เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย

ตอน: ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 50%

ตอนที่ 2.ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น

เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรลายเมฆก็ลองทดสอบตัวเอง ว่าเขาใช่อย่างที่คิดว่าเป็นหรือเปล่า หลังจากกินขนมเค้กกับน้ำส้มที่ญาดาเอามาป้อนแล้ว เขาก็หยิบเครื่องสำอางมาลองแต่งหน้าดู หากเป็นผู้ชายปกติการแต่งหน้าคงไม่ใช่สิ่งที่ถนัดนัก แต่ลายเมฆค้นพบว่าเขาสามารถทำสิ่งนี้ได้คล่องแคล่ว ไม่ว่าจะดัดขนตา ปัดมาสคาร่า ทาอายแชโดว์ ปัดบลัชออน ทาลิปสติก

เขาเกิดมาเพื่อเป็นกระเทยหรือเนี่ย... ลายเมฆอยากจะร้องดังๆ อย่างขัดใจ

ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานมันยืนยันอยู่ทนโท่ เขาจะหาอะไรมาแก้ตัวได้หนอ จะบอกว่าถูกกรถชนจนความจำเสื่อมแล้วหายเป็นกระเทย หากเขาฟื้นความทรงจำขึ้นมาแล้วกลับไปเป็นกระเทยอีกจะทำยังไง

ความแมนมันคงไม่ถาวร สู้เป็นกระเทยไปให้สิ้นเรื่องจะดีกว่าไหม...

“น้องเมย์คะ ดึกมากแล้วพี่ว่าน้องเมย์นอนได้แล้วนะคะ จะได้หายไวไว”

ญาดาเดินออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำทำธุรส่วนตัวหลังจากพยาบาลมาเช็ดตัวให้คนเจ็บแล้ว ร่างบางสวมชุดนอนแบบกระโปรงผ้านิ่มลื่นยาวแค่เข่า มองเห็นเรียวขายาวสวยขาวนวลเนียน เธอเดินเข้ามาดึงผ้าห่มคลุมให้คนเจ็บก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ที่วางอยู่อีกฝั่งเตียง ร่างบางเกยก่ายจนทรวงอกอิ่มแตะโดนเนื้อตัวของคนบนเตียง กลิ่นแป้งเด็กหอมฟุ้งเต็มจมูกของลายเมฆ เขาเผลอสูดดมเต็มปอด รู้สึกวาวหวิวแปลกเมื่อเนื้อนุ่มอวบหยุ่นสัมผัสโดนแผ่นอก แม้แค่แวบเดียวแต่ก็เสียวไปทั้งตัว

“พี่จะเอาไปเก็บให้เองนะ วางไว้บนเตียงเกะกะเปล่าๆ”

ญาดาเอาเป้มาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟ ก่อนจะล้มตัวลงนอนที่โซฟายาว หยิบผ้าห่มมาห่มตั้งท่าจะหลับ แต่ได้ยินเสียงคนเจ็บพูดขึ้นก่อน

“พี่แยมคะ คนที่บ้านพี่แยมจะรังเกียจน้องเมย์หรือเปล่า เอ่อ... ที่น้องเมย์เป็นแบบนี้” น้ำเสียงของคนพูดเจือรอยกังวล

“ที่บ้านมีแต่พี่คนเดียวเท่านั้นจ้ะ พ่อแม่พี่ตายไปหลายปีแล้ว พี่อยู่คนเดียวมาตลอด น้องเมย์ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่จะให้น้องเมย์อยู่กับพี่สองคน พวกคนงานในสวนเขาก็อยู่ที่บ้านพักคนงาน ไม่มีใครมายุ่งกับน้องเมย์หรอก”

ญาดาอาศัยอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่กลางสวนกล้วยไม้ มาตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน คนงานในสวนมีบ้านพักสร้างแยกต่างหากเป็นสัดส่วนไม่มารบกวน มีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาดและทำอาหารให้ในช่วงกลางวัน พอตกเย็นหญิงสาวจะอยู่คนเดียวที่บ้าน เป็นแบบนี้มาหลายปีดีดักแล้ว การรับน้องเมย์มาอยู่ด้วยจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับญาดา

“อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ น้องเมย์ถึงจะจำอะไรได้ ถ้าน้องเมย์เกิดความจำเสื่อมตลอดไป พี่แยมจะให้น้องเมย์อยู่กับพี่แยมไหมคะ”

ญาดาลืมคิดถึงข้อนี้ แต่มันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ หากเธอจะรับเลี้ยงหนุ่มน้อยหน้าใส ไว้เป็นน้องสาวสักคน

“พี่สัญญาว่า จะดูแลน้องเมย์จ้ะ ถ้าน้องเมย์จำอะไรไม่ได้จริงๆ ก็มาเป็นน้องสาวพี่แยมก็แล้วกันนะ” ญาดาบอกอย่างใจดี

ลายเมฆยิ้มกริ่ม เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของญาดา เขาแค่อยากแน่ใจว่าหญิงสาวจะไม่ลอยแพเขา เมื่อเขาหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว การได้อยู่ใกล้ๆ กับเธอทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด หากเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ คงคิดว่าตัวเองหลงรักผู้หญิงคนนี้ไปแล้วแน่ๆ

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

ญาดากลับมาที่บ้านของเธอ หลังจากจัดการเรื่องรถกับบริษัทประกันเรียบร้อยแล้ว ประกันภัยชั้นหนึ่งที่อุตส่าห์ทำไว้ได้ประโยชน์ก็คราวนี้ คดีความทางตำรวจก็จัดการเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ลุงของเธอซึ่งเป็นรองผู้กำกับช่วยเดินเรื่องให้ ประกอบกับผู้เสียหายแค่เพียงบาดเจ็บไม่ถึงกับเสียชีวิต คดีจึงจัดการได้ง่ายเพราะผู้กระทำความผิดยอมชดใช้ค่าเสียหายและรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาพยาบาล เหลือเพียงการตามหาญาติของคนเจ็บที่ยังต้องใช้เวลา ระหว่างนี้ญาดาจึงต้องดูแลคนเจ็บไปก่อน หญิงสาวจึงกลับมาที่บ้านสวน เตรียมจัดห้องไว้ให้คู่ความของเธอได้พัก

บ้านไม้หลังใหญ่กว้างขวางและร่มรื่นไปด้วยแมกไม้หลากหลายสายพันธุ์ปลูกไว้รอบบ้านต่างรั้ว ทำให้คนเพิ่งมาถึงรู้สึกชอบบรรยากาศสดชื่นเย็นสบายแบบธรรมชาติแบบนี้ ดวงตากลมโตวาวระยับกวาดสายตามองไปรอบๆ กายอย่างถูกใจ จนเจ้าของบ้านอดอมยิ้มไม่ได้

“เป็นไงจ้ะน้องเมย์ พออยู่ที่นี่ไหวไหมจ้ะ” ญาดาเอ่ยถาม

ลายเมฆพยักหน้ารับ “น่าอยู่มากค่ะพี่แยม น้องเมย์ช๊อบ...ชอบ บ้านแบบนี้ รู้สึกเหมือนเคยอยู่บ้านลักษณะคล้ายแบบนี้มาก่อน” คนความจำเสื่อม ทำเสียงเล็กเสียงน้อยชื่นชมบ้านใหม่ ด้วยรู้สึกคุ้นเหมือนเคยอาศัยบ้านแบบนี้มาก่อน

“พี่ว่า บ้านของน้องเมย์อาจจะอยู่ในสวนแบบบ้านพี่มั้งคะ น้องเมย์เลยรู้สึกคุ้นๆ”

ญาดาออกความเห็น ดีใจที่การพาอีกฝ่ายมาที่บ้านของเธอ อาจทำให้เขาฟื้นความจำได้โดยเร็ว ท่าทางน้องเมย์ดูจะชอบบ้านของเธอไม่น้อย ทำให้เจ้าของบ้านคลายใจหลังจากที่กลัวว่าคนมาพัก อาจจะรู้สึกไม่ชอบบรรยากาศเงียบเหงาไร้แสงสีไม่เหมือนในตัวเมือง

“พี่ว่า เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ จะได้ทานข้าวกัน”

“ค่ะพี่แยม น้องเมย์เริ่มหิวแล้ว”

คนเจ็บเอามือกุมท้องที่ส่งเสียงร้องโครกคราก ประท้วงเจ้าของสีหน้าอายๆ คิดว่าพี่สาวคนสวยคงจะได้ยินเสียงพยาธิในท้องของเขาร้องกระมง เลยรีบชวนเข้าบ้าน

ญาดายิ้มเอ็นดู เมื่อเห็นแก้มขาวๆ ของน้องสาวต่างเพศแดงเรื่อ ช่วยประคองพาเข้าไปในบ้าน นอกกจากแขนหักแล้วน้องเมย์ยังเจ็บขาด้วย เวลาเดินจึงต้องช่วยพยุงไว้ ร่างเพรียวบางทำตัวต่างไม้เท้าให้ร่างหนาตัวสูงใหญ่กว่าตนเองเกาะไว้ เอาแขนข้างที่ไม่เจ็บพาดไหล่เธอไว้ ขณะที่เธอสอดแขนรัดเอวของเขาไว้ กว่าจะพาคนตัวโตกว่ามานั่งที่เก้าอี้ได้สาวร่างเล็กถึงกับเหงื่อตก

“ขอโทษนะคะพี่แยม น้องเมย์จะพยายามช่วยตัวเองให้มากที่สุด”

ลายเมฆบอกญาดาด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ รู้สึกเห็นใจพี่สาวตัวเล็ก ที่ช่วยพยุงร่างหนาหนักของเขาจนเหงื่อแตกเต็มตัว ดวงตาคมทอดมองใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่ออย่างสงสาร ยกมือข้างที่ยังใช้งานได้เอื้อมไปหยิบทิชชู่บนโต๊ะมาซับเหงื่อให้ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอแดงก่ำทีเดียว คงจะร้อนและเหนื่อยมาก

ญาดาตัวแข็งทื่อ ดวงตาคมของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาห่วงใย ทำให้คนถูกจ้องใจเต้นโครมคราม มือหนาหยิบทิชชู่มาซับเหงื่อให้ฌะอด้วยกิริยานุ่มนวล แก้มสาวร้อนวูบวาบไปกับสัมผัสอ่อนโยนนั้น นานกว่านาทีกว่าเขาจะซับเหงื่อให้เธอเสร็จ แต่หญิงสาวต้องสะดุ้งโหยงเมื่อหนุ่มหน้าหวานใช้หลังมือ ลูบไล้แก้มเธอแผ่วๆ

“แก้มพี่แยมนิ่มจังเลยค่ะ ใช้ครีมอะไรเหรอคะ” เสียงทุ้มดัดจนนุ่มหวาน เอ่ยถามขึ้น

ใบหน้าหวานเกินชายชะโงกเข้ามาใกล้ ดวงตากลมโตจ้องระยะประชิด ทำให้คนถูกจ้องทำหน้าไม่ถูก

“อ่า... พะ พี่ใช้แค่โลชั่นเด็กจ้ะ”

ญาดาตอบเสียงสั่นพร่า ใจเต้นรัวราวกลองเพล อยากจะขยับหนีแต่ร่างกายกลับแข็งเกร็งไม่ยอมกระดุกกระดิก เหมือนคนเป็นตะคริว

ลายเมฆจ้องหน้าหวานใสที่แดงจัดอย่างชอบใจ รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเขินอาย แต่เขากลับชอบท่าทางเอียงอายน่ารักแบบนี้เหลือเกิน แก้มนิ่มของเธอเหมือนแก้มเด็กทั้งนุ่มทั้งเนียน เขาลูบไล้ผิวนุ่มไม่ยอมหยุด ดวงตาคมจ้องมองแก้มนวลด้วยความรู้สึกแปลกๆ อยากสัมผัสเธออยู่แบบนี้นานๆ หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อเกิดความรู้สึกอยากลองหอมแก้มเธอดูสักครั้ง แก้มนวลขาวๆ จะหอมจะนิ่มแค่ไหนกันหนอ...

ร่างกายทำตามความต้องการของเจ้าของ เคลื่อนหน้าเข้าไปหาใบหน้างามตามใจคิด แต่ต้องชะงักค้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขาไม่ได้เป็นผู้ชายนี่นา... ทำไมถึงอยากหอมแก้ผู้หญิงขึ้นมา ลายเมฆสะดุ้งตกใจกับความคิดของตัวเองจนหยุดการกระทำนั้น เขาขยับถอยห่างจากร่างบางทันที

“น้องเมย์ หิวแล้วค่ะพี่แยม” เขายิ้มให้เธอแก้เก้อ แสร้งเบี่ยงเบนแประเด็นไปเรื่องอื่น

ญาดายิ้มกร่อยๆ รู้สึกโล่งใจปนเสียดายยังไงไม่รู้ เมื่อครู่เธอรู้สึกแปลกๆ กับกระเทยหน้าหวานคนนี้ได้อย่างไร หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในครัวเรียกสติที่แตกกระเจิงให้กลับคืน หยิบกับข้าวที่ซื้อมาแกะห่อเอาไปอุ่นในไมโครเวฟ แล้วยกมาตั้งโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปพยุงคนเจ็บให้มากินข้าว

“น้องเมย์ ทานข้าวเองได้หรือยังคะ” ญาดาวางจานข้าวตรงหน้าลายเมฆ พลางส่งช้อนให้

ลายเมฆพยักหน้า รับช้อนมาตักกินเอง มือขวาของเขาหักเหลือมือซ้ายที่ใช้การได้ เป็นข้างที่ไม่ถนัดจำต้องใช้แก้ขัดไปก่อน ชายหนุ่มตักข้าวใส่ปากอย่างช้าๆ คำแรกก็ทำหกเลอะเทอะ มือข้างที่ใช้ยังมีรอยถลอกเวลาขยับจึงไม่ถนัดนัก

“พี่ป้อนเราดีกว่า” ญาดาแย่งช้อนไปตักอาหารป้อนให้เอง เพราะทนไม่ไหว

“น้องเมย์ทานเองได้ค่ะ” ลายเมฆเอ่ยท้วง ทำท่าจะแย่งช้อนคืน แต่หญิงสาวไม่ยอม

“ให้พี่ป้อนน่ะดีแล้ว น้องเมย์กินเองสองทุ่มก็กินไม่อิ่มหรอก ดูสิเข้าปากครึ่งหนึ่ง ตกพื้นครึ่งหนึ่งแบบนี้ เมื่อไหร่จะอิ่มจ้ะ”

ญาดายิ้มขำ เอาแขนโอบไหล่หนาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี จัดการตักข้าวตักแกง ป้อนหนุ่มหน้าหวานจนหมดจาน แถมยังปริการป้อนน้ำป้อนผลไม้ให้อีก

“พอแล้วค่ะ น้องเมย์อิ่มแล้ว” ลายเมฆต้องส่ายหน้าหนี เมื่อพี่สาวคนสวยไม่ยอมหยุดป้อนเสียที

“อิ่มแล้วเหรอจ้ะกำลังสนุกเลย” ญาดายิ้มจนตาหยี รู้สึกสนุกเหมือนได้เล่นป้อนข้าวเด็ก “งั้นไปนอนพักดีกว่านะ พี่จัดห้องไว้ให้แล้ว”

“ค่ะ น้องเมย์อยากอาบน้ำจัง ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งหลายวัน ตัวชักเหนียวๆ”

เรื่องเล็กๆ กลายเป็นปัญหาใหญ่ เมื่อสภาพร่างกายของคนเจ็บไม่พร้อมสำหรับการอาบน้ำด้วยตัวเอง เมื่อพามาถึงห้องได้ ลายเมฆก็เดินกระย่องกระแย่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ ห้องน้ำเป็นแบบไทยๆ ไม่มีอ่างอาบน้ำมีเพียงโอ่งกับฝักบัวให้อาบเท่านั้น คนเจ็บนุ่งผ้าขาวม้าหยิบขันมาตักน้ำในโอ่งราดบนตัว โดยยกแขนที่ครอบเฝือกให้ห่างตัวกันเปียก เมื่อน้ำในโอ่งเย็นจัดสัมผัสกายลายเมฆก็สะดุ้งโหยงทำขันหล่นจากมือ

“เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะน้องเมย์!” ญาดาเปิดประตูพรวดเข้ามา เมื่อได้ยินเสียงของหล่น

ร่างสูงสวมเพียงผ้าขาวม้าผืนเดียวยืนตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า ผิวขาวใสไม่แพ้ผู้หญิงของเขาทำให้คนเห็นตาพร่า แผ่น อกหนามีกล้ามเนื้อแน่นไม่ผอมบางอย่างที่คิด หุ่นของกระเทยหน้าหวานบึกบึนไม่แพ้นายแบบในแม็กกาซีนผู้ชายที่เคยผ่านตาเลย ญาดาใจเต้นแรงแก้มแดงปลั่ง ไม่กล้าขยับเข้าไปหา

“น้องเมย์แค่ตกใจที่น้ำมันเย็นค่ะ เลยทำขันตก” ลายเมฆพยายามก้มลงหยิบขันมาถือไว้ แต่ญาดาเข้ามาหยิบให้ก่อน เขามองหน้าแดงๆ ของเธออย่างเอ็นดู “พี่แยมคะ จะสะดวกไหมคะ ถ้าน้องเมย์จะขอให้พี่แยมช่วยอาบน้ำให้หน่อย”

ญาดาอ้าปากเหวอ แก้มร้อนวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะขอร้องอะไรแบบนี้

“ถ้าพี่แยมไม่สะดวก น้องเมย์ จะพยายามอาบเองค่ะ” ลายเมฆดึงขันในมือของญาดามาถือไว้ โบกมือไล่ให้เธอออกไป “ออกไปข้างนอกเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเปียก”

ญาดาเดินออกมาจากห้องน้ำ ใจหนึ่งก็สงสารอีกใจก็เขินอายที่ต้องอาบน้ำให้ผู้ชาย ฌะอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เลยเดินออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอกก่อน

“บ้าจริงยายแยม นั่นกระเทยนะ กระเทย” ญาดาบ่นงึมงำ ตีหน้าอกข้างซ้ายตัวเอง ที่ยังเต้นแรงไม่หยุดอย่างโมโห

นี่เธอเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงได้ใจเต้นแรงแบบนี้นะ น้องเมย์เป็นกระเทยไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ สักหน่อย... ญาดาด่าว่าตัวเองในใจ ร่างบางพาตัวเองมานั่งบนเตียง สายตาทอดจับบานประตูห้องน้ำ ด้วยความรู้สึกลังเลว่าจะเข้าไปช่วยอีกฝ่ายตามคำขอ หรือจะปล่อยให้เขาอาบน้ำเองไปแบบนั้น

เคร๊ง !!!

เสียงขันหล่นกระทบพื้น ทำให้ญาดาหยุดลังเลใจ เธอรีบวิ่งไปเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำทันที

“น้องเมย์ พี่... พี่จะช่วยอาบน้ำให้จ้ะ” เธอบอกเขาเสียงสั่น แล้วหมุนกายวิ่งออกมาจากห้องน้ำ คว้าเก้าอี้พลาสติกในครัว วิ่งกลับมา “นั่งบนเก้าอี้สิ เดี๋ยวพี่จะอาบน้ำให้”

ลายเมฆทำหน้างง กับความช่วยเหลือที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาแกล้งพูดแหย่เธอเล่นแท้ๆ ไม่นึกว่าญาดาจะยอมอาบน้ำให้เขาจริงๆ จะปฏิเสธก็ไม่ทันแล้ว เมื่อเธอจับเขานั่งบนเก้าอี้ ตั้งหน้าตั้งตาเอาน้ำมาราดหลับหูหลับตาถูกสบู่ให้ มือบางลูบฟองครีมบนเนื้อตัวท่อนบนของเขา แต่ไม่ยอมแตะต้องช่วงล่างเลย ชายหนุ่มอมยิ้มเมื่อมือของเธอลูบไล้แผ่นอกหนาของเขาไปมา หน้าแดงปลั่งชวนมองจนต้องมองหน้าหวานๆ อยู่แบบนั้น

“เสร็จแล้วจ้ะ น้องเมย์รีบผลัดผ้าเถอะเดี่ยวจะไม่สบาย”

ญาดาตักน้ำราดสบู่จนสะอาด ขยับออกห่างหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้กระเทยร่างบึก แล้วปลีกตัวออกมารอนอกห้อง ใจสาวยังเต้นแรง มือน้อยกำแน่นเมื่อนึกถึงผิวเนียนๆ เนื้อแน่นๆ ของกล้ามเนื้อตรงแผ่นอกหนาและหลังของเขา กระเทยอะไรไม่รู้ล่ำบึกเหลือเกิน เคยได้ยินว่าพวกที่เป็นเกย์จะชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ไม่ได้อยากเป็นผู้หญิง บางคนแต่งตัวตัดผมมีบุคลิกเป็นผู้ชายจนแทบมองไม่ออก บางทีน้องเมย์อาจจะเป็นเกย์ไม่ได้เป็นกระเทยก็ได้ถึงได้มีหุ่นล่ำน่ากิน... เอ๊ย น่ามองอย่างนี้ ญาดาสะบัดหน้าไปมา สูดลมหายใจเข้าออกแรงๆ ระงับความฟุ้งซ่านที่กำลังจะทะลักออกมาจากโพรงจมูก เมื่อภาพหุ่นขาวล่ำของน้องเมย์ยังลอยวนอยู่ในหัวไม่หายไปสักที

หากใครรู้เข้าว่าเธอเลือดกำเดาไหลเพราะเห็นหุ่นกระเทย จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย ยายแยมเอ๋ย...

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

อัพแล้วจ้า

น้องเมย์กระเทยล่ำ ทำเอาพี่แยมเลือดกำเดาแทบไหล 555...

ครึ่งหลังพี่แยมจะใจเต้นแรงกว่านี้อีกหรือเปล่า มารอลุ้นกันค่ะ

ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ

รวิญาดา




รวิญาดา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ย. 2555, 21:06:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ย. 2555, 21:07:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 1660





<< ตอนที่ 1. มันคือพรหมลิขิต    ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 70% >>
เคสิยาห์ 3 พ.ย. 2555, 22:48:05 น.
เห็นภาพชัดเจนเลยค่ะ มุมของลายเมฆกุ๊กกิ๊กแท้ ต่างกับม่านไหมลิบลับ


mhengjhy 4 พ.ย. 2555, 07:38:20 น.
5555


wii 5 พ.ย. 2555, 21:40:20 น.
คู่นี้กุ๊กกิ๊กน่ารักน่าชังจริงๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account