เล่ห์รักเกมหัวใจ
มีน เขาถูกว่าจ้างให้หักอกเธอ "อลินา" ที่คนว่าจ้างบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจ
อลินา ถูกว่าจ้างให้ดักหลังผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ อย่าง"มีน" ที่ไม่ยอมสยบให้หญิงใด
เมื่อ แผนถูกซ้อนเป็นชั้นๆเหมือนขนมที่แสนหวาน กับดักที่พันจนวุ่นวาย
หมายเหตุ เรื่องนี้เขียนสดๆ ดังนั้นอาจจะมีเนื้อหาที่จะมีการเปลี่ยนแปลงภายหลังค่ะ
อลินา ถูกว่าจ้างให้ดักหลังผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวพ่อ อย่าง"มีน" ที่ไม่ยอมสยบให้หญิงใด
เมื่อ แผนถูกซ้อนเป็นชั้นๆเหมือนขนมที่แสนหวาน กับดักที่พันจนวุ่นวาย
หมายเหตุ เรื่องนี้เขียนสดๆ ดังนั้นอาจจะมีเนื้อหาที่จะมีการเปลี่ยนแปลงภายหลังค่ะ
Tags: เล่ห์รักเกมหัวใจ คีตา ณิชนิตา
ตอน: บทที่ ๒ อดีตของมีน
บทที่ ๒
อดีตของมีน
เสียงเพลงที่เร้าอารมณ์คนที่เข้ามาท่องราตรี ทั้งหญิงชายต่างเต้นรำอวดทรวดทรง ลีลาท่าทางกันอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงบาร์ยาวด้านข้าง เขาตั้งใจมาแค่พบกับเพื่อนเก่าคนหนึ่งเท่านั้น
“มีน ดูสาว ๆ กลุ่มนั้นสิ สุดยอดว่ะ” เพื่อนหนุ่มคนหนึ่งหันมาสะกิดแขนเขาก่อนจะชี้ไปที่มุมหนึ่งของคลับ
สายตาของมีนนั้นไปหยุดอยู่ที่สาวร่างเพรียวสูง ดวงตาคม ผมสีแดงมะฮอกกานียาวเกือบถึงกลางหลัง เธอสวมเสื้อเกาะอกสีดำตัดกับผิวขาวแม้แสงไฟสลัวแต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันช่างชวนมองจริง ๆ กระโปรงสีเดียวกันกับเสื้อสั้นเลยเข่ามาเล็กน้อยเผยให้เห็นเรียวขาสวย เป็นครั้งแรกที่เขามองผู้หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้า และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขามองผู้หญิงแล้วรู้สึกใจเต้นแรง ขายาวของชายหนุ่มเดินเข้าไปหาพร้อมกับคว้าขวดเครื่องดื่มที่สั่งไว้สองขวดออกไปหาเป้าหมาย
มีนส่งยิ้มให้ ดวงตาวาวเป็นประกาย เขายื่นขวดหนึ่งให้หญิงสาว เธอเหลือบมองเขาเหมือนนิ่งไปเกือบนาทีก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา
“ขอบคุณค่ะ” เธอรับขวดเบียร์นั้นมาก่อนเทมันลงพื้นแล้ววางขวดลงบนโต๊ะ สายตาจ้องหน้าของชายหนุ่มแววกร้าวแข็ง
“เททิ้งแบบนี้เสียดายแย่”
“เสียดาย...แล้วทำไมไม่ก้มลงไปเลียเสียล่ะ คนเรามันถ้าทิ้งอะไรไปแล้วมันลืมง่ายจะตายไป คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะ”
“ผมนี่นะ” เขาชี้นิ้วกลับมาหาตัวเอง หญิงสาวยักไหล่ เธอกำลังจะก้าวออกไปแต่มือหนาของชายหนุ่มคว้าแขนไว้ก่อน
“คุยกัน...” ยังพูดไม่จบฝ่ามือสวยกลับตวัดตบมาที่ใบหน้าของเขา มีนเม้มริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บและชาบนใบหน้า แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนตบแต่เขาก็ไม่คิดว่าจะได้เจอ เธอก้าวเดินออกไปด้วยท่าทีมั่นใจแม้ว่าจะกลายเป็นจุดสนใจมากแค่ไหนก็ตาม
“เฮ้ย กลายเป็นเสือสิ้นชื่อเสียแล้วเว้ยไอ้มีน” เพื่อนชายหัวเราะอย่างไม่คิดจะเก็บอาการเลยแม้แต่น้อย มีนยอมรับว่าเขาพลาดขั้นรุนแรง ไม่น่าเชื่อว่าเสน่ห์ของเขาจะหายหดไปได้อย่างไร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ เขาจะจำไว้ว่าเธอคือคนแรกที่เดินหนีเขาไปด้วยสายตาเย็นชา
มีนยังคงไปทำงานตามปกติ ทว่าช่วงสายเขาได้รับข้อความจากพัชระให้ไปพบที่ร้านเนื่องจากมีปัญหาที่ต้องการปรึกษาตากล้องหนุ่มไม่ใช่คนขับรถช้าแต่เพราะรถติดทำให้มาสายกว่าเวลาที่นัดไว้เกือบยี่สิบนาที
เมื่อมาถึงร้านเรดคลับ พัชระยืนจัดการกาแฟให้ลูกค้าอยู่ เขายักคิ้วให้เป็นเชิงบอกให้มีนนั่งรอก่อน มีนพยักหน้ารับก่อนจะมองหาโต๊ะที่ว่างด้านในสุดของร้าน เขาหันไปมองพัชระด้วยแววตาชื่นชม เพื่อนคนนี้จากที่รู้จักกันมาหลายปี ไม่เคยมีเรื่องให้เขาต้องปวดหัว พัชระเป็นคนเงียบ ค่อนข้างเก็บอารมณ์ เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอๆ กันเลยทีเดียว และเป็นส่วนดีที่ทำให้เขาคบกันได้ยาวนาน
พัชระถือแก้วกาแฟเดินเข้ามาหามีนหลังจากชงกาแฟให้ลูกค้าคนล่าสุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตากล้องหนุ่มยิ้มพร้อมกับรับแก้วกาแฟร้อนนั้นมาถือไว้
“มีอะไร ถึงได้ส่งข้อความไปหา แทนที่จะเคาะบอกหน้าห้อง” มีนหันมาถาม พัชระที่เพิ่งทรุดตัวลงนั่ง เหลือบมองเพื่อนรักเล็กน้อย
“ฉันจ้างคนใหม่แทนเด็กเสิร์ฟคนเก่าแล้วนะโทษทีที่ไม่ได้แจ้งนายก่อน” พัชระกล่าวขอโทษเนิบๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ไม่เป็นไร นายคงเลือกดีแล้ว” มีนไม่อยากทำให้เพื่อนลำบากใจในการบริหารงานในเรดคลับมากนัก เขาไม่ค่อยก้าวก่ายนอกเสียจากจะไม่อยู่ในข้อตกลงระหว่างเขาและพัชระ “ว่าแต่เรื่องแค่นี้ทำไมต้องเรียกฉันมาด้วย”
พัชเหลือบตามองดูผมครู่หนึ่งก่อนจะอ้าปากพูดประโยคต่อไปเหมือนเขาชั่งใจ “เพราะมัน...ผิดกฎของนายไปข้อหนึ่ง”
มีนเลิกคิ้วพลางนึกถึงกฎที่ว่าซึ่งมีเพียงสองข้อเท่านั้น ข้อแรก พนักงานที่เรดคลับต้องเป็นผู้ชาย ข้อสอง ต้องไม่มีปัญหาเรื่องยาเสพย์ติด
“อะไร” มีนถามเพราะไม่คิดว่าพัชจะคัดเลือกคนที่มีปัญหาเข้ามาทำงานได้
“เป็นผู้หญิง” คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เงยหน้ามองเพื่อนรักอย่างจริงจัง
“อะไรนะ?”
“ฉันรู้ว่านายได้ยินแล้ว ชื่ออลินา เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง เขาไม่มีปัญหาเรื่องที่แกระแวงอยู่หรอกน่า...ฉันมีนิสัยยังไง น้องฉันก็มีนิสัยแบบเดียวกัน”
มีนมองตาเพื่อนชาย ไม่มีแววล้อเล่นซักนิด สิ่งที่เขากลัวจนตั้งกฎขึ้นมาก็เพราะเคยจ้างพนักงานหญิงมาแล้วก็มักมีปัญหาตามมาเสมอ หนึ่งในปัญหานั้นก็คือ แอบเข้าห้องเขา ทำตัวเป็นสโตกเกอร์ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ยืนยันหนักแน่นของพัชระแล้วก็ต้องยอมรับ มีเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่ทำให้มีนพยักหน้ารับได้อย่างไม่อิดออดหนึ่งในนั้นก็คือพัชระ
“ก็ได้ถ้านายยืนยันขนาดนั้นแต่ถ้ามีปัญหาฉันไล่ออกทันทีนะจะบอกให้” มีนพูดจบยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก
“เขาเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมา ยังไม่มีที่พักที่กรุงเทพฯก็เลยว่าจะให้พักชั้นบน...ห้องกลาง...” พัชระว่าต่อแต่คนที่นั่งฟังตกใจจนทำกาแฟหก พัชระรีบหาผ้ามาช่วยเช็ดคราบเป็นการใหญ่
“ทำไมต้องมาพักกับเราด้วย” มีนทำสีหน้าไม่เข้าในความคิดของเพื่อน เขาเคยบอกไปแล้วว่าจะไม่ให้ใครมาอยู่ที่นี่แม้แต่พนักงานในร้านก็ตาม
“มันมีเหตุจำเป็นจริงๆ” พัชระนึกหาเหตุผลที่มันจะไม่ทำให้เพื่อนทำหน้าตาตื่นมากกว่านี้ “น้องสาวคนนี้ของฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเกเร ฉันรับหน้าที่ดูแลให้เขาอยู่ในกรอบ...เอ่อ จะเรียกว่ากรอบก็ได้”
“เป็นแค่ญาติห่างๆ ทำไมต้องดูแลด้วยตัวเองด้วยล่ะ”
“ฉันไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไงนะมีน แต่ช่วยฉันสักครั้งสิ ให้อลินาอยู่ที่นี่ แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นแหละ เธอต้องออกไปเอง”
“ออกไปไหน?”
“ไปอยู่ที่บ้านฉันเอง”
คำตอบของเพื่อนรักทำให้มีนพอจะเข้าใจอะไรลางๆ ด้วยความที่พัชระเป็นลูกชายคนโตเขาต้องดูแลอะไรหลายอย่างภายในบ้าน รวมไปถึงสิ่งที่พ่อขอร้อง มีนคิดว่า เด็กสาวคนนี้คงเป็นคนสำคัญมาก ไม่เช่นนั้นพัชระคงไม่ลงมืออบรมและดูแลเอง
“ฉันจะยอมเชื่อแกสักครั้งนะพัชแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่รับผิดชอบมันเลย”
พัชระรู้ดีว่าเขาไม่อาจรับรองได้ว่าอลินาจะอยู่ในโอวาทและไม่หลงรักผู้ชายอย่างมีน ความรักเป็นเรื่องห้ามยากแม้ในสายตาของเขา อลินาไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาหลงรักใครง่ายๆ เธอค่อนข้างถือตัว ตลอดเวลาที่เขาดูแลเธอ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวที่มีเธอเป็นต้นเหตุเกิดขึ้นเลย มีแต่ผู้ชายเข้ามาติดพันแต่เธอไม่เล่นด้วย แล้วอลินาก็แก้สถานการณ์ทุกครั้งได้อย่างดี พัชระคิดว่า เธอทำได้ดีกว่าพ่อเสียอีก
“ฉันรู้...” พัชระรับคำได้เพียงเท่านั้น ประตูกระจกของร้านเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของหญิงสาวในหัวข้อสนทนา
อลินาที่แต่งกายด้วยเสื้อยืดสีดำ สวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีน้ำตาล กางเกงยีนสีเทา ผมยาวสลวยที่เป็นเป็นสีแดงโดดเด่นบัดนี้กลายเป็นสีดำถูกรวบไว้ข้างหลัง เธอก้าวเข้ามาเห็นพี่ชายนั่งอยู่โต๊ะด้านในสุดกับชายหนุ่มอีกคนซึ่งหันหลังให้
“สวัสดีค่ะพี่พัช”
“มาพอดี มารู้จักเพื่อนพี่ มีน วัฒนะ” พัชระบอกเสียงเรียบแต่อลินาเป็นฝ่ายขมวดคิ้วริมฝีปากที่กำลังส่งยิ้มให้พี่ชายกลับหุบลงทันทีที่มีนหันกลับมา คราวนี้มีเป็นฝ่ายขมวดคิ้วสงสัยบ้างเหมือนว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหนสักแห่ง มือหนายกขึ้นรับไหว้หญิงสาว มีนมองหญิงสาวที่ดูสวยโฉบเฉี่ยวแม้ว่าจะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนก็ตามที เธอดูแปลกกว่าลูกพี่ลูกน้องอย่างพัชระ
“สวัสดีครับ ให้พี่เรียกอลินาหรือว่าอะไรครับ”
“ลีน่าค่ะ” เธอบอกพร้อมกับจ้องใบหน้าคมนั้นด้วยแววสังเกต มีนไม่ได้มีท่าทีใดนอกจากยิ้มรับ
“ลีน่า...ชื่อเหมาะกับตัวดี”
“พอดีอยากให้เพื่อนเรียกง่าย ๆ เมื่อก่อนไม่ได้ชื่อนี้หรอกค่ะ มีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเปลี่ยน” เธออธิบายหันไปยิ้มให้พี่ชาย รอยยิ้มนั้นทำให้มีนสะดุดใจ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนี้นักนะ เขาคิดว่าไม่เคยเจอหญิงสาวตรงหน้าแต่ทำไมใจถึงได้เต้นแรง คุ้นเคย จนต้องมองใบหน้าสวยนั้นซ้ำอีก
“โอเค ฉันไปทำงานก่อนนะ เย็นนี้ค่อยเจอกัน” มีนพูดพร้อมกับลุกขึ้น เหยียดตัวเต็มความสูง หันหลังเดินออกไปจากร้าน พัชระเหลือบมองร่างของเพื่อนชายจนเปิดประตูออกไปจากร้านก่อนจะหันกลับมาหาน้องสาว
“เอาของมาหมดหรือยัง มีแค่นี้หรือ” พัชระมองกระเป๋าใบใหญ่แค่ใบเดียวกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊กเพียงเท่านั้น
“ค่ะ”
“ไปดูห้องกันดีกว่า” พัชระเดินนำหน้าขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของตึก เดินลึกเข้าไปด้านซ้ายมีห้องสามห้องอยู่ติดกัน เขาควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาไขก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
ห้องดูกว้างทั้งๆ ที่ประตูห้องติดกันแท้ๆ ทำให้อลินารู้สึกแปลกใจ หน้าต่างเล็ก ๆ ตรงหน้าทำให้หญิงสาวเดินตรงไปเปิดมันออกดูทิวทัศน์ด้านนอกซึ่งเป็นฝั่งหลังของร้าน มีสวนหย่อมเล็ก ๆ พอให้ได้มองสบายตา สายลมแผ่วเบาพัดเข้ามาปะทะใบหน้าใส รอยยิ้มผุดขึ้นมาบาง ๆ เธอเหลือบไปมองห้องข้าง ๆ ซึ่งมีระเบียงยื่นออกมาทั้งสองห้อง ยกเว้นห้องนี้ที่มีเพียงหน้าต่าง?
..มิน่า..ถึงไม่มีใครเลือกห้องกลาง หญิงสาวแอบคิด
“ตามสบายนะ พี่ลงไปดูร้านก่อน มีอะไรก็ลงไปหาพี่ข้างล่างละกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
พัชระจ้องมองน้องสาวตรงหน้าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดตัดสินใจหันหลังเดินออกมาจากห้อง ปล่อยให้อลินาจัดการทำความสะอาดห้องเอง
หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อเลือกว่าจะทำอะไรก่อนหลังดี เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออกมากรอบรูปขนาดสี่คูณหกนิ้ววางไว้ด้านบนสุดของเสื้อผ้า สมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ มืสวยลูบอย่างรักใคร่ทนุถนอม ดวงตาสวยเหม่อลอยออกไปสู่เรื่องในอดีต
ตากล้องหนุ่มนั่งมองภาพในคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งไปถ่ายแบบนอกสถานที่มาตั้งแต่เช้า ดวงตามองจอภาพตรงหน้าก็จริงแต่สมองเขากลับยังคิดถึงใบหน้าสวยของน้องสาวเพื่อนรัก เขายังคาใจว่า ทำไมเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน หรือว่าเธออาจจะเป็นหญิงสาวที่เขาเคยหักอกมาก่อน จะว่าไปดวงตาคู่นั้นสามารถทำให้เขาหยุดนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกดน้อยคนนักที่จะทำได้ อลินาเป็นหญิงสาวที่พิเศษจริง ๆ
“อ้าวมาแล้วเหรอมีน นี่ฉันมีอะไรมาให้ดู” ภพธรเพื่อนร่วมงานเอ่ยทั้งวางหนังสือซุบซิบดาราไว้ตรงหน้าเขา
ชายหนุ่มก้มลงมองภาพตัวเองอยู่บนปก ‘มีนบอกเลิกฟ้านางเอกสาวดาวรุ่งไม่ทิ้งลายคาสโนวา’
“รายนี้แกคบนานสุดเลยนะเว้ย สี่เดือนใช่ไหม ไม่น่าเชื่อเลยฉันว่าสักสองเดือนด้วยซ้ำ” ภพธรยังคงพูดต่อแต่คนที่เป็นคู่สนนาไม่ได้สนใจ เขาเหลือบมองภาพอีกมุมของนิตยสาร
‘คุณรตีไปรับลูกสาว น้องลิษา ที่สนามบินหลังเรียนจบจากนอกหมาดๆ งานนี้หนุ่มๆ คงได้แต่มองตาละห้อยเพราะคนนี้คุณแม่หวง’ มีนกำหน้ากระดาษนั้นแน่นจนยับ ดวงตาทอแสงเข้มด้วยแรงอารมณ์ภายใน เขายังจดจำวันที่หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แม้แต่บ้านที่ตัวเองเติบโตมายังไม่มีปัญญาซื้อกลับคืนมาด้วยซ้ำทุกอย่างเป็นเพราะแม่เลี้ยงที่ชื่อ รตี
มีนในวัยหนุ่มรุ่นวางกุหลาบสีชมพูเพียงดอกเดียวไว้บนโต๊ะอย่างเบามือก่อนจะกวาดสายตามองเสื้อผ้าในตู้เขาพยายามหาชุดที่ดูดีที่สุดเพื่อนัดสำคัญ ทว่าเสียงโทรศัพท์ทำให้เขาต้องตัดใจหันไปกดรับสายพอรู้ว่าเป็นสายจากเมืองไทยเขาก็ยิ้มกว้าง
“คุณมีนครับ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ พอดีคุณชวัลเสียชีวิตแล้วครับเมื่อเช้านี้เอง คุณมีนต้องกลับเมืองไทยโดยเร็วที่สุด” ทนายประจำตระกูลบอกข่าวด้วยน้ำเสียงสั่น แม้แต่เขาเองยังมือสั่น ไม่คิดว่าจะได้รับข่าวร้าย
“คุณพ่อ...เป็นอะไรงั้นหรือครับคุณภาณุ”
“เกิดอุบัติเหตุระหว่างเดินทางไปทำงานเมื่อเช้าครับ คุณมีนรีบกลับมาเถอะครับให้ทันงานศพคุณพ่อ”
เขาจำได้ว่าตัวเองมือไม้สั่นแค่ไหนในการยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋ารีบจองตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยทันที ระหว่างที่นั่งบนเครื่องบินเขาหลับตาไม่ลง เรื่องต่าง ๆวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอด ทุกอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
เมื่อเท้าแตะผืนแผ่นดินไทยเขาตรงไปที่วัดทันที ภาพแรกที่เห็นพร่ามัวไปหมดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ความเจ็บปวด เสียใจมันท่วมท้นจนขาแทบไม่ขยับ พ่อที่รักและดูแลเขามาตลอดสิบแปดปี ท่านได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว ยิ่งคิด เรี่ยวแรงก็พาลหดหายไป เขาทรุดตัวลงจนหลายคนรีบเข้ามาพยุง
ตลอดเจ็ดวันมีนกินนอนน้อย เขามองรตีแม่เลี้ยงที่แสนดีของเขาเป็นที่พึ่งเธอจัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างดี เขารู้สึกขอบคุณที่เธอทำหน้าที่ทั้งภรรยาและแม่ได้ดีเหลือเกินตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวและระหว่างที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ เธอทำให้เด็กขาดแม่คนหนึ่งได้มีความสุขทุกวัน มีชีวิตสมบูรณ์พร้อม ทว่าทุกอย่างจบสิ้นในวันสุดท้ายที่เอาอัฐิของพ่อไปวางไว้ในหิ่งภายในบ้าน รตีเผยทาสแท้ของตัวเองออกมาทันที เธอเก็บสมบัติทุกชิ้นไว้กับตัวเอง โยนเพียงเศษเงินให้เขาไม่กี่ล้าน
“ในเมื่อพ่อเธอตายไปแล้วเราก็ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ฉันไม่อยากพูดจาทำร้ายจิตใจเธอมากนักหรอกนะมีน ออกไปจากบ้านนี้เพราะฉันจะขายมันแล้ว”
“ขายบ้านผมทำไมคุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ นี่มันบ้านของพ่อผม มันเป็นของผม”
“พ่อเธอตายไปแล้ว เขาทิ้งหนี้สินไว้ให้ฉันมากมายเธอไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า พ่อเธอเป็นบุคคลล้มละลายก่อนหน้าที่จะขับรถไปชนต้นไม้เองเพราะทำใจไม่ได้”
“ไม่จริงคุณพ่อไม่มีทางทำอย่างนั้น คุณโกหก!”
“ฉันจะโกหกเธอเรื่องอะไรล่ะมีน พ่อเธอแก่มากแล้วไอ้ครั้นจะไปเริ่มต้นใหม่ก็คงเสียศักดิ์ศรี อับอายประชาชีที่ผู้ดีเก่ากลายเป็นคนตกยากภายในคืนเดียว”
“เธอนัง...”
“นี่จะด่าแม่หรือไงจ๊ะ ห้าปีที่เธอเรียกฉันว่าแม่พอไปเรียนเมืองนอกกลับมาแล้วเรียกไม่ลงเลยหรือจ๊ะ”
“ที่ผมเรียกไม่ลงก็เพราะพฤติกรรมของคุณ ผมจะฟ้องร้องคุณ คุณโกงพ่อผม ที่แท้คุณก็คือผู้หญิงหน้าเงิน”
“เธอเพิ่งสิบแปดเอง ผู้จัดการมรดกคือ ฉัน และไม่มีใครเชื่อเด็กเกเรเอาแต่ใจอย่างเธอหรอก เธอคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับผู้ชายแก่ก็เพื่อความรักงั้นเหรอ ทุกอย่างมันก็เพื่อเงินเท่านั้นแหละ ถือเสียว่าเงินทั้งหมดเป็นค่าสึกหรอและค่าเสียเวลาของฉัน ยังไงฉันก็ไม่ได้ใจร้ายนี่ ยกให้เธอตั้งสองล้าน ใช้เรียนต่อจนจบได้นะ”
สีหน้าและแววตาของรตีในวันนั้นทำให้เขาพลั้งมือทำร้ายจนกลายเป็นข้ออ้างของเธอที่บอกกับทุกคนว่าเขากล่าวหาว่าเธอเป็นคนทำให้พ่อเสียชีวิต เธอออดอ้อนสารพัดว่าเขาเป็นเด็กร้ายกาจและดูเหมือนไม่มีใครเห็นใจเข้าข้างเขาเลย สมบัติต่างๆ กลายเป็นชื่อของเธอเกือบหมดเธอวางแผนมาโดยตลอดก่อนหน้าที่พ่อจะเกิดอุบัติเหตุซึ่งเขาเริ่มระแวงว่านั่น...ไม่ใช่อุบัติเหตุ
แม่เลี้ยงของเขาตีสองหน้ามาโดยตลอด เขาชะล่าใจไปเองไม่คิดว่า พ่อจะเอาอสรพิษมาไว้ข้างตัว
ตาคมยังจ้องอยู่ที่รูปข่าวตรงหน้า ลูกสาวสุดรักสุดหวงงั้นหรือ...ดีล่ะ รักมากหวงมากเขาจะทำให้เธอได้เรียนรู้เช่นกันว่าการสูญเสียทุกอย่างมันเป็นยังไง !!
อดีตของมีน
เสียงเพลงที่เร้าอารมณ์คนที่เข้ามาท่องราตรี ทั้งหญิงชายต่างเต้นรำอวดทรวดทรง ลีลาท่าทางกันอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงบาร์ยาวด้านข้าง เขาตั้งใจมาแค่พบกับเพื่อนเก่าคนหนึ่งเท่านั้น
“มีน ดูสาว ๆ กลุ่มนั้นสิ สุดยอดว่ะ” เพื่อนหนุ่มคนหนึ่งหันมาสะกิดแขนเขาก่อนจะชี้ไปที่มุมหนึ่งของคลับ
สายตาของมีนนั้นไปหยุดอยู่ที่สาวร่างเพรียวสูง ดวงตาคม ผมสีแดงมะฮอกกานียาวเกือบถึงกลางหลัง เธอสวมเสื้อเกาะอกสีดำตัดกับผิวขาวแม้แสงไฟสลัวแต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามันช่างชวนมองจริง ๆ กระโปรงสีเดียวกันกับเสื้อสั้นเลยเข่ามาเล็กน้อยเผยให้เห็นเรียวขาสวย เป็นครั้งแรกที่เขามองผู้หญิงตั้งแต่หัวจรดเท้า และเป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขามองผู้หญิงแล้วรู้สึกใจเต้นแรง ขายาวของชายหนุ่มเดินเข้าไปหาพร้อมกับคว้าขวดเครื่องดื่มที่สั่งไว้สองขวดออกไปหาเป้าหมาย
มีนส่งยิ้มให้ ดวงตาวาวเป็นประกาย เขายื่นขวดหนึ่งให้หญิงสาว เธอเหลือบมองเขาเหมือนนิ่งไปเกือบนาทีก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา
“ขอบคุณค่ะ” เธอรับขวดเบียร์นั้นมาก่อนเทมันลงพื้นแล้ววางขวดลงบนโต๊ะ สายตาจ้องหน้าของชายหนุ่มแววกร้าวแข็ง
“เททิ้งแบบนี้เสียดายแย่”
“เสียดาย...แล้วทำไมไม่ก้มลงไปเลียเสียล่ะ คนเรามันถ้าทิ้งอะไรไปแล้วมันลืมง่ายจะตายไป คุณน่าจะรู้ดีที่สุดนะ”
“ผมนี่นะ” เขาชี้นิ้วกลับมาหาตัวเอง หญิงสาวยักไหล่ เธอกำลังจะก้าวออกไปแต่มือหนาของชายหนุ่มคว้าแขนไว้ก่อน
“คุยกัน...” ยังพูดไม่จบฝ่ามือสวยกลับตวัดตบมาที่ใบหน้าของเขา มีนเม้มริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บและชาบนใบหน้า แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนตบแต่เขาก็ไม่คิดว่าจะได้เจอ เธอก้าวเดินออกไปด้วยท่าทีมั่นใจแม้ว่าจะกลายเป็นจุดสนใจมากแค่ไหนก็ตาม
“เฮ้ย กลายเป็นเสือสิ้นชื่อเสียแล้วเว้ยไอ้มีน” เพื่อนชายหัวเราะอย่างไม่คิดจะเก็บอาการเลยแม้แต่น้อย มีนยอมรับว่าเขาพลาดขั้นรุนแรง ไม่น่าเชื่อว่าเสน่ห์ของเขาจะหายหดไปได้อย่างไร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ เขาจะจำไว้ว่าเธอคือคนแรกที่เดินหนีเขาไปด้วยสายตาเย็นชา
มีนยังคงไปทำงานตามปกติ ทว่าช่วงสายเขาได้รับข้อความจากพัชระให้ไปพบที่ร้านเนื่องจากมีปัญหาที่ต้องการปรึกษาตากล้องหนุ่มไม่ใช่คนขับรถช้าแต่เพราะรถติดทำให้มาสายกว่าเวลาที่นัดไว้เกือบยี่สิบนาที
เมื่อมาถึงร้านเรดคลับ พัชระยืนจัดการกาแฟให้ลูกค้าอยู่ เขายักคิ้วให้เป็นเชิงบอกให้มีนนั่งรอก่อน มีนพยักหน้ารับก่อนจะมองหาโต๊ะที่ว่างด้านในสุดของร้าน เขาหันไปมองพัชระด้วยแววตาชื่นชม เพื่อนคนนี้จากที่รู้จักกันมาหลายปี ไม่เคยมีเรื่องให้เขาต้องปวดหัว พัชระเป็นคนเงียบ ค่อนข้างเก็บอารมณ์ เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอๆ กันเลยทีเดียว และเป็นส่วนดีที่ทำให้เขาคบกันได้ยาวนาน
พัชระถือแก้วกาแฟเดินเข้ามาหามีนหลังจากชงกาแฟให้ลูกค้าคนล่าสุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตากล้องหนุ่มยิ้มพร้อมกับรับแก้วกาแฟร้อนนั้นมาถือไว้
“มีอะไร ถึงได้ส่งข้อความไปหา แทนที่จะเคาะบอกหน้าห้อง” มีนหันมาถาม พัชระที่เพิ่งทรุดตัวลงนั่ง เหลือบมองเพื่อนรักเล็กน้อย
“ฉันจ้างคนใหม่แทนเด็กเสิร์ฟคนเก่าแล้วนะโทษทีที่ไม่ได้แจ้งนายก่อน” พัชระกล่าวขอโทษเนิบๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ไม่เป็นไร นายคงเลือกดีแล้ว” มีนไม่อยากทำให้เพื่อนลำบากใจในการบริหารงานในเรดคลับมากนัก เขาไม่ค่อยก้าวก่ายนอกเสียจากจะไม่อยู่ในข้อตกลงระหว่างเขาและพัชระ “ว่าแต่เรื่องแค่นี้ทำไมต้องเรียกฉันมาด้วย”
พัชเหลือบตามองดูผมครู่หนึ่งก่อนจะอ้าปากพูดประโยคต่อไปเหมือนเขาชั่งใจ “เพราะมัน...ผิดกฎของนายไปข้อหนึ่ง”
มีนเลิกคิ้วพลางนึกถึงกฎที่ว่าซึ่งมีเพียงสองข้อเท่านั้น ข้อแรก พนักงานที่เรดคลับต้องเป็นผู้ชาย ข้อสอง ต้องไม่มีปัญหาเรื่องยาเสพย์ติด
“อะไร” มีนถามเพราะไม่คิดว่าพัชจะคัดเลือกคนที่มีปัญหาเข้ามาทำงานได้
“เป็นผู้หญิง” คำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เงยหน้ามองเพื่อนรักอย่างจริงจัง
“อะไรนะ?”
“ฉันรู้ว่านายได้ยินแล้ว ชื่ออลินา เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเอง เขาไม่มีปัญหาเรื่องที่แกระแวงอยู่หรอกน่า...ฉันมีนิสัยยังไง น้องฉันก็มีนิสัยแบบเดียวกัน”
มีนมองตาเพื่อนชาย ไม่มีแววล้อเล่นซักนิด สิ่งที่เขากลัวจนตั้งกฎขึ้นมาก็เพราะเคยจ้างพนักงานหญิงมาแล้วก็มักมีปัญหาตามมาเสมอ หนึ่งในปัญหานั้นก็คือ แอบเข้าห้องเขา ทำตัวเป็นสโตกเกอร์ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ยืนยันหนักแน่นของพัชระแล้วก็ต้องยอมรับ มีเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่ทำให้มีนพยักหน้ารับได้อย่างไม่อิดออดหนึ่งในนั้นก็คือพัชระ
“ก็ได้ถ้านายยืนยันขนาดนั้นแต่ถ้ามีปัญหาฉันไล่ออกทันทีนะจะบอกให้” มีนพูดจบยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก
“เขาเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมา ยังไม่มีที่พักที่กรุงเทพฯก็เลยว่าจะให้พักชั้นบน...ห้องกลาง...” พัชระว่าต่อแต่คนที่นั่งฟังตกใจจนทำกาแฟหก พัชระรีบหาผ้ามาช่วยเช็ดคราบเป็นการใหญ่
“ทำไมต้องมาพักกับเราด้วย” มีนทำสีหน้าไม่เข้าในความคิดของเพื่อน เขาเคยบอกไปแล้วว่าจะไม่ให้ใครมาอยู่ที่นี่แม้แต่พนักงานในร้านก็ตาม
“มันมีเหตุจำเป็นจริงๆ” พัชระนึกหาเหตุผลที่มันจะไม่ทำให้เพื่อนทำหน้าตาตื่นมากกว่านี้ “น้องสาวคนนี้ของฉันเป็นคนที่ค่อนข้างเกเร ฉันรับหน้าที่ดูแลให้เขาอยู่ในกรอบ...เอ่อ จะเรียกว่ากรอบก็ได้”
“เป็นแค่ญาติห่างๆ ทำไมต้องดูแลด้วยตัวเองด้วยล่ะ”
“ฉันไม่รู้ว่าต้องอธิบายยังไงนะมีน แต่ช่วยฉันสักครั้งสิ ให้อลินาอยู่ที่นี่ แค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นแหละ เธอต้องออกไปเอง”
“ออกไปไหน?”
“ไปอยู่ที่บ้านฉันเอง”
คำตอบของเพื่อนรักทำให้มีนพอจะเข้าใจอะไรลางๆ ด้วยความที่พัชระเป็นลูกชายคนโตเขาต้องดูแลอะไรหลายอย่างภายในบ้าน รวมไปถึงสิ่งที่พ่อขอร้อง มีนคิดว่า เด็กสาวคนนี้คงเป็นคนสำคัญมาก ไม่เช่นนั้นพัชระคงไม่ลงมืออบรมและดูแลเอง
“ฉันจะยอมเชื่อแกสักครั้งนะพัชแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่รับผิดชอบมันเลย”
พัชระรู้ดีว่าเขาไม่อาจรับรองได้ว่าอลินาจะอยู่ในโอวาทและไม่หลงรักผู้ชายอย่างมีน ความรักเป็นเรื่องห้ามยากแม้ในสายตาของเขา อลินาไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาหลงรักใครง่ายๆ เธอค่อนข้างถือตัว ตลอดเวลาที่เขาดูแลเธอ ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวที่มีเธอเป็นต้นเหตุเกิดขึ้นเลย มีแต่ผู้ชายเข้ามาติดพันแต่เธอไม่เล่นด้วย แล้วอลินาก็แก้สถานการณ์ทุกครั้งได้อย่างดี พัชระคิดว่า เธอทำได้ดีกว่าพ่อเสียอีก
“ฉันรู้...” พัชระรับคำได้เพียงเท่านั้น ประตูกระจกของร้านเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของหญิงสาวในหัวข้อสนทนา
อลินาที่แต่งกายด้วยเสื้อยืดสีดำ สวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีน้ำตาล กางเกงยีนสีเทา ผมยาวสลวยที่เป็นเป็นสีแดงโดดเด่นบัดนี้กลายเป็นสีดำถูกรวบไว้ข้างหลัง เธอก้าวเข้ามาเห็นพี่ชายนั่งอยู่โต๊ะด้านในสุดกับชายหนุ่มอีกคนซึ่งหันหลังให้
“สวัสดีค่ะพี่พัช”
“มาพอดี มารู้จักเพื่อนพี่ มีน วัฒนะ” พัชระบอกเสียงเรียบแต่อลินาเป็นฝ่ายขมวดคิ้วริมฝีปากที่กำลังส่งยิ้มให้พี่ชายกลับหุบลงทันทีที่มีนหันกลับมา คราวนี้มีเป็นฝ่ายขมวดคิ้วสงสัยบ้างเหมือนว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหนสักแห่ง มือหนายกขึ้นรับไหว้หญิงสาว มีนมองหญิงสาวที่ดูสวยโฉบเฉี่ยวแม้ว่าจะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนก็ตามที เธอดูแปลกกว่าลูกพี่ลูกน้องอย่างพัชระ
“สวัสดีครับ ให้พี่เรียกอลินาหรือว่าอะไรครับ”
“ลีน่าค่ะ” เธอบอกพร้อมกับจ้องใบหน้าคมนั้นด้วยแววสังเกต มีนไม่ได้มีท่าทีใดนอกจากยิ้มรับ
“ลีน่า...ชื่อเหมาะกับตัวดี”
“พอดีอยากให้เพื่อนเรียกง่าย ๆ เมื่อก่อนไม่ได้ชื่อนี้หรอกค่ะ มีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องเปลี่ยน” เธออธิบายหันไปยิ้มให้พี่ชาย รอยยิ้มนั้นทำให้มีนสะดุดใจ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนี้นักนะ เขาคิดว่าไม่เคยเจอหญิงสาวตรงหน้าแต่ทำไมใจถึงได้เต้นแรง คุ้นเคย จนต้องมองใบหน้าสวยนั้นซ้ำอีก
“โอเค ฉันไปทำงานก่อนนะ เย็นนี้ค่อยเจอกัน” มีนพูดพร้อมกับลุกขึ้น เหยียดตัวเต็มความสูง หันหลังเดินออกไปจากร้าน พัชระเหลือบมองร่างของเพื่อนชายจนเปิดประตูออกไปจากร้านก่อนจะหันกลับมาหาน้องสาว
“เอาของมาหมดหรือยัง มีแค่นี้หรือ” พัชระมองกระเป๋าใบใหญ่แค่ใบเดียวกับกระเป๋าโน๊ตบุ๊กเพียงเท่านั้น
“ค่ะ”
“ไปดูห้องกันดีกว่า” พัชระเดินนำหน้าขึ้นบันไดไปบนชั้นสองของตึก เดินลึกเข้าไปด้านซ้ายมีห้องสามห้องอยู่ติดกัน เขาควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาไขก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
ห้องดูกว้างทั้งๆ ที่ประตูห้องติดกันแท้ๆ ทำให้อลินารู้สึกแปลกใจ หน้าต่างเล็ก ๆ ตรงหน้าทำให้หญิงสาวเดินตรงไปเปิดมันออกดูทิวทัศน์ด้านนอกซึ่งเป็นฝั่งหลังของร้าน มีสวนหย่อมเล็ก ๆ พอให้ได้มองสบายตา สายลมแผ่วเบาพัดเข้ามาปะทะใบหน้าใส รอยยิ้มผุดขึ้นมาบาง ๆ เธอเหลือบไปมองห้องข้าง ๆ ซึ่งมีระเบียงยื่นออกมาทั้งสองห้อง ยกเว้นห้องนี้ที่มีเพียงหน้าต่าง?
..มิน่า..ถึงไม่มีใครเลือกห้องกลาง หญิงสาวแอบคิด
“ตามสบายนะ พี่ลงไปดูร้านก่อน มีอะไรก็ลงไปหาพี่ข้างล่างละกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
พัชระจ้องมองน้องสาวตรงหน้าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดตัดสินใจหันหลังเดินออกมาจากห้อง ปล่อยให้อลินาจัดการทำความสะอาดห้องเอง
หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อเลือกว่าจะทำอะไรก่อนหลังดี เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออกมากรอบรูปขนาดสี่คูณหกนิ้ววางไว้ด้านบนสุดของเสื้อผ้า สมบัติชิ้นเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ มืสวยลูบอย่างรักใคร่ทนุถนอม ดวงตาสวยเหม่อลอยออกไปสู่เรื่องในอดีต
ตากล้องหนุ่มนั่งมองภาพในคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งไปถ่ายแบบนอกสถานที่มาตั้งแต่เช้า ดวงตามองจอภาพตรงหน้าก็จริงแต่สมองเขากลับยังคิดถึงใบหน้าสวยของน้องสาวเพื่อนรัก เขายังคาใจว่า ทำไมเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน หรือว่าเธออาจจะเป็นหญิงสาวที่เขาเคยหักอกมาก่อน จะว่าไปดวงตาคู่นั้นสามารถทำให้เขาหยุดนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกดน้อยคนนักที่จะทำได้ อลินาเป็นหญิงสาวที่พิเศษจริง ๆ
“อ้าวมาแล้วเหรอมีน นี่ฉันมีอะไรมาให้ดู” ภพธรเพื่อนร่วมงานเอ่ยทั้งวางหนังสือซุบซิบดาราไว้ตรงหน้าเขา
ชายหนุ่มก้มลงมองภาพตัวเองอยู่บนปก ‘มีนบอกเลิกฟ้านางเอกสาวดาวรุ่งไม่ทิ้งลายคาสโนวา’
“รายนี้แกคบนานสุดเลยนะเว้ย สี่เดือนใช่ไหม ไม่น่าเชื่อเลยฉันว่าสักสองเดือนด้วยซ้ำ” ภพธรยังคงพูดต่อแต่คนที่เป็นคู่สนนาไม่ได้สนใจ เขาเหลือบมองภาพอีกมุมของนิตยสาร
‘คุณรตีไปรับลูกสาว น้องลิษา ที่สนามบินหลังเรียนจบจากนอกหมาดๆ งานนี้หนุ่มๆ คงได้แต่มองตาละห้อยเพราะคนนี้คุณแม่หวง’ มีนกำหน้ากระดาษนั้นแน่นจนยับ ดวงตาทอแสงเข้มด้วยแรงอารมณ์ภายใน เขายังจดจำวันที่หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างได้เป็นอย่างดี แม้แต่บ้านที่ตัวเองเติบโตมายังไม่มีปัญญาซื้อกลับคืนมาด้วยซ้ำทุกอย่างเป็นเพราะแม่เลี้ยงที่ชื่อ รตี
มีนในวัยหนุ่มรุ่นวางกุหลาบสีชมพูเพียงดอกเดียวไว้บนโต๊ะอย่างเบามือก่อนจะกวาดสายตามองเสื้อผ้าในตู้เขาพยายามหาชุดที่ดูดีที่สุดเพื่อนัดสำคัญ ทว่าเสียงโทรศัพท์ทำให้เขาต้องตัดใจหันไปกดรับสายพอรู้ว่าเป็นสายจากเมืองไทยเขาก็ยิ้มกว้าง
“คุณมีนครับ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ พอดีคุณชวัลเสียชีวิตแล้วครับเมื่อเช้านี้เอง คุณมีนต้องกลับเมืองไทยโดยเร็วที่สุด” ทนายประจำตระกูลบอกข่าวด้วยน้ำเสียงสั่น แม้แต่เขาเองยังมือสั่น ไม่คิดว่าจะได้รับข่าวร้าย
“คุณพ่อ...เป็นอะไรงั้นหรือครับคุณภาณุ”
“เกิดอุบัติเหตุระหว่างเดินทางไปทำงานเมื่อเช้าครับ คุณมีนรีบกลับมาเถอะครับให้ทันงานศพคุณพ่อ”
เขาจำได้ว่าตัวเองมือไม้สั่นแค่ไหนในการยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋ารีบจองตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยทันที ระหว่างที่นั่งบนเครื่องบินเขาหลับตาไม่ลง เรื่องต่าง ๆวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอด ทุกอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
เมื่อเท้าแตะผืนแผ่นดินไทยเขาตรงไปที่วัดทันที ภาพแรกที่เห็นพร่ามัวไปหมดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา ความเจ็บปวด เสียใจมันท่วมท้นจนขาแทบไม่ขยับ พ่อที่รักและดูแลเขามาตลอดสิบแปดปี ท่านได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว ยิ่งคิด เรี่ยวแรงก็พาลหดหายไป เขาทรุดตัวลงจนหลายคนรีบเข้ามาพยุง
ตลอดเจ็ดวันมีนกินนอนน้อย เขามองรตีแม่เลี้ยงที่แสนดีของเขาเป็นที่พึ่งเธอจัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างดี เขารู้สึกขอบคุณที่เธอทำหน้าที่ทั้งภรรยาและแม่ได้ดีเหลือเกินตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวและระหว่างที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ เธอทำให้เด็กขาดแม่คนหนึ่งได้มีความสุขทุกวัน มีชีวิตสมบูรณ์พร้อม ทว่าทุกอย่างจบสิ้นในวันสุดท้ายที่เอาอัฐิของพ่อไปวางไว้ในหิ่งภายในบ้าน รตีเผยทาสแท้ของตัวเองออกมาทันที เธอเก็บสมบัติทุกชิ้นไว้กับตัวเอง โยนเพียงเศษเงินให้เขาไม่กี่ล้าน
“ในเมื่อพ่อเธอตายไปแล้วเราก็ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ฉันไม่อยากพูดจาทำร้ายจิตใจเธอมากนักหรอกนะมีน ออกไปจากบ้านนี้เพราะฉันจะขายมันแล้ว”
“ขายบ้านผมทำไมคุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ นี่มันบ้านของพ่อผม มันเป็นของผม”
“พ่อเธอตายไปแล้ว เขาทิ้งหนี้สินไว้ให้ฉันมากมายเธอไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า พ่อเธอเป็นบุคคลล้มละลายก่อนหน้าที่จะขับรถไปชนต้นไม้เองเพราะทำใจไม่ได้”
“ไม่จริงคุณพ่อไม่มีทางทำอย่างนั้น คุณโกหก!”
“ฉันจะโกหกเธอเรื่องอะไรล่ะมีน พ่อเธอแก่มากแล้วไอ้ครั้นจะไปเริ่มต้นใหม่ก็คงเสียศักดิ์ศรี อับอายประชาชีที่ผู้ดีเก่ากลายเป็นคนตกยากภายในคืนเดียว”
“เธอนัง...”
“นี่จะด่าแม่หรือไงจ๊ะ ห้าปีที่เธอเรียกฉันว่าแม่พอไปเรียนเมืองนอกกลับมาแล้วเรียกไม่ลงเลยหรือจ๊ะ”
“ที่ผมเรียกไม่ลงก็เพราะพฤติกรรมของคุณ ผมจะฟ้องร้องคุณ คุณโกงพ่อผม ที่แท้คุณก็คือผู้หญิงหน้าเงิน”
“เธอเพิ่งสิบแปดเอง ผู้จัดการมรดกคือ ฉัน และไม่มีใครเชื่อเด็กเกเรเอาแต่ใจอย่างเธอหรอก เธอคิดว่าที่ฉันแต่งงานกับผู้ชายแก่ก็เพื่อความรักงั้นเหรอ ทุกอย่างมันก็เพื่อเงินเท่านั้นแหละ ถือเสียว่าเงินทั้งหมดเป็นค่าสึกหรอและค่าเสียเวลาของฉัน ยังไงฉันก็ไม่ได้ใจร้ายนี่ ยกให้เธอตั้งสองล้าน ใช้เรียนต่อจนจบได้นะ”
สีหน้าและแววตาของรตีในวันนั้นทำให้เขาพลั้งมือทำร้ายจนกลายเป็นข้ออ้างของเธอที่บอกกับทุกคนว่าเขากล่าวหาว่าเธอเป็นคนทำให้พ่อเสียชีวิต เธอออดอ้อนสารพัดว่าเขาเป็นเด็กร้ายกาจและดูเหมือนไม่มีใครเห็นใจเข้าข้างเขาเลย สมบัติต่างๆ กลายเป็นชื่อของเธอเกือบหมดเธอวางแผนมาโดยตลอดก่อนหน้าที่พ่อจะเกิดอุบัติเหตุซึ่งเขาเริ่มระแวงว่านั่น...ไม่ใช่อุบัติเหตุ
แม่เลี้ยงของเขาตีสองหน้ามาโดยตลอด เขาชะล่าใจไปเองไม่คิดว่า พ่อจะเอาอสรพิษมาไว้ข้างตัว
ตาคมยังจ้องอยู่ที่รูปข่าวตรงหน้า ลูกสาวสุดรักสุดหวงงั้นหรือ...ดีล่ะ รักมากหวงมากเขาจะทำให้เธอได้เรียนรู้เช่นกันว่าการสูญเสียทุกอย่างมันเป็นยังไง !!
ณิชนิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 พ.ย. 2555, 15:39:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 พ.ย. 2555, 15:39:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1700
| << บทที่ ๑ เจ้าแห่งแผนการ | บทที่ ๓ อดีตของอลินา >> |
nako 1 พ.ย. 2555, 16:58:06 น.
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
รอลุ้นตอนต่อไปค่า
พันธุ์แตงกวา 1 พ.ย. 2555, 19:02:47 น.
มาทักทายพี่มีนค่ะ
มาทักทายพี่มีนค่ะ
หมูบูลิน 2 พ.ย. 2555, 00:59:21 น.
นายมีนแรงได้ใจ
นายมีนแรงได้ใจ
ฝนปราย 3 พ.ย. 2555, 21:27:15 น.
ร้ายกับร้ายมาเจอกันแล้วจะเป็นยังไงเนี่ย ติดตามต่อไป
ร้ายกับร้ายมาเจอกันแล้วจะเป็นยังไงเนี่ย ติดตามต่อไป
Siang 30 พ.ย. 2555, 16:37:22 น.
น่าลุ้นมากๆ
น่าลุ้นมากๆ