กุหลาบซ่อนกลิ่น (จบแล้ว)
นางเอกโตมาในไซด์งานก่อสร้าง ที่นั่นทำให้เธอรู้ว่า การแสดงตัวว่าเป็นหญิงเป็นเรื่องอันตราย ดังนั้นนางเอกจึงเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตัวเอง จนใคร ๆ มองว่าเป็นทอม แต่แท้จริงแล้ว เธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีรัก..และรักของเธอก็เป็นรักที่มีเวลามาเป็นตัวกำหนด....
Tags: โรแมนติก..
ตอน: 19.ของขวัญวันเกิดจากคนเขียนนิยายครับ..
19.
กุสุมาปล่อยให้สายเรียกเข้าจากสูรย์ดังถึงสองรอบ รอบที่สามพอมั่นใจว่าเขาคงกระวนกระวายเต็มกำลัง กุสุมาจึงรีบกดรับ..
“ทำไมเพิ่งรับสาย”
“อาบน้ำอยู่”
“อาบนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มีอะไรหรือฮะ”
“ทำไมไม่รอกลับพร้อมกัน”
“ไม่อยากรบกวน..” ใจจริงกุสุมาอยากจะประชดเรื่องที่เธอเห็นเขานั่งกินข้าวอยู่กับอรพิมและชายหญิงสูงวัยแปลกหน้าซึ่งมียายคุณป้ามหาภัยนั่งยิ้มชื่นอยู่ด้วย แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และเธอก็ไม่อยากให้เขารู้ว่า ‘เธอหึง’
“แล้วกลับอย่างไง”
“เพื่อนมารับ”
“ใคร”
“อยากรู้ไปทำไม”
“ใคร” เขาเสียงแข็ง
“เพื่อน มีธุระกันนิดหน่อย มันเลยมาหา มันมายืมเงินน่ะ” กุสุมาเสียงอ่อนลงเพราะว่าโกหกกับไม่อยากยั่วอารมณ์ของเขาไปมากกว่านี้
“ได้ยินมาว่ามีดบาดมือเป็นอย่างไงมั่ง เข้าลึกไหม”
“ไกลหัวใจ” พอเขาเอ่ยถึงเรื่องมีด ความน้อยใจก็แล่นมาเป็นริ้ว ๆ น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ เพราะเรื่องมีด เรื่องป้าส้มลิ้ม มันคือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ ซึ่งตอนนี้เธอใคร่ครวญดีแล้วว่า ควรที่จะถอยออกมาจากในครัว
“บาดทะยักกิน ตายกันมาเยอะแล้ว”
“ไม่ตายง่าย ๆ หรอก”
“กินยาหรือยัง ยาแก้อักเสบ”
“กินทำไม เข้านิดเดียว”
“ดื้ออีกแล้ว”
“ยังไม่ชินอีกเหรอ”
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“จะนอนแล้ว..พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับหรอก”
“ทำไม เดินทางคนเดียวมันไม่ปลอดภัย อย่าอวดเก่ง”
“งั้นลาออก ไม่ไปแล้ว”
“ไม่ได้..ไม่ให้ออก”
“ลาออก ไม่ไปแล้ว เบื่อ ไม่อยากเป็นแล้วแม่คงแม่ครัว เหนื่อย จุกจิก เรื่องเยอะ ขับวินดีก
ว่า”
พูดประชดเขาไปแล้ว น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาเพราะรู้แก่ใจว่า ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา ใจของเธอก็แย่เหมือนกัน แต่ว่าถ้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับเขา มันก็ไม่ได้มีผลดีอะไรขึ้นมา ดีไม่ดี เธอจะทนปากป้าส้มลิ้มไม่ไหวง้างมือต่อยปากคนแก่เข้าไป เรื่องมันจะบานปลายหนักไปอีก
“มีเรื่องอะไร เล่ามานะ”
“ไม่เล่า ..ม่าแค่รู้ตัวแล้วว่า ทำครัวไม่ได้..ไม่มีพรสวรรค์ ไม่ใช่ทาง ม่าจะบอกกับน้าอ้อยว่า ให้ม่าเป็นเด็กเสิร์ฟ เด็กล้างจานแล้วกัน กุ๊กแก๊กอะไรไม่ปงไม่เป็นมันแล้ว น้าอ้อยคงไม่ว่าอะไรหรอก”
“แต่เรายังติดหนี้เงินร้านอยู่นะ ทำสัญญาค้ำประกันไว้” เขางัดกฎหมายขึ้นมาขู่
“ไอ้ถมยามันก็ยังอยู่นี่ มันไปทำงานแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่อนใช้”
“จะเชื่อใจมันได้เหรอ เพื่อนกันก็คงเหมือนกัน ไม่รักษาคำพูด ตอนเดือดร้อนพูดอย่าง รอดตัวไปแล้วพูดอีกอย่าง ใช้ไม่ได้นะ..”
เจอข้อนี้เข้าไปกุสุมาเถียงไม่ออก และเขาก็เร็วพอที่จะทำให้กุสุมาต้องนิ่งคิด และต้องเก็บไปนอนคิดด้วย
“ไม่รู้ละ อย่างไงพรุ่งนี้ ต้องเจอเราที่ร้าน ถ้าอยู่ในครัวไม่ไหวก็ออกมาเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนเดิม..แค่นี้นะ ง่วงนอนแล้ว..”
“ม่า ม่า ม่า ตื่นได้แล้ว คุณสูรย์มารอแล้วลูก..” เสียงเรียกของแม่ผสมกับเสียงเคาะประตูทำให้กุสุมาสะดุ้งพรวด ก่อนจะขานรับแม่ด้วยคำว่า “จ๋า” ด้วยน้ำเสียแหบแห้ง
แม่บังเอิญย้ำเรื่องที่สูรย์มารออีกครั้ง
“แม่ บอกเขาให้กลับไปเหอะ ม่าไม่สบาย ขอลาหยุดสักวัน” เสียงที่รอดประตูห้องมานั้นแหบพร่าจนน่าเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือลูก ให้แม่เข้าไปดูหน่อยมาปลดกลอน”
อึดใจกุสุมาก็เปิดประตูออกมาใบหน้านั้นซีดเซียวดวงตาอิดโรยริมฝีปากแห้งกรัง คนเป็นแม่รีบใช้หลังมือแตะหน้าผากทันที
“ตัวร้อนจี๋เลย..ไข้ขึ้นสูงแน่ ๆ ไป ๆ ไปล้างหน้าก่อน จะได้กินข้าวกินยา..” ว่าแล้วคนเป็นแม่ก็ดันลูกสาวให้ไปห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องนอน ก่อนจะเดินลงจากชั้นบนมาแจ้งให้สูรย์ที่นั่งรออยู่ในบ้านให้รับรู้ว่า วันนี้คงต้องขาดคนงานคนสำคัญ
ด้วยทนรบเร้าจากสูรย์ไม่ไหว บังเอิญจึงต้องยอมให้สูรย์พากุสุมาไปหาหมอ และเมื่อเข้าไปนั่งหน้ารถของเขาเรียบร้อยกุสุมาที่เป็นไข้จริง ๆ ก็นั่งซบเบาะก็มองหน้าของเขาด้วยดวงตาปรือ ๆ
“ดื้อด้านแล้วเป็นไง ถ้ากินยากันไว้ก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก”
“ไม่เป็นอย่างนี้จะได้หยุดงานไหม”
“ปากยังดี” ว่าแล้วเขาก็ออกรถ กุสุมามองหน้าของเขาอยู่อย่างนั้นจนสูรย์รู้สึกเขินขึ้นมา
“มองอะไร”
“เดี๋ยวก็ไม่เห็นหน้ากันแล้ว ต้องมองเก็บไว้” เสียงแหบ ๆ ของมันทำให้สูรย์รู้สึกตื้อขึ้นมา..อีกไม่กี่วันมันก็จะจากไป แล้วเขาจะอยู่อย่างไร
นายแพทย์หนุ่มฉีดยาลดไข้ให้แล้วก็สั่งคนป่วยกลับบ้าน แต่สูรย์ที่อยากอยู่ใกล้ ๆ กับกุสุมาตลอดทั้งวันและทั้งคืนนี้ แอบขอร้องกับหมอ ขอให้คนป่วยได้นอนพักให้น้ำเกลือดูอาการสักคืน เพราะถ้ากลับไปอยู่บ้านก็จะไม่ได้พักผ่อน เพราะบ้านหลังใหญ่พี่น้องจะรบกวน
แน่นอนว่า เมื่อเป็นการดีกับคนไข้และเป็นผลประโยชน์ของโรงพยาบาล กุสุมาจึงได้นอนพักฟื้นตามความต้องการของสูรย์
เขาโทรกลับไปบอกเรื่องสำคัญนี้ให้แม่บังเอิญได้รับรู้ และก็ขันอาสาเฝ้าไข้ทั้งกลางวันและกลางคืน โดยที่แม่ของหญิงสาวยังไม่ต้องมาเยี่ยมไข้ในเวลานี้ก็ได้หรือจะไม่มาก็ได้เพราะกุสุมาไม่ได้เป็นหนักเพียงแต่เขาอยากให้ได้พักผ่อนจริง ๆ และอยู่ในความดูแลของหมอ ส่วนค่าใช้จ่ายตรงนี้เขายินดีออกให้เพราะที่กุสุมาไม่สบายส่วนหนึ่งก็คือหักโหมงานในร้านของเขา
สูรย์วางโทรศัพท์ลง กุสุมาเปิดประตูห้องน้ำออกมาดวงตาปรือๆเพราะฤทธิ์ยา เขากรากไปช่วยยกเสาน้ำเกลือแล้วประคองกุสุมาให้เดินมายังเตียงคนไข้
“นอนทำไมก็ไม่รู้ คืนหนึ่ง คงหลายเงิน”
“นอนไปเหอะ เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอก”
“รู้ว่ารวย แต่ว่ามันแพง นอนที่บ้านก็ได้ ฉีดยาไข้แตกแล้วเดี๋ยวก็หาย”
พอเดินไปถึงเตียงเขาก็อุ้มกุสุมาขึ้นวางบนเตียง จัดขาให้เขาที่ แล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ถึงหน้าอก กุสุมานอนมองหน้าของเขา เขาก็ยืนมองใบหน้าได้รูป ไร้สีสันในกรอบผมสั้น แล้วยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตาของเขานั้นมันสื่อถึงหัวใจรักจนกุสุมามีน้ำตาคลอครองเพราะรู้ว่าอย่างไรเสียเธอกับเขาก็ไม่มีวันที่จะเดินไปด้วยกันได้ เขาเป็นผู้ใหญ่เป็นเจ้าของกิจการมั่นคงใหญ่โต เธอเองอายุเท่านี้เองการศึกษาก็ไม่ได้เรื่องได้ราว ไร้อนาคต บ้านช่องรึก็ไม่ได้ร่ำรวย เทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลย แล้วเมื่อวานการที่พ่อของเขาเข้ามาคุยด้วยให้เธอเรียกพ่อ นั่นอาจจะเป็นวิธีหยุดเธอไว้ด้วยความปราณี ทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นลูก หรือเป็นน้องของสูรย์ เพียงเท่านี้เธอก็ไม่กล้าเผยอหน้าขึ้นไปเป็นลูกสะใภ้ซึ่งถูกวางตำแหน่งไว้โดยคุณอรพิม
“หิวหรือยัง”
“หิว..”
“เมื่อกี้พยาบาลว่าจะเอาข้าวมาให้..แต่ข้าวโรงพยาบาลไม่อร่อยหรอก สั่งพิซซ่ามากินไหม”
“แล้วแต่ท่านจะเมตตา” พูดจบกุสุมาก็หลับตาพริ้ม แต่เมื่อหลับตาไปได้พักหนึ่งกุสุมาก็
รู้สึกว่าเหมือนมีเงาดำ ๆ หนักมาอยู่ใกล้ ๆ กับดวงหน้าของตัวเอง หญิงสาวคิดไม่ออกว่าเขาเล่นมุกอะไร จนกระทั่งต้องหรี่ตาขึ้นแล้วถึงได้เห็นว่า เขากางฝ่ามือมาไว้ตรงใบหน้าของเธอ
“เล่นอะไรอีกเนี่ย” กุสุมาดุให้หลังจากนั้นก็เอียงหน้าตัวเองให้พ้นจากฝ่ามือของเขาเพื่อจะดูว่าเขาทำอะไร แต่ว่ามือหน้า ๆ ของเขาก็เคลื่อนตามหน้าของเธอ..
กุสุมาใช้มือข้างที่ไม่มีเข็มน้ำเกลือปัดมือของเขาออกจึงได้เห็นว่าเขายิ้มกว้าง..
“เล่นอะไร”
“แผ่เมตตาให้ จะได้ใจเย็นลงบ้าง เป็นอะไร ช่วงนี้หงุดหงิดจัง”
“ไม่รู้..รู้แต่ว่าหงุดหงิด” พูดไปแล้วกุสุมาก็นึกได้ว่า ครบกำหนดมีรอบเดือนตั้งแต่เมื่อวาน..และถ้ามันมาวันนี้ละ กุสุมานึกถึงแม่ แต่แม่ก็ต้องขายของ
“เป็นอะไร หน้าตาดูเคร่งเครียด”
“โทรสั่งพิซช่ามากินเหอะ หิวแย่แล้ว”
“ได้” สูรย์ดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแต่พอจะกดเบอร์ร้านพิซซ่า เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลังจากนั้นพยาบาลก็เข็นรถใส่อาหารกลางวันเข้ามา
“อะไรนะ อีม่าก็ไม่ได้เข้ามาในร้าน คุณสูรย์ก็ออกไปตั้งแต่เช้า แล้วยังไม่กลับมาอีก..เขาไปไหนของเขากันนะ ทำไมเป็นอย่างนี้เนี่ย เธอจับตามองให้ดีแล้วกัน ขอบใจมาก” วางโทรศัพท์ลงแล้วอรพิมก็ถอนหายใจออกมา หน้าตาที่เคยสวยสะดุดตาบัดนี้งอง้ำอย่างคนที่ถูกขัดใจ
“ใครเหรอครับ” ถมยาที่นั่งรอให้อรพิมเซ็นรับวัสดุก่อสร้างแสร้งเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า ‘อีม่า’ กับ ‘คุณสูรย์’ คือใคร และจากสีหน้าของอรพิมในเวลานี้ ถมยาก็มั่นใจว่า เพื่อนของเขาต้องมีศัตรูเพิ่มอีกคน
“หญิงโฉดที่วางแผนแย่งคนรักของฉันไง”
“คนรัก..คุณอรพิมมีแฟนแล้วเหรอครับ”
“นี่..สวย ๆ อย่างฉัน ไม่มีแฟนได้อย่างไง”
“คนสวยไม่มีแฟนก็เยอะแยะครับ...”
“นิสัยคงแย่มากถึงหาแฟนไม่ได้”
“ก็คงจะใช่ สวยแล้วนิสัยไม่ดีก็หาแฟนไม่ได้ แล้วคุณสูรย์นี่ ใช่เพื่อนพี่ซ้งหรือเปล่าครับ”
“ใช่ คนที่ฝากนายมาทำงานนั่นแหละ เขาเป็นแฟนฉัน ถ้าไม่เห็นแกเขา ฉันไม่ให้ นาย รับนายเข้าทำงานหรอก” อรพิมคุยโอ่ไปอย่างนั้นทั้งที่เรื่องนี้ เธอมีหน้าที่แค่รับใบสมัครเท่านั้น ส่วนคน นาย กับ ทรงฤทธิ์ รับมาตามความสามารถ
“แต่ที่ผมได้ยินมา คุณสูรย์ไม่มีแฟนนี่ครับ”
“เขายังไม่ได้บอกใครละซิ”
“คุณตู่เองหรือเปล่า ผมได้ยินมาว่าเขา เขาชอบอยู่กับผู้หญิงอีกคนนะครับ..คุณม่านี่แหละ”
“คุณม่า แหวะ..ไม่ใช่คู่แข่งฉันหรอกย่ะ สวยก็ไม่สวย พี่สูรย์ไม่มีทางชายตาแลหรอก อาจจะนึกสนุกแค่ชั่วครู่ชั่วยาม อย่างไรเสียเขาก็หนีฉันไม่พ้นหรอก ผู้ใหญ่คุยกันเรียบร้อยแล้วด้วย” จริง ๆ ผู้ใหญ่คุยเรื่องวัดวาเรื่องท่องเที่ยวแล้วก็เรื่องเหตุบ้านการณ์เมือง แต่ใครละจะรู้ว่า เธอน่ะ “โอ่” เอง
“ไม่ต้อง กินเองได้” กุสุมาที่นั่งอยู่บนเตียงเม้มปากเมินหน้าหนีชอนของเขาที่มีข้าวสวยกับหมูทอดวางอยู่
“ไม่สบายต้องป้อน”
“ไม่เอา ไม่ต้องป้อน กินเองได้” กุสุมาแข็งขืนสีหน้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้น สูรย์จึงวางช้อนแล้วถอนหายใจแรง ๆ ด้วยอุตส่าห์ตั้งใจทำหวาน แต่ว่าเจอต่อต้าน
“เอ้า งั้นก็กินเอง”
กุสุมาชายตามองหน้าเขา เห็นว่าหน้าบึ้ง แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เพราะพอสนิทกันมาก ๆ เขาก็ชอบบังคับกราย ๆ ไม่มีวันเสียละที่คนอย่างไอ้ม่าจะยอมทำตามใจเพราะกลัวเขาจะไม่รัก..และถ้าเขาจะรักเธอก็ต้องรักในแบบที่เธอเป็น
“กินเยอะๆ จะได้มีแรง”
“มันไม่อร่อยเลยนะ”
“งั้นพิซซ่าเนอะ” ว่าแล้วเขาก็ดึงโทรศัพท์ออกมาอีกรอบหลังจากนั้นก็สั่งรายการอาหารจนยืดยาว
“ทำไมชอบกินอาหารพวกนี้เหรอ”
“อยู่กับอาหารไทย กินทุกวัน ๆ เหม็นเบื่อเหมือนกัน”
“ไม่มีใครกินอะไรซ้ำ ๆ ได้หรอก โดยเฉพาะพวกผู้ชาย”
“ก็เฉพาะของกินหรอกน่า”
“ยังไม่ได้กินก็อยากกิน และต้องกินให้ได้” แม้ไม่มีประสบการณ์ถูกหลอกโดยตรง แต่เรื่องของคนรอบ ๆ ตัวก็ทำให้กุสุมาพอรู้ว่า ‘ช่วงโปรโมชั่น’ นั้นมันเป็นอย่างไร เฝ้าเอาอกเอาใจสารพัด และพอได้ความรักและได้ตัวไปแล้ว ผู้ชายก็จะเป็นอีกแบบ
ถูกเหน็บให้ สูรย์ไม่เถียงแต่ว่าก็กรอกตาไปมาเหมือนยอมรับแต่ว่าเขาก็สั่นหัวเบา ๆ ไปด้วย
“เป็นอะไร”
“พี่สูรย์นะ ถ้ารักใครก็รักมั่นคง”
กุสุมาหน้าแดงซ่าน ใจเต้นตึกตัก และวิธีการแก้เขินก็จับชิ้นหมูทอดมาเข้าปากเคี้ยวแบบไม่ห่วงสวย
“กินป่ะ”
เขาอ้าปากรอรับ เผยให้เห็นลิ้นสีชมพูและฟันบนฟันล่างที่เรียงกันเป็นระเบียบ แต่กุสุมาเบ้หน้าให้ ก่อนจะหยิบหมูชิ้นนั้นใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวต่อ
“ใจร้าย” เขาแสร้งทำหน้าบึ้ง
“งานการไม่ทำหรือไง ไม่ต้องเฝ้าหรอก ม่าอยู่คนเดียวได้ กลับร้านไปเหอะ”
“งั้นกลับก็ได้”
“อยู่รอจ่ายค่าพิซซ่ากับช่วยกินก่อนแล้วกัน สั่งมาอย่างกับอยู่กันสิบคน”
“ก็รู้ไงว่า เรากินได้เท่ากับสิบคนกิน”
เจอตอกกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม กุสุมาก็เหลือบตามองเพดาน ก่อนจะค่อย ๆ ดันรถเข็นอาหารออกจากเตียงนอนของตัวเอง
“อยากเข้าห้องน้ำ”
และเมื่อเขาพาเข้าไปแล้ว กุสุมาก็ลังเลใจอยู่นานก่อนจะค่อย ๆ แย้มประตูออกมา เพื่อให้
เสียงของตนเล็ดลอดมาได้
“มีอะไรอีก” เขาถามขณะยืนดูรายการโทรทัศน์ เพื่อรอให้กุสุมาออกมาจากห้องน้ำ
“เรียกพี่พยาบาลให้หน่อยสิ”
“เป็นอะไรหรือ” สีหน้าของสูรย์เปลี่ยนเป็นตระหนก
“เรียกพี่พยาบาลเหอะมันเป็นเรื่องของสาว ๆ”
หลังจากได้ยาหลังพิซช่าเข้าไปกุสุมาก็รู้สึกง่วงนอนอย่างรุนแรง สูรย์ลดเสียงโทรทัศน์ หลังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้หญิงสาว
“ม่าหลับก่อนนะ จะกลับไปทำงานก็ไปเถอะ ม่าอยู่คนเดียวได้”
“หลับไปเหอะ รับปากแม่ไว้แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ห่วงร้านเหรอ..”
จริง ๆ เขาห่วง และก็มีงานเต็มมือ เพราะเป็นช่วงใกล้วันเงินเดือนออกเขา ต้องทำบัญชีเงินเดือนและก็สรุปยอดรายได้ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนด้วย แต่ว่าใจของมันอยู่ตรงนี้ และเรื่องนี้เขาก็สร้างมันขึ้นมาเพื่อหัวใจของเขาเอง เขาจะต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด
เมื่อกุสุมาหลับไปแล้ว สูรย์ก็ไปล้มตัวลงนอนบนโซฟาเพราะเขาเองก็อิ่มจนง่วงเหมือนกัน จนกระทั่งเขาต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขา และพอเห็นหน้าจอว่าเป็นเบอร์ของใคร แม้ไม่อยากรับสาย เขาก็ต้องรีบเพราะไม่อยากรบกวนคนไข้
“พี่สูรย์อยู่ที่ไหนคะ” อรพิมรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเพราะเพื่อนผู้หวังดีซึ่งไปเฝ้าอาการป่วยของคุณแม่เพราะท้องเสียโทรมาบอกว่า พบสูรย์ในช็อปของโรงพยาบาล และเมื่อสะกดรอยตามมาก็เห็นว่าสูรย์เข้าไปในห้องเลขที่ 612 ซึ่งมีชื่อคนป่วยว่า ‘กุสุมา เนียมทอง’ อรพิมยิ้มเหยียด ๆ เพราะดีใจว่า สวรรค์เข้าข้างเธออยู่เสมอ ทำให้เธอไม่กระวนกระวายใจครุ่นคิดว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ว่าเธอก็ต้องตามแก้ไขทำให้เขาเดินกลับมาอยู่ในกรอบหัวใจที่เธอวางไว้ให้ได้
“อยู่..” สูรย์อึกอักเพราะไม่อยากโกหก
“วันนี้พี่สูรย์ว่างไหม”
“พี่ไม่ว่าง” เขาไม่อยากถามต่อว่า ‘พิมมีอะไรรึ’ เพราะรู้ว่า ถ้าถามก็จะได้คำตอบอย่างแน่นอน
“พิมนึกว่าพี่ว่าง พิมจะชวนไปดูหนัง”
“ใกล้เงินเดือนออกงานพี่ยุ่ง”
“ก็รู้ว่าพี่ยุ่ง พิมกลัวพี่เครียด พิมก็เลยอยากชวนให้คลายเคลียด..แต่เอาไว้วันหลังก็ได้คะ สำหรับพี่สูรย์นานแค่ไหนพิมก็รอได้”
“พิมไปคนอื่นเถอะครับอย่ารอพี่เลย”
ตอนนั้นกุสุมาตื่นแล้ว แต่ว่าก็ไม่อยากลืมตา ด้วยต้องการรู้ว่าเขาจะคุยอะไรกับปลายสาย ซึ่งเธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของจริงจังขึ้น แต่ว่าใจของเธอนั้น ใจหนึ่งก็อยากจะดีใจ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสารอรพิมขึ้นมา
ขณะรอบถอนลมหายใจเบา ๆ เผื่อผ่อนอารมณ์หน่วง ๆ โทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็ดังบ้าง กุสุมาปล่อยให้มันดังอยู่นาน จนกระทั่งค่อย ๆ ลืมตาแล้วทำเป็นงัวเงียมองหาโทรศัพท์ สูรย์ที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องกรากไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้นแล้วรีบคว้ามายื่นใส่มือที่พยายามไขว่ขว้า แต่ว่าเขาก็ตาเร็วพอจะอ่านชื่อคนโทรมา
“มีอะไร” กุสุมากรอกเสียงงัวเงียแหบแห้งแบบเพิ่งตื่นนอนกับเพราะพิษไข้กลับไป
“อยู่ไหนม่า เสียงเอ็งทำไมเป็นอย่างนั้น”
“ไม่สบาย”
“เป็นอะไร” น้ำเสียงของถมยาดูตกใจอยู่ไม่น้อย
“ไข้ใจ” กุสุมากระซิบบอกเบา ๆ แต่ถึงกระนั้นก็มั่นใจว่า สูรย์ที่วางสายของตัวเองลงแล้วและยืนมองอยู่ที่ปลายเตียงก็คงได้ยิน
“คุณสูรย์ใช่ไหม”
“ทำไมมึงคิดอย่างนั้น”
“ถ้ามึงยอมรับความรู้สึกแท้ ๆ ในใจของมึง กูก็จะช่วยมึง” น้ำเสียงของถมยาจริงใจ จนกุสุมาตั้งลืมตาเขม็งตั้งใจฟังคำพูดของปลายสาย
“กูถามมึงคำเดียว ถ้ามึงตอบว่าใช่ หรือ อืม กูจะช่วยมึงอย่างเต็มที่”
“มึงจะถามอะไรกู”
“มึงรักคุณสูรย์ใช่ไหม”
กุสุมานิ่งงัน แค่ตอบว่า ‘ใช่’ อย่างที่ใจรู้สึก ถมยามันก็จะช่วย แต่ว่ามันจะช่วยอะไร
“ตอบมา” ถมยาเร่งเร้า
“กูงงกับมึง กูไม่เข้าใจ มึงจะช่วยอะไร”
“ถ้ามึงรักคุณสูรย์ กูจะช่วยทำให้อรพิมไปจากชีวิตคุณสูรย์มึงจะโอเคไหม”
“อืมมม..แต่มึงจะทำอย่างไง” กุสุมาจำต้องยอมรับ เพราะรู้ว่าถมยาคนนี้คงได้ยินได้ฟังอะไรดี ๆ มาแน่ ๆ และกุสุมาก็รู้ว่าถมยาคนนี้ พูดคำไหนก็จะเป็นคำนั้นเช่นกัน
“กูจะปล้ำเขาวันนี้แหละ..” กุสุมาได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังประโยคนั้นด้วย
“ไอ้บ้า...กูไม่มีเงินไปประกันตัวมึงหรอกนะ”
“ข่มขืน ไม่ใช่คดีอาญา ยอมความกันได้โว้ย”
“เอาเถอะพ่อ แต่ถ้าพ่อต้องเปลี่ยนชื่อเป็นถมยา ดอสั้นขึ้นมา กูเลิกคบมึงนะ”
กุสุมาปล่อยให้สายเรียกเข้าจากสูรย์ดังถึงสองรอบ รอบที่สามพอมั่นใจว่าเขาคงกระวนกระวายเต็มกำลัง กุสุมาจึงรีบกดรับ..
“ทำไมเพิ่งรับสาย”
“อาบน้ำอยู่”
“อาบนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มีอะไรหรือฮะ”
“ทำไมไม่รอกลับพร้อมกัน”
“ไม่อยากรบกวน..” ใจจริงกุสุมาอยากจะประชดเรื่องที่เธอเห็นเขานั่งกินข้าวอยู่กับอรพิมและชายหญิงสูงวัยแปลกหน้าซึ่งมียายคุณป้ามหาภัยนั่งยิ้มชื่นอยู่ด้วย แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา และเธอก็ไม่อยากให้เขารู้ว่า ‘เธอหึง’
“แล้วกลับอย่างไง”
“เพื่อนมารับ”
“ใคร”
“อยากรู้ไปทำไม”
“ใคร” เขาเสียงแข็ง
“เพื่อน มีธุระกันนิดหน่อย มันเลยมาหา มันมายืมเงินน่ะ” กุสุมาเสียงอ่อนลงเพราะว่าโกหกกับไม่อยากยั่วอารมณ์ของเขาไปมากกว่านี้
“ได้ยินมาว่ามีดบาดมือเป็นอย่างไงมั่ง เข้าลึกไหม”
“ไกลหัวใจ” พอเขาเอ่ยถึงเรื่องมีด ความน้อยใจก็แล่นมาเป็นริ้ว ๆ น้ำตาพาลจะไหลเสียให้ได้ เพราะเรื่องมีด เรื่องป้าส้มลิ้ม มันคือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ ซึ่งตอนนี้เธอใคร่ครวญดีแล้วว่า ควรที่จะถอยออกมาจากในครัว
“บาดทะยักกิน ตายกันมาเยอะแล้ว”
“ไม่ตายง่าย ๆ หรอก”
“กินยาหรือยัง ยาแก้อักเสบ”
“กินทำไม เข้านิดเดียว”
“ดื้ออีกแล้ว”
“ยังไม่ชินอีกเหรอ”
“เถียงคำไม่ตกฟาก”
“จะนอนแล้ว..พรุ่งนี้ไม่ต้องมารับหรอก”
“ทำไม เดินทางคนเดียวมันไม่ปลอดภัย อย่าอวดเก่ง”
“งั้นลาออก ไม่ไปแล้ว”
“ไม่ได้..ไม่ให้ออก”
“ลาออก ไม่ไปแล้ว เบื่อ ไม่อยากเป็นแล้วแม่คงแม่ครัว เหนื่อย จุกจิก เรื่องเยอะ ขับวินดีก
ว่า”
พูดประชดเขาไปแล้ว น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาเพราะรู้แก่ใจว่า ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา ใจของเธอก็แย่เหมือนกัน แต่ว่าถ้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับเขา มันก็ไม่ได้มีผลดีอะไรขึ้นมา ดีไม่ดี เธอจะทนปากป้าส้มลิ้มไม่ไหวง้างมือต่อยปากคนแก่เข้าไป เรื่องมันจะบานปลายหนักไปอีก
“มีเรื่องอะไร เล่ามานะ”
“ไม่เล่า ..ม่าแค่รู้ตัวแล้วว่า ทำครัวไม่ได้..ไม่มีพรสวรรค์ ไม่ใช่ทาง ม่าจะบอกกับน้าอ้อยว่า ให้ม่าเป็นเด็กเสิร์ฟ เด็กล้างจานแล้วกัน กุ๊กแก๊กอะไรไม่ปงไม่เป็นมันแล้ว น้าอ้อยคงไม่ว่าอะไรหรอก”
“แต่เรายังติดหนี้เงินร้านอยู่นะ ทำสัญญาค้ำประกันไว้” เขางัดกฎหมายขึ้นมาขู่
“ไอ้ถมยามันก็ยังอยู่นี่ มันไปทำงานแล้ว เดี๋ยวมันก็ผ่อนใช้”
“จะเชื่อใจมันได้เหรอ เพื่อนกันก็คงเหมือนกัน ไม่รักษาคำพูด ตอนเดือดร้อนพูดอย่าง รอดตัวไปแล้วพูดอีกอย่าง ใช้ไม่ได้นะ..”
เจอข้อนี้เข้าไปกุสุมาเถียงไม่ออก และเขาก็เร็วพอที่จะทำให้กุสุมาต้องนิ่งคิด และต้องเก็บไปนอนคิดด้วย
“ไม่รู้ละ อย่างไงพรุ่งนี้ ต้องเจอเราที่ร้าน ถ้าอยู่ในครัวไม่ไหวก็ออกมาเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนเดิม..แค่นี้นะ ง่วงนอนแล้ว..”
“ม่า ม่า ม่า ตื่นได้แล้ว คุณสูรย์มารอแล้วลูก..” เสียงเรียกของแม่ผสมกับเสียงเคาะประตูทำให้กุสุมาสะดุ้งพรวด ก่อนจะขานรับแม่ด้วยคำว่า “จ๋า” ด้วยน้ำเสียแหบแห้ง
แม่บังเอิญย้ำเรื่องที่สูรย์มารออีกครั้ง
“แม่ บอกเขาให้กลับไปเหอะ ม่าไม่สบาย ขอลาหยุดสักวัน” เสียงที่รอดประตูห้องมานั้นแหบพร่าจนน่าเป็นห่วง
“เป็นอะไรหรือลูก ให้แม่เข้าไปดูหน่อยมาปลดกลอน”
อึดใจกุสุมาก็เปิดประตูออกมาใบหน้านั้นซีดเซียวดวงตาอิดโรยริมฝีปากแห้งกรัง คนเป็นแม่รีบใช้หลังมือแตะหน้าผากทันที
“ตัวร้อนจี๋เลย..ไข้ขึ้นสูงแน่ ๆ ไป ๆ ไปล้างหน้าก่อน จะได้กินข้าวกินยา..” ว่าแล้วคนเป็นแม่ก็ดันลูกสาวให้ไปห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องนอน ก่อนจะเดินลงจากชั้นบนมาแจ้งให้สูรย์ที่นั่งรออยู่ในบ้านให้รับรู้ว่า วันนี้คงต้องขาดคนงานคนสำคัญ
ด้วยทนรบเร้าจากสูรย์ไม่ไหว บังเอิญจึงต้องยอมให้สูรย์พากุสุมาไปหาหมอ และเมื่อเข้าไปนั่งหน้ารถของเขาเรียบร้อยกุสุมาที่เป็นไข้จริง ๆ ก็นั่งซบเบาะก็มองหน้าของเขาด้วยดวงตาปรือ ๆ
“ดื้อด้านแล้วเป็นไง ถ้ากินยากันไว้ก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก”
“ไม่เป็นอย่างนี้จะได้หยุดงานไหม”
“ปากยังดี” ว่าแล้วเขาก็ออกรถ กุสุมามองหน้าของเขาอยู่อย่างนั้นจนสูรย์รู้สึกเขินขึ้นมา
“มองอะไร”
“เดี๋ยวก็ไม่เห็นหน้ากันแล้ว ต้องมองเก็บไว้” เสียงแหบ ๆ ของมันทำให้สูรย์รู้สึกตื้อขึ้นมา..อีกไม่กี่วันมันก็จะจากไป แล้วเขาจะอยู่อย่างไร
นายแพทย์หนุ่มฉีดยาลดไข้ให้แล้วก็สั่งคนป่วยกลับบ้าน แต่สูรย์ที่อยากอยู่ใกล้ ๆ กับกุสุมาตลอดทั้งวันและทั้งคืนนี้ แอบขอร้องกับหมอ ขอให้คนป่วยได้นอนพักให้น้ำเกลือดูอาการสักคืน เพราะถ้ากลับไปอยู่บ้านก็จะไม่ได้พักผ่อน เพราะบ้านหลังใหญ่พี่น้องจะรบกวน
แน่นอนว่า เมื่อเป็นการดีกับคนไข้และเป็นผลประโยชน์ของโรงพยาบาล กุสุมาจึงได้นอนพักฟื้นตามความต้องการของสูรย์
เขาโทรกลับไปบอกเรื่องสำคัญนี้ให้แม่บังเอิญได้รับรู้ และก็ขันอาสาเฝ้าไข้ทั้งกลางวันและกลางคืน โดยที่แม่ของหญิงสาวยังไม่ต้องมาเยี่ยมไข้ในเวลานี้ก็ได้หรือจะไม่มาก็ได้เพราะกุสุมาไม่ได้เป็นหนักเพียงแต่เขาอยากให้ได้พักผ่อนจริง ๆ และอยู่ในความดูแลของหมอ ส่วนค่าใช้จ่ายตรงนี้เขายินดีออกให้เพราะที่กุสุมาไม่สบายส่วนหนึ่งก็คือหักโหมงานในร้านของเขา
สูรย์วางโทรศัพท์ลง กุสุมาเปิดประตูห้องน้ำออกมาดวงตาปรือๆเพราะฤทธิ์ยา เขากรากไปช่วยยกเสาน้ำเกลือแล้วประคองกุสุมาให้เดินมายังเตียงคนไข้
“นอนทำไมก็ไม่รู้ คืนหนึ่ง คงหลายเงิน”
“นอนไปเหอะ เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอก”
“รู้ว่ารวย แต่ว่ามันแพง นอนที่บ้านก็ได้ ฉีดยาไข้แตกแล้วเดี๋ยวก็หาย”
พอเดินไปถึงเตียงเขาก็อุ้มกุสุมาขึ้นวางบนเตียง จัดขาให้เขาที่ แล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ถึงหน้าอก กุสุมานอนมองหน้าของเขา เขาก็ยืนมองใบหน้าได้รูป ไร้สีสันในกรอบผมสั้น แล้วยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตาของเขานั้นมันสื่อถึงหัวใจรักจนกุสุมามีน้ำตาคลอครองเพราะรู้ว่าอย่างไรเสียเธอกับเขาก็ไม่มีวันที่จะเดินไปด้วยกันได้ เขาเป็นผู้ใหญ่เป็นเจ้าของกิจการมั่นคงใหญ่โต เธอเองอายุเท่านี้เองการศึกษาก็ไม่ได้เรื่องได้ราว ไร้อนาคต บ้านช่องรึก็ไม่ได้ร่ำรวย เทียบอะไรกับเขาไม่ได้เลย แล้วเมื่อวานการที่พ่อของเขาเข้ามาคุยด้วยให้เธอเรียกพ่อ นั่นอาจจะเป็นวิธีหยุดเธอไว้ด้วยความปราณี ทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นลูก หรือเป็นน้องของสูรย์ เพียงเท่านี้เธอก็ไม่กล้าเผยอหน้าขึ้นไปเป็นลูกสะใภ้ซึ่งถูกวางตำแหน่งไว้โดยคุณอรพิม
“หิวหรือยัง”
“หิว..”
“เมื่อกี้พยาบาลว่าจะเอาข้าวมาให้..แต่ข้าวโรงพยาบาลไม่อร่อยหรอก สั่งพิซซ่ามากินไหม”
“แล้วแต่ท่านจะเมตตา” พูดจบกุสุมาก็หลับตาพริ้ม แต่เมื่อหลับตาไปได้พักหนึ่งกุสุมาก็
รู้สึกว่าเหมือนมีเงาดำ ๆ หนักมาอยู่ใกล้ ๆ กับดวงหน้าของตัวเอง หญิงสาวคิดไม่ออกว่าเขาเล่นมุกอะไร จนกระทั่งต้องหรี่ตาขึ้นแล้วถึงได้เห็นว่า เขากางฝ่ามือมาไว้ตรงใบหน้าของเธอ
“เล่นอะไรอีกเนี่ย” กุสุมาดุให้หลังจากนั้นก็เอียงหน้าตัวเองให้พ้นจากฝ่ามือของเขาเพื่อจะดูว่าเขาทำอะไร แต่ว่ามือหน้า ๆ ของเขาก็เคลื่อนตามหน้าของเธอ..
กุสุมาใช้มือข้างที่ไม่มีเข็มน้ำเกลือปัดมือของเขาออกจึงได้เห็นว่าเขายิ้มกว้าง..
“เล่นอะไร”
“แผ่เมตตาให้ จะได้ใจเย็นลงบ้าง เป็นอะไร ช่วงนี้หงุดหงิดจัง”
“ไม่รู้..รู้แต่ว่าหงุดหงิด” พูดไปแล้วกุสุมาก็นึกได้ว่า ครบกำหนดมีรอบเดือนตั้งแต่เมื่อวาน..และถ้ามันมาวันนี้ละ กุสุมานึกถึงแม่ แต่แม่ก็ต้องขายของ
“เป็นอะไร หน้าตาดูเคร่งเครียด”
“โทรสั่งพิซช่ามากินเหอะ หิวแย่แล้ว”
“ได้” สูรย์ดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแต่พอจะกดเบอร์ร้านพิซซ่า เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น หลังจากนั้นพยาบาลก็เข็นรถใส่อาหารกลางวันเข้ามา
“อะไรนะ อีม่าก็ไม่ได้เข้ามาในร้าน คุณสูรย์ก็ออกไปตั้งแต่เช้า แล้วยังไม่กลับมาอีก..เขาไปไหนของเขากันนะ ทำไมเป็นอย่างนี้เนี่ย เธอจับตามองให้ดีแล้วกัน ขอบใจมาก” วางโทรศัพท์ลงแล้วอรพิมก็ถอนหายใจออกมา หน้าตาที่เคยสวยสะดุดตาบัดนี้งอง้ำอย่างคนที่ถูกขัดใจ
“ใครเหรอครับ” ถมยาที่นั่งรอให้อรพิมเซ็นรับวัสดุก่อสร้างแสร้งเอ่ยถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า ‘อีม่า’ กับ ‘คุณสูรย์’ คือใคร และจากสีหน้าของอรพิมในเวลานี้ ถมยาก็มั่นใจว่า เพื่อนของเขาต้องมีศัตรูเพิ่มอีกคน
“หญิงโฉดที่วางแผนแย่งคนรักของฉันไง”
“คนรัก..คุณอรพิมมีแฟนแล้วเหรอครับ”
“นี่..สวย ๆ อย่างฉัน ไม่มีแฟนได้อย่างไง”
“คนสวยไม่มีแฟนก็เยอะแยะครับ...”
“นิสัยคงแย่มากถึงหาแฟนไม่ได้”
“ก็คงจะใช่ สวยแล้วนิสัยไม่ดีก็หาแฟนไม่ได้ แล้วคุณสูรย์นี่ ใช่เพื่อนพี่ซ้งหรือเปล่าครับ”
“ใช่ คนที่ฝากนายมาทำงานนั่นแหละ เขาเป็นแฟนฉัน ถ้าไม่เห็นแกเขา ฉันไม่ให้ นาย รับนายเข้าทำงานหรอก” อรพิมคุยโอ่ไปอย่างนั้นทั้งที่เรื่องนี้ เธอมีหน้าที่แค่รับใบสมัครเท่านั้น ส่วนคน นาย กับ ทรงฤทธิ์ รับมาตามความสามารถ
“แต่ที่ผมได้ยินมา คุณสูรย์ไม่มีแฟนนี่ครับ”
“เขายังไม่ได้บอกใครละซิ”
“คุณตู่เองหรือเปล่า ผมได้ยินมาว่าเขา เขาชอบอยู่กับผู้หญิงอีกคนนะครับ..คุณม่านี่แหละ”
“คุณม่า แหวะ..ไม่ใช่คู่แข่งฉันหรอกย่ะ สวยก็ไม่สวย พี่สูรย์ไม่มีทางชายตาแลหรอก อาจจะนึกสนุกแค่ชั่วครู่ชั่วยาม อย่างไรเสียเขาก็หนีฉันไม่พ้นหรอก ผู้ใหญ่คุยกันเรียบร้อยแล้วด้วย” จริง ๆ ผู้ใหญ่คุยเรื่องวัดวาเรื่องท่องเที่ยวแล้วก็เรื่องเหตุบ้านการณ์เมือง แต่ใครละจะรู้ว่า เธอน่ะ “โอ่” เอง
“ไม่ต้อง กินเองได้” กุสุมาที่นั่งอยู่บนเตียงเม้มปากเมินหน้าหนีชอนของเขาที่มีข้าวสวยกับหมูทอดวางอยู่
“ไม่สบายต้องป้อน”
“ไม่เอา ไม่ต้องป้อน กินเองได้” กุสุมาแข็งขืนสีหน้าเริ่มเคร่งเครียดขึ้น สูรย์จึงวางช้อนแล้วถอนหายใจแรง ๆ ด้วยอุตส่าห์ตั้งใจทำหวาน แต่ว่าเจอต่อต้าน
“เอ้า งั้นก็กินเอง”
กุสุมาชายตามองหน้าเขา เห็นว่าหน้าบึ้ง แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เพราะพอสนิทกันมาก ๆ เขาก็ชอบบังคับกราย ๆ ไม่มีวันเสียละที่คนอย่างไอ้ม่าจะยอมทำตามใจเพราะกลัวเขาจะไม่รัก..และถ้าเขาจะรักเธอก็ต้องรักในแบบที่เธอเป็น
“กินเยอะๆ จะได้มีแรง”
“มันไม่อร่อยเลยนะ”
“งั้นพิซซ่าเนอะ” ว่าแล้วเขาก็ดึงโทรศัพท์ออกมาอีกรอบหลังจากนั้นก็สั่งรายการอาหารจนยืดยาว
“ทำไมชอบกินอาหารพวกนี้เหรอ”
“อยู่กับอาหารไทย กินทุกวัน ๆ เหม็นเบื่อเหมือนกัน”
“ไม่มีใครกินอะไรซ้ำ ๆ ได้หรอก โดยเฉพาะพวกผู้ชาย”
“ก็เฉพาะของกินหรอกน่า”
“ยังไม่ได้กินก็อยากกิน และต้องกินให้ได้” แม้ไม่มีประสบการณ์ถูกหลอกโดยตรง แต่เรื่องของคนรอบ ๆ ตัวก็ทำให้กุสุมาพอรู้ว่า ‘ช่วงโปรโมชั่น’ นั้นมันเป็นอย่างไร เฝ้าเอาอกเอาใจสารพัด และพอได้ความรักและได้ตัวไปแล้ว ผู้ชายก็จะเป็นอีกแบบ
ถูกเหน็บให้ สูรย์ไม่เถียงแต่ว่าก็กรอกตาไปมาเหมือนยอมรับแต่ว่าเขาก็สั่นหัวเบา ๆ ไปด้วย
“เป็นอะไร”
“พี่สูรย์นะ ถ้ารักใครก็รักมั่นคง”
กุสุมาหน้าแดงซ่าน ใจเต้นตึกตัก และวิธีการแก้เขินก็จับชิ้นหมูทอดมาเข้าปากเคี้ยวแบบไม่ห่วงสวย
“กินป่ะ”
เขาอ้าปากรอรับ เผยให้เห็นลิ้นสีชมพูและฟันบนฟันล่างที่เรียงกันเป็นระเบียบ แต่กุสุมาเบ้หน้าให้ ก่อนจะหยิบหมูชิ้นนั้นใส่ปากตัวเองแล้วเคี้ยวต่อ
“ใจร้าย” เขาแสร้งทำหน้าบึ้ง
“งานการไม่ทำหรือไง ไม่ต้องเฝ้าหรอก ม่าอยู่คนเดียวได้ กลับร้านไปเหอะ”
“งั้นกลับก็ได้”
“อยู่รอจ่ายค่าพิซซ่ากับช่วยกินก่อนแล้วกัน สั่งมาอย่างกับอยู่กันสิบคน”
“ก็รู้ไงว่า เรากินได้เท่ากับสิบคนกิน”
เจอตอกกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม กุสุมาก็เหลือบตามองเพดาน ก่อนจะค่อย ๆ ดันรถเข็นอาหารออกจากเตียงนอนของตัวเอง
“อยากเข้าห้องน้ำ”
และเมื่อเขาพาเข้าไปแล้ว กุสุมาก็ลังเลใจอยู่นานก่อนจะค่อย ๆ แย้มประตูออกมา เพื่อให้
เสียงของตนเล็ดลอดมาได้
“มีอะไรอีก” เขาถามขณะยืนดูรายการโทรทัศน์ เพื่อรอให้กุสุมาออกมาจากห้องน้ำ
“เรียกพี่พยาบาลให้หน่อยสิ”
“เป็นอะไรหรือ” สีหน้าของสูรย์เปลี่ยนเป็นตระหนก
“เรียกพี่พยาบาลเหอะมันเป็นเรื่องของสาว ๆ”
หลังจากได้ยาหลังพิซช่าเข้าไปกุสุมาก็รู้สึกง่วงนอนอย่างรุนแรง สูรย์ลดเสียงโทรทัศน์ หลังดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้หญิงสาว
“ม่าหลับก่อนนะ จะกลับไปทำงานก็ไปเถอะ ม่าอยู่คนเดียวได้”
“หลับไปเหอะ รับปากแม่ไว้แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ห่วงร้านเหรอ..”
จริง ๆ เขาห่วง และก็มีงานเต็มมือ เพราะเป็นช่วงใกล้วันเงินเดือนออกเขา ต้องทำบัญชีเงินเดือนและก็สรุปยอดรายได้ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนด้วย แต่ว่าใจของมันอยู่ตรงนี้ และเรื่องนี้เขาก็สร้างมันขึ้นมาเพื่อหัวใจของเขาเอง เขาจะต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด
เมื่อกุสุมาหลับไปแล้ว สูรย์ก็ไปล้มตัวลงนอนบนโซฟาเพราะเขาเองก็อิ่มจนง่วงเหมือนกัน จนกระทั่งเขาต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขา และพอเห็นหน้าจอว่าเป็นเบอร์ของใคร แม้ไม่อยากรับสาย เขาก็ต้องรีบเพราะไม่อยากรบกวนคนไข้
“พี่สูรย์อยู่ที่ไหนคะ” อรพิมรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเพราะเพื่อนผู้หวังดีซึ่งไปเฝ้าอาการป่วยของคุณแม่เพราะท้องเสียโทรมาบอกว่า พบสูรย์ในช็อปของโรงพยาบาล และเมื่อสะกดรอยตามมาก็เห็นว่าสูรย์เข้าไปในห้องเลขที่ 612 ซึ่งมีชื่อคนป่วยว่า ‘กุสุมา เนียมทอง’ อรพิมยิ้มเหยียด ๆ เพราะดีใจว่า สวรรค์เข้าข้างเธออยู่เสมอ ทำให้เธอไม่กระวนกระวายใจครุ่นคิดว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ว่าเธอก็ต้องตามแก้ไขทำให้เขาเดินกลับมาอยู่ในกรอบหัวใจที่เธอวางไว้ให้ได้
“อยู่..” สูรย์อึกอักเพราะไม่อยากโกหก
“วันนี้พี่สูรย์ว่างไหม”
“พี่ไม่ว่าง” เขาไม่อยากถามต่อว่า ‘พิมมีอะไรรึ’ เพราะรู้ว่า ถ้าถามก็จะได้คำตอบอย่างแน่นอน
“พิมนึกว่าพี่ว่าง พิมจะชวนไปดูหนัง”
“ใกล้เงินเดือนออกงานพี่ยุ่ง”
“ก็รู้ว่าพี่ยุ่ง พิมกลัวพี่เครียด พิมก็เลยอยากชวนให้คลายเคลียด..แต่เอาไว้วันหลังก็ได้คะ สำหรับพี่สูรย์นานแค่ไหนพิมก็รอได้”
“พิมไปคนอื่นเถอะครับอย่ารอพี่เลย”
ตอนนั้นกุสุมาตื่นแล้ว แต่ว่าก็ไม่อยากลืมตา ด้วยต้องการรู้ว่าเขาจะคุยอะไรกับปลายสาย ซึ่งเธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของจริงจังขึ้น แต่ว่าใจของเธอนั้น ใจหนึ่งก็อยากจะดีใจ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสารอรพิมขึ้นมา
ขณะรอบถอนลมหายใจเบา ๆ เผื่อผ่อนอารมณ์หน่วง ๆ โทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็ดังบ้าง กุสุมาปล่อยให้มันดังอยู่นาน จนกระทั่งค่อย ๆ ลืมตาแล้วทำเป็นงัวเงียมองหาโทรศัพท์ สูรย์ที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องกรากไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้นแล้วรีบคว้ามายื่นใส่มือที่พยายามไขว่ขว้า แต่ว่าเขาก็ตาเร็วพอจะอ่านชื่อคนโทรมา
“มีอะไร” กุสุมากรอกเสียงงัวเงียแหบแห้งแบบเพิ่งตื่นนอนกับเพราะพิษไข้กลับไป
“อยู่ไหนม่า เสียงเอ็งทำไมเป็นอย่างนั้น”
“ไม่สบาย”
“เป็นอะไร” น้ำเสียงของถมยาดูตกใจอยู่ไม่น้อย
“ไข้ใจ” กุสุมากระซิบบอกเบา ๆ แต่ถึงกระนั้นก็มั่นใจว่า สูรย์ที่วางสายของตัวเองลงแล้วและยืนมองอยู่ที่ปลายเตียงก็คงได้ยิน
“คุณสูรย์ใช่ไหม”
“ทำไมมึงคิดอย่างนั้น”
“ถ้ามึงยอมรับความรู้สึกแท้ ๆ ในใจของมึง กูก็จะช่วยมึง” น้ำเสียงของถมยาจริงใจ จนกุสุมาตั้งลืมตาเขม็งตั้งใจฟังคำพูดของปลายสาย
“กูถามมึงคำเดียว ถ้ามึงตอบว่าใช่ หรือ อืม กูจะช่วยมึงอย่างเต็มที่”
“มึงจะถามอะไรกู”
“มึงรักคุณสูรย์ใช่ไหม”
กุสุมานิ่งงัน แค่ตอบว่า ‘ใช่’ อย่างที่ใจรู้สึก ถมยามันก็จะช่วย แต่ว่ามันจะช่วยอะไร
“ตอบมา” ถมยาเร่งเร้า
“กูงงกับมึง กูไม่เข้าใจ มึงจะช่วยอะไร”
“ถ้ามึงรักคุณสูรย์ กูจะช่วยทำให้อรพิมไปจากชีวิตคุณสูรย์มึงจะโอเคไหม”
“อืมมม..แต่มึงจะทำอย่างไง” กุสุมาจำต้องยอมรับ เพราะรู้ว่าถมยาคนนี้คงได้ยินได้ฟังอะไรดี ๆ มาแน่ ๆ และกุสุมาก็รู้ว่าถมยาคนนี้ พูดคำไหนก็จะเป็นคำนั้นเช่นกัน
“กูจะปล้ำเขาวันนี้แหละ..” กุสุมาได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังประโยคนั้นด้วย
“ไอ้บ้า...กูไม่มีเงินไปประกันตัวมึงหรอกนะ”
“ข่มขืน ไม่ใช่คดีอาญา ยอมความกันได้โว้ย”
“เอาเถอะพ่อ แต่ถ้าพ่อต้องเปลี่ยนชื่อเป็นถมยา ดอสั้นขึ้นมา กูเลิกคบมึงนะ”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 พ.ค. 2554, 01:12:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ค. 2554, 01:12:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 3842
| << 18.ม่าไม่ได้มาที่นี่เพื่อจับคุณสูรย์นะ | 20. เกิดวันที่ 20 ก็ เอาตอนที่ 20 ไปด้วย.. >> |
chat 20 พ.ค. 2554, 01:43:38 น.
Happy birthday na ka..
Happy birthday na ka..
minafiba 20 พ.ค. 2554, 02:37:52 น.
Today is a very special day coz the special one was born happy birthday to you ka
Today is a very special day coz the special one was born happy birthday to you ka
ก้อนอิฐ 20 พ.ค. 2554, 02:58:55 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ.......................มีความสุขมากๆนะคะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ.......................มีความสุขมากๆนะคะ
ida 20 พ.ค. 2554, 03:10:10 น.
Happy birthday :-)
Happy birthday :-)
แฟนพันธุ์แท้ 20 พ.ค. 2554, 04:14:14 น.
Happy birthday ka
Happy birthday ka
niny 20 พ.ค. 2554, 05:50:48 น.
สุขสันวันเกิดค่ะ...ขอให้มีแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายดีๆ และขอให้นิยายของคุณเฟื่องขายดี...
สุขสันวันเกิดค่ะ...ขอให้มีแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายดีๆ และขอให้นิยายของคุณเฟื่องขายดี...
จิ๋วจ้า 20 พ.ค. 2554, 06:53:54 น.
HBD.สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
HBD.สุขสันต์วันเกิด ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
loveleklek 20 พ.ค. 2554, 07:23:46 น.
Happy Birthday ja Fuang
Happy Birthday ja Fuang
Gingfara 20 พ.ค. 2554, 07:32:49 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
dino 20 พ.ค. 2554, 07:44:58 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ รวยๆ เฮงๆ สุขภาพแข็งแรง ขอให้ทุกๆ วันมีความสุขทุกๆวันนะค่ะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ รวยๆ เฮงๆ สุขภาพแข็งแรง ขอให้ทุกๆ วันมีความสุขทุกๆวันนะค่ะ
ยุพากร 20 พ.ค. 2554, 07:44:59 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง เขียนนินายสนุกๆ ไปอีกนานเท่านานขายดีสุดๆ พิมพ์ซ้ำหลายๆ รอบเลยนะคะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง เขียนนินายสนุกๆ ไปอีกนานเท่านานขายดีสุดๆ พิมพ์ซ้ำหลายๆ รอบเลยนะคะ
saralun 20 พ.ค. 2554, 08:30:39 น.
สุขสันต์วันเกิดค่าาาาา!!!!
สุขสันต์วันเกิดค่าาาาา!!!!
หมูบิน 20 พ.ค. 2554, 09:18:38 น.
สุขสันต์วันเกิด ขอให้เจริญๆ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ
สุขสันต์วันเกิด ขอให้เจริญๆ มีแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนะคะ
sai 20 พ.ค. 2554, 09:29:11 น.
HBD นะค่ะไรเตอร์ ^^
HBD นะค่ะไรเตอร์ ^^
nutcha 20 พ.ค. 2554, 09:54:36 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ
sister 20 พ.ค. 2554, 11:10:11 น.
happy birthday .........:)
happy birthday .........:)
innam 20 พ.ค. 2554, 11:58:45 น.
ดีใจด้วย
ดีใจด้วย
getup 20 พ.ค. 2554, 12:04:03 น.
สุขสันต์วันเกิดค่ะ
สุขสันต์วันเกิดค่ะ
ณิณ 20 พ.ค. 2554, 12:50:09 น.
Happi bd ค่าาา ขอให้นิยายขายดี พิมพ์ซ้ำเยอะๆนะคะ
Happi bd ค่าาา ขอให้นิยายขายดี พิมพ์ซ้ำเยอะๆนะคะ
