เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย
ตอน: ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 70%
อาบน้ำเสร็จคนเจ็บก็ทำให้คนดูแลต้องเดือดร้อนช่วยหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยนอีก เสื้อผ้าของเขาที่ติดกระเป๋าเป้มาดูหวานแหววและใส่ลำบาก ญาดาจึงไปค้นเสื้อผ้าของบิดามาให้ชายหนุ่มใส่แทน หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองดูแลลายเมฆไม่ต่างจากแม่กับลูก ร่างหนาของกระเทยตัวโตทำให้สาวร่างเล็กอย่างเธอต้องเสียเหงื่อไม่น้อย กว่าจะชว่ยประคองพาไปนู่นี่ แม้เขาจะพยายามช่วยตัวเอง แต่ก็ทำได้เก้ๆ กังๆ จนคนเห็นอดไม่ไหวต้องเข้าไปช่วยทุกที
“ทานยาก่อนนะคะ”
ญาดาหยิบยาและแก้วน้ำมาป้อนให้คนเจ็บ ลายเมฆอ้าปากรับเขาเป็นคนกินยาง่าย จึงไม่ลำบากในการกินยาหลายเม็ดแบบนี้ เมื่อชายหนุ่มกลืนยาลงท้องไปแล้วคนป้อนก็หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้ ร่างเล็กเดินไปปิดไฟกลางห้องเหลือไว้แค่ไฟหัวเตียง
“พี่เปิดไฟหัวเตียงไว้ให้นะคะ เวลาเข้าห้องน้ำจะได้มองเห็น ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้พี่อยู่ห้องข้างๆ นี่เอง ฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้า” ญาดายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปิดประตูให้เรียบร้อย
ลายเมฆเอนกายนอนลงบนที่นอนนุ่ม กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ญาดาบอกว่านี่เป็นห้องเก่าของพ่อกับแม่ของเธอ การตกแต่งจึงเรียบง่ายมีข้าวของเครื่องใช้เท่าที่จำเป็น ไม่หรูหรามากมาย เตียงนอนเป็นเตียงสี่เสาแบบโบราณขนาดใหญ่มีมุ้งครอบกันยุงกว้างขวางนอนสบาย มีห้องน้ำในตัวสะดวกหากเกิดอยากเข้าห้องน้ำในตอนกลางคืน หนุ่มหน้าหวานพลิกกายไปมาอากาศยามค่ำคืน เย็นสบายแต่เขากลับนอนไม่หลับ ยาที่กินเข้าไปเมื่อครู่คงยังไม่ออกฤทธิ์ ลายเมฆนอนรอให้ยาออกฤทธิ์นานสองนานก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ คืนนี้เป็นคืนแรกที่นอนในห้องส่วนตัวไม่ใช่บนเตียงในโรงพยาบาล แผลบนร่างกายเริ่มตกสะเก็ดบางแห่งยังเจ็บอยู่ ทำให้ตอนเคลื่อนไหวมักจะปวดหนึบเป็นบางครั้ง ยามหยิบจับอะไรก็ไม่ถนัดต้องให้ญาดาคอยช่วยเหลืออยู่ร่ำไป
“พี่แยม ทำไมพี่ถึงใจดีกับน้องเมย์จัง” เขานึกถึงใบหน้าสวยหวานของเธอด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ
ญาดาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ รูปร่างหน้าตาสวยน่ารักจนต้องมองซ้ำ ช่างเอาอกเอาใจ มีนิสัยใจดีและชอบช่วยเหลือผู้อื่น อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกมีความสุข หากเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ คงอยากได้ผู้หญิงลักษณะนี้เป็นแฟน ลายเมฆอมยิ้มให้ความคิดของตัวเอง
หากเป็นผู้ชายแท้ๆ น่ะหรือคงไม่ต้องคิดมากสินะ... แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นผู้ชายนี่นา เขาเป็นกระเทยจะไปรักผู้หญิงแท้ๆ ได้อย่างไร...
กระเทยหน้าหวานถอนหายใจแรงๆ สับสนกับความต้องการของตัวเองจนกระสับกระส่าย ในที่สุดก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นนั่ง เขานั่งคอตกนึกทบทวนคนหาตัวตนของตัวเองที่ลืมเลือนไป หากเขารู้ว่าเขาเป็นใคร คงไม่ต้องปวดหัวกับความคิดบ้าบอแบบนี้ แม้จะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่กระเทย แต่หลักฐานที่มีติดตัวบ่งชัดว่าเขาเป็น ตกลงเขาควรเชื่อความรู้สึกตัวเอง หรือเชื่อหลักฐานพวกนั้นดี ลายเมฆคิดจนหัวแทบแตกก็หาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้ เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว พร้อมๆ กับรู้สึกปวดปัสสาวะจึงลุกขึ้น เดินเข้าไปให้ห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์
“ไอ้น้องชาย บอกเฮียหน่อยซิ ว่าแกแมนหรือตุ๊ดตู่วะ”
คนสับสนบ่นพึมพำ กับอวัยวะความเป็นชายของตัวเอง ขณะทำหน้าที่ปลดปล่อยสายธารของเสียสีเหลืองใสลงสู่โถชักโครก ดวงตาคมงามจ้องมองอาวุธคู่กายชายชาตรีอย่างพินิจ แล้วถอนหายใจหนักๆ
“ตกลงกูเป็นกระเทยแน่เหรอวะ ทำไมรู้สึกว่ามันฝืนๆ พิกล” เขาสบถเสียงขุ่น
นึกโมโหตัวเองที่เป็นอะไรไม่เป็นดันความจำเสื่อม หัวกบาลเจ้ากรรมก็ปวดจี๊ดๆ ทุกครั้งตอนพยายามนึกถึงเรื่องที่หายไป ร่างสูงเดินกระย่องกระแย่งออกมา ขาแข้งยังเจ็บแปลบยามลงน้ำหนัก ทำให้การทรงตัวไม่ดี อาศัยมือข้างที่ยังพอใช้การได้เกาะข้างฝาพยุงตัว ไม่ให้ล้ม แต่เคราะห้ำกรรมซัด เมื่อมือไปจับถูกตัวอะไรตัวหนึ่ง เมื่อหันไปดู ก็ตาเบิกโพลง
“เห้ย ตุ๊กแก!”
ความตกใจทำให้เขากระโดดตัวลอย ลืมนึกถึงสังขาร ร่างหนาเสียการทรงตัวหงายหลังตึง หัวฟาดขอบประตูเต็มเหนี่ยว ดาวระยิบระยับลอยเกลื่อนเต็มหัว ภาพต่างๆ พุ่งเข้ามาเต็มไปหมด จนหัวสมองตึงแน่น ก่อนความมืดจะวูบผ่านเข้ามาครอบคลุม พร้อมกับอนุสติสุดท้ายได้หลุดลอยไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพให้อ่านอีกนิดหนึ่งนะคะ
ผู้เขียนไม่ค่อยสบายค่ะ ปวดหัวหนึบๆ เลยปั่นออกมาได้แค่นี้เอง เมื่อวานปั่นเฮียหลงแบบยาวมาก สงสัยพลังงานหมด 555 แล้วจะพยายามมาอัพเพิ่มให้อีกนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
“ทานยาก่อนนะคะ”
ญาดาหยิบยาและแก้วน้ำมาป้อนให้คนเจ็บ ลายเมฆอ้าปากรับเขาเป็นคนกินยาง่าย จึงไม่ลำบากในการกินยาหลายเม็ดแบบนี้ เมื่อชายหนุ่มกลืนยาลงท้องไปแล้วคนป้อนก็หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวให้ ร่างเล็กเดินไปปิดไฟกลางห้องเหลือไว้แค่ไฟหัวเตียง
“พี่เปิดไฟหัวเตียงไว้ให้นะคะ เวลาเข้าห้องน้ำจะได้มองเห็น ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้พี่อยู่ห้องข้างๆ นี่เอง ฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้า” ญาดายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปิดประตูให้เรียบร้อย
ลายเมฆเอนกายนอนลงบนที่นอนนุ่ม กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ญาดาบอกว่านี่เป็นห้องเก่าของพ่อกับแม่ของเธอ การตกแต่งจึงเรียบง่ายมีข้าวของเครื่องใช้เท่าที่จำเป็น ไม่หรูหรามากมาย เตียงนอนเป็นเตียงสี่เสาแบบโบราณขนาดใหญ่มีมุ้งครอบกันยุงกว้างขวางนอนสบาย มีห้องน้ำในตัวสะดวกหากเกิดอยากเข้าห้องน้ำในตอนกลางคืน หนุ่มหน้าหวานพลิกกายไปมาอากาศยามค่ำคืน เย็นสบายแต่เขากลับนอนไม่หลับ ยาที่กินเข้าไปเมื่อครู่คงยังไม่ออกฤทธิ์ ลายเมฆนอนรอให้ยาออกฤทธิ์นานสองนานก็ไม่อาจข่มตาหลับลงได้ คืนนี้เป็นคืนแรกที่นอนในห้องส่วนตัวไม่ใช่บนเตียงในโรงพยาบาล แผลบนร่างกายเริ่มตกสะเก็ดบางแห่งยังเจ็บอยู่ ทำให้ตอนเคลื่อนไหวมักจะปวดหนึบเป็นบางครั้ง ยามหยิบจับอะไรก็ไม่ถนัดต้องให้ญาดาคอยช่วยเหลืออยู่ร่ำไป
“พี่แยม ทำไมพี่ถึงใจดีกับน้องเมย์จัง” เขานึกถึงใบหน้าสวยหวานของเธอด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ
ญาดาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ รูปร่างหน้าตาสวยน่ารักจนต้องมองซ้ำ ช่างเอาอกเอาใจ มีนิสัยใจดีและชอบช่วยเหลือผู้อื่น อยู่ใกล้ๆ แล้วรู้สึกมีความสุข หากเขาเป็นผู้ชายแท้ๆ คงอยากได้ผู้หญิงลักษณะนี้เป็นแฟน ลายเมฆอมยิ้มให้ความคิดของตัวเอง
หากเป็นผู้ชายแท้ๆ น่ะหรือคงไม่ต้องคิดมากสินะ... แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นผู้ชายนี่นา เขาเป็นกระเทยจะไปรักผู้หญิงแท้ๆ ได้อย่างไร...
กระเทยหน้าหวานถอนหายใจแรงๆ สับสนกับความต้องการของตัวเองจนกระสับกระส่าย ในที่สุดก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นนั่ง เขานั่งคอตกนึกทบทวนคนหาตัวตนของตัวเองที่ลืมเลือนไป หากเขารู้ว่าเขาเป็นใคร คงไม่ต้องปวดหัวกับความคิดบ้าบอแบบนี้ แม้จะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่กระเทย แต่หลักฐานที่มีติดตัวบ่งชัดว่าเขาเป็น ตกลงเขาควรเชื่อความรู้สึกตัวเอง หรือเชื่อหลักฐานพวกนั้นดี ลายเมฆคิดจนหัวแทบแตกก็หาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้ เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว พร้อมๆ กับรู้สึกปวดปัสสาวะจึงลุกขึ้น เดินเข้าไปให้ห้องน้ำเพื่อปลดทุกข์
“ไอ้น้องชาย บอกเฮียหน่อยซิ ว่าแกแมนหรือตุ๊ดตู่วะ”
คนสับสนบ่นพึมพำ กับอวัยวะความเป็นชายของตัวเอง ขณะทำหน้าที่ปลดปล่อยสายธารของเสียสีเหลืองใสลงสู่โถชักโครก ดวงตาคมงามจ้องมองอาวุธคู่กายชายชาตรีอย่างพินิจ แล้วถอนหายใจหนักๆ
“ตกลงกูเป็นกระเทยแน่เหรอวะ ทำไมรู้สึกว่ามันฝืนๆ พิกล” เขาสบถเสียงขุ่น
นึกโมโหตัวเองที่เป็นอะไรไม่เป็นดันความจำเสื่อม หัวกบาลเจ้ากรรมก็ปวดจี๊ดๆ ทุกครั้งตอนพยายามนึกถึงเรื่องที่หายไป ร่างสูงเดินกระย่องกระแย่งออกมา ขาแข้งยังเจ็บแปลบยามลงน้ำหนัก ทำให้การทรงตัวไม่ดี อาศัยมือข้างที่ยังพอใช้การได้เกาะข้างฝาพยุงตัว ไม่ให้ล้ม แต่เคราะห้ำกรรมซัด เมื่อมือไปจับถูกตัวอะไรตัวหนึ่ง เมื่อหันไปดู ก็ตาเบิกโพลง
“เห้ย ตุ๊กแก!”
ความตกใจทำให้เขากระโดดตัวลอย ลืมนึกถึงสังขาร ร่างหนาเสียการทรงตัวหงายหลังตึง หัวฟาดขอบประตูเต็มเหนี่ยว ดาวระยิบระยับลอยเกลื่อนเต็มหัว ภาพต่างๆ พุ่งเข้ามาเต็มไปหมด จนหัวสมองตึงแน่น ก่อนความมืดจะวูบผ่านเข้ามาครอบคลุม พร้อมกับอนุสติสุดท้ายได้หลุดลอยไป...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพให้อ่านอีกนิดหนึ่งนะคะ
ผู้เขียนไม่ค่อยสบายค่ะ ปวดหัวหนึบๆ เลยปั่นออกมาได้แค่นี้เอง เมื่อวานปั่นเฮียหลงแบบยาวมาก สงสัยพลังงานหมด 555 แล้วจะพยายามมาอัพเพิ่มให้อีกนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2555, 00:22:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2555, 00:22:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1494
| << ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 50% | ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 100% >> |