จอมใจมาธาดอร์
นักระบำฟลามิงโก้สาว + มาธาดอร์รูปหล่อ สุดโก้
Tags: มาธาดอร์
ตอน: นางระบำ
กระจกบานเล็กสะท้อนภาพมาริตาผูกปลายผมหลังจากถักเปียเสร็จ หล่อนมองภาพดวงหน้าเพื่อนรักแทรกใน
กระจกก็หันหน้ากลับไปหา แววตามาเรียเต็มด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี ปากแย้มยิ้ม สองมือกำปั้นยินดีราว
ได้รางวัลชิ้นใหญ่
“เธอทำตัวอย่างกับไปได้ของถูกใจมาชิ้นหนึ่งนะมาเรีย”
“ฉันไม่ได้ของถูกใจอะไรอย่างที่เธอว่าหรอกมาการิต้า เธอลองเดาดูสิว่าฉันพบกับใคร” สะโพก
กลมกึ่งเบียดลงนั่งบนเก้าอี้ยาวโดยหันเข้าหาเพื่อน ยิ่งเวลานี้แววตายิ่งระยับพราว ตื่นเต้นกับคำเฉลยในใจ
ให้มาการิต้าล่วงรู้
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรละมาเรีย วันหนึ่งเธอพบเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน แล้วฉันก็เดาไม่ได้จริงๆ
เพราะฉันไม่รู้จักบุคคลสำคัญในสเปนสักคน” มาริตาลุกยืน หมุนตัวตรวจความเรียบร้อยผ่านกระจกเงาตั้ง
โต๊ะบานเล็กที่สามารถสะท้อนภาพช่วงเอวขึ้น
“โธ่! มาการิต้า เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นบ้างเลยหรือ ฉันอุตสาหะแล่นเข้ามาหาเธอถึงในนี้ เสี่ยงต่อ
การตำหนิของดอนย่า เธเรซ่า” หล่อนห่อเหี่ยวประท้วงความเฉยเมย
“ถ้าอย่างนั้นเธอรีบกลับไปทำงานต่อได้แล้วล่ะ พาลจะพากันซวยไปทั้งคู่นะมาเรีย ฉันไม่อยากรู้
หรอกว่าเธอเจอใครมา” กระจกถูกกดคว่ำหน้า มาริตาหมุนตัวพิศดูกระโปรงพลิ้วทวิสรอบตัว
“ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่”
ชื่อนี้ทำนางระบำที่นั่งแต่งตัวอยู่ข้างๆ หันขวับมองหน้ามาเรีย
“เมื่อกี้เธอพูดชื่อ ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ หรือ เอล มอนตาเนีย ใช่หรือเปล่ามาเรีย”
มาเรียยิ้มแป้น รู้สึกดีที่นางระบำทำให้ความลับมีความหมาย
“ใช่น่ะสิ เขามากับผู้หญิงของเขา หน้าตารูปร่างสวย แต่หยิ่งเชิดเป็นบ้า แต่ ดอน เบนิโตนะ
หล่อมาก หล่อกว่าในทีวีเสียอีก ท่าทางสง่างามราวเทพบุตร เธอออกไปดูเขาเถอะแล้วจะวิ่งเข้ามาเต้น
แบบฉัน” พูดไปเคลิ้มไปราวอยู่ในอ้อมกอดเทพบุตร
“แล้วเขานั่งอยู่ตรงไหนล่ะมาเรีย ฉันจะออกไปแอบดูสักหน่อยจะหล่อเท่ห์เหมือนตอนล่อวัวกระทิง
หรือเปล่า”
“ฉันจัดที่นั่งที่ดีที่สุดให้เขานั่ง ที่ที่นั่งดูระบำฟลามิงโก้ชัดและคนไม่พลุกพล่าน”
เท่านั้นนางระบำก็สะกิดกันออกไปแอบมองเทพบุตรในฝัน มาริตาส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจเฮือก
“เธอเลยทำให้คนอื่นเสียงานกันหมดมาเรีย หนนี้ท่าจะไม่โดนดอนย่า เธเรซ่า เล่นงานคนเดียว
หรอก ดอนย่า โมนิก้าก็จะเล่นงานด้วยเหมือนกัน กลับมาจากห้องน้ำคงสนุกแน่” หล่อนตำหนิ
“มาการิต้า ฉันถามเธอจริงๆ เถอะ เธอเคยเจอ ดอน เบนิโตมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า ห้ามปิด
ฉันเป็นอันขาดนะ”
มาริตาไม่สนใจเพื่อนสักนิด รู้สึกคล้ายฟังนิทานปรัมปรา หล่อนตกอยู่จินตนาการของมาเรีย ถูก
ยัดเยียดให้รับบทนางเอก อีกทั้งหาพระเอกมาได้เพรียบพร้อม ถูกใจสาวสเปน แต่หล่อนโบกมือปฏิเสธ ไม่
ถูกจริตกับพระเอกมาธาดอร์
“ฉันจะไปรู้จักเขาได้อย่างไรล่ะมาเรีย ผู้ชายที่ฉันรู้จักก็คนทำงานด้วยกัน นอกจากนั้นก็เป็นมิเกล
ดูเธออยากจะยัดเยียดให้ฉันรู้จักพ่อเทพบุตรในฝันของเธอเสียจริง แต่ฉันขอไม่รับ”
“เธอไม่่ชอบเขาก็ไม่เป็นไร ดอน เบนิโต จะยังอยู่แถวนี้อีกวันสองวันเป็นอย่างน้อยแน่ จนกว่า
เทศกาลซานเฟอร์มินจะจบลง... มาการิต้า พรุ่งนี้เธอไม่ได้ซ้อมเต้นนิ พาฉันไปเกาะรั้วดูบ้านเขาหน่อย
สิ” หล่อนแตะมือกับแขนเล็ก
“บ้าไปแล้วมาเรีย เธอน่าจะเอาเวลาว่างไปทำอย่างอื่นที่เกิดประโยชน์มากกว่านี้ ไปกับฉันไหม
ล่ะ ฉันจะทำป้ายต่อต้านไปยืนถือต่อต้านการล่อตัวกระทิงนี่ เอาหน้างานเลย คนจะได้เห็นชัดๆ”
“เธอกับฉันจะได้โดนรุมทำร้ายน่ะสิมาการิต้า ฉันไม่อยากเสี่ยงแบบนั้นหรอก และฉันก็ยังอยากดู
เอล มอนตาเนีย สู้วัวอยู่อย่างนี้ตลอดไป เธอไม่รู้หรอกว่าตอนเขาสู้วัวน่ะ มันสะกดคนดูได้ หลอมหัวใจฉัน
จนละลายไปเลย”
“อย่างมาก็แค่โดนโห่เท่านั้นล่ะ เธอไม่ทำแต่ฉันจะทำเองคอยดูเถอะ ผู้ชายเขาคงไม่ทำร้ายผู้
หญิงอย่างฉันหรอก” หล่อนต่อให้
“ฉันไม่เอาด้วย กลับไปทำงานดีกว่า เวลาเธอออกไปเต้นระบำนะมาการิต้า มองดูทางขวามือ
มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ มองดูสักหน่อย ฉันอยากรู้ว่าเธอเคยเจอเขาหรือเปล่าก็เท่านั้น”
มาเรียออกไปทำงาน สวนกับเหล่านางระบำที่เดินกลับมานั่ง กระซิบกระซาบกันถึงมาธาดอร์นั่น
ไม่ต่างจากมาเรีย ชื่นชมความหล่อเหลาและความสามารถอันป่าเถื่อน พอ 'ดอนย่า โมนิกากลับมา' ทุก
นางก็ตั้งหน้าตั้งตาแต่งตัวเสมือนไม่เคยดอดไปแอบดูหนุ่มมาธาดอร์
/////////////////////////////////////////////
เสียงกีต้าร์ ไวโอลิน ฟลูต กลองขนาดเล็กเท่าลำโพงแว่วให้ได้ยิน เหล่านักดนตรีชายเดินขึ้น
เวทีไปก่อน ทั้งหมดสวมชุดดำ มีหน้าที่ปรบมือและขยับเท้าให้เกิดเสียงสอดคล้องกับดนตรีหลัก
ดอนย่า โมนิก้า หยุดยืนต่อหน้ามาริตา มองดูหล่อนด้วยเอ็นดูในนิสัยใจคอและความขยัน
มาการิต้าสาวน้อยผู้อับโชคเหลือเกิน ในบรรดานางระบำหล่อนทำงานเยอะกว่าใครจนไม่มีเวลาสำหรับตัว
เอง
“ตั้งใจนะมาการิต้า ฉันเอาใจช่วยเธออยู่ ทำให้เต็มที่”
“ค่ะ ดอนย่า โมนิก้า” หล่อนพยักหน้า
การแสดงวันแรกของหล่อนหนักไปทางการยืนปรบมือให้จังหวะนางระบำหลักที่ต้องแสดงฝีมือเพียง
คนเดียว ท้ายเพลงนางระบำประกอบถึงจะได้ออกวาดลีลาสั้นๆ
“นางระบำทั้งหลายพร้อม ทำให้เต็มที่นะ” ดอนย่า โมนิก้าบอกนางระบำพร้อมส่งทุกคนถึงหลัง
เวที
มาริตาขึ้นเวทีรั้งท้ายเพราะอยู่ในตำแหน่งริมสุดตามลำดับการฝึกซ้อม นางระบำยืนสลับตำแหน่ง
กับนักดนตรีชายซึ่งพวกเขาต้องนั่งบนเก้าอี้
เสียงดนตรีเงียบสงบ เสียงปรบมือต้อนรับนางระบำดังก้อง สิ้นเสียงปรบมือ กีตาร์ กล้องดัง
กระตุ้นความตื่นเต้นเร้าใจด้วยท่วงทำนองกระชับ ขยับสะโพกแน่นสนุกสนาน นางระบำมองหน้านางระบำ
หลัก พอหล่อนปรบมือก็ปรบตามกัน การร่ายระบำเกิดขึ้น นางระบำหลักหันหาผู้ชมพร้อมวาดแขน สะบัด
สะโพก กระแทกเท้า พล้ิวไหวราวไม่มีกระดูก กระโปรงแดงสะบัดพล้ิวสวยงามจับตาคล้องกับเสียงร้องและ
ตนตรี
นางระบำริมสุดยกแขนตั้งฉากปรบมือ หล่อนรู้สึกคล้ายถูกจ้องมองอยู่ ภาพดวงหน้ามาเรียปรากฏ
เด่นชัด สมาธิเร่ิมซ่าน มาริตาเหลือบตามองเยื้องเวที โซฟาเด่นสุดเห็นผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงของเขา
เขาจ้องมองหล่อนตาไม่กะพริบชวนวูบวาบหวั่นไหวราวถูกเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว ร่างบางสั้นเทิ้มเกร็ง
ดวงหน้าหวานเสมองกลับมาหานางระบำเอก โชคดีของหล่อน ตั้งสติทันการระบำของตน เสียงย่ำเท้าระรัว
เรียกเหล่านางระบำประกอบออกท่า
หล่อนย่ำเท้าออกด้านหน้า วาดมือขึ้นพร้อมหมุนตัวสะลัดผู้ชายคนนั้นออกจากใจ มุ่งสมาธิเพลิดกับ
ท่วงทำนอง มาริตาทำผลงานดีแม้เป็นเวลาเพียงเศษนาทีของการแสดง เหล่านางระบำประกอบขยับเท้า
กลับเข้าที่ ยืนปรบมือเช่นเดิม นางระบำริมสุดกลัวใจตัวเอง พยายาไม่คิดถึงผู้ชายคนนั้น
ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ จิบบรั่นดี นั่งไขว้เท้าจ้องมองนางระบำฟลามิงโก้ในชุดสีน้ำเงิน
หล่อนรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาเขา ดูได้จากความขัดเขินระคนประหม่านั่น เพลงจบลงหล่อนรีบลงเวทีก่อน
ใครท่ามกลางเสียงปรบมือโห่ร้อง เขานั่งนิ่งไม่ไหวติง ในมือมีแก้วบรั่นดีพร่องเหลือก้นแก้ว
“ดูว่าคุณจะสนใจนางระบำชุดน้ำเงินนั่นนะคะ เบนิโต” จูเรียอดพูดไม่ได้ หลังจากทนมองผู้ชาย
ข้างกายจ้องมองแม่สาวเอเชียนั่นร่ายระบำ จริงอยู่ที่ใบหน้ามีส่วนคล้ายคนสเปนมาก แต่ความเป็นเอเชีย
ฉายชัดอยู่พอกัน
“คุณคิดว่าเธอไม่น่ามองตรงไหนล่ะจูเลีย หากคุณไม่สะดวกใจจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ส่วนผมจะอยู่
ต่อ”
“ฉันคงทนอยู่ดูคุณเกี้ยวแม่นั่นจนได้คว้าไปนอนบนเตียงด้วยไม่ได้หรอกเบนิโต คุณนี่มันผู้ชายเหลือ
ร้ายจริงๆ” หล่อนลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้วสะบัดหน้าเดินออกจากร้าน
มาธาดอร์นั่งนิ่ง พอเห็นบริกรชายเดินผ่านมาจึงโบกมือเรียก ธนบัติใบหนึ่งหยิบยื่นให้บริกรเพื่อ
เปิดทาง
“นางระบำฟลางมิงโก้ชุดน้ำเงินนั่นชื่ออะไร”
“มาการิต้าครับ ดอน เบนิโต” บริกรยิ้ม ยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่กระเป๋าเสื้อ
เขาสอบถามข้อมูลของหล่อนอีกหลายอย่างแล้วสั่งงานบริกรให้ตามมาการิต้ามาคุยด้วยที่โต๊ะ
คล้อยหลังหนุ่มนั้น เบนิโตกระดกบรั่นดีหมดแก้วก่อนสั่งเพิ่มดับความฟุ้งซ่านของตน
//////////////////////////////////////////////////
๓.ความท้าทาย
มาริต้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับชุดเดิม เสื้อยืดสีครีม กางเกงสกินนี่ยีนส์ บู๊ตยาว สะพายเป้
ทะมัดทะแมง หล่อนรับเงินค่าจ้างและกำลังกลับบ้าน พอดีมาเรียเดินมาหาก่อน
“ฉันเห็นความผิดปกติของเธอและดอน เบนิโตนะ อย่าคิดว่าฉันไม่สนใจจะมอง”
คนฟังเดินหนีเมื่อได้ยินเรื่อง “คนไหน ดอน เบนิโต,เอล มอนตาเนีย ผู้ชื่นชอบการปลิดชีพวัว
กระทิงฉันยังไม่รู้เลย แล้วจะเกิดสิ่งผิดปกติได้ยังไง”
“เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่ฉันเห็นเธอมองหน้าเขาอยู่ ทำไมต้องแกล้งโกหกฉันด้วยล่ะ
มาการิต้า”
“ถ้านายคนนั้นเป็น เอล มอนตาเนีย ผู้ฆ่าวัวกระทิงอย่างเธอว่า จริงที่ฉันมองหน้าเขา แต่ไม่ได้
มีอะไรแบบนั้น ฉันมองหน้าเขาเหมือนมองแขกทั่วๆ ไปเท่านั้นเอง ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย พอใจหรือยังล่ะมา
เรีย เท่านี้ใช่ไหมที่เธอต้องการจากฉัน”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนปากแข็ง ฉันขอเตือนเธออย่างหนึ่งนะ ดอน เบนิโตน่ะ มองเธอด้วย
สายตาแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องการเธอแน่ๆ” หล่อนเหวี่ยงมือใส่สะโพกเพื่อนเป็นการหยอกเย้า
เจ้าของก้นค้อนขวับเมื่อถึงประตูทางออกหลังร้าน
“ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ได้ ไม่มีทางใช่ฉันหรอกมาเรีย เธอเชื่อใจเพื่อนเธอได้เลย”
“ฉันจะคอยจับตาดูเธอนะ มาการิต้าที่รัก” หล่อนยักคิ้วใส่ตามาการิต้าก่อนกลับเข้าไปทำงานต่อ
รองเท้าบู๊ตย่ำพ้นตัวอาคาร มาริตารู้สึกผิดปกติราวมีคนจ้องมองอยู่ หล่อนหันมองขวามือพบกับ
เพื่อนของมาเรียที่ทำงานอยู่ด้วยกัน หญิงสาวถอนหายใจเฮือกโล่งอก
“ดิเอโก้ ฉันตกใจหมดเลย นึกว่าใครตามมาเสียอีก” มาริตาสูดลมหายใจลึก มองหน้าชายหนุ่ม
“มาการิต้า เธอจะตกใจทำไมล่ะ ในนี้มีคนไม่กี่คนที่ว่ิงตามเธอหรอก” ดิเอโก้เอ่ย ใบหน้าแต้ม
ด้วยรอยยิ้มช่างดูประดิษฐ์
“แต่เธอก็ไม่เคยว่ิงตามฉันนี่ดิเอโก้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เธอเสร็จงานแล้วเหรอมาการิต้า” เสียอึกอักเกรงความดุของผู้หญิงตรงหน้า รู้เต็มอกว่าหล่อน
ไม่สุงสิงกับใครนอกจากมาเรีย กับคนอื่นคุยเรื่องงานเท่านั้น
“ใช่ ฉันกำลังจะกลับบ้าน มีอะไรกับฉันหรือเปล่า รีบพูดเข้าเถอะดิเอโก้ ฉันห่วงแม่น่ะ” คนถูก
ยื้อเวลาเร้า
ดิเอโก้ถอนหายใจ หลุบตาต่ำมองพื้น กลัวธนาบัติในกระเป๋าปลิวกลับคืนเจ้าของ
“เอ่อ... เธอมีเวลาว่างสักสิบนาทีหรือเปล่าล่ะ”
“ท่าทางของเธอทำให้ฉันนึกเกลียดเวลาสิบนาทีที่เธอขอ ยิ่งอึกอักยิ่งหมายความถึงความไม่
จริงใจของเธอนะดิเอโก้ ฉันขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวมาการิต้า!” เขาวิ่งดักหน้าหญิงสาว กุลีกุจอพูด “เธอฟังฉันก่อนสิ อย่าเพิ่งด่วนไป”
มาริตามองใบหน้าเต็มด้วยเม็ดเหงื่อ ทั้งที่อากาศเย็นถึงสิบเก้าองศาเซลเซียส มือจับสาย
กระเป๋าสะพายพร้อมเดินหากดิเอโก้พูดจาไม่เข้าท่าออกมา
“มีแขกโต๊ะหนึ่งอยากคุยกับเธอ เขาให้ฉันมาตามเธอน่ะ” พูดแล้วไม่ทำให้โล่งอก กลับหนักใจนัก
เขามองดวงหน้าหวานไม่เต็มตา กลัวโดนตบหน้าเหลือเกิน รู้กันทั้งนั้นว่ามาการิต้าเอาจริง
“เธอรับเงินเขามาแล้วสิดิเอโก้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมักจะหารายได้เสริมจากการไล่ตาม
พนักงานผู้หญิงไปส่งให้กับแขกผู้ชาย เธอได้ค่าตัวฉันมาเท่าไหร่ล่ะ” หล่อนเหน็บเสียเจ็บแสบ ดิเอโก้เคยตัว
ทำแบบนี้กับคนอื่นได้ก็เหมารวมหมดว่า ผู้หญิงในร้านอาหารจะต้องรับแขก ยินยอมเพื่อเศษเงิน
“ไปพบเขาหน่อยเถอะมาการิต้า คราวนี้ฉันร้อนเงินจริงๆ นะ ที่บ้านฉันแทบไม่มีอะไรกินแล้วตอน
นี้ ดอน เบนิโต เขาไม่คิดจะนอนกับเธอคืนนี้หรอกเพราะไม่ได้พูดจอส่อไปทางนั้นเลย”
'ดอน เบนิโต' ชื่อนี้ทำหญิงสาวเดือดราวราวาบนภูเขาไฟ
“เธอคิดว่าบ้านฉันมีอะไรกินมากมายนักเหรอดิเอโก้ ฐานะของฉันกับเธอมันไม่ต่างกันหรอก ซ้ำ
แม่ฉันยังไม่สบายอีก แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีไม่ทำงานเอารัดเอาเปรียบคนอื่น ถ้าเธออยากมีเงิน เธอก็ต้องทำงาน
หนักกว่านี้อีก”
“ฉันรู้น่ามาการิต้า ช่วยฉันสักหนเถอะ ฉันจะไม่ขอร้องอะไรเธอไปมากกว่านี้อีกเลย” เขา
อ้อนวอนทั้งน้ำเสียงและแววตา
หญิงสาวอยากเอาคืนผู้ชายทังสองคนพร้อมๆ กัน จะได้เข็ด ไม่กล้าทำง่าย เอาแต่ใจตัวเองอีก
“ได้! ฉันจะพบเขา เธอไปบอกเขาเถอะว่าพรุ่งนี้สิบโมงตรง ฉันจะรอพบเขาอยู่หน้าสนามล่อวัว
นั่น ฉันขอตัวก่อน หลีกทางให้ฉันด้วยดิเอโก้”
สีหน้าดิเอโก้ดีขึ้น “ขอบคุณมากมาการิต้า เธอกลับบ้านเถอะ ระวังตัวด้วยล่ะ นักท่องเที่ยว
พลุกพล่านไปหมด ฉันจะรีบไปบอก ดอน เบนิโต ว่าเธอตอบตกลงแล้ว”
ตลอดทางเดินกลับบ้าน มาริตาครุ่นคิดถึง ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ นึกชังหลายอย่าง
หนักหน่วงตรงเขาตั้งใจใช้เงินฟาดศีรษะหล่อน คงทำแบบนี้จนเคยตัว มาริตาตั้งตัวเป็นอริต่อต้านความยโส
หลงตัวของเขา
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ทักทายท้ายเรื่องทุกๆ คนค่ะ ฮ่าๆๆ ไม่รู้เรียกว่าทักทายหรือเปล่า เอาเป็นว่าบ้าๆ บอๆ ไปตามเนื้อผ้าของ
คนสวยใจดี ฮา
Gingfara ยิ่งอ่านก็จะย่ิงอิจฉานางเอกนะคะเรื่องนี้ ^^
SaMaRaHeup มาแล้วค่ะ^^
แว่นใส ติดตามมากี่ตอนแล้วคะเนี่ย มาสามตอนแล้วช่วยอ่านต่อให้จบทีนะ
คะ ฮา
ปูสีน้ำเงิน มาแล้วค่ะ มาแล้ว มาแล้ว และมาแล้ว ฮา
อัปสรา ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ และขอบคุณค่ะ กร๊ากกกก ฮา
ปลากัด ฮ่าๆๆ คิดถึงเด้อ
กระจกก็หันหน้ากลับไปหา แววตามาเรียเต็มด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี ปากแย้มยิ้ม สองมือกำปั้นยินดีราว
ได้รางวัลชิ้นใหญ่
“เธอทำตัวอย่างกับไปได้ของถูกใจมาชิ้นหนึ่งนะมาเรีย”
“ฉันไม่ได้ของถูกใจอะไรอย่างที่เธอว่าหรอกมาการิต้า เธอลองเดาดูสิว่าฉันพบกับใคร” สะโพก
กลมกึ่งเบียดลงนั่งบนเก้าอี้ยาวโดยหันเข้าหาเพื่อน ยิ่งเวลานี้แววตายิ่งระยับพราว ตื่นเต้นกับคำเฉลยในใจ
ให้มาการิต้าล่วงรู้
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรละมาเรีย วันหนึ่งเธอพบเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน แล้วฉันก็เดาไม่ได้จริงๆ
เพราะฉันไม่รู้จักบุคคลสำคัญในสเปนสักคน” มาริตาลุกยืน หมุนตัวตรวจความเรียบร้อยผ่านกระจกเงาตั้ง
โต๊ะบานเล็กที่สามารถสะท้อนภาพช่วงเอวขึ้น
“โธ่! มาการิต้า เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นบ้างเลยหรือ ฉันอุตสาหะแล่นเข้ามาหาเธอถึงในนี้ เสี่ยงต่อ
การตำหนิของดอนย่า เธเรซ่า” หล่อนห่อเหี่ยวประท้วงความเฉยเมย
“ถ้าอย่างนั้นเธอรีบกลับไปทำงานต่อได้แล้วล่ะ พาลจะพากันซวยไปทั้งคู่นะมาเรีย ฉันไม่อยากรู้
หรอกว่าเธอเจอใครมา” กระจกถูกกดคว่ำหน้า มาริตาหมุนตัวพิศดูกระโปรงพลิ้วทวิสรอบตัว
“ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่”
ชื่อนี้ทำนางระบำที่นั่งแต่งตัวอยู่ข้างๆ หันขวับมองหน้ามาเรีย
“เมื่อกี้เธอพูดชื่อ ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ หรือ เอล มอนตาเนีย ใช่หรือเปล่ามาเรีย”
มาเรียยิ้มแป้น รู้สึกดีที่นางระบำทำให้ความลับมีความหมาย
“ใช่น่ะสิ เขามากับผู้หญิงของเขา หน้าตารูปร่างสวย แต่หยิ่งเชิดเป็นบ้า แต่ ดอน เบนิโตนะ
หล่อมาก หล่อกว่าในทีวีเสียอีก ท่าทางสง่างามราวเทพบุตร เธอออกไปดูเขาเถอะแล้วจะวิ่งเข้ามาเต้น
แบบฉัน” พูดไปเคลิ้มไปราวอยู่ในอ้อมกอดเทพบุตร
“แล้วเขานั่งอยู่ตรงไหนล่ะมาเรีย ฉันจะออกไปแอบดูสักหน่อยจะหล่อเท่ห์เหมือนตอนล่อวัวกระทิง
หรือเปล่า”
“ฉันจัดที่นั่งที่ดีที่สุดให้เขานั่ง ที่ที่นั่งดูระบำฟลามิงโก้ชัดและคนไม่พลุกพล่าน”
เท่านั้นนางระบำก็สะกิดกันออกไปแอบมองเทพบุตรในฝัน มาริตาส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจเฮือก
“เธอเลยทำให้คนอื่นเสียงานกันหมดมาเรีย หนนี้ท่าจะไม่โดนดอนย่า เธเรซ่า เล่นงานคนเดียว
หรอก ดอนย่า โมนิก้าก็จะเล่นงานด้วยเหมือนกัน กลับมาจากห้องน้ำคงสนุกแน่” หล่อนตำหนิ
“มาการิต้า ฉันถามเธอจริงๆ เถอะ เธอเคยเจอ ดอน เบนิโตมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า ห้ามปิด
ฉันเป็นอันขาดนะ”
มาริตาไม่สนใจเพื่อนสักนิด รู้สึกคล้ายฟังนิทานปรัมปรา หล่อนตกอยู่จินตนาการของมาเรีย ถูก
ยัดเยียดให้รับบทนางเอก อีกทั้งหาพระเอกมาได้เพรียบพร้อม ถูกใจสาวสเปน แต่หล่อนโบกมือปฏิเสธ ไม่
ถูกจริตกับพระเอกมาธาดอร์
“ฉันจะไปรู้จักเขาได้อย่างไรล่ะมาเรีย ผู้ชายที่ฉันรู้จักก็คนทำงานด้วยกัน นอกจากนั้นก็เป็นมิเกล
ดูเธออยากจะยัดเยียดให้ฉันรู้จักพ่อเทพบุตรในฝันของเธอเสียจริง แต่ฉันขอไม่รับ”
“เธอไม่่ชอบเขาก็ไม่เป็นไร ดอน เบนิโต จะยังอยู่แถวนี้อีกวันสองวันเป็นอย่างน้อยแน่ จนกว่า
เทศกาลซานเฟอร์มินจะจบลง... มาการิต้า พรุ่งนี้เธอไม่ได้ซ้อมเต้นนิ พาฉันไปเกาะรั้วดูบ้านเขาหน่อย
สิ” หล่อนแตะมือกับแขนเล็ก
“บ้าไปแล้วมาเรีย เธอน่าจะเอาเวลาว่างไปทำอย่างอื่นที่เกิดประโยชน์มากกว่านี้ ไปกับฉันไหม
ล่ะ ฉันจะทำป้ายต่อต้านไปยืนถือต่อต้านการล่อตัวกระทิงนี่ เอาหน้างานเลย คนจะได้เห็นชัดๆ”
“เธอกับฉันจะได้โดนรุมทำร้ายน่ะสิมาการิต้า ฉันไม่อยากเสี่ยงแบบนั้นหรอก และฉันก็ยังอยากดู
เอล มอนตาเนีย สู้วัวอยู่อย่างนี้ตลอดไป เธอไม่รู้หรอกว่าตอนเขาสู้วัวน่ะ มันสะกดคนดูได้ หลอมหัวใจฉัน
จนละลายไปเลย”
“อย่างมาก็แค่โดนโห่เท่านั้นล่ะ เธอไม่ทำแต่ฉันจะทำเองคอยดูเถอะ ผู้ชายเขาคงไม่ทำร้ายผู้
หญิงอย่างฉันหรอก” หล่อนต่อให้
“ฉันไม่เอาด้วย กลับไปทำงานดีกว่า เวลาเธอออกไปเต้นระบำนะมาการิต้า มองดูทางขวามือ
มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ มองดูสักหน่อย ฉันอยากรู้ว่าเธอเคยเจอเขาหรือเปล่าก็เท่านั้น”
มาเรียออกไปทำงาน สวนกับเหล่านางระบำที่เดินกลับมานั่ง กระซิบกระซาบกันถึงมาธาดอร์นั่น
ไม่ต่างจากมาเรีย ชื่นชมความหล่อเหลาและความสามารถอันป่าเถื่อน พอ 'ดอนย่า โมนิกากลับมา' ทุก
นางก็ตั้งหน้าตั้งตาแต่งตัวเสมือนไม่เคยดอดไปแอบดูหนุ่มมาธาดอร์
/////////////////////////////////////////////
เสียงกีต้าร์ ไวโอลิน ฟลูต กลองขนาดเล็กเท่าลำโพงแว่วให้ได้ยิน เหล่านักดนตรีชายเดินขึ้น
เวทีไปก่อน ทั้งหมดสวมชุดดำ มีหน้าที่ปรบมือและขยับเท้าให้เกิดเสียงสอดคล้องกับดนตรีหลัก
ดอนย่า โมนิก้า หยุดยืนต่อหน้ามาริตา มองดูหล่อนด้วยเอ็นดูในนิสัยใจคอและความขยัน
มาการิต้าสาวน้อยผู้อับโชคเหลือเกิน ในบรรดานางระบำหล่อนทำงานเยอะกว่าใครจนไม่มีเวลาสำหรับตัว
เอง
“ตั้งใจนะมาการิต้า ฉันเอาใจช่วยเธออยู่ ทำให้เต็มที่”
“ค่ะ ดอนย่า โมนิก้า” หล่อนพยักหน้า
การแสดงวันแรกของหล่อนหนักไปทางการยืนปรบมือให้จังหวะนางระบำหลักที่ต้องแสดงฝีมือเพียง
คนเดียว ท้ายเพลงนางระบำประกอบถึงจะได้ออกวาดลีลาสั้นๆ
“นางระบำทั้งหลายพร้อม ทำให้เต็มที่นะ” ดอนย่า โมนิก้าบอกนางระบำพร้อมส่งทุกคนถึงหลัง
เวที
มาริตาขึ้นเวทีรั้งท้ายเพราะอยู่ในตำแหน่งริมสุดตามลำดับการฝึกซ้อม นางระบำยืนสลับตำแหน่ง
กับนักดนตรีชายซึ่งพวกเขาต้องนั่งบนเก้าอี้
เสียงดนตรีเงียบสงบ เสียงปรบมือต้อนรับนางระบำดังก้อง สิ้นเสียงปรบมือ กีตาร์ กล้องดัง
กระตุ้นความตื่นเต้นเร้าใจด้วยท่วงทำนองกระชับ ขยับสะโพกแน่นสนุกสนาน นางระบำมองหน้านางระบำ
หลัก พอหล่อนปรบมือก็ปรบตามกัน การร่ายระบำเกิดขึ้น นางระบำหลักหันหาผู้ชมพร้อมวาดแขน สะบัด
สะโพก กระแทกเท้า พล้ิวไหวราวไม่มีกระดูก กระโปรงแดงสะบัดพล้ิวสวยงามจับตาคล้องกับเสียงร้องและ
ตนตรี
นางระบำริมสุดยกแขนตั้งฉากปรบมือ หล่อนรู้สึกคล้ายถูกจ้องมองอยู่ ภาพดวงหน้ามาเรียปรากฏ
เด่นชัด สมาธิเร่ิมซ่าน มาริตาเหลือบตามองเยื้องเวที โซฟาเด่นสุดเห็นผู้ชายคนหนึ่งกับผู้หญิงของเขา
เขาจ้องมองหล่อนตาไม่กะพริบชวนวูบวาบหวั่นไหวราวถูกเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัว ร่างบางสั้นเทิ้มเกร็ง
ดวงหน้าหวานเสมองกลับมาหานางระบำเอก โชคดีของหล่อน ตั้งสติทันการระบำของตน เสียงย่ำเท้าระรัว
เรียกเหล่านางระบำประกอบออกท่า
หล่อนย่ำเท้าออกด้านหน้า วาดมือขึ้นพร้อมหมุนตัวสะลัดผู้ชายคนนั้นออกจากใจ มุ่งสมาธิเพลิดกับ
ท่วงทำนอง มาริตาทำผลงานดีแม้เป็นเวลาเพียงเศษนาทีของการแสดง เหล่านางระบำประกอบขยับเท้า
กลับเข้าที่ ยืนปรบมือเช่นเดิม นางระบำริมสุดกลัวใจตัวเอง พยายาไม่คิดถึงผู้ชายคนนั้น
ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ จิบบรั่นดี นั่งไขว้เท้าจ้องมองนางระบำฟลามิงโก้ในชุดสีน้ำเงิน
หล่อนรู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาเขา ดูได้จากความขัดเขินระคนประหม่านั่น เพลงจบลงหล่อนรีบลงเวทีก่อน
ใครท่ามกลางเสียงปรบมือโห่ร้อง เขานั่งนิ่งไม่ไหวติง ในมือมีแก้วบรั่นดีพร่องเหลือก้นแก้ว
“ดูว่าคุณจะสนใจนางระบำชุดน้ำเงินนั่นนะคะ เบนิโต” จูเรียอดพูดไม่ได้ หลังจากทนมองผู้ชาย
ข้างกายจ้องมองแม่สาวเอเชียนั่นร่ายระบำ จริงอยู่ที่ใบหน้ามีส่วนคล้ายคนสเปนมาก แต่ความเป็นเอเชีย
ฉายชัดอยู่พอกัน
“คุณคิดว่าเธอไม่น่ามองตรงไหนล่ะจูเลีย หากคุณไม่สะดวกใจจะกลับไปก่อนก็ได้นะ ส่วนผมจะอยู่
ต่อ”
“ฉันคงทนอยู่ดูคุณเกี้ยวแม่นั่นจนได้คว้าไปนอนบนเตียงด้วยไม่ได้หรอกเบนิโต คุณนี่มันผู้ชายเหลือ
ร้ายจริงๆ” หล่อนลุกขึ้นด้วยความโมโหแล้วสะบัดหน้าเดินออกจากร้าน
มาธาดอร์นั่งนิ่ง พอเห็นบริกรชายเดินผ่านมาจึงโบกมือเรียก ธนบัติใบหนึ่งหยิบยื่นให้บริกรเพื่อ
เปิดทาง
“นางระบำฟลางมิงโก้ชุดน้ำเงินนั่นชื่ออะไร”
“มาการิต้าครับ ดอน เบนิโต” บริกรยิ้ม ยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่กระเป๋าเสื้อ
เขาสอบถามข้อมูลของหล่อนอีกหลายอย่างแล้วสั่งงานบริกรให้ตามมาการิต้ามาคุยด้วยที่โต๊ะ
คล้อยหลังหนุ่มนั้น เบนิโตกระดกบรั่นดีหมดแก้วก่อนสั่งเพิ่มดับความฟุ้งซ่านของตน
//////////////////////////////////////////////////
๓.ความท้าทาย
มาริต้าเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับชุดเดิม เสื้อยืดสีครีม กางเกงสกินนี่ยีนส์ บู๊ตยาว สะพายเป้
ทะมัดทะแมง หล่อนรับเงินค่าจ้างและกำลังกลับบ้าน พอดีมาเรียเดินมาหาก่อน
“ฉันเห็นความผิดปกติของเธอและดอน เบนิโตนะ อย่าคิดว่าฉันไม่สนใจจะมอง”
คนฟังเดินหนีเมื่อได้ยินเรื่อง “คนไหน ดอน เบนิโต,เอล มอนตาเนีย ผู้ชื่นชอบการปลิดชีพวัว
กระทิงฉันยังไม่รู้เลย แล้วจะเกิดสิ่งผิดปกติได้ยังไง”
“เธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งที่ฉันเห็นเธอมองหน้าเขาอยู่ ทำไมต้องแกล้งโกหกฉันด้วยล่ะ
มาการิต้า”
“ถ้านายคนนั้นเป็น เอล มอนตาเนีย ผู้ฆ่าวัวกระทิงอย่างเธอว่า จริงที่ฉันมองหน้าเขา แต่ไม่ได้
มีอะไรแบบนั้น ฉันมองหน้าเขาเหมือนมองแขกทั่วๆ ไปเท่านั้นเอง ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย พอใจหรือยังล่ะมา
เรีย เท่านี้ใช่ไหมที่เธอต้องการจากฉัน”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนปากแข็ง ฉันขอเตือนเธออย่างหนึ่งนะ ดอน เบนิโตน่ะ มองเธอด้วย
สายตาแบบนั้น ฉันว่าเขาต้องการเธอแน่ๆ” หล่อนเหวี่ยงมือใส่สะโพกเพื่อนเป็นการหยอกเย้า
เจ้าของก้นค้อนขวับเมื่อถึงประตูทางออกหลังร้าน
“ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ได้ ไม่มีทางใช่ฉันหรอกมาเรีย เธอเชื่อใจเพื่อนเธอได้เลย”
“ฉันจะคอยจับตาดูเธอนะ มาการิต้าที่รัก” หล่อนยักคิ้วใส่ตามาการิต้าก่อนกลับเข้าไปทำงานต่อ
รองเท้าบู๊ตย่ำพ้นตัวอาคาร มาริตารู้สึกผิดปกติราวมีคนจ้องมองอยู่ หล่อนหันมองขวามือพบกับ
เพื่อนของมาเรียที่ทำงานอยู่ด้วยกัน หญิงสาวถอนหายใจเฮือกโล่งอก
“ดิเอโก้ ฉันตกใจหมดเลย นึกว่าใครตามมาเสียอีก” มาริตาสูดลมหายใจลึก มองหน้าชายหนุ่ม
“มาการิต้า เธอจะตกใจทำไมล่ะ ในนี้มีคนไม่กี่คนที่ว่ิงตามเธอหรอก” ดิเอโก้เอ่ย ใบหน้าแต้ม
ด้วยรอยยิ้มช่างดูประดิษฐ์
“แต่เธอก็ไม่เคยว่ิงตามฉันนี่ดิเอโก้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เธอเสร็จงานแล้วเหรอมาการิต้า” เสียอึกอักเกรงความดุของผู้หญิงตรงหน้า รู้เต็มอกว่าหล่อน
ไม่สุงสิงกับใครนอกจากมาเรีย กับคนอื่นคุยเรื่องงานเท่านั้น
“ใช่ ฉันกำลังจะกลับบ้าน มีอะไรกับฉันหรือเปล่า รีบพูดเข้าเถอะดิเอโก้ ฉันห่วงแม่น่ะ” คนถูก
ยื้อเวลาเร้า
ดิเอโก้ถอนหายใจ หลุบตาต่ำมองพื้น กลัวธนาบัติในกระเป๋าปลิวกลับคืนเจ้าของ
“เอ่อ... เธอมีเวลาว่างสักสิบนาทีหรือเปล่าล่ะ”
“ท่าทางของเธอทำให้ฉันนึกเกลียดเวลาสิบนาทีที่เธอขอ ยิ่งอึกอักยิ่งหมายความถึงความไม่
จริงใจของเธอนะดิเอโก้ ฉันขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวมาการิต้า!” เขาวิ่งดักหน้าหญิงสาว กุลีกุจอพูด “เธอฟังฉันก่อนสิ อย่าเพิ่งด่วนไป”
มาริตามองใบหน้าเต็มด้วยเม็ดเหงื่อ ทั้งที่อากาศเย็นถึงสิบเก้าองศาเซลเซียส มือจับสาย
กระเป๋าสะพายพร้อมเดินหากดิเอโก้พูดจาไม่เข้าท่าออกมา
“มีแขกโต๊ะหนึ่งอยากคุยกับเธอ เขาให้ฉันมาตามเธอน่ะ” พูดแล้วไม่ทำให้โล่งอก กลับหนักใจนัก
เขามองดวงหน้าหวานไม่เต็มตา กลัวโดนตบหน้าเหลือเกิน รู้กันทั้งนั้นว่ามาการิต้าเอาจริง
“เธอรับเงินเขามาแล้วสิดิเอโก้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมักจะหารายได้เสริมจากการไล่ตาม
พนักงานผู้หญิงไปส่งให้กับแขกผู้ชาย เธอได้ค่าตัวฉันมาเท่าไหร่ล่ะ” หล่อนเหน็บเสียเจ็บแสบ ดิเอโก้เคยตัว
ทำแบบนี้กับคนอื่นได้ก็เหมารวมหมดว่า ผู้หญิงในร้านอาหารจะต้องรับแขก ยินยอมเพื่อเศษเงิน
“ไปพบเขาหน่อยเถอะมาการิต้า คราวนี้ฉันร้อนเงินจริงๆ นะ ที่บ้านฉันแทบไม่มีอะไรกินแล้วตอน
นี้ ดอน เบนิโต เขาไม่คิดจะนอนกับเธอคืนนี้หรอกเพราะไม่ได้พูดจอส่อไปทางนั้นเลย”
'ดอน เบนิโต' ชื่อนี้ทำหญิงสาวเดือดราวราวาบนภูเขาไฟ
“เธอคิดว่าบ้านฉันมีอะไรกินมากมายนักเหรอดิเอโก้ ฐานะของฉันกับเธอมันไม่ต่างกันหรอก ซ้ำ
แม่ฉันยังไม่สบายอีก แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีไม่ทำงานเอารัดเอาเปรียบคนอื่น ถ้าเธออยากมีเงิน เธอก็ต้องทำงาน
หนักกว่านี้อีก”
“ฉันรู้น่ามาการิต้า ช่วยฉันสักหนเถอะ ฉันจะไม่ขอร้องอะไรเธอไปมากกว่านี้อีกเลย” เขา
อ้อนวอนทั้งน้ำเสียงและแววตา
หญิงสาวอยากเอาคืนผู้ชายทังสองคนพร้อมๆ กัน จะได้เข็ด ไม่กล้าทำง่าย เอาแต่ใจตัวเองอีก
“ได้! ฉันจะพบเขา เธอไปบอกเขาเถอะว่าพรุ่งนี้สิบโมงตรง ฉันจะรอพบเขาอยู่หน้าสนามล่อวัว
นั่น ฉันขอตัวก่อน หลีกทางให้ฉันด้วยดิเอโก้”
สีหน้าดิเอโก้ดีขึ้น “ขอบคุณมากมาการิต้า เธอกลับบ้านเถอะ ระวังตัวด้วยล่ะ นักท่องเที่ยว
พลุกพล่านไปหมด ฉันจะรีบไปบอก ดอน เบนิโต ว่าเธอตอบตกลงแล้ว”
ตลอดทางเดินกลับบ้าน มาริตาครุ่นคิดถึง ดอน เบนิโต แบนเดอโรเซ่ นึกชังหลายอย่าง
หนักหน่วงตรงเขาตั้งใจใช้เงินฟาดศีรษะหล่อน คงทำแบบนี้จนเคยตัว มาริตาตั้งตัวเป็นอริต่อต้านความยโส
หลงตัวของเขา
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ทักทายท้ายเรื่องทุกๆ คนค่ะ ฮ่าๆๆ ไม่รู้เรียกว่าทักทายหรือเปล่า เอาเป็นว่าบ้าๆ บอๆ ไปตามเนื้อผ้าของ
คนสวยใจดี ฮา
Gingfara ยิ่งอ่านก็จะย่ิงอิจฉานางเอกนะคะเรื่องนี้ ^^
SaMaRaHeup มาแล้วค่ะ^^
แว่นใส ติดตามมากี่ตอนแล้วคะเนี่ย มาสามตอนแล้วช่วยอ่านต่อให้จบทีนะ
คะ ฮา
ปูสีน้ำเงิน มาแล้วค่ะ มาแล้ว มาแล้ว และมาแล้ว ฮา
อัปสรา ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ และขอบคุณค่ะ กร๊ากกกก ฮา
ปลากัด ฮ่าๆๆ คิดถึงเด้อ
พรกมลดลยา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2554, 13:29:20 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ค. 2554, 13:29:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1873
| << ชายหนุ่ม | bullfight abolition >> |
พรกมลดลยา 19 พ.ค. 2554, 13:32:23 น.
กร๊ากกก คุณอัปสรา ถึงว่านามปากกาคุ้นหู ที่แท้คนบ้านเดียวกัน ฮ่าๆๆ
กร๊ากกก คุณอัปสรา ถึงว่านามปากกาคุ้นหู ที่แท้คนบ้านเดียวกัน ฮ่าๆๆ
ida 19 พ.ค. 2554, 14:39:22 น.
มาแล้ว อ่านแล้ว และก็คอยตอนต่อไปแล้วค่ะ อิอิ
มาแล้ว อ่านแล้ว และก็คอยตอนต่อไปแล้วค่ะ อิอิ
ปลากัด 19 พ.ค. 2554, 15:07:00 น.
โหหห ขยันจังค่ะ ไลค์ๆ
โหหห ขยันจังค่ะ ไลค์ๆ
แว่นใส 19 พ.ค. 2554, 16:49:27 น.
แอบอ่านลัดที่เด็กดีด้วยค่ะ
แอบอ่านลัดที่เด็กดีด้วยค่ะ
อัปสรา 20 พ.ค. 2554, 12:28:53 น.
ใช่ค่ะ คนบ้านเดียวกัน ดีใจด้วยนะคะที่หนังสือเล่มใหม่กำลังจะอออกเดี๋ยวจะอุดหนุนค่ะพอดีเดือนนี้เป็นเดือนเกิดได้คูปองลด 30เปอร์เซ็นต์ จากอินเลิฟมา
ใช่ค่ะ คนบ้านเดียวกัน ดีใจด้วยนะคะที่หนังสือเล่มใหม่กำลังจะอออกเดี๋ยวจะอุดหนุนค่ะพอดีเดือนนี้เป็นเดือนเกิดได้คูปองลด 30เปอร์เซ็นต์ จากอินเลิฟมา
ปูสีน้ำเงิน 20 พ.ค. 2554, 15:51:18 น.
ว่าจะไปตามอ่านที่เด็กดีทีไร แต่พอกว่าจะอ่านที่นี่ครบทุกเรื่องติดตามก็ง่วงก่อนทุกทีสิน่า
ว่าจะไปตามอ่านที่เด็กดีทีไร แต่พอกว่าจะอ่านที่นี่ครบทุกเรื่องติดตามก็ง่วงก่อนทุกทีสิน่า