เสน่ห์ร้าย นายมาเฟีย
ซานโตรใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมที่ยาวระใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลราวกับเส้นไหมหยักศกน้อย ๆ ใบหน้าคมคายใส่แว่น สวมชุดยาวจนถึงกลางหลัง รองเท้าบูทไขว่ห้างราวกับกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักในบ้านของตัวเอง คิ้วหนารับกับจมูกโด่งเป็นสัน กับเรียวปากได้รูปราวกับรูปสลัก...
Tags: นิยาย,ความรัก,หวานละมุน,มาเฟีย
ตอน: บทที่ 9 ความรู้สึกนี้มันคืออะไร
บทที่ 9
ความรู้สึกนี้มันคืออะไร
“ลูเซียนาเธอว่างหรือเปล่าคะ พอดีฉันกำลังรับโทรศัพท์อยู่ เดี๋ยวเธอช่วยออกไปส่งกล่องยาให้ร้านในเมืองวินเซนต์ทีนะ”
“ฉันเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ เพราะยาและอุปกรณ์ในร้านเขาหมด และรถมาส่งก็มาเสียกลางทางอีก ไม่รู้จะทำยังไงเลยขอซื้อต่อจากเราอีกที” เอสตายิ้ม
“ได้ค่ะ ไหนคะ” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ
“นี่ค่ะ กล่องพวกนี้อีกทีหนึ่ง”
“สามกล่องเลยเหรอคะ”
เอสตาเห็นเธออยู่คนเดียว จึงโน้มศีรษะเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยถาม ซึ่งทำให้ลูเซียนาหน้าแดง
“ลูเซียนา ถามจริง ๆ เถอะ คุณกับหมอซานโตรไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ หรอกใช่ไหม”
“คุณเอสตา”
“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก แต่พอเห็นจีโออยู่ใกล้ ๆ แล้วสายตาของหมอซานโตรมันคอยมองมาบ่อย ๆ น่ะ” เอสตาเผยรอยยิ้ม “รอเดี๋ยวนะ รอให้คุณหมอซานโตรว่างก่อนแล้วเขาจะออกไปช่วยขับรถให้”
“ขอบคุณค่ะ” ลูเซียนาอุทานแผ่ว วินาทีนั้นจีโอก็เข้ามาพอดี
“มีอะไรหรือครับ”
“พอดีลูเซียนาต้องเอายาไปส่ง หมอซานโตรกำลังยุ่งอยู่เลยไม่มีคนขับรถไปส่งลูเซียนา” เอสตาแย้มยิ้ม จีโอชำเลืองมองลูเซียนาที่ทำตาใสซื่อ
“ผมไปส่งคุณให้นะครับ”
“อะไรนะคะ”
“ผมไปส่งกล่องยาให้คุณ จะสะดวกหรือเปล่า”
จีโอเผยรอยยิ้มเย็น ทำเอาลูเซียนาไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธยังไง เธอยืนคอยอยู่สักพักซานโตรก็เปิดประตูออกมาพร้อมทั้งบอกว่า
“เอสตา ขอกุญแจรถยนต์ด้วย” ซานโตรเปิดประตูออกมา แล้วก็เห็นจีโอยืนอยู่ใกล้ ๆ ลูเซียนาเจ้าตัวถึงกับขมวดคิ้วทันที
“จีโอ นายมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของเขาเครียดขรึม
“ผมมาช่วยคุณลูเซียนาเอากล่องยาไปส่ง ถ้าเธอไม่ว่าอะไร”
“ไม่ว่าค่ะ ยินดีอยู่แล้ว” ลูเซียนาฝืนยิ้ม
“ถ้างั้น เราไปกันเลยดีไหมครับ กล่องพวกนี้ใช่ไหม” จีโอก้มลงหอบกล่องใบใหญ่สามกล่อง ไม่ปล่อยให้ลูเซียนาเอาไปเลยสักกล่องเดียว
“หนักหรือเปล่าคะ ฉันช่วยถือให้ก็ได้” ลูเซียนาทำท่าจะเดินเข้าไปถือ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” จีโอชำเลืองมองซานโตร “นอกเสียจากว่าจะมีใครบางคนไม่พอใจ...”
“เอ๋...”
“ไปกันเถอะครับ”
ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกไปทางหน้าประตูบ้าน ท่ามกลางสายตาคมกริบของซานโตร เอสตาที่คอยมองอยู่ใกล้ ๆ ลอบยิ้ม เดินถือสมุดตรวจคนไข้เดินตรงไปพูดลอย ๆ ว่า
“สองคนนั้น เขาเหมาะสมกันดีนะคะ”
“อะไร”
“ก็...จีโอกับคุณลูเซียนาไงคะ คนหนึ่งน่ารักอีกคนก็ยิ้มเก่ง ไม่เหมือนใครบางคนหรอกพูดอีกอย่างทำอีกอย่างหนึ่ง" เอสตาเปรยเบา ๆ
“ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสู่รู้ทุกเรื่องนี่นะเอสตา”
“ค่ะ ไปดีกว่า” เอสตาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปนั่งที่โต๊ะก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป ซานโตรได้แต่ขมวดคิ้วมองดูจีโอเดินไปกับลูเซียนาข้างนอกนั่น จนกระทั่งลับตาไป..
ข้างนอกคลินิกจีโอสวมชุดดำหอบกล่องสามใบเดินไปข้าง ๆ เธอ ลูเซียนาได้แต่ยิ้มน้อย ๆ เพราะว่าเธอเพียงแต่เดินมานำทางให้กับเขาเท่านั้นเอง ภายนอกมีช่องทางเดินเล็กน้อยเทียบกับร้านกาแฟและพาสต้าริมถนน ลูเซียนามองเห็นรถแล่นมาจอดช้า ๆ เธอจึงเอื้อมมือไปแตะข้อศอกจีโอ
“นั่นรถมาแล้ว รีบขึ้นเถอะค่ะ” ลูเซียนาเอ่ย
“ที่ที่เราจะไปอยู่ห่างจากที่นี่มากหรือครับ”
“เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ” ลูเซียนาเปิดกระเป๋าถือเอาแผนที่มากกางดู “เลี้ยวจากถนนมุมซ้ายด้านหน้าแล้วเดินไปอีกราว ๆ สองสามกิโลก็น่าจะถึงแล้วค่ะ”
“ถ้างั้นผมว่าเราเดินไปดีกว่า”
ลูเซียนากระพริบตาถี่ ๆ ลำพังแค่เธอเดินไปมันก็คงจะถึงได้ไม่ยาก แต่จีโอที่ต้องแบกกล่องยาอีกสามใบการจะแบกไปตั้งสามกิโลมันค่อนข้างยากลำบาก
“ทำไมละคะ”
“ผมอยากเดินไปเรื่อย ๆ แบบนี้กับคุณมากกว่า” เขายิ้มให้ลูเซียนา
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกว่าช่วงนี้จีโอพูดแปลก ๆ ชอบกล
“เดินไปกับฉันเหรอคะ”
“ใช่ครับ หรือคุณไม่อยากเดิน”
“อยากค่ะ” ลูเซียนาส่ายหน้าปฏิเสธ “ถ้ามันไม่เป็นภาระให้กับคุณเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้น เราก็เดินไปแล้วคุยกันไปดีกว่า”
จีโอเหยียดยิ้ม ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีของเสื้อและชุด ทำให้เขาแลดูเป็นผู้ชายที่ผิวขาวสะอาดเรียวปากได้รูปเช่นเดียวกับเธอ ดูแขนเขาเล็ก ๆ แต่ก็สามารถเดินหอบกล่องสามใบได้อย่างสบาย ๆ เขาเดินไปเรื่อย ๆ หันมาคุยกับลูเซียนาโดยที่เธอไม่ว่าอะไร
“คุณลูเซียนารู้จักกับคุณซานโตรมานานหรือยังครับ”
“ก็ไม่นานหรอกค่ะ...เพิ่งเดือนก่อนนี้เอง” ลูเซียนายิ้ม
“งั้นหรือ...แล้วถ้าหากว่าคนในครอบครัวคุณเรียกตัวคุณกลับ คุณจะว่ายังไง”
ลูเซียนาชะงักฝีเท้าแผ่วเบา กิริยานั้นส่งผลให้จีโอรู้ได้ในทันที
“หมายถึงคนในครอบครัวเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
ลูเซียนาส่ายหน้าปฏิเสธแผ่วเบา คงไม่มีทางอีกแล้วล่ะที่เธอจะยอมกลับไปถูกกักขัง
“คงไม่มีหรอกค่ะแต่ถึงจะมี...ฉันก็จะบอกว่าขออยู่ที่นี่นาน ๆ ไม่กลับไปอีกแล้ว
จีโอเหยียดยิ้ม ชำเลืองมองไปข้างหน้า
“การอยู่นาน ๆ มันทำให้มีอะไรมากมายทำให้คิดอีกเยอะนะครับ”
ลูเซียนาหันกลับไปมอง
“อะไรหรือคะ”
“ก็...” จีโอเปรยเบา ๆ “คุณอยู่ที่คลินิกในฐานะผู้ช่วย แล้วถ้าต้องอยู่ต่อไปนาน ๆ คุณคิดว่าคุณซานโตรและก็คุณจะบอกคนอื่นยังไง หากเขามีข้อสงสัยเรื่องนั้น”
“ตอนนี้เขาบอกคนอื่นว่าฉันเป็นน้องสาวค่ะ”
“น้องสาวหรือ”
“ใช่ค่ะ ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบใจนักเท่าไหร่ แต่มันก็โอเค” ลูเซียนาหันมายิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ เสียจนจีโอต้องระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ
ดูท่าแล้ว คู่นี้คงอีกนานเลยล่ะ
“ตึกด้านหน้าใกล้จะถึงแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ เลี้ยวซ้ายตรงโน้นก็เกือบจะถึงแล้ว”
ทั้งคู่เข้าไปถึงร้านยาเล็ก ๆ ใกล้สะพาน แล้วเอาไปของไปส่งจนกระทั่งเสร็จ จีโอพูดคุยกับคุณลูเซียนาสักพักหนึ่ง ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมาพร้อมห่อกระดาษใส่ของฝากให้ซานโตร ลูเซียนารับมาถือไว้แล้วกล่าวขอบคุณและลากลับ จีโอและลูเซียนาพากันเดินออกมาพากันเดินลัดเลาะไปทางถนนเส้นริมน้ำ เธอเงยหน้ามองดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่เกาะริมรั้วแล้วเอาเอื้อมมือแตะมันเบา ๆ
“สวยจังเลย” เธอยิ้ม
“ที่นี่มีสถานที่สวย ๆ อีกเยอะนะครับ ถ้าคุณชอบวันหน้าให้ผมพาไปก็ได้”
“จริงเหรอคะ” จู่ ๆ ลูเซียนาก็หุบยิ้มทันที “เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ”
“ทำไมละครับ”
“ขืนโดดงานไปกับคุณ มีหวังคงโดนซานโตรดุอีกแน่”
“ถ้าไม่อยากให้โดนดุ ก็ไปวันอาทิตย์ก็ได้นี่ครับ” จีโอเอ่ยปาก
ลูเซียนายิ้มบาง ๆ อันที่จริงหากเธอต้องการไปที่ไหน ซานโตรก็มักจะพาไปอยู่ดี แต่...จู่ ๆ เธอไปพร้อมกับจีโอ บางที่อาจทำให้เขาไม่พอใจ จนไม่ยอมปริปากเอ่ยกับเธอ...ความจริงก็ทำให้เธอลำบากได้เหมือนกัน
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
“ไม่อยากไปหรือครับ”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่หรอก...แต่ว่า” เธอรู้สึกอึดอัดใจที่จะตอบ
“คุณกลัวว่าจะทำให้คุณซานโตรจะหึงและไม่ยอมพูดด้วยอย่างนั้นสินะครับ”
ใบหน้าของลูเซียนาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเล็กน้อย
“เปล่านะคะ” เธอบ่นอุบอิบ “หึงอะไร ไม่ใช่แฟนกันซะหน่อย”
“เอาเถอะ ผมเข้าใจว่าคุณเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน อาจจะยังไม่เวลาเป็นส่วนตัวก็ได้”
ลูเซียนายิ้มบาง ๆ พลางอดคิดไม่ได้ว่าจีโอช่างแลดูอบอุ่นเป็นพิเศษจริง ๆ
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้เสมอ”
ลูเซียนาแก้มร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคนั้น แต่จีโอก็เพียงเหยียดยิ้มอย่างเป็นกันเองเท่านั้น เธอหันหลังรีบเดินไปคลินิกโดยเร็วขึ้นอีกนิด โดยมีชายหนุ่มคอยเดินตามไปจนถึงทางแยกที่จะข้ามถนน ไปยังประตูหน้าคลินิก ชั่วขณะที่ลูเซียนากำลังจะก้าวข้ามถนนก็มีรถยนต์สีดำแล่นมาด้วยความเร็วสูง
“ระวังครับคุณลูเซียนา”
“อ๊ะ”
ลูเซียนาถูกฉุดขึ้นมาจากพื้นถนน เท้าของเธอขูดกับพื้นถนนจนถลอกปอกเปิก วินาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงเอี้ยดของถนน ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกฉุดขึ้นไปแนบอกเสื้อสีดำของจีโอ ในขณะที่แขนขวายังกอดหลังศีรษะของเธอไว้ และมือซ้ายก็โอบกอดรอบเอวแนบลำตัว ลูเซียนาแก้มร้อนจัด ลำตัวของจีโอมีกลิ่นสะอาดสะอ้าน ลำแขนแข็งแรงท่าทางโอบกอดเธอเอาไว้แนบแน่น
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” เธอกระกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรครับ แถวนี้รถยนต์ค่อนข้างมาเร็ว” เขาก้มหน้ามองลูเซียนา ฝ่ามือยังโอบกอดเธอไว้ในอกไม่ยอมปล่อย พลางรู้สึกถึงแรงต้านน้อย ๆ พยายามดันตัวออกห่างเขาจึงคลายมือออกเล็กน้อย
“ขาของคุณเป็นยังไงบ้างครับ”
“ถลอกนิดหน่อยนะค่ะ แต่ถ้าไม่ได้คุณช่วยเอาไว้ ป่านนี้ฉันคงบาดเจ็บมากไปแล้ว ขอบคุณมากนะคะคุณจีโอ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากซานโตร ที่เดินมาจากหน้าประตูคลินิกก้าวยาว ๆ เข้ามาคุกเข่าดูอาการข้อเท้าเป็นรอยแผลถลอกของลูเซียนา โชคดีที่ร้ายแรงแต่ก็เลือดไหลซิบ “ข้อเท้าเป็นแผลด้วยนี่”
“เป็นความผิดของฉันเองนะค่ะ เมื่อกี้จะข้ามถนนแล้วรถยนต์มาพอดี”
“จีโอเป็นคนช่วยหรือ”
“ค่ะ” เธอเอ่ยแผ่วเบา
...เมื่อกี้เขาเห็นตอนที่จีโอกอดเธอด้วยหรือเปล่านะ
“ไม่เป็นไรครับ ขาของคุณเป็นแผลเดี๋ยวผมจะทายา...”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
“ว้าย” ลูเซียนาลืมตาโต เพราะอยู่ ๆ ก็ถูกซานโตรอุ้มแนบอก “ทำอะไรน่ะ”
“อยู่เฉย ๆ เถอะ”
ซานโตรอุ้มเธอก่อนพาเดินไปที่ประตูหน้าคลินิก จีโอยิ้มบาง ๆ ดูแล้วเขาไม่ควรอยู่ที่นี่นานกว่านี้
“ถ้าอย่างนั้น ผมกลับก่อนนะครับคุณลูเซียนา”
“จะกลับเลยหรือคะ”
“ครับ ดูท่าว่าวันนี้ผมคงต้องรีบกลับ” จีโอชำเลืองมองซานโตรที่หรี่ตามองมา “ผมไปก่อนนะครับคุณซานโตร แล้วคุณลูเซียนาด้วย”
“ขอบคุณมากนะคะ”
จีโอยิ้มเย็น ก่อนจะหันหลังเดินกลับท่ามกลางผู้คน ซานโตรอุ้มลูเซียนาเปิดประตูเข้าไป โชคดีที่เย็นวันนี้ทุกคนกลับไปที่บ้านของตัวเองหมดแล้วเนื่องจากได้เวลาคลินิกใกล้จะปิด ซานโตรอุ้มลูเซียนาเข้าไปในห้อง วางบนลงเตียงที่นอนคนไข้ แล้วจึงใช้สำลีเช็ดแอลกอฮอล์วางลงข้อเท้านุ่ม จนลูเซียนานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“เจ็บหรือ” ซานโตรชำเลืองตาขึ้นมอง
“นิดหน่อยค่ะ”
“ให้นั่งรถไปกับผมแต่คุณกลับไม่ไป ขากลับโดนรถเฉี่ยวเอาจนได้”
“ก็เห็นคุณกำลังยุ่งอยู่...แล้วจีโอก็เข้ามาพอดี”
“เขายินดีไปพร้อมคุณอยู่แล้วล่ะ”
ลูเซียนากระพริบตาด้วยความแปลกใจ
“ทำไมล่ะคะ” เธอถามอย่างพาซื่อ
“คุณอยากรู้จริง ๆ หรือ” ซานโตรจ้องหน้าเธอนิ่ง “คุณนี่ซื่อจริง ๆ เลยนะ”
หญิงสาวหน้าตึงเพราะคิดว่าเขาหลอกด่า
“ช่วยไม่ได้นี่ คนรู้อยากไม่ตอบเองทำไมล่ะ”
ลูเซียนาอุทานแผ่วเมื่อซานโตรคว้าเท้าบาง เอาไปเช็ดผ้าพันแผลจนชุ่ม ซานโตรบังคับให้เธอนั่งลงเตียงแล้วไปหยิบผ้าพันแผลขึ้นมา ลูเซียนานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะซานโตรวางนาบผ้าพันแผลออกเบา ๆ แล้วใช้สำลีเช็ดทำความสะอาดเบา ๆ มือของเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนผิดกับช่วงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
“เอาไว้ให้เขามาตอบเองเถอะ...ตอนนี้ฆ่าเชื้อโรคหน่อย”
“หา”
“แค่กลัวติดเชื้อน่ะ” ซานโตรเอ่ยพลางชำเลืองดวงตากลมโต ที่กระพริบตาถี่ ๆ
“ขอบคุณค่ะ ฉันทำเองได้” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ ก่อนหดกลับออกมา
“เดี๋ยวก่อน” ซานโตรดึงข้อเท้าเอาไว้ สายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต “คืนนี้คุณจะไปนอนกับผมหรือเปล่า”
ลูเซียนาแปลกใจเล็กน้อยไม่รู้เขาจะถามไปเพื่ออะไร
“คุณก็รู้ว่าฉันนอนไม่หลับ ถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วย” เธอตอบ
“ก็ดี” ซานโตรตอบเสียงกระซิบแผ่ว
ซานโตรดึงแขนเสื้อเธอไปด้วย ลูเซียนากระพริบตาถี่ ๆ เดินขึ้นบันไดไปทั้งที่กำลังถูกดึงให้เดินตาม พอมาถึงหน้าห้องที่เป็นประตูไม้หญิงสาวก็แก้มแดงพลางดึงมือออกทันที จะว่าไปแล้วเธอเองก็ไม่นึกอยากนอนคนเดียวหรอก แต่เพราะมีเขาอยู่ใกล้ ๆ เธอจึงแอบเข้าไปกลางดึกมากกว่า
“เดี๋ยวก่อน” เธออุทานแผ่วพลางดึงแขนออกมา
“เป็นอะไร”
“ฉันเอ่อ...ตอนนี้ฉันควรเข้าไปในห้องของตัวเอง แล้วพอจะนอนค่อยไปขอนอนกับคุณกลางคืน” ลูเซียนาช้อนตามองเขาอย่างใสซื่อ
“ถ้าอย่างนั้นผมจะล็อกกลอนห้ามไม่ให้คุณเข้า”
“ทำไมคะ” เธอกระพริบตาถี่ ๆ
“เพราะตอนนี้ผมง่วงจนอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว ไม่อยากถูกรบกวนกลางดึก” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบ ทำท่าจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองก้าวเข้าไปภายในห้อง แต่ลูเซียนาเอื้อมมือไปคว้าแขนเขาเบา ๆ ซานโตรหันมาเห็นดวงตาเว้าวานกับเส้นผมยาวเป็นคลื่นจรดกลางหลัง
“ขอร้องละค่ะ”
“ก็ได้” ซานโตรถอนหายใจยาว “เข้ามาสิ”
ลูเซียนาเดินเข้าไปภายในห้องสีขาวสะอาด มีเตียงขนาดใหญ่วางอยู่ใจกลางห้อง ซานโตรเดินเข้ามาใกล้จนหญิงสะดุ้งตกในแต่เขาเพียงแต่เอื้อมมือคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนเตียง วินาทีหนึ่งที่เขาก้มลงมาใกล้สายตาสีน้ำตาลก็ชำเลืองมองดวงตาสีดำกลมโต ริมฝีปากเข้ามาใกล้จนเธอคิดว่าเขาจะแนบริมฝีปากลงมา
“ผมอาบน้ำก่อน คุณล่ะ”
“อะไรนะคะ”
“คุณจะอาบก่อนไหม หรือจะอาบทีหลัง”
ลูเซียนาหน้าแดงจัดจรดใบหู เมื่อกี้เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่านะ
“ไม่ดีกว่าค่ะ เชิญคุณอาบก่อนเถอะ” เธอเอ่ย
ซานโตรไม่ตอบแต่เดินเปิดประตูเสียงแผ่วเบา ลูเซียนาเดินมานั่งลงบนเตียงพร้อมทั้งถอนหายใจยาว คืนนี้ดูท่าทางซานโตรมีท่าทางแปลก ๆ คล้ายกับว่าไม่พอใจอะไรอย่างนั้น หญิงสาวมองดูแผลที่โดนแก้วกาแฟบาด แล้วซานโตรใช้ผ้าพันแผลเช็ดทำความสะอาดเบา ๆ มือของเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนเหลือเกิน
จีโอยิ้มให้แก่เธอแผ่วบาง ทำไมผู้ชายท่าทางสงลเงียบจึงแสดงออกคล้ายกับจะแกล้งเธอได้นะ
“แปลกจัง ผู้ชายเป็นอย่างนี้เสมอหรือเปล่านะ” ลูเซียนาระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ เสียงน้ำที่ไหลรินผ่านทางห้องน้ำชื้น ๆ ทำให้เธอเผลอหลับตาเอนศีรษะลงกับขอบโต๊ะข้างเตียง จนทำให้ผล็อยหลับไปในที่สุด
ซานโตรเปิดประตูออกมาจากห้องอาบน้ำ เส้นผมของชายหนุ่มเปียกแนบหลังศีรษะและลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลชำเลืองมองไปที่ลูเซียนาที่กำลังหลับสนิท ชายหนุ่มถอนหายใจยาวพลางเดินถือเสื้อผ้าที่ติดกระดุมสองสามเม็ดเผยให้เห็นช่วงแผ่นอกได้รูป เขาเดินถือผ้าเช็ดหัวมานั่งอยู่บนเตียงมองดูเธอ
“หลับได้ดีจริง ๆ เลย” เขารำพึงแผ่ว พลางไล้ปลายนิ้วบนเรือนผมยาวสลวยและขนตาแผ่วบาง ความอบอุ่นบนปลายนิ้วทำให้เขาเลื่อนลงไปบนเรียวปากอิ่มสวย
“ลูเซียนา”
ลูเซียนายังคงหลับสนิทพลางหายใจแผ่วบาง
“ลูเซียนา” ซานโตรเรียกชื่อเธอเบา ๆ พลางโน้มใบหน้าลงไปใกล้ สายตาสีน้ำตาลของเขาเลื่อนต่ำไปถึงรอยแผลบนฝ่ามือที่มีผ้าพันแผลพันอยู่โดยรอบ เขาเอื้อมมือมาแตะขอบปลายเตียงด้วยท่าทางที่เหมือนกันจะโน้มใบหน้าลงไปหาริมหูพลางเอ่ย
“ถ้าคุณยังไม่ยอมลุกละก็ ผมจะถือว่าคุณเป็นฝ่ายเรียกร้องผมนะ” เขากระซิบแผ่ว
ลูเซียนารู้สึกตัวแล้วหันหน้าไปหาแสงสว่างช้า ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมองก็ต้องพบกับซานโตรในภาพผมเผ้าเปียกชื้นลำตัวอยู่ภายใต้เสื้อแขนยาวติดกระดุมสองเม็ด ในสภาพที่แทบจะเหยียดแขนวางนาบลำตัวของเธอเลยก็ว่าได้ เธอร้องอุทานแผ่ว
“ซานโตร”
“ผมกำลังจะปลุกคุณอยู่พอดี” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “นึกว่าคุณจะไม่ยอมตื่นแล้วซะอีก”
“เอ่อ...ฉันกำลังจะตื่นอยู่พอดีค่ะ พอดีฟังเสียงน้ำแล้วมันสบายดีก็เลย...”
“หลับสนิท”
“ค่ะ” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ พลางไม่กล้ามองสายตาสีน้ำตาลของซานโตร เลื่อนสายตาลงต่ำมาหยุดอยู่ที่แผ่นอกหนาได้รูปภายใต้เสื้อแขนยาวติดกระดุมแค่สองเม็ดแล้วก็ต้องหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เป็นอะไร” ซานโตรมองดูดวงตากลมโตที่หลบไปทางอื่น
“เปล่าค่ะ ช่วยถอยไปห่าง ๆ หน่อยได้ไหมคะ”
“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ”
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย เงยหน้าของซานโตรอย่างตกใจแล้วก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างที่คิด
“คุณกำลังทำให้ฉันกลัวนะคะ” เธอตัดสินใจพูดตรง ๆ
“กลัวผมหรือ”
“ค่ะ”
“กลัวผมหรือว่าจีโอกันแน่”
“อะไรนะคะ”
“ตลอดทั้งวันนี้คุณเอาแต่ทำตัวสนิทสนมกับจีโอ แต่พออยู่กับผมกลับแสดงออกถึงความรังเกียจ” ซานโตรย่อตัวลงต่ำวางมือกับขอบเตียงเป็นเหตุให้ลูเซียนาถอยหลังมากยิ่งขึ้น “คุณอยากให้ผมทำอะไรคุณถึงจะพอใจ”
ลูเซียนากรุ่นโกรธขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ก็คุณมัวแต่ยุ่งอยู่แต่คนไข้นี่ จะให้เปรียบเทียบกับจีโอได้ยังไงกันล่ะ”
“งั้นหรือ” ซานโตรโน้มตัวเข้าไปใกล้จนลูเซียนาหงายลงกับเตียงกว้างใหญ่ หญิงสาวลืมตาโตเมื่อถูกเขาประสานฝ่ามือกับมือบาง ทั้งยังทาบทับไหล่กว้างโน้มมาบนลำตัวของเธอจนเปียกชุ่ม แสงไฟสว่างภายในห้องทำให้ลูเซียนาตาพร่ามองเขาโน้มศีรษะลงมา
“ถ้าผมไม่ได้เป็นหมอล่ะ คุณจะทำยังไง” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบ “คุณจะเลือกจีโอหรือว่าผม”
“ซานโตร..”
“บอกมาสิ ว่าคุณจะเลือกแบบไหน”
ซานโตรโน้มใบหน้าลงมาหาแต่ลูเซียนาหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอดิ้นรนอยู่นานจนกระทั่งหลุดเธอจึงออกแรงผลักซานโตรออกทันที หญิงสาววิ่งออกไปทางประตูแต่ก็ไปได้ไม่ถึงสามก้าวก็ต้องหันหลังเข้ากับกำแพงเพราะถูกซานโตรดึงเข้าหากำแพง
....ลูเซียนาถูกแนบริมฝีปากแนบสนิทเรียวปากนุ่มละมุน สัมผัสร้อนระอุจากริมฝีปากและปลายลิ้นชำแรกผ่านเข้าไปชิมความหวานภายใน ลูเซียนาพูดไม่ออกเมื่อถูกมือหนาแนบสนิทใบหน้าให้เบี่ยงรับจุมพิต สัมผัสหวานนุ่มละมุนอบอุ่นและรุนแรงขึ้นทุกขณะ เธอคิดอ่านอะไรไม่ออกเพราะซานโตรเรียวปากลงหามอบรอยจูบหนักหน่วงและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน...
ลูเซียนาพยายามยกมือดันแผ่นอกเขาออก แต่ถูกซานโตรดันแผ่นหลังเข้าขอบประตู มือเขาทาบทับอยู่เหนือแผ่นประตู รอยจูบเร่งเร้ารุนแรง...ทำให้ริมฝีปากนุ่มถูกปิดลงอย่างลึกซึ้ง หญิงสาวพยายามผินหน้าหนีหากแต่ถูกเรียวปากรุ่มร้อนตามติดไปทุกที่ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้เนื้อผ้าบางเบาและสัมผัสไปทั่วทุกอณูของร่างกาย สัมผัสอบอุ่นหนักหน่วงที่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“ซานโตร”
ลูเซียนาหายใจแผ่วเบาเมื่อริมฝีปากร้อนระอุเคลื่อนไปตามใบหู ซอกคอ ไหล่ลาดละมุน พอจะอ้าปากพูดก็ถูกริมฝีปากแนบชิดลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากของหญิงสาวไม่มีโอกาสได้พูด เพราะถูกดึงเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ซานโตรจูบเธอ ก่อนจะคลายริมฝีปากออกพลางมองเข้าไปยังดวงตาคู่สวย ก่อนจะย่อลงตัวอุ้มร่างลูเซียนาที่ร้องอุทานแผ่วเมื่อถูกพาไปยังเตียงนอน
“อย่านะ ปล่อยซี่”
ลูเซียนาทั้งร้องก่อนจะโยนลงบนฟูก หญิงสาวพลิกตัวก่อนจะลุกขึ้นนั่งแต่ถูกซานโตรพลิกตัวตามแล้วกดข้อมือลงบนที่นอนฟูกหนา ใบหน้าน่ารักขาดซีดราวกับกระดาษ
“ซานโตร”
“ที่คุณมาในห้องนี้ ก็เพราะต้องการอย่างนี้สินะ” ซานโตรเอ่ยราบเรียบ
ประโยคนั้นทำเอาลูเซียนาตัวแข็งขึ้นมาทันที
“อะไรนะ”
“ยอมรับมาเถอะ ว่าคุณกำลังเหงาต้องการใครสักคน” ซานโตรกระซิบแผ่ว “ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่เปิดโอกาสให้จีโอหรอก”
“คนบ้า”
ลูเซียนาหน้าซีดสลับกับความโกรธ หญิงสาวสะบัดฝ่ามือฟาดเข้าใส่หน้าของซานโตร แต่ชายหนุ่มไวกว่าเขาคว้าจับมือบางแล้วจับกดลงบนที่นอนหนา เสียงร่ำร้องถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อริมฝีปากเร่าร้อนทาบทับไว้แน่น ปลายลิ้นเปียกชื้นเกี่ยวกระหวัดความนุ่มละมุน ปลายลิ้นอุ่นจัดแทรกผ่านเข้าไปตวัดไล้อย่างเร่าร้อน ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้หลังต้นคอและเบี่ยงดวงหน้างามขึ้นรับการจุมพิตจากเขา
“อย่า คาเมโอ...ไม่นะ” ลูเซียนาหันศีรษะไปด้านข้าง ทำเอาซานโตรถึงกับหยุดชะงัก
“คาเมโอ”
“ปล่อย”
ลูเซียนาผลักอกแข็งแกร่งออกแล้วผลุนผันหนีออกไปทันที ซานโตรคว้าจับแขนบางไว้แน่นลูเซียนาพยายามดึงแขนออกทันที มาถึงเวลานี้ซานโตรก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดไว้แน่น ลูเซียนาหน้าซีดเผือดขณะที่ซานโตรถอนหายใจยาว มาถึงขั้นนี้แล้วเขาแทบจะไม่ทำอะไรนอกจากดึงแขนเธอเอาไว้
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
เผียะ
ฝ่ามือเล็ก ๆ ฟาดเข้าใส่หน้าของซานโตรจนหน้าหัน รอยแสบบนบาดแผลยังไม่เท่ากับความโกรธที่ลูเซียนาได้รับเธอเม้มปากแน่นน้ำตาคลอ ผลักอกเขาออกแล้วทำท่าจะวิ่งหนีออกไป แต่ช้ากว่าซานโตรก็คว้ามือเธอไว้ก่อนที่ลูเซียนาจะออกไปจากห้อง
“ลูเซียนา”
“ปล่อยนะ ปล่อยซี่”
“เดี๋ยวก่อน คุณนอนคนเดียวได้หรือ”
ลูเซียนาน้ำตาคลอ นอนคนเดียวก็ยังดีกว่าต้องนอนกับหมาป่า
“ฉันนอนคนเดียวได้ ถึงไม่หลับก็ช่าง”
ขาดคำลูเซียนาก็สะบัดแขนวิ่งออกไปจากห้องนอนทันที ซานโตรยกปลายนิ้วกุมหน้าผาก...
“ให้ตายเถอะ” เขาสบถเบา ๆ
********************
ตอนเช้าจีโอสวมชุดเสื้อสูทสีขาวเดินเข้ามาที่ประตูคลินิก เขาเหยียดยิ้มให้ซานโตรที่นั่งคิ้วขมวดมุ่น เขานั่งดื่มกาแฟในตอนเช้านั่งอยู่ในห้องทำงานโดยปราศจากร่างของลูเซียนาให้เห็น จีโอมอบไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เอ่ยถามต่อด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณซานโตร ไม่เห็นคุณลูเซียนาเลยนะครับ”
แคร๊ง
เสียงแก้วน้ำกับพื้นโต๊ะดังสนั่น ก่อนที่สายตาคม ๆ จะจ้องมองไปยังจีโอนิ่ง
“เขาไม่อยู่” เขาตอบเสียงเรียบ
“ทำไมละครับ” จีโอเหยียดยิ้ม “เขาหายไปไหน”
“ฉันไม่รู้ ถึงตอนเช้าเขาก็ออกไปตั้งแต่ตอนเช้ามืด” ซานโตรนั่งเอามือท้าวคาง จีโอชำเลืองมองไปยังซานโตรพลางคิดว่า มิน่าล่ะ...
“คุณนี่หึงหวงกว่าที่ผมคิดอีกนะ”
“เงียบไปเลย”
“แปลว่า...ถ้าคุณหึงจนทำอะไรไม่ดีกับคุณลูเซียนา ก็แปลว่าผมคงหมดโอกาสซะแล้วสิ” จีโอเหยียดยิ้มทั้งแววตาและริมฝีปาก
“ถ้านายยังขืนไม่หยุดพูดอีกละก็ ฉันจะไล่นายออก”
ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ...
ความรู้สึกอึดอัด เป็นกังวล และความร้อนใจจนแทบบ้านี่ เขาแทบไม่เคยเป็นมาก่อน วันที่ลูเซียนาถูกจีโอทำแผลที่นิ้วให้ ความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นทันทีภายในอกของเขา จนกระทั่งมองเห็นว่าเธอถูกจีโอกอดเอาไว้ซึ่งแม้ว่านั่นจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ความเป็นจริงเขาแทบจะเดินไปชกหน้าจีโอติดกำแพงเลยทีเดียว
“คุณซานโตรเป็นผู้ชายปากแข็งนะครับ” จีโอยิ้ม
“นาย !?” ซานโตรคว้าคอเสื้อจีโอเข้ามา แต่อีกฝ่ายเพียงแต่หรี่ตาลงต่ำ
“คุณชอบคุณลูเซียนา แต่กลับอนุญาตให้ผมคบกับเธอ แต่พอเอาเข้าจริงกลับทนไม่ได้เสียจนคว้าเธอเข้ามากอด แล้วแบบนี้จะให้ผมว่าอย่างไร”
“นายรู้อยู่แล้วงั้นหรือ”
“ผู้หญิงของเจ้านาย...ใครจะกล้าจีบ”
“ให้ตายเถอะ” ซานโตรถอนหายใจยาวพลางปล่อยมือ “เชิญเถอะ จะว่ายังไงฉันก็ได้”
จีโอยิ้มบาง ๆ นัยน์ตาชำเลืองมองซานโตร
“แล้วคุณจะทำยังไงดีครับ”
“ไม่รู้” ซานโตรยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “เวลานี้เธอออกไปตั้งแต่เช้า แถมยังไม่บอกสักคำว่าจะไปไหน”
“เมื่อคืนคุณกอดเธอ”
ซานโตรแทบสำลักกาแฟออกทางปากและจมูก หลังกระแอมเบา ๆ ในลำคอหลายครั้ง ก่อนหันไปมองหน้าจีโอพลางเอ่ยเสียงเรียบ
“มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องบอกนาย”
“ครับ” จีโอเหยีดยิ้ม อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องรู้จากปากซานโตรหรอก เพียงแค่มองเห็นสีหน้าอาการเมื่อครู่ก็บ่งบอกได้คำเดียวว่าไม่มีอะไรเลยเถิด
ซานโตรรู้สึกหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำท่าจะลุกออกไปจากประตู จีโอเห็นดังนั้นจึงหันไปถามเบา ๆ
“คุณซานโตรจะไปไหนเหรอครับ”
“ฉันจะไปหาอะไรกิน นายช่วยดูแลคลินิกล่ะ”
ขาดคำซานโตรก็เดินออกไปตรงถนน จีโอได้แต่ยิ้มบาง ๆ บริเวณเรียวปาก ชายหนุ่มมองดูเขาไปจนลับตาขณะยืนพิงประตูยืนกอดอก จะว่าไปแล้วการนั่งรอคุณลูเซียนากลับมาเอง คงไม่ใช่นิสัยของซานโตรเท่าไหร่.....
...ณ เส้นขอบฟ้าที่จรดขอบวิวทิวทัศน์ สายลมพัดผ่านใบหน้าและเส้นผมจนลูเซียนาต้องหลับตา สายตาที่พัดโบกเปรียบเสมือนหัวใจเธอ ที่ตอนนี้ช่างหวั่นไหวและเหมือนมีเสียงกระซิบให้เธอเดินออกมาตั้งแต่ตอนเช้ามืด เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเลย ไม่ใช่ว่าเธอยอมข่มตานอนหลับเองมากกว่า ลูเซียนานั่งอยู่ริมแม่น้ำนั่งมองทะเลสาบที่ทอประกายงดงาม กับผู้คนที่ยืนอยู่บนเรือหลายคน
ในเวลานี้เธอไม่อยากกลับไปเจอซานโตร อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ใช่เวลานี้...
“แย่จริง ๆ” ลูเซียนาหลับตาลง
“กลับไปพวกเราสิครับคุณลูเซียนา”
เสียงราบเรียบจากทางด้านหลังทำให้ลูเซียนาสะดุ้งหันไปมองหน้าซีดเผือด ชายสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสวมชุดสูทเรียบสนิท ใบหน้าและแววตาไม่ต่างอะไรไปกับสุนัขรับใช้ ลูเซียนาถอยห่างออกไปทางด้านหลัง ไม่คิดเลยว่าคนของคาเมโอจะคอยตามเธอทุกฝีก้าวขนาดนี้
“พวกคุณ...” เธอกระซิบแผ่ว “คาเมโอส่งมาเหรอ”
“ครับ”
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ทำท่าว่าจะโอบล้อมเธอทุกฝีก้าว ลูเซียนาเดินถอนหลังกลับทำท่าจะวิ่งหนีออกไปแต่ชายฉกรรจ์เอามือเข้าขวาง
“กลับไปกับพวกเราเถอะครับคุณลูเซียนา คุณคาเมโอเป็นห่วงคุณจนแทบนอนไม่หลับด้วยซ้ำ”
“ใครกันแน่ที่นอนไม่หลับ” ลูเซียนาตะโกนถาม “ทุกครั้งที่ตื่นนอนกลางดึก กลัวว่าเขาจะมาหาทุกครั้งจนนอนไม่เต็มที่”
“คุณลูเซียนา”
“อย่าเข้ามานะ”
ลูเซียนาเอามือโยนถังขยะมาใส่เศษกระจายเกลื่อน เธอวิ่งหนีไปยังถนนด้านหน้าโดยมีลูกน้องคาเมโอวิ่งตามไป เธอพยายามวิ่งข้ามถนน แต่เนื่องจากมีรถราวิ่งมามากมายจนทำให้ลูเซียนาเบี่ยงกายหลบ ลูกน้องของคาเมโอวิ่งตามมาข้างหลัง เธอหันไปมองเห็นพวกมันตะโกนไล่หลัง ร่างบางวิ่งอ้อมหลังรถสีดำที่แล่นมาจอดด้านข้าง ขณะนั้นเองประตูด้านข้างก็เปิดออก ก่อนที่ข้อมือบางจะถูกใครบางคนจับเอาไว้แล้วฉุดเข้าไปนั่งข้างในเต็มแรง
“ว้าย” ลูเซียนาเข้าไปนั่งโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
จนกระทั่ง มองเห็นคาเมโอเหยียดยิ้มอยู่ทางหลังพวงมาลัยและกำลังมองมาที่เธอ ดวงตาสีฟ้าอ่อนพราวระยับริมฝีปากเหยียดยิ้ม
“คาเมโอ” เธอกระซิบแผ่ว
“ว่ายังไงล่ะ” คาเมโอกล่าวเสียงนุ่ม “คิดที่จะหนีพ้นอีกหรือไง”
“พี่เป็นคนส่งพวกนั้นมาหาฉันเหรอ ทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“ฉันมารับเธอกลับ...อีกครั้งไงล่ะ”
ฉับพลันเธอก็หันไปหาประตูทำท่าจะเปิดออกแล้วหนีออกไปทันที คาเมโอไวกว่าเขาเอื้อมมือมาคว้าหลังต้นคอแล้วดึงเข้าหาตัวเต็มแรง ทำเอาลูเซียนาร้องอุทานก่อนถูกดึงเข้าไปภายในรถ ก่อนที่คาเมโอจะกดล็อกประตูอัตโนมัติปิดประตูทางหนีรอดของเธอ
“ปล่อยนะ นี่ปล่อย” ลูเซียนาอุทานลั่น
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันไม่คิดที่จะทำร้ายเธอ ขอเพียงเธอยอมกลับไปกับฉันดี ๆ แล้วฉันจะยอมปล่อยให้เธอนั่งอยู่ในรถ”
“ฉันไม่คิดที่จะกลับไปกับคุณ”
“งั้นหรือ” คาเมโอเหยียดยิ้มพลางเอื้อมมือไปหยิบปืน ลูเซียนามองตามเขาอย่างหวาดระแวง
“จะทำอะไรน่ะ”
“ฉันก็กำลังคิดว่า น่าจะมีใครสักคนที่เสียสละขาขวาเพื่อให้เธอยอมกลับไปน่ะสิ”
ลูกน้องมาเฟียสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างหันไปมองหน้ากัน ลูเซียนายกมือขวาขึ้นปิดปากเมื่อมองเห็นคาเมโอยื่นปากกระบอกปืนไปยังขาขวา หญิงสาวรีบเอื้อมมือไปปัดมือเขาออกแต่กระสุนนั่นได้ทะลวงเข้าขาขวาจนทะลุ เลือดอาบร้องดังลั่น
“..อ๊ะ”
“ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก เอาไว้ก็ไม่ได้ความเปล่า ๆ” คาเมโอทำท่าจะหันปืนใส่หน้าอกซ้ายของชายหน้าซีดเผือด จนลูเซียนาก็รีบปัดมือข้างนั้นออกทันที
“ทำบ้าอะไร พวกเขาเป็นลูกน้องพี่นะ”
คาเมโอเหยียดยิ้ม พลางลดมือข้างที่กำปืนลงข้างตัวเบา ๆ
“ทำไมรึ ก็พวกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกนะสิ ใช้ให้มารับตัวเธอกลับวิ่งไปมาไม่เป็นท่า” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
“ไม่ใช่นะ เขามองเห็นแต่ไม่กล้าจับฉันต่างหาก กลัวว่าฉันจะบาดเจ็บ”
คราวนี้คาเมโอคว้าจับต้นแขนบางแล้วกระชากตัวเข้าหาโดยแรง
“งั้นหรือ งั้นเธอก็กลับไปพร้อมกับฉันสิถ้าไม่อยากให้มีคนตายเพราะเธออีก” คาเมโอรั้งตัวลูเซียนาเข้ามาใกล้ เธอหน้าซีดเผือดเหมือนกับกระดาษ “แต่ถ้าไม่ พวกลูกน้องฉัน..มันก็ต้องตายเพราะเธออยู่ดี”
“พี่มันขี้ขลาดที่สุด”
“ใช่...ฉันมันขี้ขลาด แต่ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพราะเธอคนเดียว”
“อ๊ะ”
คาเมโอปล่อยตัวเธอให้เข้าไปนั่งที่ ลูเซียนาขยับออกไปห่าง ๆ เขามองหน้าใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาที่เกลียดที่สุดในชีวิต ที่ผ่านมาเธอเคยคิดว่าเขาเป็นเหมือนพี่ชาย แต่พอมาตอนนี้อสูรกายจากใต้ผืนนรกก็ยังดีกว่าที่จะเรียกชายคนนี้เป็นพี่เสียอีก
คาเมโอเหยียดยิ้มเมื่อได้เห็นสายตาที่จ้องมองมาของน้องสาว
“อย่ากลัวไปเลย ชะตาลิขิตให้เราเป็นคู่กันอยู่แล้วลูเซียนา” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
ลูเซียนาหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ หันหลังให้จนติดฝาผนังรถ รู้ดีว่าชะตาลิขิตได้กำหนดให้เธอเกิดมามีพี่ชายอย่างคาเมโอ แต่ว่าชะตากรรมไม่ได้กำหนดให้เขาฆ่ามารดารวมถึงการทำลายบิดาของตัวเอง ความงดงามของเธอเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ที่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ไม่อาจปล่อยมือได้จากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
คาเมโอขับรถแล่นออกไปสู่ท้องถนน ผ่านเส้นทางเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ เหลือเพียงเข็มกลัดเล็ก ๆ ที่เธอทิ้งเอาไว้ให้ยามที่ถูกลากขึ้นรถตกอยู่บนพื้น
และหวังว่าใครสักคนจะมองเห็นมัน....
ความรู้สึกนี้มันคืออะไร
“ลูเซียนาเธอว่างหรือเปล่าคะ พอดีฉันกำลังรับโทรศัพท์อยู่ เดี๋ยวเธอช่วยออกไปส่งกล่องยาให้ร้านในเมืองวินเซนต์ทีนะ”
“ฉันเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ เพราะยาและอุปกรณ์ในร้านเขาหมด และรถมาส่งก็มาเสียกลางทางอีก ไม่รู้จะทำยังไงเลยขอซื้อต่อจากเราอีกที” เอสตายิ้ม
“ได้ค่ะ ไหนคะ” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ
“นี่ค่ะ กล่องพวกนี้อีกทีหนึ่ง”
“สามกล่องเลยเหรอคะ”
เอสตาเห็นเธออยู่คนเดียว จึงโน้มศีรษะเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยถาม ซึ่งทำให้ลูเซียนาหน้าแดง
“ลูเซียนา ถามจริง ๆ เถอะ คุณกับหมอซานโตรไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ หรอกใช่ไหม”
“คุณเอสตา”
“ตอนแรกก็ไม่รู้หรอก แต่พอเห็นจีโออยู่ใกล้ ๆ แล้วสายตาของหมอซานโตรมันคอยมองมาบ่อย ๆ น่ะ” เอสตาเผยรอยยิ้ม “รอเดี๋ยวนะ รอให้คุณหมอซานโตรว่างก่อนแล้วเขาจะออกไปช่วยขับรถให้”
“ขอบคุณค่ะ” ลูเซียนาอุทานแผ่ว วินาทีนั้นจีโอก็เข้ามาพอดี
“มีอะไรหรือครับ”
“พอดีลูเซียนาต้องเอายาไปส่ง หมอซานโตรกำลังยุ่งอยู่เลยไม่มีคนขับรถไปส่งลูเซียนา” เอสตาแย้มยิ้ม จีโอชำเลืองมองลูเซียนาที่ทำตาใสซื่อ
“ผมไปส่งคุณให้นะครับ”
“อะไรนะคะ”
“ผมไปส่งกล่องยาให้คุณ จะสะดวกหรือเปล่า”
จีโอเผยรอยยิ้มเย็น ทำเอาลูเซียนาไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธยังไง เธอยืนคอยอยู่สักพักซานโตรก็เปิดประตูออกมาพร้อมทั้งบอกว่า
“เอสตา ขอกุญแจรถยนต์ด้วย” ซานโตรเปิดประตูออกมา แล้วก็เห็นจีโอยืนอยู่ใกล้ ๆ ลูเซียนาเจ้าตัวถึงกับขมวดคิ้วทันที
“จีโอ นายมาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของเขาเครียดขรึม
“ผมมาช่วยคุณลูเซียนาเอากล่องยาไปส่ง ถ้าเธอไม่ว่าอะไร”
“ไม่ว่าค่ะ ยินดีอยู่แล้ว” ลูเซียนาฝืนยิ้ม
“ถ้างั้น เราไปกันเลยดีไหมครับ กล่องพวกนี้ใช่ไหม” จีโอก้มลงหอบกล่องใบใหญ่สามกล่อง ไม่ปล่อยให้ลูเซียนาเอาไปเลยสักกล่องเดียว
“หนักหรือเปล่าคะ ฉันช่วยถือให้ก็ได้” ลูเซียนาทำท่าจะเดินเข้าไปถือ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” จีโอชำเลืองมองซานโตร “นอกเสียจากว่าจะมีใครบางคนไม่พอใจ...”
“เอ๋...”
“ไปกันเถอะครับ”
ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกไปทางหน้าประตูบ้าน ท่ามกลางสายตาคมกริบของซานโตร เอสตาที่คอยมองอยู่ใกล้ ๆ ลอบยิ้ม เดินถือสมุดตรวจคนไข้เดินตรงไปพูดลอย ๆ ว่า
“สองคนนั้น เขาเหมาะสมกันดีนะคะ”
“อะไร”
“ก็...จีโอกับคุณลูเซียนาไงคะ คนหนึ่งน่ารักอีกคนก็ยิ้มเก่ง ไม่เหมือนใครบางคนหรอกพูดอีกอย่างทำอีกอย่างหนึ่ง" เอสตาเปรยเบา ๆ
“ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสู่รู้ทุกเรื่องนี่นะเอสตา”
“ค่ะ ไปดีกว่า” เอสตาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปนั่งที่โต๊ะก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป ซานโตรได้แต่ขมวดคิ้วมองดูจีโอเดินไปกับลูเซียนาข้างนอกนั่น จนกระทั่งลับตาไป..
ข้างนอกคลินิกจีโอสวมชุดดำหอบกล่องสามใบเดินไปข้าง ๆ เธอ ลูเซียนาได้แต่ยิ้มน้อย ๆ เพราะว่าเธอเพียงแต่เดินมานำทางให้กับเขาเท่านั้นเอง ภายนอกมีช่องทางเดินเล็กน้อยเทียบกับร้านกาแฟและพาสต้าริมถนน ลูเซียนามองเห็นรถแล่นมาจอดช้า ๆ เธอจึงเอื้อมมือไปแตะข้อศอกจีโอ
“นั่นรถมาแล้ว รีบขึ้นเถอะค่ะ” ลูเซียนาเอ่ย
“ที่ที่เราจะไปอยู่ห่างจากที่นี่มากหรือครับ”
“เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ” ลูเซียนาเปิดกระเป๋าถือเอาแผนที่มากกางดู “เลี้ยวจากถนนมุมซ้ายด้านหน้าแล้วเดินไปอีกราว ๆ สองสามกิโลก็น่าจะถึงแล้วค่ะ”
“ถ้างั้นผมว่าเราเดินไปดีกว่า”
ลูเซียนากระพริบตาถี่ ๆ ลำพังแค่เธอเดินไปมันก็คงจะถึงได้ไม่ยาก แต่จีโอที่ต้องแบกกล่องยาอีกสามใบการจะแบกไปตั้งสามกิโลมันค่อนข้างยากลำบาก
“ทำไมละคะ”
“ผมอยากเดินไปเรื่อย ๆ แบบนี้กับคุณมากกว่า” เขายิ้มให้ลูเซียนา
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อ รู้สึกว่าช่วงนี้จีโอพูดแปลก ๆ ชอบกล
“เดินไปกับฉันเหรอคะ”
“ใช่ครับ หรือคุณไม่อยากเดิน”
“อยากค่ะ” ลูเซียนาส่ายหน้าปฏิเสธ “ถ้ามันไม่เป็นภาระให้กับคุณเกินไป”
“ถ้าอย่างนั้น เราก็เดินไปแล้วคุยกันไปดีกว่า”
จีโอเหยียดยิ้ม ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีของเสื้อและชุด ทำให้เขาแลดูเป็นผู้ชายที่ผิวขาวสะอาดเรียวปากได้รูปเช่นเดียวกับเธอ ดูแขนเขาเล็ก ๆ แต่ก็สามารถเดินหอบกล่องสามใบได้อย่างสบาย ๆ เขาเดินไปเรื่อย ๆ หันมาคุยกับลูเซียนาโดยที่เธอไม่ว่าอะไร
“คุณลูเซียนารู้จักกับคุณซานโตรมานานหรือยังครับ”
“ก็ไม่นานหรอกค่ะ...เพิ่งเดือนก่อนนี้เอง” ลูเซียนายิ้ม
“งั้นหรือ...แล้วถ้าหากว่าคนในครอบครัวคุณเรียกตัวคุณกลับ คุณจะว่ายังไง”
ลูเซียนาชะงักฝีเท้าแผ่วเบา กิริยานั้นส่งผลให้จีโอรู้ได้ในทันที
“หมายถึงคนในครอบครัวเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
ลูเซียนาส่ายหน้าปฏิเสธแผ่วเบา คงไม่มีทางอีกแล้วล่ะที่เธอจะยอมกลับไปถูกกักขัง
“คงไม่มีหรอกค่ะแต่ถึงจะมี...ฉันก็จะบอกว่าขออยู่ที่นี่นาน ๆ ไม่กลับไปอีกแล้ว
จีโอเหยียดยิ้ม ชำเลืองมองไปข้างหน้า
“การอยู่นาน ๆ มันทำให้มีอะไรมากมายทำให้คิดอีกเยอะนะครับ”
ลูเซียนาหันกลับไปมอง
“อะไรหรือคะ”
“ก็...” จีโอเปรยเบา ๆ “คุณอยู่ที่คลินิกในฐานะผู้ช่วย แล้วถ้าต้องอยู่ต่อไปนาน ๆ คุณคิดว่าคุณซานโตรและก็คุณจะบอกคนอื่นยังไง หากเขามีข้อสงสัยเรื่องนั้น”
“ตอนนี้เขาบอกคนอื่นว่าฉันเป็นน้องสาวค่ะ”
“น้องสาวหรือ”
“ใช่ค่ะ ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบใจนักเท่าไหร่ แต่มันก็โอเค” ลูเซียนาหันมายิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ เสียจนจีโอต้องระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ
ดูท่าแล้ว คู่นี้คงอีกนานเลยล่ะ
“ตึกด้านหน้าใกล้จะถึงแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ เลี้ยวซ้ายตรงโน้นก็เกือบจะถึงแล้ว”
ทั้งคู่เข้าไปถึงร้านยาเล็ก ๆ ใกล้สะพาน แล้วเอาไปของไปส่งจนกระทั่งเสร็จ จีโอพูดคุยกับคุณลูเซียนาสักพักหนึ่ง ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมาพร้อมห่อกระดาษใส่ของฝากให้ซานโตร ลูเซียนารับมาถือไว้แล้วกล่าวขอบคุณและลากลับ จีโอและลูเซียนาพากันเดินออกมาพากันเดินลัดเลาะไปทางถนนเส้นริมน้ำ เธอเงยหน้ามองดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่เกาะริมรั้วแล้วเอาเอื้อมมือแตะมันเบา ๆ
“สวยจังเลย” เธอยิ้ม
“ที่นี่มีสถานที่สวย ๆ อีกเยอะนะครับ ถ้าคุณชอบวันหน้าให้ผมพาไปก็ได้”
“จริงเหรอคะ” จู่ ๆ ลูเซียนาก็หุบยิ้มทันที “เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ”
“ทำไมละครับ”
“ขืนโดดงานไปกับคุณ มีหวังคงโดนซานโตรดุอีกแน่”
“ถ้าไม่อยากให้โดนดุ ก็ไปวันอาทิตย์ก็ได้นี่ครับ” จีโอเอ่ยปาก
ลูเซียนายิ้มบาง ๆ อันที่จริงหากเธอต้องการไปที่ไหน ซานโตรก็มักจะพาไปอยู่ดี แต่...จู่ ๆ เธอไปพร้อมกับจีโอ บางที่อาจทำให้เขาไม่พอใจ จนไม่ยอมปริปากเอ่ยกับเธอ...ความจริงก็ทำให้เธอลำบากได้เหมือนกัน
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
“ไม่อยากไปหรือครับ”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่หรอก...แต่ว่า” เธอรู้สึกอึดอัดใจที่จะตอบ
“คุณกลัวว่าจะทำให้คุณซานโตรจะหึงและไม่ยอมพูดด้วยอย่างนั้นสินะครับ”
ใบหน้าของลูเซียนาเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเล็กน้อย
“เปล่านะคะ” เธอบ่นอุบอิบ “หึงอะไร ไม่ใช่แฟนกันซะหน่อย”
“เอาเถอะ ผมเข้าใจว่าคุณเพิ่งมาทำงานได้ไม่นาน อาจจะยังไม่เวลาเป็นส่วนตัวก็ได้”
ลูเซียนายิ้มบาง ๆ พลางอดคิดไม่ได้ว่าจีโอช่างแลดูอบอุ่นเป็นพิเศษจริง ๆ
“ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้เสมอ”
ลูเซียนาแก้มร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคนั้น แต่จีโอก็เพียงเหยียดยิ้มอย่างเป็นกันเองเท่านั้น เธอหันหลังรีบเดินไปคลินิกโดยเร็วขึ้นอีกนิด โดยมีชายหนุ่มคอยเดินตามไปจนถึงทางแยกที่จะข้ามถนน ไปยังประตูหน้าคลินิก ชั่วขณะที่ลูเซียนากำลังจะก้าวข้ามถนนก็มีรถยนต์สีดำแล่นมาด้วยความเร็วสูง
“ระวังครับคุณลูเซียนา”
“อ๊ะ”
ลูเซียนาถูกฉุดขึ้นมาจากพื้นถนน เท้าของเธอขูดกับพื้นถนนจนถลอกปอกเปิก วินาทีต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงเอี้ยดของถนน ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกฉุดขึ้นไปแนบอกเสื้อสีดำของจีโอ ในขณะที่แขนขวายังกอดหลังศีรษะของเธอไว้ และมือซ้ายก็โอบกอดรอบเอวแนบลำตัว ลูเซียนาแก้มร้อนจัด ลำตัวของจีโอมีกลิ่นสะอาดสะอ้าน ลำแขนแข็งแรงท่าทางโอบกอดเธอเอาไว้แนบแน่น
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” เธอกระกุกตะกัก
“ไม่เป็นไรครับ แถวนี้รถยนต์ค่อนข้างมาเร็ว” เขาก้มหน้ามองลูเซียนา ฝ่ามือยังโอบกอดเธอไว้ในอกไม่ยอมปล่อย พลางรู้สึกถึงแรงต้านน้อย ๆ พยายามดันตัวออกห่างเขาจึงคลายมือออกเล็กน้อย
“ขาของคุณเป็นยังไงบ้างครับ”
“ถลอกนิดหน่อยนะค่ะ แต่ถ้าไม่ได้คุณช่วยเอาไว้ ป่านนี้ฉันคงบาดเจ็บมากไปแล้ว ขอบคุณมากนะคะคุณจีโอ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากซานโตร ที่เดินมาจากหน้าประตูคลินิกก้าวยาว ๆ เข้ามาคุกเข่าดูอาการข้อเท้าเป็นรอยแผลถลอกของลูเซียนา โชคดีที่ร้ายแรงแต่ก็เลือดไหลซิบ “ข้อเท้าเป็นแผลด้วยนี่”
“เป็นความผิดของฉันเองนะค่ะ เมื่อกี้จะข้ามถนนแล้วรถยนต์มาพอดี”
“จีโอเป็นคนช่วยหรือ”
“ค่ะ” เธอเอ่ยแผ่วเบา
...เมื่อกี้เขาเห็นตอนที่จีโอกอดเธอด้วยหรือเปล่านะ
“ไม่เป็นไรครับ ขาของคุณเป็นแผลเดี๋ยวผมจะทายา...”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
“ว้าย” ลูเซียนาลืมตาโต เพราะอยู่ ๆ ก็ถูกซานโตรอุ้มแนบอก “ทำอะไรน่ะ”
“อยู่เฉย ๆ เถอะ”
ซานโตรอุ้มเธอก่อนพาเดินไปที่ประตูหน้าคลินิก จีโอยิ้มบาง ๆ ดูแล้วเขาไม่ควรอยู่ที่นี่นานกว่านี้
“ถ้าอย่างนั้น ผมกลับก่อนนะครับคุณลูเซียนา”
“จะกลับเลยหรือคะ”
“ครับ ดูท่าว่าวันนี้ผมคงต้องรีบกลับ” จีโอชำเลืองมองซานโตรที่หรี่ตามองมา “ผมไปก่อนนะครับคุณซานโตร แล้วคุณลูเซียนาด้วย”
“ขอบคุณมากนะคะ”
จีโอยิ้มเย็น ก่อนจะหันหลังเดินกลับท่ามกลางผู้คน ซานโตรอุ้มลูเซียนาเปิดประตูเข้าไป โชคดีที่เย็นวันนี้ทุกคนกลับไปที่บ้านของตัวเองหมดแล้วเนื่องจากได้เวลาคลินิกใกล้จะปิด ซานโตรอุ้มลูเซียนาเข้าไปในห้อง วางบนลงเตียงที่นอนคนไข้ แล้วจึงใช้สำลีเช็ดแอลกอฮอล์วางลงข้อเท้านุ่ม จนลูเซียนานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“เจ็บหรือ” ซานโตรชำเลืองตาขึ้นมอง
“นิดหน่อยค่ะ”
“ให้นั่งรถไปกับผมแต่คุณกลับไม่ไป ขากลับโดนรถเฉี่ยวเอาจนได้”
“ก็เห็นคุณกำลังยุ่งอยู่...แล้วจีโอก็เข้ามาพอดี”
“เขายินดีไปพร้อมคุณอยู่แล้วล่ะ”
ลูเซียนากระพริบตาด้วยความแปลกใจ
“ทำไมล่ะคะ” เธอถามอย่างพาซื่อ
“คุณอยากรู้จริง ๆ หรือ” ซานโตรจ้องหน้าเธอนิ่ง “คุณนี่ซื่อจริง ๆ เลยนะ”
หญิงสาวหน้าตึงเพราะคิดว่าเขาหลอกด่า
“ช่วยไม่ได้นี่ คนรู้อยากไม่ตอบเองทำไมล่ะ”
ลูเซียนาอุทานแผ่วเมื่อซานโตรคว้าเท้าบาง เอาไปเช็ดผ้าพันแผลจนชุ่ม ซานโตรบังคับให้เธอนั่งลงเตียงแล้วไปหยิบผ้าพันแผลขึ้นมา ลูเซียนานิ่วหน้าด้วยความเจ็บเพราะซานโตรวางนาบผ้าพันแผลออกเบา ๆ แล้วใช้สำลีเช็ดทำความสะอาดเบา ๆ มือของเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนผิดกับช่วงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
“เอาไว้ให้เขามาตอบเองเถอะ...ตอนนี้ฆ่าเชื้อโรคหน่อย”
“หา”
“แค่กลัวติดเชื้อน่ะ” ซานโตรเอ่ยพลางชำเลืองดวงตากลมโต ที่กระพริบตาถี่ ๆ
“ขอบคุณค่ะ ฉันทำเองได้” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ ก่อนหดกลับออกมา
“เดี๋ยวก่อน” ซานโตรดึงข้อเท้าเอาไว้ สายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโต “คืนนี้คุณจะไปนอนกับผมหรือเปล่า”
ลูเซียนาแปลกใจเล็กน้อยไม่รู้เขาจะถามไปเพื่ออะไร
“คุณก็รู้ว่าฉันนอนไม่หลับ ถ้าไม่มีคุณอยู่ด้วย” เธอตอบ
“ก็ดี” ซานโตรตอบเสียงกระซิบแผ่ว
ซานโตรดึงแขนเสื้อเธอไปด้วย ลูเซียนากระพริบตาถี่ ๆ เดินขึ้นบันไดไปทั้งที่กำลังถูกดึงให้เดินตาม พอมาถึงหน้าห้องที่เป็นประตูไม้หญิงสาวก็แก้มแดงพลางดึงมือออกทันที จะว่าไปแล้วเธอเองก็ไม่นึกอยากนอนคนเดียวหรอก แต่เพราะมีเขาอยู่ใกล้ ๆ เธอจึงแอบเข้าไปกลางดึกมากกว่า
“เดี๋ยวก่อน” เธออุทานแผ่วพลางดึงแขนออกมา
“เป็นอะไร”
“ฉันเอ่อ...ตอนนี้ฉันควรเข้าไปในห้องของตัวเอง แล้วพอจะนอนค่อยไปขอนอนกับคุณกลางคืน” ลูเซียนาช้อนตามองเขาอย่างใสซื่อ
“ถ้าอย่างนั้นผมจะล็อกกลอนห้ามไม่ให้คุณเข้า”
“ทำไมคะ” เธอกระพริบตาถี่ ๆ
“เพราะตอนนี้ผมง่วงจนอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว ไม่อยากถูกรบกวนกลางดึก” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบ ทำท่าจะเปิดประตูห้องนอนของตัวเองก้าวเข้าไปภายในห้อง แต่ลูเซียนาเอื้อมมือไปคว้าแขนเขาเบา ๆ ซานโตรหันมาเห็นดวงตาเว้าวานกับเส้นผมยาวเป็นคลื่นจรดกลางหลัง
“ขอร้องละค่ะ”
“ก็ได้” ซานโตรถอนหายใจยาว “เข้ามาสิ”
ลูเซียนาเดินเข้าไปภายในห้องสีขาวสะอาด มีเตียงขนาดใหญ่วางอยู่ใจกลางห้อง ซานโตรเดินเข้ามาใกล้จนหญิงสะดุ้งตกในแต่เขาเพียงแต่เอื้อมมือคว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนเตียง วินาทีหนึ่งที่เขาก้มลงมาใกล้สายตาสีน้ำตาลก็ชำเลืองมองดวงตาสีดำกลมโต ริมฝีปากเข้ามาใกล้จนเธอคิดว่าเขาจะแนบริมฝีปากลงมา
“ผมอาบน้ำก่อน คุณล่ะ”
“อะไรนะคะ”
“คุณจะอาบก่อนไหม หรือจะอาบทีหลัง”
ลูเซียนาหน้าแดงจัดจรดใบหู เมื่อกี้เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่านะ
“ไม่ดีกว่าค่ะ เชิญคุณอาบก่อนเถอะ” เธอเอ่ย
ซานโตรไม่ตอบแต่เดินเปิดประตูเสียงแผ่วเบา ลูเซียนาเดินมานั่งลงบนเตียงพร้อมทั้งถอนหายใจยาว คืนนี้ดูท่าทางซานโตรมีท่าทางแปลก ๆ คล้ายกับว่าไม่พอใจอะไรอย่างนั้น หญิงสาวมองดูแผลที่โดนแก้วกาแฟบาด แล้วซานโตรใช้ผ้าพันแผลเช็ดทำความสะอาดเบา ๆ มือของเขาช่างอบอุ่นอ่อนโยนเหลือเกิน
จีโอยิ้มให้แก่เธอแผ่วบาง ทำไมผู้ชายท่าทางสงลเงียบจึงแสดงออกคล้ายกับจะแกล้งเธอได้นะ
“แปลกจัง ผู้ชายเป็นอย่างนี้เสมอหรือเปล่านะ” ลูเซียนาระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ เสียงน้ำที่ไหลรินผ่านทางห้องน้ำชื้น ๆ ทำให้เธอเผลอหลับตาเอนศีรษะลงกับขอบโต๊ะข้างเตียง จนทำให้ผล็อยหลับไปในที่สุด
ซานโตรเปิดประตูออกมาจากห้องอาบน้ำ เส้นผมของชายหนุ่มเปียกแนบหลังศีรษะและลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลชำเลืองมองไปที่ลูเซียนาที่กำลังหลับสนิท ชายหนุ่มถอนหายใจยาวพลางเดินถือเสื้อผ้าที่ติดกระดุมสองสามเม็ดเผยให้เห็นช่วงแผ่นอกได้รูป เขาเดินถือผ้าเช็ดหัวมานั่งอยู่บนเตียงมองดูเธอ
“หลับได้ดีจริง ๆ เลย” เขารำพึงแผ่ว พลางไล้ปลายนิ้วบนเรือนผมยาวสลวยและขนตาแผ่วบาง ความอบอุ่นบนปลายนิ้วทำให้เขาเลื่อนลงไปบนเรียวปากอิ่มสวย
“ลูเซียนา”
ลูเซียนายังคงหลับสนิทพลางหายใจแผ่วบาง
“ลูเซียนา” ซานโตรเรียกชื่อเธอเบา ๆ พลางโน้มใบหน้าลงไปใกล้ สายตาสีน้ำตาลของเขาเลื่อนต่ำไปถึงรอยแผลบนฝ่ามือที่มีผ้าพันแผลพันอยู่โดยรอบ เขาเอื้อมมือมาแตะขอบปลายเตียงด้วยท่าทางที่เหมือนกันจะโน้มใบหน้าลงไปหาริมหูพลางเอ่ย
“ถ้าคุณยังไม่ยอมลุกละก็ ผมจะถือว่าคุณเป็นฝ่ายเรียกร้องผมนะ” เขากระซิบแผ่ว
ลูเซียนารู้สึกตัวแล้วหันหน้าไปหาแสงสว่างช้า ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมองก็ต้องพบกับซานโตรในภาพผมเผ้าเปียกชื้นลำตัวอยู่ภายใต้เสื้อแขนยาวติดกระดุมสองเม็ด ในสภาพที่แทบจะเหยียดแขนวางนาบลำตัวของเธอเลยก็ว่าได้ เธอร้องอุทานแผ่ว
“ซานโตร”
“ผมกำลังจะปลุกคุณอยู่พอดี” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “นึกว่าคุณจะไม่ยอมตื่นแล้วซะอีก”
“เอ่อ...ฉันกำลังจะตื่นอยู่พอดีค่ะ พอดีฟังเสียงน้ำแล้วมันสบายดีก็เลย...”
“หลับสนิท”
“ค่ะ” ลูเซียนาเอ่ยเบา ๆ พลางไม่กล้ามองสายตาสีน้ำตาลของซานโตร เลื่อนสายตาลงต่ำมาหยุดอยู่ที่แผ่นอกหนาได้รูปภายใต้เสื้อแขนยาวติดกระดุมแค่สองเม็ดแล้วก็ต้องหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เป็นอะไร” ซานโตรมองดูดวงตากลมโตที่หลบไปทางอื่น
“เปล่าค่ะ ช่วยถอยไปห่าง ๆ หน่อยได้ไหมคะ”
“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ”
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลคู่สวย เงยหน้าของซานโตรอย่างตกใจแล้วก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างที่คิด
“คุณกำลังทำให้ฉันกลัวนะคะ” เธอตัดสินใจพูดตรง ๆ
“กลัวผมหรือ”
“ค่ะ”
“กลัวผมหรือว่าจีโอกันแน่”
“อะไรนะคะ”
“ตลอดทั้งวันนี้คุณเอาแต่ทำตัวสนิทสนมกับจีโอ แต่พออยู่กับผมกลับแสดงออกถึงความรังเกียจ” ซานโตรย่อตัวลงต่ำวางมือกับขอบเตียงเป็นเหตุให้ลูเซียนาถอยหลังมากยิ่งขึ้น “คุณอยากให้ผมทำอะไรคุณถึงจะพอใจ”
ลูเซียนากรุ่นโกรธขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ก็คุณมัวแต่ยุ่งอยู่แต่คนไข้นี่ จะให้เปรียบเทียบกับจีโอได้ยังไงกันล่ะ”
“งั้นหรือ” ซานโตรโน้มตัวเข้าไปใกล้จนลูเซียนาหงายลงกับเตียงกว้างใหญ่ หญิงสาวลืมตาโตเมื่อถูกเขาประสานฝ่ามือกับมือบาง ทั้งยังทาบทับไหล่กว้างโน้มมาบนลำตัวของเธอจนเปียกชุ่ม แสงไฟสว่างภายในห้องทำให้ลูเซียนาตาพร่ามองเขาโน้มศีรษะลงมา
“ถ้าผมไม่ได้เป็นหมอล่ะ คุณจะทำยังไง” ซานโตรเอ่ยเสียงเรียบ “คุณจะเลือกจีโอหรือว่าผม”
“ซานโตร..”
“บอกมาสิ ว่าคุณจะเลือกแบบไหน”
ซานโตรโน้มใบหน้าลงมาหาแต่ลูเซียนาหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอดิ้นรนอยู่นานจนกระทั่งหลุดเธอจึงออกแรงผลักซานโตรออกทันที หญิงสาววิ่งออกไปทางประตูแต่ก็ไปได้ไม่ถึงสามก้าวก็ต้องหันหลังเข้ากับกำแพงเพราะถูกซานโตรดึงเข้าหากำแพง
....ลูเซียนาถูกแนบริมฝีปากแนบสนิทเรียวปากนุ่มละมุน สัมผัสร้อนระอุจากริมฝีปากและปลายลิ้นชำแรกผ่านเข้าไปชิมความหวานภายใน ลูเซียนาพูดไม่ออกเมื่อถูกมือหนาแนบสนิทใบหน้าให้เบี่ยงรับจุมพิต สัมผัสหวานนุ่มละมุนอบอุ่นและรุนแรงขึ้นทุกขณะ เธอคิดอ่านอะไรไม่ออกเพราะซานโตรเรียวปากลงหามอบรอยจูบหนักหน่วงและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน...
ลูเซียนาพยายามยกมือดันแผ่นอกเขาออก แต่ถูกซานโตรดันแผ่นหลังเข้าขอบประตู มือเขาทาบทับอยู่เหนือแผ่นประตู รอยจูบเร่งเร้ารุนแรง...ทำให้ริมฝีปากนุ่มถูกปิดลงอย่างลึกซึ้ง หญิงสาวพยายามผินหน้าหนีหากแต่ถูกเรียวปากรุ่มร้อนตามติดไปทุกที่ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้เนื้อผ้าบางเบาและสัมผัสไปทั่วทุกอณูของร่างกาย สัมผัสอบอุ่นหนักหน่วงที่เริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“ซานโตร”
ลูเซียนาหายใจแผ่วเบาเมื่อริมฝีปากร้อนระอุเคลื่อนไปตามใบหู ซอกคอ ไหล่ลาดละมุน พอจะอ้าปากพูดก็ถูกริมฝีปากแนบชิดลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากของหญิงสาวไม่มีโอกาสได้พูด เพราะถูกดึงเข้าไปกอดไว้ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ซานโตรจูบเธอ ก่อนจะคลายริมฝีปากออกพลางมองเข้าไปยังดวงตาคู่สวย ก่อนจะย่อลงตัวอุ้มร่างลูเซียนาที่ร้องอุทานแผ่วเมื่อถูกพาไปยังเตียงนอน
“อย่านะ ปล่อยซี่”
ลูเซียนาทั้งร้องก่อนจะโยนลงบนฟูก หญิงสาวพลิกตัวก่อนจะลุกขึ้นนั่งแต่ถูกซานโตรพลิกตัวตามแล้วกดข้อมือลงบนที่นอนฟูกหนา ใบหน้าน่ารักขาดซีดราวกับกระดาษ
“ซานโตร”
“ที่คุณมาในห้องนี้ ก็เพราะต้องการอย่างนี้สินะ” ซานโตรเอ่ยราบเรียบ
ประโยคนั้นทำเอาลูเซียนาตัวแข็งขึ้นมาทันที
“อะไรนะ”
“ยอมรับมาเถอะ ว่าคุณกำลังเหงาต้องการใครสักคน” ซานโตรกระซิบแผ่ว “ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่เปิดโอกาสให้จีโอหรอก”
“คนบ้า”
ลูเซียนาหน้าซีดสลับกับความโกรธ หญิงสาวสะบัดฝ่ามือฟาดเข้าใส่หน้าของซานโตร แต่ชายหนุ่มไวกว่าเขาคว้าจับมือบางแล้วจับกดลงบนที่นอนหนา เสียงร่ำร้องถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อริมฝีปากเร่าร้อนทาบทับไว้แน่น ปลายลิ้นเปียกชื้นเกี่ยวกระหวัดความนุ่มละมุน ปลายลิ้นอุ่นจัดแทรกผ่านเข้าไปตวัดไล้อย่างเร่าร้อน ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปใต้หลังต้นคอและเบี่ยงดวงหน้างามขึ้นรับการจุมพิตจากเขา
“อย่า คาเมโอ...ไม่นะ” ลูเซียนาหันศีรษะไปด้านข้าง ทำเอาซานโตรถึงกับหยุดชะงัก
“คาเมโอ”
“ปล่อย”
ลูเซียนาผลักอกแข็งแกร่งออกแล้วผลุนผันหนีออกไปทันที ซานโตรคว้าจับแขนบางไว้แน่นลูเซียนาพยายามดึงแขนออกทันที มาถึงเวลานี้ซานโตรก็ดึงร่างบางเข้าไปกอดไว้แน่น ลูเซียนาหน้าซีดเผือดขณะที่ซานโตรถอนหายใจยาว มาถึงขั้นนี้แล้วเขาแทบจะไม่ทำอะไรนอกจากดึงแขนเธอเอาไว้
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
เผียะ
ฝ่ามือเล็ก ๆ ฟาดเข้าใส่หน้าของซานโตรจนหน้าหัน รอยแสบบนบาดแผลยังไม่เท่ากับความโกรธที่ลูเซียนาได้รับเธอเม้มปากแน่นน้ำตาคลอ ผลักอกเขาออกแล้วทำท่าจะวิ่งหนีออกไป แต่ช้ากว่าซานโตรก็คว้ามือเธอไว้ก่อนที่ลูเซียนาจะออกไปจากห้อง
“ลูเซียนา”
“ปล่อยนะ ปล่อยซี่”
“เดี๋ยวก่อน คุณนอนคนเดียวได้หรือ”
ลูเซียนาน้ำตาคลอ นอนคนเดียวก็ยังดีกว่าต้องนอนกับหมาป่า
“ฉันนอนคนเดียวได้ ถึงไม่หลับก็ช่าง”
ขาดคำลูเซียนาก็สะบัดแขนวิ่งออกไปจากห้องนอนทันที ซานโตรยกปลายนิ้วกุมหน้าผาก...
“ให้ตายเถอะ” เขาสบถเบา ๆ
********************
ตอนเช้าจีโอสวมชุดเสื้อสูทสีขาวเดินเข้ามาที่ประตูคลินิก เขาเหยียดยิ้มให้ซานโตรที่นั่งคิ้วขมวดมุ่น เขานั่งดื่มกาแฟในตอนเช้านั่งอยู่ในห้องทำงานโดยปราศจากร่างของลูเซียนาให้เห็น จีโอมอบไปรอบ ๆ ห้อง แล้วก็เอ่ยถามต่อด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณซานโตร ไม่เห็นคุณลูเซียนาเลยนะครับ”
แคร๊ง
เสียงแก้วน้ำกับพื้นโต๊ะดังสนั่น ก่อนที่สายตาคม ๆ จะจ้องมองไปยังจีโอนิ่ง
“เขาไม่อยู่” เขาตอบเสียงเรียบ
“ทำไมละครับ” จีโอเหยียดยิ้ม “เขาหายไปไหน”
“ฉันไม่รู้ ถึงตอนเช้าเขาก็ออกไปตั้งแต่ตอนเช้ามืด” ซานโตรนั่งเอามือท้าวคาง จีโอชำเลืองมองไปยังซานโตรพลางคิดว่า มิน่าล่ะ...
“คุณนี่หึงหวงกว่าที่ผมคิดอีกนะ”
“เงียบไปเลย”
“แปลว่า...ถ้าคุณหึงจนทำอะไรไม่ดีกับคุณลูเซียนา ก็แปลว่าผมคงหมดโอกาสซะแล้วสิ” จีโอเหยียดยิ้มทั้งแววตาและริมฝีปาก
“ถ้านายยังขืนไม่หยุดพูดอีกละก็ ฉันจะไล่นายออก”
ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ...
ความรู้สึกอึดอัด เป็นกังวล และความร้อนใจจนแทบบ้านี่ เขาแทบไม่เคยเป็นมาก่อน วันที่ลูเซียนาถูกจีโอทำแผลที่นิ้วให้ ความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นทันทีภายในอกของเขา จนกระทั่งมองเห็นว่าเธอถูกจีโอกอดเอาไว้ซึ่งแม้ว่านั่นจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ความเป็นจริงเขาแทบจะเดินไปชกหน้าจีโอติดกำแพงเลยทีเดียว
“คุณซานโตรเป็นผู้ชายปากแข็งนะครับ” จีโอยิ้ม
“นาย !?” ซานโตรคว้าคอเสื้อจีโอเข้ามา แต่อีกฝ่ายเพียงแต่หรี่ตาลงต่ำ
“คุณชอบคุณลูเซียนา แต่กลับอนุญาตให้ผมคบกับเธอ แต่พอเอาเข้าจริงกลับทนไม่ได้เสียจนคว้าเธอเข้ามากอด แล้วแบบนี้จะให้ผมว่าอย่างไร”
“นายรู้อยู่แล้วงั้นหรือ”
“ผู้หญิงของเจ้านาย...ใครจะกล้าจีบ”
“ให้ตายเถอะ” ซานโตรถอนหายใจยาวพลางปล่อยมือ “เชิญเถอะ จะว่ายังไงฉันก็ได้”
จีโอยิ้มบาง ๆ นัยน์ตาชำเลืองมองซานโตร
“แล้วคุณจะทำยังไงดีครับ”
“ไม่รู้” ซานโตรยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “เวลานี้เธอออกไปตั้งแต่เช้า แถมยังไม่บอกสักคำว่าจะไปไหน”
“เมื่อคืนคุณกอดเธอ”
ซานโตรแทบสำลักกาแฟออกทางปากและจมูก หลังกระแอมเบา ๆ ในลำคอหลายครั้ง ก่อนหันไปมองหน้าจีโอพลางเอ่ยเสียงเรียบ
“มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องบอกนาย”
“ครับ” จีโอเหยีดยิ้ม อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องรู้จากปากซานโตรหรอก เพียงแค่มองเห็นสีหน้าอาการเมื่อครู่ก็บ่งบอกได้คำเดียวว่าไม่มีอะไรเลยเถิด
ซานโตรรู้สึกหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำท่าจะลุกออกไปจากประตู จีโอเห็นดังนั้นจึงหันไปถามเบา ๆ
“คุณซานโตรจะไปไหนเหรอครับ”
“ฉันจะไปหาอะไรกิน นายช่วยดูแลคลินิกล่ะ”
ขาดคำซานโตรก็เดินออกไปตรงถนน จีโอได้แต่ยิ้มบาง ๆ บริเวณเรียวปาก ชายหนุ่มมองดูเขาไปจนลับตาขณะยืนพิงประตูยืนกอดอก จะว่าไปแล้วการนั่งรอคุณลูเซียนากลับมาเอง คงไม่ใช่นิสัยของซานโตรเท่าไหร่.....
...ณ เส้นขอบฟ้าที่จรดขอบวิวทิวทัศน์ สายลมพัดผ่านใบหน้าและเส้นผมจนลูเซียนาต้องหลับตา สายตาที่พัดโบกเปรียบเสมือนหัวใจเธอ ที่ตอนนี้ช่างหวั่นไหวและเหมือนมีเสียงกระซิบให้เธอเดินออกมาตั้งแต่ตอนเช้ามืด เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเลย ไม่ใช่ว่าเธอยอมข่มตานอนหลับเองมากกว่า ลูเซียนานั่งอยู่ริมแม่น้ำนั่งมองทะเลสาบที่ทอประกายงดงาม กับผู้คนที่ยืนอยู่บนเรือหลายคน
ในเวลานี้เธอไม่อยากกลับไปเจอซานโตร อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ใช่เวลานี้...
“แย่จริง ๆ” ลูเซียนาหลับตาลง
“กลับไปพวกเราสิครับคุณลูเซียนา”
เสียงราบเรียบจากทางด้านหลังทำให้ลูเซียนาสะดุ้งหันไปมองหน้าซีดเผือด ชายสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสวมชุดสูทเรียบสนิท ใบหน้าและแววตาไม่ต่างอะไรไปกับสุนัขรับใช้ ลูเซียนาถอยห่างออกไปทางด้านหลัง ไม่คิดเลยว่าคนของคาเมโอจะคอยตามเธอทุกฝีก้าวขนาดนี้
“พวกคุณ...” เธอกระซิบแผ่ว “คาเมโอส่งมาเหรอ”
“ครับ”
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ทำท่าว่าจะโอบล้อมเธอทุกฝีก้าว ลูเซียนาเดินถอนหลังกลับทำท่าจะวิ่งหนีออกไปแต่ชายฉกรรจ์เอามือเข้าขวาง
“กลับไปกับพวกเราเถอะครับคุณลูเซียนา คุณคาเมโอเป็นห่วงคุณจนแทบนอนไม่หลับด้วยซ้ำ”
“ใครกันแน่ที่นอนไม่หลับ” ลูเซียนาตะโกนถาม “ทุกครั้งที่ตื่นนอนกลางดึก กลัวว่าเขาจะมาหาทุกครั้งจนนอนไม่เต็มที่”
“คุณลูเซียนา”
“อย่าเข้ามานะ”
ลูเซียนาเอามือโยนถังขยะมาใส่เศษกระจายเกลื่อน เธอวิ่งหนีไปยังถนนด้านหน้าโดยมีลูกน้องคาเมโอวิ่งตามไป เธอพยายามวิ่งข้ามถนน แต่เนื่องจากมีรถราวิ่งมามากมายจนทำให้ลูเซียนาเบี่ยงกายหลบ ลูกน้องของคาเมโอวิ่งตามมาข้างหลัง เธอหันไปมองเห็นพวกมันตะโกนไล่หลัง ร่างบางวิ่งอ้อมหลังรถสีดำที่แล่นมาจอดด้านข้าง ขณะนั้นเองประตูด้านข้างก็เปิดออก ก่อนที่ข้อมือบางจะถูกใครบางคนจับเอาไว้แล้วฉุดเข้าไปนั่งข้างในเต็มแรง
“ว้าย” ลูเซียนาเข้าไปนั่งโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
จนกระทั่ง มองเห็นคาเมโอเหยียดยิ้มอยู่ทางหลังพวงมาลัยและกำลังมองมาที่เธอ ดวงตาสีฟ้าอ่อนพราวระยับริมฝีปากเหยียดยิ้ม
“คาเมโอ” เธอกระซิบแผ่ว
“ว่ายังไงล่ะ” คาเมโอกล่าวเสียงนุ่ม “คิดที่จะหนีพ้นอีกหรือไง”
“พี่เป็นคนส่งพวกนั้นมาหาฉันเหรอ ทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“ฉันมารับเธอกลับ...อีกครั้งไงล่ะ”
ฉับพลันเธอก็หันไปหาประตูทำท่าจะเปิดออกแล้วหนีออกไปทันที คาเมโอไวกว่าเขาเอื้อมมือมาคว้าหลังต้นคอแล้วดึงเข้าหาตัวเต็มแรง ทำเอาลูเซียนาร้องอุทานก่อนถูกดึงเข้าไปภายในรถ ก่อนที่คาเมโอจะกดล็อกประตูอัตโนมัติปิดประตูทางหนีรอดของเธอ
“ปล่อยนะ นี่ปล่อย” ลูเซียนาอุทานลั่น
“ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันไม่คิดที่จะทำร้ายเธอ ขอเพียงเธอยอมกลับไปกับฉันดี ๆ แล้วฉันจะยอมปล่อยให้เธอนั่งอยู่ในรถ”
“ฉันไม่คิดที่จะกลับไปกับคุณ”
“งั้นหรือ” คาเมโอเหยียดยิ้มพลางเอื้อมมือไปหยิบปืน ลูเซียนามองตามเขาอย่างหวาดระแวง
“จะทำอะไรน่ะ”
“ฉันก็กำลังคิดว่า น่าจะมีใครสักคนที่เสียสละขาขวาเพื่อให้เธอยอมกลับไปน่ะสิ”
ลูกน้องมาเฟียสองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างหันไปมองหน้ากัน ลูเซียนายกมือขวาขึ้นปิดปากเมื่อมองเห็นคาเมโอยื่นปากกระบอกปืนไปยังขาขวา หญิงสาวรีบเอื้อมมือไปปัดมือเขาออกแต่กระสุนนั่นได้ทะลวงเข้าขาขวาจนทะลุ เลือดอาบร้องดังลั่น
“..อ๊ะ”
“ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก เอาไว้ก็ไม่ได้ความเปล่า ๆ” คาเมโอทำท่าจะหันปืนใส่หน้าอกซ้ายของชายหน้าซีดเผือด จนลูเซียนาก็รีบปัดมือข้างนั้นออกทันที
“ทำบ้าอะไร พวกเขาเป็นลูกน้องพี่นะ”
คาเมโอเหยียดยิ้ม พลางลดมือข้างที่กำปืนลงข้างตัวเบา ๆ
“ทำไมรึ ก็พวกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกนะสิ ใช้ให้มารับตัวเธอกลับวิ่งไปมาไม่เป็นท่า” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
“ไม่ใช่นะ เขามองเห็นแต่ไม่กล้าจับฉันต่างหาก กลัวว่าฉันจะบาดเจ็บ”
คราวนี้คาเมโอคว้าจับต้นแขนบางแล้วกระชากตัวเข้าหาโดยแรง
“งั้นหรือ งั้นเธอก็กลับไปพร้อมกับฉันสิถ้าไม่อยากให้มีคนตายเพราะเธออีก” คาเมโอรั้งตัวลูเซียนาเข้ามาใกล้ เธอหน้าซีดเผือดเหมือนกับกระดาษ “แต่ถ้าไม่ พวกลูกน้องฉัน..มันก็ต้องตายเพราะเธออยู่ดี”
“พี่มันขี้ขลาดที่สุด”
“ใช่...ฉันมันขี้ขลาด แต่ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพราะเธอคนเดียว”
“อ๊ะ”
คาเมโอปล่อยตัวเธอให้เข้าไปนั่งที่ ลูเซียนาขยับออกไปห่าง ๆ เขามองหน้าใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาที่เกลียดที่สุดในชีวิต ที่ผ่านมาเธอเคยคิดว่าเขาเป็นเหมือนพี่ชาย แต่พอมาตอนนี้อสูรกายจากใต้ผืนนรกก็ยังดีกว่าที่จะเรียกชายคนนี้เป็นพี่เสียอีก
คาเมโอเหยียดยิ้มเมื่อได้เห็นสายตาที่จ้องมองมาของน้องสาว
“อย่ากลัวไปเลย ชะตาลิขิตให้เราเป็นคู่กันอยู่แล้วลูเซียนา” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
ลูเซียนาหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ หันหลังให้จนติดฝาผนังรถ รู้ดีว่าชะตาลิขิตได้กำหนดให้เธอเกิดมามีพี่ชายอย่างคาเมโอ แต่ว่าชะตากรรมไม่ได้กำหนดให้เขาฆ่ามารดารวมถึงการทำลายบิดาของตัวเอง ความงดงามของเธอเปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ที่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ไม่อาจปล่อยมือได้จากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
คาเมโอขับรถแล่นออกไปสู่ท้องถนน ผ่านเส้นทางเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ เหลือเพียงเข็มกลัดเล็ก ๆ ที่เธอทิ้งเอาไว้ให้ยามที่ถูกลากขึ้นรถตกอยู่บนพื้น
และหวังว่าใครสักคนจะมองเห็นมัน....
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ย. 2555, 09:50:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ย. 2555, 09:50:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 2541
| << บทที่ 8 จีโอ | กักขัง >> |
เบลินญา 8 พ.ย. 2555, 09:56:22 น.
ตอบเม้นท์ค่า
แว่นใส >>> มีหึงจริง ๆ ด้วยค่า
ใบบัวน่ารัก >>>
Zephyr >>> นั่นสิคะ น่าตีจริง ๆ เลย
ตอบเม้นท์ค่า
แว่นใส >>> มีหึงจริง ๆ ด้วยค่า
ใบบัวน่ารัก >>>
Zephyr >>> นั่นสิคะ น่าตีจริง ๆ เลย
แว่นใส 8 พ.ย. 2555, 16:39:13 น.
55555
55555
lookpud 8 พ.ย. 2555, 21:44:41 น.
ซานโตรจะตามทันมั้ย
ซานโตรจะตามทันมั้ย
แว่นใส 9 พ.ย. 2555, 08:11:06 น.
น่าสงสารจริง ๆ เลย
น่าสงสารจริง ๆ เลย
Zephyr 11 พ.ย. 2555, 21:32:13 น.
โห เข็มกลัดอันกระจึ๋งเดียว ตาซานโดรจะตาถั่วมองไม่เห็นป่ะนะ
โห เข็มกลัดอันกระจึ๋งเดียว ตาซานโดรจะตาถั่วมองไม่เห็นป่ะนะ