เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย
ตอน: ตอนที่ 3. คู่แข่งหัวใจ 100%
ตอนที่ 3.คู่แข่งหัวใจ
ลายเมฆกลายเป็นภาระที่ญาดาต้องดูแลเอาใจใส่ เธอต้องป้อนข้าวป้อนยาเขาทั้งสามมื้อ คอยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ขาของลายเมฆยังเจ็บอยู่ทำให้เดินไม่สะดวก แขนข้างหนึ่งก็หักใช้การไม่ได้ ข้างที่เหลือก็เป็นข้างไม่ถนัดหยิบจับอะไรแต่ละที คอยจะหล่นร่วงอยู่ประจำ จนคนเห็นทนไม่ไหวเข้าไปช่วยจัดการทำให้
“พี่แยมดีกับน้องเมย์ เหมือนพี่สาวเลยนะคะ”
ลายเมฆพูดเสียงหวาน ขณะมองญาดากำลังหยิบมานวมมาห่มให้เขา
“ก็น้องเมย์ยังไม่หายนี่จ้ะ ถ้าหายดีพี่จะใช้เราทำนู่นนี่ให้คุ้มเลย”
หญิงสาวยิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะเอนกายลงนอนบนหมอนนุ่มข้างเขา หนึ่งอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่พาชายหนุ่มหน้าหวานมาพักที่นี่ สองวันก่อนเธอให้เขานอนอีกห้องหนึ่ง แต่การวิ่งรอกดูแลคนเจ็บมันช่างเหนื่อยไม่น้อย ภาระการงานในสวนก็เหนื่อยพอแรง ยังต้องกลับมาดูแลคนเจ็บเพิ่มอีก ยิ่งทำให้เหนื่อยเป็นสองเท่า ญาดาเลยตัดสินใจให้ลายเมฆนอนห้องเดียวกับเธอ จะได้ดูแลสะดวก แม้การนอนร่วมเตียงเดียวกันกับชายหนุ่ม จะทำให้สาววัยยี่สิบแปดอย่างเธอต้องใจสั่น แต่มันก็สั่นแค่คืนแรกๆ พอหลายวันเข้า กลายเป็นความเคยชินไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อตื่นนอนในตอนเช้าแล้วพบว่าไม่เธอก็เขาจะเผลอนอนกอดกัน จากสถิติเป็นเธอที่กอดเขาก่อนเพราะอีกฝ่ายแขนหักขยับตัวลำบาก เธอก็นอนดิ้นขี้เซาตื่นมาทีไรมักจะนอนซบซุกอกกว้างของเขาอยู่ร่ำไป วันแรกก็เขินอายบ้าง วันต่อมาหน้าเริ่มหนาใจเริ่มด้าน จนในที่สุดก็หมดอายกลายเป็นความเคยชินไป ถ้าวันไหนตื่นมาแล้วไม่กอดเขา วันนั้นญาดารู้สึกว่าตัวเองจะหงุดหงิดอารมณ์เสียทั้งวัน
“พี่แยมคะ น้องเมย์เบื่อจังวันๆ เอาแต่นั่งๆ นอนๆ ไม่ได้ทำอะไร”
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้พี่จะพาเราไปเที่ยวดีไหม ที่วัดใกล้บ้านเรากำลังจัดงานวัด”
พรุ่งนี้ช่วงเย็นเธอว่าง น่าจะมีเวลาพาน้องย์ไปเปิดหูเปิดตาเที่ยวงานวัดสักหน่อย ขาข้างที่เจ็บก็หายดีแล้วน้องเมย์คงจะเดินเที่ยวไหว ญาดาหมุนตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาลายเมฆ แสงจากโคมไฟริมรั้วลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องเป็น มองเห็นโครงหน้าของชายหนุ่มสลัวลาง ผิวขาวๆ ของเขาเปล่งปลั่งแม้ในยามดับไฟ
“น้องเมย์ มาทำให้พี่แยมลำบากหรือเปล่าค่ะ” คนที่นอนอยู่ตรงหน้า พึมพำเสียงอ่อน
“ไม่หรอกจ้า พี่เป็นคนทำให้น้องเมย์เป็นแบบนี้ พี่ต้องรับผิดชอบชีวิตของน้องเมย์สิจ้ะ” ญาดาขยับเข้าไปใกล้ วาดแขนโอบกอดร่างหนาเอาไว้
ลายเมฆขยับเอียงหน้าเข้าซบซอกไหล่คล้ายออดอ้อน เขายิ้มกริ่มเมื่อพี่สาวคนสวยกระชับอ้อมแขนโอบรัดแน่นขึ้น กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ชวนให้คนได้กลิ่นรู้สึกพลุ่งพล่านในอารมณ์จนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ จำต้องเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์ไม่ให้เผลอแสดงออกจนอีกฝ่ายจับได้ อยากจะกอดตอบรัดร่างบางไว้แนบอก แต่สังขารไม่อำนวยแขนข้างถนัดติดเฝือก อีกข้างก็นอนทับไว้ ได้แต่นอนนิ่งให้เธอเป็นฝ่ายกอดเขา
“น้องเมย์รักพี่แยมที่สุด” ลายเมฆทอดเสียงหวาน ออดอ้อน พร้อมกับยื่นจมูกไปหอมแก้มนวลเบาๆ
ญาดาขนลุกเกรียว หน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกน้องสาวต่างเพศจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะสงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านลง เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่าย คงอยากแสดงความขอบคุณตามประสา น้องเมย์ตัวเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงคงไม่คิดอะไรเกินเลยกับเธอ มากกว่าความเป็นพี่น้อง เธอนี่สิกลับคิดอะไรเลยเถิดแล้วหวั่นไหวไปฝ่ายเดียวน่าละอายแท้ๆ
“นอนเถอะจ้ะ น้องเมย์ พรุ่งนี้พี่จะพาไปเก็บกล้วยไม้ในสวน” ญาดาสลัดความรู้สึกกวนใจทิ้งไป หลับตาลงก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
ลายเมฆลืมตาในความมืดจ้องมองใบหน้าที่ห่างไม่กี่เซ็นด้วยสายตาพราวระยับ เธอยังคงกอดเขาไว้เบียดเนื้อตัวนุ่มเนียนแนบชิดกายหนาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ โดยไม่รู้ว่าน้องเมย์ชายใจหญิงนั้น ได้ฟื้นความทรงจำของตัวเองแล้ว เมื่อตอนที่สะดุดขาตัวเองหัวทิ่มขอบประตูเต็มแรงสลบไป พอฟื้นขึ้นมาอีกทีพบว่าความทรงจำของเขากลับคืนมาอย่างน่าประหลาด เขาแอบโทรไปหาน้องสาวแต่โทรไม่ติด ม่านไหมปิดโทรศัพท์ เลยโทรไปหาโอโม่พอรู้เรื่องน้องสาวไปทำงานที่ฮ่องกงพร้อมทั้งฝากเช็คไว้ให้จึงคลายใจหมดห่วง เลยอยู่ให้ญาดาเอาใจใส่อย่างมีความสุข
“พี่แยม น้องเมย์รักพี่แยมนะ” ลายเมฆกระซิบบอกคนที่นอนหลับสนิท ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมฝีปากนุ่มหวานนั้นเบาๆ
เขาขอเป็นน้องเมย์ของเธอสักพักจนกว่าจะหายดี หลังจากนั้นเขาจะบอกความจริงกับเธอ แล้วค่อยสานต่อความสัมพันธ์ ผู้ชายอย่างนายลายเมฆ แม้จะหัวหกก้นขวิดมาทั่งราชอาณาจักร ผ่านผู้หญิงมามากกว่าจำนวนนิ้วมือบวกนิ้วเท้ารวมกัน หากจะคิดจริงจังกับใครสักคนแล้วล่ะก็ เขายอมทุ่มทั้งตัวและหัวใจเพื่อเธอคนนั้นคนเดียว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสอีกวันหนึ่งของญาดา เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกอดร่างของน้องสาวต่างเพศของเธอไว้ เจ้าของสวนกล้วยไม้ขยับกายลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าหวานใสของชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวจัดอย่างชื่นชม ดวงตากลมโตปิดสนิทมองเห็นแพขนตาหนางอน จมูกโด่งงามรับกับริมฝีปากสีแดงเรื่อ ญาดาชะโงกหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ เสียงลมหายใจของคนนอนยังดังสม่ำเสมอ น้องเมย์ของเธอนอนเรียบร้อยไม่ส่งเสียงกรนดังหนวกหูอย่างผู้ชายทั่วไปมักเป็นกัน ทำให้คนร่วมห้องนอนหลับสบายจนถึงเช้า
“น้องเมย์ ตื่นได้แล้วจ้า เช้าแล้ว” ญาดาก้มลงไปกระซิบเรียกคนนอนที่ข้างหู
เปลือกตาที่ปิดสนิทกระตุกยุกยิก ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ลายเมฆเห็นใบหน้านวลที่ปรายหางตา เขาอมยิ้มแล้วแกล้งหันหน้าไปชนแก้มเนียนเหมือนไม่ตั้งใจ จมูกโด่งสัมผัสแก้มนุ่มๆ เต็มรัก เจ้าของแก้งอ้าปากน้อยๆ อย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มเขินถอยห่างออกมา
“อุ๊ย ขอโทษนะคะพี่แยม น้องเมย์เอาจมูกชนหน้าพี่แยม เจ็บหรือเปล่าคะ” ลายเมฆรีบขอโทษขอโพย ขยับลุกขึ้นนั่ง แล้วใช้มือข้างที่ไม่ใส่เฝือกลูบแก้มญาดาเบาๆ “แก้มแดงแจ๋เลย สงสัยจะชนแรงไปหน่อย”
ญาดาจับมือที่ลูบแก้มเธอไว้ หน้าร้อนผ่าวแดงกล่ำจนเกินควบคุม ทำไมเธอต้องใจเต้นแรงด้วยนะ น้องเมย์ไม่ได้ตั้งใจหอมแก้มเธอสักหน่อย กระเทยที่ไหนจะนึกพิศวาสผู้หญิง ญาดาระงับความสั่นไหวทางอารมณ์ลง เมื่อเห็นตาใสกลมแป๋วมองมาอย่างห่วงใจแกมสำนึกผิด
“พี่ไม่เป็นไรจ้ะ น้องเมย์รีบไปอาบน้ำแปรงฟันเถอะ พี่จะใช้ห้องน้ำอีกห้อง จะได้เสร็จพร้อมกัน”
ญาดารีบลุกออกไปจากห้อง หญิงสาวกลัวว่าขืนอยู่นานกว่านี้ น้องเมย์คงสังเกตเห็นความผิดปกติของพี่สาวคนนี้ เธอไม่อยากให้ตัวเองต้องอับอายเมื่อเผลอแสดงความในใจให้อีกฝ่ายรู้
ลายเมฆอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาหาญาดาที่ห้องอาหาร หญิงสาวเลื่อนชามข้าวต้มให้เขา คนเจ็บทำตาปริบๆ เมื่อพี่สาวคนสวยไม่ยอมป้อนข้าวให้เขาเหมือนเคย ญาดาตักข้าวต้มชามในของตัวเองกินเรื่อยๆ เมื่อข้าวต้มหมดชามก็หันไปมองคนร่วมโต๊ะ น้องเมย์ของเธอยังนั่งมองชามข้าวที่เต็มชามเหมือนเดิม ตากลมใสแป๋วน่าเอ็นดูจนคนที่คิดจะให้อีกฝ่ายลองหัดช่วยตัวเองบ้าง ใจอ่อนยวบ ในที่สุดก็พ่ายแพ้ความสงสาร หยิบช้อนมาตักข้าวป้อนเขา
ลายเมฆอ้าปากงับข้าวเข้าปาก ด้วยอารมณ์แจ่มใส แค่ทำหน้าซื่อๆ ตาโศกๆ ญาดาก็ใจอ่อนแล้ว ผู้หญิงคนนี้ใจดีเกินกว่าจะทนเห็นเขาลำบากได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงเผ่นหนีไปตั้งแต่ขับรถชนเขาแล้ว ไม่ลำบากลำบนพาเขาส่งโรงพยาบาลหรือรับเลี้ยงเขาแบบนี้หรอก หนุ่มเจ้าเล่ห์ชักเคยตัวกับการปรนนิบัติพัดวีของสาวงาม จนไม่อยากจากเธอไปไหนเสียแล้ว
“วันนี้พี่จะพาเราไปดูฟาร์มกล้วยไม้ของพี่ ตั้งแต่พามาอยู่ที่นี่ ยังไม่ได้พาเราไปดูเลย”
ญาดาเอ่ยถึงโปรแกรมของวันนี้ เธอจะพาน้องเมย์ไปทำความรู้จักกับคนงานในสวน และให้เขาเข้าใจการทำงานของเธอ หญิงสาวคิดไกลไปถึงอนาคต หากเขายังจำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้ เขาจำเป็นต้องอยู่ในความดูแลของเธอ ดังนั้นต้องฝึกให้เขาทำงานจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง
“แล้วตอนเย็นเราจะไปเที่ยวงานวัดใช่ไหมคะ”
“เรานี่ห่วงเที่ยวจริง” ญาดาส่ายหน้าให้คนชอบเที่ยวอย่างเอ็นดู “พี่ต้องทำงานให้เสร็จก่อน วันนี้ด็อกเตอร์ภราดร นักวิจัยและเพาะพันธุ์กล้วยไม้ เขาจะมาดูกล้วยพันธุ์ใหม่ที่ฟาร์มของเราเพาะได้ พี่จะส่งเข้าประกวดในงานเกษตรที่จะถึงนี้ เลยให้เขาช่วยจ้ะ”
ญาดานึกถึงด็อกเตอร์นักวิจัยกล้วยไม้คนนั้นแล้วอดเบ้ปากไม่ได้ ด็อกเตอร์ภราดรตามเที่ยวไล้เทียวขื่อจีบเธอมาหลายปีแล้ว แต่หญิงสาวไม่เคยเปิดใจให้เขาเลย ญาดายอมรับว่าด็อกเตอร์หนุ่มเป็นคนดี เธอรู้จักเขามานานนิสัยซื่อๆ ไม่เจ้าชู้เป็นคุณสมบัติเด่นนำหน้ารูปร่างหน้าตาแสนเฉิ่มของเขา ถึงจะทำงานเกี่ยวข้องกันแต่ญาดาไม่คิดสานสัมพันธ์กับอีกฝ่ายเกินเพื่อนร่วมงาน
“ด็อกเตอร์ภราดรคนนั้นหล่อมั้ยคะ”
ลายเมฆถามเสียงหวาน แสดงความสนใจขึ้นมา เขาอยากรู้จักผู้ชายที่เข้ามาใกล้ญาดาทุกคน เพื่อจะได้วางแผนรับมือถูก แต่เจ้าของฟาร์มกล้วยไม้สาว กลับคิดว่าน้องเมย์กระเทยน้อยกลอยใจ สนใจด็อกเตอร์หนุ่มตามประสาชายรักชาย
“ก็หล่อพอใช้ได้จ้ะ น้องเมย์สนใจเขาเหรอจ้ะ” ญาดากลั้นใจถาม มองหน้าอ่อนใสของอีกฝ่ายอย่างหวั่นใจ
ลายเมฆเดาความคิดของเธอออก แผนการบางอย่างวาบเข้ามาในหัว เขามีวิธีจัดการกับหนุ่มๆ ที่มาเข้าใกล้ญาดาแล้ว แมนแอ๊บกระเทยยิ้มกริ่มจีบปากจีบคอตอบไปว่า “แหม พี่แยมก็ น้องเมย์แค่อยากทำความรู้จักเขาเฉยๆ พูดแบบนี้น้องเมย์ก็เขินแย่สิคะ” เจ้าตัวแสร้งบิดเนื้อบิดตัว เขินอายอย่างน่าตบ
ญาดาถอนหายใจแรง หมดสิ้นความหวังในชีวิต เมื่อชายหน้าหวานใจหญิงคนนี้แสดงความในใจออกมาชัดเจนจนยากจะเข้าใจเป็นอื่น
เธอยังหวังอะไร ทำไมถึงได้เจ็บแปลบในหัวใจแบบนี้หนอ... หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญในอกอย่างเหนื่อยใจ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ญาดาพาลายเมฆไปที่ฟาร์มกล้วยไม้ของเธอ หญิงสาวแนะนำให้คนงานรู้จักลายเมฆในฐานะญาติห่างๆ ของเธอ ฟาร์มกล้วยไม้ญาดาออร์คิดปลูกกล้วยไม้ไว้หลากหลายสายพันธุ์ มีทั้งกล้วยธรรมดาสกุลหวายที่มักเห็นขายตามตลาดทั่วไปสีขาวและสีม่วงเข้ม สำหรับใช้บูชาพระและตกแต่งสถานที่ รวมถึงกล้วยไม้ราคาแพงอย่างกล้วยไม้สกุลแวนด้า สกุลช้าง แคทรียา กล้วยไม้ออกดอกหลากหลายสีสันงดงาม บางชนิดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง กำจายมาตามสายลม เจ้าของสวนพาผู้มาเยือนไปดูวิธีการดูแลกล้วยไม้ในสวน รวมถึงการตัดผลผลิตเพื่อส่งออกไปยังต่างประเทศ
“เราจะคัดขนาดกล้วยไม้แบ่งเกรด ก่อนจะส่งไปตรวจสอบคุณภาพเพื่อส่งออก”
ญาดาพาลายเมฆไปดูคนงานกำลังคัดแยกกล้วยไม้เพื่อส่งให้บริษัทส่งออก ที่จะมารับไปอีกต่อหนึ่ง สวนกล้วยไม้ของเธอเป็นสวนขนาดใหญ่ ปลูกกล้วยไม้ร่วมห้าสิบไร่ มีผลผลิตมากมายหลากหลายสายพันธุ์ ญาดาต้องทำงานตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อดูแลงานในสวน หลังจากบิดามารดาเสียชวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ทิ้งมรดกเป็นสวนกล้วยไม้แห่งนี้ไว้ให้เธอ
ลายเมฆเดินตามเจ้าของสวนไปทั่วสวน เขาเห็นความสามารถในการบริหารงานและดูแลคนงานของเธอ ญาดาเอาใส่ใจต่อผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างดีเยี่ยม คนงานต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ไม่ต่างจากเจ้าของสวน ชายหนุ่มรู้สึกอยากช่วยแบ่งเบาภาระของญาดาขึ้นมา หากเขาหายดีเขาจะขอมาทำงานช่วยเธอบ้าง
“สวนของเราจะรับต้นกล้ามาจากการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ มาดูแลต่อจนโตจ้ะ” ญาดาหยิบขวดแก้วใสบรรจุต้นกล้าของกล้วยไม้จนเต็มขวด มาส่งให้ลายเมฆดู
“ต้นเล็กๆแบบนี้ เวลาเอาออกมาจากขวดจะทำยังไงคะ หรือว่าต้องทุบขวดให้แตก”
ลายเมฆรับขวดเพาะเนื้อเยื่อ มาส่องดูใกล้ๆ ต้นกล้าสีเขียวเติบโตอยู่ภายในจนแน่น เขายังมองไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหน ในการเอาต้นกล้าเล็กๆ พวกนี้ออกมาได้นอกจากการทุบขวดให้แตก
“เดี๋ยวพี่ให้ลุงมีทำให้ดูจ้ะ” ญาดาพยักหน้าให้ลุงมี หัวหน้าคนงานมาแสดงวิธีการนำต้นกล้าออกจากขวด
ลุงมือหยิบลวดเส้นหนึ่งมา ตรงปลายของลวดถูกทำให้งอ เหมือนตะขอ ชายชราแหย่เส้นลวดเข้าไปด้านในขวด ใช้ปลายตะขอเกี่ยวตรงโคนต้นแล้วค่อยๆ ดึงออกมาอย่างง่ายดาย
“เวลาดึงออกมาต้องพยายามเกี่ยวที่โคนต้น อย่าไปเกี่ยวที่ใบหรือราก เดี๋ยวจะเสียหายครับ” นายมีให้คำแนะนำ เมื่อลายเมฆขอลองทำบ้าง
มันทุกลักทุเลไม่น้อยเมื่อมือที่ใช้งานได้มีเพียงข้างเดียว แต่ชายหนุ่มก็ทำได้สำเร็จสามารถเอาต้นกล้าออกมาได้ ญาดามองท่าทางตั้งอกตั้งใจของน้องเมย์อย่างพอใจ หากอนาคตน้องเมย์ต้องอยู่ที่นี่ เขาคงไม่ลำบากใจถ้าต้องมาช่วยทำงานที่นี่
“คุณแยมครับ ด็อกเตอร์ภราดรมาแล้วครับ รออยู่ที่เรื่อนเพาะกล้วยไม้” คนงานคนหนึ่งเดินมาบอกเจ้าของสวนสาว ญาดาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะชวนลายเมฆไปทำความรู้จักกับด็อกเตอร์หนุ่ม
ด็อกเตอร์ภราดรเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบสี่ รูปร่างผอมสูงผิวค่อนข้าขาวจนเกือบซีด หน้าตาไม่เด่นสะดุดตามากนัก เขาสวมแว่นตากรอบหนาสีดำผมรองทรงลงน้ำมันหวีเรียบแป้ เหมือนด็อกเตอร์สติเฟื่องที่เคยเห็นตามละคร ญาดาเดินเข้าไปทักทายด็อกเตอร์หนุ่ม พร้อมทั้งแนะนำน้องสาวคนใหม่ให้อีกฝ่ายรู้จัก
“สวัสดีค่ะ ด็อกเตอร์ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ นี่น้องเมย์ญาติของแยมค่ะ”
ด็อกเตอร์หนุ่มขยับแว่นตาเขม่นมองน้องเมย์ญาติของเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ เขาสะดุดใจกับชื่อของอีกฝ่าย ผู้ชายอะไรทำไมชื่อน้องเมย์
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องเมย์ ผมภราดร หรือจะเรียกว่าพี่ภาคก็ได้ครับ” เขายื่นมือให้น้องเมย์จับตามมารยาทสังคม
ลายเมฆส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่ายจับมือแกล้งบีบกระชับมืออีกฝ่ายไว้แน่น ”ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ พี่ภาค” เขาทักทายเสียงหวานเจื้อย ส่งสายตาวิบวาวให้พร้อมกับกระแซะตัวเข้าหาอย่างมีจริต
“อ่า... ครับ” ภราดร รีบชักมือออก แล้วขยับออกห่าง เขามองกระเทยหน้าหวานด้วยสายตาแตกตื่น เหงื่อผุดพรายออกมาตามหน้าผากทันที เขาหันไปมองหน้าญาดาแล้วยิ้มแห้งๆ
หญิงสาวยิ้มกร่อยๆ ไม่ต่างกัน จำต้องคล้องแขนน้องสาวต่างเพศของตัวเองไว้ ป้องกันไม่ให้ด็อกเตอร์หนุ่มถูกอีกฝ่ายลวนลาม แค่ทักทายกันน้องเมย์ก็ทำเอาเธอแทบมุดดินหนี ไม่นึกว่ากระเทยน้อยหน้าหวานจะไวไฟถึงเพียงนี้ กลับไปบ้านจะต้องอบรมมารยาทการเป็นกุลสตรีให้ใหม่
ลายเมฆแอบลอยยิ้มขำ เมื่อเห็นหน้าซีดๆ ของศัตรูหัวใจ ด็อกเตอร์หนุ่มจอมเฉิ่มคงกลัวกระเทยไทยใจกล้าอย่างเขาไม่น้อย พี่สาวคนสวยก็ล็อคแขนเขาไว้แน่นจนเนื้อตัวนุ่มเบียดชิดญาดาคงทนเห็นเขาแรดไม่ไหว ชายหนุ่มรู้สึกสนุกปนรื่นรมณ์ กับการแอ๊บเป็นกระเทยของตัวเองขึ้นมา เมื่อก่อนเคยรังเกียจยายโอโม่กระเทยโอ่ง ตอนนี้เขากลับถูกใครๆ เข้าใจว่าเป็นกระเทยเสียเอง โลกช่างเล่นตลกร้ายกับเขาเหลือเกิน
“คุณแยมครับ กล้วยไม้พันธุ์ใหม่ของเรา ที่ใช้เวลาพัฒนาสายพันธุ์ถึงสามปี ตอนนี้พร้อมสำหรับการส่งเข้าประกวดแล้วนะครับ” ด็อกเตอร์หนุ่ม เปิดประเด็นเรื่องสำคัญหลังจากรวบรวมสติที่แตกกระเจิงของตัวเองกลับคืนมาแล้ว
“ดีจังเลยค่ะ ขอแยมดูหน่อยได้ไหมคะด็อกเตอร์”
ญาดาคลายแขนที่คล้องออก หันไปสนใจสิ่งที่ด็อกเตอร์หนุ่มบอก การพัฒนาสายพันธุ์กล้วยไม้ เป็นหนทางที่จะทำตลาดสู้กับต่างชาติได้ เธอได้รับความช่วยเหลือจากภราดรในการช่วยผสมพันธุ์กล้วยไม้ใหม่ๆ หลายชนิด ภราดรทุ่มเทกับงานชิ้นนี้มากตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาขลุกอยู่ในแล็ปเพื่อดูแลต้นอ่อนที่เพาะได้ รอคอยการเติบโตอย่างใจเย็น วันนี้เป็นวันที่ความสำเร็จเดินทางมาถึง ญาดาในฐานะผู้ร่วมวิจัย ย่อมรู้สึกดีใจเป็นธรรมดา
“ผมจะทำให้มันออกดอกในช่วงที่เราประกวดครับ ถ้าเราชนะกล้วยไม้พันธุ์นี้ จะได้ราคาสูง และจะเป็นที่นิยมจนเราผลิตต้นกล้าขายแทบไม่ทันเลยนะครับ” ด็อกเตอร์หนุ่มเอ่ยอย่างวาดหวัง
นี่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำเพื่อญาดามาตลอดสามปี หากกล้วยไม้ของเขากับเธอชนะการประกวด ย่อมเป็นโอกาสดีให้หญิงสาวยอมรับรักเขาแน่แท้ เขาวางแผนจะขอเธอแต่งานหลังจากเสร็จสิ้นงานประกวดกล้วยไม้ ด็อกเตอร์หนุ่มคิดอย่างหมายมาด ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนามองใบหน้างดงามด้วยแววตาอ่อนโยน
“ขอบคุณนะคะด็อกเตอร์ ที่ช่วยแยม” ญาดาเอื้อมมือไปจับมือด็อกเตอร์หนุ่มมากุมอย่างซาบซึ้ง
อีกฝ่ายยิ้มตอบบีบมือเธอเบาๆ ก่อนจะปล่อยอย่างแสนสุภาพ เขาไม่เคยถือโอกาสล่วงเกินหญิงสาวเลย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ญาดาคบหากับเขาได้นานปี
“พี่ภาคเก่งจังเลยนะคะ พี่แยมโชคดีนะคะที่มีเพื่อนอย่างพี่ภาค” ลายเมฆจับมือภราดรไปเขย่าแรงๆ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้าเหยเก เหมือนกำลังกลืนยาขมอยู่
ซาตานร้ายในคราบกระเทยหน้าหวาน ถือโอกาสแทรกตัวเข้ามาขัดจังหวะ เมื่อเห็นคู่แข่งกำลังทำคะแนนอยู่ แม้จะรู้ว่าทั้งสองคนสนิทสนมกันมาหลายปี คนมาทีหลงอย่างเขาไม่คิดจะยอมแพ้ เปิดโอกาสให้ศัตรูหัวใจทำคะแนนนำได้ง่ายๆ ลายเมฆถือว่าเขาได้เปรียบภราดรอยู่หลายขุม เมื่อมีโอกาสใกล้ชิดญาดาแบบถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าอีกฝ่าย เขารู้ว่าเธอเริ่มหวั่นไหวไปกับเขาไม่น้อย ท่าทีของญาดาที่แสดงต่อด็อกเตอร์หนุ่มเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น และเขาจะทำให้ช่องว่างของทั้งสองห่างออกจากกันให้มากที่สุด
“น้องเมย์จ้ะ พี่ว่าน้องเมย์กลับไปพักผ่อนก่อนดีไหม พี่จะขอคุยงานกับด็อกเตอร์สักครู่” ญาดาเอ่ยเสียงแข็ง หน้าตาแดงกล่ำ มือน้อยแกะมือเหนียวออกจากมือของด็อกเตอร์ภราดร
ญาดาชักเริ่มจะทนพฤติกรรมของกระเทยน้อยกลอยใจไม่ไหว หญิงสาวรู้สึกอับอายด็อกเตอร์หนุ่ม จนแทบแทรกแผ่นดินหนี หากขืนให้น้องเมย์อยู่ร่วมวงสนทนาต่อ คงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง
“ด็อกเตอร์คะ แยมขอตัวสักครู่นะคะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาคุยงานต่อ” เจ้าของสวนกล้วยไม้ หันไปพูดกับด็อกเตอร์หนุ่ม ก่อนจะลากแขนลายเมฆเดินออกมา ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“น้องเมย์ขออยู่ฟังด้วยไม่ได้เหรอคะ” ลายเมฆยังต่อรอง ชายหนุ่มไม่ทันเห็นสีหน้าบึ้งๆ ของหญิงสาว
“น้องเมย์ กลับบ้านจ้ะ”
ญาดาบอกเสียงเข้ม หันขวับมาจ้องหน้าด้วยแววตาวาววับ เล่นเอาคนถูกจ้องยิ้มไม่ออก เมื่อเห็นรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมา ยามโมโหญาดาร้ายและเด็ดขาดไม่แพ้ใคร ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถคุมคนงานนับร้อยไหว
หญิงสาวพาลายเมฆมาส่งที่บ้าน แล้วขับรถออกไปทันที ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนหน้าเหี่ยวอยู่หน้าบ้าน
“ซวยแล้วเรา พี่แยมคงจะโกรธเราเข้าแล้ว ไม่น่าเลยไอ้เมฆ” ลายเมฆบ่นพึมพำ รู้สึกครั่นคร้ามกับสายตาดุๆ ของหญิงสาว ไม่คิดว่าเขาจะทำให้เธอโกรธถึงเพียงนี้ จะหาวิธีไหนมาง้อให้หายโกรธได้ล่ะเนี่ย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กว่าญาดาจะกลับบ้านก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว หญิงสาวปล่อยให้ลายเมฆกินข้าวเที่ยงเอง ไม่กลับมาป้อนให้เขาเหมือนทุกวัน เป็นการลงโทษทางอ้อมที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกห่อเหี่ยวที่สุด เขาเลยไม่ยอมกินข้าวกินยา ปล่อยให้ตัวเองหิวอยู่แบบนั้น จนญาดากลับมาแล้วพบว่าอาหารในปิ่นโตยังอยู่ในสภาพเดิม ยาที่เตรียมไว้ให้ก็ไม่ได้กิน ก็นึกห่วง รีบเดินขึ้นไปหาคนป่วยที่นอนหลับอยู่ในห้อง
“น้องเมย์ ตื่นเถอะ” เธอเขย่าปลุกเขา ลายเมฆลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครมาปลุกก็หันหลังให้
“น้องเมย์ปวดหัว ขอนอนต่อนะคะ” น้ำเสียงของเขาไม่อ่อนหวานออดอ้อนเหมือนเคย ท่าทางปั้นปึงเหมือนกำลังงอน ทำให้คนเห็นรู้สึกเสียใจ ที่ลงโทษคนป่วยหนักไปหน่อย
“น้องเมย์ยังไม่ได้ทานข้าวทานยาเลยนะคะ เมื่อไหร่จะหายเสียที”
“พี่แยมอยากให้น้องเมย์รีบหาย จะได้ไปจากที่นี่เร็วๆ ใช่ไหมคะ” คนป่วยหันมามองหน้าคนพูด เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เล่นเอาญาดาใจอ่อนยวบ รีบเข้าไปกอดปลอบ
“พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย พี่แค่ห่วงน้องเมย์” แขนเรียวโอบรัดร่างหนาไว้แน่น
ลายเมฆแอบลอบยิ้ม ไม่นึกว่าแกล้งงอนแล้วจะได้ผล เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ซุกตัวในอ้อมแขนของญาดาอย่างออดอ้อน มือข้างที่ปกติโอบรอบเอวคอดรั้งร่างบางให้แนบชิดมากขึ้น หญิงสาวลูบหลังเขาเบาๆ ปลอบประโลมคนเจ้าเล่ห์ด้วยความห่วงใย
“น้องเมย์ขอโทษที่ทำตัวสนิทสนมกับแฟนของพี่แยม คราวหลังน้องเมย์จะหนีให้ห่าง ไม่ไปเกาะแกะข้องแวะกับเขาอีก”
“ด็อกเตอร์ภราดรไม่ใช่แฟนพี่” ญาดาปฏิเสธเสียงหลง
ลายเมฆยิ้มกริ่ม “ไม่ใช่แฟน แล้วทำไมพี่แยมถึงหึงเขาให้น้องเมย์ ล่ะคะ” เขายังรุกต่อ
ญาดาอยากจะบอกเหลือเกินว่า เธอไม่ได้หึงด็อกเตอร์หนุ่ม แต่ทนเห็นน้องเมย์ทำตัวสนิทชิดเชื้อกับอีกฝ่ายไม่ได้ มันน่าอายจนเธอไม่กล้ามอง หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบๆ เมื่อเห็นเขาแสดงท่าทางชื่นชอบเพศเดียวกันอย่างโจ่งแจ้ง มันทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังในชีวิต
“พี่ไม่ได้หึงเขาให้น้องเมย์ แต่พี่ไม่อยากให้น้องเมย์ทำตัวไม่งาม กับผู้ชายต่อหน้าพี่ ผู้หญิงอย่างเราต้องรักนวลสงวนตัว อย่าให้ผู้ชายเขาว่าได้ว่าเราอ่อยเขา” หญิงสาวถือโอกาสอธิบายพร้อมสั่งสอนมารยาทกุลสตรีให้น้องสาวต่างเพศ
ลายเมฆแอบยิ้มขำ นี่เขาแสดงสมบทบาทไปใช่ไหม จนญาดาคิดไปไกลขนาดนั้น “น้องเมย์สัญญาว่า จะพยายามสำรวมค่ะพี่แยม” เขาให้สัญญากับเธอ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
ญาดายิ้มออก โล่งใจที่น้องเมย์ยอมรับฟัง “ทำไมน้องเมย์ไม่ทานข้าวกลางวันคะ ยาก็ไม่ยอมทาน” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย “ก็ไม่มีใครมาป้อนน้องเมย์นี่คะ” เหตุผลของเขาทำเอาคนได้ยินส่ายหน้าระอา
“มือก็ใช้งานได้แล้วนี่คะ ทำไมไม่หัดทานเองดูล่ะคะ”
“ก็มันไม่ถนัดนี่คะ อีกอย่างเวลาพี่แยมป้อน น้องเมย์รู้สึกว่าข้าวมันอร่อยมากๆ”
ลายเมฆเอนตัวลงนอนหนุนตัก จับมือนุ่มมาหอมแรงๆ เขายิ้มเมื่อเห็นแก้มนวลของหญิงสาวแดงระเรื่อ ตอดนิดตอดหน่อยให้เธอใจเต้นแบบนี้ดีไม่น้อย พอเขาเปิดเผยตัวเธอจะได้ยอมรับเขาง่ายขึ้น ชายหนุ่มแอบคิดเข้าข้างตัวเอง
“พี่ว่าน้องเมย์ลงไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นๆ เราจะไปเที่ยวงานพระปฐมเจดีย์กัน”
ญาดาผลักสีรษะของชายหนุ่มให้ออกจากตัก ช่วยดึงให้เขาลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายกลับดึงเธอให้ล้มลงบนตัวเขา แล้วกดจมูกหอมแก้มนวลฟอดใหญ่
“พี่แยมใจดีจัง น้องเมย์รักพี่แยมจังเลย” ดวงตาคมงามมองหน้าเธอด้วยสายตาพราวพราย
ญาดาร้อนวูบไปทั้งหน้า แม้เพียรบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายเป็นชายแค่กายแต่หัวใจเป็นหญิง ใจเจ้ากรรมมันสั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกัน สองวันมานี้น้องเมย์กอดหอมเธอบ่อยขึ้นแทบเป็นกิจวัตร เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าพี่สาวคนนี้ใจเต้นแรง หวิวไหวไปกับสัมผัสนั้นจนละอายแก่ใจ
“ปล่อยได้แล้ว อย่าแกล้งพี่สิคะน้องเมย์”
ลายเมฆยอมปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอดอย่างเสียดาย แค่เห็นปฏิกิริยาตอบรับจากเธอหัวใจเขาก็โลดแรง มั่นใจว่าหัวใจของหญิงสาวอยู่ในกำมือของเขาแล้ว รอให้ร่างกายเขาหายดี เขาจะครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ จะไม่ยอมปล่อยให้เธอตกเป็นของคนอื่นเด็ดขาด
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพแล้วจ้า
เนื้อหาตอนนี้จะคล้ายกับเนื้อหาในเรื่องทัณฑ์สวาทมาเฟียนะคะ เหตุการณ์ต่อเนื่องกัน
ผู้เขียนจึงนำมาให้อ่านทั้งตอนแบบยาวๆ ^_^
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
ลายเมฆกลายเป็นภาระที่ญาดาต้องดูแลเอาใจใส่ เธอต้องป้อนข้าวป้อนยาเขาทั้งสามมื้อ คอยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ขาของลายเมฆยังเจ็บอยู่ทำให้เดินไม่สะดวก แขนข้างหนึ่งก็หักใช้การไม่ได้ ข้างที่เหลือก็เป็นข้างไม่ถนัดหยิบจับอะไรแต่ละที คอยจะหล่นร่วงอยู่ประจำ จนคนเห็นทนไม่ไหวเข้าไปช่วยจัดการทำให้
“พี่แยมดีกับน้องเมย์ เหมือนพี่สาวเลยนะคะ”
ลายเมฆพูดเสียงหวาน ขณะมองญาดากำลังหยิบมานวมมาห่มให้เขา
“ก็น้องเมย์ยังไม่หายนี่จ้ะ ถ้าหายดีพี่จะใช้เราทำนู่นนี่ให้คุ้มเลย”
หญิงสาวยิ้มให้แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะเอนกายลงนอนบนหมอนนุ่มข้างเขา หนึ่งอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่พาชายหนุ่มหน้าหวานมาพักที่นี่ สองวันก่อนเธอให้เขานอนอีกห้องหนึ่ง แต่การวิ่งรอกดูแลคนเจ็บมันช่างเหนื่อยไม่น้อย ภาระการงานในสวนก็เหนื่อยพอแรง ยังต้องกลับมาดูแลคนเจ็บเพิ่มอีก ยิ่งทำให้เหนื่อยเป็นสองเท่า ญาดาเลยตัดสินใจให้ลายเมฆนอนห้องเดียวกับเธอ จะได้ดูแลสะดวก แม้การนอนร่วมเตียงเดียวกันกับชายหนุ่ม จะทำให้สาววัยยี่สิบแปดอย่างเธอต้องใจสั่น แต่มันก็สั่นแค่คืนแรกๆ พอหลายวันเข้า กลายเป็นความเคยชินไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อตื่นนอนในตอนเช้าแล้วพบว่าไม่เธอก็เขาจะเผลอนอนกอดกัน จากสถิติเป็นเธอที่กอดเขาก่อนเพราะอีกฝ่ายแขนหักขยับตัวลำบาก เธอก็นอนดิ้นขี้เซาตื่นมาทีไรมักจะนอนซบซุกอกกว้างของเขาอยู่ร่ำไป วันแรกก็เขินอายบ้าง วันต่อมาหน้าเริ่มหนาใจเริ่มด้าน จนในที่สุดก็หมดอายกลายเป็นความเคยชินไป ถ้าวันไหนตื่นมาแล้วไม่กอดเขา วันนั้นญาดารู้สึกว่าตัวเองจะหงุดหงิดอารมณ์เสียทั้งวัน
“พี่แยมคะ น้องเมย์เบื่อจังวันๆ เอาแต่นั่งๆ นอนๆ ไม่ได้ทำอะไร”
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้พี่จะพาเราไปเที่ยวดีไหม ที่วัดใกล้บ้านเรากำลังจัดงานวัด”
พรุ่งนี้ช่วงเย็นเธอว่าง น่าจะมีเวลาพาน้องย์ไปเปิดหูเปิดตาเที่ยวงานวัดสักหน่อย ขาข้างที่เจ็บก็หายดีแล้วน้องเมย์คงจะเดินเที่ยวไหว ญาดาหมุนตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาลายเมฆ แสงจากโคมไฟริมรั้วลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องเป็น มองเห็นโครงหน้าของชายหนุ่มสลัวลาง ผิวขาวๆ ของเขาเปล่งปลั่งแม้ในยามดับไฟ
“น้องเมย์ มาทำให้พี่แยมลำบากหรือเปล่าค่ะ” คนที่นอนอยู่ตรงหน้า พึมพำเสียงอ่อน
“ไม่หรอกจ้า พี่เป็นคนทำให้น้องเมย์เป็นแบบนี้ พี่ต้องรับผิดชอบชีวิตของน้องเมย์สิจ้ะ” ญาดาขยับเข้าไปใกล้ วาดแขนโอบกอดร่างหนาเอาไว้
ลายเมฆขยับเอียงหน้าเข้าซบซอกไหล่คล้ายออดอ้อน เขายิ้มกริ่มเมื่อพี่สาวคนสวยกระชับอ้อมแขนโอบรัดแน่นขึ้น กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ชวนให้คนได้กลิ่นรู้สึกพลุ่งพล่านในอารมณ์จนแทบกลั้นไว้ไม่อยู่ จำต้องเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์ไม่ให้เผลอแสดงออกจนอีกฝ่ายจับได้ อยากจะกอดตอบรัดร่างบางไว้แนบอก แต่สังขารไม่อำนวยแขนข้างถนัดติดเฝือก อีกข้างก็นอนทับไว้ ได้แต่นอนนิ่งให้เธอเป็นฝ่ายกอดเขา
“น้องเมย์รักพี่แยมที่สุด” ลายเมฆทอดเสียงหวาน ออดอ้อน พร้อมกับยื่นจมูกไปหอมแก้มนวลเบาๆ
ญาดาขนลุกเกรียว หน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกน้องสาวต่างเพศจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะสงบสติอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านลง เมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่าย คงอยากแสดงความขอบคุณตามประสา น้องเมย์ตัวเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงคงไม่คิดอะไรเกินเลยกับเธอ มากกว่าความเป็นพี่น้อง เธอนี่สิกลับคิดอะไรเลยเถิดแล้วหวั่นไหวไปฝ่ายเดียวน่าละอายแท้ๆ
“นอนเถอะจ้ะ น้องเมย์ พรุ่งนี้พี่จะพาไปเก็บกล้วยไม้ในสวน” ญาดาสลัดความรู้สึกกวนใจทิ้งไป หลับตาลงก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
ลายเมฆลืมตาในความมืดจ้องมองใบหน้าที่ห่างไม่กี่เซ็นด้วยสายตาพราวระยับ เธอยังคงกอดเขาไว้เบียดเนื้อตัวนุ่มเนียนแนบชิดกายหนาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ โดยไม่รู้ว่าน้องเมย์ชายใจหญิงนั้น ได้ฟื้นความทรงจำของตัวเองแล้ว เมื่อตอนที่สะดุดขาตัวเองหัวทิ่มขอบประตูเต็มแรงสลบไป พอฟื้นขึ้นมาอีกทีพบว่าความทรงจำของเขากลับคืนมาอย่างน่าประหลาด เขาแอบโทรไปหาน้องสาวแต่โทรไม่ติด ม่านไหมปิดโทรศัพท์ เลยโทรไปหาโอโม่พอรู้เรื่องน้องสาวไปทำงานที่ฮ่องกงพร้อมทั้งฝากเช็คไว้ให้จึงคลายใจหมดห่วง เลยอยู่ให้ญาดาเอาใจใส่อย่างมีความสุข
“พี่แยม น้องเมย์รักพี่แยมนะ” ลายเมฆกระซิบบอกคนที่นอนหลับสนิท ก่อนจะก้มลงจุมพิตริมฝีปากนุ่มหวานนั้นเบาๆ
เขาขอเป็นน้องเมย์ของเธอสักพักจนกว่าจะหายดี หลังจากนั้นเขาจะบอกความจริงกับเธอ แล้วค่อยสานต่อความสัมพันธ์ ผู้ชายอย่างนายลายเมฆ แม้จะหัวหกก้นขวิดมาทั่งราชอาณาจักร ผ่านผู้หญิงมามากกว่าจำนวนนิ้วมือบวกนิ้วเท้ารวมกัน หากจะคิดจริงจังกับใครสักคนแล้วล่ะก็ เขายอมทุ่มทั้งตัวและหัวใจเพื่อเธอคนนั้นคนเดียว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสอีกวันหนึ่งของญาดา เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกอดร่างของน้องสาวต่างเพศของเธอไว้ เจ้าของสวนกล้วยไม้ขยับกายลุกขึ้นนั่งมองใบหน้าหวานใสของชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวจัดอย่างชื่นชม ดวงตากลมโตปิดสนิทมองเห็นแพขนตาหนางอน จมูกโด่งงามรับกับริมฝีปากสีแดงเรื่อ ญาดาชะโงกหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ เสียงลมหายใจของคนนอนยังดังสม่ำเสมอ น้องเมย์ของเธอนอนเรียบร้อยไม่ส่งเสียงกรนดังหนวกหูอย่างผู้ชายทั่วไปมักเป็นกัน ทำให้คนร่วมห้องนอนหลับสบายจนถึงเช้า
“น้องเมย์ ตื่นได้แล้วจ้า เช้าแล้ว” ญาดาก้มลงไปกระซิบเรียกคนนอนที่ข้างหู
เปลือกตาที่ปิดสนิทกระตุกยุกยิก ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ ลายเมฆเห็นใบหน้านวลที่ปรายหางตา เขาอมยิ้มแล้วแกล้งหันหน้าไปชนแก้มเนียนเหมือนไม่ตั้งใจ จมูกโด่งสัมผัสแก้มนุ่มๆ เต็มรัก เจ้าของแก้งอ้าปากน้อยๆ อย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มเขินถอยห่างออกมา
“อุ๊ย ขอโทษนะคะพี่แยม น้องเมย์เอาจมูกชนหน้าพี่แยม เจ็บหรือเปล่าคะ” ลายเมฆรีบขอโทษขอโพย ขยับลุกขึ้นนั่ง แล้วใช้มือข้างที่ไม่ใส่เฝือกลูบแก้มญาดาเบาๆ “แก้มแดงแจ๋เลย สงสัยจะชนแรงไปหน่อย”
ญาดาจับมือที่ลูบแก้มเธอไว้ หน้าร้อนผ่าวแดงกล่ำจนเกินควบคุม ทำไมเธอต้องใจเต้นแรงด้วยนะ น้องเมย์ไม่ได้ตั้งใจหอมแก้มเธอสักหน่อย กระเทยที่ไหนจะนึกพิศวาสผู้หญิง ญาดาระงับความสั่นไหวทางอารมณ์ลง เมื่อเห็นตาใสกลมแป๋วมองมาอย่างห่วงใจแกมสำนึกผิด
“พี่ไม่เป็นไรจ้ะ น้องเมย์รีบไปอาบน้ำแปรงฟันเถอะ พี่จะใช้ห้องน้ำอีกห้อง จะได้เสร็จพร้อมกัน”
ญาดารีบลุกออกไปจากห้อง หญิงสาวกลัวว่าขืนอยู่นานกว่านี้ น้องเมย์คงสังเกตเห็นความผิดปกติของพี่สาวคนนี้ เธอไม่อยากให้ตัวเองต้องอับอายเมื่อเผลอแสดงความในใจให้อีกฝ่ายรู้
ลายเมฆอาบน้ำแต่งตัวเดินลงมาหาญาดาที่ห้องอาหาร หญิงสาวเลื่อนชามข้าวต้มให้เขา คนเจ็บทำตาปริบๆ เมื่อพี่สาวคนสวยไม่ยอมป้อนข้าวให้เขาเหมือนเคย ญาดาตักข้าวต้มชามในของตัวเองกินเรื่อยๆ เมื่อข้าวต้มหมดชามก็หันไปมองคนร่วมโต๊ะ น้องเมย์ของเธอยังนั่งมองชามข้าวที่เต็มชามเหมือนเดิม ตากลมใสแป๋วน่าเอ็นดูจนคนที่คิดจะให้อีกฝ่ายลองหัดช่วยตัวเองบ้าง ใจอ่อนยวบ ในที่สุดก็พ่ายแพ้ความสงสาร หยิบช้อนมาตักข้าวป้อนเขา
ลายเมฆอ้าปากงับข้าวเข้าปาก ด้วยอารมณ์แจ่มใส แค่ทำหน้าซื่อๆ ตาโศกๆ ญาดาก็ใจอ่อนแล้ว ผู้หญิงคนนี้ใจดีเกินกว่าจะทนเห็นเขาลำบากได้ ไม่อย่างนั้นเธอคงเผ่นหนีไปตั้งแต่ขับรถชนเขาแล้ว ไม่ลำบากลำบนพาเขาส่งโรงพยาบาลหรือรับเลี้ยงเขาแบบนี้หรอก หนุ่มเจ้าเล่ห์ชักเคยตัวกับการปรนนิบัติพัดวีของสาวงาม จนไม่อยากจากเธอไปไหนเสียแล้ว
“วันนี้พี่จะพาเราไปดูฟาร์มกล้วยไม้ของพี่ ตั้งแต่พามาอยู่ที่นี่ ยังไม่ได้พาเราไปดูเลย”
ญาดาเอ่ยถึงโปรแกรมของวันนี้ เธอจะพาน้องเมย์ไปทำความรู้จักกับคนงานในสวน และให้เขาเข้าใจการทำงานของเธอ หญิงสาวคิดไกลไปถึงอนาคต หากเขายังจำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้ เขาจำเป็นต้องอยู่ในความดูแลของเธอ ดังนั้นต้องฝึกให้เขาทำงานจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระบ้าง
“แล้วตอนเย็นเราจะไปเที่ยวงานวัดใช่ไหมคะ”
“เรานี่ห่วงเที่ยวจริง” ญาดาส่ายหน้าให้คนชอบเที่ยวอย่างเอ็นดู “พี่ต้องทำงานให้เสร็จก่อน วันนี้ด็อกเตอร์ภราดร นักวิจัยและเพาะพันธุ์กล้วยไม้ เขาจะมาดูกล้วยพันธุ์ใหม่ที่ฟาร์มของเราเพาะได้ พี่จะส่งเข้าประกวดในงานเกษตรที่จะถึงนี้ เลยให้เขาช่วยจ้ะ”
ญาดานึกถึงด็อกเตอร์นักวิจัยกล้วยไม้คนนั้นแล้วอดเบ้ปากไม่ได้ ด็อกเตอร์ภราดรตามเที่ยวไล้เทียวขื่อจีบเธอมาหลายปีแล้ว แต่หญิงสาวไม่เคยเปิดใจให้เขาเลย ญาดายอมรับว่าด็อกเตอร์หนุ่มเป็นคนดี เธอรู้จักเขามานานนิสัยซื่อๆ ไม่เจ้าชู้เป็นคุณสมบัติเด่นนำหน้ารูปร่างหน้าตาแสนเฉิ่มของเขา ถึงจะทำงานเกี่ยวข้องกันแต่ญาดาไม่คิดสานสัมพันธ์กับอีกฝ่ายเกินเพื่อนร่วมงาน
“ด็อกเตอร์ภราดรคนนั้นหล่อมั้ยคะ”
ลายเมฆถามเสียงหวาน แสดงความสนใจขึ้นมา เขาอยากรู้จักผู้ชายที่เข้ามาใกล้ญาดาทุกคน เพื่อจะได้วางแผนรับมือถูก แต่เจ้าของฟาร์มกล้วยไม้สาว กลับคิดว่าน้องเมย์กระเทยน้อยกลอยใจ สนใจด็อกเตอร์หนุ่มตามประสาชายรักชาย
“ก็หล่อพอใช้ได้จ้ะ น้องเมย์สนใจเขาเหรอจ้ะ” ญาดากลั้นใจถาม มองหน้าอ่อนใสของอีกฝ่ายอย่างหวั่นใจ
ลายเมฆเดาความคิดของเธอออก แผนการบางอย่างวาบเข้ามาในหัว เขามีวิธีจัดการกับหนุ่มๆ ที่มาเข้าใกล้ญาดาแล้ว แมนแอ๊บกระเทยยิ้มกริ่มจีบปากจีบคอตอบไปว่า “แหม พี่แยมก็ น้องเมย์แค่อยากทำความรู้จักเขาเฉยๆ พูดแบบนี้น้องเมย์ก็เขินแย่สิคะ” เจ้าตัวแสร้งบิดเนื้อบิดตัว เขินอายอย่างน่าตบ
ญาดาถอนหายใจแรง หมดสิ้นความหวังในชีวิต เมื่อชายหน้าหวานใจหญิงคนนี้แสดงความในใจออกมาชัดเจนจนยากจะเข้าใจเป็นอื่น
เธอยังหวังอะไร ทำไมถึงได้เจ็บแปลบในหัวใจแบบนี้หนอ... หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญในอกอย่างเหนื่อยใจ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ญาดาพาลายเมฆไปที่ฟาร์มกล้วยไม้ของเธอ หญิงสาวแนะนำให้คนงานรู้จักลายเมฆในฐานะญาติห่างๆ ของเธอ ฟาร์มกล้วยไม้ญาดาออร์คิดปลูกกล้วยไม้ไว้หลากหลายสายพันธุ์ มีทั้งกล้วยธรรมดาสกุลหวายที่มักเห็นขายตามตลาดทั่วไปสีขาวและสีม่วงเข้ม สำหรับใช้บูชาพระและตกแต่งสถานที่ รวมถึงกล้วยไม้ราคาแพงอย่างกล้วยไม้สกุลแวนด้า สกุลช้าง แคทรียา กล้วยไม้ออกดอกหลากหลายสีสันงดงาม บางชนิดส่งกลิ่นหอมฟุ้ง กำจายมาตามสายลม เจ้าของสวนพาผู้มาเยือนไปดูวิธีการดูแลกล้วยไม้ในสวน รวมถึงการตัดผลผลิตเพื่อส่งออกไปยังต่างประเทศ
“เราจะคัดขนาดกล้วยไม้แบ่งเกรด ก่อนจะส่งไปตรวจสอบคุณภาพเพื่อส่งออก”
ญาดาพาลายเมฆไปดูคนงานกำลังคัดแยกกล้วยไม้เพื่อส่งให้บริษัทส่งออก ที่จะมารับไปอีกต่อหนึ่ง สวนกล้วยไม้ของเธอเป็นสวนขนาดใหญ่ ปลูกกล้วยไม้ร่วมห้าสิบไร่ มีผลผลิตมากมายหลากหลายสายพันธุ์ ญาดาต้องทำงานตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อดูแลงานในสวน หลังจากบิดามารดาเสียชวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ทิ้งมรดกเป็นสวนกล้วยไม้แห่งนี้ไว้ให้เธอ
ลายเมฆเดินตามเจ้าของสวนไปทั่วสวน เขาเห็นความสามารถในการบริหารงานและดูแลคนงานของเธอ ญาดาเอาใส่ใจต่อผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างดีเยี่ยม คนงานต่างทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ไม่ต่างจากเจ้าของสวน ชายหนุ่มรู้สึกอยากช่วยแบ่งเบาภาระของญาดาขึ้นมา หากเขาหายดีเขาจะขอมาทำงานช่วยเธอบ้าง
“สวนของเราจะรับต้นกล้ามาจากการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ มาดูแลต่อจนโตจ้ะ” ญาดาหยิบขวดแก้วใสบรรจุต้นกล้าของกล้วยไม้จนเต็มขวด มาส่งให้ลายเมฆดู
“ต้นเล็กๆแบบนี้ เวลาเอาออกมาจากขวดจะทำยังไงคะ หรือว่าต้องทุบขวดให้แตก”
ลายเมฆรับขวดเพาะเนื้อเยื่อ มาส่องดูใกล้ๆ ต้นกล้าสีเขียวเติบโตอยู่ภายในจนแน่น เขายังมองไม่ออกว่าจะใช้วิธีไหน ในการเอาต้นกล้าเล็กๆ พวกนี้ออกมาได้นอกจากการทุบขวดให้แตก
“เดี๋ยวพี่ให้ลุงมีทำให้ดูจ้ะ” ญาดาพยักหน้าให้ลุงมี หัวหน้าคนงานมาแสดงวิธีการนำต้นกล้าออกจากขวด
ลุงมือหยิบลวดเส้นหนึ่งมา ตรงปลายของลวดถูกทำให้งอ เหมือนตะขอ ชายชราแหย่เส้นลวดเข้าไปด้านในขวด ใช้ปลายตะขอเกี่ยวตรงโคนต้นแล้วค่อยๆ ดึงออกมาอย่างง่ายดาย
“เวลาดึงออกมาต้องพยายามเกี่ยวที่โคนต้น อย่าไปเกี่ยวที่ใบหรือราก เดี๋ยวจะเสียหายครับ” นายมีให้คำแนะนำ เมื่อลายเมฆขอลองทำบ้าง
มันทุกลักทุเลไม่น้อยเมื่อมือที่ใช้งานได้มีเพียงข้างเดียว แต่ชายหนุ่มก็ทำได้สำเร็จสามารถเอาต้นกล้าออกมาได้ ญาดามองท่าทางตั้งอกตั้งใจของน้องเมย์อย่างพอใจ หากอนาคตน้องเมย์ต้องอยู่ที่นี่ เขาคงไม่ลำบากใจถ้าต้องมาช่วยทำงานที่นี่
“คุณแยมครับ ด็อกเตอร์ภราดรมาแล้วครับ รออยู่ที่เรื่อนเพาะกล้วยไม้” คนงานคนหนึ่งเดินมาบอกเจ้าของสวนสาว ญาดาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะชวนลายเมฆไปทำความรู้จักกับด็อกเตอร์หนุ่ม
ด็อกเตอร์ภราดรเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบสี่ รูปร่างผอมสูงผิวค่อนข้าขาวจนเกือบซีด หน้าตาไม่เด่นสะดุดตามากนัก เขาสวมแว่นตากรอบหนาสีดำผมรองทรงลงน้ำมันหวีเรียบแป้ เหมือนด็อกเตอร์สติเฟื่องที่เคยเห็นตามละคร ญาดาเดินเข้าไปทักทายด็อกเตอร์หนุ่ม พร้อมทั้งแนะนำน้องสาวคนใหม่ให้อีกฝ่ายรู้จัก
“สวัสดีค่ะ ด็อกเตอร์ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ นี่น้องเมย์ญาติของแยมค่ะ”
ด็อกเตอร์หนุ่มขยับแว่นตาเขม่นมองน้องเมย์ญาติของเจ้าของฟาร์มกล้วยไม้ เขาสะดุดใจกับชื่อของอีกฝ่าย ผู้ชายอะไรทำไมชื่อน้องเมย์
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องเมย์ ผมภราดร หรือจะเรียกว่าพี่ภาคก็ได้ครับ” เขายื่นมือให้น้องเมย์จับตามมารยาทสังคม
ลายเมฆส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่ายจับมือแกล้งบีบกระชับมืออีกฝ่ายไว้แน่น ”ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ พี่ภาค” เขาทักทายเสียงหวานเจื้อย ส่งสายตาวิบวาวให้พร้อมกับกระแซะตัวเข้าหาอย่างมีจริต
“อ่า... ครับ” ภราดร รีบชักมือออก แล้วขยับออกห่าง เขามองกระเทยหน้าหวานด้วยสายตาแตกตื่น เหงื่อผุดพรายออกมาตามหน้าผากทันที เขาหันไปมองหน้าญาดาแล้วยิ้มแห้งๆ
หญิงสาวยิ้มกร่อยๆ ไม่ต่างกัน จำต้องคล้องแขนน้องสาวต่างเพศของตัวเองไว้ ป้องกันไม่ให้ด็อกเตอร์หนุ่มถูกอีกฝ่ายลวนลาม แค่ทักทายกันน้องเมย์ก็ทำเอาเธอแทบมุดดินหนี ไม่นึกว่ากระเทยน้อยหน้าหวานจะไวไฟถึงเพียงนี้ กลับไปบ้านจะต้องอบรมมารยาทการเป็นกุลสตรีให้ใหม่
ลายเมฆแอบลอยยิ้มขำ เมื่อเห็นหน้าซีดๆ ของศัตรูหัวใจ ด็อกเตอร์หนุ่มจอมเฉิ่มคงกลัวกระเทยไทยใจกล้าอย่างเขาไม่น้อย พี่สาวคนสวยก็ล็อคแขนเขาไว้แน่นจนเนื้อตัวนุ่มเบียดชิดญาดาคงทนเห็นเขาแรดไม่ไหว ชายหนุ่มรู้สึกสนุกปนรื่นรมณ์ กับการแอ๊บเป็นกระเทยของตัวเองขึ้นมา เมื่อก่อนเคยรังเกียจยายโอโม่กระเทยโอ่ง ตอนนี้เขากลับถูกใครๆ เข้าใจว่าเป็นกระเทยเสียเอง โลกช่างเล่นตลกร้ายกับเขาเหลือเกิน
“คุณแยมครับ กล้วยไม้พันธุ์ใหม่ของเรา ที่ใช้เวลาพัฒนาสายพันธุ์ถึงสามปี ตอนนี้พร้อมสำหรับการส่งเข้าประกวดแล้วนะครับ” ด็อกเตอร์หนุ่ม เปิดประเด็นเรื่องสำคัญหลังจากรวบรวมสติที่แตกกระเจิงของตัวเองกลับคืนมาแล้ว
“ดีจังเลยค่ะ ขอแยมดูหน่อยได้ไหมคะด็อกเตอร์”
ญาดาคลายแขนที่คล้องออก หันไปสนใจสิ่งที่ด็อกเตอร์หนุ่มบอก การพัฒนาสายพันธุ์กล้วยไม้ เป็นหนทางที่จะทำตลาดสู้กับต่างชาติได้ เธอได้รับความช่วยเหลือจากภราดรในการช่วยผสมพันธุ์กล้วยไม้ใหม่ๆ หลายชนิด ภราดรทุ่มเทกับงานชิ้นนี้มากตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาขลุกอยู่ในแล็ปเพื่อดูแลต้นอ่อนที่เพาะได้ รอคอยการเติบโตอย่างใจเย็น วันนี้เป็นวันที่ความสำเร็จเดินทางมาถึง ญาดาในฐานะผู้ร่วมวิจัย ย่อมรู้สึกดีใจเป็นธรรมดา
“ผมจะทำให้มันออกดอกในช่วงที่เราประกวดครับ ถ้าเราชนะกล้วยไม้พันธุ์นี้ จะได้ราคาสูง และจะเป็นที่นิยมจนเราผลิตต้นกล้าขายแทบไม่ทันเลยนะครับ” ด็อกเตอร์หนุ่มเอ่ยอย่างวาดหวัง
นี่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำเพื่อญาดามาตลอดสามปี หากกล้วยไม้ของเขากับเธอชนะการประกวด ย่อมเป็นโอกาสดีให้หญิงสาวยอมรับรักเขาแน่แท้ เขาวางแผนจะขอเธอแต่งานหลังจากเสร็จสิ้นงานประกวดกล้วยไม้ ด็อกเตอร์หนุ่มคิดอย่างหมายมาด ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนามองใบหน้างดงามด้วยแววตาอ่อนโยน
“ขอบคุณนะคะด็อกเตอร์ ที่ช่วยแยม” ญาดาเอื้อมมือไปจับมือด็อกเตอร์หนุ่มมากุมอย่างซาบซึ้ง
อีกฝ่ายยิ้มตอบบีบมือเธอเบาๆ ก่อนจะปล่อยอย่างแสนสุภาพ เขาไม่เคยถือโอกาสล่วงเกินหญิงสาวเลย นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ญาดาคบหากับเขาได้นานปี
“พี่ภาคเก่งจังเลยนะคะ พี่แยมโชคดีนะคะที่มีเพื่อนอย่างพี่ภาค” ลายเมฆจับมือภราดรไปเขย่าแรงๆ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำหน้าเหยเก เหมือนกำลังกลืนยาขมอยู่
ซาตานร้ายในคราบกระเทยหน้าหวาน ถือโอกาสแทรกตัวเข้ามาขัดจังหวะ เมื่อเห็นคู่แข่งกำลังทำคะแนนอยู่ แม้จะรู้ว่าทั้งสองคนสนิทสนมกันมาหลายปี คนมาทีหลงอย่างเขาไม่คิดจะยอมแพ้ เปิดโอกาสให้ศัตรูหัวใจทำคะแนนนำได้ง่ายๆ ลายเมฆถือว่าเขาได้เปรียบภราดรอยู่หลายขุม เมื่อมีโอกาสใกล้ชิดญาดาแบบถึงเนื้อถึงตัวมากกว่าอีกฝ่าย เขารู้ว่าเธอเริ่มหวั่นไหวไปกับเขาไม่น้อย ท่าทีของญาดาที่แสดงต่อด็อกเตอร์หนุ่มเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น และเขาจะทำให้ช่องว่างของทั้งสองห่างออกจากกันให้มากที่สุด
“น้องเมย์จ้ะ พี่ว่าน้องเมย์กลับไปพักผ่อนก่อนดีไหม พี่จะขอคุยงานกับด็อกเตอร์สักครู่” ญาดาเอ่ยเสียงแข็ง หน้าตาแดงกล่ำ มือน้อยแกะมือเหนียวออกจากมือของด็อกเตอร์ภราดร
ญาดาชักเริ่มจะทนพฤติกรรมของกระเทยน้อยกลอยใจไม่ไหว หญิงสาวรู้สึกอับอายด็อกเตอร์หนุ่ม จนแทบแทรกแผ่นดินหนี หากขืนให้น้องเมย์อยู่ร่วมวงสนทนาต่อ คงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง
“ด็อกเตอร์คะ แยมขอตัวสักครู่นะคะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาคุยงานต่อ” เจ้าของสวนกล้วยไม้ หันไปพูดกับด็อกเตอร์หนุ่ม ก่อนจะลากแขนลายเมฆเดินออกมา ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“น้องเมย์ขออยู่ฟังด้วยไม่ได้เหรอคะ” ลายเมฆยังต่อรอง ชายหนุ่มไม่ทันเห็นสีหน้าบึ้งๆ ของหญิงสาว
“น้องเมย์ กลับบ้านจ้ะ”
ญาดาบอกเสียงเข้ม หันขวับมาจ้องหน้าด้วยแววตาวาววับ เล่นเอาคนถูกจ้องยิ้มไม่ออก เมื่อเห็นรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมา ยามโมโหญาดาร้ายและเด็ดขาดไม่แพ้ใคร ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถคุมคนงานนับร้อยไหว
หญิงสาวพาลายเมฆมาส่งที่บ้าน แล้วขับรถออกไปทันที ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนหน้าเหี่ยวอยู่หน้าบ้าน
“ซวยแล้วเรา พี่แยมคงจะโกรธเราเข้าแล้ว ไม่น่าเลยไอ้เมฆ” ลายเมฆบ่นพึมพำ รู้สึกครั่นคร้ามกับสายตาดุๆ ของหญิงสาว ไม่คิดว่าเขาจะทำให้เธอโกรธถึงเพียงนี้ จะหาวิธีไหนมาง้อให้หายโกรธได้ล่ะเนี่ย...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
กว่าญาดาจะกลับบ้านก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นแล้ว หญิงสาวปล่อยให้ลายเมฆกินข้าวเที่ยงเอง ไม่กลับมาป้อนให้เขาเหมือนทุกวัน เป็นการลงโทษทางอ้อมที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกห่อเหี่ยวที่สุด เขาเลยไม่ยอมกินข้าวกินยา ปล่อยให้ตัวเองหิวอยู่แบบนั้น จนญาดากลับมาแล้วพบว่าอาหารในปิ่นโตยังอยู่ในสภาพเดิม ยาที่เตรียมไว้ให้ก็ไม่ได้กิน ก็นึกห่วง รีบเดินขึ้นไปหาคนป่วยที่นอนหลับอยู่ในห้อง
“น้องเมย์ ตื่นเถอะ” เธอเขย่าปลุกเขา ลายเมฆลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครมาปลุกก็หันหลังให้
“น้องเมย์ปวดหัว ขอนอนต่อนะคะ” น้ำเสียงของเขาไม่อ่อนหวานออดอ้อนเหมือนเคย ท่าทางปั้นปึงเหมือนกำลังงอน ทำให้คนเห็นรู้สึกเสียใจ ที่ลงโทษคนป่วยหนักไปหน่อย
“น้องเมย์ยังไม่ได้ทานข้าวทานยาเลยนะคะ เมื่อไหร่จะหายเสียที”
“พี่แยมอยากให้น้องเมย์รีบหาย จะได้ไปจากที่นี่เร็วๆ ใช่ไหมคะ” คนป่วยหันมามองหน้าคนพูด เบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เล่นเอาญาดาใจอ่อนยวบ รีบเข้าไปกอดปลอบ
“พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย พี่แค่ห่วงน้องเมย์” แขนเรียวโอบรัดร่างหนาไว้แน่น
ลายเมฆแอบลอบยิ้ม ไม่นึกว่าแกล้งงอนแล้วจะได้ผล เขาขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ซุกตัวในอ้อมแขนของญาดาอย่างออดอ้อน มือข้างที่ปกติโอบรอบเอวคอดรั้งร่างบางให้แนบชิดมากขึ้น หญิงสาวลูบหลังเขาเบาๆ ปลอบประโลมคนเจ้าเล่ห์ด้วยความห่วงใย
“น้องเมย์ขอโทษที่ทำตัวสนิทสนมกับแฟนของพี่แยม คราวหลังน้องเมย์จะหนีให้ห่าง ไม่ไปเกาะแกะข้องแวะกับเขาอีก”
“ด็อกเตอร์ภราดรไม่ใช่แฟนพี่” ญาดาปฏิเสธเสียงหลง
ลายเมฆยิ้มกริ่ม “ไม่ใช่แฟน แล้วทำไมพี่แยมถึงหึงเขาให้น้องเมย์ ล่ะคะ” เขายังรุกต่อ
ญาดาอยากจะบอกเหลือเกินว่า เธอไม่ได้หึงด็อกเตอร์หนุ่ม แต่ทนเห็นน้องเมย์ทำตัวสนิทชิดเชื้อกับอีกฝ่ายไม่ได้ มันน่าอายจนเธอไม่กล้ามอง หัวใจดวงน้อยเจ็บแปลบๆ เมื่อเห็นเขาแสดงท่าทางชื่นชอบเพศเดียวกันอย่างโจ่งแจ้ง มันทำให้เธอรู้สึกสิ้นหวังในชีวิต
“พี่ไม่ได้หึงเขาให้น้องเมย์ แต่พี่ไม่อยากให้น้องเมย์ทำตัวไม่งาม กับผู้ชายต่อหน้าพี่ ผู้หญิงอย่างเราต้องรักนวลสงวนตัว อย่าให้ผู้ชายเขาว่าได้ว่าเราอ่อยเขา” หญิงสาวถือโอกาสอธิบายพร้อมสั่งสอนมารยาทกุลสตรีให้น้องสาวต่างเพศ
ลายเมฆแอบยิ้มขำ นี่เขาแสดงสมบทบาทไปใช่ไหม จนญาดาคิดไปไกลขนาดนั้น “น้องเมย์สัญญาว่า จะพยายามสำรวมค่ะพี่แยม” เขาให้สัญญากับเธอ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
ญาดายิ้มออก โล่งใจที่น้องเมย์ยอมรับฟัง “ทำไมน้องเมย์ไม่ทานข้าวกลางวันคะ ยาก็ไม่ยอมทาน” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย “ก็ไม่มีใครมาป้อนน้องเมย์นี่คะ” เหตุผลของเขาทำเอาคนได้ยินส่ายหน้าระอา
“มือก็ใช้งานได้แล้วนี่คะ ทำไมไม่หัดทานเองดูล่ะคะ”
“ก็มันไม่ถนัดนี่คะ อีกอย่างเวลาพี่แยมป้อน น้องเมย์รู้สึกว่าข้าวมันอร่อยมากๆ”
ลายเมฆเอนตัวลงนอนหนุนตัก จับมือนุ่มมาหอมแรงๆ เขายิ้มเมื่อเห็นแก้มนวลของหญิงสาวแดงระเรื่อ ตอดนิดตอดหน่อยให้เธอใจเต้นแบบนี้ดีไม่น้อย พอเขาเปิดเผยตัวเธอจะได้ยอมรับเขาง่ายขึ้น ชายหนุ่มแอบคิดเข้าข้างตัวเอง
“พี่ว่าน้องเมย์ลงไปทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นๆ เราจะไปเที่ยวงานพระปฐมเจดีย์กัน”
ญาดาผลักสีรษะของชายหนุ่มให้ออกจากตัก ช่วยดึงให้เขาลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายกลับดึงเธอให้ล้มลงบนตัวเขา แล้วกดจมูกหอมแก้มนวลฟอดใหญ่
“พี่แยมใจดีจัง น้องเมย์รักพี่แยมจังเลย” ดวงตาคมงามมองหน้าเธอด้วยสายตาพราวพราย
ญาดาร้อนวูบไปทั้งหน้า แม้เพียรบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายเป็นชายแค่กายแต่หัวใจเป็นหญิง ใจเจ้ากรรมมันสั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกัน สองวันมานี้น้องเมย์กอดหอมเธอบ่อยขึ้นแทบเป็นกิจวัตร เขาไม่รู้เลยหรือไงว่าพี่สาวคนนี้ใจเต้นแรง หวิวไหวไปกับสัมผัสนั้นจนละอายแก่ใจ
“ปล่อยได้แล้ว อย่าแกล้งพี่สิคะน้องเมย์”
ลายเมฆยอมปล่อยร่างบางออกจากอ้อมกอดอย่างเสียดาย แค่เห็นปฏิกิริยาตอบรับจากเธอหัวใจเขาก็โลดแรง มั่นใจว่าหัวใจของหญิงสาวอยู่ในกำมือของเขาแล้ว รอให้ร่างกายเขาหายดี เขาจะครอบครองเธอทั้งตัวและหัวใจ จะไม่ยอมปล่อยให้เธอตกเป็นของคนอื่นเด็ดขาด
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
มาอัพแล้วจ้า
เนื้อหาตอนนี้จะคล้ายกับเนื้อหาในเรื่องทัณฑ์สวาทมาเฟียนะคะ เหตุการณ์ต่อเนื่องกัน
ผู้เขียนจึงนำมาให้อ่านทั้งตอนแบบยาวๆ ^_^
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 พ.ย. 2555, 14:26:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 พ.ย. 2555, 14:37:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1434
| << ตอนที่ 2. ห้ามไม่ได้ก็ใจมันเต้น 100% | ตอนที่ 4. จากลาใช่จากเลย 70% >> |
หมูอ้วน 9 พ.ย. 2555, 14:59:31 น.
น้องเมย์ ทั้งกอดทั้งหอม เอาใหญ่แล้วนะจ๊ะ
น้องเมย์ ทั้งกอดทั้งหอม เอาใหญ่แล้วนะจ๊ะ
แว่นใส 9 พ.ย. 2555, 18:05:23 น.
เจ้าเล่ห์จริง ๆ นะ
เจ้าเล่ห์จริง ๆ นะ
เคสิยาห์ 9 พ.ย. 2555, 19:26:06 น.
แพรวพราวเชียวนะยะ ยัยเมย์
แพรวพราวเชียวนะยะ ยัยเมย์
wii 9 พ.ย. 2555, 20:09:34 น.
เเหม๊ๆๆๆเจ้าเล่ห์จนน่าตบเลยนะยัยน้องเมย์ น่าสงสานพี่ดานะที่มี่เเต่ขาดทุนกับขาดทุนลูกเดียว
เเหม๊ๆๆๆเจ้าเล่ห์จนน่าตบเลยนะยัยน้องเมย์ น่าสงสานพี่ดานะที่มี่เเต่ขาดทุนกับขาดทุนลูกเดียว
mhengjhy 9 พ.ย. 2555, 20:32:03 น.
ได้โอกาสเลยนะ 555
ได้โอกาสเลยนะ 555
pseudolife 10 พ.ย. 2555, 00:01:56 น.
น้องเมย์ดูได้เปรียบ และเอาเปรียบพี่แยมจังน้า
คนอ่านก็หวั่นไหวตามพี่แยมไปเลย
น้องเมย์ดูได้เปรียบ และเอาเปรียบพี่แยมจังน้า
คนอ่านก็หวั่นไหวตามพี่แยมไปเลย