แรงแค้นแรงริษยา
เป็นเรื่องราวของ "ราณี" หญิงสาวที่เดิบโตขึ้นมาโดยมีแม่คอยเลี้ยงดูอย่างตามใจมาตั้งแต่เล็กแค่คนเดียว เพราะพ่อของเธอได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนต่อหน้าต่อตาเธอเมื่อเธอยังเด็ก เธอจำได้แค่หน้าคนที่ชนพ่อเธอเท่านั้น เพราะเด็กก็เลยทำให้เธอโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นจนฝังใจ
ราณี เติบโตจนเป็นสาวอายุ 20 หน้าตาสะสวยจนผู้หญิงหลายๆคนอิจฉา เธอถูก แรมใจ แม่ของเธอซึ่งมีอาชีพขายขนมหวานเป็นหลักเลี้ยงมาอย่างตามใจเพราะแรมใจมัวแต่ทำมาค้าขายก็เลยไม่ค่อยได้สนใจลูกสาวของตัวเองเท่าไหร่ จึงทำให้ ราณี กลายเป็นหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยู่ในโลกแห่งความฝัน เธอมักจะคิดว่าสิ่งที่เธอทำถูกเสมอ
ราณี เรียนจบแค่ ม.6 ก็ไม่ยอมไปเรียนต่อ ราณีสนใจแต่เรื่องแต่งตัว กับผู้ชายจนทำให้ แรมใจ หนักใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อยากว่าลูกสาวมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคนไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเธอต้องเป็นคนเก็บกด
ราณี คบกับ อนุ ลูกชายคนเดียวของคุณนายเอี่ยมจิต และ เสี่ยบุญหนัก ซึ่งเป็นเจ้าของตลาดสดที่แม่ของเธอเช่าขายของอยู่ แต่คุณนายเอี่ยมจิตกับเสี่ยบุญหนัก ไม่ชอบ ราณี เพราะเห็นเป็นแค่ลูกแม่ค้าขนมหวาน ทั้งสองจึงได้สู่ขอ อรทิพย์ลูกสาวของเถ้าแก่ร้านทองให้อนุ จึงทำให้ ราณี คับแค้นใจมาก ราณีเข้าไปอาระวาดงานหมั้นของ อนุ จึงถูกคนของ คุณนายเอียมจิตทำร้าย และโดนขู่ว่าถ้า ราณียังมายุ่งกับลูกชายของตนอีกเธอจะส่งคนไปทำร้ายแม่ของเธอ ทั้งยังจะไม่ให้แม่ของเธอมีที่ทำมาหากินอีกด้วย
พอ ราณีรู้ว่าอนุ ไม่ได้รักตนเอง เธอก็ขอแม่เธอเข้ามาอยู่ในกรุงเทพกับ ศจี สาวสวยวัยกลางคนซึ่งเป็นน้าแท้ๆของเธอ แรมใจจึงให้ลูกสาวไปเพราะไม่อยากให้ ราณี คิดมาก ศจีพาราณีมาทำงานในบาร์แห่งหนึ่ง โดยให้ ราณี เป็นสาวเสริฟ แต่เพราะราณี เป็นคนสวยจึงมีหนุ่มๆมาติดมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ วัลลภ นักธุรกิจร้อยล้านซึ่งเขาได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆในช่วงวันหยุด
วัลลภ มีภรรยา ชื่อ อริณซึ่งเป็นลูกสาวของนายพลองอาจ และคุณหญิง รัศมี วัลลภและอริณ มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคนเป็นผู้หญิงชื่อน้อง ต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกสาวของเขามาก ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เขาก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะ อริณแสนดีเกินไปจนเขาไม่กล้าทำร้ายจิตใจเธอ และ อริณก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเลือกแล้วที่จะให้เป็นแม่ของลูก
วัลลภ ได้แอบคบกับ ราณี เขาคิดกับราณีแค่เล่นๆ แต่ ราณีกลับคิดจริงจังกับวัลลภ เพราะถูกศจียุยงส่งเสริมให้จับวัลลภให้ได้ ราณีได้ใช้มารยาหลอกล่อให้วัลลภสงสารและเห็นใจตัวเองจนทำให้วัลลภไม่กล้าเลิกกับเธอ ยิ่งราณีได้รู้จักกับวัลลภ ก็ยิ่งทำให้เธอรักเขามากขึ้นจนอยากได้วัลลภมาเป็นของตนเองแค่คนเดียว ราณีทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ วัลลภกับอริณแยกทางกัน เธอได้ทำความรู้จักกับอริณแฟนของวัลลภโดยบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของวัลลภเมื่อตอนที่ยังเรียนมหาลัย อริณก็เชื่อ ยิ่ง ราณีรู้จักกับอริณทำให้เธอได้เจอผู้ชายที่ขับรถชนพ่อของเธอจนเสียชีวิต ยิ่งทำให้แค้นจนอยากทำให้อริณได้รับความสูญเสีย เพราะความแค้นและความหลงผิดของตนเองจึงทำให้ราณีก่อเรื่องวุ่นวายและร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
เรื่องราวของแรงแค้นและแรงริษยาของ ราณี จะจบลงยังงัยติดตามเนื่้อเรื่องกันต่อไปนะค่ะ
ราณี เติบโตจนเป็นสาวอายุ 20 หน้าตาสะสวยจนผู้หญิงหลายๆคนอิจฉา เธอถูก แรมใจ แม่ของเธอซึ่งมีอาชีพขายขนมหวานเป็นหลักเลี้ยงมาอย่างตามใจเพราะแรมใจมัวแต่ทำมาค้าขายก็เลยไม่ค่อยได้สนใจลูกสาวของตัวเองเท่าไหร่ จึงทำให้ ราณี กลายเป็นหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยู่ในโลกแห่งความฝัน เธอมักจะคิดว่าสิ่งที่เธอทำถูกเสมอ
ราณี เรียนจบแค่ ม.6 ก็ไม่ยอมไปเรียนต่อ ราณีสนใจแต่เรื่องแต่งตัว กับผู้ชายจนทำให้ แรมใจ หนักใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อยากว่าลูกสาวมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคนไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเธอต้องเป็นคนเก็บกด
ราณี คบกับ อนุ ลูกชายคนเดียวของคุณนายเอี่ยมจิต และ เสี่ยบุญหนัก ซึ่งเป็นเจ้าของตลาดสดที่แม่ของเธอเช่าขายของอยู่ แต่คุณนายเอี่ยมจิตกับเสี่ยบุญหนัก ไม่ชอบ ราณี เพราะเห็นเป็นแค่ลูกแม่ค้าขนมหวาน ทั้งสองจึงได้สู่ขอ อรทิพย์ลูกสาวของเถ้าแก่ร้านทองให้อนุ จึงทำให้ ราณี คับแค้นใจมาก ราณีเข้าไปอาระวาดงานหมั้นของ อนุ จึงถูกคนของ คุณนายเอียมจิตทำร้าย และโดนขู่ว่าถ้า ราณียังมายุ่งกับลูกชายของตนอีกเธอจะส่งคนไปทำร้ายแม่ของเธอ ทั้งยังจะไม่ให้แม่ของเธอมีที่ทำมาหากินอีกด้วย
พอ ราณีรู้ว่าอนุ ไม่ได้รักตนเอง เธอก็ขอแม่เธอเข้ามาอยู่ในกรุงเทพกับ ศจี สาวสวยวัยกลางคนซึ่งเป็นน้าแท้ๆของเธอ แรมใจจึงให้ลูกสาวไปเพราะไม่อยากให้ ราณี คิดมาก ศจีพาราณีมาทำงานในบาร์แห่งหนึ่ง โดยให้ ราณี เป็นสาวเสริฟ แต่เพราะราณี เป็นคนสวยจึงมีหนุ่มๆมาติดมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ วัลลภ นักธุรกิจร้อยล้านซึ่งเขาได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆในช่วงวันหยุด
วัลลภ มีภรรยา ชื่อ อริณซึ่งเป็นลูกสาวของนายพลองอาจ และคุณหญิง รัศมี วัลลภและอริณ มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคนเป็นผู้หญิงชื่อน้อง ต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกสาวของเขามาก ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เขาก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะ อริณแสนดีเกินไปจนเขาไม่กล้าทำร้ายจิตใจเธอ และ อริณก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเลือกแล้วที่จะให้เป็นแม่ของลูก
วัลลภ ได้แอบคบกับ ราณี เขาคิดกับราณีแค่เล่นๆ แต่ ราณีกลับคิดจริงจังกับวัลลภ เพราะถูกศจียุยงส่งเสริมให้จับวัลลภให้ได้ ราณีได้ใช้มารยาหลอกล่อให้วัลลภสงสารและเห็นใจตัวเองจนทำให้วัลลภไม่กล้าเลิกกับเธอ ยิ่งราณีได้รู้จักกับวัลลภ ก็ยิ่งทำให้เธอรักเขามากขึ้นจนอยากได้วัลลภมาเป็นของตนเองแค่คนเดียว ราณีทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ วัลลภกับอริณแยกทางกัน เธอได้ทำความรู้จักกับอริณแฟนของวัลลภโดยบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของวัลลภเมื่อตอนที่ยังเรียนมหาลัย อริณก็เชื่อ ยิ่ง ราณีรู้จักกับอริณทำให้เธอได้เจอผู้ชายที่ขับรถชนพ่อของเธอจนเสียชีวิต ยิ่งทำให้แค้นจนอยากทำให้อริณได้รับความสูญเสีย เพราะความแค้นและความหลงผิดของตนเองจึงทำให้ราณีก่อเรื่องวุ่นวายและร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
เรื่องราวของแรงแค้นและแรงริษยาของ ราณี จะจบลงยังงัยติดตามเนื่้อเรื่องกันต่อไปนะค่ะ
Tags: ราณี
ตอน: จุดเริ่มการเปลี่ยนแปลง
แรมใจได้พาราณีมาหาศจีที่กรุงเทพฯ
ปริ๊นนน!!...
เสียงแตรรถคันหรูบีบแตรตรงหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเสียงดัง สักพักก็มีคนในบ้านวิ่งออกมาเปิดประตูสาวสวยวัยสามสิบต้นๆ ออกมาจากรถ เธอคือ ศจี น้าแท้ๆของ ราณี
"ลงมาสิจ๊ะ พี่แรมหนูณี..นี่แหละบ้านของฉันสวยมั๊ย" ศจีบอกแรมใจกับราณีพลางอวดบ้านของตน
"โห!..บ้านหลังใหญ่โตเชียวนางจี" แรมใจมองบ้านศจีอย่างอึ้งทึ่งในความใหญ่โตของบ้าน
"เป็นงัยล่ะ..สวยมั๊ยพี่ ฉันอุตส่าชวนพี่ให้พาหลานมาอยู่ด้วยกันตั้งนานพี่ก็ไม่ยอมมา จะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ" ศจีบอกพี่สาว
"ไม่ล่ะฉันขออยู่บ้านฉันเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว ไม่ชอบเป็นคุณนายเว้ย" แรมใจรีบปฏิเสธ ศจีส่ายหัวกับสิ่งที่พี่สาวคิด
"มาๆ เข้ามาในบ้านกันก่อน..อ้อยเดี๋ยวช่วยถือกระเป๋าเข้าไปด้วยนะ" ประโยคหลังศจีสั่งอ้อยสาวใช้ของเธอ
ราณีมองดูบ้านของศจีอย่างตื่นเต้น บ้านของศจีช่างหลังใหญ่โตโอ่อ่า เหมือนบ้านในฝันที่เธอดูในซีรี่ย์เกาหลี
"เป็นงัยบ้างจ๊ะณี เดี๋ยวน้าให้อ้อยพาไปห้องของหนูนะ..น้าให้อ้อยเตรียมห้องไว้ให้แล้ว" ราณียิ้มดีใจแล้วเดินตามอ้อยไป
"นางจีทำไมบ้านแกมันใหญ่โตอย่างนี้ล่ะว่ะ นี่อยู่กันกี่คนถึงสร้างบ้านใหญ่โตแบบนี้เนี๊ยะ ผัวแกมันคงจะรวยมากสินะ" แรมใจถามศจีอย่างแปลกใจ เพราะเธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องสาวของตัวเองจะรวยมีบ้านใหญ่โตอย่างนี้ ศจีเคยขอร้องให้แรมใจพาหลานมาอยู่ด้วยกัน แต่แรมใจไม่มาเพราะกลัวว่าจะมารบกวนศจีเปล่าๆ ศจีจะส่งเงินไปให้
ใช้แรมใจก็ไม่ยอมรับเพราะกลัวว่าน้องตัวเองจะต้องมาลำบากหาเงินงกๆ
"อยู่กันแค่สองคนกับนางอ้อยมันน่ะพี่"
"อ้าวแล้วผัวแกล่ะ" แรมใจหันไปถามน้องสาว
"ผัวฉันมันไปทำงานต่างประเทศน่ะพี่ ไม่ค่อยได้กลับมาหรอก" ศจีบอกพี่สาว แต่ความจริงศจีเป็นเมียน้อยของ เจ้าของบาร์ที่เธอทำงานอยู่แต่เธอไม่อยากให้พี่สาวรู้ เพราะแรมใจไม่ชอบเรื่องผิดศิลธรรมประเภทนี้อยู่แล้ว เธอจึงต้องโกหกแรมใจ
"เออนี่พี่แรม ฉันว่าพี่ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่านะเดี๋ยวจะได้ไปหาอะไรกินข้างนอกกัน" ศจีรีบบอกพี่สาวตน เพราะกลัวว่าแรมใจจะถามอะไรมากกว่านี้
"อืม..ก็ดีเหมือนกัน" แรมในทำท่าคั่นเนื้อคั่นตัว
ส่วนราณีเธอก็กำลังจัดของโดยมีอ้อยคอยช่วยอยู่ อ้อยแอบมองราณีบ่อยๆ จนราณีสงสัย
"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะพี่อ้อย"
"อ๋อ เปล่าค่ะพี่ก็แค่ไม่เคยเห็นใครสวยเหมือนคุณราณีเลยค่ะ คุณกับคุณน้าคุณเนี๊ยะสวยไม่มีที่ติกันเลยนะค่ะ" อ้อยชมจากใจจริง "ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังอยากมองคุณเลย แล้วพวกผู้ชายเค้าจะยอมล่ะสายตาจากคุณณีได้ยังงัยล่ะค่ะ" อ้อยชมจนราณีเขินหน้าแดง
"แหมพี่อ้อยก็พูดเกินไป" อ้อยกับราณีคุยถูกคอกันมาก ทั้งสองช่วยกันจัดห้องจนเสร็จ ราณีก็เข้าไปอาบน้ำส่วนอ้อยก็ออกไปทำงานตามหน้าที่ของตน
เมื่อแรมใจและราณีแต่งตัวเสร็จ ศจีก็พาทั้งสองออกทานอาหารที่ร้านของ นงนุช เพื่อนของเธอ นงนุชได้แฟนเป็นชาวต่างชาติซึ่งเคยเป็นเชฟอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ได้เปิดร้านอาหารจนมีลูกค้ามากมายติดใจในรสชาติอาหารในร้านของเธอ
"ศจี ทางนี้" นงนุชเรียกเพื่อนเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา "นั่งลงเลยค่ะ นั่งเลย" นงนุชบอกแรมใจกับราณี สักพักก็มีคนยกอาหารเข้ามาเสริฟตั้งหลายอย่าง จนแรมใจบ่น
"จะสั่งอะไรกันนักหนา สิ้นเปลืองกันเปล่าๆ แล้วจะกินหมดมั๊ยเนี๊ยะ"
"แหม ฉันไม่ได้สั่งสักหน่อยพี่แรม ยัยนุชมันจัดเลี้ยงต้อนรับเองต่างหากล่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกของฟรี ไม่เสียตังถ้าเหลือก็เอาห่อกลับบ้านได้" ศจีบอกพี่สาวขำๆ ในความคิดของแรมใจ
"เชิญตามสบายเลยนะค่ะไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวนุชขอตัวออกไปต้อนรับแขกโต๊ะอื่นก่อน" นุชบอกแรมใจ
"ยัยนุชน่ะนิสัยดีนะพี่ ที่ลูกค้าติดร้านมันไม่ใช่แค่อาหารที่อร่อยอย่างเดียวแต่เป็นเพราะความอัธยาศัยดีของมันด้วย" ศจีพูดถึงเพื่อนอย่างสุดปลื้ม แรมใจเห็นสภาพความเป็นอยู่ของน้องสาวแล้วเธอก็รู้สึกสบายใจ ที่อย่างน้อยราณีอยู่กับศจีก็สบายกว่าอยู่กับตน
วันรุ่งขึ้นแรมใจก็เตรียมของกลับบ้านแต่เช้า
"จะรีบไปไหนล่ะพี่แรม...ทำไมไม่อยู่ต่ออีกสักสองสามวันล่ะ" ศจีถามพี่สาว เพราะเธอยังไม่อยากให้แรมใจกลับ
"ฉันก็เป็นห่วงบ้านฉันน่ะสิ แล้วอีกอย่างฉันก็กลัวว่าลูกค้าขบมหวานฉันจะหายหมดน่ะ" แรมใจพูดพลางเก็บของใใส่กระเป๋า
"จะห่วงทำไมก็ไม่รู้ บ้านพี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรใครจะมาขโมยก็ให้มันขโมยไปสิไม่ตายก็ซื้อใหม่ได้ จะขายทำไมก็ไม่รู้ขนมหวานบอกให้อยู่ด้วยกันซะที่นี่ก็ไม่อยู่" ศจีบ่นอุบ
"นี่นางศจีบ้านนั้นฉันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงฉันมาฉันก็ต้องรักสิ อาชีพขายขนมหวานของฉันมันก็ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนนี่หว่า" แรมใจหันไปคุยกับน้องสาว "แกจะให้ฉันมานั่งๆนอนๆ อยู่ที่นี่อ่ะนะ เดี๋ยวฉันก็กลายเป็นนางง่อยกันพอดี" แรมใจพูดเหน็บน้องสาว ราณีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เข้ามาช่วยแม่เก็บเสื้อผ้า
"นี่แม่...แม่จะกลับจริงเหรอ" ราณีถามแรมใจเหมือนไม่อยากให้กลับ
"เอ่ะ นางลูกคนนี้นี่ ฉันบอกว่าจะกลับก็คือกลับสิ..หรือว่าแกอยากให้ฉันอยู่บ่นแกทั้งเช้าทั้งเย็นหรืองัย" แรมใจพูดแหย่ลูกสาวอย่างหมั่นไส้
"ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากหูชาอีกแล้ว" แรมใจแอบยิ้มที่เห็นราณีกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
พอแรมใจเก็บของเสร็จ ศจีก็พาราณีไปส่งแรมใจขึ้นรถกลับบ้าน
"ณี แกอยู่กับน้าเค้าก็ทำตัวดีๆนะ อย่าไปทำอะไรให้น้าเค้าลำบากใจล่ะลูก" แรมใจลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู
"จ๊ะแม่" ราณีรับคำแม่
"รถจะออกแล้ว รีบขึ้นไปนั่งเหอะพี่..พี่ไม่ต้องห่วงยัยณีหลอกฉันก็รักมันเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่งของฉัน ฉันจะดูแลมันให้ดียิ่งกว่าพี่อีก" ศจีบอกแรมใจอย่างจริงจังแกมประชด แรมใจรู้สึกหมั่นไส้น้องสาวตัวเองนิดๆ แต่ก็รู้สึกสบายใจและวางใจที่ราณีมาอยู่กับศจี
เมื่อท้้งสองไปส่งแรมใจขึ้นรถเรียบร้อย ก็พากันมาเดินห้างต่อ ศจีพาราณีมาหาซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ เพราะเห็นว่าราณีมีเสื้อผ้ามาแค่ไม่กี่ตัวระหว่างที่กำลังเลือกชุดอยู่นั้น ราณีก็มองเห็นชุุดเดรสชุดหนึ่ง เธอรู้สึกชอบมากก็เลยเดินเพื่อจะหยิบมาให้ศจีดู แต่ก็ดันมีอีกมือหนึ่งมาหยิบเสื้อตัวเดียวกันกับเธอเหมือนกัน ราณีจึงหันไปมองเจ้าของมือนั้นก็เห็นว่าเค้าเป็น ผู้ขายที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งเค้ากำลังมองเธอเหมือนกัน
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ" วัลลภชายหนุ่มที่เผอิญหยิบเสื้อตัวเดียวกับเธอเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ" ราณีตอบเขาอย่างเกรงใจ อีกใจก็คิดว่าวัลลภเป็นผู้ชายแท้ๆแต่มาหาดูเสื้อผ้าผู้หญิงสงสัยจะเป็นเกย์แน่ๆ
"คุณจับมันก่อนก็เอาไปเลยครับ" วัลลภพูดอย่างสุภาพแล้วปล่อยชุดนั้นให้ราณี
"เอ่อ..ขอบคุณค่ะ" ราณีพูดแล้วก็รีบเดินไปหาศจีทันที
"อ้าว เลือกได้แล้วเหรอสวยดีนะตาถึงนี่เรา" ศจีชมหลานสาว แล้วก็ให้ราณีเข้าไปลองในห้องเสื้อ พอเลือกซื้อเสื้อผ้าเสร็จทั้งสองก็พากันกลับบ้าน เพราะตอนเย็นศจีต้องออกไปทำงาน ก็เลยต้องกลับไปนอนเอาแรงก่อน
ส่วนทางด้านวัลลภ พอเขากลับมาถึงบริษัทก็เอาแต่ยิ้ม จนอดิศรเพื่อนของเขาสงสัยที่เห็นอาการแปลกๆของเพื่อน
"เฮ้ย! เป็นไรว่ะลภ ฉันเห็นแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่ตอนไปเดินห้างแล้ว" อดิศรถามอย่างสงสัย ทำให้วัลลภที่ยิ้มเพ้อหาใบหน้าสวยของราณีต้องหยุดลงทันที "เออ แล้วไหนเสื้อที่แกบอกว่าจะซื้อไปให้เมียแกว่ะ ฉันไม่เห็นแกถืออะไรกลับมาเลยนี่หว่า"
" ฉันก็ตั้งใจไปซื้อให้อริณนั่นแหละแต่พอดีมีคนมาซื้อไปก่อนแล้ว" วัลลภบอกกับเพื่อนหน้าตาเฉยแล้วก็แกล้งทำเป็นเช็คเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะ อดิศรก็เลยเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตน
วัลลภมีบริษัททำเกี่ยวกับพวกบ้านจัดสรรหลายแห่งซึ่งมีนายพลองอาจ พ่อของอริณภรรยาของเขา ถือหุ้นใหญ่อยู่ วัลลภมีลูกสาวหน้าตาน่ารักกับอริณหนึ่งคน ชื่อน้องต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกของเค้ามากเค้าเป็นคนทำงานเก่งและมีความรับผิดชอบจนทำให้องอาจพ่อของอริณยอมรับในตัวเขา แต่วัลลภก็มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งคือเป็นคนเจ้าชู้ แต่อริณก็ไม่เคยว่าอะไรให้เพราะเธอเข้าใจว่าผู้ชายก็ต้องมีเรื่องประเภทนี้อยู่แล้วและอีกอย่างวัลลภก็แค่เล่นๆไม่เคยไปทำอะไรกับใครจนทำให้เธอและลูกเดือดร้อนเธอก็เลยไม่ค่อยสนใจ
ตกเย็นศจี ก็ออกไปทำงานที่บาร์ ราณีก็เลยต้องอยู่บ้านกับอ้อยสาวใช้สองคน พอทานข้าวเย็นเสร็จราณีก็นั่งดูละครกับอ้อยจนจบแล้วก็เข้านอน เธอหันไปเจอชุดที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันก็นึกขำถึงใบหน้าของวัลลภที่หยิบเสื้อตัวเดียวกับเธอ ราณีเข้าใจว่าวัลลภเป็นพวกเก้งกวาง
"ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดูแมนๆอยู่หรอก" ราณีคิดแล้วก็ขำในท่าทีของวัลลภ เธอหยิบนิยายโรแมนติคมาอ่านแล้วก็พลอยหลับไป
ศจีกลับมาจากที่ทำงานพร้อมเสี่ยอ๋าเจ้าของบาร์ที่เป็นคนซื้อบ้านหลังนี้ให้เธอ วันนี้เสี่ยอ๋ามานอนกับศจีเพราะโกหกเมียที่บ้านว่าต้องไปดูธุรกิจของเค้าที่ทำกับเพื่อนในฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน ซึ่งธุรกิจที่เสี่ยอ๋าทำเป็นของที่ผิดกฎหมายทั้งนั้น แต่ภรรยาของเสี่ยอ๋าและศจีไม่เคยรู้เพราะเสี่ยอ๋าไม่ค่อยชอบให้ใครมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขามาก
"ศจีที่บาร์เราช่วงนี้เป็นยังงัยบ้าง เสี่ยไม่ค่อยได้เข้าไปดูเลย" เสี่ยอ๋าถามแกมบ่นกับศจี
"ช่วงนี้เงียบๆน่ะเสี่ย ร้านเราไม่ค่อยมีคนเข้าเท่าไหร่เพราะตอนนี้ดันมีบาร์มาเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆ ร้านเราคนมันก็เลยแห่กันไปเห่อของใหม่กันซะหมด" ศจีบ่นพลางเทเหล้าให้เสี่ยอ๋า
"เสี่ยให้มอบหมายให้ศจีดูแลร้านแล้ว ศจีต้องคิดหาวิธีดึงดูดให้ไอ่พวกนักเที่ยวมันกลับมาเข้าร้านเราให้ได้ ไม่งั้นก็ลองรับเด็กใหม่ดู พวกมันจะได้แห่มาเห่อของใหม่ที่ร้านเราบ้าง" เสี่ยอ่าบอกศจีพลางดึงเธอเข้ามากอด
"ค่ะเสี่ย เดี๋ยวศจีจัดการให้ แต่ตอนนี้ศจีง่วงแล้วเดี๋ยวศจีขอไปอาบน้ำก่อนนะเสี่ย" ศจีพูดจบก็ก้มหอมแก้มเสี่ยอ๋าที่นั่งจิบเหล้าอยู่ที่โต๊ะ โดยส่งสายตายั่วยวนเสี่ยอ๋าเต็มที่ เสี่ยอ๋าทนสายตาและท่าทางยั่วยวนของศจีไม่ไหวเลยรีบดื่มเหล้าแล้วตามศจีขึ้นไปบนห้อง
ราณีตื่่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ลงมาช่วยอ้อยทำอาหาร เพราะเกรงใจศจีที่ดูแลเธออย่างดี เธอก็เลยอยากทำอะไรตอบแทนน้าสาวบ้าง ราณีกำลังจัดเตรียมข้าวต้มขึ้นโต๊ะ ศจีที่ลงมาในคราบชุดนอนเพื่อจะมาบอกให้อ้อยจัดอาหารเช้าขึ้นโต๊ะเพิ่มอีกที่พอเห็นคนที่กำลังจัดโต๊ะเป็นราณีส่วนอ้อยก็ได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ เธอก็อดแซวหลานสาวไม่ได้
"สงสัยน้ำจะท่วมโลกจริงซะแล้วล่ะมั้ง หลานสาวของน้าตื่นตั้งแต่เช้ามาจัดอาหารขึ้นโต๊ะให้ด้วย" ศจีเดินมาที่โต๊ะอาหาร แล้วเปิดดูถ้วยข้าวต้ม "หืม..หอมเชียวไหนขอชิมหน่อยซิ" ศจิได้กลิ่นข้าวต้มก็อดที่จะลองชิมไม่ไหว "อื้ม อร่อยมากเลยเดี๋ยวนี้ฝีมืออ้อยดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะเนี่ยะ รสชาติเหมือนที่พี่สาวฉันทำเลย" ศจีชมอ้อยแล้วก็นึกถึงแรมใจขึ้นมาทันที
"เปล่าค่ะ คุณณีเธอทำเองทั้งหมดเลยค่ะอ้อยแค่ช่วย" อ้อยรีบแก้ตัวทันควัน
"จริงเหรอเนี๊ยะ แหมทำอาหารอร่อยก็ไม่บอกฝีมือเราเที่ยบแม่เราได้สบายเลยนะเนี๊ยะ" ศจีชอบจนราณีเขิน
"เออ เดี๋ยวช่วยจัดขึ้นให้อีกที่นะอ้อยเพราะเสี่ยอ๋ามา" แล้วศจีกันหันไปบอกอ้อย อ้อยเลยรีบจัดถ้วยข้าวต้มมาตั้งไว้อีกชาม
"น้าเขยมาเหรอค่ะ" ราณีถามศจีเมื่อเห็นพูดชื่อเสี่ยอ๋า ศจีรู้สึกเก้อๆกับคำถามของหลานสาวเธอจึงตอบแบบขอไปที
"อ๋อจ๊ะแต่อย่าพึ่งเรียกว่าน้าเขยเลย ให้เรียกว่าเสี่ยอ๋าก็พอ เออถ้าณีหิวก็ทานก่อนเลยก็ได้นะ" ศจีพูดจบก็เดินขึ้นข้างบนไปทันที ราณีมองตามหลังน้าสาวแบบงงๆ
"คุณณีจะทานเลยมั๊ยค่ะ" อ้อยถามราณีเพราะตื่นมาแต่เช้ากลัวว่าจะหิว
"อ๋อ ยังหรอกจ๊ะฉันยังไม่หิว เดี๋ยวรอทานพร้อมน้าศจีก่อน" พูดจบราณีก็ออกไปโทรศัพท์หาแรมใจ
ตึ้ด ๆ ตึ้ดๆ..
เสียงมือถือของแรมใจดังขึ้น ขณะกำลังง่วนทำขนมอยู่พอมองเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นราณีเธอก็ยิ้มอย่างดีใจ
"ว่างัยยัยณี แกเป็นงัยบ้างลูก" แรมใจถามลูกสาวอย่างตื่นเต้นเหมือนไม่ได้เจอกันมานาน
"ก็ดีจ๊ะแม่ ขอโทษทีนะแม่เมื่อวานหนูไม่ได้โทรไปหาแม่ แต่แม่ถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะจ๊ะ"
"อืม ไม่เป็นไรหรอกแล้วแกกินข้าวเช้ายัง"
"ยังเลยค่ะจ๊ะเดี๋ยวรอน้าศจีกับแฟนลงมาก่อน"
"อ้าวแฟนนังศจีมันมาเหรอ แหมแม่ไม่ได้เห็นหน้าเลยรูปแฟนมันในบ้านแม่ก็ไม่เห็นมันเอามาติดสักรูป น่าเสียดายอยากเห็นน้าน้องเขยคนนี้จริง จริ๊ง" แรมใจพูดพลางนึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นแฟนของน้องสาว
เสียงอ้อยเรียกราณี บอกว่าศจีลงมาทานข้าวแล้ว ราณีเลยต้องขอวางสายแรมใจเพื่อไปทานข้าวก่อน
"เออ แค่นี้ก่อนนะแม่สงสัยน้าจีคงลงมาแล้วเดี๋ยวเค้าจะรอนานว่างๆเดี๋ยวหนูโทรไปหาใหม่นะ"
"เออๆ ฉันก็ทำขนมค้างๆอยู่ แล้วอย่าลืมโทรมาหาแม่อีกนะ" แรมใจพูดจบก็กดวางสายแล้วไปทำขนมต่อ
ส่วนราณีเมื่อเธอมาถึงโต๊ะอาหารก็เห็น น้าสาวกำลังนั่งกินข้าวข้างๆ ผู้ชายมีอายุคนหนึ่ง ศจีเมื่อเห็นหลานสาวเข้ามาก็เรียกให้นั่งลงแล้วแนะนำราณีให้รู้จักกับเสี่ยอ๋า ราณีจึงยกมือไหว้แต่เธอก็ไม่ค่อยชอบสายตาที่เสี่ยอ๋ามองมาที่เธอสักเท่าไหร่ เพราะพอเสี่ยอ๋าเห็นราณี ก็ถึงกับตะลึงในความสวยของเธอทันที จนทำให้ศจีต้องแอบหยิกไว้จนเสี่ยอ๋าถึงกับสะดุ้ง ต้องรีบละสายตาออกมาจากราณี พอทานข้าวเสร็จราณีก็ขึ้นไปบนห้อง ส่วนเสี่ยอ๋าก็เตรียมที่จะกลับบ้านศจีเดินออกมาส่งเสี่ยอ๋าขึ้นรถ แล้วก็นึกหมั่นไส้ที่เห็นเสี่ยอ๋าจ้องหลานสาวของเธออย่างกับจะกลืนกินไปทั้งตัว เธอจึงรีบพูดปลามเพื่อไม่ให้เสี่ยอ๋าคิดเกินเลยกับหลานสาวเธอมากไปกว่านี้
"นี่เสี่ยเมื่อตอนกินข้าวอยู่ฉันเห็นนะว่าเสี่ย จ้องยัยณีอย่าบอกนะว่าเสี่ยคิดไม่ดีกับหลานสาวฉัน" ราณีพูดตะคอกเสี่ยอ๋าอย่างหมั่นไส้ จนเสี่ยอ๋าถึงกับตกใจ
"อู้ย! เธอคิดได้งัยศจี เสี่ยก็เห็นอยู่ว่าหนูณีน่ะเป็นหลานศจีแล้วเสี่ยจะไปคิดอะไรเกินเลยได้" เสี่ยอ๋ารีบบอกให้ศจีสบายใจ
"ขอให้มันจริงเหอะ อย่าให้ศจีรู้ว่าเสี่ยคิดเสี่อได้เจอฤิทธิ์ฉันแน่" ศจีขู่เสี่ยอ๋าจนเสี่ยอ๋ารู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที
"นี่ศจี เสี่ยว่าศจีสบายใจได้เลยนะหนูณีน่ะเสี่ยไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ที่เสี่ยมองก็เพราะเสี่ยคิดว่าถ้าเด็กคนนี้เข้าไปช่วยงานในบาร์ของเรารับรอง ไอ่พวกแขกหน้าโง่ต้องมาร้านเราแน่ๆ เพราะหนูณีสวยมาก" เสี่่ยอ๋าบอกเหตุผลให้ศจีฟังพลางกล่อมให้ศจีพาราณีไปทำงานที่บาร์ให้ได้ พอเสี่ยอ๋ากลับไปศจีก็กลับมานั่งคิดถึงคำพูดที่เสี่ยอ๋าบอกเธอให้พาราณีไปทำงานที่บาร์เพื่อเรียกแขกให้กลับมาเที่ยวที่บาร์เธอเหมือนเดิม ศจีจึงมาหาราณีที่ห้องนอน
ก๊อก ๆ ๆ...
เสียงเคาะประตูหน้าห้องราณีดังขึ้น
"ณีน้าเข้าไปได้หรือเปล่าจ๊ะ" ศจีส่งเสียงถามหลานสาว
"เข้ามาเลยค่ะน้าจีหนูไม่ได้ล็อคห้อง" ราณีตะโกนบอกน้าสาว แล้วก็อ่านหนังสือนิยายต่อ
"อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอณี" ศจีเข้ามานั่งข้างๆ ราณีที่นอนอ่านนิยายอยู่
"ณี อ่านนิยายอยู่ค่ะน้าจี นางเอกในเรื่องนี้เป็นคุณหนูไฮโซอยากได้อะไรก็ได้..เฮ้อณีอยากมีชีวิตแบบนั้นบ้างจัง" ราณีพูดอย่างเพ้อๆ ก็เลยทำให้ศจีมีวิธีที่จะพูดให้หลานสาวไปทำงานที่บาร์ของเธอ
"ณีก็ทำงานสิ ทำงานที่มันสบายๆ ไม่ต้องเหนื่อยมากเดี๋ยวพอมีเงินณีอยากได้อะไรณีก็ได้" ศจีเริ่มพูดกล่อมราณี
"แล้วณีจะไปหางานอะไรที่มันได้เงินเยอะบ้างล่ะค่ะโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก เรียนไม่สูงอย่างนี้ก็ต้องพวกใช้แรงงานเท่านั้น ทำงานทั้งวันได้แค่ไม่กี่ร้อย งั้นณีกลับไปช่วยแม่ทำขนมหวานขายดีกว่า" ราณีพูดอย่างน้อยใจในชีวิตของตัวเอง
"ไม่เห็นจะยากเลย ณีก็ทำงานกับน้างัย ได้ใส่ชุดสวยๆ ทำแค่ไม่กี่ชั่วโมงแถมยังมีเงินใช้ได้ง่ายๆด้วยนะ โดยที่เราไม่ต้องไปออกแรงอะไรมากเลย" ศจีบอกหลานสาวเป็นนัยๆ
"แล้วงานที่น้าทำงานอะไรจ๊ะ" ราณีถามอย่างสงสัยเพราะเห็นราณีมีเงินใช้อย่างเฟ้อสุดๆ
"ก็เสี่ยอ๋าเค้าเปิดบาร์ให้น้าดูแลน่ะ น้าเห็นณีว่างๆก็เลยอยากชวนณีไปทำ แต่ถ้าณีไม่ชอบน้าก็ไม่บังคับนะ" ศจีพูดหยั่งเชิงราณี "แต่ที่ร้านน้าก็มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับณีทำกันเยอะแยะ บางคนคืนนึงได้ทิปกลับบ้านทีล่ะสองสามพันเชียวนี่ยังไม่รวมค่าจ้างที่น้าให้นะ คิดดูสิว่าเดือนๆหนึ่ง น้องๆพวกนั้นหาเงินได้กันเท่าไหร่" ศจีพูดยุให้ราณีคล้อยตามเธอ เมื่อราณีได้ยินอย่างนั้นก็ตาโตเธอคิดแต่ว่าถ้าทำงานแล้วได้เงินเยอะ แถมไม่ต้องเหนื่อยมากแบบนี้ เธอก็ยิ่งอยากทำ
เธอจึงตอบตกลงศจีเพื่อที่จะไปทำงานที่บาร์คืนนี้ ศจีดีใจมากที่ราณีรับปากจะไปทำงานกับเธอ ศจีจึงพาหลานสาวออกไปเสริมสวยขัดสีฉวีวรรณ ทำหน้าทำผมเสียใหม่ เพื่อที่จะให้ราณีกลายเป็นผู้หญิงที่่เด่นที่สุดในร้านของเธอ
ปริ๊นนน!!...
เสียงแตรรถคันหรูบีบแตรตรงหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเสียงดัง สักพักก็มีคนในบ้านวิ่งออกมาเปิดประตูสาวสวยวัยสามสิบต้นๆ ออกมาจากรถ เธอคือ ศจี น้าแท้ๆของ ราณี
"ลงมาสิจ๊ะ พี่แรมหนูณี..นี่แหละบ้านของฉันสวยมั๊ย" ศจีบอกแรมใจกับราณีพลางอวดบ้านของตน
"โห!..บ้านหลังใหญ่โตเชียวนางจี" แรมใจมองบ้านศจีอย่างอึ้งทึ่งในความใหญ่โตของบ้าน
"เป็นงัยล่ะ..สวยมั๊ยพี่ ฉันอุตส่าชวนพี่ให้พาหลานมาอยู่ด้วยกันตั้งนานพี่ก็ไม่ยอมมา จะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ" ศจีบอกพี่สาว
"ไม่ล่ะฉันขออยู่บ้านฉันเหมือนเดิมน่ะดีแล้ว ไม่ชอบเป็นคุณนายเว้ย" แรมใจรีบปฏิเสธ ศจีส่ายหัวกับสิ่งที่พี่สาวคิด
"มาๆ เข้ามาในบ้านกันก่อน..อ้อยเดี๋ยวช่วยถือกระเป๋าเข้าไปด้วยนะ" ประโยคหลังศจีสั่งอ้อยสาวใช้ของเธอ
ราณีมองดูบ้านของศจีอย่างตื่นเต้น บ้านของศจีช่างหลังใหญ่โตโอ่อ่า เหมือนบ้านในฝันที่เธอดูในซีรี่ย์เกาหลี
"เป็นงัยบ้างจ๊ะณี เดี๋ยวน้าให้อ้อยพาไปห้องของหนูนะ..น้าให้อ้อยเตรียมห้องไว้ให้แล้ว" ราณียิ้มดีใจแล้วเดินตามอ้อยไป
"นางจีทำไมบ้านแกมันใหญ่โตอย่างนี้ล่ะว่ะ นี่อยู่กันกี่คนถึงสร้างบ้านใหญ่โตแบบนี้เนี๊ยะ ผัวแกมันคงจะรวยมากสินะ" แรมใจถามศจีอย่างแปลกใจ เพราะเธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าน้องสาวของตัวเองจะรวยมีบ้านใหญ่โตอย่างนี้ ศจีเคยขอร้องให้แรมใจพาหลานมาอยู่ด้วยกัน แต่แรมใจไม่มาเพราะกลัวว่าจะมารบกวนศจีเปล่าๆ ศจีจะส่งเงินไปให้
ใช้แรมใจก็ไม่ยอมรับเพราะกลัวว่าน้องตัวเองจะต้องมาลำบากหาเงินงกๆ
"อยู่กันแค่สองคนกับนางอ้อยมันน่ะพี่"
"อ้าวแล้วผัวแกล่ะ" แรมใจหันไปถามน้องสาว
"ผัวฉันมันไปทำงานต่างประเทศน่ะพี่ ไม่ค่อยได้กลับมาหรอก" ศจีบอกพี่สาว แต่ความจริงศจีเป็นเมียน้อยของ เจ้าของบาร์ที่เธอทำงานอยู่แต่เธอไม่อยากให้พี่สาวรู้ เพราะแรมใจไม่ชอบเรื่องผิดศิลธรรมประเภทนี้อยู่แล้ว เธอจึงต้องโกหกแรมใจ
"เออนี่พี่แรม ฉันว่าพี่ไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่านะเดี๋ยวจะได้ไปหาอะไรกินข้างนอกกัน" ศจีรีบบอกพี่สาวตน เพราะกลัวว่าแรมใจจะถามอะไรมากกว่านี้
"อืม..ก็ดีเหมือนกัน" แรมในทำท่าคั่นเนื้อคั่นตัว
ส่วนราณีเธอก็กำลังจัดของโดยมีอ้อยคอยช่วยอยู่ อ้อยแอบมองราณีบ่อยๆ จนราณีสงสัย
"มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะพี่อ้อย"
"อ๋อ เปล่าค่ะพี่ก็แค่ไม่เคยเห็นใครสวยเหมือนคุณราณีเลยค่ะ คุณกับคุณน้าคุณเนี๊ยะสวยไม่มีที่ติกันเลยนะค่ะ" อ้อยชมจากใจจริง "ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังอยากมองคุณเลย แล้วพวกผู้ชายเค้าจะยอมล่ะสายตาจากคุณณีได้ยังงัยล่ะค่ะ" อ้อยชมจนราณีเขินหน้าแดง
"แหมพี่อ้อยก็พูดเกินไป" อ้อยกับราณีคุยถูกคอกันมาก ทั้งสองช่วยกันจัดห้องจนเสร็จ ราณีก็เข้าไปอาบน้ำส่วนอ้อยก็ออกไปทำงานตามหน้าที่ของตน
เมื่อแรมใจและราณีแต่งตัวเสร็จ ศจีก็พาทั้งสองออกทานอาหารที่ร้านของ นงนุช เพื่อนของเธอ นงนุชได้แฟนเป็นชาวต่างชาติซึ่งเคยเป็นเชฟอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ได้เปิดร้านอาหารจนมีลูกค้ามากมายติดใจในรสชาติอาหารในร้านของเธอ
"ศจี ทางนี้" นงนุชเรียกเพื่อนเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา "นั่งลงเลยค่ะ นั่งเลย" นงนุชบอกแรมใจกับราณี สักพักก็มีคนยกอาหารเข้ามาเสริฟตั้งหลายอย่าง จนแรมใจบ่น
"จะสั่งอะไรกันนักหนา สิ้นเปลืองกันเปล่าๆ แล้วจะกินหมดมั๊ยเนี๊ยะ"
"แหม ฉันไม่ได้สั่งสักหน่อยพี่แรม ยัยนุชมันจัดเลี้ยงต้อนรับเองต่างหากล่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกของฟรี ไม่เสียตังถ้าเหลือก็เอาห่อกลับบ้านได้" ศจีบอกพี่สาวขำๆ ในความคิดของแรมใจ
"เชิญตามสบายเลยนะค่ะไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวนุชขอตัวออกไปต้อนรับแขกโต๊ะอื่นก่อน" นุชบอกแรมใจ
"ยัยนุชน่ะนิสัยดีนะพี่ ที่ลูกค้าติดร้านมันไม่ใช่แค่อาหารที่อร่อยอย่างเดียวแต่เป็นเพราะความอัธยาศัยดีของมันด้วย" ศจีพูดถึงเพื่อนอย่างสุดปลื้ม แรมใจเห็นสภาพความเป็นอยู่ของน้องสาวแล้วเธอก็รู้สึกสบายใจ ที่อย่างน้อยราณีอยู่กับศจีก็สบายกว่าอยู่กับตน
วันรุ่งขึ้นแรมใจก็เตรียมของกลับบ้านแต่เช้า
"จะรีบไปไหนล่ะพี่แรม...ทำไมไม่อยู่ต่ออีกสักสองสามวันล่ะ" ศจีถามพี่สาว เพราะเธอยังไม่อยากให้แรมใจกลับ
"ฉันก็เป็นห่วงบ้านฉันน่ะสิ แล้วอีกอย่างฉันก็กลัวว่าลูกค้าขบมหวานฉันจะหายหมดน่ะ" แรมใจพูดพลางเก็บของใใส่กระเป๋า
"จะห่วงทำไมก็ไม่รู้ บ้านพี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรใครจะมาขโมยก็ให้มันขโมยไปสิไม่ตายก็ซื้อใหม่ได้ จะขายทำไมก็ไม่รู้ขนมหวานบอกให้อยู่ด้วยกันซะที่นี่ก็ไม่อยู่" ศจีบ่นอุบ
"นี่นางศจีบ้านนั้นฉันสร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงฉันมาฉันก็ต้องรักสิ อาชีพขายขนมหวานของฉันมันก็ไม่ได้ไปทำให้ใครเดือดร้อนนี่หว่า" แรมใจหันไปคุยกับน้องสาว "แกจะให้ฉันมานั่งๆนอนๆ อยู่ที่นี่อ่ะนะ เดี๋ยวฉันก็กลายเป็นนางง่อยกันพอดี" แรมใจพูดเหน็บน้องสาว ราณีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เข้ามาช่วยแม่เก็บเสื้อผ้า
"นี่แม่...แม่จะกลับจริงเหรอ" ราณีถามแรมใจเหมือนไม่อยากให้กลับ
"เอ่ะ นางลูกคนนี้นี่ ฉันบอกว่าจะกลับก็คือกลับสิ..หรือว่าแกอยากให้ฉันอยู่บ่นแกทั้งเช้าทั้งเย็นหรืองัย" แรมใจพูดแหย่ลูกสาวอย่างหมั่นไส้
"ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากหูชาอีกแล้ว" แรมใจแอบยิ้มที่เห็นราณีกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
พอแรมใจเก็บของเสร็จ ศจีก็พาราณีไปส่งแรมใจขึ้นรถกลับบ้าน
"ณี แกอยู่กับน้าเค้าก็ทำตัวดีๆนะ อย่าไปทำอะไรให้น้าเค้าลำบากใจล่ะลูก" แรมใจลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู
"จ๊ะแม่" ราณีรับคำแม่
"รถจะออกแล้ว รีบขึ้นไปนั่งเหอะพี่..พี่ไม่ต้องห่วงยัยณีหลอกฉันก็รักมันเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่งของฉัน ฉันจะดูแลมันให้ดียิ่งกว่าพี่อีก" ศจีบอกแรมใจอย่างจริงจังแกมประชด แรมใจรู้สึกหมั่นไส้น้องสาวตัวเองนิดๆ แต่ก็รู้สึกสบายใจและวางใจที่ราณีมาอยู่กับศจี
เมื่อท้้งสองไปส่งแรมใจขึ้นรถเรียบร้อย ก็พากันมาเดินห้างต่อ ศจีพาราณีมาหาซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ เพราะเห็นว่าราณีมีเสื้อผ้ามาแค่ไม่กี่ตัวระหว่างที่กำลังเลือกชุดอยู่นั้น ราณีก็มองเห็นชุุดเดรสชุดหนึ่ง เธอรู้สึกชอบมากก็เลยเดินเพื่อจะหยิบมาให้ศจีดู แต่ก็ดันมีอีกมือหนึ่งมาหยิบเสื้อตัวเดียวกันกับเธอเหมือนกัน ราณีจึงหันไปมองเจ้าของมือนั้นก็เห็นว่าเค้าเป็น ผู้ขายที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง ซึ่งเค้ากำลังมองเธอเหมือนกัน
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ" วัลลภชายหนุ่มที่เผอิญหยิบเสื้อตัวเดียวกับเธอเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไรค่ะ" ราณีตอบเขาอย่างเกรงใจ อีกใจก็คิดว่าวัลลภเป็นผู้ชายแท้ๆแต่มาหาดูเสื้อผ้าผู้หญิงสงสัยจะเป็นเกย์แน่ๆ
"คุณจับมันก่อนก็เอาไปเลยครับ" วัลลภพูดอย่างสุภาพแล้วปล่อยชุดนั้นให้ราณี
"เอ่อ..ขอบคุณค่ะ" ราณีพูดแล้วก็รีบเดินไปหาศจีทันที
"อ้าว เลือกได้แล้วเหรอสวยดีนะตาถึงนี่เรา" ศจีชมหลานสาว แล้วก็ให้ราณีเข้าไปลองในห้องเสื้อ พอเลือกซื้อเสื้อผ้าเสร็จทั้งสองก็พากันกลับบ้าน เพราะตอนเย็นศจีต้องออกไปทำงาน ก็เลยต้องกลับไปนอนเอาแรงก่อน
ส่วนทางด้านวัลลภ พอเขากลับมาถึงบริษัทก็เอาแต่ยิ้ม จนอดิศรเพื่อนของเขาสงสัยที่เห็นอาการแปลกๆของเพื่อน
"เฮ้ย! เป็นไรว่ะลภ ฉันเห็นแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตั้งแต่ตอนไปเดินห้างแล้ว" อดิศรถามอย่างสงสัย ทำให้วัลลภที่ยิ้มเพ้อหาใบหน้าสวยของราณีต้องหยุดลงทันที "เออ แล้วไหนเสื้อที่แกบอกว่าจะซื้อไปให้เมียแกว่ะ ฉันไม่เห็นแกถืออะไรกลับมาเลยนี่หว่า"
" ฉันก็ตั้งใจไปซื้อให้อริณนั่นแหละแต่พอดีมีคนมาซื้อไปก่อนแล้ว" วัลลภบอกกับเพื่อนหน้าตาเฉยแล้วก็แกล้งทำเป็นเช็คเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะ อดิศรก็เลยเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตน
วัลลภมีบริษัททำเกี่ยวกับพวกบ้านจัดสรรหลายแห่งซึ่งมีนายพลองอาจ พ่อของอริณภรรยาของเขา ถือหุ้นใหญ่อยู่ วัลลภมีลูกสาวหน้าตาน่ารักกับอริณหนึ่งคน ชื่อน้องต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกของเค้ามากเค้าเป็นคนทำงานเก่งและมีความรับผิดชอบจนทำให้องอาจพ่อของอริณยอมรับในตัวเขา แต่วัลลภก็มีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งคือเป็นคนเจ้าชู้ แต่อริณก็ไม่เคยว่าอะไรให้เพราะเธอเข้าใจว่าผู้ชายก็ต้องมีเรื่องประเภทนี้อยู่แล้วและอีกอย่างวัลลภก็แค่เล่นๆไม่เคยไปทำอะไรกับใครจนทำให้เธอและลูกเดือดร้อนเธอก็เลยไม่ค่อยสนใจ
ตกเย็นศจี ก็ออกไปทำงานที่บาร์ ราณีก็เลยต้องอยู่บ้านกับอ้อยสาวใช้สองคน พอทานข้าวเย็นเสร็จราณีก็นั่งดูละครกับอ้อยจนจบแล้วก็เข้านอน เธอหันไปเจอชุดที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันก็นึกขำถึงใบหน้าของวัลลภที่หยิบเสื้อตัวเดียวกับเธอ ราณีเข้าใจว่าวัลลภเป็นพวกเก้งกวาง
"ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดูแมนๆอยู่หรอก" ราณีคิดแล้วก็ขำในท่าทีของวัลลภ เธอหยิบนิยายโรแมนติคมาอ่านแล้วก็พลอยหลับไป
ศจีกลับมาจากที่ทำงานพร้อมเสี่ยอ๋าเจ้าของบาร์ที่เป็นคนซื้อบ้านหลังนี้ให้เธอ วันนี้เสี่ยอ๋ามานอนกับศจีเพราะโกหกเมียที่บ้านว่าต้องไปดูธุรกิจของเค้าที่ทำกับเพื่อนในฝั่งประเทศเพื่อนบ้าน ซึ่งธุรกิจที่เสี่ยอ๋าทำเป็นของที่ผิดกฎหมายทั้งนั้น แต่ภรรยาของเสี่ยอ๋าและศจีไม่เคยรู้เพราะเสี่ยอ๋าไม่ค่อยชอบให้ใครมายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขามาก
"ศจีที่บาร์เราช่วงนี้เป็นยังงัยบ้าง เสี่ยไม่ค่อยได้เข้าไปดูเลย" เสี่ยอ๋าถามแกมบ่นกับศจี
"ช่วงนี้เงียบๆน่ะเสี่ย ร้านเราไม่ค่อยมีคนเข้าเท่าไหร่เพราะตอนนี้ดันมีบาร์มาเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆ ร้านเราคนมันก็เลยแห่กันไปเห่อของใหม่กันซะหมด" ศจีบ่นพลางเทเหล้าให้เสี่ยอ๋า
"เสี่ยให้มอบหมายให้ศจีดูแลร้านแล้ว ศจีต้องคิดหาวิธีดึงดูดให้ไอ่พวกนักเที่ยวมันกลับมาเข้าร้านเราให้ได้ ไม่งั้นก็ลองรับเด็กใหม่ดู พวกมันจะได้แห่มาเห่อของใหม่ที่ร้านเราบ้าง" เสี่ยอ่าบอกศจีพลางดึงเธอเข้ามากอด
"ค่ะเสี่ย เดี๋ยวศจีจัดการให้ แต่ตอนนี้ศจีง่วงแล้วเดี๋ยวศจีขอไปอาบน้ำก่อนนะเสี่ย" ศจีพูดจบก็ก้มหอมแก้มเสี่ยอ๋าที่นั่งจิบเหล้าอยู่ที่โต๊ะ โดยส่งสายตายั่วยวนเสี่ยอ๋าเต็มที่ เสี่ยอ๋าทนสายตาและท่าทางยั่วยวนของศจีไม่ไหวเลยรีบดื่มเหล้าแล้วตามศจีขึ้นไปบนห้อง
ราณีตื่่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ลงมาช่วยอ้อยทำอาหาร เพราะเกรงใจศจีที่ดูแลเธออย่างดี เธอก็เลยอยากทำอะไรตอบแทนน้าสาวบ้าง ราณีกำลังจัดเตรียมข้าวต้มขึ้นโต๊ะ ศจีที่ลงมาในคราบชุดนอนเพื่อจะมาบอกให้อ้อยจัดอาหารเช้าขึ้นโต๊ะเพิ่มอีกที่พอเห็นคนที่กำลังจัดโต๊ะเป็นราณีส่วนอ้อยก็ได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ เธอก็อดแซวหลานสาวไม่ได้
"สงสัยน้ำจะท่วมโลกจริงซะแล้วล่ะมั้ง หลานสาวของน้าตื่นตั้งแต่เช้ามาจัดอาหารขึ้นโต๊ะให้ด้วย" ศจีเดินมาที่โต๊ะอาหาร แล้วเปิดดูถ้วยข้าวต้ม "หืม..หอมเชียวไหนขอชิมหน่อยซิ" ศจิได้กลิ่นข้าวต้มก็อดที่จะลองชิมไม่ไหว "อื้ม อร่อยมากเลยเดี๋ยวนี้ฝีมืออ้อยดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะเนี่ยะ รสชาติเหมือนที่พี่สาวฉันทำเลย" ศจีชมอ้อยแล้วก็นึกถึงแรมใจขึ้นมาทันที
"เปล่าค่ะ คุณณีเธอทำเองทั้งหมดเลยค่ะอ้อยแค่ช่วย" อ้อยรีบแก้ตัวทันควัน
"จริงเหรอเนี๊ยะ แหมทำอาหารอร่อยก็ไม่บอกฝีมือเราเที่ยบแม่เราได้สบายเลยนะเนี๊ยะ" ศจีชอบจนราณีเขิน
"เออ เดี๋ยวช่วยจัดขึ้นให้อีกที่นะอ้อยเพราะเสี่ยอ๋ามา" แล้วศจีกันหันไปบอกอ้อย อ้อยเลยรีบจัดถ้วยข้าวต้มมาตั้งไว้อีกชาม
"น้าเขยมาเหรอค่ะ" ราณีถามศจีเมื่อเห็นพูดชื่อเสี่ยอ๋า ศจีรู้สึกเก้อๆกับคำถามของหลานสาวเธอจึงตอบแบบขอไปที
"อ๋อจ๊ะแต่อย่าพึ่งเรียกว่าน้าเขยเลย ให้เรียกว่าเสี่ยอ๋าก็พอ เออถ้าณีหิวก็ทานก่อนเลยก็ได้นะ" ศจีพูดจบก็เดินขึ้นข้างบนไปทันที ราณีมองตามหลังน้าสาวแบบงงๆ
"คุณณีจะทานเลยมั๊ยค่ะ" อ้อยถามราณีเพราะตื่นมาแต่เช้ากลัวว่าจะหิว
"อ๋อ ยังหรอกจ๊ะฉันยังไม่หิว เดี๋ยวรอทานพร้อมน้าศจีก่อน" พูดจบราณีก็ออกไปโทรศัพท์หาแรมใจ
ตึ้ด ๆ ตึ้ดๆ..
เสียงมือถือของแรมใจดังขึ้น ขณะกำลังง่วนทำขนมอยู่พอมองเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นราณีเธอก็ยิ้มอย่างดีใจ
"ว่างัยยัยณี แกเป็นงัยบ้างลูก" แรมใจถามลูกสาวอย่างตื่นเต้นเหมือนไม่ได้เจอกันมานาน
"ก็ดีจ๊ะแม่ ขอโทษทีนะแม่เมื่อวานหนูไม่ได้โทรไปหาแม่ แต่แม่ถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะจ๊ะ"
"อืม ไม่เป็นไรหรอกแล้วแกกินข้าวเช้ายัง"
"ยังเลยค่ะจ๊ะเดี๋ยวรอน้าศจีกับแฟนลงมาก่อน"
"อ้าวแฟนนังศจีมันมาเหรอ แหมแม่ไม่ได้เห็นหน้าเลยรูปแฟนมันในบ้านแม่ก็ไม่เห็นมันเอามาติดสักรูป น่าเสียดายอยากเห็นน้าน้องเขยคนนี้จริง จริ๊ง" แรมใจพูดพลางนึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นแฟนของน้องสาว
เสียงอ้อยเรียกราณี บอกว่าศจีลงมาทานข้าวแล้ว ราณีเลยต้องขอวางสายแรมใจเพื่อไปทานข้าวก่อน
"เออ แค่นี้ก่อนนะแม่สงสัยน้าจีคงลงมาแล้วเดี๋ยวเค้าจะรอนานว่างๆเดี๋ยวหนูโทรไปหาใหม่นะ"
"เออๆ ฉันก็ทำขนมค้างๆอยู่ แล้วอย่าลืมโทรมาหาแม่อีกนะ" แรมใจพูดจบก็กดวางสายแล้วไปทำขนมต่อ
ส่วนราณีเมื่อเธอมาถึงโต๊ะอาหารก็เห็น น้าสาวกำลังนั่งกินข้าวข้างๆ ผู้ชายมีอายุคนหนึ่ง ศจีเมื่อเห็นหลานสาวเข้ามาก็เรียกให้นั่งลงแล้วแนะนำราณีให้รู้จักกับเสี่ยอ๋า ราณีจึงยกมือไหว้แต่เธอก็ไม่ค่อยชอบสายตาที่เสี่ยอ๋ามองมาที่เธอสักเท่าไหร่ เพราะพอเสี่ยอ๋าเห็นราณี ก็ถึงกับตะลึงในความสวยของเธอทันที จนทำให้ศจีต้องแอบหยิกไว้จนเสี่ยอ๋าถึงกับสะดุ้ง ต้องรีบละสายตาออกมาจากราณี พอทานข้าวเสร็จราณีก็ขึ้นไปบนห้อง ส่วนเสี่ยอ๋าก็เตรียมที่จะกลับบ้านศจีเดินออกมาส่งเสี่ยอ๋าขึ้นรถ แล้วก็นึกหมั่นไส้ที่เห็นเสี่ยอ๋าจ้องหลานสาวของเธออย่างกับจะกลืนกินไปทั้งตัว เธอจึงรีบพูดปลามเพื่อไม่ให้เสี่ยอ๋าคิดเกินเลยกับหลานสาวเธอมากไปกว่านี้
"นี่เสี่ยเมื่อตอนกินข้าวอยู่ฉันเห็นนะว่าเสี่ย จ้องยัยณีอย่าบอกนะว่าเสี่ยคิดไม่ดีกับหลานสาวฉัน" ราณีพูดตะคอกเสี่ยอ๋าอย่างหมั่นไส้ จนเสี่ยอ๋าถึงกับตกใจ
"อู้ย! เธอคิดได้งัยศจี เสี่ยก็เห็นอยู่ว่าหนูณีน่ะเป็นหลานศจีแล้วเสี่ยจะไปคิดอะไรเกินเลยได้" เสี่ยอ๋ารีบบอกให้ศจีสบายใจ
"ขอให้มันจริงเหอะ อย่าให้ศจีรู้ว่าเสี่ยคิดเสี่อได้เจอฤิทธิ์ฉันแน่" ศจีขู่เสี่ยอ๋าจนเสี่ยอ๋ารู้สึกเสียวสันหลังวาบทันที
"นี่ศจี เสี่ยว่าศจีสบายใจได้เลยนะหนูณีน่ะเสี่ยไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ที่เสี่ยมองก็เพราะเสี่ยคิดว่าถ้าเด็กคนนี้เข้าไปช่วยงานในบาร์ของเรารับรอง ไอ่พวกแขกหน้าโง่ต้องมาร้านเราแน่ๆ เพราะหนูณีสวยมาก" เสี่่ยอ๋าบอกเหตุผลให้ศจีฟังพลางกล่อมให้ศจีพาราณีไปทำงานที่บาร์ให้ได้ พอเสี่ยอ๋ากลับไปศจีก็กลับมานั่งคิดถึงคำพูดที่เสี่ยอ๋าบอกเธอให้พาราณีไปทำงานที่บาร์เพื่อเรียกแขกให้กลับมาเที่ยวที่บาร์เธอเหมือนเดิม ศจีจึงมาหาราณีที่ห้องนอน
ก๊อก ๆ ๆ...
เสียงเคาะประตูหน้าห้องราณีดังขึ้น
"ณีน้าเข้าไปได้หรือเปล่าจ๊ะ" ศจีส่งเสียงถามหลานสาว
"เข้ามาเลยค่ะน้าจีหนูไม่ได้ล็อคห้อง" ราณีตะโกนบอกน้าสาว แล้วก็อ่านหนังสือนิยายต่อ
"อ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอณี" ศจีเข้ามานั่งข้างๆ ราณีที่นอนอ่านนิยายอยู่
"ณี อ่านนิยายอยู่ค่ะน้าจี นางเอกในเรื่องนี้เป็นคุณหนูไฮโซอยากได้อะไรก็ได้..เฮ้อณีอยากมีชีวิตแบบนั้นบ้างจัง" ราณีพูดอย่างเพ้อๆ ก็เลยทำให้ศจีมีวิธีที่จะพูดให้หลานสาวไปทำงานที่บาร์ของเธอ
"ณีก็ทำงานสิ ทำงานที่มันสบายๆ ไม่ต้องเหนื่อยมากเดี๋ยวพอมีเงินณีอยากได้อะไรณีก็ได้" ศจีเริ่มพูดกล่อมราณี
"แล้วณีจะไปหางานอะไรที่มันได้เงินเยอะบ้างล่ะค่ะโดยไม่ต้องเหนื่อยมาก เรียนไม่สูงอย่างนี้ก็ต้องพวกใช้แรงงานเท่านั้น ทำงานทั้งวันได้แค่ไม่กี่ร้อย งั้นณีกลับไปช่วยแม่ทำขนมหวานขายดีกว่า" ราณีพูดอย่างน้อยใจในชีวิตของตัวเอง
"ไม่เห็นจะยากเลย ณีก็ทำงานกับน้างัย ได้ใส่ชุดสวยๆ ทำแค่ไม่กี่ชั่วโมงแถมยังมีเงินใช้ได้ง่ายๆด้วยนะ โดยที่เราไม่ต้องไปออกแรงอะไรมากเลย" ศจีบอกหลานสาวเป็นนัยๆ
"แล้วงานที่น้าทำงานอะไรจ๊ะ" ราณีถามอย่างสงสัยเพราะเห็นราณีมีเงินใช้อย่างเฟ้อสุดๆ
"ก็เสี่ยอ๋าเค้าเปิดบาร์ให้น้าดูแลน่ะ น้าเห็นณีว่างๆก็เลยอยากชวนณีไปทำ แต่ถ้าณีไม่ชอบน้าก็ไม่บังคับนะ" ศจีพูดหยั่งเชิงราณี "แต่ที่ร้านน้าก็มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับณีทำกันเยอะแยะ บางคนคืนนึงได้ทิปกลับบ้านทีล่ะสองสามพันเชียวนี่ยังไม่รวมค่าจ้างที่น้าให้นะ คิดดูสิว่าเดือนๆหนึ่ง น้องๆพวกนั้นหาเงินได้กันเท่าไหร่" ศจีพูดยุให้ราณีคล้อยตามเธอ เมื่อราณีได้ยินอย่างนั้นก็ตาโตเธอคิดแต่ว่าถ้าทำงานแล้วได้เงินเยอะ แถมไม่ต้องเหนื่อยมากแบบนี้ เธอก็ยิ่งอยากทำ
เธอจึงตอบตกลงศจีเพื่อที่จะไปทำงานที่บาร์คืนนี้ ศจีดีใจมากที่ราณีรับปากจะไปทำงานกับเธอ ศจีจึงพาหลานสาวออกไปเสริมสวยขัดสีฉวีวรรณ ทำหน้าทำผมเสียใหม่ เพื่อที่จะให้ราณีกลายเป็นผู้หญิงที่่เด่นที่สุดในร้านของเธอ
ใบตองอ่อน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 พ.ย. 2555, 23:02:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2555, 08:28:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 2100
| << เริ่มต้นเรื่องราววุ่นๆ | ชีวิตผู้หญิงกลางคืน >> |