เสน่ห์ร้าย นายมาเฟีย
ซานโตรใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมที่ยาวระใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลราวกับเส้นไหมหยักศกน้อย ๆ ใบหน้าคมคายใส่แว่น สวมชุดยาวจนถึงกลางหลัง รองเท้าบูทไขว่ห้างราวกับกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักในบ้านของตัวเอง คิ้วหนารับกับจมูกโด่งเป็นสัน กับเรียวปากได้รูปราวกับรูปสลัก...
Tags: นิยาย,ความรัก,หวานละมุน,มาเฟีย
ตอน: บทที่ 8 จีโอ
บทที่ 8
จีโอ
“หมอซานโตร นี่เป็นผู้ช่วยคนใหม่ของเราค่ะ”
เอสตาแนะนำให้หมอซานโตรได้พบกับผู้ช่วยคนใหม่ ดวงตาของเธอชำเลืองราวกับมองหน้าจีโอที่กำลังเผยรอยยิ้มราวกับเป็นผู้ช่วยที่หล่อกระชากใจ แถมยังดูดีเป็นพิเศษ
ซานโตรยกปลายนิ้วขึ้นแตะขมับกุมหน้าผาก ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าเพียงแค่เจอกันเมื่อคืนตอนเช้าจีโอก็มาสมัครงานในรูปแบบของผู้ช่วยแพทย์ฝีมือดี
“ให้ตายสิ...” เขาเริ่มจะปวดหัว “นายมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็มาสมัครงานน่ะสิครับ” จีโอยิ้มบาง ๆ “แล้วก็ผ่านการคัดเลือกจากคุณเอสตา พยาบาลสาวสวยของคุณด้วย”
ทำเอาเอสตาหลุบตาลงต่ำยิ้มขวยเขิน
“แหม อะไรกันคะก็คุณจีโอสอบผ่านทั้งข้อเขียนและก็ได้คะแนนเต็มทุกข้อเลยนี่คะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มทอปะกายสายตาไปยังจีโอ
“ผมยังไม่ทันสอบสัมภาษณ์เลยนะ” น้ำเสียงของซานโตรกำลังเครียดสุด ๆ
“จะสอบเมื่อไหร่ก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหา” จีโอยิ้มพลางชำเลืองมองไปยังลูเซียนา “สวัสดีครับคุณลูเซียนา เจอกันอีกแล้วจะครับ”
“คุณจีโอ” ลูเซียนาตอบเบา ๆ พร้อมเดินเข้าไปหาทันที “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าที่นี่รับผู้ช่วยแพทย์”
“คุณไม่ดีใจครับที่เห็นผมอยู่ใกล้ ๆ”
“เปล่าค่ะ แค่ยินดีที่เห็นคุณมาทำงานเท่านั้นเอง” เธอยิ้ม
“หรือครับ ผิดกับผมที่รู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกับคุณเท่านั้นเอง” จีโอซ่อนรอยยิ้มพลางชำเลืองมองซานโตรที่ดูเหมือนว่าจะฆ่าจีโอได้หากว่าแผดเผาให้เป็นจุณ
“จีโอ เข้ามาหาฉันหน่อยซิ เห็นทีเราคงต้องมีเรื่องคุยกันอีกยาวเลย”
ซานโตรเปิดประตูห้องในโต๊ะทำงาน จีโอยิ้มบาง ๆ ก่อนค่อยแทรกเข้าไปในห้องโดยมีลูเซียนากับเอสตามองหน้ากันทันที โดยเฉพาะกับลูเซียนาไม่เท่าไหร่แต่สำหรับพยาบาลสาวสวยมีท่าทีหลงเสน่ห์เข้าดูท่าทางจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนจนเกาะแขนลูเซียนาพร้อมกับเขย่าแรง ๆ
“ทำไมยังไงดีล่ะ หมอซานโตรดูสีหน้าไม่ดีด้วย จะไล่จีโอออกหรือเปล่านะ”
“คงไม่หรอก สงสัยจะเรียกเข้าไปสอบถามประวัติเฉย ๆ น่ะ” เธอยิ้มรับ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี”
ลูเซียนาแอบมองตามไปยังประตูที่ปิดสนิท เธอเองก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ เบื้องหลังประตูที่ปิดสนิทคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
....ปังง
“นายมาทำอะไรที่นี่” ซานโตรหรี่ตาลงมองจีโอ หลังจากที่หันหลังไปคว้าคอเสื้อจีโอหมุนเข้าใส่กำแพงทันที อารมณ์ของเขาในเวลานี้เริ่มเดือดปุด ๆ
“ผมมาสมัครงาน”
“มันไม่เข้ากับนิสัยของแก ใครส่งแกมาแองเจโลใช่ไหม” ซานโตรกระซิบแผ่ว มือข้างที่คว้าคอเสื้อของจีโอขยับเข้าหากันทันที
จีโอเหยียดยิ้มนันย์ตาเป็นประกาย
“เขาก็แค่ส่งผมมาเพื่อช่วยดูคุณ หลังจากที่ฝ่ายศัตรูส่งคนมาถึงสองคน” เขายิ้ม
“สองคนแล้วไง ฉันไม่เห็นต้องยืมมานายมาช่วยเลย”
“สองคนคงไม่เท่าไหร่ แต่แองเจโลเกรงว่ามันมีเป็นสิบนะสิ”
จีโอยิ้มบาง ๆ ทำเอาซานโตรคว้าคอเสื้อขยับแน่นด้วยความโมโห
“คิดว่าฉันจะกลัวหรือ”
“คุณไม่กลัวแล้วสองคนนั่นล่ะ จะปล่อยไปหรือ”
คำพูดของจีโอทำเอาซานโตรชะงักแผ่ว ความจริงแล้วหากศัตรูมีเป็นสิบเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องห่วงเท่าไหร่ แต่นี่อาจหมายถึงสองคนนั้นหรือคนไข้ที่บังเอิญมาหาตอนที่เขากำลังตรวจดู การลงมือลงไม้ทั้ง ๆ ที่เป็นหมอคว้ามีดผ่าตัดคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ซานโตรถอนหายใจยาว พลางปล่อยมือจากคอเสื้อ
“ฉันมั่นใจว่ามันคงไม่กล้าหรอก อย่างน้อยก็ไม่กล้าทำอะไรตอนที่มีคนอยู่” ซานโตรเอ่ยเสียงเบา
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้น” จีโอขยับคอเสื้อของตัวเอง “แต่ตอนนี้คุณแองเจโลเกรงว่าคุณจะเป็นอันตราย เพราะฉะนั้นจึงส่งผมมาอยู่กับคุณก่อน”
ซานโตรสูดลมหายใจลึกยกมือขึ้นท้าวเอว
“ไม่เชื่อใจกันเลยสินะ คลินิกแค่นี้ฉันมั่นใจว่าดูแลเองได้ นายกลับไปซะเถอะ”
“คุณก็รู้ถ้าขืนผมกลับไปเตรียมงานศพไว้ได้เลย”
ซานโตรขมวดคิ้วมุ่นชำเลืองมอง
“หมายความว่ายังไง”
“ถ้าขืนผมกลับไปโดยที่ยังทำงานไม่สำเร็จล่ะก็ รับรองคุณแองเจโลต้องไม่ปล่อยเอาไว้แน่” จีโอเอ่ยเสียงเบา ถึงแม้ภายนอกจะเป็นคนที่ดูดีแต่สุดท้ายก็หนีกฎเหล็กไปไม่พ้น
“จะให้ฉันทำอย่างไรดีล่ะนายถึงจะไม่ถูกตัดหัว” ซานโตรเหยียดยิ้มนัยน์ตาวาว “หรือว่านายอยากจะกลับไปลองความปราณีของแองเจโลกเชิญ”
“รับผมเข้าทำงานสิครับ” เขายิ้ม
“อะไรนะ”
“ผมเข้ามาในตำแหน่งผู้ช่วยแพทย์นะครับ ก็ยินดีที่จะช่วยคุณในหน้าที่นี้ เรื่องมีดหมอผมเองก็ถนัดอยู่แล้ว” จีโอยิ้มเล็กน้อยก่อนตวัดมีดขึ้นมากวัดแกว่งในท่าที่ทำให้ซานโตรชำเลืองตามอง
“ถนัดกับใช้มีดที่ถูกต้องมันไม่เหมือนกันหรอกนะ”
“ผมถนัดทั้งสองอย่างครับ ใช้ฆ่าคนหรือรักษาบาดแผล” จีโอเอ่ยเสียงกระซิบ
“พอแล้ว” ซานโตรยกมือขึ้นกุมหน้าผาก “เอาล่ะฉันยอมรับนายแล้วก็ได้ แต่ต่อจากนี้ไปถ้ามีใครสงสัยในตัวนายก็เตรียมตัวออกไปได้เลย”
“ผมทราบครับ” จีโอยิ้มเย็น “แล้วก็...”
“มีอะไร”
“ระหว่างคุณกับลูเซียนามีความสัมพันธ์กันแบบไหน”
ซานโตรเกือบจะพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของจีโอเหวี่ยงเข้าใส่กำแพงฝาผนังอีกรอบ ทว่าอารมณ์ของเขายังคงก้ำกึ่งกันระหว่างความผูกพันและความรับผิดชอบที่คนเป็นหมอควรจะมี ซานโตรชำเลืองมองจีโอที่คาดว่าจะได้รับคำสั่งมาจากแองเจโลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลูเซียนา
“แองเจโลให้นายมาถามเอาจากฉันหรือ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
จีโอไม่ตอบมีเพียงแววตาเท่านั้นที่เป็นประกายชัดเจน
“เปล่าครับ”
“ฉันก็ไม่จำเป็นต้องตอบสิ่งที่นายอยากรู้” ซานโตรถอนหายใจยาว
“ถ้าอย่างนั้น...ถ้าผมจะลองคบคุณลูเซียนาคุณคงจะไม่ห้ามใช่ไหม” จีโอยิ้มเย็น
ซานโตรกำมือเข้าหากันแน่น มองหน้าจีโอที่กำลังเหยียดยิ้มเย็นเฉียบ ชายหนุ่มพยายามบอกกับตัวเองว่าความรู้สึกอันนั้นก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างซานโตรและลูเซียนา ต่อให้ที่นี่ไม่มีเขาหรือว่าเธอตกไปอยู่กับคนอื่นเธอเองก็คงจะรู้สึกอย่างนี้เหมือนกัน..
ไม่ใช่ความรักหรือการผูกพัน
ใช่จริง ๆ หรือ !?
“ตามใจเถอะ แค่นี้ใช่ไหมฉันจะออกไปทำงานเสียที” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
จีโอยิ้มบาง ๆ ค้อมศีรษะเป็นการยอมรับ
“ครับ ผมจะจำไว้”
....นับตั้งแต่ที่ออกมาจากห้องทำงาน จีโอก็พุ่งเป้าสายตาไปยังลูเซียนาทันที เขาเป็นชายหนุ่มสวดชุดสีดำเส้นผมและดวงตาก็ดำสนิท ผิวขาวมากเมื่ออยู่ในที่มืด ๆ การแสดงออกของเขาที่ชัดเจนและเรียบง่ายมันทำให้ลูเซียนารู้สึกแก้มแดงไปกับคำพูดและสายตาที่เปิดเผยที่แสดงออก ครั้งหนึ่งเธอเผลอทำมีดบาดมือในขณะที่ซานโตรจะออกมาช่วยทำแผลให้แต่จีโอก็เป็นฝ่ายเข้ามาดูอาการให้แทน เขาจับมือบางที่มีเลือดซึมออกมาแล้วใช้ผ้าผืนบางแนบสนิทจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเบา ๆ ก่อนที่จีโอจะชำเลืองมองด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”
“แผลเล็ก ๆ แค่นี้ อาจกลายเป็นแผลอักเสบได้นะครับถ้าเราไม่เอาใจใส่” จีโอเอ่ยพลางถอดผ้าพันแผลออกเผยให้เห็นเลือดไหลซึมออกบาง ๆ
“ตายจริง เดี๋ยวฉันไปเอาพลาสเตอร์มาให้นะจ้ะ” เอสตาเอ่ยอย่างเป็นห่ว
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็หาย” ลูเซียนาบอกพร้อมทั้งหดมือกลับ “คุณเองก็เหมือนกันปล่อยเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
จีโอดึงปลายนิ้วที่มือของเธอไล้รอยแผลที่ติดอยู่บนบาง ๆ ทำเอาลูเซียนาหน้าใส ๆ เปลี่ยนสีไปทันที เอสตาถึงกับอ้าปากค้างพูดไม่ออก สายตาสีดำขลับของจีโอชำเลืองมองไปบนดวงตากลมโตราวกับจะเผยรอยยิ้ม แต่ลูเซียนาหดมือกลับแต่ชายหนุ่มรั้งเอาไว้ทำเอาเธอหน้าแดง
“จีโอ ปล่อยเถอะค่ะ” เธอระล่ำระลัก
“แปะพลาสเตอร์ทิ้งไว้เดี๋ยวสักพักก็หาย” จีโอล็อกพลาสเตอร์ติดกับรอยแผลของเธอ
ลูเซียนาชำเลืองมองไปยังซานโตรก็ยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงประตูสีหน้าอาการแสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องปิดประตูเสียงดัง ลูเซียนารีบหดมือกลับทันที จีโอที่มองตามสายตาของเธอยังเบื้องหลังประคูคลี่รอยยิ้มบาง ๆ
“คุณลูเซียนามองหาอะไรอยู่หรือครับ”
“เปล่าค่ะ แค่ตกใจเท่านั้นเอง” ลูเซียนาหน้าแดงหดมือกลับไปไว้ในอ้อมอก
เอสตาที่ดูคล้ายกับว่าจะเป็นลมหลายรอบก็เริ่มฟื้นขึ้นมาทันที ดูท่าว่าเธอจะเริ่มทำใจหลายรอบแล้วหมุนตัวไปทำงานที่ด้านหลังทำเป็นมองไม่เห็นอะไรอีก ทิ้งไว้ให้ลูเซียนากับจีโอเจ้าของเส้นผมและดวงตาสีดำมีรอยยิ้มให้กับเธอ ลูเซียนาแทบไม่กล้ามองหน้าจีโอบางทีเขาอาจเป็นคนที่ห่วงคนอื่นมากก็ได้
“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มรับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
ลูเซียนาก้มหน้าซ่อนความแดงของใบหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูเบา ๆ ซานโตรที่ใบหน้าเรียบเฉยกำลังมองตาพร้อมกับเอ่ยประโยคว่า
“ขอกาแฟแก้วหนึ่ง เอามาให้ผมที่ห้องด้วย”
“ค่ะ” ลูเซียนารับคำก่อนจะขอตัวไปชงกาแฟในห้องรับแขกด้านหลัง
จีโอมองตามลูเซียนาไปจนลับตาก่อนชำเลืองมองซานโตรที่หน้านิ่วคิ้วขมวดก่อนปิดประตูห้อง ชายหนุ่มยิ้มเย็นก่อนก้าวเท้ายาว ๆ ตามลูเซียนาไป
ลูเซียนาตักกาแฟใส่แก้วกับน้ำตาลใส่แก้วกาแฟ ขณะที่หญิงสาวกำลังกดน้ำเข้าใส่แก้วกาแฟก็บังเอิญว่าน้ำร้อนมันหกใส่จึงปล่อยมือทันที โชคดีที่จีโอยืนแนบสนิทอยู่ทางด้านหลังจึงเป็นฝ่ายรับแก้วกาแฟมาไว้แทน ลูเซียนาตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่ออยู่ภายใต้อ้อมแขนของชายหนุ่ม จีโอแลดูเป็นคนเงียบแต่การกระทำของเขาช่างตรงกันข้าม ลูเซียนารีบขยับถอยห่างออกมาทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณลูเซียนา” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือแก้วไว้ให้”
จีโอยิ้มเย็นราวกับเห็นเป็นเรื่องปกติ
“ให้ชงกาแฟทั้งที่มีดเพิ่งบาดมือ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับ”
“แค่นี้เองค่ะ สบายมากอยู่แล้ว”
“มาให้ผมช่วยถือดีกว่าครับ” จีโอทำท่าจะเอื้อมมือไปรับออกมาจากมือของเธอ ทำเอาหญิงสาวเอื้อมมือรับเอาไว้ทันที
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำเองดีกว่า”
“ผมช่วยดีกว่า”
“ฉันทำเองได้ค่ะ”
ช่วงจังหวะที่มัวแต่ยื้อกันไปมา ปรากฏว่าแก้วกาแฟก็หกคว่ำไปทางด้านหลัง จีโอซึ่งไวกว่าเอื้อมมือไปรับแก้วกาแฟไม่ให้คว่ำ ส่วนอีกมือคว้ากอดลูเซียนาเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอพลัดหล่นออกไป ลูเซียนาตะลึงมองไปขณะที่อ้อมแขนนั้นรวบกอดเข้าหากันอย่างจงใจ แต่เมื่อเหลียวไปมองก็พบกับซานโตรก็ได้แต่ยืนมองหลังจากที่เขาจะมาถามเรื่องทีเธอถูกมีดบาดแล้วจะชงเอง สายตาสีน้ำตาลของเขาขมวดคิ้วและมีรอยความโกรธ
จีโอยิ้มบาง ๆ รีบปล่อยลูเซียนาเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจ
“ขอโทษครับ คุณลูเซียนาจะล้มผมเลย...”
“ซานโตร” ลูเซียนามองไปยังซานโตร “มีอะไรเหรอคะ”
“กาแฟของผมไม่ต้องแล้ว” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบพลางชำเลืองมองจีโอแวบหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไป ลูเซียนาหันไปมองจีโอซึ่งอีกฝ่ายได้แต่ยิ้มรับบาง ๆ ดูท่าจากสายตาของเขาสองคนนี้จะยังไม่มีอะไรเกินเลยกันสักครั้ง ดูจากท่าทางของลูเซียนากับท่าทางโกรธของซานโตร
ดูท่าว่า...ท่าทางเขาจะเริ่มสนุกซะแล้วสิ
“ปากแข็งซะด้วยสิ...” เขากระซิบเบา ๆ
“มีอะไรเหรอคะ”
“เปล่าครับ แค่คิดว่าผมทำเกินไปหน่อยหรือเปล่า” เขายิ้มให้เธอ ในขณะที่หญิงสาวกระพริบตาถี่ ๆ
“หมายถึง หน้าที่ผู้ช่วยของผมน่ะครับ เป็นใครเดือดร้อนหรือเลือดออกไม่ได้ต้องรีบเข้าไปช่วยเหลือทุกที”
“ไม่เป็นไรค่ะ ผู้ช่วยก็เป็นอย่างนื้ทุกคนแหละ” ลูเซียนายิ้มบาง ๆ
“นั่นสิครับ” จีโอซ่อนรอยยิ้ม
ซานโตรนั่งโต๊ะทำงานจนกว่าจะถึงเวลาคลินิกปิด คนไข้ก็ออกไปหมดแล้วเหลือเพียงจีโอและลูเซียนาสองคน ซานโตรพยายามเก็บอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ภายในใจ เมื่อจีโอหันมาส่งรอยยิ้มให้กับลูเซียนาบาง ๆ ดูเหมือนว่าหญิงสาวเองก็ยิ้มให้กับเขาโดยไม่สนว่าจะมีผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ใกล้ ๆ ซานโตรจ้องมองจีโอด้วยสายตาด้วยสายตาที่ดูเหมือนว่าจะหมางเมินและแทบจะเหยียบย่ำให้ตายคาพื้น
“ผมไปก่อนนะครับคุณลูเซียนา”
“ค่ะ”
“แล้วก็...” จีโอชำเลืองมองไปยังซานโตร “ลาก่อนนะครับคุณซานโตร หวังว่าเจอกันคราวหน้าเราสองคนจะมีเรื่องต้องคุยกันอีก”
ซานโตรหรี่ตามองจีโอปราศจากรอยยิ้ม จีโอยิ้มบาง ๆ กับลูเซียนาและคนตัวสูง ก่อนจะโบกมือลาไปยังถนนเบื้องล่างก่อนชำเลืองมองไปยังซานโตรกับลูเซียนาที่ยืนคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะหายเข้าไปในภายในคลินิก จีโอเหยียดยิ้มบาง ๆ หวังว่าการกระทำของเขาในวันนี้คงไม่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายภายหลัง
“หวังว่าคงไม่ทำเกินไปนะ...” เขายิ้มเย็น
****************
จีโอ
“หมอซานโตร นี่เป็นผู้ช่วยคนใหม่ของเราค่ะ”
เอสตาแนะนำให้หมอซานโตรได้พบกับผู้ช่วยคนใหม่ ดวงตาของเธอชำเลืองราวกับมองหน้าจีโอที่กำลังเผยรอยยิ้มราวกับเป็นผู้ช่วยที่หล่อกระชากใจ แถมยังดูดีเป็นพิเศษ
ซานโตรยกปลายนิ้วขึ้นแตะขมับกุมหน้าผาก ไม่อยากเชื่อเลยจริง ๆ ว่าเพียงแค่เจอกันเมื่อคืนตอนเช้าจีโอก็มาสมัครงานในรูปแบบของผู้ช่วยแพทย์ฝีมือดี
“ให้ตายสิ...” เขาเริ่มจะปวดหัว “นายมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็มาสมัครงานน่ะสิครับ” จีโอยิ้มบาง ๆ “แล้วก็ผ่านการคัดเลือกจากคุณเอสตา พยาบาลสาวสวยของคุณด้วย”
ทำเอาเอสตาหลุบตาลงต่ำยิ้มขวยเขิน
“แหม อะไรกันคะก็คุณจีโอสอบผ่านทั้งข้อเขียนและก็ได้คะแนนเต็มทุกข้อเลยนี่คะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มทอปะกายสายตาไปยังจีโอ
“ผมยังไม่ทันสอบสัมภาษณ์เลยนะ” น้ำเสียงของซานโตรกำลังเครียดสุด ๆ
“จะสอบเมื่อไหร่ก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหา” จีโอยิ้มพลางชำเลืองมองไปยังลูเซียนา “สวัสดีครับคุณลูเซียนา เจอกันอีกแล้วจะครับ”
“คุณจีโอ” ลูเซียนาตอบเบา ๆ พร้อมเดินเข้าไปหาทันที “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าที่นี่รับผู้ช่วยแพทย์”
“คุณไม่ดีใจครับที่เห็นผมอยู่ใกล้ ๆ”
“เปล่าค่ะ แค่ยินดีที่เห็นคุณมาทำงานเท่านั้นเอง” เธอยิ้ม
“หรือครับ ผิดกับผมที่รู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกับคุณเท่านั้นเอง” จีโอซ่อนรอยยิ้มพลางชำเลืองมองซานโตรที่ดูเหมือนว่าจะฆ่าจีโอได้หากว่าแผดเผาให้เป็นจุณ
“จีโอ เข้ามาหาฉันหน่อยซิ เห็นทีเราคงต้องมีเรื่องคุยกันอีกยาวเลย”
ซานโตรเปิดประตูห้องในโต๊ะทำงาน จีโอยิ้มบาง ๆ ก่อนค่อยแทรกเข้าไปในห้องโดยมีลูเซียนากับเอสตามองหน้ากันทันที โดยเฉพาะกับลูเซียนาไม่เท่าไหร่แต่สำหรับพยาบาลสาวสวยมีท่าทีหลงเสน่ห์เข้าดูท่าทางจะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนจนเกาะแขนลูเซียนาพร้อมกับเขย่าแรง ๆ
“ทำไมยังไงดีล่ะ หมอซานโตรดูสีหน้าไม่ดีด้วย จะไล่จีโอออกหรือเปล่านะ”
“คงไม่หรอก สงสัยจะเรียกเข้าไปสอบถามประวัติเฉย ๆ น่ะ” เธอยิ้มรับ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี”
ลูเซียนาแอบมองตามไปยังประตูที่ปิดสนิท เธอเองก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกันคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ เบื้องหลังประตูที่ปิดสนิทคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
....ปังง
“นายมาทำอะไรที่นี่” ซานโตรหรี่ตาลงมองจีโอ หลังจากที่หันหลังไปคว้าคอเสื้อจีโอหมุนเข้าใส่กำแพงทันที อารมณ์ของเขาในเวลานี้เริ่มเดือดปุด ๆ
“ผมมาสมัครงาน”
“มันไม่เข้ากับนิสัยของแก ใครส่งแกมาแองเจโลใช่ไหม” ซานโตรกระซิบแผ่ว มือข้างที่คว้าคอเสื้อของจีโอขยับเข้าหากันทันที
จีโอเหยียดยิ้มนันย์ตาเป็นประกาย
“เขาก็แค่ส่งผมมาเพื่อช่วยดูคุณ หลังจากที่ฝ่ายศัตรูส่งคนมาถึงสองคน” เขายิ้ม
“สองคนแล้วไง ฉันไม่เห็นต้องยืมมานายมาช่วยเลย”
“สองคนคงไม่เท่าไหร่ แต่แองเจโลเกรงว่ามันมีเป็นสิบนะสิ”
จีโอยิ้มบาง ๆ ทำเอาซานโตรคว้าคอเสื้อขยับแน่นด้วยความโมโห
“คิดว่าฉันจะกลัวหรือ”
“คุณไม่กลัวแล้วสองคนนั่นล่ะ จะปล่อยไปหรือ”
คำพูดของจีโอทำเอาซานโตรชะงักแผ่ว ความจริงแล้วหากศัตรูมีเป็นสิบเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องห่วงเท่าไหร่ แต่นี่อาจหมายถึงสองคนนั้นหรือคนไข้ที่บังเอิญมาหาตอนที่เขากำลังตรวจดู การลงมือลงไม้ทั้ง ๆ ที่เป็นหมอคว้ามีดผ่าตัดคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ซานโตรถอนหายใจยาว พลางปล่อยมือจากคอเสื้อ
“ฉันมั่นใจว่ามันคงไม่กล้าหรอก อย่างน้อยก็ไม่กล้าทำอะไรตอนที่มีคนอยู่” ซานโตรเอ่ยเสียงเบา
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้น” จีโอขยับคอเสื้อของตัวเอง “แต่ตอนนี้คุณแองเจโลเกรงว่าคุณจะเป็นอันตราย เพราะฉะนั้นจึงส่งผมมาอยู่กับคุณก่อน”
ซานโตรสูดลมหายใจลึกยกมือขึ้นท้าวเอว
“ไม่เชื่อใจกันเลยสินะ คลินิกแค่นี้ฉันมั่นใจว่าดูแลเองได้ นายกลับไปซะเถอะ”
“คุณก็รู้ถ้าขืนผมกลับไปเตรียมงานศพไว้ได้เลย”
ซานโตรขมวดคิ้วมุ่นชำเลืองมอง
“หมายความว่ายังไง”
“ถ้าขืนผมกลับไปโดยที่ยังทำงานไม่สำเร็จล่ะก็ รับรองคุณแองเจโลต้องไม่ปล่อยเอาไว้แน่” จีโอเอ่ยเสียงเบา ถึงแม้ภายนอกจะเป็นคนที่ดูดีแต่สุดท้ายก็หนีกฎเหล็กไปไม่พ้น
“จะให้ฉันทำอย่างไรดีล่ะนายถึงจะไม่ถูกตัดหัว” ซานโตรเหยียดยิ้มนัยน์ตาวาว “หรือว่านายอยากจะกลับไปลองความปราณีของแองเจโลกเชิญ”
“รับผมเข้าทำงานสิครับ” เขายิ้ม
“อะไรนะ”
“ผมเข้ามาในตำแหน่งผู้ช่วยแพทย์นะครับ ก็ยินดีที่จะช่วยคุณในหน้าที่นี้ เรื่องมีดหมอผมเองก็ถนัดอยู่แล้ว” จีโอยิ้มเล็กน้อยก่อนตวัดมีดขึ้นมากวัดแกว่งในท่าที่ทำให้ซานโตรชำเลืองตามอง
“ถนัดกับใช้มีดที่ถูกต้องมันไม่เหมือนกันหรอกนะ”
“ผมถนัดทั้งสองอย่างครับ ใช้ฆ่าคนหรือรักษาบาดแผล” จีโอเอ่ยเสียงกระซิบ
“พอแล้ว” ซานโตรยกมือขึ้นกุมหน้าผาก “เอาล่ะฉันยอมรับนายแล้วก็ได้ แต่ต่อจากนี้ไปถ้ามีใครสงสัยในตัวนายก็เตรียมตัวออกไปได้เลย”
“ผมทราบครับ” จีโอยิ้มเย็น “แล้วก็...”
“มีอะไร”
“ระหว่างคุณกับลูเซียนามีความสัมพันธ์กันแบบไหน”
ซานโตรเกือบจะพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของจีโอเหวี่ยงเข้าใส่กำแพงฝาผนังอีกรอบ ทว่าอารมณ์ของเขายังคงก้ำกึ่งกันระหว่างความผูกพันและความรับผิดชอบที่คนเป็นหมอควรจะมี ซานโตรชำเลืองมองจีโอที่คาดว่าจะได้รับคำสั่งมาจากแองเจโลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลูเซียนา
“แองเจโลให้นายมาถามเอาจากฉันหรือ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
จีโอไม่ตอบมีเพียงแววตาเท่านั้นที่เป็นประกายชัดเจน
“เปล่าครับ”
“ฉันก็ไม่จำเป็นต้องตอบสิ่งที่นายอยากรู้” ซานโตรถอนหายใจยาว
“ถ้าอย่างนั้น...ถ้าผมจะลองคบคุณลูเซียนาคุณคงจะไม่ห้ามใช่ไหม” จีโอยิ้มเย็น
ซานโตรกำมือเข้าหากันแน่น มองหน้าจีโอที่กำลังเหยียดยิ้มเย็นเฉียบ ชายหนุ่มพยายามบอกกับตัวเองว่าความรู้สึกอันนั้นก็เป็นแค่ความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างซานโตรและลูเซียนา ต่อให้ที่นี่ไม่มีเขาหรือว่าเธอตกไปอยู่กับคนอื่นเธอเองก็คงจะรู้สึกอย่างนี้เหมือนกัน..
ไม่ใช่ความรักหรือการผูกพัน
ใช่จริง ๆ หรือ !?
“ตามใจเถอะ แค่นี้ใช่ไหมฉันจะออกไปทำงานเสียที” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
จีโอยิ้มบาง ๆ ค้อมศีรษะเป็นการยอมรับ
“ครับ ผมจะจำไว้”
....นับตั้งแต่ที่ออกมาจากห้องทำงาน จีโอก็พุ่งเป้าสายตาไปยังลูเซียนาทันที เขาเป็นชายหนุ่มสวดชุดสีดำเส้นผมและดวงตาก็ดำสนิท ผิวขาวมากเมื่ออยู่ในที่มืด ๆ การแสดงออกของเขาที่ชัดเจนและเรียบง่ายมันทำให้ลูเซียนารู้สึกแก้มแดงไปกับคำพูดและสายตาที่เปิดเผยที่แสดงออก ครั้งหนึ่งเธอเผลอทำมีดบาดมือในขณะที่ซานโตรจะออกมาช่วยทำแผลให้แต่จีโอก็เป็นฝ่ายเข้ามาดูอาการให้แทน เขาจับมือบางที่มีเลือดซึมออกมาแล้วใช้ผ้าผืนบางแนบสนิทจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเบา ๆ ก่อนที่จีโอจะชำเลืองมองด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”
“แผลเล็ก ๆ แค่นี้ อาจกลายเป็นแผลอักเสบได้นะครับถ้าเราไม่เอาใจใส่” จีโอเอ่ยพลางถอดผ้าพันแผลออกเผยให้เห็นเลือดไหลซึมออกบาง ๆ
“ตายจริง เดี๋ยวฉันไปเอาพลาสเตอร์มาให้นะจ้ะ” เอสตาเอ่ยอย่างเป็นห่ว
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ เดี๋ยวก็หาย” ลูเซียนาบอกพร้อมทั้งหดมือกลับ “คุณเองก็เหมือนกันปล่อยเถอะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
จีโอดึงปลายนิ้วที่มือของเธอไล้รอยแผลที่ติดอยู่บนบาง ๆ ทำเอาลูเซียนาหน้าใส ๆ เปลี่ยนสีไปทันที เอสตาถึงกับอ้าปากค้างพูดไม่ออก สายตาสีดำขลับของจีโอชำเลืองมองไปบนดวงตากลมโตราวกับจะเผยรอยยิ้ม แต่ลูเซียนาหดมือกลับแต่ชายหนุ่มรั้งเอาไว้ทำเอาเธอหน้าแดง
“จีโอ ปล่อยเถอะค่ะ” เธอระล่ำระลัก
“แปะพลาสเตอร์ทิ้งไว้เดี๋ยวสักพักก็หาย” จีโอล็อกพลาสเตอร์ติดกับรอยแผลของเธอ
ลูเซียนาชำเลืองมองไปยังซานโตรก็ยืนขมวดคิ้วอยู่ตรงประตูสีหน้าอาการแสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องปิดประตูเสียงดัง ลูเซียนารีบหดมือกลับทันที จีโอที่มองตามสายตาของเธอยังเบื้องหลังประคูคลี่รอยยิ้มบาง ๆ
“คุณลูเซียนามองหาอะไรอยู่หรือครับ”
“เปล่าค่ะ แค่ตกใจเท่านั้นเอง” ลูเซียนาหน้าแดงหดมือกลับไปไว้ในอ้อมอก
เอสตาที่ดูคล้ายกับว่าจะเป็นลมหลายรอบก็เริ่มฟื้นขึ้นมาทันที ดูท่าว่าเธอจะเริ่มทำใจหลายรอบแล้วหมุนตัวไปทำงานที่ด้านหลังทำเป็นมองไม่เห็นอะไรอีก ทิ้งไว้ให้ลูเซียนากับจีโอเจ้าของเส้นผมและดวงตาสีดำมีรอยยิ้มให้กับเธอ ลูเซียนาแทบไม่กล้ามองหน้าจีโอบางทีเขาอาจเป็นคนที่ห่วงคนอื่นมากก็ได้
“ขอบคุณนะคะ” เธอยิ้มรับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
ลูเซียนาก้มหน้าซ่อนความแดงของใบหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงเคาะประตูเบา ๆ ซานโตรที่ใบหน้าเรียบเฉยกำลังมองตาพร้อมกับเอ่ยประโยคว่า
“ขอกาแฟแก้วหนึ่ง เอามาให้ผมที่ห้องด้วย”
“ค่ะ” ลูเซียนารับคำก่อนจะขอตัวไปชงกาแฟในห้องรับแขกด้านหลัง
จีโอมองตามลูเซียนาไปจนลับตาก่อนชำเลืองมองซานโตรที่หน้านิ่วคิ้วขมวดก่อนปิดประตูห้อง ชายหนุ่มยิ้มเย็นก่อนก้าวเท้ายาว ๆ ตามลูเซียนาไป
ลูเซียนาตักกาแฟใส่แก้วกับน้ำตาลใส่แก้วกาแฟ ขณะที่หญิงสาวกำลังกดน้ำเข้าใส่แก้วกาแฟก็บังเอิญว่าน้ำร้อนมันหกใส่จึงปล่อยมือทันที โชคดีที่จีโอยืนแนบสนิทอยู่ทางด้านหลังจึงเป็นฝ่ายรับแก้วกาแฟมาไว้แทน ลูเซียนาตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่ออยู่ภายใต้อ้อมแขนของชายหนุ่ม จีโอแลดูเป็นคนเงียบแต่การกระทำของเขาช่างตรงกันข้าม ลูเซียนารีบขยับถอยห่างออกมาทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณลูเซียนา” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือแก้วไว้ให้”
จีโอยิ้มเย็นราวกับเห็นเป็นเรื่องปกติ
“ให้ชงกาแฟทั้งที่มีดเพิ่งบาดมือ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือครับ”
“แค่นี้เองค่ะ สบายมากอยู่แล้ว”
“มาให้ผมช่วยถือดีกว่าครับ” จีโอทำท่าจะเอื้อมมือไปรับออกมาจากมือของเธอ ทำเอาหญิงสาวเอื้อมมือรับเอาไว้ทันที
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำเองดีกว่า”
“ผมช่วยดีกว่า”
“ฉันทำเองได้ค่ะ”
ช่วงจังหวะที่มัวแต่ยื้อกันไปมา ปรากฏว่าแก้วกาแฟก็หกคว่ำไปทางด้านหลัง จีโอซึ่งไวกว่าเอื้อมมือไปรับแก้วกาแฟไม่ให้คว่ำ ส่วนอีกมือคว้ากอดลูเซียนาเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอพลัดหล่นออกไป ลูเซียนาตะลึงมองไปขณะที่อ้อมแขนนั้นรวบกอดเข้าหากันอย่างจงใจ แต่เมื่อเหลียวไปมองก็พบกับซานโตรก็ได้แต่ยืนมองหลังจากที่เขาจะมาถามเรื่องทีเธอถูกมีดบาดแล้วจะชงเอง สายตาสีน้ำตาลของเขาขมวดคิ้วและมีรอยความโกรธ
จีโอยิ้มบาง ๆ รีบปล่อยลูเซียนาเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจ
“ขอโทษครับ คุณลูเซียนาจะล้มผมเลย...”
“ซานโตร” ลูเซียนามองไปยังซานโตร “มีอะไรเหรอคะ”
“กาแฟของผมไม่ต้องแล้ว” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบพลางชำเลืองมองจีโอแวบหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องไป ลูเซียนาหันไปมองจีโอซึ่งอีกฝ่ายได้แต่ยิ้มรับบาง ๆ ดูท่าจากสายตาของเขาสองคนนี้จะยังไม่มีอะไรเกินเลยกันสักครั้ง ดูจากท่าทางของลูเซียนากับท่าทางโกรธของซานโตร
ดูท่าว่า...ท่าทางเขาจะเริ่มสนุกซะแล้วสิ
“ปากแข็งซะด้วยสิ...” เขากระซิบเบา ๆ
“มีอะไรเหรอคะ”
“เปล่าครับ แค่คิดว่าผมทำเกินไปหน่อยหรือเปล่า” เขายิ้มให้เธอ ในขณะที่หญิงสาวกระพริบตาถี่ ๆ
“หมายถึง หน้าที่ผู้ช่วยของผมน่ะครับ เป็นใครเดือดร้อนหรือเลือดออกไม่ได้ต้องรีบเข้าไปช่วยเหลือทุกที”
“ไม่เป็นไรค่ะ ผู้ช่วยก็เป็นอย่างนื้ทุกคนแหละ” ลูเซียนายิ้มบาง ๆ
“นั่นสิครับ” จีโอซ่อนรอยยิ้ม
ซานโตรนั่งโต๊ะทำงานจนกว่าจะถึงเวลาคลินิกปิด คนไข้ก็ออกไปหมดแล้วเหลือเพียงจีโอและลูเซียนาสองคน ซานโตรพยายามเก็บอารมณ์คุกรุ่นเอาไว้ภายในใจ เมื่อจีโอหันมาส่งรอยยิ้มให้กับลูเซียนาบาง ๆ ดูเหมือนว่าหญิงสาวเองก็ยิ้มให้กับเขาโดยไม่สนว่าจะมีผู้ชายตัวสูงยืนอยู่ใกล้ ๆ ซานโตรจ้องมองจีโอด้วยสายตาด้วยสายตาที่ดูเหมือนว่าจะหมางเมินและแทบจะเหยียบย่ำให้ตายคาพื้น
“ผมไปก่อนนะครับคุณลูเซียนา”
“ค่ะ”
“แล้วก็...” จีโอชำเลืองมองไปยังซานโตร “ลาก่อนนะครับคุณซานโตร หวังว่าเจอกันคราวหน้าเราสองคนจะมีเรื่องต้องคุยกันอีก”
ซานโตรหรี่ตามองจีโอปราศจากรอยยิ้ม จีโอยิ้มบาง ๆ กับลูเซียนาและคนตัวสูง ก่อนจะโบกมือลาไปยังถนนเบื้องล่างก่อนชำเลืองมองไปยังซานโตรกับลูเซียนาที่ยืนคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะหายเข้าไปในภายในคลินิก จีโอเหยียดยิ้มบาง ๆ หวังว่าการกระทำของเขาในวันนี้คงไม่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายภายหลัง
“หวังว่าคงไม่ทำเกินไปนะ...” เขายิ้มเย็น
****************
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 พ.ย. 2555, 09:26:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 พ.ย. 2555, 09:26:29 น.
จำนวนการเข้าชม : 2336
| << บทที่ 7 ชีวิตบนเส้นขนาน | บทที่ 9 ความรู้สึกนี้มันคืออะไร >> |
เบลินญา 2 พ.ย. 2555, 09:32:27 น.
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Zephyz >>> มีแต่คนว่าอย่างนั้นค่ะ ^^''
คุณแว่นไส >>> เขาเรียกความรักทำให้ตามัวไงละคะ อิอิ
มาแจ้งข่าวเรื่อง เสน่ห์ร้าย นายมาเฟียค่ะ
นิยายเรื่องนี้ มีกำหนดพิมพ์กับอักษรศาสตร์ ไม่แน่ว่าจะเป็นเดอะเกรท หรือวีนัส นะคะ
ประมาณเดือนธันวาคมค่ะ
ต้องขอขอบคุณมาก ๆ ที่ร่วมอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Zephyz >>> มีแต่คนว่าอย่างนั้นค่ะ ^^''
คุณแว่นไส >>> เขาเรียกความรักทำให้ตามัวไงละคะ อิอิ
มาแจ้งข่าวเรื่อง เสน่ห์ร้าย นายมาเฟียค่ะ
นิยายเรื่องนี้ มีกำหนดพิมพ์กับอักษรศาสตร์ ไม่แน่ว่าจะเป็นเดอะเกรท หรือวีนัส นะคะ
ประมาณเดือนธันวาคมค่ะ
ต้องขอขอบคุณมาก ๆ ที่ร่วมอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
แว่นใส 2 พ.ย. 2555, 14:01:51 น.
เดี๋ยวมีหึงหรอกเนี่ย
เดี๋ยวมีหึงหรอกเนี่ย
Zephyr 3 พ.ย. 2555, 18:05:30 น.
เอ๊ะ อีตาจีโอนี่ก็น่าสงสัยนะ
จะช่วยหรือจะยุให้เค้าทะเลาะกัน กันแน่เนี่ย
เอ๊ะ อีตาจีโอนี่ก็น่าสงสัยนะ
จะช่วยหรือจะยุให้เค้าทะเลาะกัน กันแน่เนี่ย
เบลินญา 4 พ.ย. 2555, 18:24:41 น.
อิอิ
อิอิ