบันไดโค้งมายืนอยู่ตรงหน้า
“ถึงฉันจะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันขายตัว”
“แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิงกลางเมือง ยังจะปฏิเสธอีก เธอนี่โชคดีเหลือเกินนะ ยายเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คืนเดียวเรียกได้ตั้งยี่สิบล้าน!”
ดวงตาสิมิลันวาวจ้าราวแม่เสือ กระนั้นกลับมีหยาดน้ำวาวๆ คลอเต็มหน่วย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รวบรวมทุกกำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ย้ำกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งเข้าไว้ หากจะตายก็ขอไปตายที่อื่น อย่าให้ผู้ชายคนนี้เห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด อย่าให้เขาหัวเราะเยาะ เย้ยหยันเธอได้อีก
หญิงสาวเชิดหน้า แต้มยิ้มเหยียด “ก็คงไม่โชคดีเหมือนไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างคุณหรอก แก่ขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์ได้เคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างฉันน่ะ”
จนกลับกลาย...มาเป็นความรัก
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
สิมิลัน มายาวี เจ้าของฉายาสาวฮอตทะเลร้อนไม่เข้าใจเล้ย! ว่าทำไมในละครถึงชอบให้พระเอกข่มขืนนางเอก แล้วตอนท้ายนางเอกก็ดันไปหลงรักผู้ชายเฮงซวยจำพวกนั้นเสียด้วย
เพราะวันที่ฝันร้ายเกิดขึ้นกับเธอ หญิงสาวเกลียดปัณณ์ รัชนาถ จนแทบไม่อยากเห็นหน้า ถ้าฆ่าเขาให้ตายคามือได้โดยไม่ติดคุก เธอก็คงทำไปแล้วแน่ๆ
แต่แล้วเมื่อข่าวหลุดลอดออกไป แทนที่ผู้คนจะเห็นใจว่าเธอถูกกระทำ กลับหาว่าเธอจงใจยั่วซูเปอร์สตาร์หมายเลขหนึ่งของวงการ ทั้งยังวางแผนแบล็คเมล์กะจับเขาให้อยู่มือเสียอีก
โอ๊ย! โลกนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดแล้วนี่!
ครั้นจะลุกขึ้นมาทวงศักดิ์ศรี ใครล่ะจะเชื่อ ในเมื่อเธอเป็นแค่ตัวอิจฉาคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่นางเอกที่จะเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้เลย
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
“ค่าตัวแพงไม่เบานะ” เสียงห้าวที่ดังมาจากด้านหลังหยุดย่างก้าวของเธอได้ชะงัดนัก
หญิงสาวตัวชาวาบ หันขวับมาตวัดมองเจ้าของเสียงทันควัน ปัณณ์ในเครื่องแต่งกายชุดใหม่เดินลงบันไดโค้งมายืนอยู่ตรงหน้า
“ถึงฉันจะถ่ายแบบชุดว่ายน้ำมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันขายตัว”
“แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิงกลางเมือง ยังจะปฏิเสธอีก เธอนี่โชคดีเหลือเกินนะ ยายเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คืนเดียวเรียกได้ตั้งยี่สิบล้าน!”
ดวงตาสิมิลันวาวจ้าราวแม่เสือ กระนั้นกลับมีหยาดน้ำวาวๆ คลอเต็มหน่วย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รวบรวมทุกกำลังใจที่เหลืออยู่น้อยนิด ย้ำกับตัวเองว่าให้เข้มแข็งเข้าไว้ หากจะตายก็ขอไปตายที่อื่น อย่าให้ผู้ชายคนนี้เห็นความอ่อนแอของเธอเด็ดขาด อย่าให้เขาหัวเราะเยาะ เย้ยหยันเธอได้อีก
หญิงสาวเชิดหน้า แต้มยิ้มเหยียด “ก็คงไม่โชคดีเหมือนไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างคุณหรอก แก่ขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์ได้เคี้ยวหญ้าอ่อนอย่างฉันน่ะ”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๒๔
ปัณณ์เดินเคียงข้างหญิงสาวไปดูแผนที่เพื่อหาพิกัดของร้านไอศกรีม ทว่าขณะผ่านร้านเครื่องประดับยี่ห้อหรูจากต่างประเทศ เจ้าของบริษัทแอบโซลูตเจมส์ก็สะดุดตากับของบางอย่างในตู้โชว์เสียก่อน
เขาคว้าสายกระเป๋าสะพายของสิมิลันไว้เป็นเชลยเช่นเคย “ตอง หนูมาดูนี่สิ”
“อะไรอีกล่ะ” คนพูดทำหน้าเมื่อย ก่อนเปลี่ยนเป็นดวงตาเบิกกว้างแปลกใจ “อุ๊ย! สวยจัง”
“สวยเนอะ” สายตาปัณณ์จับจ้องไปยังกลุ่มเส้นโลหะบอบบางหลากสีทำจากแพลทินัม ทอง และทองอิตาลีวะวับวาววาม มีเพชรเม็ดจิ๋วประดับเป็นระยะ ตรงปลายเกี่ยวเพชรเรียงเม็ดเป็นแถวจนสุด สร้อยเส้นเล็กๆ เหล่านั้นถูกนำมารวมกันสอดผ่านวงแหวนขนาดเกือบเท่าเหรียญสิบบาทสามวงที่คล้องเข้าด้วยกัน โดยทิ้งชายไว้คล้ายปอยเชือก ด้วยความโปร่งและดีไซน์เก๋ทำให้สร้อยดูบอบบาง แต่ก็หรูหราบอกมูลค่ามหาศาลไปในเวลาเดียวกัน โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเครื่องประดับยี่ห้อดังระดับโลก
“คอลเลกชันตรินิตี้ของคาร์เทียร์ เคยได้ยินไหม”
สิมิลันส่ายหน้า “รู้จักแค่คาร์เทียร์ ส่วนชื่อคอลเลกชันนั่นเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ”
“คาร์เทียร์มีคอลเลกชันดังๆ มากมาย ที่คนไทยรู้จักกันดีเพราะได้ยินชื่อบ่อยก็เห็นจะมีคอลเลกชันเลิฟ กับตรินิตี้นี่แหละ สังเกตง่ายๆ นะ ถ้าเป็นคอลเลกชันเลิฟไม่ว่าจะจี้ กำไล แหวน หรือแม้แต่ต่างหู ส่วนมากจะเป็นวงเรียบๆ แล้วก็ทำรอยกดเป็นระยะเหมือนหัวน้อตไงล่ะ” เขาชี้ของในตู้กระจกแล้วอธิบาย “คู่รักนิยมซื้อให้กัน เพราะความหมายดี แต่ฝรั่งหรือจะโรแมนติกเท่าคนไทย ตองรู้ไหมว่าสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงเคยพระราชทานกำไลมาศให้เจ้าจอมหม่อมราชวงศ์สดับ พระสนมท่านรองสุดท้ายในรัชกาล โดยสลักข้อความไว้ว่า ‘ตาปูทองสองดอกตอกสลัก ตรึงความรักรับไว้มิให้หาย แม้นรักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย’ ตองเคยได้ยินไหม”
“ไม่เคยค่ะ แล้ว...เจ้าจอมท่านถอดกำไลไหมคะ” สีหน้านั้นบอกความอยากรู้แท้จริง
“ท่านสวมไว้จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ลูกหลานถอดออกจากข้อมือคุณจอมหลังท่านถึงแก่อนิจกรรมตอนอายุ ๙๓ ปี ท่านสวมไว้ตลอดเวลา ๗๓ ปีที่ครองตัวเป็นโสดเลยทีเดียว”
“เดี๋ยวค่ะ คุณว่าท่านยังคงถวายความรักต่อสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงตลอดชีวิตที่เหลือเลยเหรอคะ แล้ว...ท่านถวายตัวเป็นคุณจอมอยู่กี่ปีหรือ ทำไมท่านถึงจงรักภักดีขนาดนี้”
ปัณณ์ยิ้มบางๆ “๔ ปี”
สิมิลันอ้าปากค้าง “เวลา ๔ ปี ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชายที่จากไปแล้วต่อไปได้อีกถึง ๗๓ ปีเชียวหรือคะ”
“คนบางคน...พบกันแค่เสี้ยววินาที แต่กลับไม่เคยลืมกันเลยตลอดชีวิตด้วยซ้ำ”
หญิงสาวหัวเราะแกนๆ “ฉันนึกว่าโลกนี้ไม่มีรักแท้เหลืออยู่แล้วซะอีก”
“พูดจาเป็นคนแก่ไปได้ เราเพิ่งจะอายุสักเท่าไหร่เชียว รออายุเท่าพี่แล้วค่อยมาบ่นดีกว่า”
“คุณว่ารักแท้มีจริงบนโลกนี้ไหมคะ”
ปัณณ์ไตร่ตรองคำตอบอย่างจริงจัง “พี่ได้แต่หวัง...ว่ามันจะมีจริง”
ดวงตาสองคู่สบสานกันนิ่งๆ บรรยากาศรอบด้านคล้ายหยุดนิ่ง กระทั่งนาฬิกาก็เหมือนจะหยุดเดิน โลกทั้งใบว่างเปล่า ไร้ความหมาย เหลือเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น
“ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้หนูเป็นรักแท้ของพี่นะ” เสียงห้าวกระซิบแผ่วเบาคล้ายละเมอ
สิมิลันเป็นฝ่ายหลบสายตา เสมองไปทางอื่น ใบหน้าเริ่มเป็นสีเรื่อ ขณะริมฝีปากยักแย้มขึ้นนิดๆ
นาน...กว่าปัณณ์จะทำลายมนต์ขลังของความอ่อนหวานที่รายล้อมอยู่รอบกาย เขาคว้าสายกระเป๋าสะพายหมับ ลากหญิงสาวเข้าไปในร้านก่อนที่เธอจะทันปฏิเสธ
เสียงห้าวสั่งพนักงานปนภาษาอังกฤษรัวเร็ว แล้วยิ้มกริ่ม เพียงชั่วครู่กล่องกำมะหยี่สีแดงคาดโลโก้สีทองอร่ามเป็นชื่อยี่ห้อ Cartier ก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้า ปัณณ์กดไหล่หญิงสาวให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ
สิมิลันอ้าปากค้างอีกคำรบเมื่อเห็นของในกล่อง “นี่มันอะไรกันคะ”
“อ้าว...ก็หนูชมสวย”
หญิงสาวส่ายหน้าหวือ “ฉันไม่ได้ชมเส้นนี้ ฉันนึกว่าคุณชวนให้ดูอีกเส้นหนึ่งต่างหาก”
“เส้นไหนล่ะ” ปัณณ์ขมวดคิ้ว กลับไปยืนหน้าตู้โชว์เมื่อครู่ มองจากในร้านแล้วร้องถาม “เห็นมีแต่สร้อยเส้นจิ๋วๆ ทั้งนั้นเลย”
“ก็เพราะมันจิ๋วนั่นแหละ ฉันถึงว่ามันสวย” คนพูดสะบัดเสียง
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเกาหัว “เครื่องประดับเส้นเล็กๆ มันจะสวยตรงไหนเนี่ย ไม่เห็นเข้าใจเลย”
ในที่สุดเขาก็ชี้สร้อยเส้นหนึ่งในตู้ แล้วกลับมายืนคุมเชิงกับสิมิลัน พนักงานรีบนำกล่องกำมะหยี่อีกใบมาเปิดให้เธอดู ภายในเป็นสร้อยทำจากทองอิตาลีเส้นเล็กคล้ายโซ่กลมขนาดจิ๋วเรียงร้อยกันตลอดเส้น จี้ชิ้นเล็กที่ห้อยอยู่ตรงกลางเป็นรูปหัวใจทำด้วยทองชนิดเดียวกันขนาดเกือบเท่าเหรียญบาท หนาราวครึ่งเซนติเมตร
“เส้นนี้หรือเปล่าที่หนูว่าสวย”
สิมิลันขยับเข้าไปมองสร้อยในกล่องใกล้ๆ ผู้หญิงคนไหนบ้างไม่ชอบดูเครื่องเพชร แต่ก็อย่างว่า...ชอบดู กับชอบใส่มันไม่เหมือนกัน
“ใช่ค่ะ”
“ตกลงงั้นผมเอาเส้นนี้” ปัณณ์ส่งบัตรเครดิตให้พนักงานทันที
“เดี๋ยวค่ะ” สิมิลันร้องลั่น “ฉันไม่ได้บอกว่าอยากได้เลยนะ”
ชายหนุ่มไม่สนใจ หยิบสร้อยมาสวมให้สิมิลันด้วยตัวเองพร้อมกับกระซิบ “สำหรับคนพิเศษที่สุดจ้ะ”
สิมิลันยิ้มแหย อยากจะเถียง อยากจะวีน แต่คนรอบข้างก็ยืนกุมมือสุภาพส่งยิ้มมาให้ด้วยสายตาชื่นชม จนเธอไม่กล้าอาละวาดเพราะไม่อยากถูกเอาไปพูดลับหลัง
ปัณณ์ยังมีหน้าส่งโทรศัพท์มือถือให้พนักงาน “ถ่ายรูปผมกับแฟนให้หน่อยได้ไหมครับ”
จากโทรศัพท์เครื่องเดียว กลับกลายเป็นว่าพนักงานในร้านขออนุญาตเก็บภาพของทั้งคู่เอาไว้ด้วยเช่นกัน สิมิลันอยากปฏิเสธ แต่ปัณณ์กลับตอบรับทั้งยังมีน้ำใจช่วยจัดท่าทางให้อย่างเต็มใจอีกด้วย
กว่าจะออกจากร้านอีกครั้ง สิมิลันก็หน้าบูด
“คุณแกล้งฉัน”
“พี่ไม่ได้แกล้ง แต่ที่ทำนั่นเพราะอยากเป็นข่าวกับตองต่างหาก”
“ว่างมาก ว่างั้น!”
“เป็นดาราก็อย่างนี้แหละ ถ้าไม่ขยันเป็นข่าว คนก็ลืมชื่อเราหมดพอดี”
“แต่คุณเป็นซูเปอร์สตาร์ ยังต้องสร้างกระแสอีกหรือ”
“จะดาราระดับไหนก็เหมือนกันแหละ เมื่อไหร่ที่คนจำเราไม่ได้ เราก็ไม่มีงาน จบ!” เขาตอบราวกับลืมไปแล้วงั้นแหละว่าเคยยืนกรานเสียงแข็งกับดาลัดไว้อย่างไรบ้าง
หรือบางทีปัณณ์อาจไม่รู้ตัวก็ได้ว่าที่อยากได้กระแส เขาไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่กำลังทำเพื่อใครอีกคนหนึ่งต่างหาก
ชายหนุ่มก้มลงมองคนข้างๆ “ตองชอบสร้อยไหม”
“มันแพงไหมคะ”
ปัณณ์ยิ้มนิดหนึ่งก่อนบอกราคา
“หา! สร้อยเส้นแค่นี้น่ะนะ! ฉันต้องถ่ายละครตั้งสองตอนเลยนะคะ กว่าจะมีปัญญาซื้อได้เนี่ย ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก” สิมิลันทำท่าจะถอด
“รับไว้เถอะ ถือเสียว่าเป็น...ของขวัญจากพี่ก็แล้วกัน ตั้งแต่เราประกาศตัวว่าเป็นแฟนกันมา พี่ยังไม่เคยให้ของขวัญหนูเลย”
“อยากให้ของขวัญ เอาชิ้นที่อยู่ในร้านคุณก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียเงินเลย” อาจเพราะเคยชินกับการต้องรัดเข็มขัด บริหารการใช้เงินอย่างมีวินัย เพื่อเก็บเงินเข้าธนาคารไว้ให้แม่กับน้องให้ได้มากที่สุด สิมิลันจึงทำใจให้เคยชินกับนิสัยใช้เงินเป็นเบี้ยของปัณณ์ไม่ได้เสียที
“พี่อยากให้ของที่หนูอยากได้ ไม่ใช่แค่อะไรก็ได้ ที่พี่มีอยู่แล้ว”
“คราวหน้าถามฉันก่อนก็ดีนะ” หญิงสาวหน้ามุ่ย
“ขืนถามก่อน หนูก็ปฏิเสธพี่เท่านั้นเอง เรื่องอะไรจะถามล่ะ” ปัณณ์ย้อนหน้าตาย แล้วนำหญิงสาวตรงไปยังร้านไอศกรีมที่ตั้งใจไว้ เมื่อมาถึงร้านขนาดเล็กบนชั้นสามของห้างสรรพสินค้าซึ่งเงียบสมใจเขา ปัณณ์ก็ค่อยยิ้มออก “กินที่ร้านนี้ก็แล้วกันนะ”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ” สิมิลันมองราคาบนป้ายกระดานแล้วทำหน้ายุ่ง “ไอติมอะไรเนี่ย ลูกเดียวราคาตั้ง ๑๔๐ แถมไม่มีกล้วย เชอรี่หรือบราวนี่สักชิ้นเลยด้วย มีแต่ไอติมล้วนๆ ราคาขนาดนี้กินที่สเวนเซนได้สองถ้วยเลยมั้ง”
“คิดว่าแพงก็แพง ความจริง ๑๔๐ บาทเนี่ย หนูซื้อต่างหูไว้ใส่เล่นข้างหนึ่งยังไม่ได้เลย” ปัณณ์โน้มน้าว
“แต่ต่างหูซื้อมาแล้วใส่ซ้ำได้ ขณะที่ไอศกรีมกินหมดแล้วก็หมดเลย”
“หนูจะซีเรียสทำไม พี่เหมาไอศกรีมทั้งร้านนี้ให้หนูเอากลับบ้านด้วยก็ยังไหว”
“มีเงินเยอะแล้วจำเป็นต้องฟุ่มเฟือยใช้ทิ้งๆ ขว้างๆ เหรอคะ” สิมิลันประชด ทว่าเมื่อเห็นซูเปอร์สตาร์หนุ่มที่เคยแต่เอาแต่ใจ สั่งในสิ่งที่ต้องการ มาวันนี้กลับทำหน้าสลด หญิงสาวก็ชะงัก
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปากเสียว่าคุณนะคะ บางที...ฉันคงจะเอาตัวเองเป็นมาตรฐานมากเกินไป เงินของฉันหามาได้ก็ต้องเก็บไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะไม่มีงาน ลำพังตัวเองฉันไม่คิดอะไรหรอก แต่ฉันห่วงแม่กับน้อง แล้วก็พี่งาม ฉันกลัวพวกเขาลำบาก”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก หนูพูดก็ถูก พี่ยอมรับนะว่าชีวิตที่ผ่านมามันเป็นแบบนั้น ตองรู้ไหม...ตั้งแต่พบหนู มีเรื่องใหม่ๆ ในชีวิตพี่มากมาย พี่ดีใจที่หนูทำให้พี่เปลี่ยนไปได้แบบนี้ เห็นไหม...เราเหมาะสมกันจะตาย”
สิมิลันยู่หน้า “ฉันจะกินไอศกรีม”
“งั้นไปฮาเก้น-ดาสละกัน ไอติมอร่อย มีเครื่องเยอะๆ อย่างที่หนูชอบด้วย”
ปัณณ์พาหญิงสาวเข้าร้านไอศกรีมเฟรนไชนส์จากต่างประเทศ ส่งเมนูให้เธอเลือก ส่วนตัวเองสั่งแค่กาแฟร้อน
สิมิลันสั่งไอศกรีม และช็อกโกแลตเย็นครบสูตร เธอละเลียดชิมอย่างมีความสุข ท่าทีไร้เดียงสา น่ารัก ทำให้ปัณณ์วางตัวไม่ถูก ยิ่งเมื่อเห็นรอบกายเต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่น และหนุ่มสาวในเครื่องแต่งกายสบายๆ ในขณะที่เขาเองแม้จะแต่งตัวทันสมัย แต่หน้าตากับวัยก็เกินจากค่าเฉลี่ยรอบตัวไปไม่น้อย
นานมากแล้วที่ปัณณ์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเอง ‘แก่’ แต่ในวินาทีนั้นจู่ๆ เขาก็นึกสงสารผู้หญิงตรงหน้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธออับอายหรือเปล่าที่ต้องไปไหนมาไหน ควงกับผู้ชายที่อายุมากกว่าอย่างนี้ ดูเธอสิ ทั้งน่ารัก สดใส เด็กสาวที่ยังไม่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาคบหากับผู้ชายที่อายุสามสิบสาม
ใช่...สำหรับการเป็นทายาทธุรกิจหมื่นล้านอย่างแอบโซลูตเจมส์ สามสิบสามเพิ่งจะแค่เริ่มต้นชีวิต แต่ในมุมมองของสิมิลัน เขาแก่เกินไปสำหรับเธอหรือเปล่านะ
ท่าทางเอร็ดอร่อยของสิมิลัน ทำให้เขาพยายามทำตัวลดวัยบ้าง จึงถาม “อร่อยมากเลยหรือ”
หญิงสาวพยักหน้า “มากที่สุดเลยค่ะ เครปนี่นุ๊มนุ่ม กินคู่กับซอสส้มแล้วเข้ากันชะมัด ไอศกรีมก็หอมขึ้นจมูกเลย มิน่าราคาถึงแพงกว่าสเวนเซน รสชาติมันสุดยอดแบบนี้นี่เอง”
“ไหน...เอาแบบอร่อยที่สุดในความเห็นหนู ตักให้พี่ชิมสักคำสิ” คงเพราะรู้สึกอยากเอาใจ ไม่ต้องการให้เธอสังเกตเห็นช่องว่างระหว่างวัย และความแตกต่างของกันและกัน ปัณณ์จึงออกปากอย่างนั้น
สิมิลันตักไอศกรีมเคียงด้วยเครปเนื้อนุ่มชิ้นเล็กและวิปครีมส่งให้ทั้งช้อน
ปัณณ์ไม่ยื่นมือมารับ แต่เอื้อมหน้ามาอ้าปากกินไอศกรีมแล้วยิ้มกริ่ม “อื้ม...หวานจัง”
สิมิลันเม้มปากแน่น หน้าร้อนฉ่าเพราะสังหรณ์ใจว่าที่เขาชมหวาน ไม่น่าจะหมายถึงไอศกรีมสักนิด ก็...ซอสส้มที่ราดบนไอศกรีมมันเปรี้ยวจะตายไป
วิปครีมสีขาวเลาะที่มุมปากชายหนุ่ม เธอจึงส่งกระดาษทิชชูให้ “ปากคุณเปื้อน”
“เช็ดให้หน่อยสิ”
หญิงสาวชักสีหน้า
“น่า...พี่มองไม่เห็นนี่นาว่าเปื้อนตรงไหน” ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงออดอ้อนจนเธอหมั่นไส้ สิมิลันหยิบกระดาษเอื้อมไปเช็ดคราบเปรอะให้เขาอย่างกระแทกกระทั้น
ปัณณ์กลับคว้ามือเธอไว้มั่น ชั่ววินาทีที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรู้สึกถึงอาการอิ่มเอมในใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เขาสัมผัสได้ค่ำคืนนั้น...ความรู้สึกที่เขาไม่กล้าอธิบายว่ามันแปลว่าอะไร
“ปัณณ์ ปัณณ์จริงๆ ด้วย ยู้ฮู ทางนี้ค่ะ” เพียงออกจากร้านไอศกรีม สองหนุ่มสาวก็ต้องหันไปตามเสียงเรียก แล้วฝ่ายชายก็มีสีหน้ารำคาญใจอย่างไม่ทันควบคุม
เจ้าของเสียงรีบปรี่เข้ามาหา ท่าทางยินดีอย่างแท้จริง
“แพทมองไกลๆ จากบันไดเลื่อน ยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ปัณณ์ รัชนาถ เนี่ยนะจะมากินไอศกรีมกลางห้างอย่างนี้ ต๊าย! มาดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าเป็นคุณจริงๆ ด้วย ดีใจจังที่เจอกันที่นี่” คนพูดเกาะแขนชายหนุ่มสนิทสนม ปรายตามองสตรีที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งอย่างไม่พอใจ
“แล้วนี่มากับใครคะ อ้อ...สิมิลัน มายาวี ตัวอิจฉาร้อยล้านนี่เอง นี่คุณแค่สร้างกระแสรักโปรโมตเองไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องออกมาข้างนอกด้วยกันอย่างนี้ด้วยคะ”
“แพทก็รู้ว่าคนอย่างผมไม่เคยต้องสร้างกระแส ผมคบกับตองอยู่จริงๆ”
ภัทรีมาตาวาวจ้าตวัดมองสิมิลันทันควัน “คุณจะบอกว่าคุณรักยายเด็กเนี่ยน่ะเหรอ แพทไม่เชื่อหรอก”
สิมิลันก้มหน้า ทั้งยังขยับไปยืนหลบอยู่เบื้องหลังปัณณ์โดยไม่รู้ตัว จำได้อยู่หรอกว่าผู้หญิงคนนี้เคยขับรถชนเธอทั้งยังขู่ไว้ว่าอะไรบ้าง
ปัณณ์ยิ้ม “ผมไม่เคยขอให้ใครเชื่อ อ้อ...แพทควรจะปล่อยมือจากแขนผมได้แล้ว ผมไม่อยากให้แฟนผมเข้าใจผิด บางทีตองก็ขี้หึงนะ ผมเดาอารมณ์เขาไม่ถูก”
คนที่เพิ่งถูกใส่ความว่าขี้หึงก้มหน้างุด
“เห็นไหม ตองโกรธอีกแล้ว” ปัณณ์รีบสมอ้าง “แพท...อย่าทำให้ผมมีปัญหาเลยดีกว่า ขอละ”
“จะบ้าเหรอปัณณ์ คนระดับคุณเนี่ยนะต้องง้อใคร แพทไม่เชื่อหรอก” ภัทรีมาหันไปทางสิมิลัน “แล้วเธอน่ะมาควงกับปัณณ์ รู้หรือเปล่าว่าเขากำลังจะแต่งงานกับฉัน”
“ผมไม่เคยพูดแบบนั้นนะ” ปัณณ์ท้วง
“ลืมที่คุณคุยกับคุณพ่อแพทแล้วหรือไงคะ”
“ไม่ลืมหรอก แต่ก็ขี้เกียจจำเหมือนกัน” เขาก้มลงบอกสิมิลัน “เราไปกันเถอะ”
สิมิลันเอื้อมมือคว้าแขนเขาพลางจิกแน่นด้วยความกลัว เดินตามแรงดึงของปัณณ์โดยง่าย
หารู้ไม่ว่าคนมองชะงักนิดเดียว เมื่อแสงไฟตกต้องสร้อยคอที่สิมิลันสวมอยู่สะท้อนเข้าตาจนเธอมึนงงไปชั่วขณะ ไฮโซคนไหนบ้างจะไม่รู้จักจี้รูปหัวใจของคาร์เทียร์!
แล้วนักแสดงหน้าใหม่อย่างสิมิลันน่ะหรือจะลงทุนซื้อสร้อยแบบนั้นมาใส่เอง รู้กันอยู่ว่าราคาค่างวดของมันไม่ธรรมดาเลย
ภัทรีมาวิ่งตามสองคนนั่นไปทันที “คุณซื้อสร้อยให้ยายเด็กนี่เหรอปัณณ์”
“ผมจะให้อะไรใครก็ได้นะ ถ้าผมพอใจ” ปัณณ์ตอบเสียงเรียบ ท่าทางไม่พอใจ “ผมอยากให้นี่เป็นการพบกันเป็นครั้งสุดท้าย ผมคิดว่าคุณเป็นเพื่อนเท่านั้นนะแพท แต่จากที่พ่อคุณพูด มันแย่มาก ผมเสียใจที่ทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจผิด และผมก็รู้สึกไม่ดีมากๆ ด้วยถ้าผมเคยทำอะไรที่อาจเป็นสาเหตุให้แพทเข้าใจผิดหรือลำบากใจ ผมว่าเราไม่ควรจะพบกันอีกแล้ว” ปัณณ์เอ่ยทุกประโยคชัดเจน และตรงประเด็น
“พูดใหม่สิคะ” ภัทรีมาหน้าเสียจ้องชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณบอกเลิกกับแพทเหรอ ไม่จริง คุณควรต้องขอแพทแต่งงานสิ”
ปัณณ์ส่ายหน้า ‘ระอา’
“ผมหลบหน้าขนาดนี้ คุณยังดูไม่ออกอีกเหรอว่าผมไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ”
“แพทไม่สน แพทรักคุณก็พอแล้ว”
“ไม่พอหรอก เราแค่สนุกด้วยกันครั้งเดียวเอง เราตกลงกันแล้ว ต่างคนต่างไปเถอะน่าแพท”
ภัทรีมากำมือแน่น หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำบอกชัดว่าโกรธเกรี้ยว เธอเค้นคำพูดต่อมาอย่างยากเย็น
“คุณทำแบบนี้กับแพทไม่ได้นะคะ พ่อจะต้อง...”
“ให้พ่อบังคับผู้ชายมาแต่งงานกับคุณนี่น่าภูมิใจตรงไหนเหรอแพท ผมว่ามันน่าทุเรศมากกว่านะ” ปกติแล้วปัณณ์ไม่ใช่คนชอบพูดจาเชือดเฉือนใครนัก แต่กับบางคน...ก็จำเป็นต้องมีข้อยกเว้นให้ “ผมไม่ได้รักคุณ และคุณก็ไม่ได้รักผม เลิกหลอกตัวเองเสียที อย่าให้ผมต้องปฏิเสธคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย มันจะทำให้เราหมางใจกันเปล่าๆ อย่างน้อยเราก็เคยมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน ผมอยากให้เราจากกันด้วยดีมากกว่า”
ภัทรีมากัดริมฝีปากแน่น สีหน้าบอกชัดว่ากำลังข่มอารมณ์สุดฤทธิ์
ปัณณ์ถอนใจ แม้จะเห็นใจสตรีตรงหน้าที่ต้องผิดหวัง แต่เขายังไม่พร้อมจะให้ความสงสารผูกรัดพันธนาการเขาไว้กับผู้หญิงที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกใดด้วย ปัณณ์ยอมรับว่าเขายังรักตัวเองมากเกินกว่าจะยอมทำอะไรเช่นนั้น
และที่สำคัญ...เขามีใครอีกคนที่อยากจะรับผิดชอบเธอผู้นั้นมากกว่าอยู่แล้วด้วย
“สักวัน...คุณจะต้องได้เจอผู้ชายคนที่คุณรักและรักคุณ ผมมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องดีกว่าผมแน่นอน” ชายหนุ่มตบบ่าภัทรีมาเบาๆ อย่างปลอบประโลม
“โชคดีครับ” ปัณณ์เอ่ยเป็นคำสุดท้าย แล้วหันหลังให้ฝ่ายนั้นแยกออกไปทันที
เขากำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ จึงลืมสังเกตว่าท่อนแขนถูกสิมิลันยึดไว้แน่น ทั้งที่เธอหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวเขาจนเรียกว่าหวาดระแวงด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มเดินไหล่หลังตั้งตรงไม่ลังเลหรือชะงัก แม้เมื่อภัทรีมาเริ่มต้นส่งเสียงสะอื้นตามหลังมาก็ตาม
เป็นสิมิลันเสียอีกที่เหลียวไปมองฝ่ายนั้นอย่างครุ่นคิด จากที่เคยเจอฤทธิ์ของภัทรีมามาแล้ว รวมกับบทสนทนาที่ผ่านหู ทำให้พอเดาได้รางๆ ว่าภัทรีมาคงเต็มใจทอดกายให้ปัณณ์เชยชมด้วยความหวังว่าเส้นทางนั้นจะจบลงที่การแต่งงาน ทว่ามันกลับกลายเป็นความว่างเปล่าในท้ายที่สุด
ไม่รู้ว่าเธอควรจะดีใจหรือเปล่า ที่อย่างน้อยเธอก็ยังเรียกร้องค่าเสียหายจากจากปัณณ์ได้
ขณะที่ภัทรีมาเองก็ได้เช่นกัน แต่สิ่งที่ได้กลับเป็น...ความเสียใจ!
เกือบสองทุ่มกว่ารถเบนซ์สีดำสนิทของปัณณ์จะเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหญิงสาว
สิมิลันทำความเคารพอีกฝ่ายแล้วจะลงจากรถ แต่ก็ช้ากว่าปัณณ์ที่ฉุดสายกระเป๋ารั้งเธอไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิตอง”
“มีอะไรอีกคะ”
“เรายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องพรุ่งนี้เลย”
“มีอะไรต้องตกลงคะ”
“ก็...ลืมไปแล้วหรือว่าพี่ชนะพนันหนูน่ะ”
“ไม่ลืมค่ะ” สิมิลันยิ้มบางๆ “เอาเป็นว่า...ตองจะพยายามพูดเพราะๆ กับคุณก็แล้วกัน...ถ้าไม่ลืมน่ะนะ”
“ได้ยินแค่นี้ก็ดีใจแล้ว” ปัณณ์ยิ้มกว้าง ดวงตาพราวอย่างมีความสุข “ว่าแต่...วันนี้หนูมีความสุขไหม”
นักแสดงสาวกลอกตาไปมา ก่อนจะยอมรับความจริง “ก็...ดี...ค่ะ” คำสุดท้ายถูกเติมลงเมื่อนึกได้
“พี่ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น”
สิมิลันขมวดคิ้ว “คุณแคร์ด้วยเหรอว่าฉะ...เอ้อ...ตองคิดยังไงน่ะ”
“มากกว่าที่จะอธิบายได้ด้วยซ้ำ ถ้าหนูเคยทำผิดต่อใครสักคนอย่างที่พี่ทำไป ตองจะรู้ว่าแค่บอกมาเถอะว่าอะไรที่ทำแล้วจะพอบรรเทาความรู้สึกนั้นลงบ้างแม้แค่องคุลีเดียว พี่ก็จะทำ และพี่รู้ดีว่าเท่าที่ทำมาแล้ว ยังไม่มีอะไรใกล้เคียงกับการชดใช้ได้เลย สักวันนะตอง...คงมีสักวันที่หนูยกโทษให้พี่ได้ ขอแค่เล็กน้อยพี่ก็ดีใจแล้ว”
สิมิลันยิ้มบางๆ “ถ้าแค่เล็กน้อย...ก็...คงพอไหว”
ปัณณ์ทำตาโต ยอมปล่อยสายกระเป๋าเธอแต่โดยดี “ไป! พี่จะลงไปส่งตอง แล้วก็กราบลาคุณน้าด้วย”
สิมิลันลงจากรถ ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคุ้นเคยที่จะมีใครคนหนึ่งเดินตามหลังอยู่ไม่ห่างตั้งแต่เมื่อใด นอกจากจะไม่อึดอัดหรือหงุดหงิด หญิงสาวยังพบว่าเธอชักชอบความรู้สึกอบอุ่นใจเช่นนี้ขึ้นมาตงิดๆ แล้ว!
วินัยมองกล่องผ้าไหมสีเขียวหม่นบนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดความสังหรณ์ใจแปลกๆ ก็ทำให้ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกไปยังเลขหมายของภรรยา
“มาศ...คุณสั่งซื้อชุดน้ำมันนวดตัวจากสปาที่ภูเก็ตเอาไว้หรือ”
“เปล่านี่คะ คุณไปเอาเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาจากไหน”
“ใครว่าเหลวไหลล่ะ บนโต๊ะผมนี่มีกล่องผ้าไหมใบเบ้อเริ่มส่งถึงคุณ แนบการ์ดมาด้วยว่า...”
“ว่าอะไรคะ”
“‘มอบให้แทนความรู้สึกดีๆ’ มีอะไรที่ผมควรรู้หรือเปล่าน่ะมาศ”
ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่ “เอ...มาศไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ บางที...อาจจะเป็นของคุณปริมก็ได้มั้ง พักหลังเขาขยันฝากของมาให้มาศจัง”
“คุณหมายถึงปริม รัชนาถ งั้นหรือ”
“ก็มีปริมนั้นอยู่ปริมเดียวนั่นแหละค่ะ”
“อืม...งั้นแค่นี้ละกัน” วินัยตัดการติดต่อแล้วชั่งใจอีกครู่ใหญ่ จึงตัดสินใจเรียกไปยังเลขหมายของใครอีกคนหนึ่งแทน
“ว่ายังไงคะท่านรัฐมนตรี พักนี้หายหน้าไปนานจนนึกว่าจะลืมเพื่อนเก่าคนนี้ไปแล้วเสียอีก” ปลายสายทักทายเสียงสดใส
“ใครว่าลืม ผมไม่กล้าโทร.หาเพราะห่วงว่าคุณจะงานยุ่งต่างหาก”
“ต่อให้ยุ่งแค่ไหน ปริมก็มีเวลาสำหรับเพื่อนเสมอค่ะ ไม่ต้องห่วง”
วินัยไต่ถามสารทุกข์สุกดิบอีกฝ่ายตามมารยาท แล้วจึงตัดสินใจโพล่งคำถามที่ข้องใจออกไป
“พักนี้คุณเดินทางบ่อยหรือ เห็นฝากของมาให้ตลอดเลย”
“เอ๊ะ! ไม่มีนี่คะ ปริมไม่ได้ไปไหนเลย อยู่แต่ในกรุงเทพฯนี่แหละ ว่าแต่ของฝากที่พูดถึงนี่อะไรหรือคะ”
“ก็ชุดสปาจากภูเก็ตนี่ยังไงล่ะ”
“เอ๋...ภูเก็ตเหรอคะ คงเข้าใจผิดกันแล้วมังคะ พักนี้ก็เห็นมีแต่ปราชญ์เท่านั้นแหละที่ไปประชุมเรื่องโครงการคนไทยรักษ์สุขภาพที่ภูเก็ตน่ะ”
“งั้นผมคงเข้าใจผิดไปเอง” วินัยนิ่วหน้า เจรจากับสหายอีกไม่กี่คำจึงวางสาย
รัฐมนตรีหนุ่มใหญ่หยิบกระดาษแข็งแผ่นเล็กที่แนบติดกับกล่องผ้าไหมขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง ก่อนจะวางลงด้วยท่าทีคลางแคลงใจ จากนั้นเรียกข้อมูลขึ้นมาดูตารางนัดหมายย้อนหลัง สัปดาห์ที่แล้วเขาและเลขาฯเดินทางไปประชุมที่ภูเก็ตจริงดังที่ปริมว่าเสียด้วย
น่าประหลาด...ปราชญ์ส่งของขวัญมาให้ภรรยาของเขาทำไม ไม่ใช่แค่ชิ้นแรก...แต่ดูเหมือนว่ามันจะเกิดขึ้นบ่อยเกินไปเสียแล้ว ทั้งยังเอาปริมมาเป็นข้ออ้างบังหน้าอีกด้วย หรือว่าหมอนั่นคิดจะ...
วินัยสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามขับไล่ความคิดอกุศลออกจากใจ ทั้งที่รู้ดีว่า...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาระแวงปราชญ์ รัชนาถ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่น้องทุกท่าน
ที่ติดตามอ่าน ติดตามอินกับตาลุงและหนูตองมาตลอดค่ะ
ตอนนี้จะเป็นตอนที่ลงให้อ่านเป็นตอนสุดท้าย
เนื่องจากหนังสือทยอยวางแผงแล้วค่ะ
ฝากทุกท่านที่รักและเอ็นดู ปัณณ์ รัชนาถ
ติดตามอ่านตอนจบในเล่มนะคะ
บุหงาซ่อนกลิ่นมีทั้งหมด 49 ตอนค่ะ
ที่ลงมาให้อ่านก็...ครึ่งเล่มพอดี
ยังเหลือจุดที่ต้องติดตามหาคำตอบกันต่อเพียบ ทั้ง...
- สิมิลัน จะท้องหรือไม่
- หรือถ้าเป็นโรคร้าย จะเป็นโรคอะไรเอ่ย :P
- สิมิลันจะได้ถ่ายนู้ดไหม แล้วปัณณ์จะรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่
- พี่ปราชญ์ กับ หมออร จะลงเอยกันหรือเปล่า
- ใครที่เป็นสาเหตุให้วินัย หึงหวง ปราชญ์
และที่สำคัญ...คำเฉลยว่าไฉนนิยายเรื่องนี้จึงชื่อว่า "บุหงาซ่อนกลิ่น" ^___^
นี่เป็นตัวอย่างบางตอนจากในเล่มตัดมาให้อ่านกันค่ะ
“กัญญาจากดาราโพสต์ค่ะ ก่อนที่คุณปัณณ์จะแจ้งข่าวดี พี่อยากถามว่า...จริงหรือเปล่าคะ ที่เขาว่าคุณปัณณ์ข่มขืนน้องแซมจนท้องน่ะคะ”
ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทในบัดดล
สิมิลันตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้ เธอเหลือบมองปฏิกิริยาของมารดาและน้องทันควัน ก็เห็นทั้งสองคนหน้าเผือดด้วยความตกใจ หญิงสาวเหลียวมาทางปัณณ์ซึ่งนั่งอยู่ข้างกาย สีหน้าไม่ดีไปกว่ากันสักนิด สายตาเขาบอกความไม่มั่นใจ
“ไม่จริงค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น หันไปคว้าแขนปัณณ์ไว้แน่นหมายจะยึดไว้เป็นหลักพึ่งพิง
“ไม่จริงเรื่องไหนละคะ เรื่องที่ถูกข่มขืน หรือเรื่องที่ท้อง” กัญญากัดไม่ปล่อย
“มะ ไม่ ไม่จริงทุกเรื่องแหละค่ะ” มิใช่สถานการณ์บีบคั้นที่ต้อนให้เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่เป็นเพราะสายตาเจ็บปวดของปัณณ์ และความพยายามที่จะปลดมือเธอจากท่อนแขนเขาต่างหาก ที่ทำให้หญิงสาวจุกอยู่ในอกจนพูดไม่ออก
“แล้วนี่ละคะ เอกสารฉบับนี้จะให้เข้าใจว่ายังไง” กระดาษแผ่นหนึ่งในแฟ้มใสถูกชูขึ้น นักข่าวที่อยู่ใกล้ๆ ยื่นหน้าไปดูทันที ตามด้วยเสียงอุทานตกใจ
“เอกสารการตรวจร่างกาย” คนตาดีที่อยู่ใกล้ที่สุดเพ่งอ่านข้อความตอนล่างแบบออกเสียง “แพทย์มีความเห็นว่านางสาวสิมิลัน....”
ปลายประโยคถูกกลืนลงในลำคอเมื่อระลึกถึงความเหมาะสม โดยเฉพาะไม่ควรนำข้อมูลทางการแพทย์และความเสียหายของผู้หญิงมาเปิดโปงเช่นนี้ เขาหันไปทางนักข่าวคนข้างๆ พึมพำ “สรุปว่า...น้องแซมถูกล่วงละเมิด”
“ล่วงละเมิด!” คำนั้นถูกเอ่ยซ้ำๆ ดังจนดังงึมงำไปทั่วบริเวณ สีหน้าของแต่ละคนในห้องแถลงข่าวเปลี่ยนแปรไปยากจะคาดเดา มารดาและน้องสะอึกอึ้ง มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
ดาลัดยกมือทาบอกท่าทางตระหนกกับความจริงใหม่ที่เพิ่งทราบ เธอเอื้อมคว้าแขนชายหนุ่มถามเขาด้วยสายตา แต่ปัณณ์กระชากมือออกจับจ้องมองนักข่าวสาวที่กำลังพูดใส่ไมโครโฟนต่อ
กัญญายังไม่หยุด “เหตุเกิดที่คอนโดมิเนียมของคุณปัณณ์ที่สาทร ก่อนวันที่ในเอกสารนี้หนึ่งวันเท่านั้น ซึ่งปัณณ์ก็จ่ายค่าปิดปากให้น้องแซมเป็นเงิน ๒๐ ล้านกับเครื่องเพชรของแอบโซลูตเจมส์อีกห้าชุด แลกกับการที่เธอไม่แจ้งความ ถูกต้องไหมคะ”
ข้อมูลทุกอย่างที่ออกจากปากนักข่าวสาวถูกต้องตรงกับความเป็นจริงทุกประการ ราวกับว่าสิมิลันเป็นผู้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังด้วยตนเองกระนั้น!
ปัณณ์ผุดลุกขึ้นหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันด้วยอาการไม่เชื่อสายตา หัวใจที่ชุ่มชื่นเบ่งบานด้วยดอกไม้สีชมพูกลับรู้สึกคล้ายกำลังแหลกสลายลงช้าๆ เหมือนถูกใครสักคนควักหัวใจเขาออกมาไม่ใช่แค่ทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี แต่กลับเหยียบขยี้จนแหลกลาญเป็นภัสมธุลีโดยสิ้นเชิง
เป็นไปได้ยังไง...สิมิลันหักหลังเขาอย่างนั้นหรือ
หยาดน้ำตาคลอเต็มดวงตากร้าว แม้จะไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง แต่เรื่องราวตรงหน้าไม่มีหนทางใดให้เขาเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้เลย
ในเมื่อคนที่รู้เรื่องนี้มีแค่เขา เธอ แล้วก็ปริม เขาไม่พูด ปริมก็ไม่มีทางทำร้ายน้องชายแท้ๆ ได้เด็ดขาด งั้นคนที่บอกนักข่าวก็ต้องเป็นหญิงสาวเท่านั้น
ยิ่งเอกสารฉบับนี้...ครั้งหนึ่งที่เขาตามตอแยถึงที่สตูดิโอถ่ายแบบ สิมิลันเคยบอกไว้ว่าจะเอามาแฉกับสื่อ นี่อย่างไรล่ะตอนนี้มันอยู่ในมือนักข่าวแล้วอย่างที่เธอเคยประกาศไว้
“พี่คิดว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก” เสียงครางแผ่วแทบขาดใจ
ทำไมเขาโง่อย่างนี้ ทำไมเขาลืมไปเสียสนิท สิมิลันเคยบอกไว้ว่าสักวันจะทำให้เสียใจอย่างที่สุด เธอคงจะสะใจมากถ้าจะได้เห็นเขาอยู่ตายทั้งเป็น!
นี่กระมังโอกาสที่เธอรอคอย ผู้หญิงสารเลวหลอกให้รัก แล้วหักหลังกันอย่างเลือดเย็นที่สุด เลวกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยรู้จักมาด้วยซ้ำ
ผู้หญิงที่เอาความรักของเขามาเป็นเรื่องล้อเล่น เหยียบย่ำความจริงใจของเขาอย่างไร้ค่า
ผู้หญิง...ใจร้าย!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
บุหงาซ่อนกลิ่น ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์บางกอกบุ๊กสเตชั่น
ในนามปากกา เวฬา (แม่มณี)
วางแผงครั้งแรก ในงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติ
ท่านที่สนใจ สอยหนังสือได้ที่บูธ โอเชียนบุ๊คมาร์ท (Ocean Book Mart)
โซน C ชั้น 1 บูธ P04
โดยวันเสาร์ที่ ๒๗ ตุลาคม ในงานมหกรรมฯ
สิริณจะไปประจำที่บูธนายอินทร์ เวลาบ่ายโมง ถึง บ่ายสองค่ะ
ท่านใดจะซื้อแล้วแวะไปให้เซ็นชื่อก็ได้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าที่จะอุดหนุนค่ะ
เขาคว้าสายกระเป๋าสะพายของสิมิลันไว้เป็นเชลยเช่นเคย “ตอง หนูมาดูนี่สิ”
“อะไรอีกล่ะ” คนพูดทำหน้าเมื่อย ก่อนเปลี่ยนเป็นดวงตาเบิกกว้างแปลกใจ “อุ๊ย! สวยจัง”
“สวยเนอะ” สายตาปัณณ์จับจ้องไปยังกลุ่มเส้นโลหะบอบบางหลากสีทำจากแพลทินัม ทอง และทองอิตาลีวะวับวาววาม มีเพชรเม็ดจิ๋วประดับเป็นระยะ ตรงปลายเกี่ยวเพชรเรียงเม็ดเป็นแถวจนสุด สร้อยเส้นเล็กๆ เหล่านั้นถูกนำมารวมกันสอดผ่านวงแหวนขนาดเกือบเท่าเหรียญสิบบาทสามวงที่คล้องเข้าด้วยกัน โดยทิ้งชายไว้คล้ายปอยเชือก ด้วยความโปร่งและดีไซน์เก๋ทำให้สร้อยดูบอบบาง แต่ก็หรูหราบอกมูลค่ามหาศาลไปในเวลาเดียวกัน โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นเครื่องประดับยี่ห้อดังระดับโลก
“คอลเลกชันตรินิตี้ของคาร์เทียร์ เคยได้ยินไหม”
สิมิลันส่ายหน้า “รู้จักแค่คาร์เทียร์ ส่วนชื่อคอลเลกชันนั่นเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ”
“คาร์เทียร์มีคอลเลกชันดังๆ มากมาย ที่คนไทยรู้จักกันดีเพราะได้ยินชื่อบ่อยก็เห็นจะมีคอลเลกชันเลิฟ กับตรินิตี้นี่แหละ สังเกตง่ายๆ นะ ถ้าเป็นคอลเลกชันเลิฟไม่ว่าจะจี้ กำไล แหวน หรือแม้แต่ต่างหู ส่วนมากจะเป็นวงเรียบๆ แล้วก็ทำรอยกดเป็นระยะเหมือนหัวน้อตไงล่ะ” เขาชี้ของในตู้กระจกแล้วอธิบาย “คู่รักนิยมซื้อให้กัน เพราะความหมายดี แต่ฝรั่งหรือจะโรแมนติกเท่าคนไทย ตองรู้ไหมว่าสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงเคยพระราชทานกำไลมาศให้เจ้าจอมหม่อมราชวงศ์สดับ พระสนมท่านรองสุดท้ายในรัชกาล โดยสลักข้อความไว้ว่า ‘ตาปูทองสองดอกตอกสลัก ตรึงความรักรับไว้มิให้หาย แม้นรักร่วมสวมใส่ไว้ติดกาย เมื่อใดวายสวาสดิ์วอดจึงถอดเอย’ ตองเคยได้ยินไหม”
“ไม่เคยค่ะ แล้ว...เจ้าจอมท่านถอดกำไลไหมคะ” สีหน้านั้นบอกความอยากรู้แท้จริง
“ท่านสวมไว้จนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต ลูกหลานถอดออกจากข้อมือคุณจอมหลังท่านถึงแก่อนิจกรรมตอนอายุ ๙๓ ปี ท่านสวมไว้ตลอดเวลา ๗๓ ปีที่ครองตัวเป็นโสดเลยทีเดียว”
“เดี๋ยวค่ะ คุณว่าท่านยังคงถวายความรักต่อสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงตลอดชีวิตที่เหลือเลยเหรอคะ แล้ว...ท่านถวายตัวเป็นคุณจอมอยู่กี่ปีหรือ ทำไมท่านถึงจงรักภักดีขนาดนี้”
ปัณณ์ยิ้มบางๆ “๔ ปี”
สิมิลันอ้าปากค้าง “เวลา ๔ ปี ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชายที่จากไปแล้วต่อไปได้อีกถึง ๗๓ ปีเชียวหรือคะ”
“คนบางคน...พบกันแค่เสี้ยววินาที แต่กลับไม่เคยลืมกันเลยตลอดชีวิตด้วยซ้ำ”
หญิงสาวหัวเราะแกนๆ “ฉันนึกว่าโลกนี้ไม่มีรักแท้เหลืออยู่แล้วซะอีก”
“พูดจาเป็นคนแก่ไปได้ เราเพิ่งจะอายุสักเท่าไหร่เชียว รออายุเท่าพี่แล้วค่อยมาบ่นดีกว่า”
“คุณว่ารักแท้มีจริงบนโลกนี้ไหมคะ”
ปัณณ์ไตร่ตรองคำตอบอย่างจริงจัง “พี่ได้แต่หวัง...ว่ามันจะมีจริง”
ดวงตาสองคู่สบสานกันนิ่งๆ บรรยากาศรอบด้านคล้ายหยุดนิ่ง กระทั่งนาฬิกาก็เหมือนจะหยุดเดิน โลกทั้งใบว่างเปล่า ไร้ความหมาย เหลือเพียงคนตรงหน้าเท่านั้น
“ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้หนูเป็นรักแท้ของพี่นะ” เสียงห้าวกระซิบแผ่วเบาคล้ายละเมอ
สิมิลันเป็นฝ่ายหลบสายตา เสมองไปทางอื่น ใบหน้าเริ่มเป็นสีเรื่อ ขณะริมฝีปากยักแย้มขึ้นนิดๆ
นาน...กว่าปัณณ์จะทำลายมนต์ขลังของความอ่อนหวานที่รายล้อมอยู่รอบกาย เขาคว้าสายกระเป๋าสะพายหมับ ลากหญิงสาวเข้าไปในร้านก่อนที่เธอจะทันปฏิเสธ
เสียงห้าวสั่งพนักงานปนภาษาอังกฤษรัวเร็ว แล้วยิ้มกริ่ม เพียงชั่วครู่กล่องกำมะหยี่สีแดงคาดโลโก้สีทองอร่ามเป็นชื่อยี่ห้อ Cartier ก็ถูกนำมาวางไว้ตรงหน้า ปัณณ์กดไหล่หญิงสาวให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ
สิมิลันอ้าปากค้างอีกคำรบเมื่อเห็นของในกล่อง “นี่มันอะไรกันคะ”
“อ้าว...ก็หนูชมสวย”
หญิงสาวส่ายหน้าหวือ “ฉันไม่ได้ชมเส้นนี้ ฉันนึกว่าคุณชวนให้ดูอีกเส้นหนึ่งต่างหาก”
“เส้นไหนล่ะ” ปัณณ์ขมวดคิ้ว กลับไปยืนหน้าตู้โชว์เมื่อครู่ มองจากในร้านแล้วร้องถาม “เห็นมีแต่สร้อยเส้นจิ๋วๆ ทั้งนั้นเลย”
“ก็เพราะมันจิ๋วนั่นแหละ ฉันถึงว่ามันสวย” คนพูดสะบัดเสียง
ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเกาหัว “เครื่องประดับเส้นเล็กๆ มันจะสวยตรงไหนเนี่ย ไม่เห็นเข้าใจเลย”
ในที่สุดเขาก็ชี้สร้อยเส้นหนึ่งในตู้ แล้วกลับมายืนคุมเชิงกับสิมิลัน พนักงานรีบนำกล่องกำมะหยี่อีกใบมาเปิดให้เธอดู ภายในเป็นสร้อยทำจากทองอิตาลีเส้นเล็กคล้ายโซ่กลมขนาดจิ๋วเรียงร้อยกันตลอดเส้น จี้ชิ้นเล็กที่ห้อยอยู่ตรงกลางเป็นรูปหัวใจทำด้วยทองชนิดเดียวกันขนาดเกือบเท่าเหรียญบาท หนาราวครึ่งเซนติเมตร
“เส้นนี้หรือเปล่าที่หนูว่าสวย”
สิมิลันขยับเข้าไปมองสร้อยในกล่องใกล้ๆ ผู้หญิงคนไหนบ้างไม่ชอบดูเครื่องเพชร แต่ก็อย่างว่า...ชอบดู กับชอบใส่มันไม่เหมือนกัน
“ใช่ค่ะ”
“ตกลงงั้นผมเอาเส้นนี้” ปัณณ์ส่งบัตรเครดิตให้พนักงานทันที
“เดี๋ยวค่ะ” สิมิลันร้องลั่น “ฉันไม่ได้บอกว่าอยากได้เลยนะ”
ชายหนุ่มไม่สนใจ หยิบสร้อยมาสวมให้สิมิลันด้วยตัวเองพร้อมกับกระซิบ “สำหรับคนพิเศษที่สุดจ้ะ”
สิมิลันยิ้มแหย อยากจะเถียง อยากจะวีน แต่คนรอบข้างก็ยืนกุมมือสุภาพส่งยิ้มมาให้ด้วยสายตาชื่นชม จนเธอไม่กล้าอาละวาดเพราะไม่อยากถูกเอาไปพูดลับหลัง
ปัณณ์ยังมีหน้าส่งโทรศัพท์มือถือให้พนักงาน “ถ่ายรูปผมกับแฟนให้หน่อยได้ไหมครับ”
จากโทรศัพท์เครื่องเดียว กลับกลายเป็นว่าพนักงานในร้านขออนุญาตเก็บภาพของทั้งคู่เอาไว้ด้วยเช่นกัน สิมิลันอยากปฏิเสธ แต่ปัณณ์กลับตอบรับทั้งยังมีน้ำใจช่วยจัดท่าทางให้อย่างเต็มใจอีกด้วย
กว่าจะออกจากร้านอีกครั้ง สิมิลันก็หน้าบูด
“คุณแกล้งฉัน”
“พี่ไม่ได้แกล้ง แต่ที่ทำนั่นเพราะอยากเป็นข่าวกับตองต่างหาก”
“ว่างมาก ว่างั้น!”
“เป็นดาราก็อย่างนี้แหละ ถ้าไม่ขยันเป็นข่าว คนก็ลืมชื่อเราหมดพอดี”
“แต่คุณเป็นซูเปอร์สตาร์ ยังต้องสร้างกระแสอีกหรือ”
“จะดาราระดับไหนก็เหมือนกันแหละ เมื่อไหร่ที่คนจำเราไม่ได้ เราก็ไม่มีงาน จบ!” เขาตอบราวกับลืมไปแล้วงั้นแหละว่าเคยยืนกรานเสียงแข็งกับดาลัดไว้อย่างไรบ้าง
หรือบางทีปัณณ์อาจไม่รู้ตัวก็ได้ว่าที่อยากได้กระแส เขาไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่กำลังทำเพื่อใครอีกคนหนึ่งต่างหาก
ชายหนุ่มก้มลงมองคนข้างๆ “ตองชอบสร้อยไหม”
“มันแพงไหมคะ”
ปัณณ์ยิ้มนิดหนึ่งก่อนบอกราคา
“หา! สร้อยเส้นแค่นี้น่ะนะ! ฉันต้องถ่ายละครตั้งสองตอนเลยนะคะ กว่าจะมีปัญญาซื้อได้เนี่ย ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก” สิมิลันทำท่าจะถอด
“รับไว้เถอะ ถือเสียว่าเป็น...ของขวัญจากพี่ก็แล้วกัน ตั้งแต่เราประกาศตัวว่าเป็นแฟนกันมา พี่ยังไม่เคยให้ของขวัญหนูเลย”
“อยากให้ของขวัญ เอาชิ้นที่อยู่ในร้านคุณก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียเงินเลย” อาจเพราะเคยชินกับการต้องรัดเข็มขัด บริหารการใช้เงินอย่างมีวินัย เพื่อเก็บเงินเข้าธนาคารไว้ให้แม่กับน้องให้ได้มากที่สุด สิมิลันจึงทำใจให้เคยชินกับนิสัยใช้เงินเป็นเบี้ยของปัณณ์ไม่ได้เสียที
“พี่อยากให้ของที่หนูอยากได้ ไม่ใช่แค่อะไรก็ได้ ที่พี่มีอยู่แล้ว”
“คราวหน้าถามฉันก่อนก็ดีนะ” หญิงสาวหน้ามุ่ย
“ขืนถามก่อน หนูก็ปฏิเสธพี่เท่านั้นเอง เรื่องอะไรจะถามล่ะ” ปัณณ์ย้อนหน้าตาย แล้วนำหญิงสาวตรงไปยังร้านไอศกรีมที่ตั้งใจไว้ เมื่อมาถึงร้านขนาดเล็กบนชั้นสามของห้างสรรพสินค้าซึ่งเงียบสมใจเขา ปัณณ์ก็ค่อยยิ้มออก “กินที่ร้านนี้ก็แล้วกันนะ”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ” สิมิลันมองราคาบนป้ายกระดานแล้วทำหน้ายุ่ง “ไอติมอะไรเนี่ย ลูกเดียวราคาตั้ง ๑๔๐ แถมไม่มีกล้วย เชอรี่หรือบราวนี่สักชิ้นเลยด้วย มีแต่ไอติมล้วนๆ ราคาขนาดนี้กินที่สเวนเซนได้สองถ้วยเลยมั้ง”
“คิดว่าแพงก็แพง ความจริง ๑๔๐ บาทเนี่ย หนูซื้อต่างหูไว้ใส่เล่นข้างหนึ่งยังไม่ได้เลย” ปัณณ์โน้มน้าว
“แต่ต่างหูซื้อมาแล้วใส่ซ้ำได้ ขณะที่ไอศกรีมกินหมดแล้วก็หมดเลย”
“หนูจะซีเรียสทำไม พี่เหมาไอศกรีมทั้งร้านนี้ให้หนูเอากลับบ้านด้วยก็ยังไหว”
“มีเงินเยอะแล้วจำเป็นต้องฟุ่มเฟือยใช้ทิ้งๆ ขว้างๆ เหรอคะ” สิมิลันประชด ทว่าเมื่อเห็นซูเปอร์สตาร์หนุ่มที่เคยแต่เอาแต่ใจ สั่งในสิ่งที่ต้องการ มาวันนี้กลับทำหน้าสลด หญิงสาวก็ชะงัก
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปากเสียว่าคุณนะคะ บางที...ฉันคงจะเอาตัวเองเป็นมาตรฐานมากเกินไป เงินของฉันหามาได้ก็ต้องเก็บไว้ให้ได้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าวันไหนจะไม่มีงาน ลำพังตัวเองฉันไม่คิดอะไรหรอก แต่ฉันห่วงแม่กับน้อง แล้วก็พี่งาม ฉันกลัวพวกเขาลำบาก”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก หนูพูดก็ถูก พี่ยอมรับนะว่าชีวิตที่ผ่านมามันเป็นแบบนั้น ตองรู้ไหม...ตั้งแต่พบหนู มีเรื่องใหม่ๆ ในชีวิตพี่มากมาย พี่ดีใจที่หนูทำให้พี่เปลี่ยนไปได้แบบนี้ เห็นไหม...เราเหมาะสมกันจะตาย”
สิมิลันยู่หน้า “ฉันจะกินไอศกรีม”
“งั้นไปฮาเก้น-ดาสละกัน ไอติมอร่อย มีเครื่องเยอะๆ อย่างที่หนูชอบด้วย”
ปัณณ์พาหญิงสาวเข้าร้านไอศกรีมเฟรนไชนส์จากต่างประเทศ ส่งเมนูให้เธอเลือก ส่วนตัวเองสั่งแค่กาแฟร้อน
สิมิลันสั่งไอศกรีม และช็อกโกแลตเย็นครบสูตร เธอละเลียดชิมอย่างมีความสุข ท่าทีไร้เดียงสา น่ารัก ทำให้ปัณณ์วางตัวไม่ถูก ยิ่งเมื่อเห็นรอบกายเต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่น และหนุ่มสาวในเครื่องแต่งกายสบายๆ ในขณะที่เขาเองแม้จะแต่งตัวทันสมัย แต่หน้าตากับวัยก็เกินจากค่าเฉลี่ยรอบตัวไปไม่น้อย
นานมากแล้วที่ปัณณ์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเอง ‘แก่’ แต่ในวินาทีนั้นจู่ๆ เขาก็นึกสงสารผู้หญิงตรงหน้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธออับอายหรือเปล่าที่ต้องไปไหนมาไหน ควงกับผู้ชายที่อายุมากกว่าอย่างนี้ ดูเธอสิ ทั้งน่ารัก สดใส เด็กสาวที่ยังไม่พ้นรั้วมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ แต่กลับต้องมาคบหากับผู้ชายที่อายุสามสิบสาม
ใช่...สำหรับการเป็นทายาทธุรกิจหมื่นล้านอย่างแอบโซลูตเจมส์ สามสิบสามเพิ่งจะแค่เริ่มต้นชีวิต แต่ในมุมมองของสิมิลัน เขาแก่เกินไปสำหรับเธอหรือเปล่านะ
ท่าทางเอร็ดอร่อยของสิมิลัน ทำให้เขาพยายามทำตัวลดวัยบ้าง จึงถาม “อร่อยมากเลยหรือ”
หญิงสาวพยักหน้า “มากที่สุดเลยค่ะ เครปนี่นุ๊มนุ่ม กินคู่กับซอสส้มแล้วเข้ากันชะมัด ไอศกรีมก็หอมขึ้นจมูกเลย มิน่าราคาถึงแพงกว่าสเวนเซน รสชาติมันสุดยอดแบบนี้นี่เอง”
“ไหน...เอาแบบอร่อยที่สุดในความเห็นหนู ตักให้พี่ชิมสักคำสิ” คงเพราะรู้สึกอยากเอาใจ ไม่ต้องการให้เธอสังเกตเห็นช่องว่างระหว่างวัย และความแตกต่างของกันและกัน ปัณณ์จึงออกปากอย่างนั้น
สิมิลันตักไอศกรีมเคียงด้วยเครปเนื้อนุ่มชิ้นเล็กและวิปครีมส่งให้ทั้งช้อน
ปัณณ์ไม่ยื่นมือมารับ แต่เอื้อมหน้ามาอ้าปากกินไอศกรีมแล้วยิ้มกริ่ม “อื้ม...หวานจัง”
สิมิลันเม้มปากแน่น หน้าร้อนฉ่าเพราะสังหรณ์ใจว่าที่เขาชมหวาน ไม่น่าจะหมายถึงไอศกรีมสักนิด ก็...ซอสส้มที่ราดบนไอศกรีมมันเปรี้ยวจะตายไป
วิปครีมสีขาวเลาะที่มุมปากชายหนุ่ม เธอจึงส่งกระดาษทิชชูให้ “ปากคุณเปื้อน”
“เช็ดให้หน่อยสิ”
หญิงสาวชักสีหน้า
“น่า...พี่มองไม่เห็นนี่นาว่าเปื้อนตรงไหน” ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงออดอ้อนจนเธอหมั่นไส้ สิมิลันหยิบกระดาษเอื้อมไปเช็ดคราบเปรอะให้เขาอย่างกระแทกกระทั้น
ปัณณ์กลับคว้ามือเธอไว้มั่น ชั่ววินาทีที่ซูเปอร์สตาร์หนุ่มรู้สึกถึงอาการอิ่มเอมในใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เขาสัมผัสได้ค่ำคืนนั้น...ความรู้สึกที่เขาไม่กล้าอธิบายว่ามันแปลว่าอะไร
“ปัณณ์ ปัณณ์จริงๆ ด้วย ยู้ฮู ทางนี้ค่ะ” เพียงออกจากร้านไอศกรีม สองหนุ่มสาวก็ต้องหันไปตามเสียงเรียก แล้วฝ่ายชายก็มีสีหน้ารำคาญใจอย่างไม่ทันควบคุม
เจ้าของเสียงรีบปรี่เข้ามาหา ท่าทางยินดีอย่างแท้จริง
“แพทมองไกลๆ จากบันไดเลื่อน ยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ปัณณ์ รัชนาถ เนี่ยนะจะมากินไอศกรีมกลางห้างอย่างนี้ ต๊าย! มาดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าเป็นคุณจริงๆ ด้วย ดีใจจังที่เจอกันที่นี่” คนพูดเกาะแขนชายหนุ่มสนิทสนม ปรายตามองสตรีที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งอย่างไม่พอใจ
“แล้วนี่มากับใครคะ อ้อ...สิมิลัน มายาวี ตัวอิจฉาร้อยล้านนี่เอง นี่คุณแค่สร้างกระแสรักโปรโมตเองไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องออกมาข้างนอกด้วยกันอย่างนี้ด้วยคะ”
“แพทก็รู้ว่าคนอย่างผมไม่เคยต้องสร้างกระแส ผมคบกับตองอยู่จริงๆ”
ภัทรีมาตาวาวจ้าตวัดมองสิมิลันทันควัน “คุณจะบอกว่าคุณรักยายเด็กเนี่ยน่ะเหรอ แพทไม่เชื่อหรอก”
สิมิลันก้มหน้า ทั้งยังขยับไปยืนหลบอยู่เบื้องหลังปัณณ์โดยไม่รู้ตัว จำได้อยู่หรอกว่าผู้หญิงคนนี้เคยขับรถชนเธอทั้งยังขู่ไว้ว่าอะไรบ้าง
ปัณณ์ยิ้ม “ผมไม่เคยขอให้ใครเชื่อ อ้อ...แพทควรจะปล่อยมือจากแขนผมได้แล้ว ผมไม่อยากให้แฟนผมเข้าใจผิด บางทีตองก็ขี้หึงนะ ผมเดาอารมณ์เขาไม่ถูก”
คนที่เพิ่งถูกใส่ความว่าขี้หึงก้มหน้างุด
“เห็นไหม ตองโกรธอีกแล้ว” ปัณณ์รีบสมอ้าง “แพท...อย่าทำให้ผมมีปัญหาเลยดีกว่า ขอละ”
“จะบ้าเหรอปัณณ์ คนระดับคุณเนี่ยนะต้องง้อใคร แพทไม่เชื่อหรอก” ภัทรีมาหันไปทางสิมิลัน “แล้วเธอน่ะมาควงกับปัณณ์ รู้หรือเปล่าว่าเขากำลังจะแต่งงานกับฉัน”
“ผมไม่เคยพูดแบบนั้นนะ” ปัณณ์ท้วง
“ลืมที่คุณคุยกับคุณพ่อแพทแล้วหรือไงคะ”
“ไม่ลืมหรอก แต่ก็ขี้เกียจจำเหมือนกัน” เขาก้มลงบอกสิมิลัน “เราไปกันเถอะ”
สิมิลันเอื้อมมือคว้าแขนเขาพลางจิกแน่นด้วยความกลัว เดินตามแรงดึงของปัณณ์โดยง่าย
หารู้ไม่ว่าคนมองชะงักนิดเดียว เมื่อแสงไฟตกต้องสร้อยคอที่สิมิลันสวมอยู่สะท้อนเข้าตาจนเธอมึนงงไปชั่วขณะ ไฮโซคนไหนบ้างจะไม่รู้จักจี้รูปหัวใจของคาร์เทียร์!
แล้วนักแสดงหน้าใหม่อย่างสิมิลันน่ะหรือจะลงทุนซื้อสร้อยแบบนั้นมาใส่เอง รู้กันอยู่ว่าราคาค่างวดของมันไม่ธรรมดาเลย
ภัทรีมาวิ่งตามสองคนนั่นไปทันที “คุณซื้อสร้อยให้ยายเด็กนี่เหรอปัณณ์”
“ผมจะให้อะไรใครก็ได้นะ ถ้าผมพอใจ” ปัณณ์ตอบเสียงเรียบ ท่าทางไม่พอใจ “ผมอยากให้นี่เป็นการพบกันเป็นครั้งสุดท้าย ผมคิดว่าคุณเป็นเพื่อนเท่านั้นนะแพท แต่จากที่พ่อคุณพูด มันแย่มาก ผมเสียใจที่ทำให้ผู้ใหญ่เข้าใจผิด และผมก็รู้สึกไม่ดีมากๆ ด้วยถ้าผมเคยทำอะไรที่อาจเป็นสาเหตุให้แพทเข้าใจผิดหรือลำบากใจ ผมว่าเราไม่ควรจะพบกันอีกแล้ว” ปัณณ์เอ่ยทุกประโยคชัดเจน และตรงประเด็น
“พูดใหม่สิคะ” ภัทรีมาหน้าเสียจ้องชายหนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตา “คุณบอกเลิกกับแพทเหรอ ไม่จริง คุณควรต้องขอแพทแต่งงานสิ”
ปัณณ์ส่ายหน้า ‘ระอา’
“ผมหลบหน้าขนาดนี้ คุณยังดูไม่ออกอีกเหรอว่าผมไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ”
“แพทไม่สน แพทรักคุณก็พอแล้ว”
“ไม่พอหรอก เราแค่สนุกด้วยกันครั้งเดียวเอง เราตกลงกันแล้ว ต่างคนต่างไปเถอะน่าแพท”
ภัทรีมากำมือแน่น หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำบอกชัดว่าโกรธเกรี้ยว เธอเค้นคำพูดต่อมาอย่างยากเย็น
“คุณทำแบบนี้กับแพทไม่ได้นะคะ พ่อจะต้อง...”
“ให้พ่อบังคับผู้ชายมาแต่งงานกับคุณนี่น่าภูมิใจตรงไหนเหรอแพท ผมว่ามันน่าทุเรศมากกว่านะ” ปกติแล้วปัณณ์ไม่ใช่คนชอบพูดจาเชือดเฉือนใครนัก แต่กับบางคน...ก็จำเป็นต้องมีข้อยกเว้นให้ “ผมไม่ได้รักคุณ และคุณก็ไม่ได้รักผม เลิกหลอกตัวเองเสียที อย่าให้ผมต้องปฏิเสธคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย มันจะทำให้เราหมางใจกันเปล่าๆ อย่างน้อยเราก็เคยมีช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน ผมอยากให้เราจากกันด้วยดีมากกว่า”
ภัทรีมากัดริมฝีปากแน่น สีหน้าบอกชัดว่ากำลังข่มอารมณ์สุดฤทธิ์
ปัณณ์ถอนใจ แม้จะเห็นใจสตรีตรงหน้าที่ต้องผิดหวัง แต่เขายังไม่พร้อมจะให้ความสงสารผูกรัดพันธนาการเขาไว้กับผู้หญิงที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกใดด้วย ปัณณ์ยอมรับว่าเขายังรักตัวเองมากเกินกว่าจะยอมทำอะไรเช่นนั้น
และที่สำคัญ...เขามีใครอีกคนที่อยากจะรับผิดชอบเธอผู้นั้นมากกว่าอยู่แล้วด้วย
“สักวัน...คุณจะต้องได้เจอผู้ชายคนที่คุณรักและรักคุณ ผมมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นจะต้องดีกว่าผมแน่นอน” ชายหนุ่มตบบ่าภัทรีมาเบาๆ อย่างปลอบประโลม
“โชคดีครับ” ปัณณ์เอ่ยเป็นคำสุดท้าย แล้วหันหลังให้ฝ่ายนั้นแยกออกไปทันที
เขากำลังอยู่ในอารมณ์ไม่ปกติ จึงลืมสังเกตว่าท่อนแขนถูกสิมิลันยึดไว้แน่น ทั้งที่เธอหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวเขาจนเรียกว่าหวาดระแวงด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มเดินไหล่หลังตั้งตรงไม่ลังเลหรือชะงัก แม้เมื่อภัทรีมาเริ่มต้นส่งเสียงสะอื้นตามหลังมาก็ตาม
เป็นสิมิลันเสียอีกที่เหลียวไปมองฝ่ายนั้นอย่างครุ่นคิด จากที่เคยเจอฤทธิ์ของภัทรีมามาแล้ว รวมกับบทสนทนาที่ผ่านหู ทำให้พอเดาได้รางๆ ว่าภัทรีมาคงเต็มใจทอดกายให้ปัณณ์เชยชมด้วยความหวังว่าเส้นทางนั้นจะจบลงที่การแต่งงาน ทว่ามันกลับกลายเป็นความว่างเปล่าในท้ายที่สุด
ไม่รู้ว่าเธอควรจะดีใจหรือเปล่า ที่อย่างน้อยเธอก็ยังเรียกร้องค่าเสียหายจากจากปัณณ์ได้
ขณะที่ภัทรีมาเองก็ได้เช่นกัน แต่สิ่งที่ได้กลับเป็น...ความเสียใจ!
เกือบสองทุ่มกว่ารถเบนซ์สีดำสนิทของปัณณ์จะเคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านหญิงสาว
สิมิลันทำความเคารพอีกฝ่ายแล้วจะลงจากรถ แต่ก็ช้ากว่าปัณณ์ที่ฉุดสายกระเป๋ารั้งเธอไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิตอง”
“มีอะไรอีกคะ”
“เรายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องพรุ่งนี้เลย”
“มีอะไรต้องตกลงคะ”
“ก็...ลืมไปแล้วหรือว่าพี่ชนะพนันหนูน่ะ”
“ไม่ลืมค่ะ” สิมิลันยิ้มบางๆ “เอาเป็นว่า...ตองจะพยายามพูดเพราะๆ กับคุณก็แล้วกัน...ถ้าไม่ลืมน่ะนะ”
“ได้ยินแค่นี้ก็ดีใจแล้ว” ปัณณ์ยิ้มกว้าง ดวงตาพราวอย่างมีความสุข “ว่าแต่...วันนี้หนูมีความสุขไหม”
นักแสดงสาวกลอกตาไปมา ก่อนจะยอมรับความจริง “ก็...ดี...ค่ะ” คำสุดท้ายถูกเติมลงเมื่อนึกได้
“พี่ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น”
สิมิลันขมวดคิ้ว “คุณแคร์ด้วยเหรอว่าฉะ...เอ้อ...ตองคิดยังไงน่ะ”
“มากกว่าที่จะอธิบายได้ด้วยซ้ำ ถ้าหนูเคยทำผิดต่อใครสักคนอย่างที่พี่ทำไป ตองจะรู้ว่าแค่บอกมาเถอะว่าอะไรที่ทำแล้วจะพอบรรเทาความรู้สึกนั้นลงบ้างแม้แค่องคุลีเดียว พี่ก็จะทำ และพี่รู้ดีว่าเท่าที่ทำมาแล้ว ยังไม่มีอะไรใกล้เคียงกับการชดใช้ได้เลย สักวันนะตอง...คงมีสักวันที่หนูยกโทษให้พี่ได้ ขอแค่เล็กน้อยพี่ก็ดีใจแล้ว”
สิมิลันยิ้มบางๆ “ถ้าแค่เล็กน้อย...ก็...คงพอไหว”
ปัณณ์ทำตาโต ยอมปล่อยสายกระเป๋าเธอแต่โดยดี “ไป! พี่จะลงไปส่งตอง แล้วก็กราบลาคุณน้าด้วย”
สิมิลันลงจากรถ ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคุ้นเคยที่จะมีใครคนหนึ่งเดินตามหลังอยู่ไม่ห่างตั้งแต่เมื่อใด นอกจากจะไม่อึดอัดหรือหงุดหงิด หญิงสาวยังพบว่าเธอชักชอบความรู้สึกอบอุ่นใจเช่นนี้ขึ้นมาตงิดๆ แล้ว!
วินัยมองกล่องผ้าไหมสีเขียวหม่นบนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดความสังหรณ์ใจแปลกๆ ก็ทำให้ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกไปยังเลขหมายของภรรยา
“มาศ...คุณสั่งซื้อชุดน้ำมันนวดตัวจากสปาที่ภูเก็ตเอาไว้หรือ”
“เปล่านี่คะ คุณไปเอาเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาจากไหน”
“ใครว่าเหลวไหลล่ะ บนโต๊ะผมนี่มีกล่องผ้าไหมใบเบ้อเริ่มส่งถึงคุณ แนบการ์ดมาด้วยว่า...”
“ว่าอะไรคะ”
“‘มอบให้แทนความรู้สึกดีๆ’ มีอะไรที่ผมควรรู้หรือเปล่าน่ะมาศ”
ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่ “เอ...มาศไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ บางที...อาจจะเป็นของคุณปริมก็ได้มั้ง พักหลังเขาขยันฝากของมาให้มาศจัง”
“คุณหมายถึงปริม รัชนาถ งั้นหรือ”
“ก็มีปริมนั้นอยู่ปริมเดียวนั่นแหละค่ะ”
“อืม...งั้นแค่นี้ละกัน” วินัยตัดการติดต่อแล้วชั่งใจอีกครู่ใหญ่ จึงตัดสินใจเรียกไปยังเลขหมายของใครอีกคนหนึ่งแทน
“ว่ายังไงคะท่านรัฐมนตรี พักนี้หายหน้าไปนานจนนึกว่าจะลืมเพื่อนเก่าคนนี้ไปแล้วเสียอีก” ปลายสายทักทายเสียงสดใส
“ใครว่าลืม ผมไม่กล้าโทร.หาเพราะห่วงว่าคุณจะงานยุ่งต่างหาก”
“ต่อให้ยุ่งแค่ไหน ปริมก็มีเวลาสำหรับเพื่อนเสมอค่ะ ไม่ต้องห่วง”
วินัยไต่ถามสารทุกข์สุกดิบอีกฝ่ายตามมารยาท แล้วจึงตัดสินใจโพล่งคำถามที่ข้องใจออกไป
“พักนี้คุณเดินทางบ่อยหรือ เห็นฝากของมาให้ตลอดเลย”
“เอ๊ะ! ไม่มีนี่คะ ปริมไม่ได้ไปไหนเลย อยู่แต่ในกรุงเทพฯนี่แหละ ว่าแต่ของฝากที่พูดถึงนี่อะไรหรือคะ”
“ก็ชุดสปาจากภูเก็ตนี่ยังไงล่ะ”
“เอ๋...ภูเก็ตเหรอคะ คงเข้าใจผิดกันแล้วมังคะ พักนี้ก็เห็นมีแต่ปราชญ์เท่านั้นแหละที่ไปประชุมเรื่องโครงการคนไทยรักษ์สุขภาพที่ภูเก็ตน่ะ”
“งั้นผมคงเข้าใจผิดไปเอง” วินัยนิ่วหน้า เจรจากับสหายอีกไม่กี่คำจึงวางสาย
รัฐมนตรีหนุ่มใหญ่หยิบกระดาษแข็งแผ่นเล็กที่แนบติดกับกล่องผ้าไหมขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง ก่อนจะวางลงด้วยท่าทีคลางแคลงใจ จากนั้นเรียกข้อมูลขึ้นมาดูตารางนัดหมายย้อนหลัง สัปดาห์ที่แล้วเขาและเลขาฯเดินทางไปประชุมที่ภูเก็ตจริงดังที่ปริมว่าเสียด้วย
น่าประหลาด...ปราชญ์ส่งของขวัญมาให้ภรรยาของเขาทำไม ไม่ใช่แค่ชิ้นแรก...แต่ดูเหมือนว่ามันจะเกิดขึ้นบ่อยเกินไปเสียแล้ว ทั้งยังเอาปริมมาเป็นข้ออ้างบังหน้าอีกด้วย หรือว่าหมอนั่นคิดจะ...
วินัยสะบัดศีรษะแรงๆ พยายามขับไล่ความคิดอกุศลออกจากใจ ทั้งที่รู้ดีว่า...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาระแวงปราชญ์ รัชนาถ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
ขอบคุณเพื่อนๆ พี่น้องทุกท่าน
ที่ติดตามอ่าน ติดตามอินกับตาลุงและหนูตองมาตลอดค่ะ
ตอนนี้จะเป็นตอนที่ลงให้อ่านเป็นตอนสุดท้าย
เนื่องจากหนังสือทยอยวางแผงแล้วค่ะ
ฝากทุกท่านที่รักและเอ็นดู ปัณณ์ รัชนาถ
ติดตามอ่านตอนจบในเล่มนะคะ
บุหงาซ่อนกลิ่นมีทั้งหมด 49 ตอนค่ะ
ที่ลงมาให้อ่านก็...ครึ่งเล่มพอดี
ยังเหลือจุดที่ต้องติดตามหาคำตอบกันต่อเพียบ ทั้ง...
- สิมิลัน จะท้องหรือไม่
- หรือถ้าเป็นโรคร้าย จะเป็นโรคอะไรเอ่ย :P
- สิมิลันจะได้ถ่ายนู้ดไหม แล้วปัณณ์จะรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่
- พี่ปราชญ์ กับ หมออร จะลงเอยกันหรือเปล่า
- ใครที่เป็นสาเหตุให้วินัย หึงหวง ปราชญ์
และที่สำคัญ...คำเฉลยว่าไฉนนิยายเรื่องนี้จึงชื่อว่า "บุหงาซ่อนกลิ่น" ^___^
นี่เป็นตัวอย่างบางตอนจากในเล่มตัดมาให้อ่านกันค่ะ
“กัญญาจากดาราโพสต์ค่ะ ก่อนที่คุณปัณณ์จะแจ้งข่าวดี พี่อยากถามว่า...จริงหรือเปล่าคะ ที่เขาว่าคุณปัณณ์ข่มขืนน้องแซมจนท้องน่ะคะ”
ทั่วทั้งห้องเงียบสนิทในบัดดล
สิมิลันตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้ เธอเหลือบมองปฏิกิริยาของมารดาและน้องทันควัน ก็เห็นทั้งสองคนหน้าเผือดด้วยความตกใจ หญิงสาวเหลียวมาทางปัณณ์ซึ่งนั่งอยู่ข้างกาย สีหน้าไม่ดีไปกว่ากันสักนิด สายตาเขาบอกความไม่มั่นใจ
“ไม่จริงค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสั่น หันไปคว้าแขนปัณณ์ไว้แน่นหมายจะยึดไว้เป็นหลักพึ่งพิง
“ไม่จริงเรื่องไหนละคะ เรื่องที่ถูกข่มขืน หรือเรื่องที่ท้อง” กัญญากัดไม่ปล่อย
“มะ ไม่ ไม่จริงทุกเรื่องแหละค่ะ” มิใช่สถานการณ์บีบคั้นที่ต้อนให้เธอควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่เป็นเพราะสายตาเจ็บปวดของปัณณ์ และความพยายามที่จะปลดมือเธอจากท่อนแขนเขาต่างหาก ที่ทำให้หญิงสาวจุกอยู่ในอกจนพูดไม่ออก
“แล้วนี่ละคะ เอกสารฉบับนี้จะให้เข้าใจว่ายังไง” กระดาษแผ่นหนึ่งในแฟ้มใสถูกชูขึ้น นักข่าวที่อยู่ใกล้ๆ ยื่นหน้าไปดูทันที ตามด้วยเสียงอุทานตกใจ
“เอกสารการตรวจร่างกาย” คนตาดีที่อยู่ใกล้ที่สุดเพ่งอ่านข้อความตอนล่างแบบออกเสียง “แพทย์มีความเห็นว่านางสาวสิมิลัน....”
ปลายประโยคถูกกลืนลงในลำคอเมื่อระลึกถึงความเหมาะสม โดยเฉพาะไม่ควรนำข้อมูลทางการแพทย์และความเสียหายของผู้หญิงมาเปิดโปงเช่นนี้ เขาหันไปทางนักข่าวคนข้างๆ พึมพำ “สรุปว่า...น้องแซมถูกล่วงละเมิด”
“ล่วงละเมิด!” คำนั้นถูกเอ่ยซ้ำๆ ดังจนดังงึมงำไปทั่วบริเวณ สีหน้าของแต่ละคนในห้องแถลงข่าวเปลี่ยนแปรไปยากจะคาดเดา มารดาและน้องสะอึกอึ้ง มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา
ดาลัดยกมือทาบอกท่าทางตระหนกกับความจริงใหม่ที่เพิ่งทราบ เธอเอื้อมคว้าแขนชายหนุ่มถามเขาด้วยสายตา แต่ปัณณ์กระชากมือออกจับจ้องมองนักข่าวสาวที่กำลังพูดใส่ไมโครโฟนต่อ
กัญญายังไม่หยุด “เหตุเกิดที่คอนโดมิเนียมของคุณปัณณ์ที่สาทร ก่อนวันที่ในเอกสารนี้หนึ่งวันเท่านั้น ซึ่งปัณณ์ก็จ่ายค่าปิดปากให้น้องแซมเป็นเงิน ๒๐ ล้านกับเครื่องเพชรของแอบโซลูตเจมส์อีกห้าชุด แลกกับการที่เธอไม่แจ้งความ ถูกต้องไหมคะ”
ข้อมูลทุกอย่างที่ออกจากปากนักข่าวสาวถูกต้องตรงกับความเป็นจริงทุกประการ ราวกับว่าสิมิลันเป็นผู้เล่าเหตุการณ์ให้ฟังด้วยตนเองกระนั้น!
ปัณณ์ผุดลุกขึ้นหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันด้วยอาการไม่เชื่อสายตา หัวใจที่ชุ่มชื่นเบ่งบานด้วยดอกไม้สีชมพูกลับรู้สึกคล้ายกำลังแหลกสลายลงช้าๆ เหมือนถูกใครสักคนควักหัวใจเขาออกมาไม่ใช่แค่ทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี แต่กลับเหยียบขยี้จนแหลกลาญเป็นภัสมธุลีโดยสิ้นเชิง
เป็นไปได้ยังไง...สิมิลันหักหลังเขาอย่างนั้นหรือ
หยาดน้ำตาคลอเต็มดวงตากร้าว แม้จะไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง แต่เรื่องราวตรงหน้าไม่มีหนทางใดให้เขาเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้เลย
ในเมื่อคนที่รู้เรื่องนี้มีแค่เขา เธอ แล้วก็ปริม เขาไม่พูด ปริมก็ไม่มีทางทำร้ายน้องชายแท้ๆ ได้เด็ดขาด งั้นคนที่บอกนักข่าวก็ต้องเป็นหญิงสาวเท่านั้น
ยิ่งเอกสารฉบับนี้...ครั้งหนึ่งที่เขาตามตอแยถึงที่สตูดิโอถ่ายแบบ สิมิลันเคยบอกไว้ว่าจะเอามาแฉกับสื่อ นี่อย่างไรล่ะตอนนี้มันอยู่ในมือนักข่าวแล้วอย่างที่เธอเคยประกาศไว้
“พี่คิดว่าเราเข้าใจกันแล้วเสียอีก” เสียงครางแผ่วแทบขาดใจ
ทำไมเขาโง่อย่างนี้ ทำไมเขาลืมไปเสียสนิท สิมิลันเคยบอกไว้ว่าสักวันจะทำให้เสียใจอย่างที่สุด เธอคงจะสะใจมากถ้าจะได้เห็นเขาอยู่ตายทั้งเป็น!
นี่กระมังโอกาสที่เธอรอคอย ผู้หญิงสารเลวหลอกให้รัก แล้วหักหลังกันอย่างเลือดเย็นที่สุด เลวกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยรู้จักมาด้วยซ้ำ
ผู้หญิงที่เอาความรักของเขามาเป็นเรื่องล้อเล่น เหยียบย่ำความจริงใจของเขาอย่างไร้ค่า
ผู้หญิง...ใจร้าย!
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
บุหงาซ่อนกลิ่น ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์บางกอกบุ๊กสเตชั่น
ในนามปากกา เวฬา (แม่มณี)
วางแผงครั้งแรก ในงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติ
ท่านที่สนใจ สอยหนังสือได้ที่บูธ โอเชียนบุ๊คมาร์ท (Ocean Book Mart)
โซน C ชั้น 1 บูธ P04
โดยวันเสาร์ที่ ๒๗ ตุลาคม ในงานมหกรรมฯ
สิริณจะไปประจำที่บูธนายอินทร์ เวลาบ่ายโมง ถึง บ่ายสองค่ะ
ท่านใดจะซื้อแล้วแวะไปให้เซ็นชื่อก็ได้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านล่วงหน้าที่จะอุดหนุนค่ะ
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2555, 16:19:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2555, 16:19:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 3276
| << ตอนที่ ๒๓ | ตอนที่ ๒๕ - ตอนที่ ๔๙ >> |
Siang 25 ต.ค. 2555, 16:46:38 น.
ยินดีด้วยนะคะ และขอบคุณที่ลงนิยายให้อ่านค่ะ จะติดตามส่วนที่เหลือในเล่มค่ะ
ยินดีด้วยนะคะ และขอบคุณที่ลงนิยายให้อ่านค่ะ จะติดตามส่วนที่เหลือในเล่มค่ะ
สิริณ 25 ต.ค. 2555, 16:49:20 น.
อ๊างงงงง เกือบลืม
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันกดไล้ค์ด้วยค่ะ
74 ไล้ค์ ในตอนก่อนหน้า
ทำให้บุหงาซ่อนกลิ่นอยู่บนชาร์ตอันดับหนึ่งยาวนานมากกกกกกกก
^____________________^
หน้าบานๆ ของคนเขียน เลยยิ่งกว้างเข้าไปใหญ่
ขอบคุณจริงๆค่ะ ทุกไล้ค์เป็นกำลังใจที่อบอุ่นมากๆเลย
เดี๋ยวเล่มใหม่เขียนจบ จะรีบเอามาลงให้อ่านกันต่อเนื่องนะค้า
อย่าเพิ่งลืมกันล่าาาาาา
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
อ๊างงงงง เกือบลืม
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันกดไล้ค์ด้วยค่ะ
74 ไล้ค์ ในตอนก่อนหน้า
ทำให้บุหงาซ่อนกลิ่นอยู่บนชาร์ตอันดับหนึ่งยาวนานมากกกกกกกก
^____________________^
หน้าบานๆ ของคนเขียน เลยยิ่งกว้างเข้าไปใหญ่
ขอบคุณจริงๆค่ะ ทุกไล้ค์เป็นกำลังใจที่อบอุ่นมากๆเลย
เดี๋ยวเล่มใหม่เขียนจบ จะรีบเอามาลงให้อ่านกันต่อเนื่องนะค้า
อย่าเพิ่งลืมกันล่าาาาาา
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
wind 25 ต.ค. 2555, 17:59:22 น.
ไม่ได้ไปงานหนังสือ ร้านนายอินทร์น่าจะมีขายเนอะ ต้องไปหาซื้อซะแล้ว
ไม่ได้ไปงานหนังสือ ร้านนายอินทร์น่าจะมีขายเนอะ ต้องไปหาซื้อซะแล้ว
ิboomnakha 25 ต.ค. 2555, 18:58:31 น.
ปริมแน่เลยอยากได้สมบัติน้อง
ปริมแน่เลยอยากได้สมบัติน้อง
wii 25 ต.ค. 2555, 19:40:54 น.
เเงเศร้าเเละผิดหวังจริงๆที่ไม่ใด้อ่านเรื่องนี้จนจบ อยู่ต่างประเทศคงหาซื้อหนังสือเรื่องนี้ไม่ใด้หรอก
เเงเศร้าเเละผิดหวังจริงๆที่ไม่ใด้อ่านเรื่องนี้จนจบ อยู่ต่างประเทศคงหาซื้อหนังสือเรื่องนี้ไม่ใด้หรอก
หนอนฮับ 25 ต.ค. 2555, 20:40:03 น.
เอิ่ม.....ขอนอกเรื่องนิดหนึ่งคะ แฮะๆ ..นามปาดกาแม่มณีนี่..คุ้นๆ เคยเขียนกับแจ่มใส ชิมิคะ แบบว่า หนอนจำได้ จาก ครส. ลิขิตหัวใจด้วยไพ่รักแบบว่า ขอบม๊ากกกกก ค่าาา
ปล. เรื่องนี้ก็สนุกคะ แม้นพระเอกจะน่าโดนตบ(จูบ)ไปหน่อย...คริๆ
เอิ่ม.....ขอนอกเรื่องนิดหนึ่งคะ แฮะๆ ..นามปาดกาแม่มณีนี่..คุ้นๆ เคยเขียนกับแจ่มใส ชิมิคะ แบบว่า หนอนจำได้ จาก ครส. ลิขิตหัวใจด้วยไพ่รักแบบว่า ขอบม๊ากกกกก ค่าาา
ปล. เรื่องนี้ก็สนุกคะ แม้นพระเอกจะน่าโดนตบ(จูบ)ไปหน่อย...คริๆ 
Heronett 25 ต.ค. 2555, 21:46:37 น.
ง่า พึ่งไปมาวันนี้เองงงงงงงงงงงงงง
ง่า พึ่งไปมาวันนี้เองงงงงงงงงงงงงง
หยองตอด 25 ต.ค. 2555, 22:44:12 น.
ปริมแน่ๆอยู่เบื้องหลัง เรื่องของขวัญด้วยแน่ๆเพราะอยากให้ปราชญ์โดนเข้าใจผิด
แต่จะทำร้ายน้องตัวเองด้วยเหตุผลอะไรละเนี่ย
ปล. ไม่ได้ไปงานหนังสือ ตามร้านหนังสือมีขายรึยังคะ ขอบคุณที่ลงนิยายสนุกๆให้อ่านด้วยค่ะ
ปริมแน่ๆอยู่เบื้องหลัง เรื่องของขวัญด้วยแน่ๆเพราะอยากให้ปราชญ์โดนเข้าใจผิด
แต่จะทำร้ายน้องตัวเองด้วยเหตุผลอะไรละเนี่ย
ปล. ไม่ได้ไปงานหนังสือ ตามร้านหนังสือมีขายรึยังคะ ขอบคุณที่ลงนิยายสนุกๆให้อ่านด้วยค่ะ
Sukhumvit66 25 ต.ค. 2555, 23:23:57 น.
ไม่ได้ไปงานหนังสือเหมือนกันค่ะ วางแผงตามร้านหนังสือรึยังค่ะ
ไม่ได้ไปงานหนังสือเหมือนกันค่ะ วางแผงตามร้านหนังสือรึยังค่ะ
หมูอ้วน 25 ต.ค. 2555, 23:37:03 น.
ตามไปอุดหนุนค่าาา
ตามไปอุดหนุนค่าาา
กาซะลองพลัดถิ่น 26 ต.ค. 2555, 00:56:26 น.
ยินดีด้วยคะที่ได้ตีพิมพ์ แต่คนอยู่แดนไกลก็เสียใจที่ไม่ได้อ่านต่อ (มีประชด ) แล้วอย่าลืมเอาเรื่องใหม่มาให้อ่านต่อไปนะคะ
ยินดีด้วยคะที่ได้ตีพิมพ์ แต่คนอยู่แดนไกลก็เสียใจที่ไม่ได้อ่านต่อ (มีประชด
) แล้วอย่าลืมเอาเรื่องใหม่มาให้อ่านต่อไปนะคะ
พันธุ์แตงกวา 26 ต.ค. 2555, 01:54:55 น.
ยินดีด้วยนะคะ
ท่านที่อยู่ต่างประเทศฝั่งอเมริกา สั่งออนไลน์ผ่านร้านดอกหญ้า USA ได้นะคะ ^ ^
ต้องอุดหนุนให้ได้ เพราะค้างคาค่ะ แต่ก็อยากจะดูแบบเวอร์ชั่นละครบ้างจัง
ยินดีด้วยนะคะ
ท่านที่อยู่ต่างประเทศฝั่งอเมริกา สั่งออนไลน์ผ่านร้านดอกหญ้า USA ได้นะคะ ^ ^
ต้องอุดหนุนให้ได้ เพราะค้างคาค่ะ แต่ก็อยากจะดูแบบเวอร์ชั่นละครบ้างจัง
minafiba 26 ต.ค. 2555, 12:00:57 น.
Ho ho ho and hoooooooooooooooo right now I am in chicago how can I buy it
Ho ho ho and hoooooooooooooooo right now I am in chicago how can I buy it
nunoi 26 ต.ค. 2555, 18:44:33 น.
ใครอยู่เบื้องหลังน่ะ แอบเดาเล่นๆ ว่าเป็นพี่ปริม อ่ะ
ใครอยู่เบื้องหลังน่ะ แอบเดาเล่นๆ ว่าเป็นพี่ปริม อ่ะ
preawee 26 ต.ค. 2555, 22:12:42 น.
แอบเสียใจเบาเบาหน่ะค่ะ นึกว่าคุณสิริณจะโพสต์เรื่องนี้ให้จบซะอีก
แอบเสียใจเบาเบาหน่ะค่ะ นึกว่าคุณสิริณจะโพสต์เรื่องนี้ให้จบซะอีก
agentaja 26 ต.ค. 2555, 22:55:41 น.
นึกเหมือนกันเลยค่ะว่าจะโพสต์เรื่องนี้จบซะอีกนะคะเนี่ย เหมือนเรื่องที่แล้วเลย เรื่องที่แล้วไปหาในซีเอ็ดก็ไม่เจอ
นึกเหมือนกันเลยค่ะว่าจะโพสต์เรื่องนี้จบซะอีกนะคะเนี่ย เหมือนเรื่องที่แล้วเลย เรื่องที่แล้วไปหาในซีเอ็ดก็ไม่เจอ
เดิมเดิม 27 ต.ค. 2555, 12:23:41 น.
สั่งซื้อกับไรท์เตอร์ได้มั๊ยค่ะเสาร์อาทิตย์นี้ไม่ว่างไปงานเลยค่ะ อยากอุดหนุนมากๆ
สั่งซื้อกับไรท์เตอร์ได้มั๊ยค่ะเสาร์อาทิตย์นี้ไม่ว่างไปงานเลยค่ะ อยากอุดหนุนมากๆ
รอให้เป็นเล่ม 27 ต.ค. 2555, 19:48:29 น.
ไปอุดหนุนมาเรียบร้อยแล้วงับ
ไปอุดหนุนมาเรียบร้อยแล้วงับ
ธราธาร 29 ต.ค. 2555, 01:58:25 น.
ไปอุดหนุนมาแล้วนะคะ อ่านจบเมื่อกี้สด ๆ ร้อน ๆ เลย ..คันปาก อยากสปอยมากกก
ป.ล. วันแถลงข่าวปัณณ์ทำเกินไปนะคะ ถ้าธราธารเป็นตองนะ จะตบซ้ายตบขวา แล้วเตะผ่าหมากอีกสักที (อินค่ะ อิน)
ไปอุดหนุนมาแล้วนะคะ อ่านจบเมื่อกี้สด ๆ ร้อน ๆ เลย ..คันปาก อยากสปอยมากกก
ป.ล. วันแถลงข่าวปัณณ์ทำเกินไปนะคะ ถ้าธราธารเป็นตองนะ จะตบซ้ายตบขวา แล้วเตะผ่าหมากอีกสักที (อินค่ะ อิน)