เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย
ตอน: ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 100%
ต่อจ้า...
เมื่อลายเมฆฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงนอน เขากะพริบตาแรงๆ ไล่ความพร่าพรายออกจากสายตา รู้สึกปวดหนึบๆ ที่หัวจนต้องเอามือไปแตะดู หัวของเขาบวมปูดขนาดเท่าลูกมะกรูดลูกหนึ่ง ชายหนุ่มซี๊ดปากทำหน้าเหยเก เมื่อขยับลุกขึ้นนั่งแล้วปวดจี๊ดขึ้นมาอีก
“โอย... เจ็บ” เขาครางเสียงแผ่ว
“น้องเมย์ ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงหวานๆ คุ้นหูดังขึ้น
ร่างเล็กของญาดาเดินเข้ามาหา หญิงสาววางแก้วใส่น้ำดื่มและยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วนั่งลงบนขอบเตียง ช่วยพยุงร่างคนเจ็บให้นั่งอิงพนักเตียงหยิบหมอนมารองหลังให้เอนสบายขึ้น ลายเมฆมองหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาวาวระยับ กลิ่นกายของเธอหอมอ่อนๆ ด้วยกลิ่นแป้งเด็ก มือบางนุ่มนิ่มแตะบนแผลของเขาอย่างนุ่มนวล สีหน้าของเธอดูห่วงใยเขามาก ทำให้คนเจ็บรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด
“พี่ขอโทษนะ ที่ให้น้องม์นอนคนเดียว น้องเมย์เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้” น้ำเสียงและแววตาของเธอแสดงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
“มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก... ค่ะ”
ลายเมฆกุมมือเธอไว้เอ่ยปลอบโยน ไม่ให้เธอรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ เขามองใบหน้างามนิ่งมือหนากระชับมือบางไว้แน่น ขณะดึงร่างเล็กมากอดไว้เกยคางบนไหล่มน
คนโดนกอดตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกดึงตัวเข้าไปกอดไว้แบบนี้ ญาดาใจเต้นแรงแทบทะลุอก เมื่อมือหนาลูบไล้แผ่นหลังเธอแผ่วๆ
“พี่แยมอย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิคะ น้องเมย์แค่ตกใจตุ๊กแกค่ะ เลยล้มหัวฟาด” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู
ลายเมฆไล้ฝ่ามือบนแผ่นหลังเนียน ชุดนอนของญาดาเป็นผ้าฝ้ายเนื้อนิ่มค่อนข้างบาง ยามลูบผ่านไม่ต่างจากการสัมผัสโดนผิวตรงๆ ริมฝีปากหยักขยับแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะมองร่างงามในอ้อมแขนที่ตัวเกร็งแข็งทื่ออย่างเอ็นดู เขารู้สึกถึงสั่นๆ เล็กของเธอและหัวใจที่เต้นโครมครามนั้น รู้ได้ทันทีว่าอาการแบบนี้เป็นอาการของผู้หญิงที่กำลังประหม่าเมื่อถูกผู้ชายแตะต้อง ลายเมฆซุกซบใบหน้าบนซอกคอขาว กดจมูกลอบสูดดมผมนิ่มหอมของเธอ
“พะ พี่ว่าน้องเมย์ ทานยาแก้ปวดก่อนไหม”
ญาดาดันตัวออกห่าง ขยับลุกจากเตียงเดินมาหยิบชามข้าวต้ม หญิงสาวหันหลังให้คนที่นอนอยู่ มือบางกุมหน้าอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นตึกตัก พยายามสูดลมหายใจแรงๆ ระงับความรู้สึกประหม่าเขินอายในหัวใจตัวเองไว้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ แต่ยังตื่นเต้นเขินอายอยู่ได้ เขาคงกอดเธอเพราะอยากปลอบใจ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยแบบชายหญิงหรอก ญาดากัดฟันแน่นปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ขณะหมุนกายเดินถือแก้วน้ำและถ้วยใส่ยามาหาคนที่อยู่บนเตียง
“ทานยานะ จะได้นอนพักต่อ” ญาดาหยิบยามาป้อนให้ พร้อมกับป้อนน้ำให้คนเจ็บ
เมื่อลายเมฆกินยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ช่วยประคองให้นอนลง เธอหันไปมองนาฬิกาบนผนังห้อง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเธอได้ยินเสียงโครมครามจึงวิ่งเข้ามาดู ตอนนั้นเป็นเวลาสองทุ่ม กว่าจะลากร่างหนาหนักของคนที่นอนสลบมานอนบนเตียงได้หลังแทบยอก จะพาไปโรงพยาบาลก็เห็นว่าแค่สลบไป ไม่มีบาดแผลเลือดออก จึงรอดูอาการตอนฟื้นก่อน เมื่อกี้คนเจ็บยังพูดจารู้เรื่องคงไม่เป็นอะไรมากพรุ่งนี้ค่อยพาเขาไปหาหมอจะสะดวกกว่า ญาดาคลายใจหายกังวลไป
“พี่ปิดไฟก่อนนะ น้องเมย์นอนได้เลย” เธอบอกเขาพร้อมกับเดินไปปิดไฟกลางห้อง
ลายเมฆถอนหายใจยาว หลับตาลงตามคำบอก หูแว่วเสียงปิดประตูคิดว่าเธอคงออกไปแล้ว แต่ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงอาการยวบลงของที่นอน ญาดาไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องของเธอ แต่มานอนห้องนี้แทน
“พี่กลัวว่าน้องเมย์จะเกิดอุบัติเหตุอีก เลยคิดว่าจะนอนเป็นเพื่อนน้องเมย์จ้ะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ
ลายเมฆยิ้มกริ่ม พยักหน้ารับไม่พูดอะไร แม้แสงไฟจะไม่ค่อยสว่างมาก แต่เขาเห็นรอยเขินอายบนแววตาของเธอ จึงไม่อยากพูดมากให้เธอเขินมากไปกว่านี้ เขานอนนิ่งมองญาดาสอดตัวเข้ามาในผ้านวมผืนเดียวกัน ร่างเล็กขยับตัวห่างจากร่างของเขาเว้นระยะไม่ให้เนื้อตัวเบียดชิดกัน แต่ผ้าห่มไม่ได้ผืนใหญ่จึงออกห่างได้ไม่มาก ขยับนิดก็โดนตัวกันแล้ว
“ขอบคุณนะคะพี่แยม” ลายเมฆเอ่ยเบาๆ แล้วปิดเปลือกตาลง
ญาดานอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่ร่วมชั่วโมง จนเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของคนร่วมเตียงดังเข้าออกสม่ำเสมอ ก็ถอนหายใจพรูค่อยคลายความเกร็งลง หญิงสาวหยัดกายชะโงกหน้าดูเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อนกายก็คลายใจ เขาคงหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา เธอจะได้นอนสบายๆ สักที ญาดาขยับตัวให้หายเมื่อยขบ นอนตัวแข็งมาตั้งชั่วโมงเมื่อยจนตะคริวแทบกิน แม้รู้ว่าเขาเป็นชายใจหญิง แต่อดใจเต้นแรงไม่ได้ ดวงตาคู่สวยทอดมองร่างหนาแสนล่ำบึกของกระเทยหน้าหวานแล้วทอดถอนใจ หากเขาเป็นชายแท้เธอคงไม่กล้าหาญมานอนร่วมเตียงกับเขาแบบนี้แน่
น้องเมย์ทำให้หัวใจของสาววัยใกล้แตะคานอย่างเธอเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอก ตอนที่อาบน้ำให้สายตาซุกซนของเธอก็แอบลอบมองหุ่นบึกบึนของเขา ผิวขาวเนียนไม่แพ้ผู้หญิง ชวนให้คนมองใจละลาย กล้ามเนื้อตึงแน่น ยามลูบไล้ช่างให้ความรู้สึกวาบหวิวเหลือเกิน ญาดากัดริมฝีปากตัวเองระงับอารมณ์ฟุ้งซ่านที่กำลังตีรวนในสมองให้สงบลง โพรงจมูกร้อนวูบๆ อาการชักจะไม่ค่อยดี หากเธอยังจ้องมองกระเทยบึกต่อไป ไม่แคล้วเลือดกำเดาต้องพุ่งกระฉูดแน่ หญิงสาวจำต้องเอนกายลงนอนหันหลังให้เขาพร้อมกับข่มตาหลับ ทั้งๆ ที่หัวใจยังเต้นโครมครามแบบนั้น
คุณพระคุณเจ้า... อย่าทำให้ลูกใจแตกตอนนี้เลย ลูกไม่อยากอกหัก...
คำภาวนาของหญิงสาววัยใกล้แตะคาน ไม่รู้จะดังไปถึงสวรรค์หรือเปล่า เทวดาฟ้าดินจะช่วยให้เธอไม่ต้องอกหักตั้งแต่เพิ่งหัดแอบรักผู้ชายหรือเปล่าหนอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพให้จบตอนแล้วนะคะ
น้องเมย์ทำพี่แยม ใจเต้นแรงอยู่เรื่อย
กว่าจะจบเรื่องน่ากลัวพี่แยมจะเป็นโรคหัวใจเสียก่อน 555...
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
เมื่อลายเมฆฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงนอน เขากะพริบตาแรงๆ ไล่ความพร่าพรายออกจากสายตา รู้สึกปวดหนึบๆ ที่หัวจนต้องเอามือไปแตะดู หัวของเขาบวมปูดขนาดเท่าลูกมะกรูดลูกหนึ่ง ชายหนุ่มซี๊ดปากทำหน้าเหยเก เมื่อขยับลุกขึ้นนั่งแล้วปวดจี๊ดขึ้นมาอีก
“โอย... เจ็บ” เขาครางเสียงแผ่ว
“น้องเมย์ ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงหวานๆ คุ้นหูดังขึ้น
ร่างเล็กของญาดาเดินเข้ามาหา หญิงสาววางแก้วใส่น้ำดื่มและยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วนั่งลงบนขอบเตียง ช่วยพยุงร่างคนเจ็บให้นั่งอิงพนักเตียงหยิบหมอนมารองหลังให้เอนสบายขึ้น ลายเมฆมองหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาวาวระยับ กลิ่นกายของเธอหอมอ่อนๆ ด้วยกลิ่นแป้งเด็ก มือบางนุ่มนิ่มแตะบนแผลของเขาอย่างนุ่มนวล สีหน้าของเธอดูห่วงใยเขามาก ทำให้คนเจ็บรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด
“พี่ขอโทษนะ ที่ให้น้องม์นอนคนเดียว น้องเมย์เลยต้องเจ็บตัวแบบนี้” น้ำเสียงและแววตาของเธอแสดงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด
“มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก... ค่ะ”
ลายเมฆกุมมือเธอไว้เอ่ยปลอบโยน ไม่ให้เธอรู้สึกผิดมากไปกว่านี้ เขามองใบหน้างามนิ่งมือหนากระชับมือบางไว้แน่น ขณะดึงร่างเล็กมากอดไว้เกยคางบนไหล่มน
คนโดนกอดตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกดึงตัวเข้าไปกอดไว้แบบนี้ ญาดาใจเต้นแรงแทบทะลุอก เมื่อมือหนาลูบไล้แผ่นหลังเธอแผ่วๆ
“พี่แยมอย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิคะ น้องเมย์แค่ตกใจตุ๊กแกค่ะ เลยล้มหัวฟาด” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหู
ลายเมฆไล้ฝ่ามือบนแผ่นหลังเนียน ชุดนอนของญาดาเป็นผ้าฝ้ายเนื้อนิ่มค่อนข้างบาง ยามลูบผ่านไม่ต่างจากการสัมผัสโดนผิวตรงๆ ริมฝีปากหยักขยับแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะมองร่างงามในอ้อมแขนที่ตัวเกร็งแข็งทื่ออย่างเอ็นดู เขารู้สึกถึงสั่นๆ เล็กของเธอและหัวใจที่เต้นโครมครามนั้น รู้ได้ทันทีว่าอาการแบบนี้เป็นอาการของผู้หญิงที่กำลังประหม่าเมื่อถูกผู้ชายแตะต้อง ลายเมฆซุกซบใบหน้าบนซอกคอขาว กดจมูกลอบสูดดมผมนิ่มหอมของเธอ
“พะ พี่ว่าน้องเมย์ ทานยาแก้ปวดก่อนไหม”
ญาดาดันตัวออกห่าง ขยับลุกจากเตียงเดินมาหยิบชามข้าวต้ม หญิงสาวหันหลังให้คนที่นอนอยู่ มือบางกุมหน้าอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นตึกตัก พยายามสูดลมหายใจแรงๆ ระงับความรู้สึกประหม่าเขินอายในหัวใจตัวเองไว้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ แต่ยังตื่นเต้นเขินอายอยู่ได้ เขาคงกอดเธอเพราะอยากปลอบใจ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยแบบชายหญิงหรอก ญาดากัดฟันแน่นปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ขณะหมุนกายเดินถือแก้วน้ำและถ้วยใส่ยามาหาคนที่อยู่บนเตียง
“ทานยานะ จะได้นอนพักต่อ” ญาดาหยิบยามาป้อนให้ พร้อมกับป้อนน้ำให้คนเจ็บ
เมื่อลายเมฆกินยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็ช่วยประคองให้นอนลง เธอหันไปมองนาฬิกาบนผนังห้อง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มเธอได้ยินเสียงโครมครามจึงวิ่งเข้ามาดู ตอนนั้นเป็นเวลาสองทุ่ม กว่าจะลากร่างหนาหนักของคนที่นอนสลบมานอนบนเตียงได้หลังแทบยอก จะพาไปโรงพยาบาลก็เห็นว่าแค่สลบไป ไม่มีบาดแผลเลือดออก จึงรอดูอาการตอนฟื้นก่อน เมื่อกี้คนเจ็บยังพูดจารู้เรื่องคงไม่เป็นอะไรมากพรุ่งนี้ค่อยพาเขาไปหาหมอจะสะดวกกว่า ญาดาคลายใจหายกังวลไป
“พี่ปิดไฟก่อนนะ น้องเมย์นอนได้เลย” เธอบอกเขาพร้อมกับเดินไปปิดไฟกลางห้อง
ลายเมฆถอนหายใจยาว หลับตาลงตามคำบอก หูแว่วเสียงปิดประตูคิดว่าเธอคงออกไปแล้ว แต่ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงอาการยวบลงของที่นอน ญาดาไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องของเธอ แต่มานอนห้องนี้แทน
“พี่กลัวว่าน้องเมย์จะเกิดอุบัติเหตุอีก เลยคิดว่าจะนอนเป็นเพื่อนน้องเมย์จ้ะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ
ลายเมฆยิ้มกริ่ม พยักหน้ารับไม่พูดอะไร แม้แสงไฟจะไม่ค่อยสว่างมาก แต่เขาเห็นรอยเขินอายบนแววตาของเธอ จึงไม่อยากพูดมากให้เธอเขินมากไปกว่านี้ เขานอนนิ่งมองญาดาสอดตัวเข้ามาในผ้านวมผืนเดียวกัน ร่างเล็กขยับตัวห่างจากร่างของเขาเว้นระยะไม่ให้เนื้อตัวเบียดชิดกัน แต่ผ้าห่มไม่ได้ผืนใหญ่จึงออกห่างได้ไม่มาก ขยับนิดก็โดนตัวกันแล้ว
“ขอบคุณนะคะพี่แยม” ลายเมฆเอ่ยเบาๆ แล้วปิดเปลือกตาลง
ญาดานอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่ร่วมชั่วโมง จนเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของคนร่วมเตียงดังเข้าออกสม่ำเสมอ ก็ถอนหายใจพรูค่อยคลายความเกร็งลง หญิงสาวหยัดกายชะโงกหน้าดูเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อนกายก็คลายใจ เขาคงหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา เธอจะได้นอนสบายๆ สักที ญาดาขยับตัวให้หายเมื่อยขบ นอนตัวแข็งมาตั้งชั่วโมงเมื่อยจนตะคริวแทบกิน แม้รู้ว่าเขาเป็นชายใจหญิง แต่อดใจเต้นแรงไม่ได้ ดวงตาคู่สวยทอดมองร่างหนาแสนล่ำบึกของกระเทยหน้าหวานแล้วทอดถอนใจ หากเขาเป็นชายแท้เธอคงไม่กล้าหาญมานอนร่วมเตียงกับเขาแบบนี้แน่
น้องเมย์ทำให้หัวใจของสาววัยใกล้แตะคานอย่างเธอเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอก ตอนที่อาบน้ำให้สายตาซุกซนของเธอก็แอบลอบมองหุ่นบึกบึนของเขา ผิวขาวเนียนไม่แพ้ผู้หญิง ชวนให้คนมองใจละลาย กล้ามเนื้อตึงแน่น ยามลูบไล้ช่างให้ความรู้สึกวาบหวิวเหลือเกิน ญาดากัดริมฝีปากตัวเองระงับอารมณ์ฟุ้งซ่านที่กำลังตีรวนในสมองให้สงบลง โพรงจมูกร้อนวูบๆ อาการชักจะไม่ค่อยดี หากเธอยังจ้องมองกระเทยบึกต่อไป ไม่แคล้วเลือดกำเดาต้องพุ่งกระฉูดแน่ หญิงสาวจำต้องเอนกายลงนอนหันหลังให้เขาพร้อมกับข่มตาหลับ ทั้งๆ ที่หัวใจยังเต้นโครมครามแบบนั้น
คุณพระคุณเจ้า... อย่าทำให้ลูกใจแตกตอนนี้เลย ลูกไม่อยากอกหัก...
คำภาวนาของหญิงสาววัยใกล้แตะคาน ไม่รู้จะดังไปถึงสวรรค์หรือเปล่า เทวดาฟ้าดินจะช่วยให้เธอไม่ต้องอกหักตั้งแต่เพิ่งหัดแอบรักผู้ชายหรือเปล่าหนอ...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพให้จบตอนแล้วนะคะ
น้องเมย์ทำพี่แยม ใจเต้นแรงอยู่เรื่อย
กว่าจะจบเรื่องน่ากลัวพี่แยมจะเป็นโรคหัวใจเสียก่อน 555...
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ย. 2555, 03:48:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ย. 2555, 03:48:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1561
| << ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 70% | ตอนที่ 3. คู่แข่งหัวใจ 100% >> |
mhengjhy 8 พ.ย. 2555, 07:31:57 น.
ขำพี่แยมที่เลือดกำเดาพุ่งกระฉูด 5555
ขำพี่แยมที่เลือดกำเดาพุ่งกระฉูด 5555
แว่นใส 8 พ.ย. 2555, 08:32:30 น.
น่าขำหนุ่มหล่อจริง
น่าขำหนุ่มหล่อจริง
nunoi 8 พ.ย. 2555, 11:44:41 น.
พี่แยมน่ารักจัง
พี่แยมน่ารักจัง
หมูอ้วน 8 พ.ย. 2555, 14:23:47 น.
พี่แยมสู้ ๆ
พี่แยมสู้ ๆ