DANCE DREAM : เต้นสุดใจไปสู่ฝัน
เรื่องราวของผู้หญิงที่มีความฝันในการที่จะเต้นไปตามจังหวะหัวใจ กับคนที่เธอรักที่สุด แต่แล้ววันหนึ่งเขาได้จากเธอไป โดยไม่ได้บอกลาเธอ เธอจึงรู้สึกเสียใจมากและบอกกับตัวเองว่าต่อไปนี้จะไม่รักใครง่ายๆ อีกต่อไป เธอจึงไปประกวดเต้นทุกที่ที่มีการประกวด แต่เธอก็ต้องหยุดเพราะว่าการเต้นเดี่ยว มีน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นการเต้นกลุ่ม เธอจึงตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาหาประสบการณ์และตามหาความฝัน โดยเธอคิดอยากจะมีกลุ่มเต้นเป็นของตนเอง จึงเต้นและติดประกาศรับสมัครทีมเต้น จนมีคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นกลุ่มแรกที่มาสมัครกับเธอ ด้วยที่เห็นเธอเต้นเก่งและกล้าทำอะไรแบบนี้ และไม่ใช่แค่มีคนมาสมัครกับเธอเท่านั้น ก็ยังมีคนที่มาท่าเธอเต้นทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จักกัน แต่เธอเองไม่ชอบการถูกท้าและไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเธอ เธอจึงรับคำท้าของเค้า จนเวลาผ่านไปเธอมีทีมเต้นทั้งหมด 16 คน รวมทั้งเธอด้วย เธอได้ลองเข้าประกวดเต้นกับบริษัทแห่งหนึ่งที่จัดการประกวดเต้น แต่สิ่งทำให้เธอต้องประหลาดใจก็คือ แฟนเก่าของเธอทำงานอยู่ที่นั้น และเหตุการณ์ต่างมากมายที่เธอต้องเรียนรู้เกี่ยวกับชีวิตใหม่ในเมืองหลวง

“การเต้นไม่จำเป็นหรอกว่าต้องเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ ถ้ามีใจรัก ใครก็เป็นกันได้” Blue กล่าวกับชายคนที่มาท้าเธอแข่งเต้น
ไม่ใช่แค่ความฝันและปรารถนาอย่างเดียวหรอกนะที่ต้องมี แต่มิตรภาพต่างหากที่อยู่กับเราไปจนตาย ถ้าหากเธอเชื่อมั่นในตัวเองว่าทุกคน
คือเพื่อน เธอก็จะไม่ได้อยู่โลกใบนี้เพียงคนเดียว

Tags: เต้น

ตอน: ตอนที่ 3 พี่ชายที่ใจร้ายที่สุด กับความฝันที่ต้องก้าวผ่านให้ได้

“พี่วิน” Blue พูด
“Blue” วินพูด

ทั้งสอง มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ POP เห็นท่าทีของทั้งสองแปลกๆ
“มีอะไรกันรึเปล่าครับ” POP ถาม
“Blue มาที่นี้ได้ไง” วินพูด

Blue ไม่พูดอะไร จู่ๆ เธอก็วิ่งหนีออกจากบริษัทฯ ไป ทำให้ทุกคนตกใจและวิ่งตามเธอออกไป
“Blue ไปไหนอะ” Deep พูด
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ Blue วิ่งออกมาทำไมเหรอ” Top พูด
“Blue เป็นอะไรรึเปล่า” POP ถาม
“เปล่าหรอก พอดีนึกอะไรขึ้นได้ก็เลยวิ่งออกมา ขอโทษนะทุกคน” Blue พูด
“Blue พี่ขอคุยด้วยหน่อยซิ” วินพูด
“ฉันขอตัวสักคู่นะ ทุกคนกลับไปก่อนก็ได้ แล้วเจอกันที่ห้องซ้อมนะ” Blue พูด
“ได้ แล้วดูแลตัวเองด้วยนะ ไปพวกเรา” Kro-Ya
“POP นายรอฉันตรงนี้ก่อนนะ” Blue พูด
“ได้ ฉันจะรอเธอตรงนี้แหละ” POP พูด

ทุกคนพากันแปลกใจแต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วทุกคนก็พากันกลับไป ส่วน POP นั่งรอ Blue อยู่ที่หน้า บริษัท เพื่อนของ POP เองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน แต่ก็ไม่พูดอะไร
“มีอะไรก็โทรมานะเพื่อน” Chrit พูด
“เล่าให้กูฟังด้วยนะไอ้ POP” Mong-Kor พูด
“พูดเล่นไม่ดูสถานการณ์เลยนะมึงไอ้ Mong-Kor” Mix พูด

แล้วเพื่อนก็พากันกลับไป

“Blue เข้ามากรุงเทพฯ นานรึยัง” วินพูด
“มาได้ 2-3 วัน แล้วหละ” Blue พูด
“พี่ดีใจนะที่ได้เจอกับ Blue สบายดีใช่ไหม พี่นึกว่า Blue ไปเกาหลีกับพ่อแม่ Blue ซะอีกนะ” วินพูด
“Blue มีความฝัน Blue ต้องทำความฝันก่อน ไม่หนีไปไหนง่ายๆ หรอก” Blue พูด
“ที่พูดนี้คือ กำลังว่าพี่อยู่ใช่ไหมเนี้ย” วินพูด
“เปล่าคะ Blue จะต้องว่าพี่วินทำไมเหรอคะ เราก็แค่เป็นคนรู้จักกันเท่านั้น” Blue พูด
“Blue ทำไมพูดแบบนี้หละ พี่รู้ว่าพี่ผิดที่หนีมาโดยไม่ได้บอก Blue แต่พี่มีความจำเป็น” วินพูด
“คะ พี่วินคงมีความจำมาก นั้นคือการมาเป็นนักร้อง นั้นซิ Blue นี้แย่จังที่จำไม่ได้ว่าพี่อยู่ที่ค่ายเพลงนี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่า ไม่อยากจำมากกว่า ถ้าพี่ไม่มีธุระอะไร Blue ขอตัวกับก่อนนะคะ” Blue พูด
“เดี๋ยวซิ Blue (เค้าดึงมือเธอไว้) Blue ยังคิดที่จะประกวดอยู่ใช่ไหม” วินพูด
“แน่นอนคะ Blue ไม่ชอบหนี เหมือนที่พี่วินเป็นหรอกคะ ขอตัวนะคะ” Blue พูด

วินรู้สึกดีใจมากที่ Blue ไม่ได้คิดที่จะเลิกล้มการประกวด เพราะว่าเจอกับเค้า เค้ายิ้มและบอกกับเธอไปว่า
“พี่จะรอดูผลงานของ Blue นะ” วินพูด

ทางฝ่ายของ POP ที่นั่งรอ Blue อยู่ ก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะอยากรู้เรื่องราวว่าเป็นอย่างไร ทันทีที่ Blue เดินกลับมา POP ก็จับมือของ Blue แล้วพาเธอเดินกลับมาที่ร้านโดยไม่พูดจาอะไร Blue ก็เดินมาด้วยอาการที่เหม่อลอย
และเมื่อทั้งสองเดินกลับมาถึงร้าน ก็เป็นเวลาบ่ายๆ แล้ว ปิงปองกับแนนนี่ เห็น POP เดินจับมือ Blue เข้ามาในร้าน โดยมีท่าทีที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามเรื่องราว ปิงปองได้แต่เอาน้ำมาให้ POP และ Blue ที่เดินมานั่งที่หลังเคาน์เตอร์ ทั้งสองคนนั่งไม่พูดไม่จาอะไร ไม่มองหน้ากัน จนกระทั่ง บ่าย 4 โมง คนในร้านก็เริ่มน้อยลง และวันอาทิตย์ ร้านก็จะปิดเวลา 6 โมงเย็น ปิงปองกับแนนนี่เห็นอาการของทั้งคู่ไม่ค่อยดี จึงเดินมาบอกกับ POP ว่า
“น้อง POP วันนี้พี่ว่าปิดร้านเร็วหน่อยดีไหม ดูน้อง POP ไม่ค่อยสบาย” ปิงปองพูด
“อ๋อ ก็ได้พี่ปิงปอง ผมก็อยากจะอยู่คนเดียวเหมือนกัน” POP พูด
“งั้นพี่ปิดร้านให้เลยนะ มีเรื่องอะไรก็ใจเย็นๆ นะจ๊ะ” ปิงปองพูด
“ครับ” POP พูด

ปิงปองกับแนนนี่ช่วยกัน เก็บของและปิดร้านให้กับ POP ที่นั่งเหม่อลอย เมื่อเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็ออกจากร้านไปทันที ทิ้ง POP และ Blue อยู่เพียงสองคน จนกระทั้งเวลาผ่านไป 1 ทุ่ม POP ก็ลุกขึ้น แล้วก็เอามือขวากำหมัดแล้วต่อยไปที่กำแพงอย่างแรง
“เธอเงียบแบบนี้ฉันไม่สบายใจเลยนะ Blue เธอเป็นอะไร ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร บอกฉันหน่อยได้ไหม” POP ถาม
“นายทำอะไรหนะ POP” Blue พูด
“ฉันรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเธอไม่สบายใจแบบนี้หนะซิ เธอเป็นอะไรไป บอกฉันที่ได้ไหม ฉันไม่สบายใจมากมากเลย Blue เธอรู้ไหม ที่เห็นเธอเป็นแบบนี้” POP พูด
“ฉันขอโทษนะ POP แต่ก่อนอื่นฉันขอทำแผลให้เธอก่อนได้ไหม ” Blue พูด

เธอจับมือของเค้าขึ้นมาดูและพา POP มานั่งที่เก้าอี้สำหรับรับแขกในร้าน ส่วนเธอก็ไปหยิบกล่องยามาเพื่อมาทำแผลให้กับ POP
“เธอเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม POP เธอไม่ควรทำแบบนี้เลยนะรู้ไหม” Blue พูด
“ฉันเป็นห่วงเธอนะ Blue” POP พูด
“ขอบใจนะ POP ทำแผลเสร็จแล้ว ถ้าเธออยากรู้เรื่องอะไรฉันจะบอกให้เธอฟังทุกเรื่องที่เธออยากรู้เลย ตกลงไหม” Blue พูด
“ตกลง” POP พูด
“เอาหละ เรียบร้อยแล้ว เป็นไงบ้าง POP” Blue พูด
“ขอบใจนะ แล้วเธอพร้อมที่จะตอบคำถามฉันแล้วหรือยัง” POP พูด
“ได้ ว่ามา” Blue พูด
“ผู้ชายคนที่อยู่บริษัท CNM เค้าเป็นอะไรกับเธอ ทำไมเธอถึงต้องวิ่งหนีเค้าด้วย”
“พี่วิน เป็นเหมือนพี่ชายที่ฉันรักมาก ช่วงที่พ่อกับแม่ไปอยู่เกาหลี ฉันต้องอยู่คนเดียว เราชอบทำอะไรเหมือนๆ กัน ชอบร้องเพลง ชอบเต้นเหมือนกัน ฉันเล่าความฝันให้พี่วินฟังเค้าเป็นคนเดียวที่ให้กำลังใจฉันทุกๆ เรื่อง จบวันที่พี่เค้าจบม.6 แล้วต้องย้ายมาเรียนต่อในกรุงเทพฯ พี่เค้าเคยสัญญาว่าจะติดต่อมาหาไม่ว่าจะยุ่งขนาดไหนก็ตาม แต่ผ่านไป 2 ปี พี่วินก็เงียบหายไปไม่มีข่าวไม่มีแม้แต่จดหมาย อย่างที่เคยสัญญาเลย ฉันรู้สึกเหมือนถูกทิ้งอีกครั้ง ฉันเสียใจมากและบอกตัวเองว่าจะไม่พบเจอคนๆ นี้อีก” Blue พูด
“ถูกทิ้งอีกครั้งเหรอ หมายความว่าไง เธอเคยถูกพ่อกับแม่ทิ้งไปอยู่ที่เกาหลีเหรอ” POP พูด
“เปล่าพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่นั้นข้อนั้นฉันไม่เสียใจหรอก เป็นหน้าที่ ฉันมีพี่วินที่เปลี่ยนเสมือนพี่ชายแท้ๆ อยู่ตอนนั้นก็เลยไม่ค่อยเหงาเท่าไร แต่ที่บอกว่าทิ้งอีกครั้ง เพราะครั้งแรกเป็นการถูกทิ้งจากคนรักครั้งแรกของฉัน และเค้าก็เป็นมากกว่าคนรักของฉันอีกด้วย” Blue พูด

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของร้าน POP นั่งนิ่งเมื่อได้ยิน Blue พูดว่ารักแรกของเธอ และตอนนี้เธอคงยังเค้าอยู่แน่นอน เค้าอยากรู้มากว่าเป็นใคร แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามเธออีก

หลังจากเค้านั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เค้าก็ลุกขึ้น เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วรินน้ำส้มใส่แก้ว และถือด้วยมืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ และถือไปชั้นสองเพื่อจะนำไปให้กับ Blue ที่ห้อง

เมื่อเดินมาถึงเค้าก็เคาะที่ประตูห้องของ Blue
“Blue เราเองนะ” POP พูด

Blue ได้ยินเสียง POP เรืยกอยู่ที่หน้าห้อง ก็ลุกจากเตียงนอน เดินมาเปิดประตูให้กับ POP
“ว่าไงเหรอ POP” Blue พูด
POP ตกใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้
“Blue เธอร้องไห้ทำไม เป็นเพราะฉันแน่เลยที่ถามเรื่องของเธอมากไป ฉันขอโทษนะ” POP พูด
“ไม่ใช่เพราะเธอหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันเองที่ยิ่งคิด ยิ่งเห็นหน้าเค้า ฉันก็ยิ่งคิดถึง และยิ่งเจ็บปวด ฉันยิ่งพยายามทำให้เหมือนเค้าสักเท่าไหร เราก็ยิ่งไกลห่างกันอยู่ดี หรือจะคิดที่จะลืมเค้า (เธอทรุดตัวลงไปนั่งอยู่ที่พื้นห้อง แล้วก็ร้องไห้) ฉันก็ยิ่งรักและคิดถึงเค้า” Blue พูด

POP ก็ลงไปนั่งกับเธอ เค้าว่างแก้วน้ำไว้ข้างๆ ตัว
“ไม่เป็นไรนะ Blue” POP พูด
“บอกฉันที่ POP ฉันควรทำยังไง ฉันควรหยุดรักเค้า หรือลืมสัญญาที่เคยกันไว้ไหม บอกฉันที ฉันควรทำอย่างไร” Blue พูด
“Blue ซื่อสัตย์กับตัวเองซิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอหมายความถึงใคร แต่ถ้าเธอยังคิดกับเค้าคนนั้นเหมือนเดิม เธอก็ต้องซื่อสัตย์ต่อคำสัญญาต่อไป ไม่ว่าเค้าจะอยู่ใกล้หรือไกล มันก็ไม่ใช่ปัญหา แต่มันอยู่ที่ว่าความปารถนาดีที่เธอมีให้เค้าคนนั้นมันเสมอต้นเสมอปลายต่างหากละ ที่เป็นสิ่งที่เรียกว่า ความรัก นั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วหละ” POP พูด
“POP (เธอร้องไห้ และโผลเข้ากอด POP ไว้แน่น)” Blue พูด

POP รู้สึกอายหน้าแดง แต่ก็ปลอบเธอด้วยการกอดกลับ ด้วยความรู้สึกผิดหวังสำหรับตนเองและสงสาร Blue ที่เศร้าเสียใจ
“ไม่เป็นไรนะ Blue เธอยังมีฉันอีกคน ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ ถ้าเธอต้องการนะ” POP พูด

เช้าวันต่อมา (วันจันทร์ เดือนกันยายน สัปดาห์ที่ 1 )
POP เดินลงมาด้านล่างของร้าน เค้าเห็นปิงปองกับแนนนี่ กำลังเตรียมของสำหรับเปิดร้านอยู่ เค้าเดินมาที่เคาน์เตอร์
“อรุณสวัสดิ์จร้าน้อง POP” แนนนี่ทักทาย
“ครับ” POP ตอบรับ
“ท่าทางอาการยังไงไม่ค่อยดีเลยนะเนี้ย” ปิงปองพูด
“นั้นซิ” แนนนี่เสริม

แนนนี่เดินไปเปิดโทรทัศน์ในร้านตามปกติ และเมื่อกดปุ่มเปิดสวิตซ์ ก็มีข่าวบันเทิงต่างเทศ เนื้อหาของข่าว กล่าวถึงนางแบบชื่อดังของประเทศเกาหลี ป่วยการเมืองเพราะมีปัญหากับแฟนหนุ่มที่เป็นนักร้อง วงบอยแบนด์ชื่อดัง แต่ตอนนี้ออกอัลบัมเดียว และมีโครงการมาเปิดคอนเสริตที่ประเทศไทย
“นั้นคุณกล้วยไม้นี่หน่า น้อง POP” แนนนี่พูด
“ใช่ด่้วย แล้วคนเนี้ยเหรอ แฟนคุณกล้วยไม้หนะ” ปิงปองพูด
“อายุน้อยกว่าด้วยนะ เป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงมากเลยฉันยังเป็นแฟนคลับเลยนะ ชื่อ โซวอน หนะ” แนนนี่พูด
“ใช่ๆ แต่เห็นในหนังสือนิตยสารเค้าบอกว่า คุณกล้วยไม้แอบชอบ โซวอน ข้างเดียวนะ เพราะนักข่าวไปถาม โซวอน เรื่องความรัก เค้าบอกกับนักข่าวว่า ตอนนี้เรื่องความรักไม่มี แต่หัวใจเค้าก็ไม่ได้ว่า เพราะเค้ามีคนรักคนแรกของเค้าอยู่แล้ว ตอนนี้จึงสนใจแต่เฉพาะเรื่องงานเท่านั้น” ปิงปองพูด
“ชื่อ โซวอนเหรอ ชื่อนี้เหมือนตอนที่ไปขนของที่ห้องของ Blue” POP พูด
นึก (“นั้นมันชื่อนักร้องเกาหลีที่มีชื่อเสียงอยู่ตอนนี้นี่หน่า” Mong-Kor พูด
“เธอปลื้มนายโซวอนเหมือนกันเหรอ” Chrit พูด
“พวกนายคิดมากไปแล้ว (เอามือไปดึงสายรัดกับ Max มา) แค่ชื่อคงเหมือนกันแหละ เสร็จแล้วไปกันดีกว่า” Blue พูด
“โซวอน ชื่อเหมือนกันงั้นเหรอ” Chrit พูด)

เวลาต่อมา Blue เดินลงมาจากชั้นบน POP หันไปเห็น เค้าก็รีบปิดโทรทัศน์ทันที และหันมาบอกกับแนนนี่และปิงปองให้เก็บเรื่องของพี่กล้วยไม้เป็นความลับห้ามบอกใครแม้แต่ Blue
“ได้คะน้อง POP”ปิงปองพูด
“มีอะไรกันรึเปล่าคะ” Blue ถาม
“ไม่มีจร้า” ปิงปองพุด
“แล้วมีอะไรให้ Blue ช่วยทำไหมคะ” Blue พูด
“ถ้าอย่างนั้น น้อง Blue มาเช็คบัญชีแล้วกันนะ ส่วนพวกพี่จะเตรียมของจัดร้านกันต่อหนะ”ปิงปองพุด
“ได้คะ อ้าว POP ไม่มีเรียนเหรอ” Blue พูด
“มี เรามีเรียนตอนบ่ายหนะ” POP พูด
“แล้วหิวไหม ทานอะไรรึยัง” Blue พูด
“หิวซิ ยังไม่กินอะไรเลย” POP พูด
“งั้นฉันทำให้เธอเองนะ รอแป๊ปนึงนะ” Blue พูด
“(Blue เธอเข้มแข็งจริงๆ เลยนะ แม้จะเศร้าอยู่แต่ก็เก็บความรู้สึกไว้ไม่ให้มีอาการออกมาเลยนะ)” POP พูด

และเมื่อถึงเวลาบ่ายโมง POP ก็แต่งตัวไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ซึ่งเค้าได้โทรนัดกับเพื่อนๆ ของเค้าที่โต๊ะม้านั่งที่ประจำของพวกเค้า และเมื่อเค้ามาถึง เค้าก็เรียกเพื่อนๆ ของเค้ามานั่งใกล้เพื่อถามเรื่องบางอย่างที่เค้าอยากรู้
“ว่าไงอะไอ้ POP ต้องให้พวกกูมานั่งใกล้ขนาดนี้ ความลับอะดิ” Mong-Kor พูด
“ใช้ (POP ทำหน้าจริงจัง)” POP พูด
“ไม่ขำ แสดงว่าเรื่องซีเรียส” Mong-Kor พูด
“อืม” POP พูด
“มีเรื่องอะไรเหรอวะ ไอ้ POP” Christ พูด
“พวกนายจำที่แม่ฉันเคยบอกได้ไหม เรื่องแฟนพี่กลัวยไม้หนะ” POP พูด
“อ๋อ เมื่อเช้าก็มีข่าว กูดูอยู่ แต่เค้าลือกันว่า พี่มึงแอบชอบ โซวอนเค้าฝ่ายเดียวนะ” Max พูด
“พี่แนนนี่กับพี่ปิงปองก็ว่าแบบนี้เหมือนกัน กูก็เลยอยากรู้ว่าพวกมึงรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้กันบ้าง” POP พูด
“เอางี่ไหม กูโทรไปถามญาติกู ที่โซลให้เอาไหม ญาตกูเป็นนักข่าวบันเทิงอยู่ที่เกาหลี” Max พูด
“เออ ดีๆ โทรไปเลย ไอ้ Max” Mix พูด
“โอเค โอเค จัดให้” Max พูด

ว่าแล้ว Max ก็เดินไปโทรศัพท์หาญาตของเค้าที่อยู่ที่โซล ประเทศเกาหลีที่เป็นนักข่าว และเมื่อเค้าคุยเสร็จก็รีบกลับมาเล่าเรื่องราวให้เพื่อนๆ ของเค้าฟังทันที
“ได้เรื่องแล้ว คืออย่างนี้ ญาตกูเค้าบอกว่า นันโซ หรือพี่กล้วยไม้หนะ แอบชอบนักร้องที่ชื่อ โซวอนมาก ขนาดว่าให้ผุ้จัดการส่วนตัวรับงานที่มีโซวอนเท่านั้น และชอบทำตัวใกล้ชิด ถึงกลายเป็นข่าวว่าเป็นแฟนกัน แต่ญาตกูเนี้ยเค้ารู้จักกับโซวอน เค้าเคยถามความจริงนะ เค้าบอกว่า โซวอนเคยคบกับผู้หญิงคนไหน ทำแต่งานกับทีมของเค้า แต่ก็บอกว่ามีคนที่เค้าแอบรักอยู่แล้วแต่ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นใคร เน้นด้วยนะ ว่าแอบรัก” Max พูด
“รักเหรอวะ ใครวะ” Mong-Kor พูด
“สงสารพี่กล้วยไม้วะ” Mix พูด
“ไอ้ POP มึงรู้ใช่ไหมว่าใคร” Max พูด
“กูไม่รู้หรอก จะรู้ได้ยังไงกูคนไทยนะโว้ย ไม่ใช่คนเกาหลี” POP พูด
“ไอ้ POP กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี ถ้ามึงแค่อยากรู้เรื่องของพี่กล้วยไม้ มึงโทรไปถามแม่มึงก็ได้ แต่นี้มึงมาถามกับพวกกู ผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย มึงคิดว่าพวกกูจะไม่สงสัยเหรอหะ แล้วถ้ากูจำไม่ผิดนะ ที่สายลัดข้อมือของ Blue เขียนว่า โซวอน ถ้ากูเป็นคนแต่งนิยายนะ กูก็จะเขียนให้เรื่องเป็นแบบนี้ คือ Blue กับ โซวอน รู้จักกันตอนเด็ก สนิทกันมาก หรืออาจจะเป็นคู่หมั้นกันเลยก็ได้” Mong-Kor พูด
ทุกคนมองหน้า Mong-Kor พูด
“กูว่ามึงดูละครมากไปปะเนี้ย นี้มันชีวิตจริงนะโว้ย” Mix พูด
“แต่ไอ้ Mong-Kor พูดมีเหตุผลนะ มีความเป็นไปได้อยู่” Christ พูด
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าคนรักคนแรกของทั้ง Blue และ โซวอน กูว่าใช่” POP พูด
“งั้นมึงก็อกหักนะซิ ไอ้ POP” Mong-Kor พูด
“มึงจะบ้าเหรอ กูไม่ได้คิดอะไรกับ Blue ซะหน่อย” POP พูด
“เอาอีกแล้วนะไอ้ POP มึงต้องให้กูพูดอีกไหมเนี้ย” Mong-Kor พูด
“ว่าไง ไอ้ POP” Christ ถาม
“เออๆ กูยอมรับ ว่ากูชอบ Blue แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอก ยิ่งตอนนี้กูรู้ว่า Blue เค้าเจ็บปวดแค่ไหน กูก็ยิ่งคิดกับเค้าไม่ได้ เมื่อคืน Blue เค้าร้องไห้เพราะเรื่องพวกนี้ กูเป็นถามเรื่องอดีตของ Blue จนทำให้ Blue ต้องร้องไห้ ถึง Blue จะบอกว่าไม่ใช่ก็ตามแต่ก็เป็นเพราะกูที่เป็นต้นเหตุ ตอนนี้กูก็ไม่รู้ว่า กูจะเป็นห่วงพี่กล้วยไม้ หรือจะสงสาร Blue ดี” POP พูด

ทุกคนนั่งนิ่งกัน โดยไม่พูดจาอะไร จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องเข้าเรียน ทุกคนจึงพากันเข้าห้องเรียน

เย็นวันนั้น POP ชวนเพื่อนๆ ไปที่ห้องซ้อมตามกว่าปกติ เมื่อไปถึงก็เห็น Blue ซ้อมเต้นอยู่ ซึ่งเธอก็จะมาเร็วแบบนี้ทุกวัน และเมื่อ Blue เห็นพวกของ POP เดินมาก็ เดินไปปิดเพลง
“ว่าไง มากันแล้วเหรอ แล้วเห็นคนอื่นๆ มายัง” Blue พูด
“ยังเลย” POP พูด
“เหรอ” Blue พูด
เสียงโทรศัพท์ของ Blue ดังขึ้น
“สวัสดีคะ อ๋อใช่คะ บริษัท CNM คะ ได้คะ วันพรุ่งนี้นะคะ ขอบคุณมากนะคะ” Blue พูด
“มีอะไรเหรอ Blue” POP ถาม
“พรุ่งนี้ บริษัท CNM เค้าให้ไปจบฉลากเพลงที่จะเต้นหนะ ที่นี้เค้าบังคับเรื่องเพลงด้วย น่าสนุกดีนะว่าไหม” Blue พูด
“อืม เหรอ กี่โมงหละ” POP พูด
“10.00 น. หนะ พวกนายจะไปด้วยไหม” Blue พูด
“ไปซิ เรามีเรียนตอนบ่าย” POP พูด
“ใช่ จะไปเป็นเพื่อนนะ” Chrit พูด
“ขอบใจ Chrit อ้าวมากันแล้วเหรอ มาเร็วจะเล่าอะไรให้ฟัง” Blue พูด

จากนั้นเมื่อทุกคนมานั่งประจำที่กันแล้ว Blue ก็เล่าเรื่องที่จะไปจับฉลากเลือกเพลงที่จะเต้นประกวด
“ไปไม่ได้คะ หนูมีเรียน” Rain พูด
“ไม่เป็นไรหรอก พวกน้องยังเรียน ม.6 อยู่ เดี๋ยวตอนเย็นก็มาฟังพวกพี่เล่าให้ฟังกันแล้วกันหนะ” Bank พูด
“ได้คะพี่ Bank” Rain พูด
“แล้วคนอื่นหละ” Blue พูด
“ผมกับ Not มีสอบตอนเช้า ไปด้วยไม่ได้ จะรอฟังผลตอนเย็นแล้วกันนะครับ” Sent พูด
“ได้จร้า” Blue พูด
“พวกนายไปได้ใช่ไหม Bank” Blue ถาม
“อืม วันพรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้าไปได้” Bank พูด
“แต่กูมีซ้อมบาสมีหว่า แต่ไม่เป็นไรพวกมึงไปกันกับ Blue เถอะ” Top พูด
“แข่งวันไหนวะ” Mong-Kor ถาม
“วันอาทิตย์นี้ ตอน บ่ายโมง” Top พูด
“จริงเหรอ งั้นวันอาทิตย์พวกเราจะไปเชียร์ Top กันดีไหม” Blue พูด
“ไปซิ ได้ข่าวว่านายเล่นเก่งนี้หน่า Top” Deep พูด
“เพื่อนเราสุดยอด” Ink พูด
“ไอ้ Ink มึงไม่ค่อยเข้าข้างเพื่อนเลยนะ” Mong-Kor พูด
“ก็กูอยากให้ชนะ แล้วไปเจอทีมมึงไง ไอ้ Mong-Kor” Ink พูด
“อ้าว พวก POP แข่งกันด้วยเหรอ” Blue ถาม
“รอรอบชิงหนะ” POP พูด
“ไม่เห็นซ้อมกันเลยหละ” Blue พูด
“พวกเราซ้อมตอนไปเรียนหนะ” Chrit พูด
“งั้นถ้าพวกนาย แข่งกันเองแล้วพวกเราจะเชียร์ใครหละ” Sandar ถาม
“ก็เชียร์ทั้งสองทีมแหละ ดีไหม” Kor-Ya พูด
“อืม งั้นอาทิตย์นี้เราก็เชียร์ Top ก่อน แล้วแข่งรอบชิงค่อยไปเชียร์ทั้ง Top และพวกนายแล้วกัน” Blue พูด
(ทุกคนหัวเราะ)
“งั้นสรุปว่า ใครจะไปจับฉลากกับฉันก็ไปเจอกัน ตอน 9.00 น. ที่เดิมแล้วกันนะ” Blue พูด
“9.00 น. นะได้เลย” Deep พูด
“งั้นวันนี้ก็มาเริ่มซ้อมกันดีกว่า” Blue พูด


วันต่อมา (วันอังคาร เดือนกันยายน)
บริษัท CNM เวลา 08.45 น.
Blue กับ POP เดินออกจากร้านมาถึงที่นั้น เห็น Mong-Kor และคนอื่นๆ มานั่งรออยู่แล้ว และต่อมาก็กลุ่มของ Deep และเพื่อนๆ
"พี่ Blue มาแล้วเหรอ พวกพี่ Blank เค้าไปแข่งบาสกันแล้วหละคะ" Sandar พูด
"เหรอจร้า งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ" Blue พูด

ทุกคนพากันเดินเข้าไปด้านในของอาคาร และสิ่งที่พวกเค้าเห็นก็คือ ทีมเต้นหลายต่อหลายทีมที่พร้อมใจกันมาจับฉลากเลือกเพลงที่ใช้ในการประกวดเต้น ซึ่งบริษัท CNM เป็นที่รับสมัครในส่วนของภาคกลาง และเป็นที่ตัดสินในทุกรอบของการประกวดเต้น
"เฮ้ย Deep มานี้เร็ว แกโซวอนจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่ประเทศไทยด้วยอะแก" Sandar พูด
"ไหน ไหน จริงด้วย มาเดือนธันวาคมเหรอ ดีจัง" Deep พูด
"เดือนธันวาคม เป็นรอบตัดสินไม่ใช่เหรอ" Kor-Ya พูด
"ก็ใช่หนะซิ มาเร็ว Blue มาดูเร็ว" Sandar พูด
"มีอารายก้นเหรอ" Blue พูด
"เธอรู้จักโซวอนไหม เขาจะมาเปิดคอนเสิร์ตที่ประเทศไทยด้วยนะ Blue" Sandar พูด
"เหรอ กอ ก็ดีนะ" Blue พูด
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""
""



inkpot
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ย. 2555, 22:57:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ย. 2555, 21:23:43 น.

จำนวนการเข้าชม : 1015





<< ตอนที่ 2 วันแรกกับทีมเต้นของฉันกับชายที่ไม่เคยลืมเลื่อน   ตอนที่ 4 โจทย์ความท่าทายกับ การซ่อมแบบ Non-Stop >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account