My sweet Love หวานใจนายมาเฟีย
เรื่องราวของสายลับสาวสวยตำรวจนอกเครื่องแบบที่ต้องไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับมาเฟียหนุ่มหล่อเจ้าของฉายาเพลย์บอย ตัวฉกาจ ชอบลากผู้ขึ้นเตียงเป็นเวลาเล่น เนื่องจากเขาคือผู้ต้องสงสัยเกี่ยวกับยาเสพติด การพบกันครั้งแรกของสองหนุ่มสาวเป็นไม้เบื่อไม้เบากันมา ทั้งสองคนไม่คิดที่เกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว แต่แล้วมาเฟียหนุ่มก็เริ่มมองบอดี้การ์ดสาวจอมจุ้นด้วยสายตาเปลี่ยนแปลงที่ทำให้ชายหนุ่มหวั่นไหวทั้งๆที่จะไม่คิดหยุดที่ใคร
นิยายเรื่องนี่เป็นแนวสืบสวนลึกลับ มีคอมเมดี้และโรแมนติกด้วย อย่าลืมติดตามอ่านได้ในนิยายเรื่องนี่นะคะ
นิยายเรื่องนี่เป็นแนวสืบสวนลึกลับ มีคอมเมดี้และโรแมนติกด้วย อย่าลืมติดตามอ่านได้ในนิยายเรื่องนี่นะคะ
Tags: My sweet Love หวานใจนายมาเฟีย
ตอน: ฝ่าวิกฤตอันตราย
“นี่นายเลโอนายจะขับรถไปตายที่ไหนฉันไม่อยากจตายกับนายหรอกนะ”
“ก็คุณบอกให้ผมรีบไปที่บริษัทนี่ไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋อก้ใช่”
“นี่นายหลอกด่าฉันเหรอ”
“ผมเปล่านะคุณ”
“เปล่าเหรอนี่แน่นายตายซะเถอะ”
“คุณอย่านะอย่าคิดทำร้ายร่างกายผม” หญิงสาวร่างระหงไม่ฟังทั้งต่อยทั้งทุบตีคนตัวโตไม่ยั้ง
“ผมบอกให้หยุดไหนไม่หยุดใช่มั้ย” คนตัวดตถือโอกาสเอาเน็คไทมามัดมือบอดี้การ์ดสาวเอาไว้กับที่นั่ง
“ไอ้คนบ้านายจับฉันมัดไว้ทำไมฮะ”
“อย่าให้ฉันหลุดออกไปได้นะนายได้นอนหยอดข้าวต้มแน่ๆ”
“เหรอคับผมจะค่อยนะคับ”
“นายกล้าท้าฉันเหรอได้ค่อยดูฉันนะ” บอดี้การ์ดสาวจึงแย่งจับพวงมาลัยรถกับคนตัวโต
“นี่ลูกปัทคุณคิดที่จะทำอะไรคุณทำแบบนี้เราอาจตายได้นะ”
"ก็ดีซิคนเลวๆอย่างนายมันสมควรที่จะตายอยู่แล้วนี่นายเลโอ” สองหนุ่มสาวแย่งยื้อยุดพวงมาลัยรถกันจนในที่สุดเกือบชนท่อนไม้ที่มีคนมาขวางอยู่
“เป็นไงละคุณเกือบแล้วเห็นแล้วใช่มั้ย” หญิงสาวอึ้งตะกุกตะกัก
“ว่าแต่ทำไมถึงได้มีอะไรมาขวางไว้นี่” และแล้วก็มีชายชุดดำสี่คน
“ยกมือขึ้นถ้ามาอยากตายมานั่งลง”
“พวกแก่เป็นใคร”
“พวกฉันเป็นใครไม่สำคัญรู้แต่ว่าฉันต้องฆ่าแก่”
“ใครเป็นคนจ้างวานแก่ให้มาฆ่าฉัน”
“แก่ไม่ต้องรู้หรอก”
“นี่ถ้าพวกแก่ห่าพวกเรานี้พวกแก่อาจจะจำคุกตลอดชีวิตก็ได้นะ”
“แก่ไม่ต้องมาขู่พวกฉันพวกฉันไม่กลัวหรอก”
“คุณเดียวผมทวงเวลาให้คุณหนีไป”
“ไม่ฉันไม่หนีเรามาด้วยกันเราก็ต้องไปด้วยกันฉันเป็นบอดี้การ์ดนายนะจะให้ฉันหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ไงละ”
ทางด้านสิงห์ที่มาถึงบริษัทแล้วแต่ไม่เห็นเจ้านายของตนกับปัทมาเลย
“นี่ทำไมคุณปัทกับเจ้านายยังไม่มาอีกหรือว่าจะเกิดอะไรกับพวกเขา”
“ผมว่าบางทีเจ้านายอยากจะอยู่กับคุณบอดี้การด์คนสวยก็ได้นะไอ้สิงห์”
“เอ๋อใช่ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่แก่คิดนะเสือ”
แม้จะได้ยินคำปลอบกับคุ่หูของตนแต่บอดี้การ์ดหนุ่มก็ยังไม่คลายกังวลได้
“คุณอย่าดื้อจะได้มั้ยปัทมาผมบอกให้คุณหนีไปก็หนไปซิยิ่งคุณอยุ่ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงคุณและกังวลเรื่องของคุณสารพัด” คำพูดเสี้ยงทุ้มที่มาเฟียหนุ่มแสดงความเป็นห่วงจากใจจริง
ทำให้แก้มของหญิงสาวร่างระหงแดงระเรื่อ
“ไม่ถ้าจะรอดก็ต้องรอดด้วยกัน”
“โอ้ยหญิงสาวร่างระหงแกล้งบ่นเสียงดัง
“มีอะไรหิวข้าวเข้าใจมาว่าหิวข้าวและปวดฉี่”
“นั้นก็ได้ตามมา” หญิงสาวร่างระหงดึงมีดที่แอบหนีบไว้ที่โค่นขา
“ไหนละ” หญิงสาวร่างระหงถือโอกาสเอามืดปาดคอของชายชุดดำ
“อยู่นิ่งๆถ้าแก่ไม่อยากตายเดินนำไปซิ”
เอาเอ็งมาแล้วเหรอวันนี้จะเป็นวันตายของเอ็ง
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”
“นี่แก่” สองหนุ่มสาวต่อสู้กับชายชุดดำ แต่มีชายชุดดำถีอโอกาสตอนที่เลโอเผลอจู่โจม ส่วนปัทมากก็ใช้เทคนิคการต่อสู้
“โอ๊ยแสบนะนั่งนี่”
“เพิ่งรู้เหรอฉันจะบอกอะไรให้นะฉันเคยกระทืบนอนหยอดข้าวต้มมาหลายคนแล้ว”
“คุณระวัง” ปัทมาไม่ทันระวัง
“นี่แก่กล้าทำใหฉันเลือดออกเหรอแก่ตายแน่” ทั้งสองต่อสู้กันชายชุดดำพยายามที่จะยิงเพื่อช่วยเพื่อนมัน เลโอเห้นเข้าจึงเข้าไปบังกระสุนแทน
“นายเลโอนายทำบ้าอะไรของนายนายอยากตาบมากนะใช่มั้ย”
“คราวนี้แก่จะเป็นร้ายต่อไปตำรวจตำรวจช่วยด้วยคะ” ชายชุดดำนึกว่าเป็นตำรวจจึงรีบวิ่งหนีไป
“นายเลโอนายเป็นยังไงบ้าง”
“ผมไม่เป็นอะไรแค่ยิงเฉียดหัวไหล่นิดหนึง”
“นายลุกขึ้นเดินไหวมั้ยมาเดียฉันช่วยพยุงนายเอง”
“ขอบคุณคุณ”
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไรขอบคุณที่คุณไม่ทิ้งผมไปไหน”
“ไม่ต้องขอบคุณขอบอะไรฉันหรอกเดี่ยวฉันจะเป็นคนขับรถนายไปส่งที่โรงพยาบาล”
หลังจากที่ปัทมาส่งชายหนุ่มถึงมือหมอแล้ว หญิงสาวร่างระหงไม่ลืมที่จะกดโทรหาบอดี้การ์ดของชายหนุ่ม
“เอ้อบาดแผลนายเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรแค่นี้เองผมไม่ตายง่ายๆหรอก คุณเป็นห่วงผมเหรอลูกปัท”
“เงียบทำไมละคับบอกผมหน่อยซิคับ”
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงนายถ้านายตายไปลูกน้องของนายจะเป็นยังไงเขาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีนาย”
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกคับพวกนั้นดูแลตนเองได้ แต่ผมนะซิ”
“แต่เตออะไรของนายรีบพูดมาซิมั่วแต่เล่นลิ้นอยู่ได้”
“คนอื่นเขาก็มีลูกเมียค่อยห่วงและดูแลตาผมนะซิไม่มีใครเลย”
“อี๋ยังนายะเหรอเท่าที่ฉันรุ้มานี่นายมีผู้หญิงเป็นโหลไม่ใช่เหรอ”
“แต่ผู้หญิงพวกนั้นผมไม่ได้อยากให้เขามาเป็นหุ้นส่วนชีวิตกับผมเหมือนกับใครบ้างคนแถวนี้นี่คับ”
“นี่นายพูดบ้าอะไรนี่นายไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าโดนยิงจนสมองเสื่อมหรือไง”
“ผมไม่เป็นอะไรผมสบายดีว่าแต่คุณเถอะสนใจจะมาร่วมหุ้นชีวิตกับผมมั้ยล่ะ”
“ขอบใจเก็บเอาไปใช้กับยัยนางแบบของนายหรือยัยดารานั้นเถอะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบเดินหน้าบึ้งออกไป
“เดี่ยวซิคุณรอผมด้วยซิคับยาหยีจะรีบไปไหน”
“จะกลับมั้ยบ้านนะ”
“กลับซิคุณ”
“ถ้านั้นก็เชิญนั่งซิฉันจะได้ออกรถสักที”
“ก็คุณบอกให้ผมรีบไปที่บริษัทนี่ไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋อก้ใช่”
“นี่นายหลอกด่าฉันเหรอ”
“ผมเปล่านะคุณ”
“เปล่าเหรอนี่แน่นายตายซะเถอะ”
“คุณอย่านะอย่าคิดทำร้ายร่างกายผม” หญิงสาวร่างระหงไม่ฟังทั้งต่อยทั้งทุบตีคนตัวโตไม่ยั้ง
“ผมบอกให้หยุดไหนไม่หยุดใช่มั้ย” คนตัวดตถือโอกาสเอาเน็คไทมามัดมือบอดี้การ์ดสาวเอาไว้กับที่นั่ง
“ไอ้คนบ้านายจับฉันมัดไว้ทำไมฮะ”
“อย่าให้ฉันหลุดออกไปได้นะนายได้นอนหยอดข้าวต้มแน่ๆ”
“เหรอคับผมจะค่อยนะคับ”
“นายกล้าท้าฉันเหรอได้ค่อยดูฉันนะ” บอดี้การ์ดสาวจึงแย่งจับพวงมาลัยรถกับคนตัวโต
“นี่ลูกปัทคุณคิดที่จะทำอะไรคุณทำแบบนี้เราอาจตายได้นะ”
"ก็ดีซิคนเลวๆอย่างนายมันสมควรที่จะตายอยู่แล้วนี่นายเลโอ” สองหนุ่มสาวแย่งยื้อยุดพวงมาลัยรถกันจนในที่สุดเกือบชนท่อนไม้ที่มีคนมาขวางอยู่
“เป็นไงละคุณเกือบแล้วเห็นแล้วใช่มั้ย” หญิงสาวอึ้งตะกุกตะกัก
“ว่าแต่ทำไมถึงได้มีอะไรมาขวางไว้นี่” และแล้วก็มีชายชุดดำสี่คน
“ยกมือขึ้นถ้ามาอยากตายมานั่งลง”
“พวกแก่เป็นใคร”
“พวกฉันเป็นใครไม่สำคัญรู้แต่ว่าฉันต้องฆ่าแก่”
“ใครเป็นคนจ้างวานแก่ให้มาฆ่าฉัน”
“แก่ไม่ต้องรู้หรอก”
“นี่ถ้าพวกแก่ห่าพวกเรานี้พวกแก่อาจจะจำคุกตลอดชีวิตก็ได้นะ”
“แก่ไม่ต้องมาขู่พวกฉันพวกฉันไม่กลัวหรอก”
“คุณเดียวผมทวงเวลาให้คุณหนีไป”
“ไม่ฉันไม่หนีเรามาด้วยกันเราก็ต้องไปด้วยกันฉันเป็นบอดี้การ์ดนายนะจะให้ฉันหนีเอาตัวรอดคนเดียวได้ไงละ”
ทางด้านสิงห์ที่มาถึงบริษัทแล้วแต่ไม่เห็นเจ้านายของตนกับปัทมาเลย
“นี่ทำไมคุณปัทกับเจ้านายยังไม่มาอีกหรือว่าจะเกิดอะไรกับพวกเขา”
“ผมว่าบางทีเจ้านายอยากจะอยู่กับคุณบอดี้การด์คนสวยก็ได้นะไอ้สิงห์”
“เอ๋อใช่ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่แก่คิดนะเสือ”
แม้จะได้ยินคำปลอบกับคุ่หูของตนแต่บอดี้การ์ดหนุ่มก็ยังไม่คลายกังวลได้
“คุณอย่าดื้อจะได้มั้ยปัทมาผมบอกให้คุณหนีไปก็หนไปซิยิ่งคุณอยุ่ยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงคุณและกังวลเรื่องของคุณสารพัด” คำพูดเสี้ยงทุ้มที่มาเฟียหนุ่มแสดงความเป็นห่วงจากใจจริง
ทำให้แก้มของหญิงสาวร่างระหงแดงระเรื่อ
“ไม่ถ้าจะรอดก็ต้องรอดด้วยกัน”
“โอ้ยหญิงสาวร่างระหงแกล้งบ่นเสียงดัง
“มีอะไรหิวข้าวเข้าใจมาว่าหิวข้าวและปวดฉี่”
“นั้นก็ได้ตามมา” หญิงสาวร่างระหงดึงมีดที่แอบหนีบไว้ที่โค่นขา
“ไหนละ” หญิงสาวร่างระหงถือโอกาสเอามืดปาดคอของชายชุดดำ
“อยู่นิ่งๆถ้าแก่ไม่อยากตายเดินนำไปซิ”
เอาเอ็งมาแล้วเหรอวันนี้จะเป็นวันตายของเอ็ง
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”
“นี่แก่” สองหนุ่มสาวต่อสู้กับชายชุดดำ แต่มีชายชุดดำถีอโอกาสตอนที่เลโอเผลอจู่โจม ส่วนปัทมากก็ใช้เทคนิคการต่อสู้
“โอ๊ยแสบนะนั่งนี่”
“เพิ่งรู้เหรอฉันจะบอกอะไรให้นะฉันเคยกระทืบนอนหยอดข้าวต้มมาหลายคนแล้ว”
“คุณระวัง” ปัทมาไม่ทันระวัง
“นี่แก่กล้าทำใหฉันเลือดออกเหรอแก่ตายแน่” ทั้งสองต่อสู้กันชายชุดดำพยายามที่จะยิงเพื่อช่วยเพื่อนมัน เลโอเห้นเข้าจึงเข้าไปบังกระสุนแทน
“นายเลโอนายทำบ้าอะไรของนายนายอยากตาบมากนะใช่มั้ย”
“คราวนี้แก่จะเป็นร้ายต่อไปตำรวจตำรวจช่วยด้วยคะ” ชายชุดดำนึกว่าเป็นตำรวจจึงรีบวิ่งหนีไป
“นายเลโอนายเป็นยังไงบ้าง”
“ผมไม่เป็นอะไรแค่ยิงเฉียดหัวไหล่นิดหนึง”
“นายลุกขึ้นเดินไหวมั้ยมาเดียฉันช่วยพยุงนายเอง”
“ขอบคุณคุณ”
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไรขอบคุณที่คุณไม่ทิ้งผมไปไหน”
“ไม่ต้องขอบคุณขอบอะไรฉันหรอกเดี่ยวฉันจะเป็นคนขับรถนายไปส่งที่โรงพยาบาล”
หลังจากที่ปัทมาส่งชายหนุ่มถึงมือหมอแล้ว หญิงสาวร่างระหงไม่ลืมที่จะกดโทรหาบอดี้การ์ดของชายหนุ่ม
“เอ้อบาดแผลนายเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรแค่นี้เองผมไม่ตายง่ายๆหรอก คุณเป็นห่วงผมเหรอลูกปัท”
“เงียบทำไมละคับบอกผมหน่อยซิคับ”
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงนายถ้านายตายไปลูกน้องของนายจะเป็นยังไงเขาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีนาย”
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกคับพวกนั้นดูแลตนเองได้ แต่ผมนะซิ”
“แต่เตออะไรของนายรีบพูดมาซิมั่วแต่เล่นลิ้นอยู่ได้”
“คนอื่นเขาก็มีลูกเมียค่อยห่วงและดูแลตาผมนะซิไม่มีใครเลย”
“อี๋ยังนายะเหรอเท่าที่ฉันรุ้มานี่นายมีผู้หญิงเป็นโหลไม่ใช่เหรอ”
“แต่ผู้หญิงพวกนั้นผมไม่ได้อยากให้เขามาเป็นหุ้นส่วนชีวิตกับผมเหมือนกับใครบ้างคนแถวนี้นี่คับ”
“นี่นายพูดบ้าอะไรนี่นายไม่สบายหรือเปล่าหรือว่าโดนยิงจนสมองเสื่อมหรือไง”
“ผมไม่เป็นอะไรผมสบายดีว่าแต่คุณเถอะสนใจจะมาร่วมหุ้นชีวิตกับผมมั้ยล่ะ”
“ขอบใจเก็บเอาไปใช้กับยัยนางแบบของนายหรือยัยดารานั้นเถอะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบเดินหน้าบึ้งออกไป
“เดี่ยวซิคุณรอผมด้วยซิคับยาหยีจะรีบไปไหน”
“จะกลับมั้ยบ้านนะ”
“กลับซิคุณ”
“ถ้านั้นก็เชิญนั่งซิฉันจะได้ออกรถสักที”
บูบี้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 ต.ค. 2555, 13:24:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 ต.ค. 2555, 13:31:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 2875
| << ความรุ้สึกทีแปลกๆ | ว่าที่พี่เขย >> |