เหลี่ยมร้าย ลายเมฆ
เมื่อลายเมฆหนุ่มจอมกระล่อนถูกรถชนจนความจำเสื่อม ต้องกลายมาเป็นกระเทยเพราะความเข้าใจผิดของญาดาเจ้าของรถที่ชนเขา ในความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ แต่หลักฐานที่ติดตัวมาบ่งชัดว่าเขาเป็นชายใจหญิง ลายเมฆจะทำยังไงเมื่อหัวใจมันคอยแต่จะเต้นตึกตัก ยามเข้าใกล้สาวงาม
Tags: รวิญาดา นิยาย
ตอน: ตอนที่ 4. จากลาใช่จากเลย 70%
ตอนที่ 4.จากลาไม่ใช่จากเลย
ช่วงเย็นญาดาพาลายเมฆไปเที่ยวงานนมัสการพระปฐมเจดีย์ตามที่สัญญาไว้ งานจัดขึ้นทุกปีในวันขึ้น สิบสองค่ำเดือนสิบสอง จนถึงวันแรมห้าค่ำเดือนสิบสองเป็นเวลาเก้าวัน ญาดาไปเที่ยวงานนี้ทุกปีพร้อมครอบครัว หลังบิดามารดาเสียชีวิตหญิงสาวจึงไม่ได้ไปอีก ปีนี้เป็นปีแรกที่เธอไปเที่ยวกับคนที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว
“เราไปไหว้กันก่อนนะจ้ะ แล้วค่อยเดินดูรอบๆ งาน” ญาดาจูงมือลายเมฆพาไปไหว้พระ
วันนี้ลายเมฆสวมเสื้อผ้าของบิดาหญิงสาว แม้จะไม่ได้เก่ามากมายแต่สีและลวดลายโบราณจนคนใส่แอบถอนใจ เสื้อผ้าที่มีติดตัวเป็นเสื้อผ้าของม่านไหม เขาทำใจไม่ได้หากต้องเอาตัวเองยัดลงชุดหวานแหววพวกนั้น แค่แกล้งแสดงท่าทางเป็นกระเทยก็แอ๊บจนปวดท้อง ขืนให้แต่งองค์ทรงเครื่องเป็นสาวเต็มยศเขาคงขาดใจตาย ทางเลือกที่ดีที่สุดคือสวมเสื้อผ้าของคนแก่แบบนี้แทน
หลังจากไหว้พระเสร็จสองหนุ่มสาวก็พากันเดินดูมหรสพ ขาของลายเมฆเริ่มใช้งานคล่องขึ้น แต่เดินมากๆ เขาก็ปวดขาอยู่ดี เฝือกที่แขนก็เป็นภาระให้เขาต้องแบกไปมา ญาดาชวนซื้อของกินมากินเล่น หญิงสาวตักนู่นป้อนนี้ให้ลายเมฆอย่างเอาใจ ก่อนจะพากันขึ้นชิงช้าสวรรค์ เมื่อลายเมฆบ่นว่าเมื่อยขา
“รู้มั้ย ว่าพี่ชอบขึ้นชิงช้าสวรรค์ที่สุด รู้สึกว่าตอนที่เราอยู่ที่สูงๆ ทำให้เรามองเห็นโลกเล็กลง ทุกอย่างเหมือนอยู่ในกำมือของเราอย่างง่ายดาย”
ญาดายื่นมือออกไป ทำท่าเหมือนกำลังกำอะไรให้ดู ริมฝีปากบางแย้มยิ้มน่ารัก จนคนมองเผลอทำตาปรอย ขยับเข้าใกล้อย่างลืมตัว ริมฝีปากอุ่นร้อนจุมพิตมุมปากบางเบาๆ ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน เป็นญาดาที่รู้สึกตัวก่อน หญิงสาวเบือนหน้าหลบ แก้มนวลวูบแดงซ่านขึ้นมาทันที ลายเมฆกระแอมกระไอกลบเกลื่อนความเขิน เขาอยากเข็กกระโหลกตัวเองแรงๆ นัก ที่ทำอะไรโดยไม่ระวังตัว เวลาอยู่กับเธอสองต่อสองทีไร เขามักควบคุมตัวเองไม่ได้ หากสังขารอำนวยไม่รู้ว่าเขาจะเผลอทำอะไรเกินเลยกับเธอไปมากแค่ไหน
ญาดาลูบแก้มร้อนๆ ของตัวเอง น้องเมย์กำลังทำให้เธอใจสั่นอีกแล้ว เขาไม่รู้บ้างหรือไรว่าการหอมการจูบผู้หญิงแบบนี้ ไม่ใช่วิสัยที่พวกกระเทยทำกัน ญาดาอดคิดเลยเถิดไม่ได้ แม้อีกฝ่ายจะเห็นว่าเธอเป็นพี่สาวก็ตาม
เมื่อชิงช้าสวรรค์หมุนครบรอบ สองหนุ่มสาวก็พากันลงมา ญาดาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสามารถปั้นสีหน้าของตัวเองให้กลับเป็นปกติได้ หญิงสาวชวนลายเมฆไปเดินดูบริเวณที่พ่อค้าแม่ค้านำเสื้อผ้ามาวางขาย
“พี่แยมจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้น้องเมย์เพิ่มนะคะ น้องเมย์ชอบเสื้อแบบไหนเลือกเอาตามใจชอบ พี่จ่ายเอง”
ลายเมฆเดินมองเสื้อผ้าสีหวานด้วยความปวดใจ ญาดาคิดยังไงถึงพาเขามาเลือกเสื้อผ้าของผู้หญิง ชายหนุ่มเดินดูจนทั่วก็ไม่พบเสื้อผ้าที่เขาพอจะใส่ไหว เลยจูงแขนพี่สาวคนสวยเดินไปยังร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย
“น้องเมย์จะใส่เสื้อผ้าพวกนี้เหรอ” ญาดามองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“น้องเมย์คิดว่าน้องเมย์จะแต่งตัวเหมือนผู้ชายปกติดูค่ะ พี่แยมจะได้ไม่อายใครเวลาที่พาน้องเมย์ไปที่ไหน” ช่างเป็นเหตุผลที่ดี และน่าเชื่อถือที่สุด ลายเมฆแอบลุ้นว่าญาดาจะว่ายังไง ก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่อเธอบอกว่า
“ดีเหมือนกัน พี่ไม่อยากให้ใครมองน้องเมย์แปลกๆ ถ้าอยากแต่งชุดผู้หญิงไว้ค่อยยืมเสื้อผ้าพี่ก็แล้วกันนะ” ญาดาเห็นด้วย ไม่คิดคัดค้านสักคำ เธออยากเห็นเขาสวมเสื้อผ้าของผู้ชายมากกว่าเสื้อผ้าแบบผู้หญิง
ลายเมฆเลือกเสื้อผ้าได้ห้าชุด เขาเลือกแบบลำลองสบายๆ สามารถใส่ได้ทุกโอกาส ญาดาหยิบเงินจ่ายให้อย่างไม่เสียดาย ก่อนจะจบทริปงานวัดกันด้วยการซื้อขนมและของแห้งกลับไปกินที่บ้าน
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เช้านี้เป็นช่วงเวลาแสนสุขของลายเมฆ เขาตื่นมาโดยมีร่างนุ่มนิ่มของญาดาอยู่ในอ้อมแขน เธอติดเขาราวกับหมอนข้าง แขนเรียวมักจะกอดรัดร่างหนาของเขาไว้จนถึงเช้า เธอกำลังถูกเขาทำให้เคยชินจนวันหนึ่งอาจขาดเขาไม่ได้ ชายหนุ่มมเจ้าเล่ห์ไม่ยอมลุกจากที่นอน จนกว่าญาดาจะตื่นขึ้นมาแล้วเป็นคนปลุกเขาก่อน
“น้องเมย์ อยากไปช่วยพี่แยมทำงานบ้างค่ะ” ลายเมฆบอกพี่สาวคนสวย หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว
“พี่ว่าอย่าเพิ่งเลยจ้ะ น้องเมย์ยังไม่หายดี อยู่บ้านเฉยแบบนี้ดีแล้ว ไว้หมอตัดเฝือกค่อยไปช่วยพี่นะ” ญาดาส่ายหน้าปฏิเสธ
ลายเมฆจำต้องพยักหน้ารับอย่างเซ็งๆ กว่าหมอจะถอดเฝือกออกต้องใช้เวลาร่วมหกอาทิตย์ ระหว่างนี้เขาคงต้องนั่งๆ นอนๆ ให้ญาดาหาเลี้ยง มันช่างคล้ายกับสัตว์มีปีกตัวเหม็นที่เขาเอามาตำน้ำพริกเหลือเกิน
หน้าหมองๆ ของลายเมฆ ทำให้ญาดารู้สึกเห็นใจ หญิงสาวลุกไปหาโน๊ตบุ้คมาให้ “ถ้าน้องเมย์เบื่อ ก็เล่นเกมส์แก้เบื่อดีไหม”
“ขอบคุณค่ะพี่แยม”
ลายเมฆเห็นโน๊คบุ้คก็ตาลุกวาว หายเบื่อเป็นปลิดทิ้ง เขารับจ๊อบเขียนโปรแกรมไว้หลายงานยังไม่ได้ทำส่ง มีเครื่องทำมาหากินแบบนี้ก็หาเงินได้สบาย
“พี่จะเปิดเครื่องให้นะ ที่นี่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตพี่เปิดไวไฟทิ้งไว้แล้ว อยากเล่นเกมส์อะไรตามสบายนะ พี่จะไปทำงานแล้ว เที่ยงๆ จะมากินข้าวด้วย” ญาดาเปิดเครื่องทิ้งไว้ให้ แล้วขอตัวไปทำงาน
เมื่อคล้อยหลังญาดา ลายเมฆก็เปิดเฟสบุ๊คของตัวเองทันที เขาเช็คกล่องข้อความก่อนจะไปสะดุดใจกับข้อความของเจนนี่ เมื่อกวาดสายตาอ่านดูก็ตกตะลึง
... ขอบคุณ ที่สอนให้เจนนี่รู้ว่า คนโง่หน้าตาเป็นยังไง เงินที่เจนนี่โอนให้ลายเมฆ ถือเป็นค่าตอบแทน ที่ช่วยทำให้เจนนี่หายโง่ ต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงน่าโง่ที่ชื่อ เจนนิเฟอร์ ลี อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ลาก่อนค่ะ...
เขาตกใจเมื่ออ่านจบ ลายเมฆเลื่อนดูข้อความโต้ตอบก่อนหน้า ก่อนจะตกใจจนแทบตกเก้าอี้ เมื่อเห็นข้อความนี้
... ผมขอโทษนะเจนนี่ ที่ทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมรู้สึกพิเศษกับคุณ สำหรับผมแล้วเราคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกัน... นี่คงเป็นข้อความสุดท้าย ที่ผมจะส่งถึงคุณ ขอให้ระหว่างเราจบลง พร้อมกับข้อความนี้ ลาก่อน....
Laimake…
ลายเมฆไล่อ่านทุกข้อความที่เหลือ เจนนี่เขียนข้อความมาหาเขาก่อนหน้านั้นหลายข้อความ แต่ละข้อความตัดพ้อต่อว่าที่เขาไม่ติดต่อเธอเลย จนมาถึงข้อความที่เขาตอบกลับ ลายเมฆจำได้ว่าเขาไม่ได้เล่นเฟสบุ๊คมาหลายเดือน จึงขาดการติดต่อกับเจนนี่ เบอร์โทรศัพท์เก่าก็ปิดไปเพราะเป็นเบอร์ที่เจ้าหนี้ใช้โทรทวงหนี้เขา ใครกันเป็นคนส่งข้อความเหล่านี้ให้เจนนี่ ลายเมฆนั่งนึกทบทวนก่อนจะร้องลั่น
“ยายไหม นี่แกทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้เหรอเนี่ย” ลายเมฆรู้สึกโมโหน้องสาว ม่านไหมเป็นคนเดียวที่รู้พาสเวิร์ดเฟสบุ๊คนี้ เพราะเป็นเฟสบุ๊คของม่านไหมด้วย
… เจนนี่ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เจนนี่เสียใจ ข้อความก่อนหน้านั้นพี่ไม่ได้เขียนเป็นคนตอบเจนนี่นะ พี่ประสบอุบัติเหตุเลยไม่ได้ติดต่อกับเจนนี่ เงินของเจนนี่ยังอยู่ครบทุกเหรียญ หากเจนนี่ต้องการเรียกคืนพี่จะโอนกลับไปให้
รักน้องสาวคนนี้เสมอ Laimake ...
ลายเมฆพิมพ์ข้อความส่งให้เจนนี่อย่างทุกลักทุเล แขนของเขาใช้งานได้ข้างเดียวแล้วยังเป็นข้างที่ไม่ถนัด จึงใช้เวลาในการพิมพ์ข้อความนานหลายนาที ชายหนุ่มใช้กล้องที่อยู่ในโน๊คบุ้คถ่ายรูปของตัวเองให้เธอดู ยืนยันว่าเขาไม่ได้พูดโกหก
หลังจากจัดการแก้ไขเรื่องที่น้องสาวทำไว้แล้ว ลายเมฆก็โทรไปคุยกับโอโม่ สอบถามเรื่องน้องสาวทันที
“เฮียเมฆเหรอค้า... คิดถึงจังเลย” เสียงแหบห้าวของกระเทยหุ่นโอ่ง ดังมาตามสายน่าสยอง
“จ้ะ พี่ก็คิดถึงโอโม่” ลายเมฆจำต้องพูดจาตอบไปตามมารยาท “พี่อยากถามเรื่องยายไหมหน่อย โอโม่พอจะรู้เบอร์ติดต่อยายไหมหรือเปล่า พี่มีเรื่องคุยกับยายไหมน่ะ”
“โอโม่ไม่มีเบอร์ที่ทำงานของยายไหมหรอกค่ะ ยายไหมไม่ได้เอามือถือไปด้วย แต่ยายนันคงรู้ค่ะเพราะเป็นคนติดต่อหางานให้ยายไหมเอง เดี๋ยวโอโม่จะโทรไปถามให้นะคะ รอสักครู่นะคะ” โอโม่วางสายไป ราวห้านาทีก็โทรกลับมาอีกครั้ง
“โอโม่ได้เบอร์มาแล้วค่ะ จดนะคะ” โอโม่บอกเบอร์โทรให้ลายเมฆทราบ “เจ้านายยายไหมชื่อหลี่ไท่หยาง เป็นนักธุรกิจฮ่องกงค่ะ ท่าทางจะใจดีมากยอมให้ยายไหมเบิกเงินล่วงหน้าก่อนตั้งครึ่งหนึ่ง อ้อ ลืมบอกไปยายไหมฝากเช็คไว้ที่โอโม่ค่ะ พี่เมฆจะให้โอโม่เอาไปให้หรือจะมารับเองคะ”
“เดี๋ยวพี่จะไปเอาเอง โอโม่เก็บไว้ก่อนนะ ขอบใจมากนะโอโม่แค่นี้ก่อนนะ” เขาวางสายแล้วกดโทรหาน้องสาวตามเบอร์ที่ได้มา แต่ไร้สัญญาณตอบรับ
ลายเมฆเลยลองเสิร์ซดูในกูเกิ้ลพบว่าเบอร์โทรที่ได้ มีหมายเลขไม่ครบ เขาจึงเสิร์ซหาประวัติของหลี่ไท่หยาง เมื่อพบก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่านายจ้างของน้องสาวเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งของฮ่องกง ลายเมฆต้องตกใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเจนนี่ คือ หลี่อี้เจินหรือเจนนิเฟอร์ ลี น้องสาวของผู้มีอิทธิพลคนนั้น หลี่ไท่หยางจ้างน้องสาวของเขาไปทำงานให้ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้
ลายเมฆรีบโทรหาเจนนี่ทันที แต่เด็กสายไม่ยอมรับสาย เขาจึงกลับมานั่งเสิร์ซหาข้อมูลหลี่ไท่หยางต่อ ยิ่งค้นก็ยิ่งตกใจหลี่ไท่หยางไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดา แต่เขามีอิทธิพลถึงขั้นควบคุมคนในรัฐบาลได้ จากข่าววงในบอกว่าหลี่ไท่หยางมีเบื้องหลังเกี่ยวข้องกับแก๊งส์หงส์ไฟ นั่นแสดงว่าผู้ชายคนนี้คือเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ลายเมฆปาดเหงื่อเมื่อเจอตอเข้าแล้ว
“โถ่... ยายไหมน้องพี่” ลายเมฆร้อนใจแทบเป็นบ้า เขารู้สึกห่วงน้องสาวจนทนนิ่งเฉยไม่ไหว
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อไปพบโอโม่กับนันทินีเขาต้องหาทางติดต่อกับน้องสาวให้ได้ หากยังไม่รู้ชะตากรรมของน้องสาว คนเป็นพี่ชายคงหาความสุขไม่ได้
“พี่แยมคะ น้องเมย์จำเป็นต้องไปจากพี่แยม ขอโทษที่ไปโดยไม่ลา น้องเมย์ขอยืมเงินค่ารถหนึ่งพันบาท แล้วจะรีบส่งมาใช้ให้ทีหลัง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พี่เมย์ทำให้น้องเมย์ ลาก่อนค่ะ”
เขาทิ้งข้อความบอกลาญาดา แล้วขอยืมเงินเงินจำนวนหนึ่งจากหัวเตียงในห้องนอนเป็นค่าเดินทาง ก่อนจะจากไปโดยไม่ทันได้ร่ำลาหญิงสาว
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ญาดากลับมาถึงบ้านในตอนเที่ยง เธอซื้อผัดไทยมาฝากคนเจ็บหลังจากได้ยินเขาบ่นอยากกิน หญิงสาวแกะผัดไทยใส่จาน แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกลายเมฆมารับประทานอาหารเที่ยง เคาะประตูเรียกอยู่สองสามหนก็ไม่มีเสียงตอบรับ เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังนอนหลับอยู่ เมื่อเปิดประตูกลับไม่พบใครอยู่ในห้องเลย
“น้องเมย์ จ้ะ อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า” ญาดาตะโกนเรียก
เงียบ... ไร้เสียงตอบรับ หญิงสาวเลยเดินไปส่องดูในห้องน้ำ ก็ไม่พบเจ้าตัวอยู่ในนั้น เมื่อกลับออกมาสายตาก็แลเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง จึงเดินเข้าไปดู มือบางสั่นเล็กน้อยเมื่อหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
“พี่แยมคะ น้องเมย์จำเป็นต้องไปจากพี่แยม ขอโทษที่ไปโดยไม่ลา น้องเมย์ขอยืมเงินค่ารถหนึ่งพันบาท แล้วจะรีบส่งมาใช้ให้ทีหลัง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พี่เมย์ทำให้น้องเมย์ ลาก่อนค่ะ”
ร่างบางของเจ้าของสวนกล้วยไม้ ทรุดลงนั่งกับขอบเตียง มือที่ถือกระดาษกำแน่นหัวใจวูบไหว รู้สึกใจหายกับการจากไปโดยไม่บอกกล่าวของกระเทยหน้าหวาน
“น้องเมย์ ทำไมไม่อยู่รอบอกพี่แยมก่อน คนอะไรไม่มีมารยาทที่สุด ยายกระเทยบ้า !”
ญาดาเขวี้ยงกระดาษลงพื้น รู้สึกโมโหปนน้อยใจ ที่น้องเมย์ไปโดยไม่ลาเธอ เขาเห็นเธอเป็นอะไรถึงได้ไม่ให้ความสำคัญ ช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมาไม่มีค่าพอให้จดจำหรืออย่างไร ถึงได้หันหลังให้กันง่ายดายแบบนี้
หญิงสาวหมดอารมณ์กินข้าว จึงกลับไปทำงานต่อ ช่วงเย็นเมื่อกลับมาอีกครั้งก็เข้าไปอาบน้ำไม่กินข้าวเย็น ทิ้งตัวลงนอนซุกใต้ผ้าห่มแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ผ่านไปครึ่งค่อนคืนร่างบางก็ยังนอนพลิกกายไปมา หามุมสบายๆ ให้ตัวเองไม่เจอ ความรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างที่เคยชินได้ขาดหายไป ญาดายิ้มให้ตัวเองเศร้าๆ เมื่อค้นพบว่าเธอติดนิสัยการนอนโดยมีร่างหนาแสนอุ่นของกระเทยหน้าหวานให้โอบกอด เขามาทำให้เธอเสียนิสัยนอนคนเดียวไม่ได้
ผ้าห่มไม่อุ่นหมอนข้างไม่ได้ทำให้หายเหงา หมอนนุ่มคล้ายมีกลิ่นของใครคนนั้นติดอยู่...
ญาดาคว้าหมอนที่น้องเมย์เคยหนุนนอนมากอดแทนหมอนข้าง พยายามข่มตาให้หลับลงอย่างยากเย็น กว่าหญิงสาวจะหลับลงได้ก็เข้าสู่เช้าวันใหม่เสียแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ลายเมฆเดินทางมาถึงบ้านของโอโม่ สภาพของเขาทำให้กระเทยร่างโอ่งตกอกตกใจ กว่าจะสงบปากสงบคำหยุดร้องโวยวายได้เล่นเอาลายเมฆหูแทบแตก โอโม่นำเช็คที่ม่านไหมฝากไว้ให้ลายเมฆ ชายหนุ่มจึงขอให้โอโม่พาไปขึ้นเงิน ก่อนจะบอกให้พาไปพบกับนันทินี เพื่อขอดูประวัติของผู้ว่าจ้างของน้องสาว
“หลี่ไท่หยาง เป็นนายจ้างของไหมค่ะ ตอนแรกนันเสนอพยาบาลคนอื่นไปแต่เขาไม่รับ นันเลยส่งไหมไปเพราะเห็นว่าไหมมีความสามารถ แล้วเขาก็ตอบตกลงค่ะ ไหมเขาโทรมาบอกนันว่านายจ้างของเขา ให้เขาเดินทางไปวันนั้นเลย นันก็ไม่เอะใจอะไรเพราะคุณหลี่เป็นนักธุรกิจใหญ่ ไม่ใช่คนที่จะมาหลอกลวงอะไรใคร อีกทั้งเขาก็มีน้องสาวพิการต้องการคนดูแล”
นันทินีอธิบายยืดยาวให้ความกระจ่างกับลายเมฆ ชายหนุ่มรับฟังพร้อมกับใช้ความคิดไปด้วย ว่าเขาจะหาทางติดต่อน้องสาวได้ยังไง
“นัน พี่อยากได้ที่อยู่ของหลี่ไท่หยาง พี่จะไปตามหาไหม”
“โอโม่ว่า ไม่ดีมั้งคะ เพราะถ้ายายไหมทำงานกับคุณหลี่อยู่จริงๆ อาจจะเป็นการรบกวนเขาได้ พวกคนรวยพวกนี้ค่อนข้างเจ้าระเบียบ”
โอโม่คัดค้าน เธอห่วงเพื่อนสาวไม่แพ้ลายเมฆ แต่ยังมีความรอบคอบเหลืออยู่ จึงห้ามปรามเขาไว้ก่อน หากหลี่ไท่หยางเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟียจริง เป็นเรื่องยากที่จะเข้าไปพบม่านไหม เขาย่อมมีอิทธิพลมากพอจะสะกัดกั้นไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับครอบครัวของเขา
“นันว่าพี่เมฆใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ตอนนี้สภาพร่างกายของพี่เมฆยังไม่สมบูรณ์ รอให้หมอถอดเฝือกก่อนดีไหมคะ ค่อยเดินทางไปฮ่องกง” นันทินีนึกห่วงลายเมฆ สภาพของเขาแทบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จะมีปัญญาไปช่วยน้องสาวได้อย่างไร
“พี่เป็นห่วงไหม ยิ่งฝ่ายนั้นเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟีย พี่กลัวว่าไหมจะเดือดร้อน” ลายเมฆเลี่ยงจะไม่พูดถึงคดีความที่น้องสาวเขาทำไว้ ถึงสองสาวจะเป็นเพื่อนกับม่านไหม แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่อยากแพร่งพรายออกไป
“โอโม่ว่า ยิ่งเขาเป็นมาเฟีย เรายิ่งต้องรอบคอบ” โอโม่บุ้ยบ้ายให้นันทินีช่วยพูด เธอรู้ว่าลายเมฆเป็นคนอารมณ์ร้อน หากไม่มีเหตุผลมากพอ เขาอาจจะบุกไปหาน้องสาวจริงๆ ทั้งที่สังขารไม่อำนวยแบบนี้แหละ
“นันจะพยายามติดต่อคุณหลี่นะคะ นันเป็นคนส่งไหมไปทำงานกับเขา คุณหลี่น่าจะยอมให้นันคุยกับไหมบ้าง” นันทินีให้เหตุผลที่ทำให้ลายเมฆ ยอมรับฟัง “ตอนนี้พี่เมฆต้องรักษาตัวให้หาย ระหว่างนี้พี่เมฆก็หาข้อมูลของคุณหลี่ไปพลางๆ ก่อน ถ้าร่างกายพี่เมฆพร้อมเราค่อยไปฮ่องกงกัน นันจะไปด้วย เพราะนันต้องรับผิดชอบที่เป็นคนส่งไหมไป”
ลายเมฆจำต้องยอมแพ้กับเหตุผลของสองสาว เขาขอพักอยู่ที่ศูนย์ดูแลคนป่วยของนันทินี แทนการไปพักที่บ้านของโอโม่ เพราะรายหลังน่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจได้ ยิ่งเขาไม่มีปัญญาปกป้องตัวเองแบบนี้ด้วย ยิ่งอันตราย ชายหนุ่มขอให้โอโม่ไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่ห้องเช่ามาให้เขา ก่อนจะเริ่มสืบค้นข้อมูลของหลี่ไท่หยางเพื่อหาทางช่วยเหลือม่านไหมต่อไป
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพแล้วนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
ช่วงเย็นญาดาพาลายเมฆไปเที่ยวงานนมัสการพระปฐมเจดีย์ตามที่สัญญาไว้ งานจัดขึ้นทุกปีในวันขึ้น สิบสองค่ำเดือนสิบสอง จนถึงวันแรมห้าค่ำเดือนสิบสองเป็นเวลาเก้าวัน ญาดาไปเที่ยวงานนี้ทุกปีพร้อมครอบครัว หลังบิดามารดาเสียชีวิตหญิงสาวจึงไม่ได้ไปอีก ปีนี้เป็นปีแรกที่เธอไปเที่ยวกับคนที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัว
“เราไปไหว้กันก่อนนะจ้ะ แล้วค่อยเดินดูรอบๆ งาน” ญาดาจูงมือลายเมฆพาไปไหว้พระ
วันนี้ลายเมฆสวมเสื้อผ้าของบิดาหญิงสาว แม้จะไม่ได้เก่ามากมายแต่สีและลวดลายโบราณจนคนใส่แอบถอนใจ เสื้อผ้าที่มีติดตัวเป็นเสื้อผ้าของม่านไหม เขาทำใจไม่ได้หากต้องเอาตัวเองยัดลงชุดหวานแหววพวกนั้น แค่แกล้งแสดงท่าทางเป็นกระเทยก็แอ๊บจนปวดท้อง ขืนให้แต่งองค์ทรงเครื่องเป็นสาวเต็มยศเขาคงขาดใจตาย ทางเลือกที่ดีที่สุดคือสวมเสื้อผ้าของคนแก่แบบนี้แทน
หลังจากไหว้พระเสร็จสองหนุ่มสาวก็พากันเดินดูมหรสพ ขาของลายเมฆเริ่มใช้งานคล่องขึ้น แต่เดินมากๆ เขาก็ปวดขาอยู่ดี เฝือกที่แขนก็เป็นภาระให้เขาต้องแบกไปมา ญาดาชวนซื้อของกินมากินเล่น หญิงสาวตักนู่นป้อนนี้ให้ลายเมฆอย่างเอาใจ ก่อนจะพากันขึ้นชิงช้าสวรรค์ เมื่อลายเมฆบ่นว่าเมื่อยขา
“รู้มั้ย ว่าพี่ชอบขึ้นชิงช้าสวรรค์ที่สุด รู้สึกว่าตอนที่เราอยู่ที่สูงๆ ทำให้เรามองเห็นโลกเล็กลง ทุกอย่างเหมือนอยู่ในกำมือของเราอย่างง่ายดาย”
ญาดายื่นมือออกไป ทำท่าเหมือนกำลังกำอะไรให้ดู ริมฝีปากบางแย้มยิ้มน่ารัก จนคนมองเผลอทำตาปรอย ขยับเข้าใกล้อย่างลืมตัว ริมฝีปากอุ่นร้อนจุมพิตมุมปากบางเบาๆ ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน เป็นญาดาที่รู้สึกตัวก่อน หญิงสาวเบือนหน้าหลบ แก้มนวลวูบแดงซ่านขึ้นมาทันที ลายเมฆกระแอมกระไอกลบเกลื่อนความเขิน เขาอยากเข็กกระโหลกตัวเองแรงๆ นัก ที่ทำอะไรโดยไม่ระวังตัว เวลาอยู่กับเธอสองต่อสองทีไร เขามักควบคุมตัวเองไม่ได้ หากสังขารอำนวยไม่รู้ว่าเขาจะเผลอทำอะไรเกินเลยกับเธอไปมากแค่ไหน
ญาดาลูบแก้มร้อนๆ ของตัวเอง น้องเมย์กำลังทำให้เธอใจสั่นอีกแล้ว เขาไม่รู้บ้างหรือไรว่าการหอมการจูบผู้หญิงแบบนี้ ไม่ใช่วิสัยที่พวกกระเทยทำกัน ญาดาอดคิดเลยเถิดไม่ได้ แม้อีกฝ่ายจะเห็นว่าเธอเป็นพี่สาวก็ตาม
เมื่อชิงช้าสวรรค์หมุนครบรอบ สองหนุ่มสาวก็พากันลงมา ญาดาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสามารถปั้นสีหน้าของตัวเองให้กลับเป็นปกติได้ หญิงสาวชวนลายเมฆไปเดินดูบริเวณที่พ่อค้าแม่ค้านำเสื้อผ้ามาวางขาย
“พี่แยมจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้น้องเมย์เพิ่มนะคะ น้องเมย์ชอบเสื้อแบบไหนเลือกเอาตามใจชอบ พี่จ่ายเอง”
ลายเมฆเดินมองเสื้อผ้าสีหวานด้วยความปวดใจ ญาดาคิดยังไงถึงพาเขามาเลือกเสื้อผ้าของผู้หญิง ชายหนุ่มเดินดูจนทั่วก็ไม่พบเสื้อผ้าที่เขาพอจะใส่ไหว เลยจูงแขนพี่สาวคนสวยเดินไปยังร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย
“น้องเมย์จะใส่เสื้อผ้าพวกนี้เหรอ” ญาดามองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“น้องเมย์คิดว่าน้องเมย์จะแต่งตัวเหมือนผู้ชายปกติดูค่ะ พี่แยมจะได้ไม่อายใครเวลาที่พาน้องเมย์ไปที่ไหน” ช่างเป็นเหตุผลที่ดี และน่าเชื่อถือที่สุด ลายเมฆแอบลุ้นว่าญาดาจะว่ายังไง ก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่อเธอบอกว่า
“ดีเหมือนกัน พี่ไม่อยากให้ใครมองน้องเมย์แปลกๆ ถ้าอยากแต่งชุดผู้หญิงไว้ค่อยยืมเสื้อผ้าพี่ก็แล้วกันนะ” ญาดาเห็นด้วย ไม่คิดคัดค้านสักคำ เธออยากเห็นเขาสวมเสื้อผ้าของผู้ชายมากกว่าเสื้อผ้าแบบผู้หญิง
ลายเมฆเลือกเสื้อผ้าได้ห้าชุด เขาเลือกแบบลำลองสบายๆ สามารถใส่ได้ทุกโอกาส ญาดาหยิบเงินจ่ายให้อย่างไม่เสียดาย ก่อนจะจบทริปงานวัดกันด้วยการซื้อขนมและของแห้งกลับไปกินที่บ้าน
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
เช้านี้เป็นช่วงเวลาแสนสุขของลายเมฆ เขาตื่นมาโดยมีร่างนุ่มนิ่มของญาดาอยู่ในอ้อมแขน เธอติดเขาราวกับหมอนข้าง แขนเรียวมักจะกอดรัดร่างหนาของเขาไว้จนถึงเช้า เธอกำลังถูกเขาทำให้เคยชินจนวันหนึ่งอาจขาดเขาไม่ได้ ชายหนุ่มมเจ้าเล่ห์ไม่ยอมลุกจากที่นอน จนกว่าญาดาจะตื่นขึ้นมาแล้วเป็นคนปลุกเขาก่อน
“น้องเมย์ อยากไปช่วยพี่แยมทำงานบ้างค่ะ” ลายเมฆบอกพี่สาวคนสวย หลังจากทานอาหารเช้าแล้ว
“พี่ว่าอย่าเพิ่งเลยจ้ะ น้องเมย์ยังไม่หายดี อยู่บ้านเฉยแบบนี้ดีแล้ว ไว้หมอตัดเฝือกค่อยไปช่วยพี่นะ” ญาดาส่ายหน้าปฏิเสธ
ลายเมฆจำต้องพยักหน้ารับอย่างเซ็งๆ กว่าหมอจะถอดเฝือกออกต้องใช้เวลาร่วมหกอาทิตย์ ระหว่างนี้เขาคงต้องนั่งๆ นอนๆ ให้ญาดาหาเลี้ยง มันช่างคล้ายกับสัตว์มีปีกตัวเหม็นที่เขาเอามาตำน้ำพริกเหลือเกิน
หน้าหมองๆ ของลายเมฆ ทำให้ญาดารู้สึกเห็นใจ หญิงสาวลุกไปหาโน๊ตบุ้คมาให้ “ถ้าน้องเมย์เบื่อ ก็เล่นเกมส์แก้เบื่อดีไหม”
“ขอบคุณค่ะพี่แยม”
ลายเมฆเห็นโน๊คบุ้คก็ตาลุกวาว หายเบื่อเป็นปลิดทิ้ง เขารับจ๊อบเขียนโปรแกรมไว้หลายงานยังไม่ได้ทำส่ง มีเครื่องทำมาหากินแบบนี้ก็หาเงินได้สบาย
“พี่จะเปิดเครื่องให้นะ ที่นี่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตพี่เปิดไวไฟทิ้งไว้แล้ว อยากเล่นเกมส์อะไรตามสบายนะ พี่จะไปทำงานแล้ว เที่ยงๆ จะมากินข้าวด้วย” ญาดาเปิดเครื่องทิ้งไว้ให้ แล้วขอตัวไปทำงาน
เมื่อคล้อยหลังญาดา ลายเมฆก็เปิดเฟสบุ๊คของตัวเองทันที เขาเช็คกล่องข้อความก่อนจะไปสะดุดใจกับข้อความของเจนนี่ เมื่อกวาดสายตาอ่านดูก็ตกตะลึง
... ขอบคุณ ที่สอนให้เจนนี่รู้ว่า คนโง่หน้าตาเป็นยังไง เงินที่เจนนี่โอนให้ลายเมฆ ถือเป็นค่าตอบแทน ที่ช่วยทำให้เจนนี่หายโง่ ต่อไปนี้จะไม่มีผู้หญิงน่าโง่ที่ชื่อ เจนนิเฟอร์ ลี อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป ลาก่อนค่ะ...
เขาตกใจเมื่ออ่านจบ ลายเมฆเลื่อนดูข้อความโต้ตอบก่อนหน้า ก่อนจะตกใจจนแทบตกเก้าอี้ เมื่อเห็นข้อความนี้
... ผมขอโทษนะเจนนี่ ที่ทำให้คุณเข้าใจผิดว่าผมรู้สึกพิเศษกับคุณ สำหรับผมแล้วเราคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกัน... นี่คงเป็นข้อความสุดท้าย ที่ผมจะส่งถึงคุณ ขอให้ระหว่างเราจบลง พร้อมกับข้อความนี้ ลาก่อน....
Laimake…
ลายเมฆไล่อ่านทุกข้อความที่เหลือ เจนนี่เขียนข้อความมาหาเขาก่อนหน้านั้นหลายข้อความ แต่ละข้อความตัดพ้อต่อว่าที่เขาไม่ติดต่อเธอเลย จนมาถึงข้อความที่เขาตอบกลับ ลายเมฆจำได้ว่าเขาไม่ได้เล่นเฟสบุ๊คมาหลายเดือน จึงขาดการติดต่อกับเจนนี่ เบอร์โทรศัพท์เก่าก็ปิดไปเพราะเป็นเบอร์ที่เจ้าหนี้ใช้โทรทวงหนี้เขา ใครกันเป็นคนส่งข้อความเหล่านี้ให้เจนนี่ ลายเมฆนั่งนึกทบทวนก่อนจะร้องลั่น
“ยายไหม นี่แกทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้เหรอเนี่ย” ลายเมฆรู้สึกโมโหน้องสาว ม่านไหมเป็นคนเดียวที่รู้พาสเวิร์ดเฟสบุ๊คนี้ เพราะเป็นเฟสบุ๊คของม่านไหมด้วย
… เจนนี่ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เจนนี่เสียใจ ข้อความก่อนหน้านั้นพี่ไม่ได้เขียนเป็นคนตอบเจนนี่นะ พี่ประสบอุบัติเหตุเลยไม่ได้ติดต่อกับเจนนี่ เงินของเจนนี่ยังอยู่ครบทุกเหรียญ หากเจนนี่ต้องการเรียกคืนพี่จะโอนกลับไปให้
รักน้องสาวคนนี้เสมอ Laimake ...
ลายเมฆพิมพ์ข้อความส่งให้เจนนี่อย่างทุกลักทุเล แขนของเขาใช้งานได้ข้างเดียวแล้วยังเป็นข้างที่ไม่ถนัด จึงใช้เวลาในการพิมพ์ข้อความนานหลายนาที ชายหนุ่มใช้กล้องที่อยู่ในโน๊คบุ้คถ่ายรูปของตัวเองให้เธอดู ยืนยันว่าเขาไม่ได้พูดโกหก
หลังจากจัดการแก้ไขเรื่องที่น้องสาวทำไว้แล้ว ลายเมฆก็โทรไปคุยกับโอโม่ สอบถามเรื่องน้องสาวทันที
“เฮียเมฆเหรอค้า... คิดถึงจังเลย” เสียงแหบห้าวของกระเทยหุ่นโอ่ง ดังมาตามสายน่าสยอง
“จ้ะ พี่ก็คิดถึงโอโม่” ลายเมฆจำต้องพูดจาตอบไปตามมารยาท “พี่อยากถามเรื่องยายไหมหน่อย โอโม่พอจะรู้เบอร์ติดต่อยายไหมหรือเปล่า พี่มีเรื่องคุยกับยายไหมน่ะ”
“โอโม่ไม่มีเบอร์ที่ทำงานของยายไหมหรอกค่ะ ยายไหมไม่ได้เอามือถือไปด้วย แต่ยายนันคงรู้ค่ะเพราะเป็นคนติดต่อหางานให้ยายไหมเอง เดี๋ยวโอโม่จะโทรไปถามให้นะคะ รอสักครู่นะคะ” โอโม่วางสายไป ราวห้านาทีก็โทรกลับมาอีกครั้ง
“โอโม่ได้เบอร์มาแล้วค่ะ จดนะคะ” โอโม่บอกเบอร์โทรให้ลายเมฆทราบ “เจ้านายยายไหมชื่อหลี่ไท่หยาง เป็นนักธุรกิจฮ่องกงค่ะ ท่าทางจะใจดีมากยอมให้ยายไหมเบิกเงินล่วงหน้าก่อนตั้งครึ่งหนึ่ง อ้อ ลืมบอกไปยายไหมฝากเช็คไว้ที่โอโม่ค่ะ พี่เมฆจะให้โอโม่เอาไปให้หรือจะมารับเองคะ”
“เดี๋ยวพี่จะไปเอาเอง โอโม่เก็บไว้ก่อนนะ ขอบใจมากนะโอโม่แค่นี้ก่อนนะ” เขาวางสายแล้วกดโทรหาน้องสาวตามเบอร์ที่ได้มา แต่ไร้สัญญาณตอบรับ
ลายเมฆเลยลองเสิร์ซดูในกูเกิ้ลพบว่าเบอร์โทรที่ได้ มีหมายเลขไม่ครบ เขาจึงเสิร์ซหาประวัติของหลี่ไท่หยาง เมื่อพบก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่านายจ้างของน้องสาวเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งของฮ่องกง ลายเมฆต้องตกใจอีกครั้งเมื่อรู้ว่าเจนนี่ คือ หลี่อี้เจินหรือเจนนิเฟอร์ ลี น้องสาวของผู้มีอิทธิพลคนนั้น หลี่ไท่หยางจ้างน้องสาวของเขาไปทำงานให้ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้
ลายเมฆรีบโทรหาเจนนี่ทันที แต่เด็กสายไม่ยอมรับสาย เขาจึงกลับมานั่งเสิร์ซหาข้อมูลหลี่ไท่หยางต่อ ยิ่งค้นก็ยิ่งตกใจหลี่ไท่หยางไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดา แต่เขามีอิทธิพลถึงขั้นควบคุมคนในรัฐบาลได้ จากข่าววงในบอกว่าหลี่ไท่หยางมีเบื้องหลังเกี่ยวข้องกับแก๊งส์หงส์ไฟ นั่นแสดงว่าผู้ชายคนนี้คือเจ้าพ่อมาเฟียตัวร้าย ลายเมฆปาดเหงื่อเมื่อเจอตอเข้าแล้ว
“โถ่... ยายไหมน้องพี่” ลายเมฆร้อนใจแทบเป็นบ้า เขารู้สึกห่วงน้องสาวจนทนนิ่งเฉยไม่ไหว
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพ เพื่อไปพบโอโม่กับนันทินีเขาต้องหาทางติดต่อกับน้องสาวให้ได้ หากยังไม่รู้ชะตากรรมของน้องสาว คนเป็นพี่ชายคงหาความสุขไม่ได้
“พี่แยมคะ น้องเมย์จำเป็นต้องไปจากพี่แยม ขอโทษที่ไปโดยไม่ลา น้องเมย์ขอยืมเงินค่ารถหนึ่งพันบาท แล้วจะรีบส่งมาใช้ให้ทีหลัง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พี่เมย์ทำให้น้องเมย์ ลาก่อนค่ะ”
เขาทิ้งข้อความบอกลาญาดา แล้วขอยืมเงินเงินจำนวนหนึ่งจากหัวเตียงในห้องนอนเป็นค่าเดินทาง ก่อนจะจากไปโดยไม่ทันได้ร่ำลาหญิงสาว
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ญาดากลับมาถึงบ้านในตอนเที่ยง เธอซื้อผัดไทยมาฝากคนเจ็บหลังจากได้ยินเขาบ่นอยากกิน หญิงสาวแกะผัดไทยใส่จาน แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเรียกลายเมฆมารับประทานอาหารเที่ยง เคาะประตูเรียกอยู่สองสามหนก็ไม่มีเสียงตอบรับ เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังนอนหลับอยู่ เมื่อเปิดประตูกลับไม่พบใครอยู่ในห้องเลย
“น้องเมย์ จ้ะ อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า” ญาดาตะโกนเรียก
เงียบ... ไร้เสียงตอบรับ หญิงสาวเลยเดินไปส่องดูในห้องน้ำ ก็ไม่พบเจ้าตัวอยู่ในนั้น เมื่อกลับออกมาสายตาก็แลเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง จึงเดินเข้าไปดู มือบางสั่นเล็กน้อยเมื่อหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
“พี่แยมคะ น้องเมย์จำเป็นต้องไปจากพี่แยม ขอโทษที่ไปโดยไม่ลา น้องเมย์ขอยืมเงินค่ารถหนึ่งพันบาท แล้วจะรีบส่งมาใช้ให้ทีหลัง ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พี่เมย์ทำให้น้องเมย์ ลาก่อนค่ะ”
ร่างบางของเจ้าของสวนกล้วยไม้ ทรุดลงนั่งกับขอบเตียง มือที่ถือกระดาษกำแน่นหัวใจวูบไหว รู้สึกใจหายกับการจากไปโดยไม่บอกกล่าวของกระเทยหน้าหวาน
“น้องเมย์ ทำไมไม่อยู่รอบอกพี่แยมก่อน คนอะไรไม่มีมารยาทที่สุด ยายกระเทยบ้า !”
ญาดาเขวี้ยงกระดาษลงพื้น รู้สึกโมโหปนน้อยใจ ที่น้องเมย์ไปโดยไม่ลาเธอ เขาเห็นเธอเป็นอะไรถึงได้ไม่ให้ความสำคัญ ช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมาไม่มีค่าพอให้จดจำหรืออย่างไร ถึงได้หันหลังให้กันง่ายดายแบบนี้
หญิงสาวหมดอารมณ์กินข้าว จึงกลับไปทำงานต่อ ช่วงเย็นเมื่อกลับมาอีกครั้งก็เข้าไปอาบน้ำไม่กินข้าวเย็น ทิ้งตัวลงนอนซุกใต้ผ้าห่มแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ผ่านไปครึ่งค่อนคืนร่างบางก็ยังนอนพลิกกายไปมา หามุมสบายๆ ให้ตัวเองไม่เจอ ความรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างที่เคยชินได้ขาดหายไป ญาดายิ้มให้ตัวเองเศร้าๆ เมื่อค้นพบว่าเธอติดนิสัยการนอนโดยมีร่างหนาแสนอุ่นของกระเทยหน้าหวานให้โอบกอด เขามาทำให้เธอเสียนิสัยนอนคนเดียวไม่ได้
ผ้าห่มไม่อุ่นหมอนข้างไม่ได้ทำให้หายเหงา หมอนนุ่มคล้ายมีกลิ่นของใครคนนั้นติดอยู่...
ญาดาคว้าหมอนที่น้องเมย์เคยหนุนนอนมากอดแทนหมอนข้าง พยายามข่มตาให้หลับลงอย่างยากเย็น กว่าหญิงสาวจะหลับลงได้ก็เข้าสู่เช้าวันใหม่เสียแล้ว...
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ลายเมฆเดินทางมาถึงบ้านของโอโม่ สภาพของเขาทำให้กระเทยร่างโอ่งตกอกตกใจ กว่าจะสงบปากสงบคำหยุดร้องโวยวายได้เล่นเอาลายเมฆหูแทบแตก โอโม่นำเช็คที่ม่านไหมฝากไว้ให้ลายเมฆ ชายหนุ่มจึงขอให้โอโม่พาไปขึ้นเงิน ก่อนจะบอกให้พาไปพบกับนันทินี เพื่อขอดูประวัติของผู้ว่าจ้างของน้องสาว
“หลี่ไท่หยาง เป็นนายจ้างของไหมค่ะ ตอนแรกนันเสนอพยาบาลคนอื่นไปแต่เขาไม่รับ นันเลยส่งไหมไปเพราะเห็นว่าไหมมีความสามารถ แล้วเขาก็ตอบตกลงค่ะ ไหมเขาโทรมาบอกนันว่านายจ้างของเขา ให้เขาเดินทางไปวันนั้นเลย นันก็ไม่เอะใจอะไรเพราะคุณหลี่เป็นนักธุรกิจใหญ่ ไม่ใช่คนที่จะมาหลอกลวงอะไรใคร อีกทั้งเขาก็มีน้องสาวพิการต้องการคนดูแล”
นันทินีอธิบายยืดยาวให้ความกระจ่างกับลายเมฆ ชายหนุ่มรับฟังพร้อมกับใช้ความคิดไปด้วย ว่าเขาจะหาทางติดต่อน้องสาวได้ยังไง
“นัน พี่อยากได้ที่อยู่ของหลี่ไท่หยาง พี่จะไปตามหาไหม”
“โอโม่ว่า ไม่ดีมั้งคะ เพราะถ้ายายไหมทำงานกับคุณหลี่อยู่จริงๆ อาจจะเป็นการรบกวนเขาได้ พวกคนรวยพวกนี้ค่อนข้างเจ้าระเบียบ”
โอโม่คัดค้าน เธอห่วงเพื่อนสาวไม่แพ้ลายเมฆ แต่ยังมีความรอบคอบเหลืออยู่ จึงห้ามปรามเขาไว้ก่อน หากหลี่ไท่หยางเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟียจริง เป็นเรื่องยากที่จะเข้าไปพบม่านไหม เขาย่อมมีอิทธิพลมากพอจะสะกัดกั้นไม่ให้ไปยุ่มย่ามกับครอบครัวของเขา
“นันว่าพี่เมฆใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ตอนนี้สภาพร่างกายของพี่เมฆยังไม่สมบูรณ์ รอให้หมอถอดเฝือกก่อนดีไหมคะ ค่อยเดินทางไปฮ่องกง” นันทินีนึกห่วงลายเมฆ สภาพของเขาแทบช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จะมีปัญญาไปช่วยน้องสาวได้อย่างไร
“พี่เป็นห่วงไหม ยิ่งฝ่ายนั้นเป็นถึงเจ้าพ่อมาเฟีย พี่กลัวว่าไหมจะเดือดร้อน” ลายเมฆเลี่ยงจะไม่พูดถึงคดีความที่น้องสาวเขาทำไว้ ถึงสองสาวจะเป็นเพื่อนกับม่านไหม แต่เรื่องแบบนี้เขาไม่อยากแพร่งพรายออกไป
“โอโม่ว่า ยิ่งเขาเป็นมาเฟีย เรายิ่งต้องรอบคอบ” โอโม่บุ้ยบ้ายให้นันทินีช่วยพูด เธอรู้ว่าลายเมฆเป็นคนอารมณ์ร้อน หากไม่มีเหตุผลมากพอ เขาอาจจะบุกไปหาน้องสาวจริงๆ ทั้งที่สังขารไม่อำนวยแบบนี้แหละ
“นันจะพยายามติดต่อคุณหลี่นะคะ นันเป็นคนส่งไหมไปทำงานกับเขา คุณหลี่น่าจะยอมให้นันคุยกับไหมบ้าง” นันทินีให้เหตุผลที่ทำให้ลายเมฆ ยอมรับฟัง “ตอนนี้พี่เมฆต้องรักษาตัวให้หาย ระหว่างนี้พี่เมฆก็หาข้อมูลของคุณหลี่ไปพลางๆ ก่อน ถ้าร่างกายพี่เมฆพร้อมเราค่อยไปฮ่องกงกัน นันจะไปด้วย เพราะนันต้องรับผิดชอบที่เป็นคนส่งไหมไป”
ลายเมฆจำต้องยอมแพ้กับเหตุผลของสองสาว เขาขอพักอยู่ที่ศูนย์ดูแลคนป่วยของนันทินี แทนการไปพักที่บ้านของโอโม่ เพราะรายหลังน่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจได้ ยิ่งเขาไม่มีปัญญาปกป้องตัวเองแบบนี้ด้วย ยิ่งอันตราย ชายหนุ่มขอให้โอโม่ไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของที่ห้องเช่ามาให้เขา ก่อนจะเริ่มสืบค้นข้อมูลของหลี่ไท่หยางเพื่อหาทางช่วยเหลือม่านไหมต่อไป
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อัพแล้วนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ
รวิญาดา
รวิญาดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 พ.ย. 2555, 19:07:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 พ.ย. 2555, 19:07:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1365
| << ตอนที่ 3. คู่แข่งหัวใจ 100% | ตอนที่ 4. จากลาใช่จากเลย 100% >> |
